W odpowiedzi na moje oświadczenie otrzymałem od pani minister obszerną informację, z której wynika, że przeciwko szesnastu parlamentarzystom toczą się bądź toczyły się takie postępowania, przy czym nie dotyczy to członków Senatu. Pani minister obszernie opisała te przypadki, jednak jej odpowiedź nie w pełni mnie satysfakcjonuje.

W dniu 28 listopada Trybunał Konstytucyjny wydał historyczne orzeczenie, które mówi, iż postępowania wszczęte przeciw posłowi lub senatorowi przed uzyskaniem przez niego mandatu powinny być kontynuowane. W związku z tym zwracam się z tej trybuny do pani minister sprawiedliwości Barbary Piwnik z prośbą, aby zechciała sporządzić nam dokładną informację na temat tego, w jaki sposób postanowienie Trybunału Konstytucyjnego jest przez ministra sprawiedliwości wdrażane i jaka jest sytuacja w omawianych sprawach.

Na tym terenie do niedawna istniały państwowe gospodarstwa rolne w Kotani, Ożennej i Wyszowatce. Powierzchnia gminy wynosi 23 tysiące 358 ha i zamieszkuje ją dwa tysiące sto pięćdziesiąt osób. Odległość do miasta powiatowego, Jasła, ewentualnego rynku pracy, wynosi około 45 km. Osób czynnych zawodowo jest dziewięćset siedemdziesiąt dwie, a w Powiatowym Urzędzie Pracy w Jaśle w końcu listopada bieżącego roku zarejestrowane były dwieście czterdzieści trzy osoby, w tym bez prawa do zasiłku sto dziewięćdziesiąt sześć osób.

Jak wynika z powyższych danych, bezrobocie na terenie gminy sięga 25%. Z uwagi na duże oddalenie od miasta, a także niskie zaludnienie (dziesięć osób na 1 km²) rozwój działalności gospodarczej w zakresie usług jest prawie niemożliwy.

Uznanie gminy Krempna za zagrożoną szczególnie wysokim bezrobociem strukturalnym jest bardzo ważne dla byłych pracowników państwowych gospodarstw rolnych. Na mocy ustawy z dnia 18 września 2001 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa uzyskała znaczne kwoty ze sprzedaży majątku położonego na terenie tej gminy. Byli pracownicy państwowych gospodarstw rolnych oczekują na świadczenia przedemerytalne. Ponadto na tym terenie występuje znaczne zadłużenie wobec pracowników oświaty.

Janusz Konieczny

Ze względu na warunki naturalne powiatu przemyskiego duża powierzchnia gruntów spełnia kryteria kwalifikujące je, w myśl wspomnianej wyżej ustawy, do zalesienia. Zdaniem starosty przemyskiego, wchodząca w życie 1 stycznia 2002 r. ustawa cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem wśród rolników. Do Starostwa Powiatowego w Przemyślu codziennie wpływają wnioski o ujęcie gruntów w planie zalesień, a także zgłaszają się rolnicy z prośbą o udzielenie informacji dotyczących możliwości zalesiania oraz sposobu praktycznej realizacji ustawy. Pomimo ustawowego zapisu (art. 13 ustawy) o ukazaniu się w terminie trzech miesięcy od dnia jej ogłoszenia odpowiednich rozporządzeń, nie wydano ich do dnia dzisiejszego.

Mając na uwadze dobro mieszkańców powiatu przemyskiego (a także znacznej części województwa podkarpackiego), Starostwo Powiatowe w Przemyślu wystąpiło do Ministerstwa Środowiska z prośbą o interpretację budzących wątpliwość przepisów ustawy (pismo z dnia 16 lipca 2001 r.), lecz do chwili obecnej żadnej odpowiedzi nie otrzymało. Pismo skierowane do Ministerstwa Środowiska zostało przez nie przekazane do załatwienia według właściwości Ministerstwu Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniu 25 lipca 2001 r.

Janusz Konieczny

Życzę Polakom rozsianym po całym, szerokim świecie miłej, rodzinnej i patriotycznej atmosfery podczas spotkań świątecznych i noworocznych oraz dumy z Macierzy, która jest wolna, demokratyczna i rozwija się. Życzę Rodakom dużo zdrowia, radości oraz spełnienia planów i marzeń. Niech nowy rok niesie im nowe nadzieje i nowe szanse na życie jeszcze lepsze, sprawiedliwe i obfitujące w bogate dary dla ciała i ducha.

Pragnę zapewnić Polonię i liczne krajowe organizacje pracujące na jej rzecz, że Senat RP będzie w szerokim zakresie kontynuował ponadsiedemdziesięcioletnią tradycję sprawowania patronatu nad Polakami mieszkającymi poza granicami Polski. Liczymy na szeroką współpracę wszystkich organizacji polonijnych oraz licznych instytucji, firm i ludzi dobrej woli z kraju. Zamierzamy w najbliższym roku uchwalić ustawy o obywatelstwie polskim, Karcie Polaka i ustanowieniu 2 Maja Dniem Polonii.

Przedstawiciele niepublicznych zakładów opieki psychiatrycznej mający kontakt z kasą chorych oraz rodziny korzystające z usług tych zakładów podnoszą pilną potrzebę prawnego ujednolicenia uprawnień lekarzy i uproszczenia oraz ułatwienia możliwości leczenia i opiniowania chorych psychicznie.

Brak nowelizacji ustawy powoduje istotne utrudnienia w zapewnieniu opieki zdrowotnej osobom psychicznie chorym wówczas, gdy zachodzą przesłanki do umieszczania chorych w zakładach opieki zdrowotnej w trybie warunkowym.

W wielu regionach kraju poradnie zdrowia psychicznego są poradniami niepublicznymi. Zgodnie z treścią ustawy sądy nie respektują tych zaświadczeń i odstępują od postępowania zmierzającego do skierowania chorego do szpitala psychiatrycznego. Rodziny chorych są w tej sytuacji zmuszane do szukania lekarzy publicznych zakładów opieki psychiatrycznej i proszenia ich o wydanie takiego zaświadczenia. W wielu miastach w kraju, a także w wielu powiatach nie ma publicznych poradni zdrowia psychicznego. Poza tym ustawa w swoim obecnym kształcie ogranicza prawa lekarzy psychiatrów zatrudnionych w niepublicznych zakładach, a świadczących usługi w ramach umów z kasami chorych, a więc jest to nierówność stosowania prawa.

Z wyrazami szacunku

Andrzej Spychalski

W dniu 18 września 2001 r. parlament uchwalił ustawę o zmianie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz o zmianie niektórych innych ustaw, Dz.U. nr 130, poz. 1452. Ustawa znowelizowała obowiązującą od 29 sierpnia 1997 r. ustawę o komornikach sądowych i egzekucji, Dz.U. nr 133, poz. 882 z późniejszymi zmianami, wprowadzając wiele nowych rozwiązań, w tym także o znaczeniu ustrojowym dla instytucji komornika.

Uchwalenie ustawy spotkało się jednak z dużą dezaprobatą środowiska komorniczego. Uznano, iż ustawodawca wbrew opinii samorządu komorniczego, aczkolwiek kierując się słuszną dewizą zwiększenia skuteczności egzekucji komorniczej, wprowadził wiele niejasnych czy wręcz błędnych rozwiązań. Samorząd komorniczy województwa dolnośląskiego, wyrażając swoje zaniepokojenie z powodu uchwalenia ustawy, stwierdza, iż wprowadzenie jej w życie spowoduje oprócz dużych problemów finansowych samych komorników mniejsze dochody budżetu państwa.

Z powyższego wynika, iż diametralnej zmianie ulega status komornika z pracownika sądowego na osobę wykonującą pracę na własny rachunek. Dotychczasowy status pracownika mianowanego musi ulec rozwiązaniu. Ta oczywista konsekwencja pociąga za sobą konieczność wypłacenia, jak sądzę, odprawy pieniężnej zwalnianemu mianowanemu pracownikowi. Jak wysoką kwotę pieniężną w skali kraju będą musiały wypłacić sądy zwalnianym komornikom i czy rząd zapewnił na to środki?

2. Ustawa w art. 45 zmienia wysokość opłaty stosunkowej, jakiej komornik może żądać od wierzyciela przed wszczęciem egzekucji, określając ją na poziomie 15% albo 25% najniższego wynagrodzenia.

Do tej pory wierzyciel miał pełną możliwość wyboru komornika w podanych granicach. Z nieznanych powodów ustawodawca zmienił tę zasadę, dopuszczając taki wybór w drodze swoistego wyjątku tylko w przypadku, gdy komornik nie ma zaległości w prowadzeniu egzekucji przekraczających sześć miesięcy. Zasada ta wydaje się niesłuszna, ustawodawca nie uwzględnił bowiem opóźnień w postępowaniu egzekucyjnym zaistniałych nie z winy komornika, ale z przyczyn leżących poza kancelarią.

Wprowadzenie tej zasady jest niesłuszne. Najczęściej występującymi świadczeniami powtarzalnymi są egzekucje alimentacyjne. Wprowadzenie rozwiązania, na mocy którego komornik uzyskuje prawo do wynagrodzenia po roku, jest nie tylko niezrozumiałe, prawnie niesłuszne, ale wręcz krzywdzące komorników, ustawodawca bowiem zmusza ich do pracy bez wynagrodzenia przez rok. Tak długi okres wyczekiwania na wynagrodzenie za pracę nie jest znany dotychczas polskiemu prawu. Wyrażam wątpliwości co do konstytucyjności tego rozwiązania.

Przedstawione uwagi i wątpliwości upoważniają do stwierdzenia, że ustawa została uchwalona bez głębokiej analizy jej skutków prawnych, a niepokoje, jakie wywołała w środowisku komorniczym, dają podstawę do stwierdzenia, że także bez dogłębnej konsultacji z samorządem komorniczym. Wydaje się, że powinność dbania o jakość prawa nakazuje, aby nad tą ustawą zastanowić się raz jeszcze i jeśli byłoby to możliwe, wydłużyć jej vacatio legis, by w tym czasie rozważyć wszystkie argumenty przemawiające zarówno za ustawą, jak i przeciw ustawie.

Szanowna Pani,

uprzejmie proszę o zainteresowanie się sytuacją istniejącą w Sądzie Rejonowym w Sokołowie Podlaskim. Napływają do mnie nieustannie skargi mieszkańców Sokołowa Podlaskiego, których bulwersuje sposób traktowania ich przez tamtejszych urzędników. Oto jedna z nich: "…sprawy nasze są traktowane stronniczo i nierzetelnie. Każda sprawa prowadzona przez p. sędziego Józefa Cejmera jest dla nas największą tragedią naszego życia…".

Z wyrazami szacunku

Szanowny Panie Dyrektorze,

Z wyrazami szacunku

Chorzowski park to miejsce wyjątkowe w skali nie tylko Polski, ale i Europy. Powstał w latach pięćdziesiątych po przeprowadzeniu gigantycznych prac ziemnych na terenach dawnych hałd, biedaszybów i wysypisk śmieci. Wystarczy przypomnieć, że dla ukształtowania terenu użyto ponad 4 milionów m³ ziemi, posadzono tam miliony drzew i krzewów, założono ogród zoologiczny, uruchomiono wesołe miasteczko, planetarium i wybudowano Stadion Śląski. Zagospodarowanie tego miejsca miało wprost nieocenione znaczenie dla mieszkańców przemysłowego Śląska i jego okolic. Każdego roku miejsce to odwiedza od sześciu do jedenastu milionów gości, dla których jest to niekiedy jedyna forma wypoczynku i rekreacji. Chorzowski Park Kultury i Wypoczynku może jeszcze dzisiaj stanowić znakomity przykład udanej rekultywacji terenów zdegradowanych ekologicznie.

Należy wyraźnie podkreślić, że zgodnie z art. 6 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych z 24 września 1981 r. WPKiW jest przedsiębiorstwem państwowym użyteczności publicznej, którego działalność jest planowo nierentowna, ale konieczna dla zaspokajania potrzeb ludności. Wymieniona wyżej ustawa nakłada na organ założycielski, to jest na wojewodę śląskiego, obowiązek dotowania tego przedsiębiorstwa. W świetle obowiązującego prawa obowiązek ten jest bezwarunkowy, więc państwo nie może uchylić się od jego wykonania. Potwierdza to także dotychczasowa praktyka finansowania WPKiW. Od początku swej działalności park był bowiem dotowany przez budżet centralny, zmieniała się tylko skala tego finansowania: od 75% w latach 1985-1998 do 52% w ostatnich dwu latach.

W praktyce brak dotacji dla parku w roku 2002 może oznaczać tylko jedno - jego faktyczną likwidację. Powtórzmy: brak środków spowoduje likwidację państwowego przedsiębiorstwa użyteczności publicznej. Bezpośrednim skutkiem likwidacji WPKiW będzie utrata miejsc pracy przez blisko czterystuosobową załogę przedsiębiorstwa oraz kilkaset kolejnych osób pracujących w państwowych i prywatnych instytucjach położonych na terenie parku. Ze względu na dwudziestotrzyprocentowe bezrobocie w okolicznych gminach koszty społeczne likwidacji WPKiW byłyby ogromne. Pracę straciliby przede wszystkim ludzie o niewysokich kwalifikacjach, bez jakiejkolwiek szansy na znalezienie innego zatrudnienia. Nadto wydatki związane z likwidacją parku obciążyłyby budżet państwa kwotą około 7 milionów zł.

Kopalnia ta należała do grupy kapitałowej Katowickiego Holdingu Węglowego SA. Jej zasoby operatywne to około 25 milionów t węgla, zapewniających żywotność kopalni na wiele lat. Kopalnia olbrzymim wysiłkiem, ponosząc kilkunastomilionowe koszty, przygotowała uruchomienie wydobycia pokładu 510 o zasobach około 6 milionów t węgla o najwyższych parametrach jakościowych.

Mimo zapewnień ministerstwa oraz podpisanych porozumień dwustronnych, parafowanych przez ówczesnego wojewodę śląskiego, dotyczących wydobycia węgla z pokładu 510 na zasadzie udostępnienia przez wyrobiska jednej z sąsiadujących kopalń, doszło do całkowitej likwidacji "Niwki - Modrzejów". Ściana w pokładzie 510, całkowicie uzbrojona i przygotowana do natychmiastowej eksploatacji, została zlikwidowana, a 6 milionów t węgla o wyjątkowych parametrach jakościowych zostało straconych.

W świetle przedstawionych faktów zwracam się do Pana Ministra o wyjaśnienie celowości tak kosztownej, arbitralnej i noszącej znamiona polityczne decyzji z lat 1998-1999, dotyczącej likwidacji kopalni "Niwka - Modrzejów". Jednocześnie, powołując się na prawo górnicze i geologiczne, prosimy o wyjaśnienie faktu zaniechania wyeksploatowania zasobów węgla w pokładzie 510.

Adam Gierek
Jerzy Markowski