Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

W dniach 13, 14 i 15 lipca br. odbyło się 85. posiedzenie Senatu. Posiedzeniu przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Janusza Bargieła i Krystynę Doktorowicz; listę mówców prowadził senator J. Bargieł.

W drugim dniu posiedzenia o godzinie 13.00 Senat dwuminutową ciszą uczcił pamięć ofiar zamachu w Londynie.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o produktach biobójczych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003 - 2006,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu tworzenia w latach 2004 - 2005 lokali socjalnych, noclegowni i domów dla bezdomnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo lotnicze,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska",

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym oraz ustawy o transporcie drogowym*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz ustawy o drogach publicznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o samorządach zawodowych architektów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę oraz o zmianie innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie niektórych ustaw dotyczących nabywania własności nieruchomości,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o dopłatach do ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o opłacie skarbowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji o ujednoliceniu niektórych prawideł dotyczących międzynarodowego przewozu lotniczego, sporządzonej w Montrealu dnia 28 maja 1999 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Dowództwem Naczelnego Sojuszniczego Dowódcy Transformacji (HQ SACT) dotyczącej ustanowienia i wsparcia Centrum Szkolenia Sił Połączonych (JFTC) NATO na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podpisanej dnia 13 kwietnia 2005 r. w Brukseli,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji powołującej Europejski Instytut Uniwersytecki, sporządzonej we Florencji dnia 19 kwietnia 1972 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w sprawie tymczasowego stosowania między niektórymi Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie zakresu informacji dotyczących prania wpływów pieniężnych w Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych oraz włączenia numeru rejestracyjnego środków transportu do Konwencji, sporządzonego w Brukseli dnia 12 marca 1999 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego zgodnie z artykułem 34 Traktatu o Unii Europejskiej, zmieniającego Konwencję w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych w zakresie utworzenia bazy danych rejestru celnego dla celów identyfikacyjnych, sporządzonego w Brukseli dnia 8 maja 2003 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, dotyczącego wykładni Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych dokonywanej w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, sporządzonego w Brukseli dnia 29 listopada 1996 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi, sporządzonej w Brukseli dnia 18 grudnia 1997 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Anguilli o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Anguilli w dniu 21 stycznia 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Brytyjskich Wysp Dziewiczych o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Tortoli w dniu 11 kwietnia 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Montserrat - Terytorium Zamorskim Zjednoczonego Królestwa o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Montserrat w dniu 7 kwietnia 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Kajmanów o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Cayman Island w dniu 31 marca 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Turks i Caicos o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Grand Turk w dniu 1 kwietnia 2005 r.,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu Fakultatywnego do Konwencji w sprawie zakazu stosowania tortur oraz innego okrutnego, nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania, przyjętego przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku w dniu 18 grudnia 2002 r.,

- sprawozdanie Rady Ministrów z działania ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie za okres od dnia jej wejścia w życie do dnia 31 grudnia 2004 r.,

- sprawozdanie Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich o wniosku oskarżyciela prywatnego w sprawie wyrażenia przez Senat Rzeczypospolitej Polskiej zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej senatora Józefa Sztorca.

_________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 17 czerwca br. i przekazana do Senatu 20 czerwca. Następnego dnia, 21 czerwca, zgodnie z  regulaminem, marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Spraw Unii Europejskiej. Komisje, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Ewa Serocka. Senator zaznaczyła, że impulsem do zmiany tej ustawy był wyrok Trybunału Konstytucyjnego, w którym orzeczono niezgodność art. 9 ustawy z 11 marca 2004 r. z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Senat wniósł poprawki do tej ustawy w marcu 2004 r., ale Sejm je odrzucił. W konsekwencji grupa senatorów zgłosiła do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o zbadanie zgodności z konstytucją treści przepisów tej ustawy. Równolegle Senat podjął inicjatywę ustawodawczą w tej sprawie, ponieważ w trakcie prac legislacyjnych w Senacie dostrzeżono, iż zapisy ustawy z 11 marca 2004 r. pozostają w sprzeczności z konstytucją, co okazało się słuszne, ponieważ trybunał tak właśnie orzekł.

Po wyroku trybunału Sejm pracował nad dwoma projektami ustaw: senackim i poselskim. Był również trzeci projekt, rządowy, ale ten Sejm odrzucił. Projekt poselski w swej treści uwzględniał inicjatywę Senatu, a ponadto wniósł dodatkowe przepisy do ustawy, które doprecyzowały, zdaniem Sejmu, obowiązki Rady Ministrów wobec Sejmu i Senatu. Nowelizacja ustawy zapewniała udział komisji senackiej w procesie opiniowania projektu aktu prawnego Unii Europejskiej oraz stanowiska rządu w tej sprawie, wprowadziła ponadto obowiązek przedstawiania na piśmie informacji o stanowisku rządu, jakie ma zamiar zająć w Radzie Unii Europejskiej, oraz obowiązek przedstawiania wyjaśnień przez członka, a nie tylko przedstawiciela Rady Ministrów.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności na swym posiedzeniu przyjęła jedną poprawkę, doprecyzowującą termin przekazania przez Sejm opinii Sejmu i Senatu na temat stanowiska Rady Ministrów.

Komisja Spraw Unii Europejskiej natomiast postanowiła zaproponować wprowadzenie do ustawy pięciu poprawek.

W imieniu komisji senator E. Serocka wniosła o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 5 poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 78 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywaną ustawę Sejm uchwalił 17 czerwca br.; 20 czerwca została przekazana do Senatu. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Zbyszko Piwoński podkreślił, że jest to szczególna ustawa, która w znaczący sposób zdynamizuje rozwój i poprawi jakość szeroko pojętych usług publicznych, stwarza ona bowiem możliwości łączenia wysiłku finansowego i materialnego podmiotów publicznych i prywatnych. Ten wspólny wysiłek zmierzać będzie do budowy bądź poszerzenia zakresu usług publicznych dla lokalnej społeczności. Tym samym przyczyni się do przyspieszenia realizacji zadań, które są przypisane ustawowo określonym podmiotom publicznym, z uwagi na to, że poszerzy ich możliwości finansowe, wykorzystując do tego celu środki prywatne.

Senator zaznaczył, że ustawa zawiera wiele obwarowań i wskazuje bardzo precyzyjnie zasady, na jakich ma być zawarta umowa partnerska. Określa również dokładnie powinności, jakie spoczywają na podmiotach, a mianowicie: bezpośrednio po zawarciu umowy - zarejestrowanie u ministra gospodarki. W każdym wypadku, kiedy zaangażowane zostaną środki budżetowe, wymagana jest zgoda ministra finansów. Umowa ta musi być poprzedzona wyjątkowo wnikliwą analizą. Zadania, które będą podlegały tej analizie, zostaną określone w szczegółowym akcie prawnym, wydanym w tej sprawie - delegacja do tego znajduje się w ustawie.

Sam dobór partnerów do zawarcia takiej umowy określają rozdziały 2 i 3. Kierowany będzie on na podstawie zasad, jakie są zawarte w ustawie o zamówieniach publicznych. Znaczna część ustawy zawiera obwarowania, które powinny sprawić, że będzie ona właściwym dokumentem i zachowana zostanie równowaga między partnerami, którzy występują w ustawie, a jednocześnie nie będzie zastrzeżeń, iż połączenie środków finansowych publicznych i prywatnych rodzi podejrzenie o zawłaszczenie czy korupcję.

Wiele miejsca w ustawie poświęcono sprawom związanym z sytuacją, kiedy zostanie zakończona działalność objęta umową. Może ona bowiem działać w określonym czasie i po jego upływie będzie musiało nastąpić rozliczenie między poszczególnymi podmiotami, zarówno publicznym, jak i prywatnym. Ustawa szczegółowo i precyzyjnie określa zasady, kiedy, jak i na jakich warunkach zostanie dokonane to rozliczenie. Przewiduje się również taką sytuację, w której jeden podmiot może być zastąpiony przez inny.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie 7 poprawek.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawił senator Bogusław Mąsior. Senator przypomniał, że rozpatrywana regulacja jest ustawą ramową. Na świecie kilka państw ma tego rodzaju ustawodawstwo; w Europie jest to jedynie Irlandia. Szacuje się, że w Polsce będą zawierane transakcje na około 1 miliarda 500 milionów dolarów właśnie w typie partnerstwa publiczno-prywatnego, opierając się na wzorach z Wielkiej Brytanii, gdzie oszczędności w tego rodzaju przedsięwzięciach wynoszą około 17%.

Senator sprawozdawca podkreślił, że ustawa daje korzyści sektorowi publicznemu w związku z tym, iż nakłady finansowe potrzebne na realizację zadań publicznych będą ponoszone przez partnerów prywatnych. Stwarza również możliwość lepszej absorpcji środków pomocowych Unii Europejskiej, ponieważ partner publiczny, starający się o unijne wsparcie finansowe, może wskazać na wkład sektora prywatnego jako wymagane współfinansowanie projektu.

Wejście w życie ustawy powinno zmniejszyć napięcia w budżetach samorządów i w budżecie państwa.

W ramach realizacji umów o partnerstwie publiczno-prywatnym zakłada się wieloletnie planowanie finansowe. To również pozwoli na bardziej sensowną i zorganizowaną realizację zadań publicznych.

Powszechne stosowanie partnerstwa publiczno-prywatnego powinno się przyczynić do znacznych oszczędności w wyniku obniżki kosztów inwestycji oraz kosztów świadczenia usług w zakresie użyteczności publicznej.

Ustawa będzie miała korzystny wpływ na rynek pracy, ponieważ zwiększy się liczba przedsięwzięć w zakresie infrastruktury, będą się rozwijały małe i średnie przedsiębiorstwa. Przewiduje się również wzrost usług świadczonych w branży doradczej oraz przez firmy prawnicze, które będą angażowane zarówno przez podmioty prywatne, jak i podmioty publiczne, do przygotowania przedsięwzięć w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego.

Szybszy rozwój inwestycji infrastrukturalnych pozwoli na wzrost konkurencyjności Polski, zwłaszcza zaniedbanych do tej pory regionów kraju, a także na łatwiejszy napływ inwestycji do tych regionów.

Senator B. Mąsior podkreślił, że uregulowane przez tę ustawę rozwiązania są potrzebne szczególnie samorządom terytorialnym odpowiedzialnym za realizację większości zadań publicznych i projektów infrastrukturalnych.

Senator poinformował, że na posiedzeniu komisji przyjęto pięć poprawek. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 23 poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 79 głosami, przy 4 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu trafiła 20 czerwca, a 21 czerwca marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Krystyna Sienkiewicz wskazała, że rozpatrywana ustawa wprowadza kilka nowych rozwiązań, które mogą się przyczynić do poprawy sytuacji osób bezrobotnych i usprawnić sposób funkcjonowania publicznych służb zatrudnienia.

Jedno z tych rozwiązań to szczególna forma aktywizacji bezrobotnych bez prawa do zasiłku, korzystających z pomocy społecznej. Osoby te będą kierowane na wniosek gminy do wykonywania prac społecznie użytecznych w wymiarze do dziesięciu godzin tygodniowo, płatnych minimum 6 zł za godzinę. Odmowa podjęcia takiej pracy może stanowić podstawę odmowy przyznania świadczenia pieniężnego z pomocy społecznej, a także uchylenia decyzji o jego przyznaniu lub wstrzymaniu.

Nową formą aktywizacji osób bezrobotnych ma być też zatrudnienie ich na nowym rynku pracy, to jest w gospodarstwach domowych. Będzie się to odbywało na podstawie tak zwanej umowy aktywizacyjnej, zawieranej między prowadzącym gospodarstwo domowe a kierowanym przez urząd pracy bezrobotnym. Ma ona specyficzną formę dobrowolnej umowy cywilnoprawnej, pełniącą podobną rolę, jak umowa o pracę.

Duży fragment ustawy to przepisy dotyczące warunków działania publicznych służb zatrudnienia. Jak zaznaczyła senator sprawozdawczyni, jest to bardzo trudna sprawa, również w kontekście rozpatrywanej w komisji samorządu terytorialnego ustawy kompetencyjnej. Koszty zatrudnienia pracowników urzędów pracy w latach 2006-2007 będą pochodną przekazanych samorządom powiatowym środków Funduszu Pracy. Będzie to 7% kwoty ustalonej na rok poprzedni na rzecz promocji zatrudnienia. Ale od roku 2008 samorządy będą musiały zapewnić finansowanie kosztów zatrudnienia wyłącznie z własnych środków. Będzie to więc jeszcze jedno zobowiązanie skierowane do samorządów.

Inne zmiany to m.in. ograniczenie możliwości zwolnienia dyrektorów powiatowych i wojewódzkich urzędów pracy, sprecyzowanie wymagań formalnych wobec pracowników publicznych służb zatrudnienia oraz decentralizacja systemu rejestracji agencji zatrudnienia.

Jak stwierdziła senator K. Sienkiewicz, podczas dyskusji w Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia kontrowersji nie budziły sprawy istotne dla polityki rynku pracy, dotyczące na przykład podwyższenia podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą wysokości refundacji, kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla bezrobotnego z trzykrotnej do pięciokrotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia, i to bez względu na liczbę zatrudnionych.

Inna niekontrowersyjna sprawa to rozszerzenie kręgu uprawnionych do zasiłku dla bezrobotnych o byłych pracowników służb mundurowych (dotychczas, jeśli były żołnierz lub funkcjonariusz nie nabył prawa do emerytury lub renty po zwolnieniu ze służby lub rozwiązaniu stosunku pracy, nie miał prawa do zasiłku dla bezrobotnych).

Ponadto ustawa zmienia definicję pracodawcy. W nowej definicji nie ma już odniesienia do prowadzenia działalności gospodarczej. Pracodawcą nazwano między innymi osobę fizyczną, która zatrudnia co najmniej jednego pracownika. Jest to wyjście naprzeciw mikroprzedsiębiorcom.

Senator poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować poprawki do ustawy, identyczne z poprawkami Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Zmiany te nie wnikały w meritum sprawy, ale ją udoskonalały, doprecyzowując przepisy.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Senator poinformowała, że komisja po zapoznaniu się z ustawą i stanowiskiem Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy wraz z trzynastoma poprawkami.

Senator zaznaczyła, że dyskusja nad ustawą podczas posiedzenia komisji była związana głównie z wprowadzaną nową regulacją dotyczącą zatrudnienia w gospodarstwach domowych, wchodzącą w życie od 1 stycznia 2006 r. Zatrudnienie to będzie odbywało się na podstawie umowy aktywizacyjnej. Podczas dyskusji wyjaśniano, kto będzie opłacał składki ZUS oraz podatki od osób fizycznych. Dyskusja dotyczyła również stopnia powinowactwa w wypadku zatrudnienia kogoś z rodziny. Wskazywano także na problem przerwy w zatrudnieniu, ustawa mówi bowiem o tym, że osoba zatrudniająca będzie mogła odliczyć sobie od podatku składkę zusowską, jeżeli zatrudnienie będzie trwało nieprzerwanie jeden rok. Wskazywano, że może potrzebne byłyby takie rozwiązania, według których przerwa jedno-, dwudniowa czy tygodniowa nie powodowałaby pozbawienia osoby zatrudniającej ulg.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 27 poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 78 głosami, przy 1 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. 20 czerwca przekazano ją do Senatu, a 21 czerwca marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja rozważyła kwestie zawarte w tej ustawie i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Alicja Stradomska. Senator podkreśliła, że rozpatrywana ustawa zmierza przede wszystkim do dostosowania polskiego porządku prawnego do prawa wspólnotowego, do czterdziestu sześciu dyrektyw. Ponadto ma na celu wprowadzenie zmian wynikających z oceny funkcjonowania ustawy nowelizowanej.

W nowelizacji w szczególności uaktualniono zakres przedmiotowy, rozszerzono katalog pojęć o nowe definicje, a także doprecyzowano definicje już istniejące. Wprowadzono, na przykład, definicję żywności genetycznie zmodyfikowanej, doprecyzowano też zasady postępowania ze zmodyfikowaną żywnością wprowadzoną po raz pierwszy do obrotu.

Ustawa wprowadza również tak zwaną klauzulę bezpieczeństwa, czyli przewiduje możliwość czasowego zawieszenia lub ograniczenia stosowania lub wprowadzenia do obrotu w Polsce substancji dozwolonych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw zdrowia.

W ustawie dokonuje się ponadto reorganizacji bazy laboratoryjnej zajmującej się badaniem żywności w państwowych inspekcjach sanitarnych, tworzy się też zintegrowany system badań laboratoryjnych. Przez ten zintegrowany system badań laboratoryjnych rozumie się jednolity sposób wykonywania badań w zakresie nadzoru nad jakością wody przeznaczonej do spożycia i jakością zdrowotną żywności. Ustawa przyznaje również nowe uprawnienia głównemu inspektorowi sanitarnemu - prawo do wydawania decyzji administracyjnych w sprawie uznawania wody za naturalną wodę mineralną.

Dość znacznie rozszerzono w ustawie katalog przepisów karnych. Osoby, które bez zezwolenia produkują lub wprowadzają do obrotu środki spożywcze szkodliwe dla zdrowia, środki spożywcze o niewłaściwej jakości zdrowotnej lub żywność genetycznie zmodyfikowaną, nie stosują właściwych oznakowań tej żywności albo nie monitorują obrotu tą żywnością, podlegają karze. Kary są zróżnicowane: od grzywny, poprzez ograniczenie wolności, aż po pozbawienie wolności do lat dwóch. Zapisy te przyjęto po to, by zwiększyć bezpieczeństwo obywateli i chronić ich przed zagrożeniami, jakie stwarza żywność skażona zarówno na etapie produkcji, jak i przechowywania.

Senator A. Stradomska poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować pięć poprawek do ustawy. W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy wraz z pięcioma zmianami.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 79 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawę uchwalił Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu została przekazana 20 czerwca, a marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Krystyna Sienkiewicz zaznaczyła, że ustawa o produktach biobójczych określa warunki wprowadzenia do obrotu i stosowania na terytorium Rzeczypospolitej produktów biobójczych, a także zasady wzajemnego uznawania pozwoleń i wpisów do rejestru przez państwa członkowskie.

Obszerny fragment ustawy dotyczy pozwoleń na obrót i stosowanie produktów biobójczych na terenie Rzeczypospolitej.

Rozdział 9a. mówi o kontroli zatruć, istnieniu czterech, a docelowo dziewięciu ośrodków toksykologicznych, które zbierają, rejestrują i archiwizują zgłoszenia zatruć produktami biobójczymi.

Senator poinformowała, że komisja przyjęła 42 poprawki do rozpatrywanej ustawy. W imieniu komisji senator wniosła o ich uchwalenie.

Senator K. Sienkiewicz zgłosiła ponadto poprawkę w trakcie dyskusji nad ustawą.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 43 poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 84 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Sejm uchwalił tę ustawę na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br.; 20 czerwca trafiła ona do Senatu. Dzień później marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała w jej sprawie swoje stanowisko.

Przedstawił je senator Franciszek Bobrowski. Senator przypomniał, że ustawa ta była projektem poselskim. Wskazał, że nowelizacja dotyczy wskaźnika waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych, przewiduje negocjowanie wskaźnika waloryzacji w Komisji Trójstronnej. Rada Ministrów przekazuje Komisji Trójstronnej propozycje wskaźnika waloryzacji nie później niż do 31 października roku poprzedzającego waloryzację. Jeżeli komisja w ciągu czternastu dni od przekazania przez Radę Ministrów uzgodni wysokość wskaźnika waloryzacji, zwiększenie wskaźnika ponad wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych podlega ogłoszeniu w drodze komunikatu ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego. Jeżeli nie dojdzie do uzgodnienia stanowiska w komisji, Rada Ministrów w terminie siedmiu dni od zakończenia negocjacji w komisji rozporządzeniem określi wskaźnik waloryzacji.

Senator poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie jedną zmianę w ustawie.

Poprawki zgłosiła też senator Krystyna Sienkiewicz, w imieniu własnym i senatora Jerzy Markowskiego, podczas dyskusji.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 77 głosami, przy 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawę Sejm uchwalił 7 lipca br. i tego samego dnia została ona przekazana do Senatu. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Jerzy Markowski. Senator zaznaczył, że rozpatrywane przedłożenie, będące inicjatywą poselską, powstało w wyniku warunków, w jakich znalazło się niecałe sto osób w Wałbrzyskim Okręgu Węglowym, który kiedyś był okręgiem węglowym i który zatrudniał w sektorze, o którym mowa, ponad dwadzieścia tysięcy osób.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, problem powstał w latach 1990-1992, kiedy rozpoczęto restrukturyzację przemysłu węglowego, polegającą w Wałbrzyskim Okręgu Węglowym na tym, że przystąpiono do likwidacji kopalń. Żeby ta likwidacja mogła się dokonywać, ówczesny rząd założył zmniejszenie poziomu zatrudnienia. To zmniejszenie poziomu zatrudnienia osiągnął wówczas metodami bardzo prostymi, bo dopiero późniejsza praktyka życia społeczno-gospodarczego w Polsce uzbroiła rząd i parlament w szereg narzędzi służących restrukturyzacji poziomu zatrudnienia, również w sektorze węgla kamiennego.

Wśród wielkiej liczby osób, które dostały wówczas uprawnienia emerytalne, były takie, którym najbliżej było do uprawnień rentowych. I ten stan "bycia rencistą" zastał ich w warunkach, kiedy wszyscy inni tam zatrudnieni korzystali z różnego rodzaju możliwości restrukturyzacji zatrudnienia, to znaczy urlopów górniczych, jednorazowych odpraw górniczych, przemieszczeń do innych kopalń na Śląsku. Mogli to zrobić nie ci, którzy byli rencistami, tylko ci, którzy byli zdrowi i mogli pracować.

Powstała olbrzymia rzesza tych, którzy skorzystali z odpraw jednorazowych, którzy za 54 tysiące zł, obniżone jeszcze o 17% podatku, czyli za około trzydzieści parę tysięcy złotych, pozbyli się świadomie miejsca pracy i dziś stanowią olbrzymią rzeszę bezrobotnych w tym regionie.

Senator J. Markowski podkreślił, że rozpatrywane przedłożenie jest próbą objęcia ludzi, którzy są na tych rentach, a którym się one skończyły, przepisami uprawniającymi do emerytury górniczej tylko i wyłącznie poprzez skrócenie obowiązującego czasu pracy pod ziemią do dziesięciu lat, oni bowiem nie mają gdzie ani nie mają jak dopracować do dwudziestu lat pracy, gdyż tych kopalń po prostu nie ma.

Dotyczy to stu osób w jednym miejscu w Polsce, w Zagłębiu Wałbrzyskim.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie tej ustawy bez poprawek

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 83 głosami, przy 4 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu została przekazana 20 czerwca, a 21 czerwca marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawił senator Janusz Bielawski. Senator zaznaczył, że zasadniczym celem nowelizacji jest wydłużenie o rok okresu wspierania gmin, które wystąpiły zgodnie z ustawą z wnioskami o dofinansowanie budowy przez nie lokali socjalnych dla najuboższych. W nowelizowanej ustawie znalazł się zapis, że finansowego wsparcia udziela się na przedsięwzięcie, którego zakończenie przewiduje się do 31 grudnia 2006 r.

Ze złożonych i zakwalifikowanych w wyniku postępowania trzystu sześćdziesięciu dwóch wniosków rekomendowane zostały sto czterdzieści dwa wnioski, czyli z kwoty 50 milionów zł przeznaczonych na realizację programu na każdy wniosek przypada średnio 300 tysięcy zł. Jednakże w toku tej nowelizacji ustalono, że źródłem finansowego wsparcia jest Fundusz Dopłat, o którym mowa w ustawie z  5 grudnia 2002 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów mieszkaniowych o stałej stopie procentowej.

Nowelizacja nie tylko wydłuża czas realizacji przedsięwzięć wskazanych w ustawie, ale również znosi ograniczenie kwotowe możliwej i maksymalnej pomocy udzielonej z funduszu, zawarte w art. 5 ust. 1 nowelizowanej ustawy.

Senator sprawozdawca poinformował, że po wnikliwym przeanalizowaniu komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Aleksandra Koszada. Senator zaakcentowała, że przyjmując poprzednią ustawę, zagwarantowano znacznie niższe środki, niż były potrzebne. W przedłożeniu rządowym przeznaczono na ten cel 15 milionów zł, w trakcie prac Sejmu podniesiono tę kwotę do 30 milionów, a następnie zgodnie z senacką poprawką - do 50 milionów. Okazało się, że zainteresowanie w tej sprawie jest bardzo duże, gdyż gminy borykają się z problemem mieszkań socjalnych. Obecnie gminy mają trzydzieści siedem tysięcy sześćset takich lokali, ale niezbędne jest zwiększenie w najbliższym czasie tej liczby chociażby z uwagi na fakt, że toczy się ponad dziesięć tysięcy postępowań sądowych w sprawie o eksmisję, orzeczono już cztery tysiące osiemset eksmisji, a wykonano jedynie tysiąc siedemset. Eksmisje nie są jednak jedynym powodem przyznawania najbiedniejszym obywatelom lokali socjalnych. Dlatego za bardzo korzystne uznała senator zniesienie ograniczenia kwotowego, będzie bowiem możliwość przeznaczenia na wymienione cele większych środków, jeżeli takie się znajdą w budżecie.

Zdaniem senator, ewentualne uruchomienie środków finansowych na wsparcie budownictwa socjalnego będzie miało pozytywny wpływ także na sytuację panującą na rynku pracy. Realizowane przez gminy i inne podmioty inwestycje związane z budową, remontem, przebudową lub adaptacją budynków spowodują bowiem zwiększenie zatrudnienia w sektorze budowlanym.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator A. Koszada wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wniosek o wprowadzenie zmian w ustawie złożył natomiast senator Krzysztof Jurgiel.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 80 głosami, przy 4 przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br., i 20 czerwca przekazana do Senatu. Marszałek 21 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Józef Sztorc wskazał, że ustawa dotyczy przede wszystkim powołania Państwowej Komisji Badania Wypadków Lotniczych przy ministrze właściwym do spraw transportu. Komisja ta miałaby za zadanie organizować prace związane z wypadkami lotniczymi. W ustawie został dokładnie określony tryb pracy komisji, tryb powoływania członków komisji oraz jej współpracy z Urzędem Lotnictwa Cywilnego.

Ważną sprawą, o której mówi ustawa, jest współpraca między wszystkimi organizacjami, które nadzorują i koordynują loty, ich kompetencje wewnątrz kraju, a także kompetencje tych urzędów poza granicami kraju.

Ustawa wprowadza dokładną bazę danych dotyczącą wypadków, wszelkiego typu incydentów związanych z lotnictwem i ujednolica cały system, zgodnie z systemem obowiązującym w całej Unii Europejskiej, związany z wypadkami, z incydentami, z ich ewidencją i  badaniem.

Następna sprawa to koordynacja czasu w portach lotniczych. Ustawa dokładnie mówi o koordynatorze lotów, o jego finansowaniu, o sposobie przydzielania czasu na operacje w portach lotniczych: lądowania, wszelkie manewry, starty. Polska przyjmuje model, jaki obowiązuje na całym świecie, szczególnie w Unii Europejskiej.

Ustawa mówi również o wyznaczaniu przewoźników z Unii Europejskiej, o ochronie praw tych przewoźników.

Jedną z najważniejszych spraw, których dotyczy ustawa, jest segment przepisów dotyczących ochrony praw pasażerów, udzielania kar administracyjnych za opóźnienia samolotów, za niedozwolone praktyki w przewozach lotniczych, jak również nakładania kar na przewoźników. Ustawa zajmuje się również sprawami ubezpieczenia pasażerów.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie 8 poprawek do ustawy.

Wnioski o charakterze legislacyjnym do protokołu złożył senator Jerzy Suchański.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 15 poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 84 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu przekazano ją 20 czerwca, a 21 czerwca marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Zofia Skrzypek-Mrowiec. Senator zaznaczyła, że rozpatrywany projekt nowelizacji jest już bodaj trzydziestą nowelizacją od 1994 r., co wskazuje na konieczność podjęcia w przyszłej kadencji prac nad nową ustawą - Prawo budowlane, uwzględniającą rzeczywiste zmiany procesu inwestycyjnego w budownictwie, na co podczas posiedzenia komisji zwróciła również uwagę strona rządowa.

Senator sprawozdawczyni nadmieniła, że zaproponowany projekt ustawy oprócz prawa budowlanego nowelizuje również ustawę o drogach publicznych, prawo geodezyjne i kartograficzne oraz ustawę o finansowaniu dróg publicznych.

Jak wskazała senator, ustawa obejmuje kilka grup znaczących zmian.

Po pierwsze, doprecyzowuje definicję stosowanych w ustawie określeń "budowla", w pkt 3 art. 3, i "przebudowa", w dodanym pkt 7a art. 3. Nie było bowiem dotąd precyzyjnego rozgraniczenia, co oznacza pojęcie "remont", a co "przebudowa". Przebudowa jest pojęciem szerszym, czynnością umożliwiającą zmianę pewnych parametrów budowli, oprócz tych najbardziej charakterystycznych, takich jak kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość kondygnacji i ich liczba.

Po drugie, art. 14 ustawy reguluje przepisy dotyczące uzyskiwania uprawnień budowlanych. Od dnia wejścia w życie tego przepisu, czyli od 1 stycznia 2006 r., do uzyskania uprawnień budowlanych w specjalnościach wymienionych w ustawie, zarówno do projektowania, jak i do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń, wymagane będzie wyższe wykształcenie, studia magisterskie, pięcioletnie, z tytułem magistra inżyniera, w tym magistra inżyniera architekta, co ustawa w niektórych miejscach pomija - stąd stosowna poprawka komisji. Uzyskanie uprawnień projektowych i wykonawczych w ograniczonym zakresie będzie wymagać wykształcenia wyższego zawodowego, czyli studiów inżynierskich z dyplomem inżyniera lub licencjata, lub studiów magisterskich, ale w pokrewnym kierunku. Skróceniu odpowiednio do dwóch lub trzech lat ulega wymagana praktyka zawodowa przy sporządzaniu projektów oraz praktyka na budowie.

Uprawnień budowlanych nie będą mogły uzyskiwać osoby z wykształceniem średnim. Nie dotyczy to osób, które te uprawnienia już posiadają lub przed 1 stycznia 2006 r. rozpoczną praktykę zawodową.

Po trzecie, ustawa modyfikuje w art. 15 przepisy dotyczące nadawania i pozbawiania tytułu rzeczoznawcy budowlanego przez właściwy organ samorządu zawodowego, przez izby. Jest to artykuł zwiększający i ugruntowujący kompetencje izb. Wymagania, obejmujące dotychczas posiadanie uprawnień budowlanych bez ograniczeń potrzebnych, aby uzyskać tytuł rzeczoznawcy budowlanego, i dziesięcioletnią praktykę, zostają poszerzone o tak zwany znaczący dorobek praktyczny w zakresie objętym rzeczoznawstwem, jednak bez doprecyzowania tego określenia.

Nowością jest również w ustawie przepis umożliwiający uzyskanie tytułu rzeczoznawcy osobie, która nie spełnia wymaganych wyżej warunków, czyli nie ma uprawnień budowlanych, ale posiada "szczególną wiedzę i doświadczenie w zakresie nieobjętym uprawnieniami budowlanymi". To określenie wzbudziło wątpliwości komisji, gdyż jest określeniem uznaniowym. Przydatne byłoby doprecyzowanie go, ale ogólnie wiadomo, że chodzi o takie specjalności, które faktycznie nie są specjalnościami budowlanymi, ale są związane z budownictwem, jak na przykład zawód mykologa lub akustyka.

Po czwarte, w art. 29 prawa budowlanego zaproponowano zasadnicze zmiany, które mają na celu uproszczenie procesu inwestycyjnego, skrócenie tak zwanego inwestorskiego toru przeszkód, sytuacja jest bowiem taka, że nawet uzyskanie pozwolenia na budowę zwyczajnego kiosku na osiedlu trwa pół roku. Art. 29 zawiera katalog zwolnień od wymogu uzyskiwania pozwolenia na budowę. W szczególności pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wszelkich przyłączy elektroenergetycznych, wodociągowych, kanalizacyjnych, gazowych, cieplnych i telekomunikacyjnych nie tylko do budynku, ale i do nieuzbrojonej działki. Ustawa zwalnia również z obowiązku zgłaszania wykonania wymienionych przyłączy. Nowością jest natomiast art. 29a wymagający sporządzenia planu sytuacyjnego budowy przyłączy na kopii aktualnej mapy zasadniczej i stosowania do budowy przyłączy przepisów prawa energetycznego lub przepisów o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i odprowadzaniu ścieków.

Po piąte, art. 36a, określający istotne lub nieistotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu budowlanego lub warunków pozwolenia na budowę, nakłada na projektanta, rozszerzając jego kompetencje, obowiązek kwalifikacji odstępstw oraz zamieszczania w projekcie odpowiednich informacji, a więc rysunków i opisów dotyczących tych odstępstw. Przy okazji wśród charakterystycznych parametrów obiektu za nieistotne odstępstwo uznano elewację i geometrię dachu.

Po szóste, art. 2 noweli doprecyzowuje ustawę o drogach publicznych w zakresie usytuowania i wykonywania remontów zjazdów oraz w zakresie lokalizacji również innych obiektów budowlanych w obrębie pasa drogowego. Artykuł ten doprecyzowuje pewne sprawy, określając, co należy do użytkownika, co należy do zarządcy dróg, a co należy do inwestora, do którego te zjazdy zostają wykonane.

Po siódme, art. 3 wprowadza instytucjonalne zmiany w prawie geodezyjnym i kartograficznym. Mają one na celu likwidację zespołów uzgadniania dokumentacji, czyli ZUD, na rzecz bezpośredniego działania starosty poprzez geodetę powiatowego, którego zadaniem będzie koordynacja przebiegu projektowanych sieci uzbrojenia terenu z istniejącymi w celu uniknięcia kolizji. Koordynacja ta odbywać się będzie na podstawie informacji naniesionych na mapie zasadniczej. Nie zmienia się tu zakres działania starosty, zadanie zostaje jedynie przerzucone z kompetencji ciała opiniującego, jakim stały się zespoły uzgadniania dokumentacji, co eliminuje przy okazji ewentualny wpływ monopolistów. Ich przedstawiciele zasiadali bowiem w zespołach uzgadniania dokumentacji i zaczęli nawet, w niektórych wypadkach, rościć sobie prawo do wglądu w projekty, do wydawania opinii na ich temat, podczas gdy to ciało miało jedynie koordynować przebiegi tras, które są niewidoczne, gdyż są uzbrojeniem terenu. A więc przerzuca się te działania na ciało decyzyjne, czyli na administrację. Ta zmiana powinna skrócić proces uzgadniania dokumentacji, usuwając kolejną belkę z inwestorskiego toru przeszkód.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że komisja przegłosowała cztery poprawki, i wniosła o ich przyjęcie przez Izbę.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 13 poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 84 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 30 czerwca br. i 4 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Kazimierz Drożdż. Senator zaznaczył, że ustawa jest projektem poselskim, którego celem miało być ostateczne uporządkowanie spraw własnościowych Poczty Polskiej. Jest bardzo ważne z punktu widzenia możliwości rozporządzania tymi nieruchomościami, a także wprowadzania koncepcji zmian organizacyjnych i własnościowych w Poczcie Polskiej, umożliwiających temu przedsiębiorstwu, dziś państwowemu, zatrudniającemu sto tysięcy pracowników, skuteczne konkurowanie z europejskimi firmami na polskim rynku usług pocztowych, szczególnie po zniesieniu barier wynikających z obecnych regulacji ochronnych dla tego rynku.

Jak wskazał senator sprawozdawca, projekt ustawy odnosi się do kilkudziesięciu nieruchomości, w większości zabudowanych, będących własnością Skarbu Państwa, które 5 grudnia 1990 r. znajdowały się w zarządzie Państwowej Jednostki Organizacyjnej "Poczta Polska, Telegraf i Telefon", i w stosunku do których stwierdzono, decyzją uwłaszczeniową wojewodów, prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własności budynków i lokali postawionych na tych gruntach. Pominięto jednak te nieruchomości w aktach przekazania, co jest bezpośrednim powodem niedokonania wpisów praw Poczty Polskiej do ksiąg wieczystych, mimo że większość tych nieruchomości jest zabudowana, a w obiektach tych prowadzona jest dziś działalność statutowa poczty, Poczta Polska opłaca podatki, przeprowadza remonty i ponosi nakłady na inwestycje.

Projekt ustawy stanowi, że nieruchomości takie stają się z mocy prawa przedmiotem użytkowania wieczystego Przedsiębiorstwa Państwowego "Poczta Polska" z dniem 1 stycznia 2006 r. bez obowiązku wnoszenia pierwszej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, budynki zaś i budowle trwałe związane z tymi nieruchomościami stają się własnością Poczty Polskiej nieodpłatnie, bez względu na pochodzenie środków, za które zostały nabyte lub za które zostały wybudowane. Warunkiem uregulowania stanu prawnego tych nieruchomości jest posiadanie tych gruntów i obiektów przez Pocztę Polską w dniu 1 stycznia 2005 r. Nabycie prawa użytkowania wieczystego nastąpi z mocy prawa i zostanie stwierdzone decyzją wojewody wydaną na wniosek przedsiębiorstwa "Poczta Polska".

Przyjęcie ustawy w proponowanym kształcie nie spowoduje niekorzystnych skutków finansowych dla Skarbu Państwa. Projektowane regulacje prawne nie są objęte zakresem prawa Unii Europejskiej, co potwierdzają załączone do projektu opinie Zespołu Prawa Europejskiego.

Senator K. Drożdż poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po rozpatrzeniu projektu ustawy na posiedzeniu 5 lipca br. postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Podczas dyskusji wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie Kazimierz Drożdż i Janusz Lorenz.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 4 poprawki.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 50 głosami, przy 26 za i 4 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek). Następnie poddano pod głosowanie poszczególne poprawki i całość projektu uchwały ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 73 głosami, przy 3 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 7 lipca br. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Jak stwierdził sprawozdawca komisji senator Józef Sztorc, w ustawie chodzi o to, aby osoby z wykształceniem średnim mogły ubiegać się o nadanie licencji zawodowej odpowiednio w zakresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami lub zarządzania tymi nieruchomościami. Pod warunkiem jednak, że te osoby ukończą kurs specjalistyczny, którego program został uzgodniony z właściwym ministrem do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej, oraz że do 31 grudnia 2006 r. złożą wniosek o dopuszczenie do postępowania kwalifikacyjnego.

W wypadku osób, które posiadają wyższe wykształcenie, ukończenie wymienionego kursu uznaje się za spełnione pod warunkiem ukończenia studiów podyplomowych, jeżeli złożą wniosek o dopuszczenie do postępowania kwalifikacyjnego, również do 31 grudnia 2006 r.

Senator poinformował, że ustawa nie budziła żadnych zastrzeżeń ze strony Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury i jednomyślnie postanowiono rekomendować Izbie przyjęcie jej bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 79 głosami, przy 1 przeciw i 2 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 7 lipca br. i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 11 lipca, zgodnie z Regulaminem Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Elżbieta Streker-Dembińska. Senator zaznaczyła, że ustawa stanowi dostosowanie polskiego ustawodawstwa do postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z  19 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe.

Ustawa ustanawia zasadę, że spółka, która zawarła umowę o budowę i eksploatację albo wyłącznie eksploatację autostrady na zasadach określonych w ustawie, nie pobiera opłat za przejazd autostradą od pojazdów samochodowych, za które została uiszczona opłata za przejazd po drogach krajowych, tak zwana winieta, oczywiście, w okresie ważności tej opłaty.

Ustawa określa również sposób wnoszenia opłat z Krajowego Funduszu Drogowego na rzecz koncesjonariuszy.

Senator zaakcentowała, że głównym motywem tej ustawy jest przede wszystkim implementacja dyrektywy Parlamentu Europejskiego. Stanowi ona m.in., że "W tym samym czasie nie można na ten sam odcinek drogi nałożyć opłat za przejazd i opłat za korzystanie z infrastruktury". Dzisiaj właśnie z takim stanem faktycznym mamy do czynienia w naszym kraju. Obecnie z jednej strony pobierane są tak zwane winiety, a z drugiej opłaty za ewentualny przejazd płatnymi autostradami. Powoduje to zwiększenie natężenia ruchu na drogach alternatywnych, ponieważ kierowcy omijają płatne odcinki autostrad. Jest to główna przyczyna degradacji dróg, zarówno krajowych, jak i samorządowych, które są wykorzystywane do omijania bramek.

Podjęta przez rząd dwa lata temu próba rozwiązania tego problemu poprzez wprowadzenie winiet, wyłącznie winiet, nie uzyskała poparcia Sejmu. Na autostradach postawiono więc bramki i od tego momentu zaczęły się problemy. Samorządy lokalne i środowiska transportowców wielokrotnie interweniowały, domagając się rozwiązania problemu. Wprowadzone przykładowo przez Autostradę Wielkopolską rozwiązania, które oferowały upusty za przejazdy wielokrotne, nie przyniosły oczekiwanych rezultatów.

Senator sprawozdawczyni podkreśliła, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury na swoim posiedzeniu rozważała wszelkie argumenty za i przeciw.

Argument przeciw to przede wszystkim formułowany przez koncesjonariuszy zarzut niekonstytucyjności ze względu na zmianę warunków dla podmiotu gospodarczego, który zawarł umowę koncesyjną.

Argument przeciw to również wkroczenie w obszar regulacji podmiotów prawnych, które zawarły ze sobą umowę koncesyjną, i obawa, że parlament może wejść w materię, która nie powinna być przez parlament naruszana.

To również obawa o uszczuplenie środków Krajowego Funduszu Drogowego (w momencie, kiedy akceptacji nie uzyskała propozycja wprowadzenia winiet, powołano Krajowy Fundusz Drogowy, na który wpływają środki z opłat winietowych wnoszonych od samochodów ciężarowych, ale również z opłat, które każdy kupujący benzynę wnosi w cenie tej benzyny).

Argument przeciw to również zagrożenie odstąpieniem od umów przez banki finansujące budowę autostrad i równocześnie zapowiadana możliwość wytoczenia przez koncesjonariuszy procesów odszkodowawczych.

Argumenty za to przede wszystkim ustanowienie prawa zgodnego z wymaganiami Unii Europejskiej, obniżenie kosztów transportu, przede wszystkim transportu krajowego, ponieważ to nasi transportowcy płacą podwójne opłaty, to również ogromny rozmiar strat materialnych, które wywołane są ruchem ciężkiego sprzętu po drogach lokalnych, i to, co chyba najważniejsze, czyli niewyobrażalne skutki społeczne, bo od wielu miesięcy mieszkańcy miast i wsi na tych trasach protestują, głodują, podejmują różnego rodzaju formy wywierania presji, aby ktoś wreszcie zainteresował się ich problemem.

Senator podkreśliła, że komisja ma świadomość, iż proponowane rozwiązania są dalekie od doskonałości, że obciążają Krajowy Fundusz Drogowy. W tym rachunku należy jednak uwzględnić wszelkie koszty, w tym również i te, które są związane z koniecznością remontowania dróg krajowych i samorządowych, a także ewentualnie wypłaty odszkodowań za zniszczone budynki i budowle, nie mówiąc o koszcie związanym z bezpieczeństwem mieszkańców, gdyż tego po prostu nie da się przeliczyć.

W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator E. Streker-Dembińska wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Propozycje zmian w ustawie zgłosili natomiast senatorowie.

Wszystkie wnioski i propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała swój wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 58 głosami, przy 14 za i 9 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek). Następnie poddano pod głosowanie poszczególne poprawki i całość projektu uchwały ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 69 głosami, przy 9 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa, uchwalona przez Sejm 30 czerwca br., trafiła do Senatu 4 lipca. Tego samego dnia, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował ją do rozpatrzenia przez Komisję Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Aleksandra Koszada. Senator wskazała, że przedłożona nowelizacja wprowadza zmiany w zakresie korekty liczby posłów wybieranych w poszczególnych okręgach oraz dostosowuje do aktualnego zasadniczego podziału terytorialnego państwa. Państwowa Komisja Wyborcza, działając na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy - Ordynacja wyborcza do Sejmu i do Senatu, przedłożyła Sejmowi wniosek o dokonanie zmiany liczby posłów wybieranych w poszczególnych okręgach wyborczych. Korekty takie dotyczą ośmiu okręgów. W okręgu nr 2 Wałbrzych, nr 9 Łódź, nr 13 Kraków, nr 30 Katowice - zmniejszenie o jeden mandat. W okręgach nr 12 Chrzanów, nr 15 Tarnów, nr 20 Warszawa miasto i nr 35 Olsztyn - zwiększenie o jeden mandat.

W okręgach do Sejmu i Senatu wprowadzone są także zmiany wynikające ze zmian w podziale terytorialnym kraju, jak zniesienie, połączenie, podział i zmiany nazwy powiatów.

Senator poinformowała, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i jednomyślnie, 77 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa, uchwalona przez Sejm 17 czerwca br., trafiła do Senatu 20 czerwca. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Elżbieta Streker-Dembińska zaznaczyła, że celem ustawy jest stworzenie takich rozwiązań prawnych, które umożliwią radom gmin nadawanie nazw drogom wewnętrznym w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Wprowadzenie tego rozwiązania, jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy, wynika z postulatów środowisk samorządowych. Dla realizacji tego celu nowelizacja zmienia ustawę o samorządzie gminnym i ustawę o drogach publicznych. Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 18 ust. 2 pkt 13 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym do wyłącznej kompetencji rady gminy należy podejmowanie uchwał w sprawach herbu, nazw ulic i placów publicznych oraz wznoszonych pomników. Ustawa o drogach publicznych, definiując pojęcie drogi publicznej oraz pojęcie ulicy, przez drogę publiczną rozumie drogę zaliczaną na podstawie ustawy o drogach publicznych do jednej z kategorii dróg, to jest dróg krajowych, wojewódzkich, powiatowych albo gminnych. Ulice leżące w ciągu tych dróg należą do tej samej kategorii, co i drogi. Nowelizacja przyznaje radom gmin uprawnienia do nadawania nazw nie tylko ulicom i placom będącym drogami publicznymi, ale również ulicom i placom będącym drogami wewnętrznymi w rozumieniu przywołanej ustawy. Podjęcie uchwały w sprawie nadawania nazwy ulicy lub placowi wewnętrznemu będzie wymagać zgody właścicieli terenów, na których są one zlokalizowane.

Senator poinformowała, że komisja postanowiła wnieść o przyjęcie przez Izbę 3 poprawek, które m.in. doprecyzowują różnicę między drogą wewnętrzną a ulicą, ponieważ przy proponowanym projekcie komisja miała wątpliwości, czy nadaje się nazwy ulicom - ulice rozumiane są tu w myśli definicji ustawy o drogach publicznych - czy też chodzi o nazwy dróg wewnętrznych. Komisja zdecydowała, że wyraźnie chodzi tu o nazwy dróg wewnętrznych, stąd wszyscy, którzy zamieszkują na osiedlach bądź przy drogach niemających w tej chwili nazw, będą mogli zgłaszać wnioski, wnosić do swoich rad o to, aby takie nazwy nadać. Przede wszystkim uporządkuje to sprawy formalne, również numerację i lokalizację poszczególnych budynków.

Zaproponowane przez komisję poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 78 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 30 czerwca br. i 4 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Stanisław Huskowski.

Senator przypomniał, że kiedy w przeddzień przystąpienia Polski do Unii Europejskiej starosta powiatowy w Strzelcach Opolskich kazał swoim pracownikom zdjąć godło państwowe z budynku starostwa powiatowego, założyć herb starostwa i umieścić dwujęzyczne napisy, w Polsce zawrzało. Sprawa znana była z mediów. Zajął się nią prokurator. Wprawdzie nie znalazł znamion przestępstwa, ale skłoniło to grupę posłów do tego, by doprecyzować przepisy obowiązujące w tym zakresie, aby były jednoznaczne.

Kwestie te regulowała dotychczas zarówno ustawa z 31 stycznia 1980 r. o godle i barwach Rzeczypospolitej Polskiej, jak i dekret z 7 grudnia 1955 r. Rozpatrywana nowela niewiele zmienia, jeśli chodzi o stan prawny, ale przenosi zapisy z dekretu z 1955 r. do ustawy z 1980 r., poszerzając jej zakres tematyczny choćby o część o pieczęciach państwowych, proponuje zatem poszerzyć również nazwę, ale jednocześnie doprecyzowuje te zapisy i doprecyzowuje kompetencje prezydenta Rzeczypospolitej, jeśli chodzi o żałobę narodową. Jest to zatem ustawa porządkująca, doprecyzowująca.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zaproponować poprawki o charakterze wyłącznie legislacyjnym.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawił senator Gerard Czaja. Senator zaznaczył, że nowelizacja przepisów wykluczy możliwość ich swobodnej, dowolnej interpretacji. W ustawie określono reguły i zasady dotyczące umieszczania tablic urzędowych, wprowadzono precyzyjne przepisy w zakresie żałoby, zapisano, kto i w jakich okolicznościach ogłasza żałobę narodową, precyzyjnie określono, jak ma wyglądać pieczęć państwowa, jak ma wyglądać pieczęć Sejmu Rzeczypospolitej, Senatu, prezydenta i jak ma wyglądać pieczęć urzędowa - pieczęcie te mają określony napis i określone wymiary. W ustawie dokonano także istotnej zmiany, ponieważ dotychczas obowiązujące przepisy, pochodzące z dekretu z 1955 r., posługiwały się jeszcze nazwą Polska Rzeczpospolita Ludowa, więc doprecyzowano to zgodnie z obecnie obowiązującym nazewnictwem.

Senator sprawozdawca poinformował, że w tej sytuacji Komisja Ustawodawstwa i Praworządności, podobnie jak Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, postanowiła zaproponować poprawki o charakterze legislacyjnym.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 2 poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 77 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu została przekazana 20 czerwca, a 21 czerwca marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Aleksandra Koszada zaznaczyła, że nowelizacja dotyczy egzekucji z rachunków bankowych, czyli art. 890 §2 k.p.c. Senator przypominała, że obecne, obowiązujące od 5 lutego br. brzmienie tego artykułu zostało ustalone w wyniku uchylenia ustawy z 2 lipca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw. Celem tej zmiany było przeciwdziałanie praktykom nieuczciwych dłużników omijających egzekucję sądową przez usuwanie spod egzekucji środków pieniężnych znajdujących się na rachunkach bankowych.

Jak stwierdziła senator A. Koszada, na konieczność powrotu do stanu prawnego sprzed nowelizacji k.p.c. z  2 lipca 2004 r. wpłynęły żądania pracowników służby zdrowia dotyczące ochrony wynagrodzeń. W międzyczasie, 4 marca br., przyjęto ustawę o ochronie wypłaty wynagrodzeń osób zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej, której celem była ochrona wypłat wynagrodzeń właśnie tych pracowników. Ustawa ta ma charakter epizodyczny i obowiązuje do końca bieżącego roku. Stanowi regulację pozakodeksową. Dla danej dziedziny stosunków w systemie prawa kodeks postępowania cywilnego stanowi ustawę podstawową, dlatego ustawę z  4 marca br. należy traktować jako odstępstwo od zasad obowiązujących w systemie prawnym. Senator przypomniała, że Senat rozpatrując tę ustawę, wskazywał, iż wprowadzane w niej zmiany powinny być dokonywane w drodze nowelizacji k.p.c., a obecna nowelizacja zapewnia ochronę wynagrodzeń za pracę bez zróżnicowania dłużników i uprzywilejowania podmiotowego.

Jak wskazała senator sprawozdawczyni, zakaz wypłat z rachunku bankowego nie będzie dotyczył bieżących wypłat na wynagrodzenia za pracę wraz z podatkami i innymi ciężarami ustawowymi oraz na zasądzone alimenty i renty o charakterze alimentacyjnym zasądzone tytułem odszkodowania. Określona została także wysokość dopuszczalnych bieżących wypłat. Wynoszą one nie więcej niż przeciętne miesięczne wynagrodzenie z poprzedniego kwartału ogłoszone na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wypłata ma następować po złożeniu komornikowi odpisu listy płac lub innego wiarygodnego dowodu albo tytułu wykonawczego stwierdzającego obowiązek alimentacyjny. Wypłaty będą dokonywane przez bank po otrzymaniu zezwolenia od komornika.

Ustawa uchyla ustawę z 4 marca br. o ochronie wypłaty wynagrodzeń osób zatrudnionych w samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej. Wprowadza się także przepis przejściowy, zapewniający ciągłość prowadzenia postępowań, uwzględniający bezpośrednie działanie nowej ustawy.

Kończąc swe wystąpienie, senator A. Koszada poinformowała, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności, stojąc na stanowisku, iż wynagrodzenie za pracę jako takie zasługuje na szczególną ochronę, postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i 77 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 30 czerwca br. Do Senatu trafiła 4 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator Gerard Czaja podkreślił, że coraz częstszym zjawiskiem w procesach gospodarczych staje się rozpatrywanie sporów w innej instytucji niż sądy powszechne, a mianowicie w sądach polubownych. W wypadku sądów polubownych istnieje kilka szerszych możliwości niż w sądach powszechnych. Istnieje możliwość wyboru arbitra o określonych kwalifikacjach, wyboru miejsca, języka, jest zdecydowanie większa szybkość postępowania, są mniejsze koszty, jest wreszcie niejawność postępowania, a szczególnie w procesach gospodarczych zachowanie tajemnicy handlowej jest sprawą bardzo ważną.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja bardzo pozytywnie oceniła przedłożenie rządowe w tej sprawie. Także pod tym względem, że oddziaływanie zostało rozciągnięte na sferę międzynarodową, gdyż obrót cywilnoprawny obecnie coraz częściej znajduje się poza naszymi granicami.

I kwestia najważniejsza: wyrok sądu polubownego ma taką samą moc prawną jak wyrok sądu państwowego.

Jak stwierdził senator G. Czaja, w tej sytuacji komisja pozytywnie oceniła ustawę i postanowiła rekomendować Izbie 6 poprawek o charakterze legislacyjnym i porządkowym.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 80 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu została przekazana 20 czerwca, a marszałek 21 czerwca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Aleksandra Koszada, która zaznaczyła, że celem nowelizacji jest skorygowanie rozwiązań przyjętych dla wdrożenia dyrektywy nr 98/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z  16 lutego 1998 r., mającej na celu ułatwienie stałego wykonywania zawodu prawnika w państwie członkowskim innym niż państwo uzyskania kwalifikacji zawodowych i zapewnienie pełnej zgodności tej ustawy ze wspomnianą dyrektywą.

Skreśla się art. 12 ustawy, który nakładał na prawnika zagranicznego, wpisanego w Rzeczypospolitej Polskiej na listę prawników zagranicznych, obowiązek corocznego przedstawiania organowi prowadzącemu listę zaświadczenia z jego państwa macierzystego o zarejestrowaniu w tym państwie jako osoby uprawnionej do wykonywania zawodu odpowiadającego polskiemu zawodowi adwokata lub radcy prawnego.

Komisja Europejska wskazała, że państwo macierzyste prawnika zagranicznego ma obowiązek informowania właściwych organów państwa, w którym prawnik ten prowadzi działalność na zasadach określonych w dyrektywie, o zamiarze wszczęcia przeciwko niemu postępowania dyscyplinarnego, sugerując, że tą drogą można uzyskać informacje o ewentualnej utracie przez prawnika uprawnień do wykonywania zawodu w państwie macierzystym.

Ze względu na brak zbieżnych unormowań odnoszących się do prawników spoza Unii Europejskiej wprowadza się art. 20a, który utrzymuje obowiązek przedstawiania zaświadczenia przez prawników spoza Unii Europejskiej.

W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator A. Koszada wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 67 głosami, przy 7 przeciw i 4 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 30 czerwca br. Do Senatu trafiła 4 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Ewa Serocka zaakcentowała, że rozpatrywana ustawa wzbudziła wiele protestów w środowisku pracodawców. Była przecież legitymizacją odpowiedzialności karnej podmiotów zbiorowych. Największym oponentem była Polska Konfederacja Pracodawców Prywatnych, która skierowała skargę do Trybunału Konstytucyjnego, zarzucając ustawie niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał Konstytucyjny 3 listopada 2004 r. orzekł, iż osiem artykułów ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary jest niezgodnych z Konstytucją Rzeczypospolitej. Przepisy te straciły moc z dniem 30 czerwca 2005 r. Mając na uwadze orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego, Sejm znowelizował wszystkie przepisy, co do których stwierdzono niezgodność z ustawą zasadniczą. Zgodnie z brzmieniem ustawy znowelizowanej przez Sejm podmiot zbiorowy będzie odpowiedzialny jedynie za czyny tych osób fizycznych, co do których zapadł wyrok skazujący za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe wskazane w ustawie.

Z ustawy usunięto przepisy zbyt szerokie oraz określono górną i dolną granicę kar za popełnione czyny zabronione. W nowelizowanej ustawie określono pozycję procesową podmiotu zbiorowego w postępowaniu karnym i karnoskarbowym oraz zasady reprezentowania podmiotu zbiorowego.

Senator zaznaczyła, że wszystkie rozważania na temat tej ustawy są jednak tylko teoretyczne, gdyż ustawa jest martwa - Ministerstwo Sprawiedliwości nie zanotowało do tej pory żadnych postępowań w polskich sądach w sprawach przeciwko podmiotom zbiorowym za czyny zabronione pod groźbą kary.

Senator E. Serocka poinformowała, że w trakcie dyskusji na posiedzeniu komisji zgłoszono siedem poprawek Komisja po wysłuchaniu stanowiska rządu zaakceptowała te poprawki i postanowiła rekomendować Izbie ich przyjęcie.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 74 głosami, przy 7 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 30 czerwca br., i 4 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Senator Aleksandra Koszada, sprawozdawczyni komisji, podkreśliła, że ustawa ma na celu zapewnienie zgodności przepisów z obowiązującym od 1 stycznia 2004 r. dwuinstancyjnym systemem sądownictwa administracyjnego.

Biorąc pod uwagę unormowanie art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne, ustawa z jednej strony przewiduje stosowną modyfikację powołanych przepisów, z drugiej zaś ustanawia przepis przejściowy, zgodnie z którym sprawy ze skarg, o których mowa w art. 26 pkt 2 i art. 38 pkt 2, wniesionych do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem jej wejścia w życie, w których postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny.

Senator A. Koszada poinformowała, że ustawa nie wzbudziła żadnych kontrowersji, i imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności wniosła o jej przyjęcie bez poprawek,

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 77 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 17 czerwca br. i 20 czerwca przekazana do Senatu. Następnego dnia, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Markowski wskazał, że rozpatrywany projekt ustawy sprowadza się do tego, iż ustanawia maksymalny poziom akcyzy na paliwa silnikowe, oleje opałowe oraz gaz płynny i metan używany do napędu, a kompetencje ministra finansów dotyczą tylko jej obniżania.

Jak poinformował senator J. Markowski, minister finansów, uczestnicząc w tworzeniu tego aktu prawnego, zasugerował komisji doprecyzowanie zapisów, tak aby było to, po pierwsze, zgodne z obowiązującymi w prawie unijnym zapisami, po drugie, w sposób absolutny zawężało pole manipulacji, i po trzecie, odpowiadało intencji, która powodowała postępowaniem wnioskodawców: ażeby akcyza nie mogła rosnąć, a jednocześnie pozostawała do dyspozycji ministra finansów taka swoboda postępowania, by mógł tym podatkiem sterować, nie tak jednak, żeby powodowało to wzrost cen paliwa na skutek wzrostu podatku akcyzowego. Wzrost tych cen nie zależy bowiem od decyzji ministra finansów, ani od nikogo w kraju, ale od bardzo wielu czynników, które składają się generalnie na poziom cen, takich jak cena baryłki ropy, kurs złotego, koszty wydobycia itd.

Komisja zaproponowała Izbie wprowadzenie czterech poprawek do ustawy. Wniosek o charakterze legislacyjnym złożył także senator J. Markowski.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 5 poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba jednomyślnie, 78 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 1 lipca br. i 4 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Alicja Stradomska. Senator podkreśliła, że rozpatrywana nowelizacja dotyczy przede wszystkim ustalenia wysokości minimalnego wynagrodzenia. Zgodnie z dotychczas obowiązującymi przepisami ma ono wzrastać w stopniu nie niższym niż prognozowany na dany rok wskaźnik cen. Nowelizacja wiąże więc mechanizm podwyższenia minimalnego wynagrodzenia z wysokością przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej, ogłaszaną przez prezesa GUS. Jednocześnie, jeżeli minimalne wynagrodzenie w danym roku będzie niższe od połowy przeciętnego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej, to stopień wzrostu minimalnego wynagrodzenia będzie podlegał dodatkowo zwiększeniu o 2/3 wskaźnika prognozowanego realnego przyrostu PKB.

Inna zmiana wprowadzona w ustawie to uregulowanie dotyczące wysokości wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze godzin w okresie pierwszego roku pracy. Ustala się je na nie więcej niż 80% minimalnego wynagrodzenia za pracę. Dotychczas były to dwie kwoty. Ustawa przewidywała, że do końca 2005 r. wynagrodzenie w pierwszym roku będzie nie niższe niż 80%, a w drugim roku nie niższe niż 90% minimalnego wynagrodzenia. Obecnie jest to już ujednolicone i wynosi nie więcej niż 80%.

Ostatnia, trzecia zmiana, polega na tym, że w kilku ustawach - o transporcie kolejowym, o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz o opłatach abonamentowych, przechodzi się z relacji procentowej na wysokość kwotową i przewiduje się waloryzację średniorocznym wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem.

Senator sprawozdawczyni zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa wzbudza wiele emocji. Także w komisji zaznaczyły się różnice stanowisk. Swoje stanowisko prezentowali przedstawiciele związków zawodowych - Solidarności i OPZZ, Konfederacji Pracodawców Prywatnych "Lewiatan". Komisja zapoznała się również z negatywnym stanowiskiem rządu.

Minimalne wynagrodzenie powinno zapewniać minimum. Dzisiaj minimum socjalne wynosi 832 zł, natomiast minimalne wynagrodzenie za pracę tylko 617 zł netto. Po przyjęciu nowelizacji będzie to 642 zł. Zasiłek dla bezrobotnych, najniższy, wynosi 379 zł netto, czyli w granicach 521 zł brutto.

W krajach europejskich najniższe wynagrodzenie wynosi 68% przeciętnego wynagrodzenia. W Polsce w 1995 r. było to 40%, w 2002 r. - 34%, obecnie jest 33%. Jak stwierdziła senator A. Stradomska, trzeba sobie zadać pytanie, czy jesteśmy gorsi niż inne kraje Unii Europejskiej? Czy za 600 zł można zakładać rodzinę, można godnie żyć?

Senator podkreśliła, że sytuacja jest trudna, tym bardziej że dotyczy to około dwustu dwudziestu sześciu tysięcy ludzi. Nie sprawdziły się zapewnienia rządu, iż wzrost gospodarczy będzie powodował gwałtowny spadek bezrobocia. Do tej pory rząd nie przedstawił zapowiedzianych rozwiązań, będących alternatywą dla podwyższania płacy minimalnej. Mógł to zrobić, na przykład poprzez podwyższenie kwoty wolnej od podatku od osób najniżej zarabiających, tych o najniższych dochodach, czy ograniczyć tak zwany klin podatkowy, który w tej chwili wynosi w Polsce 40%, poprzez zmniejszenie wysokości składek na ubezpieczenie społeczne finansowanych przez samych ubezpieczonych. Rząd mówi "nie" dla podniesienia płacy minimalnej, a mówi "tak" dla zniesienia ustawy kominowej.

Komisja, po zapoznaniu się z argumentacją przedstawicieli różnych organizacji, stwierdziła, że jest za prawidłowym rozwojem gospodarczym, ale jest również za proporcjonalnym udziałem wielu grup społecznych w dochodzie narodowym. I skoro nie możemy zwiększyć bogactwa, to zmniejszmy biedę i wprowadźmy po prostu normalność.

Dlatego, w imieniu komisji, senator A. Stradomska wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Podczas dyskusji senatorowie Zbigniew Religa i Wojciech Saługa zgłosili wnioski o odrzucenie ustawy w całości.

Propozycje zgłoszone podczas dyskusji rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała swój wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 70 głosami, przy 7 za i 5 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 77 głosami, przy 5 przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 1 lipca br. Do Senatu przekazano ją 4 lipca i  tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Mirosław Lubiński zaznaczył, że omawiana ustawa dotyczy przede wszystkim podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą. W przedłożeniu rządowym skierowanym do Sejmu znajdowały się zapisy uzależniające wysokość składek odprowadzanych do systemu ubezpieczeń społecznych od osiąganego progu dochodów lub podatków z prowadzonej działalności. Sejm odrzucił te propozycje, wywołujące wiele kontrowersji i protestów przedsiębiorców.

W ustawie przyjętej przez Sejm wprowadzono dwie regulacje. Po pierwsze, ustalono preferencyjną składkę na ubezpieczenie społeczne osób podejmujących po raz pierwszy działalność gospodarczą. W okresie pierwszych dwudziestu czterech miesięcy od rozpoczęcia tej działalności wysokość podstawy wymiaru składki ustawa określa jako nie mniejszą niż 30% minimalnego wynagrodzenia. Z zakresu tego uregulowania wyłączone są osoby, które w ciągu ostatnich sześćdziesięciu miesięcy przed rozpoczęciem działalności gospodarczej prowadziły lub prowadzą działalność pozarolniczą, a także te, które wykonują działalność gospodarczą na rzecz byłego pracodawcy, dotyczącą czynności wykonywanych dawniej na rzecz tego pracodawcy.

Po drugie, wprowadza się zmiany w przepisach regulujących kwestie ubezpieczeń w Kasie Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego. Chodzi o przepisy dotyczące możliwości korzystania z ubezpieczenia społecznego rolników przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą. Wprowadzone 2 maja ubiegłego roku przepisy znacznie ograniczyły dostęp do ubezpieczenia społecznego rolników osobom prowadzącym podwójną działalność gospodarczą: rolniczą i pozarolniczą. W nowelizacji proponuje się, aby o możliwości ubezpieczenia w KRUS przez osoby prowadzące podwójną działalność gospodarczą decydowało kryterium dochodowe, a nie forma opodatkowania. Warunkiem jest nieprzekroczenie kwoty 2 tysięcy 528 zł należnego podatku dochodowego od pozarolniczej działalności gospodarczej za 2004 r. Kwota 2 tysięcy 528 zł należnego podatku dochodowego od pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowiąca generalnie jedno z kryteriów podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników, będzie tak zwaną roczną kwotą graniczną dotyczącą poprzedniego roku podatkowego i będzie corocznie waloryzowana na podstawie wskaźnika cen i usług konsumpcyjnych ogółem, zawartego w ustawie budżetowej.

W imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator M. Lubiński wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do wniosku komisji i jednomyślnie, 79 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 1 lipca br. Do Senatu została skierowana 4 lipca i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Zdzisław Jarmużek podkreślił, że ustawa ta wprowadza zmianę zasad konstruowania planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia, mianowicie zamiast zasady kasowej wprowadza zasadę memoriałową. W tekście ustawy zmiana ta wyraża się tak, że wyraz "wydatki" zastąpiono wyrazem "koszty", a wyraz "wpływy" - wyrazem "przychody". Ponadto zmieniono redakcję kilku artykułów, bez zmiany ich treści.

Celem wprowadzonych zmian jest, po pierwsze, ułatwienie prac nad planem finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia, po drugie, ułatwienie kontraktowania świadczeń opieki zdrowotnej, a po trzecie, ułatwienie rozliczania umów ze świadczeniodawcami.

Senator poinformował, że ustawa nie wzbudziła kontrowersji wśród członków komisji, którzy jednogłośnie opowiedzieli się za przyjęciem ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił tę opinię i jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Bogusław Mąsior, który zaznaczył, że ustawa o zmianie kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych innych ustaw nosi potoczną nazwę ustawy antylichwiarskiej. Senator przytoczył definicję lichwy, określoną przez Sąd Najwyższy 27 lipca 2000 r. Lichwa to zastrzeganie wysokich odsetek przysparzających nadmiernych w danych stosunkach i nieusprawiedliwionych zysków osobom dysponującym kapitałem obrotowym, a prowadzących do niewypłacalności dłużników.

Nowelizacja zmierza do zapewnienia zgodności definicji i przepisów ustawy dotyczących szczególnie kredytów konsumenckich z przepisami, które są w Unii Europejskiej. Dotyczy to zwłaszcza dyrektywy nr 87/102 z 1986 r., która określa, że państwa członkowskie zapewnią to, by przepisy przyjęte w ramach wykonania niniejszej dyrektywy - a dotyczy to ustawy o kredycie konsumenckim z lipca 2001 r. - nie były omijane w drodze specjalnego sposobu formułowania umów, w szczególności poprzez metodę rozdzielania kwoty kredytu.

Ustawa obejmuje ochroną konsumentów, którzy biorą kredyty na każdą kwotę do wysokości 80 tysięcy zł, również kredyty poniżej 500 zł, a także na dowolny termin, również poniżej trzech miesięcy. Dotyczy to modyfikacji tak zwanego kredytu konsumenckiego.

W projekcie ustawy następuje również realizacja art. 15 dyrektywy nr 87/102, który mówi, że niniejsza dyrektywa nie stanowi przeszkody dla państw członkowskich do zachowania lub przyjęcia bardziej rygorystycznych przepisów w celu ochrony konsumentów, zgodnie ze zobowiązaniami wynikającymi z traktatu.

Senator B. Mąsior zaznaczył, że antylichwiarskie przepisy obowiązują w takich krajach, jak Grecja, Holandia, Belgia, Finlandia, Niemcy, Włochy czy nawet Szwajcaria. W Niemczech średnie oprocentowanie kredytów konsumenckich wynosi obecnie około 7%, debetów - od 10 do 11%, a maksymalne odsetki to dwukrotność tego oprocentowania, czyli około 20%. Wszystkie wyższe oprocentowania są przestępstwem.

W Polsce obecnie roczny obrót pośredników w udzielaniu kredytów, to jest firm, które pośredniczą pomiędzy bankami a kredytobiorcami, wynosi około 40 miliardów zł, a przy założeniu, że firmy te osiągają zysk tylko w wysokości 10%, wynosi on 4 miliardy.

Ustawa ma chronić najbiedniejszych. Jest krótka, ma tylko pięć artykułów. Określa, że maksymalna wysokość odsetek wynikających z tak zwanych czynności prawnych nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego, a więc kredytu, którego bank centralny udziela pod zastaw papierów wartościowych bankom komercyjnym.

Ustawa w art. 3 określa również, jaka może być łączna wysokość wszystkich kosztów, opłat prowizji związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki - określa, że nie może to przekroczyć 5%. W sytuacji dzisiejszego poziomu kredytu lombardowego maksymalne odsetki roczne plus koszt kredytu stanowią około 31-33%.

Senator poinformował, że już po posiedzeniu komisji wpłynęły do niej pisma, między innymi z Fundacji na rzecz Kredytu Hipotetycznego, dotyczące tak zwanych kredytów pod zakup mieszkań czy kredytów mieszkaniowych. Komisja tymi wystąpieniami nie mogła się zajmować. Przyjęto, że debata na posiedzeniu plenarnym będzie stanowić również okazję do zgłaszania poprawek wynikających z tych dokumentów i opinii, które po posiedzeniu komisji napłyną do Senatu.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Zgłoszone wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 7 poprawek.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 38 głosami, przy 32 przeciw i 5 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do: Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawił senator Zbigniew Romaszewski. Senator zaznaczył, że, generalnie rzecz biorąc, ustawa dotyczy problemu tak zwanych mieszkań zakładowych. W poprzednim okresie istniał budownictwo mieszkaniowe przy zakładach pracy, które budowały, korzystając z kredytów, dotacji państwowych, a także z własnych funduszy socjalnych załóg. Powstawały w ten sposób całe osiedla mieszkań zakładowych dla pracowników określonych zakładów pracy.

Kiedy po 1989 r. przystąpiono do prywatyzacji, okazało się, że te osiedla stanowią własność zakładów pracy i w procesach prywatyzacji, likwidacji, upadłości doprowadzono do takiej sytuacji, że zostały one przekazane w ręce prywatnych właścicieli, i to razem z ludnością, która te mieszkania zamieszkiwała. Obecnie dotyczy to nie mniej niż pięciuset tysięcy mieszkań.

W momencie likwidacji, prywatyzacji itd. traktowano to jako majątek bardzo niewygodny dla przyszłego właściciela. Często dochodziło do sprzedaży tych lokali po 5 zł za metr kwadratowy, co było ceną wręcz spekulacyjną.

Senator sprawozdawca podkreślił, że ustawodawca próbował to wielokrotnie naprawiać za pomocą różnych ustaw. Zasadnicza wśród nich była ustawa z roku 2000, która nakazywała w odniesieniu do mieszkań w jakiś sposób będących w gestii Skarbu Państwa, a więc mieszkań będących bezpośrednio własnością Skarbu Państwa, mieszkań będących własnością spółek handlowych itd., dać prawo pierwokupu w ręce najemców. Taka ustawa została przyjęta i poprawiona jeszcze w roku 2001. Generalnie treść tych ustaw była jednoznaczna - mieszkania te mają być przekazane tym, którzy w nich mieszkają, to nie jest problem gospodarki rynkowej, tylko mieszkalnictwa, to jest problem społeczny, problem, gdzie ci ludzie będą mieszkali. Te ustawy zostały przyjęte, funkcjonowały, ale w jakieś mierze zostały po prostu  zignorowane przez podmioty gospodarcze i proces zbywania mieszkań wraz z najemcami był kontynuowany.

W rozpatrywanej ustawie postuluje się stworzenie roszczeń najemców w stosunku do tych przedsiębiorstw, instytucji państwowych i spółek prawa handlowego, które złamały prawo pierwokupu i działały na niekorzyść najemców.

Ustawa dotyczy również Lasów Państwowych, działa tam, gdzie istniała własność mieszkań zakładowych, mieszkań służbowych, które powinny być przekazane, ponieważ to one w gruncie rzeczy stanowiły jedyny majątek, jedyny dorobek z okresu poprzedniego tych ludzi, którzy je zajmowali.

Senator Z. Romaszewski poinformował, że komisja, rozpatrując tą ustawę, uznała, że należy ją przyjąć szybko, w tej kadencji, bez poprawek. Nie zawiera ona tych błędów, które w wypadku poprzednich ustaw zostały wytknięte przez Trybunał Konstytucyjny.

W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Adam Biela. Senator przypomniał, że rozpatrywana ustawa powstała z inicjatywy legislacyjnej Senatu, który ponad dwa lata temu przesłał projekt stosownej ustawy do Sejmu.

W Sejmie było dostatecznie dużo czasu, żeby wyjaśnić wszystkie wątpliwości i wycyzelować szczegóły ustawy. Senator A. Biela zaznaczył, że był przez Senat upoważniony do reprezentowania go w czasie prac legislacyjnych w Sejmie. Tam zaś dokładano wszelkich starań, żeby regulacja, która przyjdzie do Senatu, była gotowa do zaakceptowania właśnie bez poprawek.

Senator zaznaczył, że w czasie posiedzenia komisji wysunięto wniosek o wprowadzenie poprawek dotyczących zrezygnowania w ustawie, po pierwsze, z rozwiązywania kwestii obciążeń hipotecznych sprzedawanych wraz z mieszkaniami zakładowymi oraz, po drugie, zwolnienia z opłat postępowań sądowych. Poprawki te jednak nie uzyskały akceptacji komisji. Argumentowano to tym, iż najemcom nie można zbywać byłych mieszkań zakładowych wraz z ewentualnymi obciążeniami hipotecznymi zaciągniętymi przez ich aktualnego zbywcę. Zbywcą często jest osoba fizyczna, która w bardzo "ciekawych" okolicznościach, za pół darmo nabyła te mieszkania. Tytułem rekompensaty za wieloletnie upokorzenia i obciążenia, jakich doświadczyli z racji tego, iż nie dano im pierwszeństwa ani prawa pierwokupu w nabyciu ich mieszkania zakładowego, najemcy tych mieszkań byliby zwolnieni z opłat sądowych w ramach przewidzianej w ustawie rekompensaty w postaci procedury stwierdzającej, iż takiego prawa zostali pozbawieni.

Senator A. Biela poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm 7 lipca ustawy postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie jej bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Elżbieta Streker-Dembińska.

Senator poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować Izbie wprowadzenie czterech poprawek do ustawy. Senator przedstawiła i omówiła proponowane zmiany oraz w imieniu komisji wniosła o ich uchwalenie.

Poprawkę do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Przedstawione wnioski rozpatrzyły trzy komisje senackie. Połączone komisje jednomyślnie poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 73 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę 7 lipca br., podczas 107. posiedzenia. Tego samego dnia trafiła ona do Senatu. Nazajutrz marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Senator przypomniała, że ustawa była projektem rządowym. Jej celem jest stworzenie podstaw prawnych umożliwiających stosowanie dopłat ze środków budżetu państwa do składek z tytułu umów ubezpieczenia, zawartych z zakładami ubezpieczeń, od ryzyka wystąpienia nieprzewidzianych zdarzeń losowych, powodujących straty w produkcji roślinnej i zwierzęcej. Obecnie produkcja ta objęta jest dobrowolnym ubezpieczeniem, oferowanym przez niektóre zakłady ubezpieczeń, na zasadach komercyjnych. Rolnicy, ze względu na trudną sytuację finansową, w bardzo ograniczonym zakresie zawierają umowy ubezpieczenia upraw i zwierząt gospodarskich. Nasilające się w ostatnich latach niekorzystne dla rolnictwa zjawiska atmosferyczne powodują duże straty w produkcji rolniczej. Tymczasem poza ochroną ubezpieczeniową pozostaje na wsi ponad 80% podstawowej produkcji roślinnej i zwierzęcej.

Proponowany w ustawie system dotowanych ubezpieczeń będzie chronić przed stratami będącymi wynikiem wystąpienia następujących zdarzeń losowych: w wypadku produkcji roślinnej - ognia, huraganu, powodzi, deszczu nawalnego, gradu, pioruna, eksplozji, obsunięcia się ziemi, lawiny, suszy, ujemnych skutków przezimowania lub przymrozków wiosennych, a w wypadku produkcji zwierzęcej - ognia, huraganu, powodzi, deszczu nawalnego, gradu, pioruna, eksplozji, obsunięcia się ziemi, lawiny, uboju z konieczności. Dopłaty do składek będą przekazywane zakładom ubezpieczeń na podstawie umów zawieranych z nimi przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. W ustawie proponuje się, aby producenci rolni nabywający polisę płacili składkę pomniejszoną o wysokość dotacji z budżetu państwa. Maksymalna wysokość dopłat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw oraz zwierząt będzie określana przez Radę Ministrów corocznie w drodze rozporządzenia.

Senator zaznaczyła, że zgodnie z wytycznymi Wspólnoty w sprawie pomocy państwa w sektorze rolnictwa pomoc dla gospodarstw rolnych w formie dofinansowania składek ubezpieczeniowych uznaje się za dopuszczalną. Pomoc ta, zgodnie z rozporządzeniem Rady, podlega notyfikacji Komisji Europejskiej. Jeśli chodzi o skutki finansowe ustawy w odniesieniu do sektora finansów publicznych, szacuje się, że w pierwszym okresie dopłaty wyniosą około 50 milionów zł. Przyjęcie tej ustawy docelowo może doprowadzić do tego, że będą również dopłaty z tego tytułu z Unii Europejskiej.

W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Henryk Stokłosa. Senator podkreślił, że w ostatnich latach nasiliły się niekorzystne zjawiska atmosferyczne, które spowodowały i nadal powodują ogromne straty w produkcji rolnej. Doprowadziły one do utraty dochodów przez wielu rolników i zagroziły ich działalności gospodarczej, co negatywnie wpłynęło na kondycję finansową wielu gospodarstw rolnych oraz poziom życia rolników i ich rodzin. W tej sytuacji pojawiła się pilna potrzeba wprowadzenia powszechnego, lecz dobrowolnego systemu ubezpieczeń upraw polowych i hodowli zwierząt.

Obecnie zarówno produkcja roślinna, jak i zwierzęca w gospodarstwach rolnych objęta jest ubezpieczeniem dobrowolnym oferowanym na zasadach komercyjnych przez niektóre zakłady ubezpieczeń. Niestety, z tej formy ubezpieczeń korzysta niewielu rolników. Tylko kilka procent z nich ubezpiecza uprawy i zwierzęta gospodarskie. Powodem podstawowym jest trudna sytuacja finansowa większości gospodarstw, których właścicieli po prostu nie stać na opłaty ubezpieczeniowe. W takiej sytuacji większość produkcji roślinnej i zwierzęcej pozostaje poza ochroną ubezpieczeniową, co stanowi poważne zagrożenie zarówno dla rolników, jak i dla polityki rolnej państwa.

Rozpatrywana ustawa stwarza prawne podstawy umożliwiające stosowanie dopłat ze środków budżetu państwa do składek z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia z zakładami ubezpieczeń na wypadek nieprzewidzianych zdarzeń losowych.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi na swym posiedzeniu 12 lipca przeprowadziła dyskusję nad projektem ustawy, a także wysłuchała wyjaśnień podsekretarza stanu w ministerstwie rolnictwa Stanisława Kowalczyka. W efekcie komisja jednogłośnie zaakceptowała stanowisko o rekomendowaniu Izbie przyjęcia ustawy bez poprawek.

Komisja uznała, że ustawa wychodzi naprzeciw oczekiwaniom polskich rolników i może zainicjować istotny dla polskiego rolnictwa proces powszechnego i dobrowolnego ubezpieczania przez rolników swoich upraw rolnych i zwierząt gospodarskich.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 74 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę 8 lipca br.; 11 lipca trafiła do Senatu i tego dnia marszałek skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Sławomir Izdebski. Senator zaznaczył, że nowelizacja wprowadza do ustawy postanowienia określające zasady udzielania producentom rolnym dopłat z tytułu prowadzenia plantacji wierzby i róży bezkolcowej; nie wiąże się to z utratą uprawnień do pozyskania dopłat bezpośrednich.

Sejm podjął również decyzję, aby dokonać likwidacji Rady Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Uznano że obecnie, po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, ta rada jest ciałem zbytecznym.

Dopłaty do upraw roślin służących do celów energetycznych mogą wynosić mniej więcej 200 tysięcy zł, utrzymanie zaś samej tej instytucji - rady - wynosi 300 tysięcy zł. Komisja uznała więc jej likwidację za celową.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 76 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę 17 czerwca br., na 105. posiedzeniu, i 20 czerwca przekazał ją do Senatu. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Bogusław Litwiniec. Senator zaznaczył, że ustawa dotyczy opłat ponoszonych przez obywateli polskich, a także cudzoziemców nieposiadających żadnego obywatelstwa, a zatem uchodźców o zalegalizowanym w Polsce statusie.

Ustawa dotyczy wymaganego od osób fizycznych państwowego poświadczenia, wydanego przez państwowy urząd, w tym Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w sprawie posiadanych dokumentów, głównie w związku z udawaniem się za granicę, choć może również chodzić o pewne potrzeby krajowe. Ustawa dotyczy potwierdzenia takich dokumentów, jak świadectwa wykształcenia, świadectwa lat pracy, odbycia staży uzupełniających wykształcenie, akta z urzędów stanu cywilnego, dokumenty dopuszczające pojazdy do specjalnych przewozów, zezwolenia na hodowlę zwierząt gospodarskich, na przykład strusi, zaświadczenia o zgodności posiadanego dokumentu z przedstawionymi oryginałami itd.

Obywatele Rzeczypospolitej posiadają wiele tego typu dokumentów, a na potrzeby wyjazdów zagranicznych muszą uzyskać ich potwierdzenie o nazwie Apostille. Dotychczas takie potwierdzenia wydawały konsulaty, a zatem trzeba było udawać się za granicę, żeby je otrzymać. Przeciętnie w ciągu roku konsulaty wydawały około pięćdziesięciu tysięcy takich poświadczeń. Jak stwierdził senator B. Litwiniec, właśnie w związku z tym powstał problem zasadniczy dla dyskusji w Komisji Spraw Zagranicznych, bo o ile ustawa wydawała się oczywista i korzystna dla obywateli, jako że nie trzeba wyjeżdżać aż za granicę, żeby uzyskać taką pieczęć potwierdzającą na przykład zgodność z oryginałem, o tyle powstał problem rekompensaty dla budżetu tych dochodów, które jeszcze do niedawna państwo otrzymywało z tytułu uiszczania w konsulatach opłat za takie akta z pieczęcią potwierdzającą zgodność z oryginałem, opłat w różnych kwotach i walutach.

Na posiedzeniu komisji długą dyskusję wywołała wysokość tej opłaty, zwłaszcza na tle przykładów innych krajów europejskich. Niektóre z nich zwolniły obywateli w ogóle z takich opłat - do takich krajów należą, na przykład, Grecja czy Hiszpania - a niektóre stosują bardzo wysokie opłaty, dochodzące na przykład aż do 150 euro za jeden dokument. Gdyby to dotyczyło tylko jednego dokumentu czy jednego wyjazdu, na przykład młodego człowieka, który szuka pracy, posiada określone wykształcenie, może nawet pewien staż, sprawa byłaby prosta. Ale wymagane w niektórych krajach dokumentacje z tym związane są, niestety, bardzo rozbudowane. Przytoczono ekstremalny przykład pewnej pielęgniarki z opolskiego, która musiała na okoliczność zatrudnienia się w zawodzie pielęgniarki kwalifikowanej dostarczyć taką ilość dokumentów, że proponowane tu opłaty wyniosłyby aż 3 tysiące zł. Bezrobotna musiałaby więc uzbierać około 3 tysięcy zł, żeby spełnić warunki zatrudnienia na Zachodzie!

Dlatego opłata - 60 zł za jedno potwierdzenie, jedną Apostille - wydała się większości członków komisji zbyt wysoka, tym bardziej że do jednego tylko poświadczenia przeciętny obywatel Rzeczpospolitej, udający się w takich czy w innych sprawach za granicę, zazwyczaj się nie ogranicza - to zawsze jest kilka niezbędnych dokumentów, chociażby dotyczących stanu cywilnego, wykształcenia i jeszcze jakichś dodatkowych spraw, na przykład kursów językowych.

Dlatego też komisja postanowiła wnieść jedną poprawkę, zmniejszającą o połowę propozycję resortu, to znaczy z 60 zł, czyli około 15 euro (co stanowi i tak 1/10 maksimum w bogatych krajach zachodnich), do 30 zł.

W imieniu komisji senator B. Litwiniec wniósł o przyjęcie proponowanej poprawki.

Poprawkę poddano pod głosowanie, a następnie Izba 68 głosami, przy 7 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Sejm uchwalił tę ustawę na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br.; 20 czerwca została przesłana do Senatu, a następnie marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.

Senator Andrzej Wielowieyski, sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych, zaznaczył, że zasady dotyczące międzynarodowego przewozu lotniczego zostały ustalone w skali międzynarodowej w 1929 r. w Warszawie i obowiązywały aż do momentu podpisania konwencji montrealskiej. Do tego czasu ten system, korygowany kilkakrotnie, między innymi protokołem haskim w 1955 r. i protokołem w Hiszpanii w 1961 r., nazywany był układem warszawskim.

Senator podkreślił, że konwencja z Montrealu uaktualnia przepisy, ich zakres i problematykę. Z jednej strony wprowadza system uproszczony, na ile to możliwe, w stosunku do niektórych poprzednich ustaleń, a z drugiej ujednolica kwestie szkód, na przykład bagażowych, kwestie odpowiedzialności za zdrowie i życie pasażerów, kwestie odszkodowań, na przykład ustala pewne limity tych odszkodowań itd.

Do tej pory ratyfikacje przeprowadziło już siedemdziesiąt jeden państw i nadszedł czas, by Polska też dokończyła ten proces. Należy więc podjąć decyzję i przegłosować pozytywnie wniosek rządowy, przyjęty już przez Sejm.

Sprawozdawca Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator Józef Sztorc podkreślił, że wszystkie kraje będące członkami Unii Europejskiej ratyfikowały już przedmiotową konwencję, podobnie jak sześćdziesiąt dwa inne kraje, a samą konwencję podpisały siedemdziesiąt dwa kraje plus wszystkie państwa członkowie Unii Europejskiej, jak również wszyscy kandydaci ubiegający się o przyjęcie w przyszłości do Unii Europejskiej.

Senator zaznaczył też, że konwencja montrealska wprowadza nowe uregulowania. W szczególności uproszczony został format dokumentów przewozowych, które mają obowiązywać na całym świecie, zmodyfikowany został system odszkodowań za szkody bagażu, czyli za zagubienie lub zniszczenie bagażu, system odpowiedzialności za śmierć lub uszkodzenie ciała pasażera, wypłat zaliczek w przypadku śmierci lub uszkodzenia ciała pasażera, obowiązkowego ubezpieczenia tego przewozu.

Senator J. Sztorc poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury przyjęła rozpatrywaną ustawę bez uwag.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 71 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę na 105. posiedzeniu, 17 czerwca br. Do Senatu trafiła 20 czerwca, a 21 czerwca marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisje przygotowały sprawozdania w sprawie tej ustawy.

Senator Andrzej Wielowieyski, sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych, podkreślił, że zgodnie z przedmiotową umową Komitet Wojskowy Paktu Północnoatlantyckiego, biorąc pod uwagę konieczność podnoszenia zdolności militarnych sojuszu, rozszerzył sieć ośrodków szkoleniowych, które dotąd rozmieszczone były w Skandynawii i w Portugalii. Ustalono powołanie nowego, dużego, na kilkaset osób, ośrodka szkoleniowego w Bydgoszczy, czyli Centrum Szkolenia Sił Połączonych Paktu Północnoatlantyckiego. Ma ono za zadanie przede wszystkim tworzyć nowe zdolności szkoleniowe, zwłaszcza do operacji połączonych - będzie to centrum wielonarodowe dla przedstawicieli wszystkich dwudziestu paru członków paktu.

W opinii senatora sprawozdawcy, umowa ta wydaje się pewnym sukcesem. Jesteśmy wśród nowych krajów poszerzonego NATO państwem największym, jest więc rzeczą uzasadnioną, że właśnie my organizujemy taki ośrodek, a organizujemy oczywiście za pomocą pieniędzy i przy pomocy fachowców z całego paktu. Jest to inicjatywa na pewno korzystna i ożywiająca dla regionu bydgoskiego oraz wzmacniająca naszą pozycję w NATO. Umowa reguluje oczywiście różne szczegółowe sprawy, jak na przykład obowiązywalność praw jazdy oraz wzajemne relacje ustawodawstwa natowskiego i polskiego w stosunku do personelu. W każdym razie, zdaniem senatora, umowa wydaje się bardzo korzystna.

Senator poinformował, że komisja wnosi o przyjęcie ustawy przez Izbę.

Senator Grzegorz Niski, sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, podkreślił, że po wejściu Polski do NATO naszą szansą na aktywniejsze zaistnienie i zaznaczenie swojej obecności w strukturach tej organizacji było przyjęcie nowej struktury dowodzenia w NATO. Jedną z inicjatyw, którą podjęło Ministerstwo Obrony Narodowej w tym zakresie, jest utworzenie w Bydgoszczy Centrum Szkolenia Sił Połączonych, ale do tego potrzebna jest szczegółowa umowa między Rzecząpospolitą Polską a Naczelnym Dowództwem Transformacji.

Umowa, o której mowa, ma na celu sformułowanie podstaw prawnych tworzenia Centrum Szkolenia Sił Połączonych NATO z siedzibą w Bydgoszczy. Umowa określa zasady wsparcia Polski w tworzeniu ośrodka oraz finansowania według kosztów dzielonych. Przepisy tej umowy określają między innymi: zasady wstępu do obiektów centrum, zasady uznawania praw jazdy żołnierzy, personelu i członków ich rodzin. Określone zostały również zasady zatrudniania personelu oraz przyznawania prawa pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Umowa określa także obowiązki Polski i Naczelnego Sojuszniczego Dowódcy Transformacji. Ważnym elementem tej umowy, i do tego również potrzebna jest ratyfikacja, są zwolnienia od podatków, ceł i innych opłat o podobnym charakterze.

Senator G. Niski zaakcentował, że przyjęcie tej ratyfikacji ma też dla nas wymiar bardzo pragmatyczny, dlatego że w centrum zostanie zatrudnionych od osiemdziesięciu do osiemdziesięciu czterech osób. Ponadto dowództwo NATO planuje przeznaczyć na inwestycje związane z centrum jednorazowo kwotę 25 milionów euro, a na bieżące roczne wydatki, począwszy od 2006 r., 4 miliony 500 tysięcy euro. Strona polska w 2004 r. przeznaczyła już na ten cel kwotę około 26 milionów zł.

Jak stwierdził senator, wejście w życie przedmiotowej umowy pozwoli na uruchomienie centrum, a Polska na swoim terytorium będzie miała kwaterę NATO - oznacza to podniesienie prestiżu naszego państwa na arenie międzynarodowej. Jest również strona praktyczna: rozbudowa infrastruktury, hotele, restauracje, czyli nowe miejsca pracy, co w warunkach dużego bezrobocia w naszym kraju jest również ważne.

W imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 70 głosami, przy 1 przeciw, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę 17 czerwca br. Do Senatu trafiła ona 20 czerwca, a następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Senator Bogusław Mąsior, sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych, zaznaczył, że Europejski Instytut Uniwersytecki we Florencji został jako instytucja międzynarodowa ustanowiony konwencją z 1972 r. przez sześć ówczesnych państw członkowskich Wspólnot Europejskich. Obecnie stronami konwencji jest piętnaście państw. Konwencja ma charakter otwarty i każde państwo członkowskie może przystąpić do niej przez przekazanie rządowi Włoch dokumentu przystąpienia. 17 czerwca br. Sejm wyraził zgodę na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polski ratyfikacji konwencji powołującej właśnie ten Europejski Instytut Uniwersytecki.

Europejski Instytut Uniwersytecki realizuje cele Unii Europejskiej poprzez rozwój dziedzictwa kulturowego i naukowego Europy. Prowadzi działalność w zakresie szkolnictwa wyższego oraz badań. Kształci naukowców w dziedzinie prawa, nauk społecznych i politycznych, historii i ekonomii.

Polska do dzisiaj współpracuje z Europejskim Instytutem Uniwersyteckim na zasadzie umowy o współpracy pomiędzy Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej a tym instytutem - tę umowę zawarto 17 maja 2000 r. Senator podkreślił, że związane z uczestnictwem prawo zasiadania dwóch przedstawicieli państwa polskiego w decyzyjnym organie tej organizacji oraz prawo głosu umożliwiające wpływanie na decyzje są uzależnione właśnie od ratyfikowania tej konwencji.

Obecnie około dwudziestu dziewięciu doktorantów z Polski kontynuuje studia w układzie czteroletnim w Europejskim Instytucie Uniwersyteckim. Koszty, jakie dzisiaj ponosi Polska, związane z edukacją i uczestnictwem w tej współpracy, wynoszą około 590 tysięcy euro. Jeżeli ratyfikowana zostanie ta konwencja, liczba absolwentów, doktorantów, których będziemy mogli edukować, wzrośnie do czterdziestu pięciu.

Udział Polski w funduszu instytutu wynosi około 2,16%, a udział Niemiec, Anglii, państw, które są w sposób decydujący obciążane kosztami funkcjonowania tej instytucji, wynosi około 17%.

Poprzez ratyfikację konwencji Polska uzyska też wpływ na politykę badawczą instytutu. Bardzo ważny jest tutaj tak zwany aspekt wschodni Unii Europejskiej. Instytut powinien - i Polska powinna o to zadbać - walczyć z tak zwanym relatywizmem historycznym. W ostatnim okresie mamy do czynienia z zakłamaniem historii, szczególnie dotyczącej okresu II wojny światowej.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senator Edmund Wittbrodt, sprawozdawca Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, w imieniu komisji rekomendował Izbie przyjęcie ustawy o ratyfikacji Konwencji powołującej Europejski Instytut Uniwersytecki, sporządzonej we Florencji dnia 19 kwietnia 1972 r., bez poprawek.

Senator przypomniał, że jak wiadomo, w Unii Europejskiej budowana jest tak zwana wspólna europejska przestrzeń edukacyjna oraz wspólna europejska przestrzeń badawcza. W opinii senatora, międzynarodowe europejskie uczelnie, jak Europejski Instytut Uniwersytecki, stanowią jeden z elementów tej wspólnej europejskiej przestrzeni. Tam bowiem kadra oraz studenci z różnych państw Unii Europejskiej właśnie wspólnie badają pewne problemy, wspólnie realizują pewne prace edukacyjne i badawcze.

Drugi aspekt dotyczy tej wspólnej problematyki, której badanie jest konieczne - chodzi o kwestie historyczne. Zdaniem senatora, przy prowadzeniu takich wspólnych, europejskich badań te zróżnicowane spojrzenia na historię i inne kwestie dotyczące przeszłości Europy, także z pogranicza państw, będą miały charakter bardziej obiektywny.

Trzeci aspekt to fakt, że będziemy mieli wpływ na to, co się dzieje w edukacji i badaniach w Unii Europejskiej. Było piętnaście państw, które utworzyły ten uniwersytet albo dołączyły nieco później, a teraz okazuje się, że ostatnio, w ubiegłym miesiącu, ratyfikowały tę konwencję jeszcze trzy nowe państwa członkowskie: Cypr, Słowenia i Słowacja, tak że tych państw jest już osiemnaście.

Senator podkreślił, że pewne wątpliwości na posiedzeniu komisji budziły kwestie finansowe, choć stanowisko i rekomendację dla Senatu przyjęto jednomyślnie. Ostatecznie uznano, że równie ważne jak sprawy finansowe jest bycie w rodzinie europejskiej i tworzenie tej wspólnej europejskiej przestrzeni badawczej i edukacyjnej.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 67 głosami, przy 5 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Na wniosek senatora Jerzego Markowskiego punkty 34., 35., 36., 37., 38. i 39. porządku posiedzenia rozpatrywano łącznie. Punkty te dotyczyły:

• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w sprawie tymczasowego stosowania między niektórymi Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie zakresu informacji dotyczących prania wpływów pieniężnych w Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych oraz włączenia numeru rejestracyjnego środków transportu do Konwencji, sporządzonego w Brukseli dnia 12 marca 1999 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego zgodnie z artykułem 34 Traktatu o Unii Europejskiej, zmieniającego Konwencję w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych w zakresie utworzenia bazy danych rejestru celnego dla celów identyfikacyjnych, sporządzonego w Brukseli dnia 8 maja 2003 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, dotyczącego wykładni Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych dokonywanej w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, sporządzonego w Brukseli dnia 29 listopada 1996 r.

Rozpatrywane ustawy zostały uchwalone przez Sejm 30 czerwca br. Do Senatu zostały przekazane 4 lipca i tego samego dnia, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował je do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustaw przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator J. Markowski podkreślił, że postanowienia przedmiotowej konwencji oraz protokołów do niej nie stwarzają nowych uprawnień dla administracji celnej, nie powodują zmian w polskim systemie prawnym oraz nie wywołują skutków finansowych dla budżetu państwa z tytułu wydatków. Mogą natomiast spowodować zwiększenie wpływów do budżetu państwa, jeśli takie wpływy się pojawią.

Senator zaznaczył, że niniejsza konwencja wprowadza System Informacji Celnej, którego celem jest umożliwienie krajowym administracjom celnym dokonywanie wymiany informacji dotyczących działalności przestępczej. Ma on gwarantować natychmiastowy dostęp do informacji ze wszystkich państw członkowskich oraz ma być dostępny we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej, w tym w języku polskim. Pozwoli to na lepsze zorganizowanie pracy funkcjonariuszy celnych w zakresie zwalczania przestępczości celnej, ułatwi więc tym samym legalny obrót towarami za granicą. Bezpośredni dostęp do systemu będą mieć tylko krajowe władze wyznaczone przez dane państwo członkowskie.

W imieniu komisji senator sprawozdawca zwrócił się do Izby o przyjęcie rozpatrywanych łącznie ustaw.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Zbigniew Zychowicz. Senator zaznaczył, że rozpatrywane ustawy dotyczą konwencji i protokołów, których głównym celem jest usprawnienie pracy służb celnych w Unii Europejskiej. Przede wszystkim chodzi o konwencję, która została sporządzona w Brukseli w lipcu 1995 r. Zmierza ona do poprawy współpracy między administracjami celnymi państw członkowskich w zapobieganiu naruszeniom nie tylko przepisów wspólnotowych, ale również prawa krajowego, w prowadzeniu dochodzeń w tych sprawach i w ściganiu tych naruszeń. Konwencja ma się przyczynić do przeciwdziałania wszelkim zagrożeniom dla zdrowia publicznego, moralności, bezpieczeństwa państw członkowskich Unii Europejskiej, jak również zapobiegać praniu pieniędzy będących korzyściami finansowymi pochodzącymi z przestępstw.

Osiągnięcie tych celów ma nastąpić poprzez zacieśnienie współpracy pomiędzy administracjami celnymi za pomocą ustanowienia mechanizmów wykorzystujących nowoczesne technologie informatyczne, umożliwiających wspólne działanie oraz wymianę danych osobowych lub innych mających związek między innymi z przemytem. Pojawia  się tam na przykład kwestia ewidencji numerów rejestracyjnych pojazdów, która również ma być elementem tego działania.

Konwencja wprowadza System Informacji Celnej, w skrócie zwany CIS, którego celem jest umożliwienie krajowym administracjom celnym dokonywania wymiany informacji dotyczących działalności przestępczej. Jest to ważne, ponieważ ten system ma gwarantować natychmiastowy dostęp do informacji uzyskiwanych ze wszystkich państw członkowskich oraz ma być dostosowany do wszystkich języków urzędowych. Bezpośredni dostęp do CIS będą mieć tylko krajowe władze wyznaczone przez dane państwo członkowskie, a więc ustawa o ochronie danych osobowych będzie tu całkowicie respektowana. Dane zawarte w CIS mogą być wykorzystane tylko do osiągnięcia celów założonych w tej konwencji. Zważywszy na to, że podpisując w Atenach w kwietniu 2004 r. akt przystąpienia do Unii Europejskiej Polska zobowiązała się również do respektowania i przyjęcia całego acquis communautaire, jest to konsekwencja naszych zobowiązań.

A dodatkowo - w świetle ostatnich wydarzeń w Londynie - należy sądzić, że to przyczyni się również w jakiś sposób do zapewnienia bezpieczeństwa obywatelom Unii Europejskiej.

W imieniu komisji senator Z. Zychowicz wniósł o przyjęcie rozpatrywanych ustaw.

Propozycje komisji senackich przyjęcia bez poprawek pięciu rozpatrywanych łącznie ustaw poddano pod głosowanie.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w sprawie tymczasowego stosowania między niektórymi Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r. Senat jednomyślnie, 70 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie zakresu informacji dotyczących prania wpływów pieniężnych w Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych oraz włączenia numeru rejestracyjnego środków transportu do Konwencji, sporządzonego w Brukseli dnia 12 marca 1999 r. Senat jednomyślnie, 70 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Konwencji sporządzonej na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych, sporządzonej w Brukseli dnia 26 lipca 1995 r. Senat jednomyślnie, 68 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego zgodnie z artykułem 34 Traktatu o Unii Europejskiej, zmieniającego Konwencję w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych w zakresie utworzenia bazy danych rejestru celnego dla celów identyfikacyjnych, sporządzonego w Brukseli dnia 8 maja 2003 r. Senat jednomyślnie, 73 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Protokołu sporządzonego na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, dotyczącego wykładni Konwencji w sprawie wykorzystania technologii informatycznej dla potrzeb celnych dokonywanej w trybie prejudycjalnym przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, sporządzonego w Brukseli dnia 29 listopada 1996 r. Senat jednomyślnie, 70 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm 8 lipca br. Do Senatu trafiła 11 lipca i tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych.

Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie wzajemnej pomocy i współpracy między administracjami celnymi ma na celu poprawę współpracy między administracjami celnymi państw członkowskich Unii Europejskiej w zapobieganiu naruszeniom prawa celnego i przeprowadzaniu dochodzeń i ściąganiu naruszeń tego prawa.

Konwencja ta zastępuje konwencję państw członkowskich Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w sprawie postanowień dotyczących wzajemnej pomocy udzielanej przez ich władze celne, podpisaną w Rzymie 7 września 1967 r., zwaną konwencją neapolitańską 1967.

Głównym celem Konwencji Neapolitańskiej II jest wzmocnienie wzajemnej pomocy między administracjami celnymi oraz uregulowanie szczególnych form współpracy w celu zapobiegania naruszeniom krajowych przepisów celnych, wykrywania tych naruszeń oraz ścigania i karania naruszeń wspólnotowych lub krajowych przepisów celnych.

W celu realizacji tych założeń w Konwencji Neapolitańskiej II uregulowane zostały takie formy współpracy, jak wymiana oficerów łącznikowych na warunkach wzajemnie uzgodnionych między poszczególnymi państwami członkowskimi, pomoc na wniosek, która może dotyczyć między innymi nadzoru i prowadzenia dochodzeń, oraz pomoc z własnej inicjatywy. Ponadto na podstawie konwencji administracje celne podejmują współpracę transgraniczną w takich formach, jak pościg i obserwacja transgraniczna, dostawa kontrolowana, dochodzenia niejawne i wspólne specjalne zespoły dochodzeniowe.

Jak wskazała senator G. Ferenc, potrzeba związania Rzeczypospolitej Polskiej Konwencją Neapolitańską II wynika z przedakcesyjnych zobowiązań Polski do przyjęcia konwencji z dziedziny wymiaru sprawiedliwości i spraw wewnętrznych, których nie można oddzielić od osiągnięcia celów Traktatu o Unii Europejskiej, a które do dnia przystąpienia Polski do Unii zostały otwarte do podpisu. Ratyfikacja tej konwencji stanowi również element przygotowania Polski do wejścia do strefy Schengen z uwagi na uregulowanie w niej podobnych rozwiązań, jakie znajdują się w umowie z Schengen.

Postanowienia konwencji będą stosowane w Rzeczypospolitej Polskiej przez właściwe organy w granicach kompetencji przyznanych im na mocy przepisów wewnętrznych. Kwestie w niej uregulowane dotyczą między innymi ustawy o Służbie Celnej i ustawy o ochronie danych osobowych. Przyjęcie konwencji nie rodzi konieczności dokonywania w nich zmian.

W związku z tym, że stosowanie konwencji dotyczyć będzie bezpośrednio osób fizycznych, ich wolności, praw i obowiązków określonych w konstytucji, proponowanym trybem związania nią Rzeczypospolitej Polskiej jest ratyfikacja za uprzednią zgodą parlamentu.

Ratyfikowanie konwencji nie wywoła skutków finansowych.

Senator sprawozdawczyni poinformowała, że zarówno Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych, jak i Komisja Spraw Zagranicznych postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 65 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Na wniosek senatora Jerzego Markowskiego punkty 40., 41., 42., 43. i 44. porządku posiedzenia rozpatrywano łącznie. Punkty te dotyczyły:

• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Anguilli o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Anguilli w dniu 21 stycznia 2005 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Brytyjskich Wysp Dziewiczych o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Tortoli w dniu 11 kwietnia 2005 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Montserrat - Terytorium Zamorskim Zjednoczonego Królestwa o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Montserrat w dniu 7 kwietnia 2005 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Kajmanów o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Cayman Island w dniu 31 marca 2005 r.,
• stanowiska Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Turks i Caicos o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Grand Turk w dniu 1 kwietnia 2005 r.

Ustawy te zostały uchwalone przez Sejm 8 lipca br. Do Senatu trafiły 11 lipca i tego samego dnia marszałek skierował je do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Komisje rozpatrzyły ustawy i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator Andrzej Chronowski poinformował, że rozpatrywane ustawy dotyczą umów podpisanych w Polsce i ratyfikowanych już przez naszych partnerów. Umowy te weszły w życie 1 lipca 2005, czyli właściwie już obowiązują.

Z informacji, jakie Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych otrzymała na posiedzeniu wynika, że zgodnie z tymi umowami Polska ma udział w 15% podatku, który jest odprowadzany od oszczędności w tych państwach.

Traktaty te uzupełniają jakby decyzję o wprowadzeniu podatku od oszczędności, tzw. podatku Belki, bo w tej sytuacji bardziej się będzie opłacało oszczędzać w Polsce niż na Kajmanach czy innych wyspach. Według niektórych szacunków, po wprowadzeniu podatku od oszczędności z systemu bankowego wypłynęło aż 4 miliardy zł, byli bowiem tacy, którzy woleli gdzie indziej przechowywać swoje oszczędności. Omawiane umowy dają lepsze możliwości oszczędzania w systemie bankowym w Polsce niż w systemach innych państw, z którymi te umowy zostały podpisane.

Senator A. Chronowski poinformował, że komisja jednogłośnie przyjęła rozpatrywane ustawy.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych senator Zygmunt Cybulski zaakcentował, że rozpatrywane ustawy ratyfikacyjne są kolejnymi, które mają rozwiązać sprawę ściągalności na rzecz Skarbu Państwa podatku od oszczędności z kapitałów składanych przez obywateli polskich w bankach poza Polską.

Są to jednostki organizacyjne działające na terytorium państw w zasadzie powiązanych z Wielką Brytanią. Na Anguilli nie są wymagane podatki od dochodów, zysków kapitałowych, ani od nieruchomości, co do których powinno się postępować według Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. Na takiej samej zasadzie funkcjonują finanse na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych. Na Montserrat płaci się podatek dochodowy, zyski od kapitału nie są opodatkowane, są też liczne zwolnienia od podatków. Na Kajmanach, a do tego zespołu należą trzy wyspy na Karaibach, nie ma żadnych podatków od osób fizycznych i prawnych ani od tranzytów. Spółki nie mają obowiązku prowadzenia księgowości, nie kontroluje się operacji wymiany pieniędzy. Od lipca bieżącego roku weszły jednak w życie zasady wskazane przez dyrektywę Unii Europejskiej o opodatkowaniu dochodów. Turks i Caicos, wyspy należące do rajów podatkowych, nie nakładają podatków zarówno bezpośrednich, jak i pośrednich, zarówno na osoby fizyczne, jak i prawne.

Senator sprawozdawca zaznaczył, ze względu na konieczność uregulowania spraw podatków od oszczędności zgodnie z regułami Unii Europejskiej zachodzi potrzeba ratyfikacji tych umów. Senator poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie rozpatrywanych ustaw bez poprawek.

Propozycje komisji senackich przyjęcia bez poprawek pięciu rozpatrywanych łącznie ustaw poddano pod głosowanie.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Anguilli o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Anguilli w dniu 21 stycznia 2005 r. Senat jednomyślnie, 74 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Brytyjskich Wysp Dziewiczych o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Tortoli w dniu 11 kwietnia 2005 r. Senat jednomyślnie, 71 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Montserrat - Terytorium Zamorskim Zjednoczonego Królestwa o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Montserrat w dniu 7 kwietnia 2005 r. Senat jednomyślnie, 72 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Kajmanów o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Cayman Island w dniu 31 marca 2005 r. Senat jednomyślnie, 68 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

W wyniku głosowania nad wnioskiem o przyjęcie ustawy o ratyfikacji Umowy w formie wymiany listów między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Turks i Caicos o opodatkowaniu dochodów z oszczędności, podpisanej w Warszawie w dniu 17 grudnia 2004 r. oraz w Grand Turk w dniu 1 kwietnia 2005 r. Senat jednomyślnie, 67 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa, uchwalona przez Sejm 8 lipca, 11 lipca została przekazana do Senatu i tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Spraw Zagranicznych.

Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator Andrzej Jaeschke wskazał, że celem przedmiotowego protokołu fakultatywnego jest ustanowienie prewencyjnego systemu regularnych wizyt w miejscu zatrzymań przeprowadzanych przez niezależne międzynarodowe i krajowe organy. Protokół stanowi w szczególności, że jako międzynarodowy mechanizm prewencji powołany zostanie podkomitet do spraw prewencji, zadaniem którego będzie przeprowadzanie wizyt na terytorium państw stron i przedstawianie stosownych rekomendacji państwu stronie, publikacji raportów na temat danego państwa oraz współpraca z krajowymi mechanizmami prewencji.

Protokół określa obowiązki państw stron wobec podkomitetu, zasady wizytacji i uprawnienia wizytatorów oraz możliwe działania podkomitetu podejmowane w sytuacji, kiedy istnieje odmowa współpracy lub odmowa podjęcia kroków w celu poprawy sytuacji zgodnie z przedłożonymi rekomendacjami.

W kolejnej części tego czwartego protokołu wskazane są krajowe mechanizmy prewencji ustanowione w celu zapobiegania torturom. Obok innych uprawnień krajowy mechanizm prewencji będzie miał uprawnienie do przedstawiania propozycji i uwag do projektowanych przepisów prawnych.

W Polsce implementacja tego protokołu będzie polegała na wykonaniu zadań krajowego mechanizmu prewencji przez zespół prawa karnego wykonawczego w ramach Biura Rzecznika Praw Obywatelskich. Przemawia za tym niezależna od administracji państwowej pozycja tego organu. Wiadomo, że rzecznik odpowiada jedynie przed Sejmem. Zgodnie z art. 30 protokołu nie jest dopuszczalne składanie zastrzeżeń do protokołu.

Ratyfikacja protokołu spowoduje konieczność poniesienia wydatków w wysokości około 450 tysięcy zł rocznie.

Ponieważ protokół fakultatywny dotyczy wolności, praw i obowiązków obywatelskich, które są zawarte w konstytucji, podlega on ratyfikacji przez prezydenta RP za uprzednią zgodą parlamentu wyrażoną w ustawie.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności rozpatrzyła ustawę, uznając oczywiście niebagatelną wagę konwencji i protokołu do konwencji, i z zadowoleniem stwierdziła, że protokół i konwencja w wypadku Polski są martwe - i oby zawsze były martwe. Komisja po dyskusji jednogłośnie podjęła decyzję, by rekomendować Senatowi przyjęcie bez poprawek ustawy ratyfikacyjnej.

Senator Dorota Simonides, sprawozdawczyni Komisji Spraw Zagranicznych, podkreśliła, że protokół fakultatywny do konwencji jest wyjątkowo ważny, humanitarny, broniący godności i praw człowieka. Dotychczas podpisało go trzydzieści siedem państw, ratyfikowało dziesięć, w tym obecnie Polska. Sejm przyjął go jednogłośnie. Komisja Spraw Zagranicznych, po dyskusji, również uznała go za bardzo ważne wydarzenie i przyjęła jednomyślnie. Jak powiedziała senator, "spodobało nam się to, że jest w nim ten krajowy mechanizm prewencji i że to biuro zostało przydzielone do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich, czyli do ciała niezależnego, niezawisłego, a właściwie zostało tam umieszczone. I dlatego to nasze  głosowanie 13 lipca w Komisji Spraw Zagranicznych było jednogłośne".

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 63 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Zgodnie z art.  52 ustawy z 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie Rada Ministrów przedstawia jednorazowe sprawozdanie z działania ustawy za okres od dnia jej wejścia w życie do dnia 31 grudnia 2004 r.

Marszałek Senatu otrzymane 23 czerwca br. sprawozdanie, zgodnie z Regulaminem Senatu, skierował do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje na wspólnym posiedzeniu 12 lipca br. zapoznały się z przedstawionym przez Radę Ministrów sprawozdaniem i poinformowały o tym marszałka Senatu.

Do reprezentowania stanowiska rządu w tej sprawie Rada Ministrów upoważniła ministra polityki społecznej.

Sprawozdanie na posiedzeniu plenarnym Izby przedstawił podsekretarz stanu w Ministerstwie Polityki Społecznej Rafał Baniak.

Przewodniczący posiedzeniu marszałek Longin Pastusiak stwierdził, że Senat zapoznał się z tym sprawozdaniem.

27 stycznia br. marszałek Senatu skierował do Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich wniosek oskarżyciela prywatnego w sprawie wyrażenia zgody na pociągnięcie senatora Józefa Sztorca do odpowiedzialności karnej.

Komisja na posiedzeniach 16 lutego i 16 czerwca rozpatrzyła ten wniosek, a następnie przyjęła swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Adamski przytoczył uzasadnienie wniosku o wyrażenie zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej senatora J. Sztorca. Podano w nim, że 1 lipca 2004 r. w Telewizji Polskiej SA w Warszawie, przy ulicy Woronicza 17, odbyło się nagranie programu telewizyjnego "Sprawa dla reportera", prowadzonego przez redaktor Elżbietę Jaworowicz.

Powstało ono z inicjatywy Marka Łazarskiego, który zarzucił Regionalnemu Zarządowi Gospodarki Wodnej w Krakowie, że został niesłusznie oskarżony przez regionalny zarząd gospodarki wodnej o nieprawidłowości w wykonywaniu robót i rzekome przywłaszczenie mienia Skarbu Państwa.

W nagraniu tym, oprócz prowadzącej program Elżbiety Jaworowicz i dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej Tadeusza Litewki, uczestniczył M. Łazarski oraz posłowie i senatorowie, a wśród nich senator J. Sztorc.

W trakcie dyskusji senator J. Sztorc wystąpił z bezpośrednim oskarżeniem wobec dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Krakowie oraz pracowników tej instytucji. Miał powiedzieć, że szuka się złodzieja w Łazarskim, a nie widzi się złodziei w innych osobach, wskazując w sposób jednoznaczny na dyrektora regionalnego zarządu gospodarki wodnej.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja na swym pierwszym posiedzeniu poprosiła o uzupełnienie wniosku o skierowanie sprawy do sądu. Takie uzupełnienie wpłynęło i na posiedzeniu 16 czerwca komisja, przy jednym głosie wstrzymującym, postanowiła przedstawić Izbie wniosek o nieuchylenie immunitetu senatora J. Sztorca.

Po wystąpieniu senatora sprawozdawcy przystąpiono do głosowania tajnego w sprawie wyrażenia przez Senat zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej senatora J. Sztorca.

Głosowanie przeprowadzono przy użyciu opieczętowanych kart do głosowania tajnego. Po podliczeniu głosów wyznaczeni przez marszałka Senatu do przeprowadzenia tajnego głosowania sekretarze Senatu Krystyna Doktorowicz, Janusz Bargieł i Sławomir Izdebski stwierdzili, że w głosowaniu tajnym w sprawie wyrażenia zgody na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej senatora J. Sztorca oddano 84 głosy i wszystkie były ważne. 15 senatorów głosowało za, 64 - przeciw, 5 wstrzymało się od głosu (bezwzględna większość ustawowej liczby senatorów wynosi 51).

W wyniku głosowania tajnego Senat podjął uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment