Swoje oświadczenie kieruję do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz do głównego inspektora farmaceutycznego.

Szanowni Państwo!

Na rynku farmaceutycznym toczy się bardzo ostra walka o pozycję, o udział w tym rynku. Obok małych aptek czy przedsiębiorstw, które działają w ramach jednej, dwóch czy trzech aptek, działają też już w tej chwili wielkie sieciowe organizacje. Często się zdarza, że stosują one nieuczciwą konkurencję, w taki mianowicie sposób, że do leków, które są dystrybuowane do pacjentów, dopłacane są pieniądze. To w sposób jawnie nieuczciwy łamie konkurencję i powoduje, że pacjenci znacznie częściej chcą sięgać po te lekarstwa - i proszą o ich wypisywanie - za które jeszcze dostają dopłatę przy odbiorze z aptek. Rzecz wydaje się niewiarygodna, ale na tym rynku jest to stosowane.

W związku z tym zwracam się do tych dwóch instytucji o zbadanie tych praktyk i stwierdzenie, czy są one dozwolone, a jeżeli nie są, to proszę o wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do firm, które takie praktyki stosują.

Warszawa, dnia 26 września 2007 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na Pana pismo z dnia 10 września 2007 r., sygn. BPS/DSK-043-544/07, przekazujące oświadczenie złożone przez Senatora Rzeczypospolitej Polskiej Pana Jerzego Szmita, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów działa wyłącznie w ramach przyznanych mu ustawowych kompetencji. W szczególności jego zadaniem jest ochrona konkurencji i ochrona interesów konsumentów w trybie przewidzianym przepisami ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50, poz. 331). W przypadkach, gdy na rynku istnieje podejrzenie podejmowania przez przedsiębiorców działań noszących znamiona porozumień ograniczających konkurencję (np. zmowy cenowe) lub nadużywania pozycji dominującej (np. narzucanie nieuczciwych cen), Prezes Urzędu może wszcząć postępowanie (wyjaśniające lub antymonopolowe) w celu wyeliminowania ewentualnych nieprawidłowości na określonym rynku. Postępowania antymonopolowe kończą się decyzją administracyjną, w której stwierdza się (lub nie stwierdza) stosowanie antykonkurencyjnych praktyk przez przedsiębiorców.

W opinii Prezesa Urzędu, na podstawie informacji przedstawionych przez Pana Senatora Jerzego Szmita, brak jest przesłanek by uznać, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. Opisane zachowania mogą natomiast nosić znamiona czynu nieuczciwej konkurencji. Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jednolity; Dz. U. z 2003 r., poz. 153, Nr 1503, ze zm.), czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku w szczególności przez sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub świadczenia albo ich odsprzedaż poniżej kosztów zakupu w celu eliminacji innych przedsiębiorców.

Prezes Urzędu nie posiada kompetencji do rozpatrzenia niniejszej sprawy. Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji nie jest ustawą z dziedziny prawa publicznego, a roszczenia z tytułu tej ustawy mają charakter prywatnoprawny i mogą być dochodzone wyłącznie na drodze sądowej.

Z poważaniem

Marek Niechciał

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Fakt, iż szybkie międzynarodowe połączenia kolejowe stanowią konieczność w dzisiejszych czasach, jest oczywisty.

Jedno z największych miast europejskich, Berlin, w dniu dzisiejszym nie posiada szybkiego połączenia kolejowego z ważnym polskim ośrodkiem kulturalnym, gospodarczym i naukowym, jakim jest Szczecin. Ten mankament został dostrzeżony przez stronę niemiecką, która już rozpoczęła modernizację linii kolejowej Berlin - Szczecin po zachodniej stronie naszej granicy. Efektem tych działań będzie między innymi wzrost prędkości pociągów pasażerskich do 160-200 km/h.

Działania strony niemieckiej wymagają odpowiedzi ze strony polskiej, dlatego konieczne stało się zmodernizowanie linii kolejowej na odcinkach Szczecin Główny - Szczecin Gumieńce oraz Szczecin Gumieńce - granica państwa. Marszałek województwa zachodniopomorskiego wystąpił z wnioskiem o ujęcie zadania "Modernizacja odcinka linii kolejowej państwowego znaczenia nr 408 Szczecin Główny - Szczecin Gumieńce oraz nr 409 Szczecin Gumieńce - granica państwa, wraz z częściową przebudową stacji Szczecin Gumieńce" w wykazie priorytetowych inwestycji kolejowych w 2008 r. finansowanych ze środków budżetowych przeznaczonych na rozwój infrastruktury kolejowej o znaczeniu państwowym.

Wniosek marszałka z punktu widzenia mieszkańców województwa zachodniopomorskiego jest w pełni zasadny. Ponadto jest on zasadny z punktu widzenia współpracy polsko-niemieckiej. Mając to na uwadze, wnoszę o przyjęcie zgłoszonego przez marszałka wniosku i w konsekwencji przekazanie środków budżetowych na przedmiotową inwestycję.

Z poważaniem

senator RP
Piotr Zientarski

Warszawa, dnia 26 września 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie senatora Piotra Zientarskiego, w sprawie modernizacji linii kolejowej Szczecin Gumieńce - granica Państwa uprzejmie informuję, że linie kolejowe, nr 408 Szczecin Główny - Szczecin Gumieńce oraz nr 409 Szczecin Gumieńce - Granica Państwa są liniami znaczenia państwowego i stanowią trasę łączącą Szczecin ze stolicą Republiki Federalnej Niemiec.

Na spotkaniu Podsekretarza Stanu Ministerstwa Transportu z władzami województwa zachodniopomorskiego, które odbyło się w Szczecinie w dniu 23 kwietnia 2007 r., podkreślone zostało duże znaczenie połączenia kolejowego aglomeracji Szczecina z Berlinem dla zwiększenia atrakcyjności terenu województwa zachodniopomorskiego i całego obszaru Pomorza oraz wpływu na rozwój gospodarczy i turystyczny regionu.

Ministerstwo Transportu doceniając znaczenie sprawnego połączenia kolejowego dla rozwoju gospodarczego województwa zachodniopomorskiego zaplanowało w projekcie budżetu Państwa na rok 2008 środki w wysokości 17.400 tys. zł na modernizację kolejowego ciągu komunikacyjnego Szczecin Główny - granica państwa (kierunek Berlin).

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Mirosław Chaberek

Podsekretarz Stanu

Drugie swoje oświadczenie senatorskie, w sprawie akcyzy na gaz ziemny, kieruję do minister finansów, pani premier Zyty Gilowskiej.

Szanowna Pani Premier!

Zwrócił się do mnie prezydent miasta Ostrowa Wielkopolskiego, pan Radosław Torzyński, występujący również w imieniu mieszkańców Ostrowa Wielkopolskiego, zaniepokojony planem obciążenia akcyzą gazu ziemnego CNG, przewidzianym w projekcie ustawy o podatku akcyzowym z dnia 23 sierpnia 2007 r.

Od kilku lat, między innymi w Ostrowie Wielkopolskim, podejmowane są działania ukierunkowane na zasilanie komunikacji miejskiej metanem. Wcześniejsze zapewnienia, że paliwo to będzie wolne od akcyzy dzięki swoim ekologicznym zaletom, były podstawą do podjęcia różnych działań w tym kierunku i związanych z tym inwestycji. Mając na względzie czynniki ekologiczne, a także - w perspektywie - korzyści ekonomiczne wynikające ze znacznego obniżenia kosztów i cen usług oraz ograniczenia emisji spalin, wiele polskich miast, w tym Ostrów Wielkopolski, zaplanowało swój rozwój.

