Warszawa, dnia 27 marca 2002 r.

W związku z pismem z dnia 5 marca 2002 r. Nr RJ/043/88/02/V, przy którym przekazane zostało oświadczenie złożone przez Senatora Henryka Stokłosę podczas 10. posiedzenia Senatu RP w dniu 27 lutego br. w sprawie włączenia gminy Wronki do obszaru właściwości Sądu Rejonowego i Prokuratury Rejonowej w Szamotułach - uprzejmie informuję:

Sąd w Szamotułach posiada bowiem najgorsze warunki lokalowe w okręgu poznańskim i ze względu na trudną sytuację finansową resortu sprawiedliwości tylko nieodpłatne przejęcie oferowanej przez władze samorządowe nieruchomości umożliwiłoby zmianę obszaru właściwości tej jednostki i przejęcie dodatkowych spraw z terenu dużej gminy Wronki.

Z wyrazami szacunku

Sylweriusz M. Królak

Warszawa, 2002-03-29

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 5 marca 2002 roku znak: RJ/043/73/02/V, przy którym przekazany został tekst oświadczenia złożonego przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Januarego Bienia na 10 posiedzeniu Senatu w dniu 27 lutego 2002 r. w sprawie realizacji ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia (Dz.U. Nr 73, poz. 764) - w porozumieniu z Ministrem Środowiska pozwalam sobie przedstawić następujące wyjaśnienia w tej sprawie.

Przepisy wymienionej ustawy nie zawierają zapisu bezpośrednio wskazującego, że grunty rolne poddawane zalesieniom muszą być uprzednio przeznaczone na te cele w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W związku z tym akceptacja przez radę gminy zmiany charakteru użytkowania gruntu z rolnego na leśny, o czym jest mowa w art. 3 ust. 7 ustawy z dnia 8 czerwca 2001 roku o przeznaczeniu gruntów rolnych do zalesienia, powinna być zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Wówczas wyeliminowane zostałyby przypadki zalesienia gruntów rolnych przewidzianych w planie zagospodarowania na inne cele i tym samym ograniczone byłyby przypadki nieprawidłowej wypłaty ekwiwalentów.

Wprawdzie art. 3 ust. 4 ustawy mówi o "właścicielu gruntu" i nie określa, czy dotyczy to osoby fizycznej czy prawnej, ale dalsze zapisy ustawy dotyczące wypłaty ekwiwalentów, nabywania prawa do emerytury lub renty, spadkobrania itp. świadczą o tym, że ustawa nie dotyczy właścicieli gruntów będących osobami prawnymi.

Zalesienie gruntów stanowiących własność osób prawnych może natomiast nastąpić na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz.U. z 2000 r. Nr 56, poz. 679). Zgodnie z treścią przepisu art. 14, ust. 5 tej ustawy właściciele lub użytkownicy wieczyści gruntów mogą otrzymać dotacje z budżetu państwa na całkowite lub częściowe pokrycie kosztów zalesienia gruntów. Decyzje w sprawie przyznania środków na pokrycie tych kosztów wydaje starosta na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego, po zaopiniowaniu przez zarząd gminy.

W przypadku wnioskowania do zalesienia gruntów rolnych wymienionych w art. 3 ust. 1 pkt 2 i 4, starosta we własnym zakresie powinien ustalić, że wnioskowane grunty położone są na stoku o średnim nachyleniu powyżej 15% lub że są gruntami zdegradowanymi w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Wynika to stąd, że jest on organem właściwym w sprawach ochrony gruntów rolnych oraz ewidencji gruntów i budynków i powinien posiadać szczegółowe informacje o występowaniu takich gruntów.

Podniesiona przez Pana Senatora sprawa niemożności sprawdzenia prawidłowości zalesienia dokonanego jesienią jest często zgłaszana przez starostów. Wyrażam jednak pogląd, że z uwagi na uwarunkowania przyrodnicze i potrzebę właściwego przygotowania gleby, zalesienia powinny być dokonywane głównie wiosną, wówczas nie będzie problemów z oceną prawidłowości dokonania tych zabiegów.

MINISTER

z up. Kazimierz Gutowski

PODSEKRETEARZ STANU

Warszawa, 2002.04.3

Wyrażona przez Pana Senatora Bernarda Drzęźlę w oświadczeniu złożonym na 11 posiedzeniu Senatu RP troska o przyszłość producentów maszyn górniczych i zakładów remontowych górnictwa jest zrozumiała. Podzielam pogląd, że rozwój i modernizacja tego sektora powinny być wspierane również przez władze państwowe. Chodzi między innymi o zwiększenie konkurencyjności wyrobów tego przemysłu oraz o podniesienie jakości usług zakładów remontowych pracujących w górnictwie.

Z analizy obecnej sytuacji przemysłu maszyn górniczych i zakładów remontowych funkcjonujących w górnictwie wynika, że główne problemy tego przemysłu wynikają z ograniczonego zapotrzebowania górnictwa węgla kamiennego na maszyny i urządzenia oraz usługi remontowe. Dostosowanie bowiem wydobycia węgla dla potrzeb rynku ograniczyło popyt na maszyny i urządzenia górnicze, co zmusiło ich producentów do zmniejszenia produkcji. Należy przyjąć, że obecny poziom wydobycia węgla w wysokości około 100 mln ton rocznie będzie miał wpływ na utrzymanie w najbliższych latach stałego poziomu zakupów maszyn i urządzeń przez spółki węglowe.

Podzielam pogląd, że polski przemysł maszyn górniczych dorównuje światowemu poziomowi techniki i technologii wytwarzania. Jednakże przyczyną, dla której górnictwo węgla kamiennego nie jest w stanie w sposób zdecydowany prowadzić nowe rozwiązania techniczne, jest trudna sytuacja finansowa górnictwa. Finansowe problemy bowiem zmuszają kopalnie do prowadzenia gospodarki maszynami tak, aby maksymalnie wykorzystać własne wyposażenie techniczne, w tym pochodzące z kopalń likwidowanych.

Promocja polskich maszyn i urządzeń górniczych na rynkach zagranicznych zależy w dużym stopniu od ich producentów. O skuteczności tej promocji decyduje aktywna współpraca fabryk maszyn górniczych i urządzeń zarówno z wyspecjalizowanymi przedsiębiorstwami handlowymi (jak np. z Przedsiębiorstwem Eksportu i Importu "KOPEX S.A.) jak i wydziałami ekonomiczno-handlowymi ambasad polskich w krajach, gdzie istnieje zainteresowanie polskimi maszynami i urządzeniami górniczymi (np. Chiny, kraje Ameryki Łacińskiej itd.).

Wielkość zakupów maszyn i urządzeń dla górnictwa z importu jest monitorowana. W 2001 r. import ten był niewielki i wynosił 6,9% ogólnych nakładów inwestycyjnych, jakie górnictwo węgla kamiennego przeznacza na zakup wyposażenia technicznego. W spółkach węglowych i kopalniach samodzielnych obowiązują regulaminy przetargowe, które ograniczają import do niezbędnych potrzeb. Zostały one wprowadzone w życie w formie uchwał Nadzwyczajnych Walnych Zgromadzeń Akcjonariuszy. Zgodnie z tymi regulaminami zamawiający może ogłosić przetarg:

W celu zapewnienia profesjonalnego wykonawstwa remontów maszyn i urządzeń górniczych dokonano zmiany § 484 rozporządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 14 kwietnia 1995 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy (...), w którym zobligowano przeprowadzanie remontów maszyn i urządzeń zgodnie z dokumentacją remontową producenta. Pozwala to producentom maszyn i urządzeń oraz przedsiębiorstwom remontowym kontrolować jakość remontów maszyn i urządzeń, wykonywanych w kopalniach. Zapewnia to jednocześnie odpowiedni poziom bezpieczeństwa eksploatowanych maszyn i urządzeń w kopalniach.

Pragnę poinformować, że aktualnie prowadzone są prace studialne i analityczne konieczne dla określenia rozwiązań w nowym programie reformy górnictwa węgla kamiennego. Swoim zakresem program ten będzie obejmował lata 2003 - 2006. W ramach tych prac podniesione przez Pana Senatora problemy będą wzięte pod uwagę w kontekście ich wpływu na całokształt zagadnień związanych z dalszą reformą (restrukturyzacją) górnictwa węgla kamiennego.

MINISTER

z up. Marek Kossowski

Podsekretarz Stanu

Przygotowany w 1999 roku i uzgodniony z partnerem słowackim projekt tekstu umowy został zgodnie z obowiązującą procedurą poddany w trybie obiegowym konsultacjom odpowiednim organom. Rada Główna Szkolnictwa Wyższego i Centralna Komisja do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych zakwestionowały zapis artykułów projektu umowy, mówiących o równoważności tytułu naukowo - pedagogicznego i artystyczno - pedagogicznego docenta uzyskanego w Republice Słowackiej ze stopniem naukowym doktora habilitowanego nadawanym w Rzeczypospolitej Polskiej oraz o równoważności tytułu naukowo - pedagogicznego i artystyczno - pedagogicznego profesor uzyskanego w Republice Słowackiej z nadawanym w Rzeczypospolitej Polskiej tytułem naukowym profesor. Negatywne stanowiska ww. organów były podstawą do rozpoczęcia ponownych działań wyjaśniających szczegółowo tryb i zasady uzyskania po dniu 1 lipca 1990 roku ww. tytułów w Republice Słowackiej.

W roku 2000 i 2001 odbyły się w Warszawie spotkania polskich i słowackich ekspertów w tym również przedstawicieli Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Centralnej Komisji do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz Polskiej Akademii Nauk w celu szczegółowego omówienia i wyjaśnienia obowiązujących na Słowacji aktów prawnych i procedur regulujących postępowanie kwalifikacyjne związane z otrzymaniem słowackiego tytułu naukowo - pedagogicznego i artystyczno - pedagogicznego docenta lub profesora. W wyniku przeprowadzonych dyskusji uznano, iż istnieje zbieżność procedury habilitacyjnej w obu krajach oraz identyczny sposób nadawania tytułu naukowego profesora (mianowanie przez prezydenta państwa).

Po zakończonych spotkaniach, przygotowany tekst projektu umowy został pozytywnie zaopiniowany przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego, natomiast Centralna Komisja do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych podtrzymała swoje negatywne stanowisko. Ministerstwo podejmuje liczne kroki w celu przekonania CK o konieczności zmiany negatywnego stanowiska. Po uzyskaniu akceptacji CK przygotowany projekt umowy zostanie poddany procedurze wynikającej z ustawy o umowach międzynarodowych i przygotowany do podpisania.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż prace nad projektem Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej o wzajemnym uznawaniu okresów studiów oraz dokumentów o wykształceniu, nadanych stopniach i tytułach naukowych oraz akademickich w Rzeczypospolitej Polskiej i Republice Czeskiej są na etapie kolejnego przygotowania projektu tekstu umowy, który zostanie zgłoszony partnerowi czeskiemu. Należy podkreślić, iż Rada Główna Szkolnictwa Wyższego pozytywnie zaopiniowała przedstawiony projekt umowy, natomiast Centralna Komisja do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych zgłosiła - podobnie jak do projektu tekstu umowy z Republiką Słowacką - zastrzeżenia do zapisów artykułów w projekcie umowy mówiących o równoważności stopnia naukowego doktora habilitowanego nadanego w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułem docenta uzyskanym w Republice Czeskiej oraz o równoważności tytułu naukowego profesora naukowego nadanego w Rzeczypospolitej Polskiej i tytułu naukowo - pedagogicznego lub artystyczno - pedagogicznego profesora uzyskanego w Republice Czeskiej.

Szanowny Panie Marszałku, pragnę Pana zapewnić, iż ministerstwo dokłada wszelkich starań, by obie umowy w proponowanym kształcie zostały jak najszybciej podpisane. Wynika to między innymi z faktu, że Słowacja i Czechy są naszymi bezpośrednimi sąsiadami, z którymi kontakty naukowe są nam zawsze w sposób naturalny bardzo bliskie, z którymi Polska dąży do zintensyfikowania współpracy w obszarze szkolnictwa wyższego, w tym szczególnie do zwiększenia wymiany kadry naukowej i nawiązywania bezpośredniej współpracy między polskimi, słowackimi i czeskimi szkołami wyższymi.

Warszawa. 2002.04.03

Z wyrazami szacunku

Warszawa, 4 kwietnia 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Jednocześnie informuję, że omawiane zwolnienie nie ma charakteru stałego. W systemie dyrektyw Unii Europejskiej nie są przewidywane zwolnienia od VAT dla różnej kategorii wolnych zawodów, gdzie wykonywana jest działalność na własny rachunek. W tej sytuacji Ministerstwo Finansów zwróciło się do resortu sprawiedliwości o przeanalizowanie procedur rozliczeniowych obowiązujących komorników sądowych pod kątem wprowadzania w nich takich zmian, aby świadczenie usług komorników w przyszłości mogło podlegać normalnym rozliczeniom VAT.

Z wyrazami szacunku

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 04.04.2002 r.

Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka w sprawie oświadczenia, złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 7 marca 2002 r. przez Senatora Januarego Bienia w sprawie zmiany ustawy o pomocy społecznej w zakresie dotyczącym renty socjalnej przy zbiegu uprawnień do renty rodzinnej i renty socjalnej, uprzejmie wyjaśniam:

Do dnia 31 grudnia 2001 r. przy zbiegu uprawnień do renty rodzinnej i renty socjalnej przysługiwały obydwa świadczenia w pełnej wysokości, niezależnie od wysokości renty rodzinnej. Obowiązujący od dnia 1 stycznia 2002 r. przepis art. 27a ust. 4a ustawy o pomocy społecznej uzależnia przysługiwanie i wysokość renty socjalnej od wysokości łącznej kwoty świadczeń do wypłaty i stanowi, że w przypadku zbiegu uprawnień do renty rodzinnej i renty socjalnej renta socjalna ulega takiemu obniżeniu, aby łączna kwota świadczeń do wypłaty (tj. renty rodzinnej i renty socjalnej) nie przekraczała 200% renty socjalnej (obecnie 812 zł), a jeżeli renta rodzinna przekracza 200% renty socjalnej, wówczas renta socjalna nie przysługuje. Kwota obniżonej renty socjalnej nie może być niższa niż 50%.

Zatem omawiana zmiana przepisu nie pogarsza sytuacji finansowej najuboższych spośród świadczeniobiorców, tj. osób, dla których renta socjalna stanowi jedyne świadczenie, ani też osób, które są uprawnione do obydwu świadczeń, a łączna kwota tych świadczeń do wypłaty nie przekracza 200% renty socjalnej. Intencją ustawodawcy było umożliwienie pobierania renty socjalnej osobom najmniej wydolnym finansowo. Dopiero w sytuacji, gdy łączna kwota świadczeń do wypłaty przekracza 200% renty socjalnej, renta socjalna ulega obniżeniu zgodnie z przepisem ustawy, a gdy wysokość renty rodzinnej przekracza wysokość 200% renty socjalnej renta socjalna nie przysługuje.

Ważnym czynnikiem przemawiającym za tą zmianą przepisu jest stworzenie możliwości bardziej sprawiedliwego dostępu do tego świadczenia z pomocy społecznej tym spośród osób pełnoletnich, całkowicie niezdolnych do pracy z powodu inwalidztwa powstałego przed ukończeniem 18 roku życia, które są w najtrudniejszej sytuacji finansowej, ponieważ albo w ogóle nie posiadają uprawnienia do renty rodzinnej albo pobierają rentę rodziną w niskiej wysokości. Dlatego wydaje się zgodne z duchem ustawy zmniejszenie wysokości renty socjalnej lub ograniczenie do niej dostępu osobom posiadającym już stały dochód w formie renty rodzinnej w przypadkach zastrzeżonych w art. 27a ust. 4a ustawy.

Renta socjalna pozostaje nadal jako jedno z nielicznych świadczeń z pomocy społecznej, które przysługuje niezależnie od dochodu, z wyjątkiem przypadków zastrzeżonych w art. 27a ust. 4a i ust. 5 ustawy.

Omawiana zmiana przepisu posiada także aspekt ekonomiczny i społeczny. Pozwoli skierować wygospodarowane w ten sposób środki do osób i rodzin, znajdujących się w jeszcze trudniejszej sytuacji, często bez żadnego dochodu, nie z własnej winy, np. z powodu braku zatrudnienia. W odczuciu społecznym, zwłaszcza w środowisku osób nie posiadających dochodu albo o bardzo niskich dochodach, czego wyraz znajduje odzwierciedlenie w licznej korespondencji kierowanej m.in. do Ministerstwa, panuje przekonanie, że osoby uprawnione do renty rodzinnej w ogóle nie powinny otrzymywać renty socjalnej, ponieważ posiadają już stały dochód, a brak środków na niektóre świadczenia z pomocy społecznej, np. na zasiłki okresowe, kojarzony jest z "rozrzutnością" albo wręcz "marnotrawieniem" środków pomocowych w związku z udzielaniem obligatoryjnych świadczeń w formie rent socjalnych osobom pobierającym renty rodzinne.

Stowarzyszenie zwraca uwagę, że często wśród osób pobierających rentę socjalną są osoby niesamodzielne, wymagające pomocy osób drugich. W takich sytuacjach, jeżeli rodzina nie może im zapewnić pomocy, przysługuje im pomoc w formie usług opiekuńczych. Osobom niepełnosprawnym, mającym ograniczone możliwości poruszania się lub komunikowania z otoczeniem, udzielana jest pomoc w ramach pracy socjalnej w celu umożliwienia im pełnienia społecznie aktywnej roli i integracji ze środowiskiem.

Jednocześnie pragnę poinformować, że art. 31a ustawy o pomocy społecznej przewiduje możliwość otrzymania bezzwrotnej pomocy dla osób i rodzin nie spełniających kryterium dochodowego, określonego w art. 4 ust. 1 ustawy, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, w formie specjalnego zasiłku okresowego czy celowego. Osoby i rodziny, które uważają, że omawiana zmiana przepisu ustawy spowodowała uzasadnioną sytuację do wystąpienia o specjalny zasiłek okresowy lub celowy, powinny zwrócić się w tej sprawie do ośrodka pomocy społecznej.

MINISTER

Up. SEKRETARZ STANU

Jolanta Banach

Warszawa, 2002.04.06

2) z kilkuletniego doświadczenia wynika, iż tak określona podległość sprawia trudności w skutecznej realizacji zadań związanych z pełnieniem przez wojewodę nadzoru nad egzaminowaniem, a jest to obszar, gdzie występują zjawiska patologiczne (o czym informuje ostatni raport NIK), jak również w prowadzeniu przez wojewodę działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego,

a) nieskuteczny nadzór wojewody nad egzaminowaniem kandydatów na kierowców,

- które są głównym powodem występowania negatywnych zjawisk w procesie uzyskiwania przez osoby uprawnień do kierowania pojazdami, Ministerstwo rozważa również wzorem innych krajów, objęcie procesu szkolenia i egzaminowania nadzorem centralnym prowadzonym przez nowo powołany "Inspektorat" lub jednostkę upoważnioną przez Ministra Infrastruktury.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dn.8.04.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu RP
Warszawa

W odpowiedzi na pismo z dnia 25 marca br. (l.dz. LP/043/121/02/V) uprzejmie informuję, że znany jest nam - ze środków masowego przekazu fakt nadania przez władze Iwano-Frankowska uprawnień kombatanckich 24 członkom b. SS-Division Galizien.

Kwestia ta zostanie poruszona na najbliższym posiedzeniu Prezydium Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (zbiera się raz w miesiącu). Wówczas przekażemy nasze stanowisko w tej sprawie.

SEKRETARZ

Warszawa, 8 kwietnia 2002 r.

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Kazimierza Pawełka na 10. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 27 lutego 2002 r., dotyczące przekazania do Ośrodka Koordynacji Poszukiwań i Ratownictwa Lotniczego - RCC (Rescue Coordination Centre) Warszawa decyzji o użyciu sił i środków ratownictwa lotniczego MON we wszystkich akcjach ratowniczych, gdzie o życiu ludzkim decyduje czas, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Narodowy system ratownictwa lotniczego jest elementem szerszego systemu, działającym w ramach Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Nakłada to szereg obowiązków oraz odpowiedzialność na forum międzynarodowym za zagwarantowanie podjęcia niezwłocznej akcji w sytuacji wypadków lotniczych. Zarządzenie Ministra Komunikacji z dnia 16 marca 1983 r. w sprawie prowadzenia poszukiwań i ratownictwa statków powietrznych (MP Nr 11, poz. 59) w § 2 pkt 1 określa, że "System ratownictwa obejmuje przeprowadzenie poszukiwań i organizowanie akcji ratowniczej w razie zaginięcia lub innego wypadku statku powietrznego, zagrożenia bezpieczeństwa statku powietrznego albo przymusowego lądowania takiego statku poza lotniskiem" - na obszarze lądowym Polski i na Morzu Bałtyckim w granicach polskiego rejonu informacji powietrznej i w pkt 2 - "Działaniem systemu ratownictwa objęte są wszystkie statki powietrzne - cywilne, wojskowe oraz będące w służbie celnej i służbie porządku publicznego. System ratownictwa zapewnia również udzielanie pomocy osobom innym niż załoga i pasażerowie statku powietrznego, poszkodowanym w wyniku wypadku statku powietrznego".

Ratowaniu życia ludzkiego, w przypadkach nagłego zagrożenia ma służyć system ratownictwa medycznego. Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowych Ratownictwie Medycznym, której wejście w życie przesunięte zostało na 1 stycznia 2003 r. (Dz.U. Nr 113, poz. 1207 z późn. zm.), powstaje on "W celu zapewnienia sprawnej i efektywnej realizacji zadania państwa polegającego na podejmowaniu medycznych działań ratowniczych wobec każdej osoby znajdującej się w stanie nagłego zagrożenia życia lub zdrowia". W systemie tym umiejscowione jest lotnicze pogotowie ratunkowe, którego śmigłowce, po odpowiednim wyposażeniu i przygotowaniu załóg, będą mogły wykonywać te zadania w każdych warunkach, również w nocy. W szczególnych sytuacjach siły i środki Systemu Poszukiwań i Ratownictwa Lotniczego będą mogły, co - jak zauważa Pan Senator - ma miejsce również dzisiaj, wspomagać te działania. Nie może to jednak powodować zakłóceń w wykonywaniu jego podstawowych obowiązków.

Warszawa, dnia 8.04.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia, zgodnie z ustawą z dnia 6 lutego 1997 r. (Dz.U. Nr 28 z późn. zm.) o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym określił w drodze rozporządzeń wykazy leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokość odpłatności za leki uzupełniające i wykaz chorób oraz wykaz leków i materiałów medycznych, które ze względu na te choroby mogą być przepisywane bezpłatnie za opłatą ryczałtową lub częściową odpłatnością. Nowe rozporządzenia w sprawie wykazów leków refundowanych zostały podpisane 26 marca 2002 r. (Dziennik Ustaw Nr 28) i wchodzą w życie 10 kwietnia 2002 r. Cukrzyca oraz leki i testy diagnostyczne stosowane w tej jednostce chorobowej zostały wpisane do rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i materiałów medycznych (...). Wszystkie insuliny oraz strzykawki jednorazowego użytku, jak również testy diagnostyczne wymienione w załącznikach do cytowanego wyżej rozporządzenia pacjent będzie mógł nadal otrzymywać na dotychczasowych zasadach tj. bezpłatnie lub za opłatą ryczałtową do wysokości ustalonego limitu ceny.

Ustosunkowując się do oświadczenia Pana Senatora dotyczącego obniżenia poziomu refundacji za testy diagnostyczne uprzejmie informuję, że wstępna propozycja zespołu opracowującego projekty wykazów leków refundowanych została podyktowana przeprowadzoną analizą wydatków ponoszonych przez Kasy Chorych na refundację insulin, doustnych leków p/cukrzycowych oraz testów diagnostycznych, która w roku 2001 stanowiła 15% kwoty przeznaczonej przez Kasy Chorych na dopłaty do leków refundowanych.

Na podstawie opinii specjalistów z zakresu endokrynologii i diabetologii, których zdaniem jedynie kontrolowanie cukrzycy typu I u kobiet w ciąży oraz dzieci i młodzieży wymaga przeprowadzania bardzo częstych oznaczeń poziomu glukozy we krwi, zaś samokontrola cukrzycy u chorych ze zdiagnozowaną cukrzycą typu II przeprowadzana jest znacznie rzadziej, przygotowane zostały propozycje w zakresie zróżnicowania poziomu odpłatności za testy diagnostyczne do oznaczania poziomu glukozy we krwi.

Jednakże wprowadzenie zróżnicowanej odpłatności za testy diagnostyczne - innej dla grupy pacjentów leczonych insuliną i innej dla pacjentów leczonych doustnymi preparatami przeciwcukrzycowymi - możliwa będzie po przeprowadzeniu nowelizacji ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w zakresie delegacji dla Ministra Zdrowia będących podstawą do określenia wykazu leków refundowanych. Na mocy obecnie obowiązujących zapisów ustawowych, realizacja takich zamierzeń nie jest możliwa.

Warszawa, 10.04. 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Z informacji - posiadanych przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP - wynika, że 7 marca br. na posiedzeniu Rady Miejskiej Iwano-Frankowska zgłoszona została inicjatywa przyznania uprawnień kombatanckich 24 byłym żołnierzom SS-Galizien. Obecnie uważa się, że ta inicjatywa stanowiła próbę skompromitowania mera miasta Zinowija SZKUTIAKA, należącego do bloku wyborczego Wiktora JUSZCZENKI "Nasza Ukrajina". Do przyznania uprawnień nie doszło. Mer kategorycznie odrzucił możliwość podjęcia wspomnianej decyzji.

Popieramy dalsze zbliżenie obu społeczeństw - z myślą o pogłębionym dialogu zostało powołane Europejskie Kolegium Uniwersytetów, gdzie wypracowywana jest szersza refleksja zarówno nad wszystkim, co z sąsiednim narodem łączy, jak i nad tym, co w przeszłości nas dzieliło. W analogicznym kierunku pracuje Instytut Polski w Kijowie - prowadzący swe prace na całej Ukrainie - oraz szereg placówek oświatowych, wyspecjalizowanych w kształceniu młodego pokolenia, w tym także Studium Europy Wschodniej Uniwersytetu Warszawskiego.

Warszawa, 10 kwietnia 2002 r.

w związku z przesłanym mi przez Pana Marszałka oświadczeniem Pana Senatora Witolda Gładkowskiego, dotyczącym Zespołu Szkół Ogólnokształcących w Białym Borze, informuję uprzejmie, iż podzielam wyrażoną w nim troskę o zapewnienie właściwych warunków funkcjonowania szkolnictwa mniejszości narodowych w naszym kraju.

Zgodnie z opinią Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu - do którego zwróciła się w tej sprawie Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej - na obecną niekorzystną sytuację wspomnianego Zespołu Szkół mają wpływ zarówno czynniki obiektywne, będące niezamierzonym skutkiem reformy administracyjnej, jak subiektywne, mające swe źródło w nie zawsze racjonalnym zarządzaniu nim przez samorząd gminny. Zdaniem Ministerstwa rozwiązaniem byłoby przejęcie przez samorząd wojewódzki szkół, wchodzących w skład Zespołu. Jest to możliwe w oparciu o przepisy art. 5 ust. 5 lit. c ustawy o systemie edukacji.

Niestety, formalne i faktyczne możliwości działania Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w przedstawionej przez Pana Senatora Witolda Gładkowskiego sprawie są bardzo ograniczone. Niezależnie od stałego zainteresowania sytuacją mniejszości narodowych w Polsce i popierania ich uzasadnionych oczekiwań, Kancelaria może okazać ewentualną pomoc w modernizacji wyposażenia Zespołu Szkół w Białym Borze oraz w zapewnieniu udziału ich uczniów w niektórych organizowanych przez nas imprezach dziecięcych lub młodzieżowych.

Jolanta Szymanek-Deresz

Warszawa, dnia 11 kwietnia 2002 r.

W związku z przekazanym (przy piśmie z dnia 25 marca 2002 r. znak: LP/043/117/02/V) oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Kazimierza Pawełka podczas 12 posiedzenia Senatu w dniu 21 marca 2002 r. w sprawie byłych pracowników PZL Świdnik pobierających świadczenia przedemerytalne, uprzejmie informuję, co następuje:

Według stanu na dzień 28 lutego 2002 r. prawo do świadczenia przedemerytalnego posiadało ponad 121 tys. osób. Wśród tej liczby osób są także byli pracownicy PZL Świdnik, w którym przyznane zostało prawo do świadczenia przedemerytalnego na korzystniejszych od powszechnie obowiązujących warunkach. Zgodnie bowiem z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 28 kwietnia 1999 r. w sprawie ustalenia świadczeń przedemerytalnych dla zwolnionych z przyczyn dotyczących zakładu z podmiotów gospodarki narodowej objętych programem restrukturyzacji przemysłu obronnego i wsparcia w zakresie modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 38, poz. 363 i z 2000 r. Nr 68, poz. 807) - pracownicy zakładów wymienionych w załącznikach do ww. rozporządzenia, z którymi w okresie od 10 lutego 1999 r. do 31 grudnia 2000 r. został rozwiązany stosunek pracy, mogli przejść na świadczenie przedemerytalne (bez względu na wiek), jeżeli do dnia rozwiązania stosunku pracy posiadali okres wymagany do emerytury - co najmniej 30 lat kobieta i 35 lat mężczyzna. Podobne uprawnienia przyznane zostały także pracownikom innych restrukturyzowanych branż, między innymi hutnictwa oraz PKP.

Pragnę nadmienić, że do okresu uprawniającego do emerytury zaliczane są nie tylko okresy zatrudnienia, ale także inne okresy np. studiów. A zatem osoby te przechodząc na świadczenia przedemerytalne mogły mieć wiek nawet 46 lat kobieta i 51 lat mężczyzna, podczas gdy wiek emerytalny wynosi odpowiednio 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 z późn. zm.) - świadczenia przedemerytalne wypłacane są przez powiatowe urzędy pracy ze środków budżetu państwa, w ramach dotacji dla Funduszu Pracy. Okres pobierania świadczenia przedemerytalnego jest okresem nieskładkowym w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Jak z powyższego wynika świadczenia przedemerytalne nie są i nie powinny być traktowane analogicznie jak emerytury.

Wypłacanie świadczeń przedemerytalnych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie oznaczałoby jednak przyznanie osobom pobierającym świadczenia przedemerytalne wszystkich takich samych uprawnień (np. w zakresie możliwości uzyskiwania dodatkowych dochodów z pracy) jak osobom, które spełniły wszystkie warunki i pobierają emeryturę.

Jerzy Hausner

Warszawa, 11 kwietnia 2002 roku

Pan
Longin Hieronim Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W związku z oświadczeniem złożonym przez senatora Jerzego Markowskiego podczas 10 posiedzenia Senatu RP w dniu 27 lutego 2002 roku uprzejmie informuję, że Minister Skarbu Państwa podpisał w dniu 17 lipca 2000 roku umowę z Konsorcjum Deloitte &Touche spol. S.r.o. /IMC Consulting Ltd. na wykonanie analiz przedprywatyzacyjnych Kopalni Węgla Kamiennego "Budryk" S.A. Umowa z Konsorcjum przewidywała wynagrodzenie w wysokości 1.000.000,- USD dla wykonawcy obligatoryjnych prac przedprywatyzacyjnych, których zakres określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 czerwca 1997 roku (Dz.U. Nr 64 poz. 408 z późn. zm.). Środki na ten cel zostały zatwierdzone przez Międzyresortowy Zespół ds. Pomocy Technicznej odpowiedzialny za alokację środków pożyczki Banku Światowego 3342-POL-"Projekt Prywatyzacja i Restrukturyzacja".

Warszawa, 12 kwietnia 2002 r.

Odpowiadając na pismo z dnia 13 lutego 2002 r., sygn. RJ/043/71/02/V, przekazujące oświadczenie Senatora RP Pana Lesława Podkańskiego, złożone w dniu 27 lutego 2002 r., podczas 10. posiedzenia Senatu, w sprawie Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy w Chełmie, z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Na podstawie art. 47 ust. 2a ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.) wydane zostało rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 2001 r. w sprawie wykazu samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, które zostały przejęte przez gminy, powiaty i samorządy województw (Dz.U. Nr 65, poz. 659). Zgodnie z zapisem w cz. II poz. 46 załącznika do cytowanego rozporządzenia, jednostką samorządu terytorialnego właściwą do przejęcia uprawnień organu, który utworzył wspomniany zakład opieki zdrowotnej, jest powiat chełmski.

Krzysztof Janik

Warszawa, 15 kwietnia 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Z dniem 1 stycznia 2002 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobu jej wypełniania (Dz.U. Nr 153, poz. 1782). Zgodnie z kartą statystyczną do karty zgonu, stanowiącą załącznik do powyższego rozporządzenia, przeznaczony do celów pochowania zwłok egzemplarz B karty zgonu zawiera dane, które - na podstawie § 3 ust. 3 rozporządzenia z dnia 1 sierpnia 2001 r. Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji grobów (Dz.U. Nr 90, poz. 1013) - powinny być wpisywane do księgi wieczystej osób pochowanych na cmentarzu na podstawie karty zgonu. Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposobu jej wypełniania w § 7 dopuszcza możliwość stosowania poprzednich wzorów kart zgonu do czasu ich wyczerpania, zastrzega jednak, że może być to realizowane jedynie z uwzględnieniem zmian dotyczących wpisów wynikających z rozporządzenia. W świetle powyższego, od dnia 1 stycznia 2002 r. przepis § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie prowadzenia ewidencji grobów może być w pełni realizowany.

Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji grobów w § 9 ust. 1 stanowi, iż wpisy w księgach cmentarnych powinny być dokonywane pismem ręcznym w sposób staranny, czytelny i trwały. Równocześnie w § 15 ust. 1 dopuszcza możliwość prowadzenia ksiąg cmentarnych przy wykorzystaniu urządzeń i systemów informatycznych, a więc w żaden sposób nie ogranicza zarządców cmentarzy, którzy zdecydowali się prowadzić dokumentację przy pomocy odpowiednich urządzeń i systemów informatycznych.

W zakresie dotyczącym usuwania pomyłek powstałych przy dokonywaniu wpisów do ksiąg cmentarnych, zauważyć należy, że nie istnieją przepisy, które w sposób kompleksowy i w odniesieniu do wszelkiego rodzaju dokumentacji, określałyby sposób usuwania powstałych w nich pomyłek. W szczególności, nie są takimi przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.), gdyż zgodnie z art. 1 ustawy, określa ona jedynie zasady rachunkowości oraz tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów. W związku z powyższym, zagadnienie usuwania pomyłek jest regulowane odrębnie dla poszczególnych rodzajów dokumentacji. Sposób usuwania pomyłek w księgach cmentarnych został określony w § 9 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie sposobu prowadzenia ewidencji grobów, zgodnie z którym pomyłki powstałe przy dokonywaniu wpisów do ksiąg cmentarnych wykreśla się linią ciągłą w sposób umożliwiający odczytanie wyrazu wykreślonego, a prawidłowe brzmienie wyrazu wykreślonego wpisuje się w rubryce "uwagi". W toku prac nad omawianym rozporządzeniem i uzgodnień resortowych, powyższy przepis nie budził wątpliwości, w szczególności zastrzeżeń w tym zakresie nie zgłaszało Rządowe Centrum Legislacji.

Rozporządzenie Ministrów Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1972 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowania zmarłych (Dz.U. Nr 47, poz. 299 z późn. zm.) nadal obowiązuje, z tym zastrzeżeniem, że zgodnie z art. 14 pkt 9 oraz art. 78 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie niektórych upoważnień ustawowych do wydawania aktów normatywnych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 120, poz. 1268), z dniem 15 września 2001 r. utraciło moc w zakresie dotyczącym prowadzenia ksiąg cmentarnych, na podstawie § 13 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz.U. Nr 153, poz. 1783), w zakresie uregulowanym tym rozporządzeniem, utraciło moc z dniem 29 marca 2002 r.

W odniesieniu do części oświadczenia, w której wymieniono przykłady mające wskazywać na niedostosowanie przepisów ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, można jedynie podkreślić, że powyższa ustawa stwarza w art. 12 ust. 4 możliwość do wydania przepisów umożliwiających chowanie zwłok w sposób inny niż określony w art. 12 ust. 1 - 3 ustawy (w tym jak się wydaje w ogrodach pamięci, urnach, kolumbariach). Ustawa w art. 10 określa również prawo do pochowania zwłok, z którego pośrednio wynika także prawo do dysponowania zwłokami.

MINISTER

z up. Andrzej BARCIKOWSKI

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 200-04-15

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przesłanym przy piśmie LP/043/92/02/V oświadczeniem senatora Mariana Lewickiego złożonym podczas 11 posiedzenia Senatu RP w dniu 7 marca 2002 r. dotyczącym objęcia rolników przepisami ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 z późniejszymi zmianami) oraz przepisami prawa o postępowaniu układowym i upadłościowym jakie mają zastosowanie wobec przedsiębiorców - uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.

Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w Polsce jest ok. 1,9 mln gospodarstw rolnych, spełniających wymogi określone w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. Nr 94, poz. 431 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy za gospodarstwo rolne dla celów podatku rolnego uważa się obszar użytków rolnych, gruntów pod stawami oraz, sklasyfikowanych w operatach ewidencyjnych jako użytki rolne, gruntów pod zabudowaniami związanymi z prowadzeniem tego gospodarstwa o łącznej powierzchni przekraczającej 1 ha lub o powierzchni użytków rolnych przekraczających 1 ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej (w tym także w przypadku małżonków stanowiących wspólność majątkową) lub osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej. Zastosowanie przepisów ustawy Prawo działalności gospodarczej do gospodarstw rolnych oznaczałoby, że właściciele lub posiadacze gospodarstwa musieliby spełnić podstawowy warunek, tj. uzyskać wpis do rejestru przedsiębiorców, co w praktyce oznaczałoby poważny problem biorąc pod uwagę tak znaczną liczbę rolników. Należy także zauważyć, iż niezbędne byłoby także wyodrębnienie z gospodarstwa rolnego, majątku służącego wyłącznie dla celów prowadzonej działalności rolniczej.

W świetle powyżej przedstawionych uwarunkowań, a zwłaszcza rozdrobnienia i dużej liczby gospodarstw rolnych w Polsce, zastosowanie przepisów prawa obowiązujących przedsiębiorców wobec rolników, mogłoby być rozważane po osiągnięciu stabilizacji sytuacji i struktury gospodarstw rolnych, dostosowanej do standardów krajów należących do Unii Europejskiej, tak aby stworzone rozwiązania systemowe zostały zaakceptowane przez wszystkie grupy rolników.

Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję Pana Marszałka, że rolnicy prowadzący gospodarstwa rolne w przypadku problemów z regulowaniem swoich zobowiązań, mogą zawierać umowy ugody z wierzycielami na spłatę swoich zobowiązań, w tym również z bankami. Natomiast zgodnie z ustawą z dnia 17 czerwca 1996 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161 z późn. zm.) w przypadku zobowiązań rolników prowadzących gospodarstwo rolne - poza przedmiotami wyłączonymi spod egzekucji administracyjnej na ogólnych zasadach - spod powyższej egzekucji ustawowo wyłączone zostały również m.in.: niektóre zwierzęta gospodarskie, zapasy paszy i ściółki dla inwentarza żywego, paliwa i innych środków do produkcji rolnej, niektóre maszyny rolnicze i sprzęt techniczny, zboże lub inne ziemiopłody niezbędne do najbliższych zasiewów, jeden ciągnik na 25 ha, zaliczki kontraktacyjne, zapasy opału, a także część wierzytelności pieniężnej z tytułu umowy kontraktacji itp.

Ponadto pragnę nadmienić, iż wobec pogarszającej się na początku lat dziewięćdziesiątych sytuacji finansowej znacznej liczby zadłużonych w bankach gospodarstw rolnych oraz podmiotów prowadzących działalność w otoczeniu rolnictwa, rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 czerwca 1992 r. w sprawie zasad funkcjonowania oraz źródeł zasilania Funduszu Restrukturyzacji i Oddłużenia Rolnictwa (Dz.U. Nr 49, poz. 222 i z późniejszymi zmianami) utworzony został Fundusz Restrukturyzacji i Oddłużenia Rolnictwa (FRiOR), w celu zapewnienia stabilizacji finansowania rolnictwa i przetwórstwa rolno-spożywczego. Zgodnie z w/w rozporządzeniem działalność Funduszu RiOR prowadzona była za pośrednictwem banków, a środki tego Funduszu przeznaczone były na następujące cele:

- wykup wierzytelności oraz pomoc w ich spłacie, polegającą na wydłużeniu okresu spłaty rat kapitału wraz z odsetkami oraz obniżeniu oprocentowania,

- dofinansowanie szczególnie ważnych przedsięwzięć określonych w planie finansowym Funduszu.

Wykupem ze środków FRiOR były objęte wierzytelności banków z tytułu kredytów:

- udzielonych do 14 listopada 1991 r. i przeterminowanych do dnia 30.06.1992 r.

• pozytywna opinia komisji społecznej działającej przy banku kredytującym, powołanej na zasadach określonych przez Fundusz,
• zaakceptowanie przez bank regionalny planu naprawczego kredytobiorcy,

Na sfinansowanie pomocy w formie wykupu i restrukturyzacji wierzytelności banków w stosunku do podmiotów sektora rolno-spożywczego wydatkowano ponad 210 mln zł. Poza restrukturyzacją zadłużenia ciążącego na rolnikach i podmiotach prowadzących działalność w zakresie przetwórstwa rolno-spożywczego udzielane były kredyty naprawcze i modernizacyjne. Kredyty te oprocentowane były dla kredytobiorcy w wysokości 20% w skali roku i udzielane były na okres 7 lat, z roczną karencją w płacie rat kapitału i odsetek. Na sfinansowanie pomocy w formie kredytów modernizacyjnych i naprawczych wydatkowano ponad 88 mln zł.

Ponadto na podstawie art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o restrukturyzacji banków spółdzielczych i Banku Gospodarki Żywnościowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 80, poz. 369 z późniejszymi zmianami) na restrukturyzację trudnych wierzytelności w bankach spółdzielczych przekazane zostały obligacje Skarbu Państwa w kwocie 290 mln zł. W wyniku tego procesu został uchroniony przed upadkiem spółdzielczy sektor bankowy, który prowadzi obsługę finansową rolnictwa i przemysłu rolno-spożywczego. W ramach restrukturyzacji wierzytelności trudnych banków dokonano (poprzez m.in. zawarcie ugód, umorzeń wierzytelności, ustalenie nowych warunków spłaty na raty zobowiązań itp.) restrukturyzacji kredytów udzielonych m.in. rolnikom, zakładom przetwórczym, wydatkując na ten cel 130 mln zł i obejmując tym procesem 7.100 wierzytelności banków spółdzielczych. Obsługę obligacji serii "D", tj. wykup rat kapitałowych i odsetek budżet państwa będzie prowadził do 2009 roku. Ponadto pomoc finansowa ze środków publicznych na rzecz BGŻ S.A. została udzielona na podstawie ustawy budżetowej na 1996 r. z dnia 1 lutego 1996 r. (Dz.U. nr 19, poz. 87), która upoważniła Ministra Finansów do emisji obligacji na ogólną kwotę 700 mln zł. Powyższa emisja miała na celu przeprowadzenie procesu restrukturyzacji BGŻ S.A., jak i zadłużenia Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, w której Bank jest głównym wierzycielem. Obsługa przez budżet tej emisji (wykup rat kapitałowych i odsetek) będzie trwać do końca 2011 r.

Sekretarz Stanu

Czesław Siekierski

Warszawa, 17 kwietnia 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Po dokonaniu wspomnianej oceny, do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wpłynęło wiele wniosków i propozycji wprowadzenia korekt odnoszących się głównie do podziału terytorialnego stopnia gminnego oraz powiatowego.

Każda z powyższych inicjatyw oraz komentarzy dotyczących funkcjonowania administracji publicznej w nowych strukturach podziału terytorialnego jest wnikliwie analizowana, stanowi bowiem wyraz społecznych oczekiwań dopełniających całościową ocenę konieczną do wprowadzenia merytorycznie uzasadnionych korekt w zasadniczym trójstopniowym podziale terytorialnym pastwa. Zważywszy, że w kwestiach tego typu zmian nie znajdą zastosowania przepisy dotyczące referendum lokalnego (co potwierdza utrwalona już linia orzecznicza sądu administracyjnego), natomiast przeprowadzenie konsultacji społecznych pozostaje suwerenną decyzją lokalnych władz (ich wyniki nie są wiążące - w przypadku korekt w podziale wojewódzkim - dla Sejmu RP), wpływające w ww. zakresie uwagi, wnioski i opinie stanowią tym bardziej cenną informację.

Krzysztof Janik