Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
86. posiedzenie Senatu
W dniach 19, 20, 21 i 22 lipca br. odbyło się 86. posiedzenie Senatu. Posiedzeniu przewodniczyli wicemarszałkowie - Jolanta Danielak, Ryszard Jarzembowski i Kazimierz Kutz. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Zbigniewa Gołąbka i Sławomira Izdebskiego; listę mówców prowadził senator Z. Gołąbek.
Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
__________
* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej
Sejm uchwalił tę ustawę na 106. posiedzeniu, 1 lipca br. Do Senatu została przekazana 4 lipca. Marszałek skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Zbyszko Piwoński zaznaczył, że rozpatrywana ustawa ma szczególne znaczenie dla Senatu, ponieważ właśnie w tej Izbie piętnaście lat temu powstawały ustawy o samorządzie terytorialnym, które stanowiły podstawę budowy społeczeństwa obywatelskiego. Również Senat, w bieżącej kadencji, przyjął specjalną uchwałę adresowaną do rządu i innych organów państwowych o wprowadzenie pewnych zmian i uzupełnienie reformy systemu administracji, która została dokonana na przełomie lat 1998-1999. W myśl tej uchwały rząd przystąpił do przygotowania określonych ustaw. Rozpatrywana ustawa, aczkolwiek zgłoszona jako projekt poselski, została przygotowana przez rząd w odpowiedzi na tę senacką uchwałę.
Senator sprawozdawca podkreślił, że nowelizacja wprowadza zmiany w trzydziestu dwóch ustawach. W jej końcowej części zawarte są przepisy przejściowe, które opisują, na jakich zasadach należy dokonać zmiany w zakresie zatrudnienia, jak wykorzystać ludzi pracujących w tych ogniwach administracji rządowej i samorządowej oraz na jakich zasadach dokonuje się przemieszczeń majątku, który jest niezbędny do wypełnienia zadań zapisanych w ustawie. Ostatni artykuł określa termin wdrożenia ustawy aż do roku 2008, przewidywane są bowiem różne etapy jej wchodzenia w życie.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja samorządu terytorialnego w postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Propozycje zmian w ustawie zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji.
Senatorowie: Jan Szafraniec, Ryszard Matusiak, Janina Sagatowska, Edmund Wittbrodt, Zofia Skrzypek-Mrowiec, Krzysztof Jurgiel, Anna Kurska, Henryk Dzido, Adam Biela, Sławomir Izdebski, Andrzej Chronowski zgłosili wniosek o odrzucenie ustawy w całości.
Wszystkie wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła część zgłoszonych poprawek.
W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wnioski najdalej idące - o odrzucenie ustawy (Senat 61 głosami, przy 21 za i 2 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek) oraz o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 80 głosami, przy 3 za i 1 wstrzymującym się, odrzuciła ten wniosek), a następnie, wobec odrzucenia tych wniosków, przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 65 głosami, przy 18 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Senat przyjął bez poprawek ustawę o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.
Sprawozdawca komisji senator Gerard Czaja poinformował, że po szczegółowej analizie poszczególnych zapisów ustawy członkowie komisji doszli do wniosku, że jej kształt i zawarte w niej rozwiązania nie są ogólnie zadawalające, nie odpowiadają wszystkim przedstawionym wątpliwościom. Finał tych rozważań, który senatorowie prezentowali na posiedzeniu komisji, sprowadza się do wniosku, że ustawę należy przyjąć bez poprawek, jest to bowiem jedyna możliwość, aby mogła ona wejść w życie, a codzienne jej stosowanie obnaży jej braki i będzie możliwość dalszego jej poprawiania w przyszłości.
Senator G. Czaja podkreślił, że głównym celem rozpatrywanej ustawy jest jawność procesów decyzyjnych oraz stworzenie przejrzystych i spójnych zasad dotyczących informowania o przebiegu procesu tworzenia prawa. Dla osiągnięcia zamierzonych celów i właściwej interpretacji postanowień ustawy przewiduje się w niej m.in. następujące zasady. Wprowadzono zasadę jawności działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa oraz konieczność rejestracji podmiotów wykonujących zawodową działalność lobbingową. Określono zasady wykonywania zawodowej działalności lobbingowej. Ustawa precyzuje ponadto zasady kontroli zawodowej działalności lobbingowej oraz określa sankcje za naruszenie przepisów ustawy. W jednym z artykułów ustawy wprowadza się m.in. zmiany w ustawie o wykonywaniu mandatu posła i senatora, nakładając na posłów i senatorów obowiązek dotyczący informowania marszałków Sejmu i Senatu o tym, kogo się zatrudnia i jakich się ma współpracowników.
W imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Mniejszość Komisji Ustawodawstwa i Praworządności postulowała natomiast odrzucenie ustawy w całości. Wniosek mniejszości przedstawił senator Zbigniew Romaszewski.
Wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.
Senatorowie Sławomir Izdebski i Maria Szyszkowska przedstawili wniosek o odrzucenie ustawy.
Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.
W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 44 głosami, przy 26 za i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 44 głosami, przy 23 przeciw i 10 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat przyjął bez poprawek ustawę o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., i 12 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 12 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Adam Biela poinformował, że w toku prac komisji zgłoszono cztery poprawki, ale żadna z nich nie uzyskała akceptacji komisji. Zgłoszono też wniosek o odrzucenie ustawy w całości, ale on także nie uzyskał poparcia komisji. Nie został również zaakceptowany wniosek o wprowadzenie do ustawy zgłoszonych poprawek. Komisja zaakceptowała natomiast większością głosów wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli senatorowie podczas dyskusji. Senator Robert Smoktunowicz zgłosił wniosek o odrzucenie ustawy.
Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Zgodnie z regulaminem w pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Izba 67 głosami, przy 5 za i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek).
Następnie poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek. Senat 58 głosami, przy 12 przeciw i 9 wstrzymujących się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat wprowadził poprawkę do ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oraz o zmianie niektórych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia skierowana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury oraz Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Grzegorz Matuszak poinformował, że komisja wysłuchała na temat ustawy opinii Andrzeja Bratkowskiego, podsekretarza stanu w Ministerstwie Infrastruktury, zapoznała się też ze stanowiskami między innymi Polskiego Związku Działkowców oraz Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu.
Jak stwierdził senator G. Matuszak, "podyktowana względami ideologicznymi ustawa zmierza do totalnego uwłaszczenia poprzez likwidację prawa użytkowania wieczystego, co w konsekwencji poważnie naruszy obowiązujący w Polsce system prawa".
Senator podkreślił, że prawo użytkowania wieczystego w okresie przed 1989 r. było traktowane jako substytut własności, ale w ustawach wady tego prawa, między innymi odnoszące się do własności na ziemiach zachodnich i północnych, zostały usunięte. Zaznaczył też, że forma użytkowania wieczystego bynajmniej nie jest anachronizmem w gospodarce rynkowej. Ten rodzaj prawa, pod różnymi nazwami, na przykład wieczysta dzierżawa, występuje między innymi w Anglii i w Szwecji.
Senator wskazał, że przyjęcie ustawy oznaczałoby, iż 350 tysięcy ha użytkowanych przez osoby prawne na mocy przywileju sytuacyjnego zostałoby uwłaszczonych. W wieczystym użytkowaniu osób fizycznych jest natomiast tylko 50 tysięcy ha.
Senator sprawozdawca stwierdził, że ustawa w obecnym kształcie jest bardzo niekorzystna dla ogrodów działkowych i działkowców, których 90% to ludzie niezamożni: emeryci, renciści i bezrobotni. Ich nie będzie stać na wykup użytkowanych gruntów, a stan prawny gruntów zajmowanych przez ogrody działkowe stanie się nieokreślony.
Ustawa podważa zaufanie obywateli i osób prawnych do państwa, ingeruje bowiem w zawarte na maksymalnie dziewięćdziesiąt dziewięć lat umowy cywilnoprawne. Zamiast regulować, ustawa wprowadza przymus, na przykład poprzez egzekwowanie na drodze sądowej i komorniczej należności za nadaną z mocy prawa własność. Wywoła ona chaos, niezadowolenie społeczne, stworzy możliwość różnego rodzaju nadużyć w gospodarce gruntami. Skorzystają z takiej sytuacji bogaci, a zapłacą biedni.
Ustawa ingeruje w chronioną przez Konstytucję Rzeczpospolitej własność samorządów terytorialnych.
Negatywnie ocenili jej skutki przedstawiciele rządu.
Senator poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, wychodząc z założenia, że maksima primum non nocere w równej mierze odnosi się do praktyki medycznej, jak i stanowienia prawa, poddała ustawę wszechstronnej analizie i w wyniku tego skonstatowała, że tej ustawy nie można zaaprobować.
W imieniu komisji senator G. Matuszak rekomendował Izbie odrzucenie w całości przyjętej przez Sejm 7 lipca br. ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oraz o zmianie niektórych ustaw.
Sprawozdanie Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury przedstawił senator Adam Biela. Senator poinformował, że komisja na swym posiedzeniu 12 lipca rozpatrzyła projekt ustawy i postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie stanowiska kompromisowego. Nie uzyskały bowiem aprobaty komisji ani wniosek o odrzucenie jej w całości, ani też wniosek o przyjęcie jej bez poprawek.
Komisja zaproponowała przyjęcie dwóch poprawek do przedmiotowej ustawy.
Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawiła senator Aleksandra Koszada. Senator podkreśliła, że ustawa wzbudziła w trakcie prac komisji wiele wątpliwości. Jak zaznaczyła, "należy stwierdzić z przykrością, że po raz kolejny zmiany prawne o bardzo poważnych skutkach nie tylko są uchwalane pod koniec kadencji parlamentu, ale brakuje w nich jednolitej koncepcji rozwiązań".
Podczas dyskusji na posiedzeniu komisji jej członkowie zapoznali się z opiniami ministra infrastruktury i ministra sprawiedliwości. Według tych opinii, przyjęcie ustawy spowoduje dodatkowy chaos w prawie, które i tak w tej materii jest dostatecznie skomplikowane.
Jak stwierdziła senator, ustawa obarczona jest licznymi wadami, zawiera wewnętrznie sprzeczne rozwiązania, zastosowano w niej wadliwą technikę legislacyjną, a także przyjęto vacatio legis nieadekwatne do zakresu podmiotowego i przedmiotowego tej regulacji. Może to spowodować znaczne trudności interpretacyjne w praktyce jej stosowania.
Przyjęta w art. 1 konstrukcja przekształcenia z mocy prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości pozostaje w sprzeczności z art. 2, w którym przewidziano stwierdzenie tego uwłaszczenia w drodze decyzji, i to tylko na wniosek zainteresowanego.
Senator A. Koszada, wskazała, że przepisy te stają się jeszcze bardziej niezrozumiałe w kontekście art. 4, który zobowiązuje dotychczasowego użytkownika wieczystego do uiszczenia opłaty rocznej do czasu uprawomocnienia się decyzji stwierdzającej przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności. Ponadto konstrukcja przekształcenia z mocy prawa narzuca użytkownikowi wieczystemu zmianę prawa rzeczowego, podczas gdy powinno to zależeć od jego woli w sytuacji, gdy przekształcenie ma być odpłatne, jak to przewiduje art. 4. Rozwiązanie takie pozostaje więc w kolizji z podstawowymi zasadami prawa cywilnego.
Senator zaznaczyła, zwraca też uwagę użyte w art. 2 ust. 1 pojęcie "zainteresowany". Pojęcie to nie jest precyzyjne, a ponadto nie jest znane w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego, które będą stosowane przy wydawaniu decyzji w sprawie przekształcenia. Nie jest także zrozumiałe, dlaczego regulacja zamieszczona w art. 3 jest adresowana tylko do osób fizycznych.
Wątpliwości nasuwają także rozwiązania przyjęte w art. 5 ust. 2. Z punktu widzenia interesów majątkowych gmin regulacje zamieszczone w tym przepisie nie powinny mieć obligatoryjnego charakteru.
Ustawa nie określa również terminu, w którym zainteresowany powinien złożyć wniosek o przekształcenie. Należy zatem uznać, że może to nastąpić na przykład za dziesięć lub dwadzieścia lat.
Mocą przepisów art. 9-11 uchyla się regulację w zakresie instytucji użytkowania wieczystego. Rodzi się zatem pytanie, jakie przepisy będą kształtowały prawa i obowiązki osób fizycznych i osób prawnych do czasu uprawomocnienia się decyzji o stwierdzeniu przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.
Szacuje się, iż ustawa spowoduje zmniejszenie dochodów gmin o kwotę 500-800 milionów zł.
Senator A. Koszada poinformowała, że ze względu na przedstawione wątpliwości Komisja Ustawodawstwa i Praworządności jednomyślnie postanowiła rekomendować Izbie odrzucenie ustawy.
Propozycje zmian w ustawie zgłosili natomiast senatorowie podczas dyskusji. Senator Marian Lewicki przedstawił wniosek o odrzucenie ustawy.
Wszystkie wnioski i propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły trzy komisje senackie. Połączone komisje poparły jedną poprawkę.
W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Izba 73 głosami, przy 4 za i 4 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano poprawki, poczym Izba 70 głosami, przy 9 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz
o zmianie niektórych innych ustaw
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., i przekazana do Senatu 11 lipca. Tego samego dnia marszałek skierował ją, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, do Komisji Ochrony Środowiska, a 13 lipca do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska senator Grzegorz Niski podkreślił, że w posiedzeniu komisji wzięli udział sekretarz stanu w Ministerstwie Środowiska Andrzej Mizgajski oraz posłanka sprawozdawczyni Joanna Grobel-Proszowska, co jest istotne, ponieważ ustawa w toku prac sejmowych przeszła daleko idącą ewolucję w porównaniu z pierwotnym przedłożeniem rządowym.
Senator zaznaczył, że rozpatrywana nowelizacja wynika przede wszystkim z konieczności implementacji dyrektyw Wspólnot Europejskich, takich jak dyrektywa Rady w sprawie unieszkodliwiania olejów odpadowych, dyrektywa Rady w sprawie odpadów, dyrektywa Rady w sprawie odpadów pochodzących z przemysłu ditlenku tytanu, dyrektywa Rady w sprawie ochrony środowiska, w szczególności gleby w wypadku wykorzystywania osadów ściekowych w rolnictwie, dyrektywa Komisji w sprawie baterii i akumulatorów zawierających niektóre substancje niebezpieczne, dyrektywa Rady dotycząca oczyszczania ścieków komunalnych, dyrektywa Rady w sprawie odpadów niebezpiecznych, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych, dyrektywa Rady w sprawie składowania odpadów, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie pojazdów wycofywanych z eksploatacji, dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie spalania odpadów oraz dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego.
Ustawa ta jednocześnie zmienia: ustawę z 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, ustawę z 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej, ustawę z 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska, ustawę z 11 maja 2001 r. o opakowaniach i odpadach opakowaniowych, ustawę z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej, a także ustawę z 20 kwietnia 2004 r. o substancjach zubażających warstwę ozonową.
W toku prac nad ustawą, w projekcie dotyczącym implementacji dyrektyw wprowadzono także zmiany do ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach. Jak stwierdził senator, to głównie budziło kontrowersje, również w czasie posiedzenia Komisji Ochrony Środowiska. Pierwotny projekt rządowy zakładał bowiem możliwość rezygnacji przez gminę z przeprowadzania referendum w sprawie przejęcia od właścicieli nieruchomości obowiązku w zakresie zbierania powstałych na terenie nieruchomości odpadów komunalnych. To przejęcie obowiązków miało być w szczególności możliwe, jeżeli gmina stwierdziłaby, że nie jest prowadzone selektywne zbieranie odpadów, są tworzone nielegalne miejsca składowania odpadów komunalnych na terenie gminy oraz że przedsiębiorcy prowadzący działalność w zakresie odbioru odpadów komunalnych nie usuwają w terminie wyznaczonym przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta stanu niezgodnego z przepisami prawa.
Przedstawiono jednak opinie ekspertów mówiące, że pominięcie w przedłożeniu rządowym kwestii odszkodowawczych dla przedsiębiorców, z którymi na przykład bezpodstawnie wygaszono umowy cywilnoprawne, mogłoby narazić ustawodawcę na postawienie zarzutu co do niezgodności zaproponowanych rozwiązań z art. 21 konstytucji, który stanowi, że Rzeczpospolita Polska chroni własność, a wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wtedy, kiedy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem. Mogłoby to, zdaniem niektórych ekspertów, doprowadzić do wielu procesów odszkodowawczych.
W toku prac nad ustawą w Sejmie, dzięki zaangażowaniu ministerstwa, wypracowano rozwiązanie kompromisowe. Przyjęto, że to gmina będzie organem stanowiącym prawo, a więc uchwalającym gminny program gospodarki odpadami oraz regulamin czystości i porządku, będzie organizatorem systemu, a więc będzie wydawać i cofać zezwolenia, a także będzie mogła budować własne lub z przedsiębiorcami obiekty związane z gospodarką odpadami komunalnymi. Poza tym przyjęto, że gmina będzie również kontrolerem systemu, a więc będzie prowadzić ewidencję jego uczestników oraz wnosić o wymierzenie opłaty sankcyjnej dla nierzetelnych podmiotów lub nakładać opłatę na właścicieli nieruchomości, którzy nie realizują swoich obowiązków. Na przedsiębiorców zaś zostałyby nałożone obowiązki zapewnienia osiągnięcia wymaganych przez Unię ograniczeń składowania odpadów biodegradowalnych, a także prowadzenia selektywnej zbiórki odpadów.
W rozpatrywanym przedłożeniu zdjęto więc z gminy bezwzględny obowiązek realizacji zadań, częściowo przerzucono to na przedsiębiorców. Gmina zaś ma stwarzać warunki, co jest zapisane w art. 16a w dodanym rozdziale 3a w ustawie o odpadach.
W projekcie, który trafił do Senatu, utrzymano jednak instytucję referendum, wbrew pierwotnemu projektowi rządowemu, przyjmując, że na tym etapie jest to kompromisowe rozwiązanie. Jak stwierdził senator, rozpatrywana wersja jest wynikiem głębokiego kompromisu, który odzwierciedla możliwości organizacyjne kraju i uwarunkowania prawne, w tym konstytucyjne.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Ochrony Środowiska postanowiła rekomendować Izbie jedną poprawkę do ustawy.
Sprawozdawca Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator Grzegorz Matuszak poinformował, że ustawę o zmianie ustawy o odpadach oraz o zmianie niektórych innych ustaw komisja rozpatrzyła na posiedzeniu 15 lipca. Członkowie komisji wysłuchali opinii posłanki sprawozdawczyni J. Grobel-Proszowskiej, przedstawicieli Ministerstwa Środowiska oraz zapoznali się ze stanowiskami strony samorządowej z Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, Unii Metropolii Polskich, Krajowej Izby Gospodarki Odpadami i konkurencyjnej Polskiej Izby Gospodarki Odpadami.
Komisja skonstatowała, że w trakcie prac sejmowych rządowy projekt ustawy uległ daleko idącym modyfikacjom, które utrwalą sytuację uprzywilejowania firm przewozowych kosztem samorządów, ustawowo odpowiedzialnych za gospodarkę odpadami i stan środowiska naturalnego. Firmy przewozowe, główny dysponent odpadów w Polsce, są zainteresowane zyskiem, a nie ochroną środowiska. Powoduje to, że 97% odpadów w Polsce jest unieszkodliwianych z naruszeniem norm ochrony środowiska, składowane są bowiem na wysypiskach, nie zaś segregowane, przerabiane i odzyskiwane.
Senator sprawozdawca podkreślił, że w całym świecie z roku na rok rośnie statystyczna ilość odpadów, a w Polsce paradoksalnie - również w statystyce - maleje. Jest to obraz fałszywy, gdyż ilość odpadów przyrasta u nas podobnie jak w innych krajach. Obecne przepisy umożliwiają nierejestrowany wywóz odpadów na wysypiska, i to coraz częściej na dzikie wysypiska. Istnieje realne niebezpieczeństwo, że Polska może stać się śmietnikiem Europy, a skutki tego będą trwały przez dziesiątki lat, nastąpi też dewastacja środowiska naturalnego.
Dziś firmy, niekontrolowane przez samorządy, świadczą prymitywne usługi poprzez wywóz odpadów na składowiska, bez przerobu, za nieadekwatnie wysoką cenę, narzucaną właścicielom nieruchomości. Wysoka rentowność tych firm jest efektem rabunkowej gospodarki kosztem środowiska. Nawet jeśli te firmy, w większości z udziałem kapitału zagranicznego, mają sortownie, to ich nie wykorzystują, gdyż składowanie odpadów daje im największe zyski. W krajach pochodzenia tych firm, które dziś dysponują zdecydowaną większością polskiego rynku, takie postępowanie nie jest możliwe, a głównym podmiotem zarządzającym i kontrolującym gospodarkę odpadami jest władza lokalna. Tak więc to, czego firmy nie mogą robić u siebie, czynią w Polsce, niszcząc nasze środowisko naturalne.
Senator sprawozdawca zaakcentował, że przeciwdziałać temu może odbiór odpadów i dysponowanie nimi przez gminy, czyli przejęcie kontroli nad odpadami, przy zachowaniu reguł rynkowych i rzeczywistej konkurencji. Gminy, organizując przetargi na zagospodarowanie odpadów, łącznie z wywozem, zgodnie z wymogami ochrony środowiska, mogą doprowadzić do rzeczywistej weryfikacji cen. W efekcie poprzez zmniejszenie zysków firm, niewspółmiernych do jakości usług, a także dzięki oszczędnościom wynikającym z racjonalizacji obsługi, zostaną wygospodarowane środki na to, by doprowadzić do przerobu odpadów bez dodatkowego obciążania mieszkańców. Ponadto samorządy terytorialne będą mogły pozyskiwać środki unijne na instalacje do przerobu odpadów, czym mieszkańcy nie będą obciążani w opłatach.
Ustawowo gminy obarczone są odpowiedzialnością za osiągnięcie w odpowiednich terminach wymaganego poziomu odzysku. Jednak ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach nie daje instrumentów do osiągnięcia tego celu. Jak stwierdził senator sprawozdawca, jedynym narzędziem ma być "utopia kontroli firm i umów na wywóz śmieci". Skuteczność takiego narzędzia wiązałaby się z koniecznością postawienia strażnika przy każdej śmieciarce oraz ustanowienia całego aparatu kontrolującego właścicieli nieruchomości, stosującego trudne do wyobrażenia procedury, zbliżone do policyjnych.
Senator G. Matuszak podkreślił, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej w wyniku dyskusji uznała, iż w sprawie ochrony środowiska, utrzymania porządku i czystości prymat nad mechanizmami rynkowymi powinny mieć funkcje publiczne. Dlatego komisja postanowiła przedłożyć Izbie i rekomendować uchwalenie dwudziestu siedmiu poprawek, które pozwolą na niedopuszczenie do przyjęcia rozwiązań szkodliwych dla mieszkańców, środowiska naturalnego i kraju, a korzystnych jedynie dla przedsiębiorstw zajmujących się gospodarką odpadami.
Propozycje dalszych poprawek do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.
Senator Maria Szyszkowska złożyła wniosek o odrzucenie ustawy.
Senatorowie Sławomir Izdebski i Henryk Dzido przedstawili wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Wszystkie wnioski i propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły większość poprawek.
W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wnioski najdalej idące - o odrzucenie ustawy (Senat 60 głosami, przy 7 za i 6 wstrzymujących się, odrzucił ten wniosek) oraz o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 55 głosami, przy 13 za i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), a następnie, wobec odrzucenia tych wniosków, przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 65 głosami, przy 3 przeciw i 5 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 106. posiedzeniu, 1 lipca br., i 4 lipca przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Apolonia Klepacz. Jak wskazała senator, rozpatrywana ustawa, uchwalona przez Sejm z przedłożenia rządowego, zmierza do transpozycji do krajowego porządku prawnego dyrektywy Unii Europejskiej nr 2002/96 z 27 stycznia 2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Dyrektywa ta nakłada na państwo członkowskie obowiązek selektywnej zbiórki zużytego sprzętu w ilości co najmniej 4 kg na mieszkańca rocznie do 31 grudnia 2006 r. oraz zapewnienia poziomu odzysku i recyklingu zgodnego z art. 7 dyrektywy. Polska uzyskała prawo do późniejszego wprowadzenia w życie dyrektywy, tj. do 1 stycznia 2008 r.
Przedmiotowa dyrektywa jest dyrektywą środowiskową, wynikającą z zasady rozszerzonej odpowiedzialności producenta wprowadzającego sprzęt elektryczny i elektroniczny na terytorium kraju. W myśl tej zasady producent sprzętu jest odpowiedzialny nie tylko za odpady powstałe podczas produkcji, ale także za odpady powstałe po zużyciu wytworzonych przez niego produktów. Producent jest więc zobowiązany do takiego projektowania sprzętu elektrycznego i elektronicznego, aby możliwy był jego odzysk, a w szczególności recykling powstałych odpadów.
Przepisy ustawy stosuje się do: sprzętu elektrycznego i elektronicznego wyprodukowanego i wprowadzonego na terytorium kraju, sprzętu elektrycznego i elektronicznego wprowadzonego na terytorium kraju w ramach importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia oraz sprzętu zużytego.
Ustawa ta nie dotyczy sprzętu elektrycznego i elektronicznego służącego ochronie bezpieczeństwa państw Unii Europejskiej, jeżeli sprzęt ten jest przeznaczony wyłącznie do celów wojskowych.
Przedsiębiorcy wprowadzający sprzęt, zbierający zużyty sprzęt, prowadzący zakłady przetwarzania, działalność w zakresie recyklingu lub innych niż recykling procesów odzysku, a także organizacje odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego są obowiązani złożyć do głównego inspektora ochrony środowiska wniosek o wpis do rejestru. Wpis podlega opłacie, ale nie prowadzi to do ograniczenia działalności gospodarczej. Z kolei wpływy z opłaty rejestrowej mają być przeznaczane na sfinansowanie wydatków bieżących i inwestycyjnych z tytułu prowadzenia rejestru przez inspektora środowiska oraz bazy danych o zużytym sprzęcie.
Ustawa zawiera ponadto katalog obowiązków przedsiębiorców oraz użytkowników sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Użytkownik sprzętu przeznaczonego dla gospodarstw domowych będzie zobowiązany oddać zużyty sprzęt podmiotowi prowadzącemu działalność w zakresie zbierania zużytego sprzętu. Wprowadza się także zakaz umieszczania zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego łącznie z innymi odpadami.
Ustawa zawiera trzy załączniki. Pierwszy definiuje i pokazuje, jakie grupy i rodzaje sprzętu elektrycznego i elektronicznego są objęte tymi regulacjami. Drugi podaje listę składników niebezpiecznych, materiałów oraz części, które powinny być usunięte ze zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego. Trzeci załącznik to niewielki piktogram, który informuje w sposób obrazkowy o tym, że nie należy sprzętu elektronicznego łączyć z innymi odpadami, czyli umieszczać w pojemnikach, w których gromadzone są zwykłe odpady domowe.
Ustawa zapewnia stworzenie dogodnego systemu zbierania zużytego sprzętu, opartego na punktach zbierania, z udziałem jednostek administracji samorządowej, w taki sposób, aby gospodarstwa domowe miały możliwość nieodpłatnego oddania zużytego sprzętu. Z kolei wprowadzający sprzęt na rynek będą zobowiązani między innymi do odpowiedniego oznakowania sprzętu i opracowania informacji dla zakładu przetwarzania.
Jak stwierdziła senator A. Klepacz, istotnym elementem systemu, który zostanie zbudowany na podstawie tej ustawy, jest rejestr systemu zbiórki, przetwarzania i odzysku zużytego sprzętu. Nad tym systemem czuwać będzie główny inspektor ochrony środowiska.
Ustawa daje możliwość tworzenia organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego na kształt tych organizacji, które były wprowadzane w ustawie o obowiązkach przedsiębiorców.
Ustawa wprowadza też opłatę produktową, która jest obliczana oddzielnie w wypadku nieosiągnięcia wymaganego poziomu zbierania sprzętu, jego odzysku i recyklingu.
Ponadto ustawa zawiera przepisy karne i przepisy określające kary pieniężne w wypadku nierealizowania wynikających z niej obowiązków.
Senator sprawozdawczyni poinformowała, że Komisja Ochrony Środowiska przyjęła i postanowiła rekomendować Izbie 23 poprawki do ustawy.
Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie podczas dyskusji.
Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła część poprawek.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 84 głosami, podjęła uchwałę:
Ustawa o zmianie ustawy o lasach oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej - przyjęta z poprawkami
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 107. posiedzeniu, 7 lipca br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 8 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Janusz Bargieł zaznaczył, że celem ustawy o zmianie ustawy o lasach oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest dokonanie merytorycznych zmian niektórych przepisów ustawy z 28 września 1991 r. o lasach. Senator podkreślił, że w związku z tym, iż ustawa w szczególności ustanawia obowiązek uzyskiwania zezwoleń na wykonywanie planów urządzenia lasu oraz powierza wykonywanie określonych planów przedsiębiorstwu państwowemu pod nazwą Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej, zważywszy na fakt, iż przepisy art. 19a ustawy o lasach w brzmieniu nadanym przez ustawę wprowadzają konieczność uzyskiwania zezwoleń na wykonywanie planów urządzenia lasu, a więc reglamentują działalność gospodarczą w tym zakresie, zasadne było uszczegółowienie przesłanki wydawania zezwolenia na czas określony, nie zaś posługiwanie się ogólnym sformułowaniem "w szczególnie uzasadnionych przypadkach".
W tym celu komisja zajęła się rozpatrywaniem spraw, które są z tym związane. Chodzi tu o art. 21a ustawy, który mówi o okresowych wieloobszarowych inwentaryzacjach lasów, o aktualizacji stanu zasobów leśnych, o prowadzeniu banku danych o zasobach leśnych i stanie lasów, o sporządzaniu planów urządzenia lasu dla lasów będących w zarządzie Lasów Państwowych. Prace te powierza się przedsiębiorstwu państwowemu pod nazwą Biuro Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej.
Padały również pytania, jak to się ma do art. 22 konstytucji. W związku z tym omówiono na posiedzeniu komisji również sprawy związane z przepisem budzącym zastrzeżenia członków komisji, tj. z art. 25 pkt 2 ustawy o lasach.
Komisja omówiła ponadto uwagi do art. 38d ust. 2 ustawy o lasach, który powinien zostać uzupełniony o wytyczne dotyczące treści rozporządzenia w celu zachowania zgodności z art. 91 ust. 1 konstytucji. Zmiany te mają na celu zlikwidowanie sprzeczności z art. 1 pkt 7 rozpatrywanej ustawy.
Omówiono również art. 58 ustawy o lasach, o tworzeniu Funduszu Leśnego i utworzeniu tak zwanego funduszu stabilizacji, przewidzianego art. 58 ust. 1.
Senator sprawozdawca poinformował, że w wyniku tych prac komisja przyjęła i rekomenduje Izbie 9 poprawek o charakterze legislacyjnym i porządkowym. Wszystkie poprawki zostały przyjęte przez członków komisji jednomyślnie i jednogłośnie.
Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyli także senatorowie podczas debaty plenarnej.
Senatorowie Krzysztof Jurgiel, Adam Biela, Zofia Skrzypek-Mrowiec przedstawili wniosek o odrzucenie ustawy w całości.
Wszystkie wnioski i propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła większość poprawek.
W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o odrzucenie ustawy (Izba 66 głosami, przy 11 za i 6 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano poszczególne poprawki, poczym Izba 79 głosami, przy 1 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:
Senat wprowadził poprawki do ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym i uzdrowiskach oraz o gminach uzdrowiskowych
Sejm uchwalił tę ustawę na 107. posiedzeniu, 8 lipca br., a 12 lipca trafiła ona do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdawca Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia senator Zdzisław Jarmużek zaznaczył, że rozpatrywana ustawa ma już swoją historię. Jest to bowiem kolejny już projekt. Ostatni z nich był przyjęty przez Sejm 8 stycznia 2004 r. Projekt ten został odrzucony przez Senat jako niekonstytucyjny, nie określał bowiem źródeł finansowania przez gminy uzdrowiskowe zadań z zakresu ochrony zdrowia, które nakładał na gminy.
Ten istotny mankament został usunięty w obecnej ustawie. Art. 49 mówi, że gmina uzdrowiskowa otrzymuje dotację z budżetu państwa, a także określa zasady jej przyznawania na poziomie opłaty miejscowej, czyli uzdrowiskowej, z poprzedniego roku. Obecny na posiedzeniu komisji burmistrz Ciechocinka stwierdził, że ustawa spełnia optymalnie oczekiwania gmin i prosił o jej przyjęcie przez Izbę.
Senator Z. Jarmużek zaznaczył, że ustawa określa, po pierwsze, zasady oraz warunki prowadzenia i finansowania lecznictwa uzdrowiskowego, po drugie, kierunki leczenia uzdrowiskowego, po trzecie, zasady sprawowania nadzoru nad lecznictwem uzdrowiskowym, po czwarte, zasady nadawania obszarowi statusu uzdrowiska albo statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej, a także zasady pozbawiania tych atrybutów. Określa także zadania gmin uzdrowiskowych.
Senator sprawozdawca przytoczył niektóre wątki dotyczące opieki zdrowotnej. Jak stwierdził, jest to istotne, ponieważ lecznictwo uzdrowiskowe zostało przez tę ustawę włączone do systemu służby zdrowia i może być prowadzone wyłącznie w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego. Tymi zakładami są: szpitale uzdrowiskowe, sanatoria uzdrowiskowe, prewentoria uzdrowiskowe dla dzieci i przychodnie uzdrowiskowe. Ustawa określa szczegółowo rodzaj świadczeń, jakich udzielają poszczególne zakłady. Ze świadczeń zakładów lecznictwa uzdrowiskowego można korzystać na podstawie skierowania - nieodpłatnie, oraz odpłatnie, ale w określonym zakresie i przy odpowiednim stanie zdrowia. Korzystanie z tego przez osoby bez skierowania, odpłatnie, ma dla uzdrowiska istotne znaczenie ekonomiczne.
Ważnym postanowieniem ustawy jest określenie nadzoru nad lecznictwem uzdrowiskowym, który ma sprawować minister zdrowia i wojewoda w województwach, a w określonych wypadkach minister obrony narodowej i spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem zdrowia. Ustawa szczegółowo opisuje zadania i sposób sprawowania kontroli oraz nadzoru ministra i wojewody nad lecznictwem uzdrowiskowym. Głównym narzędziem przy pełnieniu tych funkcji pozostaje instytucja naczelnego lekarza uzdrowiska.
Ustawa określa warunki i kryteria nadawania gminie czy grupie gmin statusu uzdrowiska lub statusu obszaru ochrony uzdrowiskowej. Mówi o tym rozdział 34. Gmina lub gminy mogą uzyskać status uzdrowiska, jeżeli spełniają następujące warunki: posiadają złoża naturalnych surowców leczniczych, posiadają klimat o właściwościach leczniczych, posiadają zakłady i urządzenia lecznictwa uzdrowiskowego, spełniają warunki określone przepisami w ochronie środowiska oraz prowadzą właściwą gospodarkę wodno-ściekową, energetyczną, transportową i gospodarkę odpadami. Z kolei status obszaru ochrony uzdrowiskowej może być nadany podmiotowi, jeżeli spełnia on wszystkie wymienione warunki, z wyjątkiem posiadania zakładów i urządzeń uzdrowiskowych.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po wysłuchaniu przedstawicielki wnioskodawców - poseł Ewy Kralkowskiej, a także przedstawiciela rządu i burmistrza Ciechocinka, oraz po dyskusji postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Apolonia Klepacz.
Senator poinformowała, że na posiedzeniu, które odbyło się 18 lipca. komisja rozpatrywała poprawki zgłoszone do ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym i uzdrowiskach oraz gminach uzdrowiskowych i - w przeciwieństwie do komisji zdrowia - przyjęła dość znaczną liczbę tych poprawek.
Senator przedstawiła i omówiła najważniejsze poprawki oraz rekomendowała Izbie ich przyjęcie. Podkreśliła też, że poprawki te odzwierciedlają pełną zgodność w poglądach senatorów, przedstawicieli rządu i biura legislacyjnego, gdyż takie pełne porozumienie udało się uzyskać, oraz że zostały przegłosowane i przyjęte w większości jednogłośnie.
Wnioski legislacyjne na piśmie złożył także senator Zbigniew Zychowicz.
Przedstawione wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły większość poprawek.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przegłosowano wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 49 głosami, przy 15 za i 3 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie poddano pod głosowanie poszczególne poprawki, po czym Izba jednomyślnie, 70 głosami, podjęła uchwałę:
Poprawki Senatu do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
Sejm uchwalił tę ustawę na 107. posiedzeniu, 8 lipca br. Do Senatu trafiła ona 11 lipca, a marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Alicja Stradomska. Senator podkreśliła, że problem narkomanii jest społecznie bardzo ważny. Wskazała, że jednym z głównych powodów opracowania tego rządowego projektu ustawy jest przeciwdziałanie narkomanii, a jednocześnie istnieje konieczność dostosowania prawa krajowego do prawodawstwa Unii Europejskiej.
Senator zaznaczyła, że zmiany dotyczą przede wszystkim prekursorów narkotykowych. Wprowadza się nową definicję prekursora, substancji sklasyfikowanej, następuje podział prekursorów na kategorie oraz określa się zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą Europejską a innymi państwami, państwami trzecimi.
Ustawa zawiera zmiany również w przepisach dotyczących uprawy maku i konopi. Zmiany te mają na celu pełne dostosowanie prawa krajowego w zakresie przetwórstwa słomy konopnej na włókno do prawodawstwa unijnego. Ustawa wprowadza również możliwość pomocy finansowej w ramach Wspólnej Polityki Rolnej Unii Europejskiej dla przetwórców wpisanych do rejestru uznanych pierwszych przetwórców słomy lnianej lub konopnej na włókno. Jednym z warunków jej przyznania jest kupno słomy od producenta, na podstawie umowy sprzedaży, następnie przerób na włókno, na podstawie umowy o przetwarzanie, albo złożenie przez prowadzącego uprawę, który jest jednocześnie wpisany do rejestru, zobowiązania do przetwarzania słomy konopnej na włókno lub we własnym zakresie - takie zobowiązania składa się do prezesa Agencji Rynku Rolnego.
Pozostałe najważniejsze regulacje dotyczą: doprecyzowania zadań Krajowego Biura do spraw Przeciwdziałania Narkomanii - chodzi tu o art. 6, zadań rady - art. 12 i 18, zadań samorządu województwa i zadań gmin - art. 9 i 10, określenia sposobu finansowania realizacji zadań wynikających z Krajowego Programu Przeciwdziałania Narkomanii oraz procedur związanych z programami w zakresie przeciwdziałania narkomanii na każdym szczeblu terytorialnym, art. 9 i 11.
Ustawa wprowadza tryb wyboru właściwego programu szkoleń, określa kwalifikacje osób, które prowadzą rehabilitację lub egzaminowanie, oraz zasady wydawania i ewidencjonowania certyfikatów potwierdzających uzyskanie kwalifikacji.
Art. 28 daje możliwość rozszerzenia kręgu prowadzących leczenie substytucyjne o niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej. Zezwolenie na zastosowanie tej formy leczenia będzie mógł wydawać wojewoda po uzyskaniu pozytywnej opinii dyrektora Krajowego Biura do spraw Przeciwdziałania Narkomanii.
Rozdział 7 poświęcony jest szeroko pojętym przepisom karnym. Utrzymano zasadę karania za posiadanie narkotyków, a novum stanowi zasada zastosowana w art. 72: leczyć, nie karać.
Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje, że środki na działania w zakresie profilaktyki narkomanii będą pochodzić z zezwoleń na detaliczną sprzedaż alkoholu na poziomie gmin oraz zezwoleń na hurtową sprzedaż na poziomie województwa.
Senator A. Stradomska poinformowała, że komisja bardzo dokładnie analizowała zapisy ustawy i postanowiła wprowadzić 22 poprawki. Senator przedstawiła i omówiła najważniejsze z proponowanych zmian w ustawie.
Senator podkreśliła, że rozpatrywana ustawa jest społecznie bardzo ważna, umożliwia bowiem monitorowanie narkomanii na poziomie lokalnym i regionalnym, na tym poziomie, na którym po prostu najłatwiej jest zdiagnozować problem i później przez odpowiednie, skuteczne programy i strategie walczyć z tym nałogiem.
W imieniu komisji senator A. Stradomska wniosła o przyjęcie rozpatrywanej ustawy z poprawkami zaproponowanymi przez komisję.
Zmiany w ustawie zaproponowali także senatorowie podczas dyskusji.
Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie poprawki.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 84 głosami, podjęła uchwałę:
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment