Warszawa, 2002-05-22

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Stosownie do postanowień ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych, decyzję o likwidacji przedsiębiorstwa podejmuje organ założycielski na wniosek rady pracowniczej przedsiębiorstwa, o ile Minister Skarbu Państwa nie zgłosi sprzeciwu.

W przypadku PPB "Prefabet - Poznań" w Poznaniu, Dyrektor Delegatury Ministra Skarbu Państwa w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Skarbu Państwa - na podstawie art. 19 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy nie zgłosił sprzeciwu do wniosku Wojewody Wielkopolskiego o likwidację przedsiębiorstwa (pismo z dnia 20 lipca 2001 r. znak: PDO-DF-723-6/01).

Stosownie do art. 157 kodeksu postępowania administracyjnego, organem właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 k.p.a jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja została wydana przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 2002-05-27

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 2 listopada 2000 r. w sprawie kryteriów dokonywania oceny pracy nauczyciela, trybu postępowania odwoławczego oraz składu i sposobu powoływania zespołu oceniającego (Dz. U. Nr 98, poz. 1066 z późn. zm.) oceny pracy nauczyciela dokonuje dyrektor szkoły, w której zatrudniony jest nauczyciel. Odwołanie od oceny pracy nauczyciela rozpatruje zespół oceniający powołany przez organ sprawujący nadzór pedagogiczny (§ 6.1).

Zgodnie z art. 6a ust. 10 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 1997 r. Nr 56, poz. 357 z późn. zm.) od oceny dokonanej przez zespół oceniający nie przysługuje odwołanie.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 27 maja 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku,

Ustawa z dnia 11 maja 2001 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece, ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy - Prawo o notariacie (Dz. U. Nr 63, poz. 635) nadała nowe brzmienie przepisowi art. 8 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Od dnia 23 września 2001 r. przepis ten stanowi, iż gmina, związek międzygminny, powiat, związek powiatów oraz samorząd województwa nie mają obowiązku uiszczania opłat sądowych, z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzonej przez nie działalności gospodarczej oraz spraw w postępowaniu wieczystoksięgowym.

Powyższa zmiana była wyrazem przekonania ustawodawcy, iż w postępowaniu wieczystoksięgowym wszystkie podmioty obrotu nieruchomościami powinny być traktowane w sposób jednakowy. Stosowanie zwolnienia od kosztów wobec jednostek samorządu rejestrujących przysługujące im prawa majątkowe, nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia. Utrzymanie w art. 8 ust. 1 ustawy zwolnienia Skarbu Państwa z obowiązku uiszczania opłat sądowych nie jest wynikiem nieusprawiedliwionej nierówności w traktowaniu podmiotów. Należy mieć na uwadze, że wszelkie dochody wymiaru sprawiedliwości - w tym opłaty sądowe w sprawach wieczystoksięgowych - stanowią dochód Skarbu Państwa, stąd obowiązek uiszczania opłat sądowych stwarzałby zobowiązanie Skarbu Państwa wobec samego siebie. Koszty funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości ponosi wyłącznie Skarb Państwa.

Przedmiotowa zmiana nie polega zatem na nałożeniu dodatkowych zadań na jednostki samorządu, lecz na traktowaniu ich w postępowaniu wieczystoksięgowym tak samo, jak każdy inny podmiot.

W pierwszym etapie tworzenia jednostek samorządu, udzielono zwolnienia od opłat sądowych (art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych - Dz. U. Nr 32, poz. 191 z późn. zm.). Kolejny etap wiązał się ze zwolnieniem jednostek samorządu od kosztów uregulowania stanu prawnego przekazywanego mienia (art. 63 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną - Dz. U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.). Przy rejestracji w księgach wieczystych praw majątkowych, uzyskanych na podstawie tej ustawy, jednostki samorządu nie korzystają ze zwolnienia od opłat, jednak wnioski o wpis są rozłożone w czasie i ich liczba będzie się zmniejszać. Od chwili wejścia w życie ustawy, jednostki samorządu są uprawnione do czerpania pożytków z niej wynikających. Obowiązek dokonania wpisu do księgi wieczystej powstaje z chwilą uprawomocnienia się deklaratoryjnej decyzji wojewody.

Prawidłowa gospodarka uzyskanym nieodpłatnie mieniem, powinna umożliwiać jednostkom samorządu terytorialnego realizację nałożonych na nie zadań publicznych. Należy przyjąć, że jeśli realizacja zadań publicznych wiąże się z rejestracją praw w księdze wieczystej, wówczas jednostka samorządu - w ramach prawidłowej gospodarki swoim majątkiem - powinna zadbać o zabezpieczenie środków na ten cel. Nieodpłatne przekazanie mienia stworzyło jednostkom samorządu taką możliwość. Dotyczy to również kosztów wpisu hipotek przymusowych co do zobowiązań lub zaległości podatkowych na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w sprawach, w których przewodniczący jednostki samorządu terytorialnego, jako organ podatkowy, prowadzi postępowanie zmierzające do ściągnięcia należnego tej jednostce podatku. Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że część dochodów jednostek samorządu terytorialnego stanowią wpływy z podatków pobierane przez urząd skarbowy i przekazywane na rachunek budżetu jednostki samorządu. Skarb Państwa nie żąda zwrotu jakichkolwiek kosztów za dokonane operacje.

Odnosząc się do kwestii zmian dokonanych w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj. Dz. U. z 1991 r., Nr 36, poz. 161 z późn. zm.), które m.in. rozszerzyły kompetencje urzędów skarbowych do prowadzenia egzekucji administracyjnej z nieruchomości, należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 19 przywołanej ustawy, organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych w egzekucji administracyjnej należności pieniężnych jest naczelnik urzędu skarbowego. Zastrzega się m.in., że właściwy organ gminy o statusie miasta, wymienionej w odrębnych przepisach, oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego, jest organem egzekucyjnym uprawnionym do stosowania wszystkich środków egzekucyjnych, z wyjątkiem egzekucji z nieruchomości.

Stosowanie tego środka egzekucyjnego powierzono wyłącznie naczelnikom urzędów skarbowych. Celem wprowadzenia egzekucji z nieruchomości do egzekucji administracyjnej, było rozszerzenie zakresu korzystania z tego środka egzekucyjnego przy dochodzeniu należności podlegających windykacji w trybie administracyjnym, a ponadto przyspieszenie tej egzekucji, w celu przeciwdziałania spadkowi realnej wartości należności zabezpieczonych hipotecznie.

Zwykłe kwoty zaległości z tytułu podatków i opłat lokalnych, zwłaszcza przypadających od osób fizycznych, są nieznaczne w porównaniu do wartości nieruchomości, z której miałaby być prowadzona egzekucja. Powierzenie gminom tego środka egzekucyjnego byłoby niecelowe. W sytuacji, gdy kwota wierzytelności gminy pozwalałaby na wszczęcie egzekucji z nieruchomości, wówczas - z uwagi na okoliczność, iż z reguły zobowiązany posiadający zaległości z tytułu podatków i opłat lokalnych zalega również z płatnością innych zobowiązań (z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa, jak również z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne) - konsekwencją stosowania tego środka egzekucyjnego przez gminy byłoby dochodzenie do zbiegów egzekucji z naczelnikami urzędów skarbowych.

Ponadto, zgodnie z art. 110b ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, jeżeli należności gmin zostały zabezpieczone poprzez wpis hipoteki przymusowej, to gmina staje się uczestnikiem postępowania egzekucyjnego z nieruchomości.

Należy ponadto podkreślić, że powierzenie prowadzenia egzekucji z nieruchomości naczelnikom urzędów skarbowych nie pozbawiło gmin prawa do uzyskania zaspokojenia należności z tytułu podatków i opłat z kwoty uzyskanej z egzekucji z nieruchomości prowadzonej przez komornika sądowego, bez konieczności nadawania tytułom wykonawczym klauzuli wykonalności. Zgodnie z dyspozycją art. 954 kodeksu postępowania cywilnego, podatki i inne daniny publiczne należne na dzień licytacji, zgłoszone przez organy gminy do komornika sądowego, podlegają zaspokojeniu z kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości w trybie egzekucji sądowej. Nie ma zatem potrzeby przyłączania się przez organy gmin do egzekucji prowadzonej przez komornika sądowego.

Trzeba również podkreślić, że wprowadzone do ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w art. 115 regulacje dotyczące podziału kwoty z egzekucji z nieruchomości, sytuują należności podatkowe gmin na takiej samej pozycji, jak w przepisach art. 1025 k.p.c. Niezależnie zatem od trybu, w jakim zostanie dokonana egzekucyjna sprzedaż nieruchomości, zaspokojenie gmin jako wierzycieli należności podatkowych, zostanie dokonane na takich samych zasadach.

Zakres uprawnień poszczególnych organów egzekucyjnych, wymienionych w art. 19 § 2-8 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, do prowadzenia egzekucji na początek należności pieniężnych stanowiących ich dochód, jest różny. Przyjęcie stopnia zaawansowania realizacji określonego środka egzekucyjnego przez poszczególne organy egzekucyjne, za kryterium wyznaczania organu właściwego do łącznego prowadzenia egzekucji, wymagałoby przede wszystkim ustalenia, który organ byłby właściwy do dokonywania takiej oceny. W przypadku przyjęcia stopnia zaawansowania czynności, za kryterium wyznaczania organu właściwego łącznego prowadzenia egzekucji, w sytuacji stosowania przez organy jednocześnie zróżnicowanych środków egzekucyjnych, egzekucja na początek określonej należności byłaby prowadzona przez kilka organów, co uniemożliwiałoby praktycznie jakąkolwiek kontrolę realizacji tytułów wykonawczych.

Naczelnicy urzędów skarbowych posiadają uprawnienie do korzystania ze wszystkich przewidzianych ustawą środków egzekucyjnych. Z tego względu, najbardziej racjonalnym rozwiązaniem jest przejmowanie łącznego prowadzenia egzekucji, w każdym przypadku wystąpienia zbiegu egzekucji administracyjnej przez organy urzędów skarbowych. Znalazło to wyraz w art. 63 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Odnosząc się do kwestii kosztów związanych z zabezpieczeniem zobowiązań podatkowych podnoszonych przez gminy pragnę poinformować, że problem ten został dostrzeżony i rozwiązany przez Ministra Finansów w § 15 ust. 2 rozporządzenia z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541). Zgodnie z tymi przepisami, wydatki poniesione przez wierzyciela na uregulowanie opłat za dokonanie wpisu lub wykreślenie hipoteki przymusowej stanowią wydatek egzekucyjny. Według art. 64c §1 ustawy, stanowią one element kosztów egzekucyjnych obciążających zobowiązanego. Koszty te, w myśl przepisów art. 64c §6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, podlegają przymusowemu ściągnięciu w trybie egzekucji administracyjnej. Istnieje zatem prawne rozwiązanie problemu odzyskania kwot wydatkowanych na zabezpieczenie swoich wierzytelności.

Z wyrazami szacunku

Krzysztof Janik

Warszawa, 2002.05.27

W nawiązaniu do pisma LP/043/168/02/V, z załączonym tekstem oświadczenia pana senatora Adama Graczyńskiego podczas 16. posiedzenia Senatu RP w dniu 8 maja 2002 r. skierowanego do Ministra Gospodarki w sprawie podjęcia działań dla uratowania Huty Baildon S.A., uprzejmie informuję.

Równocześnie chciałbym poinformować, że w okresie gdy Huta Baildon przeżywała poważne trudności ekonomiczne Ministerstwo Gospodarki zawsze interesowało się losem tego przedsiębiorstwa udzielając mu pomocy, zgodnie ze swymi kompetencjami i aktualnie obowiązującymi przepisami prawa. Szczególnie dotyczyło to pomocy finansowej w zakresie restrukturyzacji zatrudnienia.

Po ogłoszeniu upadłości ponad 450 pracowników było zagrożonych brakiem możliwości otrzymania odpraw bezwarunkowych, finansowanych w 50% zgodnie z ustaleniami HPS z dotacji przeznaczonej na finansowanie restrukturyzacji zatrudnienia w hutnictwie żelaza i stali (pozostałą część winien był zabezpieczyć syndyk masy upadłościowej). Dzięki staraniom władz centralnych udało się usunąć przeszkody formalne dla zapłacenia części odpraw z HPS, a ponadto, na podstawie uchwały nr 121/2001 Rady Ministrów z dnia 31 sierpnia 2001 r. pozyskano środki z ogólnej rezerwy budżetowej państwa na zapłacenie pozostałych 50% odpraw, których nie był w stanie sfinansować syndyk. Umożliwiło to wypłacenie pełnych kwot odpraw bezwarunkowych i przeprowadzenie zwolnień z zabezpieczeniem społecznym pracowników tracących pracę w Hucie.

Zgodnie ze swymi uprawnieniami syndyk masy upadłościowej podejmował i nadal podejmuje próby sprzedaży lub zagospodarowania poszczególnych składowych majątku przedsiębiorstwa. Działania te wspierane są przez Ministerstwo Gospodarki. Szczególnie istotne są wspólne starania o wznowienie produkcji na niedawno oddanej do eksploatacji wieloliniowej walcowni stali jakościowej.

Warszawa, 2002-05-27

Stosownie bowiem do przepisu art. 52 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązujących do 31 grudnia 2000 r., zwalnia się od podatku dochodowego w okresie do dnia 1 stycznia 1993 r. do dnia 21 grudnia 2000 r. dochody m.in. ze sprzedaży akcji dopuszczonych do obrotu publicznego, nabytych na podstawie publicznej oferty lub na giełdzie papierów wartościowych albo w regulowanym pozagiełdowym wtórnym obrocie publicznym; zwolnienie nie ma zastosowania, jeżeli sprzedaż tych obligacji lub akcji jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Definicja publicznego obrotu papierami wartościowymi znajduje się w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (Dz. U. Nr 118, poz. 754 ze zm.) zgodnie z którą obrotem publicznym jest proponowanie nabycia lub nabywanie emitowanych w serii papierów wartościowych, przy wykorzystaniu środków masowego przekazu albo w inny sposób, jeżeli propozycja skierowana jest do więcej niż 300 osób albo do nieoznaczonego adresata, z wyjątkiem proponowania nabycia akcji spółki powstałej z przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa na podstawie ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 118, poz. 561 ze zm.), jeżeli stronami umów będą m.in. pracownicy tej spółki.

W związku z powyższym zgodnie z art. 44 ust. 8 i 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązujących do dnia 31 grudnia 2000 r.) podatnik osiągający dochody ze sprzedaży udziałów, akcji, obligacji lub innych papierów wartościowych jest obowiązany wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy w wysokości 19% uzyskanego dochodu z tej sprzedaży w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym uzyskał dochód, i w tym terminie, złożyć urzędowi skarbowemu deklarację według ustalonego wzoru o wysokości uzyskanego dochodu. Po zakończeniu roku podatkowego dochód ten wykazuje się w zeznaniu rocznym wraz z innymi dochodami i oblicza się należny podatek od sumy dochodów uzyskanych w danym roku podatkowym.

Przedstawione powyżej zasady opodatkowania dotyczą dochodów uzyskanych ze zbycia akcji nabytych na podstawie przepisów ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Informacje zawarte w oświadczeniu Pana Senatora nie pozwalają jednak stwierdzić czy zasady te będą miały zastosowanie w omawianej sprawie.

Z szacunkiem

Warszawa, 2002-05-27

Szanowny Panie Marszałku!

Sprawa poruszona przez Pana Senatora Adama Bielę dotyczy utrudnień w załatwianiu przez organy administracji publicznej wniosków złożonych na podstawie powołanej na wstępie ustawy o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości. Osoby które złożyły wnioski o nabycie nieruchomości na własność otrzymują bądź to decyzje odmowne bądź też organy wstrzymują się z podjęciem jakiejkolwiek decyzji w sprawie. Problem polega na tym, że przedmiotowa ustawa istotnie przysparza ogromne trudności interpretacyjne a w konsekwencji także trudności w jej stosowaniu, na jakie natrafiają organy administracji publicznej. Przyczyną tych trudności jest niejednoznacznie sformułowany przepis art. 1 ust. 1 ustawy, który zakreśla zakres podmiotowy i przedmiotowy działania ustawy. Treść oświadczenia Pana Senatora zdaje się potwierdzać, że sformułowanie powołanego przepisu może nastręczać trudności interpretacyjne, dla których pokonania należałoby poddać analizie treść stenografów z posiedzeń sejmowych pod kątem intencji, jakie przyświecały uchwalaniu ustawy. Ponieważ jednak dla osób nie znających intencji ustawodawcy ustalenie prawidłowej wykładni powołanego przepisu jest niezwykle skomplikowane, jest oczywiste, że brak jest w tej kwestii jednolitości poglądów i pojawiają się rozbieżne interpretacje.

Wobec powyższego zrozumiałe staje się, że również Urząd Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast nie zajął ostatecznego stanowiska w kwestii interpretacji spornego przepisu, tym bardziej że omawiana ustawa została uchwalona z przedłożenia poselskiego. W stanowisku prezentowanym przez Urząd Mieszkalnictwa wskazywano, że ze względu na nieprecyzyjne sformułowanie przepisu, niezależnie od tego, jaką przyjęlibyśmy metodę wykładni, w zasadzie niemożliwe jest wypracowanie interpretacji takiej, która nie pozostawiałaby żadnych wątpliwości.

Ze względu na stopień trudności sprawy, dla uniknięcia rozbieżnych interpretacji, najlepiej byłoby aby kwestia ta stała się przedmiotem wykładni sądowej. Informuję zatem Pana Marszałka, że ustawa o nabywaniu przez użytkowników wieczystych prawa własności nieruchomości, w tym sporny przepis art. 1 ust. 1, została zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego z opisanych powyżej względów. Wnioskodawcami zaskarżenia są Zarząd Miasta Człuchów, Zarząd Miasta Lęborka oraz Rada Miejska w Gryfinie. Przedstawiciele administracji samorządowej zobowiązanej do stosowania ustawy uznali zatem, że ze wzglądu na kontrowersyjne zapisy zawarte w ustawie powinny one zostać ocenione pod kątem zgodności z przepisami ustawy zasadniczej. Termin rozprawy przed Trybunałem Konstytucyjnym nie został jeszcze wyznaczony.

Z wyrazami szacunku

Prezes
Marek Bryx

Warszawa, dnia 28 maja 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Przedmiotowe oświadczenie dotyczy przede wszystkim możliwości eksportu nadwyżki cukru, a także minimalnych cen jego sprzedaży oraz kwotowania rynku. Obecnie obowiązujące stawki celne w imporcie cukru (podniesione w 2000 roku do poziomu ceł konwencyjnych, czyli najwyższych, jakie dopuszczone są przez zobowiązania międzynarodowe Polski, tj. do poziomu 96% nie mniej niż 0,43 EUR/kg) powodują utrzymanie ceny importowanego cukru na wysokim poziomie, co czyni import do Polski nieopłacalnym. W tej sytuacji rozwiązań problemów przedstawionych w oświadczeniu należy upatrywać przede wszystkim w uregulowaniach wewnętrznych, będących w gestii Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.

W stosunkach z pozostałymi krajami, z którymi Polska zawarła umowy o Strefach Wolnego Handlu (Słowenia, Bułgaria, Litwa, Łotwa, Izrael i Turcja) preferencje celne nie dotyczą handlu cukrem, co oznacza, iż stosowane są stawki celne na podstawie Klauzuli Najwyższego Uprzywilejowania (KNU), czyli takie, jakie stosowane są przy imporcie z kierunków niepreferencyjnych.

W odniesieniu do dostępności polskiego rynku cukru dla eksporterów zagranicznych, informuję, iż Polska lista koncesyjna do WTO zawiera zobowiązania do zapewnienia dostępu do rynku cukru dla 84 tys. ton w 2000 roku (i latach następnych) łącznie dla pozycji oznaczonych kodami PCN 1212, 1701, 1702 oraz 1703 po stawce nie wyższej niż 10% min 0,17 ECU/kg (z wyłączeniem pozycji 1212, dla której obowiązującą stawką jest 20%). Podział wielkości tego kontyngentu leży w kompetencjach Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi i dla pozycji oznaczonej kodem PCN 1701, wynosi 65.285 ton.

W relacjach z Unią Europejską cukier nie był objęty liberalizacją w ramach Układu Europejskiego. Natomiast w ramach Porozumienia z 26.09.2000 r. w sprawie dalszej liberalizacji obrotów towarami rolnymi między Polską a Unią Europejską, które weszło w życie 1 stycznia 2001 r. uzgodniono jedynie dla pozycji oznaczonej kodem PCN 1701 (cukier trzcinowy lub buraczany i chemicznie czysta sacharoza) wydzielanie z kontyngentu WTO minimalnego dostępu do rynku, kwoty dla importu z krajów Unii Europejskiej w rocznej wysokości 32,5 tys. ton.

Warszawa, dnia 14.05.2002 r.

W związku ze złożonym oświadczeniem przez senatora Władysława Bułkę podczas 14. posiedzenia Senatu RP w dniu 24 kwietnia 2002 r. zawierającym krytyczną ocenę odpowiedzialnych Urzędów i Instytucji w zakresie możliwości rozszerzenia zasięgu odbioru programów regionalnych TVP 3, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że podjąłem próbę całościowego rozwiązania i nadania właściwego biegu spraw. Zwróciłem się z pisemną prośbą do Dyrekcji programów regionalnych TVP 3, Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty oraz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o nadesłanie propozycji i terminarza działań mogących przyczynić się do załatwienia przedmiotowej sprawy. Z chwilą uzyskania odpowiedzi, niezwłocznie powiadomię o tym fakcie Pana Marszałka.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Krzysztof Heller