Warszawa, 14.02.2003 r.

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Adama Graczyńskiego na 32. posiedzeniu Senatu w dniu 16 stycznia 2003 r. przekazane przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 stycznia 2003 r., znak: JD/043/13/03/V, uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia i informacje w sprawach poruszonych w wyżej wymienionym oświadczeniu.

Do czasu wprowadzenia zmian w systemie ochrony zdrowia, polegających na przekształceniu kas chorych w Narodowy Fundusz Zdrowia, kasy chorych będą realizować nałożone na nie obowiązki, zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz.U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.). Kontraktowanie świadczeń zdrowotnych na 2003 r. odbywa się po uprzednim przeprowadzeniu postępowań konkursowych bądź aneksowania dotychczas obowiązujących umów. Zgodnie z zaleceniami Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych i Ministerstwa Zdrowia, proces ten powinien był przebiegać w sposób ewolucyjny, a nie rewolucyjny. Kasy chorych powinny nadal w miarę możliwości dążyć do: zapewnienia równego dostępu do świadczeń zdrowotnych wszystkim członkom, zakontraktowania zbliżonej do istniejącej struktury usług zdrowotnych (w miarę możliwości u tych samych świadczeniodawców) według stawek nie odbiegających w znacznym stopniu od przyjętych w latach poprzednich, o ile pozwala na to sytuacja finansowa kasy chorych.

W większości kas chorych planowane nakłady na świadczenia zdrowotne w 2003 r. będą niższe w porównaniu z nakładami na świadczenia zdrowotne w latach poprzednich, w tym zwłaszcza w porównaniu z rokiem 2002. Niższe są w związku z tym także wartości umów zawieranych przez kasy chorych z poszczególnymi świadczeniodawcami oraz liczba zakontraktowanych świadczeń zdrowotnych.

Należy wyjaśnić, że w 2002 r. kasy chorych kontraktowały świadczenia zdrowotne na poziomie wyższym, niż wynikało to z uzyskanych przychodów z tytułu składki na ubezpieczenie zdrowotne, bowiem dysponowały dodatkowymi środkami z tzw. "13 składki", która powstała w związku ze zmianą księgowania przychodów ze składek z metody kasowej na memoriałową. Niektóre kasy chorych, w tym Śląska Regionalna Kasa Chorych, osiągnęły w 2001 r. dodatni wynik finansowy. Tę nadwyżkę przychodów nad kosztami mogły więc przeznaczyć na finansowanie świadczeń zdrowotnych w następnym roku. Przy przychodach netto z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 26,4 mld zł w 2002 r. kasy chorych zawarły kontrakty na świadczenia zdrowotne na kwotę 28,7 mld zł, tj. w wysokości 2,3 mld zł większej niż przychody. Trzeba otwarcie powiedzieć, że w 2003 roku nie będzie takiej możliwości.

W rozpatrzonym przez Urząd Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych (UNUZ) planie finansowym ŚRKCh, sporządzonym przy przyjęciu wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne na poziomie 7,75% podstawy wymiaru, koszty świadczeń zdrowotnych ŚRKCh na 2003 rok zaplanowane zostały na kwotę 3 324 891,73 tys. zł (tj. na kwotę o ok. 15% mniejszą od kwoty kosztów świadczeń zaplanowanych na 2002 r.). W związku z nowelizacją ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym zmieniającą wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne z 7,75% do 8% podstawy wymiaru, ŚRKCh przedstawiła skorygowany plan finansowy, w którym planowane koszty świadczeń zdrowotnych na 2003 r. w ŚRKCh ulegną zwiększeniu do wysokości 3 441 453,58 tys. zł. Plan ten jest obecnie analizowany przez UNUZ. Wszelkie ewentualne nieprawidłowości w gospodarce finansowej Kasy Śląskiej zostaną przez ten urząd skorygowane.

Jak wynika z przedstawionego zestawienia planów, mimo zwiększenia wysokości składki, planowane przez ŚRKCh na rok 2003 koszty świadczeń zdrowotnych będą niższe w stosunku do planu z roku 2002. Na taki stan rzeczy mają istotny wpływ następujące przyczyny:

1. W 2002 r. ŚRKCh mogła zwiększyć finansowanie świadczeń zdrowotnych dzięki uzyskanej w 2002 r. nadwyżce przychodów nad kosztami z lat ubiegłych w wysokości 440 133,77 tys. zł. na kwotę tej nadwyżki złożyły się: nadwyżka przychodów nad kosztami za 2001 r. (dodatni wynik finansowy kasy za 2001 rok) w wysokości 168 661,42 tys. zł oraz tzw. "13 składka", w wysokości 271 472,35 tys. zł. Reasumując, koszty świadczeń zdrowotnych w Kasie Śląskiej w 2002 r. zostały dodatkowo jednorazowo zasilone kwotą 440,1 mln zł.

2. Po wstępnych symulacjach finansowych można stwierdzić, że ŚRKCh zamknie ubiegły rok stratą finansową w wysokości około 126 mln zł. W związku z tym, w planie finansowym na 2003 r. ŚRKCh zarezerwowała kwotę w wysokości około 53 mln zł na częściowe pokrycie ujemnego wyniku finansowego.

3. W marcu 2000 r. wszystkie kasy chorych zaciągnęły pożyczkę z budżetu państwa w wysokości 1 mld zł, która została przeznaczona wyłącznie na sfinansowanie kosztów i zobowiązań powstałych w 1999 r. oraz w styczniu 2002 r. z tytułu zrealizowanych świadczeń zdrowotnych i ewentualnego uzupełnienia funduszu rezerwowego kas chorych. W 2003 r. kasy są zobowiązane do spłaty ogółem ok. 100 mln pożyczki. Niezależnie od terminu spłaty pożyczki w bieżącym roku (IV kwartał), kasy chorych muszą brać pod uwagę zobowiązania związane z jej spłatą przy kontraktowaniu świadczeń na 2003 rok.

Obecne działania Kasy Śląskiej nie zmierzają zatem do uzyskania oszczędności kosztem świadczeniodawców i ubezpieczonych. Mają one natomiast na celu ustabilizowanie sytuacji finansowej, a proponowane aneksy do zawartych umów lub wartości nowo zawieranych umów są adekwatne do obecnych możliwości finansowych Kasy. Należy dodać, że nowy Zarząd Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych nie wyklucza możliwości podwyższenia stawek za świadczenia zdrowotne po odzyskaniu pełnej płynności finansowej.

Według zapewnień Zarządu Kasy, obecny stan finansów kasy nie powinien doprowadzić do drastycznego pogorszenia dostępności do świadczeń zdrowotnych, zwłaszcza w zakresie procedur ratujących życie. Świadczenia będą realizowane zgodnie z potrzebami zdrowotnymi ubezpieczonych w Śląskiej Regionalnej Kasie Chorych.

Należy także dodać, że z inicjatywy Ministerstwa Zdrowia, Premier Rady Ministrów, mając na względzie trudną sytuację w ochronie zdrowia, powołał Międzyresortowy Zespół do Spraw Opracowania Przepisów Regulujących Postępowanie Naprawcze i Układowe Samodzielnych Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej. W skład Zespołu wchodzą przedstawiciele: Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa Finansów, Ministerstwa Skarbu Państwa, ministerstwa Sprawiedliwości, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Ministerstwa Zdrowia.

Równoczesne, sukcesywne podnoszenie składki na ochronę zdrowia spowoduje dopływ dodatkowego pieniądza do systemu, a tym samym wpłynie na poprawę sytuacji finansowej jednostek służby zdrowia.

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Ewa Kralkowska

Warszawa, 17 lutego 2003 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

ustosunkowując się do oświadczenia Pana Senatora Roberta Smoktunowicza dotyczącego upowszechnienia wiedzy o polskich barwach narodowych, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu w pełni docenia znaczenie wychowania w duchu szacunku dla barw narodowych i zrozumienia ich symboliki. Jest to jeden z podstawowych obowiązków wychowawczych każdej szkoły. Dlatego w podstawie programowej kształcenia ogólnego, a szczególnie przedmiotów historia i wiedza o społeczeństwie we wszystkich typach szkół, sprawa polskich barw narodowych znajduje właściwe odzwierciedlenie, na równi z innymi symbolami narodowymi godłem i hymnem,

Kształtowanie u uczniów właściwego stosunku do symboli polskiego państwa i jego niezawisłości nie ogranicza się wyłącznie do podania odpowiedniej wiedzy faktograficznej w podręcznikach i na lekcjach historii. Jest to złożony i długotrwały proces wychowawczy, realizowany przy pomocy różnorodnych metod, form i środków. Dlatego temat historii i symboliki barw narodowych jest omawiany w wielu sytuacjach dydaktycznych i znacznie szerzej niż w aspekcie rocznicowym ustawy z 7 lutego 1831 r. Po raz pierwszy problematyka barw narodowych pojawia się już w I etapie kształcenia, kiedy dzieciom przybliża się pojęcia ojczyzna, jej symbole i święta narodowe oraz zapoznaje z baśniami i legendami narodowymi. Jednym z zadań gimnazjum przy realizacji wychowania obywatelskiego jest stawianie uczniom wymagań w zakresie właściwej postawy wobec barw, godła i hymnu państwowego. Zarówno w gimnazjum, jak w szkołach ponadgimnazjalnych omawianie Powstania Listopadowego jest niemożliwe bez przedstawienia dwóch istotnych uchwał sejmowych: o ustanowieniu barw narodowych i o pozbawieniu cara tronu polskiego.

Serdecznie dziękuję za poruszenie sprawy bardzo ważnej dla wszystkich Polaków, a szczególnie dzieci i młodzieży. Jeszcze w bieżącym roku będę podejmować działania związane ze zmianą podstaw programowych przedmiotów ogólnokształcących. Zmiany te wpłyną na opracowanie lub uzupełnienie podręczników szkolnych. Uwagi Pana Senatora wykorzystam przy ustalaniu podstaw programowych jak i w kontaktach z autorami podręczników.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2003.02.17

W nawiązaniu do przesłanego za pismem nr JD/043/03/03/V z dnia 21.01.2003 r. oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Kazimierza Drożdża na 32 posiedzeniu Senatu w dniu 16 stycznia 2003 r. w sprawie Oddziału Celnego w Kudowie Zdroju oraz Oddziału Celnego w Międzylesiu uprzejmie przedkładam stanowisko w sprawie.

Zbliżające się przystąpienie Polski do Unii Europejskiej wymusza na administracji celnej konieczność wdrożenia rozwiązań dostosowujących strukturę organizacyjną do nowych wymogów i standardów europejskich. W chwili obecnej nie została jeszcze opracowana taka struktura docelowa. Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż wszelkie opracowania, które zostały dotychczas sporządzone przez administrację celną mają jedynie charakter materiału wyjściowego. Zebrane w ich wyniku dane posłużą dalszej analizie w celu wypracowania ostatecznych kryteriów, po uprzednim przeprowadzeniu konsultacji wewnątrz administracji celnej oraz ze środowiskami gospodarczymi i kołami samorządowymi. Celem zapewnienia sprawnej obsługi ruchu towarowego i efektywnego funkcjonowania administracji celnej w okresie przedakcesyjnym działania na poziomie oddziałów celnych, ukierunkowane na zmianę struktury administracji celnej, zostaną przeprowadzone po wejściu Polski do Unii Europejskiej.

Podkreślić należy, iż Służba Celna jest obecnie formacją dobrze przygotowaną merytorycznie do pełnienia przypisanych jej funkcji, a funkcjonariusze celni nieustannie podnoszą swoje kwalifikacje. Ogromnie cieszy, że opinia ta jest podzielana przez środowiska zewnętrzne, w tym senatorskie. Fakt dysponowania wykwalifikowaną kadrą jest doceniany przez kierownictwo Służby Celnej i wszelkie działania podejmowane w ramach administracji celnej w związku ze zniesieniem granicy zachodniej i południowej oraz bezcłowym przepływem towarów mają na względzie jak najefektywniejsze wykorzystanie posiadanego potencjału ludzkiego. Ustawa z dnia 24 lipca 199 r. o Służbie Celnej (Dz.U. Nr 72, poz. 802 z późn. zm.) daje funkcjonariuszom celnym, w przypadku reorganizacji, możliwość dalszego pełnienia służby. Każdy funkcjonariusz celny musi się jednak liczyć z potencjalnym przesunięciem do innych zadań, jeżeli wymagają tego potrzeby i służby.

Z podobnym problemem musiały się zmierzyć administracje celne państw przystępujących do Wspólnego Rynku oraz Unii Europejskiej. Informacje uzyskane od poszczególnych administracji celnych wskazują, iż w wielu z nich spadła liczba zatrudnionych funkcjonariuszy, a praktyka funkcjonowania w ramach wspólnego rynku zmusiła poszczególne kraje do likwidacji utrzymywanych poprzednio jednostek. Dane statystyczne wskazują, że po akcesji do Unii Europejskiej nastąpiła redukcja zatrudnienia w Szwecji o ponad 20% z 3450 do 2700 etatów. Finlandia przygotowując się do akcesji zmniejszyła w latach 1990-1995 poziom zatrudnienia w administracji celnej o 13% - z 2465 do 2137 osób. W Hiszpanii w wyniku reformy przeprowadzonej po implementacji przepisów dotyczących Wspólnego Rynku zlikwidowano 10 urzędów i 281 oddziałów celnych pozostawiając odpowiednio 35 urzędów i 65 oddziałów, w których w 2001 r. zatrudnione były 3882 osoby w stosunku do 4516 osób w roku 1992 (14% redukcja).

Podsumowując chciałbym zaznaczyć, że wszystkie argumenty przedstawione w oświadczeniu pana Senatora Kazimierza Drożdża są dla nas cennym materiałem, który wraz z innymi zebranymi wcześniej informacjami zostanie poddany dogłębnej analizie w toku szerszego procesu decyzyjnego w celu wypracowania optymalnych rozwiązań mogących zapewnić płynną obsługę podmiotów dokonujących wymiany towarowej z zagranicą. Proces przekształceń organizacyjno-strukturalnych w Służbie Celnej oparty będzie na rzetelnej analizie otoczenia, w jakim funkcjonują poszczególne placówki celne uwzględniającej wszystkie aspekty gospodarcze, ekonomiczne, infrastrukturalne, jak również bardzo istotne aspekty społeczne.

Z upoważnienia MINISTRA FINANSÓW

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 18 lutego 2003 r.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

PODSEKRETARZ STANU

Postępowanie na podstawie Konwencji Haskiej z dnia 25 października 1980 r. o cywilnych aspektach uprowadzenia dziecka za granicę (Dz.U. z 1995 r. Nr 108, poz. 528 i 529, sprost.: Dz.U. z 1999 r. Nr 93, poz. 1085) z wniosku Wojciecha Stochlaka zostało wszczęte 24 stycznia 1997 r. Postanowieniem z dnia 7 marca 1997 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy zarządził wydanie małoletniej Karoliny Stochlak do ojca do Kanady. Apelacja matki Ewy Stochlak została w dniu 13 maja 1997 r. oddalona przez Sąd Wojewódzki w Warszawie. Kasacja Ewy Stochlak została oddalona przez Sąd Najwyższy w dniu 7 października 1998 r.

Orzeczenie wydane dnia 7 marca 1997 r. jest prawomocne i wykonalne. W tej sytuacji Ministerstwo Sprawiedliwości nie ma jakichkolwiek możliwości doprowadzenia do jego zmiany.

Warszawa, 2003-02-18

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Władysława Mańkuta na 33. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 6 lutego 2003 r., dotyczące funkcjonowania 110 Szpitala Wojskowego z Przychodnią SP ZOZ w Elblągu w sieci szpitali publicznych, proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Dostosowując posiadaną bazę leczniczą do potrzeb sił zbrojnych wydzielono osiem szpitali, w których kadra zatrudniona jest na etatach wojskowych. W innych szpitalach wojskowych działających nadal jako samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej zatrudnienie zostało ograniczone do etatów cywilnych. Organem założycielskim tych placówek pozostaje w dalszym ciągu Minister Obrony Narodowej.

W etacie 110 Szpitala Wojskowego w Elblągu skreślono wszystkie stanowiska wojskowe, co jednak nie oznacza likwidacji szpitala czy przekazania go poza resort. Szpital w Elblągu nadal będzie realizował świadczenia zdrowotne na rzecz żołnierzy, pracowników wojska i ich rodzin, a także wykonywał inne zadania związane z przygotowaniem obronnym zlecane przez komórki organizacyjne Ministerstwa Obrony Narodowej.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 11.02.2003

W odpowiedzi na przesłane przez Pana Marszałka "Oświadczenie złożone przez Senatora Januarego Bienia na 32 Posiedzeniu Senatu w dniu 16 stycznia 2003 roku", w sprawie możliwości podpisania kontraktu na ambulatoryjne lecznictwo specjalistyczne w Górnośląskim Ośrodku Rehabilitacji Dzieci im. A. Szebesty w Rabce uprzejmie wyjaśniam, że Ośrodek ten znajduje się w rejestrze zakładów opieki zdrowotnej Wojewody Małopolskiego a jego organem założycielskim jest Marszałek Województwa Śląskiego.

Zgodnie ze swoim Statutem Ośrodek może udzielać świadczeń zdrowotnych z zakresu stacjonarnego lecznictwa uzdrowiskowego dzieci, diagnostyki analitycznej, rehabilitacji leczniczej oraz szerzenia oświaty zdrowotnej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami na leczenie uzdrowiskowe kierowane są dzieci w pełni zdiagnozowane (Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 grudnia 1998 roku w sprawie sposobu i warunków wystawiania skierowań na leczenie uzdrowiskowe przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego oraz potwierdzenia tego skierowania przez kasę chorych, Dz.U. Nr 166 poz. 1262).

Ośrodek udziela świadczeń zdrowotnych dzieciom na podstawie kontraktów zawartych z dziewięcioma regionalnymi kasami chorych, z których największy - ze Śląską Kasą Chorych dotyczy 95% udzielanych świadczeń.

Marek Balicki

Warszawa, dnia 19 lutego 2003 r.

W ostatnich dniach stycznia br. Pani Czesława Stupienko, starosta podwileńskiej miejscowości Suderwa, w której Polacy stanowią 84% mieszkańców, została ukarana przez litewską Inspekcję Języka Państwowego grzywną 450 litów za to, że w mieście obok tablic z nazwami ulic w języku litewskim umieszczono tablice w polskiej wersji językowej. Przedstawiciele Inspekcji zarzucili Cz. Stupienko naruszenie przepisów o napisach w miejscach publicznych. Starosta zwróciła się do sądu administracyjnego o wydanie orzeczenia w tej sprawie.

Dnia 31 stycznia br., dzień po spotkaniu zainteresowanych stron w Departamencie Mniejszości Narodowych i Wychodźstwa przy Rządzie Republiki Litewskiej, decyzja Inspekcji Języka Państwowego o ukaraniu starosty Cz. Stupienko grzywną została anulowana. Zdaniem A. Petrauskasa, Dyrektora Generalnego Departamentu, litewska ustawa o mniejszościach narodowych nie została w tym przypadku naruszona, gdyż nie zabrania w miejscowościach, zamieszkanych w większości przez mniejszość narodowo, umieszczania napisów administracyjnych w języku tej mniejszości obok języka państwowego. W podobnym duchu wypowiedział się G. Dalinkevičius, przewodniczący Komitetu Praw Człowieka Sejmu RL. Ponadto, działania starosty Stupienko były zgodne z Konwencją Ramową o Ochronie Mniejszości Narodowych Rady Europy ratyfikowaną przez Litwę w roku 2000.

Pragnę zapewnić, że sytuacja mniejszości polskiej na Litwie jest przedmiotem stałej troski Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Tematykę tę podejmowaliśmy wielokrotnie podczas większości spotkań ze stroną litewską - ostatnio w grudniu 2002 r. podczas mojego spotkania z litewską delegacją Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów RP i RL. Jestem przekonany, że szybka reakcja władz litewskich w dużym stopniu wynika z takiej konsekwentnej postawy władz polskich, w tym również Sejmu i Senatu RP.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 19 lutego 2003 r.

Informatyzacja poszczególnych dziedzin życia społecznego, w tym administracji publicznej, odgrywa bardzo istotną rolę w procesie reformowania struktur administracyjnych. Oczywistym wydaje się również fakt, iż wprowadzanie takich systemów powinno spowodować znaczne usprawnienie pracy urzędów. Podkreślić należy jednak, iż wdrażanie wyżej wspomnianych rozwiązań wiąże się z dużymi kosztami, a wymierne efekty wykorzystania nowoczesnych technologii widoczne będą dopiero po upływie pewnego czasu.

W celu poprawy standardów oraz efektywności pracy w urzędach administracji, w ustawie z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz.U. z 1999 r., Nr 82, poz. 928 z późn. zm.) wydzielono dział informatyzacja. W ramach tego działu mieszczą się zadania obejmujące: infrastrukturę informatyczną oraz systemy i sieci teleinformatyczne, standaryzację technologii i technik informacyjnych stosowanych w administracji rządowej i samorządowej oraz wspieranie inwestycji w dziedzinie informatyki.

Odnosząc się do zagadnień poruszonych w oświadczeniu Pana Senatora, uprzejmie informuję, iż problematyka informatyzacji procedur związanych z obliczaniem wyników wyborów nie należy do właściwości Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Za ich realizację, jak również za przygotowanie oraz sprawne obliczenie wyników referendum unijnego odpowiada Krajowe Biuro Wyborcze. Zaznaczyć należy równocześnie, iż wyjaśnieniem przyczyn, opisanej przez Pana Senatora sytuacji, w chwili obecnej zajmuje się Najwyższa Izba Kontroli.

W odniesieniu do problematyki wdrożenia i prowadzenia systemu Centralnej Ewidencji Kierowców i Pojazdów, uprzejmie wyjaśniam, iż obowiązek taki nałożony został na Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji zgodnie z art. 80a ust. 4 oraz art. 100a ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, dodanych na podstawie ustawy z dnia 31 marca 2000 r. o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz ustawy o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. Nr 43, poz. 483). Podkreślenia wymaga, iż realizacja powyższego zadania jest uzależniona od wielu czynników, w tym natury organizacyjnej i finansowej. Ewidencje te - w świetle przepisu art. 3 ust. 1 oraz art. 5 ww. ustawy - mają zostać uruchomione z dniem 1 stycznia 2004 r. Równocześnie, uprzejmie informuję Pana Senatora, że stan prac nad uruchomieniem przedmiotowego systemu przedstawia się następująco:

Warszawa, 2003-02-19

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 21 stycznia br., znak: JD/043/04/03/V oświadczeniem złożonym przez Senatorów: Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka na 32. posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 stycznia 2003 r., dotyczącym rozważenia możliwości wprowadzenia poprawki do ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, polegającej na przywróceniu przepisu stanowiącego o zaliczaniu okresu pobierania zasiłków dla bezrobotnych do okresów wymaganych do nabycia prawa do zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych, uprzejmie informuję:

Z uwagi na zaistniałą w 2001 r. bardzo trudną sytuację finansów publicznych, wymagającą konsolidacji środków budżetowych oraz związanych z tym działań oszczędnościowych, Rząd skierował do Sejmu RP wraz z projektem ustawy budżetowej na rok 2002, pakiet ustaw okołobudżetowych, w tym projekt ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentów szkół.

Obowiązujące do końca 2001 r. przepisy ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu umożliwiały przyznawanie zasiłków przedemerytalnych nawet osobom w wieku - 41 lat (kobiety) i 46 lat (mężczyźni). Wzrastająca liczba osób przechodzących na zasiłki przedemerytalne, powodowała wzrost wydatków na ten cel, a przy ograniczonych zasobach oznaczało to redukcję środków na inne zadania, przede wszystkim na aktywne formy przeciwdziałania bezrobociu.

Z dniem 1 stycznia 2002 r. na podstawie uchwalonej przez Sejm w dniu 17 grudnia 2001 r. ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół (Dz.U. Nr 154, poz. 1793) - w miejsce dotychczasowych zasiłków i świadczeń przedemerytalnych zostało wprowadzone jedno połączone świadczenie przedemerytalne, a także zostały ustanowione nowe warunki jego przyznawania. Zgodnie z przepisami ww. ustawy, do okresu wymaganego do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego nie zalicza się okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Okres ten do dnia 31 stycznia 2001 r. był uwzględniany do nabycia prawa do zasiłków przedemerytalnych i świadczeń przedemerytalnych.

Do Trybunału Konstytucyjnego zwróciły się bowiem: grupa Posłów, organizacje związkowe (OPZZ, NSZZ "Solidarność") oraz Rada Powiatu Bydgoskiego z wnioskami o zbadanie konstytucyjności art. 3 ww. ustawy, który wprowadził zmiany w przepisach ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 z późn. zm.), kwestionowane w oświadczeniu złożonym przez Senatorów: Wiesławę Sadowską i Zbigniewa Gołąbka.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

Halina Wasilewska-Trenkner