Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment

Sejm uchwalił tę ustawę na swoim 59. posiedzeniu, 14 października 2003 r., 17 października zaś została ona przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją, zgodnie z przepisami regulaminu, do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

W tym celu powołane zostają na bazie jednostek organizacyjnych, dla których organem założycielskim są minister obrony narodowej lub minister właściwy do spraw wewnętrznych, Wojskowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, czyli wojskowe centrum, oraz Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa, utworzone przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, centrum Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W ustawie wprowadzono zasadę, że pobieranie krwi i oddzielanie jej składników będzie dopuszczalne wyłącznie przez jednostki organizacyjne publicznej służby krwi po uzyskaniu akredytacji. Każda jednostka publicznej służby krwi wyznaczy osobę odpowiedzialną za przestrzeganie medycznych zasad pobierania krwi, oddzielania jej składników oraz wydawania. Zmienią się także zasady ustalonych opłat za krew i składniki wydawane przez jednostki organizacyjne publicznej służby krwi.

Senator W. Pawłowski poinformował, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia w trakcie swoich prac postanowiła zaproponować Izbie pięć poprawek do ustawy. W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z rekomendowanymi poprawkami.

Uchwała

Sejm rozpatrzył tę ustawę na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r. Do Senatu wpłynęła 21 października, następnie marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Władysław Mańkut podkreślił, że celem przyjętych przez Sejm zmian ustawowych jest dostosowanie przepisów prawa polskiego w zakresie transportu wodnego śródlądowego do prawa Unii Europejskiej. Przedmiotowa nowelizacja ustawy - Prawo przewozowe oraz ustawy o żegludze śródlądowej polega na uzupełnieniu przepisów tych ustaw o unormowania wynikające z dyrektywy Rady Unii Europejskiej nr 96/75 z 19 listopada 1996 r.

Przedmiotem unormowań tej dyrektywy jest umożliwienie podjęcia przez państwa członkowskie działań interwencyjnych na krajowym rynku usług żeglugi śródlądowej w razie wystąpienia na nim poważnych zakłóceń. Obecnie obowiązująca ustawa - Prawo przewozowe reguluje sektor usług przewozowych bez bezpośredniego wskazywania, do której gałęzi transportu lądowego się odnosi. W celu wyeliminowania problemów interpretacyjnych w uchwalonej przez Sejm noweli ustawy jednoznacznie określa się, że proponowana ustawa odnosi się wyłącznie do usług przewozu rzeczy w żegludze śródlądowej.

Ustawa zrównuje warunki działania polskich armatorów żeglugi śródlądowej z warunkami, w jakich działają armatorzy z państw członkowskich Unii Europejskiej, daje też ministrowi właściwemu do spraw transportu podstawy prawne do interwencji na rynku usług przewozowych świadczonych przez żeglugę śródlądową, co umożliwia realizację wspólnej polityki transportowej Unii Europejskiej i wykorzystanie jej instrumentów również w Polsce.

Ustawa ta dostosowuje przepisy prawa przewozowego oraz ustawy o żegludze śródlądowej do dyrektywy rady nr 96/75/WE z 19 listopada 1996 r. w sprawie systemów czarterowania i określania stawek przewozowych w krajowej i międzynarodowej żegludze śródlądowej we Wspólnocie.

Sprawozdawca Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator Andrzej Wielowieyski zaznaczył, że celem rozpatrywanego rządowego projektu ustawy było dostosowanie polskiego ustawodawstwa w dziedzinie transportu drogowego do prawa Unii Europejskiej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy postanowiła zgłosić do niej kilkanaście propozycji zmian o charakterze legislacyjnym, które uzupełniają, korygują niektóre zapisy ustawy.

Propozycję wprowadzenia zmian do ustawy przedstawił także senator Grzegorz Lipowski, sprawozdawca Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r. Marszałek Senatu 21 października skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Senator sprawozdawca podkreślił, że najważniejszym elementem zmiany jest ustanowienie opłaty paliwowej w wysokości 105 zł od tony paliwa. Obowiązek ten ma ciążyć na producencie paliw silnikowych, importerze tych paliw oraz podmiocie dokonującym sprzedaży detalicznej gazu wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych. Praktycznie zwiększy to cenę jednego litra paliwa mniej więcej o 10 gr.

Generalnie celem nowelizacji ustawy jest przyspieszenie budowy nowych dróg krajowych, szczególnie dróg ekspresowych oraz autostrad. Pierwszą próbą pozyskania dodatkowych środków na ten cel był projekt stworzenia systemu tak zwanego winietowego. Projekt ten, przygotowany przez Ministerstwo Infrastruktury, nie zyskał aprobaty Sejmu, dlatego kolejna modyfikacja jest próbą pozyskania środków poprzez tak zwaną opłatę paliwową. Będą ją pobierać urzędy celne, gdyż to się mieści w ramach struktur działalności Ministerstwa Finansów.

Wniosek mniejszości komisji przedstawił senator Grzegorz Lipowski. Wniosek mniejszości zmierzał więc do tego, aby dodać art. 37r, w którym ust. 1 otrzymałby brzmienie: "Z tytułu czynności dokonywanych w sprawach określonych w niniejszym rozdziale organy, o których mowa w art. 37n, otrzymują ze środków funduszu prowizję od pobranych opłat w wysokości nie wyższej niż 2%". I drugi ustęp w tym samym artykule: "Minister właściwy do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość stawek prowizji oraz sposób jej przekazywania i rozliczania, z uwzględnieniem kosztów ponoszonych przez te organy".

Dalsze propozycje wprowadzenia zmian w ustawie przedstawili senatorowie podczas dyskusji.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 60. posiedzeniu, 30 października 2003 r., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury, która przygotowała w tej sprawie swoje sprawozdanie.

W imieniu komisji sprawozdanie przedstawił senator Marian Lewicki. Jak poinformował, obszerne zmiany, jakie wprowadziła omawiana nowelizacja w ustawie z 21 marca 1985 r., są wynikiem wielu okoliczności. Najistotniejsza z nich to konieczność uwzględnienia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 2002 r. o niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej przepisów ustawy o drogach publicznych oraz wydanego na jej podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych. Zgodnie z tym orzeczeniem od 30 listopada br. tracą moc przepisy dotyczące parkowania pojazdów na drogach publicznych. Obecna nowelizacja wprowadza również zmiany w zakresie pozostałych opłat za korzystanie z dróg, uwzględniając przepis Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Nowelizacja przewiduje także uporządkowanie i uproszczenie niektórych procedur stosowanych w ustawie oraz dostosowanie pojęć użytych w ustawie do innych przepisów prawnych, a także dostosowanie drogownictwa do funkcjonowania w gospodarce rynkowej oraz do rozwiązań obowiązujących w Unii Europejskiej.

Po drugie, usprawniono procedurę dotyczącą zaliczania dróg do kategorii dróg publicznych oraz ustalania przebiegu dróg, w szczególności obniżono rangę organu właściwego do zaliczania drogi do kategorii dróg krajowych. Ponadto wprowadzono przepis zmierzający do zmobilizowania do działania podmiotów uprawnionych do przedstawiania opinii w sprawie zaliczania do kategorii lub ustalania przebiegu drogi - jeżeli te podmioty nie złożą opinii w przewidzianym terminie, nie krótszym niż dwadzieścia jeden dni, brak opinii traktowany będzie jako akceptacja propozycji.

Po czwarte, wprowadzono obowiązek ponoszenia przez korzystających z dróg publicznych opłat z tytułu parkowania pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych oraz za przejazdy po drogach publicznych pojazdów nienormatywnych. Fakultatywnie będą mogły być wprowadzone opłaty za przejazdy przez obiekty mostowe i tunele zlokalizowane w ciągach dróg publicznych - dotyczy to jedynie obiektów mostowych lub tuneli wybudowanych po dniu wejścia w życie opiniowanej ustawy - oraz opłaty za przeprawy promowe na drogach publicznych.

Po szóste, dokonano zmian w zakresie przepisów dotyczących lokalizacji zjazdu, w szczególności umożliwiono wydawanie zezwoleń na lokalizację zjazdu na czas określony - termin ważności zezwolenia określono na trzy lata. Wprowadzono także kary pieniężne za wybudowanie lub przebudowę zjazdu bez zezwolenia zarządcy dróg lub gdy dany zjazd ma powierzchnię większą niż określona w zezwoleniu.

Po siódme, wprowadzono uregulowania dotyczące kosztów przełożenia urządzeń lub obiektów niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, a szczególnie w wypadku budowy, przebudowy lub remontu dróg.

Ponadto ustawodawca wprowadził przepis przejściowy, w myśl którego od dnia przystąpienia Polski do Unii Europejskiej do 31 grudnia 2008 r. przedsiębiorcy wykonujący międzynarodowy transport drogowy lub niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy będą zobowiązani do uiszczenia opłaty dodatkowej za jednokrotny przejazd pojazdu silnikowego lub zespołu pojazdów o nacisku osi pojedynczej ponad 10 t, do 11,5 t, po głównych drogach tranzytowych. Wykaz tych dróg określi minister właściwy do spraw transportu.

W stanowisku komisji zaproponowano także zmiany o charakterze merytorycznym, które dotyczyły rozstrzygnięcia, kto powinien ponosić koszty przewożenia obiektów i urządzeń, odstąpienia od naliczania odsetek od kar pieniężnych, określenia w art. 6 ustawy nowelizującej początku terminu obowiązywania opłat dodatkowych na maj 2004 r., a także przesunięcia terminów wejścia w życie tego artykułu na 1 stycznia 2004 r., tak aby Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad mogła przygotować druk i dystrybucję kart opłat dodatkowych.

Wniosek mniejszości przedstawił następnie senator Włodzimierz Łęcki. Senator poinformował, że podczas obrad komisji wywiązała się dyskusja na temat, w jakie dni mogą być pobierane opłaty. W ustawie uchwalonej przez Sejm, w art. 13b, znalazł się następujący zapis: "Opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się za parkowanie pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania w wyznaczonym miejscu w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo".

Ten zapis spowodował pewne zaniepokojenie Związku Miast Polskich, który w swoim stanowisku zasugerował, aby było możliwe pobieranie opłaty również w dni wolne od pracy, ale nie na zasadzie, że wówczas pobierano by opłaty za parkowanie przez cały tydzień. Rada gminy mogłaby wtedy wyznaczyć dni, według swojej orientacji, w które będą pobierane opłaty, ale byłoby to nie więcej niż pięć dni, czyli to taka sama liczba, jak w wypadku dni roboczych. Dotyczy to szczególnie miejscowości turystycznych, miejscowości pielgrzymkowych, gdzie ruch samochodowy jest znacznie większy w dni wolne od pracy.

W opinii senatora W. Łęckiego, pobieranie opłat nie ma celu li tylko fiskalnego dla danego samorządu, ale również pozwala pozyskać środki na utrzymanie czystości. Przede wszystkim jednak w pewnym stopniu mobilizuje mieszkańców posiadających odpowiednie powierzchnie do budowy czy do zakładania płatnych parkingów strzeżonych. Jest też pozytywna opinia policji, bo znacznie bezpieczniej jest, jeśli w miejscach o dużym natężeniu parkowania odbywa się to na parkingach strzeżonych. W wielu miastach wytworzyła się już taka sytuacja, że opłaty parkingowe są na tyle wysokie, iż prywatni przedsiębiorcy uruchamiają prywatne parkingi strzeżone, na których opłaty z reguły są niższe od opłat wynikających z decyzji władz samorządowych. Zatem, w opinii senatora sprawozdawcy, samorząd powinien decydować, w jakie dni wprowadzać będzie opłaty parkingowe, chodzi tylko o to, żeby te opłaty obowiązywały nie przez cały tydzień, ale w wybranych dniach.

Podczas debaty nad rozpatrywaną nowelizacją sejmową wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Genowefa Ferenc, Apolonia Klepacz i Jerzy Suchański. Ogółem zaproponowano 27 poprawek.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r. Do Senatu przekazana ją 21 października. W tym samym dniu marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Po rozpatrzeniu ustawy komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Propozycje zawarte w kolejnej poprawce zmierzały do utrzymania wymogu posiadania minimum średniego wykształcenia przez maklerów giełd towarowych. Należy zwrócić uwagę na to, że obowiązek posiadania minimum średniego wykształcenia został w Sejmie zniesiony. Komisja decyzję dotyczącą utrzymania wymogu posiadania minimum średniego wykształcenia podjęła po szczegółowej analizie dyrektyw, które to regulują.

W kolejnych głosowaniach Senat poparł zmiany zaproponowane w stanowisku Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o zmianie ustawy o giełdach towarowych oraz niektórych innych ustaw wraz z 7 zaakceptowanymi poprawkami Izba podjęła 70 głosami, przy 1 głosie sprzeciwu:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r., a do Senatu została przekazana 21 października. Marszałek Senatu 21 października br., zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu Izby, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Robert Smoktunowicz.

Zagadnienia tych opłat są uregulowane w ustawie o opłatach w sprawach karnych, która ma lat trzydzieści, pochodzi z 1973 r. Ostatniej zmiany wysokości tych opłat dokonano w roku 1996, czyli sześć lat temu, a obowiązuje od początku 1997 r. Tak więc od ponad sześciu lat te opłaty nie były podnoszone, chociaż już wtedy wiele osób miało wrażenie, że nie są to opłaty wygórowane. Te, które obowiązują obecnie, w żaden sposób nie korespondują z rzeczywistymi kosztami postępowania, takimi jak na przykład wynagradzanie sędziów, rzeczywiste koszty konwoju czy koszty pracy administracyjnej. Oczywiście wszyscy zawsze przypominają, że te opłaty mają zupełnie inną funkcję niż opłaty w sprawach cywilnych i nigdy w pełni nie pokryją kosztów postępowania, ale na pewno powinny być realne.

Senator R. Smoktunowicz poinformował, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności na swoim posiedzeniu 29 października zaproponowała tylko trzy poprawki. Poprawka pierwsza miała na celu wyłącznie dostosowanie terminologii tej ustawy do nazewnictwa przyjętego w prawie karnym: zamiast pojęcia "kara dodatkowa" wprowadzono kodeksowy termin "środek karny". Pozostałe poprawki miały charakter wyłącznie uściślający i porządkujący.

W imieniu komisji senator sprawozdawca zarekomendował Izbie uchwalenie ustawy o zmianie ustawy o opłatach karnych wraz z przedstawionymi poprawkami.

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawiła senator Alicja Stradomska, która poinformowała, że przedmiotowa umowa reguluje możliwości transferu świadczeń oraz zapewnia możliwości koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego stron umowy. Umowa dotyczy świadczeń z tytułu choroby, macierzyństwa, wypadków przy pracy i chorób zawodowych, a także świadczeń emerytalno-rentowych oraz zasiłków rodzinnych i zasiłków dla bezrobotnych. Jest to umowa standardowa, realizująca zasady równego traktowania, jedności stosowanego ustawodawstwa, zachowania praw nabytych i swobodnego eksportu świadczeń.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, przekazywanie świadczeń emerytalno-rentowych z Królestwa Niderlandów do Polski stało się niemożliwie w związku z brakiem umowy dwustronnej z Polską, dotyczącej realizacji tego świadczenia. Stan prawny na dzień 1 stycznia 2001 r. uniemożliwia to, w związku z tym zawarcie z Królestwem Niderlandów bilateralnej umowy o zabezpieczeniu społecznym jest niezmiernie istotne dla osób zamieszkałych w Rzeczypospolitej Polskiej, a uprawnionych do niderlandzkich świadczeń emerytalno-rentowych.

Senator A. Stradomska poinformowała, że Komisja Polityki Społecznej i Zdrowia na swoim posiedzeniu 28 października 2003 r. postanowiła jednogłośnie rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

W głosowaniu Senat jednomyślnie, 67 głosami, opowiedział się za przyjęciem bez poprawek ustawy o ratyfikacji Umowy o zabezpieczeniu społecznym między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów, podpisanej w Warszawie dnia 26 marca 2003 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r., a do Senatu została przekazana 21 października. Tego samego dnia marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

W imieniu obu komisji senackich głos zabrał senator Andrzej Wielowieyski i przedstawił propozycję przyjęcia ustawy o ratyfikacji umowy z Republiką Kirgiską.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że podczas posiedzeń reprezentowanych przez niego komisji zwracano uwagę, iż istnieje dość duży przedział czasowy między momentem zawarcia umowy a finalizacją procesu ratyfikacji - aż ponad cztery lata. W tym wypadku problem polegał między innymi na tym, że sprawy uzgodniono dość szybko i sprawnie, jak to przedstawiono członkom komisji, rozbieżności natomiast pojawiły się podczas końcowego uzgadniania tekstu rosyjskiego i polskiego umowy. Ponieważ Polska nie ma swojego przedstawicielstwa w Biszkeku, stolicy Kirgizji, trzeba to było robić poprzez Kazachstan. Trwało to kilkanaście miesięcy, czyli około dwóch lat.

W dyskusji senatorowie zwracali jeszcze uwagę na to, jak wygląda ta umowa na tle stosunków z innymi krajami Wspólnoty Niepodległych Państw. Okazuje się, że z ich większością mamy już podpisane podobne umowy dotyczące tego opodatkowania.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko przedstawione przez Komisję Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych i jednomyślnie, 64 głosami, podjął uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Kirgiskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Warszawie dnia 19 listopada 1998 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 59. posiedzeniu, 17 października 2003 r. Do Senatu została przekazano ją 21 października i tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, marszałek skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej oraz do Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Jak poinformował senator sprawozdawca, umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie wybudowania mostu przez Odrę w rejonie Chałupek i Bohumina została zawarta już ponad dwa lata temu. Sejm ją przyjął. Jeżeli chodzi o sytuację faktyczną, to pieniądze w tym budżecie, w niewielkim zakresie, zostały przygotowane, chociaż nie będą one w pełni wykorzystane, bo są pewne opóźnienia. Środki na rok przyszły zostaną jednak również zapewnione w części 39 budżetu, jak to widać w projekcie rządowym, który jest w tej chwili w opracowaniu. Koszty tej budowy wyniosą, łącznie z dojazdami od naszej strony, około 15 milionów zł. Ta inwestycja z punktu widzenia eksploatacyjnego, merytorycznego jest potrzebna. Dotychczasowy most ma sto kilkadziesiąt lat i rzeczywiście już nie nadaje się do ciężkiego ruchu czy do intensywnego wykorzystania. W związku z tym senator A. Wielowieyski wniósł w imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej o zaakceptowanie komisyjnej propozycji ratyfikacji tej umowy.

Jak poinformował senator sprawozdawca, celem przedmiotowej umowy międzynarodowej jest ustanowienie prawnych podstaw połączenia polskiej drogi krajowej nr 78 i czeskiej drogi I/58 oraz budowy nowego mostu granicznego przez rzekę Odrę w rejonie Chałupek i Bohumina. W związku z tym reguluje ona obowiązki państw stron, mające służyć realizacji tego przedsięwzięcia.

Zważywszy na to, że przedmiotowa umowa międzynarodowa dotyczy spraw uregulowanych w ustawie i co do których konstytucja wymaga ustawy, na jej ratyfikację przez prezydenta Rzeczypospolitej konieczne jest uprzednie wyrażenie zgody w ustawie, zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 5 konstytucji.

Wniosek w sprawie zmian w składzie komisji senackich przedstawiła Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich. Jak poinformował sprawozdawca komisji senator Tadeusz Rzemykowski, Krzysztof Jurgiel, niedawno wybrany senator Rzeczypospolitej Polskiej, złożył 22 października 2003 r. do marszałka Senatu wniosek o powołanie go w skład Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych oraz Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

Posiadane przez niego wykształcenie, praktyka zawodowa, a także praktyka parlamentarna są zbieżne z propozycją pracy w tych dwóch komisjach Senatu, dlatego Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich przychyliła się do wniosku senatora. Komisja podjęła jednogłośnie uchwałę w tym zakresie i zwróciła się do Senatu o głosowanie zgodnie z wnioskiem senatora K. Jurgiela.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment