Warszawa, dnia 27.05.2004 r.

Odnosząc się do poruszonego przez Panią Senator na wstępie problemu promocji dla pacjentów związanych ze sprzedażą produktów leczniczych w aptekach uprzejmie informuję, że problem ten był już wielokrotnie analizowany w toku postępowań wyjaśniających, prowadzonych w Głównym Inspektoracie Farmaceutycznym z udziałem Departamentu Prawnego Ministerstwa Zdrowia oraz we współpracy z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Ponieważ działania te mają charakter marketingowy, podjęcie ewentualnych kroków nadzorczych uzależnione jest zasadniczo od stwierdzenia naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jednolity: Dz.U. z 2004 r. nr 53, poz. 53) regulujących zasady prowadzenia reklamy produktów leczniczych oraz ewentualnie, w przypadku podejrzeń o naruszenie przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, od wyników postępowania prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

W przypadku analizowanych programów nie stwierdzono jednak naruszenia przepisów o reklamie produktów leczniczych, co wynika z faktu, że działań tych nie można jednoznacznie uznać za reklamę konkretnych produktów leczniczych. Z większości zgromadzonych w rozpatrywanych przypadkach opinii prawnych wynika, że programy te zmierzają do wykreowania wizerunku organizatorów programów i promowanych aptek, będących jego uczestnikami oraz wiążą się z działalnością o charakterze informacyjnym, skłaniającą pacjentów do zachowań prozdrowotnych uświadamiającą o typowych zagrożeniach dla zdrowia, a także informującą w sposób ogólny o sposobach zapobiegania i leczenia.

Z oceny przedmiotowych działań, dokonanej przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, wynika, że z uwagi na brak przesłanki "działania w interesie publicznym", związanej z brakiem naruszenia "zbiorowego interesu konsumentów", w rozpatrywanych przypadkach wyłączona jest również możliwość podjęcia przez ten organ postępowań z tytułu naruszenia przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że działalność polegająca na prowadzeniu reklamy produktów leczniczych w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, podlega stałemu monitoringowi sprawowanemu przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, który w przypadku stwierdzenia naruszeń przepisów regulujących zasady prowadzenia reklamy produktów leczniczych, posiada stosowne uprawnienia ustawowe umożliwiające podjęcie kroków nadzorczych zmierzających do ich zaprzestania.

W skład Zespołu wchodzą przedstawiciele ministra właściwego do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw finansów publicznych i ministra właściwego do spraw gospodarki oraz przedstawiciele Narodowego Funduszu Zdrowia.

Wszystkie apteki podlegają stałym planowym kontrolom przeprowadzanym przez Narodowy Fundusz Zdrowia (Oddziały Wojewódzkie) w zakresie rozliczeń finansowych oraz Inspekcję Farmaceutyczną do zadań której należy w szczególności kontrolowanie apteki i innych jednostek prowadzących obrót detaliczny i hurtowy produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi.

Zadania Inspekcji Farmaceutycznej określa ustawa z dnia 6 września 2001 roku "Prawo farmaceutyczne" (Dz.U. Nr 126 z późn. zm.). Kontrole aptek dotyczą realizowanych recept. Ustala się, czy przestrzegane są terminy realizacji recept, ilości wydanych leków, wielkości opakowań, prawidłowości otaksowania, w tym sprawdzanie odpłatności, cen leków limitów i opłat pobieranych za wydane produkty lecznicze, a także, czy przestrzegane są zasady przechowywania zrealizowanych recept oraz zbiorczych zestawień będących podstawą zwrotu aptece przez Narodowy Fundusz Zdrowia kwot za wydane leki refundowane. Kontrole uwzględniają wszystkie nieprawidłowości, m.in. stan zaopatrzenia w leki z wykazów leków refundowanych.

Odpowiedzialność za nieprawidłowości ponosi kierownik apteki.

W przypadku stwierdzonych nieprawidłowości w realizacji recept organ kontrolujący podejmuje odpowiednie działania, może też wystąpić z wnioskiem do Wojewódzkiego Inspektoratu Farmaceutycznego o cofnięcie zezwolenia na prowadzenie apteki.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 27 maja 2004 r.

W odpowiedzi na pismo z dnia 27 kwietnia 2004 r., znak: BPS/DSK-043-209-04, w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatora RP Pana Krzysztofa Jurgiela dotyczącego programu oddłużania szpitali w celu uruchomienia majątku narodowego przed dziką prywatyzacją, będącą często skutkiem niewłaściwego zarządzania szpitalami oraz działań rządu w zakresie oddłużania szpitali, uprzejmie informuję, że:

Projekt przewiduje wiele propozycji rozwiązań systemowych dla zakładów, w celu stworzenia możliwości udzielenia im pomocy publicznej. Zgodnie z projektem ustawy restrukturyzacja finansowa ma obejmować zobowiązania publicznoprawne, zobowiązania cywilnoprawne i indywidualne pracowników wynikające z ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. 95 Nr 1 Poz. 2) i polegać ma na umorzeniu zobowiązań publicznoprawnych wraz z odsetkami na warunkach określonych w ustawie, rozłożeniu na raty spłaty zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenie emerytalne, ubezpieczenie społeczne w części finansowanej przez ubezpieczonego oraz ubezpieczenie zdrowotne, a także na zawarciu ugód z wierzycielami wierzytelności cywilnoprawnych oraz indywidualnych ugód z pracownikami w zakresie roszczeń z tzw. "ustawy 203"

Istotnym elementem, który ma na celu zabezpieczenie interesów podmiotów związanych z funkcjonowaniem zakładu, jest zapis, gwarantujący, że po przekształceniu zakładu w spółkę użyteczności publicznej, nie dojdzie do utraty przez podmiot publiczny kontroli nad spółką. Projekt przewiduje, że co najmniej 75% udziałów lub akcji o podwyższonym kapitale spółki użyteczności publicznej będzie musiało należeć do podmiotu publicznego.

Ważnym elementem projektu jest możliwość uregulowania z mocy prawa stosunków własnościowych i dokapitalizowanie zakładów. Wraz z przekształceniem sp zoz-ów w spółki użyteczności publicznej grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego będące przedmiotem użytkowania przez sp. zoz stają się nieodpłatnie przedmiotem użytkowania wieczystego nowo powstałej spółki. Również budynki i inne urządzenia oraz lokale, które znajdują się na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, a będące przedmiotem użytkowania przez sp zoz stają się nieodpłatnie własnością spółki. Nabycie ww. praw będzie stwierdzone odpowiednio decyzją wojewody - dot. nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, albo decyzją organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego - w przypadku nieruchomości stanowiących jej własność. Przyjęcie takich rozwiązań wpłynie również korzystnie na pozycję zakładów wobec banków (kredytodawców).

Kolejną bardzo istotną propozycją, jaką przedstawia projekt jest możliwość łączenia zakładów. Podmioty, które utworzyły samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej będą mogły, przed przekształceniem w spółkę użyteczności publicznej, dokonać połączenia tych zakładów. Propozycja ta dotyczy zarówno zakładów utworzonych przez ten sam podmiot (następuje w drodze rozporządzenia, zarządzenia albo uchwały), jak i zakładów mających różne podmioty, które je utworzyły (połączenie następuje w drodze porozumienia). Należy w tym miejscu podkreślić, że połączenie zakładów opieki zdrowotnej, w ramach restrukturyzacji tych zakładów, i zastosowanie zaproponowanych w projekcie rozwiązań systemowych, powinno prowadzić do zmniejszenia kosztów ich funkcjonowania. Trzeba jednak mieć na uwadze to, że koszty funkcjonowania zakładów uwarunkowane są od wielu czynników (struktura zakładów, zakres świadczeń udzielanych przez zakład, czy też odległość jaka dzieli zakłady, które mają być połączone) i koszty te mogą się różnie kształtować.

Ewa Kralkowska

Warszawa, 31.05.2004 r.

Krajowa Spółka Cukrowa S.A. jest spółką prawa handlowego i działa na podstawie przepisów prawa, w tym kodeksu spółek handlowych oraz statutu Spółki. Opracowanie strategii funkcjonowania Polskiego Cukru S.A., zgodnie ze statutem Spółki, należy do kompetencji Zarządu Spółki. Zgodnie z par. 32 ust. 1 pkt 6 Statutu Spółki, opiniowanie wieloletnich planów strategicznych należy do kompetencji Rady Nadzorczej Spółki.

Minister Skarbu Państwa, jako właściciel pakietu akcji stanowiącego 98,5% kapitału zakładowego Spółki, wyraża swoją wolę poprzez głosowanie na walnym zgromadzeniu Spółki w sprawach objętych porządkiem obrad, w granicach określonych ustawą i statutem Spółki. Przy obecnej strukturze akcjonariatu Krajowej Spółki Cukrowej S.A., o sprawach zastrzeżonych do decyzji walnego zgromadzenia, faktycznie rozstrzyga głos Ministra Skarbu Państwa. Jednakże biorąc pod uwagę obecne uregulowanie ustawowe, zgodnie z art. 375(1) kodeksu spółek handlowych, walne zgromadzenie nie może wydawać Zarządowi wiążących poleceń dotyczących prowadzenia spraw Spółki.

W dniu 21 kwietnia 2004 r. Minister Skarbu Państwa złożył wniosek do Komitetu Rady Ministrów w sprawie dokapitalizowania Krajowej Spółki Cukrowej S.A., który następnie w dniu 29 kwietnia został przez komitet zarekomendowany Radzie Ministrów.

Z wyrazami szacunku

z up. PODSEKRETARZ STANU

Tadeusz Soroka

Warszawa, 31 maja 2004 r.

Z poważaniem

W. Olejniczak

Warszawa, dnia 1 czerwca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ryszard Pusz

prokurator Prokuratury Krajowej

Warszawa, dnia 02.06.2004 r.

Moim zdaniem zarówno przekształcenie wojewódzkich funduszy w oddziały Narodowego Funduszu, jak i włączenie do budżetów województw wpływów z opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych, będących obecnie w dyspozycji wojewódzkich funduszy, mogłoby przyczynić się do wystąpienia szeregu niepożądanych konsekwencji dla realizacji polityki ekologicznej państwa.

W przypadku przekształcenia wojewódzkich funduszy w oddziały Narodowego Funduszu stworzona zostałaby instytucja, w której praktycznie wszystkie istotne decyzje byłyby podejmowane na szczeblu krajowym. Jednocześnie władze województw straciłyby instrument do realizacji regionalnej polityki ochrony środowiska, znacznie ograniczony zostałby ich wpływ na dysponowanie środkami z opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych, a także na wydatkowanie pozostałych środków, będących dotychczas w dyspozycji tych funduszy.

W przypadku włączenia do budżetów województw wpływów z opłat za korzystanie ze środowiska i administracyjnych kar pieniężnych będących obecnie w dyspozycji wojewódzkich funduszy, przestałby praktycznie istnieć spójny i sprawdzony system finansowania ochrony środowiska. Należy podkreślić, że system ten został uznany przez OECD i Komisję Europejską jako wzorcowy dla krajów będących w transformacji i starających się o członkostwo w tych organizacjach. Takie rozwiązanie doprowadziłoby także do drastycznego obniżenia wielkości środków będących dotychczas w dyspozycji wojewódzkich funduszy z powodu ograniczenia możliwości efektywnego nimi zarządzania.

Uważam, że założony ogólny cel "Programu uporządkowania i ograniczania wydatków publicznych" obejmujący m.in. uporządkowanie systemu funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej, konsolidację środków finansowych na realizację przedsięwzięć ekologicznych wynikających z przepisów Unii Europejskiej oraz zapewnienie udziału środków krajowych dla pełnej absorpcji środków unijnych, można osiągnąć poprzez modyfikację i racjonalizację dotychczasowych rozwiązań ustawowych bez zastosowania likwidacji samodzielności prawnej funduszy wojewódzkich. Potwierdzeniem słuszności takiego rozwiązania są wyniki ostatniej kontroli przeprowadzonej przez Najwyższą Izbę Kontroli w funduszach wojewódzkich, która pozytywnie oceniła gospodarowanie środkami funduszy oraz wykorzystanie ich na przedsięwzięcia służące realizacji polityki ekologicznej państwa.

Ponadto, wobec słabej kondycji finansowej polskich przedsiębiorstw i jednostek samorządu terytorialnego oraz konieczności dużego ograniczania wydatków ze środków budżetowych, fundusze ochrony środowiska i gospodarki wodnej nadal stanowią i będą stanowić najpoważniejsze źródło finansowania ochrony środowiska w Polsce, w szczególności inwestycji realizowanych ze wsparciem unijnym. Wchodząc naprzeciw potrzebom finansowym wprowadzane są mechanizmy mające na celu pełną koordynację działań wszystkich instytucji, które ze strony krajowej mogą zapewnić niezbędną część środków finansowych. Główną rolę w tym procesie odgrywa Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, przy ścisłej współpracy wojewódzkich funduszy oraz samorządów lokalnych. Jednym z elementów tego procesu jest obecnie realizowany "Program działań dla wypracowania strategii osiągania efektów ekologicznych w latach 2004-2015"

Warszawa, 2004.06.02

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 25 maja 2004 r. oświadczeniem senatora Władysława Mańkuta (złożonego podczas 62. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 maja br.) dotyczącego przestrzegania przez spółkę Totalizator Sportowy przepisów prawa pracy dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy - uprzejmie wyjaśniam:

Minister Gospodarki i Pracy nie posiada organu inspekcyjnego, który sprawowałby nadzór nad przestrzeganiem prawa pracy, w tym przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Posiadający takie uprawnienia organ Państwowej Inspekcji Pracy podległy jest Sejmowi RP, a nadzór nad tym organem sprawuje Rada Ochrony Pracy powoływana przez Marszałka Sejmu (zgodnie z ustawą z dnia 6 marca 1981 r. o Państwowej Inspekcji Pracy - Dz.U. z 2001 r. Nr 128, poz. 1405, z późn. zmianami).

Jerzy Hausner

Warszawa, dn. 3 czerwca 2004 r.

Uchwalona w dniu 24 kwietnia 2003 r. ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. Nr 96, poz. 873 ze zm.) powstała przy aktywnej współpracy przedstawicieli organizacji pozarządowych. Przyjęte w ustawie rozwiązania są wynikiem porozumienia wypracowanego przez stronę rządową oraz przedstawicieli trzeciego sektora w ramach Grupy Kontraktowej utworzonej przy Ministrze Pracy i Polityki Społecznej. Potwierdziły ich zasadność intensywne i merytorycznie pogłębione prace w Parlamencie.

Wprowadzone ustawą o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie rozwiązania dotyczące zlecania zadań z zakresu pożytku publicznego zastąpią dotychczas obowiązujące rozwiązanie zawarte w art. 118 ust. 3 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2003 r. Nr 15, poz. 148 ze zm.) stanowiące podstawę do wydawania przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego uchwały określającej tryb postępowania o udzielenie dotacji. Również w trybie dotychczasowym zlecenie zadania powinno się było odbywać po uchwaleniu budżetu i ustaleniu kwoty środków publicznych przeznaczonych na jego realizację. W związku z tym, że środki na zadane nie zawsze były znane na początku danego roku, praktyką - w stosunku do zadań, których realizacja była konieczna od pierwszych dni roku - stało się, w oparciu o funkcjonujące prowizorium budżetowe stanowiące warunek zachowania ciągłości, zawieranie umów z klauzulą zastrzegającą możliwość zmiany kwoty przyznanej dotacji. Należy więc uznać, że przedstawiony przez Pana Senatora w oświadczeniu problem finansowania zadań z budżetu samorządów lokalnych jest sprawą odrębną w stosunku do ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, a związaną z terminem uchwalania budżetów przez samorządy. Docelowym modelem konstrukcji budżetu powinien być jego zadaniowy charakter, co eliminowałoby ewentualne wątpliwości przy planowaniu wydatków.

Ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie nic nie zmienia w tym zakresie. Daje ona przy tym, organom administracji mechanizmy zapewniające elastyczność zlecania zadań konieczną do zachowania ciągłości realizacji zadania, bądź możliwość zlecenia zadania od początku roku. Mechanizm ten jest wkomponowany w treść art. 16 ust. 3 ustawy będącego podstawą prawną do zawierania umów o powierzenie zadania, na czas realizacji zadania lub na czas określony, nie dłuższy niż trzy lata. Ponadto istnieje możliwość - co może mieć szczególne znaczenie przy zlecaniu zadań nowych - przeprowadzenia konkursu ofert na dany rok, w roku poprzedzającym. Podsumowując należy podkreślić, że ustawa o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie wprowadzając konkurencyjność pomiędzy podmiotami ubiegającymi się o uzyskanie dotacji, daje organom administracji publicznej narzędzie, zapewniające wyłonienie najefektywniejszych wykonawców konkretnych zadań, a tym samym racjonalnego wydatkowania środków publicznych. Ponadto możliwość zawarcia kilkuletniej umowy z organizacją daje organom administracji publicznej pewność co do kwot, które w kolejnych latach trzeba będzie przeznaczyć na realizację zadania (jeżeli np. to samo zadanie realizuje jednostka samorządowa, trzeba się zawsze liczyć ze wzrostem kosztów).

Wskazany przez Pana Senatora przepis art. 12 ustawy stwarza organizacjom pozarządowym możliwość złożenia oferty realizacji zadania realizowanego dotychczas w inny sposób, w tym przez organy administracji publicznej. Przepis ten znacznie umacnia pozycję organizacji pozarządowych, otwierając im drogę do realizacji zadań, na które monopol miały inne instytucje, czy organizacje. Przeprowadzenie konkursu, również w takim przypadku, uzasadnione jest koniecznością zapewnienia jak najlepszej realizacji zadania, a tym samym wybrania najlepszego oferenta. Wyklucza ponadto uznaniowość i praktyki nieformalne na okoliczność zlecenia zadania jedynie pomysłodawcy (oferentowi). Zapis art. 12 należy traktować jako szczególny wyraz wzmocnienia podmiotowości organizacji pozarządowych, mający wpływ na kształtujący się rynek usług społecznych.

Poruszona przez Pana Senatora kwestia ogłoszenia konkursu powinna, w myśl zasady jawności, być rozpatrywana z uwzględnieniem kryterium racjonalności kosztów związanych z procedurą ogłoszenia, tym samym organ administracji może skróconą wersję ogłoszenia zamieścić w płatnych publikatorach, natomiast pełną wersje udostępniać na swojej stronie internetowej, czy też tablicy ogłoszeń. Wydaje się przy tym istotne, aby w skróconym ogłoszeniu zawarta była informacja o tym, gdzie udostępniona jest wersja rozszerzona.

Odnośnie zaś, wzoru oferty, określonej w rozporządzeniu Ministra Gospodarki Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 października 2003 r. w sprawie wzoru oferty realizacji zadania publicznego, ramowego wzoru umowy o wykonanie zadania publicznego i wzoru sprawozdania z wykonania tego zadania (Dz.U. Nr 193, poz. 1891) należy przede wszystkim wskazać, że wzór ten został opracowany w taki sposób, aby odpowiadał każdemu rodzajowi podmiotów działających w sferze pożytku publicznego, mogących być oferentami. Tym samym, wzór oferty nigdy nie będzie całkowicie odpowiadał konkretnemu podmiotowi, czy zadaniu, stąd też jest to wzór oferty, a nie niepodlegający żadnym zmianom formularz. Nadanie drukowi oferty charakteru wzoru wskazuje na możliwość odstępstw, w tym odstępstw polegających na dostosowaniu oferty do specyfiki zadania oraz składającego ją oferenta. Zadaniem wskazanego przez pana Senatora w części II wzoru pkt 7 jest dostarczenie organowi administracji publicznej informacji szczegółowych dotyczących danego zadania i np. w odniesieniu do imprez kulturalnych, czy sportowych powinna zostać podana liczba tych imprez wraz z określeniem liczby jej adresatów (nie należy przy tym sugerować się użytym w nawiasie wyrazem podopieczni, gdyż jest to jedynie wskazówka, mająca za zadanie ułatwienie sporządzenia oferty). Nawet jeśli, jak słusznie wskazał Pan Senator, liczba tych imprez nie zawsze idzie w parze z jakością, wydaje się konieczne, aby organ administracji publicznej miał pełen obraz zadania, które będzie realizowane ze środków publicznych. Należy przy tym, podkreślić, że kryteria, którymi musi kierować się organ przy ocenie oferty zostały określone w art. 15 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Zgodnie z przepisem tego artykułu organ ocenia możliwość realizacji zadania przez oferenta oraz przestawioną kalkulację kosztów realizacji zadania, w tym w odniesieniu do zakresu rzeczowego zadania, a także musi uwzględnić wysokość środków publicznych przeznaczonych na realizację zadania. Tym samym, pierwszym z kryteriów jakie musi mieć na uwadze podmiot zlecający jest nie kryterium ilościowe, ani cenowe, lecz kryterium możliwości realizacji zadania przez danego oferenta, a tym samym efektywności realizacji danego zadania.

Jednym z załączników, jakie powinny być dołączone do oferty jest sprawozdanie merytoryczne i finansowe. Obowiązek sporządzania sprawozdań wynika z właściwych przepisów i nie dotyczy wyłącznie organizacji pożytku publicznego. Przepisami nakładającymi na podmioty nieprowadzące działalności gospodarczej obowiązek sporządzania sprawozdań, jest ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości dla niektórych jednostek niebędących spółkami handlowymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 137, 1539). Sprawozdania te podlegają corocznej ocenie urzędów skarbowych.

Następną poruszoną przez Pana Senatora kwestią jest obowiązek wynikający z art. 23 ust. 2 ustawy, stosownie do którego organizacje pożytku publicznego zostały zobowiązane do sporządzania i ogłaszania rocznych sprawozdań finansowych na zasadach określonych ustawą o rachunkowości. Nałożenie takiego obowiązku na wszystkie organizacje pożytku publicznego spowodowane jest koniecznością zapewnienia ich transparentności, gdyż podmioty te są uprawnione do korzystania ze znacznych przywilejów podatkowych (w zakresie podatku dochodowego, podatku od nieruchomości i od czynności cywilnoprawnych), zwolnione są z opłaty skarbowej i sądowej, nie mają możliwości nabywania i korzystania na preferencyjnych warunkach z nieruchomości należących do Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego, mają prawo do korzystania z pracy poborowych odbywających służbę zastępczą oraz ułatwiony dostęp do publicznego radia i telewizji. Niezmiernie ważnym uprawnieniem dla organizacji pożytku publicznego jest możliwość przekazywania, na ich rzecz, przez podatników będących osobami fizycznymi 1% należnego podatku dochodowego. Stąd też, konstruując takie przywileje dla organizacji pożytku publicznego intencją ustawodawcy było stworzenie modelowej grupy wśród podmiotów zaliczanych do trzeciego sektora. Warunkiem spełniania tego kryterium jest sprostanie stworzonym mechanizmom zapewniającym przejrzystość dysponowania środkami finansowymi, wśród których dużą część stanowią środki publiczne.

Warunki, określone w art. 20 ustawy, które organizacja musi spełnić, aby uzyskać status organizacji pożytku publicznego zostały określone adekwatnie do uprawnień przysługujących takiemu podmiotowi i idei przyświecającej ustawodawcy przy tworzeniu takiej instytucji. Podnoszony przez Pana Senatora wymóg prowadzenia działalności na rzecz ogółu społeczności (a nie społeczeństwa) zakreślony został dość ogólnie. Oznacza on identyfikację podmiotowego zakresu działania do grupy społecznej wyodrębnionej na podstawie odpowiedzialności minimalnie ograniczonej. W praktyce sądów rejestrowych jest dość szeroko interpretowany. Świadczyć o tym może fakt, że na dzień dzisiejszy status organizacji pożytku publicznego uzyskało 577 podmiotów, w tym m.in. Miejski Klub Szachowy w Rybniku, Bractwo Rycerskie Ziemi Mazowieckiej i Podlaskiej, Towarzystwo Miłośników Tańca-Klub Tańca oraz Miejski Klub Tenisowy Stalowa Wola. W świetle powyższego, zarzut o zbyt rygorystycznym sformułowaniu warunków uzyskiwania statusu organizacji pożytku publicznego wydaje się być nieuzasadniony.

K. Pater

Warszawa, dnia 4 czerwca 2004 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Nie ulega wątpliwości, że w poszczególnych częściach kraju liczebność populacji myszołowa Buteo buteo jest różna. Do niedawna liczniej występował on w Wielkopolsce, na Dolnym Śląsku i w zachodniej części Mazur niż w innych regionach, a zwłaszcza na wschodzie Polski. Zagęszczenie par myszołowa na 100 m² jest zróżnicowane. I tak na przykład w 2000 roku zespół obserwatorów odnotował mniejszą liczebność lokalną gatunku: ok. 35 par na 230 km² krajobrazu rolniczego w okolicy Szamotuł w województwie wielkopolskim. Najwyższe zagęszczenie populacji lęgowej, przewyższające rekordowe, odnotowane na zachodzie kraju (prawie 87 par/100 km²), stwierdzono w lasach Strzeleckich w województwie lubelskim, gdzie na powierzchni leśnej ok. 80 m² otoczonej żyznymi terenami rolniczymi występowało około 150 par.

Jeżeli otrzymam stosowny wniosek o zmniejszenie liczebności populacji myszołowa w określonym miejscu, poparty przykładami ewentualnych szkód, wyrządzanych przez ten gatunek w środowisku przyrodniczym, to rozważę celowość wydania takiego zezwolenia. Jednak z pewnością uwzględnię także pozytywną rolę tego gatunku w środowisku przyrodniczym.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Główny Konserwator Przyrody

prof. dr hab. Ewa Symonides

Warszawa, 2004-06-07

Pan
Prof. dr hab. Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Działalność p.p.u.p. Poczta Polska normuje ustawa z dnia 30 lipca 1997 roku o p.p.u.p. Poczta Polska (Dz.U. Nr 106, poz. 675). Zgodnie z wolą ustawodawcy wyrażoną w art. 33 ust. 2 tejże ustawy Minister właściwy ds. łączności ma prawo władczego wkraczania w sprawy Poczty Polskiej tylko w przypadkach przewidzianych ustawą. Natomiast zgodnie z art. 23 ust. 1 i 2 ww. ustawy wszystkie sprawy, nie zastrzeżone do właściwości Rady Poczty Polskiej (art. 27 ust. 1 ustawy), pozostają w gestii Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej, który zarządza Pocztą Polską, podejmuje samodzielne decyzje i ponosi za nie odpowiedzialność. Organizację, szczegółowy zakres i sposób działania Poczty Polskiej zgodnie za art. 19 ust. 1 ustawy określa statut przedsiębiorstwa, który w § 21 stanowi, że Dyrektor Generalny tworzy, przekształca i likwiduje jednostki organizacyjne o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym i terenowym zasięgu działania.

Obecnie struktura organizacyjna Poczty Polskiej obejmuje 10 Dyrekcji Okręgowych Poczty i 66 Rejonowych Urzędów Poczty. Funkcjonuje również ok. 300 jednostek utworzonych przez poszczególne DOP, które działają jako szczebel pośredni pomiędzy RUP a placówką pocztową. Są to Obwodowe Urzędy Poczty, Urzędy Nadzoru i Koordynacji, oraz Oddziały zamiejscowe lub terenowe RUP. Należy przy tym podkreślić, że jednostki pośrednie nie posiadają jednolitego zakresu kompetencji, realizują zróżnicowane zadania powielające niekiedy zdania jednostek nadrzędnych. Takie ukształtowanie się w latach ubiegłych struktury skutkowało przede wszystkim wzrostem liczebności służb administracyjnych kosztem służb eksploatacyjnych, których stan osobowy mimo rozwoju usług, wzrostu liczby klientów, zwiększenia ilości urzędów pocztowych i okienek (zwłaszcza na terenach dużych miast) wzrastał w stopniu nieproporcjonalnym do potrzeb. Dodatkowo, zmiana podziału administracyjnego kraju spowodowała, że niektóre województwa obsługiwane są przez więcej niż jedną DOP. W efekcie istniejąca struktura organizacyjna uniemożliwia właściwy i szybki przepływ informacji i szybkie podejmowanie decyzji, co jest warunkiem prowadzenia aktywnej działalności na liberalizującym się rynku usług pocztowych.

W wyniku kilkuletnich prac analitycznych i studialnych nad wypracowaniem kierunków rozwoju przedsiębiorstwa i dostosowujących go do funkcjonowania w warunkach konkurencyjnych opracowana została "Strategia Rozwoju Poczty Polskiej". W dokumencie tym zawarta jest koncepcja zmian strukturalno-organizacyjnych, która grupuje jednostki organizacyjne w czterech obszarach usługowych (usług pocztowych, usług ekspresowych i logistycznych, usług finansowych oraz usług internetowych i nowych technologii) i przyszłościowo zmiany formy prawno-organizacyjnej. Przedstawione w niej kierunki zmian zostały we wrześniu 2002 r. pozytywnie ocenione przez Ministra Infrastruktury. Realizacja strategii wymaga jednak przeprowadzenia dalszych analiz i przygotowania w ich oparciu strategii cząstkowych, planów operacyjnych i procedur umożliwiających jej wdrożenie.

Jedną z takich strategii cząstkowych jest przygotowywany aktualnie w p.p.u.p. "Poczta Polska" projekt Strategii Organizacyjnej Poczty Polskiej, który jak wynika z wyjaśnień Kierownictwa Poczty Polskiej został podany szerokim konsultacjom społecznym z udziałem różnych grup zawodowych przedsiębiorstwa oraz central związkowych działających w p.p.u.p. "Poczta Polska". Między innymi w ramach wspomnianych konsultacji zorganizowano w Łodzi spotkanie Kierownictwa Poczty Polskiej ze wszystkimi organizacjami związkowymi oraz kadrą kierowniczą przedsiębiorstwa, na którym zaprezentowano i omówiono wszystkie założenia projektu Strategii Organizacyjnej Poczty Polskiej.

Z przedstawionych mi przez Dyrektora Generalnego wyjaśnień wynika, że plany restrukturyzacji nie przewidują i nigdy nie przewidywały tworzenia 46 spółek prawa handlowego, a tym bardziej wyprowadzenia majątku Poczty Polskiej do spółek. Należy tu wyjaśnić, że Poczta Polska zgodnie z art. 15 przywołanej na wstępie ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" może tworzyć podmioty gospodarcze z tym, że Dyrektor Generalny nie podejmuje w tych sprawach decyzji samodzielnie. Zgodnie z art. 27 ust. 1 pkt 4 lit. b) ww. ustawy sprawy przystąpienia przez Pocztę Polską do przedsięwzięcia wymagającego wniesienia przez nią wkładu przewyższającego kwotę 500.000 EURO są zastrzeżone do właściwości Rady Poczty Polskiej, która w tych sprawach wyraża swoją opinię.

Przedstawiając powyższe, chciałbym wyjaśnić, że z uwagi na fakt iż prace nad planami restrukturyzacji w p.p.u.p. "Poczta Polska" nie zostały zakończone, trwają nadal i na dzień dzisiejszy nie wiadomym jest jaka koncepcja dotycząca struktury organizacyjnej ostatecznie zostanie przyjęta, działania podjęte przez Kierownictwo Poczty Polskiej w celu opracowania projektu restrukturyzacji prowadzone jest z zachowaniem obowiązujących przepisów, zwłaszcza dotyczących prowadzenia konsultacji społecznych, a także mając na uwadze postanowienia art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" - nie znajduję podstaw uprawniających mnie do podjęcia działań, które w swojej interwencji zwraca się senator Pan Krzysztof Jurgiel.

K. Opawski

Warszawa, 7 czerwca 2004 r.

W odpowiedzi na pismo znak BPS/DSK-043-225-04 z dnia 25 maja br., dotyczące oświadczenia złożonego przez Senatora Mariana Lewickiego podczas 62 posiedzenia senatu RP w dniu 20 maja br. w sprawie programu CRCO niniejszym wyjaśniam, co następuje.

Polska złożyła aplikację o przystąpienie do EUROCONTROL w roku 1998, mając na uwadze związaną z tym faktem konieczność przystąpienia do systemu CRCO (Central Route Charges Office - Centralnego Biura Opłat Trasowych). Komisja EUROCONTROL - organ odpowiedzialny za generalną politykę tej organizacji, zdecydowała wtedy, że techniczna integracja Polski z ww. systemem nastąpi po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych, w uzgodnionym przez strony terminie i na podstawie określonej procedury obowiązującej w tym systemie.

Na spotkaniu przedstawicieli Urzędu Lotnictwa Cywilnego i P.P. "Porty Lotnicze" z przedstawicielami EUROCONTROL, które miało miejsce w Warszawie w dniu 11.09.2003 r., uzgodniono wstępnie, że strona polska może ubiegać się o dwuletni okres przejściowy na przygotowanie się do pełnej integracji technicznej z systemem Centralnego Biura Opłat Trasowych. Bieg okresu przejściowego ma się rozpocząć od wejścia w życie umowy wielostronnej w sprawie opłat trasowych, które nastąpi pierwszego dnia drugiego miesiąca następującego po złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych. Okres ten nie może jednak przekroczyć dwóch lat.

Ostateczna decyzja o przyznanie dwuletniego okresu przejściowego po akceptacji przez Poszerzony Komitet ds. Opłat Trasowych i Tymczasową Radę, zostanie podjęta na pierwszym posiedzeniu Poszerzonej Komisji (organu decyzyjnego, którego członkami są ministrowie transportu państw członkowskich), po przystąpieniu Polski do EUROCONTROL.

Z wyrazami szacunku

MINISTER INFRASTRUKTURY

z up. SEKRETARZ STANU

Andrzej Piłat

Warszawa, 2004-06-09

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966) wielkość części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu terytorialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów i województw samorządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).

O łącznych środkach finansowych zaadresowanych w ustawie budżetowej dla oświaty, decyduje ostatecznie Parlament. Minister Edukacji Narodowej i Sportu dzieli ustaloną w ustawie budżetowej subwencję na podstawie wydanego rozporządzenia. W rozporządzeniu tym, zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, ustala się reguły podziału środków finansowych opierając się na ogólnych trzech zasadach. Subwencja dla poszczególnych samorządów musi uwzględniać:

- typy i rodzaje szkół i placówek prowadzonych przez te jednostki,

- stopnie awansu zawodowego nauczycieli,

W ustawie budżetowej na rok 2004 z dnia 23 stycznia 2004 r. (Dz.U. Nr 17, poz. 167) w dziale 758 "Różne rozliczenia", w rozdziale 75801 "Część oświatowa subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego" kwota subwencji oświatowej na 2004 r. określona została w łącznej wysokości 25.082.854 tys. zł, tj. wyższej w stosunku do roku 2003 (24.321.215 tys. zł) nominalnie o 3,1%. Należy zaznaczyć, że wzrost kwoty subwencji oświatowej w stosunku do roku ubiegłego jest oczywisty, pomimo spadku liczby uczniów w roku szkolnym 2003/2004 (6.961.321 uczniów) w odniesieniu do roku szkolnego 2002/2003 (7.083.662 uczniów) o 1,73%.

- rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 22 grudnia 2003 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2004 (Dz.U. Nr 225, poz. 2231);

Algorytm podziału subwencji oświatowej jest corocznie modyfikowany. Zmiany te są przede wszystkim efektem prac i uzgodnień dokonywanych wspólnie z reprezentacją samorządów. W Ministerstwie Edukacji Narodowej i Sportu przy współudziale Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego kontynuowane są prace mające na celu dalsze usprawnianie algorytmu podziału subwencji na rok 2005, stosownie do oczekiwań formułowanych przez poszczególne korporacje samorządowe.

Trudno również zgodzić się z ogólną opinią, że wysokość środków kalkulowanych dla gmin w ramach subwencji oświatowej jest niewystarczająca. Pragnę zauważyć, że wyniki analiz wykonania wydatków bieżących za 2003 r. na zadania z zakresu oświaty i wychowania oraz edukacyjnej opieki wychowawczej (oparte na sprawozdaniach Rb-28) wskazują, że w ubiegłym roku ponad 688 gmin nie wykorzystało w całości na potrzeby szkół i placówek oświatowych przekazanych im kwot części oświatowej subwencji ogólnej.

W obowiązującym stanie prawnym źródłem finansowania przez jednostki samorządu terytorialnego zadań oświatowych są dochody samorządów. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 1996 r. Nr 67, poz. 329 z późn. zm.) środki niezbędne na realizację tych zadań, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są w dochodach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu terytorialnego są: dochody własne, subwencje ogólne i dotacje celowe z budżetu państwa. Przepisy konstytucyjne w tym względzie jedynie dopełnia ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. Nr 203, poz. 1966). Ustawa ta w odniesieniu do jednostek samorządu terytorialnego określa źródła dochodów, zasady i tryb ustalania i przekazywania subwencji ogólnych oraz dotacji. Jak widać, subwencja oświatowa jest jedynie jednym ze źródeł dochodów JST. Państwo finansuje zadania oświatowe również poprzez zdecentralizowanie udziału w podatkach.

W istniejących uwarunkowaniach ekonomicznych związanych z finansowaniem ze środków publicznych zadań oświatowych realizowanych przez JST ważne znaczenie ma wyodrębniona w ramach części oświatowej subwencji ogólnej 1% rezerwa. W 2004 r. kwota 1% rezerwy wynosząca 250.828.540 zł została powiększona o kwotę 3.048 powstałą w wyniku zaokrągleń po rozdzieleniu tej części subwencji między jednostki samorządu terytorialnego. Łącznie rezerwa części oświatowej subwencji ogólnej wynosi 250.831.588 zł. Na posiedzeniu w dniu 16 stycznia br. Zespół ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego zatwierdził kryteria podziału 1% rezerwy części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2004. O kryteriach podziału 1% rezerwy subwencji, w tym również o wymaganych dokumentach oraz możliwych terminach składania wniosków przez jednostki samorządu terytorialnego, MENiS poinformowało wszystkie JST pismem z dnia 21 stycznia br. Nr DE-III-3117/9/os-og/04

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 9 czerwca 2004 r.

Podstawę prawną dla tworzenia wydziałów gospodarczych, w tym wydziałów gospodarczych Krajowego Rejestru Sądowego, stanowi art. 20 pkt 3, 5 i 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.). Minister Sprawiedliwości czyni to w drodze rozporządzenia po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Sądownictwa.

Szczegółowa analiza wniosku dot. powołania wydziału gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego w Sądzie Rejonowym w Częstochowie wykazała zasadność wprowadzenia przedmiotowej zmiany organizacyjnej.

W ostatnim czasie sprawa ta była szczegółowo analizowana w zakresie przystosowania budynku na potrzeby wydziału, zabezpieczenia sprzętu komputerowego, modyfikacji oprogramowania, a w konsekwencji określenia możliwego terminu powołania omawianej komórki organizacyjnej. Stąd też wynika brak odpowiedzi na wystąpienie Pana Senatora z dnia 5 kwietnia br. Nr G.L.V-645/INT-19/IV-04, gdyż oczekiwał Pan informacji o sposobie realizacji wniosku w czasie.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak