Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 2, 3 i 4 marca 2004 r. odbyło się 57. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Longin Pastusiak oraz wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Janusza Bargieła i Krystynę Doktorowicz; listę mówców prowadził senator J. Bargieł.

Zatwierdzony przez Izbę porządek obrad obejmował dwanaście punktów:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o pomocy społecznej*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo atomowe oraz ustawy o opłacie skarbowej*,

* Ustawa zawiera przepisy dostosowujące polskie prawodawstwo do prawa Unii Europejskiej.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 20 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 23 lutego. Następnego dnia, zgodnie z Regulaminem Senatu, marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Obie komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że po raz pierwszy przy uchwalaniu ustawy dostosowującej prawo polskie do ustawodawstwa unijnego członkowie komisji tak bardzo wnikliwie, dogłębnie zajęli się w czasie dyskusji odpowiedzią na pytanie, jak będzie wyglądała rola parlamentu narodowego w zjednoczonej Europie. Nie jest to bowiem tylko dostosowanie setek ustaw, mniej lub bardziej szczegółowych, ale również pewna zasadnicza zmiana filozofii ustrojowej - filozofii wywodzącej się od Monteskiusza i Locke'a, od zasady trójpodziału władzy i zasady suwerenności narodu. Po raz pierwszy w historii parlament narodowy, uznawany do tej pory za zasadniczą emanację państwa narodowego, za fundament jego funkcjonowania, parlament narodowy, który stanowił przejaw zasady suwerenności narodu, w sposób bardzo zdecydowany ogranicza własne kompetencje.

Ustawa ma też bardzo istotne znaczenie dla roli drugiej izby parlamentu, czyli Senatu, i w ogóle dla parlamentu w Polsce w okresie naszego funkcjonowania w Unii Europejskiej. Chodzi o odpowiedź na pytanie, czy przekazywanie przez rząd Sejmowi i Senatowi projektów aktów prawnych Unii Europejskiej, projektów stanowisk w sprawie tych projektów oraz uzasadnień to realizacja funkcji kontrolnej parlamentu nad rządem w dotychczasowym układzie (jeśli tak, to konstytucja mówi wyraźnie, że funkcje kontrolne w stosunku do władzy wykonawczej sprawuje Sejm), czy też tego typu działania mają charakter procesu ustawodawczego. Jeśli tak, to czy Senat, jako izba konstytucyjnie uprawniona do stanowienia prawa, musi być równouprawniony z Sejmem, jeśli chodzi o proces konsultacji, o składanie opinii? Jak stwierdził senator sprawozdawca, dyskusja na ten temat trwała dosyć długo. Ostatecznie komisja, opierając się na opiniach wybitnych polskich prawników konstytucjonalistów, jednogłośnie uznała, że ta nowa procedura, która będzie wprowadzona, nie stanowi elementu kontrolnej funkcji Sejmu nad władzą wykonawczą, w szczególności nad Radą Ministrów, ale jest elementem szerszej działalności ustawodawczej.

W myśl przyjętego przez Sejm rozwiązania rząd, przedstawiając projekty aktów prawnych Unii Europejskiej, projekty stanowisk w sprawie tych projektów, uzasadnienia oraz informacje, o których mowa w art. 6 ust. 1 i 2 oraz we właściwych punktach, zwraca się tylko do Sejmu o wyrażenie opinii w tej sprawie. Komisja uznała, że w istocie jest to działalność ustawodawcza - dotyczy to art. 6, jak również art. 9 - więc Senat również jest uprawniony, a nawet więcej - zobowiązany do podejmowania działań w sferze ustawodawczej równolegle z Sejmem. W związku z tym komisja postanowiła zaproponować dwie poprawki do ustawy.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiła senator Genowefa Grabowska. Senator zaznaczyła, że będzie utworzona nowa komisja czy instytucja - organ Senatu właściwy do spraw europejskich. Będzie on funkcjonował niezależnie od analogicznego organu sejmowego. Organ ten będzie miał daleko idące uprawnienia w trzech dziedzinach.

Pierwsza z nich to udział w stanowieniu prawa Unii Europejskiej. Senator sprawozdawca zaakcentowała, że nie jest prawdą, iż parlament narodowy traci wpływ na prawo obowiązujące w kraju, że kompetencje parlamentu przejmą organy unijne, zwłaszcza Rada Unii Europejskiej, która wspólnie z Parlamentem Europejskim stanowi zdecydowaną większość, jeśli chodzi o podejmowanie wiążących aktów prawnych Unii, takich jak rozporządzenia, dyrektywy czy decyzje. Ten udział w stanowieniu prawa Unii Europejskiej jest w ustawie odkreślony niejako w dwu fazach. W odniesieniu do pierwszej fazy, której dotyczą artykuły szósty i siódmy, mowa jest o tym, że każdy akt Unii Europejskiej, który zostanie skierowany do rządu, będzie jako informacja przekazywany przez rząd obydwu Izbom, Sejmowi i Senatowi. Dokumenty, które trafią do Senatu, nie zawsze będą dotyczyć kwestii regulowanych później w wiążących rozporządzeniach czy dyrektywach. Będą to różne dokumenty - projekty wszystkich aktów prawnych, a także inne dokumenty, niebędące aktami prawnymi. Będą one, wraz ze stanowiskiem rządu, spływać do komisji, która się z nimi zapozna. Na tym etapie europejska komisja senacka jest traktowana na równi z komisją sejmową.

W drugiej fazie stanowisko wcześniej dyskutowane w komisjach sejmowej i senackiej wraca do rządu i ten, już po dyskusjach w Radzie Unii Europejskiej, formułuje swoją ostateczną propozycję, którą przedstawi na najbliższym posiedzeniu Rady Unii Europejskiej. Z tą drugą fazą związany jest art. 9 propozycji sejmowej, w którym znajduje się zapis przewidujący w tej fazie miejsce wyłącznie dla komisji sejmowej. Wychodzono z założenia, że Senat nie ma funkcji kontrolnych w stosunku do rządu, więc stanowisko Izby w tej materii nie będzie dla rządu istotne. Komisja jednak uznała, że funkcja kontrolna nie polega na opiniowaniu aktów prawnych, opinie bowiem mają raczej charakter doradczy. W związku z tym komisja zaproponowała poprawkę do art. 9, wprowadzającą obowiązek czy prawo opiniowania przez komisję senacką - w takim samym zakresie, w jakim to będzie robić komisja sejmowa - tych stanowisk, które rząd bezpośrednio przekaże do Brukseli.

Jest jednak jedna różnica, wynikająca z odmiennego konstytucyjnego usytuowania obydwu izb i z przyznania autentycznej funkcji kontrolnej wyłącznie Sejmowi. Polega ona na tym, że jeżeli rząd nie podzieli stanowiska czy opinii wyrażonej przez komisję sejmową, wówczas, zgodnie z propozycją przedstawioną w art. 10, przedstawiciel rządu będzie musiał pojawić się przed komisją i wytłumaczyć, dlaczego tego nie uczyniono. To jest dla rządu wiążące i bliskie sztywnemu mandatowi, który obowiązuje w parlamentach skandynawskich. Senat zaś, jako Izba niemająca funkcji kontrolnych wobec rządu, w tej części procedury nie będzie uczestniczył. Rola komisji senackiej kończyłaby się więc na skierowaniu opinii do rządu, a to, jak rząd się do niej odniesie, pozostanie jego sprawą, nie będzie musiał przed komisją czy Izbą tłumaczyć się, dlaczego postąpił w taki, a nie inny sposób.

Trzeci nurt, proponowany w ustawie, to nadzór Sejmu nad wyłanianiem kandydatów, którzy będą desygnowani przez rząd do Brukseli na określone stanowiska, czyli opiniowanie tych kandydatur. Art. 12 zawiera zamknięty katalog tych stanowisk.

Kolejna kwestia, poruszona przez senator G. Grabowską, była związana z relacją: dwuizbowe parlamenty narodowe a Unia Europejska. Obecnie cała informacja z Unii Europejskiej dociera do obydwu izb parlamentu za pośrednictwem rządu, który jest adresatem informacji unijnych i ich dystrybutorem, i to on kieruje ją do obydwu izb. Wynika to z protokołu o roli parlamentów narodowych, dołączonego do traktatu amsterdamskiego z 1997 r. Do tekstu projektu nowej konstytucji europejskiej są natomiast dodane, w postaci załączników, dwa protokoły dodatkowe, w których rola drugich izb parlamentów jest szczególnie podkreślona. Według nich, źródłem informacji dla parlamentów narodowych są organy Unii Europejskiej. Na przykład Komisja Europejska niezwłocznie po uchwaleniu planu swej pracy (dotyczy to nawet planu pracy) będzie go przesyłała do parlamentów narodowych. Komisja Europejska jest organem, który ma inicjatywę legislacyjną - tam rodzą się projekty aktów unijnych. W związku z tym obydwie izby parlamentów będą przez ten organ informowane o projekcie danego aktu prawnego od razu, kiedy tylko ten projekt powstanie. Nie będzie zatem po wejściu w życie unijnej konstytucji bezpośredniego związku między informowaniem przez rząd a informowaniem przez Unię Europejską. Ta informacja przyjdzie z Brukseli prosto do parlamentów narodowych. Co więcej, stanowisko wobec projektów aktów prawnych będą wyrażały obydwie izby parlamentu narodowego. A więc każda izba będzie miała prawo, nie obowiązek, odnieść się merytorycznie do danej propozycji. Jeżeli jej nie zaakceptuje, to będzie mogła - każda izba osobno - przekazać do Komisji Europejskiej swoje stanowisko. I jeżeli 30% głosów płynących z izb parlamentów narodowych będzie przeciwnych danej propozycji zgłoszonej przez komisję, to będzie to dla Komisji Europejskiej żółte światło ostrzegawcze - komisja nie będzie mogła tego projektu dalej proponować jako aktu wiążącego, ale będzie musiała jeszcze raz się nim zająć. Tak więc na mocy nowej konstytucji europejskiej rola parlamentów narodowych zdecydowanie wzrośnie, niezależnie od tego, czy chodzi o parlament dwu- czy jednoizbowy. W parlamencie dwuizbowym każda izba będzie miała dwa głosy, parlament jednoizbowy także będzie dysponował dwoma głosami.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 20 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 23 lutego. Marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jako przykład senator podał określenia podane w art. 2, w tym szczególnie w pkt 3, odnoszące się do terytoriów wchodzących i niewchodzących w skład Wspólnoty Europejskiej. Francja jako członek Wspólnoty Europejskiej posiada terytoria zamorskie, które są wyłączone ze Wspólnoty Europejskiej. Wyspa Helgoland jest zaś wyłączona z Republiki Federalnej Niemiec jako państwa - członka Unii Europejskiej. Wyspy Kanaryjskie są wyłączone z Królestwa Hiszpanii, Wyspy Alandzkie z Republiki Finlandii itp.

Rozdział 3 w dziale II ustawy określa wewnątrzwspólnotowe nabycie i wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, precyzuje te pojęcia dla celów podatku od wartości dodanej. Obowiązek podatkowy w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów i wewnątrzwspólnotowym nabyciu towarów określa rozdział 2 w dziale IV, szczególnie art. 21. W wypadku gdy towary zmieniają miejsce pobytu, ze względu na obowiązki w stosunku do urzędu skarbowego, istotne jest również miejsce świadczenia usług, czyli dostawy towarów. Z punktu widzenia Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej istotne są przepisy mówiące o zasadach wymiaru i poboru podatku z tytułu importu towarów zamieszczone w dziale VIII oraz zasady określające wysokość opodatkowania.

Senator Z. Cybulski poinformował, że po przeanalizowaniu całego tekstu ustawy o podatku od towarów i usług Komisja Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej postanowiła wnieść szereg uwag natury porządkowej i merytorycznej, z których najobszerniejsze są poprawki - skreślająca art. 84 i 85 oraz dodająca art. 82a. Również w art. 91 dodano dwa ustępy: ust. 6 i 7, które czynią ustawę bardziej przejrzystą. Ogółem komisja wniosła o przyjęcie 8 poprawek.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa ma duże znaczenie dla podmiotów gospodarczych. Po wejściu do Unii Europejskiej będziemy bowiem mieli do czynienia z tak zwanym handlem wewnątrzwspólnotowym, a ten będzie podlegać innemu mechanizmowi opodatkowania, jeśli chodzi o podatek VAT, niż było to do tej pory przy zwykłym eksporcie. Dlatego bardzo ważny jest termin rozpatrzenia ustawy przez Senat. Z proponowanymi rozwiązaniami podatnicy muszą zapoznać się bowiem przed 1 maja i muszą poznać zasady stosowania tej ustawy.

Senator G. Ferenc podkreśliła, że podczas dyskusji w Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych wiele uwagi poświęcono budownictwu. Akcentowano, że uzyskany okres przejściowy na usługi budowlane do 2007 r. z redukowaną stawką ma również bardzo duże znacznie dla rozwoju polskich przedsiębiorstw. Zwracano uwagę, że we wszystkich krajach Unii Europejskiej na materiały budowlane obowiązuje stawka podstawowa oraz wyjaśniono problem stawek VAT na materiały budowlane - na przykład niemieckie sprzedawane w Polsce oraz polskie sprzedawane na terenie Niemiec - ponieważ błędny tok rozumowania przy omawianiu tych problemów stwarza wiele nieporozumień.

W dyskusji podczas posiedzenia komisji nie pominięto też problemu objęcia podatkiem VAT samochodów używanych dla celów służbowych. Senator sprawozdawca przypomniała, że w Senacie toczyły się już dyskusje nad tak zwanymi pseudociężarówkami. Padały wówczas liczne głosy dotyczące konieczności zlikwidowania tej fikcji. Kiedy jednak rząd przedstawił propozycję zlikwidowania tego niezdrowego zjawiska, Sejm tę propozycję odrzucił, pozostawiając niewłaściwe rozwiązania.

W dyskusji podejmowano ponadto takie tematy, jak stawki na produkty ochrony przeciwpożarowej, rękodzieła ludowego, transportu wewnątrzwspólnotowego, inwestycji drogowych; stawki na maszyny rolnicze, na wprowadzenie pojęcia tak zwanego rolnika ryczałtowego, który od 1 maja będzie naliczał pięcioprocentową stawkę VAT przy sprzedaży swoich produktów. Mówiono o złych długach i sposobach rozwiązania tego problemu, dyskutowano o podatku VAT na tak zwany przerób uszlachetniający wykonywany w zakładach przemysłu odzieżowego, podnoszono temat objęcia podatkiem VAT aportów wnoszonych do spółek po 1 maja.

Senator sprawozdawca zaznaczyła, że komisja przy rozpatrywaniu ustawy wzięła pod uwagę trzy główne cele, które powinna ona uwzględniać, a mianowicie dostosowanie ustawy do obowiązujących przepisów Unii Europejskiej, spójność systemu prawnego i możliwość realizacji postanowień zawartych w ustawie oraz skutki budżetowe.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Senat 65 głosami, przy 7 za i 6 wstrzymujących się od głosu, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 61 głosami, przy 7 przeciw i 10 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 18 lutego 2004 r. Dwa dni później, 20 lutego, została przekazana do Senatu, a 24 lutego, zgodnie z regulaminem, marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Obie komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Dział drugi ustawy zawiera katalog świadczeń pomocy społecznej z podziałem na świadczenia pieniężne i niepieniężne (jednym z takich świadczeń jest mieszkanie chronione). Uregulowane są prawa do różnego rodzaju zasiłków, interwencji w sytuacji kryzysowej, poradnictwa specjalistycznego, opieki socjalnej czy umieszczenia w domu opieki społecznej. W dziale tym znajdują się też uregulowania dotyczące nowych form rodzinnej opieki zastępczej, typów placówek, zadań, form pomocy przysługującej pełnoletnim wychowankom rodzin zastępczych i innych form opieki.

Jak stwierdziła senator K. Sienkiewicz, obszerny, liczący sto pięćdziesiąt osiem artykułów, tekst ustawy o pomocy społecznej pokazuje, jak bardzo od 1990 r. zmieniły się warunki społeczno-polityczne, ekonomiczne, podejście do systemu pomocy społecznej. Ustawa jest adresowana do osób i rodzin o najniższych dochodach, czyli do około 15% rodzin w Polsce. Na pewno nie zaspokaja to wszystkich potrzeb, ale tyle mniej więcej rodzin w ostatnich latach korzystało z pomocy społecznej. Są to w większości ludzie bezrobotni, którzy utracili prawo do zasiłku, ludzie młodzi, do dwudziestego piątego roku życia, i ludzie wychowujący dzieci. 60% społeczeństwa polskiego żyje na granicy albo poniżej minimum socjalnego, 10% boryka się z minimum biologicznym.

