Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

Na sekretarzy posiedzenia powołano senatorów Stanisława Jarosza i Witolda Kowalskiego; listę mówców prowadził senator S. Jarosz.

3) stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych,

7) stanowisko Senatu w sprawie ustawy o warunkach zdrowotnych żywności i żywienia,*

10) zmianę w składzie osobowym komisji senackiej.

Uchwała

Przewodnicząca obradom marszałek Alicja Grześkowiak poinformowała, że 6 kwietnia br. upłynęła kadencja członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, Witolda Grabosia, wybranego przez Senat uchwałą z 6 kwietnia 1995 r. w sprawie powołania członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Ponadto marszałek przypomniała, że Senat powołuje członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji zgodnie z art. 214 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art.7 ust. 1 i 4 ustawy 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji.

12 kwietnia br. marszałek Senatu, zgodnie z art. 94 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierowała do Komisji Kultury i Środków Przekazu wnioski dotyczące przedstawionych kandydatur. Komisja 18 kwietnia br. przeprowadziła przesłuchania zgłoszonych kandydatów i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Sprawozdanie komisji przedstawił senator Jacek Sauk. Poinformował on, że komisja po przesłuchaniu obu kandydatów, po zapoznaniu się z ich wypowiedziami i rozszerzonymi życiorysami oraz po wysłuchaniu ich odpowiedzi na szereg zadawanych pytań wyraziła swoją opinię w tajnym głosowaniu. Za kandydaturą L. Jaworskiego opowiedziało się 3 senatorów, 1 osoba była przeciw, a 1 wstrzymała się od głosu, kandydaturę senatora B. Litwińca poparło 2 senatorów, 3 były przeciw, nikt nie wstrzymał się od głosu.

Zgodnie z art. 95 ust. 1 Regulaminu Senatu przed podjęciem uchwały w sprawie powołania członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Senat może wezwać kandydatów do złożenia wyjaśnień i udzielenia odpowiedzi.

Po udzieleniu przez kandydatów odpowiedzi na pytania senatorów przeprowadzono tajne głosowanie w sprawie powołania członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

W głosowaniu tajnym w sprawie powołania członka Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oddano 87 głosów, w tym głosów ważnych 87. Wyznaczeni przez marszałka Senatu do przeprowadzenia głosowania tajnego senatorowie sekretarze: Witold Kowalski, Stanisław Jarosz i  Jerzy Pieniążek stwierdzili, że za kandydaturą L. Jaworskiego głosowało 46 senatorów, a za kandydaturą B. Litwińca 28 senatorów, przeciwko wszystkim kandydatom głosowało 11 senatorów, wstrzymało się od głosu 2 senatorów. Wymagana bezwzględna większość wynosiła 44. Wymaganą bezwzględną liczbę głosów uzyskał L. Jaworski.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. Posiedzeniu, 30 marca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 30 marca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Samorządu i Administracji Państwowej oraz do Komisji Ustawodawczej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Senator M. Janowski przypomniał, że obecnie miasto stołeczne Warszawa jest związkiem komunalnym, utworzonym przez jedenaście gmin, z których gmina Centrum podzielona została dodatkowo na siedem dzielnic. W aktualnej sytuacji mieszkańcy tej gminy wybierają aż pięciu różnych radnych do organów samorządu terytorialnego. Ustawa sejmowa zakłada, iż Warszawa stanie się jednostką szczególną - lokalną wspólnotą samorządową (w rozumieniu ustawy o samorządzie powiatowym), która będzie miała nazwę "miasto stołeczne Warszawa". Ten quasi-powiat ma obejmować jedenaście dotychczasowych gmin stołecznych, którymi są: Warszawa Bemowo, Warszawa Białołęka, Warszawa Bielany, Warszawa Centrum, Warszawa Rembertów, Warszawa Targówek, Warszawa Ursus, Warszawa Ursynów, Warszawa Wawer, Warszawa Wilanów i Warszawa Włochy.

Na czele zarządu miasta stołecznego Warszawy stać ma prezydent, który będzie wykonywał funkcję starosty. Dochody miasta Warszawy będą się składać między innymi z dochodów należnych powiatowi, a także, i to jest istotne novum, z 80% wpływów wyliczanych przez gminy z tytułu udziału w podatku dochodowym od osób prawnych i 20% wpływów tychże gmin, uzyskiwanych z podatku dochodowego od osób fizycznych. Zostaną więc zniesione dotychczasowe składki gmin warszawskich. Jak poinformował sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, podczas wielogodzinnych obrad komisji kwestie finansowe budziły bardzo wiele kontrowersji. Nie dysponowano jednak dokładnymi symulacjami dotyczącymi spraw związanych z kosztami znowelizowania ustawy. Wyrywkowe informacje przekazane komisji przez niektóre samorządy pokazują, że nowe uwarunkowania prawne pociągną za sobą pewne zwiększenie wydatków z kas gminnych.

Omawiana ustawa, usuwając dziewięć artykułów - od art. 22 do art. 30 - powoduje zlikwidowanie dzielnic. Twórcy ustawy, poprzez wprowadzenie liczącego szesnaście artykułów rozdziału 3a, zaproponowali nową strukturę, którą nazwano Warszawskim Zespołem Miejskim. W myśl sformułowań zawartych w art. 31a w skład tego zespołu obligatoryjnie mają wchodzić wszystkie gminy warszawskie i miasto stołeczne Warszawa, a ponadto wszystkie gminy i powiaty okalające stolicę, z wyjątkiem powiatu mińskiego i jego gmin. Byłoby to w sumie, wedle projektu sejmowego, sześćdziesiąt gmin i osiem powiatów. Ustawa zakłada możliwość przynależności do wspomnianego zespołu także innych gmin, jeżeli tworzą one z gminami zespołu układ funkcjonalny i jednolity przestrzennie. Możliwe jest także przystąpienie kolejnych powiatów, jeśli przystąpią do tego związku wszystkie gminy ów powiat tworzące.

Zespół ma być jednostką organizacyjną wyposażoną w osobowość prawną, a zakres jej działań ma charakter koordynacyjny. Obejmuje to w szczególności sprawy, które zostały w ustawie wymienione w art. 31c, a więc zagadnienia: ładu przestrzennego, ochrony środowiska, wodociągów i zaopatrzenia w wodę, komunikacji i transportu zbiorowego, kanalizacji i oczyszczania ścieków komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną, cieplną oraz gaz, zagadnienia wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych oraz bezpieczeństwa i porządku publicznego, a także ochrony przeciwpożarowej. Z zapisu ustawy wynika, że do realizacji niektórych z tych zadań - chodzi o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków oraz transport zbiorowy - zespół może powołać jednostki organizacyjne przewidziane w ustawie o gospodarce komunalnej, a więc przedsiębiorstwa.

Organy zespołu to zgromadzenie oraz dyrekcja. W skład zgromadzenia, organu stanowiącego, wchodzić ma trzydziestu delegatów desygnowanych - ustawodawca używa tego oryginalnego określenia - przez Radę Miasta Stołecznego Warszawy oraz po jednym delegacie z każdej z gmin i każdego powiatu wchodzącego w skład owego zespołu. Według projektu sejmowego zgromadzenie to liczyłoby czterdziestu jeden delegatów z Warszawy i pięćdziesięciu sześciu z pozostałych jednostek samorządu terytorialnego. Organem wykonawczym zgromadzenia ma być dyrekcja, na czele której ma stać prezydent miasta stołecznego Warszawy. W jej skład wchodziliby przedstawiciele każdego z powiatów wchodzących w skład związku.

Senator M. Janowski poinformował, że w trakcie długiego i twórczego posiedzenia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przeanalizowano wszystkie zapisy szczegółowe. Zapoznano się także z opiniami przedstawicieli rządu oraz posłów. W toku dyskusji rozważano kwestię powrotu do koncepcji analizowanej w Sejmie, czyli takiej, w której Warszawa byłaby jednolitą gminą z podziałem na dzielnice. To rozwiązanie nie znalazło jednak poparcia członków komisji. Uznali oni bowiem, że w obecnych uwarunkowaniach i wobec orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, który odnosił się do tego samego problemu w roku 1998, takie rozwiązanie jest niemożliwe do przyjęcia. W tej sytuacji komisja postanowiła wnieść poprawki do tej części ustawy, która mówi o ustroju miasta stołecznego, usuwając błędy, niekiedy rażące, oraz wnieść poprawki do tej części, która przewiduje powołanie Warszawskiego Zespołu Miejskiego. W szczególności poprawki te dotyczyły takich zagadnień jak zrównanie liczby radnych w mieście stołecznym Warszawie z liczbą radnych w największym powiecie. A więc zamiast sześćdziesięciu radnych - trzydziestu dziewięciu. Wiele dyskusji wzbudziła również kwestia diet, której rozwiązanie Sejm zaproponował w dość skomplikowany sposób. Komisja uznała, że to są tacy sami radni jak radni innych jednostek samorządu terytorialnego w Polsce, a zatem ich diety powinny być określane w taki sam sposób. Sugerując inne rozwiązania, komisja odeszła również od pewnych sformułowań, które zostały zaproponowane przez Sejm.

Odnośnie do utworzenia Warszawskiego Zespołu Miejskiego wniesiono kilka poprawek dotyczących między innymi takich kwestii jak sporządzanie strategii rozwoju zespołu i relacji między tą strategią a strategią rozwoju województwa mazowieckiego. Uznano bowiem, że bardzo sztywny zapis, który został zaproponowany w ustawie, jest nie do przyjęcia. Komisja dyskutowała również nad tym, że jeżeli taki zespół ma istnieć i jeżeli jest wola gmin z powiatu mińskiego, to ta wola powinna być uszanowana. Komisja proponowała również elastyczność w kwestii przystępowania do zespołu, nieobligatoryjność uczestniczenia w tym zespole, a także wniosła inne poprawki korygujące funkcjonowanie zespołu. Powołano na przykład urząd umożliwiający dyrekcji funkcjonowanie, co nie zostało uwzględnione przez Sejm.

Były także zmiany sugerujące, iż wybór delegatów do zgromadzenia nie powinien odbywać się na pierwszej sesji, kiedy to radni jeszcze zupełnie się nie znają, ale na nieco późniejszej sesji, np. w ciągu dwóch miesięcy. Mówiono także o kryteriach dotyczących podejmowania działań przez zespół, które tutaj zostały ustalone nazbyt łagodnie, zdaniem komisji. Chodzi o te 50%, 3/5 uprawnionych do głosowania. Działania tego zespołu będą miały bowiem ważki wpływ na funkcjonowanie wszystkich samorządów stołecznych. Poprawki, które zostały zgłoszone, a dotyczyły tego zespołu, w wyniku głosowania nie zostały jednak przyjęte, i komisja zaproponowała Senatowi skreślenie w całości punktu, który obejmował ten rozdział 3a, to znaczy pkt 19 w art. 1.

Podczas dyskusji Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zapoznała się z bardzo zróżnicowanymi opiniami wielu samorządów, które napłynęły do komisji, zwłaszcza w kwestii dotyczącej powołania zespołu. Zdaniem senatora sprawozdawcy, za najistotniejszą kwestię samorządy uznały fakt utrzymania gmin, czyli tych jednostek, które sprawdziły się w funkcjonowaniu Warszawy.

Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej uznała, że Warszawa, jako największe miasto Polski, ma bardzo złożoną sytuację związaną z funkcjonowaniem w towarzystwie gmin sąsiednich. Ale Warszawa nie jest wyjątkiem. Jak powiedziano na posiedzeniu komisji, podobne problemy mają inne wielkie miasta, jak Łódź, Trójmiasto, cała aglomeracja Śląska, Kraków, Poznań, Wrocław. I w związku z tym komisja w toku dyskusji uznała za stosowne podkreślić celowość uchwalenia ustawy o kategoryzacji gmin - o czym mówi się w zasadzie od roku 1990, a co nie zostało zrealizowane. Komisja przyjęła również informację, że trwają prace wstępne nad ustawą dotyczącą metropolii, właśnie takich wielkich aglomeracji.

