Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 67. posiedzeniu, 29 stycznia, do Senatu przekazano ją 2 lutego i tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Mieczysław Janowski. Senator przypomniał, że rozpatrywana ustawa była projektem poselskim, który powstał w wyniku prac Sejmu nad dwiema inicjatywami: Klubu Poselskiego Platforma Obywatelska z 15 października 2003 r. oraz Klubu Parlamentarnego Liga Polskich Rodzin z 12 listopada ubiegłego roku. Obecnie obowiązująca ustawa została uchwalona 1  marca 1980 r. i była siedmiokrotnie nowelizowana.

Senator M. Janowski zauważył, że aktualny stan prawny uprawnia obywateli do wywieszania flagi państwowej przed swymi domami i przed budynkami publicznymi jedynie z okazji uroczystości oraz świąt i rocznic państwowych. Nowelizacja usuwa ten mankament przy zachowaniu warunku należytej czci i należytego szacunku dla symboli Rzeczypospolitej. Ponadto poszerzono możliwość publicznego wykonywania lub odtwarzania hymnu państwowego. Dotychczas to ograniczenie było również związane z uroczystościami i rocznicami państwowymi. Naturalnie i w tej sytuacji niezbędne jest zachowanie należnego szacunku i należnej czci.

Ponadto posłowie zaproponowali wprowadzenie przepisu (znowelizowany art. 16), na mocy którego umieszczanie na produktach przeznaczonych do obrotu handlowego godła lub barw Rzeczypospolitej Polskiej wymaga zezwolenia wojewody.

Barwy Rzeczypospolitej Polskiej to biel i czerwień, ułożone w dwóch równoległych pasach jednakowej szerokości. Senator sprawozdawca przypomniał w tym miejscu, że w czasie trwania powstańczej wojny, 7 lutego 1831 r., Sejm Królestwa Polskiego postanowił, że kokardę narodową stanowić będą kolory Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego, czyli kolory: biały z czerwonym. Obecnie flaga Polski jest prostokątna, a relacja między długością a szerokością ma się tak jak osiem do pięciu. Flaga polska istnieje w dwóch postaciach: oprócz wspomnianej, biało-czerwonej, istnieje także flaga z godłem Rzeczypospolitej Polskiej umieszczonym pośrodku pasa białego.

Senator sprawozdawca podkreślił, że znak orła białego związany jest z państwem polskim od pradawnych czasów piastowskich. Heraldyczny znak białego orła w koronie na czerwonym polu użyty został przez Przemysła II podczas jego koronacji w czerwcu roku 1295. Obecny wzór godła, przyjęty 9 lutego 1990 r., ma przywróconą koronę i jest nawiązaniem do orła według projektu profesora Kamińskiego z roku 1927 - ten projekt wzorowany był na godle z czasów Stefana Batorego.

Senator M. Janowski poświęcił także kilka uwag hymnowi Polski, ponieważ ten temat był przedmiotem dyskusji podczas posiedzenia Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Hymnem Polski jest Mazurek Dąbrowskiego, napisany przez Józefa Wybickiego w roku 1797. Hymnem narodowym stał się w czasie powstania listopadowego. Po odzyskaniu niepodległości w roku 1918 trzeba było czekać dziewięć lat, mimo rozmaitych starań, aby Mazurek Dąbrowskiego stał się oficjalnie hymnem państwowym. Proponowano wtedy różne melodie: Rotę, Pierwszą Brygadę, Warszawiankę, Gaude Mater Polonia czy Bogurodzicę. Warto też dostrzec, iż w konstytucji z 1921 r. nie jest wymieniony hymn. Dopiero 26 lutego 1927 r. Mazurek Dąbrowskiego stał się hymnem Polski. Sprawa dowolności interpretacji czy też wykonywania hymnu stała się głośna podczas ostatnich piłkarskich mistrzostw świata. Polska konstytucja gwarantuje ochronę prawną symboli państwa polskiego.

Senator M. Janowski poinformował, że komisja przyjęła dwie poprawki. Pierwsza z nich precyzowała kwestie odnoszące się do brzmienia art. 17 ustawy nowelizowanej, dotyczące rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie zasad obchodzenia świąt, rocznic i uroczystości oraz wykorzystywania w związku z tym symboli państwowych. Druga określała termin wejścia w życie ustawy, podając, że vacatio legis wynosi czternaście dni.

Następnie Senat zapoznał się ze sprawozdaniem Komisji Ustawodawstwa i Praworządności, które przedstawił senator Andrzej Jaeschke. Jak stwierdził, rzadko zdarza się, żeby incydentalny projekt ustawy zmieniającej niektóre przepisy innej ustawy miał tak duże znaczenie społeczne, patriotyczne i polityczne, a także wychowawcze. W kontekście przystąpienia Polski do Unii Europejskiej 1 maja bieżącego roku to znaczenie wydaje się jeszcze większe.

Senator podkreślił, że podczas posiedzenia komisji senatorowie zapoznali się z rozległą wiedzą przekazaną przez najwyższej klasy fachowców, przedstawicieli Polskiego Towarzystwa Heraldycznego. Jak stwierdził, należy zapamiętać na przyszłość, kiedy będą robione zmiany w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i dokonać zmian w przepisach dotyczących godła Rzeczypospolitej Polskiej, ponieważ konstytucja błędnie nazywa godłem to, co jest herbem, opisuje herb Rzeczypospolitej Polskiej, a nie godło. Ponadto w konstytucji nie ma opisu innych symboli i znaków Rzeczypospolitej Polskiej, np. chorągwi prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. To nie występuje w konstytucji, a wynika z ustawodawstwa z okresu międzywojennego - orzeł biały w koronie czy z koroną, amarantowe tło i wężyk generalski, jako że prezydent jest zwierzchnikiem sił zbrojnych, wtedy było podobnie.

Senator A. Jaeschke poinformował, że Komisja Ustawodawstwa i Praworządności zaproponowała wprowadzenie 4 poprawek, z których dwie miały charakter techniczny: jedna upoważniała prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej do wydawania określonych przepisów prawnych na drodze rozporządzenia, a druga dotyczyła czternastodniowego vacatio legis.

Ponadto komisja zaproponowała zmianę propozycji sejmowej, ustanawiającej dzień flagi na 2 maja, na 25 czerwca jako Dzień Orła Białego. Uzasadniając tę zmianę, senator A. Jaeschke przypomniał, że biało-czerwona flaga pojawiła się dopiero w wieku XIX, w 1831 r. Orzeł biały na czerwonym tle jako herb Królestwa Polskiego, bo tak to wtedy było określane, pojawił się po raz pierwszy 26 czerwca 1295 r., i jest to historycznie udowodnione. Wtedy właśnie Przemysł II koronował się na króla Polski pod tym herbem z łacińskim napisem: "Bóg zwrócił zwycięskie znaki Polakom" - w tłumaczeniu na język polski.

Dlatego komisja zaproponowała, by 26 czerwca - dzień, w którym wiele wieków temu po raz pierwszy pojawił się znak orła w koronie, ustanowić Dniem Orła Białego, Orła Białego pisanego dużą literą. Komisja zaproponowała także przyjęcie, że będzie to dzień, w którym można będzie prowadzić szeroką akcję, kampanię wyjaśniającą i przekazującą tę wiedzę z pokolenia na pokolenie.

Kolejna poprawka dotyczyła szeroko dyskutowanej podczas posiedzenia kwestii, w jakim wymiarze i w jakim znaczeniu można używać symboli Rzeczypospolitej Polskiej do celów handlowych, promocyjnych i innych. Komisja po dłuższej dyskusji stanęła na stanowisku, że symbole Rzeczypospolitej Polskiej, tak jak one są ustawowo zdefiniowane i określone, nie mogą w ogóle być umieszczane na przedmiotach przeznaczonych do obrotu handlowego.

Z kolei w ust. 2 art. 16 Komisja Ustawodawstwa i Praworządności postulowała, aby dozwolone było umieszczanie na tych przedmiotach godła lub barw Rzeczypospolitej Polskiej w formie stylizowanej lub artystycznie przetworzonej, czyli tak, aby absolutnie kojarzyło się to ze znakami Rzeczypospolitej Polskiej, jak np. godło "Teraz Polska", które jest stylizowaną flagą. W opinii senatorów, to rozwiązanie pozwoli uniknąć wielu nieporozumień i zmniejszy kompetencje wojewody przynajmniej o to, bo nie będzie musiał wydawać zezwolenia. Oczywiście chodzi o to, aby było to zgodne z innymi, nienowelizowanymi artykułami wzmiankowanej ustawy, która mówi, że barwom i godłu Rzeczypospolitej należny jest szacunek. Ponadto rozwiązuje problem, który byłby nierozwiązany, a więc używania herbu, godła i flagi na różnego typu imprezach sportowych i przy okazji podobnych zjawisk społecznych.

Po dosyć burzliwej dyskusji komisja poparła rozwiązanie sejmowe dotyczące uznania, że każdy ma prawo używać barw Rzeczypospolitej Polskiej, w szczególności w celu podkreślenia znaczenia uroczystości, świąt lub innych wydarzeń, z uwzględnieniem tego, co nazywamy szacunkiem. Mimo zgłaszanych propozycji zmian uznano, że wprowadzenie jakichś cenzur czy jakichś ograniczeń doprowadzi na przykład do takiej sytuacji, że obywatel Stanów Zjednoczonych, Kanady czy innego państwa, który nie jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, a odczuwa więzi z Polską, nie będzie mógł używać polskiej flagi na przykład w czasie parady Pułaskiego w Stanach Zjednoczonych. Powstawało pytanie, w jaki sposób polski wymiar sprawiedliwości egzekwowałby używanie tejże flagi. Dotyczy to również imprez sportowych.

W kolejnych głosowaniach Senat poparł poprawki rekomendowane przez obie komisje. Uchwałę w sprawie przyjęcia ustawy o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej wraz z zaakceptowanymi zmianami podjęto 78 głosami, przy 1 wstrzymującym się:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 67. posiedzeniu, 29 stycznia 2004 r., a 2 lutego przekazana do Senatu. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz do Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania.

Zdefiniowany w ustawie termin "wymagania weterynaryjne" obejmuje katalog wielu wymagań i procedur - między innymi takich, jak procedura kwalifikacji zakładów produkujących produkty pochodzenia zwierzęcego - oraz jego zastosowanie, kontrolę wewnętrzną w zakładzie, zasady uboju zwierząt rzeźnych, zasady badań zwierząt rzeźnych i ich mięsa przed wprowadzeniem na rynek, zasadę znakowania mięsa zwierząt rzeźnych i wiele innych. Szczegółowe wymagania weterynaryjne dla poszczególnych produktów pochodzenia zwierzęcego będą określone w aktach wykonawczych do ustawy. Ustawa wejdzie w życie z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że przyjęcie tej ustawy jest niezbędne przed wejściem Polski do Unii Europejskiej. Zdaniem komisji, ustawa w sposób zadowalający broni zarówno interesów konsumentów, jak i producentów produktów pochodzenia zwierzęcego. W imieniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej senator zwrócił się o przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek.

Senator K. Borkowski poinformował, że zainteresowanie komisji wzbudził i wywołał emocje art. 6, który mówi o tak zwanej sprzedaży bezpośredniej. Senatorowie twierdzili, że jest to niedostatecznie uregulowane, bo gdyby zastosować przepisy tej ustawy i projekty rozporządzeń, to wydaje się, że sprzedaż bezpośrednia byłaby niedostatecznie zabezpieczona. W opinii senatorów, ustawa nie zapewnia tego, że sprzedaż tę będą mogły prowadzić hipermarkety, czy też inne podmioty gospodarcze.

Ponadto ustawa zakazuje podawania substancji niedozwolonych zwierzętom, z których pozyskuje się produkty. Jeżeli będzie jakiekolwiek podejrzenie, że zwierzęta, które zostały poddane ubojowi, czyli pozyskane było z nich mięso, mogły pobierać substancje zaliczone do niedozwolonych, że producent je podał, to odbędzie się badanie, i to szczegółowe, tych zwierząt, po którym może nastąpić dyskwalifikacja mięsa i jego zniszczenie. I jeśli ten podmiot gospodarczy czy producent raz się tego dopuścił, to powiatowy lekarz weterynarii za każdym razem może kierować do badania partie zwierząt od tego producenta.

Art. 12 daje powiatowemu lekarzowi weterynarii możliwość dokonywania kontroli w każdym czasie, bez wcześniejszego zawiadomienia, zakładów, podmiotów, transportu tych produktów, sprawdzania, czy jest to robione w odpowiedni sposób. Powiatowy lekarz weterynarii może wydawać w każdej chwili odpowiednie decyzje, nakazy, zakazy. Oczywiście prowadzi on również rejestr zakładów produkujących produkty pochodzenia zwierzęcego. Powiatowy lekarz weterynarii przekazuje ten rejestr zakładów głównemu lekarzowi weterynarii, a główny lekarz weterynarii prowadzi listę zakładów, które zajmują się wytwarzaniem produktów pochodzenia zwierzęcego. I główny lekarz weterynarii, prowadząc taką listę, określa, które zakłady będą produkować na rynek krajowy, które zakłady będą produkować tylko do handlu i które zakłady będą produkować na rynek państw trzecich. Podmioty prowadzące zakład w zakresie pozyskiwania produktów pochodzenia zwierzęcego prowadzą kontrolę wewnętrzną oraz szkolenia. Tutaj jest obowiązkowy system HACCP.

Art. 20, 22, 23 określają zasady uboju zwierząt oraz zasady badania przed ubojem, a także po uboju. Dopuszcza się ubój z konieczności - żeby zwierzę skierować na taki ubój, powiatowy lekarz weterynarii albo urzędowy lekarz weterynarii musi wydać odpowiedni dokument.

Powiatowy lekarz weterynarii wyznacza w poszczególnych obwodach rzeźnianych tak zwanych urzędowych lekarzy weterynarii. Ci lekarze w rzeźniach wydają ocenę zdatności mięsa, określając je w następujący sposób: mięso zdatne do spożycia przez ludzi, mięso warunkowo zdatne do spożycia przez ludzi albo mięso w ogóle niezdatne do spożycia przez ludzi.

Art. 25 wprowadza również odrębne zasady znakowania różnymi pieczęciami. Znakuje się nimi mięso. Inne znakowanie dotyczy rynku krajowego, inne rynku pozostałych państw, i dotyczy to szczególnie zakładów, które już są w tej grupie zakładów klasy A albo za chwilę znajdą się w tej grupie. Produkty przeznaczone do sprzedaży bezpośredniej oznacza się nazwą danego podmiotu, czyli producenta, lub imieniem i nazwiskiem, żeby łatwo można było zidentyfikować, skąd one pochodzą, kto jest ich producentem. Mięso niepoddane rozbiorowi, czyli tusze, półtusze, ćwierćtusze, jest odpowiednio oznakowane, a w wypadku handlu musi być także zaopatrzone w świadectwo zdrowia. Świadectwo zdrowia wydaje powiatowy lekarz weterynarii. W wypadku mięsa rozebranego jest handlowy dokument identyfikacyjny. Ten dokument identyfikacyjny wydaje podmiot, który dokonuje obrotu tym produktem. Ten dokument musi towarzyszyć każdej przesyłce produktu pochodzenia zwierzęcego, w każdym miejscu.

Art. 29 dokonuje zmiany istotnej szczególnie dla producentów i eksporterów mięsa, co było postulowane. Dokonuje mianowicie zmiany w ustawie o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz inspekcji weterynaryjnej. Poprzednio można było ubijać świnie, owce, kozy, także małe cielęta, i dopuszczać do sprzedaży bezpośredniej na rynek lokalny, można było prowadzić tę sprzedaż bezpośrednio. Obecnie też można dokonywać uboju we własnym gospodarstwie, ale te produkty można przeznaczyć wyłącznie na potrzeby własne. Jest to istotna zmiana. W opinii senatora sprawozdawcy, w przededniu wejścia do Unii jest to dość ważna zmiana, porządkuje też nasze przepisy.

Podczas debaty nad ustawą sejmową wnioski o charakterze legislacyjnym zgłosili senatorowie Maria Szyszkowska, Teresa Liszcz, K. Borkowski, Henryk Dzido, Sławomir Izdebski, Krzysztof Jurgiel i Jan Szafraniec. Ogółem wnioskodawcy zaproponowali wprowadzenie 11 poprawek do ustawy sejmowej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 67. posiedzeniu, 29 stycznia br. Do Senatu została przekazana 2 lutego. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej przedstawił senator Zbigniew Kulak. Senator zaznaczył, że ustawa o Inspekcji Weterynaryjnej ma na celu zastąpienie regulacji prawnych zawartych w rozdziale 6 "Inspekcja Weterynaryjna" ustawy z 1997 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz Inspekcji Weterynaryjnej. Uchylenie tego rozdziału ustawy i uregulowanie problematyki ustroju oraz zadań Inspekcji Weterynaryjnej w odrębnej ustawie jest konieczne ze względu na obowiązek dostosowania przepisów krajowych do wymagań określonych w prawie wspólnotowym.

Senator sprawozdawca podkreślił, że zadania Inspekcji Weterynaryjnej wynikają przede wszystkim z funkcji, jaką inspekcja pełni w szeroko pojętej dziedzinie bezpieczeństwa żywności. Jej rola wzrośnie zatem z dniem uzyskania przez Polskę członkostwa w Unii Europejskiej. Ze względów legislacyjnych i merytorycznych tylko odrębny, nowy akt prawny o randze ustawy gwarantuje sprawne funkcjonowanie administracji weterynaryjnej oraz pełną implementację przepisów prawa Unii Europejskiej.

W projekcie ustawy przyjęto, że Inspekcja Weterynaryjna realizuje zadania z zakresu ochrony zdrowia zwierząt oraz weterynaryjnej ochrony zdrowia publicznego, a zwłaszcza w zakresie bezpieczeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego. Wykonując swoje zadania, organy Inspekcji Weterynaryjnej powinny współpracować z właściwymi organami administracji rządowej i jednostkami samorządu terytorialnego.

Do organów Inspekcji Weterynaryjnej zaliczani są: główny lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz weterynarii jako kierownik wojewódzkiej Inspekcji Weterynaryjnej, powiatowy lekarz weterynarii jako kierownik powiatowej Inspekcji Weterynaryjnej i graniczny lekarz weterynarii.

Projekt przewiduje też możliwość powierzania wykonywania określonych zadań należących do zakresu obowiązków Inspekcji Weterynaryjnej innym osobom, jeżeli powiatowy lekarz weterynarii, z przyczyn finansowych lub organizacyjnych, nie jest w stanie wykonać ich samodzielnie. Proponuje się, aby w takiej sytuacji mógł on wyznaczyć do wykonania tych zadań lekarzy weterynarii niebędących pracownikami inspekcji. Wyznaczenie takie odbywałoby się dwuetapowo: najpierw powiatowy lekarz weterynarii wydawałby decyzję określającą rodzaj i zakres czynności przekazywanych do wykonywania, a następnie byłaby zawierana umowa określająca w szczególności sposób, zakres i miejsce wykonywania powierzonych czynności, wysokość wynagrodzenia za ich wykonanie oraz termin płatności.

Senator sprawozdawca poinformował że na posiedzeniu Komisji Spraw Zagranicznych i Integracji Europejskiej - wobec braku uwag Biura Legislacyjnego do ustawy, braku uwag ze strony Komitetu Integracji Europejskiej oraz pod wpływem prośby strony rządowej o uchwalenie ustawy, jeżeli to możliwe, bez poprawek - komisja postanowiła nie zgłaszać żadnych poprawek do ustawy.

Sprawozdawca Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi senator Andrzej Anulewicz zaakcentował, że omawiana ustawa jest kolejną z bloku ustaw weterynaryjnych. Ma charakter dostosowujący polskie przepisy do przyjętych w Unii Europejskiej. Reguluje zagadnienia o charakterze kompetencyjnym. Ma charakter ramowy w odniesieniu do ustaw: ustawy o weterynaryjnej kontroli granicznej, ustawy o weterynaryjnej kontroli w handlu, ustawy o wymaganiach weterynaryjnych dla produktów pochodzenia rolniczego.

Przepisy ogólne określają zadania, organizację, tryb działania, zasady finansowania Inspekcji Weterynaryjnej, zasady współpracy organów inspekcji z organami centralnymi państw członkowskich, o czym mówił przed chwilą mój znakomity przedmówca, oraz zasady wystawiania świadectw zdrowia. W ustawie zachowano dotychczas funkcjonujące organy inspekcji - inspekcja bowiem nie jest czymś nowym. Organami inspekcji będą: główny lekarz weterynarii, wojewódzki lekarz weterynarii jako kierownik wojewódzkiej Inspekcji Weterynaryjnej, wchodzącej w skład zespolonej administracji rządowej w województwie, powiatowy lekarz weterynarii jako kierownik powiatowej Inspekcji Weterynaryjnej, wchodzącej w skład niezespolonej administracji rządowej, oraz graniczny lekarz weterynarii.

W stosunku do głównego lekarza weterynarii, a także odnośnie do wojewódzkiego, powiatowego i granicznego lekarza weterynarii zostały wprowadzone regulacje dotyczące obowiązkowych specjalizacji i stażu pracy, warunkujące zajmowanie danego stanowiska. Graniczny lekarz weterynarii będzie podlegał głównemu lekarzowi weterynarii, a nie, tak jak dotychczas, wojewódzkiemu lekarzowi weterynarii. Graniczne inspektoraty weterynarii będą natomiast państwowymi jednostkami budżetowymi, a nie oddziałami wojewódzkich inspektoratów. Wojewódzcy, powiatowi i graniczni lekarze weterynarii oraz ich zastępcy wejdą w skład korpusu służby cywilnej. Stanowiska wojewódzkich lekarzy weterynarii oraz ich zastępców stanowić będą grupę wyższych stanowisk w służbie cywilnej.

Ustawa zobowiązuje głównego lekarza weterynarii do utworzenia systemu wymiany informacji służącej kontroli przemieszczania zwierząt i produktów, zapewnienia udziału organów inspekcji w elektronicznym systemie wymiany informacji oraz zapewnienia komputeryzacji procedur weterynaryjnej kontroli granicznej.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że ustawa uzyskała pozytywną opinię Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej, a senackie biuro legislacyjne nie wniosło uwag ani zastrzeżeń legislacyjnych do ustawy. Senator poinformował, że podczas obrad i głosowania w senackiej komisji rolnictwa ustawa uzyskała stuprocentową akceptację członków komisji, w związku z czym senator sprawozdawca, w imieniu komisji, wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator Władysław Mańkut zaznaczył, że przytoczona konwencja, podpisana 18 maja 1973 r. w Kioto, jest umową globalną, zawartą pod auspicjami Organizacji Narodów Zjednoczonych, a jej stronami pozostaje sześćdziesiąt jeden państw. Globalny charakter umowy i niejednolita jej interpretacja przez państwa strony umowy spowodowały jednak, że cel zakładany w konwencji nie został osiągnięty. Powstała więc konieczność rewizji postanowień konwencji, co w formie protokołu zostało przedstawione do podpisu 26 czerwca 1999 r. w Brukseli.

W imieniu Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych senator W. Mańkut wniósł o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.

Projekt ten został wniesiony przez Komisję Regulaminową, Etyki i Spraw Senatorskich. Marszałek Senatu 9 stycznia 2004 r., zgodnie z art. 79 ust. 1 oraz art. 84 ust. 5 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone, zgodnie z art. 80 ust. 1 i ust. 2 Regulaminu Senatu, na wspólnym posiedzeniu komisji 27 stycznia br. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Po drugie, potrzeba doprecyzowania przepisów dotyczących prawa do uzyskania informacji o działalności Senatu i jego organów w rozumieniu ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Po trzecie, rozpatrzenie wystąpienia marszałka Senatu do przewodniczącego Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, spowodowane wnioskiem senator Teresy Liszcz, dotyczącym trybu i zasad usprawiedliwiania nieobecności senatorów na posiedzeniach komisji oraz koniecznością określenia katalogu przeszkód uniemożliwiających senatorowi udział w posiedzeniach Senatu, komisji, Zgromadzenia Narodowego lub jego organów, a także w głosowaniu na posiedzeniu Senatu.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich powołała trzyosobowy zespół w składzie: senator Ewa Serocka, senator Gerard Czaja i senator A. Spychalski. Zespół, przy udziale biura legislacyjnego, przygotował projekt uchwały w sprawie zmiany regulaminu. Projekt ten był przedmiotem obrad Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, a następnie marszałek Senatu skierował go do pierwszego czytania. 25 stycznia br. połączone komisje, Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich oraz Komisja Ustawodawstwa i Praworządności, odbyły debatę i postanowiły projekt uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu skierować do drugiego czytania.

Senator sprawozdawca przedstawił uzasadnienie ważniejszych zmian ujętych w  tym projekcie. W art. 1 w zmianie pierwszej proponuje się, poprzez dodanie ust. 1a w art. 20, zwolnienie członków Prezydium Senatu, a więc marszałka i wicemarszałków, z obowiązku zapisanego w art. 20 ust. 1, tj. z obowiązku członkostwa w przynajmniej jednej komisji stałej.

Konsekwencją wątpliwości dotyczących zasad i trybu usprawiedliwiania nieobecności senatora na posiedzeniu komisji, na posiedzeniu Senatu, Zgromadzenia Narodowego lub ich organów, a także podczas głosowania na posiedzeniu Senatu, była zmiana brzmienia art. 22 ust. 2. Nowy przepis nakłada na senatora, w razie powstania przeszkody uniemożliwiającej jego udział w posiedzeniu, obowiązek przesłania pisemnego usprawiedliwienia nieobecności w ciągu czternastu dni od dnia nieobecności na posiedzeniu do marszałka Senatu, a w wypadku posiedzenia komisji - do przewodniczącego komisji (pierwotna wersja mówiła o siedmiu dniach, ale w wyniku debaty połączonych komisji ten termin został ustalony na czternaście dni od dnia nieobecności na posiedzeniu).

Projekt uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu precyzuje także katalog przeszkód umożliwiających usprawiedliwienie. Są to: choroba; konieczność opieki nad chorym; wyjazd zagraniczny lub krajowy związany ze sprawowaniem mandatu, akceptowany przez marszałka Senatu; zbieg posiedzeń komisji, których senator jest członkiem, pod warunkiem, że brał udział w jednym z tych posiedzeń; urlop udzielony senatorowi przez Prezydium Senatu w trybie art. 23 i inne poważne przeszkody. Do usprawiedliwienia, w miarę możliwości, senator powinien dołączyć dokumenty lub zaświadczenia potwierdzające przyczyny nieobecności albo niewzięcia udziału w głosowaniu.

Istotą modyfikacji art. 23 ust. 3 jest zaproponowanie stosowania wobec senatorów nieobecnych bez usprawiedliwienia na kilku posiedzeniach odpowiedzialności regulaminowej, o której mowa w art. 25, a nie w art. 25a. Oznacza to, że Komisja Regulaminowa, Etyki i Spraw Senatorskich w wyniku rozpatrzenia sprawy może w drodze uchwały zwrócić senatorowi uwagę, udzielić senatorowi upomnienia bądź nagany.

Propozycja zmian brzmienia art. 26 i 27 wiąże się z koniecznością określenia szczególnego trybu postępowania w sprawach dotyczących: wniosku o wyrażenie przez Senat zgody na pociągnięcie senatora do odpowiedzialności karnej, wniosku o wyrażenie przez Senat zgody na pociągnięcie senatora do odpowiedzialności za wykroczenia, wniosku o wyrażenie przez Senat zgody na pociągnięcie senatora do cywilnej odpowiedzialności sądowej za działalność wchodzącą w zakres sprawowania mandatu, która narusza prawa osób trzecich (jest to więc jak gdyby wniosek o wycofanie immunitetu z oskarżenia prywatnego) wniosku o wyrażenie przez Senat zgody na zatrzymanie lub aresztowanie senatora i wreszcie wniosku o zażądanie przez Senat zawieszenia postępowania karnego wszczętego przed dniem wyboru na senatora. Projekt określa Komisję Regulaminową, Etyki i Spraw Senatorskich jako właściwą do rozpatrywania wymienionych wniosków, statuuje zasadę, w myśl której Senat rozpatruje sprawozdania tej komisji bez przeprowadzenia dyskusji, oraz przewiduje, że senator, którego dotyczy odpowiedni wniosek, może złożyć wyjaśnienia, a senatorom przysługuje prawo zadawania pytań w tej sprawie. Zgodnie z art. 11 ust. 4 ustawy o wykonywaniu mandatu posła i senatora, jeżeli po nadaniu biegu odpowiedniemu wnioskowi, z włączeniem wniosku o żądanie przez Senat zawieszenia postępowania karnego wszczętego przed dniem wyboru na senatora, a przed podjęciem przez Senat rozstrzygnięcia upłynie kadencja, postępowanie w danej sprawie toczy się nadal w Senacie następnej kadencji, jeżeli senator, którego wniosek dotyczy, został na tę następną kadencję wybrany.

Nowe brzmienia art. 37 i 38 Regulaminu Senatu uściślają i modyfikują postanowienia w zakresie prawa do uzyskiwania informacji publicznej dotyczącej działalności Senatu i jego wszystkich organów, doprecyzowują tryb uzyskiwania informacji publicznej oraz zawierają zasadę, w myśl której decyzje w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej wydaje szef Kancelarii Senatu. Połączone komisje zapoznały się z projektem zarządzenia marszałka Senatu w tej sprawie, które w sposób szczegółowy reguluje zasady dostępu do informacji publicznej oraz zasady wstępu na posiedzenia Senatu. Podobnie jak w poprzednim wypadku, w momencie uchwalenia nowego Regulaminu Senatu to zarządzenie zostanie wydane.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie posiedzenia połączone komisje rozpatrzyły poprawkę senatora Zbyszka Piwońskiego, który proponował, by w sytuacji, kiedy po rozpatrzeniu ustawy i złożeniu sprawozdania zaistnieją dodatkowe okoliczności, komisja miała prawo wycofać swoje sprawozdanie lub też złożyć sprawozdanie dodatkowe, uzupełniające. Po dyskusji komisja uznała, że w wypadkach szczególnych można osiągnąć oczekiwany kompromis na podstawie istniejących przepisów regulaminu. Wprowadzenie zaś poprawki w wersji zaproponowanej przez senatora Z. Piwońskiego rodziłoby w sytuacjach ekstremalnych niebezpieczeństwo dezorganizacji pracy Senatu.

Podczas dyskusji nad projektem uchwały senatorowie zgłosili wnioski o charakterze legislacyjnym. W związku z tym Senat skierował projekt uchwały do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Senator wskazał, że celem wniesionego przez wnioskodawcę projektu rezolucji było wezwanie Rady Ministrów do utworzenia przy każdej gminie co najmniej jednego stanowiska pracy o zakresie obowiązków polegającym na pomocy w sporządzaniu przez rolników wniosków mających na celu pozyskanie środków Unii Europejskiej. Przy tym środki na utworzenie tych stanowisk pracy powinny zostać zapewnione w projekcie ustawy budżetowej.

W związku z częściowym zdezaktualizowaniem się treści rezolucji, która składana była przed uchwaleniem budżetu, zarówno wnioskodawca projektu, jak i rozpatrujące projekt na wspólnym posiedzeniu dwie komisje senackie uznali za konieczne jej zmodyfikowanie. Jak stwierdził senator sprawozdawca, przyjęty przez komisje i rekomendowany Izbie podczas drugiego czytania projekt w formie jednolitego tekstu daje szerszy wachlarz możliwości, jeśli chodzi o sposoby udzielania pomocy rolnikom. Niekoniecznie przy samym urzędzie gminy, ale na jej terenie, i niekoniecznie w strukturze stanowisk gminy powinno istnieć co najmniej jedno stanowisko pracy o zakresie obowiązków polegającym na pomocy w sporządzaniu przez rolników wniosków mających na celu pozyskanie środków Unii Europejskiej.

Senator K. Jurgiel poinformował ponadto, że ze względu na fakt, iż komisje uznały za zasadne ogłoszenie tego stanowiska Senatu w dzienniku urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" oraz po wzięciu pod uwagę treści ustawy z  20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, w której nie ma pojęcia "rezolucja senacka", w tekście jednolitym zmieniony został tytuł z rezolucji na uchwałę w sprawie zapewnienia w gminach pomocy w sporządzaniu przez rolników wniosków mających na celu pozyskanie środków Unii Europejskiej.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzednia część dokumentu, następny fragment