Kryterium dochodowe, stanowiące klucz do systemu, zostało określone przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych jako koszyk niezbędnych dóbr i usług dla różnych typów gospodarstw domowych. Nowe kryterium dochodowe będzie korzystne dla rodzin wielodzietnych i niepełnych. Dla osoby samotnie gospodarującej wynosi ono 461 zł, dla członków rodziny - 316 zł na osobę. Ustawa niejako "domyka" proces tworzenia minimalnego dochodu gwarantowanego.

Senator poinformowała, że podczas posiedzenia Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, z udziałem licznej reprezentacji praktyków i teoretyków pomocy społecznej, pozytywnie oceniono dotychczas przyjęte rozwiązania porządkujące sferę socjalną. Po dyskusji senatorowie, zgodnie z kompetencjami komisji, zaproponowali czterdzieści sześć poprawek. Część z nich została przygotowana przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu. Wszystkie poprawki uzyskały poparcie rządu. Negatywne stanowisko rządu dotyczyło wpisania kierunku: nauki o rodzinie, do tych specjalności, które uprawniają do wykonywania zawodu pracownika socjalnego. Senatorowie z Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia uznali, iż to umiejętności i kompetencje decydują o przydatności w zawodzie, a nie nazwa kierunku studiów. Wszystkie poprawki zostały przyjęte jednogłośnie lub przy jednym głosie wstrzymującym się.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawiła senator Dorota Simonides. Jak stwierdziła senator, komisja po wysłuchaniu stanowiska rządu (jest to ustawa rządowa) przedyskutowała ustawę i - mając świadomość, że merytoryczna komisja rozpatrywała ją bardzo szczegółowo - rozpatrzyła ten projekt tylko pod tym kątem zgodności z polityką społeczną Unii Europejskiej. Komisja stwierdziła, że akt ten jest w pełni zgodny z kierunkiem tej polityki. W związku z tym komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zgodnie z regulaminem w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 72 głosami, przy 2 za i 2 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 74 głosami, przy 1 przeciw i 3 wstrzymujących się podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 18 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek Senatu 24 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, wprowadzone zapisy regulują zakres i sposób wykorzystania poufnych informacji oraz ograniczają zjawisko manipulacji na rynku papierów wartościowych. Chodzi tu o dyrektywę market abuse, którą strona polska zobowiązana jest wprowadzić do 12 października br. Ponadto w Unii Europejskiej dobiegły końca prace nad przygotowaniem przepisów wykonawczych do tej dyrektywy w postaci kilku bardzo ważnych dokumentów i rozporządzeń.

Senator M. Mietła podkreślił, że najistotniejszą zmianą wprowadzoną do przedłożenia rządowego jest zastosowanie trybu postępowania kontrolnego i wyjaśniającego prowadzonego przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd (dotyczy to art. 19a-19e). Zmiana ta jest efektem uwag Komisji Europejskiej co do sposobu implementacji dyrektywy market abuse. Przyjęta zmiana ma więc na celu zapewnienie pełnej zgodności prawa polskiego z prawem Unii Europejskiej i usunięcie wszelkich nieścisłości dotyczących sposobu implementacji tej dyrektywy. Przepisy art. 19a-19d, odnoszące się do postępowania kontrolnego, regulują sposób przeprowadzenia kontroli w podmiotach, które na mocy przepisów o publicznym obrocie papierami wartościowymi podlegają nadzorowi Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. Dotyczy to w szczególności dużej możliwości dokonywania przez przewodniczącego tejże komisji w toku kontroli zajęcia dokumentu lub innego nośnika informacji w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz wydawania wiążących zadań w sprawie usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w działaniu podmiotu kontrolowanego. Z kolei postępowanie wyjaśniające, uregulowane w art. 19e, jest przejawem zwiększenia uprawnień Komisji Papierów Wartościowych i Giełd jako organu nadzoru, co ma służyć skuteczniejszemu egzekwowaniu prawa i ściganiu naruszeń na rynku kapitałowym, zgodnie z postanowieniami dyrektywy market abuse.

W nowelizacji wprowadzono ponadto następujące zmiany: rozszerzono definicję informacji poufnej; wprowadzono definicję pojęcia przyjętych praktyk rynkowych jako kryterium umożliwiającego między innymi ocenę zachowań mogących stanowić naruszenie zakazu manipulacji ceną, instrumentem finansowym; zwiększono możliwość współpracy przedstawicieli instytucji rynku kapitałowego z Komisją Papierów Wartościowych i Giełd; skreślono przesłankę niewykonywania zawodu przez pięć lat jako podstawę do skreślenia z listy maklerów lub doradców; wprowadzono obniżenie wymogów kapitałowych związanych z prowadzeniem działalności maklerskiej; określono rodzaj i tryb stosowania przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd środków mających na celu przeciwdziałanie niekorzystnemu wpływowi wywieranemu przez akcjonariuszy domu maklerskiego na jego działalność; wprowadzono kary pieniężne za niepodanie do wiadomości faktu zakupu lub zbycia akcji domów maklerskich wbrew stanowisku Komisji Papierów Wartościowych i Giełd; wprowadzono możliwość żądania od banków informacji o środkach pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych, służących jako zabezpieczenie transakcji dotyczących praw pochodnych. Uregulowano także kwestię postępowania wyjaśniającego i zwiększenia uprawnień Komisji Papierów Wartościowych i Giełd. Ponadto wprowadzono niezbędne zmiany w prawie bankowym i ustawie o kontroli bankowej w zakresie dostępu do informacji objętych tajemnicą bankową i skarbową.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych po wnikliwej dyskusji i analizie omawianej ustawy postanowiła przedłożyć Izbie dwadzieścia osiem poprawek. W wielu wypadkach poprawki te stanowią o czytelności i jednoznaczności proponowanych rozwiązań i zapisów ustawy. Zdecydowana większość to poprawki doprecyzowujące nazewnictwo, terminologię, a także usuwające błąd w odesłaniu.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Bogusław Mąsior. Senator podkreślił, że historia polskiego prawa w zakresie obrotu papierami wartościowymi to zaledwie dwanaście lat. Najprawdopodobniej więc samo życie przyniesie konieczność kroczącej nowelizacji ustawy o obrocie papierami wartościowymi.

Uchwała

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Bogusław Mąsior zaznaczył, że rozpatrywana nowelizacja, uchwalona z przedłożenia rządowego, dostosowuje polskie ustawodawstwo do wymogów i postanowień dyrektywy 2002/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 10 czerwca 2002 r., zmieniającej dyrektywę 97/67/WE. Nowelizacja konsumuje również zapisy odnoszące się do tej materii, zawarte w traktacie akcesyjnym wynegocjowanym przez rząd w Kopenhadze w grudniu 2002 r. Zgodnie z zapisami traktatu akcesyjnego i wymienioną dyrektywą pełna liberalizacja rynku pocztowego w Polsce ma nastąpić po 1 stycznia 2006 r.

Jak stwierdził senator B. Mąsior, prawie dwa lata, jakie zostały do wejścia ustawy w życie, powinny wystarczyć na pełne przygotowanie przedsiębiorstwa Poczta Polska do działalności w warunkach wolnego rynku i międzynarodowej konkurencji. Szybsza liberalizacja rynku usług pocztowych naraziłaby Pocztę Polską na możliwość przegrania walki o rynek z przedsiębiorstwami pocztowymi ze Szwecji, Niemiec i Holandii, które działają już w Polsce, a których możliwości i potencjał są większe niż naszego narodowego operatora.

Senator podkreślił, że przedsiębiorstwo Poczta Polska musi wykonywać zadania operatora publicznego, to jest zapewniać świadczenie usług powszechnych o określonej jakości, w jednakowych warunkach na terenie całego kraju po przystępnej i kontrolowanej cenie.

Ustawa wprowadza zasady stosowania przez operatora świadczącego powszechne usługi pocztowe taryfy specjalnej. Operator powinien stosować jednolite i równe kryteria zarówno co do opłat, jak i warunków związanych z umową. Ustawa zakazuje subsydiowania powszechnych usług pocztowych, które nie są usługami zastrzeżonymi, z przychodów z usług zastrzeżonych. Wyjątkiem są wypadki, gdy subsydiowanie jest dokonywane w rozmiarze niezbędnym do wywiązywania się operatora publicznego z nałożonego na niego obowiązku świadczenia powszechnych usług pocztowych w obszarze konkurencji. Zgodnie z zapisem ustawy z obszaru usług zastrzeżonych wyłącza się przekaz pocztowy, co jest zgodne z dyrektywą 97/67/WE.

Poprawki do ustawy zgłosili też senatorowie podczas dyskusji.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 19 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek 24 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator Teresa Liszcz zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa sejmowa jest kolejną ustawą dostosowawczą. Wprowadza zmiany do trzech kodeksów karnych - kodeksu karnego, kodeksu postępowania karnego oraz kodeksu wykroczeń. Zmiany te są potrzebne do tego, aby dostosować nasze prawo karne do następnych aktów prawa unijnego. Chodzi o Konwencję o cyberprzestępczości, którą Polska podpisała w 2001 r., Konwencję o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich, a przede wszystkim o implementację decyzji ramowej Rady Unii Europejskiej z 13 czerwca 2002 r. o europejskim nakazie aresztowania i procedurach dostarczania osób ściganych tym nakazem między państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazała, że zmiany w kodeksie karnym w niewielkim stopniu dotyczą części ogólnej. Chodzi przede wszystkim o zmianę art. 112. Ma ona na celu objęcie zakresem przestępstw popełnianych poza granicami kraju, niezależnie od obywatelstwa sprawcy oraz karalności czynu w miejscu jego popełnienia, przestępstw, w wyniku których została osiągnięta, chociażby pośrednio, korzyść majątkowa na terytorium Polski. Jest to związane właśnie z wykonaniem Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich.

Dalej są zmiany dotyczące grupy nowych przestępstw, popełnianych nowoczesnymi metodami. Zmiany te mają dostosować nasze prawo do Konwencji o cyberprzestępczości. Nasze prawo częściowo jest już do niej dostosowane, nie wszystko trzeba zmieniać. Są już dobrze uregulowane kwestie tak zwanych przestępstw komputerowych, przestępstw przeciwko prawom autorskim i innym prawom na dobrach niematerialnych. Zmiany przepisów, bądź wręcz wprowadzenia nowych przepisów wymaga inna grupa przestępstw, których dotyczy Konwencja o cyberprzestępczości. Chodzi o przestępstwa przeciwko poufności, integralności i dostępności systemów i danych informatycznych. W celu dostosowania do tej konwencji wprowadza się do kodeksu karnego nowy art. 268a, zmienia się art. 269 i wprowadza nowy art. 269a.

Przede wszystkim chodzi o przystosowanie niektórych przepisów proceduralnych ze względu na konieczność ścigania nowych przestępstw. Dotyczy to zwłaszcza przepisów o przeszukaniu i zatrzymaniu rzeczy, bo przepisy te nie obejmują chociażby przestępstw przeciwko integracji czy poufności danych różnego rodzaju w wypadku uzyskania dostępu do sieci, do komputerów. W tym celu zostały przystosowane niektóre przepisu z działu mówiącego o przeszukaniu i zatrzymaniu rzeczy. Nie nastręcza to żadnych problemów. W tym zakresie również komisja nie zgłosiła poprawek.

Istotny problemem stanowiła natomiast zmiana polegająca na wprowadzeniu do naszego kodeksu postępowania karnego tak zwanego europejskiego nakazu aresztowania. Jest ona bardzo kontrowersyjna ze względu na to, że bardzo realne jest w jej wypadku postawienie zarzutu niezgodności z konstytucją.

Europejski nakaz aresztowania jest to decyzja sądowa, wydana przez jedno z państw członkowskich Unii Europejskiej, w celu aresztowania i przekazania przez inne państwo członkowskie osoby ściganej w związku z prowadzonym przeciwko niej postępowaniem karnym o przestępstwo, za które górna granica kary wynosi co najmniej rok pozbawienia wolności, lub w celu wykonania kary albo środka zabezpieczającego polegającego na pozbawieniu wolności w wymiarze nie niższym niż cztery miesiące. Chodzi więc o poważniejsze przestępstwa.

Idea tego nakazu jest następująca. Ponieważ w granicach Unii obowiązuje zasada swobody przepływu osób, więc przestępcy mają bardzo ułatwione zadanie. Często dokonują przestępstw na terenie różnych krajów wchodzących w skład Unii Europejskiej. Jeżeli wskutek integracji wielkiego obszaru Europy przestępcy mają taką swobodę przemieszczania się, to również ścigające ich organy wymiaru sprawiedliwości powinny mieć zapewnioną łatwiejszą współpracę oraz łatwiejszą możliwość ścigania i osądzenia obywateli swojego kraju, którzy popełnili przestępstwo w innym kraju albo popełnili je w swoim kraju, ale aktualnie przebywają w innym kraju. Chodzi tu o bezpośrednią współpracę organów wymiaru sprawiedliwości krajów członkowskich Unii Europejskiej.

Jeśli chodzi o przekazywanie osób, przeciwko którym toczy się postępowanie karne czy co do których zapadały prawomocne orzeczenia skazujące, to oczywiście istnieje instytucja ekstradycji. Instytucja ta wiąże się jednak z bardzo skomplikowaną procedurą, w którą jest zaangażowany rząd, bo ostatecznie decyduje minister sprawiedliwości, a więc występuje tu czynnik polityczny.

Niemniej jednak istnieją bardzo poważne wątpliwości. Dlatego rząd zwrócił się do Rady Legislacyjnej o wyjaśnienie, czy przyjęcie nakazu europejskiego nie spowoduje naruszenia konstytucji. Chodzi przede wszystkim o niezgodność z art. 52 ust. 4, który wyraźnie zakazuje wydawania obywatela polskiego innemu państwu, a nawet trybunałowi międzynarodowemu, bo nie mówi wprost o państwie. Charakterystyczne jest przy tym to, że nie pozwala się w ustawie ograniczać tego prawa do bycia niewydanym, do pozostania w kraju. I dlatego część członków Rady Legislacyjnej uważała, że wprowadzenie nakazu europejskiego do naszego prawa jest sprzeczne z art. 52 konstytucji. Jednakże inna część - jak się okazało, większa - uznała, że można pogodzić z konstytucją instytucję nakazu europejskiego w takim kształcie, jaki jest w ustawie sejmowej i jaki był w przedłożeniu rządowym, kiedy rada to rozpatrywała. Wprawdzie w art. 55 konstytucji, który się wiąże z art. 52, wyraźnie zabroniona jest ekstradycja obywatela polskiego, ale przekazanie na podstawie nakazu europejskiego to nie jest ekstradycja. Chodzi o to, kto decyduje. Nie decyduje tu minister sprawiedliwości, a więc nie ma czynnika politycznego. To jest kwestia bezpośredniej współpracy między organami sądowymi. Jeżeli więc kwestie nakazu europejskiego zostaną tak uregulowane, że będzie się on wyraźnie różnił od ekstradycji, która również występuje w kodeksie postępowania karnego, to da się to pogodzić z konstytucją. Takie też było ostatecznie stanowisko większości komisji. I dlatego w tej ustawie widać wyraźny wysiłek zmierzający do tego, żeby zaznaczać różnice między ekstradycją a przekazaniem osoby na podstawie nakazu europejskiego. Różnice sprowadzają się głównie do nazw - w wypadku ekstradycji mówi się o wydaniu, w wypadku nakazu europejskiego dyrektywa mówi o dostarczaniu, my zaś to tłumaczymy jako przekazanie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Władysław Mańkut. Senator przypomniał, że uchwalona przez Sejm ustawa ma na celu wprowadzenie do polskiego prawa przepisów Konwencji o cyberprzestępczości, Konwencji o ochronie interesów finansowych Wspólnot Europejskich, decyzji ramowej Rady o europejskim nakazie aresztowania i procedurach dostarczania osób ściganych w tym zakresie między państwami członkowskimi Unii Europejskiej.

Inne zmiany dotyczą implementacji przepisów Konwencji o cyberprzestępczości i penalizują czyny związane z naruszeniem integralności danych, polegające na bezprawnym i świadomym naruszaniu, uszkadzaniu, usuwaniu i zmienianiu danych informatycznych oraz utrudnianiu dostępu do nich. Odpowiednie zmiany wynikające z potrzeby wdrażania przepisów Konwencji o cyberprzestępczości zostały zawarte również w przepisach zmieniających kodeks postępowania karnego.

W czasie prac nad nowelizacją ustawy podnoszono kwestię zgodności z konstytucją zapisów o przekazaniu. W tej sprawie przedstawiono rozbieżne opinie prawne, ale jedna z nich, posługująca się wykładnią funkcjonalną i rozszerzającą, dopuściła takie umocowanie przekazania obywatela bez konieczności zmiany ustawy zasadniczej. Jak stwierdził senator W. Mańkut, komisja wprawdzie szeroko nie dyskutowała tego problemu, uznała jednak, iż interpretacja przedstawiona w tej opinii prawnej jest możliwa do zastosowania w nowelizacji tych trzech kodeksów.

W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie tych wniosków i uwzględnienie ich w uchwale Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz ustawy - Kodeks wykroczeń.

Poprawki do ustawy zgłosili też senatorowie podczas dyskusji. Senator Zbigniew Romaszewski złożył wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Zgodnie z regulaminem w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Senat 72 głosami, przy 7 za i 4 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 73 głosami, przy 5 przeciw i 5 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 19 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek 24 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Senator sprawozdawca omówił proponowane zmiany i w imieniu komisji wniósł o przyjęcie ustawy wraz z przedstawionymi poprawkami.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska przedstawił senator Adam Gierek. Senator podkreślił, że ustawa ta dostosowuje nasze prawo w zakresie bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej do prawa Unii Europejskiej. Jest to więc ustawa, którą można by szerzej nazwać prawem radiologicznym i atomowym. Wdraża ona dyrektywy unijne dotyczące wspólnego monitorowania zagrożeń radiacyjnych na terenie Unii, minimalizacji wystąpienia zdarzeń, szybkiego reagowania i informowania poprzez stosowanie odpowiednich procedur i podział kompetencji. Obliguje to nasz kraj do wykonania zobowiązań zawartych w układzie Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej i poddania się pełnej międzynarodowej kontroli technologii jądrowej.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, najbardziej istotną zmianą, którą wprowadziła nowelizacja, jest dopisanie nowego rozdziału 3a pod tytułem "Stosowanie promieniowania jonizującego w celach medycznych". Reguluje on stosowanie tego promieniowania w celach diagnostycznych i leczniczych. W rozdziale tym najważniejszy jest przepis dotyczący powołania Krajowego Centrum Ochrony Radiologicznej w Ochronie Zdrowia. Ma to być zakład budżetowy, do którego zadań będzie należeć szkolenie, certyfikacja i skalowanie aparatury.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Bogusław Litwiniec zaakcentował, że ustawa określa przede wszystkim warunki otrzymania zezwolenia na działalność w zakresie pokojowego wykorzystania energii atomowej.

Po drugie, ustawa obejmuje swym zasięgiem zagrożenia związane głównie ze sztucznymi źródłami promieniotwórczymi wytwarzanymi przez człowieka w wyniku jego eksperymentów i na jego potrzeby. Ustawa dotyczy nie tylko problemów związanych ze zdrowiem ludzi, ponieważ promieniowanie jonizujące wykorzystuje się także do prześwietlania na przykład ciał martwych, chcąc sprawdzić ich wytrzymałość, czy używa izotopów do różnych celów związanych z meteorologią.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 19 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek 24 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi przedstawił senator Marian Kozłowski. Senator zaznaczył, że rozpatrywany akt został skonsultowany z Polskim Stowarzyszeniem Przetwórców Ryb, Sztabem Kryzysowym Rybołówstwa, Krajową Izbą Rybacką, Stowarzyszeniem Armatorów Rybackich, Stowarzyszeniem Armatorów Łodziowych, Stowarzyszeniem Rozwoju Rybołówstwa, Stowarzyszeniem Rybaków Zalewu Wiślanego, Zrzeszeniem Rybaków Morskich oraz Zrzeszeniem Rybaków Morskich Zalewu Szczecińskiego, Kamieńskiego i Jeziora Dąbie.

Senator podkreślił, że projektowana ustawa ma na celu umożliwienie Polsce, po przystąpieniu do Unii Europejskiej, efektywnego uczestnictwa we Wspólnej Polityce Rybackiej w zakresie zarządzania żywymi zasobami morza i ich ochrony. Regulacje w tym zakresie są zawarte w kilkudziesięciu aktach prawnych rangi rozporządzenia Unii Europejskiej, których wszystkie elementy są obowiązkowe oraz które mają bezpośrednie zastosowanie w każdym państwie członkowskim. Oznacza to nakaz transpozycji materialnych przepisów rozporządzeń do prawa krajowego.

Jak wskazał senator M. Kozłowski, zasadniczą przesłanką projektu nowej ustawy regulującej obszar rybołówstwa morskiego jest konieczność wydania ustawy kompetencyjnej, która nie powtarzałaby przepisów rozporządzeń Rady i Komisji Unii Europejskiej, a także określenie trybu postępowania, w tym zakresu zadań i właściwości organów w sprawach: po pierwsze, nadawania uprawnień do wykonywania rybołówstwa; po drugie, racjonalnego wykorzystania rybołówstwa, w tym ochrony żywych zasobów morza; po trzecie, kontroli i nadzoru nad wykonywaniem rybołówstwa i obrotem produktami rybołówstwa.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że w stosunku do dotychczasowego stanu prawnego ustawa wprowadza: bezterminowe licencje połowowe, bezpłatne roczne specjalne zezwolenia połowowe, rejestr statków rybackich prowadzony przez ministra właściwego do spraw rolnictwa i stanowiący część rejestru unijnego, a także zasadę, że rejestracja nowego statku rybackiego może nastąpić jedynie w takim wypadku, gdy nie spowoduje to przekroczenia potencjału połowowego ustalonego przez ministra właściwego do spraw rolnictwa w celu realizacji sektorowego programu operacyjnego.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Janusz Lorenz poinformował, że po rozpatrzeniu ustawy na posiedzeniu 26 lutego, na którym członkowie komisji dyskutowali na temat dostosowania tej ustawy do przepisów Unii Europejskiej, komisja nie postulowała żadnych zmian i wnosi o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Przedstawił je senator Tadeusz Bartos. Senator zaznaczył, że celem ustawy jest stworzenie organizacyjno-prawnych ram funkcjonowania rynków owocowych i warzywnych po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej, a także umożliwienie sprawnego i zgodnego z przepisami unijnymi działania w kwestii płatności dla producentów owoców i warzyw przeznaczonych do przetwórstwa. Ustawa określa tryb przeprowadzania kontroli zasadności zatwierdzania i wypłacania pomocy finansowej w zakresie organizacji rynku przetworów owocowych i warzywnych. Ustawa ta ma zastąpić ustawę z  27 lipca 2002 r. o tym samym tytule.

Zgodnie z regulaminem w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 54 głosami, przy 16 przeciw i 12 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu bez poprawek ustawy o organizacji rynku przetworów owocowych i warzywnych.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 19 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek 24 lutego, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Janusz Bargieł. Senator zaznaczył, że rozpatrywana ustawa określa organizację i zadania Agencji Rynku Rolnego oraz zasady prowadzenia centralnego rejestru przedsiębiorców, jeśli chodzi o mechanizmy administrowane przez agencję. Jak stwierdził senator sprawozdawca, celem projektu jest umocowanie Agencji Rynku Rolnego jako agencji płatniczej po akcesji do Unii Europejskiej w związku z korzystaniem ze środków unijnych w ramach Wspólnej Polityki Rolnej, a także określenie zadań agencji w związku z: organizacją poszczególnych rynków rolnych, obrotem towarami rolnymi, realizacją programów dotyczących dostarczania nadwyżek żywności najuboższym mieszkańcom Unii Europejskiej, realizacją działań pomocowych i informacyjnych dotyczących produktów rolnych i żywnościowych.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Józef Dziemdziela wskazał, że omawiana ustawa zmienia zasadniczo funkcjonowanie Agencji Rynku Rolnego. Będzie ona realizować, zgodnie z rozporządzeniem rady i komisji, zadania związane z organizacją poszczególnych rynków rolnych. Będzie także pełniła funkcję agencji płatniczej, mając do dyspozycji pieniądze z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnych. Agencja będzie dystrybutorem tych środków, tak by mogła wspierać rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich oraz chronić konsumentów. Zgodnie z ustawą agencja również będzie prowadziła działalność w zakresie: interwencyjnych zakupów, przechowywania, sprzedaży zbóż, mięsa, przetworów mlecznych i cukru, dopłat do prywatnego przechowywania mięsa i produktów mlecznych, dopłat do produkcji suszu paszowego, udzielania premii produkcyjnych dla producentów skrobi ziemniaczanej, dopłat do przetwarzania słomy lnianej i konopnej, dopłat dla producentów jedwabników, dopłat dla przetwórców wykorzystujących skrobię i cukier na cele niespożywcze, wykorzystywania oliwy z oliwek, moszczu gronowego, przeprowadzania przetargów na zagospodarowanie owoców i warzyw nieprzeznaczonych do obrotu, a także kwotowania produkcji mleka, skrobi ziemniaczanej i surowca tytoniowego. Ustawa określa również właściwości agencji w zakresie administrowania obrotem towarami rolnymi oraz towarami przetworzonymi z grupy towarów nieobjętych załącznikiem nr 1 do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w tym udzielanie refundacji do eksportu produktów rolnych do krajów trzecich; agencja będzie też realizować programy dotyczące dostarczenia nadwyżek żywności najuboższym mieszkańcom Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca podkreślił, że omawiana ustawa zmienia funkcjonowanie kilku innych ustaw, a mianowicie: o przekształceniach własnościowych, o rezerwach państwowych, o zasadach wspierania rozwoju regionalnego, o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnych.

W imieniu Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator J. Dziemdziela zwrócił się o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 68. posiedzeniu, 19 lutego 2004 r. Do Senatu została przekazana 20 lutego. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Po pierwsze, chodziło o wyeliminowanie trudności, jakie ujawniły się w toku implementacji wymienionej umowy z 1989 r., a po drugie, chodziło o wprowadzenie pewnych ważnych uzupełnień do umowy, definiujących w sposób odmienny prawa i obowiązki niemieckich podmiotów gospodarczych działających w Polsce i polskich podmiotów gospodarczych działających w Niemczech, a także odnoszących się do kwestii procesowych, dochodzenia praw związanych z ochroną prawa własności oraz instrumentów ochrony tego prawa w Polsce.

Senator sprawozdawca poinformował, że obie komisje - Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej zapoznały się z protokołem oraz podjęły kwestie dotyczące tych dwóch uzupełnień i przyjęły jednobrzmiące wersje uchwały, w których wniosły o przyjęcie protokołu bez poprawek.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment