Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Panie Ministrze!

Na czerwcowym spotkaniu z parlamentarzystami w ministerstwie zastanawialiśmy się nad trybem uchwalenia Narodowego Programu Odnowy Zdrowia Psychicznego. Pan Minister zapewniał, że powołany będzie zespół, który przygotuje właściwą procedurę.

Pragnę zapytać, czy ten zespół został powołany. Jaki jest skład tego zespołu? Czy podjęto działania?

Władysław Sidorowicz

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie senatora Władysława Sidorowicza, załączone przy piśmie Pana Ryszarda Legutko - Wicemarszałka Senatu, z dnia 18 września 2006 roku (znak pisma BPS/DSK-043-650/06), dotyczące podjętych działań w sprawie ustanowienia Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego, uprzejmie przedstawiam następujące informacje. Ministerstwo Zdrowia w kwietniu br. wystosowało pismo do Pani Prof. Danuty Ryglewicz - Dyrektora Instytutu Psychiatrii i Neurologii, z prośbą o powołanie roboczego zespołu w celu opracowania projektu Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego. Z informacji przekazanych przez Panią Dyrektor wynika, że w Instytucie trwają prace zespołu pod przewodnictwem Pana Prof. Marka Jaremy - Konsultanta Krajowego w dziedzinie psychiatrii, nad przedmiotowym projektem Programu.

22 czerwca 2006 roku odbyło się spotkanie w Ministerstwie Zdrowia, podczas którego ustalono podjęcie działań mających na celu powołanie Rady ds. Promocji Zdrowia Psychicznego oraz podjęcie prac legislacyjnych mających na celu ustanowienie zapisów wprowadzających przedmiotowy Program.

Skład Rady:

1) Przewodniczący: prof. Marek Jarema - Konsultant Krajowy w dziedzinie psychiatrii,

2) Sekretarz: prof. Jacek Wciórka - Przewodniczący Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego,

Członkowie:

3) Jerzy Gierlacki - przedstawiciel Ministra Pracy i Polityki Społecznej,

4) Stanisław Ilnicki - przedstawiciel Ministra Obrony Narodowej,

5) Barbara Sochal - przedstawiciel Ministra Edukacji Narodowej,

6) Teresa Wojtaszyk - przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości,

7) Marzena Ksel - przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości,

8) Waldemar Piekarski - przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości,

9) Zdzisław Kaperski - przedstawiciel Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji,

10) prof. Irena Namysłowska - Konsultant Krajowy w dziedzinie psychiatrii dzieci i młodzieży,

11) dr Małgorzata Winiewska-Toeplitz - Przewodnicząca Polskiego Towarzystwa Psychologicznego,

12) prof. Danuta Ryglewicz - Dyrektor Instytutu Psychiatrii i Neurologii,

13) prof. Jan Tylka - Konsultant Krajowy w dziedzinie psychologii klinicznej,

14) prof. Czesław Czabała - kierownik Zakładu Psychologii i Promocji Zdrowia Psychicznego IPiN.

Zwróciłem się z prośbą do Pana Prof. Marka Jaremy o pilne przedłożenie projektu Programu i inaugurację działalności Rady.

W związku z kolejnym etapem procedury legislacyjnej, niezbędne jest dołączenie projektu Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego do wspomnianej nowelizacji.

Tak więc, pragnę zapewnić Pana Senatora, że prace merytoryczne i legislacyjne dotyczące wprowadzenia Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicznego są w toku i wyrażam nadzieję, że w możliwie najkrótszym terminie będzie możliwe przekazanie projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego do prac w Komisji Zdrowia.

Zbigniew Religa

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Oświadczenie kieruję do ministra zdrowia Zbigniewa Religi oraz do ministra edukacji narodowej Romana Giertycha.

Dotyczy ono porozumienia między Ministerstwem Edukacji Narodowej i Ministerstwem Zdrowia w sprawie wspierania edukacji zdrowotnej w szkole oraz rozwoju programu "Szkoła promująca zdrowie".

Od 1992 r. realizowany jest w Europie program "Szkoła promująca zdrowie". Polska jest jednym z siedmiu pierwszych krajów przyjętych do Europejskiej Sieci Szkół Promujących Zdrowie, utworzonej przez Światową Organizację Zdrowia, Radę Europy i Komisję Europejską. Obecnie należą do niej czterdzieści trzy kraje regionu europejskiego. Zakłada się, że szkoła promująca zdrowie jest inwestycją dla edukacji, zdrowia i demokracji oraz że każde dziecko i młody człowiek w Europie mają prawo i powinni mieć możliwość uczenia się w szkole promującej zdrowie.

W Polsce przyjęto, że szkoła promująca zdrowie tworzy warunki i podejmuje działania, które sprzyjają dobremu samopoczuciu społeczności szkolnej oraz podejmowaniu przez członków tej społeczności działań na rzecz zdrowia własnego i innych ludzi oraz tworzenia zdrowego środowiska. Opracowano standardy szkoły promującej zdrowie oraz metody i narzędzia do oceny ich osiągania. Istnieje wiele dowodów, że działania tych szkół przynoszą efekty.

Obecnie w Polsce sieci szkół promujących zdrowie funkcjonują we wszystkich województwach i należy do nich ponad tysiąc dwieście szkół. Tworzone są także sieci powiatowe i miejskie. Rozwiązania przyjęte w Polsce i szerokie upowszechnienie programu na terenie kraju są wysoko oceniane na forum międzynarodowym. Ośrodek koordynujący program znajduje się obecnie w Centrum Metodycznym Poradnictwa Psychologiczno-Pedagogicznego w Warszawie. Funkcję pełniącej obowiązki krajowego koordynatora sprawuje magister Magdalena Sokołowska, wicedyrektor centrum.

Warunkiem rozwoju programu szkół promujących zdrowie oraz przynależności kraju do Europejskiej Sieci Szkół Promujących Zdrowie są współpraca i wsparcie ze strony resortów edukacji i zdrowia. Niezbędne jest formalne porozumienie podpisane przez obu ministrów. W okresie prawie piętnastu lat istnienia tego programu w Polsce porozumienie obejmowało tylko pięć lat: lata 1992-1995 oraz 2000-2002. Od 2002 r. trwają uzgodnienia między Ministerstwem Edukacji Narodowej a Ministerstwem Zdrowia i mimo kolejnych projektów porozumienie to nie zostało dotychczas podpisane. Uniemożliwia to realizację programu wspierania rozwoju szkół promujących zdrowie i koordynację działań na terenie kraju.

Niekorzystna sytuacja na poziomie centralnym wpływa negatywie na funkcjonowanie wojewódzkich zespołów wspierających szkoły promujące zdrowie. W skład tych zespołów wchodzą przedstawiciele kuratorium oświaty, centrum zdrowia publicznego, wojewódzkiej stacji sanitarno-epidemiologicznej i organizacji społecznych. Brak zrozumienia i zainteresowania wspieraniem przez rząd programu szkół promujących zdrowie stawia Polskę w niekorzystnej sytuacji na forum międzynarodowym.

Zwracam się z prośbą do panów ministrów o zawarcie stosownego porozumienia i umożliwienie działalności cennej inicjatywy, jaką jest sieć szkół promujących zdrowie.

W załączeniu do mojego wystąpienia przedkładam trzy załączniki, które być może pomogą resortom ten problem załatwić, a mianowicie projekt porozumienia, opis dotychczasowych kroków i barier w sprawie jego podpisania oraz program wspierania tego programu.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez Panią Senator Janinę Fetlińską podczas 18 posiedzenia Senatu RP w dniu 14 września 2006 r. uprzejmie informuję, że resort edukacji jest zainteresowany wspieranie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia w szkole.

Składam na Pana ręce serdeczne podziękowania Pani Senator Janinie Fetlińskiej za poruszenie ważnego dla resortu edukacji problemu.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że podejmę stosowne działania, które pozwolą na wyjaśnienie sprawy zawartej w ww. oświadczeniu.

Sławomir Kłosowski

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

W ostatnim czasie pojawiły się w prasie doniesienia dotyczące osoby nowego selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej, pana Leo Beenhakkera. Według doniesień prasowych pan Beenhakker podjął pracę na terenie naszego kraju, mimo że nie złożył wszystkich wymaganych przez prawo dokumentów i nie miał zgody na podjęcie tej pracy. A zatem pracował "na czarno"?

Biorąc pod uwagę fakt, że nasi obywatele podejmujący pracę za granicą bez wymaganych pozwoleń skazani są na surowe konsekwencje w danym kraju, wydaje się, że wymagane prawem Rzeczypospolitej Polskiej przepisy w stosunku do obcokrajowców powinny być równie surowo egzekwowane przez odpowiednie służby naszego kraju.

Dzisiaj chciałbym zapytać, na jakiej zasadzie są zatrudniani obcokrajowcy w polskich oddziałach międzynarodowych koncernów i jakie muszą spełniać wymogi, aby legalnie pracować w naszym kraju? Czy wobec pracowników, będących obywatelami krajów Unii Europejskiej, które nie otworzyły swojego rynku pracy dla obywateli Polski, funkcjonują odrębne, zaostrzone przepisy dotyczące legalnego zatrudnienia w Polsce?

W jaki sposób karane jest niedopełnienie wszystkich formalności związanych z zatrudnieniem obcokrajowca na terenie Rzeczypospolitej Polskiej? Jakie konsekwencje wyciąga się wobec pracownika, a jakie wobec pracodawcy?

Czy przeprowadzane są kontrole mające na celu sprawdzenie dopełnienia wszelkich formalności wynikających z zatrudnienia obcokrajowców? W jaki sposób przeprowadza się takie kontrole? Na kim ciąży obowiązek przeprowadzania tych kontroli i jak przedstawiają się wyniki takich kontroli za rok 2005 i 2006?

Uprzejmie proszę o szczegółową odpowiedź na postawione pytania.

Z poważaniem
Jarosław Lasecki

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do tekstu oświadczenia Senatora Jarosława Laseckiego złożonego podczas 18 posiedzenia Senatu RP w sprawie zasad zatrudniania obcokrajowców (BPS/DSK-043-642/06) uprzejmie przekazuję następujące informacje:

zasady dostępu cudzoziemców do polskiego rynku pracy uregulowane są ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001 ze zm.) oraz przepisami wykonawczymi. Zgodnie z ar. 87 tej ustawy cudzoziemiec, co do zasady, może wykonywać pracę na terytorium Polski jeżeli posiada zezwolenie na pracę. Zezwolenie to wydawane jest przez wojewodę właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy i jest wymagane, jeżeli cudzoziemiec:

a) wykonuje pracę w podmiocie mającym siedzibę na terytorium Polski,

b) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest przez niego delegowany na terytorium Polski w celu realizacji usługi,

c) wykonuje pracę u pracodawcy zagranicznego i jest delegowany przez niego do podmiotu mającego siedzibę na terytorium Polski na okres przekraczający 30 dni w roku w celu wykonania zadania określonego przez delegującego w innym trybie niż realizacja usługi.

Podstawowym kryterium wydania zezwolenia na pracę jest ocena sytuacji na lokalnym rynku pracy. Oznacza to, że wojewoda, w toku postępowania, jest obowiązany do uzyskania stosownej informacji starosty. W tym celu starosta poddaje analizie rejestry bezrobotnych i poszukujących pracy oraz zgłoszone do urzędu oferty pracy. Celem analizy jest ocena czy nie są dostępnie na rynku pracy obywatele polscy lub cudzoziemcy, którzy nie podlegają obowiązkowi posiadania zezwolenia na pracę, którzy mogliby zabezpieczyć potrzeby kadrowe pracodawcy. Zezwolenie na pracę wydawane jest zawsze na czas określony, dla określonego cudzoziemca i pracodawcy, na określone stanowisko lub rodzaj wykonywanej pracy.

Tym samym zasadom podlegają obywatele państw członkowski Unii Europejskiej lub Europejskiego Obszaru Gospodarczego, którzy - zgodnie z zasadą środków równoważnych przewidzianą w Traktacie Akcesyjnym - podlegają ograniczeniom w zakresie dostępu do polskiego rynku pracy. Szczegółowy zakres tych ograniczeń określony został w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 lipca 2006 r. w sprawie zakresu ograniczeń w sferze wykonywania pracy przez cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 141, poz. 1005). Obowiązek posiadania zezwolenia na pracę, w tzw. okresie przejściowym, odnosi się do obywateli: Republiki Austrii, Królestwa Belgii, Królestwa Danii, Republiki Francuskiej, Księstwa Lichtensteinu, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Królestwa Niderlandów, Republiki Federalnej Niemiec i Królestwa Norwegii, jeżeli celem ich pobytu w Polsce jest zatrudnienie lub inna praca zarobkowa.

Zgodnie z przywołaną wcześniej zasadą środków równoważnych obywatele Danii, Holandii i Norwegii uzyskują zezwolenie na pracę w sposób uproszczony tj. bez zastosowania przepisów w zakresie oceny sytuacji na lokalnym rynku pracy, kryteriów wydawania przyrzeczeń i zezwoleń na pracę oraz trybu i warunków wydania odmowy zezwolenia.

Odrębnym zasadom podlegają obywatele państw UE/EOG, którzy zostali czasowo delegowani na terytorium Polski przez swego pracodawcę. W tym przypadku ma w pełni zastosowanie traktatowa swoboda świadczenia usług i cudzoziemcy ci nie podlegają obowiązkowi posiadania zezwolenia na pracę. Wyjątek dotyczy jedynie obywateli Austrii i Niemiec, w stosunku do których stosuje się ograniczenia w wybranych sektorach.

Legalność wykonywania pracy przez cudzoziemców podlega kontroli i jest realizowana przez wojewodów i organy celne. Zgodnie z art. 116 przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy kontrolą mogą zostać objęcie zarówno pracodawcy jak i przedsiębiorcy niezatrudniający pracowników lub osoby fizyczne.

W 2005 roku w wyniku przeprowadzonych kontroli, inspektorzy służb kontroli legalności zatrudnienia urzędów wojewódzkich, wykryli i udokumentowali nielegalne wykonywanie pracy przez 1 680 cudzoziemców. 1.315 przypadków dotyczyło sektora handlowego, 155 - działalności usługowej, a 33 - budownictwa.

Poniżej przedstawiam zestawienie stwierdzonych w 2005 roku przypadków nielegalnego wykonywania pracy przez cudzoziemców wg obywatelstwa.

Obywatelstwo

Stwierdzone przypadki nielegalnego wykonywania pracy przez cudzoziemców

Obywatelstwo

Stwierdzone przypadki nielegalnego wykonywania pracy przez cudzoziemców

Łącznie w latach 1995-2005 służby kontroli legalności zatrudnienia podczas przeprowadzanych kontroli stwierdziły i udokumentowały 13 998 przypadków nielegalnego wykonywania pracy przez cudzoziemców. W pierwszym półroczu 2006 r. liczba ta wyniosła 844.

Sankcje za nielegalne wykonywanie pracy przez cudzoziemców określa art. 120 ust. 1 i 2 przepisów o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Na mocy tego przepisu pracodawca podlega karze grzywny nie niższej niż 3000 zł., zaś cudzoziemiec wykonujący pracę nielegalnie - karze grzywny nie niższej niż 1000 zł.

Ustosunkowując się natomiast do kwestii wykonywania pracy przez obywatela Holandii - Pana Leo B. na rzecz Polskiego Związku Piłki Nożnej, po zasięgnięciu informacji od Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie, uprzejmie informuję, że wniosek o wydanie zezwolenia na pracę dla ww. cudzoziemca złożony został 7 września br. W dniu 20 września br. udzielono przyrzeczenia wydania zezwolenia na pracę cudzoziemca - Pana Leo B. na terytorium RP nr 07352/06 w Polskim Związku Piłki Nożnej w charakterze trenera-selekcjonera reprezentacji Polski w piłce nożnej. Przyrzeczenie to, zgodnie z obowiązującymi przepisami, stanowi podstawę do zalegalizowania przez cudzoziemca pobytu w Polsce i jednocześnie stanowi "promesę" uzyskania przez niego zezwolenia na pracę. Przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie wcześniej przywołanego rozporządzenia stanowiącego o "automatycznym" udzielaniu zezwoleń na pracę obywatelom Holandii.

Jak informował mnie Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w Warszawie inspektorzy Wydziału Kontroli Legalności Zatrudnienia w dniach od 7 września do 22 września br. przeprowadzili kontrolę w Polskim Związku Piłki Nożnej. W wyniku kontroli stwierdzono świadczenie pracy przez Pan Leo B. od dnia 11 lipca 2006 r. na podstawie umowy cywilnoprawnej (umowy zlecenia). W dniu 22 września 2006 r. przed podpisaniem protokołu kierownictwo PZPN zgłosiło zamiar złożenia umotywowanych zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole kontroli. Dlatego też trwają obecnie czynności wyjaśniające.

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Kuberski

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Polska, wkraczając w krąg państw należących do Unii Europejskiej, stała się krajem, z którym większość państw Unii prowadzi intensywną wymianę towarową. Wiąże się to ze zwiększonym ruchem na granicach i z jego rozwojem w poszczególnych obszarach przygranicznych kraju.

W dobie znacznego bezrobocia i migracji polskich obywateli do krajów zachodnich w celach zarobkowych ważne jest zapewnienie rozwoju tym obszarom, które potrzebują wsparcia i pomocy. Tym bardziej że oczekiwania samorządów lokalnych wobec władz na szczeblu centralnym, jeśli idzie o podejmowanie inicjatyw rozwoju i restrukturyzacji są znaczące.

Jednym z takich obszarów jest gmina Radków w powiecie kłodzkim, w województwie dolnośląskim, na której terenie znajduje się przejście graniczne Tłumaczów - Otovice. Przejście to ma status przejścia drogowego. Zmiana statusu na przejście drogowo-towarowe, zdaniem Rady Miejskiej Gminy Radków oraz rad innych, sąsiednich gmin miałaby korzystny wpływ na rozwój przedsiębiorczości na terenach gmin leżących w okolicach tego przejścia. Mogłaby też mieć bardzo znaczące oddziaływanie na powstanie nowych miejsc pracy i poprawę warunków bytowych lokalnych społeczności.

W związku z tym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i o odpowiedź na następujące pytania.

Jaka jest szansa na zmianę kwalifikacji przejścia granicznego drogowego Tłumaczów - Otovice na przejście drogowo-towarowe, zgodnie ze stanowiskiem Rady Miejskiej w Radkowie i sąsiednich gmin?

Z jakimi ewentualnymi warunkami i kosztami związane byłoby podjęcie decyzji pozytywnej w tej sprawie, a także jaki byłby hipotetyczny okres realizacji tego przedsięwzięcia?

Z poważaniem
senator RP
Roman Ludwiczuk

Warszawa, dnia 9. 10. 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Propozycję rozszerzenia ruchu o samochody ciężarowe o ładowności do 3,5 tony w drogowym przejściu granicznym Tłumaczów-Otovice zgłosiła Strona czeska na roboczym spotkaniu przewodniczących polsko-czeskiej komisji ds. przejść granicznych, które odbyło się w Jilowiszczach w dniach 13-14 maja 1998 r. W 2000 r. Strona czeska wycofała się z ww. inicjatywy ze względu na brak zgody czeskich władz regionalnych oraz organów ochrony przyrody.

Propozycję rozszerzenia ruchu o samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony w przedmiotowym przejściu granicznym zgłosiła Strona polska na posiedzeniu Grupy Roboczej ds. Transportu i Przekraczania Granicy Polsko-Czeskiej Komisji Międzyrządowej ds. Współpracy Transgranicznej, które odbyło się w listopadzie 2003 r. Strona czeska zobowiązała się do przekazania stanowiska w przedmiotowej sprawie po przeprowadzeniu wewnętrznych uzgodnień. Z uwagi na ich brak, w trakcie kolejnego posiedzenia Grupy Roboczej, które odbyło się w Jaseniku w dniach 21-22 kwietnia 2004 r. Strona polska ponownie podniosła kwestię rozszerzenia ruchu w ww. przejściu granicznym.

Strona czeska na posiedzeniu ekspertów Rzeczypospolitej Polskiej i Republiki Czeskiej w sprawie przejść granicznych oraz przejść na szlakach turystycznych przecinających granicę państwową na polsko-czeskiej granicy państwowej, które odbyło się w listopadzie 2004 r. poinformowała, że nie wyraża zgody na rozszerzenie ruchu w ww. przejściu granicznym w omawianym zakresie nie podając uzasadnienia tej decyzji.

Jednocześnie należy dodać, że dopuszczenie ruchu samochodów ciężarowych w drogowych przejściach granicznych uzależnione jest od stanu dróg dojazdowych do danego przejścia.

Do drogowego przejścia granicznego Tłumaczów - Otovice po stronie polskiej prowadzi droga wojewódzka, zatem samorząd powinien w pierwszej kolejności stworzyć odpowiednie warunki dojazdu do przejścia. Zasadnym jest także porozumienie się samorządu z samorządem czeskim po drugiej stronie granicy i uzyskanie akceptacji dla inicjatywy rozszerzenia ruchu w przejściu granicznym. Po dokonaniu przedmiotowych uzgodnień i dostosowaniu dróg dojazdowych do przejścia granicznego samorząd może wystąpić z wnioskiem o dopuszczenie ruchu towarowego w omawianym przejściu granicznym do wojewody dolnośląskiego, który jest odpowiedzialny za utrzymanie przejść granicznych na swoim terenie. Wojewoda, po uznaniu zasadności wniosku, zwróci się do MSWiA o uzgodnienie ze Stroną czeską rozszerzenia zakresu ruchu w tym przejściu granicznym.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż koszty i termin realizacji ww. inicjatywy uzależnione będą od obecnego stanu drogi dojazdowej oraz kosztów jej modernizacji, a podmiotem właściwym do ich określenia jest inwestor, tj. dana jednostka samorządu terytorialnego.

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Wiesław Tarka

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do przewodniczącej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Elżbiety Kruk

W związku z IV Międzynarodowym Festiwalem Filmów Przyrodniczych imienia Braci Wagów, który odbędzie się w Rajgrodzie w województwie podlaskim w dniach 4-8 października br., zwracam się z uprzejmą prośbą o ponowne rozważenie możliwości przyznania, zgodnie z przyjętą już tradycją, jednej z nagród specjalnych w kwocie 1000 euro.

Nadmieniam, iż wyżej wymieniony festiwal został objęty patronatem senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu.

Z wyrazami szacunku
Jan Szafraniec

Warszawa, 10 października 2006 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Senatora Jana Szafrańca podczas 16 posiedzenia Senatu RP 3 sierpnia 2006 roku przedstawiam poniższe wyjaśnienia:

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w poprzedniej kadencji była fundatorem nagrody dla laureatów Międzynarodowego Festiwalu Filmów Przyrodniczych im. Braci Wagów. Jednakże wówczas Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w swoim budżecie miała zagwarantowane środki na nagrody o charakterze artystycznym. Tegoroczny budżet KRRiT takich środków nie przewiduje i z tego wyłącznie powodu Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji nie może być fundatorem nagrody podczas IV Międzynarodowego Festiwalu Filmów Przyrodniczych im. Braci Wagów. W tegorocznym budżecie KRRiT brak jest środków finansowych, które mogłyby być przekazane na nagrodę dla laureata festiwalu, zgodnie z zasadami finansów publicznych, które obowiązują wszystkie państwowe jednostki budżetowe i podlegają corocznym procedurom kontrolnym.

Jeśli w przyszłości sytuacja ekonomiczno-finansowa Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji ulegnie poprawie to powrócimy do tradycji fundowania nagrody KRRiT w dziedzinie filmu przyrodniczego, gdyż popularyzacja wiedzy przyrodniczej i ekologicznej jak najbardziej na to zasługuje.

Elżbieta Kruk