(Przerwa w obradach od godziny 14 minut 56
do godziny 17 minut 00)

(Przerwa w obradach od godziny 17 minut 00
do godziny 17 minut 16)

(Wicemarszałek trzykrotnie uderza laską marszałkowską)

(Koniec posiedzenia o godzinie 17 minut 49)

Panie Marszałku! Wysoka Izbo!

Pragnę poprzeć rozwiązania zawarte w zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw zmierzające do wprowadzenia przepisów dotyczących telepracy.

Projektowane rozwiązania prawne polegające na odpowiednich zmianach prawnych w przepisach kodeksu pracy dotyczą zwłaszcza: definicji telepracy i telepracownika, sposobu wprowadzania telepracy u danego pracodawcy, formy "stawania się" telepracownikiem oraz zasad odstępowania od wykonywania pracy w formie telepracy, zakresu dodatkowych informacji przekazywanych pracownikowi przez pracodawcę, obowiązków pracodawcy i telepracownika, dodatkowej umowy określającej wzajemne zobowiązania pracodawcy i telepracownika, ustawowych gwarancji dla telepracownika związanych z jego statusem.

Telepraca to regularne wykonywanie pracy przez pracownika poza zakładem pracy, z wykorzystaniem środków komunikacji elektronicznej. Wykonywanie telepracy charakteryzuje się odpłatnym osobistym wykonywaniem pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem i przekazywaniem wyników pracy pracodawcy, zwłaszcza za pośrednictwem środków elektronicznych. Sposób rozliczania się z wykonywanej pracy odróżnia telepracę od klasycznego stosunku pracy.

Ustawa ta umożliwia osobie ubiegającej się o zatrudnienie wybór takiej formy zatrudnienia już na etapie nawiązywania stosunku pracy, daje także pracownikowi możliwość "stania się" telepracownikiem - zmiany sposobu i miejsca wykonywania pracy - w trakcie zatrudnienia. Taka forma elastycznego zatrudnienia umożliwi pracownikowi przede wszystkim godzenie życia zawodowego i rodzinnego. Elastyczne zasady organizacji pracy zawodowej stanowią bardzo ważny czynnik determinujący aktywność zawodową osób, które mają obowiązki rodzinne, są niepełnosprawne, łączą pracę z nauką, pracują w więcej niż jednym miejscu lub mieszkają w miejscowości oddalonej od miejsca pracy.

Ustawa będzie oddziaływać na pracodawców zatrudniających pracowników. Stosowanie telepracy może mieć wpływ na zmniejszenie kosztów związanych z zatrudnianiem pracowników, w tym przede wszystkim na zmniejszenie kosztów związanych z utrzymaniem stanowisk pracy, z absencją pracowników. Sprzyjać będzie uelastycznieniu struktury organizacyjnej, jak również zwiększeniu efektywności i produktywności pracowników. Stosowanie telepracy wpływa na poprawę jakości i wydajności pracowników, którzy lepiej wykorzystują czas pracy.

Telepraca jest coraz częściej stosowaną formą zatrudnienia. Ustawa dotycząca telepracy cywilizuje stosunki pracy w tym zakresie, określa wyraźnie prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika. Mam nadzieję, że regulacje te, które, jak wierzę, niebawem wejdą w życie, będą sprzyjały rozwojowi tej formy świadczenia pracy.

Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego

Szanowny Panie Ministrze!

Składam oświadczenie dotyczące problemu stanu zaawansowania realizacji zwrotu ekwiwalentu dla przesiedleńców z byłych Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej.

W ostatnich kilku tygodniach otrzymuję korespondencję od osób ubiegających się bezskutecznie o realizację swojego prawa do rekompensaty za tak zwane mienie zabużańskie, przysługujące im zgodnie z przepisami ustawy z 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (DzU nr 169 poz. 1418).

Ustawa stanowi o rekompensacie w wysokości 20% w stosunku do pozostawionego mienia. Wypłaty rekompensat miały być realizowane sukcesywnie według kolejności przekazywania danych osób uprawnionych z rejestrów wojewódzkich do rejestru centralnego prowadzonego przez Pana Ministra. Wypłat w formie świadczeń pieniężnych na podstawie umowy z ministrem skarbu państwa ma dokonywać uprawnionym osobom Bank Gospodarstwa Krajowego.

Zapytuję: jakie są powody i jaka jest podstawa prawna tego, że Pan Minister planuje w bieżącym roku zrealizować rekompensaty tylko w stosunku do osób, których dane zostały przekazane z rejestrów wojewódzkich do rejestru centralnego w 2006 r., zważywszy że same urzędy wojewódzkie wielokrotnie nie przekazują pełnych informacji odnośnie do realizacji wniosków o ekwiwalent?

Dlaczego osoby, których dane przekazano w 2007 r., będą zmuszone czekać na wypłatę rekompensat najprawdopodobniej do końca 2008 r.?

Dlaczego w dobie komputerów nie można precyzyjnie wyliczyć z bankiem terminu wypłat?

Zapytuję: dlaczego osoby ubiegające się o realizację roszczenia muszą pokryć z własnych środków wysokie dla większości polskich emerytów koszty operatu szacunkowego?

I jeszcze pytanie kompleksowo traktujące przedmiotowe zagadnienie. Mając na uwadze - wyrażone w polskim orzecznictwie i doktrynie prawa międzynarodowego - stanowisko o niekonstytucyjności PKWN jako podmiotu zdolnego do zawierania umów międzypaństwowych, w tym przypadku z rządami Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, Litewskiej SRR i Białoruskiej SRR, zapytuję: w jakim zakresie możliwe jest dochodzenie niezawinionych zobowiązań Skarbu Państwa suwerennej Rzeczypospolitej Polskiej wobec Ukrainy, Litwy i Białorusi, tym bardziej że zgodnie z art. 32 umowy między Polską a Ukrainą o pomocy prawnej i stosunkach prawnych w sprawach cywilnych i karnych z 1994 r. do stosunków prawnych dotyczących nieruchomości właściwe są prawo i sądy tego państwa, na którego terytorium nieruchomość jest położona?

Z poważaniem
Dorota Arciszewska-Mielewczyk
senator RP
wiceprzewodnicząca Komisji
Spraw Emigracji i Łączności
z Polakami za Granicą

Do wiadomości minister spraw zagranicznych Anny Fotygi

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Z niedowierzaniem dowiedziałem się, iż pociąg relacji Lublin - Poznań "Wieniawski", przejeżdżający przez Radom, ma być zlikwidowany. Tym samym pozbawia się mieszkańców Radomia i regionu radomskiego bezpośredniej komunikacji z Łodzią i północno-zachodnią częścią naszego kraju.

Od kilkudziesięciu lat pociąg relacji Lublin - Radom - Łódź - Szczecin był łącznikiem pomiędzy Pomorzem Zachodnim, Wielkopolską, południowym Mazowszem i Lubelszczyzną. Od 2006 r. na skutek zmian rozkładu jazdy pociąg ten zaczął kursować na skróconej linii tylko do Poznania i wyjeżdżał z Lublina o godzinie 10.30 zamiast o tradycyjnej dla tego pociągu godzinie 20.00. Zmiana czasu wyjazdu pociągu z Lublina - konkurencyjny pociąg "Gałczyński" Lublin - Warszawa - Poznań do Szczecina wyjeżdża o godzinie 7.40 - jak również prace remontowe przy wiadukcie na trasie E7 przecinające szlak kolejowy pomiędzy Radomiem a Tomaszowem Mazowieckim spowodowały konieczność objazdu przez stacje Jastrzębia - Rożki, co wydłużyło przejazd pociągu o prawie godzinę. Efektem tego był drastyczny spadek liczby pasażerów podróżujących tym pociągiem. Pod koniec czerwca zakończono prace remontowe przy wiadukcie i pociąg zaczął kursować tradycyjną trasą. Pomimo niezmienionej godziny odjazdu pociągu z Lublina liczba pasażerów podróżujących tym pociągiem systematycznie rosła. Według relacji kierownika pociągu obłożenie tylko na trasie Radom - Lublin wynosi około 50%, a w weekendy dochodzi do 80%.

Uważam, że przywrócenie tego pociągu jako pociągu nocnego wyjeżdżającego ze stacji Lublin około godziny 20.00, wydłużenie trasy przebiegu pociągu do Szczecina - w okresie wakacyjnym do Świnoujścia - spowoduje znaczny wzrost liczby osób podróżujących tym pociągiem. Bardzo istotne w utrzymaniu tej linii są też względy społeczne. Radomianie po raz kolejny nie będą się czuć pokrzywdzeni przez władze centralne, w tym wypadku kolejowe.

Z poważaniem
Andrzej Łuczycki
senator RP

Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Władysława Stasiaka

Działając na podstawie art. 16 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, zwracam się do Pana Ministra o informację i wyjaśnienie sprawy pana Romualda Szareckiego, emerytowanego policjanta, gdyż jego zdaniem istnieją nieprawidłowości w zakresie etatyzacji w Komendzie Powiatowej Policji w Czarnkowie.

Pan Romuald Szarecki pracował w różnych pionach Policji, według kadr tylko w prewencji - brak rozkazów o przeniesieniu lub mianowaniu. Pan Romuald Szarecki na etacie asystenta sekcji prewencji pracował od października 2000 r., wcześniej był dzielnicowym. Ale rozkaz o mianowaniu na to stanowisko otrzymał z dniem 1 stycznia 2001 r. Różnica w pensji między stanowiskiem dzielnicowego a stanowiskiem asystenta wynosiła 90 zł. Jako asystent sekcji prewencji wykonywał obowiązki specjalisty do spraw organizacji służby, specjalisty do spraw obronnych i specjalisty do spraw uzbrojenia. Trzy etaty policyjne - jedna pensja. Wprawdzie przepisy zezwalają na łączenie etatów, lecz mówią również o odpowiednim lub też adekwatnym wynagrodzeniu.

W dniu 18 października 2002 r. powierzono panu Romualdowi Szareckiemu dodatkowo obowiązki ogniwa patrolowo-inwestycyjnego, czyli kierował on zespołem kilkunastu osób, które zapewniały całodobową służbę w jednostce Policji. Wynagrodzenie pozostało bez zmian. Dopiero od grudnia 2002 r. otrzymał zwiększenie dodatku służbowego o 40 zł na okres od 1 grudnia 2002 r. do 30 kwietnia 2003 r.

Pan Romuald Szarecki, uważając, że nie jest w stanie należycie wykonywać jednocześnie obowiązków wynikających z kilku etatów, sporządził raport do komendanta powiatowego Policji o zdjęcie go ze stanowiska kierownika ogniwa patrolowo-interwencyjnego. Raport ten poskutkował zlikwidowaniem stanowiska asystenta sekcji prewencji, na którym pracował od 2000 r. Obowiązki, które do tej pory wykonywał, zostały przydzielone innym policjantom i dopisane do innych stanowisk.

Ze względu na likwidację tego stanowiska pan Romuald Szarecki został mianowany na pełniącego obowiązki asystenta zespołu dyżurnych Komendy Powiatowej Policji w Czarnkowie - bez zmiany wynagrodzenia, w czerwcu 2003 r. na asystenta zespołu dyżurnych KPP - również bez zmiany wynagrodzenia. W czerwcu 2005 r. zmieniono nazwę stanowiska służbowego z asystenta zespołu dyżurnych KPP w Czarnkowie na zastępcę dyżurnego zespołu dyżurnych sekcji prewencji KPP w Czarnkowie - bez zmiany wynagrodzenia. W sierpniu 2006 r. pan Romuald Szarecki został mianowany na stanowisko dyżurnego komendy powiatowej Policji - podwyższenie wynagrodzenia do kwoty 1 tysiąca 810 zł plus 280 zł dodatku służbowego miesięcznie.

Zdaniem pana Szareckiego wynagrodzenie, jakie otrzymywał, pełniąc różne funkcje w komendzie powiatowej Policji, było nieadekwatne do wykonywanych przez niego obowiązków, a wynikało to z nieprawidłowości, jakich dopuścili się jego przełożeni.

W związku z tym zwracam się do Pana Ministra z prośbą o zainteresowanie się problemem pana Romualda Szareckiego oraz zajęcie stanowiska w tej sprawie.

W załączeniu kserokopia pisma Romualda Szareckieg^o.

Z poważaniem
Janusz Kubiak
senator RP

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego

Zwracam się do Pana Premiera o podjęcie starań na rzecz utworzenia przejścia granicznego Perły - Kryłowo pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Federacją Rosyjską.

Miejscowość Perły znajduje się w powiecie węgorzewskim w województwie warmińsko-mazurskim. Polskie władze samorządowe podpisały porozumienia o współpracy z rejonami: prawdinskim, ozierskim i czerniachowskim. Kooperacja odbywa się w zakresie nauki, techniki, kultury, sportu, turystyki i promocji. Działania te jednak nie zastąpią masowej współpracy, której szansa leży w otwarciu przejścia granicznego. Ostateczne porozumienie w kwestii utworzenia przejścia granicznego zdynamizowałoby rozwój powiatu węgorzewskiego, między innymi przez przyciągnięcie nowych inwestorów.

Inicjatywę dotychczas poparły władze samorządowe: Łomży, Kolna, Pisza, Orzysza, Giżycka, Węgorzewa, Buder, Pozezdrza, Kruklanek, Miłek oraz Rynu. Podjętych zostało wiele konkretnych działań na rzecz otwarcia kolejnego przejścia granicznego z Federacją Rosyjską. Już w roku 1992 wojewoda suwalski oraz przewodniczący Obwodu Kaliningradzkiego podpisali porozumienie o współpracy. Po wtóre, w roku 1993 Skarb Państwa dokonał zakupu działek z przeznaczeniem pod budowę infrastruktury planowanego przejścia granicznego.

W roku 1997 rosyjskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych wystosowało notę dyplomatyczną, w której poinformowało o zgodzie strony rosyjskiej w sprawie umieszczenia przejścia Perły - Kryłowo w wykazie przejść granicznych. Kolejnym krokiem było ujęcie w uchwalonej strategii rozwoju społeczno-gospodarczego województwa warmińsko-mazurskiego do roku 2020 uruchomienia przejścia. W maju tego roku Rada Miejska w Węgorzewie podjęła uchwałę zatwierdzającą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który przewiduje drogowe przejście graniczne Perły - Kryłowo.

Sfinalizowanie podjętych działań wiązałoby się z rozwojem między innymi turystyki, handlu i współpracy kulturalnej. W mojej ocenie należy również planować podejmowanie działań, mając na uwadze sprawne przeprowadzenie ogromnego przedsięwzięcia, jakim będzie Euro 2012. Jednym z elementów przygotowań mogłoby stanowić otwarcie przejścia Perły - Kryłowo. Przyjęcie takiego wariantu oznaczałoby bardzo korzystne rozwiązanie komunikacyjne, umożliwiające sprawny dojazd turystom z Obwodu Kaliningradzkiego, Litwy, Łotwy, Estonii oraz Finlandii.

Wyrażam pełne poparcie dla władz powiatu węgorzewskiego i zwracam się do Pana Premiera o podjęcie niezbędnych działań na rzecz otwarcia przejścia granicznego Perły - Kryłowo.

Łączę wyrazy szacunku
Ryszard Górecki
senator RP

Oświadczenie skierowane do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Michała Seweryńskiego

Panie Ministrze!

W ostatnim czasie, po wejściu w życie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, pojawiło się wiele problemów związanych z prawem pracy w wypadku nauczycieli akademickich. Chodzi o interpretację przepisów dotyczących zatrudniania nauczyciela akademickiego i wynagradzania jego pracy, ze względu na jego trojakie obowiązki służbowe związane z działalnością dydaktyczną, naukową i organizacyjną.

Podstawowy problem dotyczy jednak ram prawnych, w których odbywać powinna się regulacja problemów zatrudnieniowych i płacowych. Ustawa - Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 136 ust. 1 stwierdza, że "w sprawach dotyczących stosunku pracy [...], nieuregulowanych w ustawie, stosuje się przepisy [...] kodeksu pracy", a w art. 151 ust. 6: "Senat uczelni może przeznaczyć dodatkowe środki na zwiększenie wynagrodzeń [...] z innych źródeł niż określone w art. 94 ust. 1. Zasady podziału tych środków są ustalone z zachowaniem uprawnień związków zawodowych". Jednak ustawa przekazała senatowi uczelni uprawnienie do szczegółowego ustalenia spraw zatrudnieniowo-płacowych w statucie uczelni! Istnieje wyraźny konflikt uprawnień i form współdziałania senatu uczelni i związków zawodowych.

Wyjaśnienia wymaga to, jaka powinna być procedura uzgodnień spraw płacowo-zatrudnieniowych, wynikająca z wymienionych ustaw, między związkami zawodowymi a senatem uczelni. Jakie w tym względzie obowiązki proceduralne i merytoryczne ma rektor uczelni?

Czy realizacja konsultacji związanych z prowadzeniem promotorstwa podczas przygotowywania prac dyplomowych przez studentów może być uznawana za dodatkowe obowiązki i zadania nauczyciela akademickiego, czy też konsultacje są wykonywane w ramach zadań ustawowych i etatowych wliczanych do pensum? Czy można te zadania objąć inną umową, na przykład zlecenia, obok umowy o pracę z mianowania czy na czas nieokreślony? Czy rzeczywiste/ustawowe dodatkowe obowiązki nauczyciela akademickiego mogą być podstawą podwyższania jego wynagrodzenia zasadniczego, czy są dodatkiem do zasadniczego wynagrodzenia etatowego?

Paweł Michalak
senator RP

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi oraz do ministra spraw wewnętrznych i administracji Władysława Stasiaka

Z przykrością stwierdzam, że odpowiedź na zapytanie złożone na trzydziestym trzecim posiedzeniu Senatu skierowane do pana ministra zdrowia muszę uznać za niewystarczającą. Zapytanie dotyczyło całości systemu bezpieczeństwa Polski, a nie zadań Państwowej Inspekcji Sanitarnej. W tej sytuacji zwracam się do Panów Ministrów z serdeczną prośbą o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

1. Dlaczego Polska nie posiada systemu bezpieczeństwa biologicznego oraz laboratoriów trzeciej i czwartej klasy bezpieczeństwa biologicznego?

2. Dlaczego, pomimo licznych wystąpień ze strony Państwowego Zakładu Higieny oraz wyznaczenia przez głównego inspektora sanitarnego w roku 2003 tej jednostki do wykonywania badań w kierunku wysocezakaźnych czynników stanowiących duże zagrożenie dla całego społeczeństwa, nie wyasygnowano środków niezbędnych do dokończenia inwestycji i wyposażenia laboratorium BSL3?

3. Dlaczego w roku 2006 przeznaczono sumę 6 milionów zł na modernizację laboratorium inspekcji sanitarnej w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej z przeznaczeniem go na potrzeby diagnostyki związanej z potencjalną możliwością wystąpienia pandemii grypy lub zakażeń ptasią grypą u ludzi, a nie dofinansowano Państwowego Zakładu Higieny, zwłaszcza że Krajowy Ośrodek do spraw Grypy znajduje się w Państwowym Zakładzie Higieny?

4. Jak wygląda plan szybkiej naprawy tej zatrważającej sytuacji i kto odpowiada za jego realizację?

Laboratoria trzeciego i czwartego poziomów bezpieczeństwa biologicznego nie stanowią jedynie narzędzia diagnostycznego. Usytuowane w instytutach naukowo-badawczych stanowią miejsca bezpiecznej pracy dla naukowców i wynalazców nad organizmami modyfikowanymi genetycznie lub też, przykładowo, pracy nad szczepionkami przeciwnowotworowymi. Usytuowanie tego typu laboratoriów w takich ośrodkach umożliwi ich ciągłe wykorzystywanie, co w pełni zrekompensuje koszty budowy, wyposażenia i eksploatacji.

Problem ten staje się jeszcze bardziej aktualny z uwagi na nasze zaangażowanie wojskowe poza granicami kraju oraz planowane na rok 2012 mistrzostwa Europy w piłce nożnej.

Z uwagi na ogromny ruch osobowy na granicach naszego państwa, zwiększającą się liczbę wyjazdów Polaków daleko poza granice kraju oraz niezadowalający stan systemu bezpieczeństwa biologicznego, zwracam się z serdeczną prośbą o wyjaśnienia w tej sprawie i przedstawienie planu szybkiej naprawy tej zatrważającej sytuacji.

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Władysława Stasiaka

Na prośbę moich wyborców chciałabym w krótkim wystąpieniu zwrócić uwagę Pana Ministra na ogromną potrzebę przyspieszenia procesu nowelizacji ustawy o repatriacji Polaków z Kazachstanu. Nie sposób przedstawić losów kazachstańskich Polaków, jednak należy podkreślić, iż rząd radziecki w latach trzydziestych przemocą deportował tysiące Polaków z terytorium Rzeczypospolitej do Kazachstanu. Rozpoczęła się gehenna narodu polskiego, Polacy stali się obiektem brutalnej, bezlitosnej politycznej, kulturowej, językowej i religijnej zemsty oraz dyskryminacji za przynależność do polskiej nacji. Mimo bardzo trudnych warunków życia, ciągłej rusyfikacji zachowywali świadomość swego polskiego pochodzenia, polskiej kulturowej i religijnej przynależności, a także nie stracili wiary, iż kiedyś uda im się wrócić do ojczyzny.

Obowiązująca od 1 stycznia 2001 r. ustawa o repatriacji w znacznym stopniu uregulowała proces repatriacji, ustalając jej tryb i wyznaczając właściwe, odpowiedzialne instytucje, jednakże warunki i wymagania postawione w tej ustawie pozwalają repatriować się do kraju co najwyżej kilkudziesięciu rodzinom na rok. Zrzucenie na samorządy terytorialne odpowiedzialności za repatriację naszych rodaków z Kazachstanu znacząco przyczyniło się do ograniczenia możliwości powrotów polskich zesłańczych rodzin do ojczyzny. Jak na razie, brakuje wyrazistego programu rządowego w tym zakresie, a problemy ze znalezieniem mieszkań i pracy dla repatriantów często przerastają możliwości gmin.

Dziś ustawa o repatriacji wymaga weryfikacji, odświeżenia i uporządkowania. Dotychczas repatriację hamowano przez przerzucenie nadawania prawa do repatriacji na samorządy lokalne. Owszem, uznano za możliwe przyjazdy naszych rodaków, jeżeli gmina zapewni im mieszkanie i pracę, jednak było z tym bardzo trudno. Stworzono pewien system zachęt materialnych, ale te fundusze bardzo często nie były wykorzystywane. Często zdarzały się sytuacje, że była praca, a nie było mieszkań, a gdy były mieszkania, to nie było pracy. Dlatego z Kazachstanu przyjechało mniej więcej dwa tysiące osób. Uważam, że inicjatywa w zakresie repatriacji powinna wyjść od władz państwowych, a nie lokalnych.

Obowiązująca ustawa ma szereg mankamentów. Jest to między innymi różnicowanie zaproszeń na imienne i nieimienne, co tak naprawdę spowodowało wstrzymanie repatriacji. Podstawą udanej repatriacji w rozumieniu dobrej adaptacji oraz przyspieszenia tego procesu jest zasada łączenia rodzin. Jeśli przyjmiemy taką zasadę, to z pewnością repatriacja bedzie prowadzona sprawniej. Ponadto warto rozpocząć rozmowy obu zainteresowanych państw na temat przekazywania funduszy emerytalnych osób repatriowanych i uwzględniania ich lat pracy przy ustalaniu wysokości świadczeń w Polsce. Obecnie repatrianci mogą liczyć tylko na najniższe uposażenie. Potrzebne są także lepsze rozwiązania dla członków rodzin repatriantów nieposiadających polskiego pochodzenia, by łatwiej było im znaleźć pracę w naszym kraju. Trzeba także dać szansę mieszanym małżeństwom. Wyjściem dla nich byłby na przykład przyspieszony tryb nadania obywatelstwa i zaliczanie dotychczasowego stażu pracy. Potrzebna jest też analiza tego, czy pieniądze przeznaczone na szkolenia adaptacyjne i kursy języka polskiego nie zostałyby lepiej wykorzystane przez samorządy lokalne. Brakuje również kontroli wydatkowania finansów idących za ustawą o repatriacji. Ponadto wojewódzcy pełnomocnicy do spraw repatriacji powinni sprawdzać w terenie, czy repatrianci w początkowej fazie są objęci właściwą opieką.

Uprzejmie proszę o informacje w tej sprawie: jakie aktualnie plany i konkretne działania są przygotowywane w celu poprawy sytuacji Polaków na Wschodzie?

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi oraz do ministra spraw wewnętrznych i administracji Władysława Stasiaka

Na prośbę zainteresowanych dyrektorów szpitali, a także firm informatycznych, zwracam się z wnioskiem o wsparcie dla projektów informatyzacji SP ZOZ.

Obecne projekty mają na celu rozwój już wdrożonych struktur informatycznych. Głównym efektem informatyzacji ma być obniżenie kosztów funkcjonowania szpitali, usprawnienie ich zarządzania oraz poprawa wydajności i komfortu pracy personelu.

Wszystkie projekty zostały złożone do MSWiA w ramach ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (DzU z 2005 r. nr 64 poz. 565) i rozporządzenia określającego zasady korzystania ze środków pomocowych. Część z nich - pięćdziesiąt cztery wnioski - została złożona do MSWiA w grudniu 2006 r. na kwotę około 100 milionów zł. Zgodnie z ustawą minister powinien podjąć decyzję o ich dofinansowaniu do 30 marca bieżącego roku.

Jednak do dzisiaj konkurs nie został rozstrzygnięty, a istnieją obawy o znaczne uszczuplenie budżetu, jaki mógłby być wykorzystany na finansowanie projektów. Pozostałe projekty złożone w marcu bieżącego roku wciąż czekają na ocenę.

Zainteresowani zwracają uwagę na zmiany, jakie zostały dokonane w Planie Informatyzacji Państwa na lata 2007-2013, polegające na marginalnym potraktowaniu informatyzacji polskiej służby zdrowia w porównaniu z poprzednią wersją Planu Informatyzacji Państwa z 2006 r. Stwarza to poważne zagrożenie dla rozwoju służby zdrowia i nie jest spójne z ustawą o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (DzU z 2005 r. nr 64 poz. 565) i rozporządzenia określającego zasady korzystania ze środków pomocowych.

Dlatego uprzejmie proszę o informację w kwestii zabezpieczenia środków na informatyzację SP ZOZ oraz o ewentualnych zmianach Planu Informatyzacji Państwa w części dotyczącej informatyzacji szpitali.

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Zakażenia wirusem C zapalenia wątroby (HCV) są poważnym problemem w Polsce i na całym świecie. Jest to w olbrzymiej większości infekcja bezobjawowa, lecz po latach u około 80% zakażonych powoduje przewlekłe zapalenie wątroby. Jeśli nie jest leczone, u 30% powoduje marskość, a u kilku procent - raka wątroby. Udowodniono, że nawet bez tych następstw skraca życie. W Polsce zakażonych jest około siedmiuset tysięcy osób. Z tej liczby rozpoznano zaledwie dwadzieścia tysięcy pacjentów. Przyczyną tak dużej różnicy jest wadliwy system wykrywania i rejestracji chorych.

W 80% przypadków do zakażenia dochodzi w trakcie zabiegów medycznych, rzadziej innych - kosmetycznych et cetera. Zaniechanie działań mających na celu zmniejszenie zagrożenia sprawi, że w nadchodzących latach będziemy musieli stawić czoła skutkom epidemii HCV, takich jak wzrost liczby przypadków marskości wątroby i nowotworów, których liczba od kilku lat niepokojąco wzrasta. Pociąga to za sobą bardzo duże koszty leczenia powikłań, w tym przylepiania wątroby, a także kosztów społecznych: rent, zasiłków oraz utraconych zysków z pracy osób chorych, co będzie dotyczyło także ich rodzin.

Marskość wątroby powoduje poważne powikłania, w tym krwotoki. W tych warunkach podczas hospitalizacji gwałtownie rośnie ryzyko zakażania innych chorych i personelu. Transplantacje - w Polsce dwieście w ciągu roku - są ostatecznością terapeutyczną i w żadnym stopniu nie mogą być traktowane jako postępowanie standardowe, co praktycznie przekreśla szansę przeżycia chorych z zaawansowaną patologią wątroby.

Ryzyku zakażenia HCV podlegają liczne grupy pacjentów korzystających z usług medycznych, czego dowodzi na przykład ostatnio wykryta epidemia w jednej ze stacji dializ. Przeciwko HCV nie ma szczepionki. Bez racjonalnego i energicznego wdrożenia Narodowego Programu Zwalczania Zakażeń HCV będziemy skazani na dramatyczne konsekwencje, których rozmiaru nie wolno nam nie docenić.

Fundusze przeznaczane przez państwo na walkę z zakażeniami ograniczają się do finansowania tylko kosztów terapii, a przeznaczane na ten cel środki są wysoce niewystarczające. Liczba osób oczekujących na leczenie wynosi obecnie co roku około sześciu tysięcy; leczy się tylko tysiąc pięćset. Żadna instytucja państwowa nie przeznacza dostatecznych środków na badania przesiewowe oraz na pogłębioną diagnostykę, konieczną po wykryciu zakażenia. W przypadku jakiejkolwiek choroby o tak ogromnym znaczeniu społecznym jest to daleko idące zaniechanie. Najpilniejsze działania doraźne to:

- po pierwsze, sfinansowanie badań umożliwiających wykrywanie osób zakażonych HCV poprzez wprowadzenie na listę badań podstawowych, finansowanych przez NFZ, testów wykrywających przeciwciała anty-HCV - obecnie nie ma takiej możliwości w gabinetach lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej; wprowadzenie obowiązku badania wszystkich pacjentów w kierunku zakażenia HCV w dniu przyjęcia do szpitala;

- po drugie, zwiększenie nakładów na diagnostykę przesiewową - testy na HCV - i diagnostykę potwierdzającą zakażenie - pogłębioną po wykryciu infekcji;

- po trzecie, zwiększenie kwot przeznaczonych na leczenie zakażonych HCV;

- po czwarte, uproszczenie przez NFZ zasad finansowania diagnostyki i leczenia, co spowoduje łatwiejszy do nich dostęp ośrodków diagnostyczno-terapeutycznych.

W tej sytuacji zwracam się do Pana Ministra z zapytaniem, czy przedstawiony problem mógłby być, i w jakim czasie, wprowadzony na listę priorytetów Ministra Zdrowia.

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do wiceprezes Rady Ministrów, minister finansów Zyty Gilowskiej oraz do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry

W związku z obradami XVIII Walnego Zebrania Delegatów Regionu Płockiego NSZZ "Solidarność" został przesłany na moje ręce wniosek w sprawie zmiany zapisów w ustawie z dnia 14 lutego 2003 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i regulaminu zarządzania danymi Krajowego Rejestru Długów. W skali kraju mamy wiele przykładów notorycznego zalegania z wypłatą i niewypłacania należnych wynagrodzeń dla pracowników.

W związku z tym delegaci Regionu Płockiego NSZZ "Solidarność" zgłosili wniosek o rozszerzenie zapisu ustawy umożliwiające wpis do Krajowego Rejestru Dłużników pracodawców, którzy nie dokonali należnych wypłat dla pracowników i wpłaty składek ZUS, co zostało potwierdzone między innymi przez organy uprawnione do kontroli, czyli Państwową Inspekcję Pracy, Urząd Kontroli Skarbowej i wydział kontroli ZUS.

W obecnej chwili, w świetle wymienionej ustawy, wpisu do rejestru długów może dokonać podmiot prawny w stosunku do osób fizycznych. Dokonanie takich zmian legislacyjnych spowodowałoby ukrócenie tego typu praktyk wśród pracodawców, którzy nagminnie starają się wykorzystywać pracowników, nie wypłacając im należnych poborów za wykonaną pracę.

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Michała Seweryńskiego

Badania naukowe prowadzone przez polskich socjologów i opublikowane w monografii "Mniejszość polska na rozdrożu" pod redakcją Roberta Wyszyńskiego przedstawiają smutny obraz studentów i absolwentów uczelni polskich, pochodzących z Litwy, Białorusi i Ukrainy, którzy zamiast radości z pobytu i studiów w kraju pochodzenia czują się Polakami drugiej kategorii, "Ruskimi". Nie akceptują złego traktowania kolegów, spychania do najgorszych akademików i innych nieprzyjemnych okoliczności, jakie towarzyszą ich studiowaniu. W rezultacie zamiast do pogłębiania więzi dochodzi nierzadko do ich rozluźnienia bądź nawet do zerwania z polską tożsamością.

W tej sytuacji zwracam się do Pana Ministra z prośbą, aby przygotować bardziej przemyślany program pomocy młodzieży studenckiej polskiego pochodzenia, umożliwiający jej realne poczucie pomocy i włączania do ojczyzny, a u progu nowego roku akademickiego zwrócić uwagę, aby uczelnie goszczące w swych murach Polaków ze Wschodu uczyniły więcej dla ich lepszego samopoczucia.

Z poważaniem
Janina Fetlińska

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego

Szanowny Panie Premierze!

Na trzydziestym czwartym posiedzeniu Senatu w dniu 1 czerwca złożyłem oświadczenie w sprawie prośby pani Ewy Kaniewskiej o przyznanie na rzecz małoletniego syna pani Kaniewskiej świadczenia specjalnego w trybie art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (DzU z 2004 r. nr 39, poz. 353 z późniejszymi zmianami).

Po zapoznaniu się z odpowiedzią (pismo znak DNUS-4404-1(2)07 z dnia 22 czerwca 2007 r.) podpisaną przez sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, panią Małgorzatę Sadurską, przekazałem pani Ewie Kaniewskiej wnioskującej o świadczenie specjalne wszelkie zawarte w piśmie uwagi w celu "wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy przyznania świadczenia w trybie szczególnym". Pani Kaniewska w dniu 22 sierpnia 2007 r. złożyła wniosek wraz załącznikami potwierdzającymi zasadność wystąpienia.

Jednakże tak jak nie budzi wątpliwości konieczność udokumentowania trudnej sytuacji materialno-bytowej wnioskodawcy, tak wymaga wyjaśnienia stwierdzenie "iż powyższe świadczenie może być przyznane w szczególnie uzasadnionych przypadkach, a podstawą dla wnioskodawcy do ubiegania się o emeryturę lub rentę specjalną winny być udokumentowane wybitne zasługi dla kraju".

Szanowny Panie Premierze, porównywanie i ocena ludzkich tragedii nie są zadaniami łatwymi. Mamy jeszcze w pamięci tragiczny wypadek autobusu z polskimi pielgrzymami. Wszyscy byliśmy świadkami dramatu rodzin ofiar wypadku. Ze wszystkich stron kraju płynęła pomoc i słowa współczucia. I choć to nie zastąpi dzieciom rodziców, rodzicom dzieci, to przyznanie rodzinom ofiar wypadku rent specjalnych jest dla nich ogromnym wsparciem i pozwoli na zabezpieczenie podstawowych potrzeb.

Dramat w rodzinie Artura Kaniewskiego nie rozegrał się na drodze. Artur jest ofiarą. Jest osobą poszkodowaną, żyjącą z piętnem dziecka porzuconego przez ojca. Nie poddaje się jednak, "walczy z życiem", uczy się, uprawia sport, odnosząc sukcesy. Czy wobec takich dzieci pozostaniemy bezradni?

Mając na uwadze powyższe, uprzejmie proszę o wnikliwe rozpatrzenie sprawy i przychylne rozpatrzenie wniosku pani Ewy Kaniewskiej, matki małoletniego Artura, o przyznanie renty specjalnej.

Łączę wyrazy szacunku
senator RP
Andrzej Person

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Joanny Kluzik-Rostkowskiej

Szanowna Pani Minister!

Zwracam się z prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU nr 60, poz. 636, z późniejszymi zmianami oraz DzU z 2005 r. nr 10, poz. 71).

Zgodnie z art. 29 ust. 4a, w razie skrócenia okresu pobierania zasiłku macierzyńskiego na wniosek ubezpieczonej, matki dziecka, po wykorzystaniu przez nią zasiłku za okres co najmniej czternastu tygodni zasiłek ten przysługuje ubezpieczonemu, ojcu dziecka, który uzyskał prawo do urlopu macierzyńskiego lub przerwał działalność zarobkową w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Przepis ten jest odpowiednikiem art. 180 §5 kodeksu pracy i dotyczy osób, a w szczególności matek prowadzących własną działalność gospodarczą. Problemy właśnie tej grupy kobiet, właścicielek firm, spowodowały konieczność podjęcia tego tematu.

Przepis ten, jak pokazuje praktyka, jest tylko literalnie korzystny dla kobiet. W praktyce, o czym informują osoby zgłaszające się do mojego biura, powoduje on ogromne trudności i dyskryminację kobiet właścicieli firm, które jednocześnie zdecydowały się na urodzenie dziecka.

Problem sprowadza się bowiem do tego, że ustawodawca "zmusza" kobiety do korzystania z urlopu macierzyńskiego przez okres trzech i pół miesiąca, co w praktyce powoduje, że naraża się prowadzone przez nie firmy, szczególnie te mniejsze, na bankructwo. Kobiety pracodawcy, prowadząc działalność gospodarczą, zatrudniając pracowników, niejednokrotnie nie mogą pozwolić sobie na skorzystanie z urlopu macierzyńskiego.

W obecnych warunkach rynkowych urlop macierzyński w wymiarze określonym ustawą oznacza po powrocie do aktywności zawodowej ponowne budowanie swojej pozycji rynkowej. Wadliwość tego przepisu widoczna jest szczególnie w przypadku zatrudnienia pracowników, którym świadczenia należą się bez względu na to, czy pracodawczyni jest na urlopie macierzyńskim, czy nie. Z założenia bowiem zasiłek macierzyński nie rekompensuje kosztów działania firmy, a tym bardziej nie zapewnia dochodu firmy.

Dlatego w przypadku ubezpieczonych niepozostających w stosunku pracy przepis ustawy powinien mieć charakter alternatywny i dawać prawo wyboru rodzicom dziecka, kto i w jakim wymiarze skorzysta z urlopu. Nie ma bowiem powodów, w tym również zdrowotnych, by kobiety musiały korzystać obligatoryjnie z aż czternastu tygodni urlopu.

W mojej ocenie obecne rozwiązanie powoduje dyskryminację kobiet posiadających własne firmy, jak również jest daleko idącą ingerencją państwa w prawa rodzicielskie obywateli i skutkuje naruszeniem zasady równości obywateli wobec prawa. Nie ma racjonalnych przesłanek, by różnicować prawa ojców i matek do zajmowania się ich dzieckiem. Co więcej taka regulacja sprawia, że tak zwany urlop ojcowski nie spełnia swojej funkcji. Życie pokazuje, że to rodzice wiedzą najlepiej, jak ułożyć opiekę nad dzieckiem, szczególnie w pierwszym okresie jego życia.

Mając to na uwadze, wnoszę o podjęcie działań zmierzających do dostosowania zapisów ustawy do potrzeb społecznych.

Łączę wyrazy szacunku
Andrzej Person
senator RP

Oświadczenie skierowane do ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Ujazdowskiego

Szanowny Panie Ministrze!

Dziękuję za odpowiedzi na moje oświadczenia senatorskie dotyczące obiektów zabytkowych i bardzo proszę o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania związane z zabytkowymi obiektami klasztornymi czy poklasztornymi, będącymi w rejestrze konserwatora zabytków.

Jaka jest liczba i lokalizacja w poszczególnych województwach obiektów poklasztornych czy klasztornych, które, po pierwsze, były przedmiotem kasaty mienia zakonnego, a obecnie znajdują się w rejestrze zabytków, a, po drugie, nie stanowią do tej pory własności zakonów?

Jakiego rodzaju są to nieruchomości: budynkowe - pałacowo-klasztorne; sakralne - kościoły, kaplice; szpitale; szkoły; nieruchomości gruntowe czy wykorzystywane do celów parkowo-ogrodowych - jaki jest ich areał?

Z wyrazami poważania
Adam Biela

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

W związku z zamieszczonymi na stronach internetowych Ministerstwa Rozwoju Regionalnego informacjami z dnia 27 sierpnia bieżącego roku oraz opinią zasięgniętą u prezesa Zarządu Morskiego Portu Gdynia SA zwracam się z prośbą o wyjaśnienie przesłanek, dla których wykreślono inwestycję pod nazwą "Zagospodarowanie rejonu nabrzeża Bułgarskiego w Porcie Gdynia" z listy indywidualnych projektów kluczowych dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko".

Zwracam się także do Pani Minister z pytaniem: czy jest możliwa modyfikacja listy projektów w ramach działania 7.2. Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" w taki sposób, aby umieścić na niej projekt Zarządu Morskiego Portu Gdynia SA pod tytułem "Zagospodarowanie rejonu Nabrzeża Bułgarskiego w Porcie Gdynia"?

Realizacja tego projektu jest bardzo istotna - została przewidziana w Strategii Rozwoju Portu Gdynia do roku 2015 - i wpisuje się doskonale w rozwój transeuropejskich korytarzy transportowych. Projekt jest dobrze przygotowany, posiada pełną dokumentację, włącznie z pozwoleniami na budowę, jest gotowy do realizacji, oczekuje jedynie na ostateczne ustalenie procedur aplikacyjnych. Beneficjent, to jest Zarząd Morskiego Portu Gdynia SA, jest przygotowany do jego realizacji również finansowo - wkład własny. Brak projektu na liście wiąże się z pozbawieniem szans na wsparcie ważnej pomorskiej inwestycji środkami unijnymi i stanowi duże zaskoczenie dla wnioskodawców.

Z analizy projektów zaakceptowanych w ramach listy kluczowych inwestycji na lata 2007-2013 wynika, że w porównaniu z pozostałymi polskimi portami morskimi o strategicznym znaczeniu dla gospodarki narodowej Port Gdynia ma otrzymać stosunkowo najmniejsze wsparcie ze środków Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko".

Gdynia jest dziś najszybciej rozwijającym się polskim portem. W roku bieżącym notujemy w Gdyni wzrost przeładunków o 24%. Pozostałe porty morskie odnotowują spadki przeładunków. Połączenia drogowe portu z siecią dróg krajowych, po zakończeniu w marcu 2008 r. finansowanej z Sektorowego Programu Operacyjnego "Transport" budowy estakady Kwiatkowskiego, będą najlepiej rozwinięte. Już dziś rynek, w szczególności przeładunków kontenerów - Gdynia jest dziś największym portem kontenerowym na południowym Bałtyku - stwarza konieczność dalszych inwestycji w infrastrukturę. Usunięcie z listy projektów kluczowych dobrze przygotowanej inwestycji, która jednocześnie wpisuje się w założenia Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", prowadzi do znaczącego obniżenia pozycji konkurencyjnej portu na rynku europejskim. W tym stanie rzeczy wpisanie projektu na listę jest w pełni uzasadnione.

Pragnę przy tej okazji zapewnić Panią Minister, że powyższy projekt, ubiegający się o współfinansowanie ze środków Unii Europejskiej w latach 2007-2013, jest niezwykle istotny zarówno z punktu widzenia rozwoju portu, jak i miasta Gdynia. Inwestycja obejmować będzie budowę nowego odcinka Nabrzeża Bułgarskiego i nowego nabrzeża zamykającego oraz dróg i placów manewrowych wraz z infrastrukturą nadziemną i podziemną.

Niniejszy projekt wpisuje się w założone kierunki rozwoju przestrzennego. Zakładają one kreowanie warunków dla powstania nowych usług portowych z zachowaniem kryteriów funkcjonalnych portu, rozwój terminali przeładunkowych, jak też uruchamianie nowych przedsięwzięć dla intensywniejszego wykorzystania terenów portowych oraz docelową lokalizację terminalu promowego. Realizacja projektu zagospodarowania Nabrzeża Bułgarskiego jest z tego punktu widzenia strategicznym przedsięwzięciem rewitalizacyjnym i inwestycyjnym.

W ramach projektu dokonano wnikliwych analiz i zaprojektowano niezbędną infrastrukturę, a na realizację inwestycji wyznaczono lata 2007-2010. Inwestycja obejmuje stworzenie nowej linii nabrzeża na odcinku około 250 m. oraz przygotowanie i odpowiednie uzbrojenie bezpośrednich placów manewrowo-składowych.

Inwestycja została zgłoszona do Ministerstwa Gospodarki Morskiej przez ZMPG SA i po konsultacjach projekt umieszczono w indykatywnym wykazie pozostałych indywidualnych projektów kluczowych dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", oś priorytetowa VII "Transport Przyjazny Środowisku", działanie 7.2. "Rozwój Transportu Morskiego".

Antoni Szymański