Obciążenie gazu ziemnego CNG akcyzą spowoduje znaczne ograniczenie inwestycji w ekologiczne autobusy, co będzie miało negatywny wpływ na środowisko naturalne, zdrowie mieszkańców oraz interes ekonomiczny pasażerów komunikacji miejskiej. Szkody wynikające z wprowadzenia akcyzy na gaz ziemny mogą być znacznie większe niż profity dla budżetu państwa, które szacuje się na poziomie 3 milionów zł rocznie.

Proszę więc panią premier o wyjaśnienie, czy rzeczywiście Ministerstwo Finansów przewiduje w projekcie ustawy o podatku akcyzowym obciążenie akcyzą gazu ziemnego CNG.

Warszawa, 26 września 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Zbigniewa Trybuły, złożonym na 39. posiedzeniu Senatu w dniu 14 września 2007 r. i przesłanym przy piśmie z dnia 19 września 2007 r., znak: BPS/DSK-043-548/07, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Wszelkie działania podejmowane w resorcie finansów muszą być spójne ze strategicznymi celami Rady Ministrów, bowiem polityka realizowana przez Ministra Finansów jest integralną częścią polityki Rządu. Każdorazowo decyzje podejmowane przez Ministra Finansów są poprzedzone dogłębnymi analizami obejmującymi kompleksową ocenę zagadnień, których dotyczą. Należy w tym miejscu przypomnieć, iż Minister Finansów funkcjonuje w ramach prawnych wytyczonych zarówno przez przepisy wspólnotowe jak i ustawodawstwo polskie. Minister Finansów realizując politykę w zakresie podatku akcyzowego od paliw silnikowych, oprócz zabezpieczenia przewidzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu akcyzy, bierze pod uwagę także inne czynniki, w tym wynikające z akcesji Polski do Unii Europejskiej m. in. poziom minimalnych stawek podatku akcyzowego określonych w przepisach prawa wspólnotowego, jak również notowania cen paliw silnikowych na rynkach międzynarodowych.

Przedmiotowy projekt ustawy o podatku akcyzowym został opracowany w ramach rządowego projektu "Podatki i Rozwój" stanowiąc jeden z istotnych elementów realizacji zadań w zakresie "Działań na rzecz racjonalności i przejrzystości finansów publicznych". Jego przygotowanie wiąże się także z koniecznością harmonizacji polskich regulacji z przepisami wspólnotowymi, poprzez wdrożenie nowych rozwiązań wynikających z dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej oraz dyrektywy Rady 2004/74/WE zmieniającej Dyrektywę 2003/96/WE w odniesieniu do możliwości stosowania przez niektóre Państwa Członkowskie, czasowych zwolnień i obniżek poziomu opodatkowania w odniesieniu do produktów energetycznych i energii elektrycznej. Ponadto przedmiotowy projekt ustawy ma na celu wprowadzenie nowych rozwiązań prawnych w zakresie akcyzy w oparciu o zebrane doświadczenia na gruncie funkcjonowania ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29 poz. 257, z późn. zm.) oraz postulaty środowisk gospodarczych.

Zgodnie z projektem ustawy o podatku akcyzowym, który został przekazany pod obrady Stałego Komitetu Rady Ministrów, nie przewiduje się obciążenia podatkiem akcyzowym sprężonego gazu ziemnego CNG do napędu silników spalinowych (do napędu pojazdów).

Należy w tym miejscu przypomnieć, iż ulgi i zwolnienia w akcyzie nie wyczerpują wszystkich możliwości promowania określonych działań proekologicznych. Funkcjonujące pozapodatkowe mechanizmy wspierania inicjatyw zmierzających do szerszego zastosowania gazu ziemnego do celów napędowych pozwalają już teraz na realizację projektów w tym zakresie. Dostępne w chwili obecnej środki finansowania projektów pochodzą z instytucji oraz funduszy krajowych i unijnych, a mianowicie:

• Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW),

• Funduszu Spójności,

• Powiatowych i Gminnych Funduszy Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (PFOŚiGW i GFOŚiGW),

• Funduszy Strukturalnych,

• Banku Ochrony Środowiska.

W ramach tej pomocy możliwe jest współfinansowanie kosztów:

• budowy i wyposażenia stacji sprężania gazu,

• zakupu nowych pojazdów na CNG,

• montażu instalacji gazowej w eksploatowanych pojazdach,

• projektów pilotażowych,

• ekspertyz.

Wyrażam przekonanie, iż udzielone wyjaśnienia w pełni satysfakcjonują Pana Senatora Trybułę.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Dominik

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

W związku z zamieszczonymi na stronach internetowych Ministerstwa Rozwoju Regionalnego informacjami z dnia 27 sierpnia bieżącego roku oraz opinią zasięgniętą u prezesa Zarządu Morskiego Portu Gdynia SA zwracam się z prośbą o wyjaśnienie przesłanek, dla których wykreślono inwestycję pod nazwą "Zagospodarowanie rejonu nabrzeża Bułgarskiego w Porcie Gdynia" z listy indywidualnych projektów kluczowych dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko".

Zwracam się także do Pani Minister z pytaniem: czy jest możliwa modyfikacja listy projektów w ramach działania 7.2. Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" w taki sposób, aby umieścić na niej projekt Zarządu Morskiego Portu Gdynia SA pod tytułem "Zagospodarowanie rejonu Nabrzeża Bułgarskiego w Porcie Gdynia"?

Realizacja tego projektu jest bardzo istotna - została przewidziana w Strategii Rozwoju Portu Gdynia do roku 2015 - i wpisuje się doskonale w rozwój transeuropejskich korytarzy transportowych. Projekt jest dobrze przygotowany, posiada pełną dokumentację, włącznie z pozwoleniami na budowę, jest gotowy do realizacji, oczekuje jedynie na ostateczne ustalenie procedur aplikacyjnych. Beneficjent, to jest Zarząd Morskiego Portu Gdynia SA, jest przygotowany do jego realizacji również finansowo - wkład własny. Brak projektu na liście wiąże się z pozbawieniem szans na wsparcie ważnej pomorskiej inwestycji środkami unijnymi i stanowi duże zaskoczenie dla wnioskodawców.

Z analizy projektów zaakceptowanych w ramach listy kluczowych inwestycji na lata 2007-2013 wynika, że w porównaniu z pozostałymi polskimi portami morskimi o strategicznym znaczeniu dla gospodarki narodowej Port Gdynia ma otrzymać stosunkowo najmniejsze wsparcie ze środków Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko".

Gdynia jest dziś najszybciej rozwijającym się polskim portem. W roku bieżącym notujemy w Gdyni wzrost przeładunków o 24%. Pozostałe porty morskie odnotowują spadki przeładunków. Połączenia drogowe portu z siecią dróg krajowych, po zakończeniu w marcu 2008 r. finansowanej z Sektorowego Programu Operacyjnego "Transport" budowy estakady Kwiatkowskiego, będą najlepiej rozwinięte. Już dziś rynek, w szczególności przeładunków kontenerów - Gdynia jest dziś największym portem kontenerowym na południowym Bałtyku - stwarza konieczność dalszych inwestycji w infrastrukturę. Usunięcie z listy projektów kluczowych dobrze przygotowanej inwestycji, która jednocześnie wpisuje się w założenia Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", prowadzi do znaczącego obniżenia pozycji konkurencyjnej portu na rynku europejskim. W tym stanie rzeczy wpisanie projektu na listę jest w pełni uzasadnione.

Pragnę przy tej okazji zapewnić Panią Minister, że powyższy projekt, ubiegający się o współfinansowanie ze środków Unii Europejskiej w latach 2007-2013, jest niezwykle istotny zarówno z punktu widzenia rozwoju portu, jak i miasta Gdynia. Inwestycja obejmować będzie budowę nowego odcinka Nabrzeża Bułgarskiego i nowego nabrzeża zamykającego oraz dróg i placów manewrowych wraz z infrastrukturą nadziemną i podziemną.

Niniejszy projekt wpisuje się w założone kierunki rozwoju przestrzennego. Zakładają one kreowanie warunków dla powstania nowych usług portowych z zachowaniem kryteriów funkcjonalnych portu, rozwój terminali przeładunkowych, jak też uruchamianie nowych przedsięwzięć dla intensywniejszego wykorzystania terenów portowych oraz docelową lokalizację terminalu promowego. Realizacja projektu zagospodarowania Nabrzeża Bułgarskiego jest z tego punktu widzenia strategicznym przedsięwzięciem rewitalizacyjnym i inwestycyjnym.

W ramach projektu dokonano wnikliwych analiz i zaprojektowano niezbędną infrastrukturę, a na realizację inwestycji wyznaczono lata 2007-2010. Inwestycja obejmuje stworzenie nowej linii nabrzeża na odcinku około 250 m. oraz przygotowanie i odpowiednie uzbrojenie bezpośrednich placów manewrowo-składowych.

Inwestycja została zgłoszona do Ministerstwa Gospodarki Morskiej przez ZMPG SA i po konsultacjach projekt umieszczono w indykatywnym wykazie pozostałych indywidualnych projektów kluczowych dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko", oś priorytetowa VII "Transport Przyjazny Środowisku", działanie 7.2. "Rozwój Transportu Morskiego".

Antoni Szymański

Warszawa, 27 września 2007 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 10 września 2007 r. (znak BPS/DSK-043-527/06), dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Antoniego Szymańskiego w sprawie nieumieszczeniana projektu "Zagospodarowanie rejonu nabrzeża bułgarskiego w Porcie Gdynia" w Indykatywnym wykazie indywidualnych projektów kluczowych w ramach PO "Infrastruktura i Środowisko", pragnę przedstawić następujące stanowisko.

Propozycja nowej listy projektów z sektora transportu morskiego została przedstawiona przez Ministra Gospodarki Morskiej. Na liście tej nie znalazła się wskazana inwestycja dotycząca zagospodarowania portu morskiego w Gdyni. Nie oznacza to jednak, że projekt ten nie będzie mógł otrzymać dofinansowania z funduszy unijnych. Przedsięwzięcia, które nie zostały umieszczone na liście projektów indywidualnych będą mogły ubiegać się o dofinansowanie w otwartej procedurze konkursowej w priorytecie VII - "Transport przyjazny środowisku", w ramach działania dotyczącego transportu morskiego.

Z poważaniem

M I N I S T E R

z up.

Janusz Mikuła

PODSEKRETARZ STANU

Oświadczenie skierowane do minister rozwoju regionalnego Grażyny Gęsickiej

Zwracam się do Pani Minister o wyjaśnienie powodów, dla których wniosek dotyczący powołania Bałtyckiego Centrum Biotechnologii i Diagnostyki Molekularnej (BCBiDM), jako jednostki badawczo-rozwojowej, diagnostycznej i szkoleniowej, nie został umieszczony na liście projektów współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej w ramach Programu Operacyjnego "Innowacyjna Gospodarka".

Proszę także o ponowne rozpatrzenie możliwości umieszczenia tego wniosku na liście indykatywnej sporządzonej przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jako przedsięwzięcia przewidzianego do realizacji w ramach programu "Innowacyjna Gospodarka".

W przedsięwzięcie to zaangażowane są uznane w kraju i za granicą pomorskie uczelnie: Politechnika Gdańska, Uniwersytet Gdański i Akademia Medyczna w Gdańsku.

Głównym celem powołania Bałtyckiego Centrum Biotechnologii i Diagnostyki Molekularnej, według wnioskodawców, jest stworzenie takich warunków dla trójmiejskich naukowców, aby mogli prowadzić trwałą współpracę z sektorem przemysłu, a wyniki swoich badań naukowych mogli komercjalizować. Innymi słowy, projekt ten umożliwia rozwój istniejącego już modułu badawczego o moduł wdrożeniowy.

Projekt modułu wdrożeniowego uwzględnia warunki dla rozwoju nowo powstających firm oraz umożliwi prowadzenie akredytowanych laboratoriów, niezbędnych z punktu widzenia przemysłu biotechnologicznego.

Przewiduje się, że Bałtyckie Centrum Biotechnologii i Diagnostyki Molekularnej będzie intensywnie współpracować z polskimi i zagranicznymi ośrodkami badawczo-wdrożeniowymi w zakresie opracowywania i wdrażania innowacyjnych technologii wykorzystywanych w diagnostyce.

Prowadzone tu prace umożliwią rozwój nowych technologii i usług opartych na zastosowaniu biotechnologii, wykorzystującej innowacyjne narzędzia oparte na badaniach DNA. W ramach uzupełnienia części wdrożeniowej planuje się szkolenia i kursy na temat innowacyjnych technik diagnostycznych (diagnostyka molekularna) służących podniesieniu wiedzy o zagrożeniach chorobami genetycznymi oraz możliwościach zapobiegania efektom chorób genetycznych przez właściwą profilaktykę i odpowiednie żywienie (nutrigenomika).

Badania takie prowadzone są na Międzyuczelnianym Wydziale Biotechnologii (MWB) Uniwersytetu Gdańskiego i Akademii Medycznej w Gdańsku oraz w koordynowanym przez ten wydział centrum doskonałości w zakresie badań nad biobezpieczeństwem i biomedycyną molekularną "Biomobil". Na marginesie dodam, że centrum to w latach 2004-2006 było beneficjentem środków z UE na poziomie 470 tysięcy euro oraz z Komitetu Badań Naukowych - 1 milion 500 tysięcy zł.

Przygotowanie wspomnianych na wstępie uczelni wyższych do rozwijania swojego potencjału badawczego oraz wzajemnej współpracy w celu rozwoju innowacyjnych przedsiębiorstw typu spin-off, a przez to podniesienie rangi ośrodka naukowego i międzynarodowej konkurencyjności w zakresie badań z zakresu opracowywania i wdrażania, w oparciu o najnowsze technologie, nowych metod diagnostycznych wykorzystywanych w ochronie zdrowia ludzi i zwierząt oraz ochronie roślin doskonale wpisuje się w założenia zawarte w Strategii Lizbońskiej.

Dodatkowo, w Polsce nie ma obecnie żadnego akredytowanego laboratorium diagnostyki molekularnej obejmującego zakresem swojej działalności wszystkie dziedziny, w których taka diagnostyka jest niezbędna. Na Pomorzu już od lat rozwijają się liczne, wysokospecjalistyczne ośrodki, które specjalizują się w tym zakresie, a ich oddziaływanie jest widoczne w kraju i za granicą. Przedsięwzięcie, jakim jest centrum biotechnologii i diagnostyki innowacyjnej, umożliwi umocnienie pozycji tutejszego ośrodka w obszarze basenu Morza Bałtyckiego, pozwoli aktywniej włączyć tutejsze uczelnie w rozwój gospodarczy kraju i przyczyni się do podniesienia konkurencyjności naszej gospodarki.

Nieumieszczenie tego projektu na liście indykatywnej Programu Operacyjnego "Innowacyjna Gospodarka" może mieć w przyszłości, według władz trzech zaangażowanych weń uczelni, swoje ujemne konsekwencje dotyczące potencjału innowacyjnego tutejszego ośrodka naukowego oraz rozwoju gospodarczego regionu.

Antoni Szymański

Warszawa, dn. 28 września 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 września br., znak: BPS/DSK-043-555/07, w sprawie projektu "Bałtyckie Centrum Biotechnologii i Diagnostyki Molekularnej" pragnę poinformować, iż w chwili obecnej nie ma możliwości dopisania ww. projektu do wykazu projektów kluczowych w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka ze względu na fakt, iż w dniu 27 sierpnia br. została przyjęta jego ostateczna wersja.

Projekt został zgłoszony do Instytucji Zarządzającej Programem Operacyjnym Innowacyjna Gospodarka w trakcie trwania konsultacji społecznych wykazu pod nazwą "Bałtyckie Centrum Biotechnologii - moduł badawczo-rozwojowy, diagnostyczny i szkoleniowy", a następnie został przekazany do właściwej instytucji pośredniczącej - Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego - jednakże nie znalazł się wśród propozycji zarekomendowanych przez nią do wsparcia w trybie projektów indywidualnych.

Z pewnością projekt jest wartościowy, jednakże nie wszystkie zgłoszone propozycje mogą zostać umieszczone w wykazie. Niemniej jednak pragnę zaznaczyć, iż projekt ten będzie mógł ubiegać się o dofinansowanie w trybie konkursowym dla projektów badawczo-rozwojowych w ramach 1. osi priorytetowej Badania i rozwój nowoczesnych technologii Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka.

Z poważaniem

M I N I S T E R

z up. Janusz Mikuła

PODSEKRETARZ STANU

Chcę wygłosić dwa krótkie oświadczenia.

Pierwsze kieruję do ministra gospodarki, ministra rozwoju regionalnego i ministra środowiska.

Przyjęcie zasady 3x20% przez kraje członkowskie Unii Europejskiej wymusza na naszym państwie podjęcie szerokich działań w zakresie inwestycji w energetykę i przemysł, a także zakrojonych na szeroką skalę działań edukacyjnych, informacyjnych i promocyjnych w zakresie racjonalnego użytkowania energii elektrycznej. Do tego typu działań należą inwestycje w instalacje produkujące tak zwaną energię zieloną.

Województwo warmińsko-mazurskie będące jednym z najczystszych regionów Polski, a jednocześnie będące miejscem, gdzie dochód na mieszkańca jest jednym z najniższych w Polsce, w mojej ocenie posiada dwie możliwości intensywnego rozwoju, nie zagrażającego lokalnemu środowisku, które jednocześnie przyczynią się do wzrostu zasobności mieszkańców. Pierwszym sektorem jest turystyka, która zarówno dzięki przedsiębiorczości mieszkańców, budowie infrastruktury, jak i środkom unijnym rozwija się i przyciąga liczne rzesze turystów. Drugim sektorem, który w mojej ocenie do niedawna w niewielkim stopniu się rozwijał, jest produkcja zielonej energii. Inwestycje takie nie wpływają negatywnie, a więc w znaczny sposób, na otaczające środowisko. Mała retencja, budowa niewielkich zapór i spiętrzeń wody daje również gwarancję bezpieczeństwa dla mieszkańców w bezpośredniej bliskości cieków wodnych, bezpieczeństwa przeciwpowodziowego.

Dlatego chciałbym zaproponować, by wspólnie wraz z władzami samorządowymi i rządowymi województwa stworzyć program rozwoju małych źródeł zielonej energii elektrycznej. Budowa rozproszonej sieci czystych ekologicznie źródeł, w tym małych elektrowni wodnych, turbin na biomasę czy siłowni wiatrowych może przyczynić się do wzrostu zatrudnienia i dochodów mieszkańców naszego regionu. Inwestowanie w takie źródła to inwestowanie w nowe technologie, inwestowanie w produkcję rolną oraz konieczność zagospodarowania naturalnych zasobów, które posiada województwo warmińsko-mazurskie.

Warszawa, 28 września 2007 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia senatora Sławomira Sadowskiego wygłoszonego podczas 38. posiedzenia Senatu RP w sprawie stworzenia programu rozwoju małych źródeł zielonej energii elektrycznej, pragnę poinformować, iż w pełni popieram wszelkie działania dotyczące pomocy dla małej energetyki odnawialnej oraz jestem świadoma znaczenia jakie ona ma dla województwa warmińsko-mazurskiego.

Jednakże muszę z przykrością stwierdzić, iż nie widzę obecnie możliwości stworzenia dodatkowego programu rozwoju wsparcia małych źródeł zielonej energii finansowanego ze środków UE.

Inwestycje związane z wykorzystywaniem odnawialnych źródeł energii w latach 2007-2013 uzyskają pomoc ze środków UE w ramach regionalnych programów operacyjnych (RPO) oraz Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" (POIiŚ), które były przedmiotem konsultacji m. in. z władzami samorządowymi i rządowymi. Ponadto, wsparcie odnawialnych źródeł energii obejmuje przyjęty przez Komisję Europejską Program Rozwoju Obszarów Wiejskich, który należy do właściwości ministra właściwego ds. rozwoju wsi.

W zakresie regionalnych programów operacyjnych przewidziano następujące typy projektów możliwych do wsparcia w obszarze energetyki:

- rozbudowa i modernizacja lokalnej infrastruktury przesyłu energii elektrycznej (sieci średniego napięcia),

- budowa nowych i przebudowa istniejących sieci ciepłowniczych i węzłów cieplnych oraz wyposażenie ich w instalacje ograniczające emisje zanieczyszczeń pyłowych i gazowych do powietrza,

- budowa, rozbudowa i modernizacja średnich źródeł wytwarzania energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu,

- działania dotyczące poprawy funkcjonowania oraz modernizacji lokalnej infrastruktury elektroenergetycznej, gazowniczej oraz ciepłowniczej,

- przekształcenie istniejących systemów ogrzewania obiektów użyteczności publicznej, w szczególności ograniczenie "niskiej emisji" (z wyłączeniem obiektów administracji publicznej np. budynków urzędów gmin czy miast),

- kompleksowa termomodernizacja grup obiektów użyteczności publicznej, połączona także z przebudową źródeł wytwarzania energii (z wyłączeniem obiektów administracji publicznej),

- budowa, rozbudowa lub modernizacja infrastruktury oraz zakup urządzeń służących do produkcji i przesyłu energii pozyskiwanej ze źródeł odnawialnych (energia wiatrowa, geotermalna, słoneczna, wodna, biomasa, biopaliwa),

- budowa lokalnych systemów elektroenergetycznych opartych na źródłach odnawialnych wraz z zakładaniem plantacji roślin energetycznych.

W niektórych regionalnych programach operacyjnych występują preferencje, co do projektów z zakresu infrastruktury energetycznej i OZE:

- projekty zgodne z zapisami gminnych założeń do planów zaopatrzenia w ciepło, energię elektryczną i paliwa gazowe,

- projekty wynikające z zapisów Regionalnej Strategii Energetyki z uwzględnieniem źródeł odnawialnych,

- projekty kompleksowe, obejmujące obszar całej gminy lub jej istotną część,

- w odniesieniu do energetyki wodnej: projekty połączone z działaniami na rzecz bezpieczeństwa powodziowego i retencjonowania zasobów wodnych,

- projekty przyczyniające się do obniżenia wielkości emisji do powietrza substancji zanieczyszczających.

Zachodnio-

W ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" planuje się wsparcie dużych projektów o wartości powyżej 20 mln w zakresie:

- budowy lub modernizacji jednostek wytwarzania:

• energii elektrycznej wykorzystujących biomasę, biogaz, energię wiatru oraz wody,

• ciepła przy wykorzystaniu biomasy oraz energii geotermalnej i słonecznej,

• energii elektrycznej i ciepła w skojarzeniu z odnawialnych źródeł energii

• biokomponentów oraz biopaliw nie będących produktami rolniczymi,

- budowy nowoczesnych linii technologicznych dla produkcji urządzeń do wytwarzania energii oraz paliw z OZE;

- budowy oraz modernizacji sieci umożliwiających przyłączanie jednostek wytwarzania energii elektrycznej z OZE do systemu elektroenergetycznego.

Tabela 3. Zestawienie środków przewidywanych na wsparcie OZE w PO "Infrastruktura i Środowisko"

Wytwarzanie energii ze źródeł odnawialnych

Wzrost wykorzystania źródeł odnawialnych do produkcji energii elektrycznej i cieplnej ze źródeł odnawialnych

258 472 464 mln euro

Wytwarzanie biopaliw ze źródeł odnawialnych

Zwiększenie wytwarzania biokomponentów i biopaliw

70 492 490 mln euro

Rozwój przemysłu dla odnawialnych źródeł energii

Ułatwienie rozwoju energetyki odnawialnej poprzez rozwój przemysłu produkującego urządzenia służące do wytwarzania paliw i energii ze źródeł odnawialnych

93 989 987 mln euro

Sieci ułatwiające odbiór energii ze źródeł odnawialnych

Ułatwienie rozwoju energetyki odnawialnej poprzez budowę sieci umożliwiających odbiór energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych

46 994 994 mln euro

PO Infrastruktura i Środowisko oraz niektóre programy regionalne (w tym dla województwa warmińsko-mazurskiego) aktualnie oczekują na zatwierdzenie przez Komisję Europejską.

Z poważaniem

M I N I S T E R

z up.

Janusz Mikuła

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 3 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 10 września 2007 roku, znak: BPS/DSK-043-540/07 przekazujące w załączeniu tekst oświadczenia złożonego przez senatora Sławomira Sadowskiego podczas 38. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 września 2007 roku, uprzejmie informuję, co następuje.

Rząd Rzeczpospolitej Polskiej podejmuje szerokie działania dotyczące promocji rozwoju energetyki odnawialnej. Poprzez tworzone przepisy prawne stara się zachęcać potencjalnych inwestorów do podejmowania działań w tym obszarze i promowania rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii. Jednym z celów polityki państwa jest wspieranie wykorzystania odnawialnych zasobów energii umożliwiające uzyskanie 7,5% udziału energii pochodzącej z tych źródeł w bilansie energii pierwotnej w 2010 r. Rozwój energetyki odnawialnej ma również szczególne znaczenie w kontekście przyjętych na marcowym szczycie w Brukseli ustaleń dotyczących wyznaczenia na rok 2020 obligatoryjnego 20% celu dla UE w zakresie udziału energii ze źródeł odnawialnych w bilansie energetycznym Wspólnoty.

Ministerstwo Gospodarki jest zainteresowane wszelkimi działaniami związanymi z poprawą bezpieczeństwa energetycznego kraju oraz zróżnicowaniem i rozwojem wykorzystania odnawialnych zasobów energii. Wśród szeregu korzyści gospodarczych i społecznych wykorzystania zasobów odnawialnych warto również podkreślić zwiększenie aktywności gospodarczej regionów. Ważnym aspektem rozwoju energetyki odnawialnej jest promocja gmin na terenach, na których realizowane są inwestycje, dzięki tworzeniu ekologicznego wizerunku regionu. Ponadto rozwój energetyki odnawialnej stwarza nowe miejsca pracy poza większymi aglomeracjami i to zarówno w sektorze energetyki jak i w sektorach związanych.

Podstawowym aktem prawnym, wspierającym rozwój energetyki odnawialnej w Polsce jest ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006r., Nr 89 poz. 625 z poźn. zm.). Wprowadzony w Polsce system wsparcia produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych, będący formułą zielonych certyfikatów, jest mechanizmem rynkowym, sprzyjającym optymalnemu rozwojowi sektora energetyki odnawialnej.

Ocena działania tego systemu pokazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwestorów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji, a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują obserwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zainstalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odnawialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych źródłach.

Bardzo ważnym elementem promocji energetyki odnawialnej jest wykorzystanie środków unijnych. Dla dużych projektów wsparcie uzyskać będzie można w ramach priorytetu "Infrastruktura energetyczna przyjazna środowisku" Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko". Projekty o mniejszej wartości finansowane będą ze środków Regionalnych Programów Operacyjnych.

Wyrażam przekonanie iż inicjatywa stworzenia programu rozwoju małych źródeł "zielonej" energii elektrycznej wspólnie z władzami samorządowymi i rządowymi województwa warmińsko-mazurskiego jest słusznym i potrzebnym przedsięwzięciem, które przyczyni się do szerszego wykorzystania tych zasobów na szczeblu regionalnym i lokalnym.

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Krzysztof Tchórzewski

SEKRETARZ STANU

Warszawa, dnia 08.10.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem senatora Sławomira Sadowskiego (znak: BPS/DSK-043-541/07) w sprawie stworzenia programu rozwoju małych źródeł zielonej energii, przedstawiam stanowisko na ww. temat.

Na wstępie pragnę wyrazić opinię, iż podjęcie szerokiej współpracy zarówno jednostek rządowych jak i jednostek administracji samorządowej, mających na celu propagowanie i wdrażanie działań służących zwiększeniu udziału energii odnawialnej, w bilansie energii pierwotnej, w tym wykorzystania energetycznego potencjału rzek, jest ideą słuszną. Zgadzam się z opinią, iż rozwój energetyki odnawialnej wpłynie na ograniczenie emisji zanieczyszczeń do atmosfery, jak również skutkować powinien wymiernymi korzyściami gospodarczymi wpływającymi na rozwój regionów.

Pragnę jednak zwrócić uwagę, iż energetyczne wykorzystanie potencjału wód polskich wpisuje się w system gospodarowania zasobami wodnymi w związku z powyższym powinno odbywać się zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne, określającymi warunki korzystania z wód. Gospodarcze wykorzystanie wód powinno odbywać się w sposób ściśle związany z zasadami zrównoważonego rozwoju. Podejście to wymaga kompleksowej i szczegółowej oceny potencjalnego przedsięwzięcia zarówno w aspektach gospodarczych jak i ekologicznych. Dlatego też, istotne jest traktowanie w sposób całościowy zarówno zasobów wód powierzchniowych, w tym i zależnego od nich środowiska przyrodniczego, jak i możliwości gospodarczego ich wykorzystania. W tym miejscu pragnę zaznaczyć, iż przedsięwzięcia związane z energetyką wodną, w szczególności budowa nowych obiektów piętrzących oraz związanych z nimi zbiorników wodnych jest istotną ingerencją zarówno w warunki hydrologiczne cieków jak i związanych z nimi biocenoz.

Budowa obiektów piętrzących i zbiorników wodnych może wiązać się ze zmianami warunków siedliskowych wielu gatunków flory i fauny.

Równie istotną kwestią, wynikającą z przepisów ustawy Prawo wodne, jest zapewnienie, w uzasadnionych lokalnych warunkach środowiskowych, możliwości migracji ryb. Dlatego też, przy budowie obiektów piętrzących, zachodzić może konieczność wykonania urządzeń umożliwiających ich migrację. Warunkiem wykonania tych urządzeń jest zabezpieczenie odpowiednich dla tych urządzeń warunków przepływu wód, co może wpłynąć w istotny sposób na przepływ dyspozycyjny jaki może zostać wykorzystany na potrzeby energetyczne, w efekcie zaś, na opłacalność inwestycji.

Budowa nowych piętrzeń wpływa również na warunki utrzymania wód, bardzo często podnosząc wartość środków przeznaczonych na ten cel.

Jednocześnie zwrócić należy uwagę, iż część cieków z terenów Województwa Warmińsko-Mazurskiego jest istotnym elementem zasilającym w wodę system jezior mazurskich. Cieki te spełniają również funkcję żeglugowych szlaków turystycznych, a pogodzenie tego z ich energetycznym wykorzystaniem może okazać się trudne.

W kontekście powyższego pragnę wyrazić opinię, iż realizacja przedsięwzięć związanych z energetycznym wykorzystaniem wód, powinna zostać poprzedzona wnikliwą analizą zarówno aspektów środowiskowych, ekonomicznych, jak również potrzeb wynikających z obowiązku zapewnienia ochrony przeciwpowodziowej. Współpraca pomiędzy jednostkami administracji rządowej (w szczególności regionalnymi zarządami gospodarki wodnej), samorządowej jak i podmiotami zainteresowanymi budową elektrowni wodnych przyczyni się do realizacji założeń związanych ze zwiększeniem produkcji energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych przy jednoczesnym zapewnieniu racjonalnego wykorzystania zasobów wodnych i zachowaniu właściwego stanu ekologicznego wód.

Ponadto pragnę poinformować, że w Ministerstwie Środowiska została powołana Grupa Robocza ds. wykorzystania cieków płynących i fal, która stanowi ciało konsultacyjne Pełnomocnika Rządu ds. promocji alternatywnych źródeł energii, w zakresie energetyki wodnej. Skład grupy jest otwarty, a jej działalność ma charakter społeczny. Ministerstwo Środowiska podjęło również współpracę z Ministerstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi na rzecz rozwoju małej retencji oraz współpracuje z Krajowym Zarządem Gospodarki Wodnej w zakresie małych elektrowni wodnych.

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Krzysztof Zaręba

Oświadczenie skierowane do ministra spraw wewnętrznych i administracji Władysława Stasiaka

Na prośbę moich wyborców chciałabym w krótkim wystąpieniu zwrócić uwagę Pana Ministra na ogromną potrzebę przyspieszenia procesu nowelizacji ustawy o repatriacji Polaków z Kazachstanu. Nie sposób przedstawić losów kazachstańskich Polaków, jednak należy podkreślić, iż rząd radziecki w latach trzydziestych przemocą deportował tysiące Polaków z terytorium Rzeczypospolitej do Kazachstanu. Rozpoczęła się gehenna narodu polskiego, Polacy stali się obiektem brutalnej, bezlitosnej politycznej, kulturowej, językowej i religijnej zemsty oraz dyskryminacji za przynależność do polskiej nacji. Mimo bardzo trudnych warunków życia, ciągłej rusyfikacji zachowywali świadomość swego polskiego pochodzenia, polskiej kulturowej i religijnej przynależności, a także nie stracili wiary, iż kiedyś uda im się wrócić do ojczyzny.

Obowiązująca od 1 stycznia 2001 r. ustawa o repatriacji w znacznym stopniu uregulowała proces repatriacji, ustalając jej tryb i wyznaczając właściwe, odpowiedzialne instytucje, jednakże warunki i wymagania postawione w tej ustawie pozwalają repatriować się do kraju co najwyżej kilkudziesięciu rodzinom na rok. Zrzucenie na samorządy terytorialne odpowiedzialności za repatriację naszych rodaków z Kazachstanu znacząco przyczyniło się do ograniczenia możliwości powrotów polskich zesłańczych rodzin do ojczyzny. Jak na razie, brakuje wyrazistego programu rządowego w tym zakresie, a problemy ze znalezieniem mieszkań i pracy dla repatriantów często przerastają możliwości gmin.

Dziś ustawa o repatriacji wymaga weryfikacji, odświeżenia i uporządkowania. Dotychczas repatriację hamowano przez przerzucenie nadawania prawa do repatriacji na samorządy lokalne. Owszem, uznano za możliwe przyjazdy naszych rodaków, jeżeli gmina zapewni im mieszkanie i pracę, jednak było z tym bardzo trudno. Stworzono pewien system zachęt materialnych, ale te fundusze bardzo często nie były wykorzystywane. Często zdarzały się sytuacje, że była praca, a nie było mieszkań, a gdy były mieszkania, to nie było pracy. Dlatego z Kazachstanu przyjechało mniej więcej dwa tysiące osób. Uważam, że inicjatywa w zakresie repatriacji powinna wyjść od władz państwowych, a nie lokalnych.

Obowiązująca ustawa ma szereg mankamentów. Jest to między innymi różnicowanie zaproszeń na imienne i nieimienne, co tak naprawdę spowodowało wstrzymanie repatriacji. Podstawą udanej repatriacji w rozumieniu dobrej adaptacji oraz przyspieszenia tego procesu jest zasada łączenia rodzin. Jeśli przyjmiemy taką zasadę, to z pewnością repatriacja będzie prowadzona sprawniej. Ponadto warto rozpocząć rozmowy obu zainteresowanych państw na temat przekazywania funduszy emerytalnych osób repatriowanych i uwzględniania ich lat pracy przy ustalaniu wysokości świadczeń w Polsce. Obecnie repatrianci mogą liczyć tylko na najniższe uposażenie. Potrzebne są także lepsze rozwiązania dla członków rodzin repatriantów nieposiadających polskiego pochodzenia, by łatwiej było im znaleźć pracę w naszym kraju. Trzeba także dać szansę mieszanym małżeństwom. Wyjściem dla nich byłby na przykład przyspieszony tryb nadania obywatelstwa i zaliczanie dotychczasowego stażu pracy. Potrzebna jest też analiza tego, czy pieniądze przeznaczone na szkolenia adaptacyjne i kursy języka polskiego nie zostałyby lepiej wykorzystane przez samorządy lokalne. Brakuje również kontroli wydatkowania finansów idących za ustawą o repatriacji. Ponadto wojewódzcy pełnomocnicy do spraw repatriacji powinni sprawdzać w terenie, czy repatrianci w początkowej fazie są objęci właściwą opieką.

Uprzejmie proszę o informacje w tej sprawie: jakie aktualnie plany i konkretne działania są przygotowywane w celu poprawy sytuacji Polaków na Wschodzie?

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, dnia 28.09.2007 roku

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 10 września 2007 roku (sygn. BPS/DSK-043-536/07) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pani Janiny Fetlińskiej złożone podczas 38. posiedzenia Senatu RP w dniu 4 września 2007 roku w sprawie planów i przygotowywania konkretnych działań na rzecz Polaków oczekujących na repatriację, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Na wstępie wskazać należy, że kwestie osób posiadających polskie pochodzenie, które pozostały na Wschodzie (a zwłaszcza w azjatyckiej części byłego ZSRR) na skutek deportacji, zesłań i innych prześladowań narodowościowych lub politycznych i nigdy nie mogły osiedlić się w Polsce reguluje ustawa z dnia 9 listopada 2000 roku o repatriacji (tj. Dz. U. z 2004 roku Nr 53, poz. 532 z późn. zm).

Zgodnie z ww. ustawą osoby polskiego pochodzenia aplikujące o wizę repatriacyjną (aby ją uzyskać) muszą mieć zapewnione warunki do osiedlenia się w Polsce, na które składają się przede wszystkim: posiadanie lub zapewnienie lokalu mieszkalnego oraz źródło utrzymania. Dowodami potwierdzającym warunki do osiedlenia się są:

1) uchwała rady gminy, zawierająca zobowiązanie zapewnienia warunków do osiedlenia się przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy;

2) oświadczenie obywatela polskiego, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie posiadającej osobowości prawnej mających siedzibę w Polsce, sporządzone w formie aktu notarialnego, zawierające zobowiązanie zapewnienia warunków do osiedlenia przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy;

3) uchwała rady powiatu zobowiązująca starostę do zapewnienia miejsca w domu pomocy społecznej.

Wobec powyższego stwierdzenie, iż odpowiedzialność za repatriację - rozumiana jako stworzenie warunków do osiedlenia się - została przerzucona na samorządy oraz, że zapewnienie jedynie przez gminę lokalu mieszkalnego i pracy pozwala zrealizować zamiar repatriacji, jest bezpodstawne. Z ustawy o repatriacji wynika, że warunki do osiedlenia się w Polsce mogą gwarantować inne niż gminy podmioty. Z praktyki MSWiA wynika, iż wiele osób wnioskujących o wydanie wizy repatriacyjnej załącza do akt promesy zatrudnienia wystawione przez osoby prawne lub jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, które często zawierają również gwarancję zapewnienia lokalu mieszkalnego.

Nie można zgodzić się również ze stanowiskiem Pani Senator, iż różnicowanie zaproszeń na imienne i bezimienne spowodowało wstrzymanie repatriacji. Warto zauważyć, że ilość podejmowanych przez gminy uchwał zawierających gwarancję zapewnienia lokalu mieszkalnego i pracy dla repatriantów, uzależniona jest od sytuacji ekonomicznej i społecznej gminy i pozostaje to bez wpływu na charakter samego zaproszenia (imienne czy bezimienne).

Należy podkreślić, iż zasada łączenia rodzin w procesie repatriacji jest realizowana - nie stwierdzono przypadków, kiedy organ celowo dokonałby rozdzielenia rodziny. Gminy podejmując uchwałę w zakresie zaproszenia rodziny repatriantów (zarówno w przypadku zaproszeń imiennych jak i bezimiennych) zawsze określają warunki, jakim powinny odpowiadać te rodziny (liczba członków rodziny, jaką gotowi są przyjąć, kwalifikacje zawodowe gwarantujące zatrudnienie). W przypadku zaproszeń imiennych, gmina przed podjęciem uchwały zapoznaje się z informacjami na temat chętnej do osiedlenia się rodziny (ilość osób w rodzinie, wiek, posiadane kwalifikacje) oraz przeprowadza analizę w zakresie własnych możliwości stworzenia dogodnych warunków. Natomiast w przypadku zaproszeń dla nie wskazanych imiennie repatriantów, gmina określa warunki, jakim powinna odpowiadać rodzina chętna do skorzystania z anonimowej oferty (podawana jest oczekiwana liczba członków rodziny, preferowane kwalifikacje zawodowe, wiek), jak również przedstawia proponowane warunki do osiedlenia się (rodzaj lokalu mieszkalnego, możliwość zatrudnienia). Warto dodać, iż anonimowe oferty gmin są kojarzone z rodzinami, które odpowiadają przedstawionym wcześniej warunkom.

Pragnę poinformować, iż nie stwierdzono sytuacji, w których w celu zrealizowania uchwały gminy podjętej w zakresie zaproszenia nie wskazanych imiennie repatriantów, dokonuje się podziału rodziny.

Repatrianci po przyjeździe do Polski objęci są, jak wszyscy obywatele polscy, pełnym systemem opieki społecznej oraz zdrowotnej. Uzyskują również prawo do polskich świadczeń emerytalno-rentowych, jeśli spełniają kryteria wiekowe. Natomiast małżonkowie repatriantów, którzy nie posiadają polskiego pochodzenia, uzyskując zezwolenie na osiedlenie się, mają prawo do podejmowania zatrudnienia bez zgody właściwego miejscowo wojewody, mają prawo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych oraz opieki społecznej. Zróżnicowanie uprawnień między repatriantami a ich małżonkami nie posiadającymi pochodzenia polskiego jest wynikiem różnic posiadanych statusów. Repatriant jako obywatel polski korzysta z pełni uprawnień, jakie państwo polskie gwarantuje swoim obywatelom, natomiast małżonek pochodzenia innego niż polskie posiada status cudzoziemca osiedlonego na terytorium RP, a jego prawa reguluje ustawa z dnia 13 czerwca 2003 roku o cudzoziemcach (tj.: Dz. U. z 2006 roku Nr 234, poz. 1694 z późn. zm.).

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż środki finansowe na realizację ustawowych zadań w przedmiotowym zakresie pochodzą z rezerwy celowej budżetu państwa i muszą być wydatkowane zgodnie z ich przeznaczeniem (ich wysokość jest ustalana corocznie, zatwierdzana i zapisywana w ustawie budżetowej). Minister właściwy do spraw wewnętrznych nadzoruje wysokość zapotrzebowanych środków finansowych w danym roku budżetowym oraz prowadzi statystykę ich wydatkowania (vide: tabela).

Odnosząc się do kwestii obecnych działań zmierzających do nowelizacji ustawy o repatriacji pragnę poinformować, iż MSWiA uczestniczy w pracach Międzyresortowego Zespołu do Spraw Polonii i Polaków za Granicą. Założenia nowej ustawy o repatriacji przedstawione zostały w dniu 13 czerwca 2007 roku w trakcie spotkania grupy problemowej ds. opracowania resortowych części Rządowego Programu Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą.

Z wyrazami poważania

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Wiesław TARKA

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra zdrowia Zbigniewa Religi

Szanowny Panie Ministrze!

Zwrócił się do mnie pan Przemysław Sobieszczuk, prezes Stowarzyszenia Debra Polska "Kruchy Dotyk", z prośbą o wyjaśnienie kwestii refundowania leków i opatrunków dla chorych na Epidermolysis Bullosę. W związku z tym uprzejmie proszę Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:

Po pierwsze, czy prawdą jest, że już niebawem, a jeśli tak, to od kiedy i na jakich zasadach, będą refundowane leki i opatrunki dla chorych na EB?

Po drugie, czy refundacja dotyczy jedynie leczenia szpitalnego, czy także opieki domowej, tak istotnej w wypadku osób dotkniętych tą chorobą?

Z wyrazami szacunku

Krystyna Bochenek

Warszawa, 2007-09-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pani Krystyny Bochenek, Senatora RP, dotyczącym refundacji kosztów lekarstw oraz materiałów opatrunkowych dla osób chorych na Epidermolysis Bullosę, z dnia 11 lipca 2007 roku i przekazanym przy piśmie Pana Ryszarda Legutko, Wicemarszałka Senatu RP, z dnia 19 lipca 2007 roku, znak BPS/DSK-043-443/07 do Ministra Zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Epidermolysis Bullosa jest jednostką chorobową o nawrotowym charakterze, wywołującą różnorodne powikłania, przez co pacjenci z tym schorzeniem są wielokrotnie hospitalizowani. Na podstawie artykułu 15. ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2004, Nr, 210, poz. 2135 z późn. zm.) w zależności od wskazań klinicznych, na rzecz pacjentów z Epidermolysis Bullosa, są realizowane świadczenia opieki zdrowotnej, finansowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia w oparciu o umowy zawarte ze świadczeniodawcami, zarówno w ramach leczenia szpitalnego, jak i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.

Jednostka chorobowa Epidermolysis Bullosa nie znajduje się w wykazie chorób przewlekłych, zaś leki i materiały opatrunkowe stosowane w jej leczeniu, nie są objęte osobnymi wykazami leków refundowanych przez NFZ, jako leki stosowane w tej jednostce chorobowej.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że uwzględnienie potrzeb szacowanej na 800-1000 osób grupy pacjentów chorych na Epidermolysis Bullosa, wymaga wprowadzenia określonych rozwiązań, skutkujących wzrostem nakładów finansowych przeznaczonych na leczenie wspomnianej choroby. Zgodnie z uchwałą Zespołu ds. Gospodarki Lekami podjętą w dniu 8 maja 2007 roku, dotyczącą rekomendacji utworzenia programu terapeutycznego na jednostkę chorobową Epidermolysis Bullosa, Minister Zdrowia wystąpił do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą o włączenie produktów leczniczych i materiałów opatrunkowych stosowanych w Epidermolysis Bullosa, do katalogu programów terapeutycznych finansowanych ze środków pozostających w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Oświadczenie kieruję do ministra finansów i ministra sportu.

Rok 2008 to rok igrzysk olimpijskich. Idea igrzysk od wielu lat poza sportowcami zdrowymi obejmuje również sportowców niepełnosprawnych. Polscy sportowcy niepełnosprawni od wielu lat odnoszą sukcesy na arenach międzynarodowych. I nie będzie chyba nietaktem, jeżeli powiem, iż w klasyfikacji medalowej na igrzyskach paraolimpijskich ostatnich lat nasi sportowcy niepełnosprawni zajmowali dużo wyższe pozycje niż sportowcy zdrowi.

Wzorem innych krajów sport ludzi niepełnosprawnych dofinansowywany jest ze środków publicznych. Obecnie cały budżet sportu ludzi niepełnosprawnych to zaledwie 27 milionów zł, pochodzących w większości z tak zwanego odpisu z zysku Totalizatora Sportowego. Aby nadążyć za rozwojem techniki, medycyny i nadal osiągać doskonałe wyniki, niezbędne są nakłady finansowe w tej dziedzinie. Cieszy oczywiście fakt, że prywatni sponsorzy coraz częściej wspierają sport ludzi niepełnosprawnych. Za przykład podam chociażby polską reprezentację niepełnosprawnych hokeistów, którzy z wielkim zapałem pozyskują środki od sponsorów, uzupełniając tym samym środki wywalczone w postępowaniach konkursowych w Ministerstwie Sportu i Turystyki. Niemniej jednak wydatki na uczestnictwo w przyszłorocznych wydarzeniach, w tym w mistrzostwach świata i Europy, a przede wszystkim w Igrzyskach Paraolimpijskich w Pekinie, powodują, że dotychczasowych środków może być za mało. Dlatego chciałbym zwrócić się z apelem do Ministerstwa Finansów o zaplanowanie w przyszłorocznym budżecie dodatkowo około 10-12 milionów zł na sport osób niepełnosprawnych. To dla budżetu środki niewielkie, ale dla coraz większej rzeszy ludzi niepełnosprawnych w Polsce uprawiających sport i organizacji zajmujących się propagowaniem sportu wśród tych ludzi to środki bardzo potrzebne.

Sukcesy naszych sportowców, zaangażowanie Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego, możliwość trwałego przywrócenia społeczeństwu wielu obywateli, którzy do tej pory nie wychodzili z domu, to korzyści znacznie przewyższające nakłady finansowe, jakie w przyszłym roku nasze państwo powinno ponieść.

Warszawa, 2007-09-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym oświadczeniem Senatora Sławomira Sadowskiego, złożonym na 38 posiedzeniu Senatu w dniu 4 września 2007 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:

Planowanie i wydatkowanie środków budżetowych odbywa się w oparciu o obowiązujące przepisy prawa materialnego. W przypadku sportu osób niepełnosprawnych są to przede wszystkim postanowienia ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, zgodnie z którymi ze środków budżetu państwa z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu, są lub mogą być finansowane następujące zadania:

- świadczenia pieniężne wypłacane byłym reprezentantom Polski na zimowych lub letnich igrzyskach paraolimpijskich (podstawa art. 23b ww. ustawy),

- opieka medyczna nad zawodnikami zakwalifikowanymi do kadry narodowej osób niepełnosprawnych oraz kadry paraolimpijskiej (podstawa art. 12a ww. ustawy),

- stypendia sportowe dla członków kadry narodowej osób niepełnosprawnych i kadry paraolimpijskiej (podstawa art. 23a ww. ustawy),

- nagrody i wyróżnienia za wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym i krajowym (podstawa art. 28 ww. ustawy).

Natomiast pozostałe przedsięwzięcia związane ze sportem osób niepełnosprawnych, w tym uczestnictwo w igrzyskach paraolimpijskich, mistrzostwach świata i Europy oraz innych imprezach mistrzowskich rangi międzynarodowej i krajowej, realizowane są w oparciu o postanowienia art. 47d ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, ze środków gromadzonych na rachunku Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej. Plan finansowy Funduszu, stanowiący załącznik do ustawy budżetowej, ustalany jest przez Ministra Sportu i Turystyki i do jego kompetencji należy rozdysponowanie przychodów uzyskanych z tytułu dopłat do stawek w grach stanowiących monopol Państwa, z uwzględnieniem ustawowo określonych celów i przepisów rozporządzenia Ministra Sportu z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej (Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.).

Zatem w obecnym stanie prawnym postulowane w oświadczeniu Senatora Sławomira Sadowskiego zwiększenie na 2008 r. wydatków na realizację zadań w zakresie sportu osób niepełnosprawnych związanych z przyszłorocznymi wydarzeniami, takimi jak mistrzostwa świata i Europy, a przede wszystkim igrzyska Paraolimpijskie w Pekinie, może nastąpić jedynie w ramach środków FRKF, którymi dysponuje Minister Sportu i Turystyki.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

SEKRETARZ STANU

Elżbieta Suchocka-Roguska

Warszawa, 4 października 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo nr BPS/DSK-043-531/07 z dnia 10 września 2007 r. uprzejmie informuję, że oświadczenie złożone przez senatora Sławomira Sadowskiego na 38. posiedzeniu Senatu w dniu 4 września 2007 r. w sprawie finansowania sportu wyczynowego osób niepełnosprawnych z budżetu państwa znajduje odzwierciedlenie w działaniach Ministerstwa Sportu i Turystyki.

Działania te dotyczą m. in. sukcesywnego wprowadzania nowych zadań do finansowania z budżetu państwa.

Począwszy od 2008 roku, część programu przygotowań do letnich igrzysk paraolimpijskich (analogicznie do sportu osób sprawnych), finansowana będzie z w/w budżetu.

Ministerstwo Sportu i Turystyki wprowadziło do projektu rzeczowego planu zadań budżetowych przewidzianych do realizacji na 2008 rok i lata następne w części 25 - Kultura fizyczna i sport nowe zadanie, tj. "Program przygotowań do igrzysk paraolimpijskich". Program ten umieszczony został jako zadanie priorytetowe w "Strategii rozwoju sportu w Polsce do roku 2015".

Na 2008 rok przyznane zostały środki finansowe w wysokości 2 000 000 zł.

Do tej pory zadania państwowe związane z programem przygotowań do igrzysk paraolimpijskich dofinansowywane są, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sportu z dnia 10 lipca 2006 r., z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej.

Ruch paraolimpijski rozwija się w świecie niezwykle dynamicznie. Wzrasta liczba startujących zawodników w igrzyskach, liczba krajów uczestniczących, przybywa dyscyplin i konkurencji, stale doskonalone są systemy klasyfikacji medycznych, systemy kwalifikacyjne do igrzysk, rośnie poziom sportowy, padają nowe rekordy świata i paraolimpijskie. Aby wystartować w igrzyskach, trzeba, podobnie jak w sporcie olimpijskim, zdobywać punkty w Mistrzostwach Świata, Europy, w Pucharach Świata i Europy.

Mamy świadomość, że finansowanie zadań związanych z przygotowaniami sportowców niepełnosprawnych do udziału w igrzyskach paraolimpijskich pomniejsza znacznie środki finansowe na upowszechnianie sportu osób niepełnosprawnych. Szacunkowe skutki finansowe wprowadzenia nowego zadania do budżetu państwa wynoszą w skali roku około 10 000 000 zł., w roku organizacji letnich igrzysk - ok. 12 000 000 zł.

Przyznane środki finansowe w wysokości 2 000 000 zł zabezpieczą w części przygotowania do letnich igrzysk paraolimpijskich Pekin'2008, niemniej jest to ważny krok w finansowaniu sportu osób niepełnosprawnych z budżetu państwa.

Z wyrazami szacunku

Elżbieta Jakubiak