Jak stwierdził senator M. Janowski, komisja, rozważając wyjątkowość stolicy, w której oprócz innych spraw ma również miejsce życie polityczne, a także międzynarodowe - tutaj są ambasady i inne placówki dyplomatyczne, odbywają się kongresy międzynarodowe - uznała, że Warszawa powinna mieć odrębne rozwiązania rangi ustawowej. Dlatego też komisja podzieliła zdanie Sejmu co do pierwszej części ustawy, sugerując jednakże, poprzez odrzucenie całego rozdziału 3a, aby kwestie dotyczące koordynacji i współdziałania, które zostały dostrzeżone i docenione, znalazły się w rozwiązaniu kompleksowym, nie zaś w takim, które jeden z senatorów nawet nazwał efemerydą.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Poinformował on, że Komisja Ustawodawcza stanęła na odmiennym stanowisku niż Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Nad pracami i stanowiskiem Komisji Ustawodawczej zaważyło ograniczenie uprawnień władzy ustawodawczej Sejmu i Senatu w związku z kontrowersyjnym i niejednolitym, zdaniem senatora, orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z  1998 roku. To orzeczenie uniemożliwiło również głosowanie nad słuszną, zdaniem wielu członków Komisji Ustawodawczej, poprawką, czyli rozwiązaniem, które było jednym z rozwiązań zaproponowanych w inicjatywie sejmowej, a mianowicie, żeby ustrój Warszawy ukonstytuować na zasadzie jednolitej gminy na prawach powiatu, podzielonej na jednostki pomocnicze i dzielnice. Z taką prośbą zwrócił się do senatora jako przewodniczącego Komisji Ustawodawczej prezydent miasta stołecznego Warszawy Paweł Piskorski. Po orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego nie można było jednak poddać pod głosowanie tej poprawki, nie narażając się na zarzut niekonstytucyjności. W tej sytuacji komisji pozostało tylko poprawianie nowelizacji sejmowej. Zdaniem senatora sprawozdawcy, pozostaje żałować, że Sejm nie zdecydował się na stworzenie nowej ustawy warszawskiej, która nie ograniczałaby możliwości ingerencji Senatu i Sejmu w tę materię. Powstała w ten sposób ustawa, w opinii senatora, pozostawia wiele do życzenia co do przepisów przejściowych, co do przepisów historycznych, które są w tej ustawie z 1994 r., ale już nie obowiązują. W tej sytuacji najważniejsze, co przyświecało komisji, to primum non nocere, czyli przede wszystkim nie szkodzić, jako że ta inicjatywa idzie w dobrym kierunku, co jednak nie oznacza, że nowela jest ściśle przystawalna i zmienia charakter ustawy z 1994 r.

Jak stwierdził senator P.Ł.J. Andrzejewski, niewątpliwie bardzo istotne było zrealizowanie przez tę inicjatywę założenia polegającego na potraktowaniu Warszawy jako jednolitego obszaru urbanistycznego. Aczkolwiek ten projekt nowelizacji jest dosyć konserwatywny, to ma jedną znakomitą cechę - forsuje pewien precedens metropolitarny, włączając w obręb Warszawy gminy i obrzeża jako jednolity obszar w zakresie decyzji o strategicznym znaczeniu dla metropolii warszawskiej. W tej kwestii stanowisko Komisji Ustawodawczej zasadniczo różniło się od stanowiska Komisji Samorządu i Administracji Państwowej. Komisja uznała, że to rozwiązanie metropolitalne, ustanawiające Warszawski Zespół Miejski, jest trafne. Wiele zarzutów padło pod adresem tego rozwiązania, były one przedmiotem wnikliwej analizy komisji, ale w złożonych opiniach, sporządzonych na użytek Senatu, podkreślano konstytucyjną poprawność tego typu rozwiązania, nieograniczanie samorządności, a zarazem walory, które niesie ono pro publico bono, dla mieszkańców Warszawy, okolic i wszystkich gmin, które są zainteresowane ukształtowaniem jednolitego organizmu miejskiego, warszawskiego i okołowarszawskiego. Dlatego poprawki Komisji Ustawodawczej zmierzały tylko w kierunku precyzowania tej koncepcji i poprawienia jej za zgodą samych zainteresowanych.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, ważnym zarzutem był też brak konsultacji z poszczególnymi gminami, których będą dotyczyły rozwiązania Warszawskiego Zespołu Miejskiego. Z otrzymanych w tej sprawie opinii wynika, że większość to opinie aprobujące. Ponadto przewodniczący Komisji Ustawodawczej otrzymał stanowisko Konwentu Burmistrzów Gmin Warszawskich w sprawie omawianej ustawy. Dotyczyło ono gmin: Włochy, Bemowo, Ursynów, Wilanów, Wawer, Ursus, Bielany, Białołęka, Rembertów. Konwent udzielił pełnego poparcia przyjętej przez Sejm ustawie o ustroju miasta stołecznego Warszawy - chodzi o te generalne rozwiązania, a w szczególności o podział kompetencji i środków przekazanych na cele miejskie oraz o budżet, co także było przedmiotem poprawek komisji. Burmistrzowie uważają te obciążenia, zwłaszcza budżetowe, za uzasadnione potrzebami ogólnomiejskimi Warszawy, jego aglomeracji jako całości.

