Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Lista mówców wyczerpana. Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

Głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowego zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Dziękuję państwu bardzo.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu siódmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym siódmym posiedzeniu 26 października 2006 r. Do Sejmu przekazano ją 27 października. Marszałek Senatu 31 października zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie. Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 272. Sprawozdanie komisji w druku nr 272A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska, pana senatora Józefa Łyczaka, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji. Bardzo proszę.

Senator Józef Łyczak:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Szanowni Państwo!

Mam zaszczyt przedstawić, w imieniu senackiej Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska, sprawozdanie z prac komisji w sprawie stanowiska wobec uchwalonej przez Sejm w dniu 26 października ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw.

Celem nowelizacji powyższej ustawy jest przede wszystkim objęcie zakresem ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej kwestii notyfikowania, monitorowania i sprawozdawczości pomocy publicznej w rolnictwie i rybołówstwie. Problematyka ta wyłączona jest z zakresu aktualnie obowiązującej ustawy na podstawie obowiązującego obecnie art. 4.

Dokonując nowelizacji, ustawodawca uznał, że za pomoc publiczną w rolnictwie lub rybołówstwie powinien być odpowiedzialny minister właściwy do spraw rolnictwa. Ustawa przewiduje, że minister będzie miał kompetencje analogiczne do tych, które są określone dla prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w zakresie pomocy publicznej i niebędącej pomocą publiczną w rolnictwie i rybołówstwie. Z uwagi na szereg obowiązków wynikających z prawa wspólnotowego minister właściwy do spraw rolnictwa został zobligowany między innymi do ogłoszenia w drodze obwieszczenia informacji o wysokości wykorzystania krajowego limitu skumulowanej kwoty pomocy de minimis w rolnictwie lub w rybołówstwie. Ponadto nowelizacja precyzuje, porządkuje oraz uzupełnia dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące pomocy publicznej, uwzględniając wnioski płynące z praktyk ich stosowania.

Ustawa nowelizująca upraszcza procedurę udzielania pomocy publicznej w drodze aktu prawa miejscowego. Notyfikacji podlegają wyłącznie projekty rozporządzeń określające warunki udzielania pomocy. Organ jednostki samorządu terytorialnego przesyła do prezesa urzędu akt prawa miejscowego w terminie trzydziestu dni od dnia wejścia w życie tego aktu. Notyfikacji podlega również zmiana programu pomocowego, pomocy indywidualnej lub pomocy indywidualnej na restrukturyzację - art. 8, 9 nowelizowanej ustawy.

Uproszczona została także procedura notyfikacyjna, bowiem projekt pomocy indywidualnej udzielanej w ramach wyłączeń grupowych nie wymaga, jak to było uprzednio, uzyskania opinii prezesa urzędu, chyba że podmiot udzielający pomocy wystąpi o jego notyfikację. Opinii takiej wymagają więc tylko projekty programów pomocowych, w tym przewidujących udzielenie pomocy w ramach wyłączeń grupowych oraz pomocy indywidualnej na restrukturyzację. W zakresie pomocy w rolnictwie lub rybołówstwie natomiast wymagane jest uzyskanie opinii ministra właściwego do spraw rolnictwa. Nowością jest również nałożony na podmioty udzielające pomocy obowiązek wydania opinii w sprawie możliwości udzielania pomocy indywidualnej na restrukturyzację.

Nadto ustawodawca postanowił, że uzupełnienie notyfikacji programu nie będzie wymagało stosownej uchwały Rady Ministrów. Zgoda taka nie będzie również konieczna dla dokonania notyfikacji projektu programu pomocowego ustanowionego na podstawie aktu prawa miejscowego - notyfikacja następuje niezwłocznie po wydaniu opinii.

W odniesieniu do postępowania przed komisją oraz przedstawienia w wyznaczonym terminie informacji niezbędnych do opracowania odpowiedzi na zapytania komisji, wyjaśnień, uwag lub stanowisk nowelizowana ustawa upoważnia prezesa urzędu do występowania do banku z żądaniem przekazania informacji stanowiących tajemnicę bankową w zakresie niezbędnym do udzielenia odpowiedzi na zapytania Komisji Europejskiej. W tym celu zmieniono art. 105 ustawy - Prawo bankowe, który określa przypadki, w jakich bank ma obowiązek udzielenia informacji stanowiących tajemnicę bankową.

W celu uproszczenia procedury ubiegania się o pomoc publiczną umożliwiono podmiotom ubiegającym się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie przedstawienie wraz z wnioskiem o udzielenie pomocy jedynie informacji o nieotrzymaniu pomocy. Nadto beneficjenci nie będą zobowiązani do składania okresowych sprawozdań dotyczących otrzymanej pomocy publicznej.

Istotnej zmiany dokonano także w przedmiocie obowiązku ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa, jak również informacji podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów. Zgodnie z art. 41 nowelizowanej ustawy, pracownicy podmiotów realizujących zadania określone w ustawie są zobowiązani do ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa oraz innych informacji podlegających ochronie na podstawie odrębnych przepisów, o których powzięli wiadomość w związku z toczącymi się postępowaniami lub realizacją innych zadań określonych w ustawie. Obowiązek ten nie dotyczy informacji powszechnie dostępnych, wskazania podmiotu ubiegającego się o pomoc, beneficjenta pomocy, informacji o wielkości i formie udzielanej mu pomocy oraz o jej przeznaczeniu, podstawie prawnej, a także podmiotach udzielających pomocy.

Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska wraz z Biurem Legislacyjnym wprowadza pięć poprawek do tekstu omawianej ustawy.

I tak, poprawka pierwsza. Art. 1 ust. 3b otrzymuje następujące brzmienie: Prezes Urzędu, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub rybołówstwie - minister właściwy do spraw rolnictwa, dokonuje uzupełnienia notyfikacji za pośrednictwem Stałego Przedstawiciela Rzeczypospolitej Polskiej przy Unii Europejskiej w Brukseli.

Ma to na uwadze zapewnienie jednoznaczności przepisów oraz wyeliminowanie możliwych wątpliwości interpretacyjnych. Uzasadnione jest wskazanie wprost, że uzupełnienie notyfikacji następuje za pośrednictwem stałego przedstawiciela.

Poprawka druga. Ust. 2 otrzymuje brzmienie: W związku z postępowaniem przed Komisją organy administracji publicznej, które opracowały projekt programów pomocowych, podmioty udzielające pomocy, które opracowały projekty pomocy indywidualnej, podmioty ubiegające się o udzielenie pomocy, beneficjenci pomocy lub inne właściwe podmioty przedstawiają Prezesowi Urzędu, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub rybołówstwie - ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa, w wyznaczonym terminie, informacje niezbędne do opracowania odpowiedzi na zapytania Komisji, wyjaśnień, uwag lub stanowisk.

W poprawce tej ustawodawca rozszerzył katalog obowiązków, których niewykonanie lub nienależyte wykonanie umożliwiać będzie nałożenie kary pieniężnej na beneficjenta pomocy. Zgodnie ze znowelizowanym art. 44 ust. 1, kara pieniężna będzie mogła być nałożona na beneficjenta pomocy w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonanie przez niego obowiązku przedstawienia prezesowi urzędu albo ministrowi właściwemu do spraw rolnictwa informacji niezbędnych do opracowania wyjaśnień, uwag lub stanowisk oraz odpowiedzi na zapytania Komisji Europejskiej.

Poprawka trzecia jest konsekwencją zmiany dokonanej w art. 36 ust. 1 i jest propozycją zmiany art. 36, który został podzielony na literę a i b. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 36 ust. 1 stanowić będzie o dwóch sprawozdaniach, które będą przedstawione Radzie Ministrów, a mianowicie sprawozdaniu prezesa urzędu oraz sprawozdaniu ministra właściwego do spraw rolnictwa w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie i rybołówstwie.

Poprawka czwarta dotyczy zastąpienia wyrazów "art. 21 ust. 1 i 2" wyrazami "art. 21 ust. 1". Zmiana ta jest konsekwencją zmiany dokonanej w art. 36 ust. 1. Poprawka ta ma skutki czysto legislacyjne.

Poprawka piąta dotyczy usuniętego art. 40 ust. 3 pkt 1 i 2, w którym jest mowa o przekazywaniu prezesowi urzędu sprawozdań w sprawie wykorzystania pomocy publicznej, w szczególności w związku z realizacją praw wyłącznych lub specjalnych oraz wykonaniem zadań publicznych, pozwalających na zapewnienie przejrzystości stosunków finansowych. W związku z faktem, iż opiniowana ustawa uchyla art. 40 ust. 1 i 2 należy sformułować art. 44 ust. 1, który będzie obowiązywał od dnia 21 kwietnia 2007 r. w sposób uwzględniający ten fakt. Bez takiej zmiany w ustawie o przejrzystości stosunków finansowych od 21 kwietnia 2007 r. minister właściwy do spraw rolnictwa byłby pozbawiony kompetencji do nakładania kar pieniężnych na beneficjenta.

Poprawka ta ma następującą treść.

W art. 44 ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Za niewykonanie lub nienależyte wykonanie obowiązków, o których mowa w art. 21 ust. 2 i w art. 39, oraz za utrudnianie przeprowadzenia kontroli u beneficjenta pomocy, Prezes Urzędu, a w zakresie pomocy publicznej w rolnictwie lub rybołówstwie - minister właściwy do spraw rolnictwa, może, w drodze decyzji, nałożyć na beneficjenta karę pieniężną do wysokości równowartości 10 000 euro.

Kończąc, chciałbym poinformować, że senacka Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska proponowanych pięć poprawek przyjęła jednogłośnie.

W imieniu komisji wnoszę o to, aby Wysoka Izba poparła przedstawiony przeze mnie projekt wraz z poprawkami. Dziękuję.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytania do senatora sprawozdawcy.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać takie pytanie? Nie widzę chętnych.

Dziękuję bardzo panu senatorowi.

Rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister rolnictwa i rozwoju wsi.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos może zabrać obecny na posiedzeniu przedstawiciel rządu. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi reprezentuje pan Marek Zagórski, sekretarz stanu.

Witam pana ministra. Czy pan chciałby zabrać głos? Chciałby.

Bardzo proszę.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
Marek Zagórski:

Dziękuję bardzo.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Króciutko chcę powiedzieć, że rząd popiera poprawki zgłoszone przez Komisję Rolnictwa i Ochrony Środowiska i dziękuje za dobre tempo pracy nad tą ustawą. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż jedną minutę pytania do przedstawiciela rządu.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać takie pytanie? Nie widzę chętnych.

Dziękuję bardzo panu ministrowi.

Otwieram dyskusję.

Nikt się nie zapisał do dyskusji, w związku z tym zamykam dyskusję.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej i niektórych innych ustaw zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu ósmego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym siódmym posiedzeniu w dniu 27 października 2006 r. Do Senatu przekazano ją w dniu 31 października 2006 r. Marszałek Senatu 31 października zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu skierował ją do spraw Komisji Spraw Zagranicznych, Komisji Gospodarki Narodowej i Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania. Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 280, sprawozdania komisji w drukach nr 280A, 280B, 280C.

Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki Narodowej, senatora Bogdana Lisieckiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Bogdan Lisiecki:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej pragnę przedstawić stanowisko komisji w kwestii projektu ustawy o ratyfikacji konwencji Rady Europy, sporządzonej w Warszawie w dniu 16 maja 2005 r.

Nasilanie się światowego terroryzmu oraz pogłębianie się procedury prania brudnych pieniędzy wymaga skuteczniejszych i jeszcze lepiej zorganizowanych działań zapobiegających takim przestępstwom i likwidujących je. Z tego powodu niezbędna jest stała rewizja konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa, która została podpisana przez Polskę, Austrię, Belgię, Cypr, Islandię, Luksemburg, Maltę, Mołdawię, Portugalię, Rumunię, Serbię i Czarnogórę oraz Szwecję.

W wymienionej konwencji przyjęto szereg ważnych postanowień. Przykładem niech będą przepisy dotyczące pozbawiania sprawców przestępstw korzyści majątkowych, to znaczy konfiskaty obligatoryjnej i odwrócenia ciężaru dowodów, stosowania środków tymczasowych w celu późniejszej konfiskaty przychodów z przestępstwa. Inny przykład to uznanie przestępstwa popełnionego za granicą jako pierwotnego dla prania brudnych pieniędzy.

Ten projekt uwzględnia również szereg zaleceń, między innymi dotyczących konieczności objęcia w uregulowaniach, mających zapobiegać praniu brudnych pieniędzy, nie tylko banków, ale wszystkich instytucji finansowych, które mogą być wykorzystywane do ukrycia prawdziwego pochodzenia posiadanych środków finansowych.

Podpisanie, jak również późniejsze związanie się przez Polskę omawianą konwencją Rady Europy, nie będzie wymagało zasadniczych zmian prawa polskiego. Warto zwrócić uwagę, że odniesiemy dzięki temu korzyści gospodarcze oraz polityczne. Gospodarcze to zabezpieczenie instytucji oraz przedsiębiorców przed skutkami tego rodzaju przestępczości, polegającej na wykorzystaniu systemu finansowego do prania pieniędzy i finansowania terroryzmu. Jeżeli chodzi o skutki polityczne, to potwierdzają one głównie zaangażowanie polskiego rządu w zwalczanie omawianych przestępstw.

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej wnoszę o przyjęcie proponowanej ustawy. Komisja nie wniosła do niej żadnych uwag i poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Teraz poproszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych, pana senatora Andrzeja Kaweckiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Andrzej Kawecki:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych proszę o przyjęcie bez poprawek ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa oraz o finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r. 27 października 2006 r. Sejm wyraził zgodę na ratyfikowanie wymienionej konwencji przez prezydenta RP. 7 listopada 2006 r. Komisja Spraw Zagranicznych Senatu jednogłośnie wypowiedziała się za przyjęciem bez poprawek ustawy o ratyfikacji konwencji.

Konwencja Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstwa weszła w życie 1 września 2000 r., a w stosunku do Polski 1 kwietnia 2001 r. Chodzi o tę starą konwencję. Jej celem było wdrożenie międzynarodowej współpracy przy zwalczaniu międzynarodowej przestępczości zorganizowanej. Państwa, które ratyfikowały tę konwencję, zobowiązały się do zapewnienia możliwości konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa, do penalizacji w prawie krajowym czynów polegających na praniu brudnych pieniędzy oraz do międzynarodowej współpracy w zakresie ujawniania i konfiskaty dochodów pochodzących z przestępstwa. Komitet Zarządzający Rady Europy do spraw problematyki przestępczości powołał Komitet Ekspertów do spraw rewizji tej konwencji, który przygotował nową konwencję, modyfikującą metody zwalczania przestępczości polegającej na praniu brudnych pieniędzy i finansowaniu terroryzmu. Nowa konwencja została podpisana 16 maja 2005 r. w Warszawie. Jej najważniejsze postanowienia to ustalenie definicji Jednostki Analityki Finansowej, rozszerzenie konwencji na zwalczanie finansowania terroryzmu, przepisy o zamrażaniu przychodów z przestępstwa, uzyskiwanie informacji bankowych i wprowadzenie odpowiedzialności osób prawnych.

Możliwość stosowania postanowień konwencji zapewniają niektóre bezpośrednio stosowane przepisy samej konwencji, a także przepisy prawa polskiego, w szczególności Kodeks karny, Kodeks postępowania karnego, Kodeks karny wykonawczy, Kodeks karny skarbowy, a także ustawa z 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowania terroryzmu.

Zgodnie z art. 53 konwencji, Polska przewiduje złożenie następujących oświadczeń. Po pierwsze, o niestosowanie art. 3 ust. 4 konwencji, który nakłada na sprawcę przestępstwa ciężar dowodu polegającego na obowiązku wskazania źródła przychodu lub własności rzeczy. Według art. 45 § 2 kodeksu karnego polskiego istnieje domniemanie, że każda korzyść majątkowa uzyskana w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu stanowi korzyść uzyskaną z przestępstwa. Po drugie, o niestosowanie art. 9 ust. 6 konwencji, który daje możliwość, odmiennie niż w prawie polskim, skazania za przestępstwo prania pieniędzy nawet w przypadku braku skazania za przestępstwo źródłowe. Następny punkt dotyczy sposobu doręczania dokumentów sporządzanych przez sądy. Kolejny punkt mówi o podmiotach odpowiedzialnych za realizację zadań z rozdziału czwartego konwencji. W przypadku Polski są nimi Ministerstwo Finansów i Ministerstwo Sprawiedliwości. Następnie jest mowa o języku dokumentów kierowanych na podstawie rozdziału czwartego konwencji. Dokumenty mają być składane wraz z tłumaczeniem na język polski bądź też na jeden z oficjalnych języków Rady Europy.

Z tych wszystkich względów proszę o przyjęcie ustawy sejmowej, jak mówiłem na wstępie, bez poprawek. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję panu senatorowi.

Proszę sprawozdawcę Komisji Praw Człowieka i Praworządności, pana senatora Zbigniewa Romaszewskiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Zbigniew Romaszewski:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Mimo że ostateczna rezolucja Komisji Praw Człowieka i Praworządności jest identyczna jak stanowiska pozostałych komisji, to znaczy wnioskujemy o przyjęcie ustawy bez poprawek, to muszę powiedzieć, że cały problem ratyfikacji konwencji nie jawi się nam aż tak prosto, jak to było przedstawiane, i że uważam, iż jest to jeden z istotniejszych problemów dotyczących stosunków w naszym systemie gospodarczym. W chwili obecnej jest to rzecz niezwykle ważna.

Otóż, po pierwsze, chciałbym zauważyć, proszę państwa, że pierwotna konwencja Rady Europy, która została przyjęta, przedłożona do podpisu, pochodzi z roku 1990. Była to konwencja, która prowadziła do ograniczenia możliwości, do zapobiegania czerpaniu korzyści materialnych z przestępstwa, pozwalała docierać do danych dotyczących przepływów finansowych, precyzowała, w jaki sposób można odebrać zagrabiony majątek. Konwencja ta stanowiła niewątpliwie znakomity postęp w funkcjonowaniu, otwierającego się coraz bardziej, rynku finansowego. Ta konwencja, tak niezbędna w Polsce, została ratyfikowana dopiero w roku 2000. Do tego czasu zachowywaliśmy się właściwie tak, jakby tu były Kajmany. Zachowywaliśmy głęboką tajemnicę bankową. Przepływy bankowe mogła kontrolować tylko jedna osoba: inspektor skarbowy. Generalnie państwo pozostawało po prostu bezbronne wobec rozwijających się w tym czasie afer o najrozmaitszym podłożu, łącznie z podłożem prywatyzacyjnym, i z narastającymi zjawiskami korupcyjnymi. Przez dziesięć lat. Dopiero sytuacja podjęcia rozmów o wejściu do Unii Europejskiej i wchodzenia w ostatnią ich fazę zmusiła nas do przyjęcia tej konwencji.

Proszę państwa, taki jest prolog. Ta konwencja jest konwencją, która bardzo mocno godzi we wszelkiego rodzaju brudne interesy. Brudne interesy, które przez długi czas usiłowaliśmy ukrywać. Nowa wersja konwencji, która powstała po wydarzeniach 11 września 2001 r. obejmuje również działania terrorystyczne i śledzenie przepływów finansujących terroryzm i jeszcze to wszystko, korzystając z doświadczeń, które od tego czasu przyniosła tamta konwencja, rozszerza i rygoryzuje. Z tego względu konwencja w przedłożonej wersji powinna być, w moim przekonaniu, bardziej skuteczna, powinna bardziej skutecznie docierać do majątku gromadzonego w drodze przestępstwa.

Proszę państwa, prawda jest po prostu taka, że jeżeli my na przykład mówimy o przestępstwach korupcyjnych, to są to przestępstwa niezwykle trudno udowadnialne i to udowadnialne w poszczególnych przypadkach, podczas gdy korupcja często może funkcjonować jako przestępstwo o charakterze ciągłym i wtedy gromadzony majątek nie ma nic wspólnego z korzyściami odniesionymi z tego czy innego przestępstwa. Dlatego właśnie badanie, walka z przestępczością od strony gromadzonego majątku, od strony gromadzonych przychodów, wydaje się jednym ze skuteczniejszych sposobów walki z przestępczością zorganizowaną, z przestępczością gospodarczą, z przestępczością korupcyjną.

Na tym tle, ja muszę powiedzieć, jestem zaskoczony wyłączeniami, które są proponowane przy ratyfikacji konwencji. Wydaje się, że jest tu chyba jakieś nieporozumienie pomiędzy Ministerstwem Spraw Zagranicznych, Ministerstwem Sprawiedliwości i Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Administracji. Wydaje się, że mamy tu do czynienia z pewną niespójnością.

Zupełnie nie rozumiem, proszę państwa, dlaczego mamy wyłączać art. 13 ust. 4, który stanowi, że na sprawcy przestępstwa ciąży ciężar dowodu, przy pomocy którego ma wykazać, że zgromadzony majątek ma pochodzenie legalne. Dlaczego my z tego rezygnujemy? No dlatego, że art. 45 § 2 kodeksu karnego powiada, że korzyść majątkowa znacznej wartości - podkreślam: znacznej wartości - uzyskana w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu stanowi korzyść uzyskaną z przestępstwa. Takie jest przyjęte domniemanie i można je obalić, tylko przedstawiając dowód, że dany przedmiot, dany samochód, willa czy coś tam innego, pochodzi z legalnych źródeł. Ale, proszę państwa, dotyczy to okresu, kiedy przestępstwo zostało popełnione, w czasie popełnienia przestępstwa lub po jego popełnieniu. Ja muszę powiedzieć, że przestępstwo, na które natrafiamy, może być wierzchołkiem góry lodowej procederu, który kwitnie od lat, a my dopiero w tym momencie mówimy o konfiskacie majątku. Konfiskaty możemy dokonać po tym konkretnym przestępstwie, kiedy ustalono, że ktoś przyjął tysiąc złotych łapówki. A w międzyczasie został nagromadzony majątek wart dziesiątki milionów złotych. No, muszę powiedzieć, że ograniczanie się do tego sformułowania i robienie zastrzeżenia w konwencji akurat w tej sprawie jest w moim przekonaniu sprzeczne z polityką Ministerstwa Sprawiedliwości, która w tej dziedzinie - rozumiem, że są prowadzone w tej chwili uzgodnienia międzyresortowe - generalnie zmierza w tym kierunku, ażeby w wypadku popełnienia przestępstwa ciężar dowodu na to, że cały majątek pochodzi ze źródeł legalnych, ciążył jednak na przestępcy. To jest działanie znacznie efektywniejsze. Dlaczego, mając w programie tego rodzaju uregulowania w kodeksie karnym, w kodeksie postępowania karnego czy w kodeksie karnym wykonawczym, my wprowadzamy w tej sprawie zastrzeżenie? No, prawdopodobnie brak jest korelacji czasowej. Niewątpliwie prostsza byłaby po prostu nowelizacja art. 45 § 2 w kierunku realizacji art. 3 ust. 4. Tak więc ja sądzę, że przy ratyfikacji konwencji coś się tutaj nie udało.

Drugie zastrzeżenie, proszę państwa, dotyczy art. 9 ust. 6 konwencji. On stanowi, że pranie brudnych pieniędzy może być karane również wówczas, kiedy nie zostało ustalone tak zwane przestępstwo źródłowe, czyli przestępstwo, z którego te pieniądze pochodzą. Na to pozwala konwencja. My natomiast, na podstawie art. 299 § 1 kodeksu karnego, powiadamy, że aby móc stosować sankcję konfiskaty w wypadku prania brudnych pieniędzy, jesteśmy zobowiązani udowodnić przestępstwo, z którego te środki materialne pochodzą. No, jest to znowu ogromne utrudnienie w dochodzeniu majątku, który został uszczuplony, czy to chodzi o majątek państwa, czy o majątek poszczególnych obywateli. Jest to ogromne utrudnienie. Często dużo prościej jest udowodnić przestępstwo prania brudnych pieniędzy, niż udowodnić cały kompleks przestępstw gangsterskich, wymuszeń. Zapewne często te sprawy trwają za długo, niemniej one muszą tyle trwać. Przy przestępstwach zorganizowanych grup przestępczych to są bardzo trudne i bardzo poważne procesy. Tymczasem stosunkowo łatwo można wykazać, że takie pieniądze wypływały z konta pana takiego i takiego i w niejasnych okolicznościach wpływały na konto pana takiego i takiego, nie wiadomo dlaczego. Myślę, że często udowodnienie przestępstwa prania brudnych pieniędzy jest dużo prostsze niż uzyskanie wyroku, bo tu my musimy najpierw mieć prawomocny wyrok skazujący po to, żeby dopiero do tego dojść. Prostsze jest przyjęcie, że po prostu możemy skazać za samo przestępstwo prania brudnych pieniędzy niezależnie od tego, czy potrafimy udowodnić poszczególne przestępstwa, z których one pochodzą.

Dlatego, proszę państwa, jest dla mnie znowu zaskoczeniem, że wnosimy zastrzeżenie do art. 9 ust. 6, utrudniając w ten sposób możliwość ścigania korzyści materialnych odniesionych z przestępstwa.

Ja muszę powiedzieć, że coś się tutaj po prostu pomieszało. No w porównaniu do tego, że od roku 1990 do roku 2000 nie byliśmy w stanie przyjąć konwencji, oczywiście mamy ogromny postęp, ale wnoszenie tych zastrzeżeń, muszę przyznać, budzi we mnie przykre skojarzenie. Uważam, że jest ono niezgodne z koncepcjami kształtowania systemu prawnego preferowanymi przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo panu senatorowi.

Zgodnie z art. 34 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż jedną minutę pytania do senatorów sprawozdawców.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać takie pytanie? Nie widzę zgłoszeń.

Proszę państwa, rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych oraz minister finansów.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos mogą zabrać obecni na posiedzeniu przedstawiciele rządu. Ministerstwo Spraw Zagranicznych reprezentuje pan Janusz Stańczyk, podsekretarz stanu, a Ministerstwie Finansów - pan Paweł Banaś, podsekretarz stanu.

Witam panów.

Czy panowie chcieliby zabrać głos w sprawie ustawy i przedstawić stanowisko rządu?

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie
Spraw Zagranicznych
Janusz Stańczyk:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Chciałbym serdecznie podziękować reprezentującym trzy różne komisje panom senatorom za bardzo wnikliwą analizę tekstu konwencji i zalet przystąpienia do konwencji przez Rzeczpospolitą Polską.

W tym miejscu należą się słowa wyjaśnienia panu senatorowi dotyczące zgłoszonych uwag, chociaż nie mają one formalnych zastrzeżeń, wyłączających pozytywną rekomendację komisji.

Co się tyczy trybu przystępowania do poprzedniczki tej konwencji, konwencji Rady Europy z 1990 r., to drogi związania się naszego kraju tą konwencją w istocie nie można ocenić jako krótką. Konwencja, wyłożona do podpisu w 1990 r., weszła w życie w 1993 r. Polska podpisała ją w listopadzie 1998 r. Po długiej ratyfikacji z udziałem parlamentu wejście konwencji w życie nastąpiło tak naprawdę w 2001 r.; proces ratyfikacyjny następował w roku poprzedzającym. Rzeczywiście trzeba przyznać, że proces związywania się tą konwencją nie był procesem szybkim i odpowiednio zręcznie prowadzonym.

Jeśli chodzi o dwie uwagi merytoryczne, Panie Senatorze, to nie jestem w stanie szczegółowo się do nich odnieść. Mogę tylko powiedzieć, tak od strony formalnej, że są to uwagi, które wynikają z dostosowania do konwencji polskiego ustawodawstwa, takiego, jakie ono jest w chwili obecnej, a forma oświadczenia nie zamyka drogi do modyfikacji. Nie jest to częścią ustawy ratyfikacyjnej. Tekst oświadczenia i polskie wyłączenia oraz informacje należące się depozytariuszowi na mocy innych artykułów to dokument, który będzie anonsowany w dokumencie ratyfikacyjnym i w każdym czasie modyfikowalny. Rozumiem, że Ministerstwo Sprawiedliwości i Ministerstwo Finansów, zajmując się kwestiami o dużym wydźwięku publicznym i społecznym oraz ewentualnymi modyfikacjami stanu prawa, chciało tego dokonać również w formie publicznej debaty, odpowiednio szerokiej, a normalnie debaty takie nie towarzyszą procesowi ratyfikacyjnemu. Rozumiem, że takie były tu powody. Ale, jak mówię, sprawa jest otwarta. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytania do przedstawicieli rządu.

Czy ktoś z państwa chciałby takie pytanie zadać?

Pani senator Fetlińska, bardzo proszę.

Senator Janina Fetlińska:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Chciałabym zapytać, czy jest to badane i jak się szacuje skalę zjawiska prania brudnych pieniędzy. Czy raczej podmioty zagraniczne piorą u nas brudne pieniądze, czy też podmioty krajowe? Jak to wygląda? Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Który z panów ministrów chciałby odpowiedzieć na to pytanie?

Może już z miejsca, żeby nie...

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Paweł Banaś:

Dziękuję bardzo.

Jest to zjawisko niezwykle trudne do oszacowania. Chciałbym tutaj też podkreślić, odnosząc się jeszcze do wątpliwości zgłoszonych przez pana senatora Romaszewskiego, że nie jest łatwe udowodnienie przestępstwa prania pieniędzy. Cała sztuka polega przede wszystkim na odróżnieniu, co jest zwykłą, legalną transakcją, a co jest transakcją dokonaną za pomocą środków, które pochodzą z nieujawnionych, nielegalnych źródeł. No, generalnie zewnętrznie ta transakcja nie różni się niczym od transakcji legalnej - chodzi po prostu o to, że pieniądze są wprowadzane do obiegu, poddawane różnym operacjom finansowym - i w związku z tym w praktyce niezwykle trudna jest metodyka obliczania wielkości tych przepływów nielegalnych. My się tutaj opieramy przede wszystkim na współpracy z instytucjami, które dokonują takiego ogólnoświatowego przeglądu, dlatego że pranie pieniędzy jest jednak zjawiskiem międzynarodowym. Bez takiej współpracy nie byłoby żadnej możliwości walki z tym zjawiskiem. Najprościej jest rzeczywiście prać pieniądze, przelewając je z jednego kraju do drugiego, kiedy obserwacja jednego systemu krajowego się kończy i służby krajowe przestają mieć dane pieniądze na widoku. Tak więc trzeba powiedzieć, że nie ma tu wiarygodnych danych, te dane utrzymują się w bardzo dużych przedziałach. Jeśli pani senator sobie życzy, to my prześlemy zestawienie oparte na informacjach, którymi dysponujemy, natomiast trzeba powiedzieć, że rzeczywiście trudno jest uznać te informacje za wiarygodne. Trudno jest również stwierdzić, czy więcej pieniędzy piorą  firmy zagraniczne, czy firmy krajowe. To się wiąże z obrotem gospodarczym w ogóle, ze skalą przestępczości. Niewątpliwie firm zagranicznych i przestępczości poza Polską jest więcej, bo Polska jest tylko jakąś częścią świata. Ale jeśli mielibyśmy to odnosić do jakiegoś wskaźnika indywidualizującego, to byłoby to niezwykle trudne i jak powtarzam, bardzo mało wiarygodne.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Pan senator Michalak.

Senator Paweł Michalak:

Panie Ministrze, ja może w takim razie zadam precyzyjniejsze pytanie, bo oczywiście, jeśli chodzi o ujawnianie źródeł nieujawnionych, to głównie Urząd Kontroli Skarbowej może takie rzeczy robić. Ale chciałbym mieć orientacyjną wiedzę: na ile jest w skali w kraju wykorzystywane to, że urzędy kontroli skarbowej mają instrument karania za nieujawnienie dochodów?

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Paweł Banaś:

To problem niezwykle interesujący, wiążący się też z wątpliwością zgłoszoną przez pana senatora Romaszewskiego i odpowiedzią, którą przedstawił pan minister Stańczyk. To jest, jak ja rozumiem, w znacznym stopniu problem dotyczący art. 9 ust. 6 oraz art. 3 ust. 4 konwencji, w przypadku których strona Polska chce zgłosić oświadczenia akcentujące odrębność rozwiązania, co właśnie nie oznacza, że my nie zamierzamy opracowywać głębiej tej kwestii. Powszechnie, to znaczy medialnie znany jest fakt pracy ministra sprawiedliwości nad zaostrzeniem obecnej formuły obowiązującej w art. 45 §2; rozpoczynają się prace koncepcyjne ministra finansów nad zmianą ustawy, którą już mamy.

I tutaj przechodzę już bezpośrednio do odpowiedzi. Głównym organem, który zajmuje się walką i koordynacją walki z praniem pieniędzy, nie jest Urząd Kontroli Skarbowej, tylko generalny inspektor informacji finansowej, również w Ministerstwie Finansów, organ podlegający ministrowi finansów. Niezwykle istotnym i krytycznym elementem tej sprawy jest fakt, że ustawa, która obowiązuje obecnie, wprowadziła wiele ograniczeń przepływu informacji między generalnym inspektorem informacji finansowej a innymi organami, w tym również kontroli skarbowej. A tylko ona, tak jak pan senator słusznie zauważył, jest w stanie dowieść całego szeregu przestępstw polegających na zatajeniu źródeł przychodu, które powinny podlegać opodatkowaniu.

Trzeba powiedzieć, że system państwowy się uczy, tak ogólnie bym to ujął. Rzeczywiście, tak jak pan senator Romaszewski zaznaczył, bardzo długo trwało, zanim Polska zdecydowała się w ogóle wejść w ten system. Od 2001 r. funkcjonuje departament, który obsługuje generalnego inspektora informacji finansowej. Trwa rozbudowa systemu informatycznego, systemu pozyskiwania i analizowania informacji, niezwykle ważnego w tej sprawie, bo trzeba się zajmować ogromnymi ilościami transakcji, które są dokonywane w całym kraju. I wydaje mi się. że zbliża się moment, w którym dochodzi się do wniosku w systemie państwowym, że te ograniczenia, które wydawały się niezbędne w roku 2000, kiedy uchwalana była obecnie obowiązująca ustawa... Wtedy parlament miał na względzie przede wszystkim tajemnicę bankową, tajemnice finansowe, tajemnice maklerską itd., czyli zabezpieczenie rynku finansowego przed zbyt łatwą penetracją na przykład przez służby zwalczające przestępczość. A więc wydaje się, że nastał moment, kiedy rząd będzie w stanie zaproponować takie rozwiązania, które, nadal pozwalając zachować te tajemnice, oczywiście niezbędne dla funkcjonowania zdrowego systemu finansowego, pozwolą jednak na pewne uelastycznienie tego systemu, po to właśnie, żeby przynajmniej między organami podlegającymi ministrowi finansów nie było w trakcie współpracy zupełnie absurdalnych ograniczeń w przepływie informacji. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Jeszcze pan senator?

Senator Paweł Michalak:

Myślę, że nie satysfakcjonuje mnie ta odpowiedź. Ja pytałem precyzyjnie o urzędy kontroli państwowej, które mają w tej chwili odpowiednie instrumenty. W przypadku indywidualnych osób są to coroczne formularze PIT. Są czasami... Mam taki przykład, który śledzę, próbując wyjaśnić, co robi urząd kontroli skarbowej, skoro zwykły obywatel z dnia na dzień, ewidentnie, może wyciągnąć milion złotych i zapłacić gotówką za oficjalną transakcję. Urząd Kontroli Skarbowej może obciążyć 70%, a nawet 75% takich nieujawnionych dochodów. Ale czy wykorzystał chociaż raz ten instrument? Dostałem odpowiedź, że ani razu nie wykorzystał. I dlatego pytam o ogólną ocenę tego dokonaną przez Ministerstwo Finansów. Jak działa ten instrument, który może być stosowany, bo może to być sprawdzane na poziomie UKS? Jak to jest wykorzystywane?

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Proszę bardzo.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Finansów
Paweł Banaś:

Panie Senatorze, to jeden z instrumentów najczęściej wykorzystywanych przez kontrolę skarbową. Na stronach internetowych Ministerstwa Finansów znajdzie pan senator sprawozdanie kontroli skarbowej za okres styczeń - sierpień; będą się pojawiały następne. Dość dokładnie tam pokazujemy walkę z nieujawnionymi źródłami przychodów. Ten siedemdziesięcioprocentowy podatek jest podstawowym instrumentem do walki z patologią, jakie państwo dało swoim służbom.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Nie ma więcej pytań.

Otwieram dyskusję.

Ponieważ do dyskusji nikt się nie zapisał, to ją zamykam, zgodnie z art. 52 ust. 2.

Informuję państwa, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji Rady Europy o praniu, ujawnianiu, zajmowaniu i konfiskacie dochodów pochodzących z przestępstw oraz o finansowaniu terroryzmu, sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziewiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w zwalczaniu przestępczości, ochronie porządku publicznego oraz o współpracy na terenach przygranicznych, podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 2006 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym siódmym posiedzeniu w dniu 26 października 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek Senatu w dniu 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spaw Zagranicznych oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 274, a sprawozdanie komisji w drukach nr 274A i 274B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych, pana senatora Zbigniewa Raua, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Senator Zbigniew Rau:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

W dniu 7 listopada bieżącego roku Komisja Spraw Zagranicznych debatowała nad ustawą o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w zwalczaniu przestępczości, ochronie porządku publicznego oraz o współpracy na terenach przygranicznych, podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 2006 r. To druki sejmowe nr 965 i 1040 oraz druki senackie nr 274, 274A i 274B.

Przedmiotowa umowa bilateralna dotyczy szeroko pojmowanej współpracy właściwych polskich organów państwowych z ich czeskimi partnerami w dziedzinie  zapobiegania i zwalczania przestępczości, w szczególności przestępczości o charakterze zorganizowanym i międzynarodowym, w tym przestępczości granicznej i przygranicznej.

Umowa służy współpracy obu państw w ramach Unii Europejskiej. Co więcej, podobnie jak poprzednio omawiana umowa z Republiką Litewską, wprowadza pewne instytucje, które będą funkcjonować w momencie uzyskania przez Polskę członkostwa w konwencji z Schengen.

Z dniem wejścia w życie przedmiotowej umowy utraci moc obowiązującą wcześniejsza umowa o podobnych zakresie o współpracy między Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Rzeczypospolitej Polskiej a Federalnym Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej, podpisana w Pradze w dniu 5 września 1991 r. Zatem nie tylko długość granicy, ale także uwzględnienie faktu, że w międzyczasie nastąpił podział Czechosłowacji na dwa państwa i mamy już zawartą oraz ratyfikowaną podobną umowę ze Słowacją, stanowi przyczynę takiej, a nie innej regulacji tego zagadnienia w stosunkach między Polską a Republiką Czeską.

Przedmiotowa umowa zawiera katalog szczególnie groźnych przestępstw, których zwalczanie jest jej przedmiotem, a także listę organów właściwych do realizacji tej umowy. Co więcej, wskazuje formy realizacji współpracy, którymi będą: przekazywanie informacji dotyczących konkretnych przestępstw, informacji o planowanych zamachach i ugrupowaniach terrorystycznych, przeszukiwanie osób i rzeczy, ochrona świadków, tworzenie grup roboczych, wymiana informacji o ruchach migracyjnych, wymiana informacji i doświadczeń w zakresie metod pracy operacyjnej, śledczej oraz wiedzy fachowej. Postanowienia umowy regulują też kwestie tak zwanego pościgu transgranicznego. Uregulowania te wejdą jednak w życie po zniesieniu kontroli granicznej na granicy między stronami umowy.

Ponieważ umowa dotyczy wolności, praw i obowiązków obywatelskich określonych w konstytucji oraz spraw uregulowanych w ustawie, wymaga ratyfikacji w trybie art. 89 ust. 1 pkt 2 i 5 konstytucji. Sejm w dniu 26 października bieżącego roku wyraził zgodę na dokonanie ratyfikacji tej umowy przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie wypowiedziała się za ratyfikacją umowy, a ja teraz mam zaszczyt prosić Wysoką Izbę, aby zechciała, to znaczy aby raczyła przyjąć opinię i sprawozdanie komisji zawarte w drukach senackich nr 274A i 274B.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo panu senatorowi.

Teraz proszę sprawozdawcę Komisji Praw Człowieka i Praworządności, panią senator Annę Kurską, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania.

Senator Anna Kurska:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

26 października Sejm uchwalił ustawę o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w zwalczaniu przestępczości, ochronie porządku publicznego oraz o współpracy na terenach przygranicznych, podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 2006 r. Komisja praw człowieka rozpatrywała tę ustawę na posiedzeniu 15 listopada.

Ponieważ pan senator Rau streścił w zasadzie wszystko, co jest w tej umowie, zostało mi do dodania niewiele, może tylko to, że umowa ta dotyczy w szczególności przestępczości przygranicznej i jest to trzecia umowa, jaką Polska zawiera. Z tym że ostatnia, z Republiką Słowacką z 23 marca 2004 r., która to umowa jeszcze nie weszła w życie... No ale ma ona tę specyfikę, że przewidziane jest, iż w określonych przypadkach dozwolony jest pościg na terytorium drugiego państwa.

Postanowienia regulują szczegółowo formy współpracy, które enumeratywnie wyliczył pan senator Rau, więc nie będę ich powtarzać. Niemniej jednak jest to umowa, która wydaje się bardzo pożyteczna, podobnie jak ta z Litwą, ponieważ graniczymy z tymi państwami, przestępczość przygraniczna jest tam nagminna, jest więc rzeczywiście potrzeba wzmożenia środków, ażeby temu wszystkiemu zapobiec.

Rekomenduję w imieniu komisji tę ustawę do zatwierdzenia przez Wysoką Izbę. Dziękuję.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję, Pani Senator.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 regulaminu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż jedną minutę pytania do senatorów sprawozdawców.

Czy ktoś z państwa chce zadać takie pytanie? Nie widzę zgłoszeń.

Rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych oraz minister spraw wewnętrznych i administracji.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos mogą teraz zabrać obecni na posiedzeniu przedstawiciele rządu.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych reprezentuje, jak już wiemy, pan Janusz Stańczyk, podsekretarz stanu, a Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji - pan Marek Surmacz, sekretarz stanu. Witam panów.

Czy któryś z panów chciałby zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu?

(Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji Marek Surmacz: Panie Marszałku, po takich rekomendacjach uprzejmie dziękuję.)

Dziękuję bardzo.

Ale zgodnie z art. 44 ust. 6 regulaminu senatorowie mogą teraz zadać pytania przedstawicielom rządu.

Czy ktoś z państwa senatorów chce zadać takie pytanie? Nie widzę...

(Senator Janina Fetlińska: Jest pytanie.)

Już widzę. Bardzo proszę.

Senator Mirosław Adamczak:

Panowie Ministrowie, ja mam takie pytanie: czy mamy orientację, jaka jest skala przestępczości, jeżeli chodzi o tę właśnie strefę przygraniczną?

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Proszę bardzo.

Sekretarz Stanu
w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
Marek Surmacz:

Szanowny Panie Senatorze! Wysoka Izbo!

Zawarcie tej umowy ma umożliwić ściganie każdego rodzaju przestępczości mającej miejsce w strefie nadgranicznej, ale też takie działanie w wypadku zagrożeń, które stają się plagą obecnych czasów, czyli w wypadku zagrożeń terrorystycznych, przestępczości międzynarodowej. Taka umowa, szczególnie z Czechami, da nieograniczone możliwości współpracy co do ścigania tych najpoważniejszych przestępstw w obu krajach.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Skoro nie ma więcej pytań, otwieram dyskusję.

Ale nikt się do głosu nie zapisał, więc zgodnie z art. 52 ust. 2 regulaminu dyskusję zamykam.

Proszę państwa, głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o współpracy w zwalczaniu przestępczości, ochronie porządku publicznego oraz o współpracy na terenach przygranicznych, podpisanej w Warszawie dnia 21 czerwca 2006 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Bardzo państwu dziękuję.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dziesiątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym siódmym posiedzeniu w dniu 26 października 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek Senatu 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych oraz do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 275, a sprawozdania komisji w drukach nr 275A i 275B.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska, pana senatora Andrzeja Gołasia, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Andrzej Gołaś:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Celem omawianej ustawy jest wyrażenie zgody na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r.

Konwencja weszła w życie z dniem 8 lutego 1987 r. Jej stronami jest sto dwanaście państw.

Zmiana konwencji zmierza do rozszerzenia zakresu jej obowiązywania na stosowanie, przechowywanie oraz transport materiałów jądrowych w granicach państw stron konwencji oraz na ochronę fizyczną obiektów jądrowych.

Inną istotną zmianą konwencji jest wprowadzenie dla państw stron obowiązku utworzenia systemu ochrony fizycznej, obejmującego materiały jądrowe i obiekty jądrowe będące w zakresie jurysdykcji danego państwa. System taki powinien obejmować akty prawne oraz wskazywać organ odpowiedzialny za implementację instrumentów tego systemu.

Ponadto wprowadzono do konwencji i zdefiniowano nowe rodzaje przestępstw, które dotyczą: sabotażu rozumianego jako atak na obiekt jądrowy, przyczyniania się do organizowania działań przestępczych i przemytu lub kierowania takimi działaniami i przemytem.

Żadne z przestępstw określonych w konwencji nie będzie traktowane, w razie wystąpienia o ekstradycję lub o wzajemną pomoc prawną, jako akt polityczny, akt związany z działalnością polityczną lub podyktowany motywami politycznymi.

Ponadto żadne z postanowień konwencji nie będzie miało wpływu na transfer technologii jądrowych dla celów pokojowych, podejmowany dla wzmocnienia ochrony fizycznej materiałów jądrowych i obiektów jądrowych.

Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska na posiedzeniu w dniu 7 listopada 2006 r. jednomyślnie postanowiła zarekomendować Wysokiej Izbie przyjęcie załączonego projektu uchwały.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję panu senatorowi.

Teraz proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych, pana senatora Andrzeja Kaweckiego, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Andrzej Kawecki:

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych proszę Wysoki Senat o przyjęcie bez poprawek ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r.

Sejm uchwalił ustawę o tej ratyfikacji w dniu 26 października bieżącego roku. Komisja Spraw Zagranicznych na posiedzeniu 7 listopada 2006 r. jednogłośnie postanowiła wnieść o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Pan senator Gołaś omówił właściwie cały ten temat bardzo dokładnie. W istocie rzeczy, nie mam tutaj nic specjalnego do dodania, może poza tym, iż ratyfikacja tej poprawki do konwencji spowoduje konieczność pewnych zmian w ustawie z 29 listopada 2000 r., to jest w ustawie - Prawo atomowe, oraz w pewnym zakresie w kodeksie karnym. No, ale to wynika ze specyfiki tej ustawy. Dziękuję uprzejmie.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję panu senatorowi.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać trwające nie dłużej niż minutę pytania do senatorów sprawozdawców.

Czy ktoś pragnie zadać takie pytanie? Nikt.

Rozpatrywana ustawa była rządowym projektem ustawy. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych, minister środowiska oraz prezes Państwowej Agencji Atomistyki.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos mogą teraz zabrać obecni na posiedzeniu przedstawiciele rządu.

Ministerstwo Spraw Zagranicznych reprezentuje pan Janusz Stańczyk, podsekretarz stanu; Ministerstwo Środowiska - pan Mariusz-Orion Jędrysek, podsekretarz stanu, główny geolog kraju; a Państwową Agencję Atomistyki - prezes agencji, pan Jerzy Niewodniczański. Witam panów, dzień dobry.

Czy któryś z panów chciałby zabrać głos i przedstawić stanowisko rządu?

Bardzo proszę. Proszę może tutaj, Panie Ministrze.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Środowiska Mariusz-Orion Jędrysek:

W zasadzie chciałbym tylko króciutko powiedzieć, jeśli można, że nie mamy żadnych uwag, nic do dodania. Poza tym to wszystko, co ma być wprowadzone, już funkcjonuje na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 Regulaminu Senatu senatorowie mogą teraz zadawać pytania przedstawicielom rządu.

Czy ktoś chciałby zadać takie pytanie?

Bardzo proszę, pan senator Wach.

Senator Piotr Wach:

Poprawka do konwencji dotyczy ochrony fizycznej materiałów jądrowych. Ja chciałbym tak w sposób ogólny zapytać i otrzymać odpowiedź na pytanie: na czym polega ta ochrona fizyczna? Czy to chodzi o urządzenia techniczne, czy też o odpowiednio przeszkolone służby zabezpieczające te obiekty, w których znajdują się materiały jądrowe? Czyli z grubsza: na czym polega ta ochrona fizyczna, będąca przedmiotem poprawki do konwencji?

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Bardzo proszę, może z miejsca.

Prezes
Państwowej Agencji Atomistyki Jerzy Niewodniczański:

Jerzy Niewodniczański, prezes Państwowej Agencji Atomistyki.

Są trzy rodzaje środków ochrony fizycznej: po pierwsze, środki organizacyjne, na przykład przepustki i odpowiednia klasyfikacja ludzi, którzy mają dostęp lub nie mają dostępu; po drugie, środki techniczne, to znaczy wszelkiego rodzaju płoty plus różne zabezpieczenia elektroniczne, czasem bardzo wyszukane; no i po trzecie, środki ludzkie, to znaczy strażnicy, którzy również mogą to obronić. Tak że to jest dość rozbudowane. Inaczej się chroni fizycznie materiał jadący drogą, a inaczej składowany w magazynie, jeszcze inaczej reaktor itd.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Są jeszcze jakieś pytania? Tak, proszę.

Senator Piotr Wach:

Czy można prosić o uzupełnienie? Bo poprawka zapewne wzmacnia te środki ochrony. Na czym to polega? Które z tych środków ulegają wzmocnieniu czy też zmianie w wyniku poprawki?

(Prezes Państwowej Agencji Atomistyki Jerzy Niewodniczański: Jeżeli można...)

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Proszę.

Prezes
Państwowej Agencji Atomistyki Jerzy Niewodniczański:

Zasadniczo, jak już było powiedziane, w naszym prawie był obowiązek chronienia, fizycznego chronienia materiałów jądrowych, i to nie tylko tak, jak było to do tej pory wymagane w związku z poprzednią konwencją, czyli w czasie transportu transgranicznego, ale również w czasie transportu krajowego, składowania, różnego użytkowania itd. To znaczy wszystkie magazyny, w których na przykład są przechowywane jakieś ilości materiałów jądrowych, wymagają zainstalowania kamer, rejestracji ludzi wchodzących itd. I to obowiązywało. Z kolei w tej chwili będzie trzeba na przykład wprowadzić do kodeksu karnego odpowiednie zapisy wobec ludzi, którzy będą łamali dotyczące tego przepisy i będą łamali zasady ochrony fizycznej. Ale w zasadzie to wszystko już działa w Polsce, to znaczy te wszystkie techniczne sprawy są wprowadzane.

Jeżeli odpowiedziałem w pełni na pana pytania, to...

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Czy są jeszcze jakieś pytania? Nie ma.

Proszę państwa, czas na dyskusję, którą otwieram.

Ale ponoć nikt się nie zapisał, więc dyskusję zamykam.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 informuję, że głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji Poprawki do Konwencji o ochronie fizycznej materiałów jądrowych, przyjętej w Wiedniu dnia 8 lipca 2005 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu jedenastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji tekstu jednolitego zmienionego Statutu Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego, przyjętego w Hadze dnia 30 czerwca 2005 r.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym siódmym posiedzeniu 26 października 2006 r. Do Senatu przekazano ją 27 października. Marszałek Senatu 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Spraw Zagranicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 276, a sprawozdanie - w druku nr 276A.

Teraz proszę sprawozdawcę Komisji Spraw Zagranicznych, pana senatora Raua, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania.

Senator Zbigniew Rau:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Komisja Spraw Zagranicznych w dniu 7 listopada bieżącego roku debatowała nad ustawą o ratyfikacji tekstu jednolitego zmienionego Statutu Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego, przyjętego w Hadze dnia 30 czerwca 2005 r. Dotyczą tego druki sejmowe nr 943 i 1041 oraz senackie - nr 276 i 276A.

Haska Konferencja Prawa Prywatnego Międzynarodowego jest najstarszą organizacją międzynarodową, której celem statutowym jest unifikacja norm międzynarodowego prawa prywatnego. Od 1893 r. projekty konwencji regulujących zakres międzynarodowego prawa prywatnego podlegały negocjacjom podczas konferencji dyplomatycznych zwoływanych ad hoc w Hadze. Od roku 1955 obowiązuje statut konferencji, który zapewnił jej stałe struktury organizacyjne. W 2005 r. dokonano zmiany tegoż statutu, mając na uwadze kilka istotnych kwestii, między innymi umożliwienie przyjęcia do grona członków tejże konferencji jako organizacji międzynarodowej innych organizacji międzynarodowych, szczególnie Unii Europejskiej.

Stąd też w Polsce prowadzone są dwie równoległe procedury: z jednej strony ratyfikacji właśnie zmienionego i uzupełnionego statutu, a z drugiej strony wyrażenia zgody w Radzie Unii Europejskiej na przystąpienie Unii jako całej organizacji do tejże konferencji, która też jest organizacją międzynarodową.

Dalsze zmiany statutu dotyczą jego nowelizacji i trybu wprowadzania przyszłych zmian, które są teraz dalej rozbudowywane. Te przyszłe zmiany uzależnione są od zgody wszystkich państw stron, a nie jak dotąd od głosowania większościowego w zgromadzeniu państw stron tej organizacji.

Powołano także nowe organy konferencji, które mają przyczynić się do usprawnienia pracy polegającej głównie na tworzeniu projektów różnych aktów prawa międzynarodowego w dziedzinie prawa międzynarodowego prywatnego, które stanowi istotną część ogólnego porządku prawnego, także w naszym kraju.

Pewne pytania może wywołać tryb ratyfikacyjny, który był dość szeroko dyskutowany, także jeśli chodzi o obszar właściwości Rady Ministrów. Trzeba bowiem wskazać, iż Polska przystąpiła do Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w 1984 r. na mocy decyzji ówczesnego prezydium rządu, co powoduje, iż statut tej organizacji międzynarodowej nie podlegał do tej pory żadnemu zatwierdzeniu w sposób zgody z postanowieniami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. By zmienić to i nadać należną rangę temu aktowi, rząd wystąpił do dokonanie ratyfikacji zgodnie z art. 89 ust. 1 pkt 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi wyraźnie, że w związku z członkostwem Polski w organizacjach międzynarodowych stosowana jest ratyfikacja za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie.

Sejm wyraził zgodę na dokonanie przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji tekstu jednolitego zmienionego statutu Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego w dniu 26 października bieżącego roku.

Komisja Spraw Zagranicznych jednomyślnie wypowiedziała się za ratyfikacją tegoż statutu, no a mnie przypada zaszczyt proszenia Wysokiej Izby o to, by raczyła przyjąć opinię i sprawozdanie komisji zawarte w druku senackim nr 276A.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję panu senatorowi.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 przed przystąpieniem do dyskusji senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytania do senatora sprawozdawcy.

Czy ktoś z państwa chciałby zadać takie pytanie?

(Głos z sali: Nie ma pytań.)

Rozpatrywana ustawa była projektem rządowym. Do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych został upoważniony minister spraw zagranicznych.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos może zabrać obecny na posiedzeniu przedstawiciel rządu.

Pana ministra już witałem.

Czy pan minister chciałby zabrać głos w sprawie tej ustawy i przedstawić stanowisko rządu?

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Janusz Stańczyk: Dziękuję, Panie Marszałku.)

Dziękuję bardzo.

Zgodnie z art. 44 ust. 6 senatorowie mogą zgłaszać z miejsca pytania do obecnego na posiedzeniu przedstawiciela rządu.

Czy ktoś z państwa chce zadać takie pytanie? Nie. Dziękuję bardzo.

Teraz czas na dyskusję.

Nikt się jednak do niej nie zapisał.

W związku z tym, na podstawie art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu, zamykam dyskusję.

Głosowanie w sprawie ustawy o ratyfikacji tekstu jednolitego zmienionego Statutu Haskiej Konferencji Prawa Prywatnego Międzynarodowego, przyjętego w Hadze dnia 30 czerwca 2005 r., zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu dwunastego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na dwudziestym ósmym posiedzeniu w dniu 16 listopada 2006 r. Do Senatu przekazano ją 16 listopada. Marszałek Senatu w dniu 20 listopada, zgodnie z art. 68 ust. 1...

(Głos z sali: Do widzenia.)

Do widzenia.

...Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Tekst ustawy zawarty jest w druku nr 291, a sprawozdanie w druku nr 291A.

Proszę sprawozdawcę Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senatora Antoniego Szymańskiego o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania komisji.

Senator Antoni Szymański:

Panie Marszałku! Pani Minister! Pani i Panowie Senatorowie!

Mam zaszczyt przedstawić w imieniu Komisji Rodziny i Polityki Społecznej sprawozdanie dotyczące zmiany ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Zmiana nie jest duża i odnosi się do uprawnienia do dodatku dotyczącego dzieci rozpoczynających naukę szkolną. W obecnym stanie prawnym do świadczeń rodzinnych uprawnione są te dzieci, w których rodzinach przeciętny dochód na członka rodziny nie przekracza 504 zł. Takie dzieci zaczynające rok szkolny otrzymują 100 zł dodatku związanego z wydatkami ponoszonymi przez rodzinę na przybory szkolne, dodatku związanego z rozpoczęciem nauki szkolnej. Otóż od dwóch lat obowiązek szkolny wygląda tak, tak to można określić, że dzieci zaczynają naukę już w klasie zerowej. Ale obecne rozwiązania prawne tego nie uwzględniają.

Ustawa zmierza do tego, żeby z tego uprawnienia mogły korzystać nie tylko dzieci w klasie pierwszej, ale również dzieci, które zaczynają naukę, pracę w klasie zerowej. W tym okresie dzieci również są zobowiązane do szkoły czy do przedszkola, jeśli tam jest zorganizowana zerówka, przynieść przybory szkolne, przynieść podręczniki, tak że są pewne wydatki z tego tytułu. Rozszerzenie jest zatem uzasadnione.

Rząd sprawdził, czy wojewodowie w tym roku mają środki, które nie były na ten cel planowane na początku tego roku. A środki, które należałoby przeznaczyć na to w roku bieżącym, gdybyśmy tę ustawę uchwalili, to 20-22 milionów zł. Otóż wojewodowie takie środki posiadają i jeżeli Senat tę ustawę uchwali, to wówczas w okolicach połowy grudnia rodzice na dzieci, które zaczęły swoją edukację w zerówce, otrzymają wspomniane 100 zł.

Komisja uznała, że rozwiązania wypracowane przez Sejm są właściwe. Te rozwiązania są popierane przez rząd, są na nie, jak powiedziałem wcześniej, środki finansowe. Wydaje się, że ta pomoc do rodzin powinna trafić jak najwcześniej, dlatego komisja jednogłośnie opowiedziała się za tym, żeby przyjąć tę ustawę bez poprawek. Dziękuję za uwagę.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Zgodnie z art. 44 ust. 5 Regulaminu Senatu senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytania do senatora sprawozdawcy.

Czy ktoś z państwa senatorów chciałby zadać pytanie?

Proszę bardzo, pan senator Wittbrodt.

Senator Edmund Wittbrodt:

Dziękuję bardzo.

Ja mam pytanie, czy 20 milionów zł, o których mówił pan senator sprawozdawca, to jest kwestia tego roku, czy już całoroczne przyszłościowe zapotrzebowanie na środki?

Senator Antoni Szymański:

Panie Senatorze, to chodzi o ten rok, chodzi o to zwiększenie i dlatego zaznaczyłem, że sprawdzano, czy wojewodowie posiadają taką kwotę, czy będzie pokrycie, czy będzie, krótko mówiąc, możliwa realizacja tego. Rząd poinformował nas, że możliwa będzie realizacja tego w roku bieżącym. Gdybyśmy tego nie rozpatrywali na tym posiedzeniu Senatu, to wówczas, z tego względu, że ustawa ma wejść w życie czternaście dni od dnia ogłoszenia, ale z mocą od 1 września 2006 r., trzeba byłoby przewidzieć w przyszłym budżecie kwotę, która byłaby większa, czyli kwotę dotyczącą nie tylko klas od klasy pierwszej. No, z całą pewnością z punktu widzenia rodzin jest korzystniej, żeby te środki finansowe wpłynęły jak najszybciej. Dlatego dla nas był przekonywający argument rządu, że wojewodowie dysponują tymi kwotami i że mogą przekazać je w roku bieżącym.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Pan senator Massalski.

Senator Adam Massalski:

Ja mam pytanie, czy te dzieci, które dostaną tę kwotę w klasie zerowej, później w klasie pierwszej jej nie dostaną, czy dostaną ją i w klasie zerowej, i w klasie pierwszej.

Senator Antoni Szymański:

Panie Senatorze, to jest dodatek związany z początkiem roku szkolnego, czyli z tymi szczególnymi wydatkami. Tak więc dzieci dostają go i w klasie zerowej, i w następnych latach również, jeśli rodziny są uprawnione, czyli jeśli jest w nich poniżej 504 zł na członka rodziny.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Są jeszcze jakieś pytania?

Proszę bardzo, pan senator Wach.

Senator Piotr Wach:

Z tego wynikałoby, że skoro jest 20 milionów zł i jest po 100 zł, to jest dwieście tysięcy uprawnionych, o ile się nie mylę. Czy rzeczywiście taka może być liczba dzieci uprawnionych? No chyba, że po prostu się pomyliłem, ale wydaje mi się, że nie.

Senator Antoni Szymański:

Panie Senatorze, to jest wyliczenie, które zaprezentowała dzisiaj pani minister, obecna na sali. Pani minister stwierdziła, że ponad 50% dzieci, które zaczynają edukację w klasie zerowej, jest jednocześnie dziećmi uprawnionymi do tego. I z tego wyliczenia wynika, że to jest taka kwota.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Czy są jeszcze jakieś pytania? Nie ma.

Rozpatrywana ustawa została wniesiona jako poselski projekt ustawy.

Zgodnie z art. 50 Regulaminu Senatu głos może zabrać obecny na posiedzeniu przedstawiciel rządu. Rząd, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej reprezentuje podsekretarz stanu, pani Joanna Kluzik-Rostkowska - dzień dobry pani, witam.

Czy chciałaby pani zabrać głos?

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej Joanna Kluzik-Rostkowska: Tak.)

Chciałaby pani. To zapraszam tutaj.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej
Joanna Kluzik-Rostkowska:

Witam państwa serdecznie.

Ja powiem kilka słów, żeby uzupełnić to, co mówił pan senator Szymański. Tak naprawdę jest tak, że w tej chwili do tego corocznego jednorazowego świadczenia, wyprawki są uprawnione wszystkie dzieci, które są objęte tymi świadczeniami rodzinnymi, wszystkie, począwszy od pierwszej klasy podstawówki. Zapomniano o tym, że zerówka od dwóch lat jest obowiązkowa i że niesie to takie same nakłady finansowe. Zatem tak naprawdę tym, czym się zajmujemy dzisiaj, parlament powinien był się zająć dwa lata temu, wtedy, kiedy ta zerówka zaczynała być obowiązkowa. W tej chwili chodzi o to, żeby jak najszybciej zerówkowiczów dopuścić do tych świadczeń, tym bardziej że wojewodowie, wszyscy wojewodowie mają na te wypłaty pieniądze. Gdyby się nie udało przeprowadzić tego przez parlament w tym roku, to wtedy te pieniądze wrócą do budżetu, a tak to można je po prostu już wydatkować. Tak że to jest naprawdę tylko kwestia uporządkowania tego tak, żeby do całej puli dzieci, które korzystają z tych świadczeń rodzinnych, korzystają z tej wyprawki, dorzucić zerówkowiczów. Przyszłych zerówkowiczów jest 38... Przepraszam, gdyby wszystkich zerówkowiczów tym objąć, to wydalibyśmy 38 milionów zł, ale z tego względu, że około 50% zerówkowiczów jest uprawnionych do korzystania ze świadczeń rodzinnych, ta kwota będzie wynosiła dwadzieścia kilka milionów. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Może pani minister jeszcze tutaj zostanie, ponieważ zgodnie z art. 44 ust. 6 senatorowie mogą zgłaszać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytania do przedstawiciela rządu.

Czy koś chciałby zadać pytania?

Pan senator Gołaś.

Senator Andrzej Gołaś:

Moje pytanie dotyczy... Jest to problem arytmetyczny, bo podtrzymuję wątpliwość mojego kolegi senatora i wydaje mi się, że dwieście tysięcy razy sto to jest właśnie dwadzieścia milionów. Czyli z tego wynikałoby, że rzeczywiście dwieście tysięcy dzieci jest do tego upoważnionych. A pytanie kolegi senatora dotyczyło tego, czy rzeczywiście aż tyle dzieci jest uprawnionych do korzystania z tego zasiłku. Dziękuję.

(Rozmowy na sali)

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej
Joanna Kluzik-Rostkowska:

Przepraszam, musiałam się skontaktować z moją dyrektorką od świadczeń rodzinnych. Rzeczywiście, wszystkich zerówkowiczów w całej Polsce jest trzysta osiemdziesiąt tysięcy, a tych uprawnionych będzie około dwustu...

(Głos z sali: Dwustu tysięcy.)

Tak, tak. Bo tak jak mówił pan senator Szymański, trzeba mieć 504 zł netto na osobę w rodzinie albo mniej, żeby mieć dostęp do tych świadczeń rodzinnych, i my wiemy, że około 50% polskich rodzin ma dostęp do tych świadczeń rodzinnych. Cała ustawa o świadczeniach rodzinnych kosztuje nas rocznie 10 miliardów zł z lekkim okładem, więc w tym kontekście ta suma dwudziestu kilku milionów, chociaż każda złotówka jest ważna, nie przewraca ustawy czy budżetu i wszyscy, i Ministerstwo Edukacji Narodowej, i Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, i Ministerstwo Finansów byli zgodni, że po prostu trzeba tych zerówkowiczów dopisać, skoro oni są objęci obowiązkiem szkolnym.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Pan senator Chróścikowski.

Senator Jerzy Chróścikowski:

Dziękuję, Panie Marszałku.

Pani Minister, a jak będzie to traktowane w wypadku rolników? Czy rolnicy... Wiemy, że jest kilka metod naliczania. Czy to będzie naliczanie zgodnie z tym 504... Bo w wypadku, gdy jeden z rolników członków rodziny podejmie pracę, inaczej się to nalicza. W tym momencie nie obowiązuje naliczanie związane z tymi 2 ha itd., tylko liczy się dodatkowe wynagrodzenie. Często wychodzi, że w gospodarstwie się zarabia 20 tysięcy zł na miesiąc. Takie naliczanie to jest dla nas szok. Pytam się, czy w tym systemie będzie to uwzględniane, czy nie.

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej
Joanna Kluzik-Rostkowska:

To znaczy, przede wszystkim my tu mówimy o poprawce, która zostaje wprowadzona do systemu już istniejącego. Rzeczywiście z gospodarstwami rolniczymi jest taki problem, że tylko 5% gospodarstw faktycznie liczy dochód, a dochody całej reszty się liczy na podstawie tak zwanego hektara przeliczeniowego. Rok temu, w grudniu, kiedy była wprowadzona nowelizacja ustawy, która wprowadzała podwójne becikowe, w tej ustawie została zmniejszona kwota dochodu z hektara przeliczeniowego ze 194 zł do 135 zł i dzięki temu kilkaset tysięcy rolników wpadło w ten system. To naprawdę jest znacząca kwota, która podwyższyła koszty budżetowe o prawie 1 miliard zł. Wszystkie te rodziny, które dzisiaj mają dostęp do świadczeń rodzinnych, a ponad 60% rodzin, które korzystają ze świadczeń rodzinnych, to są rodziny nie mieszkające na wsi, automatycznie mają dostęp do tego świadczenia. Tam jest cały szereg różnych udogodnień i różnych możliwości korzystania z tych świadczeń w zależności od tego, ile się ma dzieci, w jakim wieku się ma dzieci, czy te dzieci się uczą w miejscu zamieszkania, czy te dzieci dostają stypendia, czy one mają dojeżdżać do szkoły, czy te dzieci są niepełnosprawne. No, jest ileś różnych możliwości i jednym z elementów jest wyprawka szkolna, która w przeszłości wynosiła 90 zł, ale nowelizacją ustawy została podniesiona do 100 zł wypłacanych jednorazowo na początku roku.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

Pan senator chciałby jeszcze zadać pytanie.

Senator Jerzy Chróścikowski:

Tak. Jeżeli jest dwoje członków rodziny, mąż i żona, i do tego mają dzieci, to jak rozumiem, liczy się 3,75 na 1 ha... Bodajże taki jest przelicznik 3,75, tak? Jeżeli tak, to ja rozumiem, że zgodnie z tym przelicznikiem wychodzi taka kwota, którą pani minister podała. W przypadku, kiedy jeden z rodziców podjął pracę...

(Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej Joanna Kluzik-Rostkowska: No dobrze, ale to jest kwestia...)

Jak to wygląda konkretnie w tym przypadku?

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej
Joanna Kluzik-Rostkowska:

To jest uzależnione od tego, czy można liczyć dochód w rodzinie na podstawie wpływów, czy się traktuje to gospodarstwo rolne jako ilość posiadanych hektarów i się to przelicza w zależności od tego, ile się ma hektarów. Oczywiście z hektarem przeliczeniowym jest problem. W zależności od tego, do jakich celów ma to służyć, dochód z hektara powinien być albo możliwie wysoki - kiedy na przykład chce się zaciągnąć kredyt w banku, to w interesie gospodarstwa rolnego jest to, żeby ten dochód z hektara przeliczeniowego był wysoki - albo niski, kiedy ma to umożliwić dostęp do świadczeń rodzinnych. A ponieważ w zeszłym roku została wprowadzona zmiana do świadczeń rodzinnych, to powstała dosyć kuriozalna sytuacja, przed którą ja ostrzegałam parlament. W tej chwili mamy taką sytuację, że w przypadku świadczeń rodzinnych dochód z hektara przeliczeniowego to 135 zł, ale w przypadku pomocy społecznej, która tak naprawdę jest ostatnią deską ratunku i tak powinna być traktowana, to jest 194 zł.

Wiem, że w ministerstwie rolnictwa trwają przymiarki do tego, żeby zmienić sposób badania zasobności gospodarstw rolnych, aby to miało solidniejsze podstawy w rzeczywistości. Tutaj po prostu wprowadzamy poprawkę do systemu, który już istnieje. Jeżeli rodzina jest w systemie, jeżeli korzysta ze świadczeń rodzinnych, w zależności od tego, ile jest w niej dzieci, w jakim wieku... To jest po prostu ktoś, kto i tak korzysta ze świadczeń rodzinnych, jest w tym systemie, ma dziecko w zerówce, wydał pieniądze na długopisy, książki, ołówki, bo jest taki obowiązek - chodzi o to, żeby mógł pójść i dostać te 100 zł.

Nie ma tutaj żadnej rewolucji w systemie liczenia i wprowadzania osób w świadczenia rodzinne. Aczkolwiek zgadzam się z panem, że sama sprawa hektara przeliczeniowego i liczenia zasobności gospodarstw rolniczych wymaga bardzo poważnej pracy. Wiem skądinąd, że takie prace w ministerstwie rolnictwa trwają.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję bardzo.

Są jeszcze jakieś pytania?

Dziękuję bardzo, Pani Minister.

Otwieram dyskusję.

Przypominam o wymogach regulaminowych dotyczących czasu, o konieczności zapisywania się u pana senatora prowadzącego listę mówców, a przede wszystkim o obowiązku składania podpisanych wniosków o charakterze legislacyjnym do marszałka Senatu do czasu zamknięcia dyskusji.

Do głosu zapisał się pan senator Trybuła.

Bardzo proszę.

Senator Zbigniew Trybuła:

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Chciałbym gorąco poprzeć projekt tej ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych. Cieszę się, że zauważono ten błąd. Cieszę się, chociaż mnie nie będzie to przysługiwało ze względu na dochody. Ale mój syn jest w zerówce, mój szósty syn jest w zerówce, i z autopsji wiem, że podręczniki do klasy zerowej są już poważnymi podręcznikami. To nie jest jeden podręcznik, tam ich jest parę, i właściwie to jest to samo, co w naszych czasach było w pierwszej klasie. Te podręczniki nie są tanie. Ja coś wiem o wszystkich tych podręcznikach, bo mam szóstkę dzieci i wiem, ile kosztuje wyprawka szkolna dla wszystkich dzieci. Ponieważ zapomniano o zerówkowiczach... Wydaje mi się, że dobrze, że teraz ten błąd jest naprawiany. I jeszcze tak humorystycznie powiem o tym, jaka duża jest waga klas zerowych. Kiedy pytam mojego syna, jak było w przedszkolu, to on mówi: tato, nie w przedszkolu, tylko w zerówce. To jest poważna rzecz.

Raz jeszcze gorąco popieram. Dziękuję bardzo.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Dziękuję.

To wyczerpuje listę mówców.

Zgodnie z art. 52 ust. 2 Regulaminu Senatu zamykam dyskusję.

Głosowanie w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych zostanie przeprowadzone pod koniec posiedzenia Senatu.

Za chwilę zarządzę przerwę, ale najpierw komunikaty.

Senator Sekretarz
Roman Ludwiczuk:

Panie i Panowie, Przewodniczący komisji senackich, zgodnie z art. 13 ust. 3 Regulaminu Senatu zwołuję posiedzenie przewodniczących komisji Senatu na dzień 22 listopada 2006 r., piętnaście minut po ogłoszeniu przerwy.

Wspólne posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Obrony Narodowej w sprawie rozpatrzenia wniosku do ustawy o zmianie ustawy o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa odbędzie się bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy w obradach Senatu w sali nr 217.

Uprzejmie informuję, że posiedzenie Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich odbędzie się w dniu 22 listopada 2006 r. o godzinie 16.30 w sali nr 179, a nie, jak poinformowano wcześniej, w dniu 23 listopada. Porządek obrad: rozważenie podjęcia uchwały Senatu RP w sprawie przeciwdziałania korupcji politycznej.

Posiedzenie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą, poświęcone pierwszemu czytaniu projektu ustawy o opiece Senatu nad Polonią i Polakami za granicą, druk nr 255, odbędzie się w dniu dzisiejszym, bezpośrednio po zakończeniu obrad, w sali nr 176.

Posiedzenie konwentu bezpośrednio po ogłoszeniu przerwy.

Wicemarszałek Ryszard Legutko:

Zarządzam przerwę do godziny 18.30.

Senator Sekretarz
Roman Ludwiczuk:

Przewodniczący komisji senackich, piętnaście minut po ogłoszeniu przerwy, sala nr 182.

(Przerwa w obradach od godziny 15 minut 06
do godziny 18 minut 33)

Wicemarszałek Marek Ziółkowski:

Wysoka Izbo, wznawiam obrady.

Senatorów sekretarzy proszę o zajęcie miejsc przy stole prezydialnym.

Przystępujemy do rozpatrzenia punktu trzynastego porządku obrad: trzecie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

Przypominam, że drugie czytanie tego projektu odbyło się na posiedzeniu w dniu 9 listopada. Senat po przeprowadzonej dyskusji skierował projekt uchwały do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich w celu ustosunkowania się do zgłoszonych w toku dyskusji wniosków. Komisje na wspólnym posiedzeniu w dniu 9 listopada ustosunkowały się do wniosku i przygotowały dodatkowe sprawozdanie połączonych komisji. Sprawozdanie...

(Rozmowy na sali)

Wysoki Senacie, proszę o ciszę.

Przypominam, że zgodnie z art. 82 ust. 1 trzecie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu obejmuje przedstawienie Senatowi dodatkowego sprawozdania komisji o projekcie uchwały oraz głosowanie.

Proszę zatem sprawozdawcę Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, pana senatora Włodzimierza Łyczywka, o zabranie głosu i przedstawienie sprawozdania.

Panie Senatorze, mównica jest pańska.

Senator Włodzimierz Łyczywek:

Panie Marszałku, mam nadzieję, że nie na długo.

Panie i Panowie, na poprzednim posiedzeniu Senatu przedstawiałem stanowisko komisji, które było...

(Rozmowy na sali)

...jednomyślne i zbieżne z tym, co przedstawili wnioskodawcy, a co miało znaczenie w aspekcie art. 54 Regulaminu Senatu. Do poprzedniego posiedzenia Senatu dwukrotnie zdarzyło się, że, krótko mówiąc, trzeba było odesłać cały pakiet do komisji w sytuacji, gdy wszystkie poprawki zostały odrzucone, a nie było głosowania nad przyjęciem ustawy bez poprawek.

Pan senator Wiatr złożył jeszcze raz poprawkę dotyczącą takiej sytuacji, gdy Izba już głosowała nad przyjęciem bez poprawek i odrzuciła to, czyli rozstrzygnęła tę kwestię negatywnie, a następnie głosowała nad poprawkami; można wtedy byłoby ponownie głosować nad przyjęciem bez poprawek. Oczywiście jest to rozwiązanie, które, że tak powiem, klajstruje jak najwięcej dziur i sprawia, żeby było jak najmniej takich sytuacji, kiedy trzeba będzie przerywać obrady i głosowanie.

W tej sprawie komisja była niejednomyślna, ale jednak podzieliła opinię wnioskodawcy i uznała, że - w przypadku art. 54 - jeżeli głosowanie nad przyjęciem bez poprawek będzie negatywne, potem będą głosowania nad poprawkami i wszystkie będą ujemne, negatywne, to będzie można jeszcze raz złożyć wniosek o głosowanie bez poprawek bez odsyłania do komisji. Takie jest stanowisko większości i takie stanowisko państwu przedstawiam.

Wicemarszałek Marek Ziółkowski:

Panie Senatorze, dziękuję bardzo.

Zgodnie z regulaminem w tej chwili mogą zabrać głos sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Panie Senatorze Wiatr, czy chce pan zabrać głos jako senator wnioskodawca?

Zapraszam do zabrania głosu.

Senator Kazimierz Wiatr:

Panie Marszałku! Panie i Panowie Senatorowie!

Rzeczywiście opracowałem taki wniosek i w imieniu wnioskodawców go przedłożyłem. Dotyczył on tych spraw, o których pan senator sprawozdawca przed chwilą mówił; mieliśmy już co najmniej cztery takie przypadki, także na ostatnim posiedzeniu, kiedy nie był postawiony wniosek o przyjęcie bez poprawek i trzeba to było przekazywać do komisji.

Muszę powiedzieć, że ten wniosek, sformułowany i poparty przez senatorów i przedłożony komisji, został zmodyfikowany przez Biuro Legislacyjne. Jedna modyfikacja polegała na wygładzeniu jego treści, a druga na dodaniu słów: "a nie był wcześniej poddany pod głosowanie".

(Rozmowy na sali)

Muszę powiedzieć, że na ostatnim posiedzeniu połączonych komisji regulaminowej i ustawodawczej podnoszone były takie argumenty...

(Rozmowy na sali)

...że jest troszkę niepoważne, żeby Izba dwukrotnie głosowała nad tym samym wnioskiem. Otóż chciałbym tutaj przedstawić uzasadnienie, które przedkładałem połączonym komisjom. Sprawa nie jest taka oczywista. Są takie ustawy, w przypadku których państwo senatorowie mają jasny pogląd, czy powinny być przyjęte bez poprawek, czy z poprawkami. Ale są też sytuacje pośrednie, kiedy - mogę to powiedzieć w swoim imieniu - nie mam pewności, czy nie będąc za pewnymi poprawkami, nie powinienem dać Wysokiej Izbie szansy wypowiedzenia się, czy te poprawki mają przejść, czy nie.

A zatem jest pierwszy wniosek o przyjęcie bez poprawek, jestem mu przeciwny, ażeby Senat jednak w sprawie poprawek się wypowiedział; następnie Senat głosuje nad tymi poprawkami i one wszystkie upadają. Wtedy ponownie ktoś z senatorów może - nie musi, bo to nie jest z automatu - zgłosić wniosek o przyjęcie tej ustawy, po tych głosowaniach, bez poprawek.

Konkludując, chciałbym powiedzieć, że powaga Izby nie doznaje tu żadnego uszczerbku, ponieważ nie jest to zwykła reasumpcja głosowania, to znaczy drugie głosowanie odbywa się w innych okolicznościach niż pierwsze. Te okoliczności dotyczą tego, że Izba posiadła nową informację, o tym, iż Senat nie poparł poprawek, czego nie wiedział, podejmując decyzję w głosowaniu nad przyjęciem bez poprawek. Jeszcze raz chciałbym bardzo podziękować połączonym komisjom, że ten mój kolejny wniosek poparły. Myślę, że on będzie dobrze służył pracy Izby. Bardzo dziękuję.

Wicemarszałek Marek Ziółkowski:

Dziękuję, Panie Senatorze.

Chciałbym wszystkich państwa zapytać, czy ktoś chce, zgodnie z Regulaminem Senatu, zadać z miejsca trwające nie dłużej niż minutę pytanie senatorowi sprawozdawcy albo wnioskodawcy.

Proszę państwa, w tym momencie nie widzę zgłoszeń do takich pytań. Informuję zatem, że...

Panie Senatorze, pan ma zwyczaj podnoszenia ręki, kiedy ja już mówię, że nie widzę zgłoszeń. No, ale trudno.

(Senator Piotr Andrzejewski: To właśnie po to, żeby pan zobaczył, Panie Marszałku.)

Do kogo jest to pytanie, Panie Senatorze?

(Senator Piotr Andrzejewski: Do senatora sprawozdawcy.)

Proszę bardzo.

Senator Piotr Andrzejewski:

Panie Senatorze, dla uzmysłowienia, nad czym będziemy głosować, dosyć istotna jest kwestia informacji, czy to jest jednoznaczne skreślenie dotychczasowego brzmienia ust. 5, który brzmi: w razie niepodjęcia uchwały Senat może przekazać ponownie jej projekt do rozpatrzenia przez właściwe komisje. Czy ten przepis zostaje, czy też zgodnie z redakcją, która jest zaproponowana, znika?

Senator Włodzimierz Łyczywek:

Znika.

(Senator Piotr Andrzejewski: Otóż to.)

Znika, dlatego że przecież treść uchwały projektowanej przez wnioskodawców jest jasna, a dodatkowe, uzupełniające sprawozdanie obu komisji zajmowało się przed trzecim czytaniem tylko i wyłącznie jedną kwestią, tylko tym jednym zdaniem po przecinku: a nie był wcześniej poddany pod głosowanie. To jest tylko ten problem. Poprzednio to wszystko już było jasne. Ja już składałem sprawozdanie w tym zakresie.

(Senator Kazimierz Wiatr: Ja mam pytanie.)

Wicemarszałek Marek Ziółkowski:

Przepraszam, Panie Senatorze, do kogo pan senator ma pytanie?

(Senator Kazimierz Wiatr: Do sprawozdawcy.)

W pana przypadku jest tylko jedyna możliwość.

(Senator Kazimierz Wiatr: Oczywiście.)

Do samego siebie to raczej byłoby niemożliwe.

Senator Kazimierz Wiatr:

To znaczy, ja mam pytanie do sprawozdawcy, bo tutaj chyba pan senator Andrzejewski pytał o pkt 5, a nie ust. 5. To są dwie różne sprawy. Przedmiotowa poprawka dotyczy pktu 5, zastąpienia go nową treścią, natomiast ustępem 5 w ogóle się nie zajmujemy. Ta możliwość: w razie niepodjęcia uchwały Senat może przekazać ponownie jej projekt do rozpatrzenia przez właściwe komisje, dalej pozostaje w niezmienionym brzmieniu. Proszę o odpowiedź, czy moja interpretacja jest właściwa.

Senator Włodzimierz Łyczywek:

Jasne. Oczywiście, Panie Senatorze. Przecież my się zajmujemy tylko i wyłącznie ustępem 1 pktem 5, a nie pktem 5, który brzmi: w razie niepodjęcia uchwały...

(Senator Piotr Andrzejewski: Czyli to zostaje...)

Podejmujemy uchwałę, chyba że drugie głosowanie, bez poprawek, byłoby znowu negatywne. No, to się może zdarzyć, ja sobie wyobrażam taką sytuację, aczkolwiek to już by wskazywało na to, że w Izbie dzieje się coś złego.

Wicemarszałek Marek Ziółkowski:

Proszę państwa, teraz naprawdę nie widzę innych zgłoszeń do zadania pytań.

W takim razie informuję wszystkich państwa, że przechodzimy do głosowań nad kolejnymi punktami.

Proszę o należyte skupienie się.

Zatem przystępujemy do głosowania nad projektem uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

Zgodnie z regulaminem informuję, że w pierwszej kolejności zostanie przeprowadzone głosowanie nad wnioskiem o wprowadzenie poprawki, jest to druk nr 254X, a następnie nad przyjęciem projektu w całości w brzmieniu zaproponowanym przez komisję.

Przystępujemy do głosowania nad przedstawioną przez senatora Kazimierza Wiatra poprawką, druk nr 254X. Poprawka ta umożliwia głosowanie przez Senat nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek także w przypadku uprzedniego odrzucenia przez Senat takiego wniosku oraz odrzucenia wszystkich zgłoszonych poprawek.

Proszę państwa, zaczynamy głosowania.

Proszę wcisnąć przycisk obecności.

Kto jest za? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Dziękuję.

Ogłaszam wyniki głosowania.

Na 83 obecnych senatorów 51 głosowało za, 21 - przeciw, 11 wstrzymało się od głosu. Wszyscy głosowali. (Głosowanie nr 1)

Zatem Senat przyjął poprawkę.

Po przeprowadzeniu głosowania nad tą poprawką przystępujemy do głosowania nad przyjęciem projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętej przed chwilą poprawki.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa jest za przyjęciem projektu uchwały? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Analogicznie, przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Proszę o podanie wyników.

Na 84 obecnych senatorów 83 głosowało za, nikt nie był przeciw, 1 osoba wstrzymała się od głosu. (Głosowanie nr 2)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, iż Senat podjął uchwałę w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

W tym momencie kończymy punkt trzynasty.

Wysoka Izbo, powracamy do rozpatrywania punktu pierwszego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej.

Przypominam, że debata nad ustawą została zakończona. Obecnie możemy przystąpić do głosowania.

Przystępujemy do głosowania w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej.

Przypominam, że Komisja Gospodarki Narodowej przedstawiła projekt uchwały, w którym wnosiła o przyjęcie tej ustawy bez poprawek. Druk nr 288A.

Przystępujemy do głosowania.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Dziękuję bardzo.

Proszę o odczytanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 58 głosowało za, 27 wstrzymało się od głosu. (Głosowanie nr 3)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, iż Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej.

Koniec punktu pierwszego.

Powracamy do rozpatrywania punktu drugiego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i innych przestępstw oraz współdziałaniu na terenach przygranicznych, podpisanej w Wilnie dnia 14 marca 2006 r.

Przypominam, że debata została zakończona. Możemy przystąpić do głosowania.

Przystępujemy do głosowania.

Przypominam, że Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Praw Człowieka i Praworządności przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał wnoszące o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu uchwały? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Dziękuję.

Proszę bardzo o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 85 głosowało za. (Głosowanie nr 4)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej o współpracy w zwalczaniu przestępczości zorganizowanej i innych przestępstw oraz współdziałaniu na terenach przygranicznych, podpisanej w Wilnie dnia 14 marca 2006 r.

Koniec punktu drugiego.

Powracamy do rozpatrywania punktu trzeciego porządku obrad, teraz będzie bardzo długa nazwa ustawy: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r.

Przypominam, że debata została zakończona. Możemy przystąpić do głosowania.

Przystępujemy do głosowania w sprawie tej ustawy.

Przypominam, że Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Praw Człowieka i Praworządności przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał wnoszące o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto z państwa senatorów jest za przyjęciem przedstawionego projektu? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów 84 głosowało za, 1 - przeciw. (Głosowanie nr 5)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie - czytam nazwę - ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie 9 czerwca 2006 r.

Powracamy do rozpatrywania punktu czwartego porządku obrad, równie długa nazwa ustawy: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r.

Przypominam, że debata została zakończona i możemy przystąpić do głosowania.

Komisja Spraw Zagranicznych oraz Komisja Praw Człowieka i Praworządności przedstawiły jednobrzmiące projekty uchwał. Wnoszą one o przyjęcie tej ustawy bez poprawek.

Proszę o naciśnięcie przycisku obecności.

Kto jest za przyjęciem projektu? Przycisk "za" i podniesienie ręki.

Kto jest przeciw? Przycisk "przeciw" i podniesienie ręki.

Kto się wstrzymał od głosu? Przycisk "wstrzymuję się" i podniesienie ręki.

Dziękuję.

Proszę o podanie wyników głosowania.

Na 85 obecnych senatorów wszyscy głosowali za. (Głosowanie nr 6)

Wobec wyników głosowania stwierdzam, że Senat podjął uchwałę w sprawie ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki dotyczącej stosowania Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych, sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o wzajemnej pomocy prawnej w sprawach karnych między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzonej w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r.

Wysoki Senacie, powracamy do rozpatrywania punktu piątego porządku obrad: stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o niektórych umowach kompensacyjnych zawieranych w związku z umowami dostaw na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa.

Przypominam, że w przerwie obrad odbyło się posiedzenie Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Obrony Narodowej, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie. Dyskusja nad rozpatrywaną ustawą została zamknięta i obecnie, zgodnie z Regulaminem Senatu, mogą zabrać głos jedynie sprawozdawcy i wnioskodawcy.

Proszę sprawozdawcę Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Obrony Narodowej, pana senatora Stanisława Koguta, który już się zbliża do mównicy, o zabranie głosu.

---