Największymi odbiorcami złomu w Polsce są następujące huty: Huta Zawiercie, Huta "Ostrowiec" S.A., Huta Lucchini, Elstal Gliwice, w nieco mniejszym stopniu Huta "Częstochowa", Huta Katowice, Huta Sendzimira, Stalowa Wola oraz pozostałe huty. Od kilku lat wszystkie wymienione podmioty gospodarcze notują postoje i związane z tym straty ekonomiczne, czego powodem były występujące niedobory złomu. Deficyt złomu z każdym rokiem ulega zwiększeniu. Za rok 1997 wyniósł około 1 miliona 200 tysięcy ton w skali kraju. Dane te wynikają z oceny przeprowadzonej wspólnie przez Hutniczą Izbę Przemysłowo-Handlową oraz Izbę Przemysłowo-Handlową Gospodarki Złomem. Rok ubiegły zamknął się deficytem złomu w Hucie "Ostrowiec" S.A. rzędu 115 tysięcy ton, przy zapotrzebowaniu wynoszącym około miliona 100 tysięcy ton. Stanowi to brak rzędu 12% w stosunku do pełnego obłożenia możliwości produkcyjnych hut. Należy zaznaczyć, że zarówno Huta "Ostrowiec", jak i inne huty posiadały opłacalne zamówienia.

Funkcjonująca do roku ubiegłego ustawa o ochronie środowiska skutecznie zablokowała import złomu, traktując go nie jako surowiec, ale szkodliwy odpad. Znowelizowana ustawa z 27 czerwca 1997 r. w dalszym ciągu blokowała import złomu z uwagi na brak stosownych rozporządzeń. Jego import, do czasu wydania wyżej wymienionych aktów wykonawczych, wymaga indywidualnych zezwoleń, uzyskiwanych na drodze administracyjnej. Wystąpienia Huty "Ostrowiec", która stara się o import złomu od roku 1993, spotkały się ze zdecydowaną odmową głównego inspektora ochrony środowiska. Ostatnie negatywne stanowisko datuje się na rok 1997. Jednocześnie od roku 1991 następuje systematycznie rosnący eksport złomu, który według szacunkowych danych w roku ubiegłym wyniósł około 700-900 tysięcy ton - eksport oficjalny, chodzi o koncesje, i nieoficjalny, na przykład jako złom w postaci taboru kolejowego, akcesoriów kolejowych i szyn.

Postępujący proces modernizacji polskiego hutnictwa powodował w tym czasie zmniejszenie pozyskiwania złomu, tak zwanego obiegowego, co z kolei wywołało napiętą sytuację na rynku złomowym. W ciągu ostatnich lat polskie hutnictwo czyniło wiele starań - między innymi wystąpiono do kancelarii prezydenta Lecha Wałęsy - by spowodować zrównoważenie popytu i podaży złomu, jednak do chwili obecnej sytuacja ta trwa nadal.

Wszystkie polskie huty na przestrzeni kilku ostatnich lat odnotowały braki w zaopatrzeniu w złom, a związane z tym postoje wyniosły w skali roku od jednego do półtora miesiąca. Taki system pracy, częste postoje z uwagi na brak złomu, czyni wyroby polskiego hutnictwa niekonkurencyjnymi, co w konfrontacji z wyrobami z rynków zewnętrznych może doprowadzić do likwidacji tego sektora gospodarki. Należy zaznaczyć, że w całej polskiej gospodarce zachowany jest stan równowagi między podażą a popytem, a tylko rynek złomowy cechuje wysoki stan nierównowagi. Według ocen, rok 1998 zamknie się deficytem złomu wynoszącym około 1 miliona 600 tysięcy ton.