W związku z tym przed Komisją Ustawodawczą stanęło pytanie: co to jest za twór ten nowy Warszawski Zespół Miejski? Padały bowiem zarzuty, że tworzy się jakiś nowy układ, nową nadrzędną instancję samorządową. Eksperci z Uniwersytetu Warszawskiego wyraźnie stwierdzili, że występuje tu pewien precedens dotyczący układu metropolitalnego, ale z punktu widzenia systemu prawnego chodzi o samoistny zakład administracyjny, którego użytkownikami - ale nie tylko użytkownikami z własnej woli, bo i profitentami - są gminy. Badane na posiedzeniu komisji stanowisko burmistrzów, stanowisko gmin, wyraźnie potwierdza użyteczność tego samoistnego zakładu administracyjnego dla interesów poszczególnych gmin, bez ograniczania ich samorządności.

Przystępując do omówienia rozwiązań zaproponowanych przez Komisję Ustawodawczą, senator stwierdził, że oprócz usprawniających poprawek, które były również przedmiotem referatu i wynikiem pracy Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, komisja uzupełniła swoje propozycje o to, aby do Warszawskiego Zespołu Miejskiego można było zastosować przepisy jeszcze bardziej uelastyczniające decydowanie o przystąpieniu do niego bądź o wyjściu z niego, w zależności od woli poszczególnych samorządów lokalnych, gminnych.

Ponadto poprawiono również te części, które z obligatoryjnego związku miejskiego czynią związek dobrowolny. Ten związek będzie nie tylko dobrowolny, jeśli chodzi o przystąpienie, ale też jeśli chodzi o określanie granic i sposób wpływania na decyzję. A przy tym utrzymany jest zasadniczy kierunek nadany przez ustawę sejmową.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, które ustosunkowały się do wniosków przedstawionych w toku debaty i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

W imieniu mniejszości połączonych komisji senator Z. Zychowicz zaapelował o odrzucenie nowelizacji ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy. Jak stwierdził, Warszawa przeżywa kryzys zarządzania i nic nie wskazuje na to, by ten stan rzeczy miał w najbliższym czasie się zmienić. Zdaniem senatora, przyjęta przez Sejm ustawa jeszcze bardziej komplikuje i tak skomplikowany i nieefektywny ustrój miasta, tworzy dodatkowy, biurokratyczny ponadmiejski szczebel w postaci zespołu miejskiego (nawet jeśli zostałby on przez poprawkę usunięty, to i tak te rozwiązania w niczym nie ulepszają tego, co do tej pory było) powiększa chaos kompetencyjny i powiększa liczbę urzędników.

Sprawozdawca mniejszości stwierdził, ze polski parlament stać na opracowanie ustawy, która normowałaby status stolicy w takim duchu, w jakim funkcjonują inne stolice europejskie czy większe miasta, metropolie. Ustawa o ustroju Warszawy powinna być wzorem dla innych aglomeracji, których status też musi być w przyszłości uporządkowany, na przykład Śląska czy Trójmiasta. Ustawa przyjęta przez Sejm, pisana w pośpiechu, w sposób rażący odbiega od projektu przyjętego przez sejmową komisję, który czynił z Warszawy jedną gminę na prawach powiatu z siedemnastoma dzielnicami. Jak stwierdził senator Z. Zychowicz, często podnoszono zarzut, że to byłoby wbrew woli mieszkańców gmin, które zyskały ten status zaledwie przed kilkoma laty. Senator przypomniał, że dzielnice funkcjonują w wielu aglomeracjach świata, i to funkcjonują w taki sposób, który zaspokaja naturalne potrzeby tożsamości, identyfikacji kulturowej mieszkańców z tymi wyodrębnionymi historycznie częściami miasta.

Zdaniem senatora Z. Zychowicza, przyjęta ustawa, jeśli ją porównać z projektem komisyjnym, oznacza, że mogą się pojawić wątpliwości co do zgodności z konstytucją, że proces podejmowania decyzji będzie skomplikowany, nieczytelny i wydłużony w czasie, że miasto będzie mieć trudności w korzystaniu z funduszy pomocowych przedakcesyjnych, a później strukturalnych. Jak wiadomo, każdy podmiot ubiegający się o fundusze musi posiadać część środków własnych. Zdaniem senatora, oznacza to, że podejmowanie decyzji w zakresie planowania przestrzennego będzie skomplikowane i wydłużone w czasie, że nastąpi niebezpieczeństwo ubezwłasnowolnienia Warszawy w Warszawskim Zespole Miejskim, w którym stolica będzie miała trzydziestu przedstawicieli w dziewięćdziesięciosiedmioosobowym zgromadzeniu. Mogłoby to również postawić prezydenta Warszawy w kłopotliwym położeniu, bo wbrew interesom Warszawy musiałby wykonywać uchwałę Warszawskiego Zespołu Miejskiego.

Zdaniem sprawozdawcy wniosku mniejszości połączonych komisji, wystąpi wiele zadań i działań, w których kompetencje poszczególnych struktur mogą się krzyżować. Wystąpią problemy własności przedsiębiorstw komunalnych, wzrosną wydatki na radnych - w porównaniu z projektem komisji sejmowej. Nastąpi rozbudowa administracji, a nie jej redukcja. Senator wskazywał, że powstanie rozwiązanie deprecjonujące ideę samorządu województwa, sprzyjające jego rozbiciu i niemalże odtwarzające stare województwo warszawskie.

Zwracając się o odrzucenie nowelizacji sejmowej, sprawozdawca wniosku mniejszości połączonych komisji stwierdził, że wskutek wytężonej pracy Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Ustawodawczej powstało wiele poprawek, których intencją jest poprawienie tej niedoskonałej, pełnej sprzeczności, w niczym nieulepszającej ustroju Warszawy ustawy. Należy jednak pamiętać, że jest to poprawianie protezy, a nie dobrego aktu prawnego. Jest sporo czasu do wyborów samorządowych, by ustanowić dobrą ustawę o ustroju miasta stołecznego Warszawy.

Kolejny wniosek mniejszości połączonych komisji przedstawił senator P.Ł.J. Andrzejewski. We wniosku opowiedziano się za utrzymaniem Warszawskiego Zespołu Miejskiego i uczynieniem go otwartym i dobrowolnym dla gmin, a nie powiatów. Senator podkreślił, że w proponowanym rozwiązaniu nie chodzi o powiaty okołowarszawskie, które boją się, że Warszawski Zespół Miejski będzie ingerować w ich gospodarkę i dyrektywność, ale o poszczególne gminy. Zresztą w trakcie konsultacji w większości opowiedziały się one za utrzymaniem Warszawskiego Zespołu Miejskiego, ale nie jako obligatoryjnego, tylko takiego, do którego zgodnie ze swoją uchwałą będą mogły wejść i z którego w ciągu trzech miesięcy będą mogły wyjść. W tym kierunku zmierzają proponowane we wniosku mniejszości poprawki. Mniejszość połączonych komisji jest za tym, żeby nie odrzucać całego rozdziału 3a "Warszawski Zespół Miejski", tylko go skutecznie poprawić, zgodnie z wolą samych zainteresowanych. Poparto więc stanowisko rządu i taką wizję nowelizacji.

Kolejny wniosek mniejszości połączonych komisji przedstawił senator Z. Piwoński. Jak stwierdził, mniejszość opowiedziała się za przyjęciem całego bloku poprawek (ponad dwudziestu), ale zostały skomasowane w jednej zmianie i tylko jedno głosowanie może rozstrzygnąć o ich przyjęciu czy odrzuceniu. Proponowany blok poprawek dotyczył rezygnacji z utworzenia zespołu miejskiego i tylko w tym miejscu istniała zbieżność ze stanowiskiem połączonych komisji. Pozostałe poprawki zmierzały do tego, żeby ustrój Warszawy ustanawiał jedną gminę.

W opinii senatora Z. Piwońskiego, ustanawiany w nowelizacji ustrój Warszawy jest niedobry, ponieważ ustanawia się zupełnie nową instytucję i czyni stolicę miastem odmiennym od innych dużych miast w Polsce. Senator zastanawiał się, dlaczego nie przyjmuje się zasady, że jest to jedno miasto, które wymaga decydowania z jednego miejsca i jest podzielone na siedemnaście równorzędnych dzielnic, gdzie ludzie załatwiają wszystkie swoje sprawy, ale to jeden zarząd miasta o charakterze gminy z uprawnieniami powiatu decyduje o wszystkich sprawach. Zdaniem senatora, ustawa sejmowa niesie mnóstwo różnych komplikacji, które będą wynikały z faktu, że prawo własności należy do tej lub innej gminy. Jak stwierdził sprawozdawca wniosku mniejszości, proponowany blok poprawek zmierza do uczynienia z Warszawy miasta takiego jak większość polskich miast i wiele stolic Europy.

W pierwszej kolejności odbyło się głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy. Na 92 obecnych senatorów 34 głosowało za, 58 - przeciw. Wobec wyników głosowania Senat przystąpił do głosowania nad poszczególnymi poprawkami zgłoszonymi do ustawy o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy. Ogółem Senat zaaprobował 54 zmiany. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy Senat podjął 43 głosami, przy 40 głosach przeciw i 13 wstrzymujących się:

Uchwała

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Marian Noga. Poinformował on, że komisja przeanalizowała projekt sejmowy na posiedzeniu 4 kwietnia br. Celem nowelizacji ustawy jest rozszerzenie zakresu dopłat do oprocentowania kredytów bankowych o zadania związane z restrukturyzacją techniczną, technologiczną i organizacyjną, w tym także z restrukturyzacją zatrudnienia w przedsiębiorstwach przemysłu lekkiego. Dopłaty do oprocentowania kredytów na te cele mogą być stosowane przez czterdzieści osiem miesięcy, ale tylko do końca 2005 r.

Ustawa określa maksymalne roczne oprocentowanie kredytów, do których mogą być stosowane dopłaty, oraz maksymalną wysokość tych dopłat. Wprowadza zasadę, że mogą być one udzielane przedsiębiorcy tylko jeden raz. Dopłaty będą udzielane do kredytów zaciągniętych przez przedsiębiorstwa realizujące zadania związane z restrukturyzacją przemysłu lekkiego, obejmującą trzy przemysły: włókienniczy, odzieżowy i skórzany, co odpowiada w polskiej klasyfikacji działalności działom XVII, XVIII i XIX. Kredyt ten będzie udzielany na wniosek bądź przedsiębiorcy działającego w sektorze publicznym, bądź przedsiębiorcy prywatnego, składany w Banku Gospodarstwa Krajowego.

Kredyty przeznaczane na cele restrukturyzacji przemysłu lekkiego, w tym na tworzenie nowych miejsc pracy, mogą być objęte dopłatą ze środków budżetu państwa wtedy, gdy ich oprocentowanie w stosunku rocznym nie przekroczy 1/10 stopy redyskontowej weksli przyjmowanych od banków do redyskonta przez Narodowy Bank Polski. Wysokość dopłaty odpowiada natomiast oprocentowaniu naliczonemu według 1/2 stopy redyskontowej weksli przyjmowanych od banków do redyskonta przez Narodowy Bank Polski.

Jak stwierdził senator M. Noga, rozpatrywana ustawa ma charakter pomocy publicznej. Nie narusza przepisów pomocy publicznej określonych w ustawie z 30 czerwca 2000 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców. Przewidywana pomoc realizowana ze środków publicznych spełnia również zasadę równego dostępu do środków publicznych zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych. W tym miejscu ustawa zgodna jest z prawem Unii Europejskiej, gdyż Komisja Europejska dopuszcza świadczenie przez państwo pomocy przeznaczonej na restrukturyzację przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej poinformował o skutkach finansowych wynikających z projektowanej ustawy. W latach 2001-2003 przewiduje się na dopłaty do kredytów bankowych kwotę w wysokości 20 milionów zł na każdy rok. Na rok 2001 taka suma została zarezerwowana w budżecie państwa. W latach 2004-2005 przewiduje się 15 milionów zł na każdy rok. Tak więc łączna kwota obciążeń z tytułu proponowanej ustawy wynosić będzie mniej więcej 90 milionów zł.

Jak stwierdził senator M. Noga, Komisja Gospodarki Narodowej zaproponowała cztery poprawki do omawianej ustawy. Dwie z nich miały charakter redakcyjny i doprecyzowywały odpowiednie przepisy ustawy. Dwie pozostałe miały charakter merytoryczny i zmierzały do rozszerzenia możliwości uzyskania dopłat do kredytów bankowych, na zasadach regulowanych przez tę ustawę, na finansowanie kontraktów eksportowych.

Uzasadniając tę zmianę, senator sprawozdawca przypomniał, że w Senacie trwają prace nad ustawą o dopłatach do oprocentowania kredytów eksportowych o stałych stopach procentowych. Będzie ona najprawdopodobniej rozpatrywana na kolejnym posiedzeniu Izby. Ustawa ta również dotyczy dopłat do oprocentowania kredytów eksportowych, przy czym wyraźnie mówi się o stałych stopach procentowych tych kredytów. A to ze względu na porozumienie z roku 1978 między OECD, którego Polska jest członkiem, a Komisją Europejską. Zapis proponowany w poprawce pierwszej nie jest sprzeczny z projektowaną ustawą, która będzie dopiero rozpatrywana przez Senat.

W swoim wystąpieniu senator M. Noga podkreślił, że gdyby nie poszerzono zakresu finansowania kredytów o kredyty eksportowe w rozpatrywanej przez Senat ustawie, to w ogóle nie można by było dopłacać do kredytów eksportowych, gdyż ustawa, która dopiero będzie rozpatrywana, ma trzymiesięczne vacatio legis.

Ponieważ poprawki zaproponowane przez komisję łączyły się ze sobą przeprowadzono nad nimi głosowanie łączne. Na 93 obecnych senatorów 92 głosowało za, 1 wstrzymał się od głosu. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o dopłatach do oprocentowania niektórych kredytów bankowych w całości, ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek, Senat powziął jednogłośnie, 93 głosami:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 30 marca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 30 marca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Jak stwierdziła senator G. Ferenc, omawiana ustawa, wprowadzająca zmiany do trzech ustaw, wynika z wymagań traktatu o Unii Europejskiej. Art. 1 dotyczy ustawy o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków. Istotą nowelizacji jest usunięcie przewidzianej w tej ustawie możliwości nabywania akcji jednoosobowych spółek skarbu państwa za wierzytelności. Chodzi o usunięcie pkt 3 w art. 1, a także usunięcie rozdziału 4. Ta forma prywatyzacji uznawana jest za rodzaj pomocy państwa, oczywiście według norm Unii Europejskiej.

Drugą zmienianą ustawą jest ustawa o narodowych funduszach inwestycyjnych. Zaproponowano usunięcie ust. 2 w art. 16, to znaczy zapisu, że przynajmniej 2/3 członków rady nadzorczej funduszu powinno być obywatelami polskimi. Taki zapis może być uznawany za dyskryminację i naruszenie art. 43 oraz art. 56-60 traktatu o  Wspólnotach Europejskich. Najważniejsza zmiana dokonana w ustawie o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych dotyczyła wykreślenia działu III, w którym przewidywano komercjalizację z konwersją wierzytelności, co jest pewną formą pomocy państwa, która nie jest dozwolona traktatem o Wspólnotach Europejskich. Sejm zaproponował, aby ustawa ta wchodziła w życie z dniem wejścia Polski do Unii Europejskiej.

W głosowaniu za poprawką zaproponowaną w stanowisku Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej opowiedziało się 90 senatorów, a 2 osoby wstrzymały się od głosu. Wobec wyników głosowania Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków oraz o zmianie niektórych ustaw, ustawy o narodowych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji oraz ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 28 marca br. Do Senatu została przekazana 29 marca br. Marszałek Senatu 30 marca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje stanowisko w tej sprawie.

Sprawozdanie komisji przedstawił senator Roman Skrzypczak, który przypomniał, że projekt ustawy został złożony w Sejmie jako projekt rządowy. Celem ustawy jest ustanowienie Medalu za Zasługi dla Policji, które to odznaczenie będzie przyznawane w szczególności za wybitne zasługi w dziedzinie realizacji ustawowych zadań Policji. Medal ten będzie mógł być przyznawany obywatelowi polskiemu zamieszkałemu w kraju lub poza jego granicami, a także cudzoziemcowi. Nadawany będzie przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych z jego własnej inicjatywy albo na wniosek komendanta głównego policji. Medal będzie przyznawany za zasługi osobom, które działają i działały zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej na rzecz polskiej policji. Medal może być przyznany policjantowi, pracownikowi policji, obywatelowi polskiemu, który wspiera działania na rzecz policji na forum międzynarodowym, przyczynił się do rozwoju policji, wykazał się osiągnięciami przy współpracy policji z policjami innych państw. Medal można również przyznać za współdziałanie z samorządami terytorialnymi, organizacjami społecznymi, organami państwowymi, których działalność ma na celu zapobieganie popełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 29 marca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 30 marca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Projekt ustawy powstał w ramach programu pomocowego Phare'97 i uzyskał pozytywną opinię ekspertów zagranicznych. Celem ustawy jest zapewnienie jednolitości miar i wymaganej dokładności pomiarów wielkości fizycznych, a przede wszystkim dostosowanie funkcjonującego w Rzeczypospolitej Polskiej systemu miar do Konstytucji RP, umów międzynarodowych, zasad obowiązujących w Unii Europejskiej - poprzez wprowadzenie przepisów zgodnych z dyrektywami i rozporządzeniami Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego - oraz wymagań wprowadzonych przez ustawę z 28 kwietnia ubiegłego roku o systemie oceny zgodności akredytacji oraz zmianie niektórych ustaw. Akty wykonawcze do ustawy będą wdrażać wymagania szczegółowe zawarte w osiemnastu dyrektywach, jeśli chodzi o stare podejście przepisów Unii Europejskiej.

Ustawa uchwalona przez Sejm zastępuje ustawę z 3 kwietnia 1993 r. o tej samej nazwie. Treść ustawy zawarta jest w ośmiu rozdziałach i trzydziestu czterech artykułach. Najbardziej istotne zmiany dotyczą wprowadzenia nowego rozdziału dotyczącego kompetencji i zadań prezesa Głównego Urzędu Miar, dyrektorów okręgowych urzędów i naczelników obwodowych urzędów miar; rezygnacji z uwierzytelnienia jako formy prawnej kontroli metrologicznej; rozszerzenia sfery stosowania przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej; wprowadzenia do zakresu działań prezesa urzędu kompetencji do udzielania i cofania, w drodze decyzji, notyfikacji oraz upoważnień do wykonywania napraw lub instalacji określonych rodzajów przyrządów pomiarowych; wprowadzenia prawnych możliwości tworzenia i znoszenia przez prezesa punktów legalizacyjnych; umożliwienia wykonywania przez administrację miar innych zadań metrologicznych, w szczególności wzorcowania i ekspertyz przyrządów pomiarowych oraz czynności metrologicznych związanych z kontrolą towarów paczkowanych, a także udzielania konsultacji i prowadzenia doradztwa technicznego w zakresie doboru i stosowania przyrządów pomiarowych (zadania te stanowią działalność dodatkową urzędu pozwalającą na uzyskanie dodatkowych środków finansowych, w wielu krajach Unii Europejskiej taka działalność jest prowadzona); uszczegółowienia przepisów dotyczących nadzoru metrologicznego nad przestrzeganiem przepisów prawa o miarach, określenie organów administracji miar w ramach tego nadzoru, zakresu podmiotowego kontroli oraz wprowadzenie upoważnienia dla prezesa Rady Ministrów do określenia, w drodze rozporządzenia, szczegółowych zasad przeprowadzenia kontroli przez organy administracji miar oraz zasad współdziałania z innymi jednostkami administracji publicznej; dostosowania katalogu wykroczeń przeciwko przepisom ustawy do zapisów projektowanej ustawy, a także jego rozszerzenie w stosunku do obowiązującego obecnie stanu prawnego oraz zharmonizowania zapisów ustawy z ustawą o ocenie zgodności, z wyjątkiem proponowanych zmian dotyczących notyfikacji, upoważniających kierowników urzędów centralnych, właściwych ze względu na przedmiot oceny zgodności, do udzielania notyfikacji.

W opinii senatora B. Tomaszka, ważnym zagadnieniem jest wejście w życie przepisów całej ustawy i jej przepisów szczegółowych, czyli artykułów. Projekt ustawy zakłada, że prawna kontrola metrologiczna przyrządów pomiarowych odbywać się będzie na podstawie przepisów dotychczasowych do chwili zastąpienia wszystkich dotychczasowych aktów sukcesywnie wdrażanymi aktami wykonawczymi wydanymi na mocy niniejszej ustawy, nie dłużej jednak niż przez rok od dnia wejścia w życie tej ustawy. Pozwoli to uniknąć sytuacji, w której dotychczasowe przepisy stracą ważność, a nowe regulacje prawne jeszcze nie wejdą w życie. Jest to tym bardziej uzasadnione, że trzeba będzie zastąpić nowymi około czterystu aktualnie obowiązujących w tej dziedzinie aktów wykonawczych. Również w odniesieniu do przyrządów pomiarowych zalegalizowanych lub uwierzytelnionych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy zakłada się, że mogą być one nadal legalizowane, jeśli spełniają wymagania dotychczasowych przepisów, ale nie dłużej niż przez dziesięć lat. Termin uzasadniony jest postanowieniami odpowiednich dyrektyw.

W ostatnim, 34 artykule mówi się o wejściu w życie ustawy 1 stycznia 2003 r. z trzech powodów: z uwagi na przewidywany termin przystąpienia Polski do Unii Europejskiej termin przyjęcia odpowiednich dyrektyw Unii Europejskiej i przygotowanie dużej liczby aktów wykonawczych do tej ustawy. Trzy artykuły ustawy powinny wejść w życie w ciągu czternastu dni od jej ogłoszenia, co wynika z rozporządzenia Unii Europejskiej oraz ustawy o systemie oceny zgodności akredytacji, która weszła w życie 1 stycznia br.

Sprawozdawca Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej poinformował, że komisja odniosła się do zapisów uchwalonej ustawy, wnosząc sześć poprawek, z których pięć to poprawki uściślające treść proponowanych przepisów oraz wprowadzające jednolite słownictwo używane w uchwalanych ustawach. Jedna poprawka, dotycząca terminu wejścia w życie ustawy, proponuje termin zbieżny z terminem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 105. posiedzeniu, 29 marca br., i tego samego dnia przekazano ją do Senatu. Marszałek Senatu 30 marca br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Nadrzędnym celem opiniowanej ustawy jest kompleksowe uregulowanie problematyki bezpieczeństwa żywności i dostosowanie obowiązującego obecnie prawa polskiego do ustawodawstwa Unii Europejskiej. Ustawa recypuje do naszego systemu prawnego osiemdziesiąt dwa akty wspólnotowe, to jest rozporządzenia, dyrektywy i decyzje. Spośród najistotniejszych aktów o charakterze ramowym i szczegółowym należy wskazać takie, jak dyrektywa rady 89/107, decyzja komisji 80/1073, dyrektywa komisji 94/45, dyrektywa rady 93/43, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i rady 1999/2, dyrektywa rady 89/109, rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i rady 258/97.

Zdaniem senatora A. Sikory, transpozycja norm prawa Unii Europejskiej na poziomie aktów wykonawczych wydaje się słuszna, zważywszy na znaczną liczbę regulacji wspólnotowych dotyczących żywności oraz na dynamiczny rozwój regulacji w tym zakresie. Biorąc zaś pod uwagę fakt, że ustawa zawiera dwadzieścia osiem delegacji do wydania aktów wykonawczych, ciężar bieżącej legislacji spadnie na ministrów. Dopiero po wydaniu tych aktów wykonawczych będzie można stwierdzić zgodność ustawy z prawem Unii Europejskiej.

Senator A. Sikora poinformował, że Komisja Nadzwyczajna Legislacji Europejskiej po zapoznaniu się z ustawą i po przeprowadzeniu dyskusji przedstawiła w swoim sprawozdaniu propozycje pięćdziesięciu trzech poprawek, których większość ma charakter uściślający, redakcyjny i dostosowujący terminologię ustawy do obowiązujących przepisów. Senator omówił następnie kilkanaście poprawek komisji o charakterze merytorycznym.

Senator zaznaczył, że komisja, pracując nad rozpatrywaną ustawą, brała pod uwagę opinie zgłoszone przez Biuro Legislacyjne Kancelarii Senatu, przez profesora Obiedzińskiego oraz poprawki zgłoszone przez senatora Zbigniewa Antoszewskiego.

Sprawozdawca Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej przedstawił ponadto problemy, które wyniknęły w trakcie obrad komisji, a nie zostały rozstrzygnięte. Komisja zdecydowała, że te cztery problemy zostaną rozstrzygnięte po wyjaśnieniach Ministerstwa Zdrowia. Problemy te dotyczyły art. 10. Chodziło o to, aby minister właściwy do spraw zdrowia mógł wprowadzać, w drodze rozporządzenia, zakaz reklamy lub stosowania innych form promocji środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej, która ustosunkowała się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie. Uzgodnione na posiedzeniu wnioski przedstawił senator A. Sikora. Poinformował on, że komisja poparła 59 spośród 64 zgłoszonych poprawek oraz, na podstawie art. 52 ust. 7 Regulaminu Senatu, wycofała swój wniosek o zmianę brzmienia art. 40 ustawy.

Uchwała

Przewodniczący obradom wicemarszałek Donald Tusk przypominał, że drugie czytanie tego projektu odbyło się na 79. posiedzeniu Senatu, 6 kwietnia br. Izba po przeprowadzonej dyskusji skierowała projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Komisje na wspólnym posiedzeniu 6 kwietnia br. rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Zdzisław Maszkiewicz. Poinformował on, że połączone komisje po rozpatrzeniu przedstawionego projektu ustawy oraz wniosków zgłoszonych w toku dyskusji podczas drugiego czytania poparły wniosek o przyjęcie jednolitego projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy.

Wicemarszałek D. Tusk przypomniał, że w trakcie drugiego czytania został zgłoszony wniosek o odrzucenie projektu ustawy, którego nie poparły połączone komisje.

Uchwała

Drugie czytanie tego projektu odbyło się na 79. posiedzeniu Senatu, 6 kwietnia br. Senat po przeprowadzonej dyskusji skierował projekt ustawy do Komisji Ustawodawczej, Komisji Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Komisje na wspólnym posiedzeniu 6 kwietnia br. rozpatrzyły projekt ustawy i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji w tej sprawie.

Zgodnie z art. 82 ust. 1 regulaminu trzecie czytanie projektu ustawy obejmuje przedstawienie Senatowi dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie ustawy oraz głosowanie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej, Komisji Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przedstawił senator Jerzy Masłowski. Poinformował on, że połączone komisje po rozpatrzeniu przedstawionego projektu ustawy oraz wniosków zgłoszonych w toku dyskusji podczas drugiego czytania poparły wniosek o przyjęcie jednolitego projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy, czyli o przyjęcie pierwotnego projektu połączonych komisji bez poprawek.

Wniosek mniejszości Komisji Ustawodawczej, Komisji Nauki i Edukacji Narodowej oraz Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu przedstawił senator Adam Struzik. Proponowany wniosek dotyczył odrzucenia projektu. Zdaniem mniejszości, proponowana nowelizacja jest szkodliwa, tak naprawdę służy utrzymaniu liczby lekcji wychowania fizycznego w szkole na obecnym poziomie, nie ma też żadnego merytorycznego uzasadnienia stwierdzenie, że w budżecie państwa na rok bieżący są zapewnione odpowiednie środki finansowe na wprowadzenie kolejnych lekcji wychowania fizycznego. Próba odebrania tej zdobyczy - ewidentnej zdobyczy, która ma służyć wychowaniu prozdrowotnemu i wychowaniu w zdrowiu młodego polskiego społeczeństwa - jest nieporozumieniem - stwierdził senator A. Struzik.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie projektu ustawy, zgłoszonym podczas drugiego czytania przez senatorów Zbyszka Piwońskiego, Jerzego Smorawińskiego, A. Struzika i Mariana Żenkiewicza, popartym przez mniejszość połączonych komisji. Na 99 obecnych senatorów 39 głosowało za wnioskiem, 52 było przeciw, a 1 wstrzymał się od głosu. Wobec odrzucenia wniosku o odrzucenie projektu ustawy przystąpiono do głosowania nad wnioskiem o przyjęcie bez poprawek przedstawionego projektu ustawy oraz projektu uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu. Uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej wraz z projektem tej ustawy Izba podjęła 53 głosami, 34 osoby były przeciw, a 6 wstrzymało się od głosu:

Uchwała

Sprawozdawca Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich senator Tadeusz Lewandowski poinformował, że senator Franciszek Bachleda-Księdzularz złożył do marszałka 29 marca br. wniosek o skreślenie go ze składu Komisji Nadzwyczajnej Legislacji Europejskiej. Komisja 5 kwietnia br. rozpatrzyła ten wniosek i podjęła stosowną uchwałę w sprawie zmiany w składzie komisji senackiej.

W imieniu komisji senator sprawozdawca zwrócił się o podjęcie przedstawionej uchwały. W głosowaniu Senat 84 głosami, przy 3 głosach przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i powziął uchwałę w sprawie zmiany w składzie komisji senackiej:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment