Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych, ustawy - Prawo o notariacie oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o kosmetykach**,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie**,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o wypowiedzeniu Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na Północno-Wschodnim Atlantyku, sporządzonej w Londynie dnia 18 listopada 1980 r.,

- informacja dla Sejmu i Senatu o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w maju i czerwcu 2004 roku (od dnia przystąpienia RP do UE do końca Prezydencji Irlandzkiej),

** Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Przedstawiła je senator Krystyna Sienkiewicz. Senator przypomniała, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z  7 stycznia 2004 r. spowodował konieczność pilnego uchwalenia nowej ustawy, która umożliwi przekazywanie środków publicznych na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla osób uprawnionych od 1 stycznia 2005 r. Zgodnie bowiem z decyzją Trybunału Konstytucyjnego obecne przepisy obowiązują do 31 grudnia br.

Senatorowie podzielili też wyrażony przez eksperta komisji prof. Katarzynę Tymowską pogląd, iż ustawa ta daje dobre podstawy do zarządzania środkami publicznymi przeznaczonymi dla ochrony zdrowia w roku 2005, precyzyjnie określa zasady gospodarki finansowej funduszu i kontraktowanie świadczeń, a więc w sumie daje podstawy do dobrego, sprawnego i efektywnego zarządzania środkami Narodowego Funduszu Zdrowia.

Zgodnie z zapisami ustawy gospodarka finansowa funduszu zostaje ukierunkowana na zapewnienie uprawnionym szerokiego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej. Utworzono też negatywną listę świadczeń, których nie będzie finansował Narodowy Fundusz Zdrowia ze środków publicznych. Opisano sposób tworzenia i kontrolowania kolejki do świadczeń. Zostały uporządkowane ceny urzędowe na leki nabywane przez szpitale w celu racjonalniejszego wydatkowania środków publicznych i obniżenia cen tych leków. Wprowadzono zasadę porozumiewania się, dialogu i współpracy między organami funduszu, ministrem zdrowia i świadczeniodawcami. Uporządkowano też sprawę leczenia za granicą.

Liczne poprawki zaproponowały także mniejszości komisji.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Ustawodawstwa i Praworządności przedstawiła senator Ewa Serocka. Senator zaznaczyła, że rozpatrywana ustawa powstała w wyniku połączenia projektów rządowego i senackiego. Wskazała też, że jest ona wynikiem kompromisu między dwoma sprzecznymi interesami, które zderzają się w postępowaniu egzekucyjnym - interesem wierzyciela egzekwującego swoje roszczenie, zasądzone wyrokiem wydanym w imieniu państwa polskiego, oraz interesem dłużnika, który nie godzi się z tym zasądzonym roszczeniem i egzekucji poddać się nie chce.

Senator podkreśliła, że zmiany zawarte w ustawie dotyczą kilku bardzo istotnych kwestii, takich jak pobieranie opłat egzekucyjnych, a raczej ich racjonalizacja, czyli zmniejszanie, powoływanie komorników, wyznaczanie zastępców komorników, tworzenie rewirów, odpowiedzialność komornika i jego zastępcy. W ustawie rozszerzono kompetencję prezesa sądu apelacyjnego w zakresie tworzenia i znoszenia rewirów komorniczych oraz zwiększono uprawnienia ministra sprawiedliwości w kwestii sprawowania nadzoru nad tworzeniem nowych rewirów oraz siedzibami kancelarii komorniczych. Nowością jest wprowadzenie jawności w zakresie wolnych rewirów, co ułatwia wszystkim zainteresowanym ubieganie się o stanowisko komornika oraz przyśpiesza procedurę. Wprowadzono również możliwość zmiany rewiru przez komornika, czego nie było do tej pory. Ustanowiono również, że kancelaria komornicza może funkcjonować, mimo iż komornika odwołano. Nowością jest także obowiązek ponoszenia odpowiedzialności przez Skarb Państwa solidarnie z komornikiem za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności komorniczych. W ustawie po raz pierwszy zdefiniowano status komornika, który nie jest przedsiębiorcą, chociaż stosuje się do niego przepisy o podatku dochodowym od osób fizycznych, o ubezpieczeniach społecznych oraz o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym obowiązującym osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą. Nie stosuje się podatku VAT, gdyż komornik ma status funkcjonariusza publicznego, podlegającego rygorom ustawy.

Jak stwierdziła senator E. Serocka, najwięcej kontrowersji oraz uwag członków komisji wzbudziła kwestia kosztów egzekucyjnych. Przyjęte uregulowanie podzieliło opłatę stosunkową na dwie części, uzależniając wszczęcie egzekucji i świadczeń pieniężnych od uiszczenia części opłaty stosunkowej. Podobne uregulowania obowiązują w postępowaniu cywilnym w sądach powszechnych, gdzie w postępowaniu rozpoznawczym panuje ukształtowana na przestrzeni lat zasada, że do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest uczestnik, który wnosi do sądu pismo procesowe podlegające opłacie sądowej lub powodujące wydatki. Nie dotyczy to tylko podmiotów ustawowo zwolnionych od kosztów sądowych, jak na przykład w wypadku alimentów. Sąd nie podejmuje żadnych czynności wskutek otrzymania pisma, od którego nie została uiszczona należna opłata, podobnie komornik. Identycznie jest z wydatkami. Uczestnik postępowania cywilnego, który wnosi o podjęcie czynności sądowej, połączonej z wydatkami, obowiązany jest złożyć zaliczkę na ich pokrycie. W postępowaniu egzekucyjnym, na tle dotychczasowych unormowań prawnych, panowała ta sama tradycyjna zasada, że organ egzekucyjny nie podejmie żadnej czynności objętej opłatą egzekucyjną bez uprzedniego uiszczenia tej opłaty. Ta tradycja została zachowana w ustawie, jedynie zmniejszono opłaty z 3% na 1%, z 5% za zabezpieczenie na 3%. Ponadto dodano klauzulę, że komornik może sam zwolnić od opłaty lub rozłożyć ją na raty, co jest nowością.

Konsekwencją nowelizacji ustawy komorniczej jest wprowadzenie zmian w kodeksie postępowania cywilnego, co zostało wykonane.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych o rozpatrywanej ustawie przedstawiła senator Genowefa Ferenc. Senator podkreśliła, że jest to ustawa ważna nie tylko dla środowiska komorników. Ma też duże znaczenie dla środowiska gospodarczego, czyli setek tysięcy podmiotów gospodarczych funkcjonujących w naszym kraju. Ma również bardzo duże znaczenie dla finansów publicznych, generuje bowiem dodatkowe wydatki budżetowe. Ponadto ustawa ta ma także duże znaczenie dla zadłużonych zakładów opieki zdrowotnej. Z tych przyczyn Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych na swym posiedzeniu rozpatrzyła ustawę właśnie pod kątem skutków ekonomicznych dla gospodarki i finansów publicznych.

Wszystkie wnioski i propozycje poprawek rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły 13 spośród 41 poprawek i wniosków. Mniejszość komisji poparła jedną poprawkę.

W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 65 głosami, przy 12 za i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek) oraz wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 70 głosami, przy 9 za i 5 wstrzymujących się, odrzucił również ten wniosek). Następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 71 głosami, przy 2 przeciw i 14 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 23 lipca 2004 r. Do Senatu została przekazana 26 lipca. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Każdorazowo decyzja ministra sprawiedliwości powinna była być konsultowana z Krajową Radą Sądownictwa, ale opinia krajowej rady była dla ministra niewiążąca. Z takim zapisem nie zgodziła się Krajowa Rada Sądownictwa i wystąpiła do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie jego niezgodności z konstytucją.

Dlatego, w imieniu Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 81. posiedzeniu, 30 lipca 2004 r. Do Senatu wpłynęła 2 sierpnia. Marszałek Senatu w tym sam dniu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Robert Smoktunowicz. Senator podkreślił, że rozpatrywana ustawa ma charakter porządkujący, nie wzbudziła też żadnych kontrowersji komisji. Jej celem jest uregulowanie zasad kontroli spełnienia obowiązku zawarcia obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone przy wykonywaniu czynności zawodowych w ramach tych właśnie zawodów wymienionych w nazwie ustawy. Obowiązująca ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych z 2003 r. stanowi, że zasady kontroli spełnienia takiego obowiązku, zawarcia umowy ubezpieczenia oraz konsekwencji niespełnienia tego obowiązku powinny być określone, czy też zostaną określone w drodze ustawy.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 80. posiedzeniu, 23 lipca 2004 r. Do Senatu została przekazana 26 lipca. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Grzegorz Matuszak. Senator zaznaczył, iż rozpatrywana ustawa ma na celu dostosowanie polskiego ustawodawstwa do prawa Unii Europejskiej, a w szczególności do dyrektywy Rady Europy z 15 marca 1993 r. w sprawie zwrotu dóbr kultury wyprowadzonych niezgodnie z prawem z terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Normuje ona problematykę zwrotu materiałów archiwalnych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wywiezionych niezgodnie z prawem z terytorium któregokolwiek z państw należących do Unii.

Ustawa dodaje do ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach dwa artykuły, art. 14a i 14b. Pierwszy z nich, art. 14a, stanowi, że do zwrotu znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wywiezionych niezgodnie z prawem z terenu państwa członkowskiego Unii Europejskiej materiałów archiwalnych, od wytworzenia których upłynęło więcej niż pięćdziesiąt lat, albo pięćdziesiąt lat lub mniej, jeżeli stanowią one państwowy zasób archiwalny, stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 6 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z tym że organem właściwym do prowadzenia postępowania dotyczącego zwrotu tych materiałów archiwalnych jest naczelny dyrektor Archiwów Państwowych. Z kolei, zgodnie z art. 14b regulacja zawarta w art. 14a nie wyklucza możliwości dochodzenia przez państwo polskie zwrotu na podstawie prawa lub zwyczajów międzynarodowych wywiezionych niezgodnie z prawem polskim z terytorium Rzeczypospolitej materiałów archiwalnych innych niż określone w art. 14a.

Senator G. Matuszak poinformował, że Komisja Kultury i Środków Przekazu na posiedzeniu 27 lipca, po wysłuchaniu opinii Biura Legislacyjnego Kancelarii Senatu, w której stwierdzono, że ustawa nie budzi zastrzeżeń o charakterze legislacyjnym, oraz po zapoznaniu się z komentarzem do ustawy naczelnego dyrektora Archiwów Państwowych Darii Nałęcz, uznała jednogłośnie, że nie ma potrzeby wnoszenia poprawek do ustawy.

Sprawozdawca komisji senator Alicja Stradomska zaznaczyła, że analizowana ustawa o kosmetykach dostosowuje polskie prawo do prawa wspólnotowego. Zapewnia ona też zwiększenie bezpieczeństwa, jeśli chodzi o zdrowie użytkowników kosmetyków, poprzez zakazanie stosowania w kosmetykach substancji uznanych za rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość, zakwalifikowanych do kategorii pierwszej, drugiej i trzeciej na podstawie przepisów o substancjach i preparatach chemicznych. Substancje kategorii trzeciej będą mogły być stosowane jedynie w wypadkach wydania pozytywnej opinii przez naukowy komitet do spraw produktów kosmetycznych i produktów nieżywnościowych.

Rozszerzono upoważnienie ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia, w drodze rozporządzenia, wzoru znaku graficznego informującego o czasie stosowania kosmetyku po jego otwarciu bez zagrożenia dla zdrowia. Uporządkowano również zapisy dotyczące umieszczania na etykiecie składu, spisu składników oraz dokonywania oceny wpływu kosmetyków na bezpieczeństwo zdrowia ludzi. Nałożono na producenta obowiązek zapewnienia publicznego dostępu do informacji o składzie kosmetyku. Doprecyzowano także warunki umieszczania informacji na temat testów kosmetyków przeprowadzonych na zwierzętach. Informacja, że nie było takich testów, będzie mogła być umieszczana na kosmetyku jedynie wówczas, gdy ani producent, ani dostawcy surowców nie wykonywali ani nie zlecali testów produktu gotowego, prototypu, składników lub kombinacji tych składników, czyli gdy na żadnym etapie nie były dokonywane testy na zwierzętach. Tylko wtedy będzie można na kosmetyku umieścić taką informację.

Senator sprawozdawca poinformowała, że komisja przeanalizowała zmiany do ustawy o kosmetykach i wniosła cztery poprawki o charakterze doprecyzowującym. Jedna z nich mówiła o tym, że w momencie zastosowania alternatywnych metod przeprowadzania testów następuje całkowity zakaz wprowadzania kosmetyku testowanego na zwierzętach.

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 81. posiedzeniu, 30 lipca 2004 r. Do Senatu przekazano ją 2 sierpnia i tego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie. Jednocześnie komisja dostrzegła potrzebę wprowadzenia zmian legislacyjnych wykraczających poza materię ustawy i na podstawie art. 69 ust. 1 Regulaminu Senatu przedstawiła wniosek o podjęcie inicjatywy ustawodawczej.

Zgodnie z art. 69 ust. 2 Regulaminu Senatu wniosek o podjęcie inicjatywy ustawodawczej przedstawiany jest przez sprawozdawcę wraz ze sprawozdaniem komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy. Po wysłuchaniu wniosku, zgodnie z art. 69 ust. 3 Regulaminu Senatu, Izba rozstrzyga o przystąpieniu do drugiego czytania projektu ustawy z wyłączeniem stosowania art. 79 oraz art. 80 ust. 1, 2 i 4 Regulaminu Senatu. W wypadku przyjęcia wniosku drugie czytanie przeprowadza się na tym samym posiedzeniu, jako odrębny punkt porządku obrad. Niepodjęcie uchwały w sprawie przystąpienia do drugiego czytania oznacza skierowanie projektu do rozpatrzenia w trybie określonym w dziale 9 Regulaminu Senatu.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie, a także wniosek komisji o podjęcie inicjatywy ustawodawczej w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości przedstawił senator Andrzej Chronowski.

Senator podkreślił, że Komisja Gospodarki i Finansów Publicznych w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie spotykała się dwukrotnie. Na pierwszym z tych posiedzeń komisja bardzo dokładnie i szczegółowo przeanalizowała ustawę i przyjęła kilka poprawek.

Senator A. Chronowski poinformował, że komisja po analizie ustawy postanowiła wprowadzić sześć poprawek, w większości legislacyjnych. W toku prac nad tą ustawą komisja dostrzegła jednak bardzo poważną niespójność prawną między ustawą o rachunkowości a ustawą o podatku VAT. Zgodnie bowiem z prawem unijnym w ustawie o podatku VAT za dowód księgowy jest uznawana faktura, na której nie są wymagane dwa podpisy, a z kolei ustawa o rachunkowości mówi, że na dowodzie księgowym muszą być koniecznie dwa podpisy. Jest to bardzo poważna niespójność prawna i dlatego komisja na pierwszym z posiedzeń postanowiła wprowadzić poprawkę, żeby tę niespójność prawną usunąć. Po analizie prawnej i uwzględnieniu płynących z niej wniosków, że jest to jednak niezgodne z konstytucją, że Senat wyszedł poza materię nowelizacji, ponieważ akurat tego art. 21 w swoim projekcie ustawy Sejm nie poruszył, komisja postanowiła zebrać się ponownie i skorzystać z art. 69 ust. 1 Regulaminu Senatu, który umożliwia zastosowanie tak zwanej szybkiej ścieżki legislacyjnej w takim właśnie wypadku stwierdzenia niespójności prawnej.

Zgodnie z art. 69 ust. 3 Regulaminu Senatu po wysłuchaniu sprawozdawcy Izba w drodze głosowania rozstrzyga o przystąpieniu do drugiego czytania projektu. Senat w głosowaniu jednomyślnie, 59 głosami, zdecydował o uzupełnieniu porządku obrad o punkt: drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości.

Wniosek o charakterze legislacyjnym do ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości oraz o zmianie ustawy o biegłych rewidentach i ich samorządzie złożyli senatorowie A. Chronowski i Jerzy Markowski.

Uchwała

Projekt ustawy przedstawił senator Jerzy Markowski. Senator podkreślił, że proponowana regulacja ma na celu dostosowanie polskiego prawa do przepisów unijnych.

Jak wskazał senator sprawozdawca, proponowana zmiana zapewni korelację przepisów ustawy o rachunkowości z przepisami dotyczącymi podatku VAT, dopuszczając uznanie faktury VAT bez zamieszczenia na niej podpisu wystawcy oraz odbiorcy za dowód księgowy do ujęcia w księgach rachunkowych. W świetle obecnie obowiązującego art. 21 ust. 1 pkt 5 i ust. 1a takie podpisy są konieczne, aby faktura mogła być uznana za dowód księgowy.

W wyniku tego głosowania Izba jednomyślnie, 86 głosami, przyjęła projekt ustawy o zmianie ustawy o rachunkowości i podjęła uchwałę o w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 81. posiedzeniu, 30 lipca br. Do Senatu została przekazana 2 sierpnia i tego samego dnia marszałek skierował ją, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego. Komisje, po rozpatrzeniu ustawy, przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, główne powody wprowadzenia tej ustawy to: po pierwsze, konieczność dostosowania przepisów, które obecnie obowiązują, do dyrektywy 93/15/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzania do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego; po drugie, skorelowanie obowiązujących obecnie przepisów z uregulowaniami wynikającymi ze zmienionej ustawy z 29 sierpnia 2003 r. o systemie oceny zgodności; po trzecie, doprecyzowanie istniejących przepisów.

Senator B. Mąsior podkreślił, że opiniowana ustawa koryguje istniejący stan prawny, ponieważ obowiązujące przepisy nie obejmowały zagadnień związanych z używaniem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, a jednocześnie nakładały na przedsiębiorcę obowiązek przestrzegania zasad bezpiecznego wykonywania prac z wykorzystaniem tych materiałów.

Senator zaakcentował, iż znaczenie tej ustawy trudno przecenić, zwłaszcza obecnie, kiedy istnieje realne zagrożenie ze strony międzynarodowych grup terrorystycznych, które mają, jak się wydaje, ułatwiony dostęp do wielu materiałów wybuchowych.

Ustawa doprecyzowuje również kwestię obrotu materiałami wybuchowymi, które są przeznaczone do użytku cywilnego.

Senator poinformował, że 5 sierpnia br., w czasie posiedzenia Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych, członkowie komisji mieli możność wysłuchania opinii Ministerstwa Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Ministerstwa Obrony Narodowej, a także Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych, Konfederacji Pracodawców Przemysłu Wydobywczego i Przetwórstwa Minerałów Kopalnych. W rezultacie dyskusji przyjęto osiem poprawek do ustawy.

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego o rozpatrywanej ustawie przedstawił senator Janusz Konieczny. Jak stwierdził, celem ustawy jest dostosowanie obowiązujących przepisów do dyrektywy 93/15/EWG z 5 kwietnia 1993 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących wprowadzenia do obrotu i kontroli materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, skorelowanie ich z uregulowaniami wynikającymi ze zmienionej ustawy z 29 sierpnia 2003 r. o systemie oceny zgodności, a także doprecyzowanie istniejących przepisów.

Senator zaznaczył, że ta regulacja koryguje istniejący stan prawny. Jest to bardzo ważne z uwagi na fakt, że dotychczas obowiązująca ustawa nie obejmuje zagadnień związanych z używaniem materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego. Ten akt prawny nakłada na przedsiębiorcę obowiązek przestrzegania zasad bezpieczeństwa wykonywania prac przy użyciu wcześniej wspomnianych materiałów.

Ważną zmianą jest uregulowanie kwestii związanych z ewidencją materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego. W myśl tej ustawy prezes Wyższego Urzędu Górniczego będzie miał obowiązek prowadzenia rejestru tych materiałów i nadawania im numerów identyfikacyjnych. Producenci bądź importerzy będą obowiązani do składania wniosków o nadanie odpowiedniego numeru i będzie on określał nie tylko właściwości, ale także dokładne parametry mające wpływ na bezpieczeństwo używania danego materiału. W myśl tych przepisów, każdy materiał wybuchowy powinien być jednoznacznie określony i wpisany do rejestru, by maksymalnie przeciwdziałać ryzyku dostania się tegoż materiału w niepowołane ręce, a także by sprawnie identyfikować źródło ewentualnego zagrożenia.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że przepisy prawa w omawianym zakresie, z uwagi na zagrożenia terrorystyczne, mają obecnie szczególne znaczenie i powinny w sposób precyzyjny określać gospodarowanie materiałami wybuchowymi, tak by nie trafiły one do rąk przestępców. Jak stwierdził, zdaniem Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego omawiana ustawa spełnia te wymagania.

Senator wskazał też, że przedkładana ustawa zawiera wiele nowych przepisów zwiększających bezpieczeństwo związane z nabywaniem, przechowywaniem oraz używaniem materiałów wybuchowych. Zawiera na przykład zobowiązanie pracowników mających dostęp do materiałów wybuchowych do przedkładania przedsiębiorcy co trzy lata zaświadczeń z Krajowego Rejestru Sądowego o niekaralności i opinii powiatowego albo miejskiego komendanta Policji właściwego dla miejsca zamieszkania. Ponadto zobowiązuje osoby starające się o poświadczenie kwalifikacji zawodowych w zakresie realizacji pokazów pirotechnicznych do dokumentowania praktyki zawodowej w tej dziedzinie przed przystąpieniem do doszkalania i egzaminu. W opinii senatora, przepis ten powinien przyczynić się do zwiększenia bezpieczeństwa imprez masowych, podczas których prowadzone są publiczne pokazy pirotechniczne.

Kończąc swe wystąpienie, senator J. Konieczny poinformował, że Komisja Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego na swym posiedzeniu postanowiła pozytywnie zaopiniować rozpatrywaną ustawę i wnieść o jej przyjęcie wraz z siedmioma poprawkami zaproponowanymi przez komisję.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm 30 lipca 2004 r., a do Senatu przekazano ją 2 sierpnia. Tego samego dnia, zgodnie z regulaminem Izby, marszałek skierował ją do dwóch komisji: Komisji Spraw Zagranicznych oraz do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Obie komisje przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych głos zabrał senator Zbigniew Zychowicz. Senator przypomniał, że Polska ratyfikowała przedmiotową konwencję w 1984 r. i z tytułu naszego członkostwa w tym podmiocie grupującym: Królestwo Danii w odniesieniu do Wysp Owczych i Grenlandii, Unię Europejską, Republikę Islandii, Królestwo Norwegii, Rzeczpospolitą Polską, Republikę Estońską, Federację Rosyjską, Kanadę i Stany Zjednoczone, odławialiśmy rocznie kilka tysięcy ton ryb, głównie śledzia i karmazyna. Członkostwo Polski w Unii Europejskiej sprawiło, iż od 1 maja nasze interesy reprezentuje - jako członek tej konwencji - Unia Europejska.

Senator Z. Zychowicz zaznaczył, że w trakcie negocjacji uzyskaliśmy również niepisane, choć w jakiś sposób implicite zawarte przyrzeczenie Unii Europejskiej, że prawa nabyte w wyniku naszego uczestnictwa w różnych konwencjach, które dotyczą czy to rynku rolnego, czy to Wspólnej Polityki Rybackiej, będą utrzymane. Polska zaś zadeklarowała, że jeśli nie będzie w stanie odłowić tej kwoty, to sceduje ją na pozostałe kraje Unii Europejskiej.

Uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o wypowiedzeniu Konwencji o przyszłej wielostronnej współpracy w rybołówstwie na Północno-Wschodnim Atlantyku, sporządzonej w Londynie dnia 18 listopada 1980 r. Senat podjął 83 głosami, przy 3 głosach przeciw i 2 wstrzymujących się.

Rozpatrywany projekt został wniesiony przez Komisję Nauki, Edukacji i Sportu. Marszałek Senatu, zgodnie z regulaminem, skierował projekt do dwóch komisji: Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu, a następnie także do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Pierwsze czytanie uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji, 27 lipca 2004 r.

W imieniu trzech komisji senackich sprawozdanie przedstawił senator Zbigniew Kruszewski. Jak stwierdził, wiek XXI oraz wejście w struktury Unii Europejskiej stwarzają poważne wyzwanie dla polityki i rozwoju gospodarczego Polski. Coraz ważniejszą kwestią staje się jakość tego rozwoju. Wartość dodana może być wytworzona poprzez produkcję rolniczą, eksploatację bogactw naturalnych, przemysł ciężki, albo też przez prace naukowo-badawcze, działalność opartą na prawach autorskich, pracę koncepcyjną, szeroko rozumiane usługi oraz zaawansowany technologicznie przemysł przetwórczy. Rola drugiej grupy działań w łańcuchu tworzenia wartości dodanej szybko rośnie. Te działania charakteryzują się tym, że wykorzystują krajowy potencjał innowacyjny oraz opierają się na zastosowaniu wiedzy. Dziedziny oparte na wiedzy nie tylko zaspokajają ważne potrzeby ludzi, ale przede wszystkim same kreują potrzeby.

Senator Z. Kruszewski podkreślił, że kraje, które jako pierwsze dostrzegły konieczność popierania innowacji, przedsiębiorczości oraz rozwoju wiedzy, przodują na świecie. Precedensem na świecie są Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, w których poparcie dla wiedzy jest jednym z zasadniczych imperatywów działania państwa. Europa, Japonia oraz inne kraje, które zdobyły swoją pozycję dzięki osiągnięciom naukowym, technicznym oraz przemysłowym, nigdy tak silnie nie przewartościowały swojej polityki, nie nakierowały jej tak na wspieranie rozwoju wiedzy jak USA.

Europa podjęła wysiłek, aby to zmienić, przyjmując w 2001 r. tak zwaną agendę lizbońską, której głównym celem jest uczynienie z Unii Europejskiej do 2010 r. najbardziej konkurencyjnej, dynamicznej, opartej na wiedzy gospodarki świata. Dziś już wiadomo, że Unia nie będzie w stanie dogonić Stanów Zjednoczonych i wiele założeń strategii lizbońskiej nie będzie zrealizowanych. Kluczowy wskaźnik, czyli tempo wzrostu wydajności pracy, rósł w Unii w latach 1999-2003 zaledwie o 0,7% rocznie, podczas gdy w USA - o 1,8%. Od szczytu w Lizbonie wyrósł ponadto Unii nowy, bardzo dynamiczny konkurent - Azja Wschodnia z Chinami i Indiami na czele.

W opinii sprawozdawcy połączonych komisji, w warunkach polskich samo poparcie Strategii Lizbońskiej nie wystarczy. Ogrom zaniedbań i błędów w ostatnim piętnastoleciu w dziedzinie edukacji, nauki i rozwoju przemysłu jest tak wielki, że dzisiaj już wiadomo, iż nie jesteśmy w stanie do 2010 r. zrealizować Strategii Lizbońskiej, zakładającej między innymi przeznaczenie na naukę 3% PKB. Wszystkie ekipy rządzące w Polsce przyczyniły się do tego.

Senator przytoczył słowa wypowiedziane przez profesora Andrzeja K. Wróblewskiego w  wywiadzie z 29 lipca br.: "Przykładem niech będzie Finlandia. Trzydzieści lat temu był to zacofany kraj, jak mówiono, kraj niepiśmiennych drwali. W światowej nauce Finowie praktycznie nie istnieli. Ćwierć wieku temu doszli jednak do wniosku, że jeśli nie postawią na naukę i technologię, to przepadną. Dziś są potęgą naukową i gospodarczą. Podbijają świat swoimi produktami high-tech."

Odpowiedź za profesorem Bogdanem Marcińcem z okazji Kongresu Techników Polskich, "Przegląd Techniczny" 2002 r.: "Oczywiście tak, ale w ścisłym współdziałaniu z innymi sferami działalności publicznej związanymi z praktyką gospodarczą. Do tego jednak jest potrzebne przyjęcie nowej filozofii odnośnie do roli nauki i postępu technicznego we wzroście gospodarczym kraju. Zaakceptowanie jej nie tylko wśród uczonych i społeczeństwa, ale przede wszystkim przez decydentów: posłów, senatorów i rząd".

Senator Z. Kruszewski stwierdził, że polityka naukowa państwa nie powinna być zorientowana na ratowanie przestarzałego i upadającego przemysłu, ale głównie na tworzenie całkowicie nowych, nieistniejących jeszcze gałęzi gospodarki, wykorzystujących wyniki badań naukowych. Strategia rozwoju nauki powinna dawać możliwości podejmowania i rozwiązywania ważnych i ambitnych problemów, dających się przełożyć na praktyczne zastosowanie w różnych dziedzinach życia społecznego i gospodarczego w przewidywanym horyzoncie czasowym. To jest właściwa droga do budowania gospodarki opartej na wiedzy. W krajach rozwiniętych standardem myślowym jest szeroko rozumiana innowacyjność. Jest ona głównym czynnikiem rozwoju, jest głównym czynnikiem walki z bezrobociem. Ta świadomość musi być powszechna  również w naszym kraju.

Senator sprawozdawca podkreślił, że przedstawiony projekt uchwały ma na celu zwrócenie uwagi politykom, naukowcom, Polakom, dla których dobro naszej ojczyzny jest najwyższym dobrem, że bez zmiany podejścia do innowacyjności, edukacji i nauki, bez zmiany jej finansowania, bez zmiany naszego myślenia o priorytetach możemy zapomnieć o szybkim rozwoju. Niech ta uchwała będzie odpowiedzią na te wszystkie głosy wzywające do zwiększenia roli nauki w Polsce. Niech będzie świadectwem, że polscy senatorowie nie będą przechodzić obok tych spraw obojętnie, że będą podejmować działania i mobilizować środowiska na rzecz rozwoju nauki i edukacji, a także na rzecz rozwoju gospodarczego kraju

Jak stwierdził, nauka i mądrość przebywają w zaciszu gabinetów uczonych i laboratoriów. Nie strajkują, nie protestują, nie blokują dróg. Nauka w konfrontacji z rzeczywistością świata polityki, strategii budżetu, bezrobocia, biedy, legislacji często jest bezbronna i przegrywa. Naukowiec często jest bezradny w konfrontacji z bezczelnością, z arogancją władzy w upominaniu się o swoje. To politycy mają wykazywać, że widzą problemy i chcą je rozwiązywać. A że czasami, może częściej niż czasami, nie uda się ich rozwiązać, to często nie ich wina. Wynika to ze złożoności otaczającej nas rzeczywistości.

W debacie nad projektem uchwały Senatu w sprawie niezbędnych działań mających na celu przygotowanie Polski do integracji europejskiej w obszarze wspierania oraz wykorzystania prac naukowo-badawczych i wdrożeniowych w gospodarce wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Adam Biela, Krzysztof Jurgiel, Grzegorz Matuszak, Andrzej Wielowieyski i Edmund Wittbrodt.

Zgodnie z regulaminem Izby prowadzący obrady wicemarszałek Ryszard Jarzembowski skierował rozpatrywany projekt do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, Komisji Nauki, Edukacji i Sportu oraz do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych komisji w celu odniesienia się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków.

Na wniosek senatora Mariana Żenkiewicza komisjom wyznaczono termin przygotowania dodatkowego sprawozdania w celu przeprowadzenia trzeciego czytania jeszcze na tym posiedzeniu Senatu.

Dodatkowe sprawozdanie o projekcie uchwały przedstawił senator Z. Kruszewski. Senator poinformował, że trzy komisje senackie na wspólnym posiedzeniu, po rozpatrzeniu projektu uchwały oraz wniosków zgłoszonych w toku dyskusji podczas drugiego czytania, poparły 5 poprawek.

Uchwała

Projekt uchwały w tej sprawie przygotowała Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich. W imieniu komisji jego przyjęcie zarekomendował senator Ryszard Sławiński.

Jak poinformował senator sprawozdawca, komisja rozpatrzyła na swoim posiedzeniu prośbę senatora Władysława Mańkuta o odwołanie go z Komisji Spraw Unii Europejskiej, a także trzy następujące wnioski: o powołanie senatora Krzysztofa Jurgiela do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, o powołanie senatora Władysława Mańkuta do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz o powołanie senatora Ryszarda Matusiaka do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisja poparła te wnioski jednogłośnie.

W głosowaniu Senat zaakceptował przedstawiony projekt i 73 glosami, przy 1 głosie wstrzymującym się, podjął uchwałę w sprawie zmian w składzie komisji senackich:

Uchwała

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment