Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment

Sprawozdania obu komisji przedstawił senator Marian Kozłowski. Senator podkreślił, że ustawa ta jest kolejnym etapem dostosowania przepisów dotyczących hodowli, rozrodu zwierząt gospodarskich oraz obrotu materiałem biologicznym, obowiązujących w kraju, do regulacji prawnych Unii Europejskiej. Najważniejsze zmiany o charakterze dostosowawczym dotyczą treści zaświadczeń hodowlanych, które mają uwzględniać wyniki badań genetycznych.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 70. posiedzeniu, 12 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 15 marca. Marszałek 16 marca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator Gerard Czaja przypomniał, że rozpatrywana nowelizacja jest przedłożeniem rządowym, ale takim, które wynika z instrumentów prawnych Unii Europejskiej. Dotyczy ono szczególnie nowych uregulowań w decyzjach ramowych Rady i w dyrektywach Rady z 2002 i 2001 r., między innymi w sprawie zwalczania terroryzmu, w sprawie wzmocnienia prawnokarnych ram zwalczania pomocy w nielegalnym przekroczeniu granic, przejeździe i nielegalnym pobycie, w sprawie zespołów wspólnych dochodzeniowo-śledczych, czy też w sprawie statusu osób pokrzywdzonych w procesie karnym.

Po pierwsze, wypełnieniem wymogów decyzji ramowych w zwalczaniu terroryzmu było wprowadzenie w art. 115 - i to po raz pierwszy w polskim kodeksie karnym - definicji przestępstwa o charakterze terrorystycznym. Definicja, którą wprowadzono, akcentuje element celu działania i jest poszerzona o czyn wypełniający znamiona bezprawnej groźby. Nie tylko więc sam czyn, już po fakcie, ale i groźba może być czynem karalnym. Czyn o charakterze terrorystycznym ograniczono wyłącznie do czynów najpoważniejszych, zagrożonych karą pozbawienia wolności, przy czym górna granica wynosi tu co najmniej pięć lat. Podyktowane to jest ostatnimi atakami terrorystycznymi. Kraje są zmuszone do takich działań, aby chociażby w sposób prawny zabezpieczyć się przed tym narastającym zjawiskiem. Od początków współczesnego terroryzmu jest oczywiste, że nie ma na świecie kraju, który by w sposób całkowity zabezpieczył się przed atakami terrorystycznymi. Jedną z metod zapobiegania temu zjawisku jest między innymi dostosowanie prawa wewnętrznego i zdecydowane zaostrzenie kary za tego rodzaju czyny.

Druga uwaga dotyczyła powołania nowej instytucji, nazwanej zespołem dochodzeniowo-śledczym. Zespoły dochodzeniowo-śledcze mogą być tworzone na podstawie porozumień zawartych między właściwymi organami różnych państw, w wypadku prowadzenia postępowań w sprawach dotyczących poważnych przestępstw karnych o charakterze terrorystycznym. Do zespołu działającego na terytorium jednego państwa członkowskiego, zależnie od potrzeb konkretnego postępowania karnego, mogą być delegowani funkcjonariusze z innych państw, uprawnieni do prowadzenia postępowania karnego. Prawem właściwym może być tylko - i jest - prawo państwa, na terytorium którego ten zespół działa. Działanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zespołu nazwanego zespołem polskim określone zostało w kodeksie postępowania karnego w art. 589c §2. Pracami tego zespołu w Polsce kieruje polski prokurator. W skład zespołu mogą wchodzić inni polscy prokuratorzy, a także przedstawiciele innych organów uprawnionych do prowadzenia śledztwa, między innymi Policji, Straży Granicznej czy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego.

Trzeci element, na który zwrócił uwagę senator sprawozdawca, to status osoby pokrzywdzonej. Decyzja ramowa państw członkowskich Unii Europejskiej nałożyła na państwa członkowskie obowiązek podjęcia legislacyjnych działań w tym zakresie. Polskie prawo jest w zasadzie zgodne z tymi zapisami. Jednakże, aby być rzeczywiście w zgodzie z dyrektywami Unii Europejskiej, postanowiono wprowadzić dodatkowy oddział 13 w rozdziale X. Zobowiązano w nim sędziego penitencjarnego lub dyrektora zakładu karnego do powiadomienia pokrzywdzonego o zwolnieniu skazanego z zakładu karnego, o tym, że skazany uzyskał przepustkę lub oddalił się czy uciekł z zakładu karnego.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Władysław Mańkut. Senator zaznaczył, że komisja zwróciła uwagę na zaostrzenie przepisów dotyczących takich czynów karalnych, jak terroryzm, a także przygotowywanie się organizacyjnie do popełnienia przestępstwa o charakterze terrorystycznym. Daje to możliwość lepszej penalizacji dotyczącej tych czynów.

Wniosek o charakterze legislacyjnym na piśmie złożył także senator Krzysztof Jurgiel.

Uchwała

Sejm uchwalił tę ustawę na 71. posiedzeniu, 19 marca 2004 r. Trzy dni później trafiła ona do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator Bogusław Mąsior podkreślił, że ustawa o zmianie ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów oraz o zmianie niektórych innych ustaw ma na celu dostosowanie polskiego prawa do europejskiego systemu ochrony konkurencji, określonego w rozporządzeniu Rady z 16 grudnia 2002 r. To rozporządzenie nie wymaga dosłownej implementacji do prawa polskiego, wymaga jednak stworzenia takich rozwiązań prawnych, które umożliwiają podejmowanie działań przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a także regulacji zagadnień związanych z podjętymi w tej dziedzinie działaniami Komisji Europejskiej oraz innych państw członków Unii Europejskiej.

Ustawa zmienia dotychczasowe przepisy w ten sposób, że usprawnia również postępowanie o charakterze wyłącznie krajowym, umożliwia udział w kontroli osób, które nie są pracownikami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz pracownikami Inspekcji Handlowej. Nowe uregulowanie polega na umożliwieniu przeprowadzenia przez prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kontroli na wniosek Komisji Europejskiej w sytuacji, kiedy komisja prowadzi własne postępowanie na podstawie przepisów wspólnotowych i napotyka jakieś działanie związane z oporem przedsiębiorców lub innych osób, do których zwraca się o dostarczenie dokumentów. Na zlecenie Komisji Europejskiej tego rodzaju czynności będą wykonywać organy krajowe.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła zaproponować jedną, zdaniem komisji bardzo istotną, poprawkę. Ustala ona, że osobie upoważnionej do udziału w kontroli na podstawie ust. 1a przysługują uprawnienia kontrolującego w zakresie wstępu na grunt oraz do budynków, lokali lub innych pomieszczeń oraz środków transportu kontrolowanego oraz dostępu do akt, ksiąg, dokumentów itd. Według komisji, jest to zakres uprawnień niezbędny do tego, żeby ustawa mogła funkcjonować w praktyce.

Uchwała

Sejm uchwalił ustawę również na 71. posiedzeniu, 19 marca 2004 r. 22 marca trafiła do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak. Senator zaznaczył, że zmiana ustawy z 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny wynika z konieczności wdrożenia do polskiego ustawodawstwa Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/65 z 23 września 2002 r. w sprawie sprzedaży konsumentom usług finansowych na odległość, zmieniającej dwie inne dyrektywy Rady.

Przepisy te zapewnią większą ochronę konsumentom usług finansowych świadczonych na odległość, na przykład za pomocą Internetu czy telefonu. Ze względu na kompleksowy charakter i ryzyko związane z operacjami finansowymi świadczonymi na odległość ochrona interesu konsumentów jest w tym wypadku szczególnie wymagana. Ochrona ta wiąże się przede wszystkim z tak istotnym zagadnieniem, jakim jest prawo do informacji, obejmujące nie tylko dokładne określenie kontrahenta, konsumenta, lecz przede wszystkim cechy umowy: jej charakter, warunki zawarcia, realizacji, wykonania i ewentualnego dochodzenia roszczeń.

Senator Z. Kulak zaznaczył, że w obecnie obowiązujących przepisach polskiego prawa nie ma szczególnych przepisów regulujących usługi finansowe świadczone na odległość. W dotychczasowych przepisach występuje też wyraźne wyłączenie w odniesieniu do umów dotyczących inwestycji kapitałowych, ubezpieczeń, czynności bankowych, terminowych, operacji finansowych itd. Projektowane przepisy wpłyną zatem na znaczną poprawę sytuacji konsumenta regulowanych usług. Najbardziej kluczową kwestią jest zakres informacji, zarówno na etapie składania oferty, jak i w samej umowie, oraz prawo do odstąpienia od umowy.

Projekt nie kopiuje przepisów dyrektywy, ale obejmuje te zagadnienia, które nie są jeszcze przedmiotem regulacji krajowej. W odniesieniu do postanowień dyrektywy, które znajdują się już w przepisach krajowych, nie było potrzeby ich powtarzania w przedmiotowym projekcie. Dotyczy to definicji zawartych w art. 2 dyrektywy. Zdefiniowano tylko usługę finansową oraz wskazano nośniki informacji, którymi posługiwać się mogą strony umowy. Definicję umowy na odległość oraz środków komunikacji na odległość zawierają przepisy rozdziału 2, a definicję usługodawcy - prawo działalności gospodarczej. To samo dotyczy art. 9 i 10 dyrektywy, w których jest mowa o niezamówionych usługach i niezamówionych komunikatach, już uregulowanych w nowelizowanej ustawie.

Uchwała

Rozpatrywaną ustawę Sejm uchwalił na 71. posiedzeniu, 19 marca 2004 r. 22 marca przekazał ją do Senatu, a marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Kazimierz Drożdż. Senator zaznaczył, że przedłożona Senatowi do rozpatrzenia ustawa z  19 marca br. o czasie pracy kierowców ma na celu uporządkowanie materii dotyczącej norm czasu pracy kierowców. W związku z tym, iż część tej materii, uregulowana obecnie ustawą z  24 sierpnia 2001 r. o czasie pracy kierowców, stanowi jednocześnie materię uregulowaną rozporządzeniem Rady nr 3820/85/EWG i rozporządzeniem Rady nr 3821/85/EWG, istnieje konieczność wyłączenia tych postanowień z ustawy. Rozpatrywana ustawa ma również na celu wdrożenie dyrektywy 2002/15/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z  11 marca 2002 r. w sprawie organizacji czasu pracy osób wykonujących czynności w trasie w zakresie transportu drogowego.

Ustawa definiuje czas pracy kierowcy, uzupełniając tę definicję w zakresie wymaganym przez postanowienia wdrażanej dyrektywy. Wprowadza pojęcie okresów pozostawania w dyspozycji, a także reguluje dzienny i dobowy czas pracy kierowców, wymagane przerwy w pracy, okres wymaganego nieprzerwanego odpoczynku, pracę w godzinach nadliczbowych oraz pracę w porze nocnej, uwzględniając w tym zakresie zróżnicowanie systemów czasu pracy, jakimi mogą być objęci kierowcy.

Senator Bogusław Mąsior przedstawił stanowisko Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Senator poinformował, że komisja na swoim posiedzeniu dotyczącym ustawy o czasie pracy kierowców podniosła jeden aspekt tej ustawy: iż dotyczy ona wyłącznie kierowców będących pracownikami. W związku z tym powstaje pytanie, co z całą sferą wykonywania usług transportowych i pracy kierowców w systemie tak zwanego samozatrudnienia.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Uchwała

Senator Zbigniew Kulak, przedstawiając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej, podkreślił, że komisja oceniała tę ustawę przede wszystkim pod kątem właśnie integracji. Jak stwierdził, w Unii Europejskiej istnieje ogólna zasada podstawowa - swobodnego przepływu towarów, usług, osób i kapitału. Dla sfery zabezpieczenia społecznego najistotniejsza jest zasada swobodnego przepływu osób, która nie mogłaby być skutecznie realizowana, gdyby po przekroczeniu granicy obywatele państw członkowskich tracili nabyte prawa do świadczeń socjalnych i opieki zdrowotnej.

Rzeczpospolita Polska, stając się członkiem Unii Europejskiej, tak jak każde inne państwo członkowskie, zachowa krajowy system ubezpieczenia społecznego i ubezpieczenia zdrowotnego. Nie wymaga się harmonizacji czy ujednolicania obowiązujących w każdym kraju przepisów z tego zakresu, niezbędna jest natomiast koordynacja systemów zabezpieczania społecznego, polegająca na wprowadzeniu i stosowaniu wspólnych dla wszystkich państw członkowskich zasad i reguł, które określają między innymi, na jakich warunkach i w jakim zakresie obywatele państw członkowskich mogą otrzymać opiekę zdrowotną, poruszając się w granicach Wspólnoty Europejskiej, formułują także zasady finansowania i rozliczania kosztów rzeczowych świadczeń zdrowotnych.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że z uwagi na wyrok polskiego Trybunału Konstytucyjnego z 7 stycznia 2004 r., który zobowiązał ustawodawcę do przygotowania nowej regulacji dotyczącej ochrony zdrowia, projekt ma charakter przejściowy. Zgodnie z art. 4 ustawy ma ona obowiązywać do końca bieżącego roku, a więc ma utracić moc obowiązującą w tym samym dniu, co przepisy ustawy nadrzędnej, czyli ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia, uznane za niekonstytucyjne. Z tego względu w projekcie zrezygnowano całkowicie z uregulowania kwestii niezwiązanych bezpośrednio z zagadnieniami koordynacji, na przykład nie uwzględniono wielu propozycji zgłaszanych w toku prac nad ustawą między innymi przez Ministerstwo Obrony Narodowej, jeśli chodzi o usytuowanie ambulatoriów wojskowych, przez Urząd do spraw Repatriacji i Cudzoziemców, jeśli chodzi o finansowanie świadczeń udzielanych osobom oczekującym na przyznanie statusu uchodźcy, a także przez Ministerstwo Finansów, jeśli chodzi o zmiany zasad ubezpieczeń dobrowolnych.

Ustawa zapewni równe traktowanie obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej, bezpaństwowcom i uchodźcom zamieszkałym na terytorium Unii Europejskiej w zakresie podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu w Narodowym Funduszu Zdrowia poprzez zniesienie wymogu zamieszkiwania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jako warunku podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu w stosunku do obywateli polskich, obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej, obywateli Europejskiego Obszaru Gospodarczego, bezpaństwowców i uchodźców zamieszkałych na terytorium Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego.

Jednocześnie w kompetencji ministra właściwego do spraw zdrowia pozostanie kierowanie na leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju, których nie przeprowadza się w Polsce, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 22 ust. 2 rozporządzenia nr 1408 z 1971 r., a także finansowania kosztów leczenia lub badań diagnostycznych wynikających z umów międzynarodowych zawartych z państwami niebędącymi członkami Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego. Przy kierowaniu na takie leczenie lub badania diagnostyczne minister właściwy do spraw zdrowia będzie zobowiązany kierować się kryterium niezbędności udzielania takiego świadczenia w celu ratowania życia ubezpieczonego lub poprawy jego stanu zdrowia oraz opinią konsultanta krajowego właściwego w danej dziedzinie medycyny. Minister właściwy do spraw zdrowia będzie kierował na takie leczenie jedynie w ramach środków przewidzianych w ustawie budżetowej.

Kończąc swe wystąpienie, senator Z. Kulak podkreślił, iż zakres przedmiotowy projektowanej ustawy obejmuje wyłącznie regulacje mające na celu dostosowanie przepisów obowiązujących w Polsce do przepisów acquis communautaire, tak aby można było bez żadnych przeszkód realizować zadania związane ze świadczeniem usług zdrowotnych po akcesji Polski do Unii Europejskiej.

Senator Wojciech Pawłowski, sprawozdawca Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, zaznaczył, że nowelizacja ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia jest ustawą epizodyczną i będzie obowiązywać do 31 grudnia br. Pozostaje to w ścisłym związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z  7 stycznia br., stwierdzającym niekonstytucyjność niektórych przepisów ustawy. Ustawa przestanie więc obowiązywać w dniu utraty mocy przez przepisy uznane za niekonstytucyjne, a zastąpi ją nowa regulacja, której założenia są obecnie przygotowywane. Ustawa ma na celu dostosowanie polskiego prawodawstwa do prawa Unii Europejskiej.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z jedną poprawką.

W pierwszej kolejności przegłosowano wniosek o odrzucenie ustawy (Senat 62 głosami, przy 9 za i 12 wstrzymujących się od głosu, odrzucił ten wniosek), następnie poddano pod głosowanie zgłoszoną przez komisje poprawkę oraz całość projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy ze zmianą wynikającą z przyjętej poprawki. W wyniku tego ostatniego głosowania Senat 68 głosami, przy 8 przeciw i 5 wstrzymujących się, powziął uchwałę:

Uchwała

Przede wszystkim chodziło o definicję działalności detektywistycznej, definicję usług detektywistycznych. Sejm uchwalił, że przepisów ustawy nie stosuje się do działalności gospodarczej polegającej na pozyskiwaniu, przetwarzaniu i przekazywaniu informacji pochodzących ze zbiorów danych ogólnie dostępnych, czyli z tak zwanego białego wywiadu. Powstała obawa, że w tej sytuacji część działalności detektywów znajdzie się poza zasięgiem rozpatrywanej ustawy. Po długiej dyskusji członkowie komisji doszli do wniosku, że sytuację uratuje drobna zmiana, a mianowicie dodanie słowa "wyłącznie". Chodzi o to, żeby nie obejmować ustawą tej działalności gospodarczej, która polega wyłącznie na białym wywiadzie, na gromadzeniu danych tylko ze źródeł ogólnie dostępnych.

Odbyła się również dyskusja dotycząca zmiany czwartej w ustawie sejmowej, czyli art. 6 w ustawie nowelizowanej. Chodzi o to, jakimi zasadami etyki powinien kierować się detektyw w swojej działalności. Sejm uchwalił ogólnie, iż mają to być zasady etyki, bez bliższego określenia, o jaki rodzaj zasad etycznych chodzi. Wywiązała się w związku z tym dyskusja. Niektórzy senatorowie twierdzili, że chodzi tutaj o jakąś specyficzną etykę zawodową detektywów, która nie jest jeszcze skodyfikowana, większość sądziła jednak, że chodzi po prostu o zwyczajne zasady etyki, zasady przyzwoitości, moralności, które mają być powszechnie przestrzegane. Dlatego komisja postanowiła zaproponować, żeby dodać w tym punkcie, iż chodzi o powszechnie obowiązujące zasady etyki.

Senator sprawozdawca zwróciła też uwagę na poprawkę trzynastą, uzupełniającą lukę polegającą na tym, że ustawa sejmowa nie zawiera przepisu przejściowego określającego, według jakich norm mają się toczyć postępowania administracyjne, które się zaczęły pod rządami ustawy niezmienionej, a będą trwały pod rządami ustawy zmienionej. Komisja dodała tu przepis przejściowy.

Senator Józef Dziemdziela przedstawił sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Senator podkreślił, że celem ustawy jest doprecyzowanie uregulowań prawnych dotyczących zasad podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług detektywistycznych. Ustawa ta w szczególności określa wyłączenia spod zakresu jej regulacji, modyfikuje definicję usług detektywistycznych, a także zmienia postanowienia dotyczące praw i obowiązków detektywa oraz postępowanie w sprawie wydania, odmowy wydania i cofnięcia zezwolenia na wykonanie działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych i licencji detektywa. Ponadto ustawa zawiera unormowania mające na celu zniesienie ograniczeń w dostępie do zawodu detektywa dla obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 13 spośród 15 zgłoszonych poprawek.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 71. posiedzeniu, 18 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 22 marca. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Zbigniew Zychowicz poinformował, że komisja na swoim posiedzeniu 24 marca przygotowała sprawozdanie w sprawie przedmiotowej ustawy sejmowej i postanowiła wnieść o przyjęcie jednej poprawki.

Po pierwsze, rozszerza niejako uprawnienia posiadacza dowodu osobistego, dokumentu, który dotychczas stwierdzał tożsamość osoby i poświadczał obywatelstwo. Za sprawą tej ustawy będzie on uprawniał obywateli polskich do przekraczania granic między państwami członkowskimi Unii Europejskiej. Wprawdzie są dwa dowody: jeden plastikowy, który umożliwia odczytywanie danych na urządzeniach elektronicznych, a drugi książeczkowy, żywot tego drugiego kończy się jednak 31 grudnia 2007 r., a tą ustawą dopuszcza się jego funkcjonowanie w Unii do tego czasu. Posłużono się tu przykładem Grecji, której podobne dokumenty, niemal w takiej samej formie, również są honorowane w granicach Unii Europejskiej.

Senator A. Koszada poinformowała, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej rozpatrywała ustawę 24 marca i postanowiła zaproponować przyjęcie 14 poprawek. Jedna z nich, siódma, była tożsama z poprawką Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. W głównej mierze były to zmiany doprecyzowujące, redakcyjne, techniczne, mogące poprawić spójność systemu prawa. Zaproponowano również poprawkę zawierającą przepisy przejściowe, regulujące sposób zakończenia postępowań będących w toku. Z uwagi na wymóg zachowania pewności prawa istotne było, aby do tych postępowań stosowano dotychczasowe przepisy. Senator sprawozdawca poinformowała, że wszystkie poprawki zostały przyjęte jednomyślnie, i z upoważnienia komisji wniosła o ich przyjęcie.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 71. posiedzeniu, 19 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 22 marca. Marszałek 23 marca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Franciszek Bobrowski podkreślił, że intencją rozpatrywanej nowelizacji jest przesunięcie terminu spłaty nieobjętych restrukturyzacją zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne, a także zaległości wobec Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Wprowadzenie zmiany umożliwi również umorzenie należności objętych restrukturyzacją pomimo posiadania przez przedsiębiorcę w dniu wydania decyzji o zakończeniu restrukturyzacji zaległości z tytułu należności, których spłatę się odracza.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 71. posiedzeniu, 19 marca 2004 r. Do Senatu została przekazana 22 marca. Marszałek 23 marca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak. Senator zaznaczył, że Rzeczpospolita Polska jako państwo kandydujące do wstąpienia do struktur Unii Europejskiej została zobligowana przez proces negocjacyjny do wypełnienia postanowień akcesyjnych związanych z przyjęciem wspólnotowego dorobku prawnego w zakresie spraw wewnętrznych. Jednym z tych zobowiązań jest przystąpienie do konwencji o ustanowieniu europejskiego urzędu policji, zwanego Europolem. Związanie się tą umową międzynarodową przez Rzeczpospolitą Polską będzie stanowiło wyraz pełnej akceptacji ustalonych kanonów współpracy policyjnej w ramach zjednoczonej Europy.

26 lipca 1995 r. została sporządzona w Brukseli i podpisana przez pełnomocników państw członkowskich Unii Europejskiej konwencja o ustanowieniu Europejskiego Urzędu Policji, która ustanowiła tę organizację międzynarodową jako podmiot koordynujący zwalczanie przestępczości w zjednoczonej Europie. Konwencję, która weszła w życie 1 października 1998 r., ratyfikowały wszystkie państwa członkowskie. Dzięki wejściu w życie aktów prawnych o charakterze wykonawczym, wydanych na mocy konwencji, 1 lipca 1999 r. Europol podjął działalność w pełnym zakresie.

Senator sprawozdawca poinformował, że włączenie konwencji do polskiego porządku prawnego spowoduje powstanie kosztów związanych z koniecznością partycypowania w budżecie Europolu i finansowania działań krajowych w związku z bieżącą współpracą z tą organizacją. Budżet Europolu na 2004 r. ma wynosić około 58 milionów euro, a w kilku kolejnych latach ma się kształtować na poziomie około 60 milionów euro. Łączny wkład dziesięciu nowych państw członkowskich Unii Europejskiej będzie oscylował w granicach 4-4,5% całego budżetu tej organizacji, z czego na Polskę przypadnie około połowy. Składka członkowska do Europolu płacona przez Rzeczpospolitą Polską będzie więc stanowiła kwotę około 1,2-1,3 miliona euro. Trzeba będzie ją wpłacić po raz pierwszy w roku 2005, gdyż wtedy Europol przewiduje włączenie nowo przyjętych państw członkowskich do finansowania budżetu tej organizacji.

Sprawozdawca Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego senator Wiesław Pietrzak poinformował, że na posiedzeniu komisji, po zaprezentowaniu przez przedstawiciela rządu głównych założeń tej konwencji, odbyła się krótka dyskusja, w której padło tylko jedno pytanie: czy zwiększy się liczba etatów w polskiej policji w związku z wprowadzeniem tej konwencji?

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak. Jak stwierdził, wprowadzane od wielu lat konsekwentnie nowelizacje uregulowań prawnych dotyczących całego obszaru medycyny pracy w Polsce znajdują w tej chwili swój finał i są wyrazem prowadzenia spójnej polityki w dziedzinie medycyny pracy, w czym uczestniczą przede wszystkim służby medycyny pracy, Państwowa Inspekcja Sanitarna oraz Państwowa Inspekcja Pracy. W zakładach pracy zadania te są wykonywane także przez służbę bezpieczeństwa i higieny pracy i społecznych inspektorów pracy.

Pierwszoplanową rolę odgrywa służba medycyny pracy, powołana odpowiednią ustawą. Zadania tej służby wykonują lekarze, pielęgniarki, psychologowie i inne osoby o kwalifikacjach zawodowych niezbędnych do wykonywania wielodyscyplinarnych zadań tej służby. Służba medycyny pracy ma za zadanie przede wszystkim chronić zdrowie pracujących przed niekorzystnymi warunkami związanymi ze środowiskiem pracy i sposobem jej wykonywania, a także sprawować profilaktyczną opiekę zdrowotną nad pracującymi. Działania pozostałych wymienionych instytucji uzupełniają, jeśli chodzi o kwestię medycyny pracy, w niezbędnym zakresie działania podejmowane przez służbę medycyny pracy.

Do licznych zadań służby medycyny pracy - co jest oczywiste dla większości z nas - należą: rozpoznawanie i ocena czynników występujących w warunkach środowiska pracy, rozpoznawanie ryzyka zawodowego, udzielanie pracodawcom i pracującym porad w zakresie organizacji pracy, ergonomii, fizjologii, wykonywanie badań wstępnych, okresowych, kontrolnych, wydawanie orzeczeń lekarskich do celów przewidzianych w kodeksie pracy, ocena możliwości wykonywania pracy, nauki na odpowiednim stanowisku itd.

Senator sprawozdawca poinformował, że na posiedzeniu komisji ratyfikacja wydała się oczywista, nie budziła żadnych kontrowersji. Wątpliwości wzbudziła tylko jedna kwestia, która nie jest uregulowana w obecnych rozwiązaniach prawnych w naszym kraju i która będzie trudna do uregulowania także w przyszłości. W Polsce jest mianowicie olbrzymia grupa osób wykonujących zawód rolnika, czyli też w gruncie rzeczy narażonych na wiele czynników szkodliwych związanych z wykonywaniem tego zawodu, których medycyna pracy i cały ten obszar nie obejmują, dlatego że one nie są pracownikami pracy najemnej, same sobie tworzą warsztat pracy. W związku z tym ten obszar na razie, niestety, pozostaje poza zainteresowaniem konwencji, a także uregulowań wewnętrznych w naszym kraju.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment