Umieszczenie inwestycji na tej liście powinno być - moim zdaniem - równoważne z zobowiązaniem budżetu państwa do jej pełnej realizacji. Zaakceptowano bowiem założenia techniczno-ekonomiczne oraz zbiorcze zestawienie kosztów budowy. Biorąc pod uwagę długi czas budowy, stwierdzono, że zaszła konieczność aktualizacji dokumentacji technicznej w celu dostosowania jej do aktualnie obowiązujących norm i przepisów oraz uwzględnienia postępu w dziedzinie technologii budowlanych oraz aparatury i sprzętu medycznego,. Finałem tego procesu było zatwierdzenie w 1998 r. przez ówczesnego wojewodę radomskiego zaktualizowanego zbiorczego zestawienia kosztów, które w wersji przyjętej do planu inwestycji centralnych opiewało na łączną kwotę około 246 mln zł (około 350 mln zł w cenach roku 2000). Takie też dane zostały przekazane przez ówczesny Urząd Wojewódzki w Radomiu już przy konstruowaniu projektu budżetu państwa na 1999 r.

W niezrozumiały zatem sposób w ustawie budżetowej zapisano wartość kosztorysową zadania na kwotę 170.065 mln zł, co prawdopodobnie świadczy o pominięciu tychże zaktualizowanych danych. Spowodowało to fałszywe przeświadczenie, że do pełnego zakończenia inwestycji potrzeba 37.960 mln zł (łącznie z rokiem 1999), tymczasem prawidłowa suma to 113.474 mln zł (w cenach 1999 r.).

Przewidywane środki na 2000 r. w wysokości 7,6 mln zł nie pozwolą w żaden sposób zlikwidować dotychczasowej ułomności szpitala, tj. braku bloku operacyjnego. Zakończenie jego budowy przesunie się na bliżej nieokreślony czas. Kwota, która pozwoliłaby realnie przybliżyć zakończenie inwestycji, to minimum 50 mln zł w 2000.

Dla funkcjonowania tegoż zakładu na tworzącym się rynku świadczeń medycznych konieczne jest zapewnienie pełnego profilu usług oraz kompleksowego uruchomienia obiektu, co pozwoli między innymi osiągnąć konkurencyjne koszty świadczeń. Niezbędnym narzędziem pozwalającym wypełnić to zadanie jest odpowiednia wysokość środków finansowych na dokończenie obiektu. Biorąc pod uwagę poziom i standard wyposażenia obiektu w części już uruchomionej, mogę stwierdzić, że WSzS ma szansę stać się najbardziej nowoczesnym szpitalem w województwie mazowieckim, szpitalem ukierunkowanym na wysokospecjalistyczną opiekę krótkoterminową o wyraźnym profilu zabiegowym. W szpitalu tym powinny zostać zlokalizowane wszystkie specjalistyczne oddziały zabiegowe należące do II poziomu referencyjnego, a więc również takie oddziały jak: chirurgii dziecięcej, laryngologii, okulistyki, chirurgii urazowej, urologii i chirurgii onkologicznej oraz oddział leczenia oparzeń. W wyżej wymienionym szpitalu powinny być także zorganizowane oddziały pediatryczne dla aglomeracji radomskiej, dzienny oddział o profilu zabiegowym oraz tak zwane centrum leczenia urazów wielonarządowych. Program medyczny tego szpitala należałoby uzupełnić o dobrze zorganizowany oddział kardiologiczny posiadający znaczący profil zabiegowy.

Szpital przy ul. Tochtermana, który przejmie docelowo funkcję szpitala miejskiego, będzie cennym uzupełnieniem Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego w zakresie specjalności podstawowych, zachowawczych oraz oddziałów o charakterze opieki długoterminowej i paliatywnej. W szpitalu tym powinien być zorganizowany dzienny oddział szybkiej diagnostyki oraz dzienny oddział o profilu zabiegowym. Zorganizowanie tych jednostek pozwoli na pełne wykorzystanie istniejącego w tym szpitalu zaplecza diagnostycznego i zabiegowego.

Nie chodzi tu o spełnienie ambicji lokalnych, ale o właściwe zorganizowanie opieki medycznej na terenie byłego województwa radomskiego uwzględniające stan i potencjał obu radomskich szpitali.

Trwająca aktualnie reforma systemu służby zdrowia nie przewiduje żadnych mechanizmów osłonowych dla tego typu placówek jak WSzS, to znaczy jednocześnie w części działających i zarazem w trakcie budowy. Powoduje to ogromne trudności w bieżącym funkcjonowaniu zakładu z powodu wysokich kosztów stałych przy niewielkiej liczbie działających oddziałów. Niestety jednostka ta nie może liczyć na żadne preferencje pozwalające na stopniowe zaistnienie na rynku usług medycznych. Dlatego też konieczne staje się jak najszybsze zakończenie budowy. W przeciwnym razie pod znakiem zapytania staje dalsze utrzymanie się obiektu jedynie z uszczuplonego kontraktu z kasą chorych, a tym samym - przyszłość zatrudnionych tu osób. Faktem jest, że po pełnym uruchomieniu obiektu stałby się on zakładem dającym pracę znacznej grupie mieszkańców Radomia.

Mam nadzieję, że przedstawiona wyżej argumentacja przekonuje, że nie jest to tylko i wyłącznie problem przyspieszenia terminu zakończenia budowy związany z optymalizacją kosztów inwestycji. W związku z realiami wynikającymi z reformy służby zdrowia jest to także sprawa szansy zaistnienia obiektu w swoich założeniach w pełni spełniającego kryteria nowoczesnej placówki służby zdrowia, która powinna być przez ten system preferowana w okresie przejściowym.