Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o łączności,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o finansach publicznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000.

Zgodnie z art. 56 ust. 2 Regulaminu Senatu do postępowania w sprawie ustaw pilnych nie mają zastosowania art. 16 ust. 4 pkt 1 i 2 oraz terminy określone w art. 29 ust. 2, w art. 31 ust. 2 i art. 55 ust. 2 Regulaminu Senatu.

Pierwszym jest dostosowanie do wymogów konstytucji, do jej art. 217. Drugim - likwidacja preferencji, na przykład ulgi budowlanej i inwestycyjnej. Trzecim - dostosowanie do przepisów Unii Europejskiej, czyli uściślenie art. 11 i w art. 16 ust. 1 dodanie pkt 60 i 61, nie uznających za koszt uzyskania przychodów odsetek od pożyczek lub kredytów udzielonych w spółdzielniach i spółkach prawa handlowego przez udziałowców lub akcjonariuszy. Czwartym - odstąpienie od deklaracji miesięcznych, czyli zmniejszenie liczby składanych deklaracji podatkowych. Piątym - zwolnienie od podatku dochodowego na przykład wspólnot mieszkaniowych, stworzonych na mocy odrębnych przepisów, Agencji Mienia Wojskowego oraz gmin, powiatów i województw od dochodów określonych w przepisach o dochodach samorządowych.

Senator M. Waszkowiak - w imieniu reprezentowanej komisji - wniósł o przyjęcie zaproponowanych poprawek.

Podczas dyskusji nad ustawą propozycje poprawek do niej zgłosili senatorowie Kazimierz Kleina i Dorota Simonides.

<<Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 9 listopada 1998 r. ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Uchwała

Pozostałe poprawki dotyczą ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Poprawki oznaczone nr 2 i 3 są konsekwencją przyjętych w ustawie rozwiązań. Poprawka nr 4 skreśla, zbędne wobec osób prawnych, określenie "miejsce zamieszkania". Przyjmując poprawkę nr 5, Senat uznał, iż podmiot "Morska Agencja" nie może występować pod nazwą własną, lecz jedynie w ogólnym określeniu tej kategorii podmiotów. Przyjęcie poprawki dotyczącej art. 2 ust. 3 było podyktowane koniecznością dostosowania jej treści do momentu wejścia w życie ustawy, tak aby przepis ten nie zawierał obowiązków wobec podatników przed uzyskaniem mocy obowiązującej.

Ustawa o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 9 listopada br., i w tym samym dniu przekazana do Senatu. Marszałek Senatu 10 listopada bieżącego roku, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Ustawa dotyczy zryczałtowanego podatku dochodowego od przychodów ewidencjonowanych oraz od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Ustawa proponuje obniżenie stawki ryczałtu: od przychodów z działalności usługowej z 9,5% na 8,5%; od przychodów z działalności wytwórczej, robót budowlanych lub w zakresie przewozów ładunków taborem samochodowym o ładowności powyżej 2 t - z 6% na 5,5%; od przychodów z działalności usługowej w zakresie handlu i gastronomii, z wyjątkiem przychodów ze sprzedaży napojów o zawartości powyżej 1,5% alkoholu - z 3,3% na 3%. Ustalono również kwotę przychodu na 400 tysięcy zł. Zachowano zasadę fakultatywności oraz utrzymano zwolnienia od ryczałtu.

Trzecim elementem tej ustawy jest podatek od osób duchownych. Między innymi uwzględniono tu odliczanie od podatku składki na ubezpieczenia społeczne oraz wydłużono termin opłacania kwartalnej składki z siódmego na dwudziesty dzień miesiąca następującego po zakończeniu kwartału. Zmiany stawek będą dokonywane poprzez obwieszczenie ministra finansów. Przyrost tych stawek jest równoznaczny ze wzrostem inflacji.

Uchwała

W uzasadnieniu podjętej uchwały podkreślono, że wprowadzając poprawki do ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne Senat miał na celu przede wszystkim usunięcie niespójności w systemie prawa podatkowego powstałych w wyniku odrzucenia projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Senat uznał, iż z dniem ogłoszenia powinien wejść w życie przepis skreślający delegację dla Ministra Finansów do określenia dopuszczalnej kwoty przychodów uprawniającej do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Opublikowanie ustawy przed 30 listopada br. zapobiegnie pojawieniu się rozporządzenia, które mogłoby wprowadzać podatników w błąd (poprawka nr 19).

Proponując poprawkę nr 11 Senat miał na względzie zwłaszcza konieczność dostosowania ustawy do aktualnego stanu prawnego, ponadto decydując się na pozostawienie części przepisu art. 25 ust. 2 pkt 2 zmierzał do wyrażenia wprost funkcjonującej w praktyce zasady, iż osiąganie przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze nie wyłącza opodatkowania w formie karty podatkowej. Podstawową przesłanką takiego rozwiązania było pojawiające się orzecznictwo sądowe uznające najem, dzierżawę i inne umowy o podobnym charakterze za działalność gospodarczą, zgodnie zaś z art. 25 ust. 1 pkt 4 prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej jest przeszkodą do opodatkowania w formie karty podatkowej. Podobnymi motywami kierował się Senat wprowadzając poprawkę nr 3.

Proponując zmiany do art. 11 polegające na dodaniu ust. 3 - 9 oraz do art. 53, które są powtórzeniem rozwiązań zawartych w rozporządzeniu Ministra Finansów z 24 marca 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Senat miał na względzie art. 217 Konstytucji i wynikającą z niego konieczność ustawowego uregulowania zasad przyznawania ulg w podatkach.

Ustawa o zmianie ustawy o łączności została uchwalona przez Sejm na 34. posiedzeniu, 9 listopada bieżącego roku, a 10 listopada została przekazana do Senatu. W tym też dniu marszałek Senatu, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Andrzej Sikora, który przypomniał, że omawiana ustawa wprowadza dwie zmiany do ustawy o łączności z 23 listopada 1990 r. Zmiana pierwsza dotyczy art. 16 ustawy o łączności. Wprowadza zapisy umożliwiające Telekomunikacji Polskiej SA, po jej prywatyzacji z udziałem kapitału zagranicznego, uzyskanie zezwoleń na zakładanie i eksploatację urządzeń radiokomunikacyjnych, a co za tym idzie - również przydziałów częstotliwości na cele łączności radiowej o zasięgu przekraczającym granice naszego kraju.

Zmiana druga dotyczy art. 82 ustawy o łączności. Proponowane zapisy rozszerzają uprawnienia do przydzielenia nieodpłatnych akcji prywatyzowanego przedsiębiorstwa Telekomunikacja Polska S.A. pracownikom Poczty Polskiej, którzy byli pracownikami przedsiębiorstwa Polska Poczta Telegraf i Telefon do czasu podziału na dwa odrębne przedsiębiorstwa, to jest na Telekomunikację Polską S.A. i Pocztę Polską S.A.. Stało się to 13 grudnia 1991 r.

Na pytania i wątpliwości senatorów odpowiadał podsekretarz stanu w Ministerstwie Łączności Marek Rusin.

Uchwała

Przyjmując poprawkę do art. 82 ustawy o łączności, polegającą na dodaniu nowego ust. 4, Senat stanął na stanowisku, iż z powodu znaczącej różnicy kapitału akcyjnego Telekomunikacji Polskiej SA w chwili utworzenia spółki i w chwili jej prywatyzacji, różny jest udział pracowników w jego wytworzeniu, co uzasadnia ograniczenie uprawnień byłych pracowników PPTT do 40% akcji spośród przeznaczonych do nieodpłatnego zbycia.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 34. posiedzeniu, 9 listopada br., a do Senatu przekazana 10 listopada. Tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Obie komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je Izbie senator Andrzej Krzak. Senator sprawozdawca zaznaczył, że ustawa w dotychczasowym brzmieniu budziła liczne wątpliwości natury formalnej, zwłaszcza jeśli chodzi o faktyczną możliwość powołania branżowej kasy chorych, nie zawierała bowiem regulacji pozwalających podjąć oraz sfinansować czynności zmierzających do jej utworzenia. Z tego też powodu niezbędne się stało uregulowanie, na wzór regionalnych kas chorych, zagadnień związanych z powołaniem pełnomocnika do zorganizowania kasy, pokryciem kosztów jej utworzenia oraz nadaniem pierwszego statutu i rozpoczęciem działalności branżowej kasy chorych od 1 stycznia 1999 r.

Zmiana druga polega na nadaniu nowego brzmienia art. 69c, w którym określa się dokładnie sposób tworzenia i znoszenia branżowej kasy chorych. Artykuł ten upoważnia Radę Ministrów do tworzenia i znoszenia tej kasy chorych. Wniosek o jej powołanie przedkłada Radzie Ministrów minister zdrowia i opieki społecznej. Wniosek ten winien zostać poparty pisemnymi deklaracjami członkostwa co najmniej pięciuset tysięcy pełnoletnich obywateli. Ponadto minister zdrowia winien zasięgnąć opinii Rady Krajowego Związku Kas Chorych i Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych. Ponieważ jednak urząd ten rozpocznie działalność dopiero od 1 stycznia 1999 r., więc do 31 grudnia bieżącego roku opinie wydaje pełnomocnik rządu do spraw wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 168. Mówi o tym zmiana czwarta.

W rozporządzeniu o utworzeniu branżowej kasy chorych Rada Ministrów nadaje statut i określa w szczególności: nazwę i siedzibę kasy chorych - to upoważnienie zostaje bez zmian - sposób organizowania branżowej kasy chorych i źródła pokrycia kosztów jej tworzenia oraz tryb powoływania, zadania i uprawnienia pełnomocnika do spraw zorganizowania kasy branżowej. Jest to nowe rozwiązanie, nowe upoważnienie dla Rady Ministrów. Jak podkreślił senator sprawozdawca, te ostatnie dwa nowe upoważnienia są istotne, ponieważ ich brak praktycznie uniemożliwiał zorganizowanie kasy branżowej od 1 stycznia przyszłego roku.

Dodatkowy ust. 4 do art. 69c stawia nowy warunek Radzie Ministrów w sytuacji ewentualnego znoszenia branżowej kasy chorych - decyzja ta winna być poprzedzona wnioskiem prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych. W razie niewywiązywania się kasy z ustawowych zadań prezes tego urzędu może w ostateczności wystąpić z wnioskiem o jej zniesienie . Zniesienie branżowej kasy chorych powoduje, że jej członkowie na mocy ustawy stają się członkami regionalnej kasy chorych właściwej dla ich miejsca zamieszkania.

Zmiana trzecia dotyczy art. 110. Tworzy ona podstawy do reprezentowania w Radzie Krajowego Związku Kas Chorych branżowej kasy chorych na tych samych zasadach, jakie istnieją w wypadku kas regionalnych.

Zmiana piąta polega na dodaniu nowych artykułów: 168a i 168b. Art. 168a ust. 1 określa, że osoby objęte obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego, o których jest mowa w art. 8 ustawy, stają się z mocy ustawy członkami regionalnej kasy chorych właściwej dla ich miejsca zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2. Właśnie to zastrzeżenie ust. 2 wprowadza się do ustawy dodatkowo. W ust. 2 tego artykułu mówi się mianowicie, że osoby, które odpowiadają warunkom określonym w rozporządzeniu Rady Ministrów i do dnia 31 grudnia 1998 r. złożą pisemną deklarację członkostwa, staną się z dniem 1 stycznia 1999 r. członkami branżowej kasy chorych. W art. 168b zapisano, że zmiana członkostwa w kasie chorych na wniosek ubezpieczonego będzie możliwa po roku funkcjonowania kas, to znaczy od 1 stycznia 2000 r., z wyjątkiem osób, które zmieniają miejsce zamieszkania i znajdą się poza obszarem działania kasy chorych.

Zmiany w art. 2 nowelizowanej ustawy mają charakter już tylko legislacyjny i są wynikiem wcześniej przyjętych zmian w art. 1. Chodzi o to, aby jednocześnie nie obowiązywały dwa różne brzmienia tych samych artykułów.

Po omówieniu rozpatrywanej nowelizacji senator A. Kruk, w imieniu obu komisji, wniósł o jej przyjęcie bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 32. posiedzeniu, 22 października br., i 26 października skierowana do Senatu.

Senator sprawozdawca podkreśliła, że nowelizowana ustawa jest dosyć zawiła i każdorazowo debaty nad nią wywołują wiele wątpliwości. Z tego też powodu komisja odbyła dwa posiedzenia nad ustawą sejmową. Wynikła bowiem sytuacja, w której rząd, ZUS i PFRON nie były w stanie zająć na pierwszym posiedzeniu jednoznacznego stanowiska co do zapisów ustawy w art. 1 pkt 2.

Senator E. Płonka przypomniała, że ustawa sejmowa jest projektem poselskim, który powstał, ponieważ istniejący stan prawny w tej materii powoduje trudności interpretacyjne. Dotyczą one ulg podatkowych w podatku dochodowym, z jakich korzystają pracodawcy w zakładach pracy chronionej, mający możliwość płacenia pięćdziesięcioprocentowej składki na ZUS z tytułu zatrudniania określonego procentu osób niepełnosprawnych. Jak wskazała senator sprawozdawca, wiele innych spraw w tej ustawie wymaga zastanowienia, ale powodem nowelizacji była ta związana z rokiem 1998 i trudnościami interpretacyjnymi dotyczącymi budżetu funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Chodzi także o taką sprawę, jak zwrot pożyczki zaciągniętej w funduszu przez osobę niepełnosprawną w przypadku jej śmierci. Zgodnie z obecną nowelizacją spadkobiercy mogliby w imieniu pożyczkobiorcy występować o umorzenie pożyczki. W poprzednim brzmieniu tego nie było.

Z tych względów komisja postanowiła zaproponować wprowadzenie 2 poprawek do ustawy. Kolejną poprawkę zgłosiła podczas dyskusji senator E. Płonka. Poprawki rozpatrzyła podczas przerwy w obradach Komisja Rodziny i Polityki Społecznej i zdecydowała poprzeć wszystkie trzy zgłoszone poprawki. Senat w głosowaniu poparł zaproponowane poprawki i następnie 78 głosami podjął uchwałę w sprawie ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych:

Uchwała

W uzasadnieniu powziętej uchwały podkreślono, że poprawki wniesione przez Senat do ustawy z 22 października 1998 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych zapewniają zgodność jej uregulowań z art. 4 ustawy z 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 46 poz. 201 z późn. zm.), który obowiązuje nadal do 31 grudnia 1998 r. Art. 4 tej ostatniej ustawy przewiduje zmniejszony do 50% wymiar składki na ubezpieczenie społeczne osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego i umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, zatrudnionych przez pracodawców zatrudniających mniej niż 50 pracowników (bez przeliczania zatrudnionych na pełne etaty przy ustalaniu liczby pracowników). Do końca zatem 1998 r. pracodawcy mieli realizować w zakresie wysokości składki na ubezpieczenie społeczne uregulowanie "starej" ustawy z 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych, natomiast od 1 stycznia 1999 r. w tej materii znajdą zastosowanie uregulowania ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 776 z późn. zm.). Obniżony przez Sejm limit (do 25 pracowników) upoważniający do opłacania składki w zmniejszonym wymiarze (50% oraz z uwzględnieniem przeliczenia na pełny wymiar zatrudnienia) powoduje konsekwencje zarówno finansowe po stronie pracodawców (konieczność dopłaty brakujących kwot), którzy dotychczas korzystali z możliwości płacenia niższej składki, jak i prawne (naruszenie zasady niedziałania prawa wstecz).

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 5 listopada br. Do Senatu została przekazana 6 listopada. Marszałek Senatu 9 listopada, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Senator sprawozdawca wskazał, że rozpatrywana ustawa określa pojęcia środków publicznych, w tym dochodów i przychodów publicznych, wydatków i rozchodów publicznych, deficytu i nadwyżki sektora finansów publicznych oraz państwowego długu publicznego. Określa zasady i sposoby zapewnienia jawności i przejrzystości finansów publicznych. Mówi o formach organizacyjnych, prawnych jednostek należących do sektora finansów publicznych. Mówi też o zasadach planowania środków publicznych oraz dysponowania nimi, zasadach zarządzania państwowym długiem publicznym oraz o procedurach ostrożnościowych i sanacyjnych prowadzonych w razie nadmiernego zadłużenia.

Ustawa wskazuje sposób finansowania deficytu i zasady operacji finansowych dokonywanych przez podmioty sektora finansów publicznych. Mówi o zasadach klasyfikacji dochodów i wydatków, zasadach opracowywania i uchwalania budżetów na wszystkich trzech poziomach samorządowych i na poziomie rządowym.

Odnosi się do zasad i trybu wykonywania budżetu, mówi o odpowiedzialności za naruszanie dyscypliny finansów publicznych. Definiuje także to wszystko, co określa się jako środki publiczne, a więc dochody publiczne, środki pochodzące ze źródeł zagranicznych nie podlegających zwrotowi, przychody jednostek organizacyjnych i prawnych zaliczanych do sektora publicznego, środki pochodzące ze sprzedaży papierów wartościowych, prywatyzacji oraz spłaty pożyczek. Mówi także o dochodach publicznych, czyli o daninach publicznych, głównie podatkach, opłatach, dochodach i mieniu pochodzącym ze sprzedaży w zapisach i darowiznach.

Po raz pierwszy także ustawa o finansach publicznych wprowadza bardzo istotne, bardzo ważne procedury ostrożnościowe i sanacyjne, związane z przekroczeniem zadłużenia państwa. Odnosi się tutaj wprost do konstytucji. Odpowiada na te zawarowania konstytucyjne, które mówią o tym, jakie działania należy podjąć w związku z wzrastającym zadłużeniem, z wzrastającym długiem publicznym. Ustawa w sposób precyzyjny uwzględnia te elementy.

Ustawa mówi także o kasowej obsłudze budżetu. W opinii senatora sprawozdawcy, jest to również bardzo istotny jej element. Ustawa wprowadza jakby jedno konto, które powinno obsługiwać cały budżet państwa. Ta zasada, jednorazowo trudna do wprowadzenia, wejdzie w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2002 r. Wydaje się, że umożliwi bardziej racjonalne, a więc i bardziej efektywne gospodarowanie mieniem publicznym, ponieważ w niektórych sytuacjach będzie można operatywnie na przykład lokować środki publiczne na kontach bankowych, a równocześnie będzie łatwość przerzucania tych środków na te obszary działalności publicznej państwa, gdzie będzie ich brakowało. Obecnie jest to bardzo trudne lub wręcz niemożliwe w związku z tym, że środki budżetu państwa są rozproszone na wielu kontach w różnych bankach, w różnych miejscach kraju.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że bardzo ważnym elementem, który został bardzo mocno podkreślony, szczególnie w debacie sejmowej, jest odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny w finansach publicznych. Ustawa nakłada bardzo duży rygor odpowiedzialności na osoby realizujące, wykonujące budżet, nakładając także poważne kary za wykroczenia w tej materii.

Ustawa wprowadza też daleko idące modyfikacje w zasadach powstawania inwestycji centralnych, które obecnie nazywają się inwestycjami wieloletnimi. Ogranicza możliwość ciągłego żądania przez inwestorów przekazywania środków na te inwestycje, zwiększania wartości kosztorysów tych inwestycji, co w praktyce prowadzi do tego, że wiele inwestycji ciągnie się latami. Ta ustawa ogranicza takie możliwości przez wprowadzenie generalnej zasady, że musi być dokładnie opracowany rodzaj biznesplanu, który mówi, jaka jest efektywność danej inwestycji, jakie są źródła pokrycia kosztów inwestycji na przeciąg trzech lat.

<<Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 5 listopada 1998 r. ustawy o finansach publicznych, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Uchwała

Senat uznał za zasadne zobowiązanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do ogłaszania wykazu dłużników składek na ubezpieczenia społeczne, którym umorzono znaczące kwoty tych składek. Umarzane należności z tego tytułu są niejednokrotnie większe niż umarzane zaległości podatkowe, które, zgodnie z przepisem art. 16 ust. 2, minister finansów podaje do publicznej wiadomości.

Senat uznał za zasadne zwiększenie swobody zarządu jednostki samorządu terytorialnego poprzez wyeliminowanie konieczności uzyskiwania przez zarząd pozytywnej opinii komisji właściwej do spraw budżetu w celu dokonania określonych zmiany w planie dochodów i wydatków budżetu tej jednostki - z wyjątkiem zmiany przeznaczenia rezerwy celowej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 34. posiedzeniu, 9 listopada br. Do Senatu została przekazana 10 listopada i tego samego dnia marszałek Senatu, zgodnie z art. 55 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierowała ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Mniejszość Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej zaproponowała 3 poprawki do ustawy. Przedstawił je Izbie senator Jerzy Mokrzycki.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 Regulaminu Senatu przeprowadzono kolejne głosowania nad poszczególnymi poprawkami według kolejności przepisów ustawy, a następnie nad całością projektu uchwały w sprawie rozpatrywanej ustawy wraz z przyjętymi poprawkami. W wyniku tego ostatniego głosowania Izba 67 głosami, przy 15 przeciw i 7 wstrzymujących się, powzięła uchwałę w sprawie ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000:

<<Senat, po rozpatrzeniu uchwalonej przez Sejm na posiedzeniu w dniu 9 listopada 1998 r. ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000, wprowadza do jej tekstu następujące poprawki:

Uchwała

W uzasadnieniu podjętej uchwały podkreślono, iż rozpatrując ustawę o dochodach jednostek samorządu terytorialnego w latach 1999 i 2000 Senat uznał, że tworząc nowe struktury administracji publicznej kontrolowane przez społeczności lokalne, nie wolno zapominać o doświadczeniach z funkcjonowania podstawowego, gminnego szczebla samorządu i wnioskach płynących z tych doświadczeń.

Kilka poprawek przyjętych przez Senat służy realizacji założenia, przyjętego w ustrojowych ustawach samorządowych, iż poszczególne szczeble wspólnot lokalnych są od siebie niezależne. Senat opowiedział się zarówno za czysto językowym podkreśleniem tej zasady, usuwając zwroty mówiące na przykład o "gminach leżących na terenie województwa", jak i za jej zagwarantowaniem proceduralnym - modyfikując art. 44 tak, aby zasady dotowania powiatów i gmin nie były ustalane we współpracy z samorządem województwa.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment