Warszawa, dnia 18 lutego 2002 r.

Problematyka praw konsumentów znajduje odzwierciedlenie w podstawie programowej dla szkół ponadgimnazjalnych w przedmiocie o nazwie Podstawy przedsiębiorczości. W treściach nauczania w punkcie 6 zapisano Gospodarstwa domowe - dochody i wydatki, ochrona praw konsumentów, inwestowanie własnych pieniędzy.

Podstawa programowa kształcenia ogólnego zawiera kanon obowiązujących każdą szkołę treści nauczania, precyzuje, jakie umiejętności powinien opanować uczeń w toku kształcenia i w jakim kierunku powinna zmierzać praca wychowawcza w szkole. Jednocześnie dokument pozostawia dowolność w doborze dróg realizowania celów i zadań oraz stosowanych metod wspomagania uczniów w uzyskiwaniu oczekiwanych osiągnięć.

W szkołach ponadgimnazjalnych, które rozpoczną funkcjonowanie we wrześniu 2002 r., wprowadza się obowiązkowy przedmiot ogólnokształcący o nazwie Podstawy przedsiębiorczości, a do programów nauczania treści kształcenia umożliwiające nabycie podstawowej wiedzy z zakresu ekonomii i prawa oraz umiejętności zakładania i prowadzenia działalności gospodarczej, w tym również wiedzę z zakresu ochrony praw konsumentów,

Wprowadzenie do programów nauczania treści z zakresu przedsiębiorczości wiąże się z koniecznością odpowiedniego przygotowania nauczycieli. Realizację tych zadań prowadzą publiczne i niepubliczne placówki doskonalenia nauczycieli, państwowe i niepaństwowe szkoły wyższe, zakłady kształcenia nauczycieli, stowarzyszenia i fundacje prowadzące działalność oświatową.

Z wyrazami szacunku

w/z MINISTRA
Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 20 lutego 2002 r.

Dotyczy pisma sygn.: LP/043/49/02/V

z 13 lutego 2002 r.

Wprowadzony przez Komitet Badań Naukowych system oceny parametrycznej dorobku jednostek dotyczy nauki i zadań o charakterze naukowo-technicznym. Wynika to z art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o Komitecie Badań Naukowych, gdzie określone zostały zadania Komitetu, a następnie z zapisów § 16 rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych z dnia 30 listopada 2001 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania i rozliczania środków finansowych ustalanych w budżecie państwa za naukę. W świetle tych przepisów nie istnieje możliwość dokonywania przez KBN parametrycznej oceny twórczości artystycznej.

Myślę, że warto przypomnieć, iż podjęta przed trzema laty przez Zespół Nauk Humanistycznych KBN - na wniosek i przy udziale szerokiej reprezentacji środowisk wyższych szkół artystycznych - próba opracowania i zastosowania zasad odrębnej oceny dorobku artystycznego zakończyła się niepowodzeniem, zaś nawet w dużo bardziej wymiernej sferze nauki systemu i kryteria ocen parametrycznych wzbudziły znaczne kontrowersje, aż do twierdzeń o niemożności sensownego dokonania takich ocen włącznie.

Zespół Nauk Humanistycznych KBN w opracowanych przez siebie szczegółowych kryteriach oceny dorobku naukowego pozostawił relatywnie szeroki margines interpretacyjny. Pozwoliło to na włączenie do punktowanych w ramach systemu wyników badawczych prac sytuujących się na pograniczu sztuki i nauki. Nie sposób jednak zatrzeć fundamentalnej różnicy. Sztuka nie jest nauką, jest obszarem odrębnym. Nie są natomiast sztuką nauki o sztuce, bowiem opisywanie sztuki nie tworzy jej.

Komitet Badań Naukowych docenia i w miarę możliwości popiera działalność artystyczną. Objęcie wyższych szkół artystycznych w Polce zapisami ustaw o szkolnictwie wyższym oraz o tytule naukowym i stopniach naukowych, a także całkowite zrównanie uprawnień pracowników tych szkół z uprawnieniami pracowników innych szkół wyższych nastąpiło w wyniku przyjęcia tez o równowartości sztuki i nauki. Nie oznacza to jednak, że w Polsce nastąpiło zrównanie pojęć sztuki i nauki. Świadczy o tym całokształt ustawodawstwa oraz konstrukcja budżetu państwa, w którym finansowanie sztuki i nauki opisane jest w oddzielnych rozdziałach.

Nie sposób zatem zgodzić się z twierdzeniem, że Zespół Nauk Humanistycznych KBN "wydał decyzję o wyłączeniu z oceny parametrycznej twórczości artystycznej pedagogów kształcących na kierunkach o profilu artystycznym zatrudnionych w szkołach wyższych podlegających ministrowi edukacji narodowej". Istnieje bowiem różnica między wyłączeniem z oceny a niebraniem pod uwagę przy ocenie. Zespół nie uwzględnia nie tylko twórczości artystycznej - i to bez względu na miejsce zatrudnienia twórców - ale także np. osiągnięć dydaktycznych, autorstwa skryptów, osiągnięć o charakterze popularyzatorskim, odczytów, monograficznych wykładów etc. Decyzja nie była też nagła, bowiem dyskusja o różnicach pomiędzy twórczością naukową a artystyczną toczy się od przynajmniej pięciu lat. Kategorie nadawane przez Komitet Badań Naukowych nie powinny być traktowane jako wyznacznik prestiżu w obszarze innym od nauki.

Komitet jest gotów poprzeć ideę "podwójnej kategoryzacji" jednostek artystycznych (przeprowadzenie dwóch niezależnych ocen; naukowej i artystycznej), jednak inicjatywa w tym zakresie należy raczej do Ministerstwa Kultury, a także być może do Ministerstwa Edukacji i Sportu. Zapewne warto też zaczekać na wyniki prac Państwowej Komisji Akredytacyjnej w obszarze wyższego szkolnictwa artystycznego.

Warszawa, dn. 25.02.2002 r.

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 5 lutego 2002 r. znak: LP/043/30/02/V w sprawie oświadczenia złożonego przez Senatorów: Jerzego Suchańskiego i Alicję Stradomską podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 stycznia 2002 r. w sprawie działań zmierzających do przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego pn: Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych w Kielcach w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa uprzejmie informuję Pana Marszałka:

W uzasadnieniu swojego wniosku Wojewoda przedstawił sytuację ekonomiczną oraz przesłanki, które wskazują na zasadność dokonania komercjalizacji. Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych w Kielcach w celu jego prywatyzacji stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych (Dz. U. Nr 18, poz. 561 ze zm.).

W uzasadnieniu swojego wniosku Wojewoda przedstawił sytuację ekonomiczną oraz przesłanki, które wskazują na zasadność dokonania komercjalizacji. Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych w Kielcach utworzone zostały w 1991 roku zarządzeniem Nr 99, z dnia 27 grudnia 1990 roku Wojewody Kieleckiego w wyniku podziału tego przedsiębiorstwa na Kieleckie Kopalnie Surowców Mineralnych w Kielcach oraz Kopalnię Wapienia "Morawica". Przedmiotem działania przedsiębiorstwa jest wydobywanie i sprzedaż kamienia, kruszywa naturalnego, bloków marmurowych oraz produkcja i sprzedaż kruszyw budowlanych i drogowych, nawozów wapienno-magnezowych, elementów prefabrykowanych.

Z wniosku przedstawionego przez Wojewodę wynika, że stan prawny nieruchomości należących do ww. przedsiębiorstwa jest uregulowany, jednakże toczy się postępowanie administracyjne w sprawie zgłoszonego roszczenia reprywatyzacyjnego do nieruchomości przy ul. Ściegiennego w Kielcach, oznaczonej jako działka 15/1 o pow. 11.163 m2. Była współwłaścicielka i spadkobierczyni czynią od 1992 roku starania o stwierdzenie nieważności ustanowienia przymusowego zarządu państwowego nad przedsiębiorstwem. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie roszczenie oddalił, niemniej jednak sprawa zgłoszonego roszczenia jest ponownie rozpatrywana przez Ministerstwo Gospodarki Biura Oceny Legalności Decyzji Nacjonalizacyjnych - brak jest ostatecznych rozstrzygnięć w tej sprawie.

Od 1997 roku w przedsiębiorstwie realizowany był proces przygotowawczy do prywatyzacji bezpośredniej w formie oddania przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania. Jednak w związku z wycofaniem poparcia dla tej ścieżki przez większość pracowników przedsiębiorstwa, ta forma prywatyzacji została przerwana. Wobec zaistnienia konieczności ponownego dokonania wyboru ścieżki prywatyzacji Kieleckich Kopalni Surowców Mineralnych w Kielcach, uwzględniając pogarszającą się sytuację ekonomiczno-finansową przedsiębiorstwa, organ założycielski podjął decyzję o rozpoczęciu procesu przygotowawczego do prywatyzacji bezpośredniej, w formie wniesienia przedsiębiorstwa do spółki. Przedsiębiorstwo nie spełniało kryteriów ustawowych kwalifikujących do prywatyzacji bezpośredniej.

Mając na względzie problemy prawne, które mogłyby być przeszkodą w procesie prywatyzacji bezpośredniej, a dotyczące roszczenia reprywatyzacyjnego oraz brak uregulowań prawnych budynków mieszkalnych będących w posiadaniu przedsiębiorstwa, Wojewoda podjął decyzję o wycofaniu złożonego wniosku o wyrażenie zgody na prywatyzację w tym trybie (pismo z dnia 20.12.2001 r. znak GI.II.7012/3-8/01).

Zdaniem Wojewody Świętokrzyskiego po uwzględnieniu aktualnej sytuacji ekonomicznej i prawnej Kieleckich Kopalń Surowców Mineralnych w Kielcach, najkorzystniejszym rozwiązaniem dla tego przedsiębiorstwa będzie dokonanie jego komercjalizacji w celu prywatyzacji. Pozwoli to na sprawniejsze i skuteczniejsze zarządzanie przedsiębiorstwem oraz szybszą prywatyzację poprzez udostępnienie akcji potencjalnym inwestorom, przy jednoczesnym rozstrzyganiu występujących problemów prawnych.

Zgodnie z art. 4 pkt 3 i 4 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych w przypadku komercjalizacji na wniosek organu założycielskiego, dyrektora przedsiębiorstwa państwowego oraz radę pracowniczą o zamiarze komercjalizacji zawiadamia organ założycielski. Dyrektor przedsiębiorstwa państwowego jest zobowiązany doręczyć w terminie nie przekraczającym trzech miesięcy od dnia otrzymania zawiadomienia, kwestionariusz przedsiębiorstwa państwowego przeznaczonego do komercjalizacji wraz z dokumentami określonymi w przepisach, o których mowa w ww. ustawie.

Z wyrazami szacunku

Warszawa, dnia 20 lutego 2002 r.

Pan Senator
Jan Szafraniec

Otrzymałem skierowane do mnie oświadczenie Pana Senatora, złożone na 7. posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 stycznia 2002 r. dotyczące wzrastającej liczby profanacji symboli i aktów obrazy uczuć religijnych. Osoby kierujące do Pana korespondencję zbulwersowane są artystycznymi prowokacjami, polegającymi na profanacji świętości uznawanych od wieków w naszym kraju. Coraz wyraźniej i coraz śmielej prezentowane są treści, które - zdaniem Pana Senatora - kolidują z przepisem art. 31 ust. 2 Konstytucji, zobowiązującym do szanowania wolności i praw innych.

Jako przykłady tego zjawiska wskazuje Pan Senator w szczególności konkretne przypadki określone jako nadużywanie wolności twórczości artystycznej, w tym także poza granicami Polski. Zwraca Pan uwagę, że doniesienia do prokuratury w sprawie obrazy uczuć religijnych przez twórców, właścicieli galerii artystycznych, decydentów audiowizualnych i dystrybutorów kinowych kończą się z zasady umorzeniem śledztw. Oczekuje Pan interwencji Rzecznika Praw Obywatelskich "na rzecz obrony konstytucyjnych praw tych, którzy są pokrzywdzeni przez samowolę innych ,,,,,,...., których uczucia religijne i narodowe są ranione przez nieodpowiedzialność innych".

W związku z powyższym pragnę poinformować Pana Senatora, że do mego biura napływała również korespondencja z protestami przeciwko niektórym przypadkom nadużywania wolności artystycznej, które - zdaniem skarżących - obrażały ich uczucia religijne. Dotyczyła ona w szczególności ekspozycji "Irreligia" w Brukseli oraz pokazu mody w Londynie. W odpowiedzi na te protesty informowałem skarżących, iż podjęcie interwencji w tej sprawie nie jest możliwe z następujących powodów:

1. Rzecznik Praw Obywatelskich ma prawo interwencji w razie naruszenia wolności lub praw człowieka i obywatela przez organy władzy publicznej (art. 80 Konstytucji), w sygnalizowanych zaś przypadkach idzie o niewątpliwie kontrowersyjne korzystanie z wolności twórczości artystycznej (art. 73 Konstytucji) przez osoby prywatne.

3. W razie zorganizowania podobnych imprez na terenie Polski istnieje możliwość zbadania, czy nie zachodzi tu przestępstwo z art. 196 K.k. (obraza uczuć religijnych przez znieważenie publicznie przedmiotu czci religijnej lub miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych). Kompetentny w tych sprawach jest jednak urząd prokuratorski, nie zaś Rzecznik Praw Obywatelskich, który w takim przypadku mógłby jedynie przekazać sprawę zgodnie z właściwością.

Pragnę także zwrócić uwagę Pana Senatora, że przyjęta w Kodeksie karnym konstrukcja przestępstwa obrazy uczuć religijnych z pewnością nie pokrywa się z potocznym odczuciem tego pojęcia, wobec tego każdy stan faktyczny wymaga odrębnej, starannej analizy przez prokuraturę. Trudno mi natomiast ocenić, czy umarzanie postępowań w sprawach o obrazę uczuć religijnych, co - jak Pan twierdzi - jest w praktyce zasadą, nie koliduje z obowiązującym porządkiem prawnym. Mogę jedynie stwierdzić, że na takie postanowienia przysługuje wnioskodawcy zażalenie, zaś jeśli prokurator nadrzędny nie przychyli się do zażalenia, o wszczęciu lub odmowie wszczęcia postępowania decyduje niezawisły sąd. Natomiast do Rzecznika Praw Obywatelskich skargi na opieszałość prokuratury w tym zakresie nie napływały.

Generalnie rzecz biorąc sprawa nie należy do prostych i łatwych do rozwiązania przy pomocy mechanizmów prawnych. Podnoszony przez Pana Senatora obowiązek szanowania wolności i praw innych z art. 31 ust. 2 Konstytucji odnosi się także do wolności wyrażania swoich poglądów - nawet kontrowersyjnych - przez każdego, zagwarantowanej konstytucyjnym zakazem cenzury (art. 54) oraz wolności twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, a także korzystania z dóbr kultury. Granice tych wolności precyzowane są przez konkretne normy ustawowe, takie jak wymieniony art. 196 K.k., czy też art. 256 K.k. zakazujący publicznego propagowania faszystowskiego lub innego totalitarnego ustroju państwa, nawoływania do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość. Przy okazji mogę stwierdzić, że w praktyce Rzecznika Praw Obywatelskich odnotowałem kilka przypadków niechęci prokuratury do ścigania przestępstw z tego drugiego przepisu i w wyniku mej interwencji postępowania były podejmowane, kończąc się także skierowaniem aktów oskarżenia do sądów. pragnę zapewnić Pana Senatora, iż z równą stanowczością będę interweniował w przypadku otrzymania konkretnych sygnałów o odmowie ścigania przypadków obrazy uczuć religijnych wypełniających dyspozycje art. 196 Kodeksu karnego.

Jednocześnie jednak jestem przekonany, iż przepisów prawa karnego nie można stosować w sposób rozszerzający, dla penalizacji dyskusyjnych, prowokacyjnych czy nie mających nic wspólnego z wartościami artystycznymi przejawów twórczości. Tego rodzaju zjawiska nie mogą być skutecznie zwalczane przy pomocy środków prawnych - właściwym środkiem jest natomiast społeczna dezaprobata. Nie ma tu natomiast miejsca dla urzędowych aktów Rzecznika Praw Obywatelskich, który nie jest powołany do oceniania i obrony wartości artystycznych, lecz - powtórzę to raz jeszcze - praw i wolności człowieka i obywatela w razie ich naruszania przez organy władzy publicznej. Dotyczy to także wypadków, w których organy władzy publicznej dopuszczają się zaniechania w ochronie wolności i praw człowieka, w tym w ochronie przed obrazą uczuć religijnych i profanacji symboli religijnych.

Andrzej ZOLL

Warszawa, 2002.02.21

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Ustalenia tej kontroli umożliwią wytypowanie innych jednostek do kontroli oraz opracowanie tematyki kontroli.

Warszawa, dnia 21.02.2002 r.

W związku z oświadczeniem Pani Senator Marii Szyszkowskiej, wygłoszonym podczas 7 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 30 stycznia 2002 roku w sprawie wyjaśnienia przyczyn zwolnienia ze stanowiska dyrektora Tatrzańskiego Parku Narodowego - Pana Wojciecha Gąsienicy Byrcyna oraz możliwości przywrócenia go na stanowisko, z którego został odwołany, przekazuję następujące informacje.

Osobiście uważałem, że nieugięta podstawa Pana Wojciecha Gąsienicy Byrcyna w stosunku do partykularnych interesów grup nacisków i niektórych przedstawicieli środowiska lokalnego, ukierunkowanych na zyskowe przedsięwzięcia i inwestycje, dobrze służyła ochronie przyrody Tatrzańskiego Parku Narodowego. Właśnie dlatego obiecałem przywrócenie Pana Wojciecha Gąsienicy Byrcyna na stanowisko dyrektora Parku. W związku z powyższym, poprosiłem podległe mi służby o rozeznanie sytuacji i ocenę działalności powołanego przez poprzedni rząd dyrektora Parku - Pana Pawła Skawińskiego. Ocena ta wypadła pozytywnie - nie było zatem podstaw do odwołania Pana Pawła Skawińskiego ze stanowiska dyrektora Tatrzańskiego Parku Narodowego.

Jednakże, zgodnie z obowiązującym niedawno zmienionym prawej tj. Ponadzakładowym Układem Zbiorowym Pracy dla pracowników Krajowego Zarządu Parków Narodowych oraz Parków Narodowych z dnia 19 lutego 2001 roku, zastępcę dyrektora parku narodowego zatrudnia dyrektor tego Parku. W związku, z tym dyrektor Tatrzańskiego Parku Narodowego - Pan Paweł Skawiński zatrudnił Pana Wojciecha Gąsienicę Byrcyna na stanowisko zastępcy dyrektora z dniem 1 stycznia 2002 roku. W okresie od 1 stycznia do 12 marca bieżącego roku Pan Wojciech Gąsienica Byrcyn wykorzystuje zaległy urlop wypoczynkowy. Po powrocie z urlopu otrzyma zakres czynności służbowych obejmujący zagadnienia nauki i dydaktyki w Tatrzańskim Parku Narodowym.

Warszawa, dnia 21 lutego 2002 r.

W odpowiedzi na Pana pismo z 15 br. w sprawie wspólnego oświadczenia Pani Senator Wiesławy Sadowskiej i Pana Senatora Zbigniewa Gołąbka, złożonego podczas 9. posiedzenia Senatu, przedstawiam poniżej stanowisko, o które Pan prosi.

Podstawowymi dochodami Funduszu Pracy są - w przeważającej części - składki pracodawców gromadzone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz - w znacznie mniejszym stopniu - dotacja budżetowa. Stan konta Funduszu Pracy wyznacza więc przede wszystkim tempo w jakim gromadzone są składki, ich suma oraz terminy przekazywania środków przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych do dyspozycji Krajowego Urzędu Pracy.

Przygotowując (nawet kilkakrotnie w miesiącu) przekazywanie środków do powiatowych urzędów pracy musimy brać pod uwagę miesięczne kwoty przewidywanych wypłat świadczeń obligatoryjnych w całym kraju i w poszczególnych powiatowych urzędach pracy - w związku z tym nie mamy wielu możliwości indywidualnego reagowania na zmienność potrzeb. Staramy się temu zaradzić jednak nasze prośby o podjęcie w urzędach pracy wysiłku skoordynowania planów wypłat świadczeń z terminami spływu środków nie znalazły jak dotychczas należytego wsparcia.

Konkretny przypadek opisany w oświadczeniu Pani i Pana Senatora jest bardzo dobrą ilustracją omawianych problemów. Powiatowy Urząd Pracy w Radomiu otrzymał w okresie od 28 stycznia do 15 lutego środki w czterech transzach o łącznej wartości 12,3 mln zł. Stanowi to dla tego powiatu aż 92% wszystkich przewidzianych wypłat świadczeń obligatoryjnych na luty br. Gdyby nie występowało skoncentrowanie wypłat w pierwszej połowie miesiąca, sytuacja byłaby znacznie korzystniejsza, natomiast w wymienionym terminie możliwości dysponenta Funduszu zostały wyczerpane w całości.

Sytuacja taka, jak opisana w oświadczeniu Pani i Pana Senatorów jest konsekwencją opisanych wyżej zależności i uwarunkowań zewnętrznych Funduszu Pracy i nie może być skutecznie kontrolowana przez jego Dysponenta Głównego. Robimy w tej mierze wszystko co możliwe aby ustrzec urzędy pracy przed nadmiernymi kłopotami, jednak uzyskanie większej skuteczności związane jest także z planowaniem przez nie same wypłat zasiłków i świadczeń.

Barbara Banasiak

Warszawa, dnia 21 lutego 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z pismem, które wpłynęło do Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, znak LP/043/57/02/V, zawierającym treść oświadczenia złożonego na ręce Pana Marszałka przez Panią Krystynę Sienkiewicz - Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie wniesienia poprawek do zasad kontraktowania świadczeń zdrowotnych w pielęgniarskiej długoterminowej opiece domowej przez Kujawsko-Pomorską RKCh uprzejmie informuję, iż Urząd Nadzoru wszczął postępowanie wyjaśniające w przedmiotowej sprawie.

Publikowane opracowania dotyczące stanu zdrowia ludności w Polsce oraz wskaźniki demograficzne informują o coraz większym spadku liczby urodzeń i zwiększaniu się średniego czasu trwania życia, co powoduje wzrost populacji ludzi starszych. W związku z tym zmieniają się potrzeby zdrowotne naszego społeczeństwa.

Z doświadczeń innych krajów oraz po pilotażowym wprowadzeniu proponowanego produktu w kilku kasach chorych obserwuje się obniżenie kosztów leczenia oraz poprawę opieki nad pacjentem obłożnie chorym przebywającym w domu, ponieważ pielęgniarska opieka domowa jest kompleksową, wzmożoną pielęgnacją ciężko chorego przy współpracy lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, lekarza specjalisty i pielęgniarki środowiskowo-rodzinnej.

wniosek wystawiony przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej do którego zapisany jest chory (a nie przez lekarza z oddziału szpitalnego), kwalifikacja pielęgniarki domowej, zgodna wyrażona przez pacjenta lub opiekuna faktycznego.

PREZES

Warszawa, 2002.02.26

W związku z przesłanym przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 05 lutego br. znak: LP/043/17/02/V oświadczeniem Pana Senatora Jerzego Cieślaka złożonym podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 stycznia 2002 roku, w sprawie usprawnienia obsługi osób niepełnosprawnych korzystających ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych - uprzejmie wyjaśniam, że stosownie do uregulowań wynikających z reformy ustrojowej państwa, działalność funduszu uległa głębokiej decentralizacji, a znaczna część środków finansowych jest przekazywana samorządom powiatowym według algorytmu na realizację określonych ustawowo zadań. Dalsza decentralizacja zadań na szczebel powiatu nastąpiła z dniem 1 stycznia 2002 r. w wyniku zmian dokonanych ustawą z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej, ustawy o planowaniu rodziny, ustawy o ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży, ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 154, poz. 1792).

Programy celowe Pełnomocnika rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych, wymienione w oświadczeniu Pana Senatora Jerzego Cieślaka są działaniami o charakterze doraźnym i są instrumentem polityki zmierzającej do poprawy warunków życia społecznego i zawodowego osób niepełnosprawnych oraz integracji tych osób ze społeczeństwem. Głównym założeniem programów jest realizacja określonego sposobu pomocy osobom niepełnosprawnych (szczególnie z orzeczonym znacznym i umiarkowanym stopniem niepełnosprawności) udzielanej ze środków PFRON, mającej na celu ograniczenie skutków ich niepełnosprawności, a tym samym umożliwiającej im osiągnięcie większej samodzielności.

Pragnę poinformować, że rok bieżący jest ostatnim rokiem funkcjonowania większości z uruchomionych w 2000 roku programów celowych adresowanych bezpośrednio do osób niepełnosprawnych, w tym programów PEGAZ i KOMPUTER DLA HOMERA. Program DROGOWSKAZ przestał funkcjonować w związku z ustanowieniem (z dniem 1 stycznia 2002 r.), jako zadanie powiatu, dofinansowania zaopatrzenia w sprzęt rehabilitacyjny, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze przyznawane osobom niepełnosprawnym na podstawie odrębnych przepisów. Obszary B i C programu DROGOWSKAZ (zaopatrzenie w wózki o napędzie elektrycznym oraz w komputery) zostaną włączone do zmodyfikowanego programu PEGAZ.

Przegląd programów, ocen stopnia zaspokojenia zgłoszonych przez osoby niepełnosprawne potrzeb oraz możliwości finansowe PFRON stanowić będą podstawę do przygotowania propozycji rozwiązań na 2003 rok i następne. Przewidywane są zmiany rozwiązań ustawowych, w tym dotyczących dalszej decentralizacji zadań i systemu finansowania rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych oraz przekształceń organizacyjnych i zadaniowych PFRON.

Reasumując - pragnę wyrazić przekonanie, że usprawniając system powinno się dążyć do prowadzenia działań na rzecz osób niepełnosprawnych jak najbliżej miejsca zamieszkania, z wykorzystaniem instytucji lokalnych, organizacji pozarządowych oraz ludzi z najbliższego otoczenia, wrażliwych na potrzeby osób niepełnosprawnych. Stanowi to niewątpliwie jeden z warunków właściwego adresowania pomocy kierowanej do osób niepełnosprawnych i efektywnego wykorzystywania środków finansowych przeznaczonych na ten cel.

MINISTER
Up. Sekretarz Stanu

Jolanta Banach

Warszawa, dnia 26 lutego 2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W sprawie o sygn. akt I Km 174/00, prowadzonej przez Komornika Sądowego Rewiru I przy Sądzie Rejonowym w Kielcach, wniosek wierzyciela Ludowego Klubu Sportowego "Wolania" w Woli Rzędzińskiej przeciwko dłużnikowi Miejskiemu Klubowi Sportowemu "Korona" w Kielcach o wszczęcie egzekucji wpłynął w dniu 8 maja 2000 r.

Wierzyciel do wniosku egzekucyjnego dołączył tytuł wykonawczy w postaci prawomocnego wyroku zaocznego, wydanego przez Sąd Okręgowy w Tarnowie w dniu 29 lutego 2000 r. (sygn. akt I C 733/99), zaopatrzony w klauzulę wykonalności.

Jako cel postępowania egzekucyjnego zostało wskazane ściągnięcie od dłużnika należności głównej w kwocie 19.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami: od kwoty 8.000 zł od dnia 31 lipca 199 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 11.000 zł od dnia 28 listopada 1999 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w kwocie 2.003 zł.

W dniu 8 sierpnia 2000 r. komornik wystosował do dłużnika zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego, wzywając do dobrowolnego uiszczenia przez niego kwot należnych wierzycielowi.

W tym samym dniu komornik udał się do Klubu Sportowego "Korona" w Kielcach w celu dokonania zajęcia ruchomości. Czynność jednak nie doszła do skutku, ponieważ pod wskazanym przez wierzyciela adresem nie znaleziono rzeczy należących do dłużnika. Komornik stwierdził, że nieruchomość łącznie z wyposażeniem oraz ze stadionem należy do Gminy Kielce i stanowi jej własność.

W protokole z czynności komornika wyraźnie stwierdzono, że wskazane wierzytelności mają pierwszeństwo zaspokojenia w toku egzekucji przed wierzytelnością Klubu Sportowego "Wolania".

Kolejny protokół z czynności komornika został sporządzony w dniu 17 grudnia 2001 r. i stwierdzono w nim po raz drugi, iż dłużnik nie jest właścicielem nieruchomości położonej przy ul. Szczepaniaka 29, a użytkowanie przez niego obiektów w postaci pawilonu sportowego, budynku gospodarczego, budynku kas biletowych, boiska sportowego zostało potwierdzone umową użyczenia, zawartą w dniu 1 sierpnia 2001 r. pomiędzy Miastem Kielce, a Kieleckim Klubem Piłkarskim "Korona". Kopia umowy użyczenia została dołączona do akt egzekucyjnych I Km 174/00.

Oceniając tok postępowania egzekucyjnego, należy podzielić zasadność zarzutu o występowaniu w działaniu komornika pewnych okresów bezczynności, jednakże zwłoka ta nie mogła wpłynąć na bezskuteczność egzekucji. Po skierowaniu wniosku o wszczęcie egzekucji i uzupełnieniu jego braku przez wierzyciela, co nastąpiło ostatecznie na początku lipca 2000 r., komornik już na początku sierpnia 2000 r. wszczął egzekucję i podjął pierwsze czynności w sprawie. Nie doprowadziły one jednak do ustalenia jakichkolwiek składników majątkowych stanowiących własność dłużnika, a wręcz przeciwnie, Klub Sportowy w Kielcach okazał się również dłużnikiem Urzędu Skarbowego oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nawet zatem w przypadku posiadania jakichś środków finansowych, wskazane podmioty miałyby pierwszeństwo w zaspokojeniu sowich wierzytelności.

Dla oceny działań komornika nie ma również znaczenia fakt, że w dniu 1 sierpnia 2001 r. została zawarta wskazana już umowa użyczenia nieruchomości, bowiem także przed tą datą dłużnik nie miał jakichkolwiek praw do tej nieruchomości, które mogłyby być przedmiotem zajęcia. Umowa użyczenia w ogóle nie zmieniła sytuacji majątkowej dłużnika.

W przypadku występowania podejrzeń, że dłużnik dysponuje jednakże jakimś majątkiem np. rzeczami ruchomymi lub środkami finansowymi, które zostały przez niego ukryte przed egzekucją, wierzyciel może złożyć do sądu powszechnego wniosek o wyjawienie przez dłużnika majątku na zasadach i w trybie określonym przez przepisy Kodeksu postępowania cywilnego (art. 913 - 920¹ k.p.c.).

Zgodnie ze wskazanymi przepisami, wierzyciel, który wykaże, że na skutek prowadzonej egzekucji nie uzyskał w pełni zaspokojenia swej wierzytelności, może żądać zobowiązania dłużnika do złożenia wykazu majątku, z wymienieniem rzeczy i miejsca, gdzie się znajdują, przypadających mu wierzytelności i innych praw majątkowych oraz do złożenia stosownego przyrzeczenia według słów roty wskazanej w art. 913 § 1 k.p.c.

Reasumując stwierdzam, że złożenie wniosku o wyjawienie przez dłużnika majątku jest aktualnie najbardziej odpowiednim środkiem do ustalenia stanu posiadania Klubu Sportowego "Korona" w Kielcach i ewentualnego dalszego skuteczniejszego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Nie należy bowiem zapominać, że komornik nie może zastępować wierzyciela w określaniu sposobu prowadzenia egzekucji, jak i też wyboru jej rodzaju.

Z wyrazami szacunku

Barbara Piwnik

Warszawa, 2002.02.27

Uprzejmie informuję, że w związku z poruszaną w oświadczeniu, pozostającą w zakresie działania resortu pracy, sprawą "konwersji wierzytelności Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych reprezentowanego przez Krajowy Urząd Pracy z syndykiem ZM "Łucznik" S.A. w upadłości w celu zakupu dla Fabryki Broni "Łucznik" - Radom Sp. z o.o. niezbędnych gruntów, budynków i budowli", wystąpiłem do Sekretarza Komitetu Rady Ministrów z pismem z 19.02.2002 r. znak: BP-025-269/2002, DPSiR/107/II/MW/2002 proponując Komitetowi rozważenie możliwości uwzględnienia w "Strategii przekształceń strukturalnych przemysłowego potencjału obronnego w latach 2002-2003" przygotowanej przez Ministra Gospodarki, pewnych rozwiązań dotyczących wykupu stanowiącego zabezpieczenie wierzytelności FGŚP majątek spółek przemysłowego potencjału obronnego z objęciem ich akcji lub udziałów przez Agencję Rozwoju Przemysłu S.A., której kapitał byłby podwyższony w tym celu z przychodów z prywatyzacji spółek przemysłowego potencjału obronnego, przeznaczonej na dofinansowanie kosztów restrukturyzacji przemysłowego potencjału obronnego. Pozwalam sobie przekazać kopię powyższego wystąpienia, celem przybliżenia szczegółów wysuniętej koncepcji.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Hausner

Warszawa, dnia 28 lutego 2002 r.

Realizacja trzyletniego programu przezbrojenia Policji i Straży Granicznej uwarunkowana jest przede wszystkim umieszczeniem w budżecie państwa określonych kwot rezerwy celowej. Obecnie projekt budżetu, w którym ujęto stosowne kwoty, został przekazany do Senatu RP.

Wspomniany program nie jest w jakikolwiek formalny sposób związany z Fabryką Broni "Łucznik" w Radomiu, nie można zatem zagwarantować, że po uchwaleniu budżetu zakup pistoletów maszynowych i pistoletów samopowtarzalnych zostanie dokonany właśnie w tej firmie.

Należy jednak pamiętać, iż w roku ubiegłym Fabryka Broni "Łucznik" w Radomiu jako jedyny producent krajowy, otrzymała zamówienie w trybie wolnej ręki (bez przeprowadzenia procedury zamówienia publicznego) na pistolety maszynowe GLAUBERYT oraz - po przeprowadzeniu procedury zamówienia publicznego, na zasadach szczególnych w trybie negocjacji z zachowaniem konkurencji (drugim oferentem był łódzki PREXER) - zamówienie na pistolety samopowtarzalne P99/FB.

Łączę wyrazy szacunku

z up. Zbigniew Sobotka
Sekretarz Stanu

Warszawa, dn. 28.02.2002 r.

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 15 lutego 2002 r. znak: Lp/043/66/02/V oświadczeniem złożonym przez senatorów Panią Wiesławę Sadowską oraz Pana Zbigniewa Gołąbka podczas 9 posiedzenia Senatu RP w dniu 13 lutego br. dotyczącego zapewnienia środków Funduszu Pracy na wypłatę zasiłków i świadczeń przez Powiatowy Urząd Pracy w Radomiu - uprzejmie informuję, że Prezes Krajowego Urzędu Pracy - dysponent Funduszu Pracy - pismem z dnia 21 lutego br. udzieliła odpowiedzi na powyższe oświadczenie.

Ze swej strony pragnę dodać, że z uwagi na wzrastającą liczbę wypłacanych zasiłków i świadczeń wydatki na ten cel w 2002 r. stanowić będą aż 87,6% łącznych wydatków z Funduszu Pracy. Jednocześnie dodatkowym utrudnieniem utrzymania płynności ich wypłat jest nierównomierny rozkład ich wypłat w miesiącu. Najwięcej osób rejestrowało i rejestruje się na początku każdego miesiąca, czego konsekwencją jest nabywanie prawa do zasiłku lub świadczenia w I dekadzie miesiąca. Pomimo podejmowanych działań dla rozłożenia w czasie przez powiatowe urzędy pracy terminów wypłat zasiłków i świadczeń, przykład PUP w Radomiu potwierdza, że działania te nie zawsze przynoszą oczekiwane efekty.

Andrzej Zdebski

Warszawa, 2002.02.28

System dodatków mieszkaniowych funkcjonuje od dnia 12 listopada 1994 r. tj. od dnia wejścia w życie byłej ustawy z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, której podstawowym celem było przeprowadzenie reformy czynszów polegającej na odejściu od ustalania stawek czynszu najmu na szczeblu centralnym i przekazaniu kompetencji w tej sprawie gminom. Otrzymały one prawo samodzielnego kształtowania stawek czynszu. Dla ochrony lokatorów, w tym zwłaszcza znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej wprowadzono obligatoryjny system dodatków mieszkaniowych.

Nowa ustawa o dodatkach mieszkaniowych, która weszła w życie z dniem 1 stycznia br. wprowadza szereg rozwiązań wynikających z oceny funkcjonowania dotychczasowego systemu dodatków mieszkaniowych, w tym także uwzględnia wnioski zgłaszane przez gminy.

Ad 1.

Należy przy tym powołać się na komentarz autorstwa Pana prof. Tadeusza Bilińskiego Przewodniczącego Komisji Polityki Przestrzennej, Budowlanej i Mieszkaniowej oraz Pani doc. Hanny Kuleszy współautorki systemu dodatków mieszkaniowych przedstawiony jest w książce pt. "Czynsze mieszkaniowe i dodatki mieszkaniowe" z 1995 r., wydanej przez Zachodnie Centrum Organizacji i Zarządzania w Zielonej Górze, który należy uznać, iż w dalszym ciągu ma zastosowanie do obecnie obowiązujących przepisów.

Zgodnie z tym komentarzem przez gospodarstwo domowe należy rozumieć gospodarstwo prowadzone przez osoby stale razem mieszkające, co można tłumaczyć jako stale zameldowane, lecz zważywszy na różne "fikcyjne" zameldowania można to oświadczenie zweryfikować informacją z administracji o liczbie osób w mieszkaniu przyjmowaną do wliczenia opłat naliczanych na osobę w mieszkaniu.

Ad 2.

Kwestia przyznania uprawnień do ryczałtu na zakup opału, o którym mowa w art. 6 ust. 7 ustawy była wszechstronnie rozpatrywana, w tym także rozważano możliwość wprowadzenia zamiast tego ryczałtu refundacji poniesionych wydatków na podstawie przedstawionych rachunków. Rozwiązanie takie jednak nie jest możliwe, z uwagi na to, że ryczałt jest rekompensatą wydatków na zakup opału dla osób zajmujących lokale nie wyposażone w instalacje centralnego ogrzewania, instalacje centralnej ciepłej wody oraz gazu przewodowego. Natomiast sposób ogrzewania lokalu lub podgrzewania wody może być różny np. przy pomocy energii elektrycznej a ta jest równocześnie zażywana na inne cele np. oświetlenie lokalu, zatem wydzielenie wydatków na ogrzewanie lokalu lub podgrzewanie wody jest niemożliwe. Podobnie w przypadku ogrzewania piecowego rachunek na zakup np. węgla będzie również obejmował węgiel, który będzie spalany na przygotowanie posiłków.

Należy przy tym dodać, iż szczegółowe zasady ustalania ryczałtu zawiera rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817). W przypadku gospodarstw, które zajmują lokale nie wyposażone w instalację doprowadzającą energię cieplną do celów ogrzewania, w instalację ciepłej wody lub gazu przewodowego z zewnętrznego źródła znajdującego się poza lokalem mieszkalnym przyznaje się ryczałt będący częścią dodatku mieszkaniowego z przeznaczeniem na zakup opału. Wydatki z tytułu braku instalacji przyjęte w § 3 ust. 1 tego rozporządzenia są następujące:

1. Jeżeli lokal mieszkalny nie jest wyposażony w instalację doprowadzającą energię cieplną do celów ogrzewania, za wydatek stanowiący podstawę obliczania ryczałtu na zakup opału uznaje się równowartość 5 kilowatogodzin energii elektrycznej według rachunku za ostatni okres rozliczeniowy, z wyłączeniem opłaty abonamentowej oraz stałych opłat miesięcznych, na 1 m normatywnej powierzchni użytkowej, o której mowa w art. 5, z uwzględnieniem art. 6 ust. 9 ustawy o dodatkach mieszkaniowych. Oznacza to, że wydatek został zmniejszony w stosunku do dotychczas obowiązującego tj. 7 kilowatogodzin energii elektrycznej do 5 kilowatogodzin tej energii.

2. Jeżeli lokal mieszkalny nie jest wyposażony w instalację ciepłej wody, za wydatek stanowiący podstawę obliczania ryczałtu na zakup opału uznaje się równowartość 20 kilowatogodzin energii elektrycznej według rachunku za ostatni okres rozliczeniowy, z wyłączeniem opłaty abonamentowej oraz stałych opłat miesięcznych, na każdego członka gospodarstwa. Oznacza to, że wydatek został zmniejszony w stosunku do dotychczas obowiązującego tj. 30 kilowatogodzin energii elektrycznej do 20 kilowatogodzin tej energii.

3. Jeżeli lokal mieszkalny nie jest wyposażony w instalację gazu przewodowego, za wydatek stanowiący podstawę obliczania ryczałtu na zakup opału uznaje się równowartość 10 kilowatogodzin tej energii elektrycznej w gospodarstwie jednoosobowym według rachunku za ostatni okres rozliczeniowy, z wyłączeniem opłaty abonamentowej oraz stałych opłat miesięcznych oraz równowartość 2 kilowatogodzin na każdą dodatkową osobę. Należy również zauważyć, iż przejęty wydatek w tym ostatnim przypadku jest niewielki bowiem, gdy cena 1 kWh wynosi np. 0,30 zł to dla gospodarstwa domowego składającego się z 3 osób wynosi: (10 kWh + 2 x 2 kWh) x 0,30 zł co daje 4,20 zł.

Ad 3.

Kwestia przyznawania dodatków osobom dobrze sytuowanym była podnoszona przez gminy i dlatego m.in. znalazła odzwierciedlenie w przepisach zawartych w art. 7 ww. ustawy o dodatkach mieszkaniowych.

Zgodnie z przepisem ust. 3 tego artykułu organ przyznający dodatek mieszkaniowy, czyli prezydent, burmistrz lub wójt może odmówić przyznania dodatku, jeżeli w wyniku przeprowadzenia wywiadu środowiskowego ustali, że występuje rażąca dysproporcja między niskimi dochodami wykazanymi w złożonej deklaracji, a faktycznym stanem majątkowym wnioskodawcy, nieuzasadniająca przyznania pomocy finansowej na wydatki mieszkaniowe.

Na podstawie upoważnienia zawartego w ust. 15 w omawianym artykule Minister Infrastruktury wydał w dniu 27 grudnia 2001 r. rozporządzenie które określa sposób przeprowadzania wywiadu środowiskowego, wzór kwestionariusza wywiadu oraz wzór oświadczenia o stanie majątkowym wnioskodawcy i innych członków gospodarstwa domowego, a także wzór legitymacji pracownika upoważnionego do przeprowadzenia tego wywiadu (Dz. U. Nr 156, poz. 1828). W ramach tego wywiadu wnioskodawca składa oświadczenie o stanie majątkowym członków gospodarstwa domowego, w tym szczegółowe dane w zakresie posiadanych nieruchomości, ruchomości oraz zasobów pieniężnych, co pozwoli na ocenę stanu majątkowego.

Na podstawie przeprowadzonego wywiadu w wielu przypadkach będzie możliwość odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego dla gospodarstw, które dotychczas pomimo dobrej sytuacji majątkowej takie dodatki otrzymywały, co budziło sprzeciw w lokalnych społecznościach.

Ad 4.

Sprawa ustalenia dochodów dla osób prowadzących działalność gospodarczą była wszechstronnie rozpatrywana, w tym także możliwość potwierdzania tego dochodu przez urząd skarbowy. Mając na uwadze, że dochody dla celów ustalenia uprawnień do dodatku mieszkaniowego są przyjmowane z okresu trzech miesięcy poprzedzających datę złożenia wniosku, to urząd skarbowy nie posiada możliwości sprawdzenia wysokości dochodów w tym okresie. Należy dodać, że kwestia dotycząca ustalenia dochodów dla osób prowadzących działalność gospodarczą była rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 18 stycznia 200 r. sygn. akt K. 17/99 (Dz. U. Nr 5, poz. 67) uznał, iż przepisy regulujące w poprzednim okresie tj. w byłej ustawie z dnia 2 lipca 1994 roku o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych były niezgodne z Konstytucją. W świetle tego wyroku należy przyjmować dla tych osób takie dochody jakie wykazują w deklaracjach dochodowych przy składaniu wniosku o przyznanie dodatku mieszkaniowego.

W tej sytuacji wyrażam opinię, iż dla osób prowadzących działalność gospodarczą można wykorzystać możliwość przeprowadzenia wywiadu środowiskowego, o którym mowa wyżej w Ad 3. Kwestia ta jest uregulowania w art. 7 ust. 13 który stanowi, iż na żądanie organu przyznającego dodatek mieszkaniowy osoba pobierająca dodatek jest obowiązana udostępnić dokumenty potwierdzające wysokość dochodów wykazanych w deklaracji o wysokości dochodów. Organ wydający decyzję może także pożądać dokumentów potwierdzających łączną kwotę wydatków na mieszkanie za ostatni miesiąc na podstawie przepisu zawartego w pkt 12 załącznika nr 1 do rozporządzenia Rady ministrów z dnia 28 grudnia 2001 r. w sprawie dodatków mieszkaniowych (Dz. U. Nr 156, poz. 1817).

Ad 5.

Ad 6.

2) rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 27 grudnia 2001 r. w sprawie sposobu przeprowadzania wywiadu środowiskowego, wzoru kwestionariusza wywiadu oraz oświadczenia o stanie majątkowym wnioskodawcy i innych członków gospodarstwa domowego, a także wzór legitymacji pracownika upoważnionego do przeprowadzenia wywiadu (Dz. U. Nr 156, poz. 1828).

Ad 7.

Należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 21 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733) rada gminy m.in. przyjmuje zasady polityki czynszowej co oznacza, że dla nowych umów najmu może przyjąć wyższe stawki czynszu, a zatem nie będzie miała zastosowania obniżka dotacji. Zgodnie z art. 10 ustawy wypłata dodatków mieszkaniowych jest zadaniem własnym gmin, które na ten cel otrzymują dotacje celowe z budżetu państwa na dofinansowanie, w granicach kwot określonych corocznie w ustawie budżetowej.

Z wyrazami szacunku

Podsekretarz Stanu

Marek Bryx

Warszawa, dnia 28 lutego 2002 r.

Szanowny Panie Marszałku!

Na podstawie zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego, potwierdzono, że 65% akcji tej Spółki, sprzedano rodzinie p. Komorowskich za cenę ponad 20-krotnie niższą od wartości wskazanej w wycenie sporządzonej przez Spółkę z o.o. "Pro-Inwest-International" w Warszawie. Sprzedaży tej dokonano pomimo jednoczesnego zgłoszenia Prezesowi Agencji Prywatyzacji szeregu wątpliwości przez Dyrektora Janusza Krynickiego z Agencji Prywatyzacji i innych członków Zespołów ds. Prywatyzacji co do trybu i ceny sprzedaży tych akcji.

Karol Napierski

Warszawa, dnia 26 lutego 2002 r.

Wystawa zatytułowana Irreligia - Morfologia nie-sacrum w sztuce polskiej XX wieku została zorganizowana przez prywatną galerię atelier 340 Muzeum prowadzoną przez pana Wodka Majewskiego - od lat zamieszkałego w Belgii plastyka polskiego pochodzenia. Otwarcie wystawy nastąpiło w dniu 5 października równocześnie w czterech miejscach: w galerii atelier 340 Muzeum, na dziedzińcu Ratusza brukselskiego, w kościele pod wezwaniem Matki Boskiej z Lourdes oraz w kościele św. Mikołaja. Ekspozycja uzyskała poparcie, co wynika także z powyższego zestawienia miejsc prezentacji, władz samorządowych Brukseli i zarządzających parafiami wymienionych kościołów.

Według deklaracji organizatora, wystawa miała stanowić punkt wyjścia do refleksji nad rolą religii i kościoła w XX wieku i ukazywać artystyczną wizję społecznych i mentalnych przemian im towarzyszących. Prezentacja składała się ze 150 prac 41 polskich artystów, poczynając od autorów tworzących na początku lat 20-ych minionego wieku, a kończąc na przedstawicielach najmłodszego pokolenia. Znalazły się na niej m.in. Prace Bronisława Linkego, Władysława Hasiora, członków grupy Łódź Kaliska, ale choć znaczna większość prezentowanych autorów może dawać gwarancję wysokiej jakości artystycznej wystawy, to jednak prace niektórych innych autorów, jak choćby Adama Rzepeckiego - ukazująca Matkę Boską Częstochowską z dorysowanymi wąsami, lub obraz Marka Sobczyka - Samobiczowanie, z centralną figurą Chrystusa "biczowanego" moczem przez postacie Żyda i Araba, mogą być odbierane jako szokujące i znieważające treści i symbole nie tylko religii katolickiej, ale także wyznawców należących do innych kościołów chrześcijańskich.

Chcę stwierdzić jasno, że autorytet Ministerstwa Spraw Zagranicznych nie został w żadnym stopniu zaangażowany w powstanie wystawy Irreligia, choć organizatorowi wystawy przyświecał początkowo i taki zamiar. Odrzucona została jego próba włączenia wystawy do programu odbywającego się właśnie w Belgii festiwalu Europalia 2001 - Polska, którego celem, w ramach programu promocji członkostwa Polski w Unii Europejskiej, było budowanie pozytywnego wizerunku naszego kraju przez przybliżenie odbiorcom w Belgii i krajach Beneluksu najwartościowszych osiągnięć polskiej kultury. Uznając jej projekt za bardzo kontrowersyjny, naruszający uczucia religijne, ale i poczucie smaku artystycznego. Ambasador RP w Brukseli Jan Piekarski odmówił zarówno objęcia wystawy swoim patronatem, obecności na jej otwarciu, jak i wszelkiej innej pomocy w jej realizacji. Poinformował ponadto na czas nuncjusza apostolskiego w Królestwie Belgii o charakterze wystawy, oświadczając przy tym, że nie pozostaje ona w żadnym związku z programem polskiego udziału w festiwalu Europalia, ani z promocją kultury polskiej kierowanej przez niego placówki. Informacje o takiej treści przekazał również w formie komunikatu prasowego belgijskim mediom.

Stwierdzam zatem, że służby dyplomatyczne rządu Rzeczypospolitej Polskiej uczyniły we właściwym czasie wszystko, aby wyrazić swoją dezaprobatę dla projektu wystawy i zdystansować się wobec niej, podkreślając tym samym, że nie jest ona w żadnej mierze reprezentatywna dla kultury polskiej i wartości konstytuujących ją w przeszłości i współcześnie. Nie można jednak oczekiwać od Rządu roli administracyjnego cenzora i recenzenta działalności prywatnej, niezależnej ani od niego, ani też, jak w wypadku tej wystawy, od rządu państwa, z którym utrzymujemy stosunki dyplomatyczne, ale który z tych samych powodów, nie będąc jej podmiotem organizacyjnym, nie może mieć na nią wpływu.

Wydarzenia takie jak wystawa Irreligia w Brukseli, czy pokaz kolekcji strojów Arkadiusza Weremczuka w Londynie, a pewnie jeszcze wiele innych, o których nie jest aż tak głośno. budzą z całą pewnością uzasadniony niepokój społeczny, o czym świadczą liczne protesty różnych grup i środowisk. Wywołują jednocześnie bardzo trudną i nie pozbawioną ambiwalentnych odcieni refleksję na temat granic sztuki i wolności artysty. Towarzyszy ona każdemu aktywnemu uczestnikowi życia społecznego, każdemu twórcy i odbiorcy kultury. Każdy z nich ustala je w ciągłym dialogu własnego sumienia ze zwyczajowo obowiązującymi normami ideowymi, obyczajowymi i artystycznymi. To nic nowego w świecie kultury. W tym dialogu wszyscy poruszają się po wąskiej i trudnej do ścisłego wytyczenia granicy pomiędzy tym, co jest działaniem społecznie i artystycznie akceptowanych i tym, co takiej akceptacji nie uzyskuje. Sędziów w sporach o to, którędy powinna ona przebiegać jest pewnie wielu, ale o dwóch chciałbym tu wspomnieć: jednym jest odbiorca kultury, a drugim demokratyczna konstytucja, której instrumentem są zasady i przepisy prawne. Najsurowszym sędzią jest odbiorca ferujący swoim stosunkiem do dzieł twórców nieodwracalne i najbardziej obiektywne wyroki. Dajmy przede wszystkim jemu możliwość i czas na osądzanie, a w przypadkach koniecznych pozostawmy tę możliwość wynikającemu z demokratycznej konstytucji prawu. Rząd demokratycznej Rzeczypospolitej Polskiej w żaden sposób nie angażował jej autorytetu w przedsięwzięcia, które mogą być poczytane za profanację wartości religijnych i mogą ranić uczucia wierzących bez względu na to, jaką wiarę wyznają. Nie pretendował też do roli administracyjnego cenzora działalności twórczej. Obecny rząd nie podaje w wątpliwość celowości i potrzeby kontynuowania tej dobrej tradycji, podobnie jak i potrzeby wspierania tylko takich przedsięwzięć promujących Polskę przez kulturę, które służą jej dobremu imieniu i budowaniu obiektywnego wizerunku naszego kraju, w którym nie mieściło się i nie mieści społecznie akceptowane przyzwolenie n a znieważanie przekonań i uczuć religijnych.

Warszawa, 28.02.2002 r.

Pan
Longin Pastusiak
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Według założeń planu przywrócenia równowagi finansowej Podlaska RKCh uruchomiła fundusz rezerwowy, który zgodnie z ustawą o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, zwaną dalej "ustawą o puz", przeznaczyła na sfinansowanie różnicy spowodowanej przewagą kosztów działalności bieżącej nad przychodami. W wyniku realizacji założeń planu przywrócenia równowagi finansowej znacznej poprawie uległa sytuacja finansowa kas, pozwalająca na bieżące realizowanie zobowiązań, bez konieczności korzystania z debetu na rachunku bieżącym. W 2001 r. Podlaska RKCh uzyskała nadwyżkę przychodów nad kosztami w kwocie 45.957,28 tys. zł. Z analizy sprawozdania finansowego za IV kwartał 2001 r. wynika, że koszty świadczeń zdrowotnych ogółem, zostały wykonane tylko w 93,8%, a co za tym idzie, kasie zostało jeszcze do wykorzystania 42.268,2 tys. zł. Zgodnie z ustawą o rachunkowości ww. nadwyżkę można podzielić lub pokryć wynik finansowy po wyrażeniu przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu a następnie zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający. Zgodnie z art. 131 d ustawy o puz, nadwyżkę przychodów nad kosztami kasy chorych w danym roku przeznacza się na:

Uprzejmie informuję, że szacunki przychodów kas chorych ze składek na 2002 rok były dokonywane metodami wykorzystywanymi w dotychczasowej praktyce, w oparciu o dotychczasowe źródła informacji (dane o przypisach składek z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego za rok 2001). Nadmieniam, iż nie ma innych źródeł danych o napływających do kas chorych składkach niż dwa wyżej wskazane.

• Uzupełniające informacje, dotyczące wskaźników makroekonomicznych wykorzystywanych przy konstrukcji ustawy budżetowej na rok 2002 uzyskano z Ministerstwa Finansów. Na ich podstawie dokonano przeliczeń danych źródłowych z 2002 roku na rok 2002.

• Ostatnie szacunki (z grudnia 2001 r.) uwzględniają zmiany tekstu ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym w związku z wprowadzeniem niektórych tzw. ustaw okołobudżetowych, tj.:

• ustawy z dnia 29 grudnia 2001 roku o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym [...] (DzU.01.154.1796),

• ustawy z dnia 29 grudnia 2001 roku o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych [...] (DzU.01.154.1801).

W stosunku do zapisów dotychczasowych wyżej wspomniane ustawy wprowadziły następujące zmiany:

e) przywrócono dotychczasowe zasady ubezpieczenia żołnierzy zawodowych MON na okres 2002 roku.

W szacunkach przychodów w części pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych materiały źródłowe podają przepisy składki na dany miesiąc w danej kasie chorych dla danego tytułu ubezpieczenia powiązany nie z liczbą ubezpieczonych jako osób fizycznych, lecz z liczbą "zgłoszeń" w ramach danego tytułu ubezpieczenia. Dodawana jest przy tym uwaga, iż "ubezpieczony występuje w raporcie tyle razy, ilu płatników przesłało za niego dokumenty rozliczeniowe za dany okres".

W swoich raportach ZUS nie agreguje wystąpień danej osoby i tym samym można uznać, iż nie da się ustalić związku liczby ubezpieczonych płacących składkę na ubezpieczenie zdrowotne jako osób fizycznych z liczbą ubezpieczonych wykazywaną w raportach ZUS. Dlatego też liczba (udział) ubezpieczonych w danej kasie płacących składkę na ubezpieczenie zdrowotne jako osób fizycznych nie była - poza symulacjami na 1999 rok, gdy nie dysponowano jeszcze informacjami z ZUS i KRUS - nigdy podstawą szacunku przychodów kasy ze składek na rok następny. Szacunków tych dokonywano uwzględniając liczbę ubezpieczonych w ramach danego tytułu ubezpieczenia.

Symulacje przychodów kas chorych ze składek na 2002 rok przeprowadzone w miesiącu grudniu 2001r. (przychody brutto przy założeniu 100% ściągalności składki oraz wysokości stawki składki na poziomie 7,75%), określiły je w wysokości 27.207,4 mln zł (24.679,4 mln zł poprzez ZUS), a w przypadku Podlaskiej RKCh w wysokości 646,9 mln zł (496,6 mln zł poprzez ZUS).

Zwracam uwagę, że problem zmniejszania dysproporcji między kasami chorych rozwiązywany jest za pomocą rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie algorytmu wyrównania finansowego między kasami chorych.

Informuję jednocześnie, że aktualnie w Ministerstwie Zdrowia we współpracy z Urzędem Nadzoru, prowadzone są prace nad mechanizmami zmierzającymi do poprawy sytuacji w ochronie zdrowia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności poprawy sytuacji finansowej niektórych kas chorych.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA
Sekretarz Stanu

Ewa Kralkowska

Warszawa, 01.03.2002 r.

W ramach Programu Zintegrowane Ratownictwo Medyczne Minister Zdrowia przeznaczył i przeznacza nadal środki finansowe na dofinansowanie zakupu sprzętu niezbędnego do uruchomienia sieci Centrów Powiadamiania Ratunkowego na terenie całego kraju. W pierwszej kolejności w latach 2002 i 2001 środki finansowe otrzymały jednostki, które były w stanie zapewnić możliwie szybkie i sprawne rozpoczęcie pracy Centrum Powiadamiania Ratunkowego oraz miały zabezpieczenie funduszy na jego bieżące funkcjonowanie.

Minister Zdrowia nie miał jednak i nie ma ani możliwości prawnych ani środków finansowych, które mógłby przeznaczyć na pokrycie kosztów bieżącego funkcjonowania Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Tarnowie.

Ewa Kralkowska

Warszawa, dn. 01.03.2002 r.

Zagrożenie powodziowe na rz. Dunajec w rejonie miejscowości Bobrowniki Małe, Komorów i Gosławice gm. Wierzchosławice oraz Bobrowniki Wielkie g. Żabno jest skutkiem nie tyle erozyjnego działania wód Dunajca, co przede wszystkim prowadzonej eksploatacji żwirów w latach 50-ych i 60-ych na terenach międzywala. Eksploatator nie wykonywał żadnych zabezpieczeń filarów ochronnych.

Problem istniejącego zagrożenia powodziowego był zgłaszany do Ministerstwa Środowiska wielokrotnie. Środki budżetowe, jakimi dysponował RZGW na przestrzeni ostatnich czterech lat na utrzymanie i eksploatację rzek i obiektów hydrotechnicznych, były niewspółmiernie małe w stosunku do występujących potrzeb. Konieczna była bardzo wnikliwa ocena każdego z podejmowanych przedsięwzięć. Również środki z rezerwy celowej budżetu państwa, jakie otrzymały podległe resortowe jednostki budżetowe gospodarki wodnej w ostatnim roku, nie zaspokoiły choćby 10 % zgłoszonych potrzeb.

Przedmiotowe zadanie zostało oszacowane na ok. 7 mln zł i ujęte w planie robót RZGW Krajów na 2002 r. oraz przewidziane do sfinansowania z awizowanego kredytu Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

Warszawa, dnia 28 lutego 2002 r.

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Gerarda Czai złożonym podczas VIII posiedzenia Senatu w dniu 8 lutego 2002 roku w sprawie zaniechania przez budżet państwa finansowania szczepień ochronnych przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B dla pacjentów przed planowanymi zabiegami operacyjnymi przekazaną przy piśmie Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej znak LP/043/46/02/V z dnia 13 lutego 2002 roku uprzejmie informuję:

W grudniu 2001 roku wprowadzono rozporządzeniem zmieniającym z dnia 19 grudnia 2001 roku (Dz. U. z 2001 r., Nr 148, poz. 1662) zmianę rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 6 lipca 1998 roku w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciwko chorobom zakaźnym (DZ. U. z 1998 r., Nr 94, poz. 600 z późn. zm.) w jego części odnoszącej się do finansowania szczepień zalecanych przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B. W związku z powyższym Główny Inspektorat Sanitarny poinformował pismem GIS-EPO-462/3-1/01 z dnia 15 stycznia 2002 roku dyrektorów stacji sanitarno-epidemiologicznych o dokonanej przez Ministra Zdrowia zmianie obowiązującej w tym zakresie regulacji prawnej. Wspomniane pismo miało więc wyłącznie charakter informacyjny i skierowane było do wiadomości pionu epidemiologicznego Inspekcji Sanitarnej, a nie było decyzją lub też zarządzeniem Głównego Inspektora Sanitarnego, gdyż ich wydawanie w sprawach już uregulowanych ustawowo lub w drodze rozporządzenia nie leży w jego kompetencjach jako organu administracji (w załączeniu treść pisma powołanego w oświadczeniu). Wbrew temu co oświadczył Pan senator G. Czaja znowelizowane rozporządzenie w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciwko chorobom zakaźnym nie znosi wykonywania zalecanych szczepień ochronnych przeciw wzw B u osób przed planowanym zabiegiem operacyjnym, a jedynie wprowadza sposób finansowania wykonywania tych szczepień na ogólnych zasadach tj. jednakowych dla wszystkich innych zalecanych szczepień ochronnych.

W związku z katastrofalną sytuacją epidemiologiczną wzw B na początku lat dziewięćdziesiątych wprowadzone zostały do kalendarza szczepień ochronnych w 1994 roku powszechne obowiązkowe szczepienia przeciw wzw b u noworodków i niemowląt oraz szczególnie narażonych na zakażenie osób z bezpośredniego otoczenia osób już wcześniej zakażonych. Niemożność szybkiej poprawy stanu sanitarno-epidemiologicznego placówek ochrony zdrowia, w tym niemożność szybkiego wprowadzenia właściwych metod sterylizacji sprzętu stosowanego do wykonywania zabiegów operacyjnych spowodowały wprowadzenie decyzją Głównego Inspektora Sanitarnego w 2993 roku finansowania szczepień ochronnych u osób przed zabiegami operacyjnymi i u przewlekle chorych o wysokim ryzyku zakażenia wirusem HBV, jako posunięcia w swoim zamierzeniu doraźnego i mającego charakter pomocniczy w stosunku do innych działań mających na celu przecięcie dróg szerzenia się zakażenia.

W latach 1994-1997 szczepienie wspomnianych grup ryzyka było szczepieniem obowiązkowym, następnie jedynie szczepieniem zalecanym, finansowanym z budżetu ministra zdrowia. Od 1998 roku zapis ten został powtórzony w wymienionym na wstępie rozporządzeniu Ministra Zdrowia i obowiązywał do końca ubiegłego roku. Zapis ten (w załączniku nr 1 do rozporządzenia - część II A - szczepienia zalecane finansowane z budżetu MZ) nie obejmował jednak, jako wskazania do szczepienia finansowanego z budżetu ministra zdrowia, wielu czynności zabiegowych (zabiegów stomatologicznych, zabiegów endoskopowych, iniekcji lub drobnych zabiegów chirurgicznych) mogących stanowić istotne ryzyko zakażenia wirusem HBV.

Już w chwili wyboru takiej drogi zapobiegania wzw B posunięcie to spotkało się z niezrozumieniem a nawet stanowczą krytyką ze strony Światowej Organizacji Zdrowia i jest oceniane jako nieetyczne. Tak wybiórczo stosowana profilaktyka chroni bowiem wyłącznie tylko przed zakażeniem jednym z wielu czynników chorobotwórczych odpowiedzialnym za jatrogenne zakażenia w placówkach leczniczych. Nie stanowi zabezpieczenia przed innymi czynnikami chorobotwórczymi przenoszonymi drogą naruszenia ciągłości tkanek takimi jak np. zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV) lub wirusem nabytego niedoboru odporności (HIV).

W latach 1993-2001 zaobserwowano korzystne zmiany w zakresie sytuacji epidemiologicznej wirusowego zapalenia wątroby typu B - tj. 6 krotny spadek zapadalności - co sytuuje zapadalność w Polsce na poziomie zbliżonym do zapadalności w krajach wysoko rozwiniętych. Obserwuje się jednocześnie narastanie problemu zakażeń innymi czynnikami odpowiedzialnymi za zakażenia szpitalne, w tym szczególnie wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Poprawa diagnostyki w tym zakresie pozwala na wykrywanie bezobjawowych zakażeń tym wirusem prowadzących jednak do odległych następstw chorobowych takich jak marskość wątroby i rak pierwotny wątroby. Prawdopodobnie już w roku 2002 liczba rozpoznanych zakażeń wirusem HCV przewyższy liczbę zakażeń wirusem HBV. W związku z powyższym niezbędne jest położenie większego nacisku na profilaktykę nieswoistą, zwłaszcza na poprawę warunków sanitarno-higienicznych i warunków sterylizacji sprzętu wielokrotnego użytku, a co za tym idzie stopniowe odchodzenie od tak wybiórczo pojmowanej profilaktyki zakażeń szpitalnych na rzecz ogólnej poprawy sytuacji w tym zakresie. Działania profilaktyczne w zwalczaniu zakażeń szpitalnych nie mogą sprowadzać się jedynie do szczepień i być alternatywą dla poprawy stanu sanitarnohigienicznego. Powinny polegać przede wszystkim na poprawie warunków sanitarnohigienicznych wykonywania świadczeń diagnostyczno-leczniczych. Przestrzeganie nieswoistych procedur zapobiegających występowaniu zakażeń szpitalnych (tj. właściwa sterylizacji i dezynfekcja) oraz nieustanne podnoszenie wiedzy personelu medyczne w odniesieniu do dróg szerzenia się tych zakażeń daje jedyną gwarancję zmniejszenia częstości zakażeń wszystkimi czynnikami chorobotwórczymi mogącymi wywoływać zakażenia szpitalne, również tymi przeciwko którym nie jest możliwe uodpornienie w drodze szczepień jak np. wzw C, zakażenie HIV.

W zakresie sterylizacji odgrywającej decydującą rolę w zapobieganiu zakażeniom wirusami hepatotrowymi uzyskano w Polsce zasadniczą poprawę. W chwili obecnej dąży się aby podstawowym sposobem wyjaławiania zarówno w publicznych jak niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej oraz indywidualnych praktykach lekarskich stała się sterylizacja parą wodną w autoklawach, w miejsce jeszcze nagminnie wcześniej stosowanych tzw. sterylizatorów na suche powietrze. Metoda ta nie była nigdy zalecana w innych krajach ze względu na często brak skuteczności wyjaławiania podczas jej stosowania. Upowszechnia się również sprzęt jednorazowego użytku sterylizowany metodami przemysłowymi.

Pragnę jednocześnie zauważyć, że wspomniany zapis rozporządzenia o finansowaniu szczepień przeciw wzw B był nadużywany przez zakłady opieki zdrowotnej, które zmuszały chorych zgłaszających się niejednokrotnie do drobnego zabiegu chirurgicznego do wykonania szczepienia, a nawet bezprawnie uzależniały wykonanie zabiegu od wcześniejszego zaszczepienia się przeciw wzw B. Uważam, że stanowiło to próbę uwolnienia się od odpowiedzialności i ewentualnych roszczeń odszkodowawczych za zakażenie. To na zakładzie opieki zdrowotnej i osobiście na każdym fachowym pracowniku medycznym spoczywa obowiązek wykonywania świadczeń medycznych i czynności pielęgnacyjnych w sposób ograniczający możliwość jatrogennego zakażenia. Za nieprzestrzeganie tej zasady mogą być oni pociągnięci do odpowiedzialności zawodowej oraz na drodze cywilnej.

Program Szczepień Ochronnych jest jednym ze sposobów realizacji przez Ministra Zdrowia polityki zdrowotnej. Uważam, że oznacza to prawo do wyboru priorytetowych celów tej polityki oraz metod i środków ich osiągania w celu pełniejszej realizacji celu nadrzędnego, jakim jest poprawa wskaźników zdrowia ludności w skali populacji. Minister Zdrowia nie powinien prowadzić polityki zdrowotnej "sankcjonującej" niedomogi sanitarno-higieniczne, a nawet błędy w sztuce lekarskiej. Utrzymanie powszechnej praktyki "quasi obowiązkowych" szczepień przeciw wzw B byłoby odebrane jako przyzwolenie Ministra Zdrowia na złe warunki sanitarno-higieniczne w placówkach leczniczych, a przez to wstrzymywałoby dalsze działania mające na celu ich poprawę.

W przypadku profilaktyki zakażeń szpitalnych działania powinny sprowadzać się do ograniczania przyczyn zakażeń, a nie na wybiórczym zapobieganiu ich skutkom.

Od strony merytorycznej wprowadzona zmiana rozporządzenia uzyskała pełną akceptację środowisk eksperckich w osobach konsultantów krajowych w dziedzinach chorób zakaźnych, higieny i epidemiologii oraz Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy Głównym Inspektorze Sanitarnym. Wycofanie się ze szczepień przedoperacyjnych było przewidziane po obniżeniu się zapadalności na wzw B poniżej 10,0 na 100 000 tj. do poziomu zapadalności w krajach zachodnioeuropejskich. Ponieważ już w 1999 r. zapadalność wyniosła 9,1 na 100 000 ludności przewidziano dokonanie stosownej zmiany w kalendarzu szczepień po 2000 roku. Wstępne dane epidemiologiczne za rok 2001 wskazują na dalsze obniżenie się zapadalności na wzw B do 6,2/100 000 ludności.

Odrębnym zagadnieniem jest aspekt prawny wiążący się z obowiązywaniem przepisu zawartego w art. 38 ustawy z dnia 6 września 22001 roku o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U.. z 2001 Nr 126, poz. 1384) dopuszczającego stosowanie przez okres do jednego roku przepisów wykonawczych wydanych jeszcze na podstawie wcześniej obowiązującej ustawy o chorobach zakaźnych do czasu wydania nowych przepisów wykonawczych, o ile nie są one sprzeczne z obowiązującą ustawą. W mojej opinii dokonana zmiana wspomnianego na wstępie rozporządzenia nie jest sprzeczna z obowiązującą ustawą o chorobach zakaźnych i zakażeniach. Delegacja zawarta w art. 14 ust. 8 ustawy upoważnia Ministra Zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych, zasad ich przeprowadzania i dokumentowania, zaś delegacja zawarta w art. 18 ust. 1 upoważnia do ogłoszenia w drodze rozporządzenia wykazu zalecanych szczepień ochronnych dla poszczególnych grup ludności z uwzględnieniem bieżącej sytuacji epidemiologicznej chorób zakaźnych i zaleceń Światowej Organizacji Zdrowia. Szczepienie osób przed planowanym zabiegiem operacyjnym i przewlekle chorych było w rozporządzeniu w sprawie zasad przeprowadzania szczepień ochronnych przeciwko chorobom zakaźnym od samego początku przewidziane jako szczepienie zalecane. Pragnę zauważyć, że art. 18 ust. 3 ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach uchwalonej jeszcze przez Parlament poprzedniej kadencji wyraźnie stanowi, że koszt zakupu preparatu do szczepień zalecanych (takim szczepieniem jak już wcześniej stwierdziłem jest szczepienie przeciw wzw B u osób u których ryzyko zakażenia wynika z narażenia na ekspozycję związane z przerwaniem ciągłości tkanek, np. podczas zabiegu operacyjnego) ponosi osoba poddająca się szczepieniu.

Gdyby nawet utrzymać w treści rozporządzenia zapis o finansowaniu z budżetu Ministra Zdrowia szczepienia zalecanego przeciw wzw B u osób przewlekle chorych i przed planowanym zabiegiem operacyjnym, to zapis ten byłby sprzeczny z obowiązującą ustawą o chorobach zakaźnych i zakażeniach w aspekcie dotyczącym sposobu finansowania zakupu preparatu szczepionkowego. Pragnę jednocześnie potwierdzić, że zgodnie z art. 18 ust. 5 ustaw o chorobach zakaźnych i zakażeniach koszty wykonania szczepienia zalecanego u osób ubezpieczonych są finansowane na zasadach określonych w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym tj. jak przed zmianą wspomnianego we wstępie rozporządzenia w sprawie przeprowadzania szczepień ochronnych przeciwko chorobom zakaźnym.

Nie mogę się zgodzić również z sugestią Pana Senatora G. Czai, że działania Ministra Zdrowia stoją w sprzeczności w kierunkami wytyczonym w ramowym dokumencie pt. Narodowa ochrona zdrowia - strategiczne kierunki działań Ministra Zdrowia w latach 2002-2003. Jak już stwierdziłem i uzasadniłem wcześniej ograniczenie częstości ogółu zakażeń szpitalnych powinno być osiągane przede wszystkim drogą poprawy warunków sanitarno-higienicznych leczenia, zaś szczepienia ochronne winny odgrywać rolę jedynie pomocniczą. Informuję również, że środki finansowe pozostałe w wyniku zmniejszenia wielkości zakupu szczepionki przeciw wzw B zostaną przeznaczone na rozszerzenie programu obowiązkowych szczepień ochronnych dzieci.

Z wyrazami szacunku

MINISTRA ZDROWIA
Sekretarz Stanu

Ewa Kralkowska