Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu przekazano ją 17 grudnia. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie, które podczas posiedzenia plenarnego przedstawiła senator Janina Fetlińska.

Senator sprawozdawczyni przypomniała, że w ustawie z 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty Sejm ograniczył wykonywanie praktyk pielęgniarek i położnych zarówno co do formy, jak i co do miejsca, zakazując wykonywania wszystkich form praktyk na podstawie umowy cywilnoprawnej, a więc na innej podstawie prawnej niż stosunek pracy w każdym zakładzie opieki zdrowotnej, nie tylko publicznej. W tej części ustawa miała wejść w życie 1 stycznia 2006 r. Przyjęta przez Sejm 16 grudnia 2005 r. nowelizacja ustawy z 29 lipca 2005 r. zachowuje stan prawny istniejący przed uchwaleniem ustawy z lipca 2005 r. w zakresie dopuszczalności form i miejsca wykonywania praktyk pielęgniarek i położnych w roku 2006. Zakaz będzie obejmował wykonywanie praktyk w jednej z form w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej, to jest wykonywanie grupowej praktyki pielęgniarek i położnych na podstawie umowy cywilnoprawnej w publicznym zakładzie opieki zdrowotnej. Od 1 stycznia 2007 r. nowelizacja wprowadza zakaz wykonywania wszystkich form praktyk przewidzianych ustawą z 5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej w każdym zakładzie opieki zdrowotnej.

Jak stwierdziła senator J. Fetlińska, uregulowania ustawy w świetle burzliwej dyskusji środowiska pielęgniarskiego w toku prac legislacyjnych Sejmu były też przedmiotem ożywionej debaty senackiej Komisji Zdrowia i zaproszonych przedstawicieli Naczelnej Izby Pielęgniarek i Położnych oraz Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych NSZZ "Solidarność", w posiedzeniu uczestniczyła także wiceminister zdrowia Anna Gręziak. W dyskusji zwrócono uwagę na fakt, iż przyjęcie wejścia w życie przedmiotowej ustawy na 1 stycznia 2007 r. stanowi pozytywny element przyjętego rozwiązania, ponieważ wątpliwości zgłaszane podczas prac nad nowelizacją nie zostały do końca rozstrzygnięte, a kwestie sporne na obecnym etapie nie mogły zostać rozwiązane, między innymi ze względu na możliwość powstania trudności organizacyjnych związanych z konieczną zmianą zatrudnienia na umowę o pracę w wypadku zakazu kontynuowania pracy na podstawie umów cywilnoprawnych już od 1 stycznia 2006 r., a także ze względu na możliwość utraty poczucia bezpieczeństwa przez dużą grupę trzech do ośmiu tysięcy pielęgniarek działających na podstawie umów cywilnoprawnych. Część z nich mogłaby realnie utracić pracę, a w efekcie pojawiłyby się utrudnienia dla pacjentów w dostępie do opieki pielęgniarskiej.

Senator J. Fetlińska przypomniała, że uchylony nowelizacją art. 1 pkt 20 ustawy został zakwestionowany przez rzecznika praw obywatelskich, który 15 października 2005 r. skierował do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie jego niezgodności z Konstytucją RP, z art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 119.

Jak stwierdziła senator sprawozdawczyni, członkowie Komisji Zdrowia i  przedstawiciele środowiska pielęgniarskiego omówili wiele wątków, ale podkreślono następujące. Konstytucyjna zasada wolności działalności gospodarczej dotyczy zawodów pielęgniarki i położnej, jednak ta zasada nie powinna być realizowana w wypadku zakładu opieki zdrowotnej w formie umowy cywilnoprawnej, gdyż w obecnej sytuacji rodzi to poczucie zagrożenia zarówno w wypadku pielęgniarek, jak i zdrowia pacjentów. Brak zabezpieczeń prawnych przed zawieraniem niekorzystnych dla pielęgniarek umów cywilnoprawnych wymusza nadmierne oszczędzanie na opłatach na ZUS, ubezpieczeniach, osłonach socjalnych, a także prawach pracowniczych. I kolejna sprawa, aspekty bezpieczeństwa pracy i odpowiedniego nadzoru nad pracą pielęgniarek i położnych, która jest pracą samodzielną, ale wymagającą nadzoru ze względu na jej zespołowy charakter. Zatem zawieranie umów cywilnoprawnych ze względu na swą specyfikę jest źródłem znacznych niebezpieczeństw zarówno dla zdrowia pacjenta, jak i interesu pielęgniarek.

W świetle tej dyskusji Komisja Zdrowia postanowiła zaproponować Senatowi przyjęcie bez poprawek ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty.

Jednocześnie senator sprawozdawczyni poinformowała, że właśnie otrzymała wyrok Trybunału Konstytucyjnego: Wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał Konstytucyjny w składzie: przewodniczący Adam Jamróz, Jerzy Ciemniewski, Wiesław Johann - sprawozdawca, Marian Zdyb, Bohdan Zdzienniecki, protokolant Krzysztof Zalecki, po rozpoznaniu z udziałem wnioskodawcy oraz Sejmu i prokuratora generalnego na rozprawie w dniu 21 grudnia 2005 r. wniosku rzecznika praw obywatelskich o zbadanie zgodności art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, DzU nr 175 pozycja 1461, z art. 2 oraz art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 119 ust. 2 konstytucji orzeka: art. 1 pkt 20 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, DzU nr 175 pozycja 1461, a) jest zgodny z art. 119 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, b) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 22 w związku z art. 33 ust. 3 konstytucji.

Zdaniem rzecznika praw obywatelskich, ograniczenie wolności działalności gospodarczej pielęgniarek i położnych jest niezgodne z konstytucją, wątpliwości konstytucyjne budzi także tryb wprowadzenia do rządowego projektu ustawy kwestionowanego przepisu w wersji zaproponowanej po pierwszym czytaniu. Poprawka, której wynikiem było przyjęcie przez Sejm zaskarżonej regulacji, wykraczała poza dopuszczalne ramy przedmiotowych poprawek, które mogą być wnoszone w czasie rozpatrywania ustawy przez Sejm. Od momentu umożliwienia przez prawo wykonywania zawodu pielęgniarki nie tylko na podstawie umowy o pracę z tej możliwości skorzystało około dwudziestu tysięcy pielęgniarek. Wejście w życie kwestionowanego przepisu zdezorganizuje pracę wielu zakładów opieki zdrowotnej, w wielu wypadkach spowoduje konieczność wypowiedzenia wcześniej zawartych umów cywilnoprawnych i nawiązania umów o pracę. W wielu wypadkach wpłynie to znacząco na sytuację finansową zakładów opieki zdrowotnej. Ekonomiczne skutki wprowadzenia ustawy zostały przy tym zbadane. Rozprawie przewodniczył sędzia trybunału Adam Jamróz. Sprawozdawcą był sędzia Trybunału Konstytucyjnego Wiesław Johann.

Podsumowując, senator J. Fetlińska stwierdziła, że jest to nowa sytuacja, mimo iż Komisja Zdrowia zaproponowała przyjęcie ustawy bez poprawek. W związku z tym następuje powrót do treści przedłożenia rządowego i zostanie zgłoszona stosowna poprawka.

W dyskusji wniosek w tej sprawie w imieniu swoim i senator J. Fetlińskiej zgłosił senator Władysław Sidorowicz.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Zdrowia, która ustosunkowała się do przedstawionego wniosku. Jak poinformowała senator sprawozdawczyni J. Fetlińska, komisja po dyskusji i uwzględnieniu opinii prawnej jednogłośnie odrzuciła swój uprzedni wniosek o uchwalenie ustawy z 16 grudnia 2005 r. bez poprawek i jednogłośnie przyjęła wniosek o wprowadzenie poprawek do tej ustawy. Przyjęcie tych zmian będzie oznaczało przywrócenie stanu prawnego sprzed 29 lipca 2005 r.

Zgodnie z Regulaminem Senatu jako pierwszy pod głosowanie poddano wniosek Komisji Zdrowia o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek. Wobec nieuzyskania przez ten wniosek większości przystąpiono do łącznego głosowania nad 2 popartymi przez komisję poprawkami. Na 91 obecnych senatorów 89 głosowało za, 2 wstrzymało się od głosu.

Uchwałę w sprawie ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek Senat podjął jednomyślnie, 91 głosami:

Ustawa

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Stanisław Karczewski poinformował, że 20 grudnia 2005 r. odbyło się posiedzenie senackiej Komisji Zdrowia, podczas którego zapoznano się z opinią Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu i stanowiskiem Ministerstwa Zdrowia, przedstawionym przez podsekretarza stanu w tym resorcie Jarosława Pinkasa. Przeprowadzono dyskusję, w trakcie której nie zgłoszono poprawek, a następnie w wyniku głosowania (za głosowało siedmiu senatorów, trzech wstrzymało się od głosu, nikt nie był przeciwko) komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Jak wskazał senator sprawozdawca, nowelizacja dotyczy kolejnego przesunięcia terminu, od którego stosowane będą przepisy zmienionej ustawy. Ustawa została uchwalona w 2001 r. i do tej pory jest ustawą martwą. Wszystkie nowelizacje, jakie wchodziły w życie, dotyczyły właśnie przesunięcia terminu jej realizacji.

Senator S. Karczewski zaznaczył, że konieczność tej nowelizacji wynika również z potrzeby uporządkowania stanu prawnego, w przeciwnym razie obowiązywałyby dwie regulacje prawne dotyczące finansowania ratownictwa medycznego. Obecnie ratownictwo jest finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia, co jest zapisane w ustawie o świadczeniu usług ratownictwa medycznego z 6 grudnia 2002 r.

Senator sprawozdawca poinformował ponadto, że wiceminister zdrowia podczas posiedzenia komisji wyraził opinię, iż ta ustawa, niewprowadzana w życie przez cztery lata, w istniejącej formie nie nadaje się nawet do nowelizacji. Jak stwierdził, podjęto kroki w celu stworzenia nowej ustawy - został powołany zespół międzyresortowy złożony z przedstawicieli Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Ministerstwa Obrony Narodowej. Rok 2006 będzie przeznaczony na opracowanie nowej ustawy, która ma obowiązywać od 1 stycznia 2007 r. Mają na nią być przeznaczone środki z budżetu w wysokości od 1 miliarda 200 do 1 miliarda 300 milionów zł, te środki pozostaną w Narodowym Funduszu Zdrowia z przeznaczeniem na inne świadczenia medyczne.

Podczas dyskusji nad ustawą wniosek o charakterze legislacyjnym złożyli wspólnie senatorowie: Władysław Sidorowicz, Krystyna Bochenek, Ewa Tomaszewska, Janusz Gałkowski, Roman Ludwiczuk i Stanisław Kogut. Pod wnioskiem podpisali się także senatorowie Urszula Gacek, Elżbieta Gelert i Edmund Wittbrodt.

Zgłoszone propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Mniejszość komisji poparła wniosek o wprowadzenie poprawki do ustawy.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Izba 48 głosami, przy 40 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana dniu 17 grudnia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Henryk Górski. Senator zaznaczył, że uchwalona przez Sejm ustawa o produktach pochodzenia zwierzęcego zmienia dotychczasowe ustawy w tym zakresie. Jej powstanie wynika z tego, że dotychczasowe przepisy w prawie polskim były dostosowane, i to stosunkowo niedawno, do wymogów unijnych, ale wynikających z dyrektyw. Obecna ustawa jest zgodna z rozporządzeniami wydanymi przez Unię Europejską w tym zakresie, ale tutaj Polska trochę przekroczyła terminy, gdyż regulacja ta zaczyna obowiązywać 1 stycznia 2006 r.

Senator H. Górski przypomniał, że przepisy ustawy dotyczą: przedsiębiorstw sektora spożywczego w zakresie higieny w odniesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego, organizacji urzędowych kontroli, kontroli zgodności z prawem paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczącymi zdrowia i dobrostanu zwierząt, środków monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u zwierząt w produktach pochodzenia zwierzęcego, wymogów sanitarnych regulujących produkcję, przetwarzanie, redystrybucję żywności pochodzenia zwierzęcego, warunków zdrowia zwierząt w trakcie przewozu.

Senator poinformował, że komisja rolnictwa, która obradowała przy udziale przedstawicieli związków zawodowych rolników i organizacji rolniczych, przeanalizowała tę ustawę. Biuro legislacyjne zgłosiło szereg wątpliwości i kolejno, punkt po punkcie zostały one wyjaśnione przez wnioskodawcę, czyli przedstawicieli rządu. Komisja przyjęła proponowany tekst ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu przekazana została 17 grudnia. Marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska głos zabrał senator Paweł Michalak. Jak stwierdził w swoim wystąpieniu, celem rozpatrywanej nowelizacji jest wykonanie prawa Unii Europejskiej, dostosowanie do rozporządzenia Rady nr 1984 z 2003 r. i realizacja przez Polskę obowiązków związanych z monitorowaniem, dokumentowaniem połowów oraz obrotu takimi gatunkami ryb, jak tuńczyk błękitnopłetwy, włócznik, opastun oraz antar.

Nowelizacja dotyczy rozszerzenia kompetencji ministra o wydawanie dokumentów, ich potwierdzanie, zaświadczanie, że zawarte dokumenty są kompletne i prawdziwe, oraz uzupełnia kompetencje okręgowych inspektorów rybołówstwa morskiego o obowiązek zatwierdzania dokumentacji połowów. Wejście w życie znowelizowanej ustawy nie będzie miało wpływu na budżet państwa. Projekt nowelizacji był konsultowany z organami rybołówstwa morskiego oraz organizacjami społeczno-zawodowymi rybaków.

Senator P. Michalak zwrócił uwagę, że obecnie Polska nie prowadzi połowów w Antarktyce, nie jest jednak wykluczona taka możliwość w przyszłości. Polska jest również zainteresowana innymi akwenami, na przykład połowami na wodach Islamskiej Republiki Mauretańskiej.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska przyjęła znowelizowaną ustawę bez poprawek i takie stanowisko rekomenduje Senatowi.

Następnie w głosowaniu Izba podjęła jednomyślnie, 90 głosami, uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynku rybnego i pomocy finansowej w gospodarce rybnej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia. Marszałek skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska senator Jerzy Chróścikowski zaznaczył, że rozpatrywana ustawa dotyczy powołania prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Art. 4 ustawy z  18 lipca 2001 r. - Prawo wodne stanowi, że prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej jest centralnym organem administracji rządowej, właściwym w sprawach gospodarowania wodami, wyznaczonym przez ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej. Prezes wyłaniany w drodze konkursu jest powoływany przez prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej na pięcioletnią kadencję, a wykonuje swoje zadania przy pomocy Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej.

Senator przypomniał, że do nowelizowanej ustawy z 21 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy - Prawo wodne dodano art. 218, stanowiący, że do 31 grudnia 2003 r. określone w ustawie zadania i kompetencje prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej wykonuje minister właściwy do spraw gospodarki wodnej. Tą samą nowelą zmieniono także art. 213 prawa wodnego, przesuwając termin utworzenia Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej na dzień wejścia w życie ustawy, który wcześniej określono na 1 stycznia 2002 r., a potem na 1 stycznia 2004 r. Termin powołania prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz obsługującego go urzędu przesunięto następnie jeszcze raz, upoważniając ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej do wykonywania zadań prezesa do 31 grudnia 2005 r. Przedmiotowa nowela po raz trzeci - z przyczyn finansowych - odsuwa powołanie prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej oraz utworzenie zarządu do 1 lipca 2006 r.

Nowelizowany jest także przepis mówiący o wejściu w życie ustawy - Prawo wodne w taki w sposób, aby art. 89 ust. 1, 3 i 4 ustawy, stanowiący podstawę ustrojową dla prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej, wszedł w życie 1 lipca 2006 r.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy z dwoma poprawkami.

Podczas dyskusji nad ustawą senator J. Chróścikowski zgłosił wniosek o jej przyjęcie bez poprawek.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 74 głosami, przy 11 przeciw i 5 wstrzymujących się, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Andrzej Jaroch. Senator poinformował, że zmiana ustawy nie budziła kontrowersji. W zasadzie zmiany dotyczą jednej sprawy, wiążącej się z luką prawną powodującą brak podstaw do obsługi Rady Informatyzacji. Tego dotyczy pkt 1 art. 1 zmiany ustawy.

Trzy pozostałe punkty wiążą się z tym, że nowy rząd musi wskutek upływu terminu wnosić o przywrócenie terminów dla niektórych spraw. Tak jest na przykład ze sprawą regulowaną przez art. 56 ustawy, który zobowiązywał do października 2005 r. do złożenia danych, sprawozdań o rejestrach publicznych i systemach teleinformatycznych obowiązujących i stosowanych przez podmioty realizujące zadania publiczne. Termin nie jest zbyt długi, gdyż proces przekazywania ma się zakończyć do 31 stycznia.

Termin kluczowego dla procesu informatyzacji działalności podmiotów publicznych Planu Informatyzacji Państwa został urealniony, przesunięty na 31 marca.

Przedłużono również o pół roku obowiązywanie dotychczasowych przepisów wykonawczych, wydanych ustawą, która obecnie traci moc.

Senator A. Jaroch podkreślił, że wszystkie te zmiany nie budziły kontrowersji w dyskusji podczas posiedzenia komisji. Zaniepokojenie budził jedynie tryb realizacji ustawy, kluczowej, zdaniem członków komisji, jeśli chodzi o budowanie sprawnego, przyjaznego, a także taniego państwa.

Sprawozdanie Komisji Nauki, Edukacji i Sportu przedstawił senator Kazimierz Wiatr. Senator poinformował, że komisja na swym posiedzeniu zajmowała się wnikliwą analizą uchwalonej przez Sejm ustawy, w obecności przedstawicieli Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji na czele z podsekretarzem stanu w tym resorcie Grzegorzem Bliźniukiem.

Senator K. Wiatr zaznaczył, że ustawa zawiera generalnie dwa obszary regulacji: z jednej strony obsługa rady, z drugiej - przedłużenie pewnych terminów. W dotychczasowym kształcie ustawy nie było zapisów o obsłudze rady ani o kosztach członków rady, w szczególności dietach i zwrotach kosztów podróży. Są to zapisy dość oczywiste, podobnie jak te dotyczące terminów. Terminy te ulegają nieznacznemu przedłużeniu.

Głosowanie komisji było bardzo jednoznaczne: 17 senatorów za, 0 przeciw, nikt nie wstrzymał się od głosu. Dlatego w imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat jednomyślnie, 89 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Następnego przekazano ją do Senatu i marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Przemysław Alexandrowicz.

Jak poinformował senator sprawozdawca, ustawą z 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne wprowadzono do ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych obowiązek wydawania od 1 stycznia 2006 r. dzienników urzędowych i skorowidzów do roczników tych dzienników w formie elektronicznej, a także udostępniania dzienników urzędowych, zbiorów aktów prawa miejscowego ustanowionych przez powiat i zbiorów przepisów gminnych oraz ogłoszonych w nich aktów normatywnych i innych aktów prawnych przez środki komunikacji elektronicznej oraz informatyczne nośniki danych. Jednocześnie przewidziano obowiązek wydania aktów wykonawczych do ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych.

Zgodnie z treścią art. 64 pkt 4 ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne upoważnienia ustawowe do wydania wymienionego rozporządzenia wejdą w życie 21 kwietnia 2006 r., dlatego istnieje konieczność przesunięcia terminu, od którego omawiany obowiązek będzie realizowany, do czasu, w którym możliwe będzie wydanie rozporządzeń ministra właściwego do spraw informatyzacji i prezesa Rady Ministrów. Proponowany termin, czyli 1 lipca 2006 r., pozwoli również na ustalenie vacatio legis wymienionych aktów normatywnych, co stworzy możliwość przygotowania się organów wydających dzienniki urzędowe i zbiory przepisów dotyczące realizacji wskazanych obowiązków. Jak poinformował senator P. Alexandrowicz, to rozwiązanie Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zarekomendować Izbie.

Do rządowego projektu ustawy Sejm dodał przepis zobowiązujący marszałka Sejmu do ogłaszania po każdej dokonanej nowelizacji ustawy tekstu jednolitego w ciągu dwóch tygodni od dnia wejścia w życie nowelizowanej ustawy. Jest to rozwiązanie odmienne od obowiązującego w obecnym stanie prawnym. Dotychczas marszałek Sejmu ogłaszał tekst jednolity ustawy, jeżeli liczba zmian w ustawie była znaczna lub gdy ustawa była uprzednio wielokrotnie nowelizowana i posługiwanie się tekstem ustawy mogło być istotnie utrudnione.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, zdaniem Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przepis ten należy skreślić, ponieważ jest on nierealistyczny. Obecnie w obiegu prawnym funkcjonuje blisko czterdzieści tysięcy aktów prawnych, w tym kilka tysięcy ustaw, a w tym około tysiąca ustaw - głównych czy ustaw matek - które są wielokrotnie nowelizowane. W takiej sytuacji dwutygodniowy termin zagwarantowany dla marszałka jest nierealistyczny.

Firma działająca na rynku, która obsługuje rozmaite podmioty i dostarcza im materiały z aktualnym stanem prawnym, często nie może podołać w miesiąc, chociaż jest to w jej interesie, z aktualizacją wszystkich aktów prawnych. Ponadto, należy się zastanowić, czy ten ogrom pracy - niezależnie nawet od tego, czy te dzienniki ustaw będą jednocześnie drukowane - polegający na ogłaszaniu tekstów jednolitych dla każdej, nawet najdrobniejszej nowelizacji, w ogóle jest zasadny.

Dlatego Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej postanowiła zarekomendować Senatowi skreślenie tego zapisu, wniesionego do przedłożenia rządowego przez Sejm.

Po zakończeniu debaty nad ustawą o zmianie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych Senat przystąpił do głosowania nad poprawką zaproponowaną w stanowisku przedstawionym przez Komisję Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Poparło ją 83 senatorów, 1 była przeciw, a 6 osób wstrzymało się od głosowania.

Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych Senat podjął 86 głosami, przy 4 głosach wstrzymujących się:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. i do Senatu przekazano ją następnego dnia. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej głos zabrał senator Sławomir Sadowski.

Rozpoczynając swoje wystąpienie, senator S. Sadowski stwierdził, że rozpatrywana ustawa dotyczy zmiany art. 5. Przepis ma charakter przejściowy i stanowi, że zbiory meldunkowe są prowadzone w systemie kartotecznym do 31 grudnia 2005 r. Tymczasem harmonogram wymiany książkowych dowodów osobistych na dokumenty zgodne z nowymi wymogami uległ kolejnej zmianie 1 stycznia 2003 r. i zakończenie procesu ich wymiany przesunięto na 31 grudnia 2007 r., co znalazło wyraz w pkt 2 art. 5 nowej ustawy. Dlaczego tak się stało? Ponieważ około trzystu gmin na terenie Polski nie wdrożyło jeszcze nowoczesnego systemu informatycznego, systemu elektronicznego - właśnie dlatego ten termin został przedłużony.

Art. 1 dotyczący pkt 1 art. 5 mówi, że zbiory meldunkowe prowadzone w systemie kartotecznym mogą być nadal prowadzone w tym systemie do czasu uzupełnienia zbiorów meldunkowych prowadzonych w systemie informatycznym, nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2010 r. Główną przeszkodą i powodem nierealizacji zadań był właśnie brak wdrożenia systemu informatycznego na terenie około trzystu gmin w Polsce.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator S. Sadowski stwierdził, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrzyła ustawę zmieniającą ustawę o zmianie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz o zmianie niektórych innych ustaw i postanowiła jednogłośnie zarekomendować Senatowi przyjęcie jej bez poprawek.

W głosowaniu Izba 61 głosami, przy 25 przeciw i 4 wstrzymujących się, poparła stanowisko przedstawione przez komisję senacką i podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych oraz o zmianie niektórych innych ustaw.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 5. posiedzeniu, 16 grudnia 2005 r. Do Senatu została przekazana 17 grudnia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 61 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Piotr Wach. Senator zaznaczył, że rozpatrywana nowelizacja dotyczy głównie załącznika nr 2 do ustawy, mówiącego o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych. Stanowi on wykaz kursów o programie specjalistycznym, jest to więc lista zawodów i lista kursów, które prowadzą do tych zawodów regulowanych.

Zmiany odnoszą się do kilku dziedzin życia zawodowego, a mianowicie do dziedziny paramedycznej i socjalno-społecznej, do sektora mistrzów i rzemieślników oraz do sektora transportu morskiego.

Nowelizacja dotyczy państw nowo przyjętych do Unii Europejskiej - do tego odnosi się główna część nowelizacji załącznika, a zarazem ustawy - a także dotyczy, w mniejszym stopniu, zmian, które mają miejsce w tych zawodach regulowanych i kursach prowadzących do ich zdobycia w starych państwach Unii, takich jak Niemcy, Austria, Włochy. Ustawa ma też charakter dostosowawczy, gdyż ma na celu jej dostosowanie do innych przepisów oraz uzyskanie czytelności i przejrzystości przepisów prawa polskiego.

Senator sprawozdawca poinformował, że dyskusja na posiedzeniu komisji odbyła się w obecności przedstawicieli Ministerstwa Edukacji i Nauki. Konkluzją obrad komisji było jednogłośne poparcie proponowanej nowelizacji.

W imieniu Komisji Nauki, Edukacji i Sportu senator P. Wach wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 90 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Przewodniczący obradom marszałek Bogdan Borusewicz poinformował, że w dniach 6 i 7 maja 2005 r. odbyła się w Budapeszcie Konferencja Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej, która wezwała parlamenty narodowe do przeprowadzania co roku debaty w sprawie rocznego programu legislacyjnego i programu pracy Komisji Europejskiej. W związku z tym marszałek Senatu podjął decyzję o przeprowadzeniu takiej debaty na posiedzeniu plenarnym Izby.

Zgodnie z art. 5 ustawy o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej sekretarz Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej 7 grudnia 2005 r. przekazał do Senatu program legislacyjny i program prac Komisji Europejskiej na 2006 r. Marszałek Senatu, zgodnie z art. 67a Regulaminu Senatu, skierował te dokumenty do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Posiedzenie komisji w tej sprawie odbyło się 20 grudnia 2005 r.

W imieniu Komisji Spraw Unii Europejskiej głos zabrał jej przewodniczący, senator Edmund Wittbrodt, który przedstawił m.in. wnioski wynikające z dyskusji przeprowadzonej na posiedzeniu komisji.

Senator zaznaczył, że debaty nad programem legislacyjnym oraz programem pracy Komisji Europejskiej w 2006 r. odbyły się już w Parlamencie Europejskim oraz w jedenastu parlamentach narodowych: Węgier, Austrii, Szwecji, Finlandii, Danii, Wielkiej Brytanii, Niemiec, Holandii, Litwy, Słowenii i Łotwy. W czasie debaty podnoszono tam wiele różnych kwestii, głównie jednak te, które związane są z priorytetami poszczególnych krajów, na przykład Finlandia dostrzegła w tym programie brak tak zwanego wymiaru północnego.

U nas dyskusja nad tym programem odbyła się w Sejmie, w tej sprawie wypowiedział się także rząd, a senacka Komisja Spraw Unii Europejskiej sformułowała swoje wnioski podczas debaty 20 grudnia, zawarte w czterech następujących punktach.

Po pierwsze, komisja uznała, że dla zwiększenia legitymizacji demokratycznej i podniesienia świadomości dotyczącej Unii niezwykle ważne jest włączenie parlamentów narodowych do debaty dotyczącej rocznych programów legislacyjnych i programów pracy komisji, a także włączenie parlamentów narodowych do kontroli przestrzegania zasady pomocniczości i proporcjonalności na wczesnym etapie procesu legislacyjnego Unii. Pozwoli to na dłuższe śledzenie, a przez to i lepszą ocenę proponowanych rozwiązań.

Po drugie, wszystkie proponowane działania legislacyjne i pozalegislacyjne zawarte w programie komisja ocenia pozytywnie, uważa jednak, że są one przedstawione w sposób zbyt ogólny, a jak wiadomo, najczęściej istota zależy od propozycji rozwiązań szczegółowych. W dyskusji za szczególnie istotne uznano: skuteczną realizację Strategii Lizbońskiej, utworzenie Europejskiego Instytutu Technologii (Wrocław stara się, aby ten instytut właśnie tam miał swoją siedzibę). Dalej, za ważną komisja uznała sprawę bezpieczeństwa energetycznego państw Unii Europejskiej, w tym przyjęcie wspólnego i solidarnego stanowiska Unii. Ważne są także te propozycje i działania, które mają prowadzić do lepszego stanowienia prawa unijnego.

Po trzecie, komisja proponuje poddać szczegółowemu badaniu pilotażowemu realizację zasady pomocniczości i proporcjonalności w projekcie zmiany dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w odniesieniu do usług społeczeństwa informacyjnego.

I wreszcie czwarty wniosek z dyskusji: niezbędne jest przedyskutowanie i przyjęcie systemowego mechanizmu badania przestrzegania zasady pomocniczości i proporcjonalności. Chodzi tutaj o układ Senat - Sejm - rząd. Obecnie senacka Komisja Spraw Unii Europejskiej nie dysponuje wystarczającymi do tego instrumentami - chociażby ze względu na zbyt małą liczbę członków komisji (dziesięć osób) - wobec czego trzeba znaleźć inne mechanizmy, inne rozwiązania, by móc ocenić pod tym kątem każde nowe prawo proponowane w Unii. Należy tu rozważyć między innymi możliwość dokonywania oceny we współpracy z UKIE, podobnie jak to miało miejsce przy ocenie ustaw przyjmowanych w parlamencie polskim, pod kątem ich zgodności z prawem unijnym.

Następnie odbyła się dyskusja nad programem legislacyjnym i programem prac Komisji Europejskiej na 2006 r. Wzięli w niej udział senatorowie: Urszula Gacek, Paweł Michalak, Jerzy Szymura, Edmund Wittbrodt.

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Krzysztof Putra stwierdził, że cele, które przyświecały senackiej debacie, zostały spełnione, że dzięki dyskusji, która się odbyła i w komisji, i na posiedzeniu plenarnym, została zwiększona wiedza senatorów dotycząca funkcjonowania Unii Europejskiej. Izba dokonała oceny programu legislacyjnego i programu prac Komisji Europejskiej. Wskazała również, którą z proponowanych regulacji legislacyjnych należałoby poddać kontroli z punktu widzenia przestrzegania zasady pomocniczości i zasady proporcjonalności.

Senat Rzeczypospolitej Polskiej dołączył tym samym do innych parlamentów narodowych, które wypowiedziały się w tej sprawie. Informacja o debacie zostanie przesłana do parlamentu duńskiego, który opublikuje rezultaty tej inicjatywy na stronie internetowej Konferencji Przewodniczących.

Wicemarszałek K. Putra stwierdził, że Senat zakończył debatę nad programem legislacyjnym i programem prac Komisji Europejskiej na 2006 r.

Przewodniczący obradom wicemarszałek Krzysztof Putra poinformował, że na stanowisko wicemarszałka Senatu zgłoszono kandydaturę senatora Marka Ziółkowskiego.

Kandydaturę senatora na to stanowisko przedstawił senator Stefan Niesiołowski:

Wicemarszałek K. Putra przypomniał, że zgodnie z art. 7 ust. 1 Regulaminu Senatu Izba wybiera wicemarszałka w głosowaniu tajnym, podejmując uchwałę bezwzględną większością głosów. Zgodnie z art. 53 ust. 7 Regulaminu Senatu głosowanie tajne odbywa się przy użyciu opieczętowanych kart do głosowania.

Po przeprowadzeniu głosowania i podliczeniu głosów wyznaczeni przez wicemarszałka do przeprowadzenia głosowania tajnego senatorowie sekretarze: Urszula Gacek, Roman Ludwiczuk, Margareta Budner stwierdzili, że w głosowaniu tajnym w sprawie wyboru senatora M. Ziółkowskiego na wicemarszałka Senatu oddano głosów 90, w tym głosów ważnych 89. Wymagana bezwzględna większość głosów wynosiła 45. Za głosowało 80 senatorów, przeciw było 7 senatorów, wstrzymało się od głosu 2 senatorów.

Senator M. Ziółkowski uzyskał wymaganą bezwzględną większość głosów.

Wobec wyników głosowania Izba podjęła następującą uchwałę w sprawie wyboru wicemarszałka Senatu:

Uchwała

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Krzysztof Putra przypomniał, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z 18 grudnia 1998 r. o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu prezesa Instytutu Pamięci Narodowej powołuje Sejm za zgodą Senatu. Sejm powołał na prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Janusza Kurtykę.

Zgodnie z art. 91 ust. 2 Regulaminu Senatu Izba może wezwać powołanego przez Sejm prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu do złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi na pytania senatorów.

Prezes Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu powołany przez Sejm J. Kurtyka odpowiadał na pytania senatorów.

Następnie Senat przystąpił do głosowania w sprawie wyrażenia zgody na powołanie prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.

Zgodnie z art. 53 ust. 6 i 7 Regulaminu Senatu głosowanie w sprawach personalnych jest tajne i odbywa się przy użyciu opieczętowanych kart do głosowania.

W głosowaniu tajnym nad wyrażeniem przez Senat zgody na powołanie J. Kurtyki na stanowisko prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oddano głosów 92, w tym 1 głos nieważny. Powołani przez marszałka do przeprowadzenia głosowania senatorowie: Urszula Gacek, Roman Ludwiczuk i Margareta Budner stwierdzili, że za wyrażeniem zgody głosowało 75 senatorów, przeciwko było 10, a od głosu wstrzymało się 6 senatorów.

Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę o następującej treści:

Uchwała

Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Ryszard Legutko przypominał, że wraz z upływem piątej kadencji Senatu wygasają również mandaty wybranych przez Senat piątej kadencji członków Krajowej Rady Sądownictwa. Wobec powyższego zachodzi konieczność ponownego wyboru przedstawicieli Senatu do składu Krajowej Rady Sądownictwa.

Senat wybiera spośród senatorów dwóch członków rady na okres swojej kadencji.

Wicemarszałek poinformował, że zgłoszeni zostali, zgodnie z art. 93 ust. 1 i 3 oraz art. 94 ust. 1 Regulaminu Senatu, następujący kandydaci na członków Krajowej Rady Sądownictwa: senator Jarosław Chmielewski, senator Włodzimierz Łyczywek, senator Stanisław Piotrowicz.

22 listopada 2005 r. marszałek Senatu, zgodnie z art. 94 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował do Komisji Praw Człowieka i Praworządności wnioski dotyczące przedstawionych kandydatur. Komisja 7 grudnia 2005 r. przeprowadziła przesłuchania zgłoszonych kandydatów i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Praw Człowieka i Praworządności senator Zbigniew Romaszewski poinformował, że komisja zbadała prawidłowość złożonych zgłoszeń, przesłuchała również zgłoszone osoby, tj. senatorów J. Chmielewskiego oraz S. Piotrowicza (senatora W. Łyczywka nie było, jego sylwetkę przedstawił senator Krzysztof Piesiewicz).

Komisja zajęła stanowisko, że wszystkie zgłoszenia były prawidłowe oraz że wszyscy przedstawieni kandydaci reprezentują kwalifikacje dostateczne do tego, ażeby mogli reprezentować Senat w Krajowej Radzie Sądownictwa.

Kandydaci przedstawili Izbie swoje sylwetki oraz odpowiadali na pytania senatorów.

Wicemarszałek R. Legutko przypomniał, że zgodnie z art. 53 ust. 6 oraz art. 92 ust. 3 Regulaminu Senatu Izba podejmuje uchwałę w sprawie wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa w głosowaniu tajnym, bezwzględną większością głosów, w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.

Zgodnie z art. 53 ust. 7 głosowanie tajne przeprowadza się przy użyciu opieczętowanych kart do głosowania.

Po przeprowadzeniu głosowania i podliczeniu głosów wyznaczeni przez marszałka do przeprowadzenia głosowania tajnego sekretarze: senator Urszula Gacek, senator Roman Ludwiczuk i senator Margareta Budner stwierdzili, że w głosowaniu tajnym w sprawie wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa oddano głosów 92, w tym głosów nieważnych 1. Wymagana bezwzględna większość głosów wynosiła 46.

Za wyborem senatora J. Chmielewskiego głosowało 46 senatorów, za wyborem senatora W. Łyczywka głosowało 44 senatorów, za wyborem senatora S. Piotrowicza głosowało 61 senatorów.

Wymaganą bezwzględną liczbę głosów uzyskali: Jarosław Chmielewski i Stanisław Piotrowicz.

Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę w sprawie wyboru członków Krajowej Rady Sądownictwa następującej treści:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 23 listopada 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej, Komisji Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 8 grudnia 2005 r. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały obejmuje: przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie uchwały, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej, Komisji Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich o projekcie ustawy przedstawił senator Edmund Wittbrodt.

W imieniu trzech połączonych komisji senator sprawozdawca rekomendował Izbie przyjęcie poprawek do Regulaminu Senatu. Senator podkreślił, że są to poprawki oczywiste, które nie budziły żadnych wątpliwości i zostały jednomyślnie przyjęte przez trzy połączone komisje. Senator wyjaśnił też, że rozpatrywany projekt uchwały jest konsekwencją zmiany w ustawie o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. W wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego ustawa ta została zmieniona, kompetencje Senatu zostały poszerzone i wobec tego trzeba było dokonać zmiany w Regulaminie Senatu, gdyż jest to wymóg konstytucyjny.

Ponieważ podczas dyskusji nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje, Izba przystąpiła do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie nad przedstawionym przez komisje projektem.

W wyniku tego głosowania Senat 88 głosami, przy 1 przeciw, powziął uchwałę:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Kultury i Środków Przekazu. Marszałek 1 grudnia 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 4 i 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 84 ust. 4 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 8 grudnia 2005 r. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały obejmuje przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie uchwały, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.

Wspólne sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Kultury i Środków Przekazu przedstawiła senator Krystyna Bochenek. Senator poinformowała, że projekt uchwały, po wprowadzeniu do niej jednej poprawki, przyjęty został jednogłośnie podczas pierwszego czytania na wspólnym posiedzeniu Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Ustawodawczej. Projekt tej uchwały spotkał się też z wielką życzliwością wybitnych polskich językoznawców, został mile przyjęty przez członków Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Swoje zainteresowanie wyraził też Komitet Językoznawstwa przy PAN, a także Krakowskie Towarzystwo Miłośników Języka Polskiego oraz Towarzystwo Kultury Języka.

Senator K. Bochenek zaakcentowała, że od lat obserwuje się niebezpieczny trend lekceważenia języka polskiego i jego odrębności. Postępująca unifikacja nie sprzyja rozwojowi języka. I w Internecie, i w poczcie elektronicznej, i w esemesach często brak polskich znaków. Lekceważy się też ortografię. Bylejakość i skrótowość panuje nie tylko w języku pisanym, ale i mówionym. Spada czytelnictwo.

Senator przytoczyła słowa księdza biskupa Tadeusza Pieronka z jednego z jego felietonów: "słowo traktowane jest często jako oręż, a nie jako środek porozumienia, uszanowania człowieka i stworzenia dobrej atmosfery".

Jak stwierdziła senator, ludzie wychowani w głębokim szacunku dla polskości i pielęgnowania mowy ojców przeżywają dziś prawdziwy dramat, będąc świadkami lekceważenia, niedbalstwa i degradacji słowa w życiu prywatnym, w gremiach osób odpowiedzialnych za państwo i w środkach społecznego przekazu. Chaos językowy, jaki zakradł się w przestrzeń ludzkiej mowy, jest przerażający.

Zdarza się coraz częściej, że język polski nie jest dziś mostem, który łączy ludzi, lecz staje się murem. Grupy zawodowe mają swoje własne, hermetyczne języki. Należy do nich również język legislacji, często niezrozumiały dla obywatela, do którego jest skierowany.

Wraz z podpisaniem przez Polskę umowy akcesyjnej i wstąpieniem naszego kraju do Unii Europejskiej zmieniła się radykalnie sytuacja języka polskiego w świecie. Stał się on piątym pod względem ważności językiem Unii, z około ośmioprocentowym udziałem, po angielskim, włoskim, francuskim i niemieckim, a obok hiszpańskiego. Wzrosło zainteresowanie językiem polskim zarówno wśród eurodeputowanych, jak i pracowników administracji, tłumaczy i studentów. Coraz większa liczba mieszkańców Europy chce się uczyć języka polskiego.

Zdaniem wnioskodawców, ustanowienie Roku Języka Polskiego wyraźnie wzmocni działania promocyjne polszczyzny także poza krajem. Możemy tutaj brać wzory z Francji, ponieważ Francja bardzo dba o swoją tożsamość narodową, o pielęgnowanie swojego ojczystego języka.

Uchwalenie właśnie przez Senat roku 2006 Rokiem Języka Polskiego będzie też związane ze szczególną misją tej Izby, czyli poprawianiem i prostowaniem błędów. Nada to rangę wszelkim akcjom, programom upowszechniającym wiedzę o kulturze języka, zwiększy zainteresowanie środków masowego przekazu językiem polskim. Temat, wbrew powszechnej opinii, jest bardzo atrakcyjny. Wystarczy przypomnieć powodzenie, jakie mają traktujące o ojczystym języku audycje radiowe i telewizyjne profesora Bralczyka, profesora Andrzeja Markowskiego, profesora Miodka czy profesora Pisarka.

Rok Języka Polskiego będzie też dobrą okazją do przypomnienia, że trzeba pielęgnować odmiany regionalne i gwarowe polszczyzny, języki małych ojczyzn.

W 2006 r. minie dwieście lat od rozpoczęcia edycji pierwszego słownika języka polskiego. Przed dziesięciu laty, licząc od 2006 r., Wisława Szymborska otrzymała nagrodę Nobla. W 1996 r. powołano również do życia Radę Języka Polskiego.

W imieniu Komisji Kultury i Środków Przekazu senator K. Bochenek wniosła o przyjęcie projektu uchwały.

Ponieważ w trakcie dyskusji nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje w sprawozdaniu, więc Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 89 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Spraw Zagranicznych. Marszałek 16 grudnia 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 21 grudnia. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 Regulaminu Senatu drugie czytanie projektu uchwały obejmuje: przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Zbigniew Rau. Senator przypomniał, że Unia Międzyparlamentarna jest jedną z najstarszych i największych organizacji zrzeszających przedstawicieli parlamentów suwerennych państw. Od roku 1889 działa na rzecz pokoju i współpracy między narodami w celu umocnienia instytucji przedstawicielskich. Polska Grupa Unii Międzyparlamentarnej powoływana jest od roku 1922. Statut Unii stanowi, iż grupy narodowe rekonstytuują się każdorazowo po wyborach na mocy uchwał swoich parlamentów. Na podstawie uchwał Sejmu i Senatu w skład Polskiej Grupy Unii Międzyparlamentarnej wchodzą wszyscy posłowie i wszyscy senatorowie, którzy z kolei wyłaniają organy wewnętrzne grupy, zgodnie z preferencjami klubów parlamentarnych.

Stosowną uchwałę Sejm podjął już 16 grudnia 2005 r.

Zgodnie z wnioskiem połączonych komisji Ustawodawczej i Spraw Zagranicznych senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie przez Senat stosowanej uchwały.

Ponieważ w trakcie dyskusji nikt nie złożył wniosku przeciwnego do wniosku przedstawionego przez komisje w sprawozdaniu, Senat przystąpił do trzeciego czytania projektu uchwały w sprawie utworzenia Polskiej Grupy Unii Międzyparlamentarnej, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 88 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Projekt uchwały został wniesiony przez senatora Stefana Niesiołowskiego. Marszałek 8 grudnia 2005 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Zagranicznych. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i 2 oraz art. 84 ust. 4 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 21 grudnia. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Wspólne sprawozdanie komisji przedstawił senator Stefan Niesiołowski. Senator przedstawił tekst proponowanej uchwały. W uzasadnieniu podkreślił, że jest to uchwała rutynowa, podejmowana w porozumieniu z Sejmem i nie budzi żadnych kontrowersji. Połączone komisje przyjęły ją jednogłośnie. Analogiczne teksty zostały przyjęte przez parlamenty Litwy i Ukrainy.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie uchwały.

Ponieważ nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje, więc Senat mógł przystąpić do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie. W jego wyniku Izba jednomyślnie, 88 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Projekt uchwały w sprawie zmiany w składach komisji senackich przedstawił sprawozdawca Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich senator Janusz Gałkowski.

Senator zaznaczył, że ta uchwała jest związana z początkiem prac w komisjach. Nie wszyscy senatorowie do końca byli zdecydowani, ostatecznie trzech senatorów podjęło decyzję o wycofaniu się ze swoich dotychczasowych komisji i rozpoczęciu pracy w innych. Projekt uchwały jest w zasadzie wynikiem ich decyzji.

Senator wniósł o podjęcie uchwały w zaproponowanym brzmieniu.

W głosowaniu Izba jednomyślnie, 88 głosami, zaakceptowała przedstawioną propozycję i powzięła uchwałę:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment