Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Rozpatrywaną ustawę uchwalił Sejm na 106. posiedzeniu, 1 lipca br. Do Senatu trafiła 4 lipca, po czym marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która ją rozpatrzyła i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Mirosław Lubiński podkreślił, że bezpośrednią przyczyną podjęcia prac nad ustawą o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów była konieczność dostosowania polskiego prawa medycznego do ustawodawstwa Unii Europejskiej, a konkretnie do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady z 31 marca 2004 r., która nakazuje dostosowanie ustawodawstw państw członkowskich do jej wymagań do dnia 7 kwietnia 2006 r. W związku z tym w projekcie ustawy ustalono datę wejścia w życie przepisów dostosowawczych właśnie na dzień 7 kwietnia przyszłego roku. Celem projektu była również aktualizacja obecnie obowiązujących przepisów ustawy z 25 października 1995 r. o pobieraniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów.

Ponieważ szczegółowość przepisów wskazywała, iż nowelizowany akt stałby się nieczytelny, zespół przygotowujący ustawę podjął decyzję o opracowaniu nowej regulacji, ale utrzymano w niej podstawowe zasady ze starej ustawy.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazał, że jej zakres obejmuje zasady pobierania, przechowywania i przeszczepiania komórek, w tym komórek szpiku, krwi obwodowej oraz krwi pępowinowej, tkanek i narządów ze zwłok i od żywego człowieka, a także testowania i przetwarzania, konserwowania, przechowywania i dystrybucji komórek i tkanek ludzkich. Nie reguluje ona natomiast kwestii związanych z pobieraniem i przeszczepianiem komórek rozrodczych, gonad, tkanek zarodkowych i płodowych oraz narządów rozrodczych lub ich części - są one uregulowane odrębnym aktem prawnym. Projekt nie dotyczy również przechowywania i dystrybucji krwi do celów jej przetaczania.

Najważniejszymi kwestiami poruszonymi w ustawie są, po pierwsze, ustalenie słowniczka ustawy składającego się z wielu dotychczas niezdefiniowanych pojęć, między innymi "zastosowanie u ludzi", "narząd", "komórka", "istotna niepożądana reakcja" itp. Po drugie, przewiduje się, że za pobranie od żywego człowieka lub ze zwłok ludzkich komórki, tkanki lub narządu nie można żądać ani przyjmować zapłaty lub innej korzyści majątkowej. Działania, które byłyby sprzeczne z tym przepisem, są objęte sankcją karną. Po trzecie, ustawa precyzuje tryb i zasady pobierania komórek, tkanek lub narządów ze zwłok ludzkich. Po czwarte, pobrania komórek, tkanek i narządów ze zwłok ludzkich w celu ich przeszczepienia można dokonać, jeżeli osoba zmarła nie wyraziła za życia sprzeciwu. Taki sprzeciw jest umieszczany w centralnym rejestrze zgłoszonych sprzeciwów na pobranie komórek, tkanek i narządów. Ustawa zakłada również, że rejestr ten będzie prowadziło Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do spraw Transplantacji "Poltransplant". Jednostka ta będzie prowadziła także rejestr żywych dawców, krajową listę oczekujących na przeszczepienie oraz krajowy rejestr przeszczepień i rejestr szpiku i krwi pępowinowej. Po piąte, ustawa przewiduje możliwość przeszczepiania ludziom w celach leczniczych komórek, tkanek lub narządów pochodzących od zwierząt zgodnie z przepisami dotyczącymi eksperymentów medycznych, po uzyskaniu pozytywnej opinii Krajowej Rady Transplantacyjnej. Po szóste, komórki, tkanki lub narządy mogą być pozyskiwane w celu przeszczepienia z narządów lub ich części usuniętych z innych przyczyn niż w celu pobrania z nich komórek, tkanek lub narządów po uzyskaniu zgody dawcy, czyli pacjenta, na ich użycie. Po siódme, do ustawy wprowadzono przepisy dotyczące honorowego dawstwa komórek, tkanek i narządów lub ich części, które nadają takim dawcom uprawnienia podobne do przysługujących honorowym dawcom krwi. I wreszcie po ósme, ustawa wprowadza rygorystyczne unormowania dotyczące działalności banków tkanek i komórek, które będą mogły prowadzić swoją działalność po uzyskaniu pozwolenia ministra właściwego do spraw zdrowia.

Jednocześnie w ustawie jest założona siatka instytucjonalna, którą będą tworzyły trzy instytucje: Krajowa Rada Transplantacyjna, będąca organem doradczym i opiniodawczym ministra właściwego do spraw zdrowia, oraz dwie jednostki budżetowe, to jest Krajowe Centrum Bankowania Tkanek i Komórek oraz Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do spraw Transplantacji "Poltransplant".

Kończąc swe wystąpienie, senator M. Lubiński poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 81 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Sejm uchwalił tę ustawę na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu została przekazana 11 lipca. Marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Mirosław Lubiński zaznaczył, że proponowana nowelizacja ustawy wynika z wprowadzenia rozwiązań prawnych ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, a także przepisów dotyczących uznawania kwalifikacji i uprawnień pielęgniarek, położnych, lekarzy i lekarzy dentystów, związanych z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej.

Zmiany wprowadzone do ustawy dotyczą w szczególności, po pierwsze, organizacji i kształcenia podyplomowego pielęgniarek i położonych oraz lekarzy i lekarzy dentystów, po drugie, wykonywania nadzoru nad organizatorami kształceń, po trzecie, prowadzenia zarówno indywidualnej praktyki, jak i praktyki grupowej w formie spółki cywilnej lub partnerskiej, i po czwarte, niektórych przepisów dotyczących uznawania uprawnień pielęgniarek i położnych, lekarzy i lekarzy dentystów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej.

Senator podkreślił że istotną zmianą, wprowadzoną przez Sejm do ustawy, będącej projektem rządowym, była zmiana zapisu art. 27a ust. 1 ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej. Istotą tej zmiany jest wprowadzenie zakazu wykonywania indywidualnej praktyki oraz indywidualnej specjalistycznej praktyki pielęgniarek i położnych na podstawie umowy cywilnoprawnej o udzielanie świadczeń zdrowotnych w zakładzie opieki zdrowotnej. O przyjęcie tej poprawki wnosiły Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych oraz Ogólnopolski Związek Zawodowy Pielęgniarek i Położnych, w ocenie których kontraktowe zatrudnianie pielęgniarek i położnych, szczególnie w oddziałach szpitalnych, stało się coraz bardziej powszechne i wiązało się raczej z trudną sytuacją finansową placówek służby zdrowia i ograniczaniem w ten sposób kosztów niż z istotą wykonywania zawodu pielęgniarki i położnej. Komisja dyskutowała na temat tej zmiany, jednak nie padła propozycja poprawki i nie została ona przedstawiona w sprawozdaniu komisji.

Reasumując, senator sprawozdawca podkreślił, że projekt ustawy na pewno przyczyni się do podniesienia poziomu kształcenia podyplomowego, a także poziomu wykonywanych świadczeń zdrowotnych przez praktyki pielęgniarek i położnych, lekarzy i lekarzy dentystów, a wprowadzone rozwiązania w zakresie nadzoru z pewnością pozwolą na wyeliminowanie organizatorów kształceń i prowadzących praktyki, którzy czynią to niezgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, a to z kolei podniesie poziom bezpieczeństwa udzielanych świadczeń zdrowotnych.

Senator M. Lubiński poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia rekomenduje Izbie przyjęcie ustawy z trzema poprawkami.

Zmiany w ustawie zaproponowali także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 5 poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 82 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Stanowisko Senatu w sprawie ustaw: o obrocie instrumentami finansowymi; o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych; o nadzorze nad rynkiem kapitałowym

Na wniosek senatora Jerzego Markowskiego 12., 13. i 14. punkt porządku posiedzenia rozpatrywano łącznie.

Ustawy zostały uchwalone przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu przekazano je 12 lipca. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował je do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustaw przygotowała swoje sprawozdania w tej sprawie.

Przedstawił je senator Władysław Mańkut. Senator zaznaczył, że rozpatrywane łącznie trzy ustawy zostały przygotowane w głównej mierze w celu pełnego dostosowania polskiego prawa, regulującego funkcjonowanie rynku kapitałowego, do przepisów dyrektyw Unii Europejskiej: dyrektywy 2003/71/WE z 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych i zmieniającej dyrektywę 2001/34/WE, z terminem implementacji do 1 lipca 2005 r.; dyrektywy 2001/34/WE z 28 maja 2001 r. w sprawie dopuszczenia papierów wartościowych do publicznego obrotu giełdowego oraz informacji dotyczących papierów wartościowych, które podlegają publikacji; dyrektywy 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku, nadużyć na rynku - market abuse, oraz dyrektyw wykonujących dyrektywę market abuse. W wypadku tej dyrektywy dokonano jedynie korekty tych spośród obowiązujących zapisów, w odniesieniu do których pojawiły się nowe akty prawne Komisji Europejskiej lub strona polska uzyskała nowe, wiążące interpretacje zapisów.

Senator wskazał, że główne zmiany w polskim systemie prawnym, wprowadzane przez proponowane regulacje, wynikają z implementacji Dyrektywy o prospekcie, czyli dyrektywy 2003/71. Dostosowanie obecnych przepisów prawnych wiąże się z koniecznością przeredagowania praktycznie całej obszernej materii prawa regulującego funkcjonowanie rynku kapitałowego. Tak głębokie zmiany znajdują uzasadnienie w odmiennym sposobie opisu rynku kapitałowego w Unii Europejskiej i w Polsce oraz w odwołaniu się do zupełnie innej siatki pojęciowej.

Zmiany te zostały przede wszystkim zawarte w projekcie ustawy o ofercie publicznej i spółkach publicznych, a przepisy wynikające z dyrektywy o nadużyciach na rynku zostały implementowane w pozostałych dwóch projektach ustaw.

Oprócz wdrożenia rozwiązań służących zwiększeniu konkurencyjności polskiego rynku kapitałowego poprzez liberalizację zasad funkcjonowania podmiotów na nim działających podjęto też próbę wprowadzenia zapisów służących poprawie sprawności działania samego rynku. Do zmian o tym charakterze senator zaliczył przede wszystkim następujące.

Po pierwsze, rezygnację z przymusu dokonywania transakcji na rynku regulowanym. W ślad za zniesieniem przymusu rynku regulowanego wprowadzono możliwość tworzenia alternatywnych systemów obrotu oraz zawierania transakcji wewnętrznych pomiędzy brokerami i ich klientami.

Po drugie, wprowadzenie instytucji agenta domu maklerskiego.

Kolejna zmiana to liberalizacja zasad funkcjonowania systemu depozytowo-rozliczeniowego, polegająca w głównej mierze na rozszerzeniu kręgu podmiotów, które mogą być akcjonariuszami Krajowego Depozytu Papierów Wartościowych, o zagraniczne firmy inwestycyjne, podmioty prowadzące giełdy lub prowadzące działalność w zakresie rejestrowania papierów wartościowych. W celu utrzymania bezpieczeństwa rynku dopuszcza się do tego, bez konieczności uzyskania zgody Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, tylko te podmioty zagraniczne, które są nadzorowane przez odpowiednie organy nadzoru w państwie członkowskim lub OECD. Ponadto wprowadzono możliwość rozliczania przez Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych transakcji zawieranych w alternatywnych systemach obrotu.

Dokonano także zupełnie odmiennego od dotychczasowego ujęcia instytucji inwestora kwalifikowanego. Oprócz rozszerzenia definicji o małych i średnich przedsiębiorców zdecydowano, iż inwestorami kwalifikowanymi będą mogły zostać także osoby fizyczne posiadające wystarczające doświadczenie w sektorze finansowym lub zawierające transakcje o znacznej wartości.

Istotna zmiana o charakterze liberalizującym to stworzenie możliwości prowadzenia działalności maklerskiej niezależnie od formuły prawnej spółki. W celu zapewnienia bezpieczeństwa obrotu spółki takie będą jednak podlegać wymogom kapitałowym - odpowiednio do prowadzonej działalności.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, te zmiany istotnie ułatwią funkcjonowanie podmiotom świadczącym profesjonalne usługi na polskim rynku kapitałowym.

Senator omówił też rozwiązania o charakterze implementującym dyrektywy Unii Europejskiej.

Jednym z nich jest rezygnacja z dotychczasowej siatki pojęciowej. Wprowadzono także nowy wzór prospektu emisyjnego w formie trzech odrębnych dokumentów. Mogą to być albo wszystkie trzy dokumenty łącznie, jak dotychczas, albo zestaw trzech dokumentów: rejestrowego - dane o emitencie i jego działalności, ofertowego i podsumowującego. W wypadku prospektu w formie trzech odrębnych dokumentów emitent występuje o zatwierdzenie samego dokumentu rejestracyjnego, a dokumentu ofertowego i podsumowującego - w momencie podjęcia decyzji o emisji. Rozwiązanie to pozwala emitentom elastycznie podchodzić do możliwości częstego emitowania papierów wartościowych, jednak bez określania z góry, kiedy te oferty miałyby być przeprowadzone. Dysponując zatwierdzonym dokumentem rejestrowym emitent, w okresie ważności dokumentu rejestrującego, może dowolnie wybierać moment przeprowadzenia oferty. Wymagane informacje i układ prospektu są określone w rozporządzeniu Komisji Europejskiej nr 809/KE w sprawie formy prospektu emisyjnego oraz informacji w nim zamieszczonych. Prospekt taki będzie ważny przez dwanaście miesięcy. Rola Komisji Papierów Wartościowych i Giełd będzie polegać jedynie na zatwierdzaniu prospektu w terminie dwudziestu dni od jego złożenia lub dziesięciu dni, jeśli spółka jest już notowana na rynku.

Określono również katalog wypadków, w których publikacja prospektu nie jest obowiązkowa lub obowiązek ten jest ograniczony. Nowość w polskim systemie rynku kapitałowego stanowi między innymi zwolnienie z tego obowiązku ofert kierowanych wyłącznie do inwestorów kwalifikowanych, którzy stanowią bardzo szeroką kategorię inwestorów, obejmującą między innymi również osoby fizyczne, oraz ofert papierów o charakterze nieudziałowym, o wartości emisji do 50 milionów euro, akcji wydawanych bezpłatnie, papierów o dużej wartości jednostkowej, a także dużych pakietów akcji. Poza prospektem emisyjnym wprowadzono instytucję memorandum informacyjnego dla papierów wartościowych przeznaczonych do obrotu wyłącznie na terytorium Polski. Dotyczy to emisji papierów wartościowych, których łączna wartość w przeciągu dwunastu kolejnych emisji nie przekroczyła 2 milionów 500 tysięcy euro.

