Oświadczenie złożone
przez senatora Bogdana Lisieckiego
Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego
Szanowny Panie Ministrze!
Powołane przez MPS do rozwiązywania problemów inwestycyjnych w hutnictwie Towarzystwo Finansowe Silesia, zamiast realizować statutowe obowiązki, prowadzi niezrozumiałą grę ze szkodą dla skarbu państwa i od czterech lat pozwala na generowanie długów od niespłaconych kredytów udzielonych Walcowni Rur Jedność w Siemianowicach Śląskich przez konsorcjum bankowe, co doprowadziło do zgłoszenia w sądzie upadłości likwidacyjnej WRJ.
O zaplanowanych działaniach TF Silesia niech świadczy fakt, że poufna umowa podstawowa z TMK na sprzedaż WRJ i WRJ Serwis została podpisana w dniu, kiedy rząd premiera Marka Belki podał się do dymisji. Aktualnie jeden z uczestników tej umowy, ING Bank Śląski, wystawił na licytację część majątku, która miała być sprzedana w ramach umowy podstawowej. Jest to początek likwidacji majątku Huty Jedność, który został zabezpieczony przez konsorcjum bankowe. 27 czerwca 2006 r. biegła Sądu Rejonowego w Katowicach stwierdziła, że majątek WRJ nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego, co oznacza, że wniosek może być odrzucony.
Mimo złożenia oferty na realizację postępowania układowego zabezpieczonego w sądzie finansowo przez Empol Gliwice Ministerstwo Skarbu Państwa w dalszym ciągu zasłania się procedurą sądową. Takie postępowanie grozi utratą miejsc pracy w WRJ, a także upadłością wielu wierzycieli walcowni.
Wydział Gospodarczy Sądu Rejonowego w Katowicach ma 19 lipca rozstrzygnąć, czy ogłosić upadłość spółki Walcownia Rur Jedność, czy też upadłość z możliwością zawarcia układu. To drugie rozwiązanie jest korzystniejsze dla wierzycieli i udziałowców spółki, ale jest temu przeciwne Towarzystwo Finansowe Silesia, w 100% spółka Skarbu Państwa.
W związku z powyższym proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
Dlaczego spółka Skarbu Państwa chce doprowadzić do upadłości likwidacyjnej WRJ, utracić hutę i miejsca pracy dla około tysiąca pracowników, mimo że są inne, lepsze rozwiązania?
Czy Skarbowi Państwa są znane fakty, że ten sam inwestor rosyjski, który chce przejąć WRJ, rozpoczął w Rosji budowę nowej walcowni rur o zdolności sześciokrotnie wyższej niż zdolność WRJ?
Czy TF Silesia, sprzedając w pierwszej kolejności nieruchomości i grunty, na których stoi WRJ, inwestorowi rosyjskiemu, nie doprowadzi do likwidacji WRJ?
Dlaczego Skarb Państwa za pośrednictwem TF Silesia blokuje od lat możliwość utworzenia "krajowego holdingu rurowego z udziałem kapitału polskiego"?
Bogdan Lisiecki
Oświadczenie złożone
przez senatora Jarosława Laseckiego
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra rolnictwa i rozwoju wsi Andrzeja Leppera
Szanowny Panie Premierze,
Gdy Polska przystępowała do Unii Europejskiej, jednym z argumentów, którego użyto do przekonania rolników, aby poparli tę decyzję, była obietnica wprowadzenia bezpośrednich dopłat obszarowych. Miały one w znaczący sposób zwiększyć dochody gospodarstw rolnych i przyczynić się do zwiększenia konkurencyjności naszej gospodarki rolnej.
Założenia mówiły o tym, że dzięki dopłatom możliwe będzie "dogonienie" poziomu rolnego państw tak zwanej "starej Unii". Faktem jest, że dopłaty te rzeczywiście wprowadzono, jednak z tak zwanymi okresami przejściowymi. Dlaczego jednak rolnicy z państw takich jak Niemcy czy Francja dostają dzisiaj pełną kwotę dopłaty, a polski rolnik otrzyma w tym roku tylko 65% tej kwoty, borykając się z takimi samymi problemami i płacąc tyle samo za maszyny rolnicze i środki niezbędne do produkcji rolnej?
Ze względu na tegoroczną klęskę suszy, która dotknęła całe terytorium Polski i spowodowała ogromne, w wielu przypadkach nawet siedemdziesięcioprocentowe straty, tegoroczna dopłata będzie tak naprawdę nie dopłatą sensu stricte, ale często jedynym przychodem dla wielu gospodarstw rolnych. Z tego też powodu coraz bardziej ważną, jeżeli nie najważniejszą, staje się kwestia wysokości dopłat. Tegoroczna susza pokazuje, że już najwyższy czas, aby usiąść jeszcze raz przy stole negocjacyjnym i powalczyć w UE o korzystne zmiany dla naszego rolnictwa.
Czy zamierza Pan Premier podjąć kroki zmierzające do renegocjacji wysokości dopłat bezpośrednich dla polskich rolników? Kiedy takie negocjacje zamierza Pan Premier przeprowadzić? Jakiej wysokości dopłat bezpośrednich mogą spodziewać się nasi rolnicy w przyszłym roku, aby odpowiednio móc planować produkcję rolną?
Z poważaniem
Jarosław Lasecki
Oświadczenie złożone
przez senatora Jarosława Laseckiego
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego
Szanowny Panie Premierze,
Od dłuższego czasu zgłaszany jest mi problem braku szybkiego internetu w szkołach. Sieć internetowa jest w tej chwili podstawowym narzędziem pracy i nauki dla młodych ludzi. Jest to niewyczerpana skarbnica wiedzy, ale przede wszystkim źródło informacji, z którego można korzystać w procesie edukacji.
Niestety, mimo wyposażenia w sprzęt komputerowy wiele szkół o szybkim dostępie do internetu może co najwyżej pomarzyć. Takim przykładem jest choćby szkoła w Lusławicach czy szkoła w Skrzydłowie w powiecie częstochowskim.
Szkoły posiadają pracownie komputerowe, których mogłyby im pozazdrościć inne placówki. Jednak sprzęt komputerowy spełnia tu głównie rolę urządzeń biurowych, bo w pracowniach zaledwie jeden komputer podłączony jest do internetu przez bardzo wolny modem analogowy.
Telekomunikacja Polska SA, powołując się na warunki techniczne, odmawia szkołom dostępu do szybkiego stacjonarnego łącza internetowego, które pozwoliłoby na szybsze docieranie do informacji, szybsze pobieranie potrzebnych do edukacji materiałów oraz, co najważniejsze, możliwość korzystania z sieci kilku osobom w tym samym czasie. Wiem, że takich szkół w Polsce jest wiele i każda ma ten sam problem. Tylko Telekomunikacja Polska SA jako monopolista w tej dziedzinie, póki co, jest w stanie udostępnić takie usługi internetowe, aby szkoły mogły sobie na nie pozwolić. A są to usługi bez których w dzisiejszych czasach nowoczesny rozwój nie jest możliwy.
Problem braku stałego łącza TP SA to nie tylko bolączka szkół, to również problem małych firm czy też indywidualnych odbiorców małych miast i wsi. Każdy drobny przedsiębiorca, który nie ma dostępu do szybkiego internetu, skazany jest na klęskę w swej działalności, gdyż już z definicji nie jest konkurencyjny. A to przecież właśnie małe firmy są często jedynym pracodawcą na terenach tradycyjnie rolniczych. To w ich rękach jest nadzieja na zbudowanie nowoczesnego rynku pracy na terenach wiejskich. Nie można dopuścić do sytuacji, aby nasi przedsiębiorcy, mieszkańcy wsi i małych miasteczek, tylko dlatego, że TP SA, transferując zyski za granicę, zbyt wolno unowocześnia swoje sieci, nie mogli korzystać z nowoczesnej technologii jaką jest internet.
W tym kontekście sprawą, która szczególnie budzi powszechne oburzenie, jest brak jakiegokolwiek dostępu do osób odpowiedzialnych za regionalne oddziały TP SA. Ani na stronie www, ani tym bardziej w biurze numerów TP SA!!! Czy możliwe jest, aby klient największego operatora telefonii stacjonarnej w Polsce nie miał możliwości przekazania bezpośrednio do kierownictwa swoich uwag na temat działania firmy? Czy nie może on porozmawiać osobiście z fachowcem technicznym w sprawie podłączenia własnego telefonu czy internetu? Niestety, przykład TP SA pokazuje, że takie praktyki mają miejsce. Czy zatem TP SA, będąc faktycznie monopolistą w Polsce, może rządzić się swoimi prawami? Czy działania Telekomunikacji Polskiej SA nie zaczynają przypominać istnienia "państwa w państwie"?
Panie Premierze, w swoim expose podkreślał Pan, że jednym z priorytetowych działań Rządu będą działania mające na celu upowszechnienie internetu w małych miejscowościach i wsiach.
W związku z tym chciałbym zapytać, w jaki sposób Rząd zamierza wpłynąć na TP SA, aby ta szybciej modernizowała swoją sieć i zagwarantowała wszystkim, nie za kilka lat, ale w ciągu kilku tygodni czy miesięcy, dostęp do szybkiego internetu?
Bardzo proszę o odpowiedź i dziękuję za wszelkie kroki poczynione w tym kierunku.
Z poważaniem
Jarosław Lasecki
Oświadczenie złożone
przez senatora Romana Ludwiczuka
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna
Szanowny Panie Premierze,
Skutki krótkotrwałych lecz obfitych opadów atmosferycznych w okresie od 7 do 10 sierpnia ponownie wykazały, że stan zabezpieczeń przeciwpowodziowych, nie tylko na obszarze dawnego województwa wałbrzyskiego, w dalszym ciągu pozostawia wiele do życzenia.
Oprócz obszarów niemal na stale wpisujących się w mapę terenów zagrożonych zalewaniem i podtopieniami na skutek intensywnych opadów, pojawiają się nowe - zwłaszcza w rejonach górskich - których takie klęski dotykają i to teoretycznie w sposób niespodziewany.
Oceniając kolejne zdarzenia powodziowe i uciekając od hipotezy nieuchronności zdarzeń, należy stwierdzić, że praktycznie nie mamy skutecznie działającego systemu ochrony przeciwpowodziowej dla większości obszaru kraju, a z pewnością jest tak w przypadku obszaru dawnego województwa wałbrzyskiego.
Na ten stan rzeczy składają się zapewne zaszłości wielu minionych lat, a także wyjątkowo powolna realizacja zadań planowych. Zgłaszane uwagi dotyczą nie tylko zadań typu inwestycyjnego. Po ostatnich zdarzeniach pojawiły się w samorządach lokalnych również głosy krytyczne odnośnie do działania systemu powiadamiania o zagrożeniach, dotyczące tak szybkości przekazywania informacji, jak też sprawdzalności prognoz.
W związku z powyższym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i odpowiedzi w poniższych kwestiach.
Jak Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji ocenia na bazie doświadczeń ostatnich zdarzeń powodziowych działania podejmowane przez poszczególne służby i szczeble systemu reagowania kryzysowego, dotyczące dawnego obszaru województwa wałbrzyskiego?
Jaki procent planowanych zadań inwestycyjnych, obejmujących system przeciwpowodziowy obszaru dawnego województwa wałbrzyskiego, został dotychczas zrealizowany i jakie są zamierzenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w celu przyśpieszenia ich realizacji?
Czy Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji w związku z coraz częściej występującymi okresami suszy przewiduje zmiany planów inwestycyjnych dotyczących budowy systemu przeciwpowodziowego z jego wykorzystaniem także w czasie suszy?
Jakie narzędzia, instrumenty techniczne i organizacyjne są, zdaniem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, niezbędne do osiągnięcia pełnej skuteczności działania systemu wczesnego ostrzegania i informowania obszarów zagrożonych powodziami?
Z wyrazami szacunku
senator RP
Roman Ludwiczuk
Oświadczenie złożone
przez senatora Romana Ludwiczuka
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra edukacji narodowej Romana Giertycha
Szanowny Panie Ministrze!
Kontynuując zapytania złożone w oświadczeniach na sesji 8 października w dniu 30 marca 2006 r. oraz na jedenastym posiedzeniu, w dniu 24 maja 2006 r., Senatu RP, w konfrontacji z informacjami medialnymi dotyczącymi przedmiotu oświadczeń, stwierdzić należy, że zapowiadana przez Ministerstwo Edukacji Narodowej obniżka cen podręczników w roku 2006 nie miała miejsca.
Przyczyny fiaska podpisanego w kwietniu bieżącego roku porozumienia wydawcy doszukują się po stronie Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Brak stosownych regulacji ciążących po stronie ministerstwa, a dotyczących obrotu podręcznikami szkolnymi, uznawany jest przez stronę wydawców za bezpośrednią i zasadniczą barierę w obniżeniu cen.
W związku z powyższym oraz w nawiązaniu do uprzednio złożonych przeze mnie oświadczeń uprzejmie proszę o udzielenie informacji i odpowiedzi w poniższych kwestiach.
Jak w kontekście obecnych doświadczeń, a zwłaszcza niepowodzenia w realizacji podpisanego porozumienia, widzi Ministerstwo Edukacji Narodowej możliwość realnego obniżenia cen podręczników szkolnych w kolejnych latach?
Jakie instrumenty prawne, organizacyjne i inne, które zagwarantują realizację wcześniejszych obietnic obniżenia cen podręczników, przewiduje zastosować Ministerstwo Edukacji Narodowej?
Czy są możliwe i jeśli tak, to jakie będą, instrumenty kontrolne i dyscyplinujące wydawców i hurtowników książek wspomagające proces obniżania podręczników szkolnych?
Na jakim jest etapie, sygnalizowane w piśmie DKOS-3-PMU-0401-104/06, opracowanie programu "Tani podręcznik" i kiedy jest szansa wejścia w życie tych koncepcji?
Z poważaniem
senator RP
Roman Ludwiczuk
Oświadczenie złożone
przez senatora Romana Ludwiczuka
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra edukacji narodowej Romana Giertycha
Oświadczenie w sprawie skutków działania art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego (DzU z 2000 r., nr 19, poz. 239) o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych ustaw.
Szanowny Panie Ministrze!
Przywołany artykuł ustawy o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela zobowiązał, w granicznym terminie 31 sierpnia 2006 r., nauczycieli nieposiadających wymaganego tą ustawą wykształcenia do jego uzupełnienia. Konsekwencją niespełnienia tego wymogu jest automatyczna utrata prawa statusu nauczyciela mianowanego, w następstwie obniżenie pensji, a w przypadkach skrajnych również możliwość utraty zatrudnienia.
Sprawa ta dotyczyć może według niepotwierdzonych szacunków kilku tysięcy nauczycieli. Jeżeli te cyfry są wiarygodne, to oznacza to istnienie istotnego problemu dla środowisk nauczycielskich i ich rodzin.
W związku z tym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i o odpowiedź na następujące pytania.
Czy Ministerstwu Edukacji Narodowej znana jest pełna liczba nauczycieli, którzy nie spełniają wymogów tej ustawy, i których ta sprawa dotyczy?
Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej posiada pełne rozeznanie co do konsekwencji działania cytowanego przepisu, a jeśli nie, to w jakim czasie takie rozeznanie jest możliwe?
Czy Ministerstwo Edukacji Narodowej podjęło wspólne z właściwymi organami założycielskimi szkół działania zaradcze, umożliwiające złagodzenie dolegliwości wynikających z przyjętych zmian przepisów?
Z poważaniem
senator RP
Roman Ludwiczuk
Oświadczenie złożone
przez senatora Romana Ludwiczuka
Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka
Polska, wkraczając w krąg państw należących do Unii Europejskiej, stała się krajem, z którym większość państw Unii prowadzi intensywną wymianę towarową. Wiąże się to ze zwiększonym ruchem na granicach i z jego rozwojem w poszczególnych obszarach przygranicznych kraju.
W dobie znacznego bezrobocia i migracji polskich obywateli do krajów zachodnich w celach zarobkowych ważne jest zapewnienie rozwoju tym obszarom, które potrzebują wsparcia i pomocy. Tym bardziej że oczekiwania samorządów lokalnych wobec władz na szczeblu centralnym, jeśli idzie o podejmowanie inicjatyw rozwoju i restrukturyzacji są znaczące.
Jednym z takich obszarów jest gmina Radków w powiecie kłodzkim, w województwie dolnośląskim, na której terenie znajduje się przejście graniczne Tłumaczów - Otovice. Przejście to ma status przejścia drogowego. Zmiana statusu na przejście drogowo-towarowe, zdaniem Rady Miejskiej Gminy Radków oraz rad innych, sąsiednich gmin miałaby korzystny wpływ na rozwój przedsiębiorczości na terenach gmin leżących w okolicach tego przejścia. Mogłaby też mieć bardzo znaczące oddziaływanie na powstanie nowych miejsc pracy i poprawę warunków bytowych lokalnych społeczności.
W związku z tym uprzejmie proszę o udzielenie informacji i o odpowiedź na następujące pytania.
Jaka jest szansa na zmianę kwalifikacji przejścia granicznego drogowego Tłumaczów - Otovice na przejście drogowo-towarowe, zgodnie ze stanowiskiem Rady Miejskiej w Radkowie i sąsiednich gmin?
Z jakimi ewentualnymi warunkami i kosztami związane byłoby podjęcie decyzji pozytywnej w tej sprawie, a także jaki byłby hipotetyczny okres realizacji tego przedsięwzięcia?
Z poważaniem
senator RP
Roman Ludwiczuk
Oświadczenie złożone
przez senatora Ryszarda Ciecierskiego
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna
Szanowny Panie Ministrze!
Z informacji Najwyższej Izby Kontroli sprzed sześciu lat, to jest z maja 2000 r., o efektach kontroli organizacji poboru należności budżetowych z tytułu nakładania grzywien w drodze mandatów wynika, że urzędom wojewódzkim nie udawało się stworzyć skutecznego systemu windykacji.
Jednym z przykładów potwierdzających wówczas tę tezę był fakt, że wskaźnik wykonania planu w wystawianiu samych tytułów wykonawczych kształtował się w skali kraju na poziomie zaledwie 61,8%. Do tego należy dodać nieobjęcie windykacją około 1 miliona 700 tysięcy mandatów na kwotę blisko 148 milionów 500 tysięcy zł.
W związku z tym chciałbym zapytać Pana Ministra, jaka aktualnie kwota jest należna budżetowi państwa z tytułu kar i grzywien. Czy opóźnienia, jakie wtedy występowały w związku z ewidencją i wystawianiem tytułów wykonawczych, nadal mają miejsce? Kiedy w tym zakresie może nastąpić wyraźna poprawa i jakie rozwiązania systemowe planowane są przez Ministerstwo w tej kwestii?
Z wyrazami szacunku
Senator RP
Ryszard Ciecierski
Oświadczenie złożone
przez senator Mirosławę Nykiel
Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty
Szanowna Pani Minister!
W związku z otrzymaną informacją o zmianach organizacyjnych w Biurze Terenowym Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych w Katowicach z siedzibą w Sosnowcu zwracam się do Pani Minister z prośbą o podjęcie działań zmierzających do utrzymania w Bielsku-Białej placówki zamiejscowej BT FGŚP.
Komórka zamiejscowa BT FGŚP w Bielsku-Białej obejmuje swoim zasięgiem wraz z powiatami bielskim, cieszyńskim, pszczyńskim, żywieckim, a także Bielskiem-Białą - miastem na prawach powiatu, rozległy teren przygraniczny.
Pomimo, iż wciąż wzrasta liczba nowych podmiotów gospodarczych na Podbeskidziu, na obszarze podległym BT FGŚP funkcjonuje kilkadziesiąt tysięcy małych i średnich firm, z których wiele, nie mogąc sprostać konkurencji, bankrutuje. Wzrasta również liczba likwidowanych przedsiębiorstw. Stąd tak ważna rola instytucji ochrony roszczeń pracowniczych, jaką jest FGŚP.
Aby jednak placówka ta w pełni realizowała swoje zadania, koniecznym jest stworzenie odpowiednich warunków do łatwego dostępu do środków funduszu. Tymczasem specyficzne położenie geograficzne Podbeskidzia - rozległe górzyste tereny, jak również konieczność dojazdów do Sosnowca i poniesienia kosztów podróży spowodują brak możliwości korzystania ze środków FGŚP i społeczne niezadowolenie.
Należy również podkreślić fakt, iż dotychczas każda zainteresowana osoba mogła uzyskać w Bielsku-Białej pełną informację.
Kolejnym argumentem przemawiającym za utrzymaniem BT FGŚP w Bielsku-Białej są względy ekonomiczne: pozostawienie w Bielsku-Białej siedziby Sądu Okręgowego z wszystkimi wydziałami oraz siedziby Wydziału Gospodarczego Krajowego Rejestru Sądowego. Znaczna liczba spraw sądowych z udziałem funduszu oraz poziom ich skomplikowania powodują konieczność udziału w tych sprawach pełnomocnika funduszu, a to nie tylko przyspiesza poszczególne procedury, ale również czyni obsługę funduszy tańszą i bardziej efektywną.
Obecnie obsługa biura prowadzona jest przez wysoko wykwalifikowany czteroosobowy zespół oraz radcę prawnego. Są to osoby świetnie przygotowane pod względem merytorycznym do pracy, którą wykonują, oraz posiadające ogromne doświadczenie. Dowodzą tego wysokie wyniki osiągane przez bielską placówkę, uzyskane dzięki indywidualnemu monitorowaniu każdej z prowadzonych spraw.
Przedstawione argumenty powodują, iż decyzja o likwidacji bielskiej komórki FGŚP jest niezrozumiała, a jej koszty będą nie do oszacowania. W związku z tym zwracam się do Pani Minister o zajęcie stanowiska w omawianej sprawie i poinformowanie Senatu RP o podjętej decyzji.
Mirosława Nykiel
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senator Mirosławę Nykiel
Oświadczenie skierowane do ministra gospodarki Piotra Woźniaka
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z interwencją skierowaną do mojego biura w Bielsku-Białej zwracam się z prośbą o jak najszybsze przygotowanie projektu ustawy, która umożliwi udzielenie dotacji podmiotowej z budżetu państwa niezbędnej dla dokończenia przedsięwzięcia polegającego na unieszkodliwieniu odpadów niebezpiecznych oraz rekultywacji wypełnionej odpadami części Centralnego Składowiska Odpadów wraz z rekultywacją skażonych terenów Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w Likwidacji. Propozycja projektu wymienionego aktu prawnego została przygotowana przez Urząd Marszałkowski Województwa Śląskiego w Katowicach i stanowi załącznik do mojego oświadczenia*.
Zakłady Chemiczne "Tarnowskie Góry" w Likwidacji straciły możliwość finansowania niezbędnie koniecznych prac mających na celu wyeliminowanie dopływu zanieczyszczeń pochodzących ze składowiska odpadów Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Likwidacji do Głównych Zbiorników Wód Podziemnych, zbiorników 330 Gliwice i 327 Lubliniec - Myszków. Niewykonanie z powodu braku środków finansowych koniecznych prac związanych z eksploatacją oczyszczalni ścieków, monitoringiem środowiska oraz dozorem prac rekultywacyjnych, w tym dozorem instalacji w postaci składowiska odpadów niebezpiecznych, wywołać może ogromną katastrofę ekologiczną.
Inne negatywne skutki dla środowiska oraz mienia publicznego to przedłużający się okres przenikania zanieczyszczeń do wód podziemnych i powierzchniowych ze starych zwałowisk odpadów, jak również zagrożenie zalaniem części biologicznej oczyszczalni oraz niebezpieczeństwo dewastacji środków rzeczowych w postaci: oczyszczalni ścieków, CSO wraz z infrastrukturą, budynku administracyjnego zakładów chemicznych i sieci piezometrycznej.
W ubiegłorocznej debacie budżetowej popierałam utrzymanie środków, które Sejm przeznaczył na rozwiązanie problemu Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w Likwidacji. Senat jednak zmienił decyzję Sejmu i dlatego sprawa wróciła i czeka na rozwiązanie.
Wymienione argumenty wskazują na konieczność niezwłocznego podjęcia odpowiednich decyzji i działań, które nie dopuszczą do wywołania ogromnej katastrofy ekologicznej. W związku z tym zwracam się do Pana Ministra z prośbą o dołożenie wszelkich starań w celu przyspieszenia prac nad stosowną ustawą.
Mirosława Nykiel
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Mirosławę Nykiel
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi
Szanowny Panie Ministrze!
W związku z interwencją grupy chorych na atopowe zapalenie skóry (AZS), skierowane do biura w Bielsku-Białej, zgłaszam prośbę o rozpatrzenie możliwości refundacji maści Protopic dla chorych borykających się z najcięższą postacią atopowego zapalenia skóry.
Protopic jest stosunkowo nowym lekiem niwelującym objawy atopowego zapalenia skóry. W przypadku osób z najcięższym przebiegiem choroby, czyli takich, u których zajęta jest cała powierzchnia skóry, jest to obecnie jedyny lek, który umożliwia prowadzenie normalnego życia i jednocześnie nie szkodzi zdrowiu.
Dotychczas stosowane leki to kortykosterydy, które powodują występowanie poważnych skutków ubocznych, oraz nie mniej szkodliwa cyklosporyna.
Dla wielu osób z AZS jest to jedyna szansa, aby wreszcie przerwać błędne koło utrzymujących się lub ciągle nawracających stanów erytrodermii i wtórnych zakażeń skóry, które uniemożliwiają im funkcjonowanie na co dzień; aby wyrwać się w normalność, ze stanu napięcia psychicznego bliskiego nerwicy, a czasem tożsamego z nią, które towarzyszy ostremu AZS przez lata.
Substancja tacrolimus i bazująca na niej maść Protopic jest nową alternatywą dla leczenia tradycyjnego. Pacjenci, którzy najbardziej jej potrzebują, to ci, którzy mają atopowe zapalenie skóry na całym ciele. Początkowe stadium leczenia wymaga zużycia około czterech tubek maści Protopic na tydzień. Ponieważ jedna tubka (30 g) kosztuje 180-250 zł, miesięczny koszt takiego leczenia wynosi około 3 tysięcy zł.
W takiej sytuacji jest jasną sprawą, że osoby, które tego leku potrzebują najbardziej ze wszystkich, nie mają szans na sfinansowanie swojej kuracji. Uważam, że maść Protopic powinna być refundowana!
Do obecnie refundowanych leków należą kortykosterydy (50% refundacji) oraz cyklosporyna (niemal 100% refundacji, a jest to bardzo drogi lek). W wyniku tej sytuacji lekarze, mając do czynienia z poważnymi stanami atopowego zapalenia skóry, zamiast przepisywać Protopic (a jest to dokładnie to, co powinni zrobić) przepisują sterydy lub cyklosporynę. Robią to, ponieważ żaden pacjent nie zrealizuje recept na 3 tysiące zł. W ten sposób osoby z ciężkim atopowym zapaleniem skóry, zamiast stosować nowoczesną terapię immunosupresji miejscowej, niszczą swoją skórę sterydami lub wykańczają wątrobę i nerki przy pomocy cyklosporyny.
Gdyby atopowe zapalenie skóry zostało zaklasyfikowane jako choroba przewlekła, wtedy wszystkie leki stosowane w jej leczeniu musiałyby być refundowane niemal w całości (np. w 99%). Jest faktem, że atopowe zapalenie skóry w mniejszym lub większym stopniu dotyka około 20% społeczeństwa. W tej sytuacji refundacja maści Protopic oznaczałaby załamanie budżetu i nie można liczyć na refundację leku w ten sposób.
Z tych 20% społeczeństwa, które jest dotknięte AZS, znakomitą większość stanowią osoby, które mają np. jeden wykwit w jakimś miejscu, czyli jest to łagodna postać. Taka osoba jest w stanie zainwestować nawet 200 zł w tubkę Protopicu, która starczy nawet na kilka miesięcy. Gorzej jest w przypadku osób z ciężkim stanem, które w pierwszej fazie leczenia zużywają cztery tubki tygodniowo. To im właśnie, osobom z ciężkim stanem, jest potrzebna refundacja, a nie tym, którzy mają jeden wykwit na szyi.
W tej sytuacji można rozważać postulowanie refundacji maści Protopic w ciężkich przypadkach AZS.
Szwecja dopłaca swoim obywatelom do leczenia tym lekiem i to proporcjonalnie do ilości, w jakiej go potrzebują. W Niemczech Protopic również jest refundowany, Niemiec płaci około 5 euro za tubę pięćdziesięciogramową! To jest 25-30 złotych, przy czterokrotnie większych zarobkach niż w Polsce.
Protopic jest, po pierwsze, skuteczny - wiadomo, że nie u 100% pacjentów, ale wyniki z badań klinicznych na tysiącach pacjentów (w Polsce było ich kilkuset) na całym świecie mówią same za siebie. Jego skuteczność jest bliska skuteczności sterydów, a u niektórych większa. Po drugie, jest to lek bezpieczny (badania kliniczne).
Uważam, że Protopic powinien być refundowany.
Czy jest to możliwe i co za tym przemawia?
Obecnie państwo dopłaca do leczenia cyklosporyną i sterydami. W czasie stosowania cyklosporyny istnieje duże ryzyko zniszczenia nerek, powstania nowotworu skóry oraz innych powikłań. Zaników skóry w zagięciach rąk, nóg i na szyi spowodowanych sterydami nic nie cofnie - pomijając ryzyko wystąpienia cukrzycy, osteoporozy, zaćmy i nadwagi. Sterydy poniekąd nasilają chorobę, większość z pacjentów od dawna ich stale używa, bo musi. Protopic jest alternatywą, ale chyba tylko dla wybranych (z dużymi pieniędzmi, albo słabym AZS). Większość ludzi z atopią ma lekkie lub średnio nasilone AZS.
Osób z ostrym AZS jest chyba niewiele - tym gorzej dla nich, bo zdaje się, że jak na razie jedyny skuteczny i bezpieczny lek, który mógłby być im refundowany i stosowany przez nich przewlekle, pozostaje dla nich nieosiągalnym luksusem.
Pozwolić sobie na niego mogą ci, którzy teoretycznie są w stanie się bez niego obejść, a dla tych, którzy potrzebują tego leku najbardziej, jest on w zasadzie niedostępny.
Powyższe argumenty wskazują na konieczność niezwłocznego podjęcia odpowiednich decyzji i działań, które umożliwią chorym na ostrą postać Atopowego Zapalenia Skóry korzystanie z refundacji leku Protopic. Jest to dla nas szansa na powrót do normalnego życia w społeczeństwie i zniwelowanie cierpienia, jakie niesie ze sobą ta postać choroby.
Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o rozpatrzenie możliwości refundacji tego leku chorym borykającym się z najcięższą postacią AZS.
Mirosława Nykiel
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Antoniego Motyczkę
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi oraz do prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia Jerzego Millera
Szanowny Panie Marszałku! Wysoka Izbo!
Jednym z podstawowych zadań państwa jest zapewnienie obywatelom opieki medycznej. W tym celu pobierana jest z wynagrodzenia każdego obywatela niemała składka zdrowotna, która w roku obecnym kształtuje się na poziomie 8,75%. Cóż jednak z tego, skoro nie wszyscy obywatele mogą korzystać z wielu świadczeń medycznych, bo szpitale nie mają ich zakontraktowanych w odpowiedniej ilości.
Jako doskonały przykład może tutaj posłużyć Górnośląskie Centrum Medyczne, które paradoksalnie w roku 2006 ma zakontraktowane świadczenia zdrowotne na kwotę 110 milionów 561 tysięcy 710 zł, czyli o prawie 11 milionów zł niższą niż w roku poprzednim (121 milionów 494 tysiące 589 zł 50 gr). Kwota ta pozwala jedynie na leczenie nagłych przypadków oraz pomoc osobom w stanie bezpośredniego zagrożenia życia, a w dużym stopniu wyklucza realizację zabiegów w tzw. trybie planowanym. Sytuacja ta w szczególności dotyczy klinik kardiologii, klinik kardiochirurgii, Kliniki Chirurgii Ogólnej i Naczyń, Kliniki Neurologii, Kliniki Ortopedii i Traumatologii Narządów Ruchu, a także oddziałów intensywnej terapii.
Należy tu podkreślić patologiczną sytuację - w wielu klinikach okres oczekiwania na przyjęcie pacjenta wynosi od roku do dwóch lat, przy równoczesnym obłożeniu jedynie połowy łóżek. Nierzadko dochodzi do takich sytuacji, że pacjent tak długo oczekuje na badania diagnostyczne czy też leczenie profilaktyczne, że w końcu trafia do kliniki, ale już w stanie zagrożenia życia. W tym samym czasie bardzo drogi sprzęt jest nieużywany, a doskonale wyszkolony personel nie ma zajęcia.
Wydawało się, że kres tej patologicznej sytuacji położą wyroki Sądu Najwyższego z 13 lipca 2005 r. oraz 14 lipca 2006 r., w których stwierdzono, że Narodowy Fundusz Zdrowia ma obowiązek finansowania pełnej ilości świadczeń niezbędnych dla ratowania życia i zdrowia pacjentów, niezależnie od przekroczenia przewidzianych w umowie limitów ich liczby. Tak się jednak nie stało.
Pragnę zwrócić się do Ministra Zdrowia Pana Zbigniewa Religii oraz Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia Pana Jerzego Millera z pytaniem i zarazem prośbą, dlaczego na etapie kontraktowania świadczeń medycznych nie można przewidzieć takich sytuacji, jaka ma obecnie miejsce w Górnośląskim Centrum Medycznym, i czy w chwili obecnej można rozwiązać ten problem?
Z poważaniem
Antoni Motyczka
senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Antoniego Motyczkę
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra edukacji narodowej Romana Giertycha
Oświadczenie dotyczy zapisów ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty regulujących transport uczniów z domu do szkoły.
Zgodnie z art. 5a ust. 2 ustawy o systemie oświaty zapewnienie kształcenia, wychowania i opieki, w tym profilaktyki społecznej, jest zadaniem oświatowym gmin - w przedszkolach oraz szkołach; powiatów - w szkołach i placówkach oraz samorządów województw - w szkołach, placówkach, zakładach kształcenia i placówkach doskonalenia nauczycieli oraz kolegiach pracowników służb społecznych.
Ustawa zakłada, że sieć szkół publicznych powinna być zorganizowana w sposób umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiązku szkolnego. Droga dziecka z domu do szkoły nie może przekroczyć 3 km w wypadku uczniów klas od pierwszej do czwartej szkół podstawowych oraz 4 km w wypadku uczniów klas od piątej do szóstej szkół podstawowych oraz uczniów gimnazjów. Gdy te odległości są większe, obowiązkiem gminy jest zapewnienie bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu lub zwrotu kosztów przejazdu środkami komunikacji miejskiej.
Art. 17 ustawy o systemie oświaty stwarza sytuację, w której rodzice dziecka mającego na przykład 3,8 km z miejsca zamieszkania do szkoły ponoszą koszty jego dojazdów, a dziecku dojeżdżającemu z tego samego przystanku, ale mieszkającemu kilkaset metrów dalej, koszty są już refundowane, gdyż przekroczony jest zakres określony w ustawie.
Przykładem może być sytuacja kilkunastu dzieci z miasta Żory dzielnicy Rowień, które nie mieszczą się w "ustawowych obostrzeniach", ponieważ do wyznaczonej granicy odległości od miejsca ich zamieszkania umożliwiającej dofinansowanie brakuje, bagatela, 100-200 m. Jednak, aby dojechać do szkoły, muszą one pokonać prawie 0,5 km piechotą do przystanku autobusowego komunikacji miejskiej. Tym samym odległość, z której faktycznie dojeżdżają do szkoły, wynosi ponad 4 km. Mamy tu do czynienia z sytuacją, że połowa dzieci dojeżdżających z tego samego przystanku ma refundowane bilety, a druga połowa nie ma, chociaż codziennie ci uczniowie pokonują większą odległość dzielącą ich od szkoły, niż ich rówieśnicy z darmowymi biletami.
Takich sytuacji w całym kraju jest zapewne wiele. Dlatego też należałoby rozważyć możliwość rozszerzenia zapisu wspomnianej ustawy tak, aby przyznanie bezpłatnego biletu lub zwrotu kosztów dojazdu uwarunkowane było faktyczną odległością, jaką muszą pokonać dzieci, docierając do szkoły. Wyeliminowałoby to niesprawiedliwość, której doświadczają podane w przykładzie dzieci z Żor-Rownia. Należy również wziąć pod uwagę sytuację rodzin wielodzietnych, dla których ponoszenie kosztów dojazdu dzieci do szkoły jest znaczącym wysiłkiem finansowym.
Wydaje się, że przyjęty przez ustawodawcę przelicznik jest nieodpowiedni i należy rozpocząć prace nad jego zmianą i dostosowaniem go do potrzeb społecznych i zasady równości społecznej. Mam nadzieję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej podejmie ten temat i doprowadzi do nowelizacji ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.
Łączę wyrazy szacunku
Antoni Motyczka
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Antoniego Motyczkę
Oświadczenie skierowane do ministra finansów Stanisława Kluzy
Oświadczenie dotyczy planowanej przez rząd podwyżki akcyzy na paliwa silnikowe.
Akcyzę na paliwa obniżył o 25 gr na 1 l jesienią zeszłego roku rząd Marka Belki. Chodziło o to, by złagodzić skutki podwyżek cen paliw. Od tamtej pory co jakiś czas pojawia się temat powrotu do starych stawek akcyzy. Rząd początkowo proponował podwyżkę od 1 września, ale ostatecznie zrezygnowano z tego pomysłu.
W projekcie przyszłorocznego budżetu założono, że akcyza na paliwa będzie wyższa, i to już od początku roku. Główną przyczyną obecnego wzrostu cen paliw są wzrost ceny ropy spowodowany między innymi konfliktami na Bliskim Wschodzie oraz wzrost kosztów produkcji paliw. Na cenę detaliczną 1 l benzyny bezołowiowej w Polsce składa się akcyza, 22% VAT oraz opłata paliwowa. Razem podatki stanowią około połowy ceny, reszta to koszty oraz marże producentów i dystrybutorów. Podwyżka akcyzy w sytuacji, gdy cena ropy na rynkach światowych rośnie, może mieć negatywny wpływ na koniunkturę gospodarczą w Polsce.
Ministerstwo Finansów planuje także wzrost akcyzy na autogaz. Uzasadniane jest to między innymi koniecznością poprawienia relacji ceny LPG do ceny benzyny. W Polsce jest kilkanaście milionów użytkowników pojazdów z instalacją gazową, najwięcej w Europie. Główną przyczyną takiej popularności autogazu są niższe koszty użytkowania samochodów w porównaniu do tradycyjnych pojazdów benzynowych i z silnikami diesla.
W ostatnim czasie pojawiły się sugestie dotyczące dalszego spadku akcyzy o kilka groszy na litrze. Polska Izba Paliw Płynnych, PIPP, uważa, że obniżka doprowadziłaby do stabilizacji cen paliw w Polsce, a to częściowo zneutralizowałoby skutki zaburzeń cen ropy na świecie, skłoniłoby przedsiębiorców do inwestowania i umożliwiłoby spadek cen towarów i usług.
Problem regulowania stawek akcyzy na benzynę oraz autogaz jest niezwykle ważny, gdyż wpływa to bezpośrednio na gospodarkę oraz budżet wielu gospodarstw domowych. Brak zdecydowanych działań Ministerstwa Finansów i opracowania długofalowej polityki kształtowania cen paliw w Polsce może wkrótce doprowadzić do sytuacji, w której 1 l benzyny będzie kosztował nawet 5 zł.
Łączę wyrazy szacunku
Antoni Motyczka
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senator Dorotę Arciszewską-Mielewczyk
Oświadczenie skierowane do prokuratora krajowego, zastępcy prokuratora generalnego RP Janusza Kaczmarka
Szanowny Panie Prokuratorze Krajowy!
Kieruję oświadczenie do Pana Prokuratora Krajowego dotyczące wyjaśnienia stanu prawnego nieruchomości przy ulicy Chrobrego 13 w Kędzierzynie-Koźlu, notabene wchodzącej w skład tak zwanych majątków poniemieckich o często nieuregulowanej sytuacji prawnej, jakich wiele w tym województwie. Nadmienię, że do zainteresowania się przeze mnie tą sprawą skłoniła mnie, oprócz potrzeby definitywnego rozstrzygnięcia prawa własności tego budynku, troska o polskich lokatorów tej kamienicy - w większości starszych ludzi niepewnych swojego losu.
Poniżej postaram się przedstawić splot wydarzeń na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat, kiedy to od śmierci - uważanej przez wiele osób za właścicielkę - pani Berty Wilkowskiej w 1986 r., akceptowana przez tamtejsze urzędy sytuacja nie pozwala, między innymi ze względu na brak księgi wieczystej, jednoznacznie stwierdzić, kto jest właścicielem nieruchomości przy ulicy Chrobrego 13, natomiast pozwalała w latach 1986-2004 na samowolne zarządzanie budynkiem i przypuszczalne popełnienie przestępstwa wyłudzenia kwot nienależnych od lokatorów przez zamieszkałych tam państwa Józefa Pulst - do jego śmierci w 2003 r. - i Joannę Pulst - do 2004 r. - działających na podstawie nieaktualnego pełnomocnictwa po pani Bercie Wilkowskiej. Na co były wydawane te pieniądze, skoro nie dokonywano w budynku okresowych przeglądów odpowiednich instalacji, a po powodzi w 1997 r. lokatorzy podejmowali prace remontowe ze swoich środków? Państwo Pulst, bezprawnie pobierający dla siebie świadczenia od pozostałych mieszkańców, dokonywali wielu działań przysługujących właścicielom, na przykład zawarli umowy najmu z lokatorami, rejestrując je bez problemu w urzędzie skarbowym. Zapewne docelowym zamiarem państwa Pulst było ubieganie się o zasiedzenie nieruchomości po okresie dwudziestu lat. Wówczas mogliby rościć sobie prawo do decydowania o losie pozostałej grupy lokatorów, których uczynili swoimi najemcami, nie bacząc na ich status najemcy przyznany przydziałem Powiatowej Rady Narodowej w latach pięćdziesiątych lub przydziałem Urzędu Miasta w latach osiemdziesiątych.
Od lat 2003-2004 sprawą bezprawnego zarządzania budynku i braku ustawowego właściciela zaczęły interesować się media na skutek interwencji zamieszkałej w nieruchomości przy ulicy Chrobrego 13 pani Ireny Leś, prowadzącej kilkuletnią korespondencję z miejscowymi urzędami, a przede wszystkim ze Starostą Kędzierzyńsko-Kozielskim Józefem Gismanem. Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu postanowieniem z 1 kwietnia 2005 r. w sprawie z wniosku Skarbu Państwa - Starosty Kędzierzyńsko-Kozielskiego o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej Bercie Wilkowskiej ustanowił zarządcą tymczasowym Komornika Sądowego Rewiru II, który nie poinformował nawet lokatorów o numerze konta, wobec czego przez kilka miesięcy nie miano komu uiszczać opłat. Dopiero postanowieniem SR w Kędzierzynie-Koźlu z 17 listopada 2005 r. ustanowiono panią Katarzynę Dziemidowicz, prowadzącą firmę Centrum Zarządzania Nieruchomościami, zarządcą tymczasowym spadku po Bercie Wilkowskiej. Pani Berta Wilkowska była niezamężna i bezdzietna, jej rodzeństwo wyjechało do Niemiec.
Na posiedzeniu jawnym SR w Kędzierzynie-Koźlu w sprawie stwierdzenia nabycia spadku dnia 11 sierpnia 2006 r. okazało się po dwudziestu latach, że istnieje testament Berty Wilkowskiej z 1986 r., co potwierdza ujawnione w tym dniu postanowienie sądu z 25 listopada 1987 r. o stwierdzeniu nabycia spadku na wniosek Henryka i Eleonory Wiesiołek - sygnatura sprawy Ns 762/87 - jako spadkobiorców po Bercie Wilkowskiej.
W tym miejscu pojawia się wiele wątpliwości:
- Nie wiadomo, czy w rzeczywistości istnieje i gdzie się znajduje otwarty ponoć w biurze notarialnym testament po Bercie Wilkowskiej, ponieważ sędzia odrzucił wniosek strony - mieszkańców - o ujawnienie testamentu, argumentując brakiem testamentu w aktach sprawy, a jak poinformowała mnie pełnomocnik lokatorów kamienicy przy ulicy Chrobrego 13, pani Krystyna Giecewicz, która pismem z dnia 10 sierpnia 2006 r. do Pana Prokuratora Krajowego wniosła skargę uzupełnioną następnym pismem z 12 sierpnia 2006 r. odnośnie postępowania Prokuratury Rejonowej w Kędzierzynie-Koźlu w sprawie tej nieruchomości, są osoby twierdzące o okolicznościach wyłączających możliwość świadomego podpisania testamentu przez Bertę Wilkowską w czasie, kiedy testament ten miał powstać. Z ustnego oświadczenia pani Eleonory Wiesiołek w dniu 14 sierpnia 2006 r. w obecności trzech lokatorów kamienicy przy ulicy Chrobrego 13 wynika, iż świadkiem, który podpisał się na testamencie, był pełniący obecnie urząd Starosty Powiatowego pan Józef Gisman wraz ze swoim teściem.
- W Wydziale Ksiąg Wieczystych SR w Kędzierzynie-Koźlu nie ma przesłanego aktu notarialnego sporządzonego na okoliczność przyjęcia spadku, ani założonej Księgi Wieczystej dla budynku przy ulicy Chrobrego 13.
- Czy SR w Kędzierzyniu-Koźlu, wydając postanowienie o zarządzie nieruchomością przez panią Dziemidowicz w 2005 r., nie miał świadomości istnienia prawowitych spadkobierców - właścicieli tej nieruchomości, którą otrzymali postanowieniem tegoż sądu w 1987 r.?
- Sprawa podatku od nieruchomości: jak to się stało, że Urząd Miasta nie miał informacji o nowych właścicielach, to znaczy o państwie Wiesiołek, i przez dziewiętnaście lat podatek ten był pobierany od państwa Pulst? Dlaczego nie wiedział o tym Starosta, na co są dowody w postaci pism od niego?
- O państwie Wiesiołek jako o nowych właścicielach posesji przy ulicy Chrobrego 13 nie wiedział nic Wydział Geodezji, Kartografii, Katastru i Nieruchomości Starostwa Powiatowego w Kędzierzynie-Koźlu, wydając w 2001 r. wypis z rejestru gruntów, na którym widnieje jako właściciel ojciec Berty Wilkowskiej, zmarły wcześniej od niej Alojzy Wilkowski.
- Dlaczego przez dziewiętnaście lat państwo Wiesiołek, jako właściciele, nie upominali się o należne im czynsze, jeżeli Berta Wilkowska była prawną właścicielką kamienicy przy ulicy Chrobrego 13 - odrębna kwestia spadku po Alojzym Wilkowskim - i rzeczywiście zapisała w testamencie tę nieruchomość dla państwa Wiesiołek? Czy w ogóle pani Berta Wilkowska władała w piśmie językiem polskim i czy własnoręcznie napisała ten testament?
- Czy postanowienie SR w Kędzierzynie-Koźlu z 1987 r. o nabyciu spadku po Bercie Wilkowskiej nie zostało spreparowane na użytek tej sprawy?
Poruszyłam wiele aspektów sprawy nieruchomości przy ulicy Chrobrego 13 w Kędzierzynie-Koźlu, której wątek cywilnoprawny na pewno będzie miał swój dalszy ciąg, ponieważ pan mecenas Jan Skalski złożył wniosek o wydanie uzasadnienia do wspomnianego postanowienia SR w Kędzierzynie-Koźlu z 11 sierpnia 2006 r. Proszę Pana, Panie Prokuratorze Krajowy, o odpowiedź, jakie działania podejmie Prokuratura Krajowa wobec przytoczonych faktów i wątpliwości celem wyjaśnienia sprawy i pociągnięcia do odpowiedzialności osób, które dopuściły się czynów bezprawnych na szkodę Skarbu Państwa i mieszkańców kamienicy przy ulicy Chrobrego 13 w Kędzierzynie-Koźlu.
Z poważaniem
Dorota Arciszewska-Mielewczyk
Senator RP
Do wiadomości: ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna oraz ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry.
Oświadczenie złożone
przez senatora Mieczysława Szyszkę
Oświadczenie skierowane do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Michała Seweryńskiego
W związku z planami władz Akademii Ekonomicznej imienia Oskara Langego we Wrocławiu dotyczącymi likwidacji studiów stacjonarnych dziennych Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego w Wałbrzychu w imieniu społeczności akademickiej wałbrzyskiej jednostki zwracam się do Pana Ministra z prośbą o pomoc.
Prośba podyktowana jest troską i obawą o losy studentów. Władze uczelni nie składają jednoznacznych deklaracji dotyczących przyszłości ośrodka, określając całą sytuację jako korzystną i wskazując, że studenci będą mogli kontynuować naukę we Wrocławiu lub Jeleniej Górze, na co nie ma zgody studentów. Nie tylko ewentualna zmiana miejsca, w którym dokończą edukację, jest problemem. Społeczności lokalnej i samorządowi zależy przede wszystkim na utrzymaniu obecnego statusu ośrodka, w którym studia będą prowadzone w formie studiów stacjonarnych.
Studia stacjonarne w sytuacji warunków ekonomicznych - wysokie bezrobocie - jakie panują w rejonie Wałbrzycha, są często jedyną możliwą drogą rozwoju dla młodych ludzi, dlatego też likwidacja ośrodka w Wałbrzychu powinna być zaniechana, o co w imieniu społeczności Wałbrzycha proszę.
Mieczysław Szyszka
Oświadczenie złożone
przez senatorów Mieczysława Szyszkę i Andrzeja Jarocha
Oświadczenie skierowane do ministra środowiska Jana Szyszki
Szanowny Panie Ministrze, w związku z niejasną sytuacją dotyczącą budowy zbiornika wodnego Kamieniec na rzece Nysie Kłodzkiej prosimy o przedstawienie obecnego stanu zaawansowania prac związanych z tą budową oraz przewidywanego terminu ich zakończenia. Pragniemy zaznaczyć, że planowany/budowany zbiornik w świetle ostatnich anomalii pogodowych (najpierw susza, a następnie powódź) jest niezbędnym elementem systemu bezpieczeństwa w południowo-zachodniej części naszego województwa.
Mieczysław Szyszka
Andrzej Jaroch
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry
Szanowny Panie Ministrze!
Bardzo dziękuję za odpowiedź na moje oświadczenie, udzieloną dnia 20 lipca 2006 r. (PRVA 197/06), w sprawie pokrzywdzonych państwa Urszuli i Mariana Honkisz. W związku z otrzymaną odpowiedzią chcę jednak podzielić się swoimi obawami co do należytego określenia przedmiotu sporu. Moje zdziwienie budzi fakt, że powołane do wyjaśnienia sprawy instytucje wysokiego szczebla interpretują fakty w odmienny sposób.
Pan Minister w odpowiedzi na moje oświadczenie stwierdza, iż do kontroli nad działaniami administracyjnymi powołane są sądy administracyjne i Naczelny Sąd Administracyjny. Wywodzi ponadto, iż do skutecznego realizowania odszkodowania od Skarbu Państwa za szkody wyrządzone przez urzędników administracji, funkcjonariuszy publicznych, niezbędne jest wcześniejsze uchylenie wadliwej decyzji bądź też stwierdzenie albo jej nieważności w momencie wydania, albo wydania z rażącym naruszeniem prawa.
Stwierdzenia te oczywiście mają pokrycie zarówno w znowelizowanych, jak i w poprzednio obowiązujących przepisach prawa. Problem tkwi jednak w tym, że w swoim stanowisku minister przedstawia sytuację w taki sposób, jak gdyby w przypadku państwa Honkiszów w ogóle nie było podstaw do ubiegania się o wspomniane odszkodowanie. Tymczasem w przedmiotowej sprawie wydana została decyzja o uchyleniu pozwolenia na budowę. Mowa tu o decyzji starosty bielskiego nr 14/99 (ZR - B7351/D/14/99). Zatem nie można mówić, iż nie było prób wyeliminowania wadliwej decyzji z obrotu prawnego, jak również uznania jej za nieważną w dniu jej wydania.
W tym miejscu wypada nadmienić, że za wybór takiego a nie innego trybu tego wyeliminowania odpowiedzialna jest także lokalna administracja. W myśl zasad sformułowanych w art.6-13 kodeksu postępowania administracyjnego organy administracji publicznej powinny: działać na podstawie przepisów prawa; stać na straży praworządności, podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy; pogłębiać zaufanie obywatela do organów państwa; w należyty sposób informować strony postępowania o przysługujących im uprawnieniach i obowiązkach mających wpływ na przebieg sprawy; zapewnić czynny udział wszystkim stronom postępowania; wyjaśnić stronom postępowania zasadność przesłanek, którymi się kierują; działać możliwie wnikliwie i szybko.
Nietrudno zauważyć, że w spornych wątkach sprawy pokrzywdzonych zdecydowanie zabrakło realizacji tych zasad przez organy administracji publicznej.
Pan Minister skrupulatnie uwypukla w swym piśmie, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2006 r.(VII SA/Wa 1216/05) oddalił skargę pokrzywdzonych w przedmiocie stwierdzenia nieważności w momencie wydania decyzji pozwolenia na budowę z 30 maja 1996 r. (AUN 7351/D/27/96/Prz), co ma przesądzać o fakcie, jakoby wydane w sprawach decyzje władz nie zawierały błędów czy uchybień. Pan Minister zdawkowo sygnalizuje, że pokrzywdzeni zaskarżyli wspomniane orzeczenie do NSA, gdyż nie było podstaw do odmówienia stwierdzenia przez NSA nieważności przedmiotowej decyzji w momencie jej wydawania. Z tonu pisemnego sformułowania można wywieść, iż zdaniem Pana Ministra sprawa jest wątpliwa, wobec czego wyrok NSA, od którego nie przysługują środki zaskarżenia, można przewidzieć. W tym miejscu należy zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny ma ustawowe prawo działania z urzędu, biorąc pod uwagę aspekty nieważności postępowania (art.183 §1ppsa), które w omawianej sprawie z całą pewnością występują i to w nie jednym a czterech punktach przedmiotowego przypadku.
Droga postępowania cywilnego również jest dla pokrzywdzonych zamknięta, gdyż sąd cywilny nie jest władny rozstrzygać w sprawach administracyjnych, to znaczy nie może on orzec, że przedmiotowa decyzja pozwolenia na budowę z 30 maja 1996 r.(AUN 7351/D/27/96/Prz) była nieważna w momencie wydania.
Zachodzi w tym momencie paradoksalny przypadek bezprawia, kiedy pokrzywdzeni nie mają żadnej drogi prawnej do obrony interesów swojej rodziny.
Na zakończenie nie sposób nie skomentować zawartej w odpowiedzi ministra informacji o stosowaniu odpowiednich przepisów - znowelizowanych do spraw aktualnych, a dotychczas obowiązujących do spraw sprzed 1 września 2004 r. Z punktu widzenia procesowego nie ma znaczenia powoływanie się na cytowaną derogację. Jest to nieomal oczywiste i wynika z przepisów intertemporalnych samej ustawy i ustawy wprowadzającej te przepisy.
Każdy organ administracji, działający według przytoczonych zasad, powinien sam, z urzędu te treści znać i prawidłowo stosować. Niezrozumiałe jest zatem dodatkowe opisywanie panu marszałkowi Senatu tego fragmentu procedury, która w tym przypadku nie może być zastosowana.
W moim mniemaniu niepotrzebnie komplikuje się sprawę, która już dawno powinna być wyświetlona i winna znaleźć finał w postaci otwarcia drogi pokrzywdzonym, państwu Urszuli i Marianowi Honkisz, i ich rodzinie do dochodzenia odszkodowania. Przecież państwo Honkiszowie ewidentnie nie ze swojej winy ponieśli olbrzymie straty i znaleźli się na skraju nędzy materialnej.
Bardzo proszę o objęcie nadzorem resortu tej trudnej sytuacji i zasugerowanie drogi prawnej oraz podjęcie stosownych działań z uwagi na to, że chodzi tutaj o wielodzietną rodzinę, dla której planowana inwestycja gospodarcza była podstawowym i jedynym źródłem utrzymania.
Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry
Wielce Szanowny Panie Ministrze!
Sprawa, z którą się zwracam, dotyczy - niestety, już po raz kolejny - podejrzenia o popełnienie przestępstwa w spółdzielni mieszkaniowej i reakcji na sygnał o popełnieniu przestępstwa w postaci umorzenia sprawy przez instancje prokuratorskie. Podobnie zachowały się sądy pierwszej instancji. Dopiero na którymś szczeblu instancyjnym doszło do refleksji, że coś w tych sprawach generalnie nie gra i rzecz wróciła do ponownego rozpatrzenia.
Oświadczenie moje ma dwa wątki.
Pierwszy z nich dotyczy treści listu skierowanego do Pana Ministra przez pana Jerzego Neymana z Gliwic, listu z dnia 11 lipca 2006 r., które to pismo zostało przekazane również do mojej wiadomości. W związku z tym sygnałem proszę o skontrolowanie, czy Prokuratura Rejonowa w Gliwicach nie wydała zbyt pośpiesznie postanowień o odmowie wszczęcia śledztwa - sygnatury akt. 3DS.310/05 z 22 maja 2005 r.; RCS685/05 z 17 stycznia 2006 r.; 30S310/05 - w sprawie dotyczącej spółdzielni mieszkaniowej.
Drugim motywem mojego oświadczenia jest nieodparte przeświadczenie, iż zarządy wielu spółdzielni mieszkaniowych stworzyły w Polsce układ funkcjonujący w sposób łudząco podobny do przestępczości zorganizowanej. Ignorują sobie ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych oraz jej kolejne nowelizacje i orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Prezesi tych spółdzielni lub ich reprezentanci spotykają się na półoficjalnych zebraniach, których celem jest ustalanie strategii, w jaki sposób omijać obowiązującą ustawę i dezinformować członków swoich spółdzielni w sprawie przekształceń własnościowych oraz konsekwencji z tym związanych. W tej sytuacji należałoby przystąpić do zaprowadzenia ładu prawnego metodami stosowanymi przy zwalczaniu przestępczości zorganizowanej.
Około pół roku temu odbyłem w tej sprawie rozmowę w Ministerstwie Sprawiedliwości wraz z grupą ekspertów. Obiecano nam wówczas zainteresowanie się tą sprawą. Czekam, Panie Ministrze, na reakcję oraz na konkretną pomoc w przedmiotowej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych Tomasza Czajkowskiego
Szanowny Panie Prezesie!
W dniu 17 lutego 2006 r. Zarząd Dróg Grodzkich w Zamościu ogłosił przetarg nieograniczony na realizację zadania: przebudowa ulicy Granicznej i Powiatowej oraz budowa ulicy Górnej, Zagrodowej i Swobodnej w Zamościu (nr Z/2.06/I/1.1/60/05) współfinansowanej przez Unię Europejską z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego - Priorytet 1. Rozbudowa i modernizacja infrastruktury służącej wzmacnianiu konkurencyjności regionów.
Do przetargu przystąpiło trzech oferentów: STRABAG sp. z o.o., ul. Brechta 7, 03-472 Warszawa, konsorcjum firm z ziemi zamojskiej, chełmskiej i tomaszowskiej i FLISBUD z Janowa Lubelskiego. Zamawiający wybrał ofertę konsorcjum firm jako najkorzystniejszą. Od powyższego rozstrzygnięcia protest złożył STRABAG i FLISBUD. Zamawiający protest oddalił i podtrzymał swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie. W odpowiedzi na to STRABAG odwołał się do prezesa UZP, który zlecił zbadanie sprawy Zespołowi Arbitrów UZP. Zespół w dniu 6 czerwca 2006 r. uwzględnił odwołanie i nakazał powtórzenie czynności oceny ofert i wyboru wykonawcy robót. W uzasadnieniu wyroku Zespół Arbitrów podniósł, że określenie w umowie konsorcjum firm procentowego udziału kontrahentów w zamówieniu jest sprzeczne z SIWZ. Zespół ten wskazał, iż umowa konsorcjum powinna proponować rzeczowy podział zadań pomiędzy uczestnikami konsorcjum. Stosując się do wyroku zespołu arbitrów, zamawiający wykluczył konsorcjum firm i FLISBUD, a wybrał STRABAG jako wykonawcę zadania inwestycyjnego. Decyzja ta została ponownie oprotestowana przez FLISBUD, jak również przez konsorcjum firm. Zamawiający nie uwzględnił obu protestów. FLISBUD w tej sytuacji zrezygnował już z dalszego postępowania, zaś konsorcjum firm odwołało się od decyzji zamawiającego konsorcjum firm do prezesa UZP. W dniu 24 lipca 2006 r. Zespół Arbitrów UZP wydał wyrok, w którym tym razem uwzględnił odwołanie konsorcjum firm i nakazał powtórzenie czynności oceny ofert, z uwzględnieniem postanowień art. 26 art. 3 ustawy PZP. W uzasadnieniu tego wyroku Zespół Arbitrów dokonał odmiennej niż w poprzednim orzeczeniu oceny prawnej tego samego stanu faktycznego. Stwierdził, że "umowa konsorcjum dołączona do oferty winna określać sposób współdziałania podmiotów, z określeniem podziału zadań w trakcie realizacji zamówienia. Zapis ten nie oznacza, iż umowa konsorcjum winna określać zakres rzeczowy wykonywanych przez członków konsorcjum robót. Dla spełnienia tego warunku wystarczające jest określenie procentowego udziału członków konsorcjum w realizacji robót."
W tej sytuacji naprawdę trudno jest realizować zalecenia Zespołu Arbitrów, które zmieniają się w tej samej sprawie. Istnieje realna obawa, iż nadmiernie przedłużająca się procedura przetargowa spowoduje niewykonanie planowanych robót, a tym samym niewykorzystanie przyznanych Zamościowi środków Unii Europejskiej.
Zważywszy na ekonomiczny, społeczny i kulturowy charakter przedmiotowej sprawy, bardzo proszę Pana Prezesa o konkretną pomoc w jak najszybszym i zgodnym z prawem zakończeniu procedury przetargowej. Czy w tej sytuacji zamawiający może już podjąć ostateczną decyzję o zleceniu konsorcjum firm wykonania zaplanowanych robót? Czy w tej sytuacji wystarczające jest określenie procentowego udziału członków konsorcjum w realizacji robót?
Liczę na pomoc w tej kwestii.
Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do wiceprezesa Rady Ministrów, ministra spraw wewnętrznych i administracji Ludwika Dorna oraz do ministra środowiska Jana Szyszki
Szanowny Panie Ministrze!
Dziękując za odpowiedź na moje oświadczenie w sprawie eksploatacji składowiska odpadów w Adamkach w gminie Radzyń Podlaski, chcę poinformować, że w wyniku kontroli tego składowiska przeprowadzonej przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Lublinie w dniach 4 i 10 lipca 2006 r. stwierdzono, iż nie są przestrzegane niektóre warunki decyzji zatwierdzającej instrukcję eksploatacji kontrolowanego składowiska. Po tej kontroli delegatura w Białej Podlaskiej zarządziła zalecenia pokontrolne, gdzie trzy z czterech przedstawionych zaleceń należało wykonać w terminie do 30 czerwca 2006 r.
W związku z tym chciałbym zapytać, jak zrealizowano zalecenia pokontrolne dotyczące składowiska odpadów w Adamkach. Kto i co wykonał? W jaki sposób ukarano winnych zaniedbań związanych z ochroną środowiska na tym składowisku?
Chciałbym jeszcze raz zwrócić uwagę, i to nie tylko jako senator znający Radzyń Podlaski oraz jego okolice - w tym mieście mam swoje biuro senatorskie - lecz również jako wieloletni były członek działającego przy ministrze ochrony środowiska Zespołu Ekspertów do spraw Oddziaływania na Środowisko Nowych Inwestycji, iż lokalizacja nowej inwestycji w zakresie odpadów na terenie ściśle związanym ze starym składowiskiem odpadów o fatalnych tradycjach, gdzie teren został gruntownie już zdewastowany, a uciążliwość społeczna osiągnęła ekstremalne rozmiary, może stanowić zagrożenie dla środowiska i być szkodliwa społecznie.
W przeprowadzonych kontrolach składowiska w Adamkach nie ustosunkowano się do moich uwag dotyczących zaniedbań związanych z plagą szczurów na źle zagospodarowanym składowisku. Kto ma zamiar i w jakim trybie ten problem rozwiązać? Podobnie w raportach kontrolnych nie wspomina się nic na temat bardzo wysokiego stopnia uciążliwości degradacji środowiska z uwagi na wydzielające się ze składowiska fetory i odory w sensie dosłownym zatruwające życie okolicznych osad ludzkich. Tolerowanie przez władze lokalne takiej sytuacji narusza konstytucyjne prawo do życia w zdrowym środowisku.
W tym kontekście palącym problemem jest wyjście z inicjatywą ustawy odorowej, która będzie zawierała regulacje w zakresie NOS oraz innych parametrów, na wzór analogicznych ustaw obowiązujących między innymi w Niemczech, Austrii, Wielkiej Brytanii. Kiedy Ministerstwo Środowiska planuje przedstawić projekt takiej ustawy? W moim okręgu wyborczym mieszkańcy Śmiłowa podjęli strajk głodowy od 15 sierpnia 2006 r. w sprawie przyśpieszenia prac nad tą ustawą. Prosiłbym, żeby ich ofiara spotkała się ze zrozumieniem. Ludzie naprawdę mają już dość życia w przeraźliwym smrodzie. Po prostu trzeba im jak najszybciej pomóc. Liczę na taką pomoc.
Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi
Szanowny Panie Ministrze!
Dziękuję za odpowiedź na moje oświadczenie dotyczące zmiany poziomu referencyjnego Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Radzyniu Podlaskim (pismo MZ-OZP-070-7160-1/EW/06 z dnia 6 lipca 2006 r.).
W związku z treścią tej odpowiedzi proszę o zabezpieczenie dokumentacyjne dwóch faktów związanych z radzyńsko-podlaskim szpitalem. Pierwszy z nich to nadanie temu szpitalowi nieadekwatnego do istniejącego obiektywnego stanu poziomu referencyjnego w okresie obowiązywalności ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym z powodu urzędniczego niedopatrzenia w resorcie zdrowia, co przyznało samo Ministerstwo Zdrowia w odpowiedzi na pismo starosty Radzynia Podlaskiego w przedmiotowej sprawie. Drugi to nieskorygowanie decyzji nadania poziomu referencyjnego temu szpitalowi przez Ministerstwo Zdrowia, mimo przyznania staroście Radzynia Podlaskiego merytorycznej racji w okresie obowiązywania ustawy, kiedy możliwe były decyzje o zmianie poziomu referencyjnego szpitala.
Ponadto mam następujące pytania. Skoro nie obowiązuje już ustawa z dnia 6 lutego 1997 r., to czy nadane w okresie obowiązywalności tej ustawy poziomy referencyjne mają jakieś znaczenie w ramach restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej w Polsce? Jeśli nie, to jakie są aktualnie podstawy klasyfikacyjne placówek publicznych zakładów opieki zdrowotnej?
Z wyrazami poważania
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senatora Adama Bielę
Oświadczenie skierowane do ministra skarbu państwa Wojciecha Jasińskiego
Szanowny Panie Ministrze!
Jako poseł zaangażowany w tworzenie "Polskiego Cukru" w Sejmie trzeciej kadencji, a obecnie senator, bardzo proszę o wywarcie za pośrednictwem swoich przedstawicieli stosownego wpływu na władze Krajowej Spółki Cukrowej SA, żeby te bardziej aktywnie opracowywały program restrukturyzacji, uwzględniając co następuje: po pierwsze, współudział zainteresowanych załóg pracowniczych oraz reprezentacji plantatorów buraka cukrowego w tworzeniu programu restrukturyzacji, po drugie, przyspieszenie prac nad tworzeniem projektów dotyczących produkcji bioetanolu gwarantujących przerób buraka cukrowego z rejonu danej cukrowni, po trzecie, analizę kosztową oraz możliwość finansowania części inwestycji ze środków Unii Europejskiej, po czwarte, wykorzystanie regionalnych i lokalnych możliwości w zakresie restrukturyzacji cukrowni w celu zapewnienia miejsc pracy pracownikom, po piąte, możliwości ekspansji KSC na Wschód.
Praca nad restrukturyzacją podejmowana w sposób partnerski z załogami pracowniczymi cukrowni będzie miała znaczenie profilaktyczne wobec następstw uzasadnionych lęków i niepokojów społecznych związanych z perspektywą utraty pracy przez pracowników tych cukrowni.
Nie można czekać, aż załogi pracownicze nie wytrzymają napięcia stresowego i przystąpią do protestów podejmowanych na wzór pracowników Cukrowni Wożuczyn. Załoga tej cukrowni zdeterminowana lękiem o utratę miejsc pracy podjęła strajk głodowy jako akt rozpaczy w obronie swoich miejsc pracy. Reakcje pracowników są uzasadnione między innymi tym, iż załoga ta osiągnęła bardzo korzystne wyniki produkcyjne w ubiegłorocznej kampanii cukrowniczej. W związku z tym z zadowoleniem należy powitać inicjatywę zorganizowania przez pana ministra Pawła Piotrowskiego spotkania przedstawicieli załogi Oddziału "Cukrownia Wożuczyn" z zarządem i pracownikami Krajowej Spółki Cukrowej oraz związkowcami. W wyniku tego spotkania udało się wejść na drogę porozumienia. Nie widzę innego sposobu rozwiązywania kwestii spornych w ramach Krajowej Spółki Cukrowej jak tylko budowanie konsensusu, w ramach którego zostaną uzgodnione interesy załóg pracowniczych, plantatorów buraka cukrowego, społeczności lokalnych i regionów, gdzie zlokalizowane są cukrownie - lecz w kontekście gospodarki rynkowej w sektorze cukrowniczym w Polsce oraz w Unii Europejskiej. Krajowa Spółka Cukrowa "Polski Cukier" ma szansę konkurowania nie tylko na polskim rynku cukrowym, o ile zostanie opracowana i przeprowadzona skuteczna restrukturyzacja cukrowni w ramach polskiego koncernu. Jednym z atutów programu restrukturyzacji musi być jednak stabilność społeczna struktur produkcyjnych w "Polskim Cukrze".
W związku z tym wnoszę o przyspieszenie konstruowania programu dotyczącego produkcji bioetanolu w Oddziale "Cukrownia Wożuczyn" gwarantującego przerób 350 tysięcy t buraków cukrowych w celu uzyskania produktu finalnego w postaci spirytusu odwodnionego w kontekście planów restrukturyzacyjnych całego polskiego koncernu cukrowego. W moim przekonaniu w tej sytuacji ze względów ekonomicznych należałoby w bieżącym roku rozpocząć kampanię cukrowniczą w Cukrowni Wożuczyn, zaś środki uzyskane z tej kampanii przeznaczyć na finansowanie rozpoczętej inwestycji w zakresie produkcji alternatywnej, czyli produkcji bioetanolu na bazie buraka cukrowego. Istnieją też inne pomysły restrukturyzacyjne dla Cukrowni Wożuczyn, które należałoby poważnie przeanalizować, uwzględniając następujące kryteria: po pierwsze, koszty inwestycji, po drugie, koszty likwidacji miejsc pracy i koszty związane z odprawami pieniężnymi dla pracowników cukrowni, po trzecie, prognozowane wskaźniki rentowności proponowanych rozwiązań.
Z wyrazami szacunku
Adam Biela
Oświadczenie złożone
przez senator Jadwigę Rudnicką
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego
Uprzejmie przekazuję informacje dotyczące trudnej sytuacji, w jakiej znajdują się Zakłady Chemiczne "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji.
Likwidacja Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" rozpoczęła się od dnia 1 lipca 1995 r. w oparciu o zarządzenie ministra przemysłu i handlu nr 42/Org/95 z dnia 26 czerwca 1995 r. Ze względu na fakt, iż w wyniku ponaddwustuletniej działalności przemysłowej na terenie i w rejonie zakładów chemicznych nastąpiła znacząca degradacja środowiska, w tym zanieczyszczeniu uległy użytkowe wody podziemne, zarządzeniem ministra przemysłu i handlu nr 7/Org/96 z dnia 26 stycznia1996 r. rozszerzono zakres procesu likwidacyjnego o zagadnienia związane z usunięciem zanieczyszczenia środowiska poprzez unieszkodliwienie odpadów złożonych na niezabezpieczonym gruncie.
Wyłowiony w przetargu pierwszy wykonawca prac, Przedsiębiorstwo Innowacyjno-Wdrożeniowe "Enpol" Spółka z o.o. z siedzibą w Gliwicach, realizowało prace niezgodnie z umową, w związku z czym w dniu 15 grudnia 1998 r. likwidator zakładów chemicznych odstąpił od umowy z firmą PIW "Enpol" - w tej sprawie do dnia dzisiejszego toczy się proces sądowy.
Nowy projekt budowlany przedsięwzięcia pod nazwą "Ochrona Głównego Zbiornika Wód Podziemnych 330 - Gliwice, poprzez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych «Tarnowskie Góry» w Tarnowskich Górach w likwidacji" został zatwierdzony pozwoleniem na budowę z kwietnia 2000 r. i w tym czasie został rozstrzygnięty przetarg na nowego wykonawcę prac, którym zostało konsorcjum składające się z: Katowickiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego "Budus" SA Katowice jako lidera, PRInż SA - Holding Katowice, Geotex Spółka z o.o. Szczecin, Drogopol - WBA Spółka z o.o. Katowice.
Zgodnie z zawartą umową realizacja przedsięwzięcia rozpoczęła się 1 czerwca 2000 r., pomimo niezagwarantowania środków finansowych na jego realizację. Do końca roku 2000 prace przy budowie kwatery K1 centralnego składowiska odpadów finansował generalny wykonawca do kwoty ponad 20 milionów zł, zgodnie z częścią D poz. III pkt 1c specyfikacji istotnych warunków zamówienia, ale ze względu na dalszy brak zabezpieczenia finansowego inwestycji likwidator zakładów chemicznych wstrzymał prace w grudniu 2000 r. Wartość prac wykonanych w tym okresie wynosiła 26 milionów 494 tysiące 430 zł 12 gr.
Na część wykonanych prac udało się pozyskać środki finansowe, ale w wypadku prac zrealizowanych przez generalnego wykonawcę w 2000 r. na kwotę 17 milionów 47 tysięcy 640 zł 54 gr, bez odsetek w wysokości 9 milionów 447 tysięcy 850 zł 4 gr na dzień 31 lipca 2006 r., dotychczas nie udało się znaleźć źródła finansowania.
Pomimo istniejącego zadłużenia w lipcu 2001 r. zostało podpisane porozumienie w sprawie finansowania zadania wydzielonego z przedsięwzięcia "Ochrona GZWP 330 - Gliwice"... Porozumienie podpisali następujący sygnatariusze: wojewoda śląski, minister skarbu państwa, minister środowiska, prezes Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie, prezes Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Katowicach, starosta powiatu tarnogórskiego, burmistrz miasta Tarnowskie Góry, likwidator Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry". Prace wykonywane były przez generalnego wykonawcę, na czele z liderem, KPBP "Budus" SA.
Do dnia 31 grudnia 2005 r. w ramach przedsięwzięcia pod nazwą "Ochrona GZWP 330 - Gliwice"... zrealizowano pięć wydzielonych zadań, w wyniku których między innymi wyburzono 99% obiektów kubaturowych, wybudowano centralne składowisko odpadów o powierzchni 13 ha, w którym unieszkodliwiono 923 tysiące m3 odpadów niebezpiecznych, co stanowi 61% całości odpadów przewidzianych do unieszkodliwienia, całkowicie zlikwidowano pięć z dziewięciu zwałowisk odpadów i usunięto część skażonych gruntów, zrekultywowano teren o powierzchni 14,65 ha, to jest 26,3% terenów przeznaczonych do rekultywacji.
Do unieszkodliwienia pozostaje jednak jeszcze około 591,3 tysiąca m3 odpadów - 39%, a do rekultywacji teren o powierzchni około 41 ha - 73,7%.
Koszty poniesione na realizację przedsięwzięcia w okresie od 2 stycznia 1997 r. do 31 grudnia 2005 r. wyniosły 209,2 miliona zł. W okresie od stycznia do lipca 2006 r. nie były wykonywane prace inwestycyjne, a jedynie prowadzono niezbędne prace zapewniające bezpieczeństwo ekologiczne, chodzi o eksploatację oczyszczalni ścieków, monitoring środowiska i bieżącą działalność likwidacyjną, na które wydatkowano kwotę 1,27 miliona zł. Tym samym zaawansowanie finansowe przedsięwzięcia w dniu 31 lipca 2006 r. to 210,47 miliona zł, to jest około 68,8% w odniesieniu do kosztów całkowitych przewidywanych w wysokości 305,9 miliona zł.
Na dokończenie przedsięwzięcia w latach 2006-2008 niezbędna jest kwota około 97 milionów zł. Kwota ta w około 80% miała być pozyskana z Funduszu Spójności Unii Europejskiej, a pozostałe 20% miało stanowić wkład strony polskiej, jednakże przedstawiciele Komisji Europejskiej na wyjazdowym spotkaniu w dniu 8 czerwca 2005 r. w Tarnowskich Górach stwierdzili, iż wstrzymują dalsze rozpatrywanie wniosku do chwili przedłożenia dokumentu potwierdzającego polubowne rozwiązanie umowy z generalnym wykonawcą. Generalny wykonawca w lipcu 2005 r. uzależnił wyrażenie zgody na polubowne odstąpienie od umowy od zapłaty faktur za roboty wykonane do grudnia 2000 r. Do uregulowania zadłużenia powstałego w 2000 r. zakłady chemiczne są zobowiązane nakazem zapłaty z dnia 16 czerwca 2003 r., potwierdzonym wyrokiem z dnia 23 czerwca 2004 r. - sygnatura akt X.GC 751/03 - wydanym przez Sąd Okręgowy w Gliwicach, który zasądził od Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" na rzecz KPBP "Budus" SA zapłatę za przyjęte i zafakturowane roboty zrealizowane w roku 2000 przy budowie składowiska odpadów niebezpiecznych.
Zakłady chemiczne nie posiadają żadnych środków finansowych umożliwiających spłatę przedmiotowego zadłużenia. Dotychczas nie udało się także pozyskać środków na ten cel z Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, ze względów statutowych, jak również z Ministerstwa Skarbu Państwa, ostatnie spotkanie w tej sprawie odbyło się w MSP w dniu 31 lipca 2006 r.
Informuję Pana Premiera, iż 72,59% kwoty zadłużenia wobec generalnego wykonawcy w wysokości 17 milionów 47 tysięcy 640 zł 54 gr, bez odsetek, stanowią należności PRInż Holding, obecnie w upadłości, a 27,41% to należności Budus SA.
Spłata zadłużenia jest niezbędna ze względu na konieczność jak najszybszego pozyskania środków finansowych umożliwiających niezwłoczne zakończenie prac związanych z unieszkodliwianiem odpadów i rekultywacją obecnie zdegradowanych terenów. Z kolei przedłużenie czasu trwania przedsięwzięcia powoduje ponoszenie coraz większych kosztów związanych z utrzymywaniem w zgodności z prawem ekologicznym zaawansowanej inwestycji: koszty eksploatacji oczyszczalni ścieków i przepompowni centralnego składowiska odpadów, monitoring środowiska.
Zgromadzenie ogromnej ilości niebezpiecznych odpadów zawierających między innymi związki baru, boru, cynku, strontu, kadmu, ołowiu, arsenu bezpośrednio na nieuszczelnionym podłożu powoduje zanieczyszczenie triasowych głównych zbiorników wód podziemnych GZWP 330 - Gliwice i GZWP 327 Lubliniec - Myszków. Zanieczyszczenie to spowodowało wyłączenie z użytkowania studni ujmujących wody pitne, znajdujących się w rejonie zakładów chemicznych. Zbiornik 330 - Gliwice stanowi główny rezerwuar wody pitnej dla sześciuset tysięcy mieszkańców aglomeracji śląskiej. Zanieczyszczeniu uległy również wody powierzchniowe, gleby na terenie oraz w rejonie zakładów chemicznych, a w wyniku wtórnego pylenia dochodzi do zanieczyszczenia powietrza atmosferycznego. Szybkie zakończenie przedsięwzięcia realizowanego w rejonie zakładów chemicznych zahamuje dalsze niszczenie środowiska.
Wobec tego zwracam się do Pana Premiera z prośbą o pomoc w pozyskaniu środków z Ministerstwa Skarbu Państwa na spłatę zadłużenia powstałego w 2000 r., co powinno umożliwić ubieganie się o środki pomocowe z Unii Europejskiej i ostatecznie rozwiązać jeden z najważniejszych problemów ekologicznych w Polsce.
Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Ochrony Środowiska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej mają prawne przeszkody w spłaceniu długu, a w tej sytuacji zamknięte są drogi do uzyskania funduszy na dokończenie zadania.
Na zakończenie pragnę nadmienić, że skutki degradacji środowiska wykazują również badania Zakładu Epidemiologii Nowotworów Instytutu Onkologii w Gliwicach. Profesor Brunon Zemła, kierownik zakładu, w swoich ekspertyzach wykazuje wzmożoną zachorowalność na nowotwory złośliwe. Aglomeracja obejmująca sześćset tysięcy mieszkańców od lat oczekuje na ratunek.
Jadwiga Rudnicka
Oświadczenie złożone
przez senatora Andrzeja Mazurkiewicza
Oświadczenie skierowane do ministra sprawiedliwości, prokuratora generalnego RP Zbigniewa Ziobry oraz do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty
W ostatnich latach tematem często poruszanym w mediach jest funkcjonowanie wielkopowierzchniowych sieci handlowych. Przedmiotem troski był wzrost udziału tych sieci w handlu detalicznym kosztem sklepów prowadzonych przez indywidualnych przedsiębiorców, ich wpływ na dostawców i inne kwestie.
W prasie oraz telewizji podejmowano też w szczególności sprawy naruszania praw pracowniczych oraz przepisów BHP w sklepach wielkopowierzchniowych. W tych kwestiach szczególnie krytyczne publikacje dotyczyły sieci "Biedronka", pomijano zaś analogiczne zjawiska występujące w innych sieciach.
Badając sprawę, ustaliłem, że w raporcie złożonym Sejmowi przez głównego inspektora pracy za rok 2004 znalazły się między innymi wyniki kontroli dokonanych przez Państwową Inspekcję Pracy w supermarketach różnych sieci - uśrednione - oraz kontroli w dwóch sieciach: "Biedronka" oraz "Lidl". Wyniki kontroli tych sieci nie odbiegały od średniej kontrolowanych supermarketów, a w przypadku "Lidla" w paru kwestiach były gorsze niż średnia.
Oznacza to, że sieci handlowe miały problemy z przestrzeganiem przepisów prawa pracy w swoich sklepach w mniej więcej równym stopniu, a "Biedronka" nie była wyjątkiem.
Po zainteresowaniu się sytuacją w sklepach wspomnianej sieci uzyskałem informacje, z których wynika, że nieprawdziwe są wiadomości o masowych pozwach pracowniczych. Spółka prowadząca sieć jest zaangażowana w mniej niż sto spraw spornych z pracownikami, z czego mniej niż sześćdziesiąt dotyczy roszczeń o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych za okres poprzedzający kontrole PIP przeprowadzone w 2004 roku. Kontrole PIP przeprowadzone w roku 2005 w sklepach tej sieci wykazały usunięcie zaniedbań i nieprawidłowości.
Wiadomo, że od wiosny 2006 Państwowa Inspekcja Pracy przeprowadza masowe kontrole wszystkich sklepów należących do sieci "Biedronka" - podają to liczne informacje prasowe z całego kraju - ale nikt nie słyszał o tak intensywnym kontrolowaniu jakiejkolwiek innej sieci zagranicznej czy polskiej.
Prokuratura Okręgowa w Gliwicach rozpowszechniła w mediach informacje o zamiarze przesłuchania dwudziestu tysięcy obecnych i byłych pracowników sieci "Biedronka" w związku z prowadzonym śledztwem mającym wykazać, czy zarząd spółki Jeronimo Martins Dystrybucja SA nie dopuścił się przestępstwa mającego polegać na stworzeniu systemu wyzysku pracowników. Media nie doniosły, aby ta czy którakolwiek inna jednostka prokuratury prowadziła śledztwo w sprawie domniemanych masowych naruszeń praw pracowniczych i przepisów BHP w innych sieciach.
Podjęte przez prokuraturę działania spowodowały wzburzenie wśród pracowników sieci i zaniepokojenie o losy ich miejsc pracy.
Dnia 4 kwietnia 2006 r. przewodniczący Klubu Parlamentarnego PiS skierował pismo do prezesa Urzędu Konkurencji i Konsumentów w sprawie przeprowadzenia kontroli we wszystkich sieciach sklepów wielkopowierzchniowych pod kątem naruszenia art. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej*.
W związku z powyższym chciałbym uzyskać następujące informacje.
Po pierwsze, jakie są wyniki kontroli związanych z pismami przewodniczącego Klubu Parlamentarnego PiS?
Po drugie, czy nie zachodzą obawy, że organy Państwowej Inspekcji Pracy oraz prokuratura skoncentrowały swoją uwagę na jednej sieci, pomijając inne, choć ze wspomnianego raportu głównego inspektora pracy wynika ten sam poziom naruszeń prawa przez wszystkich kontrolowanych w roku 2004 przedsiębiorców prowadzących handel wielkopowierzchniowy?
Po trzecie, czy nie zaistniała obawa, że organy państwa, dokonując kontroli jednej tylko sieci, nie stają się w ten sposób bez swej woli i świadomości narzędziem walki konkurencyjnej na rynku supermarketów?
Z poważaniem
Andrzej Mazurkiewicz
Oświadczenie złożone
przez senatora Mariana Miłka
wspólnie z innymi senatorami
Oświadczenie skierowane do ministra nauki i szkolnictwa wyższego Michała Seweryńskiego
Zwracamy się do Pana Ministra z prośbą o zmianę rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 13 czerwca 2003 r., zmieniającego rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia, w zakresie dotyczącym realizacji godzin przedmiotów objętych standardami nauczania na studiach niestacjonarnych.
Zgodnie z założeniami systemu studiów niestacjonarnych studenci muszą zrealizować taki sam program studiów, jaki obowiązuje na studiach stacjonarnych, tylko w mniejszej liczbie godzin zajęć zorganizowanych, a w większej liczbie godzin w ramach pracy własnej. Należy zauważyć, że dyplomy ukończenia studiów niestacjonarnych oraz stacjonarnych niczym się nie różnią - w obu przypadkach obok nazw ukończonych kierunków studiów wpisuje się nazwy specjalności. Łączna liczba godzin zajęć dydaktycznych na studiach niestacjonarnych, zgodnie z §1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 13 czerwca 2003 r., zostaje zmniejszona do 60% łącznej liczby godzin zajęć na studiach stacjonarnych.
Wprowadzając na studiach niestacjonarnych, zgodnie z rozporządzeniem, pełny wymiar godzin przedmiotów objętych standardami nauczania, taki sam, jaki obowiązuje na studiach stacjonarnych, przy zachowaniu łącznej liczby godzin odpowiadającej 60% liczby godzin na studiach stacjonarnych, zmienia się proporcje pomiędzy godzinami przedmiotów kierunkowych i specjalnościowych. Obecnie realizacja pełnego wymiaru godzin objętych standardami nauczania powoduje znaczące zmniejszenie liczby godzin przeznaczonych na kształcenie specjalnościowe. Z punktu widzenia metodyki nauczania na studiach niestacjonarnych ograniczenie kontaktu studentów z prowadzącymi zajęcia z przedmiotów specjalnościowych jest błędem. Łatwiej w ramach samodzielnej pracy opanować zakres materiału przedmiotu kierunkowego aniżeli specjalnościowego. W związku z tym kontakt z prowadzącym zajęcia specjalnościowe powinien być częstszy i bardziej intensywny.
Dlatego uważamy, że w rozporządzeniu ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia należy zmienić §1 pkt 2, dotyczący §3 pkt 4 rozporządzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r., usuwając pkt 2 mówiący o konieczności realizowania na studiach niestacjonarnych pełnego wymiaru godzin przedmiotów objętych standardami nauczania obowiązujących na studiach stacjonarnych.
Należy jednocześnie utrzymać stwierdzenie zawarte w pkcie 1, dotyczące "zachowania wszystkich treści programowych standardów nauczania". Rozwiązanie takie będzie logicznym przeniesieniem zapisu dotyczącego zmniejszenia całkowitej liczby godzin na proporcjonalne zmniejszenie liczby godzin zawartej w standardach nauczania. W praktyce siatka przedmiotów dla studiów niestacjonarnych będzie powieleniem siatki przedmiotów dla studiów stacjonarnych, przy proporcjonalnym zmniejszeniu do 60% liczby godzin każdego przedmiotu w siatce studiów niestacjonarnych.
Marian Miłek
Piotr Wach
Marek Rocki
Edmund Wittbrodt
Adam Massalski
Andrzej Gołaś
Ryszard Górecki
Kazimierz Wiatr
Oświadczenie złożone
przez senatora Czesława Ryszkę
Oświadczenie skierowane do prezesa Zarządu Telewizji Polskiej SA Bronisława Wildsteina
Szanowny Panie Prezesie!
W nawiązaniu do oświadczenia dotyczącego restrukturyzacji Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programowych, a w rzeczywistości likwidacji Działu Dokumentacji Prasowej w Telewizji Polskiej SA, złożonego przeze mnie podczas jedenastego posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r., i odpowiedzi pana Piotra Farfała, członka Zarządu TVP SA, z dnia 13 czerwca 2006 r., uprzejmie proszę Pana Prezesa o wyjaśnienie kwestii związanych z tym działem i jego byłą kierowniczką, redaktor Barbarą Jelonek.
Z informacji, jakie posiadam, wynika, że pomimo zapewnień złożonych w odpowiedzi na moje oświadczenie przez pana Piotra Farfała, członka Zarządu Telewizji Polskiej SA, nie reaktywowano Działu Dokumentacji Prasowej, a jedynie rozszerzono zakres działania biblioteki, w ramach której znajduje się zbiór wycinków prasowych. Mam w związku z tym pytanie: czy zostaną w pełni zabezpieczone potrzeby dziennikarzy poszczególnych anten? Czy będą mogli korzystać ze zbiorów dziennikarze spoza TVP SA, instytucje naukowe, urzędy państwowe, studenci itp., tak jak to było do 31 grudnia 2005 r.? Czy rozszerzenie działalności biblioteki nie jest prowizorką i czy tak znakomity, unikatowy zbiór wycinków prasowych w Polsce nie ulegnie zubożeniu? Mam bardzo poważne obawy, czy tak się nie stanie, dlatego proszę Pana Prezesa o szczegółowe informacje w tym zakresie, mając na uwadze znaczenie pomocniczego zaplecza źródłowego, bez którego nie będzie w polskiej telewizji publicznej rzetelnej informacji i publicystyki.
Kolejna kwestia dotyczy redaktor Barbary Jelonek, z którą pan Piotr Farfał, członek zarządu, odbył rozmowę i która, zgodnie z treścią odpowiedzi na moje oświadczenie, wyraziła szczerą chęć pomocy w odtworzeniu Działu Dokumentacji Prasowej oraz powrotu na wcześniej zajmowane stanowisko kierownika. Znane są mi pismo byłych podwładnych pani Jelonek, jej odpowiedź na postawione zarzuty, a także pismo, pod którym podpisało się ponad siedemdziesięciu dziennikarzy programowych, stojących w obronie pani Barbary Jelonek. Zostałem także poinformowany o zakończonym procesie w sprawie mobbingu, który wytoczyła TVP SA pani Barbara Wasilewska-Kasprzak.
Nie mogę zgodzić się z zarzutami części byłych pracowników, że redaktor Barbara Jelonek faktycznie doprowadziła do likwidacji Działu Dokumentacji Prasowej i wyrządziła tyle krzywd wielu osobom i firmie. Nadal uważam, w świetle przedstawionych mi dowodów, że redaktor Barbara Jelonek poniosła konsekwencje zdrowotne i moralne, mając nienaganną opinię przez osiemnaście lat pracy w telewizji, stając w obronie majątku publicznego oraz w interesie środowiska twórców telewizyjnych. Jej odpowiedź na pismo byłych pracowników, którą skierowała wraz z załącznikami na Pana ręce, jest merytorycznie przekonywająca. Wiem, że zawsze stawała w obronie firmy i pracowników, co uzasadniła chociażby we wspomnianym piśmie. Uważam, że redaktor Barbara Jelonek jest ofiarą walki o zbiór, który budowała wiele lat. Co zaś dotyczy procesu o mobbing, to uważam, że jest to poważny zarzut, a jednocześnie stwierdzam, że nie będąc w zakończonym procesie stroną, lecz świadkiem, nie miała możliwości obrony. Jestem pewny, że pani Barbara Jelonek nie zaniecha walki o swoje dobre imię. Ma do tego pełne prawo.
W związku z tym uprzejmie proszę Pana Prezesa o wyjaśnienie kwestii związanych z ugodą zawartą z panią Wasilewską-Kasprzak. Wiem, że pełnomocnik powódki występował dwukrotnie z propozycją jej zawarcia. Jakie stanowisko zajmowało kierownictwo Ośrodka Dokumentacji i Zbiorów Programowych, a także świadkowie w czasie trwania procesu?
Szanowny Panie Prezesie, jestem bardzo zainteresowany wyjaśnieniem wszelkich okoliczności związanych z Działem Dokumentacji Prasowej i redaktor Barbarą Jelonek. Wiem, że 19 czerwca bieżącego roku przedłożyła panu Piotrowi Farfałowi projekt reaktywowania i rozwoju działu, tego samego dnia wpłynęła do Sekretariatu Biura Prac Senackich odpowiedź członka Zarządu TVP SA na moje oświadczenie, a 29 czerwca pan Jan Sałkowski, zastępca dyrektora ODiZP, wysłał do dziennikarzy dokumentalistów, byłych pracowników Działu Dokumentacji Prasowej, informację o ponownym utworzeniu wymienionego działu, z której wynika między innymi, że pani Barbara Jelonek w przedstawionym projekcie organizacji działu przewiduje, że akces do pracy na stanowisku dziennikarza-dokumentalisty w jego ramach zgłoszą osoby pracujące w ramach DDP do dnia 21 lutego 2006 r. W projekcie tym jest następujące sformułowanie: ustalenie składu osobowego działu (przywrócenie do pracy wybranych kilku pracowników merytorycznych i technicznych, pozyskanie osób z zewnątrz z doświadczeniem w tworzeniu nowoczesnych technik zarządzania informacją). Z kolei 30 czerwca 2006 r. jedenastu byłych pracowników Działu Dokumentacji Prasowej wystosowało między innymi do Pana Prezesa pismo, w którym stawia zarzuty redaktor Barbarze Jelonek. 10 lipca bieżącego roku pani Barbara Jelonek skierowała do Pana i innych zainteresowanych swoją odpowiedź, prosząc o spotkanie z Panem Prezesem, które nie odbyło się do dziś. Następnie napisali do Pana Prezesa, w obronie redaktor Barbary Jelonek, dziennikarze programowi. Pismo ma datę 13 lipca. Niedawno też dokonano ugody w sprawie mobbingu przed właściwym sądem.
Szanowny Panie Prezesie, proszę Pana o dogłębne przeanalizowanie poruszanych kwestii. Redaktor Barbara Jelonek może oczyścić się z zarzutów jedynie wówczas, gdy wysłuchane zostaną rzetelnie obie strony konfliktu. Proszę z nią porozmawiać, w pełni na to zasługuje, podobnie jak na to, by pracować w telewizji publicznej.
Czesław Ryszka
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Mieczysława Augustyna
Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty
Zapoznałem się z propozycjami zmian w ustawie o pomocy społecznej przygotowanymi przez MPiPS. Część z nich dotyczy domów pomocy społecznej. Wnioskuję z tego, że ministerstwo rozumie trudną sytuację tych placówek, których utrzymanie jest koniecznością nie tylko ze względu na potrzeby osiemdziesięciu tysięcy mieszkańców, ale także ze względu na nasilającą się tendencję starzenia się społeczeństwa skutkującą wzrostem zapotrzebowania na usługi opiekuńcze, w tym stacjonarne. Jednakże proponowane w konsultacjach zmiany budzą poważne wątpliwości.
Zmiany art. 6 pkt 15 mają być w zamierzeniu pomocne w obniżeniu średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej poprzez wyłączenie kosztów remontów oraz zmianę sposobu obliczania uwzględniającego rzeczywiste wykorzystanie miejsc. Ma to zwiększyć dostęp do usług w domach pomocy społecznej przyszłych mieszkańców oraz ulżyć w opłatach ich rodzinom i gminom. Obawiam się jednak, że zamierzone zmiany będą niedźwiedzią przysługą dla placówek. Są one prowadzone przez powiaty, zdecydowanie najsłabsze finansowo ogniwo samorządu terytorialnego. Już dziś ze względu na mnogość pilnych zadań nie mogą one znaleźć funduszy na modernizację domów w ramach programów naprawczych. Obciążenie powiatów dodatkowo kosztami remontów wzmacniać będzie tendencję do likwidacji domów jako nadmiernego obciążenia lub prowadzić do zaniedbań, które w efekcie odbijać się będą na poziomie życia mieszkańców tych placówek. Propozycja ta budzi także sprzeciw jako kolejna próba nałożenia na samorząd zadań bez zagwarantowania środków, co jest niedopuszczalne. Zatem wprowadzenie tej zmiany spełniłoby założenia, gdyby wskazane były źródła pozyskania przez samorząd powiatowy dodatkowych środków na cele remontowe.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę, że problemy finansowe domów pomocy społecznej najlepiej rozwiązałoby uregulowanie płatności za usługi pielęgniarskie i rehabilitację dla osób zamieszkujących w domach pomocy społecznej. Swego czasu przy kolejnych zmianach podporządkowania domów oraz zasad ich finansowania zmniejszono dotacje do utrzymania mieszkańców w tych placówkach o 1/4, co miało być zrekompensowane przejęciem ciężaru finansowania usług medycznych przez system ochrony zdrowia. Oczekiwania te spełniły się tylko częściowo - w odniesieniu do leków, porad lekarzy rodzinnych, dostępu do specjalistyki, szpitali itp. Jednak podstawowy koszt usług medycznych, czyli pielęgnacji i rehabilitacji, spadł na barki domów pomocy, czyli pośrednio na mieszkańców, barki rodzin i gmin. Jest to sytuacja niezgodna z prawem nakazującym sfinansowanie tych świadczeń Narodowemu Funduszowi Zdrowia. Kolejne zmiany prawne nie doprowadziły do skutecznego rozwiązania problemu. Jego nasilenie nastąpi po otrzymaniu podwyżek przez pielęgniarki objęte finansowaniem funduszu. Rosnące zapotrzebowanie na pielęgniarki i rehabilitantów w przychodniach i szpitalach, oferujących wyższe płace za na ogół lżejszą pracę, nie pozwoli domom zapewnić niezbędnej osobom chorym i niepełnosprawnym, a niemal wyłącznie takie są mieszkańcami placówek, pielęgnacji i rehabilitacji. Niestety, również obecnie proponowane zmiany nie zmierzają do rozwiązania tego problemu. Przeciwnie, wciąż podtrzymuje się zapisy ustawy sugerujące, że dps nie świadczy usług pielęgniarskich, lecz jedynie opiekuńcze, gdy tymczasem znana ministerstwu rzeczywistość wygląda odwrotnie. Z tego powodu w domach pomocy społecznej pracuje ponad osiem tysięcy pielęgniarek i rehabilitantów, którzy bynajmniej nie świadczą usług ponadstandardowych, lecz zestandaryzowane usługi pielęgnacji podstawowej, według "Szczegółowych materiałów informacyjnych" NFZ do kontraktowania opieki długoterminowej. Zatem zgodnie z zapisem art. 58 ust. 2 domowi pomocy społecznej nie wolno pokrywać wydatków pielęgnacyjnych należnych w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Tymczasem jest to czynione w każdym niemal domu pomocy społecznej! Zaproponowana nowelizacja ponownie ignoruje ten problem.
Proszę, aby Pani Minister osobiście zajęła się tą sytuacją. Pierwsze protesty w domach pomocy świadczą o narastającym wzburzeniu środowiska. Jeśli nie będzie zdecydowanych reakcji ministerstwa, rozpoczną się przygotowania do ogólnopolskiej akcji protestacyjnej.
O ile zmiana art. 152, polegająca na przedłużeniu okresu obowiązywania zezwoleń warunkowych, jest uzasadniona realnym stanem realizacji programów naprawczych, o tyle zapisy ust. 5 i 6 są nie do przyjęcia i trudne do uzasadnienia. Jeśli, jak mniemam, szerszym zamiarem ministerstwa jest zmobilizowanie powiatów do realizacji programów naprawczych, to z pewnością droga do tego celu nie powinna prowadzić przez osłabienie kondycji finansowej placówek. Zakaz kierowania nowych mieszkańców do dps niespełniającego standardów przy jednoczesnym uniemożliwieniu podnoszenia opłat, mimo że przy zmniejszającej się liczbie mieszkańców średni koszt pobytu wzrośnie, jest nielogiczny systemowo - patrz art. 5 ustawy - oraz ze względu na cel. Skazuje on ogromną liczbę domów na likwidację w sytuacji, gdy nadchodzi wyż seniorów. Zamiast szukać środków na wsparcie powiatów w realizacji programów naprawczych, oczywiście w oparciu o umowę zobowiązującą powiat do wysiłku, zaproponowano rozwiązanie, nie licząc się z losem mieszkańców i personelu niezestandaryzowanych - nie z własnej winy - domów pomocy oraz sytuacją finansową prowadzących je powiatów.
Wnoszę o rezygnację z tych projektowanych zapisów, które przyniosą skutki przeciwne do zamierzeń określonych w strategii rozwiązywania problemów społecznych opracowanej przez MPiPS. Ponadto proszę o podanie uzasadnienia wspomnianych zapisów oraz przedstawienie przewidywanych skutków materialnych i społecznych, opinii samorządów powiatowych w tej sprawie oraz informacji o staraniach ministerstwa zmierzających do wsparcia wysiłków tych powiatów, które przystąpią do dokończenia programów naprawczych na przykład w ramach EFS w latach 2007-2013.
Mieczysław Augustyn
Senator RP
Oświadczenie złożone
przez senatora Antoniego Szymańskiego
wspólnie z innymi senatorami
Powstanie przed dwudziestu sześciu laty masowego ruchu związkowego i obywatelskiego "Solidarność" było przełomowym momentem w uzyskiwaniu suwerenności naszego kraju i stało się wydarzeniem niosącym wolność Polsce, a za naszym przykładem, wielu innym krajom. Stało się to możliwe dzięki zaangażowaniu setek tysięcy obywateli, którzy z odpowiedzialnością upomnieli się o godność człowieka, o prawdę i wolność.
Ogólnokrajowy ruch robotników, rolników, inteligencji i młodzieży, silny wspólnotą wartości i umocniony przesłaniem papieża Jana Pawła II, zmienił losy naszej Ojczyzny i zapisał się na trwałe we współczesnej historii Europy. "Solidarność" przyniosła Polsce niepodległość, postawiła w centrum uwagi sprawy pracownicze, przyczyniła się do upadku komunizmu i do podjęcia dzieła zjednoczenia Europy.
Wyrażamy uznanie ludziom Sierpnia 1980 i wszystkim tym, którzy podjęli trud walki o wspólne dobro, o wolność, a poprzez swą działalność społeczną przyczynili się do stworzenia podstaw społeczeństwa obywatelskiego w Polsce, oraz wszystkim ludziom dobrej woli, którzy wspierali ruch solidarnościowy w najtrudniejszych dniach polskiego grudnia i stanu wojennego.
Dziękujemy byłym i obecnym członkom związku zawodowego NSZZ "Solidarność" za ich ciężką pracę i determinację w walce o godność ludzi pracy oraz wszystkim organizacjom i stowarzyszeniom czynnie zaangażowanym w budowanie przyjaznego klimatu dla rozwoju świadomości obywatelskiej Polaków.
Mając na uwadze znaczenie ideałów Sierpnia 1980, które opierają się na wartościach podstawowych, uznajemy za swą szczególną powinność stałe podejmowanie dziedzictwa Sierpnia i działanie na rzecz promocji idei, jakie legły u podstaw pokojowego ruchu "Solidarność".
Deklarujemy wolę wspierania wszelkich inicjatyw służących propagowaniu wartości demokratycznego państwa prawa, godności człowieka, wolności i swobód obywatelskich.
Fundamentalna zasada solidarności w stosunkach pracowniczych, wewnątrzpaństwowych oraz międzynarodowych winna przyświecać wszystkim działaniom władz państwowych, a także organizacji międzynarodowych.
Antoni Szymański
Ewa Tomaszewska
Paweł Michalak
Andrzej Kawecki
Jarosław Lasecki
Dorota Arciszewska-Mielewczyk
Mieczysław Szyszka
Kazimierz Wiatr
Janusz Gałkowski
Piotr Boroń
Jerzy Szmit
Stanisław Karczewski
Stanisław Piotrowicz
Marek Waszkowiak
Czesław Rybka
Zbigniew Trybuła
Czesław Żelichowski
Andrzej Jaroch
Janina Fetlińska
Sławomir Sadowski
Rafał Ślusarz
Elżbieta Rafalska
Przemysław Alexandrowicz
Tadeusz Lewandowski
Jarosław Chmielewski
Andrzej Mazurkiewicz
Jadwiga Rudnicka
Piotr Zientarski
Oświadczenie złożone
przez senatora Jarosława Chmielewskiego
Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego oraz do ministra transportu Jerzego Polaczka
19 września 2005 r. została ogłoszona wstępna kwalifikacja w przetargu dwustopniowym ograniczonym w celu wyłonienia przedsiębiorstw do składania ofert na budowę dwóch odcinków autostrady A4, odcinku A Zgorzelec - Wykroty i odcinku B Wykroty - Krzyżowa.
Po wielokrotnych przesunięciach terminów wstępnej kwalifikacji GDDKiA odstąpiła od tej procedury, zastępując ją procedurą przetargu nieograniczonego, ogłoszonego 9 marca 2006 r. Daty składania ofert były przesuwane sukcesywnie aż siedmiokrotnie. Ostateczne złożenie ofert nastąpiło 24 lipca 2006 r. W międzyczasie został wyłoniony w październiku 2005 r. inżynier kontraktu w celu sprawowania nadzoru realizowanych prac - konsorcjum Scetauroute-DHV.
Aktualna sytuacja wygląda tak: po otwarciu ofert 24 lipca 2006 r. i wstępnej analizie dokonanej przez GDDKiA faworytami na realizację zadań, czyli spółkami, które złożyły oferty najlepsze cenowo, są na odcinku A - grupa Bouygues, a na odcinku B - Kirchner & Mosty Łódź.
W załączniku do oferty narzuconym przez GDDKiA istnieje zapis, że roboty mogą się rozpocząć nie wcześniej niż 29 lutego 2007 r. W moim przekonaniu prace powinny być rozpoczęte jak najwcześniej, jeszcze w tym roku, co pozwoli na zyskanie dodatkowego marginesu czasowego dla zamawiającego na wykonanie tego zadania w wymaganym czasie i da większą gwarancję wykorzystania środków unijnych. Jeżeli zostanie podtrzymana aktualna formuła realizacji tego zadania przez GDDKiA, to będzie to działanie na szkodę realizacji jednego z głównych celów obecnego rządu, czyli rozwoju infrastruktury transportowej. Przesuwanie terminu rozpoczęcia robót na termin określony jako nie wcześniejszy niż 28 luty 2007 r. według mnie jest nieuzasadnione merytorycznie oraz godzi w działania rządu RP.
Zgodnie z podstawową wiedzą techniczną można uznać, iż przewlekanie terminu rozpoczęcia robót oraz podpisania umów z wykonawcami jest nieuzasadnione, gdyż wstępne roboty drogowe oraz ściągnięcie na teren inwestycji ciężkiego sprzętu może być realizowane już od września bieżącego roku. Poza tym cały czas płacimy poważne kwoty inżynierowi kontraktu.
W związku z powyższym proszę o pilne wyjaśnienie i uzasadnienie merytoryczne opisanego stanu faktycznego, a także wskazanie przyczyn uzasadniających realizację inwestycji dopiero w lutym przyszłego roku. W mojej ocenie takie podejście do problemu budowy autostrad w Polsce, jakie prezentował wcześniej i prezentuje obecnie GDDKiA, nie wróży sukcesu i wymaga natychmiastowej naprawy.
Należy podjąć również odpowiednie działania odnośnie do pozwoleń na budowę, które są w gestii miejscowego wojewody. Mam tu pytanie, czy są wydane odpowiednie pozwolenia na budowę. Jeżeli nie, to niezrozumiały jest dotychczasowy brak tych pozwoleń, skoro o inwestycji mówi się już od kilku lat. Proszę o wyjaśnienie tego opóźnienia przez wojewodę dolnośląskiego.
Mając powyższe na uwadze, doceniając intensywne działania właściwych pionów kompetencyjnych Ministerstwa Infrastruktury oraz samego ministra, widząc za to zewnętrzne działania opóźniające, które go blokują, wnoszę o podjęcie odpowiednich działań naprawczych.
Senator RP
Jarosław Chmielewski