Warszawa, dnia 18 marca 2005 r.

W marcu 2004 r. ówczesny Minister Sprawiedliwości skierował do uzgodnień międzyresortowych projekt ustawy o zmianie ustawy o prokuraturze.

1) rozdzielenia funkcji Prokuratora Generalnego i Ministra Sprawiedliwości,

2) wprowadzeniu kadencyjności funkcji Prokuratora Generalnego i jego zastępców, prokuratorów apelacyjnych i okręgowych oraz ich zastępców, a także prokuratorów rejonowych, jak również wojskowych prokuratorów okręgowych i wojskowych prokuratorów garnizonowych.

Funkcja Prokuratora Generalnego, jako naczelnego organu prokuratury, stałaby się funkcją samodzielną. Prokurator Generalny w nowej roli stałby się przełożonym prokuratorów powszechnych i wojskowych jednostek organizacyjnych prokuratury oraz prokuratorów Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Bez zmian miało zaś pozostawać usytuowanie centralnych jednostek organizacyjnych prokuratury - Prokuratury Krajowej, Naczelnej Prokuratury Wojskowej i Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Grzelak

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 18 marca 2005 r.

Według GUS(1) gospodarstw indywidualnych było ok. 2.839,7 tys., z tego gospodarstw, w których powierzchnia użytków rolnych wynosiła powyżej 1 ha było 1.851,8 tys. tj. 65,2% ogólnej liczby gospodarstw indywidualnych. Wśród gospodarstw indywidualnych posiadających powyżej 1 ha użytków rolnych 31,3% stanowiły gospodarstwa o powierzchni 5-15 ha użytków rolnych, użytkujące 36,2% ogólnej powierzchni gruntów. Liczba gospodarstw indywidualnych o powierzchni 100 i więcej ha użytków rolnych wynosiła zaledwie 5,1 tys., tj. 0,3% liczby gospodarstw użytkujących powyżej 1 ha użytków rolnych. W gospodarstwach tych znajdowało się 8,8% powierzchni ogólnej gospodarstw rolnych użytkujących powyżej 1 ha użytków rolnych.

2. Ile osób zarejestrowanych jest w KRUS i ile z nich czynnie pracuje w rolnictwie?

Zgodnie z ustawą z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1998 r. nr 7, poz. 25 z późn. zm.) ubezpieczeniu społecznemu rolników obowiązkowo, podlega rolnik prowadzący na własny rachunek działalność rolniczą w pozostającym w jego posiadaniu gospodarstwie rolnym (o powierzchni powyżej 1 ha przeliczeniowego) lub dział specjalny produkcji rolnej, także małżonek rolnika stale pracujący w tym gospodarstwie rolnym albo w gospodarstwie domowym bezpośrednio związanym z tym gospodarstwem, jeżeli rolnik lub małżonek nie podlegają innemu ubezpieczeniu społecznemu i nie mają ustalonego prawa do emerytury lub renty.

W grudniu 2004 r. pogłowie bydła wynosiło 5.198,4 tys. sztuk i było o 78,4 tys. sztuk (1,5%) niższe od stanu notowanego w analogicznym okresie 2003 r., a w porównaniu z liczebnością stada w czerwcu 2004 r. - zmniejszyło się o 155,0 tys. sztuk, tj. o 2,9%. Pogłowie krów zmniejszyło się w porównaniu z grudniem 2003 o 84,9 tys. sztuk (o 3,0%) do poziomu 2.770,0 tys. sztuk, z czego 2.729,5 tys. sztuk stanowiły krowy mleczne.

• krowy - 53,4%,

W końcu listopada 2004 r. pogłowie trzody chlewnej wynosiło 17.395,3 tys. sztuk i było niższe o 1.043,9 tys. sztuk (o 5,7%) od stanu notowanego w analogicznym okresie 2003 r., a w porównaniu z liczebnością stada świń w końcu lipca 2004 r. - wyższe o 407,4 tys. sztuk, tj. 2,4%. Stado loch na chów zmniejszyło się w porównaniu z listopadem 2003 r. o 56,3 tys. sztuk (o 3,3%) do poziomu 1.648,4 tys. sztuk, w tym pogłowie loch prośnych spadło o 25,4% tys. sztuk (o 2,4%) do 1.047,4 tys. sztuk. W stosunku do stanu w końcu lipca 2004 r. liczba loch na chów spadła o 10,7 tys. sztuk (o 0,6%), ale liczba loch prośnych zwiększyła się o 3,7 tys. sztuk, tj. 0,3%.

W grudniu 2004 r. pogłowie owiec w całym rolnictwie wynosiło 310,8 tys. sztuk i było niższe o 20,5 tys. sztuk (o 6,2%) od wielkości notowanych w grudniu 2003 r. Liczebność stada maciorek jednorocznych i starszych zmniejszyła się w okresie rocznym o 7,0 tys. sztuk i w grudniu wynosiła 201,0 tys. sztuk.

W czerwcu 2004 r. pogłowie kóz wynosiło 175,8 tys. sztuk i było niższe o 16,7 tys. sztuk (o 8,7%) od wielkości rejestrowanych w czerwcu 2003 r.

Pogłowie koni w gospodarstwach rolnych, w czerwcu 2004 r., wynosiło 321,0 tys. sztuk i zmniejszyło się w porównaniu z czerwcem 2003 r. o 12,1 tys. sztuk (o 3,6%).

Pogłowie drobiu ogółem (w wieku powyżej 2 tygodni) wynosiło w czerwcu 2004 r. 164.621,2 tys. sztuk i było niższe niż w czerwcu 2003 r. o 13.352,9 tys. sztuk, tj. (7,5%).

• 89,9% stanowi drób kurzy razem, w tym nioski - 31,9%,

• 3,5% - indyki,

Wyliczenie faktycznie osiągniętego przez dane gospodarstwo rolne dochodu możliwe jest wyłącznie na podstawie prowadzonej ewidencji zdarzeń gospodarczych zaistniałych w tym gospodarstwie. Do 2003 r. w naszym kraju nieliczna grupa gospodarstw prowadziła rachunkowość i były to przede wszystkim gospodarstwa rolne młodych rolników, korzystających z preferencyjnych kredytów, udzielanych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82) z późn. zm.). Gospodarstwa te, silniejsze ekonomicznie, nie są grupą reprezentatywną dla wszystkich gospodarstw rolnych w Polsce, stąd też wyniki tej rachunkowości nie mogą stanowić podstawy do wyliczania przeciętnego dochodu z gospodarstwa rolnego. Począwszy od 2004 roku 12.400 wylosowanych gospodarstw rolnych z obszaru całej Polski prowadzi rachunkowość rolną w ramach systemu obowiązującego wszystkie kraje członkowskie UE Farm Accountancy Data Network (FADN). Jednakże wyniki zagregowanych danych pochodzących z tej rachunkowości, w tym w zakresie osiągniętego średniego dochodu w poszczególnych typach gospodarstw, będą dostępne dopiero w październiku 2005 r.

Obecnie brak jest jeszcze nawet wstępnych danych dotyczących sytuacji dochodowej rodzin rolniczych w 2004 roku. Dochody z pracy w rolnictwie indywidualnym (dochody rolnicze) są ustalane przez Główny Urząd Statystyczny (GUS) w ramach rachunków narodowych, według metodologii powszechnie stosowanej w krajach Unii Europejskiej. Dane dotyczące dynamiki dochodów w gospodarstwach indywidualnych w rolnictwie w 2004 r. będą możliwe do uzyskania z GUS pod koniec bieżącego roku.

Zmiany w dochodach rolnictwa w Polsce w 2004 r. w przeliczeniu na 1 umowną jednostkę pracy (AWU) można analizować na podstawie danych udostępnionych przez EUROSTAT. Dane te jednak nie oceniają poziomu dochodów rolników, ale wskazują na kierunki zmian zachodzących w tym zakresie. Ponadto dotyczą całego rolnictwa, bez wzglądu na formę organizacyjno-prawną gospodarstwa.

W powierzchni użytków rolnych - grunty orne w gospodarstwach rolnych zajmują prawie 12,7 mln ha (tj. o 0,3% więcej niż w 2003 r.) i stanowią 77,7% powierzchni użytków rolnych, sady zajmują ok. 277,6 tys. ha (więcej o 10,9% w porównaniu do 2003 r.), co stanowi 1,7% powierzchni użytków rolnych, a trwałe użytki rolne zajmują 3,4 mln ha (w porównaniu do 2003 r. - więcej o 3,0%) i stanowią 20,6% powierzchni użytków rolnych (powierzchnia łąk wynosiła ok. 2,4 mln ha, a pastwisk ok. 1 mln ha).

W strukturze zasiewów zboża ogółem stanowiły 74,3% ogólnej powierzchni zasiewów i uprawiane były na prawie 8,4 mln ha. W porównaniu do 2003 r. powierzchnia zasiewów zbóż ogółem zwiększyła się o ok. 214,0 tys. ha (o 2,6%). Powierzchnię zbóż podstawowych z mieszankami zbożowymi wstępnie oszacowano na 7,9 mln ha, tj. o ok. 143,3 tys. ha (o 1,8%) więcej w porównaniu z 2003 r. (powierzchnia zasiewów pszenicy wyniosła ok. 2,3 mln ha, żyta ok. 1,5 ha, jęczmienia ok. 1,0 mln ha, owsa ok. 0,5 mln ha i pszenżyta ok. 1,1 ha).

Areał uprawy ziemniaków wyniósł 713,3 tys. ha i zmniejszył się w porównaniu do 2003 r. o 52,5 tys. ha (o 6,9).

W strukturze zasiewów powierzchnia upraw roślin zaliczanych do grupy "przemysłowe" stanowiła 7,5%. Powierzchnia zasiewów roślin z tej grupy wyniosła ok. 847,1 tys. ha. W porównaniu do zasiewów z 2003 r. areał uprawy był większy o ok. 120,4 tys. ha (o 16,6%). W 2004 r. powierzchnia zasiewów roślin z grupy "przemysłowe" wynosiła: buraki cukrowe 292,4 tys. ha, rzepak i rzepik 538,2 tys. ha, len i konopie 4,7 tys. ha oraz tytoń 11,7%.

Powierzchnia uprawy roślin "pastewnych" (łącznie z kukurydzą na zielonkę oraz z mieszankami zbożowo-strączkowymi na ziarno) wyniosła 900,8 tys. ha, co stanowiło 8,0% ogólnej powierzchni zasiewów. W porównaniu do powierzchni uprawy z 2003 r. areał zasiewów roślin "pastewnych" zwiększył się o 108,9 tys. ha (o 13,8%).

W oparciu o przepisy ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesiania (Dz.U. Nr 73, poz. 764) w latach 2002 - 2003 zalesiono 19.578 ha gruntów rolnych klas V-VI.

W 2004 r. w ramach Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich uruchomiony został program zalesiania gruntów rolnych, zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów UE. W 2004 r. wnioski można było składać od 1 września do 31 grudnia 2004 r., a w latach 2005-2006 w terminie od 1 czerwca do 15 lipca. Do 31 grudnia 2004 r. do biur Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wpłynęło 2. 211 wniosków, na powierzchnię blisko 9 tys. ha. Obecnie trwa procedura rozpatrywania złożonych wniosków.

MINISTER

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, 2005-03-19

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Janusza Bargieła na 76 posiedzeniu Senatu RP, w dniu 3 lutego br., przesłanym przy piśmie Pana Marszałka, z dnia 10 lutego 2005 r., w sprawie problemów związanych z leczeniem pacjentów z rozpoznaniem CVID - pospolitym zmiennym niedoborem odporności, uprzejmie informuję, że Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, zarządzeniem nr 15 z dnia 10 lutego 2005 r. zmieniającym zarządzenie nr 8/2004 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: Leczenie szpitalne", wprowadził świadczenie o nazwie: pierwotny niedobór odporności, ITP., oraz niedobór odporności u chorych po przeszczepieniu szpiku lub narządu unaczynionego - leczenie przetoczeniami immunoglobulin (za każdy 1 gram przetoczonych immunoglobulin), o wartości 12 pkt, o kodzie: 5. 06. 00.0001401.

W ramach powyższego świadczenia, które może być realizowane w trybie ambulatoryjnym, jednodniowym i w ramach hospitalizacji w ośrodkach referencyjnych, z możliwością sumowania z innymi świadczeniami, prowadzone jest leczenie pacjentów powyżej 18 r. ż., z rozpoznaniem pospolitego zmiennego niedoboru odporności.

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 21 marca 2005 r.

Odpowiadając na Oświadczenie Pana Senatora Mariana Lewickiego, złożone podczas 77 posiedzenia Senatu RP, przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-043-86/05 z dnia 23 lutego 2005 r., w sprawie dofinansowania zadania "Budowa Obwodnicy Zachodniej miasta Legnica", uprzejmie informuję, że wniosek Prezydenta Miasta wpłynął do resortu infrastruktury i został ujęty w wykazie zadań inwestycyjnych wnioskowanych przez samorządy o dofinansowanie z rezerwy subwencji ogólnej w 2005 r.

Z szacunkiem

Jan Ryszard Kurylczyk

Warszawa, dnia 21.03.05 r.

Warunki udzielenia dofinansowania ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej określają "Zasady udzielania i umarzania pożyczek, oraz udzielania dotacji ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej" oraz Lista programów (przedsięwzięć) priorytetowych uchwalane corocznie przez Radę Nadzorczą Narodowego Funduszu.

Dofinansowanie przebudowy kanalizacji deszczowej, odprowadzającej wody opadowe z Legnickiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej Obszaru Złotoryja, w ramach przebudowy ul. Bolesława Krzywoustego (wniosek nr 1126/04) nie mieści się niestety na liście programów priorytetowych Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na rok 2005.

W ramach programów priorytetowych z dziedziny ochrony wód w 2005 roku Narodowy Fundusz finansuje jedynie przedsięwzięcia wymienione w Krajowym Programie Oczyszczania Ścieków Komunalnych, przyjętym przez Radę Ministrów w 2003 roku, ponadto oczyszczalnie i podczyszczalnie ścieków przemysłowych oraz realizację inwestycji koniecznych do optymalizacji gospodarki wodno-ściekowej, uzyskujących dofinansowanie ze środków unijnych.

Inwestycje z zakresu ochrony środowiska, których beneficjentami są jednostki samorządu terytorialnego, będą współfinansowane z Funduszu Spójności oraz z funduszy strukturalnych tj. Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, w ramach dwóch programów operacyjnych: Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR) oraz Sektorowego Programu Operacyjnego "Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw" (SPO-WKP).

1. "Infrastruktura ochrony środowiska"

2. "Infrastruktura lokalna".

W ramach działania "Infrastruktura lokalna" wspierane będą projekty infrastrukturalne realizowane na obszarach wiejskich i w małych miastach do 15 tys. mieszkańców, wynikające z Programów Rozwoju Lokalnego, realizowanych na obszarach wiejskich i obszarach występowania przemysłów tradycyjnych objętych programami restrukturyzacyjnymi. W ramach działania dotację otrzymają lokalne projekty z zakresu budowy, rozbudowy i modernizacji infrastruktury technicznej i społecznej, m.in. urządzeń do odprowadzania i oczyszczania ścieków, urządzeń zaopatrzenia w wodę, urządzeń zaopatrzenia w energię oraz urządzeń i miejsc składowania odpadów stałych.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Tomasz Podgajniak

Warszawa, dnia 21 marca 2005 r.

W ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, który jest realizowany we wszystkich województwach, przewidziane zostało działanie dotyczące rozwoju kultury i turystyki. W całej Polsce na jego realizację została przeznaczona kwota 263 846 210 euro, z czego na województwo dolnośląskie kwota 10 000 000 euro.

W ramach tego Działania mogą być realizowane projekty z zakresu kultury, przede wszystkim związane z ochroną dziedzictwa kulturowego, a w wyjątkowych przypadkach z budową, rozbudową i modernizacją infrastruktury związanej z kulturą, pod warunkiem, że w znaczący sposób oddziałuje ona gospodarczo na rozwój regionu i prowadzi do tworzenia stałych miejsc pracy.

W przypadku projektów z zakresu kultury nie istnieją przeszkody formalne dla uruchomienia naboru wniosków. Decyzja o ogłoszeniu konkursu podejmowana jest przez Zarząd Województwa.

- rozwoju i modernizacji infrastruktury służącej rozwojowi aktywnych form turystyki, w tym budowy i modernizacji obiektów sportowych i rekreacyjnych,

- rozwoju i modernizacji infrastruktury noclegowej i innej infrastruktury turystycznej.

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 21.03.2005 r.

Szanowny Panie Senatorze,

Decyzje dyrektora RZGW w Poznaniu w związku z konkursem ofert na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego nr 4 na rzece Warta zostały podjęte po dokonaniu zgodnie z § 13 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 12.02.2003 r. w sprawie konkursu ofert na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego (Dz.U. nr 34 poz. 290 z późn. zm.) sprawdzeniu wykonania przez komisję czynności w toku postępowania konkursowego. W ramach dokonywanej oceny dyrektor był zobowiązany m.in. do zbadania prawidłowości oceny punktowej złożonych ofert (ust. 4 § 13).

Stosując uregulowania prawne w zakresie gospodarowania wodami (określone w ustawie Prawo wodne) dyrektor zobowiązany był do uwzględnienia zasady zrównoważonego rozwoju, rozumianej - jak w definicji ustawy Prawo ochrony środowiska (Dz.U. nr 62, poz. 627 z późn. zm. art. 3 pkt 50), a także przepisów innych ustaw i wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych - dotyczących ochrony przyrody, ochrony środowiska i rybactwa śródlądowego.

Wątpliwość: czy proponowane przez oferentów nakłady finansowe, jak i struktura gatunkowa ryb przewidzianych do wprowadzenia do wód zbiornika wodnego Jeziorsko są zgodne z zasadami racjonalnych zarybień sztucznych zbiorników zaporowych wymagała wyjaśnienia, bez którego rozstrzyganie o wyniku konkursu mogło spowodować nieodwracalne szkody (przekroczenia dopuszczalnego z punktu widzenia biocenozy zbiornika poziomu zarybienia i wprowadzenia do wód gatunków nieodpowiednich, co równałoby się z jego degradacją biologiczną).

W celu merytorycznej oceny ofert i ich obiektywnej weryfikacji dyrektor zwrócił się do Zarządu Głównego PZW z prośbą o ustosunkowanie się do wielkości nakładów rzeczowo finansowanych w ofertach i operatach rybackich przedstawionych przez Okręg PZW w Sieradzu i PZW Okręg w Poznaniu, prosząc Prezesa ZG PZW o poparcie stanowiska ZG opiniami dwóch niezależnych ekspertów. Wybór drogi w celu wyjaśnienia zasadnych wątpliwości dokonany został po uznaniu niezależności Zarządu Głównego PZW i osób uznawanych przez niego za ekspertów, od stron postępowania konkursowego oraz osób i instytucji zaangażowanych w toku postępowania (opiniujących operaty).

Problem dalszego toku postępowania w przedmiotowej sprawie - a więc zasadność ogłoszenia nowego konkursu na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego na rzece Warta nr 4 - zbiornika wodnego Jeziorsko, czy też potwierdzenia prawa dyrektora RZGW w Poznaniu do samodzielnego prowadzenia gospodarki rybackiej na zbiorniku Jeziorsko, jest obecnie przedmiotem dodatkowej, pogłębionej analizy.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Mizgajski

Warszawa, dnia 22 marca 2005 r.

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 23 lutego 2005 r. nr BPS/DSK-043-106/05 przesyłające tekst oświadczenia Senatora Adama Bieli złożonego podczas 77 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 18 lutego 2005 r., dotyczącego zawiadomienia o przestępstwie złożonego do Prokuratora Generalnego w dniu 6 grudnia 2004 r. przez redaktora Andrzeja K. w sprawie Teresy i Bolesława M. oraz Zenobii S. - uprzejmie informuję, że przedmiotowe zawiadomienie wraz ze stosownymi wytycznymi przekazane zostało zgodnie z właściwością do Prokuratury Rejonowej w Zgorzelcu, która przeprowadziła postępowanie sprawdzające pod sygn. 3 Ds. 73/05.

Prokuratura Rejonowa w Zgorzelcu podejmując czynności mające na celu wyjaśnienie okoliczności podanych w tym zawiadomieniu wezwała Andrzeja K. do stawiennictwa w dniu 8 lutego 2005 r., lecz wymieniony nie zgłosił się na wezwanie prokuratury. Z adnotacji urzędu pocztowego wynikało, że przesyłka była awizowana i została podjęta przez adresata dopiero w dniu 15 lutego 2005 r. Wyznaczono w związku z tym kolejny termin stawiennictwa na dzień 21 lutego 2005 r., jednakże i w tym dniu Andrzej K. nie stawił się w Prokuraturze Rejonowej w Zgorzelcu. Nie skorzystał także, z przedstawionej w skierowanym do niego piśmie z dnia 14 lutego 2005 r., możliwości zastępczego dokonania zaplanowanej czynności protokolarnego przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie, w Prokuraturze Okręgowej w Jeleniej Górze - w wypadku trudności z jego strony z dojazdem do prokuratury w Zgorzelcu.

Wobec tego Prokurator Rejonowy w Zgorzelcu przeprowadził czynności sprawdzające z urzędu, bez udziału zawiadamiającego, ustalając że zagadnienia opisane w doniesieniu Andrzeja K. z dnia 6 grudnia 2004 r. były już wyjaśniane wcześniej, w ramach śledztwa 2 Ds. 2273/03 Prokuratury Rejonowej w Jeleniej Górze, które w dniu 30 grudnia 2003 r. zostało umorzone w stosunku do wszystkich czynów objętych tym śledztwem. Jako podstawę umorzenia przyjęto art. 17 § 1 pkt 1 kpk, stwierdzając, iż nie popełniono przestępstwa.

PROKURATORA GENERALNEGO

Karol Napierski

Prokurator Krajowy

Warszawa, 23 marca 2005 r.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, jako organ wydający koncesje na działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia, jest zainteresowany funkcjonowaniem tego typu firm, zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi - w szczególności ustawą z dnia 2 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz.U. Nr 114, poz. 740 z późn. zm.) oraz wydanymi do niej przepisami wykonawczymi.

Organ koncesyjny ma świadomość istnienia kontrowersji wokół rozwiązań prawnych dotyczących zatrudniania w firmach ochrony osób i mienia emerytów oraz osób niepełnosprawnych. Firmy zatrudniające osoby niepełnosprawne uzyskują status zakładów pracy chronionej i jako takie zakłady mogą prowadzić działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia, gdyż ustawa o ochronie osób i mienia nie mogła wyłączać tego rodzaju działalności gospodarczej z możliwości stosowania ogólnych zasad ustalonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Dodatkowo należy wskazać, że pozbawieniu przywilejów jakie posiadają zakłady pracy chronionej, powinno towarzyszyć zwolnienie z wynikających z tego tytułu obowiązków (składki na PEFRON), co doprowadziłoby do sytuacji nierównego traktowania podmiotów na rynku. Rozwiązanie takie byłoby niekorzystne także dla tych przedsiębiorców z branży ochrony osób i mienia, którzy nie nadużywają przywilejów, a tym samym dla zatrudnianych przez nich niepełnosprawnych. Należy również zauważyć, iż pomoc publiczna dla przedsiębiorców z tytułu zatrudniania osób niepełnosprawnych, od 1 maja 2004 r. podlega prawu wspólnotowemu, w szczególności rozporządzeniu Komisji (EC) 2204/2002 z 5 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudniania. Wymienione rozporządzenie nie przewiduje wyłączenia spod jego przepisów sektora ochrony osób i mienia.

Jednocześnie uprzejmie informuję iż podczas prac nad ustawą o ochronie osób i mienia, Parlament odrzucił propozycję objęcia wszystkich pracowników ochrony wymogiem posiadania licencji (a tym samym spełniania przez nich wysokich wymagań zdrowotnych). Ponadto, ze względów społecznych, w 1997 roku umożliwione zostało zatrudnianie na określonych stanowiskach pracowników ochrony bez licencji, niespełniających wymagań zdrowotnych (np. przy obsłudze urządzeń monitorujących). Zatrudnianie w firmach ochrony pojedynczych osób niepełnosprawnych na dopuszczonych stanowiskach nie oznacza, że firmy te funkcjonują na takich zasadach jak zakłady pracy chronionej.

W wyniku konfrontacji ustawy o ochronie osób i mienia z doświadczeniami wynikającymi z jej stosowania, opracowany został projekt nowelizacji tego aktu. W projekcie zaproponowano rozszerzenie obowiązku posiadania licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia na pracowników ochrony wykonujących zadania w obiektach użyteczności publicznej, tam gdzie mają oni bezpośredni kontakt ze sferą działania dotyczącą dóbr chronionych człowieka. Wyższy poziom profesjonalnych wymagań usunie, choćby częściowo, przypadki naruszania dóbr chronionych. Proponuje się także wprowadzenie obowiązku złożenia egzaminu na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego i drugiego stopnia przed komisją przez wszystkie uprawnione osoby, z wyłączeniem osób, które legitymują się tytułem zawodowym ochrony fizycznej osób i mienia, bądź dyplomem albo świadectwem szkoły wyższej w zakresie ochrony fizycznej osób i mienia. Planowane rozwiązanie ma na celu jednakowe traktowanie wszystkich ubiegających się o licencje pracownika ochrony fizycznej. W związku z powyższym emeryci i renciści resortu spraw wewnętrznych nie będą uzyskiwać licencji na podstawie posiadanych dyplomów i świadectw, niezależnie od faktycznego stanu zdrowia.

Proponowane jest również zniesienie obowiązku ukończenia kursu i pozostawienie sposobu przygotowania się do egzaminu wyborowi osoby ubiegającej się o licencję. Przewidywane zmiany wyłączają wykonywanie przez posiadaczy licencji drugiego stopnia ochrony fizycznej czynności, do których uprawniony jest posiadacz licencji pierwszego stopnia. Rozdzielenie tych uprawnień uzasadnia fakt, że posiadacz licencji drugiego stopnia uprawniony jest głównie do kierowania lub planowania (dyrektor, kierownik lub właściciel firmy) i w tym przypadku nie musi spełniać warunków fizycznych, wymaganych dla osób ubiegających się o uzyskanie licencji pierwszego stopnia.

Odnosząc się do stwierdzenia, że zatrudnianie w agencjach ochrony osób i mienia osób niepełnosprawnych stwarza zagrożenie bezpieczeństwa mienia, a nawet życia ludzkiego, informuję, że zakłady pracy chronionej wykonujące zadania w sektorze ochrony były przedmiotem kontroli NIK Nr P/03/100, podjętej w związku z sugestią Komisji Polityki Społecznej Sejmu RP. Najwyższa Izba Kontroli uznała za niezbędne kontynuowanie działań zmierzających do stworzenia przejrzystego systemu wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych, uniemożliwiającego pracodawcom wykorzystywanie środków publicznych niezgodnie z ich przeznaczeniem.

Z szacunkiem

MINISTER

z up. Tadeusz MATUSIAK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 23.03.2005 r.

Sprawa skazanego Marka L. znajduje się w szerokim zainteresowaniu nie tylko Pana Senatora Janusza Bielawskiego, lecz także lokalnych mediów. Była też przedmiotem zainteresowania Ministra Sprawiedliwości oraz Prezesa Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. W związku z powyższym Przewodniczący Wydziału III Karnego udzielał stosownych wyjaśnień, zwracając uwagę na niedopuszczalne zarzuty dotyczące sfery orzekania niezawisłego sądu. Także w oświadczeniu Pana Senatora Janusza Bielawskiego znalazło się m.in. stwierdzenie, że cyt. "lektura pisma pani Cz.-L. do Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 20 października 2001 r. może stwarzać wrażenie, że proces nie został przeprowadzony z należytą starannością i bezstronnością". W związku z powyższym pragnę zauważyć, iż wyrok dotyczący skazanego Marka L. został poddany nie tylko kontroli instancyjnej Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, lecz również był poddany kontroli kasacyjnej. Sąd najwyższy postanowieniem z dnia 2 grudnia 2002 r. oddalił kasację m.in. obrońcy Marka L. jako oczywiście bezzasadną.

Odnosząc się do kwestii podstawowej podniesionej w oświadczeniu pana Senatora Janusza Bielawskiego dotyczącej zwłoki w udostępnieniu akt sprawy Marka L. Rzecznikowi Praw Obywatelskich, stwierdzam, że w dniu 18 stycznia 2005 r. akta zostały przesłane do Biura Rzecznika Praw Obywatelskich, a w dniu 7 lutego 2005 r. zwrócone do sądu Okręgowego w Legnicy.

Wyrok w sprawie przed Sądem Okręgowym w Legnicy zapadł w dniu 30 kwietnia 2001 r. Wyrokiem tym Marek L. został skazany na karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Rozprawa apelacyjna odbyła się dnia 5 września 2001 r. w sądzie apelacyjnym we Wrocławiu. W dniu 13 listopada 2001 r. akta zostały ponownie przekazane do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu celem nadania dalszego biegu kasacji wywiedzionej na korzyść Marka L. Po raz pierwszy Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu o nadesłanie akt sprawy pismem z dnia 23 listopada 2001 r. (wpływ do sądu dnia 29 listopada 2001 r.), a więc w momencie gdy akta przekazano Sądowi Najwyższemu celem rozpoznania kasacji. W międzyczasie obrońca skazanego złożył w dniu 24 września 2001 r. wniosek o odroczenie wykonania kary, zaś matka skazanego w dniu 5 lutego 2002 r. wniosła prośbę o ułaskawienie do Prezydenta RP, która to prośba została przekazana do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu we Wrocławiu 19 lutego 2002 r.

W dniu 16 maja 2002 r. Rzecznik Praw Obywatelskich ponownie zwrócił się o nadesłanie akt przedmiotowej sprawy, jednakże w tym terminie akt nie przesłano, gdyż w dalszym ciągu znajdowały się one w Sądzie Najwyższym z uwagi na toczące się postępowanie kasacyjne.

Kolejnym pismem z dnia 28 października 2002 r. Rzecznik Praw Obywatelskich zwrócił się o przesłanie akt sprawy, lecz akta były wciąż w sądzie Najwyższym. Dopiero w dniu 30 grudnia 2002 r. akta zostały zwrócone do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. W międzyczasie obrońca skazanego w dniu 25 października 2002 r. złożył kolejny wniosek o odroczenie wykonania kary pozbawienia wolności. Nadto sąd z urzędu rozpoczął starania o wydanie z terytorium Francji innego ze współoskarżonych w przedmiotowej sprawie. Pismo Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 13 lutego 2003 r. o przesłanie akt nie mogło być uwzględnione, gdyż akta były niezbędne do nadania dalszego biegu prośbie o ułaskawienie. Podobne prośby z dnia 21 maja 2003 r. i 3 października 2003 r. nie zostały uwzględnione, gdyż akta w tym czasie zostały przekazane do Ministerstwa Sprawiedliwości w związku z toczącym się postępowaniem o ułaskawienie.

W dniu 11 grudnia 2003 r. Ministerstwo Sprawiedliwości przekazało akta sprawy Sądowi Okręgowemu w Legnicy wraz z postanowieniem Prezydenta RP, który nie skorzystał z prawa łaski w stosunku do Marka L. Po uzyskaniu akt Sąd Okręgowy przystąpił do rozpoznania wniosku obrońcy skazanego o zawieszenie postępowania wykonawczego, stąd też na pismo Rzecznika z dnia 8 grudnia 2003 r. odpowiedział, że akta zostaną przesłane niezwłocznie po rozpoznaniu wniosku. W dniu 26 stycznia 2004 r. Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku o zawieszenie postępowania wykonawczego. Na postanowienie to zażalenie wniósł obrońca skazanego. W dniu 22 kwietnia 2004 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżone postanowienie i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania. Dlatego też w odpowiedzi na pismo Rzecznika z dnia 23 marca 2004 r. sąd nie przesłał akt. Również nie było możliwości przesłania akt sprawy w odpowiedzi na wniosek z dnia 9 sierpnia 2004 r., gdyż w tym czasie toczyło się postępowanie dotyczące rozpoznania wniosku o zwieszenie postępowania wykonawczego. Postanowieniem z dnia 7 września 2004 r. Sąd Okręgowy ponownie odmówił skazanemu zawieszenia postępowania wykonawczego, na które to postanowienie obrońca skazanego złożył zażalenie. Postanowieniem z dnia 30 września 2004 r. Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. W dniu 4 października 2004 r. obrońca skazanego złożył ponowny wniosek o zawieszenie postępowania wykonawczego. Wniosek ten zarządzeniem z dnia 26 października został pozostawiony bez rozpoznania. Na zarządzenie to w dniu 23 listopada 2004 r. zażalenie złożył obrońca Marka L. Zarządzeniem z dnia 24 listopada 2004 r. odmówiono obrońcy skazanego przyjęcia zażalenia jako niedopuszczalnego z mocy ustawy, przy czym sąd nie mógł doręczyć bezzwłocznie odpisu zarządzenia obrońcy, gdyż ten zmienił adres kancelarii, nie wskazując nowego adresu. Ponadto Prezes Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu pismem z dnia 17 grudnia 2004 r. zwrócił się o nadesłanie akt sprawy w związku ze skargą adw. Romana LIKUSA wobec czego w odpowiedzi na pismo Rzecznika z dnia 20 grudnia 2004 r. ponownie nie było możliwe przesłanie akt, gdyż wówczas po raz kolejny zostały przekazane do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. Jednocześnie wyjaśniam, że w momencie, gdy akta znajdowały się w dyspozycji Sądu Okręgowego w Legnicy, podjęto czynności związane z wykonaniem wyroku wobec Marka L., przy czym z uwagi na ukrywanie się skazanego został wydany w dniu 27 października 2004 r. list gończy.

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2005.03.24

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana senatora Krzysztofa Jurgiela podczas 77 posiedzenia Senatu RP w dniu 18 lutego 2005 r., przekazanego przy piśmie nr BPS/DSK-043-104/05 z dnia 23 lutego br., dotyczącego problemów związanych z obrotem kwotami mlecznymi, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że informacja dotycząca stopnia wykorzystania przez rolnika indywidualnej ilości referencyjnej, który przenosi posiadanie swojej ilości referencyjnej, jest niezbędna do prawidłowego rozliczenia tych ilości w odniesieniu do producenta zbywającego i nabywającego ilości referencyjne. Jest to szczególnie istotne dla właściwego określenia momentu, od którego podmiot skupujący powinien pobierać zaliczki za przekroczenie przez dostawcę indywidualnej ilości preferencyjnej.

Obowiązek potwierdzania ww. informacji wprowadzają przepisy ustawy o zmianie ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych, które powinny wejść w życie w dniu 1 kwietnia 2005 r. i zgodnie z którymi podmiot skupujący jest obowiązany do wystawienia zbywcy indywidualnej ilości referencyjnej, zaświadczenia o stopniu wykorzystania tej ilości, zadeklarowanej w celu dostarczenia do danego podmiotu skupującego. Od tej daty odmowa wystawienia takiego zaświadczenia będzie działaniem naruszającym przepisy ww. ustawy oraz zasadę swobodnego zawierania umów wynikającą z przepisów prawa cywilnego.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili obecnej przepisy ustawy o organizacji rynku mleka i przetworów mlecznych z dnia 20 kwietnia 2004 r. (Dz.U. Nr 93, poz. 897), w przypadku zbycia prawa do indywidualnej ilości referencyjnej, nie nakładają na podmioty skupujące obowiązku potwierdzania informacji o wykorzystaniu indywidualnej ilości referencyjnej.

M I N I S T E R

Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Wojciech Olejniczak

Warszawa, dnia 25 marca 2005 r.

W związku z pismem z dnia 23 lutego 2005 r. Nr BPS/DSK-043-107/05, przy którym przekazane zostało oświadczenie Senatora Zygmunta Cybulskiego w sprawie utworzenia sądu i prokuratury apelacyjnej w Bydgoszczy złożone przez podczas 77. posiedzenia Senatu RP w dniu 18 lutego 2005 r. - uprzejmie informuję:

Wprawdzie odległość z Bydgoszczy, Torunia, czy Włocławka do Gdańska może stanowić pewną przeszkodę w dotarciu do jednostek apelacyjnych, to jednak należy zauważyć, że sądy apelacyjne rozpoznają sprawy wyłącznie w postępowaniu odwoławczym i dlatego też ograniczony udział stron może stanowić utrudnienie tylko dla niewielkiej liczby interesantów.

Prezesi Sądów Okręgowych w Bydgoszczy i Toruniu popierają inicjatywę utworzenia sądu apelacyjnego dla obszaru województwa kujawsko-pomorskiego. Przedmiotowa zmiana organizacyjna wiązałaby się bowiem z możliwością awansu kadry sędziowskiej. Okoliczność ta jednak nie powinna być przesłanką tworzenia nowej jednostki wymiaru sprawiedliwości.

Argument przybliżenia obywatelom instytucji i urzędów państwowych nie odnosi się w zasadzie do prokuratur apelacyjnych. W katalogu ustawowych zadań prokuratur apelacyjnych brak jest działań wymagających nawiązania bezpośredniego kontaktu z obywatelami. Rozstrzyganie spraw podlegających kontroli instancyjnej ze strony prokuratury apelacyjnej ma charakter incydentalny, a sposób ich rozpoznawania eliminuje udział obywateli. Główne ustawowe zadania prokuratury, wymagające w ich realizacji udziału obywateli, skoncentrowane są w obszarach działań prokuratur rejonowych i okręgowych.

Utworzenie prokuratury apelacyjnej w Bydgoszczy pociągałoby za sobą konieczność poniesienia znacznych nakładów finansowych, w tym związanych z powołaniem nowych etatów prokuratorskich. Priorytetowym działaniem winno być jednak doinwestowanie jednostek szczebla rejonowego i okręgowego.

Z uwagi na prezentowane powyżej argumenty, wniosek o utworzenie sądu i prokuratury apelacyjnej w Bydgoszczy nie może być obecnie uwzględniony.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, dnia 20.03.2005 r.

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Jerzego Markowskiego złożonego w dniu 18 lutego 2005 r. dotyczącego prywatyzacji Polskich Hut Stali S.A. uprzejmie przedkładam następujące informacje.

Ministerstwo Skarbu Państwa realizując w oparciu o decyzję podjętą przez Radę Ministrów w dniu 5 listopada 2002 r. proces prywatyzacji Polskich Hut Stali S.A. (obecnie Mittal Steel Poland S.A.) brało pod uwagę oszacowanie wartości Spółki sporządzone przez konsorcjum BRE Corporate Finance S.A. i Evip Internatrional Sp. z o.o. Pragnę podkreślić, iż oferta finansowa LNM Holdings N.V. mieściła się w przedziale wartości biznesu (aktywów niezadłużonych) wynikającym z wyceny PHS S.A.

Analizując parametry transakcji zawarte w umowie sprzedaży akcji Polskich Hut Stali S.A. z dnia 27 października 2003 r. należy mieć na uwadze niezwykle trudną sytuację ekonomiczno-finansową PHS S.A. przed prywatyzacją. W oparciu o analizy przeprowadzone przez Doradcę MSP - konsorcjum BRE Corporate Finance S.A. i Evip International Sp. z o.o. - zobowiązania finansowe Spółki szacowano na kwotę ok. 4,7 mld zł, z czego około 2,6 mld zł stanowiły zobowiązania przeterminowane. PHS S.A. nie byłby w stanie funkcjonować w średnim okresie (1-3 lata) bez redukcji znacznej części zobowiązań finansowych spółki oraz bez pozyskania nowych środków finansowych w wysokości ok. 800-900 mln zł.

Priorytetem Ministra Skarbu Państwa w prywatyzacji Polskich Hut Stali S.A. była restrukturyzacja i wzmocnienie PHS S.A. a w konsekwencji osiągnięcie najważniejszego celu społecznego - zachowanie miejsc pracy. W ocenie Ministerstwa Skarbu Państwa oraz Ministerstwa Gospodarki i Prac fiasko tej prywatyzacji mogłoby wiązać się z poważnymi konsekwencjami finansowymi zarówno dla Skarbu Państwa, samych Polskich Hut Stali S.A., jak i wierzycieli handlowych. Niedojście prywatyzacji do skutku spowodowałoby bowiem konieczność restrukturyzacji PHS S.A. bez udziału inwestora strategicznego. Wiązałoby się to z koniecznością znalezienia alternatywnych źródeł finansowania programu inwestycyjnego PHS S.A. oraz zaspokojenia wierzycieli Spółki (w tym podmiotów, których właścicielem jest Skarb Państwa.

Z punktu widzenia Skarbu Państwa odsunięcie zagrożenia w postaci upadłości Spółki wiązałoby się z koniecznością dokapitalizowania Polskich Hut Stali S.A. kwotą od 500 do 680 milionów złotych. Ponadto bardzo prawdopodobny byłby brak zdolności finansowej Spółki do spłaty w pełni swoich zobowiązań wobec Agencji Rozwoju Przemysłu S.A. do 2007 roku, co mogłoby skutkować koniecznością zaangażowania środków Skarbu Państwa do spłaty obligacji restrukturyzacyjnych wyemitowanych przez ARP S.A. Dodatkowo w celu realizacji biznes planu byłoby prawdopodobnie niezbędne wparcie PHS S.A. w realizacji programu inwestycyjnego (w postaci znaczących gwarancji Skarbu Państwa dla banków finansujących program inwestycyjny) przewidzianego w biznes planie na poziomie 2,4 miliarda złotych.

Dla głównych wierzycieli handlowych (Polskie Koleje Państwowe S.A., Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A., Będziński Zakład Elektroenergetyczny S.A., Agencja Rozwoju Przemysłu S.A.) niepowodzenie prywatyzacji oznaczałoby brak możliwości przeprowadzenia konwersji na akcje zobowiązań handlowych na kwotę ponad 1,2 miliarda złotych i uzyskania środków finansowych za objęte akcje, co mogłoby mieć bardzo poważne skutki dla ich sytuacji finansowej.

Pragnę również podkreślić, iż umowa prywatyzacyjna nakłada na inwestora zobowiązania dotyczące m.in. kontynuowania działalności podstawowej przez Spółkę, wykorzystania zysku Spółki na cele rozwojowe, a także ograniczenia dysponowania akcjami PHS S.A. i zakazu obniżania kapitału zakładowego Spółki. Ponadto umowa nakłada na inwestora pełną odpowiedzialność za realizację zobowiązań z niej wynikających wraz z sankcjami za ich niedotrzymanie oraz zobowiązuje inwestora do okresowego składania sprawozdań z realizacji zobowiązań inwestycyjnych i restrukturyzacyjnych.

Z wyrazami szacunku

Minister

Jacek Socha