Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 14 grudnia br. Do Senatu została przekazana 17 grudnia i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ustawodawstwa i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawiła senator Aleksandra Koszada. Senator poinformowała, że komisja na swoim posiedzeniu wysłuchała przedstawicieli Ministerstwa Sprawiedliwości oraz przeprowadziła dyskusję. Istotą ustawy jest zmiana terminu rozpoczęcia sądowej rejestracji osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą. Osoby te aktualnie są objęte ewidencją prowadzoną przez organy gmin. Od 1 stycznia 2002 r. powinno rozpocząć się przejmowanie ewidencji gminnej przez sądy rejestrowe. Wiąże się to z bardzo dużymi kosztami, które musiałby ponieść resort. W dyskusji często poruszano sprawę trudności finansowych. Z danych przedstawionych przez ministerstwo wynika, że dwa i pół tysiąca gmin musi przekazać sądom około dwóch milionów spraw dotyczących przedsiębiorstw wpisanych do samorządowej ewidencji. Istniałaby także konieczność powołania nowych wydziałów Krajowego Rejestru Sądowego. Obecnie takich wydziałów jest dwadzieścia sześć, a potrzeba ich więcej. Tak jak informowało ministerstwo, koszt jednego wydziału wynosi około 4 milionów zł.

W głosowaniu Izba poparła stanowisko Komisji Ustawodawstwa i Praworządności; 3 głosami, przy 4 głosach przeciw i 3 wstrzymujących się podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy o zmianie ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym, ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowym Rejestrze Sądowym oraz ustawy - Prawo działalności gospodarczej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 18 grudnia br., i tego samego dnia przekazano ją do Senatu. Marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, rząd, kierując się chęcią konsekwentnej realizacji swojego programu, przekazał do parlamentu dwa dokumenty, zawierające nowelizację kilkudziesięciu ustaw. Likwiduje się w nich część organów i instytucji centralnych oraz usprawnia funkcjonowanie pozostałych, czyniąc tę administrację tańszą i sprawniejszą. Podczas obecnej debaty Senat rozpatruje jeden z tych dokumentów, który zawiera nowelizację ustaw regulujących funkcjonowanie organów najwyższych. Zdaniem senatora Z. Piwońskiego, z pewnością lepiej byłoby rozpatrywać te ustawy łącznie.

Odnosząc się do uwag o ekspresowym tempie pracy nad rozpatrywaną nowelizacją, senator poinformował, że jako przewodniczący Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, zwrócił się do członków komisji, by śledzili to, co dzieje się w Sejmie. Odbył również spotkanie z kilkoma przewodniczącymi pozostałych komisji, bo aczkolwiek ustawa ta trafiła do jednej komisji, dotyczyła wielu innych działów.

Senator sprawozdawca podkreślił, że najważniejsze zmiany sejmowe dotyczą obowiązków zarówno samego premiera, którego uwalnia się od bezpośredniego zwierzchnictwa nad wieloma instytucjami, jak i samej Rady Ministrów.

Art. 1 wiele miejsca poświęca Rządowemu Centrum Studiów Strategicznych, które jest bardzo ważnym instrumentem w ręku premiera i Rady Ministrów. Rządowe Centrum Studiów Strategicznych, współpracując z różnymi ośrodkami naukowymi i mając możliwości powoływania niezbędnych zespołów badawczych, ma dostarczać premierowi i Radzie Ministrów niezbędnych informacji i materiałów analitycznych, służących do podejmowania decyzji. Artykuł ten ogranicza możliwość powoływania pełnomocników, traktując tę instytucję - w przeciwieństwie do obecnego stanu - jako wyjątkową i powoływaną na ściśle określony i stosunkowo niedługi czas. Inaczej też sytuuje sekretarza Rady Ministrów - jako zaufanego człowieka premiera, jako prawą rękę premiera.

Omawiana nowelizacja zmienia też w wielu wypadkach zakres poziomego podporządkowania niektórych instytucji pomiędzy resortami, co między innymi ma miejsce w art. 8. Przemieszcza się w nim Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa z resortu rolnictwa do Ministerstwa Skarbu Państwa. W art. 21 natomiast zmienia się podporządkowanie Agencji Mienia Wojskowego resortowi skarbu na podporządkowanie jej Ministerstwu Obrony Narodowej. Temu resortowi podporządkuje się też nadzór nad Wojskową Agencją Mieszkaniową. Te i podobne zmiany wynikają z dotychczasowej oceny funkcjonowania tych zależności i mają służyć ich poprawie.

Jak stwierdził senator Z. Piwoński, nieco więcej zmian zawartych jest w art. 9, 10, 11, 12, 13 i 14, odnoszących się między innymi do zmiany podporządkowania wielu instytucji. Dotychczasowe usytuowanie ich w gestii premiera zmieniono na podporządkowanie poszczególnym ministrom. Dotyczy to Komisji Papierów Wartościowych, Głównego Urzędu Miar, Wyższego Urzędu Górniczego, Urzędu Zamówień Publicznych i wielu innych. Zmierza to do bezpośredniego odciążenia premiera, jeśli chodzi o nadzór nad tymi instytucjami. Chodzi o kierowanie nimi poprzez ministrów. Sprawnie ma funkcjonować mniejsza w stosunku do poprzedniego stanu Rada Ministrów.

W wielu artykułach obok istotnych zmian są również zmiany zapisów terminologicznych, wynikające z tekstu Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Oprócz tych gruntownych zmian strukturalnych w omawianej ustawie dokonuje się wielu zmian o nieco innym znaczeniu. I tak w art. 3, zmieniającym ustawę o powszechnym obowiązku wojskowym, ustanawia się kolejny stopień generalski. To zarówno w sejmowej komisji, jak i w senackiej komisji wywołało ożywioną dyskusję. Skąd wziął się ten wniosek? Po wejściu w struktury NATO polskie stanowiska najwyższych rangą generałów po prostu nie przystają do odpowiednich stanowisk, jakie zajmują przedstawiciele innych armii. Krótko mówiąc, brakuje generała czterogwiazdkowego. Stąd zrodziła się propozycja, żeby taka była gradacja stopni generalskich. Pierwszym stopniem byłby generał brygady, następnie generał dywizji, generał broni i generał - bez określenia, bo wcześniejsze stopnie odnoszą się do określonych jednostek strategicznych armii. W podobny sposób - zresztą jest tu swoista konsekwencja - byłyby nazwane stopnie generalskie w marynarce: kontradmirał, wiceadmirał, admirał floty i admirał.

Przechodząc do dalszego omawiania nowelizacji, senator Z. Piwoński zwrócił uwagę, że najwięcej kontrowersji wywołały trzy zapisy. A mianowicie art. 16 o Najwyższej Izbie Kontroli i art. 29 o Narodowym Banku Polskim. Oba te artykuły skreślają zapis o obowiązkowym uczestnictwie prezesów tych instytucji w posiedzeniach Rady Ministrów. Zmieniła się Rada Ministrów i instytucje te uzyskały znacznie większą autonomię w stosunku do czasów, kiedy to ich szefowie zasiadali niejako z urzędu w składzie Rady Ministrów. W skali całej Europy, chyba z wyjątkiem jednego państwa, nie ma nigdzie takiego zapisu, który by obligatoryjnie ustanawiał to uczestnictwo. Daje się jednak taką możliwość. Każdorazowo premier - i to potwierdza również ta ustawa - może zapraszać przedstawicieli tych i nie tylko tych organów. Senator Z. Piwoński dodał, że obecnie funkcjonuje obok Rady Ministrów jeden komitet, dawniej było ich więcej. Komitet jest organem roboczym przygotowującym wszystkie dokumenty o charakterze legislacyjnym i w tym komitecie mają zapewnione miejsce przedstawiciele tych organów, bo tam są niezbędni. Mogą dzielić się swoimi opiniami i podpowiadać z prawnego punktu widzenia, jak rozwiązać takie czy inne kwestie. Zapis w art. 16 i 29 daje premierowi swobodę. Może zapraszać te osoby, ale nie stwarza się takiego obowiązku.

I trzecia kwestia, która wywołała wiele kontrowersji. Dotyczy ona zmiany art. 31, nowelizującego ustawę o służbie cywilnej. Z grona urzędników służby cywilnej wyłącza się sekretarza Rady Ministrów. Powinien to być najbardziej zaufany, również z politycznego punktu widzenia, człowiek premiera. Ponadto dodaje się do tej ustawy art. 144a, ustanawiający jak gdyby okres przejściowy. W dokumencie, który wpłynął z Sejmu, wymienia się rok 2005. Stwierdzono, że do tego czasu ustanowi się okres przejściowy, żeby można było zaspokoić potrzeby dotyczące obsadzania stanowisk, tych które do tej pory miały być obsadzane w wyniku konkursu jako stanowiska służby cywilnej. Zdaniem senatora, służba cywilna jeszcze nie w pełni funkcjonuje. Wystarczy powiedzieć, że na tysiąc siedemset stanowisk, które miałyby być obsadzone z konkursu, do tej pory udało się obsadzić zaledwie około setki. I stąd, żeby nie paraliżować pracy organów centralnych, w ustawie sugeruje się pozostawienie okresu przejściowego. Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Pańswtwoej zaproponowała skrócenie tego okresu do 2002 r. W tym czasie można będzie bez zastosowania rygorów wynikających z ustawy dokonać obsady tych stanowisk, traktując to przedsięwzięcie czasowo. Trwałoby to do czasu, kiedy będzie już określona liczba urzędników pochodzących z konkursu. Ma to stworzyć normalne warunki funkcjonowania aparatu rządowego, ułatwić to funkcjonowanie.

Na zakończenie swojego wystąpienia senator Z. Piwoński podkreślił, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej, podzielając w całości opinię zawartą w dokumencie sejmowym, postanowiła jednak zgłosić dziewięć poprawek, z których trzy, jako merytoryczne, następnie omówił. Pozostałe miały charakter legislacyjny, porządkujący czy poprawiający sformułowania zawarte w tym dokumencie.

Poprawka czwarta odnosi się do możliwości przekazywania przez agencję nieruchomości skarbu państwa. Krótko mówiąc - żeby nie przytaczać tu całej poprawki - kiedy powstawała ustawa o Agencji Mienia Wojskowego, funkcjonował tylko jeden szczebel samorządu, jakim była gmina. I to gminie przypisano możliwość uzyskiwania nieodpłatnie nieruchomości niewykorzystywanych przez wojsko na rzecz realizacji zadań własnych - tylko o takich mówimy. W międzyczasie ustanowione zostały dwie kolejne jednostki samorządowe, czyli powiat i województwo, stąd w poprawce czwartej rozciągamy tę możliwość także na te jednostki.

Podczas przerwy w obradach proponowane zmiany rozpatrzyła Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Jak poinformował senator sprawozdawca Z. Piwoński, komisja potrzymała swoje stanowisko przedstawione Senatowi podczas debaty. Komisja nie przychyliła się natomiast do wniosków, które zmierzały do wykreślenia z ustawy niektórych rozwiązań prawnych. Nie uwzględniono również poprawki senatora Z. Zychowicza, dotyczącej zmiany podporządkowania prezesa Wyższego Urzędu Górniczego. Komisja poparła natomiast jego zmianę dotyczącą art. 31 ustawy o służbie cywilnej. Poprawka ta konsumowała propozycję komisji, żeby przejściowy okres stwarzający możliwość odstępstwa od rygorów tej ustawy skrócić jedynie do roku 2002. Zdaniem senatora Z. Piwońskiego, ta poprawka, łącznie z wnioskiem komisyjnym, powoduje, że zapis ten nie powinien wywoływać tylu kontrowersji co do tej pory. Zważywszy, że nowelizacja tej ustawy będzie obowiązywała tylko rok, tylko w okresie przejściowym, w wypadku przeprowadzenia konkursów wszystkie osoby powołane na mocy tej ustawy obejmą urzędy, jeżeli zgodnie z ustawą o służbie cywilnej rozstrzygną konkursy na swoją korzyść.

Zgodnie z Regulaminem Senatu pierwszy pod głosowanie poddano wniosek o odrzucenie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów
oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw. Na 86 obecnych senatorów za wnioskiem głosowało 14, a 72 osoby były przeciw. Wniosek nie uzyskał wymaganej większości, w związku z tym przystąpiono do głosowania nad przedstawionymi poprawkami. W kolejnych głosowaniach Izba poparła 11 poprawek. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o organizacji i trybie pracy Rady Ministrów oraz o zakresie działania ministrów, ustawy o działach administracji rządowej oraz o zmianie niektórych ustaw podjęto 72 głosami, przy 15 głosach przeciwnych i 2 wstrzymujących się:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 17 grudnia br. Tego samego dnia przekazano ją do Senatu. Marszałek Senatu 17 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Wojciech Pawłowski.

Senator sprawozdawca omówił następnie zmiany wprowadzone w ustawie z 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym. W art. 8 w pkt 15, 16 i 17 na końcu dodaje się w odpowiednim przypadku wyrazy "niepodlegające ubezpieczeniu z innego tytułu". Dotyczy to bezrobotnych, osób pobierających zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne oraz osób niepobierających zasiłku lub świadczenia przedemerytalnego, a także osób pobierających rentę socjalną, zasiłek stały, zasiłek stały wyrównawczy lub gwarantowany zasiłek okresowy z pomocy społecznej, niepodlegające ubezpieczeniu z innego tytułu.

W art. 26a zapis "0,5%" zastępuje się zapisem "0,25%", a dotyczy to prowizji ZUS, oraz zapis "0,25%" zastępuje się zapisem "0,2%", co z kolei dotyczy prowizji KRUS.

Art. 2 noweli dotyczy ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz niektórych innych ustaw. W jej art. 10 w pkt 1 zapis "8%" zastępuje się zapisem "7,75%".

Senator W. Pawłowski poinformował, że najwięcej emocji w czasie posiedzenia komisji wzbudził art. 2, który powoduje zamrożenie składki na obecnym poziomie, to znaczy 7,75%. Podczas dyskusji w wyjaśnieniach strony rządowej pojawiło się stwierdzenie, iż w roku 2002 globalna kwota przeznaczona na opiekę zdrowotną nie będzie mniejsza od tej z roku 2001, a nawet w pewnych okolicznościach może być zwiększona.

Sprawozdanie mniejszości Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawił senator Zbigniew Religa. Zdaniem senatora, nowelizacja prowadzi do zmniejszenia o 30% nakładów finansowych na ochronę zdrowia w przyszłym roku. Jak stwierdził, zarówno rząd, jak i senatorowie podkreślali, że finansowanie ochrony zdrowia w przyszłym roku będzie na tegorocznym poziomie. Nawet jeśli tak będzie, to należy uwzględnić inflację. Te 4% można by pominąć, gdyby nie taka sytuacja, że finansowanie ochrony zdrowia jest i tak niewystarczające. Tak więc te 4% zaczynają być istotne.

To finansowanie będzie również mniejsze, ponieważ działanie w ochronie zdrowia w przyszłym roku będzie droższe z trzech zasadniczych powodów: wzrostu cen leków i materiałów medycznych oraz zwiększenia pensji w wielu zakładach opieki zdrowotnej. Przy tegorocznym finansowaniu w wielu szpitalach doszło do dramatycznych sytuacji, kiedy limity na tak zwane procedury zostały wyczerpane. Lekarze leczyli i leczą chorych, ale nie wiedzą, czy będzie to finansowane, czy nie.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, która odniosła się do wszystkich  wniosków przedstawionych w toku debaty. Komisja podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko o przyjęcie ustawy sejmowej bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 18 grudnia br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 18 grudnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawiła senator Genowefa Ferenc.

Art. 1 i 13 należy rozpatrywać łącznie, bo wprowadzane w nich zmiany są ze sobą związane. Art. 13 zmierza do zakończenia obowiązywania ustawy o kasach oszczędnościowo-budowlanych, obowiązującej od 1997 r. - była to martwa ustawa, bo kasy dotychczas nie powstały - a art. 1 wprowadza zmiany w ustawie o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym związane z zakończeniem obowiązywania ustawy o kasach oszczędnościowo-budowlanych.

W art. 2 Sejm proponuje wprowadzenie zmian do ustawy - Prawo energetyczne. Zmiana ma na celu stworzenie podstaw prawnych do ustalenia wydatków Urzędu Regulacji Energetyki na ogólnie obowiązujących zasadach, to jest bez ich bezpośredniego powiązania z wysokością dochodów z opłat na koncesję. Dotychczasowe zapisy sprawiły, że poziom wynagrodzeń pracowników tego urzędu w znaczący sposób odbiegał od poziomu osiąganego w innych urzędach.

W art. 6 wprowadzane są zmiany w ustawie - Prawo telekomunikacyjne, które dotyczą wykreślenia zapisów dotyczących odmiennych zasad wynagradzania prezesa i pracowników URT w relacji do wynagrodzeń wypłacanych w sektorze telekomunikacyjnym oraz przesunięcia o dwa lata utworzenia w Urzędzie Regulacji Telekomunikacji rachunku środków specjalnych, przeznaczonego między innymi na premie dla pracowników URT.

Art. 8 dotyczy zmian w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych. Przyjęto następujące założenia: aby zwrot poniesionych kosztów odbywał się w trybie refundacji oraz aby organem dokonującym refundacji był wojewoda. Bardzo ważna dla spółdzielni mieszkaniowych jest także zmiana terminu składania wniosków o refundację kosztów. Termin ten został przedłużony do grudnia 2005 r. Kolejne zmiany w tej ustawie, zawarte w art. 8, w czytelny sposób informują odbiorców, kto ponosi koszty zawierania umów z tytułu założenia księgi wieczystej dla lokalu oraz wpisu do księgi wieczystej.

Zmiany zaproponowane w art. 11 odnoszą się do ustawy o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006. Mają one na celu racjonalizację wydatków ze środków publicznych oraz, oczywiście, uzyskanie w roku 2002 oszczędności w kwocie około 2 miliardów zł.

Senator A. Wielowieyski przypomniał, że większość ugrupowań parlamentarnych wspólnie opracowała ustawę, w której zasadniczo ograniczono możliwość uzyskiwania środków przez partie polityczne w inny sposób: za pomocą zbiórek czy przy pomocy bogatych sponsorów. Zdaniem senatora, to radykalne posunięcie znajduje się pod wielkim znakiem zapytania, bo niewątpliwie stawia słabsze organizacje polityczne w sytuacji bez wyjścia, w rzeczywistości uniemożliwiającej realizację pluralizmu politycznego przyjętego jako zasada ustrojowa.

W debacie nad ustawą sejmową senatorowie: G. Ferenc, Aleksandra Koszada, Anna Kurska, Teresa Liszcz, Ewa Serocka, Adam Biela, Krzysztof Borkowski, Gerard Czaja, Andrzej Jaeschke, Ryszard Jarzembowski, Lesław Podkański i Robert Smoktunowicz zgłosili wnioski o charakterze legislacyjnym. Ogółem zaproponowano 14 poprawek.

Jak stwierdziła senator G. Ferenc, proponowane zmiany art. 3 i 10 podyktowane są dążeniami do osiągnięcia kompromisu w sprawie finansowania partii i komitetów wyborczych z budżetu państwa. Z jednej strony, proponuje się zmniejszenie skali oszczędności pozyskiwanych w budżecie państwa w związku z wykonywaniem obowiązków określonych w ordynacji wyborczej i w ustawie o partiach politycznych, a z drugiej strony, wyraźnie i jasno określa się kryteria odrzucenia sprawozdania wyborczego, co pozwoli zapobiec finansowaniu partii nieuczciwych z budżetu. Jednocześnie żadnej partii nie pozostawia się bez środków do egzystencji.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych o przyjęcie ustawy bez poprawek. Na 84 obecnych senatorów 7 głosowało za, 70 było przeciw, a 7 osób wstrzymało się od głosu. Ponieważ wniosek nie uzyskał wystarczającego poparcia, przystąpiono do głosowania nad poprawkami.

W kolejnych głosowaniach Izba zaakceptowała 6 poprawek. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustaw: o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, Prawo energetyczne, o partiach politycznych, o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych, o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem administracji publicznej, Prawo telekomunikacyjne, o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe", o spółdzielniach mieszkaniowych, o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2001-2006, o zmianie ustawy o zamówieniach publicznych oraz o utracie mocy ustawy o kasach oszczędnościowo-budowlanych i wspieraniu przez państwo oszczędzania na cele mieszkaniowe podjęto 72 głosami, przy 9 przeciw i 3 wstrzymujących się:

Uchwała

Sprawozdanie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego przedstawił senator Grzegorz Niski. Jak stwierdził, celem rozpatrywanej nowelizacji w art. 1-4 jest przesunięcie o rok terminu wejścia w życie przepisów odnoszących się do wyłączenia z ogólnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego żołnierzy zawodowych oraz żołnierzy odbywających nadterminową i okresową służbę wojskową. Uzasadnieniem do podjęcia tej nowelizacji był przede wszystkim zbyt krótki czas, jaki został ustawowo przewidziany na wprowadzenie nowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych żołnierzy zawodowych. Dodatkowym argumentem za przesunięciem o rok wyłączenia z systemu ubezpieczeń zdrowotnych tej grupy żołnierzy był brak środków finansowych na finansowanie świadczeń zdrowotnych z budżetu państwa, a dokładniej mówiąc - z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej.

Senator G. Niski poinformował, że komisja zaproponowała siedem poprawek, z których cztery mają charakter zmian merytorycznych, dotyczących świadczeń zdrowotnych wobec żołnierzy zawodowych oraz odbywających nadterminową zasadniczą służbę wojskową i służbę okresową, a trzy pozostałe są poprawkami legislacyjnymi.

Poprawka trzecia doprecyzowuje przepis zapewniający tym razem żołnierzom zawodowym dostęp do częściowo płatnego leczenia uzdrowiskowego sanatoryjnego.

Pozostałe poprawki miały charakter legislacyjny.

Sprawozdanie Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia przedstawiła senator Wiesława Sadowska. Senator przypomniała, że ustawa sejmowa dotyczy ponadto propozycji przesunięcia o rok terminu wprowadzenia zintegrowanego systemu Państwowego Ratownictwa Medycznego, wyłączając ratownictwo lotnicze, które będzie finansowane z budżetu ministra zdrowia. Poza tym zmiana ustawy wprowadzającej cały pakiet ustaw tak zwanych farmaceutycznych dotyczy przesunięcia terminu wejścia ich w życie o jeden kwartał, czyli od kwietnia 2002 r. zamiast - jak miało być pierwotnie - od stycznia 2002 r. Oprócz tego zaproponowano uregulowanie problemu importu docelowego leków ratujących życie. Poprawiona ustawa w odróżnieniu od proponowanej noweli nie chroniła wartości intelektualnych. Ochronę tę umieszczono w rozporządzeniu ministerialnym. Ta nowelizacja naprawia ten błąd.

Senator W. Sadowska stwierdziła, że przyczyną proponowanego wydłużonego terminu vacatio legis są oczywiście kwestie finansowe, ale również niezbędne, według ustawodawców, zmiany organizacyjne w centralnych organach administracji rządowej i podporządkowanych im jednostkach.

Poprawka pierwsza polegała na tym, by w art. 6 w pkt 2 po wyrazach "od daty wprowadzenia do obrotu" dodać wyrazy "na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo za granicą". Poprawka ta zmierza do doprecyzowania przepisu i wskazania, że przez datę pierwszego wprowadzenia do obrotu oryginalnego produktu leczniczego należy rozumieć pierwsze wprowadzenie leku do obrotu nie tylko na terytorium Polski, lecz również za granicą. Druga poprawka miała charakter typowo legislacyjny i poprawiała odesłanie zawarte w przepisie.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Obrony Narodowej i Bezpieczeństwa Publicznego oraz Komisji Polityki Społecznej i Zdrowia, które ustosunkowały się do przedstawionych w toku debaty wniosków i przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie. Jak poinformował sprawozdawca połączonych komisji senator G. Niski, podczas posiedzenia poparto 9 spośród 10 postulowanych zmian. Akceptacji komisji nie uzyskała poprawka senator M. Szyszkowskiej.

W kolejnych głosowaniach Senat poparł 10 poprawek. Uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym oraz niektórych innych ustaw, ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, ustawy -  Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych oraz o zmianie ustawy o zmianie ustawy o zawodzie lekarza oraz o zmianie innych ustaw Izba podjęła 75 głosami, przy 6 przeciw i 4 wstrzymujących się:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 14 grudnia br. Do Senatu została przekazana 17 grudnia i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z Regulaminem Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Janusz Lorenz. Jak stwierdził senator sprawozdawca, w części piątej ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt znalazł się ewidentny błąd, który powoduje przesunięcie terminu wejścia w życie przepisu dotyczącego zakresu kontroli w sferze hodowli i rozrodu zwierząt do czasu przystąpienia Polski do Unii Europejskiej. Inny przepis w tej ustawie, art. 40a, wprowadzający obowiązek takiej kontroli przez określoną jednostkę, wejdzie w życie 1 stycznia 2002 r. (art. 8 ust. 3 pkt 2 lit. C). Dokonana zmiana, z jednej strony, eliminuje błędną regulację, co z formalnego punktu widzenia nie budzi zastrzeżeń, z drugiej natomiast, przesuwa termin wejścia w życie przepisu dotyczącego dostosowania do przepisów Unii Europejskiej warunków udziału koniowatych w zawodach. Jest to art. 40f.

W głosowaniu Izba poparła stanowisko komisji i 71 głosami, przy 5 głosach przeciw i 7 wstrzymujących się, podjął uchwałę w sprawie przyjęcia bez poprawek ustawy zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych, ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej oraz ustawy o organizacji hodowli i rozrodzie zwierząt gospodarskich.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 17 grudnia br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Sławomir Izdebski. Senator poinformował, że komisja analizowała ustawę na posiedzeniu 18 grudnia i wysłuchała argumentów rządu na rzecz zaproponowanych zmian. Rząd zaproponował zmianę art. 42 ust. 6 tak, aby w 2002 r. dopłaty do mleka klasy ekstra, czyli do mleka o jakości standardowej, zgodnie z normą w wysokości 7 gr za litr przysługiwały dopiero od 1 października 2002 r. Przedstawiciel rządu poinformował, że propozycja zmiany związana jest z wysokością środków finansowych przeznaczonych z budżetu państwa na rolnictwo i gospodarkę żywnościową. Po dokładnej analizie rząd stwierdził, że polskiego budżetu nie stać na wyasygnowanie dodatkowych 250 milionów zł na produkcję i przetwarzanie mleka.

Jak stwierdził senator S. Izdebski, senatorowie zastanawiali się, czy są możliwości takich przesunięć środków w budżecie państwa na rok 2002, aby wspomóc polskie mleczarstwo. Zdaniem członków komisji, 7 gr to pewien krok w kierunku rozwoju polskiego mleczarstwa, krok, z którego nie należy rezygnować. W dyskusji na posiedzeniu komisji senatorowie zwracali uwagę, że podczas prac nad ustawą w poprzedniej kadencji pytali ówczesnego ministra finansów, czy są w budżecie środki na realizację tej ustawy.

Komisja po wysłuchaniu argumentów rządu postanowiła, że należy wprowadzić do ustawy jedną poprawkę. Za jej przyjęciem głosowało dwóch senatorów, a czterech wstrzymało się od głosu. Poprawka dotyczy art. 42 ust. 6 i polega na tym, żeby dopłaty do mleka klasy ekstra przysługiwały nie od 1 października, lecz od 1 lipca 2002 r. Komisja uznała, że stan polskiego rolnictwa jest tak poważny, że nie można w dalszym ciągu ograniczać środków na rozwój polskiego mleczarstwa.

W debacie nad nowelizacją sejmową senator Ryszard Sławiński zgłosił wniosek o jej przyjęcie bez poprawek. Wprowadzenie poprawek zaproponowali senatorowie Krzysztof Borkowski i S. Izdebski.

Podczas przerwy w obradach odbyło się posiedzenie Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi, która przygotowała sprawozdanie dotyczące wniosków zgłoszonych w trakcie debaty senackiej. Komisja poparła poprawkę brzmiącą: w art. 1 wyraz "przysługują" zastępuje się wyrazami: "dostawcy hurtowi otrzymują". Zdaniem członków komisji zrezygnowanie z terminu "przysługują" jest konieczne, ponieważ termin ten jest zbyt mało wiarygodny. Senatorowie uznali, że sformułowanie  "dostawcy hurtowi otrzymują" brzmi bardziej precyzyjnie, mówi wprost, kto ma się stać odbiorcą. Zmiana sformułowania spowoduje, iż obiecane dopłaty rolnicy na pewno otrzymają. Wniosek został przyjęty przez komisję jednogłośnie. Tym samym, po dokładnej analizie, członkowie komisji nie zaakceptowali wniosku o przyjęcie ustawy bez poprawek. Poprawka o treści: w art. 1 wyrazy: "z dnia 1 października" zastępuje się wyrazami "1 lipca", została poparta przez mniejszość komisji. Zgodnie z art. 52 ust. 7 Regulaminu Senatu na posiedzeniu komisji poprawka złożona przez senatora K. Borkowskiego, o treści: "w 2002 r. dopłaty, o których mowa w ust. 1 są udzielane od dnia 1 lipca", została wycofana.

Senator S. Izdebski zaznaczył, że poprawka pierwsza ma na celu zagwarantowanie utrzymania przez dostawców hurtowych dopłaty do jednego litra mleka w klasie ekstra w terminie wskazanym w tym przepisie. Poprawka poparta przez mniejszość komisji miała na celu wskazanie wcześniejszego niż określony w ustawie terminu, od którego będą przysługiwać dopłaty do jednego litra mleka.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 14 grudnia br. Do Senatu została przekazana 17 grudnia br. Marszałek Senatu tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki i Finansów Publicznych. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator Bernard Drzęźla.

Senator sprawozdawca poinformował, że przedmiotowa ustawa została rozpatrzona przez Komisję Gospodarki i Finansów Publicznych 18 grudnia br. Istotą ustawy jest zmiana jednej daty w ustawie z  29 listopada 2000 r. o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz o zmianie niektórych ustaw. Ustawa przewidywała, że od 1 stycznia 2002 r. do udziału w obrocie tym dopuszczeni mają być tylko przedsiębiorcy posiadający wewnętrzny system kontroli i zarządzania obrotem towarami o znaczeniu strategicznym, poświadczony certyfikatem o zgodności tego systemu z międzynarodowymi normami serii ISO 9000.

Obecnie w obrocie towarami i usługami o znaczeniu strategicznym uczestniczy około trzystu pięćdziesięciu producentów, eksporterów, importerów, pośredników, spedytorów, ośrodków naukowo-badawczych i firm doradczych. Wydaje się, że ustawa z dnia 29 listopada 2000 r. przewidywała zbyt mało czasu na dostosowanie się do jej wymogów. Świadczy o tym fakt, że obecnie zaledwie trzy lub cztery firmy, i to niezbyt liczące się, dysponują wymaganym certyfikatem. W kierowanej do Ministerstwa Gospodarki korespondencji przedsiębiorcy sygnalizują, że pomimo podjętych działań do końca grudnia 2001 r. nie zdążą wdrożyć wewnętrznego systemu kontroli i uzyskać certyfikatu zgodności tego systemu z międzynarodowymi normami. Proces wdrażania podobnych systemów i certyfikacji jest bowiem czasochłonny i w wypadku dużych firm może trwać nawet półtora roku. Jest on również kosztowny. Koszt certyfikacji waha się od 60 do 100 tysięcy zł w zależności od wielkości firmy. Z tego wynika, że wymogi ustawy z dnia 29 listopada 2000 r. nie powinny być egzekwowane, ponieważ Ministerstwo Gospodarki mogłoby wydać zezwolenia na eksport, import, tranzyt oraz świadczenie usług tylko nielicznej grupie przedsiębiorstw. A więc istotna większość firm musiałaby z dniem 1 stycznia 2002 r. zaprzestać swej działalności. Załamałoby to obrót towarami, o których mowa w ustawie, a przede wszystkim polski eksport sprzętu wojskowego oraz kooperację ze światowymi firmami zbrojeniowymi itd.

W opinii senatora B. Drzęźli, niezbędne jest więc przesunięcie o jeden rok obowiązkowego terminu powołania wewnętrznego systemu kontroli przez przedsiębiorstwa i uzyskania odpowiedniego certyfikatu, jak to jest w znowelizowanej ustawie, a więc zastąpienie wyrazów "1 stycznia 2002 r." wyrazami "1 stycznia 2003 r.". Przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki uważają, że zmiana ta umożliwi przedsiębiorstwom zakończenie stosownych procedur. Jest oczywiste, że nie powoduje ona skutków finansowych dla budżetu państwa.

W głosowaniu Senat poparł stanowisko komisji i 73 głosami, przy głosach 6 przeciw i 5 wstrzymujących się, podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o obrocie z zagranicą towarami, technologiami i usługami o znaczeniu strategicznym dla bezpieczeństwa państwa, a także dla utrzymania międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa oraz o zmianie niektórych ustaw.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 8. posiedzeniu, 14 grudnia br., i tego samego dnia przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 17 grudnia br., zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawił senator January Bień.

Senator sprawozdawca poinformował że ustawa sejmowa, dotycząca konieczności zmian w przepisach z uwagi na trudności finansów publicznych państwa, została omówiona w sposób szczegółowy na posiedzeniu senackiej Komisji Ochrony Środowiska w obecności przedstawicieli Ministerstwa Środowiska, wiceministra Krzysztofa Szamałka, oraz przedstawicieli Ministerstwa Infrastruktury. Obecny był też dyrektor Departamentu Lotnictwa Cywilnego Jacek Klaudziński.

Nowelizacja dotyczy urzędu prezesa krajowego zarządu gospodarki wodnej. Obecnie brakuje środków finansowych na utworzenie tego urzędu, nowego centralnego organu administracji rządowej właściwego w sprawach gospodarki wodnej. Zasadne i konieczne jest przesunięcie w czasie na 1 stycznia 2004 r. wejścia w życie przepisu stanowiącego o utworzeniu urzędu prezesa krajowego zarządu gospodarki wodnej, z jednoczesnym powierzeniem ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej wykonywania zadań i kompetencji przewidzianych w ustawie - Prawo wodne.

Z faktem powierzenia ministrowi właściwemu do spraw gospodarki wodnej kompetencji prezesa krajowego zarządu gospodarki wodnej jest związana sprawa przesunięcia terminu przejścia pracowników zatrudnionych w Biurze Gospodarki Wodnej oraz konieczności przekazywania dochodów z należności i opłat, o których mowa w art. 142 ustawy - Prawo wodne, do środka specjalnego ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej, a nie środka specjalnego prezesa krajowego zarządu gospodarki wodnej.

Na zakończenie swojego wystąpienia sprawozdawca Komisji Ochrony Środowiska wyjaśnił, że komisja w celu usunięcia wątpliwości interpretacyjnych zaproponowała wprowadzenie poprawki w formie przepisu dodanego do art. 218a. To ust. 3 o brzmieniu: "do dnia 31 grudnia 2003 r. wydatki, o których mowa w art. 99 ust. 1 i art. 109 ust. 2, pokrywane są z części budżetu państwa będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw gospodarki wodnej". Senator poinformował, że komisja jednomyślnie przyjęła nowelizację i poprawkę i zaapelował o uchwalenie rozpatrywanej ustawy wraz z poprawką komisji.

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 7. posiedzeniu, 5 grudnia br. Do Senatu została przekazana 7 grudnia br. i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Podczas posiedzenia sprawozdanie przedstawił senator Edmund Wittbrodt, który poinformował, że komisja dyskutowała nad tą ustawą 12 grudnia br. i przyjęła ją bez poprawek, przy jednym głosie wstrzymującym się.

Uczelnia kształci na czterech wydziałach: nawigacyjnym, mechanicznym, elektrycznym i administracyjnym, prowadząc zajęcia na siedmiu kierunkach i w dziewiętnastu specjalnościach. Są to specjalności nie tylko typowo morskie, takie jak inżynieria ruchu morskiego, eksploatacja siłowni okrętowych czy elektroautomatyka okrętowa, ale również inne, które mają charakter ogólny, takie jak zarządzanie przedsiębiorstwem, organizacja usług turystyczno-hotelarskich, towaroznawstwo, ładunkoznawstwo, zarządzanie i marketing, nawet e-biznes, sieci teleinformatyczne, systemy komputerowe sterowania. Wszystkie kierunki, na których odbywa się kształcenie, spełniają kryteria określone przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego. Dwa wydziały - administracyjny oraz mechaniczny - mają uprawnienia do doktoryzowania, ponadto dwa wydziały - nawigacyjny i mechaniczny - mają certyfikat systemu ISO 9001 w zakresie kształcenia akademickiego i zawodowego. Zresztą są to w ogóle pierwsze tego typu wydziały czy certyfikaty wśród uczelni wyższych w Polsce.

Uczelnia kształci obecnie siedem tysięcy studentów. W swojej osiemdziesięcioletniej historii wypromowała około piętnastu tysięcy absolwentów pracujących w kraju i za granicą. Dyplomy kapitana żeglugi wielkiej zdobyło tu prawie dwa tysiące absolwentów, w tym takie znakomitości jak Karol Olgierd Borchardt, Zygmunt Deyczakowski, Tadeusz Meissner, Andrzej Perepeczko czy też Kazimierz Jurkiewicz. Absolwenci szkoły obsadzali stanowiska dowódcze i oficerskie w rozbudowywanej flocie pełnomorskiej, transportowej i rybackiej oraz flocie specjalnego przeznaczenia, a także obsługiwali nowe linie i szlaki żeglugowe wszystkich akwenów morskich świata.

Senator E. Wittbrodt poinformował, że uczelnia zatrudnia obecnie siedemdziesięciu sześciu profesorów, w tym dwudziestu czterech tytularnych, oraz stu dwunastu doktorów. Dysponuje ona świetną bazą, między innymi specjalistycznymi laboratoriami, symulatorami, jednostkami "Horyzont II" i "Dar Młodzieży". Współpracuje z uczelniami z dwudziestu dwóch państw, między innymi z Niemiec, Belgii, Holandii, Rosji, Wielkiej Brytanii, Danii, Australii, Portugalii, w tym w zakresie wprowadzania nowego europejskiego systemu punktów kredytowych, tak zwanego ECTS, który to system umożliwia współpracę międzynarodową w zakresie edukacji studentów, stanowiąc standard europejski, zapisany w deklaracji bolońskiej. Uczelnia współpracuje też z wieloma stowarzyszeniami i organizacjami międzynarodowymi, między innymi z prestiżową londyńską International Maritime Organisation.

Senator sprawozdawca zauważył, że zmiana nazwy jest naturalną konsekwencją dotychczasowych osiągnięć dydaktycznych, naukowych i badawczych szkoły. Uczelnia spełnia wszystkie wymagania dotyczące akademii, jakie zostały określone przez Radę Główną Szkolnictwa Wyższego. Spełnienie tych warunków potwierdza pozytywna opinia Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego wyrażona w uchwale nr 272/2001 z dnia 19 kwietnia bieżącego roku. Zmiana nazwy jest spełnieniem aspiracji szkoły i wynika z woli autonomicznej uczelni wyrażonej w stanowisku rektora oraz w jednomyślnej uchwale senatu uczelni. Zmianę nazwy popierają też wszystkie władze województwa pomorskiego, a także parlamentarzyści oraz Stowarzyszenie Absolwentów Szkół Morskich.

Biorąc powyższe fakty pod uwagę, Komisja Nauki, Edukacji i Sportu pozytywnie zaopiniowała projekt ustawy i proponuje jej przyjęcie bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 7. posiedzeniu, 5 grudnia br. Do Senatu przekazano ją 7 grudnia br. i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie, które przedstawiła senator Jolanta Popiołek.

Senator sprawozdawca przypomniała, że uczelnia powstała na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 6 sierpnia 1969 r. Obecną nazwę nadano rozporządzeniem Rady Ministrów z 28 kwietnia 1981 r.

Ustawa wprowadza dwie zmiany. Pierwsza właściwie ma charakter "czyszczący". Z nazwy uczelni wykreśla się nazwę dzielnicy Gdańska, gdańska AWF bowiem od dawna przestała być placówką o charakterze dzielnicowym. Druga zmiana jest ważniejsza. Dodanie do nazwy uczelni kształcącej dotychczas głównie nauczycieli wychowania fizycznego wyrazów "i Sportu" ujmuje również to, czym ta uczelnia się zajmuje poza kształceniem nauczycieli wychowania fizycznego. Gdańska AWF już dawno przestała być ośrodkiem kształcenia tylko i wyłącznie nauczycieli WF. Stała się również ośrodkiem, centrum sportu. Tu kształci się wyczynowców, uczy się, jak być menadżerem sportu, kierownikiem klubu sportowego czy pracownikiem odnowy biologicznej.

Jak podkreśliła senator J. Popiołek, to centrum znane jest nie tylko w Polsce, ale także w Europie. Szkoli trenerów dla sportu wyczynowego na najwyższym poziomie, prowadzi poważne badania naukowe w tym zakresie, ma również zamiar kształcić specjalistów organizatorów sportu, których nam w Polsce brakuje.

Corocznie mury uczelni opuszcza około czterystu trenerów instruktorów. AWF w Gdańsku-Oliwie kojarzy się z medalistami mistrzostw świata i olimpiad, którzy od momentu powstania tej uczelni przynosili chlubę Polsce i swojej Alma Mater, bo AWF w Gdańsku-Oliwie stawia na sport, tak jak inne uczelnie stawiają na turystykę czy rekreację. Dodanie do nazwy uczelni wyrazów "i Sportu" podkreśli w wyraźny sposób, że głównym wyróżnikiem gdańskiej akademii jest to, że oprócz kadr dla szeroko pojętej kultury fizycznej kształci ona także trenerów dla potrzeb sportu wyczynowego, i to na najwyższym światowym poziomie.

Biorąc pod uwagę wysoki poziom kadry dydaktyczno-naukowej, bazę sportowo-szkoleniową, nowoczesne systemy szkolenia sportowego oraz osiągnięcia sportowe, jako absolwentka tej uczelni senator wyraziła osobiste zadowolenie ze zmiany nazwy, gdyż oddaje ona obecną rangę szkoły, która rozpoczęła swoją działalność jako technikum sportowe, następnie było to studium nauczycielskie wychowania fizycznego, a od 1969 r. - wyższa szkoła wychowania fizycznego, by wreszcie w 1981 r. uzyskać status akademii. Zmiana nazwy uczelni poprzez dodanie słów "i Sportu" ma odzwierciedlić oczywisty stan prowadzonej działalności dydaktycznej w zakresie kształcenia kadr trenerskich i rozwoju sportu.

W imieniu Komisji Nauki, Edukacji i Sportu senator J. Popiołek zarekomendowała Izbie uchwalenie tej ustawy.

Diariusz Senatu RP: spis treści, poprzedni fragment, następny fragment