Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment

Przedstawił je senator Włodzimierz Łęcki. Senator zaznaczył, że rozpatrywana nowelizacja dotyczy zmian we wcześniejszej ustawie, z 2003 r., dostosowującej nasze kolejnictwo do wymogów Unii Europejskiej. Dostosowanie to obejmowało wówczas zagadnienia organizacyjno-funkcjonalne kolei polskich. Obecna ustawa obejmuje zagadnienia techniczne, związane z integracją systemów kolei poszczególnych państw członkowskich Unii w ramach rynku wspólnotowego.

Senator podkreślił, że jeśli chodzi o kontrolę rynku, ogólne zasady oceny zgodności oraz specyfikę i dyrektywy dotyczące interoperacyjności, rozpatrywana ustawa przewiduje odpowiednie stosowanie, w możliwym zakresie, przepisów ustawy z 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, co usuwa konieczność powtarzania przepisów funkcjonujących już jako systemowe w polskim prawie.

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Obie komisje rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, zasadniczą sprawą, którą rozstrzyga ustawa, jest kwotowanie i limitowanie produkcji mleka. Kwota, którą polska wynegocjowała, wynosi obecnie 8 milionów 500 tysięcy t mleka. W ocenie senatora, dziś jest to kwota wystarczająca, ale trzeba pamiętać, że w niedalekiej przeszłości produkcja mleka w Polsce wynosiła około 17 milionów t. Najprawdopodobniej więc w bardzo bliskiej przyszłości pojawi się konieczność renegocjowania kwoty przyznanej Polsce. Spożycie przetworów mlecznych w Polsce należy bowiem do jednych z niższych.

Ustawa o rynku mleka i przetworów mlecznych nakłada obowiązki na podmioty skupujące mleko oraz obowiązek prowadzenia rejestru podmiotów skupujących mleko, rejestr ten będzie prowadził prezes Agencji Rynku Rolnego. Z kolei na dostawców nakłada obowiązek miesięcznego rejestru mleka i przetworów mlecznych. Przewiduje również wyznaczenie laboratorium referencyjnego, określa zasady zbycia dzierżawy oraz konwersji indywidualnych ilości referencyjnych, określa zasady działania Funduszu Promocji Mleczarstwa.

Ustawa przewiduje utworzenie Komisji Porozumiewawczej do spraw Mleka i Przetworów Mlecznych. Komisja ma się składać z osiemnastu członków. Ośmiu członków tej komisji będzie reprezentowało dostawców hurtowych lub bezpośrednich, ośmiu - podmioty skupujące i zakłady przetwórcze, dwóch - samorząd rolniczy. Do zadań komisji należeć będzie między innymi: ustalenie szczegółowych zasad gospodarowania Funduszem Promocji Mleczarstwa, ustalenie trybu rozdysponowania środków funduszu oraz coroczne ustalanie jego planu finansowego.

Celem Funduszu Promocji Mleczarstwa jest promocja i dostosowanie spożycia mleka lub przetworów mlecznych, w szczególności przez dzieci i młodzież (lepsza promocja to większa produkcja i większe spożycie, więc znowu może pojawić się problem niewystarczającej kwoty), dofinansowanie akcji promocyjnych i informacyjnych dotyczących mleka lub przetworów mlecznych w kraju i za granicą, dofinansowanie udziału w targach krajowych o ważnym znaczeniu i targach zagranicznych, dofinansowanie szkoleń dostawców oraz podmiotów skupujących.

Senator B. Mąsior poinformował, że Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej stwierdziła zgodność ustawy z prawem unijnym i postanowiła zaproponować Senatowi przyjęcie czterech poprawek, doprecyzowujących i uściślających zapisy ustawy.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Andrzej Anulewicz. Senator podkreślił, że wprawdzie ustawa z  6 września 2001 r. o regulacji rynku mleka i przetworów mlecznych nie ma w pełni charakteru dostosowawczego, a ponadto dotyczy spraw uregulowanych w rozporządzeniach unijnych, spełniła jednak bardzo ważną funkcję, ponieważ przygotowała producentów mleka, przetwórców, hurtowników do tych warunków, na jakich będą oni funkcjonowali wtedy, kiedy Polska będzie w Unii Europejskiej i kiedy będzie obowiązywała ustawa, będąca przedmiotem debaty Izby.

Senator sprawozdawca poinformował, że omawiana ustawa uzyskała pozytywną opinię senackiej Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, otrzymała również pozytywne opinie Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej oraz biura legislacyjnego.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska przedstawił senator Franciszek Bachleda-Księdzularz. Senator zaznaczył, że celem ustawy jest dostosowanie polskiego ustawodawstwa do regulacji wspólnotowych w zakresie produkcji i wprowadzania do obrotu produktów rolnictwa ekologicznego. Senator wskazał, że zagadnienia te zostały uregulowane w Unii Europejskiej w wielu rozporządzeniach wydanych zarówno przez Radę, jak i przez Komisję Europejską, przy czym podstawowe znaczenie ma rozporządzenie rady nr 2092/91 z 24 czerwca 1991 r. w sprawie produkcji ekologicznej produktów rolnych oraz znakowania produktów rolnych i środków spożywczych. Rozporządzenie to, zgodnie z art. 249 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, ma zasięg ogólny. Obowiązuje ono w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozpatrywana ustawa dotyczy tych kwestii, które nie zostały określone w rozporządzeniach unijnych albo zostały w nich uregulowane jedynie ogólnie.

Senator sprawozdawca podkreślił, że zgodnie z opiniowanym aktem prawnym pojawiające się w nim pojęcie "producent" jest tożsame z pojęciem "podmiot gospodarczy", zdefiniowanym w rozporządzeniu nr 2092/91 EWG jako każda osoba fizyczna lub prawna, która produkuje, przygotowuje lub przywozi z państw trzecich w celu późniejszego obrotu produkty określone w rozporządzeniu lub wprowadza do obrotu takie produkty. Ustawa określa organy kompetentne w sprawach kontroli i certyfikacji w rolnictwie ekologicznym oraz upoważnione jednostki certyfikujące, a także zakres ich upoważnień. Ponadto ustawa nakłada na upoważnione jednostki certyfikujące obowiązek przekazywania danych o producentach w wyznaczonych terminach i określa środki ochrony roślin, nawozy oraz środki poprawiające właściwości gleby, które będą kwalifikowane do stosowania w rolnictwie ekologicznym. Ustawa zawiera także przepisy karne.

Senator zaznaczył, że ze względu na fakt, iż rozpatrywany akt prawny uchyla ustawę z 16 marca 2001 r. o rolnictwie ekologicznym, powstała konieczność uregulowania kwestii intertemporalnych i zamieszczenia tu przepisów przejściowych. Na ich podstawie zostanie zachowana ważność wydanych dotychczas certyfikatów zgodności do dnia upływu ich ważności, oznakowania produktów rolnictwa ekologicznego - będą one mogły znajdować się w obrocie do dnia upływu terminu ich ważności - oraz upoważnień wydanych jednostkom certyfikującym i nadanych im numerów indentyfikacyjnych do końca 2004 r.

Senator F. Bachleda-Księdzularz poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska postanowiła zaproponować jedną poprawkę do ustawy i wnosi o jej przyjęcie.

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 31 marca 2004 r. i 1 kwietnia przekazana do Senatu. Marszałek 2 kwietnia skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Sławomir Izdebski. Senator podkreślił, że celem tej ustawy jest implementacja dyrektywy nr 68/89 Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej z  23 stycznia 1968 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich, dotyczących klasyfikacji drewna nieobrobionego.

Senator wskazał, że ustawa ta reguluje klasyfikację drewna surowego nieobrobionego przeznaczonego do obrotu handlowego jako klasyfikowane. W tytule ustawy oraz w jej przepisach posłużono się pojęciem "drewno surowe nieobrobione", co jest zgodne z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług. Zgodnie z tą ustawą klasyfikacja drewna będzie dobrowolna, ale jednocześnie będzie możliwe klasyfikowanie według innych kryteriów czy innych metod.

Senator S. Izdebski poinformował, że komisja rozpatrywała ustawę na swym posiedzeniu 2 kwietnia br. i postanowiła wnieść o wprowadzenie do niej dwóch poprawek.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Janusz Bargieł. Senator zaznaczył, że ustawa reguluje klasyfikację drewna surowego nieobrobionego przeznaczonego do obrotu handlowego jako "klasyfikowane EEC". Klasyfikacja drewna według zasad określonych w ustawie będzie dobrowolna, jednocześnie dopuszczalne będzie klasyfikowanie drewna według innych kryteriów i metod. Dokonujący obrotu handlowego drewnem surowym nieobrobionym, decydując się na obrót drewnem klasyfikowanym jako EEC, będzie musiał jednak dokonywać tej klasyfikacji według zasad i metod określonych w ustawie.

Przedstawione wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły dwie poprawki.

Uchwała

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Janusz Bargieł poinformował, że komisja zebrała się 7 kwietnia i rozpatrzyła ustawę. Jej celem jest dostosowanie przepisów krajowych do wymagań Unii Europejskiej w zakresie wytwarzania i wprowadzania do obrotu pasz leczniczych, urzędowej kontroli żywienia zwierząt i pasz leczniczych oraz kontroli granicznej pasz, dodatków paszowych, premiksów i pasz leczniczych.

Ustawa wdraża do prawa polskiego siedem aktów prawa Unii Europejskiej, a w szczególności Dyrektywę Rady 95/53/WE z  25 października 1995 r. ustalającą zasady dotyczące organizacji urzędowych inspekcji w zakresie żywienia zwierząt oraz Dyrektywę Komisji 98/68/WE z dnia 10 września 1998 r. ustanawiającą dokument wzorcowy określony w art. 9 ustawy ust. 1 Dyrektywy Rady 95/53/EWG i niektóre reguły kontroli przy wprowadzaniu do Wspólnoty pasz z państw trzecich oraz Dyrektywę Rady 90/167/EWG z  26 marca 1990 r. ustanawiającą warunki przygotowania, wprowadzenia do obrotu i użycia pasz leczniczych we Wspólnocie.

Ustawa reguluje ogólne warunki wprowadzenia pasz leczniczych do obrotu i udzielania zezwoleń na prowadzenie działalności w tym zakresie. Większość kwestii dotyczących produkcji, warunków przechowywania, wprowadzania do obrotu, sposobu znakowania i transportowania pasz leczniczych została przekazana do uregulowania w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy delegacją zawartą w art. 6 ust. 4.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 31 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 1 kwietnia. Marszałek 2 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Andrzej Wielowieyski podkreślił, że założeniem rozpatrywanej ustawy jest usystematyzowanie regulacji prawnych związanych z wyrobami stosowanymi w medycynie weterynaryjnej, dokonanie transpozycji dyrektywy unijnej do polskiego prawodawstwa, a także zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich, zwłaszcza w sprawie sprzętu elektromedycznego stosowanego w medycynie i weterynarii.

Ustawa podejmuje trzy zagadnienia. Po pierwsze, mówi o procedurach wprowadzania do obrotu i używania wyrobów stosowanych w medycynie, także sprawdzania tego przez Państwowy Instytut Weterynaryjny. Po drugie, podaje zasady nadzoru nad wprowadzaniem ich do obrotu i używania, kontroli sprawowanej przez prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych. Po trzecie, określa sposób rejestru tych wyrobów i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzanie do obrotu, czyli wytwórców, importerów i tych, którzy się trudnią handlem.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Tadeusz Bartos wskazał, że podstawowym celem ustawy jest usystematyzowanie zagadnień dotyczących regulacji prawnych związanych z wyrobami stosowanymi w medycynie weterynaryjnej oraz dostosowanie polskiego prawodawstwa do dyrektywy unijnej nr 84/539/EWG z  17 września 1984 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstwa państw członkowskich odnoszącego się do sprzętu elektromedycznego stosowanego w medycynie lub weterynarii. W tym celu ustawa określa procedurę wprowadzenia do obrotu i do używania wyrobów stosowanych w medycynie weterynaryjnej, zasady nadzoru nad ich wprowadzaniem do obrotu i do używania oraz sposób prowadzenia rejestru tych wyrobów i podmiotów odpowiedzialnych za ich wprowadzenie.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r., a do Senatu skierowana 5 kwietnia. Marszałek Senatu 6 kwietnia br., na podstawie art. 68 ust. 1 regulaminu, przekazał ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Senator sprawozdawca zwróciła uwagę, że jest to ogromny, a bardzo trudny dla polskich wytwórców rynek. Zgodnie z ustawą wytwórca polski będzie musiał przeprowadzić badania kliniczne dla każdego wyrobu medycznego, nawet dla łóżka szpitalnego, lampy operacyjnej, wózka inwalidzkiego, szpatułki czy pęsetki. Reguluje to art. 30 ustawy. Wdrażane dyrektywy unijne zakładają konieczność oceny klinicznej wszystkich klas wyrobów medycznych.

Jak poinformowała senator K. Sienkiewicz, Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia zaproponowała złagodzenie tego przepisu, tak by ocena kliniczna wyrobu medycznego do różnego przeznaczenia i aktywnego wyrobu medycznego do implantacji była wykonywana na podstawie: danych uzyskanych z właściwego aktualnie dostępnego piśmiennictwa naukowego dotyczącego przewidzianego wykorzystania wyrobu i zastosowania technik, pisemnego opracowania zawierającego krytyczną ocenę tych zestawionych danych lub na podstawie wyników badań klinicznych wykonywanych zgodnie z przepisami ustawy. Chodziło o to, by polskim wytwórcom i użytkownikom ułatwić konkurencję z tymi zagranicznymi firmami, które przyjadą z gotową opinią renomowanej kliniki.

Z chwilą wejścia jej w życie traci moc ustawa uchwalona 27 lipca 2001 r. Jest to zupełnie nowy przepis prawny dostosowujący nasze prawo do unijnego. Zgodnie zatem z regulacjami prawnymi Unii Europejskiej w zakresie wyrobów medycznych zostały rozdzielone, odrębnie potraktowane i uregulowane zagadnienia dotyczące wymagań zasadniczych, procedur oceny zgodności wyrobów medycznych, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i aktywnych wyrobów medycznych do implantacji.

Mimo skomplikowanej materii ustawy, po wczytaniu się w nią i w jej przepisy wykonawcze, a następnie po spełnieniu wymagań dotyczących wytwarzania wyrobów, wprowadzania ich do obrotu i używania na zasadach unijnych, polscy wytwórcy będą mieli możliwość wprowadzenia swoich wyrobów na obszar Unii Europejskiej, polscy użytkownicy zaś zyskają gwarancję bezpieczeństwa zunifikowaną z gwarancjami Wspólnoty Europejskiej.

Jak stwierdziła senator K. Sienkiewicz, obecność na posiedzeniu Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawicieli Ogólnopolskiej Izby Gospodarczej Wyrobów Medycznych "Polmed", Izby Producentów i Dystrybutorów Diagnostyki Laboratoryjnej i ich merytoryczne uzasadnienia skłoniły senatorów do zaproponowania poprawki do art. 92. W opinii komisji, pozostawienie tego artykułu bez uzupełnienia o dodany ustęp spowodowałoby, że nie byłoby nawet krótkiego okresu na sprzedaż wyrobów medycznych bez znaku CE, które już są w obrocie w hurtowniach, aptekach czy u dystrybutorów. Od 1 maja br. wszystkie te wyroby nie mogłyby być wprowadzone do sprzedaży. Naraziłoby to polskich przedsiębiorców na duże straty.

W opinii komisji, ustawa wraz z poprawkami przyniesie efekt w postaci maksymalnej ochrony pacjentów, personelu medycznego przed działaniami niepożądanymi (te działania są również w ustawie bardzo szczegółowo opisane), przed awariami, błędami przy stosowaniu wyrobów medycznych, niewłaściwą eksploatacją i niewłaściwym przechowywaniem tych wyrobów.

Po zakończeniu debaty nad ustawą o wyrobach medycznych Senat przystąpił do głosowania nad poprawkami zawartymi w stanowisku Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Izba zaakceptowała wszystkie proponowane zmiany. Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o wyrobach medycznych wraz z popartymi poprawkami podjęto 67 głosami, przy 5 głosach wstrzymujących się:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Następnego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jak poinformowała senator sprawozdawca, w Sejmie w stosunku do przedłożenia rządowego dokonano wielu poprawek, a mimo to ten akt prawny wywołuje gorący opór środowiska pielęgniarek i położnych. W tym środowisku dominuje poczucie krzywdy z powodu traktatu akcesyjnego eliminującego pielęgniarki będące absolwentkami liceów medycznych oraz z powodu narzuconego, zdaniem środowiska pielęgniarek i położnych, centralnego rejestru kadr bez wskazania źródeł finansowania.

Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych w piśmie skierowanym do wszystkich senatorów wskazała na bezsens dublowania rejestrów okręgowych izb pielęgniarek i położnych, na trudny do oszacowania koszt bardzo ruchomego przecież rejestru, bo migracja i w naszym kraju, i za granicę, jest duża, a zasłanianie się środkami Phare na zakup komputerów rada uznała za niepoważne.

Senator sprawozdawca poinformowała, że Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych opowiada się za wprowadzeniem rejestru, gdyż pozwoli to określić liczbę pielęgniarek i położnych, która obecnie jest trudna do zidentyfikowania. Jeżeli bowiem zsumuje się liczbę zarejestrowanych pielęgniarek i położnych w okręgowych izbach, to okazuje się, że jest ich więcej niż wydano dyplomów. Po prostu niektóre pielęgniarki wykonują swój zawód na obszarze dwóch izb i wtedy to daje liczbę ponad dwustu osiemdziesięciu tysięcy.

Senator K. Sienkiewicz poinformowała, że Główny Urząd Statystyczny rejestruje ich około dwustu dwudziestu tysięcy, a Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej - około stu osiemdziesięciu tysięcy. Ustalenie stanu faktycznego, zdaniem Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Pielęgniarek i Położnych, jest zatem niezbędne, choćby ze względów planistycznych: czy zachęcać do nauki zawodu, czy ułatwiać zdobywanie nauki zawodu, czy wręcz przeciwnie, bo liczba jest wystarczająca itd. I to był najgorętszy moment, ponieważ sama ustawa dostosowuje nas w tym obszarze do prawa wspólnotowego, do dziewięciu dyrektyw Unii Europejskiej i do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

W związku z tym, że omawiana ustawa implementuje dziewięć dyrektyw, w tym niektóre stare, senator K. Sienkiewicz zastanawiała się, czy gorliwość w implementowaniu, w transpozycji prawa europejskiego nie jest nadmierna. Niektóre z nich pochodzą z czasów, kiedy nawet jeszcze nie był regulowany zawód pielęgniarki i położnej.

Kwalifikacje pielęgniarek, które ukończyły studia licencjackie, będą uznawane na podstawie zasady praw nabytych, pod warunkiem, że dyplomom towarzyszyć będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie przez co najmniej trzy lata w okresie ostatnich pięciu lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia. Na podobnych zasadach będą uznawane kwalifikacje absolwentek szkół pomaturalnych, o ile do dyplomu dołączone będzie zaświadczenie stwierdzające, iż dana pielęgniarka pracowała w zawodzie przez co najmniej pięć lat w okresie ostatnich siedmiu lat poprzedzających datę wydania stosownego zaświadczenia.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej głos zabrał senator Andrzej Wielowieyski.

Kolejne trzy zmiany dotyczyły precyzyjnego zalecenia publikacji informacji, w jaki sposób spełniać wymogi dotyczące obowiązywania w Polsce wykazu dyplomów, świadectw, a także wymogów, które trzeba spełnić, aby uzyskać możliwość wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty, farmaceuty itd. Kolejnym punktem jest wykaz specjalności, który też w sposób osobny musi być podany do wiadomości.

W opinii senatora A. Wielowieyskiego, istotną poprawką merytoryczną, chociaż niewprowadzającą żadnych radykalnych zmian, była poprawka piąta. Uściślała ona wymogi w art. 11, dotyczące szkolenia pomostowego. Stworzono szansę, przy obowiązkowych sześciu semestrach, które takie szkolenia w celu uzyskania stopnia licencjackiego mają obejmować, żeby można było, zachowując wymogi programowe i nabycie odpowiednich umiejętności i sprawności, skrócić ten okres szkolenia. Dodano także ważny warunek, żeby każde z tych szkoleń, czy będzie się odbywać w systemie dziennym, czy zaocznym, czy wieczorowym, miało ten sam zakres programowy i ten sam zakres wymogów.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 31 marca 2004 r., a do Senatu przekazana 1 kwietnia. Marszałek Senatu 2 kwietnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, należy przyznać, że ustawodawcy przyświecał pewien cel, a mianowicie likwidacja patologii, które pojawiły się w funkcjonowaniu zakładów opieki zdrowotnej w okresie transformacji. Nowelizacja ma na celu precyzyjne określenie zasad funkcjonowania podmiotów niebędących częścią publicznych zakładów opieki zdrowotnej. W szczególności zabrania działalności, która nie służy zaspokajaniu potrzeb pacjenta i realizacji jego praw, przede wszystkim reklamy lub akwizycji skierowanych do pacjenta oraz działalności polegającej na świadczeniu usług pogrzebowych. Ponadto niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, utworzone przez spółki, stowarzyszenia lub fundacje oraz indywidualne lub grupowe praktyki lekarskie, a także pielęgniarskie, nie mogą prowadzić działalności polegającej na udzielaniu takich samych świadczeń zdrowotnych, które są udzielane przez publiczny zakład opieki zdrowotnej.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator J. Bielawski poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia po rozpatrzeniu nowelizacji ustawy o zakładach opieki zdrowotnej zaproponowała wprowadzenie 5 poprawek, mających wyłącznie legislacyjny i uściślający charakter. W związku z tym zwrócił się w imieniu komisji o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi poprawkami.

Podczas przerwy w obradach odbyło się odbyło się posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, poświęcone rozpatrzeniu wniosków zgłoszonych w czasie debaty. Wniosek o odrzucenie ustawy, a także poprawka dwóch senatorów nie uzyskały  aprobaty komisji. Komisja podtrzymała swoje stanowisko i zarekomendowała Izbie przyjęcie 5 zmian zawartych w sprawozdaniu senatora J. Bielawskiego.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy. Za wnioskiem opowiedziało się 13 senatorów, 46 było przeciw, a 7 osób wstrzymało się od głosu. Wobec tych wyników wniosek nie został przyjęty.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Następnego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie. Sprawozdanie przedstawił senator Mirosław Lubiński. Jak stwierdził, ustawa jest wynikiem sejmowej pracy nad dwoma projektami nowelizacji ustawy - Prawo farmaceutyczne i ustaw pokrewnych: nad projektem rządowym i nad projektem obywatelskim. Wiodący był projekt rządowy.

Omawiana ustawa dostosowuje prawodawstwo polskie do prawa Unii Europejskiej. Zasadniczą zmianą w nowelizacji jest dostosowanie przepisów prawa farmaceutycznego w zakresie badań klinicznych, zgodnie z dwoma dyrektywami Parlamentu Europejskiego 2001/83/WE i 2001/20/WE.

Senator M. Lubiński poinformował, że w ustawie wprowadzono regulacje dotyczące importu równoległego, przez który rozumie się każde działanie polegające na sprowadzeniu produktu leczniczego, posiadającego pozwolenie na dopuszczenie do obrotu w jednym z państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego, tożsamym pod względem zawartości substancji i wskazań terapeutycznych z produktem leczniczym dopuszczonym do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej. Uproszczona procedura w stosunku do importu równoległego umożliwi sprowadzanie do Polski produktów leczniczych po niższej cenie.

Jeśli idzie o materię ustawy niezwiązaną z dostosowaniem prawodawstwa polskiego do unijnego, senator sprawozdawca podkreślił następujące kwestie: zgoda na funkcjonowanie punktów aptecznych jedynie na terenach wiejskich, pod warunkiem że na terenie danej wsi nie jest prowadzona apteka ogólnodostępna; ograniczenie tworzenia aptek ogólnodostępnych przez jeden podmiot do 1% aptek na terenie jednego województwa; określenie wymogów, które musi spełniać kierownik apteki - kierownikiem może być farmaceuta, który nie przekroczył sześćdziesiątego piątego roku życia i ma co najmniej pięcioletni staż pracy w aptece lub trzyletni staż pracy w aptece, gdy posiada specjalizację z zakresu farmacji aptecznej.

Senator M. Lubiński poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia zaproponowała przyjęcie osiemnastu poprawek. Jedna z proponowanych zmian zmierzała do przywrócenia definicji badacza zgodnej z przedłożeniem rządowym, tożsamej z definicją zawartą w ustawie o wyrobach medycznych. Pozostałe poprawki wynikały z zasad techniki legislacyjnej, doprecyzowywały i dostosowywały terminologię.

W debacie nad ustawą o zmianie ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie lekarza wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Mieczysław Janowski, Grzegorz Lipowski, M. Lubiński i Krystyna Sienkiewicz. Ogółem postulowano wprowadzenie 25 poprawek.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Komisja zarekomendowała Izbie przyjęcie 23 z 25 zgłoszonych zmian. Komisja nie zaaprobowała 2 poprawek, ponieważ uznała, że podwyższenie dopuszczalnego progu stwarza możliwość większej koncentracji aptek w rękach jednego właściciela.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia, a następnego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, Komisji Ochrony Środowiska oraz do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Podstawowym wymogiem nałożonym na państwa członkowskie Unii Europejskiej przez dyrektywę nr 2001/77/WE jest ustanawianie i publikowanie w formie zatwierdzonego raportu wskazanych celów w odniesieniu do przyszłego zużycia energii elektrycznej produkowanej z odnawialnych źródeł energii w stosunku procentowym do całkowitego zużycia energii elektrycznej na kolejne dziesięć lat.

Dyrektywa nr 2001/77/WE zobowiązuje także do wprowadzenia systemu potwierdzania przez wydawanie świadectw pochodzenia energii elektrycznej wytwarzanej ze źródeł odnawialnych. Zadanie wyznaczenia, niezależnego od wytwórców i dystrybutorów energii, organu nadzoru nad systemem wydawania świadectw pochodzenia zostało wykonane przez powierzenie tego nadzoru prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki. Świadectwa pochodzenia wydawane będą przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na wniosek przedsiębiorstwa energetycznego zajmującego się, na podstawie koncesji, wytwarzaniem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii przekazywanej za pośrednictwem operatora systemu przesyłowego lub dystrybucyjnego elektroenergetycznego. W projekcie ustawy wprowadzono regulacje nakładające na operatorów obowiązek potwierdzania, podanej we wniosku, wprowadzanej do systemu elektroenergetycznego ilości energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii.

Dodatkowo wprowadzono przepisy dotyczące obowiązku odbioru energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii wytwarzanej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła. Proponowana zmiana zakresu podmiotów, na które nakłada się obowiązek zakupu lub wytworzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, na przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające energię elektryczną, powinna umożliwić objęcie całej ilości energii elektrycznej wytwarzanej w kraju wyznaczonym wskaźnikiem udziału energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych.

Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska zaznaczył, że wskaźnik ten powinien do 2010 r. osiągnąć poziom 7,5% energii elektrycznej zużywanej brutto w kraju. W ustawie doprecyzowano również, że obowiązek dotyczący odpowiedniego udziału energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych może być realizowany także przez wytworzenie tej energii z własnych odnawialnych źródeł energii, co służyć powinno zwiększeniu aktywności inwestycyjnej przedsiębiorców energetycznych, szczególnie w wypadku braku odpowiedniej liczby ofert sprzedaży tej energii od jej wytwórców.

Przepisy precyzujące sposób ustalania kar za nierealizowanie obowiązku zakupu lub wytworzenia energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii posłużą skuteczniejszemu egzekwowaniu tego obowiązku i ograniczeniu możliwości jego omijania. Zastosowano tutaj minimalny poziom kary za niewypełnienie obowiązku zakupu lub wytworzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych.

Jak stwierdził senator G. Niski, dostosowując natomiast przepisy ustawy - Prawo energetyczne do dyrektywy 2003/54/WE w zakresie wymogu oddzielenia operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych od działalności polegającej na wytwarzaniu i obrocie energią elektryczną, wprowadzono zmianę zakresu podmiotów mających obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej w skojarzeniu z wytwarzaniem ciepła. Obowiązek ten został nałożony na przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające energię elektryczną podobnie jak to było w wypadku obowiązku zakupu energii pochodzącej ze źródeł odnawialnych.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas debaty na posiedzeniu Komisji Ochrony Środowiska nad omawianą ustawą zgłaszano jeszcze inne postulaty zmierzające do większej modyfikacji tej ustawy. Senatorowie widzieli taką potrzebę. Zwyciężyła jednak racja szybkiego dostosowania naszego ustawodawstwa do ustawodawstwa Unii Europejskiej i przyjęto zapewnienie rządu, że przygotowywana jest ustawa, która kompleksowo i całościowo ureguluje omawiane problemy.

Na zakończenie swojego wystąpienia, w imieniu Komisji Ochrony Środowiska, senator G. Niski wniósł o przyjęcie omawianej ustawy bez poprawek.

Senator sprawozdawca, odnosząc się do wystąpienia senatora G. Niskiego, dodał, że na Polsce - w wyniku zobowiązań traktatowych i przyjęcia do realizacji przedmiotowego rozporządzenia - ciąży obowiązek, by do 2010 r. w strukturze wytwarzanej energii 7,5% pochodziło ze źródeł odnawialnych. Jest to spory wysiłek, zważywszy, że dzisiaj mamy w tej strukturze niewiele ponad 2% energii wytwarzanej ze źródeł odnawialnych.

Ponadto senator Z. Zychowicz zaznaczył, że wdrożenie w życie ustawy, a tym samym rozporządzenia w sposób istotny może się przyczynić do zwiększenia zatrudnienia i rozwoju obszarów wiejskich, jako że te źródła odnawialne to wierzby energetyczne, różnego rodzaju inne rośliny, budowa siłowni wiatrowych. W opinii senatora, rzutuje to w istotny sposób na szereg dziedzin i rynków, zwłaszcza rynku pracy i innych. A także przyczyni się istotnie do poprawy stanu środowiska naturalnego.

Senator sprawozdawca zastanawiał się, jak to wygląda z gospodarczego czy ze społecznego punktu widzenia. Czy jako kraj, w którym nadprodukcja energii sięga około 30%, kraj, w którym przytłaczająca większość elektrowni już się dostosowała do norm europejskich w zakresie emisji CO₂ i SO₂ oraz spełnia te normy, jesteśmy w stanie do 2010 r. wprowadzić na rynek 7,5% ustalonej w traktacie akcesyjnym energii elektrycznej pochodzącej ze źródeł odnawialnych? Jest to energia zapewne zdrowsza, ale też, jeśli chodzi o wytwarzanie, na razie znacznie droższa. Senator F. Bobrowski przywołał w tym miejscu przykład elektrowni, która, wyprzedzając postanowienia rozpatrywanej nowelizacji, dokonała próby produkcji energii na bazie wierzby. Koszt tony wierzby to dzisiaj 100 zł, transport kosztuje też 100 zł, a ilość wytworzonej energii jest podobna do energii wytworzonej z jednej tony węgla brunatnego, który kosztuje średnio 45 zł.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych po bardzo burzliwej dyskusji doszła do wniosku, iż ta sprawa będzie bardzo trudna. Dlatego zaproponowano wprowadzenie poprawki do art. 1 pkt 1, art. 9a. Postulowana zmiana zwolniłaby przedsiębiorstwa wytwarzające energię od obowiązku zakupu i wytwarzania energii odnawialnej. Poprawka została przyjęta przez komisję jednogłośnie, mimo świadomości, że średni udział energii odnawialnej w krajach Wspólnoty Europejskiej wynosi 22%. Senator F. Bobrowski wyraził obawę, że nawet po zainstalowaniu w Polsce tyle wiatraków, co w Niemczech i tak nie uzyskamy takiego rezultatu, gdyż zabraknie nam nie tyle wiatraków, ile wiatru. Poza tym komisja była świadoma tego, jakie byłyby skutki ekonomiczne dla przedsiębiorstw wytwarzających energię, gdyby nie wprowadzono proponowanej poprawki.

Podczas przerwy w obradach odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Ochrony Środowiska, Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, które ustosunkowały się do postulowanych w debacie wniosków. Akceptację połączonych komisji uzyskał wniosek o przyjęcie nowelizacji sejmowej bez poprawek, przedstawiony wcześniej przez dwie komisje senackie.

Ustawa o substancjach zubożających warstwę ozonową miała na celu wdrożenie do krajowego prawodawstwa wymagań Unii Europejskiej, wynikających z rozporządzenia nr 2037/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z 29 czerwca 2000 r. w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową. Uregulowanie tych spraw scedowano na kraje członkowskie. Ustawę uzupełniono o wymagania wynikające z protokołu montrealskiego w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową, sporządzonego w Montrealu 16 września 1987 r. Ustawa miała na celu doprowadzenie do całkowitego wyeliminowania ze stosowania na rynku tych substancji. Regulacja dotyczyła przede wszystkim przedsiębiorców wykorzystujących w prowadzonej działalności gospodarczej substancje kontrolowanych, Inspekcję Ochrony Środowiska, jednostki uprawnione do prowadzenia kursów, służby celne itp.

Senator J. Bień poinformował, że substancje zubażające warstwę ozonową zaliczono do substancji negatywnie oddziałujących na środowisko, zatem nadrzędnym celem jest ich całkowita eliminacja z rynku. Proponowane mechanizmy mają wpłynąć na podjęcie decyzji w sprawie szybszej rezygnacji z ich stosowania w praktyce. Zakładane obciążenia finansowe przedsiębiorców wykorzystujących w swojej działalności substancje kontrolowane mają przyczynić się do wzrostu konkurencyjności przedsiębiorstw oferujących wyroby i usługi proekologiczne. Substancje kontrolowane wykorzystywane są głównie w sektorze chłodnictwa i klimatyzacji. Na przedsiębiorców wykorzystujących w swojej działalności substancje kontrolowane nakłada się obowiązek uzyskania świadectwa przeszkolenia.

W opinii sprawozdawcy Komisji Ochrony Środowiska, nałożenie opłaty ekologicznej na wprowadzone substancje kontrolowane przyczyni się do wyrównania cen między produktami i usługami nieekologicznymi a produktami i usługami z substancjami alternatywnymi. Dzięki opłacie ekologicznej na substancje negatywnie oddziałujące na środowisko zostaną zgromadzone środki finansowe na wydzielonym koncie Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, które następnie mają przyczynić się do uruchomienia systemów zbiórki, demontażu, recyklingu i unieszkodliwiania urządzeń chłodniczych i klimatyzacyjnych, w szczególności pochodzących od właścicieli prywatnych. Oszacowano, że znaczące wpływy z tego tytułu, kilka milionów złotych, będą zasilały budżet Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do roku 2010.

Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska poinformował, że komisja zaproponowała wprowadzenie 16 poprawek do ustawy sejmowej. Poprawki merytoryczne dotyczyły: przepisów art. 2, 3, 17 i 27 odwołujących się do nazwy "substancje kontrolowane" - zamiast tego sformułowania zaproponowano sformułowanie "substancje zubożające warstwę ozonową"; przepisu art. 9 ust. 3 - przeredagowano go w taki sposób, że dotyczył nie tylko osoby fizycznej, ale i podmiotów zatrudniających te osoby i prowadzących działalność w tym zakresie; przepisu art. 12 ust. 4 - uprawniono ministra właściwego do spraw gospodarki do określenia wysokości opłat za wydanie świadectw i maksymalnych stawek ewentualnych opłat za egzaminy i ujednolicenia tego typu opłat w skali kraju. Ponadto zaproponowano zmianę przepisu art. 22 ust. 1 - poprawka precyzowała opłatę karną określoną w sposób niejednakowy dla osób, które nie wniosły opłaty, i dla tych, które pomyłkowo wniosły opłatę niższą od należnej. Kolejne dwie zmiany dotyczyły sankcji za nieprowadzenie ewidencji, mowa tu o karze grzywny.

Jak poinformował senator Z. Zychowicz, Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zajmowała się przede wszystkim europejską częścią ustawy i stwierdziła, że wszystkie przepisy prawa europejskiego dotyczące tej kwestii będą dzięki tej ustawie implementowane do polskiego porządku prawnego.

Podczas przerwy w obradach odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, które rozpatrzyły wnioski zgłoszone w debacie nad ustawą o substancjach zubożających warstwę ozonową. Spośród 16 poprawek zawartych w stanowisku Komisji Ochrony Środowiska połączone komisje poparły 15 zmian.

Uchwała

Ustawa ta została uchwalona przez Sejm 2 kwietnia 2004 r. 5 kwietnia przekazano ją do Senatu, a następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie, które przedstawił senator Włodzimierz Łęcki.

Senator sprawozdawca poinformował, że ustawa o zmianie ustawy o odpadach była inicjatywą poselską. Jednym z problemów współczesnego świata jest problem odpadów, problem unicestwiania i problem wtórnego ich użycia, tak zwanego recyklingu. Różne odpady mają różną wartość: są odpady, do których się dopłaca, aby zostały wtórnie użyte, są takie, jak odpady metali, krótko mówiąc złom, które mają określoną wartość materialną.

Jak stwierdził, przy zubożeniu naszego społeczeństwa nastąpiły zjawiska patologiczne: kradzieży, dewastacji obiektów - przede wszystkim obiektów użyteczności publicznej, linii kolejowych, linii energetycznych, różnego rodzaju pomników, sprzedawanie złomu do punktów skupu. Ustawa o działalności gospodarczej z 1996 r. nakładała na punkty skupu złomu obowiązek rejestracji sprzedających złom. Później, w wyniku zmiany, w 1999 r. prawo działalności gospodarczej zniosło ten przepis, powodując wzrost tego rodzaju przestępstw, to znaczy kradzieży ogólnie mówiąc metali. Było to już zjawisko masowe, tego typu kradzieży w skali rocznej, dotyczących kolei, energetyki, telekomunikacji, było około dziesięciu tysięcy rocznie. Pod wpływem opinii społecznej, a także swoistego rodzaju łamania prawa, bo niektóre samorządy ustalały własne prawo nakazujące punktom skupu złomu rejestrowanie sprzedających, co okazało się sprzeczne z prawem ogólnym, sejmowa Komisja Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa wystąpiła z inicjatywą legislacyjną, wnosząc do ustawy o odpadach dwa artykuły. Pierwszy precyzował zasady rejestracji osób sprzedających i prowadzenia rejestru przez punkty skupu, drugi  określał odpowiedzialność karną za nieprzestrzeganie artykułu dotyczącego rejestracji.

Uchwała

Rozpatrywany projekt został wniesiony przez grupę senatorów. 11 marca 2004 r. marszałek Senatu skierował go do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do trzech komisji: do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, Komisji Ochrony Środowiska oraz do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Pierwsze czytanie przeprowadzono na wspólnym posiedzeniu komisji 2 kwietnia br. Komisje po rozpatrzeniu projektu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Jak przypomniał prowadzący obrady marszałek Longin Pastusiak, drugie czytanie projektu obejmuje przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie ustawy, przeprowadzenie dyskusji, a także zgłaszanie wniosków.

Senator sprawozdawca przypomniał, że była to senacka propozycja ustawy, podpisana przez grupę senatorów: Franciszka Bachledę-Księdzularza, Tadeusza Bartosa, Adama Bielę, Franciszka Bobrowskiego, Władysława Bułkę, Henryka Dzido, Zdzisławę Janowską, Mieczysława Janowskiego, Irenę Kurzępę, Grzegorza Lipowskiego, Mirosława Lubińskiego, Włodzimierza Łęckiego, Bogusława Mąsiora, Mieczysława Mietłę, Stanisława Nicieję, Kazimierza Pawełka, Wojciecha Pawłowskiego, Wiesława Pietrzaka, Lesława Podkańskiego, Jolantę Popiołek, Zbigniewa Religę, Wiesławę Sadowską, Jerzego Smorawińskiego, Jana Szafranca i Józefa Sztorca. Wymieniając wnioskodawców, senator J. Pieniążek podkreślił, że są to przedstawiciele wszystkich funkcjonujących w Senacie klubów i zespołów.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, rozpatrywany projekt został przyjęty przez połączone komisje 16 głosami, przy 1 głosie przeciw i 1 wstrzymującym się. Jeden z wnioskodawców, senator A. Biela, zgłosił autopoprawkę. Zmienia ona datę -  do 30 kwietnia 2013 r. - do kiedy biokomponenty mogą być wytwarzane wyłącznie z surowców rolniczych zebranych na terytorium RP, produktów ubocznych i odpadów powstałych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Jak przypomniał senator sprawozdawca, w styczniu br., w ramach zmiany Wspólnej Polityki Rolnej, najpierw Komisja Rolnictwa Parlamentu Europejskiego, następnie Parlament Europejski, a następnie Rada Ministrów Spraw Zagranicznych Unii Europejskiej, przyjęły zmiany we Wspólnej Polityce Rolnej, które zakładają zwiększenie zakresu produktów nieprzetworzonych rolnych, do których dopłaty będą wprowadzone według zasad fazowania, a więc od 25% przez dziewięć lat do 100%. I w ramach tych produktów znalazły się między innymi surowce energetyczne, w tym rzepak.

Polska wyrażała w tym stanowisku zadowolenie z wielu rozwiązań, które dotyczą zmiany Wspólnej Polityki Rolnej, przede wszystkim oddzielenia płatności od produkcji, ale między innymi zwracała uwagę, że zamrożenie kwoty mleka, a także wprowadzenie nowych płatności do nowych produktów nieprzetworzonych w rolnictwie uderza bezpośrednio w nasz kraj i naraża go na bardzo poważne straty.

Jesteśmy szczególnie zaniepokojeni rozszerzeniem mechanizmów phasing in na nowe płatności bezpośrednie, wprowadzane dla kilku sektorów, łącznie z sektorem mleka, jak również w związku z zamrożeniem kwot mlecznych dla Polski do 2004 r. Należy zauważyć, że kwota mleczna przyznana w Kopenhadze nie byłaby wystarczająca dla Polski, gdyż kwota ta jest ustalona na poziomie pięciokrotnie niższym aniżeli obecne zużycie mleka w gospodarstwach rolnych. Nie ma również zapisu "uruchomienie rezerwy w tym zakresie do 2013 r.". I w naszej kwestii, związanej z dzisiejszymi obradami, przypominamy, że stosowanie mechanizmów phasing in do produktów objętych płatnościami bezpośrednimi oznacza zmniejszenie wydatków z budżetu wspólnotowego na rzecz Polski o około 11 miliardów euro w latach 2004-2013. Czyli wprowadzenie tych dopłat fazowanych przez dziewięć lat, powoduje zmniejszenie wypłaty z budżetu Unii o 11 miliardów euro przez okres dziewięciu lat.

Te poprawki zostały zgłoszone dzięki skandynawskim eurodeputowanym. Niestety, sprawozdawca komisji Lutz Goepel z Niemiec, z byłego NRD, wniósł poprawki przeciwne i jego raport został przyjęty na posiedzeniu komisji, na którym nie dano członkom delegacji obserwatorów, między innymi z Polski, z Węgier i innym, możliwości zabrania głosu. I wtedy, nie mając takiej możliwości, w imieniu pięciu obserwatorów wystosowano do Pata Coxa, przewodniczącego Parlamentu Europejskiego, protest, w którym napisano o zaistniałym fakcie oraz zaprotestowano przeciwko wprowadzeniu naprędce, do 1 maja br., regulacji niekorzystnych dla Polski.

Jak poinformował senator J. Pieniążek, odpowiedź P. Coxa była mniej więcej taka, że niestety, do 1 maja obserwatorzy mogą tylko zabierać głos, nie mają zaś prawa głosować, a więc wszystko, co się stało na posiedzeniu komisji, było zgodne z regulaminem. W ślad za tym, grupa senatorów postanowiła przeciwstawić się zagrożeniu, jakie stanowią producenci surowców do wyrobu biopaliw oraz samych biopaliw z terenu Unii Europejskiej, i zaproponować konkretne rozwiązanie prawne.

Czyli, po pierwsze, polscy rolnicy będą dostarczali w pierwszym roku tylko 25% roślin energetycznych, a po drugie, rolnicy niemieccy będą mieli obniżone podatki. Jesteśmy więc w niekorzystnej sytuacji, dlatego jest propozycja powyższej ustawy, która łagodzi te skutki i zobowiązuje wszystkich producentów biopaliw, aby do 2013 r. korzystali wyłącznie z produktów i biokomponentów pochodzących z terenu Polski. Jednocześnie ta ustawa wprowadza kary za niestosowanie się do tego wymogu.

Sprawozdawca połączonych komisji przypomniał, że oczywiście to rozwiązanie jest według opinii rządowej niezgodne z przepisami Unii Europejskiej, podważa główne elementy związane ze swobodnym przepływem towarów, niemniej jednak w sytuacji, kiedy potraktowano nas w ten sposób w ostatnich dwóch miesiącach, postanowiono dać Senatowi pod rozwagę przyjęcie odpowiedniego rozwiązania.

Najbardziej, proszę państwa, uderzyło nas, pracujących w imieniu Senatu w Parlamencie Europejskim, że Lutz Goepel, sprawozdawca komisji rolnictwa z Niemiec, stwierdził w uzasadnieniu, że należy jak najszybciej przyjąć zmianę Wspólnej Polityki Rolnej, bo od 1 maja br. pełnoprawnymi członkami Parlamentu Europejskiego będą Polacy, Węgrzy oraz osiem innych państw i wtedy na pewno te propozycje nie przejdą, w związku z czym trzeba się spieszyć, aby chronić własne interesy, tak zwanej starej Piętnastki - powiedział senator J. Pieniążek.

W związku z tym, że podczas debaty nad projektem ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych nie zgłoszono wniosków o charakterze legislacyjnym przystąpiono do trzeciego czytania. Zgodnie z Regulaminem Senatu trzecie czytanie polegało jedynie na głosowaniu. Przedstawiony projekt poparło 34 senatorów, 20 było przeciw, a 5 osób wstrzymało się od głosu. Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o biokomponentach stosowanych w paliwach ciekłych i biopaliwach ciekłych wraz z projektem tej ustawy:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment