Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
83. posiedzenie Senatu
W dniach 15 i 16 czerwca br. odbyło się 83. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Alicję Stradomską i Mariana Lewickiego; listę mówców prowadziła senator A. Stradomska.
Senat minutą ciszy uczcił pamięć dwóch senatorów zmarłych 8 czerwca br.: Tomasza Romańczuka - senatora III kadencji, wybranego z byłego województwa suwalskiego, członka Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich, Komisji Rolnictwa oraz Komisji Emigracji i Polaków za Granicą, posła na Sejm IX i X kadencji, oraz Jerzego Mokrzyckiego - senatora IV kadencji, wybranego z byłego województwa koszalińskiego, członka Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich, byłego wojewody koszalińskiego i radnego sejmiku województwa zachodniopomorskiego.
Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o kinematografii
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm 18 maja br. Dwa dni później przekazano ją do Senatu. Tego samego dnia, zgodnie z regulaminem Izby, marszałek skierował ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie, które przedstawił senator Grzegorz Matuszak.
Senator przypomniał, że ustawa została uchwalona z przedłożenia rządowego i poselskiego. Charakteryzując opiniowaną ustawę, zwrócił uwagę na następujące okoliczności.
Po pierwsze, określa ona zasady wspierania twórczości filmowej i innej działalności w dziedzinie kinematografii oraz ochrony zasobów sztuki filmowej.
Po drugie, w art. 6 zdefiniowano podstawowe dla funkcjonowania ustawy pojęcia i określenia.
Po trzecie, w celu wpierania rozwoju kinematografii ustawa tworzy Polski Instytut Sztuki Filmowej, określa przykładowe zadania instytutu z zakresu polityki państwa w dziedzinie kinematografii, określa organy instytutu i ich kompetencje oraz stanowi zamknięty katalog przychodów instytutu.
Po czwarte, z mocy ustawy będzie istniał obowiązek dokonywania wpłat na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, dotyczący wszystkich podmiotów, które eksploatują polskie kino. Zgodnie z art. 19 ust. 1-5 obowiązek ten będzie dotyczył podmiotów prowadzących kina, prowadzących dystrybucję, nadawców programów telewizyjnych, operatorów platform cyfrowych oraz operatorów telewizji kablowych. Wpłaty będą w wysokości 1,5% przychodów uzyskanych z tytułu wyświetlania filmów i reklam w kinie przed podziałem z podmiotem prowadzącym dystrybucję, a dalej przychodów uzyskanych ze sprzedaży i wynajmu nośników z nagranymi na nich filmami oraz uzyskanych z tytułu emisji reklam telesprzedaży i audycji sponsorowanych.
Po piąte, w rozdziale 3 określono zasady dofinansowania przedsięwzięć z zakresu przygotowania projektów filmowych, produkcji, dystrybucji i rozpowszechniania filmów, promocji polskiej twórczości filmowej oraz upowszechniania kultury filmowej.
Po szóste, ustawa reguluje kwestie związane z gromadzeniem, ochroną i upowszechnianiem zasobów sztuki filmowej. Zadanie to będzie realizowane przez Filmotekę Narodową i filmoteki regionalne. Filmoteka Narodowa na swą działalność otrzyma dotację budżetową oraz prawo do przychodów z dystrybucji filmów, do których przysługują jej autorskie prawa majątkowe.
I po siódme, ustawa stanowi, że utworzone przed 1 stycznia 2006 r. państwowe instytucje filmowe oraz zespoły filmowe będą podlegały likwidacji i upadłości. Z dniem likwidacji lub ogłoszenia upadłości przysługujące im autorskie prawa majątkowe staną się nieodpłatnie własnością Filmoteki Narodowej.
Senator sprawozdawca G. Matuszak poinformował, że Komisja Kultury i Środków Przekazu odbyła dwa posiedzenia poświęcone ustawie o kinematografii. Na pierwszym, 31 maja br., wysłuchała opinii zainteresowanych środowisk i instytucji, m.in. prezesa Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej Komunikacji Kablowej Jerzego Straszewskiego, zapoznała się z uwagami i propozycjami poprawek zgłoszonymi przez senatorów i senackie biuro legislacyjne oraz powołała zespół redakcyjny do przygotowania poprawek do ustawy. Zespół ten po zapoznaniu się ze stanowiskiem Ministerstwa Kultury, nadesłanymi pod adresem komisji licznymi oświadczeniami i stanowiskami operatorów telewizji kablowej oraz po wysłuchaniu opinii prawników przygotował propozycję wprowadzenia do ustawy o kinematografii pięćdziesięciu dwóch poprawek. Na drugim posiedzeniu, 2 czerwca, komisja przyjęła propozycje zespołu i postanowiła przedstawić je w swoim sprawozdaniu Senatowi.
Senator G. Matuszak stwierdził, że najwięcej zastrzeżeń i protestów oraz żądań wykreślenia z ustawy o kinematografii art. 19 ust. 5, przewidującego obowiązek odprowadzania 1,5% przychodu na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej, pochodziło od operatorów telewizji kablowych zrzeszonych w Ogólnopolskiej Izbie Gospodarczej Komunikacji Kablowej. Komisja nie podzieliła zasadności tych oczekiwań, a członkowie komisji nie wnieśli w tej materii żadnych poprawek, uznając potrzebę przeznaczania niewielkiej części dochodów telewizji kablowych i telewizji komercyjnych na rozwój polskiej kinematografii.
Następnie senator sprawozdawca poinformował, że większość z pięćdziesięciu dwóch poprawek zaproponowanych do ustawy o kinematografii miała charakter legislacyjny. Były to zmiany doprecyzowujące, językowe i sprzyjające osiągnięciu większej czytelności przepisów. Osiem poprawek miało charakter merytoryczny i te poprawki senator scharakteryzował.
Pierwsza z nich modyfikowała definicję filmów w ten sposób, że będą określane jako film również utwory dokumentalne i animowane, mimo że kino nie będzie pierwszym polem eksploatacji tych utworów.
Kolejna poprawka miała na celu uszczelnienie systemu dokonywania wpłat na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej przez zobowiązanie podmiotów kontrolowanych do ich dokonywania.
Ponadto w stanowisku komisji zaproponowano nałożenie na publicznego nadawcę telewizyjnego obowiązku przeznaczania na produkcję filmów nie mniej niż 1,5% rocznych wpływów z abonamentu za posiadanie odbiorników telewizyjnych.
Kolejna zmiana rekomendowana przez Komisję Kultury i Środków Przekazu stwarzała ustawowe kryteria, od których spełnienia - co będzie podlegało ocenie ekspertów - zależeć będzie udzielenie dofinansowania przedsięwzięciu filmowemu.
Rozstrzygnięto również jednoznacznie, że do trybu udzielania dofinansowania nie będą miały zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
Skonstruowano ustawowy przepis stanowiący, że podmiot, który osiągnął zysk z przedsięwzięcia filmowego, jest obowiązany do zwrotu dofinansowania otrzymanego na realizację tego przedsięwzięcia.
Ponadto komisja zaproponowała poprawki mające na celu wyrażenie wprost, że komercjalizacja i prywatyzacja państwowych instytucji filmowych nie naruszy praw twórców wynikających z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz że praw tych nie naruszy nałożony na państwowe instytucje filmowe obowiązek dokonywania na rzecz Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej wpłat w wysokości 50% przychodów z majątkowych praw autorskich do filmów wyprodukowanych do 31 grudnia 1989 r.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator G. Matuszak zarekomendował w imieniu Komisji Kultury i Środków Przekazu przyjęcie zaproponowanych poprawek do ustawy o kinematografii. Jednocześnie zgłosił wniosek o łączne głosowanie nad poprawkami o charakterze legislacyjnym i wyraził szczególne uznanie dla prawników z senackiego Biura Legislacyjnego za ich wnikliwą krytykę niedostatków ustawy i konstruktywne, twórcze podejście do jej poprawienia, aby dobrze służyła polskiej kinematografii, a tym samym dobrze służyła polskiej kulturze.
W debacie nad ustawą wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie: Adam Biela, January Bień, Henryk Dzido, Genowefa Ferenc, Krzysztof Jurgiel, Kazimierz Kutz, Bogusław Litwiniec, Ryszard Matusiak, Lesław Podkański, Jan Szafraniec, Janina Sagatowska, Wojciech Saługa, Zofia Skrzypiec-Mrowiec, Robert Smoktunowicz oraz Józef Sztorc.
Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Kultury i Środków Przekazu, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Komisja poparła 57 spośród 63 zgłoszonych zmian.
Następnie Senat przystąpił do głosowania nad zgłoszonymi w toku debaty wnioskami. W kolejnych głosowaniach Senat zaaprobował 56 poprawek. Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o kinematografii wraz z popartymi przez Izbę zmianami podjęto 65 głosami, 5 senatorów było przeciw, a 5 osób wstrzymało się od głosu:
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o rezerwach państwowych oraz zapasach obowiązkowych paliw
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 103. posiedzeniu, 18 maja br. Do Senatu została przekazana 20 maja i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Z upoważnienia komisji sprawozdanie przedstawił senator Jerzy Markowski. Senator poinformował, że rozpatrywana nowelizacja została uchwalona z przedłożenia rządu, który w ten sposób realizuje dyrektywę unijną o obowiązkowych zapasach paliw energetycznych w poszczególnych państwach Unii Europejskiej.
Senator sprawozdawca podkreślił, że pracując nad tą ustawą, komisja gospodarki korzystała z wiedzy i doświadczeń Ministerstwa Gospodarki i Pracy oraz Agencji Rezerw Materiałowych, a także złożył podziękowania wiceministrowi Piotrowi Rutkowskiemu za udział w pracach nad tą regulacją.
Następnie senator wyjaśnił, czego dotyczy obszar rezerw państwowych. Krajowa gospodarka zużywa paliwa energetyczne. Gazu ziemnego zużywamy 11miliardów m3 na rok, sami produkujemy 4 miliardy. Magazynujemy tyle, ile możemy zmieścić w nowo budowanych zbiornikach retencyjnych, niewiele więcej niż około 30% norm, które obecnie zostały wyznaczone. Do tej normy dziewięćdziesięciodniowej, jak mówi dyrektywa unijna - tak zresztą wynegocjowali polscy negocjatorzy z Unią Europejską - możemy dochodzić do końca roku 2008. Jeżeli chodzi o paliwa stałe, krajowa gospodarka zużywa 70 milionów t węgla na różne cele energetyczne - od produkcji energii elektrycznej po cieplną. Ustawa o rezerwach stanowi, że minister gospodarki może stworzyć taką regulację prawną, jeśli uzna to za celowe. Dotychczas nie ma takiej ustawowej regulacji, wprowadzającej te rezerwy. Obowiązuje natomiast uchwała walnego zgromadzenia, wprowadzona w roku 1996, która określa wielkość zapasów paliw stałych, zwłaszcza użytkowników, czyli w elektrowniach opalanych węglem kamiennym.
Jeżeli chodzi o węgiel brunatny, to zużycie krajowe wynosi 6,5 milionów t. W tym wypadku nie ma i nie może być gromadzenia zapasów, ponieważ nie ma możliwości gromadzenia tego paliwa w ilości dającej gwarancję zużycia wielodniowego. Jest to technologicznie niemożliwe. Stąd też ta rozpatrywana przez Senat regulacja dotyczy wyłącznie paliw płynnych.
Senator J. Markowski przypomniał, że gospodarka krajowa zużywa około 19 milionów t paliw płynnych, czyli nafty, ropy i przetworów naftowych. Obecnie jesteśmy przygotowani do gromadzenia zapasów na poziomie 40% docelowej wielkości. Wynika to też z uzgodnień z Unią Europejską. Do grudnia 2008 r., według zapewnień ministra gospodarki, będziemy w stanie spełnić te zobowiązania.
Nowelizacja wprowadza ponadto możliwość zgromadzenia 20% tej normy granicami kraju. Istnieją możliwości takiego magazynowania w państwach sąsiednich, przede wszystkim w Czechach, Słowacji, Niemczech i na Ukrainie. W poprzednim przedłożeniu było to 10%.
Rozpatrywana nowelizacja zawiera również wskazówki, jak mają zachować się ci, którzy nie mają zdolności magazynowania. Istnieje bowiem możliwość uzyskania zgody ministra gospodarki na to, by od tej normy w jakimś zakresie odstąpić. Wskazuje się również źródło finansowania, zlokalizowane w Polsce, ale korzystniejsze dla obywateli. W wielu państwach Unii Europejskiej źródłem sfinansowania tych zapasów są generalnie wydatki z budżetu państwa, czyli de facto finansowane to jest przez wszystkich obywateli, w Polsce natomiast jest to finansowane przez producentów i dystrybutorów. Wprawdzie może się to przełożyć na ceny, ale jest to i tak postawione najbardziej uczciwie, jak tylko można, ponieważ płacą za to ci, którzy używają tych paliw, a nie ci, którzy ich nie używają, a płacić by musieli. Tak bowiem stałoby się, gdyby to było finansowane wyłącznie z budżetu państwa.
Senator sprawozdawca wskazał także na zapis, który mówi o tym, że miejscami magazynowania nie mogą być rurociągi przesyłowe, i co najważniejsze, nie mogą nimi być złoża. Należy pamiętać, że krajowe złoża, zwłaszcza paliw płynnych, nie są bogate. Mamy zdolność wydobywania na poziomie około 600 tysięcy t na rok. Jest to niewielka część naszych potrzeb, rosną one bowiem wprost proporcjonalnie do zużycia, które jest pochodną stopnia zurbanizowania kraju i rozwoju motoryzacji.
Reasumując, senator J. Markowski zarekomendował w imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przyjęcie rozpatrywanej ustawy wraz z 6 poprawkami, zaopiniowanymi przez ministra gospodarki, doprecyzowującymi jej zapisy i powodującymi, iż dwuznaczności, które mogłyby się pojawiać, zostały wyeliminowane.
Po przeprowadzeniu debaty na temat ustawy o zmianie ustawy o rezerwach państwowych oraz zapasach obowiązkowych paliw Senat przystąpił do głosowania nad poprawkami zaproponowanymi przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych. Poparcie Izby uzyskały wszystkie zmiany postulowane przez komisję. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rezerwach państwowych oraz zapasach obowiązkowych paliw podjęto jednomyślnie, 72 głosami:
Ustawa o finansach publicznych - przyjęta z poprawkami
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 103. posiedzeniu, 20 maja br. Do Senatu przekazano ją 25 maja i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Przedstawił je senator Jerzy Markowski. Senator zaznaczył, że rozpatrywane przedłożenie jest już czternastą nowelizacją ustawy z 26 listopada 1998 r. Trzynaście poprzednich spowodowało, że ten dokument stał się częściowo niespójny i miejscami trudno zrozumiały, mimo całego wysiłku, jaki rząd i parlament wkładały w jego redagowanie. Konieczne zatem stało się jego uporządkowanie, a także uwzględnienie zmian wynikających z prawa unijnego.
Nowelizacja wprowadza instrumenty pełnej jawności w zakresie finansów publicznych. Po pierwsze, obowiązek podawania do publicznej wiadomości informacji o wykonaniu budżetu państwa za okresy miesięczne, po drugie, obowiązek podawania do publicznej wiadomości przez jednostki sektora finansów publicznych informacji dotyczących zakresu zadań lub usług wykonywanych albo świadczonych przez jednostkę oraz wysokości środków publicznych przekazanych na ich realizację, zasad i warunków świadczenia usług dla podmiotów uprawnionych, zasad odpłatności za świadczone usługi.
Ustawa zapewnia radnym dostęp do dowodów księgowych i dokumentów inwentaryzacyjnych, z zachowaniem przepisów o rachunkowości oraz o ochronie danych osobowych, informacji o wynikach kontroli finansowej będących w dyspozycji jednostki samorządu terytorialnego, której są radnymi. Nakłada obowiązek podejmowania uchwał dotyczących gospodarowania środkami publicznymi w głosowaniu jawnym.
Ponadto ustawa zobowiązuje Narodowy Fundusz Zdrowia do udostępniania informacji o przychodach i kosztach oraz o świadczeniodawcach realizujących świadczenia zdrowotne, z którymi ten fundusz zawarł umowy, oraz zobowiązuje jednostki sektora finansów publicznych do udostępnienia wykazu podmiotów spoza sektora finansów publicznych, którym ze środków publicznych została udzielona dotacja, dofinansowanie realizacji zadania lub pożyczka albo umorzona należność wobec jednostki sektora finansów publicznych.
Jak podkreślił senator sprawozdawca, zupełną nowością jest to, iż zgodnie z ustawą minister finansów w dzienniku urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" będzie ogłaszał sprawozdanie z wykonania ustawy budżetowej przyjęte przez Radę Ministrów. W opinii senatora, jest to najbardziej jawna formuła dysponowania środkami publicznymi.
Reasumując, senator J. Markowski podkreślił, że rozpatrywane przedłożenie jest niezwykle ważne, dotyczy bardzo skomplikowanej materii. Dodał też, że niewiele jest aktów prawnych, w wypadku których wszystkie siły polityczne doszły do wspólnego przekonania, iż trzeba dyscyplinować i ujawniać wszystko, co tylko się da, materia bowiem jest bardzo delikatna i wymagająca otwartości.
W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator J. Markowski wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy z dziesięcioma poprawkami zaproponowanymi przez komisję.
Mniejszość Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych rekomendowała Izbie wprowadzenie jednej poprawki. Wniosek mniejszości przedstawiła senator Genowefa Ferenc.
Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli też senatorowie podczas dyskusji.
Zaproponowane zmiany w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 27 spośród 55 zgłoszonych poprawek.
Wszystkie poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 70 głosami, przy 3 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 103. posiedzeniu, 20 maja br. Do Senatu przekazano ją 25 maja i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie. Przedstawiła je senator Genowefa Ferenc.
Senator sprawozdawczyni przypomniała, że rozpatrywana nowelizacja została opracowana na podstawie dwóch projektów: senackiego i rządowego. Jak stwierdziła, głównym celem wprowadzanych zmian jest zwiększenie pewności i stabilności prawa podatkowego, co w konsekwencji powinno się przyczynić do utrwalenia wzrostu gospodarczego.
Główne kierunki zmian dotyczą wprowadzenia procedur wiążących porozumień między podatnikami a administracją podatkową, tak zwanych uprzednich porozumień w zakresie metody ustalania cen transakcyjnych z podmiotami - jest to istotny instrument zwiększenia pewności inwestowania w naszym kraju - oraz ograniczenia, wręcz zminimalizowania obowiązku osobistych kontaktów między podatnikami a organami podatkowymi. Podatnicy, którzy popełnią drobne błędy w złożonych deklaracjach, zyskują możliwość ich korespondencyjnego poprawienia poprzez akceptację korekty zaproponowanej przez urząd skarbowy, zamiast, jak to jest obecnie, obowiązkowej wizyty w urzędzie skarbowym. Korekty te dotyczą kwot nieprzekraczających sumy 1 tysiąca zł.
Kolejną zmianą jest wprowadzenie rozszerzenia elektronicznych form w kontaktach z podatnikami. Umożliwi to podatnikom składanie pism drogą elektroniczną oraz przesyłanie przez organy podatkowe tą samą drogą pism do podatników.
Ustawa wprowadza rozwiązania, które w stosunku do toczących się postępowań i prawomocnych decyzji nakazywałyby uwzględniać skutki wynikające z procedury wzajemnego porozumiewania się w ramach umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Omawiana ustawa implementuje dwa orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, dostosowuje ordynację podatkową do zmienionego prawa wspólnotowego, a także usuwa wątpliwości interpretacyjne.
Najbardziej sporną kwestią w tej ustawie jest zakres odpowiedzialności odszkodowawczej organu podatkowego w razie uchylenia decyzji po wznowieniu postępowania.
Nie budzi wątpliwości zakres odpowiedzialności odszkodowawczej, jeżeli nastąpiło stwierdzenie nieważności decyzji. W takim wypadku odszkodowanie obejmuje rzeczywistą stratę i utracone korzyści, stwierdzenie nieważności decyzji jest bowiem wynikiem niezgodnego z prawem działania organu. Inna sytuacja występuje jednak w wypadku przesłanek wznowienia postępowania, wtedy bowiem niektóre z nich mogą zaistnieć niezależnie od działania organu podatkowego i samej strony postępowania. W takiej sytuacji trudno stwierdzić, że to działanie organu podatkowego jest niezgodne z prawem. A zatem, jeżeli istnieją przesłanki wznowienia postępowania i uchylenia decyzji, a organ podatkowy w żaden sposób nie przyczynił się do ich powstania, strona będzie uprawniona do dochodzenia wyłącznie rzeczywistej straty, bez utraconych korzyści. Jeżeli zaś do powstania przesłanek wznowienia postępowania przyczynił się organ podatkowy, to strona będzie uprawniona do dochodzenia rzeczywistej straty i utraconych korzyści.
Senator G. Ferenc przypomniała, że projekt senacki przyznawał prawo do roszczeń odszkodowawczych w zakresie utraconych korzyści nawet wówczas, gdy przesłanki wznowienia postępowania zaistniały na skutek czynników obiektywnych, niezależnych od działania organu podatkowego czy też działania samej strony postępowania.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator sprawozdawczyni poinformowała, że członkowie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych po zapoznaniu się z materiałami oraz z uwagami biura legislacyjnego przyjęli 22 poprawki, które uzyskały również poparcie ministra finansów. Były to poprawki zmierzające przede wszystkim do poprawienia jakości rozpatrywanej ustawy.
W debacie nad nowelizacją Ordynacji podatkowej wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie G. Ferenc i Józef Sztorc. Ogółem postulowano wprowadzenie 29 poprawek.
Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, która poparła 28 spośród zaproponowanych zmian. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację Senatu. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek podjęto jednomyślnie, 73 głosami:
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 103. posiedzeniu, 20 maja br. Do Senatu trafiła 24 maja br. Marszałek Senatu 25 maja, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Z upoważnienia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia sprawozdanie przedstawił senator Franciszek Bobrowski. Jak stwierdził, uchwalona przez Sejm nowelizacja wprowadza zmiany w pięciu ustawach: ustawie o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych, ustawie o przejęciu przez Skarb Państwa zobowiązań zakładu ubezpieczeń z tytułu nieprzekazanych składek do otwartych funduszy emerytalnych oraz w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych. Wprowadzenie zmian w wymienionych ustawach ma na celu dostosowanie przepisów ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz ustawy o pracowniczych programach emerytalnych do prawa Unii Europejskiej, jak również uporządkowanie pewnych elementów ustaw związanych z wdrażaniem tych regulacji. Nowelizacja wprowadza także zmiany porządkujące.
Najistotniejsze zmiany mają na celu implementację dyrektywy 41/2003 z 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami. Pierwszy z tych celów realizuje zmiana ustawy o organizowaniu i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych.
Nowelizacja definiuje pracodawcę zagranicznego, zagraniczny organ nadzoru, program emerytalny pracodawcy zagranicznego oraz wprowadza zasadę, że pracodawca zagraniczny, czyli podmiot będący w rozumieniu przepisów innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym znajduje się jego siedziba, pracodawcą lub osobą prowadzącą działalność na własny rachunek, może być założycielem pracowniczego towarzystwa lub może nabyć akcje takiego towarzystwa prowadzącego już działalność.
Ustawa określa procedurę wymiany informacji pomiędzy polskim a zagranicznym organem nadzoru w wypadku wydania zezwolenia na tworzenie pracowniczego towarzystwa, którego akcjonariuszem jest pracodawca zagraniczny. W szczególności organ nadzoru państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę pracodawca zagraniczny, jest wezwany do przekazania polskiemu organowi nadzoru informacji o wymogach prawa dotyczącego emerytur pracowniczych, zgodnie z którym pracownicze towarzystwo będzie realizować program emerytalny pracodawcy zagranicznego. Zgodnie z tymi przepisami będą między innymi realizowane wypłaty na rzecz członków funduszu zarządzanego przez pracownicze towarzystwo, którego akcjonariuszem jest pracodawca zagraniczny, będących jego pracownikami, w wypadku likwidacji pracowniczego funduszu.
Oprócz zmian wynikających z implementacji dyrektywy ustawa wprowadza szereg regulacji, które w dużej mierze mają na celu doprecyzowanie przepisów zmienianych ustaw. Zmiany o istotnym znaczeniu to między innymi: uchylenie art. 229 ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, który przewidywał tworzenie otwartych funduszy emerytalnych typu B; wprowadzenie jednoznacznego zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych środków będących przedmiotem transferu z grupowych form gromadzenia środków na cele emerytalne do pracowniczego programu emerytalnego; obniżenie progu, do którego nie są naliczane odsetki od składek przekazywanych z opóźnieniem do OFE, z 6 zł 60 gr do 2 zł, i analogiczne obniżenie progu, do którego nie wymierza się dodatkowej opłaty płatnikowi składek lub instytucji obsługującej wpłaty, co jest rozwiązaniem korzystnym dla członków otwartych funduszy emerytalnych; objęcie przepisami ustawy o pracowniczych programach emerytalnych członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych i spółdzielni kółek rolniczych; stworzenie możliwości dokonania transferu środków zgromadzonych w ramach grupowego ubezpieczenia na życie do pracowniczego programu emerytalnego poprzez umożliwienie złożenia wniosku o rejestrację programu do końca 2005 r. przez pracodawców prowadzących to ubezpieczenie do 31 grudnia 2004 r.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator F. Bobrowski w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia zarekomendował i omówił 5 poprawek przyjętych jednogłośnie przez komisję.
Po przeprowadzeniu debaty nad nowelizacją sejmową Senat przystąpił do głosowania nad zmianami zaproponowanymi przez komisję. W kolejnych głosowaniach uzyskały one aprobatę Izby. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych oraz niektórych innych ustaw podjęto 71 głosami, a 1 osoba wstrzymała się od głosu:
Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 103. posiedzeniu, 20 maja br., a do Senatu została przekazana 24 maja. Następnego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
W imieniu komisji głos zabrał senator Mirosław Lubiński, który przypomniał, że ustawa stanowiła przedłożenie rządowe. Jak stwierdził, po pierwsze, celem nowelizacji jest dostosowanie uregulowań ustawy do zmian w stanie prawnym, które nastąpiły w ciągu jedenastu lat jej stosowania. Po drugie, ustawa wprowadza instytucję rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego; rzecznik ma służyć pomocą pacjentom w dochodzeniu ich praw. Po trzecie, dookreśla sytuację stosowania przymusu bezpośredniego przez zdefiniowanie sytuacji upoważniających do jego stosowania, wprowadza konieczność odnotowania jego zastosowania w dokumentacji i stwierdzenia zasadności zastosowania. Po czwarte, precyzuje zasady przyjęcia pacjentów do szpitala psychiatrycznego. I po piąte, przedłuża termin utworzenia docelowej sieci zakładów psychiatrycznych do 31 grudnia 2008 r.
Senator sprawozdawca podkreślił, że Sejm przyjął ustawę jednogłośnie. Jak poinformował, w dyskusji przeprowadzonej podczas posiedzenia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senatorowie podzielili pogląd, że nowelizacja jest potrzebna i wynika z konieczności dostosowania ustawy do zmian, jakie zaszły w systemie zarządzania i finansowania opieki zdrowotnej, jak również w systemie organizacji samorządu terytorialnego i systemie funkcjonowania państwa.
Ministerstwo Zdrowia, przygotowując projekt nowelizacji, starało się zrealizować postulaty środowiska psychiatrycznego, a przede wszystkim zapewnić właściwe świadczenia zdrowotne pacjentom szczególnym, często zupełnie bezradnym, nieumiejącym egzekwować swoich praw do odpowiedniego leczenia i opieki.
Na mocy ustawy powołano instytucję rzecznika praw pacjenta szpitala psychiatrycznego, którego zadaniem ma być ochrona praw osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez szpital psychiatryczny. Rzeczników ma być docelowo około pięćdziesięciu na dwadzieścia sześć tysięcy łóżek psychiatrycznych w Polsce w stu szpitalach. Jeden rzecznik przypadałby zatem na od trzystu do pięciuset łóżek psychiatrycznych, lecz nie więcej niż na trzy szpitale. Rzecznicy będą pracownikami biura praw pacjenta utworzonego przez ministra zdrowia. Ochrona praw pacjentów szpitali psychiatrycznych jest obecnie i będzie nadal w sferze zainteresowania rzecznika praw obywatelskich.
Jak stwierdził senator M. Lubiński, członkowie komisji wyrazili wątpliwość, czy nowa instytucja rzecznika będzie w stanie skutecznie działać, czy jego rola i moc sprawcza będą odpowiednie w stosunku do potrzeb pacjentów, czy nie skończy się na kolejnym biurze i kolejnych etatach z małym przełożeniem na szybkie i skuteczne interwencje. W opinii ustępującego rzecznika praw obywatelskich profesora Andrzeja Zolla, lepszym rozwiązaniem byłoby wzmocnienie roli rzecznika praw obywatelskich niż tworzenie kolejnej instytucji, której kompetencje pokrywają się z kompetencjami istniejącej instytucji. Mimo tych zastrzeżeń komisja nie zgłosiła stosownych poprawek, ograniczając się do zmian wynikających z potrzeby stosowania w sposób prawidłowy zasad techniki legislacyjnej.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator w imieniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy wraz z 5 poprawkami przedstawionymi w sprawozdaniu.
Po zakończeniu debaty nad nowelizacją ustawy o ochronie zdrowia psychicznego Senat przystąpił do głosowania nad zmianami postulowanymi przez komisję. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację Izby.
Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego Senat podjął jednomyślnie, 69 głosami:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych
Sejm rozpatrzył tę ustawę na swoim 103. posiedzeniu. Do Senatu wpłynęła ona 24 maja br., a marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja przeanalizowała ustawę i przygotowała sprawozdanie, które przedstawiła senator Aleksandra Koszada.
Jak poinformowała, regulacja ta jest trzecią z pakietu ustaw, które mają zwiększyć profesjonalizm pracowników w administracji publicznej. Na poprzednich posiedzeniach Izba przyjęła ustawę o zmianie ustawy o służbie cywilnej i ustawę o zmianie ustawy o pracownikach samorządowych, o samorządowych kolegiach odwoławczych i ustawy o systemie oświaty.
Rozpatrywana ustawa wprowadza zasadę obsadzania w drodze konkursu stanowisk kierowników centralnych urzędów administracji rządowej i prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych. Dotyczy to trzydziestu czterech instytucji, których działalność jest regulowana ustawami poddanymi nowelizacji w opiniowanej ustawie.
Ustawa określa wymogi stawiane kandydatom na kierownika, przy czym odrębne ustawy mogą wprowadzać dodatkowe wymagania. Ustawa ustanawia ogólne zasady przeprowadzania konkursu, w tym dotyczące składu komisji konkursowej, sprawdzania wiedzy, predyspozycji i umiejętności kandydatów, sposobu udostępniania informacji o wyniku konkursu, oraz określa tryb odwoławczy od wyniku konkursu i przyczyny odwołania kierownika przed upływem kadencji. Ustawa przewiduje również możliwość zawieszenia kierownika w pełnieniu obowiązków w razie wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego o określone przestępstwo, jednak na czas nie dłuższy niż trzy miesiące. Ustawa upoważnia Radę Ministrów do wydania rozporządzenia uszczegółowiającego postanowienia ustawy dotyczące konkursu.
Nowelizacje trzydziestu czterech poszczególnych ustaw dotyczących kierowników wprowadzają zasadę ich kadencyjności. Kadencja kierownika ma trwać pięć lat, również w wypadku, gdy zgodnie z dotychczasowymi przepisami trwa ona sześć lat. Dotychczas sześcioletnia kadencja dotyczyła prezesa Wyższego Urzędu Górniczego, głównego inspektora nadzoru budowlanego, prezesa Głównego Urzędu Statystycznego i prezesa Głównego Urzędu Miar. Tą ustawą ujednolicono przepisy i ograniczono kadencję do pięciu lat.
Usunięto także przepisy przewidujące zakaz zajmowania stanowisk przez dłużej niż dwie kolejne kadencje.
Ustawa ma wejść w życie 1 września br. W ciągu sześciu miesięcy od tego dnia mają być ogłoszone konkursy na stanowiska, na których kadencyjność zostanie wprowadzona omawianą ustawą. Kierownicy, którzy aktualnie są w trakcie przewidzianej odrębną ustawą kadencji, pełnią swe funkcje do zakończenia kadencji.
Jak poinformowała senator A. Koszada, Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej omawiała ustawę 8 czerwca br. Po dyskusji i zapoznaniu się z opinią biura legislacyjnego komisja zaproponowała Izbie wprowadzenie 14 poprawek. Większość z nich miała charakter legislacyjny, doprecyzowujący i terminologiczny. W jednej z poprawek wprowadzono obowiązek informowania o kandydatach, którzy zgłosili się do konkursu, podobnie jak to zostało przyjęte w ustawie o służbie cywilnej i pracownikach samorządowych. Poprawki były pozytywnie ocenione przez przedstawiciela rządu. Zostały one, podobnie jak ustawa, jednogłośnie przyjęte przez komisję.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator A. Koszada wyraziła nadzieję, że wejście w życie rozpatrywanej ustawy przyczyni się do ograniczenia praktyki polegającej na generalnej wymianie osób zajmujących stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych i innych podmiotów objętych zakresem ustawy z powodów czysto politycznych w związku ze zmianą Rady Ministrów. Może to dać też pozytywny efekt, jeśli chodzi o ograniczenie wydatków z budżetu państwa.
Po zakończeniu debaty nad rozpatrywana ustawą sejmową Senat przystąpił do głosowania nad zmianami postulowanymi przez Komisję Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację Izby.
Uchwałę w sprawie ustawy o przeprowadzaniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych podjęto 63 głosami, 5 osób było przeciw, a 3 wstrzymały się od głosu:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Rozpatrywaną ustawę Sejm uchwalił na swoim 103. posiedzeniu, 20 maja br. 24 maja trafiła ona do Senatu, a marszałek skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.
Sprawozdanie w imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawiła senator Czesława Christowa. Senator przypomniała, że omawiana ustawa była przedłożeniem rządowym i zmierzała do dostosowania polskiego porządku prawnego do prawa wspólnotowego w zakresie zapobiegania zanieczyszczaniu powietrza przez statki, ochrony warstwy ozonowej, zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statkach oraz ograniczenia zawartości siarki w paliwach morskich.
Jak poinformowała senator sprawozdawczyni, ustawa wprowadza zmiany do pięciu ustaw morskich: ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, z późniejszymi zmianami, ustawy o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków, ustawy o bezpieczeństwie morskim, ustawy o obszarach morskich RP i administracji morskiej oraz ustawy o substancjach zubożających warstwę ozonową.
Wprowadzenie zmian ustawowych wynika w szczególności z konieczności dostosowania prawa krajowego do postanowień protokołu do konwencji Marpol wprowadzającego przepisy o zapobieganiu zanieczyszczaniu powietrza przez statki, rozporządzenia WE nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową, rozporządzenia WE nr 782/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z 14 kwietnia 2003 r. w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statkach oraz dyrektywy 1944/32 WE w zakresie zawartości siarki w paliwach morskich.
Komisja Wspólnot Europejskich wskazała też, że w Polsce brak transpozycji niektórych przepisów dyrektywy 2000/55, formułując wykaz uchybień w jej wdrożeniu. W trakcie prac nad ustawą uchybienia te zostały uwzględnione i anulowane.
Ustawa o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw wprowadza nowe przepisy w zakresie dopuszczalnego poziomu zawartości siarki w paliwach morskich, określając obowiązki nie tylko armatorów, ale również dostawców paliwa i administracji morskiej w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem przepisów w tym zakresie.
Ustawa zawiera też przepisy w zakresie ochrony warstwy ozonowej regulujące kwestię eksploatacji urządzeń i instalacji zawierających substancje zubożające warstwę ozonową, zwane substancjami kontrolowanymi, oraz powierzające kontrolę i nadzór nad stosowaniem tych substancji dyrektorom urzędów morskich. Ustawa nakłada na podmiot dokonujący montażu oraz naprawy urządzenia zawierającego substancje kontrolowane obowiązek zapewnienia odbioru powstałych odpadów.
Ponadto w ustawie został wprowadzony obowiązek zdania przez statek odpadów do portowych urządzeń odbiorczych, jeśli w następnym porcie odbiór odpadów będzie niemożliwy. Ustawa o portowych urządzeniach do odbioru odpadów oraz pozostałości ładunkowych ze statków została uzupełniona o przepisy karne wprowadzające karę grzywny za nieprzestrzeganie zakazów wynikających z ustawy.
Dyrektorzy urzędów morskich będą również upoważnieni do przeprowadzenia kontroli w zakresie stosowania niedozwolonych systemów przeciwporostowych na kadłubach statków.
W załączniku do ustawy określono wysokość opłat za przeprowadzenie inspekcji oraz wydawanie międzynarodowych świadectw potwierdzających pozytywny wynik inspekcji. Wysokość dotychczasowych opłat, określonych uprzednio w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy, nie ulega zmianie. Dodano opłaty za wydawanie nowych dokumentów.
Proponowana nowelizacja art. 42 ustawy z 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej ma na celu określenie kompetencji dyrektorów morskich w zakresie kontroli jakości paliwa u jego dostawców.
Ponadto ustawa modyfikuje art. 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator Cz. Christowa poinformowała, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury wniosła do rozpatrywanej nowelizacji pięć poprawek identycznych ze zgłoszonymi przez Komisję Ochrony Środowiska. Proponowane poprawki uzyskały pełną akceptację strony rządowej. Senator poinformowała również, że ustawa nie powoduje obciążenia budżetu państwa.
W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator sprawozdawczyni wniosła o przyjęcie ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw wraz ze zgłoszonymi przez komisję poprawkami.
Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska przedstawił senator Grzegorz Niski.
Nawiązując do wystąpienia senator Cz. Christowej, przypomniał, że rozpatrywana ustawa ma na celu przede wszystkim dostosowanie polskiego porządku prawnego do prawa wspólnotowego. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej w sprawie zakazu stosowania związków cynoorganicznych na statkach, choć są dla Polski wiążące, wymagają uchwalenia odpowiedniego prawa służącego ich wykonaniu. Omawiana ustawa ma więc spełniać rolę właściwego prawa wykonawczego, regulując kwestie związane z procedurami administracyjnymi i właściwością organów.
Senator G. Niski poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska, debatując nad ustawą o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, skupiła się przede wszystkim nad zagadnieniami dotyczącymi ochrony środowiska. Nowelizowana ustawa stanowi bowiem również regulację prawną z zakresu ochrony środowiska. Jej celem jest poprawa stanu środowiska naturalnego przez ograniczenie emisji substancji szkodliwych dla środowiska. Substancje mające szkodliwy wpływ na warstwę ozonową niszczą ją, co przyczynia się do powstawania i nasilania efektu cieplarnianego. Ograniczenia w stosowaniu takich substancji, które zaproponowano w nowelizacji, będą się przyczyniać do zmniejszania zagrożeń związanych z efektem cieplarnianym.
Systemy przeciwporostowe stosowane na statkach, zawierające związki działające jak biocydy, stanowią duże zagrożenie toksyczne i ze względu na długotrwałe działanie mają wpływ na wiele organizmów morskich oraz zagrażają wrażliwym na zmiany morskim ekosystemom. Spożycie skażonych owoców morza może być zagrożeniem dla zdrowia ludzkiego. Tak więc proponowana regulacja ma na celu poprawę jakości wód morskich, w tym wypadku przez wyeliminowanie związków cynoorganicznych z pokryć kadłubów.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska zaproponowała cztery poprawki o charakterze doprecyzowującym i jedną - zmierzającą do tego, by integralną częścią ustawy stał się również załącznik dotyczący opłat za przeprowadzanie inspekcji i wystawianie lub potwierdzanie międzynarodowych świadectw. Za przeprowadzanie inspekcji oraz wystawianie oraz potwierdzanie międzynarodowych świadectw pobiera się opłaty określone w załączniku do ustawy, który był dołączony do przedłożenia sejmowego. Ten załącznik miał być dodany do ustawy na podstawie art. 1 pkt 16 noweli, jednak nie znalazł się w ustawie uchwalonej przez Sejm i przekazanej do Senatu.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator G. Niski zwrócił się o przyjęcie poprawek rekomendowanych przez Komisję Ochrony Środowiska.
Po zakończeniu debaty nad ustawą o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw Senat przystąpił do głosowania nad poprawkami zawartymi w stanowiskach Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację Izby.
Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki oraz o zmianie niektórych innych ustaw wraz ze zmianami wynikającymi z zaakceptowanych poprawek podjęto jednomyślnie, 71 głosami:
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
Rozpatrywaną ustawę Sejm uchwalił na swoim 103. Posiedzeniu. 24 maja br. została ona przekazana do Senatu i marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.
W imieniu komisji głos zabrał senator Włodzimierz Łęcki. Jak stwierdził, rozwój cywilizacji i techniki nie tylko ułatwia ludziom życie, ale powoduje też określone zagrożenia. Jednym ze znaczniejszych źródeł tych zagrożeń jest transport towarów niebezpiecznych i stąd konieczność precyzyjnego unormowania warunków, w jakich ten transport może się odbywać. Celem uchwalonej przez Sejm 20 maja br. ustawy o zmianie ustawy o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw jest zaś, z jednej strony, wprowadzenie zmian merytorycznych, nie tyle dotyczących samych przepisów regulujących przewożenie materiałów niebezpiecznych, ile kontroli tego przewożenia - a z drugiej strony, poddawanie oceny zgodności określonych ciśnieniowych urządzeń transportowych, a także doprecyzowanie przepisów na tle dotychczasowej praktyki i dostosowanie tych przepisów do prawa Unii Europejskiej.
Ustawa przewiduje zmiany w trzech istniejących do tej pory aktach prawnych. W ustawie z 28 października 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych zmiany dotyczą wymogów stawianych doradcom do spraw bezpieczeństwa w transporcie towarów niebezpiecznych, warunków uzyskania świadectwa doradcy, przedłużenia ważności świadectwa, wydania nowego świadectwa, zasad prowadzenia ewidencji doradców oraz wymogu uzyskania oceny zgodności dla ciśnieniowych urządzeń transportowych. Zmiany są wprowadzane także do ustawy z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - w zakresie załącznika do ustawy zawierającego wykaz naruszeń obowiązków lub warunków wynikających z ustawy oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia. Trzeci akt to ustawa z 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych. Tutaj zmiany dotyczą wymogu uzyskania oceny zgodności dla ciśnieniowych urządzeń transportowych.
Senator W. Łęcki poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po zapoznaniu się z ustawą uchwaloną przez Sejm wprowadziła do niej dwanaście poprawek, przede wszystkim o charakterze redakcyjnym, a także w niewielkim stopniu merytorycznym, niezmieniającym istoty ustawy uchwalonej przez Sejm.
Po zakończeniu debaty nad rozpatrywana nowelizacją sejmową Senat przystąpił do głosowania nad poprawkami zawartymi w stanowisku Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. W kolejnych głosowaniach uzyskały one akceptację Izby.
Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw podjęto jednomyślnie, 70 głosami:
Ustawa o zmianie ustawy o cudzoziemcach - przyjęta bez poprawek
Sejm uchwalił rozpatrywaną ustawę na swoim 103. posiedzeniu, 18 maja br. 20 maja ustawa została przekazana do Senatu i marszałek skierował ją do Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego, która przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. W imieniu komisji sprawozdanie przedstawił senator Janusz Konieczny. Jak poinformował, ustawa, uchwalona na podstawie projektu rządowego, dotyczy jednej kwestii. Nowelizuje przepis przejściowy ustawy o cudzoziemcach, określający ostateczny termin utworzenia Krajowego Systemu Informatycznego przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Aktualnie ustawa przewiduje, iż Krajowy System Informatyczny należy utworzyć do 30 czerwca br. Proponowana nowelizacja przesuwa ten termin na 31 grudnia 2006 r.
Senator sprawozdawca stwierdził, że zmiana terminu wynika ze zmiany koncepcji działania Systemu Informacyjnego Schengen, którego komponentem narodowym ma być Krajowy System Informatyczny. W ramach tworzonego Systemu Informacyjnego Schengen II poszerzono katalog gromadzonych danych o dane biometryczne oraz dokonano zmian technologicznych. Prace trwające nad SIS II skutkują opóźnieniami w tworzeniu KSI, stąd konieczność nowelizacji ustawy o cudzoziemcach w określonym zakresie.
Krajowy System Informatyczny to prowadzony w formie elektronicznej zbiór danych na potrzeby kontroli granicznej, kontroli celnej, kontroli legalności pobytu cudzoziemców na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, a także na potrzeby innych postępowań lub umów międzynarodowych. Rezygnacja z konieczności tworzenia kopii krajowych całego SIS spowoduje znaczne obniżenie kosztów systemów narodowych. Do 31 grudnia 2006 r. musi nastąpić wiele zmian legislacyjnych mających charakter dostosowawczy do prawa Unii Europejskiej. Środki finansowe na budowę KSI zostały zarezerwowane rozporządzeniem Rady Ministrów z 14 grudnia 2004 r. i nie wygasają z końcem roku budżetowego. Są one zapewnione w budżecie ministra spraw wewnętrznych i administracji.
Na zakończenie swojego wystąpienia senator J. Konieczny w imieniu Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego wniósł o uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach bez poprawek.
W głosowaniu Senat przychylił się do stanowiska komisji senackiej i 67 głosami, przy 3 głosach wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy o zmianie ustawy o cudzoziemcach bez poprawek.
Senat zaakceptował ustawę o szczególnych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 104. posiedzeniu i 7 czerwca br. przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
W imieniu komisji sprawozdanie złożył Izbie senator Ryszard Matusiak. Senator poinformował, iż komisja po zapoznaniu się z trudną materią, jaką zawiera ustawa, i po długiej dyskusji podjęła decyzję, że zarekomenduje Izbie przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.
Jak stwierdził senator sprawozdawca, omawiana ustawa jest ustawą szczególną. W opinii senatora, a także członków Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, zbyt późno ogłaszaną, ponieważ porządkuje bardzo trudne dziedziny gospodarki, w których chodzi o zachowanie interesów Skarbu Państwa, m.in. takie, jak energetyka, szeroko pojęty przesył i wytwarzanie, oraz tak ważne gałęzie, jak przesyły gazowe czy wydobycie gazu. Ustawa stanowi zabezpieczenie kluczowych dla naszego państwa, żywotnych interesów.
Senator J. Konieczny poinformował, że w dyskusji, która toczyła się podczas obrad Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych z udziałem przedstawicieli Ministerstwa Skarbu Państwa i senackiego biura legislacyjnego, poruszano bardzo istotne kwestie, m.in. poprawności legislacyjnej, zgodności z konstytucją czy z kodeksem spółek handlowych. Dyskutowano także na temat podobnych rozwiązań w tym zakresie obowiązujących w krajach Unii Europejskiej. Po długiej dyskusji i wymianie poglądów, a także uwzględnieniu uwag senackiego biura legislacyjnego, komisja zdecydowała, ze rozpatrywana ustawa powinna wejść w życie, bo nawet jeśli wystąpią kontrowersje - nie ma przecież jasności co do orzeczenia, ze strony trybunału czy ewentualnie innych ciał w Polsce, w razie zaskarżenia, o niezgodności z kodeksem spółek handlowych - to jest ona potrzebna i powinna wejść w życie jak najszybciej, dlatego że zabezpiecza żywotne interesy kraju.
W debacie nad ustawą o szczególnych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego wniosek o charakterze legislacyjnym zgłosiła senator Czesława Christowa.
Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, która ustosunkowała się do zgłoszonego w debacie wniosku i podtrzymała swoje stanowisko w sprawie przyjęcia rozpatrywanej ustawy sejmowej bez poprawek.
Pierwszy pod głosowanie poddano wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Uzyskał on akceptację Senatu, wobec tego Izba 67 głosami, przy 1 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o szczególnych uprawnieniach Skarbu Państwa oraz ich wykonywaniu w spółkach kapitałowych o istotnym znaczeniu dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego bez poprawek.
Poprawki Senatu do ustawy o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 104. posiedzeniu, 3 czerwca br. 8 czerwca została przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, która przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Rozpoczynając swoje wystąpienie, senator Zbigniew Zychowicz przypomniał, że 15 marca 2002 r. uchwalono ustawę o ustroju miasta stołecznego Warszawy, która miała być remedium na skomplikowany ustrój samorządowy miasta, trapiony licznymi bolączkami i niedoskonałościami. Po ponad trzech latach parlament powraca do problematyki ustroju miasta stołecznego Warszawy.
W opinii senatora sprawozdawcy, Warszawa, która z racji swoich funkcji, wielkości, charakteru ma odrębny status wśród miast polskich, powinna być dla innych samorządów wzorem i odgrywać rolę primus inter pares. Niestety, tak nie jest. Wola ustawodawcy, by rada miasta stołecznego Warszawy, jej prezydent oraz organy dzielnic zgodnie działały dla dobra miasta i jego mieszkańców, najogólniej rzecz biorąc, nie została spełniona. Dzielnice nie funkcjonują samodzielnie, a ich organy, rady i zarządy są w jakimś sensie, jak to określił senator Z. Zychowicz, atrapami samorządności. W ten sposób idee samorządności i subsydiarności zostały wypaczone.
Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaznaczył, że inspiratorem zmian w ustawie, które mają doprecyzować i uszczegółowić zapisy ustawy z 15 marca 2002 r. i, co najważniejsze, wprowadzić w życie ideę tej ustawy, są liczne apele ustawowych organów dzielnic Warszawy.
Senator przypomniał, że na początku 2004 r. Konwent Przewodniczących Rad Dzielnic Miasta Stołecznego Warszawy wystąpił do marszałka Sejmu z następującym apelem: "Przewodniczący rad dzielnic miasta stołecznego Warszawy po ponadrocznym okresie funkcjonowania nowego ustroju Warszawy wyrażają następujący pogląd. Po pierwsze, w minionym okresie nie wdrożono w praktyce ustroju opisanego w ustawie. Po drugie, dzielnice nie wykonują żadnych zadań, a funkcjonowanie ich organów jest zmarginalizowane. Po trzecie, centralizacja, jaka w praktyce nastąpiła, powoduje spowalnianie wykonywania funkcji publicznych oraz zwłokę w wydawaniu decyzji administracyjnych. Po czwarte, kontynuowanie takiego stanu jest szkodliwe dla mieszkańców Warszawy". I dalej: "Podstawowym powodem wyżej opisanego stanu rzeczy są zbyt ogólnikowe zapisy ustawy wprowadzającej nowy ustrój oraz brak woli organu wykonawczego miasta stołecznego Warszawy do wdrożenia opisanych w ustawie zasad decentralizacji władzy w ramach powołanych ustawą jednostek. W szczególności brak jest statutu miasta i statutu jednostek pomocniczych, czyli dzielnic".
Następnie senator Z. Zychowicz wskazał na liczne wypadki drobiazgowego sterowania sprawami dzielnic przez prezydenta miasta stołecznego Warszawy. Do tej pory prezydent udzielił osiemnaście tysięcy pełnomocnictw do wykonywania poszczególnych czynności administracyjnych. Jak stwierdził senator, wszystko to wskazuje, iż ustawa z 15 marca 2002 r. jest w istocie ustawą martwą.
Rozpatrywana nowela ma usunąć te ułomności. Nakłada zatem na miasto stołeczne Warszawę obowiązek uchwalenia statutu, co i tak jest expressis verbis wyrażone w dotychczas obowiązującej ustawie, ale Warszawa tego nie uczyniła. Zdaniem senatora Z. Zychowicza, gdyby tak opieszale postępowała mała gmina, to zgodnie z prawem, z ustawą o samorządzie terytorialnym, zastosowano by surową sankcję w postaci rozwiązania tej gminy przez Sejm.
Nowela precyzuje kompetencje dzielnic, daje też prawo do dysponowania budżetem i przesuwania środków w ramach jego poszczególnych działów. Ponadto ustanawia sankcję na wypadek, gdyby statut Warszawy nie został uchwalony przez radę miasta stołecznego. Wtedy premier nadaje w drodze rozporządzenia statut wraz z załącznikami, czyli statutami dzielnic.
W swoim stanowisku Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaproponowała wprowadzenie do nowelizacji ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy 4 poprawek.
W przeprowadzonej następnie debacie senator Krzysztof Jurgiel zgłosił wniosek o odrzucenie ustawy sejmowej.
Podczas przerwy w obradach do zgłoszonych w debacie wniosków ustosunkowała się Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, która podtrzymała swoje stanowisko w sprawie wprowadzenia 4 poprawek.
Następnie Senat przystąpił do głosowania. Pierwszy pod głosowanie poddano wniosek najdalej idący - o odrzucenie nowelizacji sejmowej. Wniosek poparło 8 senatorów, 52 osoby były przeciw, a 10 wstrzymało się od głosu. Wobec wyników głosowania Senat przystąpił do głosowania nad zmianami zawartymi w stanowisku komisji senackiej. Uzyskały one akceptację Izby. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy wraz ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek podjęto 62 głosami, przy 5 głosach przeciw i 2 wstrzymujących:
Senat uchwalił poprawki do ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego "Narodowy program zwalczania chorób nowotworowych"
Sejm uchwalił tę ustawę na 104. posiedzeniu, 3 czerwca br. Do Senatu trafiła 7 czerwca i marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawczyni komisji senator Krystyna Sienkiewicz zwróciła się do wszystkich obecnych "by myślą, wspomnieniami, cofnęli się do początku 2002 r., kiedy wśród nas jeszcze był nieodżałowanej pamięci senator, lekarz, społecznik Jerzy Cieślak. Wyeliminowała go spośród nas okrutna choroba nowotworowa".
Senator Jerzy Cieślak był autorem uchwały, którą Senat in gremio przyjął w listopadzie 2002 r. W uchwale tej stwierdzono m.in.: "Senat Rzeczypospolitej Polskiej uznaje potrzebę opracowania narodowego programu zwalczania chorób nowotworowych, uwzględniającego zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia, Międzynarodowej Unii Walki z Rakiem oraz doświadczenia krajowe. Zwracamy się do ministra zdrowia z wnioskiem o niezwłoczne podjęcie prac nad tym programem. Program powinien zapewnić znaczną poprawę dostępności metod wczesnego rozpoznawania, optymalną alokację środków na modernizację diagnostyki i terapii nowotworowej, znaczne zwiększenie odsetka chorych leczonych metodami skojarzonymi i napromieniowaniem, głównie w sieci wojewódzkich centrów onkologicznych, w Centrum Onkologii i w akademiach medycznych. Program powinien być finansowany z budżetu państwa i wspierany przez samorządy oraz organizacje pozarządowe. Zwracamy się do ministra finansów o zapewnienie środków na jego realizację".
Senator K. Sienkiewicz podkreśliła, że "dziś spełniamy testament Jerzego Cieślaka i wypełniamy konkretami naszą, senacką uchwałę".
Senator zaznaczyła, że co roku wykrywa się w Polsce ponad sto tysięcy przypadków nowych zachorowań na choroby nowotworowe. Dziś z chorobą ma szanse wygrać tylko około trzydziestu tysięcy chorych. Za pieniądze oferowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia nie da się skutecznie leczyć. Drugi powód to brak skutecznej profilaktyki, brak skutecznych kampanii społecznych, skłaniających pacjentów do regularnych wizyt u lekarzy. "U nas są akcje. U nas są akcje od czasu do czasu. A w tym wypadku czas oznacza życie" - stwierdziła senator.
W opinii senator K. Sienkiewicz, znacznie gorsze jest to, że chorych będzie przybywać. Zgodnie z prawem wielkich liczb, co piąty albo nawet co czwarty człowiek jest dotknięty stygmatem choroby nowotworowej. Większość chorób nowotworowych dotyka osób starszych, a Europa się starzeje. Według demografów i statystyków, w ciągu najbliższych dwudziestu lat średnia wieku Europejczyków może wydłużyć się nawet o dziesięć lat. To tak, jakby lekarzom powiedziano, że przybędzie im co najmniej 20% pacjentów. O ile ryzyko zachorowania na nowotwór wśród osiemnastolatków ocenia się na mniej niż 1%, u trzydziestolatków na kilka procent, a u pięćdziesięciolatków na blisko 10%, o tyle w grupie osiemdziesięciolatków będzie już wkrótce mniej prawdopodobny brak nowotworu niż jego obecność. A więc nie ulega wątpliwości, że będzie się musiał zmienić sposób finansowania badań nad nowotworami, nowymi lekami, terapiami.
Tym celom ma służyć interwencyjny wieloletni "Narodowy program zwalczania chorób nowotworowych". Eksperci obecni na posiedzeniu komisji stwierdzili, że wprowadzenie programu zmniejszy o 50% zachorowania na niektóre z nowotworów, a z pewnością przyczyni się do zmniejszenia umieralności.
Senator sprawozdawczyni zaznaczyła, że do dorobku sejmowego Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia postanowiła wprowadzić poprawki przywracające treść przedłożenia rządowego.
Senator K. Sienkiewicz podkreśliła, że rozpatrywana ustawa wieńczy kilkanaście lat pracy Polskiej Unii Onkologii, Centrum Onkologii, naukowców, ministra zdrowia i Senatu. Senator uroczyście wniosła o przyjęcie ustawy wraz z poprawkami zaproponowanymi przez komisję.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 66 głosami, podjęła uchwałę:
Senat przyjął bez poprawek ustawę o zmianie ustawy - Kodeks karny
Sejm uchwalił tę ustawę na 104. posiedzeniu, 3 czerwca br.; 7 czerwca trafiła ona do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie
Przedstawiła je senator Ewa Serocka. Senator zaznaczyła, że ustawa zakłada zmianę dwóch artykułów kodeksu karnego - art. 101 i 102.
Art. 101 zmniejsza z pięciu do czterech liczbę kategorii przestępstw ulegających przedawnieniu. Ponadto w nowym punkcie 2a dodano nową kategorię - okres piętnastu lat przedawnienia, który przewidziano dla czynów zagrożonych karą pozbawienia wolności przekraczającą pięć lat. Istotą drugiej zmiany jest wydłużenie z pięciu do dziesięciu lat okresu przedawnienia karalności przestępstw określonych w art.101 § 1 pkt 1-3, gdy nastąpiło wszczęcie postępowania przeciwko określonej osobie.
Jak podkreśliła senator, intencją autorów nowelizacji kodeksu karnego jest ograniczenie możliwości uniknięcia kary przez sprawców poważnych przestępstw, którzy wykorzystując przewlekłość procedur sądowych i podejmując wspólnie z obrońcami działania w celu utrudnienia przebiegu procesu, doprowadzają do przedawnienia karalności zarzucanych im czynów. Realizując ten cel, autorzy wprowadzili w art. 102 kodeksu karnego przedłużenie okresu przedawnienia o pięć lat, kreując instytucję tak zwanego przedawnienia wyrokowania.
Dyskusję w komisji wywołał jednak art. 2 ustawy, który wprowadza wydłużenie okresu przedawnienia również w wypadku czynów popełnionych przed wejściem w życie nowelizacji.
Senator E. Serocka zaznaczyła, że choć mogło by się wydawać, że ta nowelizacja jest przejawem obrony wymiaru sprawiedliwości przed przewlekłością postępowania, to jednak nie sposób nie dostrzec realiów funkcjonowania polskiego wymiaru sprawiedliwości, które skłoniły autorów do modyfikacji unormowań okresu przedawnienia karalności przestępstw. Sądownictwo powszechne do 2003 r. przeżywało ogromny kryzys braku środków na funkcjonowanie, przy wielokrotnie zwiększonym wpływie spraw do sądów. Miało to wpływ na opóźnienie w wyznaczaniu terminu pierwszej rozprawy, a w konsekwencji na upływ terminów przedawnienia w niektórych sprawach. W 2004 r. na ogólną liczbę pięciuset siedemdziesięciu dwu tysięcy siedmiuset dwudziestu czterech spraw o przestępstwa rozpoznanych przez sądy powszechne z powodu przedawnienia umorzono siedemset siedemdziesiąt. Obecnie, z uwagi na zwiększenie przez parlament tej kadencji o około 50% środków na funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, sytuacja systematycznie się poprawia. Prolongata terminu, o którym mowa w art. 102 kodeksu karnego, pozwoli na redukcję negatywnych skutków stanu z poprzednich lat.
Senator sprawozdawczyni w imieniu komisji wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 66 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę o przyjęciu rozpatrywanej ustawy bez poprawek.
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o upoważnieniu do ratyfikacji Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r.
Sejm uchwalił tę ustawę na 103. posiedzeniu. Do Senatu trafiła ona 20 maja br., a marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych.
Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Senator Bogusław Mąsior, sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych, zaznaczył, że w przedmiotowym zakresie obowiązuje zarówno nas, jak i Szwecję bardzo przestarzała umowa, zawarta jeszcze pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Szwecji 5 czerwca 1976 r., w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Umowa ta absolutnie nie odpowiada określonej, istniejącej dzisiaj sytuacji formalnoprawnej i stosunkom gospodarczym, jakie występują między oboma krajami.
Senator podkreślił, że w 2003 r. obroty w handlu Polski ze Szwecją były największe w ciągu ostatnich lat. Dynamika polskiego eksportu na rynek szwedzki w 2003 r. również była jedną z największych wśród krajów Unii Europejskiej. W stosunkach gospodarczych ze Szwecją Polska uzyskuje dodatnie saldo wymiany handlowej. W 2003 r. sięgało ono 215 milionów 300 tysięcy dolarów. W 2004 r. obroty pomiędzy Szwecją i Polską wynosiły 4 miliardy 953 miliony dolarów. I również w tym roku odnotowano nadwyżkę po stronie Polski w bilansie handlowym.
Według źródeł szwedzkich, w Polsce funkcjonuje około dziewięciuset firm szwedzkich. Coraz więcej naszych obywateli jest zatrudnionych na terenie Szwecji.
Jak stwierdził senator sprawozdawca, najważniejszą cechą nowej konwencji, która jest oparta na modelowej konwencji podatkowej państw OECD z 2003 r., jest stworzenie warunków do nieograniczonej wymiany informacji pomiędzy organami podatkowymi obu państw na temat wszelkich rodzajów podatków, w tym również podatków pośrednich. Wymiana będzie dotyczyła także informacji będących w posiadaniu banków, instytucji finansowych i ubezpieczeniowych. Konwencja reguluje zagadnienie wzajemnej pomocy organów skarbowych obu państw w egzekucji roszczeń podatkowych w stosunku do osób, które nie wywiązywały się ze zobowiązań podatkowych w jednym państwie, a które mają miejsce zamieszkania bądź siedzibę w drugim państwie.
Konwencja jest zgodna z prawem unijnym. Nie niesie obciążeń dla polskiego budżetu.
W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych senator B. Mąsior wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawił senator Franciszek Bobrowski. Senator poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
W głosowaniu Senat przychylił się do propozycji komisji i jednomyślnie, 65 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Informacja Prezesa Trybunału Konstytucyjnego o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego w 2004 r.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z 1 sierpnia 1997 r. Trybunał Konstytucyjny informuje Sejm i Senat o istotnych problemach wynikających z działalności i orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego. Nad informacją tą nie przeprowadza się głosowania.
Otrzymaną od prezesa Trybunału Konstytucyjnego informację, zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 10 regulaminu Izby, marszałek skierował do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja na swym posiedzeniu 9 czerwca br. zapoznała się z informacją przedstawioną przez prezesa Trybunału Konstytucyjnego i przekazała ją marszałkowi Senatu.
Na posiedzeniu plenarnym Izby informację przedstawił prezes Trybunału Konstytucyjnego Marek Safjan. Prezes trybunału odpowiadał także na pytania senatorów.
Przewodniczący posiedzeniu wicemarszałek Kazimierz Kutz stwierdził, że Senat zapoznał się z przedstawioną informacją.
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment