Warszawa, dn. 08.09.2003 r.

Proces przekształceń w sektorze elektroenergetycznym prowadzony jest w oparciu o przyjęty przez Radę Ministrów "Program realizacji polityki właścicielskiej Ministra Skarbu Państwa w odniesieniu do sektora elektroenergetycznego", który obejmuje trzy fazy działań tj. konsolidację podmiotów sektora, restrukturyzację połączonych podmiotów oraz prywatyzację.

Zgodnie z w/w "Programem" proces konsolidacji będzie prowadzony odrębnie w sektorze wytwarzania i w sektorze dystrybucji energii elektrycznej. Konsolidacja jest procesem złożonym pod względem prawnym, organizacyjnym, ekonomicznym i socjologicznym. Jest jednak procesem koniecznym dla zbudowania przedsiębiorstw energetycznych, które będą zdolne do funkcjonowania na konkurencyjnym europejskim rynku energii elektrycznej co jest bardzo istotne zwłaszcza w aspekcie członkostwa Polski w Unii Europejskiej.

W wyniku konsolidacji powstaną podmioty większe, w których można wykorzystać efekt synergii i skali, które będą porównywalne z podmiotami funkcjonującymi w Unii Europejskiej. Efekt synergii powinien spowodować obniżkę funkcjonowania, co przeniesie się na cenę energii i konkurencyjność sektora. Jednocześnie powstaną takie struktury, które będą mogły być prywatyzowane za pośrednictwem Giełdy Papierów Wartościowych.

Założeniem konsolidacji w sektorze wytwarzania jest zwiększenie potencjału wytwórczego i stworzenie grup wytwórczych o mocy zainstalowanej ok. 7.000 MW. W wyniku konsolidacji PKE S.A. z elektrownią Stalowa Wola S.A., Zespołem Elektrociepłowni Bytom S.A., Elektrociepłownią Zabrze S.A., Elektrociepłownią Tychy S.A. oraz Przedsiębiorstwem Energetycznym Systemy Ciepłownicze S.A. w Częstochowie, powstanie grupa o łącznej mocy ok. 5.600 MW i 18% udziałem w mocach zainstalowanych w kraju.

Druga silna grupa powstanie w wyniku połączeń 5 spółek: Elektrowni i Kopalni Węgla Brunatnego Bełchatów S.A., Elektrowni Opole S.A. oraz Elektrowni i Kopalni Węgla Brunatnego Turów S.A.. Tak utworzona grupa dysponowałaby potencjałem wytwórczym ok. 8.000 MW i ok. 26% udziałem w mocach zainstalowanych w kraju. Jednocześnie termin utworzenia tej grupy musi być skorelowany z przyjęciem programu rozwiązania kontraktów długoterminowych (KDT), gdyż bez ich likwidacji nie będzie możliwe zagwarantowanie stworzenia porównywalnych warunków rynkowych dla wszystkich wytwórców energii elektrycznej.

Przewiduje się utworzenie jeszcze trzech skonsolidowanych grup zakładów energetycznych tj. Grupa L-6 (sześć zakładów energetycznych z terenu wschodniej i południowo-wschodniej Polski z ok. 24% udziałem w rynku), Grupa K-7 (siedem zakładów energetycznych z terenu środkowej i południowej Polski z ok. 22% udziałem w rynku oraz Grupa W-5 (pięć zakładów energetycznych z terenu południowo-zachodniej Polski z ok. 11% udziałem w rynku).

Aktualnie trwa proces prywatyzacji grupy ośmiu zakładów energetycznych z terenu północnej i środkowej Polski tzw. Grupa G-8 /ok. 17% udział w rynku). Jeżeli proces prywatyzacji nie zakończy się podpisaniem umów sprzedaży akcji należących do Skarbu Państwa, to będzie możliwe objęcie tych spółek procesami konsolidacyjnymi. Natomiast w przypadku zakończenia prywatyzacji i objęcia akcji przez inwestora, procesy konsolidacji i restrukturyzacji będą realizowane przez niego.

Procesy restrukturyzacyjne będą realizowane przez poszczególne podmioty sektora po przeprowadzeniu procesów konsolidacji. Będą one prowadzone w obszarze organizacyjnym, finansowym oraz technicznym.

W sektorze wytwarzania będą one ukierunkowane na przygotowanie do działania na konkurencyjnym rynku energii. Szczególny nacisk zostanie położony na efektywne wykorzystanie potencjału produkcyjnego po zneutralizowaniu kontraktów długoterminowych. W efekcie utworzenia silnych skonsolidowanych grup wytwórczych na rynku powinny funkcjonować podmioty o czytelnej strategii rozwoju, o wielkości średnich firm europejskich, zapewniając właścicielom godziwą stopę zwrotu z zainwestowanego kapitału.

Restrukturyzacja skonsolidowanych spółek dystrybucyjnych będzie ukierunkowana na budowę silnych podmiotów infrastrukturalnych, z wydzieloną działalnością w zakresie obrotu energią i obsługi klienta. Kilka dużych spółek powstałych w wyniku konsolidacji sfery dystrybucji, po przeprowadzeniu restrukturyzacji wewnętrznej, zapewni rozszerzenie usług oferowanych odbiorcom oraz podniesie ich jakość, przy jednoczesnym obniżeniem kosztów.

Następnym etapem przemian będzie prywatyzacja. Główne jej cele to wzrost efektywności działania, napływ nowych inwestorów oraz realizacja zamierzeń rozwojowych. W pierwszej kolejności realizowana będzie prywatyzacja w sektorze wytwarzania. Obejmie ona zarówno sprzedaż akcji spółek wytwórczych, w których proces prywatyzacji dotychczas nie został rozpoczęty, jak i sprzedaż pozostałych akcji należących do Skarbu Państwa, w tych spółkach gdzie dokonano już prywatyzacji. Dotyczy to elektrowni i elektrociepłowni, za wyjątkiem Grupy BOT, której prywatyzacja, zgodnie z programem rozpocznie się nie wcześniej niż w 2004 roku i będzie procesem wieloetapowym, prowadzonym w trybie oferty publicznej, z zachowaniem - przez pewien czas - większościowego pakietu akcji w rękach Skarbu Państwa. Prywatyzacja spółek z sektora wytwarzania ma zasadnicze znaczenie dla tworzenia konkurencyjnego rynku energii i dlatego została uznana za priorytetową.

W drugiej kolejności rozpoczęta zostanie prywatyzacja sektora dystrybucji. Wyjątek stanowią jedynie te procesy, które już zostały rozpoczęte i zgodnie z programem będą kontynuowane. Dotyczy to ośmiu spółek dystrybucyjnych Grupy G-8. Prywatyzacja tego sektora będzie ukierunkowana głównie na pozyskanie kapitału niezbędnego do realizacji inwestycji sieciowych, zwiększających dostępność i możliwość sprzedaży energii oraz na zapewnienie dostępu do specjalistycznej wiedzy w zakresie konkurencyjnego handlu energią i obsługi odbiorców. Preferowanym sposobem prywatyzacji będzie tryb oferty publicznej.

Praktyka wskazuje, że lepsze efekty ekonomiczne oraz lepsze efekty negocjacji, daje sprzedaż większościowych pakietów akcji. Szczególnie, że przyjęta w ustawie - Prawo energetyczne i obecnie realizowana koncepcja regulowania przez Państwo zasad funkcjonowania i cenotwórstwa, może stopniowo zastępować bezpośredni nadzór właścicielski Skarbu Państwa i pozwala w związku z tym na sprzedaż większościowych pakietów akcji. Decyzja o sprzedaży większościowego pakietu akcji nie oznacza, że będzie to sprzedaż jednorazowa, gdyż w zależności od okoliczności, może ona być etapowa i rozłożona w czasie. Oferowanie takich pakietów stanowi "opcję" i nie zobowiązuje Ministra Skarbu Państwa do sprzedaży od razu maksymalnego pakietu.

Zasadniczym wyzwaniem w procesach przekształceń polskiej elektroenergetyki jest dostosowanie jej do wymagań gospodarki rynkowej i sprostanie międzynarodowej konkurencji. Prowadzenie efektywnej działalności na zliberalizowanym rynku energii, wymaga oferowania konkurencyjnych cen energii, a tym samym konkurencyjnych kosztów jej wytwarzania. Bez przeprowadzenia zmian strukturalnych oraz bez zwiększenia potencjału kapitałowego, polskie podmioty sektora elektroenergetycznego mogą nie podołać ostrej konkurencji na otwartym rynku europejskim. Dlatego procesy: konsolidacji - dające korzyści w postaci efektów synergii i skali, restrukturyzacji - skutkujące obniżeniem kosztów funkcjonowania oraz prywatyzacji - zapewniające dostęp do kapitału na rozwój i inwestycje modernizacyjne, są koniecznością a nie kwestią wyboru.

Z wyrazami szacunku

z up. PODSEKRETARZ STANU

Tadeusz Soroka

Nawiązując do pisma z dnia 13 sierpnia 2003 r., o sygn. BPS/DSK-043-374/03, przekazującego oświadczenia złożone przez Senatora RP Pana Józefa Sztorca podczas 44. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 sierpnia 2003 r. w sprawie możliwości tworzenia nowych gmin oraz praw przysługujących jednostkom pomocniczym gmin do korzystania i zarządzania mieniem komunalnym, a także rozporządzania dochodami z tego źródła, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W odniesieniu do oświadczenia Pana Senatora w sprawie możliwości utworzenia nowej gminy, uprzejmie wyjaśniam, iż w świetle obowiązujących przepisów prawa, do dnia 31 grudnia 2005 r. istnieje zakaz tworzenia nowych gmin. Wynika on ze znowelizowanego przepisu art. 104 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.), dokonanego na mocy ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o zmianie ustaw: o samorządzie gminnym, o samorządzie powiatowym, o samorządzie województwa, o administracji rządowej w województwie oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 45, poz. 497). Na mocy postanowień cytowanej ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. dokonano znaczących zmian w przepisach ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz.U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), regulujących m.in. zasady tworzenia nowych gmin. W art. 4b ustawy o samorządzie gminnym wskazane zostały podmioty uprawnione do wystąpienia z inicjatywą utworzenia nowej gminy oraz warunki poprzedzające złożenie takiego wniosku.

Procedura związana z opracowywaniem i składaniem wniosków w przedmiotowej sprawie została szczegółowo uregulowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu postępowania przy składaniu wniosków dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania granic gmin, nadawania gminie lub miejscowości statusu miasta, ustalania i zmiany nazw gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaganych w tych sprawach (Dz.U. Nr 86, poz. 943 z późn. zm.)

- wniosek do ministra właściwego do spraw administracji publicznej wraz z kompletem dokumentów rada gminy przekazuje wojewodzie w terminie do dnia 31 marca,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora w sprawie prawa jednostek pomocniczych gmin do korzystania i zarządzania mieniem komunalnym, a także rozporządzania dochodami z tego źródła, należy wskazać, iż zgodnie z art. 16 ust. 1 Konstytucji RP i postanowieniami ustawy o samorządzie gminnym, mieszkańcy całej gminy tworzą wspólnotę samorządową. Zgodnie z art. 5 ustawy o samorządzie gminnym, gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: sołectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Jednostką pomocniczą może być położone na terenie gminy miasto. Kompetencję do utworzenia jednostki pomocniczej - w drodze uchwały, po przeprowadzeniu konsultacji z mieszkańcami lub ich inicjatywy - posiada rada gminy. Zasady tworzenia, łączenia, podziału oraz znoszenia jednostki pomocniczej powinien określać statut gminy. W oparciu o powyższe należy wskazać, iż gminy, mające status podmiotów administracji publicznej, samodzielnie decydują o swojej strukturze wewnętrznej, samodzielnie realizują przekazane im zadania i odpowiadają za ich realizację. Jednostki pomocnicze nie mają charakteru wyodrębnionych ustawowo związków samorządowych, nie stanowią odrębnych korporacji i nie posiadają osobowości prawnej (która przysługuje gminom). Dlatego także sołectwa, będące jednostkami pomocniczymi gmin, działają w ramach posiadanej przez te gminy osobowości prawnej tj. ich zadania (powierzane w statutach) są zadaniami gmin.

Istotne jest, iż uprawnienia majątkowe jednostek pomocniczych są określone w ustawie o samorządzie gminnym. Przepis art. 48 cytowanej ustawy precyzuje, że jednostka pomocnicza zarządza i korzysta z mienia komunalnego oraz rozporządza dochodami z tego źródła w zakresie określonym w ustawie uchwalonym przez radę gminy. Statut ustala również zakres czynności dokonywanych samodzielnie przez jednostkę pomocniczą w ramach przysługującego jej mienia. Regulację tę stosuje się odpowiednio do jednostki niższego rzędu powołanej w ramach jednostki pomocniczej. W myśl przepisów art. 51 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, jednostki pomocnicze nie tworzą własnych budżetów, a gospodarkę finansową prowadzą w ramach budżetu gminy. Wydatki jednostek pomocniczych są tym samym wydatkami budżetu gminy.

Niemniej, w art. 48 ustawy o samorządzie gminnym, ustawodawca określił szczególną ochronę posiadanych przez sołectwa praw majątkowych względem gminy, stanowiąc, iż rada gminy nie może uszczuplić dotychczasowych praw sołectw do korzystania z mienia bez zgody zebrania wiejskiego. Wszystkie, przysługujące dotychczas mieszkańcom wsi prawa własności, użytkowania lub inne prawa rzeczowe i majątkowe, zwane mieniem gminnym, pozostają nienaruszone.

Podkreślenia wymaga, iż jakkolwiek, w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 1991 r., sygn. akt III CZP 23/91, można przyjąć, że samorząd mieszkańców wsi (sołectwo) posiada zdolność sądową w sprawach należących do jego właściwości z mocy ustawy lub statutu nadanego przez radę gminy (w tym: w zakresie przysługującego mu mienia), to szczegółowe kwestie odnośnie posiadania takiej legitymacji z punktu widzenia prawa materialnego, może rozstrzygnąć jedynie niezawisły i niezależny sąd w orzeczeniu merytorycznym, rozpatrując konkretną sprawę.

W przypadku gdy uchwała rady gminy narusza prawo, w tym przepisy dotyczące sołectw i nadawanych im praw, wojewoda jako organ nadzoru nad działalnością gmin, może orzec o nieważności takiej uchwały w całości lub w części (vide art. 91 w związku z art. 86 ustawy o samorządzie gminnym). Istotnym pozostaje przy tym wskazanie, że wojewoda sprawuje nadzór nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego na podstawie kryterium zgodności z prawem.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, dnia 09 WRZ. 2003 r.

W nawiązaniu do przesłanego przez Pana Marszałka, przy piśmie z dnia 13 sierpnia 2003 r., znak: BPS/DSK-043-346/03, oświadczenia Pana senatora Józefa Sztorca dotyczącego nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawą z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79), uprzejmie informuję, co następuje:

Ustawa z dnia 20 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2003 r. Nr 7, poz. 79) zostały zmienione zarówno ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych. Zmienione przepisy powyższych ustaw mają wprowadzić opodatkowanie jedynie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, w tej części, w jakiej to dofinansowanie nie jest przekazane na zakładowy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Natomiast pozostałe tytuły pomocy otrzymywanej z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych przez zakłady pracy chronionej, tj. dotacje, subwencje i dopłaty na podstawie przepisów o rehabilitacji zawodowej mają być wolne od podatków dochodowych.

Wprowadzanie powyższych przepisów miało na celu m.in. wyrównanie sytuacji prawnej zakładów pracy chronionej oraz pracowników z tzw. otwartego rynku pracy, którzy z dniem 1 stycznia 2004 r. będą także otrzymywać dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, jednak z tą różnicą, iż wedle art. 26a ust. 5 w przypadku, gdy kwota miesięcznego dofinansowania przekracza kwotę miesięcznego wynagrodzenia osiąganego przez pracownika niepełnosprawnego:

1) u pracodawcy na otwartym rynku pracy - pracodawca otrzymuje miesięczne dofinansowanie w wysokości miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi niepełnosprawnemu,

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Wspomniany w oświadczeniu telewizyjny kanał 30 z lokalizacją w Przysusze/Opoczno, był przeznaczony do emisji Programu 2 Telewizji Polskiej S.A. Z wnioskiem o zmianę lokalizacji kanału 30 na RTCN Święty Krzyż i programu na TVP3 Kielce w dniu 5 września 2002 r. wystąpił Prezes Telewizji Polskiej. Przewodniczący KRRiT w dniu 16 września 2002 r. przesłał projekt decyzji z lokalizacją kanału 30 na Świętym Krzyżu do Prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty. Postanowieniem z dnia 29 października 2002 r. Prezes URTiP odmówił uzgodnienia parametrów technicznych wspomnianej wyżej decyzji. Prezes Telewizji Polskiej S.A. w dniu 5 listopada 2002 r. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie wyżej wymienionej sprawy. W postanowieniu z dnia 23 stycznia 2003 r. Prezes URTiP podtrzymał swoje stanowisko o odmowie uzgodnienia parametrów w lokalizacji Święty Krzyż. Krajowa Rada nie otrzymała nowego wniosku od Telewizji Polskiej S.A., który by zmieniał lokalizację podaną w wniosku z dnia 5 września 2002 r.

Odnosząc się do sprawy uruchomienia redakcji miejskiej w Radomiu, jako pasmo programowe w Programie 2 TVP S.A., informuję, że tego typu zmiany w programie należą do kompetencji Telewizji Polskiej S.A.

Danuta Waniek

Warszawa, dnia 10.09. 2003 r.

W odpowiedzi na ww. oświadczenie senatorskie, przesłane przez Pana Marszałka (przy piśmie z dnia 13 sierpnia 2003 r., znak: BPS/DSK-043-348/03) do Pana Marka Pola Wiceprezesa Rady Ministrów, Ministra Infrastruktury, w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie - uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia:

Zatem, osoby ze średnim wykształceniem technicznym posiadające uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności architektonicznej uzyskane na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz.U. Nr 8, poz. 46 z późn. zm.) mają prawo wykonywać swoje funkcje zgodnie z treścią decyzji o ich nadaniu.

Dokonując jednak interpretacji uprawnień budowlanych uzyskanych w oparciu o przepisy ww. rozporządzenia należy brać pod uwagę wszystkie zmiany prawne do powyższego rozporządzenia, w tym dokonane w 1991 r. Dotyczą one z mocy prawa wszystkich osób, które uzyskały uprawnienia budowlane na jego podstawie. Jest to zgodne z dosłownym brzmieniem § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 18 lipca 1991 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie (Dz.U. Nr 69, poz. 299).

Wynika to z faktu, iż zmiana w rozporządzeniu nie spowodowała żadnych dodatkowych ograniczeń w uprawnieniach już uzyskanych w oparciu o te przepisy, a jedynie zmienił się sposób zdefiniowania tego ograniczenia. Obowiązujące wówczas przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe (Dz.U. Nr 14, poz. 84), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego (Dz.U. z 1974 r. Nr 26, poz. 152 i z 1980 r. , Nr 15, poz. 52), a także przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93), określały zakres inwestowania przez osoby fizyczne.

Zgodnie z powyższym, powierzchnia użytkowa domu jednorodzinnego nie mogła przekraczać wielkości 110 m². Zatem, domy wielorodzinne i samodzielne lokale mieszkalne, które przekraczały określone ww. przepisami maksymalne wielkości powierzchni użytkowej, nie mogły być przedmiotem własności osobistej i na budowę takich domów nie mogły być wydawane pozwolenia na budowę dla osób fizycznych.

W wyniku reform politycznych i gospodarczych zniknęły sztucznie ustanowione bariery prawne umożliwiające tym samym wszystkim podmiotom na równych prawach podejmowanie działań inwestycyjnych w budownictwie i od tego momentu osoba fizyczna dysponująca odpowiednim kapitałem, mogła wybudować dowolny obiekt budowlany, o dowolnej kubaturze. W takiej sytuacji dalsze utrzymywanie dotychczasowego podziału całkowicie utraciło swoje pierwotne uzasadnienie i był podstawą wprowadzenia zmiany sposobu ograniczania nadawanych uprawnień budowlanych.

Powyższe potwierdził Pan w swoim piśmie pisząc: "Ponadto po roku 1975 w budownictwie osób fizycznych były realizowane obiekty form specjalistycznych i różnych obiektów dla osób fizycznych przekraczające kubaturę 1000 m³". Zatem, konieczna wydawała się zmiana konkretyzująca ograniczenie uprawnień osób z wykształceniem średnim. Zasadą ogólną w sprawach nadawania uprawnień budowlanych w czasie obowiązywania rozporządzenia z 1975 r., było nadawanie uprawnień w pełnym zakresie osobom z wykształceniem wyższym odpowiednim dla wnioskowanej specjalności uprawnień budowlanych i nadawanie uprawnień w ograniczonym zakresie osobom z wykształceniem średnim.

Na podstawie powyższego, należy przyznać, że stosowany do 1991 r. termin "budownictwo osób fizycznych", jest tożsamy z pojęciem "budownictwo jednorodzinne, zagrodowe oraz inne budynki o kubaturze do 1000 m³", wprowadzonym ww. zmianą. Natomiast, osoby posiadające uprawnienia budowlane do projektowania w ograniczonym zakresie, uzyskane na podstawie rozporządzenia z 1975 r. w sprawie samodzielnych funkcji technicznych w budownictwie, będące członkami izby inżynierów budownictwa, uprawnione są do projektowania w dotychczasowym zakresie. Zatem, bezzasadny jest zarzut o ograniczeniu, czy odebraniu osobom z wykształceniem średnim prawa do projektowania.

Z wyrazami szacunku

Marek Bryx

Warszawa, dnia 10.09. 2003 r.

W odpowiedzi na pismo z dn. 13.08.2003 r. nr BP5/DSK-043-377/03, dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Janusza Bargieła podczas 44 posiedzenia Senatu RP, przedstawiam aktualny stan prac nad problemem wykorzystania zasobów wód pitnych, pochodzących z odwadniania kopalń rud cynku i ołowiu w rejonie olkuskim.

Według informacji pochodzących z Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji Olkusz zapotrzebowanie na wodę pitną gmin: Bolesław, Bukowno, Klucze i Olkusz kształtuje się na poziomie 20 m³/min (1200 m³/godz.).

W celu utrzymania stabilnej eksploatacji wód podziemnych w czasie odwadniania kopalń i możliwości gospodarczego wykorzystania tych wód opracowana została - na zlecenie Zakładów Górniczo-Hutniczych "Bolesław" - dokumentacja hydrogeologiczna, w której zostały udokumentowane zasoby wód podziemnych, pochodzące z odwodnienia kopalni rud cynku i ołowiu rejonu Olkusz-Pomorzany. Na podstawie tej dokumentacji Minister Środowiska (wówczas Minister Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa) w roku 1998 zatwierdził zasoby wód podziemnych w ilości 110 m³/min. (6600 m³/godz.) - wód pitnych i w takiej samej ilości wód przemysłowych.

Zaprzestanie odwadniania górniczego w zlikwidowanej kopalni "Bolesław" i planowane po roku 2010 zaniechanie odwadniania kopalni "Pomorzany", a tym samym powrót zwierciadła wód podziemnych do warunków pierwotnych, przy istnieniu udokumentowanych hydrogeologicznych połączeń hydraulicznych w poziomie triasowym, może spowodować niekorzystne zmiany jakości wód podziemnych zarówno w kopalni "Olkusz", w zlokalizowanych w tym rejonie ujęciach komunalnych, jak i w udokumentowanym Głównym Zbiorniku Wód Podziemnych Nr 454 "Olkusz-Zawiercie". Skutki takich zamierzeń mogą być widoczne dopiero po wielu latach, niemniej jednak pierwsze symptomy tych zmian mogą być zauważone wcześniej - po zaprzestaniu odwadniania kopalń. Sytuacja taka zaistniała na przykład w związku ze zlikwidowaniem i zatopieniem kopalni "Bolesław", co spowodowało, że wody podziemne z tego rejonu (w tym także zdegradowane jakościowo wody z wyrobisk kopalnianych, mogące zawierać podwyższone koncentracje siarczanów, wapnia, magnezu, cynku, żelaza, manganu i ołowiu) mogą przepływać do wyrobisk kopalń "Olkusz" i "Pomorzany".

Aby zbadać te zjawiska, powinna być pilnie opracowana hydrogeologiczna i środowiskowa prognoza wielkości takich zmian. Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze zobowiązuje (art. 42), by przed podjęciem czynności likwidacyjnych i w związku z zamiarem zaprzestania lub zmianą poziomu odwadniania przewidzianej do likwidacji kopalni opracowana została właściwa dokumentacja hydrogeologiczna, zdefiniowana w przepisach jako dokumentacja hydrogeologiczna określająca warunki hydrogeologiczne w związku z zakończeniem lub zmianą poziomu odwadniania likwidowanych zakładów górniczych. W roku 2000 Ministerstwo Środowiska zgłosiło do Ministerstwa Gospodarki potrzebę opracowania takiej dokumentacji dla projektowanych do likwidacji kopalń w rejonie olkuskim.

Należy przypuszczać, że ww. dokumentacja nie tylko określi (w formie prognozy) przewidywane zmiany w środowisku i w jakości wód podziemnych poziomu triasowego w rejonie olkuskim, ale oceni także konieczność zweryfikowania ustalonych w 1998 r. zasobów wód podziemnych rejonu Olkusz - Pomorzany. Weryfikacja ta powinna dać odpowiedź na pytanie, czy w przyszłości będzie można eksploatować w rejonie Olkusza dobrej jakości wody podziemne w ilości około 75 m³/min. O takiej wielkości wspomina pan senator Janusz Bargieł w swoim oświadczeniu.

Niezależnie od powyższego, dnia 19 stycznia 2000 r. w siedzibie Zakładów Górniczo-Hutniczych "Bolesław" w Bukownie powołano "Zespół koordynacyjny ds. zaopatrzenia w wodę rejonu olkuskiego po likwidacji górnictwa rudy cynkowo-ołowiowej" z udziałem władz lokalnych, dyrekcji ZGH "Bolesław" i naukowców z AGH i PAN w Krakowie. W efekcie pracy Zespołu koordynacyjnego powstało pod kierunkiem prof. dr. hab. inż. Jacka Motyki z AGH opracowanie "Koncepcja możliwości, sposobu i zasad zaopatrzenia w wodę kopalnianą do celów pitnych po zakończeniu eksploatacji rud cynku i ołowiu". Opracowanie to składa się z sześciu etapów, poczynając od wariantów likwidacji kopalń, przez modelowanie kształtowania się zwierciadła wód podziemnych, ich analizę jakościowo-ilościową, aż po analizę ekonomiczną. Wnioski Zespołu koordynacyjnego wynikające z przeprowadzonych analiz są następujące:

• jedynym wariantem likwidacji kopalń ZGH "Bolesław", umożliwiającym w dalszym ciągu korzystanie z wód kopalnianych do celów pitnych, dodatkowo przy wykorzystaniu infrastruktury Stacji Uzdatniania Wód PWiK Olkusz oraz istniejącej sieci wodociągowej, jest utrzymanie odwadniania podziemnego kopalni "Olkusz" w postaci komory pomp głównego odwadniania szybu Bronisław-Stefan, eliminującego podniesienie się zwierciadła wód podziemnych i wymywanie produktów wietrzenia minerałów siarczkowych budujących złoże rudy Zn-Pb;

• alternatywą dla powyższego rozwiązania jest zwiększenie do ok. 20 m³/min. aktualnych możliwości eksploatacyjnych istniejących ujęć wód podziemnych, ujmujących studniami wierconymi wody pitne dobrej jakości, zalegające w węglanowych skałach triasu na wschód od Olkusza, co wymaga analizy stanu infrastruktury wodociągowej, warunków hydrogeologicznych, stosunków własnościowych powierzchni terenu itp.

Obecnie nie jest możliwe określenie perspektyw zagospodarowania wód pochodzących z odwodnienia kopalń rud cynku i ołowiu w rejonie olkuskim. Wobec stale zmniejszającego się zużycia wody, spadku produkcji i trwającej restrukturyzacji przemysłu, a przede wszystkim bardzo wolno zachodzących zmian w rolnictwie, trudno jest określić wielkość zapotrzebowania na wodę w najbliższym czasie.

Problem zagospodarowania wód pochodzących z odwadniania zamykanych kopalń dotyczy nie tylko rejonu olkuskiego, ale znacznej części regionu wodnego Małej Wisły. Zagadnienie wykorzystania zasobów tych wód zostanie niewątpliwie rozważone w trakcie prac nad planem zagospodarowania wodami w obszarze dorzecza Wisły, którego projekt ma powstać w końcu 2006 roku. Dopiero na tym etapie będzie można wskazać możliwości zagospodarowania wód kopalnianych z rejonu olkuskiego. Należy podkreślić, że aspekt ekonomiczny jest tu bardzo istotny i w znacznej mierze determinuje możliwości wykorzystania tych wód.

Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, że Ministerstwo Środowiska dokłada wszelkich starań, aby zapewnić jak najbardziej racjonalne wykorzystanie zasobów wód, zgodnie z zasadą zrównoważonego rozwoju, uwzględniając zaspokajanie potrzeb ludności. Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia przyczynią się do uporządkowania całości spraw związanych z odwadnianiem kopalń i gospodarczym wykorzystaniem tych wód w rejonie Olkusza.

z up. MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 11.09. 2003 r.

W związku z przekazaniem przez Pana Marszałka w dniu 13 sierpnia 2003 r. tekstu oświadczenia Pana Senatora Adama Bieli, złożonego w dniu 8 sierpnia 2003 r. podczas 44 posiedzenia Senatu RP, zawierającego prośbę o skontrolowanie prawidłowości postępowań sądowych, prokuratorskich i komorniczych przeprowadzonych z udziałem Pani Barbary G. uprzejmie informuję, że dokonano stosownych ustaleń, w wyniku których stwierdzono, co następuje:

Wyrokiem z dnia 12.02.2002 r. Sąd zasądził od Pani Barbary Grebeń na rzecz wymienionej spółki, żądaną należność wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu.

Ministerstwo Sprawiedliwości nie może dokonać oceny prawidłowości tego wyroku, albowiem z dniem 1.07.1998 r. Minister Sprawiedliwości - Prokurator Generalny utracił prawo do badania i zaskarżania kasacją do Sądu Najwyższego prawomocnych orzeczeń wydanych w sprawach cywilnych, rodzinnych, gospodarczych, pracowniczych i ubezpieczeniowych (art. 12 ustawy z dnia 1.03.1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego... Dz.U. nr 43, poz. 189, z późn. zm.), a tylko w tym trybie byłaby możliwa jego ewentualna kontrola.

Pragnę jednak podnieść, że zgodnie z art. 392⁽¹⁾ § 1 kpc, kasacja nie przysługuje w sprawach gospodarczych, jeżeli wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 20.000 zł.

Jednakże na skutek zażalenia "Eco-Trade" sp. z o.o. w Gliwicach, do którego został dołączony akt notarialny sprzedaży przez Panią Barbarę Grebeń, lokalu mieszkalnego położonego w Bielawie na Osiedlu XXV-lecia 30/3, w stosunku do którego komornik rewiru II przy Sądzie Rejonowym w Dzierżoniowie, na wniosek tej spółki prowadził egzekucję - Sąd w dniu 3.07.2003 r. uchylił swoje postanowienie o wstrzymaniu wykonania wyroku.

W międzyczasie, tj. w dniu 23.07.2003 r. Pani Barbara Grebeń zwróciła się do Sądu o przyspieszenie rozpoznania sprawy o wznowienie postępowania, a następnie w dniu 31.07.2003 r. złożyła prośbę o zaniechanie wyznaczania rozpraw w okresie od 1-20.08.2003 r., z uwagi iż w tym terminie będzie przebywać poza miejscem zamieszkania "celem podreperowania zdrowia i nabrania sił witalnych".

- II Km 236/01, z wniosku "TOYA" S.A. we Wrocławiu, na podstawie nakazu zapłaty Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie wydanego w sprawie sygn. V Ng 705/01,

- II km 569/02, z wniosku "WISPAK" sp. z o.o. w Dzierżoniowie, w oparciu o nakazy zapłaty tego Sądu Rejonowego sygn. V Ng 3960/01, V Ng 3961/01 i V Ng 3962/01.

Prawidłowość czynności komornika podejmowanych w postępowaniu egzekucyjnym, może być skontrolowana jedynie przez Sąd Rejonowy, przy którym działa dany komornik i to tylko w przypadku wniesienia przez stronę stosownej skargi procesowej.

Na skutek powiadomienia przez wierzyciela "TOYA" S.A. we Wrocławiu o powyższym fakcie Prokuratury Rejonowej w Dzierżoniowie - wymieniona Prokuratura wszczęła dochodzenie, które zostało zakończone w dniu 28.12.2002 r. skierowaniem przeciwko Pani Barbarze Grebeń aktu oskarżenia do miejscowego Sądu rejonowego, o popełnienie przestępstwa z art. 300 § 2 kk.

Ponadto Prokuratura Rejonowa w Dzierżoniowie prowadzi z zawiadomienia Pani Barbary Grebeń dochodzenie o sygn. Ds. 2009/03 (poprzednia sygn. Ds. 1255/03), w sprawie podrobienia podpisu na fakturze VAT i kradzieży mienia na jej szkodę. Zostało ono wszczęte w dniu 15.07.2003r. Aktualnie przeprowadzane są czynności procesowe, ale dotychczas nie przedstawiono jeszcze zarzutów żadnej osobie.

Nie zachodzi również potrzeba podejmowania czynności nadzorczych w aktualnie toczących się sprawach sądowych i egzekucyjnych, gdyż ich sprawność nie budzi zastrzeżeń, a odnośnie merytorycznych rozstrzygnięć - nie mogą być wydawane żadne zalecenia.

Łączę wyrazy szacunku

Marek Sadowski