Diariusz Senatu RP: spis treści, następna część dokumentu

W dniach 14, 15 i 16 kwietnia 2004 r. odbyło się 60. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Alicję Stradomską i Krzysztofa Szydłowskiego; listę mówców prowadził senator K. Szydłowski.

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie i uchyleniu niektórych ustaw w związku z uzyskaniem przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o indywidualnych kontach emerytalnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o pracowniczych programach emerytalnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o Narodowym Planie Rozwoju,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o niektórych zabezpieczeniach finansowych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o transporcie kolejowym*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o rolnictwie ekologicznym*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o klasyfikacji drewna surowego nieobrobionego*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobach stosowanych w medycynie weterynaryjnej*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wyrobach medycznych*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo farmaceutyczne oraz ustawy o zawodzie lekarza*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o odpadach.

_______________

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. i 5 kwietnia przekazana do Senatu. Następnego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Pierwsza grupa przepisów rozszerza pojęcie Unii Europejskiej, ponieważ będziemy operowali, tak jak jej pozostali członkowie, nie tylko w obszarze dwudziestu pięciu państw rozszerzonej Unii, ale także w obszarze, który rozciąga się poza nią i obejmuje Europejski Obszar Gospodarczy oraz Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu. Oznacza to, że zasady, które obowiązują w Unii Europejskiej, przede wszystkim w zakresie swobody przepływu towarów i usług, będzie się stosować także w stosunkach między Polską a Liechtensteinem, między Polską a Norwegią, Islandią, a także Szwajcarią.

Drugi dział przepisów obejmuje postanowienia wynikające z rozporządzeń Unii Europejskiej. Rozporządzenia, zgodnie z prawem Unii Europejskiej, stosuje się bezpośrednio na terytorium państwa członkowskiego. Ponieważ od 1 maja, stając się członkiem Unii Europejskiej, będziemy mieli na mocy art. 249 traktatu  rzymskiego obowiązek bezpośredniego stosowania rozporządzeń unijnych, zachodzi potrzeba wyeliminowana z naszego prawa tych wszystkich elementów wcześniej wprowadzonych rozporządzeń unijnych, które znalazły się w naszym systemie prawnym.

Czwarty segment, przedostatni, obejmuje zespół ustaw, w których zawarta jest tak zwana klauzula wzajemnego uznania. Dotyczy ona przepływu towarów. Zasadą jest, że towar wyprodukowany w jakimkolwiek państwie Unii Europejskiej swobodnie przepływa przez cały obszar Unii, gdyż wewnątrz nie ma granic. Zasadą jest także, że nie wolno kontrolować jakości tego towaru - ponieważ produkowano go wedle norm unijnych - przed wpuszczeniem go na swój obszar. Klauzula wzajemnego uznania oznacza, że akceptujemy sposób produkcji, wytwarzania określonego towaru wedle jednolitych norm unijnych w ramach całej Unii Europejskiej i dopuszczamy ten towar na nasze terytorium, a kontrolować możemy go ewentualnie wtedy, kiedy ten towar się u nas znajdzie. Nie ma więc kontroli ex ante, kontroli uprzedniej - jest kontrola ex post, po fakcie, kiedy towar znajdzie się już na naszym terytorium.

Piąta, ostatnia, kategoria zmian w  ustawie ma całkowicie techniczny charakter, wiąże się bowiem z rozszerzeniem brzmienia przepisów w pięciu nowelizowanych ustawach, które dotyczą wymogu posługiwania się numerem PESEL. Chodzi o to, że aby uzyskać pewne zezwolenia, koncesje czy inne decyzje administracyjne, trzeba posługiwać się numerem PESEL. Ponieważ jednak PESEL mają w danym państwie tylko jego obywatele, obowiązek posługiwania się tym numerem ograniczałby w wypadku innych obywateli Unii Europejskiej, spoza Polski, możliwość uzyskania takiej decyzji czy koncesji. W związku z tym narodowy numer PESEL nie może decydować o tym, czy jednostka może taką decyzję uzyskać czy nie.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że ustawa nie spowoduje nadmiernych obciążeń dla Skarbu Państwa, niemniej jednak jej wejście w życie będzie się wiązało z koniecznością utworzenia kilku czy kilkunastu stanowisk tam, gdzie występują pewne formy kontroli, na przykład w segmencie obsługi pasażerskiej czy lotnictwa. Ustawa stwarza także potrzebę zwiększonej obsługi personalnej tam, gdzie w grę wchodzi podejmowanie decyzji i kontakt ze zwiększoną liczbą dokumentów.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 68 z 69 ogółem zgłoszonych poprawek.

Uchwała

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Regulaminową, Etyki i Spraw Senatorskich. 2 kwietnia 2004 r., zgodnie z  regulaminem, marszałek skierował go do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z regulaminem, na wspólnym posiedzeniu komisji 6 kwietnia. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie.

Jak wskazał senator sprawozdawca, zasadnicze zmiany Regulaminu Senatu to przede wszystkim: po pierwsze, powołanie nowej Komisji Spraw Unii Europejskiej, która będzie miała za zadanie wyrażanie opinii na temat projektów aktów prawnych Unii Europejskiej oraz będzie rozpatrywała informacje i dokumenty przedkładane przez Radę Ministrów w sprawach dotyczących udziału Polski w pracach Unii Europejskiej; po drugie, zmniejszenie liczby stałych komisji; po trzecie, uporządkowanie niektórych pozostałych przepisów.

Zmiana pierwsza dotyczyła art. 8 lit. a, b i c. Wiążą się one z uchwaleniem i wejściem w życie ustawy o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, z przepisem art. 6 ust. 3 tej ustawy, który stanowi, że organ właściwy może, na podstawie Regulaminu Senatu, wyrazić opinię o projekcie aktu prawnego Unii Europejskiej w terminie dwudziestu jeden dni od dnia przekazania stanowiska Rady Ministrów. Ponadto Rada Ministrów przedstawiać będzie Senatowi stosowne informacje i dokumenty. W związku z tym wszystkim konieczne stało się dokonanie odpowiednich zmian w zakresie uprawnień marszałka Senatu.

Poprawka druga miała dwojaki charakter. Przede wszystkim ustanawiała ona Komisję Spraw Unii Europejskiej. W związku z tym zaszła konieczność dokonania stosownych zmian w zakresie kompetencji komisji spraw zagranicznych, którą proponowano nazwać Komisją Spraw Zagranicznych i Polonii. Pociągało to za sobą zniesienie Komisji Emigracji i Polaków za Granicą. Zaproponowano także utworzenie - w miejsce Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych - Komisji Gospodarki. Przejęłaby ona również kompetencje obecnej Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która zostałaby zniesiona.

Komisja Spraw Unii Europejskiej ma niezwłocznie otrzymywać od marszałka Senatu dokumenty przedkładane w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej. Będzie ona mogła uchwalić opinię o każdym projekcie aktu prawnego Unii Europejskiej. W związku z tym komisje uznały, że celowe jest, aby w art. 34 dodać przepis, który stanowiłby, iż na wniosek Komisji Spraw Unii Europejskiej marszałek Senatu byłby obowiązany włączyć do projektu porządku obrad informację Rady Ministrów o sprawie związanej z członkostwem Polski w Unii Europejskiej.

W kolejnej zmianie zaproponowano, aby marszałek przed poddaniem pod głosowanie poprawki do ustawy wykonującej prawo Unii Europejskiej mógł zwrócić się do Komisji Spraw Unii Europejskiej o wyrażenie opinii, jeżeli istnieje wątpliwość co do zakresu zgłoszonej poprawki. Marszałek mógłby wtedy przerwać obrady nad danym punktem i przekazać sprawę komisji.

W art. 68 przewidziano możliwość zwrócenia się przez właściwą komisję merytoryczną do Komisji Spraw Unii Europejskiej z wnioskiem o wyrażenie opinii o ustawie lub jej części co do zgodności z prawem Unii Europejskiej. W ust. 2 proponowano, w zakresie procedury rozpatrywania ustawy uchwalonej przez Sejm, aby w wypadku ustawy wykonującej prawo Unii Europejskiej właściwa komisja merytoryczna rozpatrywała tę ustawę w taki sam sposób, jak projekt pilny, to znaczy w terminie wyznaczonym przez marszałka Senatu.

Dalsze trzy zmiany dotyczyły przedkładania określonych informacji w wypadku postępowania w sprawie inicjatyw ustawodawczych Senatu w zakresie zgodności albo niezgodności proponowanych regulacji z prawem europejskim.

Poprawka dotycząca art. 40  wiązała się z jednym z ostatnich posiedzeń Izby i komisji regulaminowej. Podczas posiedzenia tej komisji rozpatrywana była sprawa wypowiedzi jednego z senatorów. Komisja uznała, iż nie jest celowa regulacja, w myśl której marszałek Senatu zarządza skreślenie z protokołu i sprawozdania stenograficznego określonych zwrotów. Komisje stwierdziły, że skreślenie z protokołu i sprawozdania niektórych zwrotów jest próbą jak gdyby "czyszczenia" dokumentów, które są dokumentami ogólnie dostępnymi. I w związku z tym ani historycy, ani ci, którzy będą chcieli ewentualnie zajrzeć do tych dokumentów, nie dowiedzą się nigdy, o co chodziło. Senator sprawozdawca przytoczył art. 40, który brzmi następująco: "Marszałek Senatu może zarządzić skreślenie z protokołu i sprawozdania stenograficznego zwrotów godzących w powagę Senatu lub sprzecznych ze ślubowaniem senatorskim, przekazując sprawę Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich." Z kolei art. 25 obowiązującego regulaminu mówi, że sprawy senatorów, którzy nie wykonują obowiązków senatorskich, jak również senatorów zachowujących się w sposób nieodpowiadający godności senatora, podlegają, na wniosek prezydium, rozpatrzeniu przez komisję regulaminową, a to już konsumuje art. 40. Dlatego też komisje zaproponowały skreślenie w całości art. 40.

W trakcie dyskusji nad projektem zmian w regulaminie zostały złożone wnioski o charakterze legislacyjnym. W takim wypadku, zgodnie z art. 81 ust. 3 Regulaminu Senatu, drugie czytanie kończy się skierowaniem projektu do komisji w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. W związku z tym Senat skierował projekt uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 31 marca 2004 r. Do Senatu przekazano ją 1 kwietnia. Marszałek 2 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Senator podkreślił, że ustawa ze społecznego punktu widzenia jest ważna. Wprowadza bardzo istotne zmiany dla ubezpieczonych, między innymi postulowaną od dłuższego czasu możliwość orzekania o zdolności do pracy również przez komisje lekarskie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nie zastępuje się lekarzy orzeczników komisjami, jeżeli jednak ubezpieczony nie godzi się z orzeczeniem czy werdyktem lekarza orzecznika, może zwrócić się do komisji. Komisje lekarskie ZUS zaczną funkcjonować po pierwszym stycznia 2005 r. Dla kobiet mających sześćdziesiąt lat i mężczyzn mających sześćdziesiąt pięć lat, a niemających wymaganego do emerytury ubezpieczeniowego stażu składkowego i nieskładkowego, wprowadzono możliwość doliczenia okresu pobierania renty. Chodzi o to, aby ludzie, którzy osiągnęli wiek emerytalny, nie byli na rencie, lecz pobierali emeryturę. Uzupełniono też lukę prawną dotyczącą prawa służb celnych do świadczeń z tytułu wypadku przy pracy, jeśli wypadek ten się zdarzył po 31 grudnia 2002 r. Przy nowelizacji prawa dla służb mundurowych zostały pominięte w tej ustawie służby celne - zmiana w art. 14 dotycząca art. 49a ustawy nowelizowanej naprawia ten błąd. Korzystnie zmieniono także art. 141 mówiący o tym, że potrącone z emerytury kwoty związane z egzekucją nie mogą przekroczyć 50% świadczenia. Zmiana polega na możliwości doliczenia do kwot potrącanych z egzekucji kosztów tej egzekucji - tym samym większa kwota pozostanie w ręku emeryta lub rencisty. Zagwarantowano także minimalną emeryturę osobom urodzonym po 31 grudnia 1948 r., które nie przystąpiły do otwartych funduszy emerytalnych. Dotychczasowy zapis regulował sprawy tylko tych, którzy są uczestnikami otwartych funduszy emerytalnych.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia postanowiła rekomendować Izbie pięć poprawek, dostosowujących terminologię, doprecyzowujących, dotyczących waloryzacji kapitału początkowego, a także wydłużających vacatio legis z czternastu do trzydziestu dni. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o ich przyjęcie.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 1 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Senator sprawozdawca przypomniał, że od wprowadzenia w 1999 r. reformy systemu emerytalnego w Polsce obowiązuje trójfilarowy system gromadzenia środków na przyszłe emerytury: I filar to Zakład Ubezpieczeń Społecznych, II filar to otwarte fundusze emerytalne - dla osób starszych niedostępne, dla młodszych do wyboru, a dla najmłodszych obowiązkowe, wraz z uczestnictwem w I filarze, III filar to, z jednej strony, grupowa forma oszczędzania w pracowniczych programach emerytalnych, z drugiej - indywidualna przezorność, zapobiegliwość poszczególnych osób, najczęściej dobrze zarabiających, których na to stać.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, wysokość świadczeń wypłacanych w przyszłości z I i II filaru nie będzie satysfakcjonująca dla większości ubezpieczonych, podobnie jak dzieje się to teraz. Szanse oszczędzania na dodatkową emeryturę daje III filar, ale tylko osobom majętnym lub zatrudnionym w zakładach pracy, w których został utworzony pracowniczy program emerytalny. Z uwagi na trudną sytuację wielu przedsiębiorstw i utrudnienia formalne dotychczas powstało zaledwie nieco ponad dwieście programów, którymi objęto około osiemdziesięciu tysięcy pracowników. W tej sytuacji konieczne jest wprowadzenie nowych rozwiązań zachęcających do dodatkowego, indywidualnego gromadzenia oszczędności, które pozwolą otrzymywać w przyszłości odpowiednią, wyższą emeryturę.

Senator M. Lubiński zaakcentował, że ustawa o indywidualnych kontach emerytalnych w ramach III filaru, czyli w ramach dobrowolnych ubezpieczeń emerytalnych, stwarza rzeczywistą szansę na zwiększenie oszczędności na emerytury Polaków. Fundamentalną kwestią przyjętą w ustawie jest zwolnienie oszczędzającego od podatku kapitałowego, zwanego potocznie podatkiem Belki. Jak stwierdził senator sprawozdawca, ta zachęta to najważniejsza sprawa, która decydowała o szczegółowych rozwiązaniach zawartych w ustawie, mających przyczyniać się do realizacji idei zapewnienia godnej emerytury przy jednoczesnym stworzeniu zabezpieczeń uniemożliwiających wykorzystanie indywidualnych kont emerytalnych jako sposobu uniknięcia podatku kapitałowego. Zwolnienie od podatku kapitałowego będzie przysługiwało jedynie osobom, które wypłacą zgromadzone oszczędności dopiero po sześćdziesiątym roku życia bądź nabędą uprawnienia emerytalne i ukończą pięćdziesiąt pięć lat oraz jednocześnie będą oszczędzać na indywidualnym koncie emerytalnym przez co najmniej pięć dowolnych lat lub gdy ponad połowa wartości wpłat na indywidualne konto emerytalne zostanie dokonana nie później niż na pięć lat przed dniem złożenia wniosku o wypłatę. Wprowadzenie minimalnego okresu dokonywania wpłat na indywidualne konto emerytalne ma zmobilizować oszczędzających do systematycznego oszczędzania. Jeśli zrywa się umowę wcześniej, trzeba zapłacić podatek.

Indywidualne konto emerytalne będzie prowadzone na podstawie pisemnej umowy zawartej przez oszczędzającego: z funduszem inwestycyjnym; z podmiotem prowadzącym działalność maklerską - o świadczenie usług brokerskich i prowadzenie rachunku papierów wartościowych oraz rachunku pieniężnego służącego do jego obsługi; z zakładem ubezpieczeń - o ubezpieczenie na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym; i z bankiem - o prowadzenie rachunku bankowego. W opinii senatora sprawozdawcy, warte podkreślenia jest uwzględnienie przez Sejm, w odróżnieniu od przedłożenia rządowego, czwartego podmiotu w postaci banku. Uwzględnienie banków - w sytuacji gdy nawyki inwestycyjne Polaków powodują, że aż 75% oszczędności ulokowanych jest właśnie w bankach - wpłynie na większą popularność indywidualnych kont emerytalnych, jednocześnie jednak ograniczy wzrost zainteresowania inwestowaniem na rynku kapitałowym, co było jednym z zamierzeń projektu rządowego.

Wszystkie konta, podobnie jak operacje dokonywane na tych kontach, będą specjalnie oznakowane przez prowadzące je instytucje. Informacje przesyłane do urzędów skarbowych będą zawierać wyłącznie dane umożliwiające wykrycie wypadków posiadania więcej niż jednego indywidualnego konta emerytalnego przez oszczędzającego. Jeżeli ktoś złamie tę zasadę i będzie gromadził środki na więcej niż jednym koncie, zapłaci dodatkowy podatek w wysokości 75% dochodu uzyskanego na każdym koncie indywidualnym.

Senator M. Lubiński poinformował, że według szacunków rządu, indywidualne konto emerytalne może otworzyć w początkowym okresie od miliona siedmiuset tysięcy do trzech i pół miliona osób. Przekłada się to na ograniczenie dochodów budżetu państwa od około 16 milionów zł do 26 milionów, przy założeniu, że wszystkie osoby przystępujące do IKE będą wpłacały maksymalną kwotę, to jest obecnie 3 tysiące 285 zł. Przy założeniach bardziej realnych koszt dla budżetu wyniósłby około 10 milionów 500 tysięcy zł.

Uchwała

Ustawa o pracowniczych programach emerytalnych została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 1 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Marszałek w tym samym dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Alicja Stradomska. Senator zaznaczyła, że pracownicze programy emerytalne w bardzo szczególny sposób łączą pracodawcę, pracownika i państwo w tworzeniu dodatkowego źródła dochodu na starość. Wskazała też, iż ustawa bardzo dokładnie określa zasady tworzenia i działania pracowniczych programów emerytalnych, warunki, które powinny spełniać podmioty realizujące te programy i warunki uczestnictwa w tych programach.

W dniu złożenia wniosku o zarejestrowanie programu wymóg trzymiesięcznego zatrudnienia musi spełniać co najmniej połowa pracowników zatrudnionych u pracodawcy, który tworzy taki program. Senator poinformowała, że w tej kwestii komisja wprowadziła do art. 5 poprawkę, dodając ust. 2a i łagodząc te warunki. Zgodnie z poprawką, jeżeli pracodawca zatrudnia więcej niż pięciuset pracowników, prawo to musi przysługiwać co najmniej jednej trzeciej pracowników, czyli nie wszyscy pracownicy muszą w takim programie uczestniczyć i nie wszyscy pracownicy muszą spełniać te warunki.

Pracownik, który przystępuje do programu, musi złożyć pisemną deklarację zawierającą oświadczenie, że otrzymał kopię umowy zakładowej, zapoznał się z jej treścią i akceptuje warunki. Deklaracja może także zawierać rozporządzenie na wypadek śmierci pracownika.

Pracodawca obowiązany jest informować pracowników w sposób zwyczajowo przyjęty o wszelkich zmianach i warunkach dotyczących funkcjonowania programu pracowniczego. Dodatkowo jest obowiązany przekazać uczestnikowi programu pisemną informację o warunkach wypłaty środków gromadzonych w programie w pierwszym kwartale roku kalendarzowego, w którym uczestnik ukończy sześćdziesiąt lat lub w ciągu trzydziestu dni od dnia ustania stosunku pracy z powodu uzyskania wcześniejszych uprawnień emerytalnych. Pracodawca musi także przekazywać organowi nadzoru roczną informację dotyczącą realizacji programu w roku poprzednim do 1 marca.

Senator sprawozdawca poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować 6 poprawek do ustawy. W imieniu komisji senator sprawozdawca rekomendowała Izbie ich przyjęcie.

Uchwała

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Marszałek 6 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawił senator Bogusław Mąsior. Senator podkreślił, że ustawa ma charakter dostosowawczy do wymogów Unii Europejskiej. Wprowadza do naszego ustawodawstwa i praktyki życia społeczno-gospodarczego przepisy unijne, między innymi rozporządzenie rady ustanawiające Fundusz Spójności, rozporządzenie rady określające zasady ogólne funduszy strukturalnych, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i rady w sprawie Europejskiego Funduszu Społecznego, dyrektywę w sprawie wsparcia obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz rozporządzenie rady w sprawie finansowego instrumentu orientacji rybołówstwa.

Senator sprawozdawca zaznaczył, iż podczas opracowania celów narodowego planu rozwoju na określony okres uwzględnia się informacje i ustalenia zawarte między innymi w narodowej strategii rozwoju, w strategiach sektorowych, w strategiach rozwoju województw, wieloletnich programach finansowych, w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju oraz w założeniach polityki naukowej i wspierania innowacyjności. Bardzo ważną rolę w narodowym planie rozwoju odgrywa narodowa strategia rozwoju regionalnego. Częścią składową planu jest, jako jeden z instrumentów realizacyjnych, strategia wykorzystania Funduszu Spójności.

Ustawa o Narodowym Planie Rozwoju określa właściwości poszczególnych ministrów w zakresie przygotowania i realizacji tego planu. Koordynatorem w zakresie jego przygotowania i realizacji ma być minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego. Do zadań tego ministra należy również koordynacja przygotowania programów i strategii wykorzystania Funduszu Spójności, zarządzanie Podstawami Wsparcia Wspólnoty, zarządzanie funduszami spójności oraz formułowanie propozycji zmian narodowego planu rozwoju wynikających z przebiegu jego realizacji. Na ministrze właściwym do spraw rozwoju regionalnego spoczywa też obowiązek prowadzenia konsultacji społecznych z samorządami terytorialnymi, współpraca z innymi ministrami, partnerami społecznymi oraz Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego.

Narodowy plan rozwoju zatwierdza Rada Ministrów. Na tej podstawie minister do spraw rozwoju regionalnego prowadzi rokowania z Komisją Europejską w sprawie Podstaw Wsparcia Wspólnoty oraz z samorządami województwa w sprawie zawarcia kontraktów wojewódzkich.

Ustawa dokładnie precyzuje sposób i zasady ubiegania się o dofinansowanie projektów sektorowych i regionalnych.

Dofinansowanie realizacji projektów z publicznych środków wspólnotowych polega na zwrocie części wydatków poniesionych przez beneficjanta. Oznacza to, że najpierw należy wydać pieniądze na określony projekt, następnie poddać realizację projektu ocenom formalnej, merytorycznej i finansowej, a dopiero po uzyskaniu pozytywnej oceny odzyskać część nakładów ze środków wspólnotowych. Obecnie waha się to w granicach 50-80% poniesionych kosztów.

Oprócz kontraktów wojewódzkich dotacje celowe z budżetu państwa mogą dotyczyć tylko trzech wypadków: programów interwencyjnych związanych z klęskami żywiołowymi, nagłymi sytuacjami kryzysowymi na rynku pracy i w gospodarce, programów pilotażowych testujących nowe rozwiązania i nowe instrumenty rozwoju regionalnego oraz przy programach doradczych i informacyjnych.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Zbyszko Piwoński. Senator podkreślił, że rozpatrywana ustawa to szczególna regulacja, określająca tryb powstawania i zasady realizowania Narodowego Planu Rozwoju. Ona sama nie jest planem, lecz jedynie określa, jak ma on być konstruowany i jak należy postępować w trakcie jego realizacji.

Przy kreowaniu składu tych komitetów ustalono z góry, że 1/3 składu zarówno w jednym, jak i w drugim wypadku stanowią przedstawiciele władzy samorządowej; 1/3 partnerzy społeczno-gospodarczy; rząd jako taki pozostawia sobie również tylko 1/3. W opinii senatora, zapowiada to, że władza faktycznie wraz z delegowaniem uprawnień deleguje równocześnie możliwości realizowania zadań, które tym samorządom zostały przypisane.

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 2 kwietnia 2004 r. i 5 kwietnia przekazana do Senatu. Następnego dnia, 6 kwietnia, marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja rozpatrzyła projekt tej ustawy i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Mieczysław Mietła. Senator podkreślił, że przedłożona przez Sejm ustawa uwzględnia zapisy porządku prawnego zawarte w dyrektywie rady i Parlamentu Europejskiego nr 2002/47/WE z 6 czerwca 2002 r. w sprawie ustanowienia zabezpieczeń finansowych. Kraje członkowskie Unii Europejskiej były zobowiązane wdrożyć tę dyrektywę do 27 listopada 2003 r., a Polska, na mocy art. 2 aktu przystąpienia, stanowiącego załącznik do traktatu akcesyjnego, obowiązana jest wdrożyć jej postanowienia do 1 maja br.

Jak wskazał senator sprawozdawca, przyjęta przez Sejm ustawa wprowadza do polskiego systemu prawa finansowego regulacje, które posłużą rozwojowi bezpieczeństwa obrotu finansowego wielkokwotowego, w tym operacji związanych z realizacją polityki pieniężnej. Zasadniczym celem wprowadzenia nowych przepisów jest stworzenie mechanizmu umożliwiającego powszechne zabezpieczenie transakcji finansowych. Dotyczy to zwłaszcza kredytów, operacji dokonywanych na rynku międzybankowym, kapitałowym i pieniężnym oraz operacji otwartego rynku prowadzonych przez Narodowy Bank Polski.

Senator zwrócił też uwagę na dobre rozwiązanie instytucjonalne, które jest zawarte w ustawie, dotyczące możliwości stosowania kompensat. Kompensata to możliwość dokonywania przez strony rozliczeń poprzez tak zwane potrącenie należności. Wprowadzenie tej formy ma na celu stosowanie nowoczesnych form rozliczenia i powinno wpłynąć na poprawienie bezpieczeństwa oraz zmniejszenie ryzyka systemowego w sektorze finansowym.

Senator M. Mietła poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych na swym posiedzeniu 7 kwietnia, po wysłuchaniu przedstawiciela rządu i Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, poddała analizie zapisy omawianej ustawy. W trakcie obrad komisja nie wniosła żadnych poprawek, rozpatrzono jedynie pismo Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej, w którym proponowano dopisanie do art. 2 spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej jako kolejnej instytucji ustanawiającej lub przyjmującej zabezpieczenie finansowe. Wniosek ten nie został poparty ani przez przedstawicieli rządu, ani Narodowego Banku Polskiego, ani przez członków komisji. Uznano ten wniosek za dalej idący niż wymagają tego dyrektywy Unii Europejskiej.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Marszałek 6 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator Mieczysław Mietła zaznaczył, że przedłożony Izbie projekt ustawy harmonizuje polskie przepisy podatkowe z aktami prawnymi Unii Europejskiej: dyrektywą Rady Unii Europejskiej z  3 czerwca 2003 r. w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w formie wypłacanych odsetek, nr 2003/48/EC; dyrektywą Rady Unii Europejskiej z  3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych wypłacanych między powiązanymi spółkami różnych państw członkowskich, nr 2003/49/EC; dyrektywą Rady Unii Europejskiej z  23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania dotyczącego fuzji, podziałów, wnoszenia aktywów i wymiany udziałów, akcji, które dotyczą państw członkowskich, nr 90/434/EWG; protokołem dotyczącym przywilejów oraz immunitetów Wspólnot Europejskich i umową wdrażającą ten protokół.

W związku z implementacją dyrektywy rady w sprawie opodatkowania dochodów z oszczędności w projekcie ustawy wprowadzony został system wymiany informacji o przychodach, dochodach z tytułu oszczędności osób fizycznych mających miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a także Szwajcarii, San Marino, Monako, Liechtensteinu i Andory oraz terytoriów zależnych Zjednoczonego Królestwa i Holandii. W związku z tym konieczne były zmiany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w ordynacji podatkowej, kodeksie karnym skarbowym oraz ustawie o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników. Polska będzie otrzymywała informacje dotyczące przychodów z tytułu oszczędności uzyskiwanych przez polskich podatników w innych krajach Unii Europejskiej. Trzy kraje Unii Europejskiej, Austria, Belgia i Luksemburg, a także Szwajcaria, Andora, San Marino, Liechtenstein i Monako oraz terytoria zależne Zjednoczonego Królestwa i Holandii nie będą jednak stosować wymiany informacji. Zamiast tego w okresie przejściowym będą pobierać dodatkowy podatek od przychodów z oszczędności, którego 75% będzie przekazywane państwu miejsca zamieszkania osoby uzyskującej przychód. Podatek ten będzie w całości zaliczony na poczet podatku do zapłacenia w państwie miejsca zamieszkania podatnika. Oznacza to, że jeśli wymienione państwa pobiorą taki podatek, podatnik mający miejsce zamieszkania w Polsce może odliczyć ten podatek w całości od podatku obliczonego zgodnie z przepisami ogólnymi. Należy dodać, iż dyrektywa nakazuje zwolnienie podatnika z takiego podatku, jeśli przedstawi on płatnikowi wydane przez właściwy organ podatkowy zaświadczenie o tym, iż zgłosił on w państwie rezydencji fakt uzyskiwania takich przychodów za granicą. Dzięki temu podatnik mający w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych będzie mógł, pod warunkiem zadeklarowania organowi podatkowemu uzyskiwania przychodów z oszczędności, zostać zwolniony z dodatkowego podatku pobieranego w okresie przejściowym. Schemat ten ma na celu zachęcenie podatnika do samodzielnego deklarowania przychodów z tytułu oszczędności w państwie, w którym jest jego miejsce zamieszkania.

W celu implementacji przepisów dyrektywy o wspólnym systemie opodatkowania odsetek i należności licencyjnych wypłacanych pomiędzy spółkami powiązanymi wprowadzono do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy zwalniające z opodatkowania w Polsce przychody z tytułu odsetek i praw autorskich lub praw pokrewnych wypłacane na rzecz spółek lub ich zagranicznych zakładów położonych w jednym z państw członkowskich Unii Europejskiej. Wejście w życie tego zwolnienia przesunięto na 1 maja 2012 r., mając na uwadze, iż Polska wystąpiła do Komisji Europejskiej o przyznanie okresów przejściowych na implementację przepisów dyrektywy o należnościach licencyjnych i odsetkach.

Na spotkaniu grupy roboczej rady 6 kwietnia br. Komisja Europejska przedstawiła projekt dyrektywy nowelizującej przepisy dyrektywy rady nr 2003/49/WE w zakresie przyznania państwom przystępującym, w tym Polsce, okresów przejściowych na implementację przepisów. Na tym spotkaniu Polska podtrzymała swoje stanowisko wyrażone we wniosku o okresy przejściowe. W najbliższym czasie będą prowadzone prace nad przedstawionym przez komisję projektem dyrektywy, których wynikiem będzie przyznanie Polsce okresów przejściowych.

Ostatnia zmiana wynika z przepisów protokołu dotyczącego przywilejów oraz immunitetów Wspólnot Europejskich. Rozpatrywana ustawa wprowadza zwolnienie od podatku dochodowego dochodów w postaci wynagrodzeń, zarobków oraz innych poborów, rent i emerytur, uzyskiwanych w wyniku świadczenia pracy przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Polsce, jeśli wykonują one pracę na rzecz instytucji Unii Europejskiej lub Europejskiego Banku Inwestycyjnego. Zwolnienie takie jest stosowane przez wszystkie kraje członkowskie Unii Europejskiej. Zwolnione dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na rzecz Wspólnot Europejskich na zasadach i według stawek określonych w rozporządzeniach Rady Unii Europejskiej. W rzeczywistości zatem jest to zapis korzystny dla polskich podatników, gdyż zmierza do usunięcia podwójnego opodatkowania uzyskanego przez nich dochodu.

W przedłożonym projekcie wprowadzono również zwolnienie z opodatkowania części dochodów uzyskiwanych przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i przebywające czasowo za granicą z tytułu, po pierwsze, stypendiów w wysokości odpowiadającej równowartości diet na podróż służbową poza granicami kraju za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium, po drugie, ryczałtów na koszty utrzymania i zakwaterowania, wypłacanych z budżetu państwa w związku ze skierowaniem do pracy dydaktycznej w szkołach i ośrodkach akademickich za granicą. Wprowadzenie tego zwolnienia nie jest bezpośrednio związane z obowiązkami wynikającymi z przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej i dotyczącymi wdrożenia prawa wspólnotowego, utrzymanie obecnie obowiązujących zapisów może jednak spowodować między innymi znaczne ograniczenia udziału Polski we wspólnotowych programach edukacyjnych oraz zmniejszenie mobilności studentów i kadry akademickiej, co będzie niezgodne ze wspólnotową polityką edukacyjną.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych zaakceptowała jednogłośnie przedłożony projekt z jedną poprawką, odnoszącą się do proponowanego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 23b dotyczącego zwolnienia przychodu z tytułu uzyskiwanych ryczałtów samochodowych.

Przedstawiony przez komisję projekt uchwały poddano pod głosowanie. W jego wyniku Izba 68 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, powzięła uchwałę:

Uchwała

Przedstawiła je senator Aleksandra Koszada. Senator zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa jest projektem rządowym, mającym na celu dostosowanie polskiego prawa do wymogów Unii Europejskiej, wynikających z art. 19 ust. 1 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską oraz dyrektywy Rady Unii Europejskiej nr 94/80/WE z 19 grudnia 1994 r., ustanawiającej szczegółowe zasady korzystania z prawa głosowania i kandydowania w wyborach lokalnych przez obywateli Unii zamieszkałych w państwie członkowskim, którego nie są obywatelami, zmienionej dyrektywą 96/30/WE.

Najwięcej kontrowersji podczas prac nad ustawą wzbudziła jednak sprawa zgodności ustawy z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Chodzi o art. 62 ust. 1 konstytucji, który stanowi, że "obywatel polski ma prawo udziału w referendum oraz prawo wybierania prezydenta Rzeczypospolitej, posłów, senatorów i przedstawicieli do organów samorządu terytorialnego, jeżeli najpóźniej w dniu głosowania kończy osiemnaście lat".

Senator zaznaczyła, że przeanalizowano wiele ekspertyz i opinii na ten temat. Część ekspertyz stwierdzała, że możliwe jest rozszerzające interpretowanie tego zapisu również na innych obywateli, jeżeli tak będzie stanowiła ustawa. Także inne artykuły konstytucji czynią z ratyfikowanych umów źródło prawa powszechnie obowiązującego, a nawet przyznają im pierwszeństwo przed ustawami, a także zezwalają na przekazywanie organizacji międzynarodowej niektórych kompetencji organów władzy państwowej.

Senator A. Koszada zwróciła też uwagę na wprowadzone zmiany w ustawach o samorządzie gminnym, powiatowym i województwa. Zostały określone warunki, które muszą spełniać osoby obejmujące funkcję wójta, burmistrza, prezydenta, członka zarządu powiatu oraz członka zarządu województwa. Warunkiem tym jest posiadanie obywatelstwa polskiego. Takie rozwiązanie jest zgodne z art. 5 ust. 3 dyrektywy 94/80/WE.

Kolejna ważna zmiana zawarta w ustawie dotyczy art. 7, w którym jest mowa o prawie wybieralności, czyli biernym prawie wyborczym. Zaostrzono warunki na wzór ordynacji wyborczej do Parlamentu Europejskiego. Nie mają prawa wybieralności osoby karane za przestępstwa umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego, a także te, wobec których wydano prawomocny wyrok warunkowo umarzający postępowanie karne w sprawie popełnienia przestępstwa umyślnego, ściganego z oskarżenia publicznego.

Senator sprawozdawca poinformowała, że komisja jednogłośnie postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie dziewięciu poprawek, w większości natury doprecyzowującej i technicznej.

Poprawki do ustawy zgłosił także senator Zbyszko Piwoński.

Wnioski zgłoszone w trakcie debaty rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie zaproponowane poprawki.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 2 kwietnia 2004 r. Do Senatu została przekazana 5 kwietnia. Marszałek 6 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Kazimierz Drożdż. Jak podkreślił, uchwalona przez Sejm 2 kwietnia br. ustawa o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi akt prawny, wobec którego Rada Ministrów zadeklarowała, iż ma on na celu dostosowanie polskiego ustawodawstwa do prawa Unii Europejskiej.

Wśród najważniejszych zmian ustawowych senator sprawozdawca wymienił zmniejszenie maksymalnej prędkości na terenie zabudowanym do 50 km na godzinę. Sejm wprowadził modyfikację, polegającą na zróżnicowaniu dopuszczalnej prędkości w ciągu dnia oraz w godzinach nocnych. Oznacza to, że w terenie zabudowanym pojazd lub zespół pojazdów w godzinach od 5.00 do 23.00 będzie mógł poruszać się z dopuszczalną prędkością 50 km na godzinę, a od 23.00 do 5.00 - z prędkością 60 km na godzinę.

W związku z tym zaistniała konieczność dokonania zmian w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych w celu zwolnienia od podatku od środków transportowych wycofanych z ruchu samochodów. Czasowemu wycofaniu z ruchu mogą podlegać samochody ciężarowe, przyczepy o dopuszczalnej masie całkowitej od 3,5 t, ciągniki samochodowe, pojazdy specjalne i autobusy. Odbywać się to będzie na wniosek podmiotu, który zarządza pojazdem.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Zychowicz. Senator podkreślił, że wprowadzenie zawartych w ustawie zmian jest niezbędne do wyeliminowania istniejących obecnie różnic między ustawą - Prawo o ruchu drogowym a przepisami Unii Europejskiej.

Z kolei wprowadzony na mocy ustawy obowiązek badania pojazdów po wszelkiego rodzaju wypadkach i wydawania zezwoleń na poruszanie się ich po drogach stworzyć może dla polskich przedsiębiorców, zwłaszcza warsztatów blacharsko-lakierniczych, istotne możliwości rozwoju.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 72. posiedzeniu, 31 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 1 kwietnia., a marszałek 2 kwietnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Bogusław Mąsior. Senator zaznaczył, że komisja spraw zagranicznych, rozpatrując ustawę, w zasadzie koncentrowała się na tym, czy jest ona zgodna z prawem unijnym. Wynikało to z  faktu, że w sposób bardziej merytoryczny tą ustawą zajmowała się Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury. Ponadto w czasie posiedzenia komisji nie było jeszcze opinii biura legislacyjnego na temat ustawy.

Senator sprawozdawca wskazał, że celem rozpatrywanej ustawy jest dostosowanie naszego prawa do prawa Unii Europejskiej, a także doprecyzowanie pewnych przepisów z zakresu gospodarki morskiej. Ustawa nowelizuje też kilka ustaw, między innymi ustawę o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej, o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki morskie, o żegludze śródlądowej oraz ustawę - Kodeks morski. Ustawa ujednolica i porządkuje przepisy z zakresu transportu morskiego.

W odniesieniu do statków przewożących ładunki niebezpieczne lub zanieczyszczające ustawa określa zakres obowiązków informacyjnych oraz obowiązków załadowcy.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 61 głosami, przy 4 za i 3 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano łącznie poprawki, po czym Izba 68 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 2 kwietnia 2004 r., a 5 kwietnia została przekazana do Senatu. Następnego dnia marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje rozpatrzyły ten projekt ustawy i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawiła senator Czesława Christowa. Senator podkreśliła, że celem ustawy jest eliminowanie zagrożeń dla życia i zdrowia załóg jednostek pływających oraz dla środowiska naturalnego, powodowanych przez wyposażenie statków morskich. Ustawa stwarza warunki prawne do podniesienia standardów bezpieczeństwa pracy marynarzy. Dzięki jej wdrożeniu zostaną zniesione bariery techniczne w handlu wyposażeniem morskim, zostaną też stworzone warunki rzetelnej oceny wyposażenia morskiego i procesów jego wytwarzania. Cele ustawy zostaną osiągnięte dzięki dostosowaniu polskiego prawa do prawa Unii Europejskiej, w szczególności do dyrektywy rady 96/98/WE z  20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków, wraz z późniejszymi jej zmianami.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazała, że zawiera ona definicje niezbędne do jednoznacznego rozumienia treści ustawy. W ocenie senator, szczególne znaczenie ma przywołanie aktów prawa międzynarodowego dotyczących wyposażenia statków morskich, tj. konwencji międzynarodowych, cyrkularzy, rezolucji Międzynarodowej Organizacji Morskiej IMO oraz norm dotyczących badań zgodności wyposażenia statków.

Za egzekwowanie ustawy odpowiedzialni są dyrektorzy urzędów morskich. Uzasadnione jest zatem, aby zadania urzędów morskich w zakresie kontroli wyposażenia morskiego wynikające z ustawy były finansowanie z budżetu państwa, ze środków rezerwy celowej w poz. 57 "Wdrożenie systemu nadzoru rynku - ustawa o systemie zgodności". Do wydawania rozporządzeń wykonawczych ustawa upoważnia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.

Senator Cz. Christowa zaznaczyła, że producenci wyposażenia morskiego odniosą korzyści ekonomiczne, ponieważ ich wyroby będą mogły być umieszczane na statkach zarejestrowanych w każdym kraju Unii Europejskiej. Przepisy ustawy mogą zatem wpłynąć na zwiększenie konkurencyjności producentów na rynku krajów Unii Europejskiej. Armatorzy i operatorzy o polskiej przynależności odczują pozytywne skutki regulacji w sferze bezpieczeństwa żeglugi i poprawy warunków pracy załóg pływających.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Z. Zychowicz wniósł o przyjęcie ustawy z dwiema poprawkami, sformułowanymi przez komisję.

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następna część dokumentu