Warszawa, dnia 14 maja 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Drugą przyczyną są bardzo słabe wyniki ekonomiczne pociągu Ex Odra. W pociągu tym od kilku lat obserwujemy zresztą znaczne dysproporcje odnośnie liczby przewożonych osób i wpływów ze sprzedaży biletów w zależności od kierunku. Przy średnim wykorzystaniu miejsc w obu kierunkach rzędu 36%, stopień pokrycia kosztów przychodami kształtuje się na poziomie 50% w kierunku do Warszawy i 99% w relacji do Wrocławia (średnio 75%).

Wyniki ekonomiczne kursowania pociągu Ex Odra mają dla spółki "PKP Intercity" sp. z o.o. zasadnicze znaczenie, gdyż zgodnie z art. 69 ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji Przedsiębiorstwa Państwowego "Polskie Koleje Państwowe" z dnia 8 września 2000 r., przewozy kwalifikowane nie są dotowane z budżetu państwa, za wyjątkiem dotacji z tytułu wykonywania przewozów osób podróżujących ze zniżką ustawową. Decyzje dotyczące kursowania tych pociągów są podejmowane przez spółkę Intercity na podstawie szczegółowych analiz ekonomicznych i badań marketingowych.

Biorąc pod uwagę argumentację przedstawioną w oświadczeniu Panów Senatorów, ponownie rozważyliśmy wszystkie aspekty problemu. Mając na uwadze wieloletnie tradycje kursowania pociągu Ex Odra i jego znaczenie dla lokalnych społeczności oraz licząc na wyłonienie się nowych możliwości poprawy stanu infrastruktury kolejowej, zdecydowaliśmy pozostawić w przyszłym roku jego kursowanie na dotychczasowej trasie w podobnych porach dnia.

Warszawa, 2002-05-15

Szanowny Panie Marszałku,

Pan Senator w swoim oświadczeniu wnosi o zmianę obowiązujących przepisów regulujących problematykę realizacji ekwiwalentów za nieruchomości pozostawione poza granicami kraju w związku z wojną rozpoczętą 1 września 1939 r., gdyż obecnie zawierają one szereg ograniczeń nie pozwalających w pełni skorzystać osobom uprawnionym do ekwiwalentu ze swoich uprawnień. Zasadnicza zmiana miałaby dotyczyć art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 43, poz. 543 z późn. zm.) stanowiącego w obowiązującym prawodawstwie podstawę prawną do ubiegania się o ekwiwalent za nieruchomości pozostawione poza granicami kraju. Zaproponowana zmiana polegałby na dopisaniu w ust. 1 art. 212 po wyrazach "lub lokali" wyrazów "oraz nieruchomości rolnych". Oznaczałoby to umożliwienie zabużanom nabywanie w ramach ekwiwalentu nieruchomości rolnych znajdujących się w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa, którym gospodaruje Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Pragnę w tym miejscu przypomnieć, że Agencja realizując swoje zadania ustawowe ponosi z tego tytułu różne koszty - między innymi jest zobowiązana wpłacić w ratach na rachunek budżetu Państwa równowartość części sumy kwot odsetek i rat kapitałowych obligacji restrukturyzacyjnych w celu zwiększenia funduszy własnych i rezerw BGŻ S.A., z przeznaczeniem na restrukturyzacje zadłużenia Agencji. Coroczna wielkość wpłat wynosi 30% wpływów pieniężnych Agencji. Ponadto Agencja jest obowiązana ponosić coroczne wydatki na swoje funkcjonowanie oraz przekazywać na rachunek bankowy Funduszu Pracy środki na wypłatę świadczeń przedemerytalnych.

Na rok 2002 zaplanowano przekazanie do budżetu 387 mln zł, a na Fundusz Pracy - 207 mln zł.

- prowadzeniu prac urządzeniowo-rolnych na gruntach Skarbu Państwa oraz popieraniu organizowania na gruntach Skarbu Państwa prywatnych gospodarstw rolnych,

Ponadto przygotowywane są inicjatywy legislacyjne, które warunkują realizację projektów o fundamentalnym znaczeniu dla państwa, w tym rządowy projekt ustawy o rekompensatach z tytułu utraty własności nieruchomości, który przewiduje realizację roszczeń dawnych właścicieli znacjonalizowanych nieruchomości, poprzez wypłatę rekompensat w postaci przyznania bonów. Osoby uprawnione będą mogły realizować swoje prawa z bonów poprzez nabywanie nieruchomości pochodzących z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa. W związku z tym niezbędne jest tworzenie tzw. "rezerwy reprywatyzacyjnej" w postaci nieruchomości Skarbu Państwa, przeznaczonych na ten cel.

Zasób Własności Rolnej Skarbu Państwa jest obecnie jedynym dostępnym i dyspozycyjnym majątkiem rzeczowym pozostającym w dyspozycji Skarbu Państwa, który można przeznaczyć na realizację celów określonych w przygotowywanym projekcie ustawy o rekompensatach z tytułu utraty własności nieruchomości. Projekt ustawy utrzymuje instytucję "katalogu nieruchomości" dostępnych do nabycia za bony rekompensacyjne. Ponadto projekt ten przewiduje zachowanie zasady pierwszeństwa w nabyciu za bony utraconej nieruchomości dla dawnych właścicieli lub ich spadkobierców, co stwarza konieczność utrzymania w Zasobie WRSP nieruchomości, do których zgłosili roszczenia dawni właściciele.

Zgodnie ze stwierdzeniami zawartymi w oświadczeniu Pana Senatora projektowana ustawa reprywatyzacyjna nie przewiduje rozwiązania problemu realizacji roszczeń zabużańskich, zajmuje się bowiem roszczeniami postnacjonalizacyjnymi. Natomiast roszczenia zabużańskie wydają się być co do istoty odmienne od roszczeń odszkodowawczych - ich charakter wynika bowiem z umów międzynarodowych zawartych przez Państwo Polskie regulujących wzajemnie sprawy wymogów i ekwiwalentu dla osób, które w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. pozostawiły majątek nieruchomy na terenach nie wchodzących w skład obecnego obszaru państwa i które odpowiadają wymogom tych umów (wyrok NSA z 5 marca 1999 r. Nr U ISA 1758/98).

Odnosząc się do propozycji skreślenia art. 31 ust. 4 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. Nr 90, poz. 405 z późn. zm.), który to przepis wyłącza możliwość realizacji ekwiwalentów z nieruchomości znajdujących się we władaniu Agencji Mienia Wojskowego, należy przypomnieć, że powyższy przepis został wprowadzony już przez Parlament obecnej kadencji, i nie wydaje się aby od dnia uchwalenia aktu wprowadzającego powyższy przepis zaszły nowe okoliczności umożliwiające jego skreślenie.

Należy też podkreślić, że realizacja ekwiwalentów za mienie zabużańskie ciągle się odbywa pomimo wprowadzania - zdaniem pana Senatora niekorzystnych dla zabużan regulacji prawnych. Wręcz przeciwnie, ostatnio dokonane zmiany aktu wykonawczego do ustawy o gospodarce nieruchomościami - wprowadzone rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 21 sierpnia 2001 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sposobu zaliczania wartości nieruchomości pozostawionych za granicą na pokrycie ceny sprzedaży nieruchomości lub opłat za użytkowanie wieczyste oraz sposobu ustalania wartości tych nieruchomości (Dz. U. Nr 90, poz. 990) regulacje działają na korzyść osób ubiegających się o ekwiwalent. Rozporządzenie wprowadziło możliwość realizacji ekwiwalentów w trybie bezprzetargowym, dzięki czemu mogą z tego skorzystać np. najemnicy lokali. Równocześnie zrezygnowano z obowiązującego poprzednio wymogu przedstawiania operatów szacunkowych o wartości nieruchomości pozostawionych za granicą. Wymóg ten dotyczy jedynie przypadków, kiedy wartość nieruchomości pozostawionych za granicą przewyższać będzie 100 tys. zł. W pozostałych przypadkach wystarczające jest złożenie przez osobę uprawnioną do otrzymania ekwiwalentu oświadczenia o wartości pozostawionych nieruchomości.

Z wyrazami szacunku

Marek Pol

Warszawa, dnia 16 maja 2002 r.

Dot.: restrukturyzacji sieci terenowej NBP.

Analiza dotycząca rodzajów i rozmiarów zadań wykonywanych przez placówki terenowe NBP wyraźnie przemawia za konsekwentnym ograniczaniem sieci terenowej i pozostawieniem w strukturze NBP 16 placówek terenowych, których siedziby będą usytuowane po jednej w województwie. Taki docelowy model funkcjonowania NBP chce wprowadzić nie później niż w 2003 r.

Ponieważ pierwszoplanową kwestią restrukturyzacji - również ze względu na obecną sytuację na rynku pracy - są sprawy pracownicze, poniżej pozwolę sobie wyjaśnić, na czym polega i w jaki sposób zostanie przeprowadzony proces restrukturyzacji sieci terenowej NBP.

- zmniejszenie liczby prowadzonych rachunków jednostek budżetowych oraz rachunków banków w związku z procesem ich konsolidacji,

- liberalizacja prawa dewizowego i tym samym znaczne zmniejszenie liczby udzielanych zezwoleń,

- rozwój technologii umożliwiający unowocześnienie i automatyzację metod pracy oraz skrócenie realizacji zadań, w tym automatyzację czynności kasowo-skarbowych oraz wprowadzanie bankowości elektronicznej dla obsługi budżetu państwa.

Proces restrukturyzacji zgodny jest również z kierunkami zmian organizacyjnych, obserwowanymi w innych bankach centralnych działających w Europejskim Systemie Banków Centralnych, które upraszczają wewnętrzne terenowe struktury organizacyjne i koncentrują się na realizacji podstawowych funkcji banków centralnych.

Mając w pełni świadomość trudnej sytuacji na rynku pracy w całej Polsce, Narodowy Bank Polski rozpoczynając restrukturyzację, podjął intensywne starania na rzecz godziwego i akceptowanego przez zwalnianych pracowników rozwiązania problemu. Z tego względu rozpoczęte zostały negocjacje z Bankiem Gospodarstwa Krajowego, któremu - zgodnie z uchwaloną na wniosek NBP ustawą z dnia 23 sierpnia 2001 r. o zmianie ustawy Prawo bankowe - NBP mógł przekazać nieodpłatnie niektóre jednostki organizacyjne NBP lub ich zorganizowane części.

Bank Gospodarstwa Krajowego, początkowo entuzjastycznie nastawiony do propozycji NBP, w końcowej fazie negocjacji nieoczekiwanie zmienił swoje stanowisko, tj. odmówił przejęcia wszystkich likwidowanych placówek NBP, znacząco ograniczył liczbę przejmowanych wszystkich pracowników (nie gwarantując im jednocześnie stabilności stosunku pracy), a całe przedsięwzięcie uzależnił od udzielenia mu ze strony NBP wsparcia finansowego nieproporcjonalnie wysokiego w stosunku do oferowanych korzyści.

Na skutek tego, NBP rozpoczął wprowadzanie alternatywnego wariantu restrukturyzacji i skierował wstępne zapytania do różnych podmiotów z prośbą o rozważenie możliwości zakupu (w przypadku banków) lub nieodpłatnie przejęcia (w przypadku administracji rządowej i samorządowej) likwidowanych placówek NBP - ze wskazaniem, że NBP jest szczególnie zainteresowany propozycjami uwzględniającymi możliwość zatrudnienia dotychczasowych pracowników tych placówek.

Obecnie NBP dokonuje analizy nadesłanych ofert, która pozwoli na sprawne i efektywne przeprowadzenie negocjacji w sprawie zagospodarowania likwidowanych placówek.

Zdając sobie jednak sprawę z faktu, że brak jest możliwości zatrudnienia wszystkich zwalnianych pracowników, Prezes NBP wystąpił w dniu 24 stycznia 2002 r. do Ministerstwa Finansów o wyrażenie zgody na utworzenie funduszu specjalnego w ciężar kosztów NBP, który byłby przeznaczony na wypłatę rekompensat pracownikom NBP, którzy utracą pracę w związku z restrukturyzacją sieci terenowej NBP. Do dnia dzisiejszego Ministerstwo Finansów nie zajęło stanowiska w tej sprawie.

Na zakończenie pragnąłbym omówić jeszcze jedną kwestię. Dotyczy ona zarzutów, jakoby Narodowy Bank Polski nie był wystarczająco przygotowany do przeprowadzenia restrukturyzacji sieci terenowej. Chciałbym podkreślić, że NBP już w sierpniu ub.r. poinformował banki o zmianie zasad zaopatrywania oddziałów banków komercyjnych w krajowe i zagraniczne znaki pieniężne i nadal prowadzi intensywną kampanię informacyjną wśród swoich Klientów.

Ponadto, przeprowadzenie restrukturyzacji nie jest w żaden sposób uzależnione od terminowego wprowadzenia bankowości elektronicznej ("enbepe"). Wprowadzenie systemu - które przebiega sprawnie i zgodnie z przyjętym harmonogramem - ma na celu wyposażenie Klientów NBP w dodatkowe narzędzie usprawniające ich pracę. Nadal jednak będą oni mogli korzystać z tradycyjnych sposobów obsługi, tj. z bankowości telefonicznej czy też z zastępczej obsługi kasowej.

Warszawa, 2002.05.17

Szanowny Panie Marszałku,

1) ustawa z dnia 29 grudnia 1993 r. o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy (tekst jednolity - Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 85) zmieniona z dniem 1 stycznia 2002 r. postanowieniami ustawy z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnym Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakresie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudnienia absolwentom szkół (Dz. U. Nr 154, poz. 1793), zgodnie z którą:

- przy czym na podstawie przepisu przejściowego, zawartego w art. 10 ust. 3 ww. ustawy z dnia 17 grudnia 2001 r. z dniem 1 kwietnia 2002 r. dotychczasowi kierownicy BT FGŚP stali się kierownikami Biur tylko w tym przypadkach, w których istnienie BT FGŚP zostało przewidziane w akcie wykonawczym do art. 12 ust. 7 znowelizowanej ustawy z dnia 29 grudnia 1993 r.;

2) akt wykonawczy do art. 12 ust. 7 ustawy, którym jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 marca 2002 r., w sprawie organizacji, szczegółowych zasad i zakresu działania Krajowego Biura i Biur Terenowych Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych (Dz. U. Nr 24, poz. 249); zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia, od określonego ustawą terminu 1 kwietnia 2002 r., na strukturę Funduszu składa się szesnaście BT FGŚP mających siedziby w miastach wojewódzkich;

Uprzejmie przy tym wyjaśniam, że przesłanką ograniczenia liczby BT FGŚP był przede wszystkim brak uzasadnienia do ponoszenia przez Fundusz kosztów utrzymywania szczególnie tej części Biur, które w okresie kilku miesięcy 2002 r. nie otrzymywały żadnych nowych wniosków i które prowadziły windykację zwrotu środków Funduszowi przez znikomą liczbę dłużników. Należy bowiem mieć na względzie to, że koszty funkcjonowania Funduszu pokrywane są ze środków Funduszu, pochodzących ze składek uiszczanych przez pracodawców. Napięta sytuacja finansowa Funduszu, "odziedziczona" po poprzednikach - a trzeba pamiętać, że w 2001 r. Fundusz utracił płynność finansową i zawiesił wypłaty - skłaniała do poszukiwania oszczędności tam, gdzie ich uzyskanie było ewidentne.

W toku prac nad projektem rozporządzenia, o którym mowa wyżej, planowano możliwość formalnego powołania filii wojewódzkich BT (o dość szerokich kompetencjach) - na bazie wyselekcjonowanej części Biur umiejscowionych poza miastami wojewódzkimi; takie rozwiązanie nie zostało jednak zaakceptowane przez forum międzyresortowe, opiniujące projekt.

2. W odniesieniu do Biura Terenowego FGŚP w Tarnowie pozostającego w obszarze zainteresowania Pana Senatora, uprzejmie informuję, że w piśmie z 20 marca 2002 r. znak: DPSiR/195/I/IW/2002 skierowanym do Pana Lesława Abramowicza, Dyrektora Krajowego Biura Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Pan Dyrektor został poinformowany, iż zadaniem Ministerstwa, nie jest prawnie wykluczone ustanowienie komórek zamiejscowych Biur Terenowych. Podjęcie ewentualnej decyzji o ich ustanowieniu leżałoby w kompetencji Dyrektora Krajowego Biura, zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia z 12 marca 2002 r. ("ustalanie zadań Biur Terenowych"), nie artykułowaliśmy więc żadnych sugestii, na bazie których pozawojewódzkich Biur byłoby zasadne rozpatrzenie zachowania komórek zamiejscowych, nie chcąc naruszać tych kompetencji. Nie uważałem zatem również za zasadne ingerowanie w decyzję Dyrektora, jaką podejmie w odniesieniu do BT FGŚP w Tarnowie. Zapytanie o powyższe biuro nie jest przy tym odosobnionym wystąpieniem parlamentarzystów, zatem jedyną wytyczną, jaka została przekazana dyrektorowi było, zawarte w piśmie z marca br., stwierdzenie, że:

"W przypadku ewentualnego podjęcia przez Pana Dyrektora decyzji o ustanowieniu komórek zamiejscowych Biur Terenowych, co było sygnalizowane wobec konieczności poniesienia przez Fundusz dodatkowych kosztów na powiększenie siedzib Biur usytuowanych w miastach wojewódzkich - co byłoby efektem powiększenia obsady kadrowej tych Biur - wyrażam pogląd, że w rachunku kosztów, poprzedzających ewentualne decyzje, należy uwzględnić również koszty wynagrodzeń i pochodnych nowo przyjmowanych pracowników do Biur w miastach wojewódzkich oraz koszty odpraw, o których mowa w art. 10 ust. 7 ww. ustawy. Wydatki Funduszu na ten cel w 2002 r. a także wydatki na koszty własne Funduszu nie mogą być wyższe niż założone w planie finansowym Funduszu, stanowiącym załącznik do ustawy budżetowej na rok 2002".

Stoję bowiem na stanowisku, że jednym z aktualnie najpilniejszych, a kluczowych zadań powołanego z dniem 1 kwietnia 2002 r. Krajowego Biura Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych jest przeprowadzenie reorganizacji Biur Terenowych Funduszu, w taki sposób, aby zapewnić optymalną sprawność ich działania - w tym obsługi beneficjentów Funduszu - z jednoczesnym zachowaniem dyscypliny ponoszonych kosztów.

3. Jednocześnie, uprzejmie informuję, że decyzją Dyrektora Krajowego Biura Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych ustalona została struktura organizacyjna Biur Terenowych i ich etatyzacja - w oparciu o analizę pracy poszczególnych jednostek. Powołano zarządców nieruchomości Funduszu z podporządkowaniem szesnastu właściwym terytorialnie Kierownikom Biur Terenowych; dotychczasowym kierownikom likwidowanych jednostek terenowych powierzono funkcje likwidatorów, przeprowadzono inwentaryzację majątku Funduszu i zadysponowano przeznaczenie wyposażenia likwidowanych jednostek. Utworzono także dwa archiwa, które przejmą akta z likwidowanych i działających Biur Terenowych.

Do chwili obecnej Fundusz boryka się z problemami związanymi z zaspokajaniem na bieżąco napływających wniosków, wobec nadal nie w pełni zaspokojonych wniosków, które zostały złożone wcześniej. Stąd zapewne problemy wynikłe w przypadku Fabryki PRALFA.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 17 maja 2002 r.

Istota oświadczenia Pan Prof. A. Bieli sprowadza się do wyjaśnienia podstaw prawnych i skutków zbycia przez Przedsiębiorstwo Przemysłu Betonów "Prefabet" w likwidacji w Poznaniu nieruchomości, co do której toczy się przed Ministrem Gospodarki postępowanie administracyjne (w trybie art. 156 KPA) z wniosku Aleksandra Jaskuły, dotyczące oceny legalności Zarządzenia Prezesa Centralnego Urzędu Drobnej Wytwórczości z 1951 r. w sprawie ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem Betoniarnia Story Leokadia, Robakowo, gm. Kórnik.

O prowadzonym postępowaniu - Ministerstwo pismem z dnia 3 stycznia 2002 r. znak: OL-0241/371/90/R/JK/12/02 (w załączeniu fotokopia) powiadomiło użytkownika przedmiotowej nieruchomości (tj. Przedsiębiorstwo Przemysłu Betonów "Prefabet" w likwidacji w Poznaniu) podkreślając w nim niedopuszczalność podejmowania wszelkich czynności związanych ze zbytem tej nieruchomości przed podjęciem ostatecznej decyzji przez Ministra Gospodarki. O powyższym kopią tego pisma, powiadomiony został Wielkopolski Urząd Wojewódzki w Poznaniu, jak również wnioskodawca.

Natomiast w ślad za pismem Ministerstwa z dnia 3 stycznia br. - skierowano dnia 24 stycznia 2002 r. zawiadomienie o wszczęciu postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie, obejmując nim wszystkich jego uczestników, tj.:

- Starostwo Powiatowe w Poznaniu,

Oświadczenie Pana Senatora A. Bieli - będzie ze strony tut. Ministerstwa przedmiotem wyjaśnień zarówno w Przedsiębiorstwie "Prefabet" jak i w Wielkopolskim Urzędzie Wojewódzkim, Starostwie Powiatowym w Poznaniu, jednakże będzie ono z formalnego względu mogło obejmować wiedzę związaną z aktualnym jej stanem prawnym, niezbędną dla prawidłowego podjęcia przez Ministra Gospodarki decyzji z wniosku Aleksandra i Remigiusza Jaskułów (wydanie takiej decyzji, pomimo określonych braków dokumentacyjnych będzie prawdopodobnie możliwe pod koniec bieżącego półrocza).

Wydaje się natomiast, że wyjaśnienia kwestii zignorowania informacji Ministerstwa Gospodarki z dnia 3 i 24 stycznia 2002 r. o toczącym się postępowaniu administracyjnym przez Przedsiębiorstwo "Prefabet" - zdaniem moim - powinien dokonać Wojewoda Wielkopolski, który jednocześnie pełni funkcję organu założycielskiego dla tego przedsiębiorstwa.

Jacek Piechota

Warszawa, 2002.05.20

Kampania 2001/02 pod względem produkcji cukru i osiągniętych wskaźników (m.in. wydajność cukru, polaryzacji krajanki czy plonów buraków) należała do najsłabszych w ciągu ostatnich 5 lat. Wyprodukowano bowiem (wg danych GUS) tylko 1625 tys. ton cukru, natomiast w ostatnich 5 kampaniach średnia produkcja cukru wynosiła 2 058,7 tys. ton cukru.

Na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. Nr 98, poz. 473) Rada Ministrów w drodze rozporządzeń ustaliła kwotę A na kampanię 1999/2000 w wysokości 1 630 tys. ton, na kampanię 2000/2001 - 1 520 tys. ton oraz na kampanię 2001/2002 - 1 540 tys. ton.

Projekty cytowanych wyżej rozporządzeń Rady Ministrów, w których określano wysokość kwot produkcji cukru na poszczególne kampanie były każdorazowo konsultowane z organizacjami rolniczych związków zawodowych o zasięgu ogólnokrajowym, organizacjami rolniczymi oraz organizacjami i środowiskami producentów cukru i plantatorów buraków cukrowych, w szczególności z Krajowym Związkiem Plantatorów Roślin Okopowych i Cukrowniczą Izbą Gospodarczą. Przedstawiciele producentów cukru pozytywnie opiniowali przedkładane propozycje wysokości kwot, natomiast przedstawiciele plantatorów buraków cukrowych uważali, że kwoty te powinny być znacznie wyższe.

Ustalona na kampanię 1999/2000 kwota A cukru na poziomie 1630 tys. ton w wyniku cesji producentów cukru dokonanych na rzecz Spółek Cukrowych zmniejszona została o 25% to jest do wysokości 1 222,5 tys. ton; 407,5 tys. ton cukru A stało się zatem cukrem C, który bez dopłat powinien zostać wyeksportowany. Analizując dane dotyczące cukru w latach 1999 oraz 2000, należy stwierdzić, że produkcja cukru w tym okresie wynosiła 3 818,2 tys. ton, import 57 tys. ton, co oznacza, że z dwóch kampanii na rynku krajowym powinno być 3875,2 tys. ton cukru. Kwoty A w tym okresie (po korekcie) wynosiły łącznie 2742,5 tys. ton. Oznacza to, że 1132,7 tys. ton cukru powinno zostać wyeksportowane (kwota B i cukier C). Jednakże dane dotyczące eksportu cukru (łącznie w 1999 r. i 2000 r. wyeksportowano 842 tys. ton - cukru B oraz cukru pozakwotowego) wskazują, że cukier C w wysokości 290,7 tys. ton nie został z Polski wyeksportowany.

W celu dokonania rzetelnej oceny aktualnej sytuacji na rynku cukru, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwróciło się do Przewodniczącego Komisji Porozumiewawczej do Spraw Cukru, aby w ramach swoich uprawnień i złożonych deklaracji włączył się do kontroli wielkości wyeksportowanego cukru C w wysokości 407,5 tys. ton, o który w kampanii 1999/2000 została zmniejszona kwota A. Równocześnie Ministerstwo zleciło GISiPAR-owi przeprowadzenie kontroli w tym zakresie. Wyniki kontroli będą znane na przełomie maja i czerwca br.

Jednocześnie pragnę poinformować, że od najbliższej kampanii tj. od dnia 1 października 2002 r. nie będzie obowiązywać producentów cukru minimalna cena zbytu cukru na rynku krajowym. Na mocy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o regulacji rynku cukru (Dz. U. Nr 76, poz. 810 z późn. zm.) wprowadza się cenę interwencyjną cukru białego, po której Agencja Rynku Rolnego może kupować cukier od producentów cukru (w kampanii 2002/2003 wynosić będzie 1,80 zł/kg) oraz cenę podstawową buraków cukrowych, która na kampanię 2002/2003 ustalona została w wysokości 115 zł za tonę (Dz. U. Nr 133, poz. 1482), natomiast rozporządzeniem Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 28 stycznia ustalone zostały ceny minimalne buraków A i B na poziomie odpowiednio 112,70 zł za tonę oraz 78,20 zł za tonę (o zawartości cukru 15%).

Przepisy ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. Nr 98, poz. 473 z późn. zm.), na podstawie których Spółki Cukrowe i producenci cukru pozostający poza tymi Spółkami otrzymali decyzje na kampanię 2001/2002 nie przewidują możliwości administracyjnego zmniejszenia ustalonych kwot produkcji cukru. Podobnie jak w sezonie 1999/2000 zmniejszenie limitów A i B może nastąpić wyłącznie na wniosek samych Spółek Cukrowych i producentów cukru pozostających poza tymi Spółkami.

Minister
z up. Kazimierz Gutowski
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 21 maja 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W dniu 15 kwietnia br. do Ministerstwa Skarbu Państwa wpłynęło pismo Pana Marszałka w sprawie Oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Janusza Bielawskiego podczas 13. posiedzenia Senatu RP w dniu 10 kwietnia 2002 roku. Oświadczenie Pana Senatora dotyczyło działalności Przedsiębiorstwa Farmaceutycznego "JELFA" S.A. z siedzibą w Jeleniej Górze, spółki giełdowej, której istotnym akcjonariuszem jest Skarb Państwa oraz działań huty "BAILDON" S.A. związanych ze zbyciem udziałów BHH "MIKROMED" sp. z o.o.

Jeśli chodzi o poruszoną w Oświadczeniu kwestię rezygnacji przez Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne "JELFA" S.A. z siedzibą w Jeleniej Górze z produkcji preparatu TFX - wyciągu z grasicy, stosowanego w leczeniu zespołów chorobowych przebiegających z pierwotnym lub wtórnym niedoborem immunologicznym, m.in. zespole Downa proszę o przyjęcie następującego stanowiska:

Zgodnie z wyjaśnieniem Prezesa Spółki Pana Sławomira Kryszkowskiego PF "JELFA" S.A. nie zamierza wycofać się z produkcji preparatu TFX inj. do końca trwania ważności rejestru tj. do roku 2005. To czy preparat będzie mógł być produkowany po tym roku pokaże wymagany zgodnie z wytycznymi Unii Europejskiej zakres badań rejestracyjnych. Ewentualna sprzedaż kontrahentowi niemieckiemu oddziału produkującego substancję aktywną do preparatu TFX, nie stanowi zagrożenia dla dalszej produkcji preparatu TFX inj. przez PF "JELFA"S.A. gdyż zapisy kontraktu będą miały klauzulę o konieczności zapewnienia dostaw substancji aktywnej do preparatu TFX inj.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 22 maja 2002 r.

Zbycie Zakładu w Gądkach należącego do likwidowanego Przedsiębiorstwa Przemysłu Betonów "Prefabet - Poznań" nastąpiło w ramach prowadzonego procesu likwidacji przedsiębiorstwa w dniu 21 marca 2002 r. Przedsiębiorstwo posiadało prawo wieczystego użytkowania gruntów położonych w Gądkach - Robakowie oraz prawo własności budynków na podstawie decyzji Wojewody Poznańskiego z dnia 21 września 1992 r. (znak: GG-IX-7243/130/92/2284). W dziale III księgi wieczystej nr 21912 wpisana była wzmianka o złożonym i nie rozpatrzonym wniosku o wpis ostrzeżenia na rzecz Pana Remigiusza Jaskuły (spadkobiercy byłej właścicielki).

Biorąc pod uwagę fakt, iż przedmiotowe postępowanie może trwać w praktyce kilka lat, jak również trudny do przewidzenia wynik postępowania - likwidator podjął decyzję o zbyciu zakładu w Gądkach. Wstrzymanie sprzedaży omawianej nieruchomości skutkowałoby wydłużeniem procesu likwidacji, narażając Skarb Państwa na znaczne nieuzasadnione straty. Kontynuowanie likwidacji przedsiębiorstwa, wiązałoby się z koniecznością ponoszenia stałych kosztów utrzymania nieruchomości, takich jak uiszczanie opłat z tytułu wieczystego użytkowania gruntów i podatku od nieruchomości oraz wynagradzania osób dozorujących Zakład.

Minister
Spraw Wewnętrznych i Administracji
z up. Jerzy Mazurek
Podsekretarz Stanu

Warszawa,2002.05.23

Po powodzi w 2001 roku Rząd RP podjął działania zmierzające do pozyskania nowych źródeł finansowania prac związanych z usuwaniem skutków powodzi i tworzeniem zabezpieczenia przeciwpowodziowego. W grudniu ubiegłego roku została podpisana umowa finansowa pomiędzy Rzeczypospolitą Polską a Europejskim Bankiem Inwestycyjnym na współfinansowanie Projektu Usuwania Skutków Powodzi II, przewidzianego do realizacji w latach 2002-2004.

- naprawa i odbudowa zniszczonych, istniejących obwałowań wzdłuż głównych rzek;

- zadania pilotażowe w zakresie utworzenia nowej rezerwy powodziowej lub odtworzenie terenów zalewowych;

Środki budżetowe planowane przez Rząd RP zapewniły pełne pokrycie strat powodziowych w kraju, powstałych w ostatnich latach w urządzeniach melioracji wodnych podstawowych, w tym na wałach przeciwpowodziowych. Sądzę, że środki zaplanowane do uruchomienia w ramach ww. Projektu EBI będą stanowić znaczne zabezpieczenie środków, o które Wojewoda Pomorski występuje.

Marek Wagner

Warszawa, dnia 25.05.2002 r.

Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka, że prowadzone obecnie prace nad zmianą rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 sierpnia 2001 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów mają na celu między innymi zwiększenie dostępności do odbywania szkolenia specjalizacyjnego przez wszystkich lekarzy, a więc także lekarzy stomatologów. Wejście w życie wspomnianych zmian planowane jest w II połowie bieżącego roku.

Warszawa, dnia 2002-05-23

Zasady ustalania składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.). Zgodnie z art. 22 tej ustawy, jeżeli spełnione są przesłanki do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia z więcej niż jednego tytułu, składka jest opłacana z każdego z tych tytułów odrębnie. Dlatego osoby uzyskujące dodatkowe przychody z tytułu wykonywania pozarolniczej działalności gospodarczej, w stosunku do których istnieje obowiązek opłacania składki zdrowotnej, jeśli jednocześnie podlegają obowiązkowi ubezpieczenia z innych tytułów, zobligowane są opłacać składki z każdego z tych tytułów.

Należy jednak zwrócić uwagę, iż w powołanej ustawie zawarte zostały rozwiązania pozwalające na pominięcie obowiązku opłacania więcej niż jednej składki w przypadku zbiegu tytułów do objęcia ubezpieczeniem. Zgodnie z art. 22 ust. 4 ww. ustawy składka na ubezpieczenie zdrowotne nie jest opłacana od dodatkowych przychodów z działalności pozarolniczej przez osoby, których świadczenie emerytalne i rentowe nie przekracza miesięcznie kwoty najniższego wynagrodzenia, w przypadku gdy osoby te:

Z wyrazami szacunku