Dotyczy ono niektórych zasad określania wysokości emerytur, a w szczególności zasad zaliczania do okresu składkowego, będącego podstawą ustalania wysokości świadczeń emerytalnych, okresów pracy w wojsku, policji i innych tak zwanych służbach mundurowych. Mianowicie chodzi o tej osoby, które przez pewien okres swego życia pracowały w tych służbach (na przykład lekarze), a następnie przeszły do pracy w instytucjach cywilnych. Osoby te po osiągnięciu wieku emerytalnego, podejmując działania związane z procedurą uzyskania świadczeń emerytalnych, dowiadują się, że okres pracy w tak zwanych służbach mundurowych nie podlega włączeniu do okresu składkowego, a tym samym nie może stanowić okresu, z którego obliczana jest podstawa tych świadczeń.

Niezależnie od uwarunkowań formalnych sytuacja ta nie może być akceptowana w państwie prawnym, jakim jest Rzeczypospolita Polska. Osoby, których ona dotyczy, mogą mieć uzasadnione poczucie głębokiej krzywdy, gdyż to nie one, ani też ich działania są przyczyną tego stanu rzeczy. Gdyby osoby te do końca swojej działalności zawodowej pracowały w tak zwanych służbach mundurowych, to nie miałyby żadnych trudności w uzyskaniu pełnej emerytury na podstawie przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym tych służb. Nie może też być tak, że w stosunku do osób pracujących w instytucjach państwowych stosowane są różne kryteria zaliczania okresu pracy do okresu, który stanowi podstawę obliczania świadczeń emerytalnych.

To, że w przeszłości podjęto decyzje, iż od wynagrodzeń pracowników służb mundurowych nie odprowadza się składek na ubezpieczenia emerytalne do PZU, nie może dziś stanowić o nieprzyznaniu im emerytury za ten okres pracy. Akceptowanie zaś tego stanu rzeczy zarówno przez władzę ustawodawczą, jak i wykonawczą jest postępowaniem niezgodnym w stosunku do zasad określonych w naszej konstytucji.