Senator W. Mańkut podkreślił, że projektowane ustawy nie tylko wprowadzają rozwiązania służące zwiększeniu konkurencyjności na rynku kapitałowym, jednocześnie implementując zapisy dyrektyw Unii Europejskiej, ale także wprowadzają zmiany, których celem jest poprawa efektywności przeciwdziałania skutkom łamania prawa oraz zwiększenie dostępu do odpowiedniej i rzetelnej informacji, co w dłuższej perspektywie przekłada się na bezpieczeństwo aktywów ulokowanych na polskim rynku kapitałowym i  w efekcie działa prorozwojowo. Do zmian o takim właśnie charakterze senator zaliczył: wprowadzenie odpowiedzialności administracyjnej za naruszenie przepisów regulujących sporządzanie i rozpowszechnianie rekomendacji; modyfikację i uzupełnienie dotychczasowych regulacji w zakresie notyfikacji podejrzanych transakcji; zmiany w regulacjach dotyczących znacznych pakietów akcji; ukształtowanie w czytelniejszy sposób wymogów dotyczących ujawniania stanu posiadania ogólnej liczby akcji; unormowanie na nowo instytucji wezwań do sprzedaży akcji wraz z równoczesnym wprowadzeniem mechanizmów skuteczniejszej ochrony drobnych akcjonariuszy; wyposażenie Komisji Papierów Wartościowych i Giełd, na wzór analogicznego rozwiązania w odniesieniu do Generalnego Inspektora Informacji Finansowej, w możliwość żądania dokonania blokady rachunku papierów wartościowych.

Senator podkreślił, że projekty zostały przygotowane z uwzględnieniem propozycji przedstawionych przez instytucje reprezentujące środowisko rynku kapitałowego, w tym przede wszystkim przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd, a także Giełdę Papierów Wartościowych, Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych, Stowarzyszenie Emitentów Giełdowych, Izbę Domów Maklerskich, Związek Maklerów i Doradców, Związek Banków Polskich wraz z Radą Depozytariuszy oraz Izbę Zarządzających Funduszami i Aktywami.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, projekty zawierają  rozwiązania, które z pewnością przyczynią się do budowania efektywnego i stabilnego rynku kapitałowego w Polsce, pozwalającego sprawnie wykorzystywać oszczędności społeczeństwa do finansowania rozwoju gospodarki. Proponowane zapisy trzech przedkładanych ustaw zawierają rozwiązania, które przyczynią się do rozwoju rynku kapitałowego, a przez to posłużą pośrednio do dostarczania nowych możliwości inwestycyjnych otwartym funduszom emerytalnym, od których zależy przeszłość kolejnych pokoleń Polaków.

Senator wskazał też, iż tylko nowoczesne rozwiązania pozwolą korzystać z dobrodziejstw integrującego się rynku finansowego Unii Europejskiej. Zdaniem senatora, szybkie przyjęcie proponowanych ustaw jest niezbędne dla stymulowania wzrostu gospodarczego Polski w długim okresie.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator W. Mańkut wniósł o przyjęcie rozpatrywanych ustaw z poprawkami zaproponowanymi przez komisję.

Poprawki do ustaw zgłosili też senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w rozpatrywanych łącznie trzech ustawach rozpatrzyła komisja senacka.

W odniesieniu do ustawy o obrocie instrumentami finansowymi komisja poparła 24 z 25 zgłoszonych ogółem poprawek. Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 74 głosami, przy 6 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

W odniesieniu do ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych komisja poparła 9 z 23 zgłoszonych ogółem poprawek. Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 74 głosami, przy 8 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

W odniesieniu do ustawy o nadzorze nad rynkiem kapitałowym komisja poparła 4 z 18 zgłoszonych ogółem poprawek. Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 73 głosami, przy 2 przeciw i 6 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., i przekazana do Senatu 11 lipca. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Sprawozdawca komisji senator Mieczysław Mietła podkreślił, że generalnym celem rozpatrywanego przedłożenia było wprowadzenie do naszego prawa postanowień i norm projektu V dyrektywy komunikacyjnej, doprecyzowanie dotychczasowych regulacji prawnych oraz ich udoskonalenie na podstawie doświadczeń z prawie rocznego obowiązywania ustawy z 23 maja 2003 r.

Senator zaznaczył, że przyjęta przez Sejm ustawa zmierza do usprawnienia funkcjonowania rynku ubezpieczeniowego. Do istotnych senator zaliczył zmianę sposobu określenia i wysokości sumy gwarancyjnej w odniesieniu do ubezpieczeń obowiązkowych, komunikacyjnych i rolniczych, to jest osobowych, podniesienie tej sumy z dotychczasowych 350 tysięcy euro na osobę do 1 miliona 500 tysięcy euro na zdarzenie, niezależnie od liczby osób, a jeśli chodzi o mienie, podwyższenie kwoty na jedno zdarzenie z obecnie obowiązujących 200 tysięcy euro do 300 tysięcy euro, ale z zastrzeżeniem, że przyszły parlament winien tę kwotę zwiększyć docelowo do 500 tysięcy euro.

Jak wskazał senator, kolejna wprowadzona zmiana jednoznacznie rozstrzyga, że odszkodowanie z tytułu OC należy się również w wypadku, gdy uczestniczące w zdarzeniu samochody były przedmiotem umowy leasingowej w tym samym banku lub zostały przewłaszczone na tego samego wierzyciela.

Uszczegółowiono i doprecyzowano obowiązki Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w zakresie informacji, to jest rejestru umów ubezpieczenia działu 2, rejestru uczestników zdarzeń powodujących odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń z tytułu OC i innych, a także zasad udostępniania tych danych powołanym osobom i instytucjom.

Wprowadzono obligatoryjny udział przedstawicieli ministra finansów w radzie funduszu.

Doprecyzowano też wiele dotychczasowych rozwiązań dotyczących działalności Polskiego Biura Ubezpieczeń Komunikacyjnych, w tym jego relacji z innymi biurami narodowymi.

Senator M. Mietła poinformował, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych jednomyślnie postanowiła wnieść o przyjęcie jednej poprawki do ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym.

Senator zaznaczył, że chociaż wprowadzone zmiany we wspomnianych ustawach nie wywołały większych sporów i dyskusji, to członkowie komisji mają świadomość, że jest to obszar legislacyjnie bardzo trudny. Z jednej strony są interesy dużych ubezpieczycieli, a z drugiej zakładów naprawczych, najsłabszą zaś pozycję prawną zawsze ma ubiegający się o odszkodowanie.

Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca podkreślił, że zmiany wprowadzone do omawianych ustaw ułatwią poszkodowanym dochodzenie swoich praw wynikających z ubezpieczenia OC. Równocześnie usprawnią one funkcjonowanie całego rynku ubezpieczeń obowiązkowych.

Poprawkę zaproponowaną przez komisję poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 80 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu trafiła 11 lipca i tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawiła je senator Genowefa Ferenc. Senator zaznaczyła, że omawiana ustawa tworzy instrument osłonowy łagodzący skutki podwyżek stawki podatku VAT na niektóre materiały budowlane z 7 do 22% dla inwestorów indywidualnych, którzy ponoszą wydatki związane z budową budynku mieszkalnego oraz remontem budynku czy mieszkania, w związku z ograniczeniem możliwości korzystania z ulg mieszkaniowych w systemie podatkowym.

Regulacja dotyczy wydatków ponoszonych w okresie przejściowym, to jest od 1 maja 2004 r. do końca 2007 r.

Inwestorem indywidualnym w rozumieniu ustawy są osoby fizyczne opłacające podatek dochodowy od osób fizycznych oraz podatnicy podatku rolnego.

Ustawa ma nie tylko zapobiec dyskryminacji części inwestorów na rynku budownictwa mieszkaniowego, ale również przyczynić się do ograniczenia szarej strefy w produkcji materiałów budowlanych. Podstawą zwrotu będą bowiem wydatki udokumentowane fakturą, a decyzję o zwrocie będzie podejmował naczelnik urzędu skarbowego na podstawie przedstawionej przez inwestora dokumentacji. Do ustawy dołączony jest załącznik z wykazem robót zaliczanych do remontu budynku i lokali mieszkalnych.

Jak stwierdziła senator, wprowadzenie postanowień tej ustawy ma uzasadnienie ekonomiczne i społeczne. Przyjęte rozwiązania będą miały korzystny wpływ na rynek pracy i obszar produkcji.

Ustawa proponuje zróżnicowanie uprawnień w zależności od rodzaju inwestycji, na którą inwestor ponosi wydatki. Inwestor będzie miał prawo do kompensaty odpowiadającej równowartości obciążeń wynikających z podwyższenia podatku od towarów i usług z 7% do 22%. Wskaźnik wynikający z obliczenia udziału podatku VAT z tytułu podwyżki stawki z 7% do 22% miałby zastosowanie do kwoty stanowiącej iloczyn 70 m² w wypadku inwestycji polegających na tworzeniu nowej substancji mieszkaniowej, a 35 m² w wypadku remontu. Zwrot należności dokonywany będzie na wniosek osoby fizycznej złożony w urzędzie skarbowym.

Senator G. Ferenc poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować Izbie przyjęcie 6 poprawek do ustawy. Poprawki te miały na celu doprecyzowanie poszczególnych zapisów w celu uniknięcia dowolnych interpretacji.

Wniosek o charakterze legislacyjnym złożył także senator Tadeusz Rzemykowski.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja podtrzymała swoje poprawki.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 83 głosami podjął uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 30 czerwca br., i 4 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Jaeschke zaznaczył, że prace nad tym projektem trwały w Sejmie ponad dwa lata i znalazły swój finał razem z ogromną liczbą ustaw o różnej wadze, z których część jest bardzo istotna. Nastąpiło to wszystko w ostatnim czasie, więc Komisja Ustawodawstwa i Praworządności miała tylko siedem dni na pracę nad tym projektem.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, podczas obrad komisji starły się różne zainteresowane strony, zajmujące przeciwne stanowiska. Były to stanowiska Naczelnej Rady Adwokackiej, notariuszy, stanowiska radców prawnych i ludzi młodych, z których część miała już aplikacje albo rozpoczęła procesy aplikacyjne, reprezentowała więc oczywiście diametralnie różne poglądy od tych, którzy o ten proces aplikacyjny się starają, i wreszcie stanowiska organizacji pozarządowych. Wymagało to od komisji przyjęcia pewnej niespotykanej do tej pory procedury. Polegała ona na tym, że po uważnym wysłuchaniu opinii wszystkich zainteresowanych poproszono ich, poza przedstawicielem rządu i posłem Gosiewskim, który reprezentował stanowisko Sejmu, o opuszczenie sali. W innym wypadku nie byłaby możliwa efektywna praca komisji.

Senator sprawozdawca podkreślił, że komisja, analizując poprawki, starała się, z jednej strony, uwzględnić uzasadnione interesy korporacji, nie jest bowiem tak, że te interesy nie są uzasadnione z punktu widzenia interesów społecznych, z drugiej zaś - otworzyć szerzej drogę do aplikacji. I wreszcie, z trzeciej niejako strony, wobec zarzutów dotyczących praktyk nepotystycznych, które wiążą się jakoby z systemem naboru na aplikacje adwokackie i notarialne, bo o te przede wszystkim chodzi, maksymalnie zawęzić pole do tego typu spekulacji, tak żeby społeczeństwo nie było epatowane wiedzą, najczęściej niepełną, o tego typu sytuacjach. I na koniec, żeby nie wylać dziecka z kąpielą, komisja starała się rozszerzyć zakres miejsc, w których praca otwierałaby odpowiednim osobom, po przepracowaniu pewnego czasu, możliwość przystępowania do egzaminu radcowskiego, notarialnego czy adwokackiego.

Zgodnie z tymi poprawkami egzaminy na poszczególne kategorie aplikacji będą się odbywały w całym kraju w jednym dniu i na podstawie takiego samego zestawu pytań. Większość komisji odrzuciła pomysł, aby był to tylko egzamin pisemny, gdyż prawnik posługuje się przede wszystkim mową, musi umieć odpowiednio mówić, a więc musi być egzamin i pisemny, i ustny, według takiego samego standardu pytań testowych i takiego samego standardu pytań losowanych, składany przed komisją złożoną z przedstawicieli rządu, czyli ministra sprawiedliwości - dwóch, przedstawicieli odpowiedniej korporacji - trzech, i przedstawiciela, wybitnego znawcy nauk prawnych, kręgów uniwersyteckich czy akademickich - jednego, co, zdaniem większości komisji, jeżeli nie zamyka, to na pewno znacznie ogranicza możliwość stosowania praktyk, o które te korporacje są podejrzewane, zwłaszcza że także w ich interesie leży, aby te podejrzenia z nich zdjąć.

Po drugie, poprawki znacznie rozszerzają katalog tych miejsc pracy, które pozwalają ubiegać się o przystąpienie bez aplikacji do egzaminu na radcę prawnego, egzaminu adwokackiego i egzaminu notarialnego.

Komisja musiała brać przy tym pod uwagę uzasadniony interes społeczny. W interesie tym jest, aby klient miał uzasadnioną pewność, że nie zostanie sprowadzony na manowce. Prawo dzisiaj jest niezwykle skomplikowane i zły prawnik to w zasadzie prawie to samo co zły lekarz - on może nie doprowadzi do śmierci, ale doprowadzi do zniszczenia mienia, czci, majątku, a czasem życia rodzinnego, szczególnie przy sprawach spadkowych i w systemie notarialnym. Komisja uznała więc, że katalog osób uprawnionych do przechodzenia do uprawiania zawodu, do przystępowania do tych egzaminów, musi być ograniczony, nie może być bowiem tak, by uprawniony był każdy prawnik po ukończeniu studiów. To ograniczenie leży również w interesie społecznym.

Zdaniem większości komisji, zaproponowane poprawki są próbą, być może nie do końca udaną, wypośrodkowania racji. Byłoby jednak nieuczciwością zaproponowanie przyjęcia ustawy bez poprawek na zasadzie: a niech się martwi prezydent. Obowiązkiem Senatu jest bowiem prawo poprawiać.

Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca zaznaczył, że Izba Poselska przedstawiła projekt wysoce niekompletny, powstały pod wpływem chwili. I to raz jeszcze potwierdza, że Senat Rzeczypospolitej Polskiej jest instytucją niezmiernie potrzebną.

Mniejszość Komisji Ustawodawstwa i Praworządności wniosła o przyjęcie ustawy bez poprawek. Wniosek mniejszości przedstawił senator Zbigniew Romaszewski. W opinii mniejszości, wobec zbliżającego się końca kadencji parlamentu wprowadzenie poprawek do ustawy sprawi, że Sejm nie zdąży już ich rozpatrzyć i ustawa po prostu przepadnie.

Podczas dyskusji nad ustawą senatorowie zgłosili propozycje wprowadzenia do niej dalszych poprawek. Przedstawiono także wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła część poprawek.

Zgodnie z Regulaminem Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Izba 35 głosami, przy 34 przeciw i 3 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu trafiła 11 lipca i marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Krzysztof Szydłowski. Senator zaakcentował, że celem ustawy jest zapewnienie w ramach jednej wysoko wyspecjalizowanej instytucji, jaką ma być Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, skutecznego systemu ochrony prawnej, praw i interesów Skarbu Państwa.

Senator sprawozdawca podkreślił, że prokuratoria ma działać jako państwowa jednostka organizacyjna, nad którą nadzór sprawować będzie minister skarbu państwa. Podmiot ten będzie instytucją niezależną w zakresie działań podejmowanych w ramach zastępstwa Skarbu Państwa i w zakresie treści wydawanych przez niego opinii. Zadaniem Prokuratorii Generalnej będzie, zgodnie z art. 4 ustawy, wyłączne zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przed Sądem Najwyższym i Naczelnym Sądem Administracyjnym, zastępstwo procesowe Skarbu Państwa przed sądami powszechnymi, wojskowymi, administracyjnymi i polubownymi, zastępstwo Rzeczypospolitej Polskiej przed sądami, trybunałami i innymi organami orzekającymi w stosunkach międzynarodowych oraz wydawanie opinii prawnych.

Zastępstwo procesowe Skarbu Państwa ma dotyczyć spraw, w których Skarb Państwa jest lub powinien być stroną powodową albo pozwaną, albo też uczestnikiem postępowania przed sądem, trybunałem lub innym organem orzekającym. Nadto, jak stanowi art. 4 ust. 3, Rada Ministrów może wyznaczyć prokuratorię do reprezentowania Rady Ministrów lub ministrów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Zastępstwo procesowe, jakim ma się zajmować Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa, zgodnie z założeniami ustawy nie będzie dotyczyło spraw z zakresu stosunku pracy lub spraw w przedmiocie wpisu do właściwego rejestru, stosunku służbowego w administracji publicznej, spraw wieczystoksięgowych, spraw podatkowych oraz spraw rozpoznawanych w postępowaniu upadłościowym, naprawczym lub egzekucyjnym. Przewidziano jednak możliwość udziału prokuratorii w takich sprawach, z urzędu lub na wniosek, w wypadku, gdy wymagać tego będzie ochrona ważnych praw lub interesów Skarbu Państwa. Zastępstwo Skarbu Państwa przez prokuratorię będzie obligatoryjne zawsze, gdy wartość przedmiotu sporu przewyższy kwotę 1 miliona zł. Co ważne, podmiot reprezentujący Skarb Państwa, a zastępowany przez Prokuratorię Generalną, nie będzie ponosić z tego tytułu żadnych kosztów. Prokuratoria została także uprawniona do wydawania opinii, które będą sporządzane na wniosek podmiotu reprezentującego Skarb Państwa w sprawach dotyczących ważnych interesów lub praw Skarbu Państwa. Przedmiotem opinii prokuratorii mogą być także projekty umów, w których stroną ma być Skarb Państwa. Prokuratoria nie może odmówić wydania takiej opinii, jeżeli wartość przedmiotu sprawy przekracza 1 milion zł.

Zgodnie z zapisami ustawy, na czele prokuratorii będzie stał prezes Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, powoływany przez prezesa Rady Ministrów na wniosek ministra skarbu na pięcioletnią kadencję. Zadaniem prezesa jest kierowanie pracami prokuratorii wespół z dwoma wiceprezesami oraz dyrektorami oddziałów regionalnych. Do kompetencji prezesa należeć będzie również reprezentowanie prokuratorii i kierowanie podległym mu Głównym Urzędem Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Prezes będzie także przełożonym wszystkich radców i pracowników prokuratorii. Zarówno prezes, jak i wiceprezesi nie mogą zajmować się inną działalnością zarobkową, z wyjątkiem działalności naukowej, naukowo-dydaktycznej, dydaktycznej i publicystycznej. Nadto stanowisk tych nie można łączyć z przynależnością do partii politycznych, a także z pełnieniem funkcji publicznych. Mają to być stanowiska całkowicie apolityczne.

Organizacja prokuratorii będzie następująca. W Warszawie działać będzie Główny Urząd Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, w tych zaś miejscowościach, w których działają sądy apelacyjne, zostaną otworzone oddziały. Obszar działalności tych oddziałów będzie się pokrywał z obszarem właściwości sądów apelacyjnych. Oddziały prokuratorii w ramach obszaru swej właściwości mają wykonywać samodzielne zadania i czynności prokuratorii. Pracami oddziałów będą kierowali dyrektorzy powołani przez prezesa. Jak zakłada ustawa, czynności zastępstwa procesowego wykonywać będą wyłącznie radcowie Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Ustawa w art. 29 dokładnie precyzuje katalog osób i wymagań, jakie muszą oni spełniać. Radcowie prokuratorii mają zakaz dodatkowego zatrudnienia, nie mogą też należeć do żadnych partii politycznych, pełnić mandatu posła czy radnego. Radcowie prokuratorii, z jednej strony, mają być niezależni w podejmowaniu czynności procesowych, z drugiej zaś strony zobligowani są do wykonywania poleceń przełożonych dotyczących zastępstwa procesowego. Zgodnie z art. 42 radcowie prokuratorii co dwa lata mają być poddawani ocenie kwalifikacyjnej w zakresie dotyczącym wykonywanych przez nich zadań i czynności służbowych.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że utworzenie Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa powinno pozwolić na skuteczną ochronę interesu Skarbu Państwa poprzez zapewnienie odpowiedniej obsługi prawnej, dotyczącej zarówno udziału w procesie, jak i wydawania opinii prawnych. Realizację tego zapewnią uprawnienia prokuratorii umożliwiające jej wstąpienie do każdego postępowania z udziałem Skarbu Państwa, jeżeli będzie tego wymagał interes państwa, a także obowiązki przewidziane w ustawie, dotyczące informowania prokuratorii o każdym postępowaniu przed sądami lub innymi organami orzekającymi, toczącym się z udziałem Skarbu Państwa.

W imieniu Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator K. Szydłowski wniósł o podjęcie uchwały w sprawie przyjęcia rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator Andrzej Jaeschke zwrócił uwagę na fakt, że tą ustawą niejako powracamy do instytucji, którą utworzyli na ziemiach polskich zaborcy, Prokuratoria Generalna powstała bowiem na mocy Konstytucji Królestwa Polskiego w roku 1815. Funkcjonowała przez równe sto lat, czyli do czasu wycofania się z tego terenu wojsk rosyjskich w czasie pierwszej wojny światowej, a potem do 1939 r. Powracamy zatem do jednej z najstarszych instytucji ochrony interesów Skarbu Państwa na gruncie nie tylko polskim, ale i europejskim.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Mniejszość Komisji Ustawodawstwa i Praworządności zaproponowała wprowadzenie do ustawy poprawki zmierzającej do tego, aby przedstawiciel prokuratorii składał sprawozdanie nie tylko przed Sejmem, ale także przed Senatem. Wniosek mniejszości przedstawił senator Zbigniew Romaszewski.

Poprawki do ustawy zaproponowali także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły wniosek o przyjęcie ustawy bez zmian.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat 55 głosami, przy 27 przeciw i 2 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu trafiła 11 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.

Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Józef Sztorc. Senator zaznaczył, że rozpatrywana ustawa ma na celu dostosowanie polskiego prawa do dyrektyw Unii Europejskiej, szczególnie do pierwszej dyrektywy z 1985 r. W ustawie o systemie tachografów cyfrowych jest zapisane prawo, które będzie dotyczyło systemu urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym. Obejmuje ono cztery główne segmenty tego prawa i dotyczy kart, które są stosowane w systemie tachografów, czyli urządzeń elektronicznych zapisujących wszystkie dane o tym, co się w transporcie dzieje.

Ustawa zawiera cały zestaw przepisów dotyczących wydawania świadectwa funkcjonalności czy legalizacji tachografów, przepisów dotyczących nadzoru, badań, kompetencji prezesa Głównego Urzędu Miar.

W art. 17 są podane opłaty, w opinii senatora - bardzo duże. W administracji miar, która nadzoruje system tachografów, jest wyliczona stawka 350 zł za godzinę. Jak stwierdził senator sprawozdawca, jest to bardzo duża stawka, nie wiadomo, czym uzasadniona. Opłata za wydanie homologacji - 4 tysiące zł, za wydanie zezwolenia na prowadzenie warsztatu - 17 tysięcy zł, zmianę zezwolenia - 2 tysiące zł, 5 tysięcy zł, jeżeli są przeprowadzone czynności sprawdzające, i za przeprowadzenie egzaminu - kwota 500 zł.

Senator zaznaczył także, że ustawa jest bardzo restrykcyjna. Zawiera wykaz grzywien i kar, które mogą być nakładane na uczestników ruchu drogowego czy przewozu drogowego. I tak za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem niewyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące obywatel może być ukarany kwotą 3 tysięcy zł, za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego - 1 tysiąc zł itd.

Senator J. Sztorc poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po rozpatrzeniu ustawy postanowiła rekomendować Izbie 22 poprawki.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie.

Zaproponowane zmiany w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie poprawki.

Senat przegłosował poprawki, a następnie 71 głosami, przy 5 przeciw i 6 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 1 lipca br. Do Senatu trafiła 4 lipca i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Włodzimierz Łęcki. Senator zaznaczył, że ustawa o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw doprecyzowuje zakres przedmiotowy ustawy uchwalonej 6 września 2001 r. Harmonizuje z przepisami Unii Europejskiej niektóre przepisy krajowe w zakresie zabezpieczeń, jakie musi posiadać przedsiębiorca wykonujący działalność transportową. Określa też zasady wykonywania przewozów regularnych w krajowym transporcie drogowym oraz działalność organizacji Inspekcji Transportu Drogowego.

Ustawa zmienia też pięć innych ustaw, w tym: ustawę o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego w zakresie zwrotu przewoźnikom dopłat z tytułu stosowania przez nich ustawowych ulg w przewozach pasażerskich; ustawę - Prawo o ruchu drogowym w zakresie obowiązku umieszczania w pojeździe numeru silnika; ustawę o administracji rządowej w województwie w zakresie uzupełnienia ustawy o przeprowadzenie konkursu na stanowisko wojewódzkiego inspektora transportu drogowego i jego zastępcy; ustawę o służbie cywilnej w zakresie objęcia wojewódzkich inspektorów transportu drogowego przepisami tej ustawy, a także ustawę o czasie pracy kierowców.

Ustawa przewiduje także objęcie przepisami działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa przy przewozie drogowym rzeczy, czyli przedmiotów. Przedsiębiorca zamierzający podjąć tego rodzaju działalność gospodarczą będzie zobowiązany do uzyskania licencji na wykonywanie krajowego transportu drogowego przedmiotów.

Ponadto proponuje się, zgodnie ze stanowiskiem środowiska transportowego, aby przewozy regularne osób w krajowym transporcie drogowym były wykonywane wyłącznie przy użyciu autobusów, a nie pojazdów samochodowych, służących do przewozu nie więcej niż dziewięciu osób, łącznie z kierowcą.

W celu usprawnienia systemu wydawania zezwoleń zagranicznych krajowym przedsiębiorstwom przewiduje się określenie warunków i sposobu wydawania tych zezwoleń oraz powołanie komisji społecznej, składającej się z przedstawicieli organizacji zrzeszających międzynarodowych przewoźników drogowych.

W ustawie postanowiono także o objęciu inspektorów transportu drogowego przepisami ustawy o służbie cywilnej.

Istotną zmianą jest wprowadzenie możliwości karania nie tylko przedsiębiorcy naruszającego obowiązki lub warunki związane z wykonywaniem transportu drogowego albo przewozu na potrzeby własne, ale również kierowcy. Wymienione są szczególne przypadki, w których karze podlegać będzie kierowca.

Zmieniono załącznik do ustawy, określający wykaz naruszeń oraz wysokość kar pieniężnych. Załącznik uzupełniono o sankcje, w wypadku których naruszenie wynika wprost z przepisów unijnych, tj. dyrektyw Unii Europejskiej. Doprecyzowano również niektóre naruszenia, których opis był kwestionowany w trakcie rozpatrywania skarg w postępowaniu sądowo-administracyjnym.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, zmiany wprowadzone nowelizacją pozwolą na sprawniejszą realizację przepisów ustawy o transporcie drogowym oraz usprawnią przeprowadzanie czynności kontrolnych przez uprawnione do tego jednostki kontrolne, a zwłaszcza Inspekcję Transportu Drogowego.

Senator W. Łęcki poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury po debacie nad ustawą postanowiła przedstawić Izbie wniosek o przyjęcie jej bez poprawek.

Poprawki do ustawy zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 35 poprawek.

Wszystkie poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 68 głosami, przy 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator
Elżbieta Streker-Dembińska wskazała, że celem ustawy jest wykonanie prawa Unii Europejskiej w zakresie postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2004/52/WE z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie interoperacyjności systemów elektronicznych opłat drogowych we Wspólnocie. Ustawa statuuje zasadę, w myśl której wprowadzone po 1 stycznia 2007 r. systemy elektronicznego poboru opłat oraz opłat za przejazdy autostradą, a także opłat za przejazdy samochodów po drogach krajowych powinny wykorzystywać co najmniej jedną z następujących technologii: lokalizację satelitarną, system łączności ruchomej opartej na standardzie GSM/GPRS lub system radiowy do obsługi transportu i ruchu drogowego pracujący w paśmie częstotliwości 5,8 GHz.

Dyrektywa obejmuje swym zakresem systemy płatności za wszystkie rodzaje dróg na terenie Unii: główne, regionalne oraz miejskie, a także opłaty za przejazdy przez mosty, tunele i przeprawy promowe. Jest to dokument, który niejako przygotowuje do wprowadzenia eurowiniet - obecnie bowiem pracuje się nad nimi w Unii Europejskiej - i ma usprawnić sposoby poboru opłat oraz ujednolicić je, umożliwiając korzystającym z dróg elektroniczną formę zapłaty.

Jak stwierdziła senator, ważne w  ustawie jest także to, że podmioty pobierające opłaty z wykorzystaniem systemów elektronicznego poboru opłat powinny umożliwić świadczenie europejskiej usługi opłaty elektronicznej począwszy od daty określonej w rozporządzeniu, wydanym na podstawie ust. 6 tej ustawy, jednak nie wcześniej niż 1 stycznia 2009 r. dla pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nie mniejszej niż 3,5 t i pojazdów przewożących więcej niż dziewięciu pasażerów oraz 1 stycznia 2011 r. dla pozostałych pojazdów samochodowych.

Senator E. Streker-Dembińska poinformowała, że komisja w toku postępowania legislacyjnego postanowiła zaproponować zlikwidowanie sprzeczności, jaka powstała pomiędzy przepisami rozpatrywanej ustawy w zakresie dotyczącym art. 13h, występującego po art. 13g, ponieważ uchwalona przez Sejm 17 czerwca 2005 r. ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym wprowadziła zmianę w ustawie o drogach publicznych, dodając do niej właśnie art. 13h. Stąd konieczność odesłania do odpowiedniej numeracji i stosowna poprawka komisji w tym zakresie.

W imieniu komisji senator sprawozdawczyni wniosła o przyjęcie ustawy z zaproponowaną poprawką.

Senat przegłosował poprawkę, po czym 83 głosami, przy 1 wstrzymującym się, pojął uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., i 11 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawczyni komisji senator Elżbieta Streker-Dembińska zaznaczyła, że celem proponowanych w nowelizacji zmian jest dostosowanie polskiego prawa do przepisów prawa Unii Europejskiej oraz doprecyzowanie niektórych przepisów obowiązujących w tej mierze.

Jak wskazała senator, przedmiotem projektu ustawy jest wprowadzenie zmian do trzech ustaw: ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych z późniejszymi zmianami, ustawy z 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym z późniejszymi zmianami i ustawy z 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw.

Senator wskazała, że nowelizacja ustawy o drogach publicznych zmierza w szczególności do: uściślenia definicji pojazdu nienormatywnego i wyłączenia z jej zakresu autobusów; uściślenia sposobu ustalania wysokości opłaty za jednorazowy przejazd w wyznaczonym czasie po ustalonej trasie pojazdu nienormatywnego; wskazania, że kara za przejazd po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych bez zezwolenia lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu w wypadku przekroczenia dopuszczalnej wielkości więcej niż jednego parametru ustalana będzie jako suma wysokości kar z tytułu każdego przekroczenia; doprecyzowania przepisów dotyczących sposobu ustalania wysokości opłaty za zajęcie pasa drogowego w celach pozainwestycyjnych oraz przepisów dotyczących terminów uiszczania opłat za zajęcie pasa drogowego; wskazania, że zarządca drogi publicznej będzie określał, w drodze decyzji administracyjnej, warunki zajęcia pasa drogowego w razie konieczności usunięcia awarii urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz warunki przywrócenia go do stanu poprzedniego, a także wysokość opłaty za zajęcie pasa drogowego w takim wypadku.

Nowelizacja zmierza również do umożliwienia pobierania odsetek ustawowych w wypadku nieterminowego uiszczania kar pieniężnych za wybudowanie lub przebudowę zjazdu bez zezwolenia zarządcy drogi, za wybudowanie lub przebudowę zjazdu o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu, za użytkowanie zjazdu po terminie określonym w zezwoleniu oraz kar za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi albo z przekroczeniem terminu zajęcia określonego w zezwoleniu, a także za zajęcie pasa drogowego o powierzchni większej niż określona w zezwoleniu.

Ustawa zmierza również do ustalenia pięcioletniego okresu przedawnienia obowiązku uiszczania opłat i kar pieniężnych.

Ponadto ustawa uchyla przepis przejściowy ustawy o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw nakładający na przedsiębiorcę wykonującego międzynarodowy transport drogowy obowiązek uiszczania opłaty dodatkowej za jednokrotny przejazd pojazdu silnikowego lub zespołu pojazdów o nacisku osi pojedynczej ponad 90 kN do 112,7 kN, co odpowiada odpowiednio 10 t i 11,5 t. Uchylany przepis określa również zasady pobierania takiej opłaty.

Senator zaznaczyła, że rozpatrywany projekt ustawy reguluje kwestie z zakresu prawa Unii Europejskiej. Ustanawia maksymalne dopuszczalne wymiary pojazdów w ruchu krajowym i międzynarodowym. Poza tym ustawa rozróżnia dwa rodzaje osi pojedynczych: napędową i nienapędową. Dopuszczalny nacisk osi napędowej to 11,5 t, a nienapędowej - 10 t.

Senator przypomniała, że Polska wynegocjowała okres przejściowy dotyczący stosowania przywołanej dyrektywy 96/53. W ramach odstępstwa Polska otrzymała dopuszczalny nacisk osi napędowej do 10 t i może pobierać w tej chwili opłatę dodatkową za przekroczenie nacisku tej osi w ruchu międzynarodowym do 11,5 t. To odstępstwo obowiązuje do 31 grudnia 2008 r. Po tym terminie Polska nie będzie mogła pobierać opłaty dodatkowej, zobowiązała się bowiem dostosować do tego czasu podstawową sieć drogową do nacisku 11,5 t na oś.

Senator zaznaczyła, że ustawa jest zgodna z prawem Unii Europejskiej, i poinformowała, że podczas obrad komisji po przeanalizowaniu ustawy zaproponowano jedną poprawkę, która wprowadza odpowiednią zmianę w ustawie o Straży Granicznej.

W imieniu komisji senator E. Streker-Dembińska wniosła o przyjęcie ustawy wraz z poprawką.

Wnioski o charakterze legislacyjnym przedstawili także senatorowie.

Zgłoszone propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., i 12 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury senator Kazimierz Drożdż podkreślił, że rozpatrywany akt był od dawna oczekiwany w milionowym środowisku polskich działkowców. Zawarte w nim zapisy odzwierciedlają bowiem rolę i znaczenie ogródków działkowych oraz niezwykle istotną funkcję ruchu ogrodnictwa działkowego, który istnieje na ziemiach polskich od ponad stu osiemdziesięciu lat.

Senator zaznaczył, że projekt ustawy uzyskał poparcie dwustu trzydziestu dwóch tysięcy siedmiuset osiemdziesięciu pięciu działkowiczów. Cieszył się dużym poparciem, gdyż oprócz indywidualnych podpisów na listach wiele ogrodów przesłało do parlamentu uchwały walnych zebrań sprawozdawczych. Działkowcy znają ten projekt, gdyż oprócz opublikowania go przez związek w łącznym nakładzie zapewniającym dostęp od niego dla każdej działkowej rodziny był on prezentowany i dyskutowany na odbywających się we wszystkich ogrodach walnych zebraniach sprawozdawczych.

Senator sprawozdawca podkreślił, że rozpatrywany projekt ustawy w swych uregulowaniach prawnych stwarza mechanizmy umożliwiające prawidłowe funkcjonowanie rodzinnych ogrodów działkowych. Przyjęcie odpowiednich regulacji prawnych jest ważne z punktu widzenia społecznego, gdyż dotyczy to szerokiej grupy rodzin nie najlepiej sytuowanych materialnie, w tym w dużej mierze emerytów i rencistów.

Senator zaznaczył, że obecnie podstawowym aktem prawnym dotyczącym ogrodów działkowych jest ustawa o pracowniczych ogrodach z 1981 r. Zachodzące zmiany społeczno-gospodarcze sprawiły jednak, że część rozwiązań zawartych w tej ustawie stała się nieaktualna.

Omawiając ustawę, senator wskazał, że wprowadza ona pojęcie rodzinnych ogrodów działkowych, gdyż taki charakter mają dzisiaj ogrody działkowe.

W rozdziale 1 projektu ustawy zdefiniowano pojęcie rodzinnych ogrodów działkowych. Określono również znaczenie ogrodów działkowych dla przyrody i środowiska. Za właściwy senator uznał zapis nadający ogrodom działkowym status terenów zielonych, objętych szczególną ochroną, przewidzianą w przepisach o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a także o ochronie przyrody.

Projekt ustawy w zakresie przekazywania gruntów pod rodzinne ogrody działkowe utrzymał dotychczasowe rozwiązania prawne. Zachował również dotychczasowe obowiązki gmin w zakresie budowy niezbędnej infrastruktury.

W art. 14 w projekcie określa się prawną pozycję indywidualnego działkowca. Członek Polskiego Związku Działkowców, zgodnie z przyjętym projektem, ma prawo bezpłatnego, bezterminowego użytkowania działki i pobierania z niej pożytków. Projekt przyznaje również działkowcom własność obiektów znajdujących się na działce, jak również wszystkich nasadzeń roślin wieloletnich.

Art. 16 określa, że Polski Związek Działkowców z tytułu prowadzenia działalności statutowej, jak również jego członkowie z tytułu użytkowania działek w rodzinnych ogrodach działkowych są zwolnieni z podatków i opłat administracyjno-skarbowych.

Projekt ustawy zachowuje rozwiązania prawne dotyczące likwidacji rodzinnego ogrodu działkowego, zapis, że podmiot, w interesie którego nastąpi likwidacja ogrodów działkowych, zobowiązany jest do zapewnia nieruchomości zamiennej, co powoduje, że nie będzie ulegać zmniejszeniu powierzchnia ogrodów działkowych.

W rozdziale 3 projektu ustawy określono status prawny związku ogrodów działkowych, w tym również jego zadania oraz organizację.

Senator K. Drożdż podkreślił, że ogrody działkowe dają możliwość aktywnego wypoczynku, rekreacji dla całych rodzin. Wielopokoleniowe użytkowanie działki kształtuje w młodym pokoleniu nawyk szanowania przyrody. Prowadzenie upraw na własne potrzeby często uzupełnia skromny budżet domowy.

Senator zaznaczył też, że działkowcy z niecierpliwością oczekują na zakończenie procesu legislacyjnego dotyczącego tej ustawy i na jej jak najszybsze wejście w życie.

Kończąc swe wystąpienie, senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Skarbu Państwa i Infrastruktury, po rozpoznaniu projektu ustawy na posiedzeniu 12 lipca, postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie projektu ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Zbigniew Gołąbek. Senator poinformował, że komisja rozpatrzyła ustawę na swym posiedzeniu, 18 lipca, z udziałem prezesa Polskiego Związku Działkowców Eugeniusza Kondrackiego, przedstawiciela ministra ochrony środowiska oraz przedstawiciela senackiego biura legislacyjnego.

Senator sprawozdawca podkreślił, że polski społeczny ruch ogrodów działkowych ma autorytet, właściwą rangę. Działkowcy poświęcają swój czas wolny, pieniądze. Jak stwierdził senator, trzeba mieć ponadprzeciętną osobowość, by w sposób tak wrażliwy przyczyniać się do samorealizacji i lepszej samoorganizacji, nawzajem się wspomagając w ogrodach działkowych. Jest to ważne również i z tego powodu, że przecież od wielu lat budujemy społeczeństwo obywatelskie i stowarzyszenia pozarządowe powinny być wspierane. To wreszcie umacnianie funkcji służebno-usługowej.

Senator zaakcentował, że doświadczenie jednoznacznie wskazuje na pozytywne oddziaływanie ogrodów na otoczenie, zwłaszcza środowisko i przyrodę. Ogrody działkowe służą jako miejsca aktywnego i taniego wypoczynku, integracji rodzin i społeczności lokalnej, prowadzą działalność socjalną i ekologiczną oraz podtrzymują aktywność osób nieczynnych zawodowo. Ogrodnictwo działkowe jest inicjatywą wspierającą zarówno socjalno-bytowe, jak i zdrowotne potrzeby społeczeństwa. Ogród to także miejsce, gdzie można wyhodować własne owoce i warzywa jako zdrową żywność. Chodzi tu także o działanie proekologiczne, co jest bardzo ważne we współpracy z funduszami ochrony środowiska. Są to też zielone płuca.

Senator sprawozdawca wskazał, że projekt ustawy wprowadza pojęcie rodzinnych ogrodów działkowych, wzmacnia pozycję prawną indywidualnego działkowca. Przejawem tego jest precyzyjne określenie prawa członka Polskiego Związku Działkowców do jego działki. Zapis ten polega na cywilnoprawnym określeniu charakteru tego prawa, polegającego na korzystaniu z działki i czerpaniu z niej pożytku. Zdefiniowano również rodzinny ogród działkowy jako podstawową jednostkę organizacyjną Polskiego Związku Działkowców.

Senator Z. Gołąbek zaakcentował, że działkowcy liczą na Izbę Wyższą, na to, iż senatorowie pozwolą im nadal korzystać z ogrodów na potrzeby setek tysięcy rodzin i społeczności lokalnych. Wspomniał też o tym, że ogrody przekazują swoje plony także do zakładów opieki społecznej. Oprzyrządowanie prawne może przyczynić się zarówno do ich stabilizacji, jak i rozwoju.

W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Z. Gołąbek wniósł o przyjęcie ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych bez poprawek.

Wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji. Senatorowie: Anna Kurska, Janina Sagatowska, Zofia Skrzypek-Mrowiec, Ryszard Matusiak, Kazimierz Jaworski, Bogdan Podgórski, Józef Sztorc, Adam Biela, Zbigniew Religa, Franciszek Bachleda-Księdzularz, Wojciech Saługa, Stanisław Huskowski, Krystyna Bochenek - złożyli wniosek o odrzucenie ustawy w całości.

Wszystkie propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Senat 47 głosami, przy 21 za i 2 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek).

Następnie poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 48 głosami, przy 18 przeciw i 4 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment