Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
POSIEDZENIA SENATU
3. posiedzenie Senatu
W dniach 21 i 22 grudnia 2005 r. odbyło się 3. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński i Krzysztof Putra. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Margaretę Budner i Romana Ludwiczuka; listę mówców prowadziła senator M. Budner.
Przed przystąpieniem do porządku obrad marszałek B. Borusewicz poinformował, że do Senatu przybyli harcerze, by zgodnie z tradycją przekazać Izbie Betlejemskie Światło Pokoju.
Poproszona o zabranie głosu, naczelnik Związku Harcerstwa Polskiego harcmistrz Teresa Hernik powiedziała:
Panie Marszałku! Szanowne Panie! Szanowni Panowie!
Po raz piętnasty skauci austriaccy przekazują Betlejemskie Światło Pokoju z Groty Narodzenia. To światło przekazywane jest z rąk do rąk, mija wszystkie granice i na przejściu w Łysej Polanie skauci słowaccy wręczają to światło nam, przekazując je do Polski. Ale nie zostaje ono tylko w naszych granicach. Przekazujemy to światło na wschód - na Białoruś, na Ukrainę, na Litwę, do Rosji.
To światło jest dla nas bardzo ważnym symbolem. Tegoroczne zawołanie światła to "Jeden świat, jedno światło". Pokazuje to, że właśnie harcerze, skauci chcą świata, który będzie piękny, świata, który będzie dobry, chcą świata, który dla wszystkich będzie przyjazny.
I niech to światło - symbol dobra, symbol jasności, symbol miłości będzie również w państwa rękach. Niech to światło trafi do domu, niech to światło trafi do instytucji, do wszystkich, dla których te święta są ogromnie ważne.
Życzę wszystkim tu zgromadzonym dużo zdrowia, dużo radości i satysfakcji z pełnienia urzędów. Mogę też sobie życzyć samych najlepszych decyzji, ponieważ będą miały na nas ogromny wpływ. I niech ci młodzi ludzie, którzy przynieśli to światło, widzą, że muszą rosnąć na wspaniałych obywateli, żeby potem zastąpić państwa w tych ławach. Życzę wszystkiego najlepszego. Zdrowia, zdrowia i jeszcze raz zdrowia. Wszystkiego dobrego.
W imieniu wszystkich senatorów marszałek B. Borusewicz podziękował harcerzom za przyniesienie do Senatu tak pięknego symbolu pokoju, miłości i dobroci.
Marszałek poinformował, że Sąd Najwyższy stwierdził nieważność wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w Okręgu Wyborczym nr 27 w Częstochowie. W związku z tym z dniem 19 grudnia 2005 r. wygasły mandaty senatorów Jarosława Laseckiego i Czesława Ryszki.
Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
_________
* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
Senat przyjął bez poprawek ustawę o zmianie ustawy o Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 4. posiedzeniu, 9 grudnia 2005 r., i 12 grudnia przekazana do Senatu. Marszałek 14 grudnia, zgodnie z art. 61 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdanie komisji przedstawił senator Zbigniew Romaszewski. Senator zaznaczył, że przedstawiana nowelizacja dotyczy zmiany ustawy o Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury. Chodzi w niej o przesunięcie terminu wejścia ustawy w życie z 1 stycznia 2006 r. na 1 września 2006 r. Jest to uzasadnione, ponieważ nie jest jeszcze zorganizowana odpowiednia struktura, ponadto rozpoczęły się już szkolenia według starego programu. W związku z tym celowe jest przesunięcie terminu wejścia ustawy w życie, aby od września można rozpocząć szkolenie według nowych zasad.
Senator Z. Romaszewski poinformował, że Komisja Praw Człowieka i Praworządności podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek. Nie oznacza to jednak, że komisja całkowicie ją akceptuje. Jak stwierdził senator sprawozdawca, jest to bowiem lipcowy produkt poprzedniej kadencji i jest ona w gruncie rzeczy uosobieniem ustaw zbytecznych, albowiem tak naprawdę zawiera dwa przepisy, które powinny być regulowane ustawowo, a więc zobowiązanie sędziów do systematycznego szkolenia, które powinno być w ustawie o ustroju sądów powszechnych, i zobowiązanie prokuratorów, również do szkolenia, które powinno być w ustawie o prokuraturze.
Senator zaakcentował, że ustawa jest wyrazem dwóch tendencji, to znaczy tendencji do biurokratyzacji prawa i tendencji do ograniczania uprawnień wykonawczych ministra sprawiedliwości. Nie wiadomo, z jakiego powodu można szkolić nauczycieli czy lekarzy bez szczególnej ustawy, a w tym wypadku należy za pomocą ustawy budować cały aparat biurokratyczny z radami itd. Wydaje się, że jest to zaprzeczenie tego, co wszyscy przed wyborami głosili, czyli taniego państwa. Opozycja w poprzedniej kadencji głosowała przeciwko przyjęciu tej ustawy. Najbardziej drastyczne w tym wszystkim jest ograniczanie uprawnień ministra sprawiedliwości, który odpowiada za funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, ale nawet nie może postanowić, jak zorganizować szkolenie. Jak stwierdził senator sprawozdawca, jest to gruntowne nieporozumienie, co nie zmienia faktu, że lepiej, żeby ustawa weszła w życie we wrześniu, tak żeby parlament do tego czasu mógł ją zmienić, niż żeby weszła w życie od 1 stycznia.
W głosowaniu Senat przychylił się do stanowiska komisji i 88 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Ustawa o zmianie ustawy o rachunkowości - przyjęta bez poprawek
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Marek Waszkowiak zaznaczył, że proponowana nowelizacja ma na celu przywrócenie stanu sprzed zmiany ustawy o rachunkowości, wprowadzonej w ustawie z 29 lipca 2005 r. o ofercie publicznej i warunkach wprowadzenia instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych. Zmiana ta bowiem wywołała rozbieżność między: zgodnością z prawem europejskim, stosowaniem międzynarodowych standardów rachunkowości, polską ustawą o rachunkowości oraz zakresem jej stosowania. Aby wszystkie te elementy były zharmonizowane, by wszystkie pasowały do siebie, konieczna jest obecna nowelizacja, o charakterze technicznym.
Senator M. Waszkowiak poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej jednomyślnie poparła projekt ustawy.
Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i 88 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Stanowisko Senatu w sprawie ustaw o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych
Na wniosek senatora Antoniego Szymańskiego punkty 3. i 4. porządku posiedzenia rozpatrywano łącznie.
Rozpatrywane ustawy zostały uchwalone przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu zostały przekazane 17 grudnia i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował je do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustaw przygotowała swoje sprawozdania w tych sprawach.
Przedstawił je senator Antoni Szymański. Senator zaznaczył, że po konsultacji z wiceprzewodniczącymi komisji postanowił zaproponować, aby rozpatrywać te ustawy łącznie, ponieważ materia obu ustaw nie jest wprawdzie tożsama, ale w dużej mierze dotyczy tych samych problemów.
Charakteryzując rozpatrywane ustawy, senator sprawozdawca podkreślił, że są one bardzo szeroko dyskutowane społecznie i dobrze znane parlamentarzystom.
Pierwszy projekt, poselski, przygotowany przez Ligę Polskich Rodzin, zasadniczo przyjmuje dwa rozwiązania. W pierwszym chodzi o to, aby do ustawy o świadczeniach rodzinnych dopisać nowe świadczenie, które związane jest z urodzeniem dziecka, w wysokości 1 tysiąca zł, niezależnie od kryterium dochodowego, czyli na każde rodzące się w Polsce dziecko w przyszłym roku byłoby świadczenie w wysokości 1 tysiąca zł. Ponadto w projekcie tym przewiduje się, że samorządy lokalne miałyby możliwość udzielania zapomogi bądź świadczenia dotyczących tej samej sprawy, jeśli są wrażliwe, odczuwają taką potrzebę, mają środki finansowe i chciałyby wesprzeć w ten sposób rodzinę, dziecko, które się rodzi, pomóc rodzicom, jeśli chodzi o te wydatki, które są związane z urodzeniem dziecka.
Komisja Rodziny i Polityki Społecznej, biorąc pod uwagę, że przyjęcie tego projektu kosztowałoby niemal 300 milionów zł, po konsultacjach z rządem, w tym po wysłuchaniu podczas posiedzenia komisji oświadczenia przedstawiciela rządu, że takie środki nie są zagwarantowane w budżecie państwa na rok przyszły, przyjęła, że to rozwiązanie z budżetowego punktu widzenia nie może być przyjęte. W związku z tym w głosowaniu to rozwiązanie zostało odrzucone.
Drugie natomiast rozwiązanie, które daje samorządom lokalnym możliwość podejmowania decyzji o tym, żeby takie świadczenie samodzielnie ustanowić, zostało przez senatorów komisji uznane za właściwe i przyjęte w proponowanej poprawce do ustawy.
Senator sprawozdawca zwrócił uwagę, że także obowiązująca ustawa o świadczeniach rodzinnych stwarza gminom możliwość wspierania rozmaitych świadczeń, rozmaitych dodatków do zasiłku rodzinnego, jak na przykład dodatek z tytułu wielodzietności czy dojazdu dziecka do szkoły poza miejscem zamieszkania. Gminy takie możliwości mają, być może o tym nie wiedzą, i bardzo rzadko z nich korzystają. Wiele samorządów w Polsce podjęło takie inicjatywy, żeby w związku z urodzeniem dziecka przyznawać świadczenie. Jeśli chodzi o nadzór ze strony wojewodów nad tego rodzaju uchwałami, praktyka jest bardzo zróżnicowana. Na przykład w Warszawie wojewoda taką uchwałę zakwestionował, ale są też przykłady, że w odniesieniu do takich uchwał samorządów nie było wątpliwości ze strony wojewodów. Aby to ujednolicić, komisja w omawianej poprawce chce dać takie uprawnienia. Jest to w ramach ustawy zbieżne z uprawnieniem samorządów do tego, żeby one również podwyższały rozmaite dodatki do zasiłku rodzinnego.
Senator A. Szymański poinformował, że cała ustawa została przyjęta 3 głosami członków komisji, przy 1 przeciw i 2 wstrzymujących się. Za przedstawioną poprawką głosowało 2 senatorów, 3 wstrzymało się od głosowania.
Druga z rozpatrywanych łącznie ustaw była projektem rządowym. Jak zaznaczył senator sprawozdawca, zawierał on jedną zasadniczą zmianę, a mianowicie przewidywał podwyższenie o 100% zasiłku porodowego, czyli z 500 zł do 1000 zł. Projekt ustawy zawierał ponadto wiele zmian w słowniczku, poprawiających istniejącą sytuację, ale do meritum niewiele wnoszących. W kwestii samej zasadniczej zmiany komisja opowiedziała się pozytywnie, a więc za tym, żeby zasiłek porodowy był podwyższony o 100%.
Jak podkreślił senator sprawozdawca, znacząca dyskusja rozwinęła się odnośnie do problemu świadczenia przyznawanego osobom samotnie wychowującym dzieci, matkom, które mają możliwość, zgodnie z ustawą, uzyskiwania świadczenia w kwocie 170 zł bądź 220 zł w sytuacji, kiedy jeden z rodziców nie żyje, a alimenty od niego nie były ustalone, w związku z czym nie jest możliwe wypłacanie przez państwo zaliczki alimentacyjnej, bądź też wtedy, kiedy ojciec dziecka jest nieznany. Przedstawiciel rządu argumentował, że rozwiązanie przyjęte przez Sejm grozi powstaniem sytuacji, w której ze względu na zachętę materialną w postaci świadczenia w wymienionej kwocie bardzo wiele dzieci nie będzie miało ustalonego ojcostwa, a to będzie miało konsekwencje nie tylko takie, że nie będzie można ustalić alimentów. Będą również konsekwencje w zakresie dziedziczenia, w tym dziedziczenia po ojcu i po dziadkach, będą konsekwencje w postaci ograniczenia kontaktu dziecka z ojcem. Powstaje też problem, czy takim zapisem ustawowym to, co nie jest obecnie w Polsce dużym problemem społecznym, czyli grupa dzieci bez ustalonego ojcostwa, nagle nie zostanie powiększone, tworząc tym samym znaczące problemy społeczne, a także nieoszacowane jeszcze, nieznane w tej chwili trudności budżetowe.
W dyskusji na ten temat senatorowie, a także przedstawiciele rzecznika praw dziecka, rzecznika praw obywatelskich i rządu, przedstawiali sytuację, która powstała pod rządami ustawy o świadczeniach rodzinnych wtedy, kiedy świadczenie można było uzyskiwać na podstawie statusu samotności, to znaczy jeżeli ktoś uzyskał orzeczenie o separacji i nie wszedł w związek małżeński albo uzyskał rozwód. Wiadomo, statystycznie to wykazano, że liczba rozwodów dramatycznie wzrosła, szczególnie w regionach, gdzie jest bardzo wielu ludzi biednych. Tam wzrost liczby rozwodów i separacji łącznie wyniósł nawet kilkaset procent. A więc nawet niskim świadczeniem - było to 170 zł - można skłonić małżonków, rodziny do decyzji bardzo dramatycznych, do tego, żeby zdecydować się na separację bądź rozwód, po to, żeby otrzymać świadczenie.
W dyskusji podkreślano, że przy zaproponowanym przez Sejm rozwiązaniu - żeby bez ustalonego ojcostwa można było otrzymać świadczenie, osoby o skromnych dochodach - do 504 zł, mogły rezygnować z zakładania spraw o ustalenie ojcostwa. Takich spraw w sądach są obecnie tysiące i zapewne w tym roku i w przyszłych latach byłyby wycofywane tylko dlatego, że przy konstrukcji, którą w ustawie zaproponował Sejm, pieniądze płynęłyby na podstawie oświadczenia urzędu stanu cywilnego, zapisu w odpisie zupełnym, że ojciec jest nieznany. W ten sposób można by więc spowodować, że bardzo wiele dzieci byłoby pozbawionych ojca, co rodzi konsekwencje w szczególności dla tych dzieci - jest krzywdą. Skutków finansowych tego zdarzenia nikt nie potrafi oszacować, gdyż nikt nie potrafi określić skali zjawiska.
W związku z tym zaproponowano i przyjęto większością głosów poprawkę, tożsamą z odrzuconą przez Sejm poprawką rządu. Zgodnie z nią omawiane świadczenie jest możliwe wówczas, kiedy stwierdzono, że ciąża powstała w wyniku przestępstwa, a ustalenie ojcostwa nie jest możliwe.
Zgłoszono również istotną poprawkę dotyczącą uzyskiwania zasiłku porodowego w kwocie 1 tysiąca zł przez rodziny utrzymujące się z rolnictwa. Sejm przyjął bowiem rozwiązanie, które poprawia kryterium dochodowe uzyskiwania świadczeń. Członkowie komisji zastanawiali się nad tym, czy to kryterium, korzystniejsze, można zastosować. Odpowiedź rządu była taka, że koszt zastosowania takiego kryterium wyniesie około 1 miliarda zł, koszt nieprzewidywany w budżecie państwa, którego wypracować przy najoszczędniejszym państwie w tej chwili nie można. W związku z tym realizacja zapisu ustawy w wersji sejmowej jest z punktu widzenia budżetu państwa nierealna, niemożliwa do wykonania, spowodowałaby w budżecie bardzo duże perturbacje. Senatorowie rozważali tę kwestię i postanowili zaproponować, aby to lepsze kryterium dotyczyło tylko zasiłku porodowego. Koszty zamykałyby się wówczas w granicach 32-35 milionów zł. Konsultowali z rządem, czy takie środki finansowe mogłyby się znaleźć w budżecie i otrzymali odpowiedź twierdzącą. Wobec tego omawiana poprawka została zgłoszona i większością głosów przyjęta.
Oznacza to, że ze świadczenia w postaci zasiłku porodowego będzie korzystało o prawie 14% więcej osób utrzymujących się z rolnictwa, że zasiłek porodowy otrzyma nie około 71% rodziców dzieci, które urodzą się w przyszłym roku, jak podawał rząd w materiałach, ale, jak się wydaje, ten procent wzrośnie do około 75.
Przyjętemu przez komisję rozwiązaniu można by zarzucić, że jest ograniczone, że zasiłek porodowy nie będzie trafiał do wszystkich. Jest to prawda, jednak z materiałów, które komisja uzyskała, wynika, że około 74,75% rodziców na dzieci urodzone w przyszłym roku otrzyma zasiłek porodowy powiększony o 100%.
W imieniu Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senator sprawozdawca zwrócił się o przyjęcie rozpatrywanych łącznie ustaw z zaproponowanymi poprawkami.
Dalsze propozycje poprawek zgłosili senatorowie podczas dyskusji.
Senatorowie: Jan Szafraniec, Adam Biela, Janusz Kubiak, Waldemar Kraska, Ludwik Zalewski, Mieczysław Maziarz, Ryszard Bender złożyli wniosek o przyjęcie bez poprawek poselskiego projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych.
Wszystkie propozycje zmian w rozpatrywanych łącznie ustawach rozpatrzyła komisja senacka.
W odniesieniu do ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych będącej projektem poselskim komisja odrzuciła wniosek o jej przyjęcie bez poprawek, poparła natomiast 2 spośród 5 zgłoszonych ogółem poprawek do tej ustawy.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 54 głosami, przy 29 za i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie poddano pod głosowanie poszczególne poprawki, po czym Senat 79 głosami, przy 4 przeciw i 8 wstrzymujących się, podjął uchwałę:
W odniesieniu do ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych będącej projektem rządowym komisja poparła 5 spośród 9 zgłoszonych ogółem poprawek.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie 87 głosami, przy 5 wstrzymujących się, Izba podjęła uchwałę:
Poprawki Senatu do ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Pomoc państwa w zakresie dożywiania"
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej, Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Antoni Szymański. Senator poinformował, że komisja postanowiła wnieść do ustawy jedną poprawkę, dotyczącą zapisu o wejściu w życie ustawy. Zgodnie z poprawką ustawa weszłaby w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od 31 grudnia 2005 r.
Omawiając ustawę, senator A. Szymański podkreślił, że dotychczas problem dożywiania dzieci, a także osób dorosłych, które są w trudnej sytuacji i potrzebują ze strony państwa wsparcia w postaci dożywiania, był rozwiązywany dość epizodycznie. Często okazywało się, że brakuje środków na to, żeby system mógł funkcjonować do końca roku. Brakowało środków finansowych, nie było też długoterminowego programu, który dawałby pewność, że w następnych latach dożywianie również będzie prowadzone. Wiąże się to z budową pewnej infrastruktury, z tym, jak planuje się wydatki i działania organizacyjne.
Senator zaakcentował, że ustawa o programie "Pomoc państwa w zakresie dożywiania" ten problem rozwiązuje. Jest to program wieloletni, przewiduje się na ten cel niemal 3 miliardy zł, są to więc kwoty znaczące. W ustawie mówi się wprost, że na ten program w ciągu jednego roku można wydać nie mniej niż 500 milionów zł. Chodzi tu więc o kwotę znaczącą, kwotę, która, jak wynika z uzasadnienia do ustawy, z załączonych do niej wyliczeń, rzeczywiście może w znacznym stopniu rozwiązać problem dożywiania, ubóstwa i głodu w Polsce.
Jest to więc kwestia pieniędzy i lepszych rozwiązań, długoterminowych, w ramach programu wieloletniego. Senator A. Szymański zaakcentował, że podczas dyskusji podkreślali to zarówno przedstawiciele rządu, jak i senatorowie. Jak stwierdził, ustawa ma tyle walorów, że wszyscy senatorowie uczestniczący w posiedzeniu komisji opowiedzieli się za tym, żeby ją poprzeć, z wyjątkiem kwestii zapisania innego sposobu wejścia w życie ustawy.
Senator przypomniał, że celem programu jest wsparcie gminy w wypełnianiu zadań własnych. To jest zadanie własne gminy i w związku z tym w ustawie zapisuje się, że gmina będzie partycypować w kosztach swoimi środkami własnymi w wysokości od 20 do 40%. Celem programu jest także długofalowe działanie w zakresie poprawy zdrowia dzieci i młodzieży poprzez ograniczenie zjawiska niedożywienia, a także upowszechnianie zdrowego stylu życia oraz poprawa poziomu życia osób i rodzin o niskich dochodach. Efektem programu będzie też rozwój w gminach bazy żywieniowej, ze szczególnym uwzględnieniem potrzeb dzieci i młodzieży.
Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Jerzy Szmit poinformował, że komisja postanowiła zaproponować Izbie trzy poprawki do ustawy. Senator przedstawił i uzasadnił proponowane zmiany w ustawie.
Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Elżbieta Rafalska. Senator zaznaczyła, że dotychczasowa pomoc państwa w zakresie dożywiania dzieci była zawsze pomocą jednoroczną. Nie gwarantowało to kontynuacji ani nie dawało możliwości zaplanowania długoterminowej strategii.
Jak stwierdziła senator, komisja zgodziła się z propozycją rządu dotyczącą szerszego zakresu przedmiotowego programu, który przewiduje utrzymanie dotychczasowych form: najważniejszej, to jest posiłku, ze szczególnym uwzględnieniem posiłku gorącego, świadczenia pieniężnego na zakup posiłku lub żywności i ewentualnie świadczenia rzeczowego w postaci produktów żywnościowych. Komisja uznała, że zamienność form jest zaletą, a proponowane rozwiązanie daje beneficjentom możliwość wyboru określonego sposobu udzielenia pomocy. Pomoc w formie zasiłku celowego na zakup posiłku lub żywności i świadczenia rzeczowe mogą być przyznane w razie braku możliwości zapewnienia posiłku. Może się to odnosić szczególnie do środowisk wiejskich. Dzięki temu z powodu, że gdzieś nie ma jadłodajni, stołówek, osoby potrzebujące nie będą pozbawione pomocy pieniężnej na zakup żywności. Właściwe jest również, żeby rodzina - jeżeli nie jest patologiczna i nie ma obaw o to, że otrzymane pieniądze przeznaczy na inne cele - sama przygotowywała posiłki.
Senator sprawozdawczyni podkreśliła, że podczas dyskusji na posiedzeniu komisji zwracano uwagę na niezwykle cenny element - fakt, że przeznacza się środki na tworzenie nowych lub doposażenie istniejących punktów, na dowóz posiłków. Komisja zgodziła się również z propozycją rządu, by udział środków własnych wynosił nie mniej niż 40% - w innych komisjach i w Sejmie było to przedmiotem burzliwej dyskusji - a w uzasadnionych wypadkach nie mniej niż 20%. Jest to zadanie własne gminy o charakterze obligatoryjnym, a w programie na 2005 r. obowiązywał zapis, że ten udział nie może być wyższy niż 50%. Nie może być tak, że rządowe środki będą wzrastały, samorządowe będą malały i liczba dzieci, które mogą skorzystać z tego szerokiego, wieloletniego programu, będzie malała ze względu na to, że zmienia się tylko struktura wydatków i w coraz mniejszym stopniu uczestniczy w tym samorząd. Ustawodawca nie obarcza więc, nie zwiększa obciążenia samorządu, ale chce zachować równowagę.
Zwracano również uwagę, że dotychczasowa praktyka finansowania dożywiania z rezerw celowych była zła. Proponowane rozwiązanie, przewidujące że część środków znajduje się w budżetach wojewodów, a część w rezerwie celowej, pozwala na natychmiastowe uruchomienie programu, a nie tak jak było poprzednio, kiedy te środki były uruchamiane pod koniec pierwszego kwartału.
Senator poinformowała również, że komisja przyjęła poprawkę do art. 19, mówiącą o tym, że ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od 31 grudnia 2005 r.
Propozycję poprawki do ustawy zgłosiła także senator E. Rafalska podczas dyskusji.
Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły trzy komisje senackie. Połączone komisje poparły 2 spośród 4 zgłoszonych ogółem poprawek.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 92 głosami, podjęła uchwałę:
Senat przyjął bez poprawek ustawę zmieniającą ustawę o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu przekazano ją 17 grudnia i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Ryszard Ciecierski. Senator podkreślił, że ustawa zmieniająca ustawę o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej jest próbą częściowego naprawienia błędów popełnionych przez poprzedni parlament w ustawie kompetencyjnej z 29 lipca 2005 r.
Senator wskazał, że rozpatrywana nowelizacja ustawy kompetencyjnej na nowo dzieli, oczywiście w bardzo małym zakresie, zadania pomiędzy ministra, wojewodę i samorząd województwa w zakresie wydawania przyrzeczeń i zezwoleń na pracę cudzoziemców, pozostawiając w kompetencji wojewody jedynie sprawowanie kontroli. Samorząd województwa w tych przedsięwzięciach ustala kryteria oraz wydaje przyrzeczenia i zgody na pracę cudzoziemców, a minister właściwy określa w rozporządzeniu wypadki, w których przyrzeczenia i zgody marszałka województwa wydawane są bez względu na sytuację występującą na rynku pracy.
Nowelizacja określa też nowy termin, tj. 1 stycznia 2007 r. (dotychczas był to 1 stycznia 2006 r., zakłada więc odroczenie zespolenia wojewódzkich inspekcji transportu drogowego), przekazania przez wojewodę marszałkowi kompetencji związanych z realizowaniem ustawy o drogach krajowych, a także przekazania przez wojewodę marszałkowi części zadań z zakresu ustawy o pomocy społecznej.
Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywana nowelizacja jest tylko przyczynkiem do uporządkowania niektórych błędów popełnionych przez poprzedników. Z uwagi na zbliżający się 1 stycznia 2006 r., czyli dzień wejścia w życie ustawy kompetencyjnej z lipca 2005 r., nowelizacja ta jest wprowadzana pod presją czasu. Z tej przyczyny zawiera także pewne usterki legislacyjne, jak na przykład brak uregulowań dotyczących przekazywania pracowników i mienia, którzy mają być przekazani 1 stycznia 2007 r., tak jak to zapisano w nowelizacji.
Tryb wprowadzania ustawy sprawia też, że nie ma możliwości spełnienia elementarnego wymogu vacatio legis, a więc wprowadzając tę nowelizację, ustawodawca w wielu punktach nie spełni oczekiwań administracji rządowej, wojewódzkiej, samorządu terytorialnego, które oczekują stabilizacji prawnej i finansowej. Takie postępowanie, choć wymuszone okolicznościami, nie zapewnia tej stabilizacji.
Kończąc swe wystąpienie, senator R. Ciecierski zaznaczył, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, rozważając skutki wynikające z aktualnej sytuacji, zaaprobowała wniosek o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek. Komisja dostrzega jednak potrzebę dalszego porządkowania kompetencji organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego, tak aby zapewnić im stabilizację prawną i finansową.
Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 91 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat uchwalił poprawki do ustawy o przekształceniach i zmianach
w podziale zadań i kompetencji organów państwowych właściwych
w sprawach łączności, radiofonii i telewizji
Rozpatrywaną ustawę uchwalił Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej i Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Marek Waszkowiak. Senator poinformował, że komisja rozpatrywała ustawę poprzedniego dnia, ale ponieważ równolegle trwały prace Komisji Kultury i Środków Przekazu, członkowie Komisji Gospodarki Narodowej omówili część techniczną proponowanych zmian. Komisja podjęła decyzję o przyjęciu ustawy bez poprawek, ale dyskutowała tylko o jej części niemedialnej, technicznej. Gościem komisji była wiceminister Anna Streżyńska, która przedstawiła wszystkie techniczne i technologiczne problemy związane z proponowanymi zmianami.
Senator sprawozdawca zaznaczył, że media elektroniczne i telekomunikacja należą do najbardziej istotnych gałęzi gospodarki. Efektem zmian technologicznych i procesów rynkowych zachodzących w tych gałęziach na przestrzeni ostatnich lat jest postępująca konwergencja technologiczna. Oprócz problemów medialnych istnieje też cała problematyka związana z infrastrukturą komunikacyjną służącą do rozpowszechniania treści.
Zmiany przyjęte w ustawach zakładają przebudowę instytucji publicznych sprawujących władztwo regulacyjne w zakresie telekomunikacyjnym. W miejsce Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty wprowadza się nowy podmiot.
Senator M. Waszkowiak podkreślił, że zasadniczym motywem wprowadzenia ustawy jest uporządkowanie niejasnego podziału zadań i kompetencji organów administracji publicznej w dziedzinie mediów elektronicznych, w szczególności wyraźne i konsekwentne rozdzielenie kompetencji regulacyjnych związanych z treścią przekazu do sfery przenoszenia i transmisji tych treści w sieciach elektronicznych. Drugim elementem jest poszerzenie zadań i kompetencji związanych stricte z utworzeniem nowego organu regulacyjnego.
Zasadnicza różnica pomiędzy dotychczasowym a projektowanym stanem prawnym polega na likwidacji obecnego organu regulującego w sprawach telekomunikacji i poczty - Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty i utworzeniu nowego organu - Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej oraz wyraźnego rozdzielenia kompetencji w dziedzinie komunikacji elektronicznej pomiędzy Krajową Radę Radiofonii i Telewizji oraz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Prezes UKE przejmie wszystkie dotychczasowe zadania i kompetencje Prezesa URTiP, a także zadania Przewodniczącego Krajowej Rady związane z: po pierwsze, prowadzeniem rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych w zakresie dostarczania systemów dostępu warunkowego, elektronicznych przewodników po programach i multipleksowania sygnałów cyfrowych; po drugie, analizą rynków właściwych oraz nakładaniem, utrzymywaniem, zmianą lub znoszeniem obowiązków regulacyjnych w stosunku do przedsiębiorców telekomunikacyjnych w zakresie dostarczania systemów dostępu warunkowego, elektronicznych przewodników po programach i multipleksowania sygnałów cyfrowych; po trzecie, dokonywaniem, zmianą lub cofaniem rezerwacji częstotliwości na cele rozpowszechniania lub rozprowadzenia programów radiofonicznych albo telewizyjnych; po czwarte, przeprowadzeniem konkursu na rezerwację częstotliwości na cele rozprowadzenia programów radiofonicznych i telewizyjnych w systemach cyfrowych.
Elementem technicznym jest również przekazanie Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej kompetencji Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji związanych z gospodarowaniem częstotliwościami. Według projektu wszelkie kompetencje związane z gospodarowaniem częstotliwościami będą należeć do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Oznacza to, iż Prezes UKE będzie dokonywać wszelkich rezerwacji częstotliwości, w tym również niezbędnych do wykonywania ustawowych zadań przez spółki publicznej radiofonii i telewizji oraz niezbędnych do rozpowszechniania programu przez nadawcę, który uzyskał koncesję.
Prezes UKE wykonywać będzie wyłącznie w uzgodnieniu z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji art. 123 ust. 3. Ponadto ograniczona będzie generalna kompetencja prezesa UKE do zakazywania wykonywania działalności komunikacyjnej.
Ponadto proponuje się uchylenie art. 194 prawa telekomunikacyjnego, który przesądza, iż w skład Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty wchodzą oddziały okręgowe. Ze względu na toczące się obecnie postępowanie w oddziałach okręgowych dotyczące rezerwacji w powiatach częstotliwości w zakresie 3600 do 3800 MHz oddziały te z dniem wejścia w życie ustawy staną się oddziałami okręgowymi Urzędu Komunikacji Elektronicznej, a dopiero po upływie trzech miesięcy zostaną zlikwidowane. Tego rodzaju rozwiązanie pozwoli zakończyć rozpoczęte w terenie postępowanie przetargowe.
Kończąc sprawozdanie z tej części, którą omawiała komisja gospodarki, senator M. Waszkowiak stwierdził, że proponowane rozwiązania są zgodne z prawem Unii Europejskiej. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej stanowić będzie krajową władzę regulacyjną w rozumieniu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej nr 2002/21 WM z 7 marca 2002 r. W tym zakresie Komisja Gospodarki Narodowej prowadziła swoje rozważania, w tym też zakresie podjęła decyzję o poparciu ustawy bez poprawek, natomiast każdy z senatorów komisji gospodarki zastrzegł sobie prawo brania udziału w dyskusji plenarnej.
Sprawozdanie Komisji Kultury i Środków Przekazu w sprawie rozpatrywanej ustawy przedstawiła senator Elżbieta Więcławska-Sauk. Jak zaznaczyła, rozpatrywana ustawa, będąca projektem poselskim, ma na celu między innymi zmianę składu Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, likwidację Urzędu Regulacji Komunikacji i Poczty, powołanie Urzędu Komunikacji Elektronicznej i przejęcie przez prezesa tego urzędu niektórych kompetencji Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, jej przewodniczącego oraz kompetencji Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty.
Ze względu na to, że zakres proponowanych zmian w obowiązujących ustawach jest częściowo objęty prawem Unii Europejskiej - zasady dotyczące funkcjonowania krajowych organów regulacyjnych określane są w przepisach dyrektywy Wspólnoty Europejskiej - dlatego też można i należy uznać, że projekt ustawy wykonuje prawo Unii Europejskiej.
W skład Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji ma wchodzić pięciu członków, jej przewodniczącego będzie powoływać i odwoływać prezydent, a kadencja członków ma trwać sześć lat, licząc od dnia powołania ostatniego członka. Z dniem ogłoszenia ustawy wygaśnie kadencja dotychczasowych członków Krajowej Rady, a organy właściwe do powołania nowych członków będą obowiązane do działania w tym zakresie niezwłocznie po ogłoszeniu ustawy.
Koncesja na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych oraz na rozprowadzanie programów w sposób bezprzewodowy ma być udzielana na dziesięć lat. Dotychczas była udzielana na okres od pięciu do siedmiu lub dziesięciu lat. Ponadto zostaje wprowadzona instytucja niejako automatycznego, ale nie do końca, przedłużania koncesji na następny okres na rzecz nadawcy społecznego, który złoży wniosek o ponowne jej udzielenie z odpowiednim wyprzedzeniem, oczywiście, jeżeli nie zachodzi w stosunku do niego przesłanka obligatoryjnego lub fakultatywnego cofnięcia koncesji.
Do katalogu zadań Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zostaje dodane inicjowanie i podejmowanie działań w zakresie ochrony zasad etyki dziennikarskiej.
Zniesiona zostaje kompetencja przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w postaci przeprowadzania konkursu na rezerwację częstotliwości na cele rozpowszechniania lub rozprowadzania programów radiofonicznych albo telewizyjnych w sposób cyfrowy. Instytucja konkursu zostaje zachowana dla rezerwacji częstotliwości na cele rozprowadzania programów radiofonicznych lub telewizyjnych, ale przeprowadzać ją będzie prezes UKE, czyli Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Ustawa zmienia także sposób powołania prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami stanowisko prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty obsadzane było w drodze konkursu, ustawa natomiast zakłada powrót do rozwiązania sprzed nowelizacji wprowadzonej ustawą o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów, zgodnie z którym prezesa UKE powołuje i odwołuje prezes Rady Ministrów bez obowiązkowego konkursu, przy czym powołanie następuje spośród trzech kandydatów zaproponowanych przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji.
Senator poinformowała, że w trakcie obrad komisji senator Kazimierz Kutz zgłosił wniosek o odrzucenie ustawy w całości. Komisja w głosowaniu odrzuciła ten wniosek. Zaakceptowała natomiast wniosek senatora Jana Szafrańca o przyjęcie ustawy bez poprawek i taki właśnie wniosek rekomenduje Izbie.
Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji. Senatorowie Krystyna Bochenek i K. Kutz przedłożyli wniosek o odrzucenie ustawy w całości.
Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 9 spośród 12 zgłoszonych ogółem poprawek; nie poparły wniosków o przyjęcie jej bez poprawek ani o odrzucenie.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Senat 58 głosami, przy 32 za i 2 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 79 głosami, przy 10 za i 3 wstrzymujących się, odrzuciła również ten wniosek), po czym poddano pod głosowanie poszczególne poprawki, a następnie całość projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek. W wyniku tego ostatniego głosowania Senat 58 głosami, przy 31 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjął uchwałę:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu przekazano ją 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Podczas posiedzenia plenarnego w imieniu komisji głos zabrał senator Jerzy Szymura. Jak poinformował senator sprawozdawca, Komisja Gospodarki Narodowej zapoznała się z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu. W wyniku dyskusji postanowiła wprowadzić dwie poprawki do rozpatrywanej nowelizacji sejmowej. Pierwsza z nich dotyczyła dodania lit. c w art. 1 pkt 7, stanowiącej, że ust. 4 otrzymuje brzmienie: "Do zapewnienia dostępu do budynków i infrastruktury telekomunikacyjnej stosuje się przepisy art. 27-30, art. 31 ust. 1, art. 33, art. 36-40, art. 42 ust. 1-3 oraz art. 43-45, z zastrzeżeniem ust. 1-2". Zaproponowana poprawka miała charakter redakcyjno-edytorski i wiązała się z usunięciem poprzedniego zapisu ustawy.
Ponadto zaproponowano drugą poprawkę w brzmieniu: <<W art. 1 w pkt 8 w ust. 1 skreśla się zdanie: "Minister właściwy do spraw łączności określi, w drodze rozporządzenia, zasady i tryb przechowywania danych transmisyjnych zapewniający bezpieczeństwo i poufność danych">>. Jak stwierdził senator J. Szymura, zapis ten został usunięty w związku z tym, że przedstawiciele komisji uważali, iż ta kwestia powinna być poruszana w sposób bardziej ogólny w kontekście tajemnicy telekomunikacyjnej. Zdaniem senatora sprawozdawcy, kwestie dotyczące ochrony danych znajdujących się w systemach teleinformatycznych operatorów to kwestie dość poważne i powinny znaleźć szczegółowe odzwierciedlenie w tekście ustawy, która będzie w kolejnym etapie nowelizowana w związku z dostosowaniem jej do prawa Unii Europejskiej.
Podczas debaty nad ustawą o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie J. Szymura i Marek Waszkowiak. Ogółem zaproponowano wprowadzenie 7 poprawek do rozpatrywanej nowelizacji sejmowej.
W przerwie obrad Senatu odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej, która ustosunkowała się do postulowanych w debacie zmian. Komisja postanowiła zarekomendować Izbie wprowadzenie 5 poprawek do rozpatrywanej ustawy. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację senatorów. Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz ustawy - Kodeks postępowania cywilnego wraz z zaaprobowanymi zmianami Senat podjął 89 głosami, przy 2 wstrzymujących:
Stanowisko Senatu w sprawie ustaw: o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego; o Funduszu Kolejowym; o zmianie ustawy o transporcie kolejowym oraz o zmianie innych ustaw
Na wniosek senatora Marka Waszkowiaka punkty 9., 10. i 11. porządku obrad Izba rozpatrywała łącznie.
Ustawy te zostały uchwalone przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu zostały przekazane 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował je do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustaw przygotowała swoje sprawozdania w tych sprawach.
Przedstawił je senator Stanisław Kogut. Senator przypomniał, że Sejm pracował nad trzema projektami ustaw, złożonymi przez rząd w połowie października 2005 r.: projektem ustawy o Funduszu Kolejowym, projektem ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym i projektem ustawy o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego. 23 listopada odbyło się ich pierwsze czytanie, a 16 grudnia zostały uchwalone.
Jak stwierdził senator sprawozdawca, najważniejsze propozycje zawarte w tych projektach można podzielić na dwie grupy.
Pierwsza to propozycje zmierzające do zwiększenia środków publicznych przeznaczanych na dofinansowanie transportu kolejowego, a głównie infrastruktury kolejowej.
Druga grupa, obejmująca znaczną część projektowanych poprawek ustawy o transporcie kolejowym, dotyczy wielu kwestii technicznych i organizacyjnych. Fundusz Kolejowy ma przejąć między innymi 20% wpływów z opłaty paliwowej, wprowadzonej w ustawie o autostradach płatnych. Stanowi to ponad 260 milionów zł rocznie do wykorzystania na cele funduszu. Zadaniem funduszu jest budowa, przebudowa, remonty i utrzymanie linii kolejowych. Fundusz ma również sfinansować straty przewoźników wynikające ze stosowania ustawowych ulg przejazdowych w latach 2002-2003, ci przewoźnicy finansowali bowiem ulgi przejazdowe i ponosili straty, które należy im zrekompensować. Fundusz zostanie utworzony w Banku Gospodarstwa Krajowego i będzie wykorzystywany pod nadzorem ministra transportu i budownictwa.
Kolejna ustawa - o finansowaniu infrastruktury transportowej, ma zastąpić ustawę z 29 sierpnia 1997 r. o finansowaniu dróg publicznych, rozszerzając zakres regulacji na infrastrukturę kolejową. Budowa, przebudowa, remonty, utrzymanie i ochrona infrastruktury kolejowej mają być finansowane ze środków ich zarządców wspieranych w tym zakresie przez ministra transportu i budownictwa. Od 2007 r. minister będzie dysponował częścią (18%) planowanych rocznych wpływów z akcyzy od paliw silnikowych, przeznaczoną na wsparcie budowy, przebudowy, utrzymania, ochrony i zarządzania infrastrukturą dróg kołowych i kolejowych.
Senator S. Kogut zaznaczył, że najobszerniejszym z projektów jest nowelizacja ustawy o transporcie kolejowym. Dotyczy ona wielu szczegółowych zagadnień, począwszy od zmiany definicji. Po raz pierwszy w tekście ustawy ma znaleźć się odniesienie do rozstawu szyn. W nowelizacji stosuje się część przepisów ustawy wyłącznie do linii kolejowych o szerokości torów mniejszych niż 1435 mm. Pociągnie to za sobą inne traktowanie linii wąskotorowych, w znacznej już części przekazanych samorządom terytorialnym. Dodana zostanie definicja pojazdu trakcyjnego, zmieni się także definicja bocznicy, do określeń ustawowych dołączone zostanie również wyjaśnienie pojęcia umowy o świadczeniach usług publicznych.
Odpowiednia korekta dokonana w art. 1 pozwoli na zastosowanie przepisów dotyczących służby ochrony kolei w warszawskim metrze. Straż ochrony metra powołana na podstawie znowelizowanej ustawy ma zwiększyć poczucie bezpieczeństwa użytkowników dzięki rozszerzeniu jej kompetencji.
W nowym rozdziale uregulowany jest szczególny tryb lokalizacji linii kolejowych objętych Narodowym Planem Rozwoju. Tryb ten jest wzorowany częściowo na uproszczonych rozwiązaniach stosowanych już w odniesieniu do dróg kołowych.
Istotną zmianą jakościową będzie wprowadzenie co najmniej trzyletnich ramowych umów o świadczenie usług publicznych.
Senator sprawozdawca podkreślił, że spośród omówionych zmian największe znaczenie będą miały nowe zasady finansowania kolei. Powodem ich wprowadzenia jest konieczność zachowania dotychczasowego udziału kolei w rynku przewozowym - koszty społeczne transportu drogowego rosną - a także konieczność stopniowego, lecz coraz szybszego otwierania rynku transportowego dla obcych przewoźników. Związane jest to również z regulacjami Unii Europejskiej składającymi się na kolejne pakiety kolejowe, takie dyrektywy podejmuje Parlament Europejski i zdecydowanie wskazuje, że jeżeli chodzi o środki spójności, to 60% powinno być przeznaczone na drogi kolejowe, a 40% na drogi kołowe.
Senator S. Kogut zaakcentował, że sieć kolejowa nadal integruje państwo. Kolej nie jest anachronizmem - świadczą o tym doświadczenia zagraniczne. Na przykład chlubą Republiki Francuskiej są wygodne, nowoczesne, szybkie koleje TGV, we Francji TGV, w Niemczech ICE, w Norwegii Fala czy w Japonii Shinkansen. Żeby podobnie było w Polsce - trzeba po prostu pieniędzy. Rozwój polskich kolei może pobudzić naszą gospodarkę. Wielkim kolejowym placem budowy są Chiny inwestujące w nowoczesne linie łączące główne ośrodki gospodarcze, kolej integruje wyspy japońskie, nawet koleje w Stanach Zjednoczonych od lat są wspierane przez państwo. Jak powiedział senator sprawozdawca, PKP przysłuży się dobrze Polsce. Nie da się jednak budować, modernizować, unowocześniać bez pieniędzy. Jeśli chcemy zapewnić naszym dzieciom i wnukom zrównoważony rozwój, musimy postawić na kolej.
Senator podkreślił, że w tym właśnie kierunku zmierzają rozpatrywane ustawy. Poinformował, że komisja na swym posiedzeniu zaakceptowała kierunek nowelizacji, a przyjęte przez nią poprawki mają charakter uściślający, legislacyjny i systemowy. W większości zmierzają do ujednolicenia terminologii nowelizowanych ustaw, także z ich zasadniczymi, pierwotnymi tekstami. Komisja przyjęła w tym zakresie sugestie biura legislacyjnego. Podzieliła również stanowisko legislatora w odniesieniu do konstytucyjności przepisu, stawiającego gminy w sytuacji gorszej niż sytuacja innych właścicieli nieruchomości przeznaczonych pod linie kolejowe. Dlatego zaproponowała skreślenie art. 9g wprowadzonego do ustawy o transporcie kolejowym.
Senator S. Kogut przedstawił także własne stanowisko na temat rozpatrywanych ustaw. Stwierdził, że jako senator i człowiek z branży uważa, iż trzeba także zwrócić uwagę na problem tirów na polskich drogach. Jeżeli chcemy "przerzucić tiry na tory", to na ten cel są potrzebne środki, bo wokół tego można rozwinąć także polskie ZNTK.
W opinii senatora, rozpatrywane łącznie trzy ustawy należy przyjąć w całości, bez poprawek. Ich wprowadzenie spowoduje bowiem wzmocnienie podejścia biurokratycznego, zablokuje działania nakierowane na pasażerów, klientów, sprawi, że nie zwiększymy w określonym czasie szybkości na polskich kolejach.
Senator S. Kogut zaapelował o odrzucenie wszystkich poprawek i złożył odpowiednie wnioski legislacyjne.
Wszystkie propozycje zgłoszone w odniesieniu do trzech rozpatrywanie łącznie ustaw zostały rozpatrzone przez komisję senacką. Komisja opowiedziała się za przyjęciem tych ustaw bez poprawek.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wnioski o przyjęcie rozpatrywanych ustaw bez poprawek.
W wyniku tych głosowań Senat podjął uchwały o przyjęciu bez poprawek ustaw:
Ustawa o zmianie ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa - przyjęta bez poprawek
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu przekazano ją 17 grudnia. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Adam Biela.
Jak poinformował senator sprawozdawca, podczas dyskusji przeprowadzonej na posiedzeniu Komisji Gospodarki Narodowej zwracano uwagę na niektóre kwestie o charakterze legislacyjnym. Interesowano się uściśleniami związanymi z proponowanymi zmianami, lecz ostatecznie odpowiedzi wnioskodawców nowelizacji okazały się satysfakcjonujące i żadnych poprawek o charakterze legislacyjnym nie zgłoszono.
Senator A. Biela poinformował o głównym wątku dyskusji, który nie dotyczył spraw będących przedmiotem rozpatrywanej legislacji. Uznano bowiem, że rozpatrywana nowela jest potrzebna i celowa. Zmierza ona do usunięcia dostrzeżonych po uchwaleniu ustawy o Prokuratorii Generalnej z 8 lipca 2005 r. wielu luk, błędów i niedociągnięć prawnych. Nowelizacja ogranicza również koszty funkcjonowania Prokuratorii Generalnej, gdyż zaproponowano zmniejszenie liczby oddziałów terenowych, co wydaje się celowe przy obecnej koncepcji Prokuratorii Generalnej. Argumentowano, że spowoduje to oszczędności, raczej niewielkie jak na skalę państwa, ale i tak znaczące, które można przeznaczyć na inny cel. Przyjęcie ustawy przyniesie ponad 20 milionów zł oszczędności.
Inny wątek dyskusji dotyczył kompetencji Prokuratorii Generalnej. Senator sprawozdawca zwrócił uwagę na ten aspekt dyskusji, w którym wskazywano na niewystarczalność obecnej propozycji funkcji Prokuratorii Generalnej, sprowadzającej się właściwie tylko do zastępstwa procesowego. W opinii senatora, zastępstwo procesowe jest bardzo istotnym elementem funkcjonowania tej instytucji, lecz nie jest to w żadnym wypadku formuła zadowalająca.
Senator A. Biela przypomniał, że instytucja Prokuratorii Generalnej została ustanowiona w II Rzeczypospolitej dekretem prezydenta z 1919 r. i funkcjonowała doskonale, scalając majątek pochodzący z trzech zaborów w jednolity twór gospodarczy. Prokuratoria Generalna została zlikwidowana w 1947 r. wraz z nastaniem nowych porządków państwa totalitarnego, w którym uznano, że kontrola typu ex ante, a więc kontrola uprzednia, zapobiegawcza, profilaktyczna jest w gospodarce socjalistycznej niepotrzebna. Sejm trzeciej kadencji, 8 stycznia 1998 r., przyjął ustawę o Prokuratorii Generalnej, jednak nie weszła ona w obieg prawny w Polsce ze względu na postawione przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego weto, którego Sejm tamtej kadencji nie był w stanie odrzucić.
Idzie głównie o to, żeby Prokuratoria Generalna była również wyposażona w możliwość kontroli ex ante, żeby mogła stawiać sprzeciw wobec pomysłów prywatyzacyjnych, które ewidentnie nie są zgodne z interesami prawnymi Skarbu Państwa i państwa polskiego. Takiej możliwości ustawa w obecnym kształcie jeszcze nie daje. Zwracano jednak uwagę, że w najbliższym czasie zostanie podjęta nowa, poważniejsza nowelizacja ustawy o Prokuratorii Generalnej, w ramach której wyposaży się ją w prerogatywy kontroli ex ante. Dopiero wtedy instytucja Prokuratorii Generalnej będzie mogła skutecznie zapobiegać korupcji związanej z prywatyzacją polskiej gospodarki.
Na zakończenie swojego wystąpienia sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej zarekomendował Izbie wniosek dotyczący zaakceptowania rozpatrywanej nowelizacji bez poprawek, jednogłośnie przyjęty przez komisję.
W debacie senator Bogdan Lisiecki zgłosił dwa wnioski o charakterze legislacyjnym. Proponowane wnioski rozpatrzyła w przerwie obrad Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja podtrzymała swoje stanowisko w sprawie nowelizacji ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa i postanowiła zaproponować Senatowi przyjęcie jej bez poprawek.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Na 90 obecnych senatorów 83 było za, 2 - przeciw, a 4 osoby wstrzymały się od głosu, 1 senator nie głosował. Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa i zaakceptował ją bez poprawek.
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment