Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK-043-609/06, z dnia 5 września br., przekazujące tekst wspólnego oświadczenia senatorów Mieczysława Szyszki i Andrzeja Jarocha, w sprawie budowy zbiornika wodnego Kamieniec Ząbkowicki, przedstawiono poniższe informacje.

Zbiornik Kamieniec Ząbkowicki na rzece Nysie Kłodzkiej jest jednym z zadań objętych "Programem dla Odry 2006" i zgodnie z nim przewidziano początek jego realizacji w 2004 roku. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we Wrocławiu od lat prowadzi studia i badania dotyczące kompleksowego sposobu ochrony przed powodzią zlewni Nysy Kłodzkiej oraz tego zbiornika.

Po katastrofalnej powodzi w 1997 roku wykupiona została prawie kompletnie zniszczona wieś Pilce. Wykup nieruchomości, z ekonomicznego punktu widzenia, był bardziej uzasadniony niż odbudowa, tym bardziej że mieszkańcy tej wsi nie chcieli wracać do swoich zniszczonych siedlisk. Obecnie grunty te stanowią naturalny polder dla powodziowych wód Nysy Kłodzkiej.

W 2003 r. Pełnomocnik Rządu do spraw Programu dla Odry - 2006 zlecił opracowanie studium wykonalności przedmiotowej inwestycji, które wykazało niską skuteczność w redukcji fali powodziowej przyszłego zbiornika Kamieniec Ząbkowicki. Planowany koszt budowy zbiornika wynosi ok. 625 mln zł.

Do najważniejszych zadań strategicznych, wynikających z priorytetów Strategii Gospodarki Wodnej, realizowanych w dolinie rzeki Nysy Kłodzkiej, które wpłyną w sposób zasadniczy na bezpieczeństwo powodziowe terenów położonych w dolinie rzeki, należą: modernizacja zbiornika Nysa i prace modernizacyjne w dolinie rz. Nysy Kłodzkiej na odcinku Lewin Brzeski - Skorogoszcz. Ponadto, realizowana jest modernizacja Wrocławskiego Węzła Wodnego i przygotowywana jest budowa zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz. Wszystkie te zadania przyczynią się do złagodzenia parametrów fali powodziowej na Odrze. Dodatkowo, zwiększenie przepustowości Nysy Kłodzkiej, na odcinku Lewin Brzeski do Skorogoszczy, do wielkości 600 m³/s (obecnie 150 m³/s) pozwoli na powiększenie rezerwy powodziowej (po modernizacji zbiornika Nysa) kaskady istniejących już czterech zbiorników zlokalizowanych na Nysie Kłodzkiej.

Uważam ponadto, iż ostateczne decyzje, co do parametrów technicznych i budowy zbiornika Kamieniec Ząbkowicki powinny być podjęte po wykonaniu zadań objętych jednym z tematów "Programu ..." - pn. "Ochrona od powodzi Ziemi Kłodzkiej". Dopiero realizacja ww. pozwoli na opracowanie założeń prawidłowej gospodarki wodnej na Nysie Kłodzkiej, a więc pozwoli również na ostateczne ustalenie parametrów technicznych przedmiotowego zbiornika.

Odpowiedź tej samej treści skierowałem również do Rady Powiatu Ząbkowickiego przy piśmie znak: Gwiu-211/XX-2/2006 z dnia 30 czerwca br.

z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Główny Konserwator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera

Szanowny Panie Premierze,

Gdy Polska przystępowała do Unii Europejskiej, jednym z argumentów, którego użyto do przekonania rolników, aby poparli tę decyzję, była obietnica wprowadzenia bezpośrednich dopłat obszarowych. Miały one w znaczący sposób zwiększyć dochody gospodarstw rolnych i przyczynić się do zwiększenia konkurencyjności naszej gospodarki rolnej.

Założenia mówiły o tym, że dzięki dopłatom możliwe będzie "dogonienie" poziomu rolnego państw tak zwanej "starej Unii". Faktem jest, że dopłaty te rzeczywiście wprowadzono, jednak z tak zwanymi okresami przejściowymi. Dlaczego jednak rolnicy z państw takich jak Niemcy czy Francja dostają dzisiaj pełną kwotę dopłaty, a polski rolnik otrzyma w tym roku tylko 65% tej kwoty, borykając się z takimi samymi problemami i płacąc tyle samo za maszyny rolnicze i środki niezbędne do produkcji rolnej?

Ze względu na tegoroczną klęskę suszy, która dotknęła całe terytorium Polski i spowodowała ogromne, w wielu przypadkach nawet siedemdziesięcioprocentowe straty, tegoroczna dopłata będzie tak naprawdę nie dopłatą sensu stricte, ale często jedynym przychodem dla wielu gospodarstw rolnych. Z tego też powodu coraz bardziej ważną, jeżeli nie najważniejszą, staje się kwestia wysokości dopłat. Tegoroczna susza pokazuje, że już najwyższy czas, aby usiąść jeszcze raz przy stole negocjacyjnym i powalczyć w UE o korzystne zmiany dla naszego rolnictwa.

Czy zamierza Pan Premier podjąć kroki zmierzające do renegocjacji wysokości dopłat bezpośrednich dla polskich rolników? Kiedy takie negocjacje zamierza Pan Premier przeprowadzić? Jakiej wysokości dopłat bezpośrednich mogą spodziewać się nasi rolnicy w przyszłym roku, aby odpowiednio móc planować produkcję rolną?

Z poważaniem
Jarosław Lasecki

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Pana senatora Jarosława Laseckiego w sprawie renegocjacji wysokości dopłat bezpośrednich przesłane do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi pismem z dnia 30 sierpnia 2006 roku, znak BPS/DSK-043-581/06 uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Renegocjacja wysokości dopłat bezpośrednich wymaga zmiany Traktatu Akcesyjnego co jest zabiegiem wyjątkowo trudnym i skomplikowanym.

Podstawą prawną do dokonania ewentualnych zmian w treści Traktatu Akcesyjnego jest art. 48 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE) dotyczący zmiany traktatów stanowiących podstawę funkcjonowania Unii Europejskiej, a więc zmiany prawa pierwotnego. Pamiętać w związku z tym trzeba, iż pod pojęciem "prawa pierwotnego" rozumiemy nie tylko traktaty założycielskie poszczególnych wspólnot, ale również traktaty akcesyjne, na mocy których członkostwo w Unii uzyskiwały kolejne państwa.

W związku z powyższym uznać należy wspomniany przepis jako właściwą podstawę prawną do ewentualnych renegocjacji treści polskiego Traktatu Akcesyjnego. Jednocześnie przepis ten ustala pewną ogólną i podstawową procedurę, w wyniku której może dojść do modyfikacji nie tylko postanowień traktatów akcesyjnych, ale również, zgodnie z art. 300 ust. 5 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, do modyfikacji tego traktatu.

Wniosek o dokonanie rewizji postanowień traktatu może być złożony przez Komisję Europejską lub zainteresowane Państwo Członkowskie ewentualnie przez grupę Państw Członkowskich. Następnie, Rada Unii Europejskiej po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego i w odpowiednich przypadkach Komisji Europejskiej, wydaje opinię, co do zasadności zwołania konferencji międzyrządowej, na której będą rozważane projektowane zmiany, przy czym należy podkreślić, iż formalnie stanowiska tych dwóch organów nie są dla Rady wiążące.

Do podjęcia decyzji o zwołaniu konferencji międzyrządowej wystarczy zwykła większość głosów, co sprawia, iż może się ona odbyć nawet przy sprzeciwie niektórych Państw Członkowskich. Taki sprzeciw jednak może stanowić zapowiedź problemów na późniejszym etapie ratyfikacji projektu zmian przez poszczególne Państwa Członkowskie. Konferencja jest zwoływana przez przewodniczącego Rady UE. Przedstawione na konferencji projekty zmian w traktatach nie mogą wykraczać poza propozycje zgłoszone we wniosku o rewizję.

Kolejnym krokiem jest przedłożenie projektów zaproponowanych zmian na powołanej konferencji, przy czym zmiany te winny uzyskać polityczną akceptację Rady Europejskiej. Ostatnim etapem niezbędnym do prowadzenia modyfikacji traktatu jest ratyfikacja zmian przez poszczególne Państwa Członkowskie, zgodnie z ich wewnętrznymi wymogami konstytucyjnymi, przy czym jeśli tylko jedno z Państw Członkowskich nie dokona ratyfikacji, proponowane zmiany nie wchodzą w życie.

Traktat Akcesyjny jest szczególną umową międzynarodową, której zawarcie podlega przepisowi art. 90 Konstytucji RP oraz regulacjom wspomnianej ustawy. Ustawa wyrażająca zgodę na ratyfikację umowy międzynarodowej, o której mowa powyżej, jest uchwalana przez Sejm większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz przez Senat większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów. Konstytucja RP stanowi również, iż wyrażenie zgody na ratyfikacją takiej umowy może być uchwalone w referendum ogólnokrajowym, zgodnie z art. 125 Konstytucji. Wynik referendum jest wiążący, jeżeli wzięła w nim udział więcej niż połowa uprawnionych do głosowania. Ważność referendum ogólnokrajowego stwierdza Sąd Najwyższy.

Pamiętać należy, że uchwałę w sprawie wyboru trybu wyrażenia zgody na ratyfikację umowy międzynarodowej opisanej w art. 90 Konstytucji RP, podejmuje Sejm bezwzględną większością głosów w obecności, co najmniej połowy ustawowej liczby posłów.

W odniesieniu do pytań przedstawionych przez Senatora RP Jarosława Laseckiego należy po pierwsze stwierdzić, iż renegocjacja Traktatu Akcesyjnego wymaga współpracy i akceptacji parlamentów 25 (a od 1 stycznia 2007 r., - 27) Państw Członkowskich.

W nawiązaniu do ostatniego, postawionego przez Pana Senatora pytania trzeba stwierdzić, iż w 2007 r., polscy rolnicy, zgodnie z harmonogramem ustalonym w Załączniku II Rozdziale 6 A, pkt. 27 do Aktu Akcesji otrzymają dopłaty bezpośrednie w wysokości 40% poziomu płatności stosowanych w odpowiednich latach we Wspólnocie w kształcie na dzień 30 kwietnia 2004 r., podwyższone o dopłaty uzupełniające (+ 30%). Harmonogram wzrostu poziomu płatności podany jest w art. 143 a rozporządzenia Rady nr 1782/2003.

w/z Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego

Szanowny Panie Ministrze!

Powołane przez MPS do rozwiązywania problemów inwestycyjnych w hutnictwie Towarzystwo Finansowe Silesia, zamiast realizować statutowe obowiązki, prowadzi niezrozumiałą grę ze szkodą dla skarbu państwa i od czterech lat pozwala na generowanie długów od niespłaconych kredytów udzielonych Walcowni Rur Jedność w Siemianowicach Śląskich przez konsorcjum bankowe, co doprowadziło do zgłoszenia w sądzie upadłości likwidacyjnej WRJ.

O zaplanowanych działaniach TF Silesia niech świadczy fakt, że poufna umowa podstawowa z TMK na sprzedaż WRJ i WRJ Serwis została podpisana w dniu, kiedy rząd premiera Marka Belki podał się do dymisji. Aktualnie jeden z uczestników tej umowy, ING Bank Śląski, wystawił na licytację część majątku, która miała być sprzedana w ramach umowy podstawowej. Jest to początek likwidacji majątku Huty Jedność, który został zabezpieczony przez konsorcjum bankowe. 27 czerwca 2006 r. biegła Sądu Rejonowego w Katowicach stwierdziła, że majątek WRJ nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego, co oznacza, że wniosek może być odrzucony.

Mimo złożenia oferty na realizację postępowania układowego zabezpieczonego w sądzie finansowo przez Empol Gliwice Ministerstwo Skarbu Państwa w dalszym ciągu zasłania się procedurą sądową. Takie postępowanie grozi utratą miejsc pracy w WRJ, a także upadłością wielu wierzycieli walcowni.

Wydział Gospodarczy Sądu Rejonowego w Katowicach ma 19 lipca rozstrzygnąć, czy ogłosić upadłość spółki Walcownia Rur Jedność, czy też upadłość z możliwością zawarcia układu. To drugie rozwiązanie jest korzystniejsze dla wierzycieli i udziałowców spółki, ale jest temu przeciwne Towarzystwo Finansowe Silesia, w 100% spółka Skarbu Państwa.

W związku z powyższym proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Dlaczego spółka Skarbu Państwa chce doprowadzić do upadłości likwidacyjnej WRJ, utracić hutę i miejsca pracy dla około tysiąca pracowników, mimo że są inne, lepsze rozwiązania?

Czy Skarbowi Państwa są znane fakty, że ten sam inwestor rosyjski, który chce przejąć WRJ, rozpoczął w Rosji budowę nowej walcowni rur o zdolności sześciokrotnie wyższej niż zdolność WRJ?

Czy TF Silesia, sprzedając w pierwszej kolejności nieruchomości i grunty, na których stoi WRJ, inwestorowi rosyjskiemu, nie doprowadzi do likwidacji WRJ?

Dlaczego Skarb Państwa za pośrednictwem TF Silesia blokuje od lat możliwość utworzenia "krajowego holdingu rurowego z udziałem kapitału polskiego"?

Bogdan Lisiecki

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 30.08.2006 r. znak BPS/DSK-043-588/06, zawierające Oświadczenie Pana Bogdana Lisieckiego - Senatora RP w sprawie utworzenia w Siemianowicach Śląskich walcowni ciągłej rur bez szwu, uprzejmie wyjaśniam co następuje:

Wyjaśniam, że w roku 2005 TFS - działając jako wspólnik WRJ - przeprowadziła szczegółowe analizy w przedmiocie możliwości pozyskania finansowania inwestycji w walcownię ciągłą rur bez szwu w Siemianowicach Śląskich. Na ich podstawie w dniu 29.03.2005 r. w trybie publicznym zaproszono zainteresowanych inwestorów do składania ofert na realizację ww. przedsięwzięcia. W wyniku ww. postępowania wyłoniony został inwestor tj. Sinara Handel GmbH (podmiot z grupy Trubnaja Metallurgiczeskaja Kompanija TMK - Rosja). W postępowaniu, o którym mowa powyżej nie brał udziału żaden podmiot krajowy.

W dniu 19.10.2005 r. zawarta została z Inwestorem Umowa Podstawowa określająca zasady współpracy w ramach przedmiotowego projektu.

Warunki uruchomienia walcowni rur w Siemianowicach Śląskich zostały zaakceptowane przez banki będące wierzycielami WRJ Sp. z o.o., co stanowi element konieczny powodzenia całego procesu inwestycyjnego. Posiadają one także status stron Umowy Podstawowej.

Warunkiem koniecznym realizacji założeń Umowy Podstawowej jest postawienie przez właściwy sąd WRJ Sp. z o.o. w stan upadłości likwidacyjnej.

Tak więc decydujące znaczenie dla procesu uruchamiania inwestycji w walcownię rur w Siemianowicach Śląskich, będzie miała decyzja sądu rozpatrującego wniosek o ogłoszenie upadłości WRJ Sp. z o.o. tj. przedsiębiorcy w oparciu, o którego majątek ma zostać uruchomiona ww. inwestycja. Do Sądu Rejonowego w Katowicach zostały złożone niezależnie dwa wnioski o ogłoszenie upadłości WRJ Sp. z o.o. W chwili obecnej trwa stosowna procedura.

Rozstrzygnięcie sądu w przedmiocie upadłości WRJ Sp. z o.o. jest więc przesłanką obiektywną od ziszczenia się której uzależnione jest podjęcie stosownych działań mających na celu finalizację uruchomienia walcowni rur.

Uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Skarbu Państwa powzięło informacje o realizacji inwestycji w walcowanie rur przez koncern TMK. Szczegółowe zbadanie tej kwestii zostało zlecone przez TFS wyspecjalizowanemu przedmiotowi tj. Hutniczej Izbie Przemysłowo-Handlowej w Katowicach. Obecnie prowadzone są przez Izbę stosowne analizy w tej sprawie.

Odpowiadając na to pytanie informuję, iż w Umowie Podstawowej przewiduje się, że TFS dołoży najlepszych starań w celu umożliwienia inwestorowi nabycia przedsiębiorstwa WRJ Serwis Sp. z o.o. W skład tego przedsiębiorstwa wchodzi nieruchomość, na której realizowana jest inwestycja w walcownie ciągłą rur bez szwu (nieruchomość w 9/10 stanowi własność WRJ Serwis Sp. z o.o., w 1/10 własność WRJ Sp. z o.o.). Przedsiębiorstwo to nie zostało dotychczas zbyte na rzecz inwestora. Obecnie trwają rozmowy z inwestorem dla określenia najkorzystniejszej dla TFS i zgodnej z obowiązującym porządkiem prawnym ścieżki zadysponowania przez Spółkę ww. przedsiębiorstwem.

Wyjaśniam, że w "Programie Restrukturyzacji i Rozwoju Hutnictwa Żelaza i Stali w Polsce do 2006 roku" przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 10.01.2003 r. (zmienionym w dniu 25.03.2003 r.) zapisano m.in. "stworzenie warunków do konsolidacji producentów rur bez szwu". Tak więc idea utworzenia polskiego koncernu rurowego została już podniesiona w ww. programie rządowym. Nie powstanie natomiast takiego podmiotu wynikało z faktu braku odpowiednich środków finansowych, sytuacji na rynku stalowym oraz ograniczeń związanych z reżimem przepisów dotyczących pomocy publicznej. Wprawdzie projekt ten powstał już w 2003 r. to nie mniej jednak udział w ww. przedsięwzięciu przedsiębiorców krajowych jest kwestią ostatnich miesięcy. Jednocześnie podkreślam, iż objęcie zakresem omawianego projektu WRJ Sp. z o.o. i WRJ Serwis Sp. z o.o. podlega ograniczeniom o charakterze obiektywnym, do których w szczególności należy decyzja sądu rozpatrującego wniosek o ogłoszenie upadłości WRJ Sp. z o.o.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia wyrażam nadzieję, że stanowią one wyczerpującą odpowiedź na podniesione kwestie. Jednocześnie deklaruję gotowość udzielenia dalszych wyjaśnień w sprawie.

MINISTER

Wojciech Jasiński

I drugie oświadczenie chciałabym skierować do ministra kultury i dziedzictwa narodowego, pana Kazimierza Ujazdowskiego, prezydenta Warszawy, pana Kazimierza Marcinkiewicza, oraz do przewodniczącego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, pana profesora Władysława Bartoszewskiego.

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Kobiety odegrały w wojnie 1939-45 ogromną rolę. Były nie tylko sanitariuszkami, łączniczkami, ale zaprzysiężone w AK, NSZ i innych formacjach służyły swym intelektem i realizacją żołnierskich zadań bojowych. Jedną z najbardziej znanych była Maria Wittek, pseudonim "Mira", która wraz ze swoimi towarzyszkami walczyła o wolność narodu. Jej niezwykła postać i poświęcenie, jakim się wykazała, sprawiły, że przez długi czas była komendantką naczelną Przysposobienia Wojskowego Kobiet, a później, aż do rozwiązania Armii Krajowej, stała na czele szefostwa Wojskowej Służby Kobiet.

Pani Elżbieta Zawacka, generał i profesor, chcąc upamiętnić tę wybitną postać, zorganizowała fundusze na pomnik tej wybitnej żołnierki, oficera. Monument jest już w połowie odlany, ale od dwóch lat pani Zawacka stara się o przyznanie miejsca w Warszawie, gdzie mógłby ten pomnik stanąć. Dlatego zwracam się do pana ministra, do pana prezydenta, do pana profesora Bartoszewskiego o pomoc we wskazaniu miejsc, w którym mógłby stanąć pomnik Marii Wittek - kobiety, oficera, żołnierza. Dziękuję bardzo.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia Pani Senator Janiny Fetlińskiej w sprawie wzniesienia w Warszawie pomnika gen. bryg. Marii Wittek pragnę poinformować, że w 2005 r. do Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa wystąpiła Fundacja Archiwum i Muzeum Pomorskiej Armii Krajowej i Wojskowej Służby Polek, której przewodniczącą jest Pani prof. Elżbieta Zawadzka, przedstawiając ideę budowy pomnika poświęconego kobietom-żołnierzom uczestniczącym w działaniach II wojny światowej. Ich personifikacją miała być gen. bryg. Maria Wittek. W materiałach przesłanych przez Panią prof. Elżbietę Zawadzką znajdowała się również propozycja lokalizacji pomnika na rogu Towarowej i Grzybowskiej, niedaleko Muzeum Powstania Warszawskiego. Według Pani Profesor rozmowy, jakie w tej sprawie zostały przeprowadzone w Urzędzie Miasta Stołecznego Warszawy, rokowały nadzieję na pozytywne rozpatrzenie wniosku.

Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa zaakceptowała i poparła ideę budowy pomnika proszę jedynie o doprecyzowanie szczegółów planowanego przedsięwzięcia. Pozytywną opinię Rady OPWiM uzyskała również, proponowana przez inicjatorki upamiętnienia lokalizacja pomnika.

Pragnę jednak poinformować, że mimo naszej dużej życzliwości dla upamiętnienia kobiet-bohaterek walk o naszą niepodległość, decyzja o ostatecznej lokalizacji tego pomnika leży w kompetencjach władz samorządowych m.st. Warszawy.

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na Pana pismo (znak: BPS/DSK-043-618/06) z 4 września br. w sprawie oświadczenia Pani Senator Janiny Fetlińskiej dotyczącego wzniesienia w Warszawie pomnika gen. bryg. Marii Wittek uprzejmie informuję co następuje.

W 2005 r. do Rady OPWiM wystąpiła Fundacja Archiwum i Muzeum Pomorskiej Armii Krajowej i Wojskowej Służby Polek, której honorową przewodniczącą jest Pani prof. Elżbieta Zawacka, przedstawiając ideę budowy pomnika poświęconego kobietom-żołnierzom uczestniczącym w działaniach II wojny światowej. Ich personifikacją miała być gen. bryg. Maria Wittek. W materiałach przesłanych przez Panią prof. Elżbietę Zawacką znajdowała się również propozycja lokalizacji pomnika na rogu Towarowej i Grzybowskiej, niedaleko Muzeum Powstania Warszawskiego. Według Pani Profesor rozmowy, jakie w tej sprawie zostały przeprowadzone w Urzędzie Miasta Stołecznego Warszawy rokowały nadzieje na pozytywne rozpatrzenie wniosku.

Rada OPWiM zaakceptowała i poparła ideę budowy pomnika prosząc jedynie o doprecyzowanie szczegółów planowanego przedsięwzięcia. Pozytywną opinię Rady OPWiM zyskała również, proponowana wówczas przez inicjatorki upamiętnienia, lokalizacja pomnika.

Rada OPWiM odnosi się z dużą życzliwością do idei upamiętnienia tych kobiet, które były bohaterkami walki o niepodległość, jednak wskazanie lokalizacji pomnika leży przede wszystkim w kompetencjach Urzędu Miasta st. Warszawy.

SEKRETARZ

Andrzej Przewoźnik

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Z przedstawionego przez Pana Ministra planu finansowego Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, iż województwo podlaskie będzie miało w przyszłym roku na leczenie o mniej więcej 15 milionów zł mniej niż w roku obecnym. Stanie się tak po odliczeniu środków przewidzianych na podwyżki dla pracowników służby zdrowia, mimo zapewnień ze strony Ministerstwa Zdrowia, że nie wpłynie to na pogorszenie jakości świadczonych usług medycznych.

W chwili obecnej na jednego mieszkańca w województwie podlaskim na leczenie przypada 1,01 tysiąca zł. Dla porównania: w województwie mazowieckim jest to już kwota 1,18 tysiąca zł. Zatem zmniejszenie już i tak niskich funduszy przewidzianych na opiekę zdrowotną na Podlasiu znacznie wydłuży kolejki w poradniach specjalistycznych. W niektórych poradniach pacjenci czekają na poradę lekarską nawet kilka miesięcy, zaś na przykład na endoprotezę kolana trzeba czekać prawie trzy lata. Niektóre placówki medyczne, mimo wyspecjalizowanej kadry i odpowiedniego sprzętu, nie poprawią dostępu, jakości i szybkości świadczonych usług, jak w przypadku Kliniki Kardiologii Inwazyjnej, gdyż przeszkodą będzie po prostu brak pieniędzy.

W związku z powyższym zwracam się do Pana Ministra o zainteresowanie się przedstawionym problemem oraz o dokonanie w planie finansowym podlaskiego oddziału NFZ odpowiednich zmian, które nie spowodują pogorszenia opieki zdrowotnej na Podlasiu, ale przyczynią się do jej poprawy.

Z poważaniem
Jan Szafraniec
senator RP

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Jana Szafrańca, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, złożone na 18 posiedzeniu Senatu w dniu 14 września 2006 r., dotyczące środków na świadczenia opieki zdrowotnej w planie finansowym Podlaskiego OW NFZ na 2007 r., przesłane przy piśmie Marszałka Senatu w dniu 18 września 2006 r., znak: BPS/DSK-043-651/06, przejmie proszę o przyjęcie następującej informacji.

Plan finansowy NFZ na 2007 został sporządzony przez Prezesa Funduszu w trybie określonym w art. 121 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), po uprzednio pozytywnym zaopiniowaniu przez Radę Narodowego Funduszu Zdrowia oraz komisje właściwe Sejmu RP do spraw finansów publicznych i do spraw zdrowia. W dniu 30 sierpnia 2006 r. plan finansowy został zatwierdzony przez Ministra Zdrowia w porozumieniu z Ministrem Finansów.

Podziału środków na świadczenia opieki zdrowotnej między oddziały wojewódzkie Funduszu w planie finansowym NFZ na 2007 rok dokonano zgodnie z przepisami art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach tj. tzw. "algorytmem", z uwzględnieniem przepisów art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o przekazaniu środków finansowych świadczeniodawcom na wzrost wynagrodzeń (Dz. U. Nr 149, poz. 1076), stanowiącego, iż planowane przez dany oddział wojewódzki Funduszu na rok 1007 koszty świadczeń opieki zdrowotnej, pomniejszone o koszty wzrostu wynagrodzeń w roku 2007, nie mogą być niższe niż wysokość odpowiadających im kosztów świadczeń opieki zdrowotnej, przyjętych w planie finansowym danego oddziału na 2006 r., powiększonych o 6% planowanych kosztów refundacji leków oraz o 4,5% planowanych kosztów realizacji umów w rodzaju zaopatrzenie w sprzęt ortopedyczny, środki pomocnicze i lecznicze środki techniczne - w planie finansowym danego oddziału w roku 2006.

W planie finansowym Podlaskiego OW NFZ na 2007 rok na koszty świadczeń opieki zdrowotnej przypadają środki w kwocie 1.072,91 mln zł (po uwzględnieniu środków na wzrost wynagrodzeń oszacowanych przez Fundusz na poziomie 139,04 mln zł.), co w porównaniu do środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej w planie finansowym na 2006 r. (z 22 czerwca 2006 r. tj. obowiązującym w momencie zatwierdzania planu finansowego na rok 2007), wynoszących 1.059,97 mln zł, oznacza przyrost środków na koszty świadczeń o 12,94 mln zł.

Odnosząc się do kwestii zróżnicowania kwoty środków finansowych przypadających na mieszkańca województwa uprzejmie informuję, że fakt ten jest pochodną sposobu podziału pomiędzy oddziały wojewódzkie Funduszu środków finansowych na koszty świadczeń opieki zdrowotnej określonego ustawą o świadczeniach.

Zgodnie z przepisami art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach planowane koszty finansowania świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych są dzielone pomiędzy oddziały wojewódzkie Funduszu, przy czym:

1. podstawą podziału środków jest liczba ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu z uwzględnieniem ryzyka zdrowotnego przypisanego ubezpieczonym należącym do danej grupy wydzielonej według struktury wieku i płci w porównaniu z grupą odniesienia,
2. wysokość środków określonych w pkt 1 koryguje się przez uwzględnienie migracji ubezpieczonych zarejestrowanych w oddziale wojewódzkim Funduszu do świadczeniodawców z innego oddziału Funduszu oraz wskaźnika wynikającego z liczby i rodzaju wykonanych świadczeń wysokospecjalistycznych w latach poprzedzających rok, w którym ten plan jest tworzony, w podziale na województwa, w relacji do liczby tych świadczeń ogółem.

Jednocześnie zgodnie z ust. 4 ww. artykułu planowane koszty finansowania świadczeń opieki zdrowotnej przez dany oddział wojewódzki funduszu nie mogą być niższe niże wysokość kosztów finansowania świadczeń opieki zdrowotnej zaplanowanych w planie finansowym dla danego oddziału w roku poprzednim.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKREATARZ STANU

Bolesław Piecha

Oświadczenie skierowane do ministra finansów Stanisława Kluzy

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU z 1996 r. nr 73 poz. 350 z późniejszymi zmianami), proszę o udzielenie informacji i wyjaśnienie stanowiska Ministra Finansów w sprawie dopuszczalności podpisywania przez doradców podatkowych w imieniu swych klientów deklaracji podatkowych, które doradcy ci składają do urzędów skarbowych.

W myśl obowiązujących przepisów, to jest art. 98 kodeksu cywilnego, art. 137 ordynacji podatkowej oraz art. 2 ustawy o doradztwie podatkowym, doradcy podatkowi posiadający pełnomocnictwo swoich klientów do wypełniania, podpisywania i składania w ich imieniu deklaracji podatkowych mogą te deklaracje podpisywać. Jednakże niektóre urzędy skarbowe, jak np. Drugi Urząd Skarbowy w Kielcach, kwestionują prawo doradców podatkowych, pomimo że ci mają odpowiednie pełnomocnictwa swoich klientów do podpisywania w ich imieniu deklaracji podatkowych.

Z uwagi na fakt, iż w ostatnim czasie Drugi Urząd Skarbowy w Kielcach przeprowadził masową akcję wzywania podatników do korekty deklaracji z powodu tego, iż nie zostały one podpisane bezpośrednio przez nich samych, lecz przez działających w ich imieniu doradców podatkowych, proszę o wyjaśnienie, czy takie postępowanie niektórych urzędów skarbowych jest prawidłowe i ma oparcie w powszechnie obowiązujących przepisach prawa podatkowego.

Z wyrazami szacunku
senator RP
Jacek Włosowicz

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 18 września 2006 r. Nr BPS/DSK-043-629/06 oświadczeniem złożonym przez senatora Pana Jacka Włosowicza podczas 18. posiedzenia Senatu RP w dniu 14 września 2006 r. w sprawie dopuszczalności podpisywania przez doradców podatkowych deklaracji podatkowych uprzejmie przedstawiam, co następuje:

Art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 z późn. zm.) zobowiązuje doradcę podatkowego do umieszczania na wszystkich pismach sporządzonych w związku z wykonywaniem doradztwa podatkowego, jak również na sporządzonych w imieniu i na rzecz podatnika zeznaniach i deklaracjach podatkowych firmy (nazwy), pod jaką doradztwo to wykonuje, oraz miejsca jego wykonywania, podpisu oraz numeru wpisu na listę doradców podatkowych. W obecnym stanie prawnym nie ma natomiast przepisu ogólnego zwalniającego podatnika z obowiązku podpisania deklaracji podatkowej, w sytuacji, gdy ta deklaracja została sporządzona i podpisana przez doradcę podatkowego. Problemu tego nie regulują także przepisy poszczególnych ustaw podatkowych nakładających na podatników obowiązki z zakresie składania deklaracji podatkowych. Biorąc z kolei pod uwagę różnorodność występujących w polskim prawie podatkowym zeznań i deklaracji, które mogą zawierać zarówno oświadczenia wiedzy jak i woli powstają wątpliwości czy zeznania i deklaracje mogą być sporządzane i podpisywane wyłącznie przez doradców podatkowych, bez podpisu podatnika. Również w orzecznictwie sądu administracyjnego poważne wątpliwości budzi zwolnienie podatnika z obowiązku podpisania deklaracji podatkowej, jeżeli ta deklaracja została sporządzona przez pełnomocnika podatnika. Stąd też, podziela się pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w wyroku z dnia 3 października 2005 r. sygn. akt II GSK 196/05 (niepublikowany), że konkretne unormowania w tych kwestiach powinny podlegać ocenie organów podatkowych przez rozpatrywaniu indywidualnych spraw podatkowych.

Mając na uwadze występujące obecnie problemy i wątpliwości w zakresie zwolnienia podatnika z obowiązku podpisania deklaracji, która została podpisana przez jego pełnomocnika, w projekcie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (druk nr 731), który jest aktualnie przedmiotem prac Sejmu, wprowadzono jako zasadę dopuszczalność podpisywania deklaracji podatkowych przez pełnomocnika podatnika przy jednoczesnym zwolnieniu podatnika z obowiązku podpisania deklaracji, która została podpisana przez jego pełnomocnika. Odrębne ustawy mogą jednak wprowadzać w tym zakresie odmienne rozwiązania.

W mojej ocenie zaproponowane w projekcie ustawy rozwiązania ułatwią podatnikom wywiązywanie się z obowiązku składania deklaracji i zapewnią jednolitość stosowania prawa w zakresie sporządzania i podpisywania deklaracji.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że odpowiedź na oświadczenie senatora Pana Jacka Włosowicza dotyczące kontroli odprowadzania podatku od towarów i usług z tytułu przekazywania przez wielkie sieci handlowe, telefonię komórkową oraz sieci stacji paliw swoim klientom, nagród w postaci wartościowych przedmiotów, zostanie udzielona w terminie późniejszym, z uwagi na potrzebę zebrania danych w tym zakresie z podległych organów podatkowych.

PODSEKRETARZ STANU

Marian Banaś