Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o uwzględnienie w planach budżetowych na rok 2008 obwodnicy miasta Gostynia.

Sytuacja mieszkańców Gostynia, których domy położone są przy drodze krajowej nr 12, uległa w ciągu ostatnich kilku lat gwałtownemu pogorszeniu. Droga krajowa nr 12 jest arterią o dużym natężeniu ruchu, tak miejscowego, jak i tranzytowego, w tym ciężkiego. Sporym mankamentem tej drogi jest jej przebieg przez wąskie ulice i rynek Gostynia, co powoduje przy nieustannym przejeździe ciężkich tirów niszczenie budynków poprzez pęknięcia ścian, wzrost zagrożenia bezpieczeństwa dla uczestników ruchu drogowego, wreszcie zwiększoną emisję spalin i hałasu, co odbija się na zdrowiu mieszkańców.

Tymczasem samorząd województwa wielkopolskiego rozpoczął prace nad modernizacją drogi nr 434, która przebiega od Poznania przez Kórnik, Śrem, Gostyń i Krobię do Rawicza, gdzie łączy się z drogą krajową nr 5 biegnącą dalej do Wrocławia. Plany modernizacji zakładają budowę obwodnic dla wymienionych miast wielkopolskich, z wyjątkiem Gostynia. Powodem jest fakt krzyżowania się w Gostyniu dróg nr 12 i 434, w związku z czym plany budowy obwodnicy muszą powstać wspólnie dla obydwu wymienionych dróg. Dopóki więc nie zostanie wyznaczony przebieg obwodnicy drogi krajowej nr 12, nie można mówić o obwodnicy dla Gostynia na drodze wojewódzkiej nr 434.

Istnieje przeto konieczność zapewnienia środków finansowych na prace przygotowawcze i projektowe dotyczące obwodnicy Gostynia na drodze krajowej nr 12. Chodzi o opracowanie szczegółowej koncepcji obwodnicy, włącznie z dokładnym wytyczeniem drogi, uzgodnienie wszelkich prac z administratorem drogi wojewódzkiej nr 434, po to, by umożliwić wprowadzenie korytarzy przebiegu obydwu obwodnic do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Gostynia.

Zakończenie powyższych prac, wraz z decyzją środowiskową, umożliwi przygotowanie i rozpoczęcie wykupu gruntów pod budowę obwodnicy. Aby racjonalne stało się rozpoczęcie prac koncepcyjnych i projektowych nad obwodnicą Gostynia w pasie drogi krajowej nr 12, należałoby w budżecie na rok 2008 zabezpieczyć stosowne środki na pokrycie kosztów wymienionych prac. Jeżeli prace koncepcyjne i projektowe - na razie w tej fazie nie chodzi o prace budowlano-drogowe, co mocno podkreślam - nie zostaną uruchomione, to dwudziestotysięczny Gostyń nie doczeka się w najbliższych latach żadnej obwodnicy - ani na drodze krajowej, ani na drodze wojewódzkiej.

Z poważaniem

Zbigniew Trybuła

Warszawa, dnia 24 lipca 2007 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego w dniu 21 czerwca 2007 r. na 35 posiedzeniu Senatu RP przez Pana Senatora Zbigniewa Trybułę, przesłanego przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 lipca 2007 r., znak: BPS/DSK-043-415/07, dotyczącego budowy obwodnicy miasta Gostynia, uprzejmie przedstawiam następującą informację.

Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad podjęła działania zmierzające do przygotowania przedmiotowej inwestycji do realizacji w latach 2014-2020. W roku bieżącym została zlecona Koncepcja Programowa, na podstawie której możliwe będzie uściślenie przebiegu trasy, czego konsekwencją będzie uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi oraz przejęcie gruntów pod inwestycję.

Ponadto z informacji otrzymanych od GDDKiA wynika, iż prace związane z budową obwodnicy będą musiały zostać uzgodnione z administratorami drogi wojewódzkiej nr 434, ze względu na krzyżowanie się planowanej obwodnicy z ww. drogą wojewódzką. Jednakże GDDKiA zapewnia, iż wszystkie konieczne uzgodnienia będą dokonywane w terminie umożliwiającym planowane rozpoczęcie budowy.

Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczekiwania Pana Senatora Zbigniewa Trybuły oraz wyeliminują zaistniałe wątpliwości.

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Szanowni Panowie Ministrowie!

Urząd Gminy Regimin zwrócił się do mnie z prośbą o podjęcie starań o ustawowe unormowanie problemu odszkodowań za szkody wyrządzone przez zwierzynę leśną. Skala zjawiska z roku na rok się pogłębia. Grunty orne i użytki zielone są systematycznie niszczone przez zwierzynę leśną, co stanowi ogromny problem dla rolników. Pokrzywdzeni rolnicy domagają się odszkodowań z tytułu zniszczonych zasiewów kukurydzy, pszenicy, owsa, ziemniaków oraz zniszczonych łąk, obsianych wysokogatunkową trawą.

Koła łowieckie, ze względu na skalę zniszczeń, nie są w stanie udźwignąć finansowej odpowiedzialności za wyrządzone szkody. Samorząd gminy jedynie w niewielkiej części (umorzenia podatków) jest w stanie zrekompensować rolnikom poniesione straty.

W tej sytuacji zwracam się do Panów Ministrów z zapytaniem o możliwość ustawowego unormowania problemu odszkodowań dla rolników dotkniętych problemem wyrządzania szkód przez zwierzynę leśną.

Z poważaniem

Janina Fetlińska

Warszawa, dnia 24.07.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem złożonym przez panią senator Janinę Fetlińską na 35 posiedzeniu senatu w dniu 21 czerwca 2007 r., skierowanym m.in. do Ministra Środowiska, w sprawie ustawowego unormowania problemu odszkodowań łowieckich, wyrażam następujące stanowisko.

Kwestię odpowiedzialności za szkody łowieckie i postępowania w sprawach związanych z ich szacowaniem reguluje ustawa z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r., Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.) oraz rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 15 lipca 2002 r. w sprawie sposobu postępowania przy szacowaniu szkód oraz wypłat odszkodowań za szkody w uprawach i płodach rolnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 126, poz. 1081).

Obowiązujące przepisy ww. aktów prawnych przewidują szereg rozwiązań mających na celu zabezpieczenie prawidłowego postępowania przy szacowaniu szkód łowieckich każdej ze stron.

Ustawa - Prawo łowieckie dopuszcza również poprzez zapis art. 47 ust. 2 możliwość zwrócenia się stron w przypadku ewentualnego konfliktu o wysokość odszkodowania do właściwego organu gminy z prośbą o mediację w sporze, w celu jego polubownego rozstrzygnięcia. Brak porozumienia może skutkować dochodzeniem swoich racji przez każdą ze stron przed sądem powszechnym.

Pragnę również zaznaczyć, że zgodnie z art. 86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483) obowiązek ochrony środowiska ma charakter powszechny, a zatem obciąża on również właścicieli i posiadaczy gruntów.

Reasumując należy stwierdzić, że przyjęte rozwiązania prawne w zakresie szkód łowieckich są właściwe, zaś wskazana w ustawodawstwie droga mediacyjna oraz w ostateczności arbitraż sądowy wydają się być w naszych warunkach optymalne. Uzupełnieniem obecnego systemu może być wykorzystanie systemu ubezpieczeniowego, co nie wymaga dodatkowych regulacji ustawowych oraz nie naraża Skarbu Państwa na dodatkowe wydatki.

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Krzysztof Zaręba

Szanowny Panie Ministrze!

Miasta Zagłębia Dąbrowskiego, jak i całej aglomeracji katowickiej, stoją przed szansą otrzymania poważnego prorozwojowego impulsu, jakim byłaby budowa odcinka Drogowej Trasy Średnicowej z Katowic do Dąbrowy Górniczej.

Śląski urząd marszałkowski poinformował miasta zainteresowane realizacją projektu "Drogowa Trasa Średnicowa", przez które odcinek ten ma przebiegać (Katowice, Mysłowice, Sosnowiec, Będzin, Dąbrowa Górnicza), o konieczności wzięcia na siebie obowiązku partycypacji w kosztach realizacji inwestycji. Całkowity jej koszt wynosi tymczasem około 1 miliard 600 tysięcy zł.

Inwestycja ta jest dużym wysiłkiem finansowym dla naszego regionu. Dotychczas wydatki miasta Katowic na ten cel szacuje się w wysokości 30 milionów zł, Sosnowca na 95 milionów, a Dąbrowy Górniczej na 72 miliony zł. To zdecydowanie zbyt mało.

Panie Ministrze, czy istnieje możliwość wsparcia finansowego tej inwestycji ze strony rządu? Jakie są inne instrumenty, które można potencjalnie zaangażować w tym zakresie?

Z wyrazami szacunku

Zbigniew Szaleniec
senator RP

Warszawa, dnia 24 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na przesłane przy piśmie Pana Marszałka nr BPS/DSK-043-381/07 z dnia 11 czerwca br. oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Szaleńca w sprawie budowy odcinka Drogowej Trasy Średnicowej z Katowic do Dąbrowy Górniczej, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Transportu w pełni zdaje sobie sprawę z wagi i roli jaką odgrywa DTŚ dla rozwoju aglomeracji katowickiej oraz województwa śląskiego.

Niemniej, zgodnie z ustawą z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz.U.05.267.2251), finansowanie budowy DTŚ nie jest zadaniem Ministerstwa Transportu. W związku z faktem, że Drogowa Trasa Średnicowa jest zlokalizowana na terenie miast na prawach powiatów, a jej zadaniem jest przede wszystkim obsługa ruchu lokalnego, zadanie to nie może być realizowane przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad w ramach budowy sieci dróg krajowych.

Jednocześnie chcę wskazać, że kontynuując omawianą inwestycję na wschód od Katowic, możliwe będzie jej dofinansowanie z rezerwy subwencji ogólnej. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 26 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego przyjętej przez Radę Ministrów w dniu 29 maja 2007 roku, pieniądze z rezerwy mogą zostać przeznaczone na finansowanie inwestycji na drogach publicznych powiatowych i wojewódzkich oraz na drogach powiatowych, wojewódzkich i krajowych w granicach miast na prawach powiatu.

Z poważaniem

Jerzy Polaczek

Województwo łódzkie, dzięki korzystnemu położeniu w strukturze przestrzennej kraju i Europy, ma szansę stać się istotnym węzłem komunikacyjnym. Planowana budowa autostrad A1, A2 i dróg ekspresowych S8, S14, S74 w przyszłości rozwiąże problem niedostatecznej dostępności komunikacyjnej regionu.

Niestety brak oficjalnego harmonogramu prac uniemożliwia należyte przygotowanie i przeprowadzenie prac drogowych na poziomie wojewódzkim, powiatowym i gminnym. Opóźnienie dostosowania lokalnych rozwiązań komunikacyjnych do sieci krajowej może w przyszłości uniemożliwić wyciągnięcie korzyści wynikających z przebiegu omawianych tras.

Zaniepokojeni brakiem konkretnych informacji dotyczących tych inwestycji, prosimy Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania: Czy Ministerstwo Transportu posiada szczegółowy projekt przebiegu dróg i harmonogram prac dotyczących budowy infrastruktury drogowej na terenie województwa łódzkiego? Czy Ministerstwo Transportu przewiduje wprowadzenie opłat za korzystanie z autostrad i dróg ekspresowych, istniejących i planowanych, przebiegających na terenie województwa łódzkiego? Jeśli zostaną wprowadzone opłaty za korzystanie z tych dróg, od czego będzie zależała ich wysokość? W jaki sposób Ministerstwo Transportu planuje uchronić mieszkańców miejscowości położonych w okolicach płatnych odcinków dróg od zwiększenia natężenia ruchu drogowego wynikającego z rachunku ekonomicznego podróżujących?

Jednocześnie zaniepokojeni informacjami o kolejnym permanentnym remoncie torowisk na trasie Łódź-Warszawa i wydłużeniu czasu podróży linią pospieszną do trzech godzin, prosimy Pana Ministra o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania: Kiedy Ministerstwo Transportu planuje zakończenie remontu sieci kolejowej na trasie Łódź-Warszawa? W jakim czasie planowane jest zwiększenie liczby połączeń porannych i wieczornych na tej trasie i dostosowanie czasu przejazdu do potrzeb podróżujących? Jakie konsekwencje planuje Pan Minister wyciągnąć wobec przewoźnika, który notorycznie nie wywiązuje się z obowiązującego rozkładu jazdy pociągów?

Z wyrazami szacunku

Stefan Niesiołowski
Andrzej Owczarek

Warszawa, 24 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na oświadczenia senatorów Stefana Niesiołowskiego i Andrzeja Owczarka (pismo znak BPS/DSK-043-378/07) z dnia 11 czerwca br. w sprawie dostępności komunikacyjnej województwa łódzkiego przesyłam poniższe informacje. Czy Ministerstwo Transportu posiada szczegółowy projekt przebiegu dróg i harmonogram prac dotyczących budowy infrastruktury drogowej na terenie województwa łódzkiego?

Harmonogramy prac dla inwestycji związanych z budową lub przebudową dróg krajowych i autostrad, z terenu województwa łódzkiego, będących w gestii Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad umieszczone są w projekcie Programu Budowy Dróg Krajowych na lata 2007-2015, który został skierowany do rozpatrzenia przez Komitet Rady Ministrów.

Dokładny przebieg drogi zostaje ustalony na etapie wydawania decyzji administracyjnych, w szczególności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Ze względu na zróżnicowany stopień zaawansowania prac przygotowawczych dla inwestycji z regionu łódzkiego zawartych w projekcie Programu Budowy Dróg Krajowych na lata 2007-2015, ostateczny wybór wariantu przebiegu każdej drogi będzie ustalony w innym czasie.

Na terenie województwa łódzkiego przecinają się dwie autostrady, A1 i A2. Obie drogi ujęte są w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad płatnych i zgodnie z przepisami są budowane i eksploatowane będą jako autostrady płatne. Decyzja o ewentualnym zwolnieniu lub utrzymaniu opłat za przejazd autostradą w rejonie Łodzi będzie podjęta na podstawie wyników dotychczasowych prac nad nowymi odcinkami autostrad A1 Stryków - Pyrzowice i A2 Stryków - Konotopa.

W dokumentacji o warunkach przetargu dla A2 Stryków - Konotopa wskazano jeden odcinek, na którym nie przewiduje się pobierania opłat, tj. odcinek Pruszków - Konotopa. Na autostradzie A1 Stryków - Pyrzowice rozważa się wyłączenie z opłat obwodnicy Piotrkowa Trybunalskiego oraz Częstochowy.

Aktualnie w Ministerstwie Transportu działa Zespół ds. opracowania projektu ustawy w zakresie zmian w systemie opłat za korzystanie z dróg krajowych, którego celem jest wypracowanie jak najkorzystniejszego pod względem społeczno-ekonomicznym, systemu budowy i eksploatacji autostrad i dróg ekspresowych.

Prace Zespołu obejmują także kwestie związane ze sposobem określania wysokości stawek opłat za przejazd.

Dla tradycyjnego systemu budowy autostrad wysokość opłaty będzie uzależniona od wkładu własnego w koszty budowy oraz od kosztów eksploatacji autostrady zgodnie z przepisami prawa krajowego i unijnego (Dyrektywa 2006/38/WE zmieniająca Dyrektywę 1999/62/WE).

W przypadku budowy w konwencji partnerstwa publiczno-prywatnego wysokość opłat będzie uzależniona od wyników negocjacji z partnerem prywatnym, co powinno być skorelowane z kosztami projektu i zyskiem dla partnera prywatnego.

Ministerstwo Transportu planuje uchronić mieszkańców od zwiększenia natężenia ruchu poprzez:

- rozwój sieci dróg ekspresowych, które w znacznym stopniu wpłyną na zmniejszenie natężenia ruchu w korytarzu istniejących i planowanych dróg krajowych.

- zagwarantowanie w kontraktach dotyczących budowy i eksploatacji autostrad, prawa ustalania opłat pobieranych za przejazd od użytkowników, w sposób zapewniający optymalne wykorzystanie infrastruktury autostrad oraz maksymalne zmniejszenie negatywnego wpływu na komfort oraz jakość życia mieszkańców terenów położonych w pobliżu tych dróg.

Resort transportu uwzględnia potrzebę ochrony tzw. dróg alternatywnych przed zwiększeniem natężenia ruchu w okolicach dróg objętych opłatami. Sposoby tej ochrony będzie opracowywać i wdrażać Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad przy współpracy odpowiednich zarządców dróg na odcinkach ww. dróg alternatywnych.

Kiedy Ministerstwo Transportu planuje zakończenie remontu sieci kolejowej na trasie Warszawa - Łódź?

Modernizacja linii kolejowej Warszawa-Łódź została podzielona na dwa etapy:

I. obejmujący odcinek Skierniewice-Łódź Widzew, realizowany jest w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego Transport na lata 2004-2006 (okres realizacji od lipca 2006 r. do czerwca 2008 r.),

II. obejmujący odcinek Warszawa Zachodnia - Skierniewice oraz Łódź Widzew przewidziany na lata 2008-2012 w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2007-2013. Zakończenie prac jest przewidziane w połowie 2012 r.

Ze względu na fakt, że prace modernizacyjne prowadzone są na czynnej linii kolejowej konieczne jest prowadzenie jednotorowego ruchu pociągów na niektórych jej odcinkach. Obecnie ruch jednotorowy prowadzony jest:

- od stacji Łódź Widzew do stacji Gałkówek;

- od stacji Rogów do stacji Płyćwia;

- od stacji Skierniewice do stacji Radziwiłłów Mazowiecki.

W związku z tym zmniejszona została znacznie przepustowość modernizowanych odcinków, co w konsekwencji przekłada się na ograniczenie liczby kursujących pociągów. Dodatkowo część pociągów pospiesznych na odcinku Łódź Fabryczna - Koluszki - Skierniewice zastąpiła odwołane pociągi osobowe. Wprowadzenie postojów na wszystkich stacjach i przystankach osobowych spowodowało wydłużenie czasu przejazdu do trzech godzin.

W połowie sierpnia br. zostanie oddany do użytku tor nr 1 i tor nr 2 na odcinku Łódź Widzew - Gałkówek, Rogów - Płyćwia oraz Skierniewice - Radziwiłłów Mazowiecki. Zostanie także podniesiona prędkość pociągów na w/w odcinkach. Pozwoli to przywrócić część odwołanych pociągów i skrócić czas przejazdu o ok. 20 min.

Za realizację i prowadzenie ruchów pociągów odpowiedzialna jest PKP Polskie Linie Kolejowe S.A. Realizacja tej inwestycji wiąże się z ogromnymi utrudnieniami tj. wydłużeniem czasu podróży, czasowymi zmianami rozkładu jazdy i opóźnieniami. PKP PLK S.A. stara się ograniczyć do niezbędnego minimum niedogodności związane z modernizacją.

Należy mieć również na uwadze, iż powyższa inwestycja, rozpoczęta w lipcu 2006 r., pozwoli w czerwcu 2008 r. tj. po zakończeniu pierwszego etapu, skrócić czas podróży o pół godziny w stosunku do czasu przejazdu przed rozpoczęciem robót modernizacyjnych. Po zakończeniu całej inwestycji czas przejazdu na 129 km odcinku Warszawa - Łódź skróci się o połowę - z dwóch godzin do około 65 minut. Tym samym zwiększony zostanie komfort podróży oraz zostanie wprowadzony na tej linii nowoczesny tabor. Do końca 2007 roku tabor kolejowy zakupiony w ramach projektu SPOT zostanie przekazany do spółki PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. Nowy tabor na linii Łódź - Warszawa zostanie wprowadzony na przełomie lipca i sierpnia br. Po modernizacji będzie to jedna z najnowocześniejszych linii kolejowych w Polsce.

W związku z powyższym, opóźnienia pociągów nie wynikają z przyczyn leżących po stronie przewoźnika i nie ma podstawy, aby wyciągać konsekwencje wobec przewoźnika, który nie wywiązuje się z obowiązującego rozkładu jazdy.

Ponadto wyjaśniam, iż w związku z tym, iż organizowanie i dotowanie przewozów na linii Warszawa - Łódź - Warszawa zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. nr 86, poz.789), należy do zadań własnych samorządów województw, Minister Transportu nie ma kompetencji, do podejmowania działań wobec przewoźnika.

Z poważaniem

MINISTER TRANSPORTU

Jerzy Polaczek

Wielce Szanowny Panie Ministrze!

Zwracam się do Pana Ministra z prośbą o pozytywne rozpatrzenie wniosku, złożonego na początku kwietnia 2007 r. przez proboszcza parafii świętego Marcina w Jarocinie, księdza Dariusza Matusiaka, o uzyskanie dotacji na przeprowadzenie prac konserwatorskich - remont dachu i elewacji kościoła świętego Marcina wraz z zabytkowymi krużgankami.

Wniosek ten, złożony w Departamencie Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Operacyjnego "Dziedzictwo kulturowe", dotyczy sumy 700 tysięcy zł. Całość prac oceniono na 1 milion zł. Pokrycie pozostałej kwoty zadeklarowały lokalne samorządy i parafia świętego Marcina w Jarocinie.

Historia kościoła świętego Marcina sięga siedmiuset pięćdziesięciu lat i związana jest z powstaniem miasta Jarocina. Zapisane to zostało w dyplomie księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego dla protoplasty jarocińskiej linii rodu Zarębów, komesa Janka Zaręby, z dnia 30 listopada 1275 r.

Jesienią 2007 r. zarówno miasto Jarocin, jak i parafia świętego Marcina będą obchodzić wspólnie jubileusz siedemsetpięćdziesięciolecia. Zarówno samorząd jarociński, jak i parafia świętego Marcina poczyniły już olbrzymie nakłady finansowe na wykonanie prac mających na celu przygotowanie do uroczystych obchodów. Kościół został wyremontowany wewnątrz, odrestaurowano ratusz miejski, kilka kamienic w centrum. Obecnie remontowane są uliczki w obrębie rynku.

Dzięki wsparciu przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego prac konserwatorskich dachu i elewacji krużganków kościoła świętego Marcina jedna z najpiękniejszych świątyń w Wielkopolsce zostałaby zabezpieczona przed zniszczeniami.

Pragnę dodać, że parafia świętego Marcina w Jarocinie posiada już wszystkie potrzebne uzgodnienia i pozwolenia, co oznacza, że po przyznaniu dotacji może zostać wyłoniony wykonawca i prace się rozpoczną.

Proszę więc raz jeszcze Pana Ministra o przychylne potraktowanie mojej prośby.

Z poważaniem

Zbigniew Trybuła
senator RP

Warszawa, dnia 24 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Zbigniewa Trybułę podczas 33. posiedzenia Senatu RP w dniu 10 maja 2007 r. w sprawie wniosku Parafii Rzymsko-Katolickiej p.w. św. Marcina w Jarocinie, proszę Pana Marszałka o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Jednocześnie proszę Pana Marszałka o przyjęcie wyjaśnienia powodu opóźnienia w udzieleniu odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Trybuły. Zgodnie z przyjętym trybem, decyzje w sprawie udzielenia dotacji powinny zapaść w terminie 2 miesięcy od terminu danego naboru, jednak termin ten z powodu bardzo dużej liczby rozpatrywanych wniosków nie został dotrzymany.

Pozostaję z szacunkiem

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Szanowny Panie Premierze!

Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (DzU nr 221 poz. 2199 z późniejszymi zmianami) zwracam się do Pana Premiera z prośbą o udzielenie informacji i interwencję w sprawie budzącej wiele zastrzeżeń i wątpliwości - sposobu realizacji inwestycji pod nazwą "Budowa zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na rzece Prośnie".

18 maja 2007 r. uczestniczyłem w spotkaniu z rolnikami zamieszkującymi tereny, na których realizowany jest projekt budowy zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na rzece Prośnie w województwie wielkopolskim. Niezadowolenie, a wręcz desperacja rolników wynika z faktu, że na terenach przeznaczonych pod realizację zbiornika wodnego jest zakaz inwestowania. Zrozumiałe jest więc, że produkcja rolna kształtuje się na bardzo niskim poziomie, jest nieopłacalna i niedochodowa, a rolnicy egzystujący na niskim poziomie oczekują od ponad pięćdziesięciu lat z nadzieją na wykup ich gospodarstw.

Na przełomie 2001/2002 roku rozpoczęto pierwsze kroki zmierzające do realizacji powyższej inwestycji. Rolnicy z nadzieją oczekiwali na wykup gospodarstw i grunty otrzymane w formie wymiany. Według dotychczasowych uzgodnień z właścicielami gruntów, trzydziestu ośmiu rolników warunkuje zbycie swych gospodarstw rolnych wyłącznie w formie wymiany na grunty będące w zasobie Agencji Nieruchomości Rolnych, położone jak najbliżej zbiornika. Jednak jest to dalekie od prawdy. Tempo wykupu gruntów, spowodowane brakiem środków finansowych i problemami z wymianą gruntów, jest bardzo powolne.

Z przedstawionych dokumentów uzyskałem informację, iż w latach 2002-2006 wykupiono od rolników około 710 ha, co w przełożeniu na poziom procentowy wynosi 47% gruntów przeznaczonych do wykupu od prywatnych właścicieli. Ponadto wykupionych zostało pięćdziesiąt osiem zabudowanych gospodarstw rolnych, z czego dwadzieścia trzy położone są w czaszy i zaporze zbiornika, a trzydzieści pięć zlokalizowanych jest na obrzeżach.

Realizacja powyższych działań łącznie z dokumentacją wyniosła blisko 45 milionów zł, natomiast nakłady finansowe zaplanowane na kolejne etapy realizacji projektu w 2007 r. kształtują się na poziomie 4 milionów zł - 2 miliony zł z budżetu sejmiku województwa wielkopolskiego i 2 miliony zł z "Programu dla Odry - 2006". Z całą pewnością jest to niewystarczająca kwota, która spowolni wykup gospodarstw. Rolnicy z tych terenów co prawda otrzymali w ostatnim czasie unijne środki przeznaczone na finansowanie budowy płyt i zbiorników na gnojowicę, jednak brak pozwoleń na ich budowę jest równoznaczny z niemożliwością zrealizowania tego działania. Brak tych pozwoleń powoduje również, że szanse realizacji innych inwestycji przez tę grupę rolników są znikome.

Ranga zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna w województwie wielkopolskim jest z całą pewnością wysoka. Do jej odpowiedniej realizacji konieczne jest zabezpieczenie dodatkowych środków z rezerwy celowej budżetu państwa w wysokości 45 milionów zł - na wykup gruntów i nieruchomości oraz przygotowanie dokumentacji technicznej.

Proszę również Pana Premiera o zarekomendowanie tej inwestycji jako inwestycji priorytetowej do realizacji w ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" na lata 2007-2013. Warunkiem ujęcia inwestycji w tym programie jest uzyskanie pozwolenia na budowę oraz zaktualizowanie dokumentacji technicznej i pozwoleń formalnoprawnych. Stąd niezbędne są w 2007 r. dodatkowe środki finansowe z rezerwy celowej budżetu państwa. O dodatkowe środki wnioskował w styczniu 2007 r. do ministra środowiska marszałek województwa wielkopolskiego.

Wobec tak trudnej sytuacji, w jakiej od lat znajdują się rolnicy, niezareagowanie przeze mnie na powyższą sytuację byłoby niewybaczalne. Dla mnie, senatora Samoobrony RP, problemy rolników są sprawą priorytetową, dlatego też zwracam się z prośbą: o przedstawienie poszczególnych etapów budowy zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na rzece Prośnie oraz udzielenie odpowiedzi na pytania, dlaczego tak niskie środki, w wysokości 2 milionów zł, zostały przeznaczone z "Programu dla Odry - 2006" oraz czy zostaną zwiększone nakłady na to zadanie z rezerwy celowej budżetu państwa do potrzebnych 45 milionów zł.

Zastanawia mnie również kwestia, dlaczego do dnia dzisiejszego inwestor zbiornika nie może porozumieć się z Agencją Nieruchomości Rolnych w kwestii zaoferowania rolnikom wymiany gruntów położonych najbliżej zbiornika, oraz kwestia, jaka jest rekomendacja rządu dla tej inwestycji jako inwestycji priorytetowej do realizacji w ramach Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" na lata 2007-2013.

Z wyrazami szacunku

Mirosław Adamczak
Bogdan Lisiecki

Warszawa, dnia 24.07.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo nr BPS/DSK- 0430-0402/07 z dnia 2 lipca br. przekazujące oświadczenie Senatorów Mirosława Adamczaka i Bogdana Lisieckiego w sprawie realizacji inwestycji "Budowa zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na rzece Prośnie" uprzejmie informuję, że zostałem upoważniony przez Prezesa Rady Ministrów do udzielenia odpowiedzi.

Budowa zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na Prośnie jest inwestycją Samorządu Województwa Wielkopolskiego.

Doceniając znaczenie budowy przedmiotowego zbiornika Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej przeznaczył kwotę 302 tys. zł na aktualizację niezbędnej dokumentacji potrzebnej do złożenia wniosku o dofinansowanie inwestycji ze środków Funduszu Spójności. Środki na ten cel pochodzą z tzw. pomocy technicznej - Memorandum Finansowe 2002/PL/16/P/PA/013.

W latach 2008-2010, po uzyskaniu kolejnych środków z pomocy technicznej, przewiduje się opracowanie dokumentacji projektowo - wykonawczej umożliwiającej realizację całego przedsięwzięcia.

W wyniku starań wszystkich zainteresowanych stron "Budowa zbiornika wodnego Wielowieś Klasztorna na rzece Prośnie" znalazła się na indykatywnej liście projektów kluczowych w Programie Operacyjnym Infrastruktura i Środowisko jako zadanie rezerwowe. Po uzyskaniu jego akceptacji przez Komisję Europejską przewiduje się realizację budowy w latach 2010-2013. Wartość zadania, którą szacuje się na kwotę 87,5 mln euro zostałaby wówczas sfinansowana w 85 % z Funduszu Spójności i 15 % ze środków polskich.

Równocześnie, odpowiadając na pytanie Panów Senatorów, informuję, iż cała rezerwa celowa budżetu państwa przeznaczona na realizację wszystkich zadań zbilansowanych w "Programie dla Odry - 2006" w roku 2007 wynosi 87 315 tys. zł w związku z czym przeznaczenie 45 mln zł tylko na jedno z tych zadań nie jest możliwe.

Z up. Ministra

Sekretarz Stanu

Krzysztof Zaręba

Szanowny Panie Przewodniczący! Szanowny Panie Ministrze!

W związku z interwencją złożoną na moje ręce pragnąłbym odnieść się do kwestii wulgaryzmów pojawiających się w polskiej prasie. Ich nadużywanie przez autorów tekstów przybiera skalę co najmniej niepokojącą. Pewien pan przekazał mi list, w którym prosi o zajęcie się tą sprawą. Wcześniej formalnie, choć bezskutecznie, prosił o interwencję Prokuraturę Rejonową w Słupsku oraz Sąd Rejonowy w Warszawie.

Gwoli przykładu pragnąłbym przytoczyć tu artykuł "Za chlebem, za tlenem" autorstwa człowieka kryjącego się pod pseudonimem Smecz. Zamieszczony on został w "Rzeczpospolitej", w dodatku "Plus-Minus", 22 lipca 2006 r. Autor bardzo krytycznie ocenia polską rzeczywistość, a także współczesne mu realia Unii Europejskiej. Choć oczywiście nie można odmawiać autorowi tekstu możliwości korzystania z dobrodziejstw prawa do wolności słowa, to jednak pojawiające się w artykule sformułowania dotyczące polityków francuskich i polskich daleko wykraczają poza granice dobrego smaku i w moim mniemaniu łamią postanowienia ustawy o języku polskim (DzU 1999 nr 90 poz. 999). Art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy stanowi, co następuje: "ochrona języka polskiego polega w szczególności na: (...) przeciwdziałaniu jego wulgaryzacji". Ust. 2 tego samego artykułu stanowi, że "do ochrony języka polskiego są obowiązane wszystkie organy władzy publicznej oraz instytucje i organizacje uczestniczące w życiu publicznym".

Chciałbym jednocześnie zaznaczyć, że choć wspomniany artykuł pochodzi sprzed niemal roku, tego typu praktyki są w prasie codziennością. Wydaje mi się oczywiste, że redakcje poszczególnych tytułów są w rozumieniu cytowanej ustawy podmiotami aktywnie uczestniczącymi w życiu publicznym, w związku z tym zobowiązane są do chronienia języka polskiego przed wulgaryzacją. Przy całym szacunku i poparciu dla instytucji wolności słowa, wydaje mi się, że tytuły prasowe cieszące się w Polsce dużą estymą i pełniące role instytucji opiniotwórczych powinny unikać epatowania językiem wyjętym wprost z najciemniejszych zaułków.

Wobec tego pragnąłbym poznać stanowisko Państwa w tej sprawie. Pragnąłbym także zapytać, czy planowane są jakieś działania mające na celu zahamowanie tego typu tendencji? Czy istnieją jakiekolwiek instrumenty prawne bądź perswazyjne pozwalające na zmianę obecnego stanu rzeczy? Będę wdzięczny za wyczerpującą odpowiedź w tej kwestii.

Z poważaniem

Janusz Gałkowski
senator RP

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na Oświadczenie złożone przez senatora Janusza Gałkowskiego na 35. posiedzeniu Senatu w dniu 21 czerwca 2007 r. dotyczące wulgaryzacji języka w polskiej prasie pragnę zapewnić, że Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach posiadanych kompetencji podejmuje szereg działań na rzecz ochrony języka polskiego, promocji oraz upowszechniania wiedzy na temat jego miejsca w kulturze.

Opisane przez Pana Senatora zjawisko wulgaryzacji języka prasowego jest niepokojące przede wszystkim ze względu na fakt silnego oddziaływania mediów na językową świadomość społeczną. W ten sposób dochodzi nie tylko do brutalizacji języka używanego przez ogół obywateli ale co równie istotne do zniekształcania i nadmiernego upraszczania obrazu rzeczywistości.

Zgodnie z ustawą prawo prasowe, art. 12, punkt 3 oraz art. 20, punkt 4 dziennikarz oraz redaktor naczelny zobowiązani są do dbania o poprawność języka i unikania używania wulgaryzmów. Kondycja języka prasowego w największym stopniu zależy zatem od samych dziennikarzy. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach posiadanych kompetencji i uprawnień nie może oddziaływać na kształt wypowiedzi prasowych ani postępowanie dziennikarzy. Zarówno przestrzeganie obowiązujących przepisów prawnych jak i kierowanie się zasadami etyki dziennikarskiej leży wyłącznie po stronie redakcji.

Pragnę wyrazić jednak pogląd, że na kształt artykułów prasowych mają także wpływ - poprzez swoje oczekiwania i wymagania - sami odbiorcy. Dlatego też niezwykle ważne jest podejmowanie działań na rzecz zwiększenia świadomości językowej czytelników. Chcę zaznaczyć, że resort kultury w ramach programów operacyjnych wspiera finansowo zadania, które przyczyniają się właśnie do jej podniesienia, zwłaszcza wśród młodego pokolenia. W ramach systemu finansowego, realizując zapisy ustawy o języku polskim, wspomagamy także proces ochrony gwar i języków regionalnych oraz promocję języka polskiego w kraju i za granicą. Mamy głębokie przekonanie, że pomoc przy organizacji przedsięwzięć o charakterze badawczo-naukowym oraz popularnonaukowym w znacznym stopniu przyczynia się do zahamowania niepokojących tendencji we współczesnej polszczyźnie, w tym także wulgaryzacji języka. Wyjątkowy pod tym względem był rok 2006, który Uchwałą Senatu Rzeczypospolitej Polskiej został ogłoszony Rokiem Języka Polskiego. Do największych osiągnięć zaliczyć można współfinansowanie:

• opracowania i wydania broszury upowszechniającej podstawowe wiadomości o języku polskim w państwach UE,

• Festiwalu Języka Polskiego,

• prac zmierzających do powstania interaktywnego atlasu gwar Polski

W roku bieżącym dofinansowanie uzyskały ważne z punktu widzenia zachowania gwar i języka kaszubskiego: Konferencja pn. "Historia i współczesność literatury kaszubskiej oraz jej znaczenie dla edukacji, kultury i tożsamości Kaszubów" jak również Ogólnopolski Konkurs Literacki im. Jana Pocka.

Pozwolę sobie wyrazić przekonanie, że organizacja oraz pomoc podmiotom zajmującym się kulturą języka jest najlepszą drogą do zmiany świadomości językowej Polaków, a tym samym zmniejszenia brutalizacji wypowiedzi.

Serdecznie dziękuję za zainteresowanie dla spraw kultury oraz życzę powodzenia w realizacji zamierzeń.

Z poważaniem

Kazimierz M. Ujazdowski

1 stycznia 2007 r. weszła w życie nowelizacja ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn. Zgodnie z art. 4a ust. 1 zwalnia się od podatku nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, rodzeństwa, ojczyma i macochę, na zasadach określonych w kolejnych zapisach tejże ustawy.

Chciałbym zwrócić uwagę na potrzebę wprowadzenia podobnych przepisów wobec rodzin zastępczych, które mają zapewnić dziecku takie same warunki rozwoju jak dziecku rodzonemu. W wypadku obecnie obowiązującej ustawy niestety tak nie jest, gdyż na przykład przekazanie domu lub mieszkania pełnoletniemu wychowankowi związane jest z potrzebą uiszczenia 12% podatku od darowizny w urzędzie skarbowym. W tej sytuacji, jeśli dom jednorodzinny ma wartość trzystu tysięcy złotych, rodzina zastępcza bądź jej wychowanek zmuszeni zostają do zapłacenia ponad 30 tysięcy zł podatku.

Na dzień dzisiejszy dziecko z rodziny zastępczej traktowane jest jak obca osoba. Uważam, iż należałoby rozważyć możliwość kolejnej nowelizacji ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn tak, aby zlikwidować jeden z problemów polskiego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną.

Państwo powinno dołożyć wszelkich starań, aby wychowywanie dzieci poza rodziną naturalną było traktowane identycznie jak w naturalnej podstawowej komórce społecznej, i dzięki temu przynosiło lepsze efekty całego procesu rozwojowo-wychowawczego dziecka.

Z wyrazami szacunku

Antoni Motyczka
senator RP

Warszawa, dnia 25 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 2 lipca 2007 r. znak BPS/DSK-043-407/07, przy którym przekazano oświadczenie Pana Antoniego Motyczki, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, złożone podczas 35. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 21 czerwca 2007 r., w sprawie nowelizacji ustawy o podatku od spadków i darowizn, uprzejmie informuję.

Zmiany w ustawie z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2004 Nr 142, poz. 1514 z późn. zm.), wprowadzone ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 222, poz. 1629) weszły w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Miały przede wszystkim na celu zapewnienie ochrony interesów majątkowych członków najbliższej rodziny przez wprowadzenie zwolnienia od podatku nieodpłatnego nabycia rzeczy lub praw majątkowych przez małżonka, rodzeństwo i krewnych w linii prostej (zstępnych i wstępnych).

Odnosząc się do przedstawionej w oświadczeniu kwestii, dotyczącej nowelizacji ww. ustawy w zakresie zwolnienia od podatku od spadków i darowizn nabycia majątku przez dzieci wychowywane w rodzinach zastępczych, celem stworzenia im takich samych warunków rozwoju jak dzieciom wychowywanych w rodzinach naturalnych, podzielam zdanie Pana Senatora w kwestii konieczności tworzenia tym dzieciom jak najlepszych warunków dla procesu ich rozwoju wychowawczego. Należy jednak pamiętać, że w polskim systemie opieki nad dzieckiem i rodziną, instytucja rodziny zastępczej pełni inną funkcję, niż rodzina naturalna. Obowiązujące przepisy prawa, uwzględniające zasadę ochrony interesu (dobra) dziecka, nakładają na te instytucje inne prawa i obowiązki. W konsekwencji, różnie są także uregulowane kwestie podatkowe, w tym także w zakresie nieodpłatnego przekazywania majątku.

Przepisy dotyczące rodzin zastępczych nakładają na powiatowe centra pomocy rodzinie obowiązek dbania o podtrzymywanie więzów emocjonalnych łączących dziecko z rodzicami biologicznymi i innymi osobami bliskimi dziecku, a także monitorowania sytuacji jego rodziny naturalnej, celem ewentualnej możliwości powrotu dziecka do rodziny naturalnej. Należy zatem stwierdzić, że wynikająca z przepisów prawa funkcja rodziny zastępczej ma charakter zawodowy i niejednokrotnie okresowy.

Ponadto, należy podnieść wynikającą z art. 128 ustawy - Kodeks rodzinny i opiekuńczy kwestię obowiązku alimentacyjnego obciążającego krewnych w linii prostej, a także rodzeństwo, małżonka oraz przysposobionych i przysposabiających. Do obowiązku świadczeń alimentacyjnych nie są natomiast zobowiązani ani rodzice zastępczy, ani też wychowankowie rodzin zastępczych oraz ich dzieci. W świetle przepisów art. 112¹ K.r.o., jeżeli sąd opiekuńczy nie postanowi inaczej, obowiązek i prawo wykonywania bieżącej pieczy nad osobą małoletniego umieszczonego w rodzinie zastępczej, jego wychowania oraz reprezentowania w dochodzeniu świadczeń przeznaczonych na zaspokojenie potrzeb jego utrzymania, należą do rodziny zastępczej. Inne obowiązki i prawa wynikające z władzy rodzicielskiej należą natomiast do rodziców naturalnych małoletniego.

Odnosząc się do zakresu zwolnienia od podatku, określonego w art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, należy stwierdzić, iż jego celem jest ochrona interesów majątkowych osób z kręgu najbliższej rodziny i nieopodatkowywanie majątku budowanego i przekazywanego z pokolenia na pokolenie. Zamysł taki nie może być spełniony w przypadku rodzin zastępczych, które jak wspomniano wyżej, mają charakter przejściowy. Osoby wychowujące się w rodzinach zastępczych zachowują natomiast prawo do nieopodatkowywanego nabycia majątku po swoich krewnych.

Nawiązując do podnoszonej w oświadczeniu kwestii konieczności zapłaty podatku przez osoby wychowujące się w rodzinie zastępczej od nieodpłatnego nabycia własności lokalu lub budynku mieszkalnego, pragnę stwierdzić, że osoby te mogą skorzystać z ulgi mieszkaniowej, o której mowa w art. 16 ustawy o podatku od spadków i darowizn, jeżeli nabycie to nastąpi od rodziców zastępczych w drodze dziedziczenia, zapisu, dalszego zapisu lub polecenia testamentowego, pod pewnymi warunkami określonymi w ustawie, m. in. jeżeli osoby te sprawowały opiekę nad wymagającym takiej opieki spadkodawcą, na podstawie pisemnej umowy z podpisem notarialnie poświadczonym, przez co najmniej dwa lata od dnia poświadczenia podpisów przez notariusza na umowie.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, że w omawianej kwestii należy także mieć na względzie przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w zakresie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych. Na podstawie przepisów tej ustawy, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, podatnik może zwrócić się do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o udzielenie ulg podatkowych, w tym m. in. o odroczenie terminu płatności podatku lub rozłożenie podatku na raty albo umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowych wraz z odsetkami.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Dominik

Szanowna Pani Minister!

Ustawa z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (jednolity tekst: DzU z 2001 r. nr 13, poz. 123 ze zmianami) w §7b upoważnia organy władzy publicznej - rządowej i samorządowej - do przyznawania stypendiów osobom realizującym określone przedsięwzięcia w zakresie twórczości artystycznej, opieki nad zabytkami lub upowszechniania kultury. Proszę o wyjaśnienie, czy stypendia te mogą być włączone w katalog przedmiotowych zwolnień od podatku dochodowego od osób fizycznych, określony w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zwolnieniem takim objęte są na przykład stypendia naukowe, o których mowa w ust. 1 pkt 39 tegoż artykułu.

Z wyrazami szacunku

Krystyna Bochenek

Warszawa, dnia 25 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 19 lipca 2007 r. oświadczeniem złożonym przez Senator Panią Krystynę Bochenek podczas 36. posiedzenia Senatu RP w dniu 11 lipca 2007 r. w sprawie włączenia do katalogu zwolnień przedmiotowych stypendiów, o których mowa w art. 7b ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz.U. z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z późn. zm.), uprzejmie informuję.

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zatem powszechność opodatkowania. Natomiast wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe stanowią wyjątek od tej reguły. Jednocześnie należy zauważyć, iż zgodnie z wolą ustawodawcy nie wszystkie stypendia korzystają ze zwolnienia od opodatkowania. Wolne od podatku są wyłącznie stypendia, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a, pkt 39, 40 i 40b ustawy, tj.:

• stypendia uzyskane przez osoby mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przebywające czasowo za granicą i uzyskujących dochody z tytułu stypendiów - w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium (art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a ustawy),
• stypendia otrzymywane na podstawie przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stypendia doktoranckie otrzymywane na podstawie przepisów - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz inne stypendia naukowe i za wyniki w nauce, których zasady przyznawania zostały zatwierdzone przez ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego po zasięgnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego albo przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania (art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy),
• świadczenia pomocy materialnej dla uczniów, studentów, uczestników studiów doktoranckich i osób uczestniczących w innych formach kształcenia, pochodzące z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz ze środków własnych szkół i uczelni - przyznane na podstawie przepisów o systemie oświaty, Prawo o szkolnictwie wyższym, a także przepisów o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (art. 21 ust. 1 pkt 40 ustawy),
• stypendia dla uczniów i studentów, których wysokość i zasady udzielania zostały określone w uchwale organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, oraz stypendia dla uczniów i studentów przyznane przez organizacje, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, na podstawie regulaminów zatwierdzonych przez organy statutowe udostępnianych do publicznej wiadomości za pomocą internetu, środków masowego przekazu lub wykładanych (wywieszanych) dla zainteresowanych w pomieszczeniach ogólnie dostępnych - do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 380 zł (art. 21 ust. 1 pkt 40b w związku z art. 21 ust. 10 ustawy).

W zakresie ww. zwolnień podatkowych nie mieszczą się natomiast stypendia, jakie minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, inni ministrowie i kierownicy urzędów centralnych w odniesieniu do podległych im ośrodków i instytucji kultury, a także jednostki samorządu terytorialnego, mogą przyznawać - stosownie do postanowień art. 7b ust. 1 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej - osobom zajmującym się twórczością artystyczną, upowszechnianiem kultury oraz opieką nad zabytkami. Celem tych stypendiów jest przyznanie środków finansowych osobom realizującym określone przedsięwzięcie w zakresie twórczości artystycznej, opieki nad zabytkami lub upowszechniania kultury.

W tej sytuacji, na osobach, które otrzymały tego rodzaju stypendia ciąży obowiązek podatkowy. Jak już podkreślono, wszelkie przepisy dotyczące preferencyjnych rozwiązań w podatku dochodowym od osób fizycznych (w tym ulg i zwolnień przedmiotowych) muszą być interpretowane ściśle. Zatem zwolnienie z opodatkowania otrzymanych stypendiów przysługuje, o ile spełnione są warunki określone przez ustawodawcę. W przeciwnym razie otrzymane kwoty podlegają opodatkowaniu.

Należy bowiem pamiętać, iż obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie nakłada na każdego ustawa zasadnicza (art. 84 Konstytucji RP).

W konsekwencji, stypendia podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej należy wykazać w zeznaniu podatkowym wraz z innymi dochodami uzyskanymi w danym roku podatkowym (podlegającymi opodatkowaniu na ogólnych zasadach przy zastosowaniu skali podatkowej), w celu obliczenia kwoty należnego podatku od łącznych dochodów.

Jeżeli ze złożonego zeznania podatkowego wynika kwota do zapłaty, czyli podatek należny obliczony w zeznaniu jest wyższy niż suma należnych za dany rok zaliczek (w tym zaliczek pobranych przez płatników), różnicę tę podatnik jest obowiązany zapłacić w terminie określonym dla złożenia zeznania za dany rok podatkowy. Podatek niezapłacony terminie staje się zaległością podatkową (art. 51 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).

Należy jednak pamiętać, iż w przypadku, gdy zła sytuacja materialna podatnika powoduje, iż nie jest on w stanie wypełnić swoich zobowiązań podatkowych, może on zwrócić się do organu podatkowego z wnioskiem o ulgę w spłacie zobowiązania podatkowego, stosownie do postanowień art. 67a Ordynacji podatkowej. Przepis ten przewiduje możliwość udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych poprzez m.in.:

1) odroczenie terminu płatności podatku lub rozłożenie zapłaty podatku na raty,

2) odroczenie lub rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę,

3) umorzenie w całości lub w części zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej

Jednocześnie podkreślenia wymaga, iż decyzje w sprawie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych, o których mowa w ww. przepisie, podejmowane są wyłącznie na wniosek podatnika i mają charakter uznaniowy. Organem właściwym do podejmowania decyzji w sprawie ulg w spłacie zobowiązań podatkowych z tytułu podatków stanowiących dochód budżetu państwa, jest stosownie do § 15 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz.U. Nr 165, poz. 1371, z późn. zm.), właściwy naczelnik urzędu skarbowego, który na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenia, czy w konkretnej sprawie wystąpiły przesłanki ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego i podejmuje w tym zakresie stosowną decyzję.

Mając powyższe na uwadze uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej w resorcie finansów nie są prowadzone działania mające na celu włączenie do katalogu zwolnień przedmiotowych stypendiów przyznawanych stosownie do postanowień ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej. Zmiany w tym zakresie będą się bowiem wiązać ze zmniejszeniem dochodów budżetu państwa a w konsekwencji z koniecznością znalezienia innego źródła finansowania bieżących wydatków budżetu państwa, w przypadku pozostawienia ich na niezmienionym poziomie.

O ile jednak wolą ustawodawcy byłoby aby przedmiotowe stypendia korzystały ze zwolnienia od podatku, analogicznie jak stypendia naukowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy, niezbędnym jest zmiana przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Co istotne, inicjatywa ustawodawcza przysługuje nie tylko Radzie Ministrów, ale w szczególności posłom, Senatowi i Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Jacek Dominik

Szanowna Pani Minister!

Interweniowałem swego czasu w sprawie odwołania ze stanowiska dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach, wybitego znawcy cen transferowych, Józefa Wyciśloka (zobacz: trzynaste posiedzenie Senatu z dnia 5 maja 2006 r.). Otrzymałem wówczas odpowiedź od generalnego inspektora kontroli skarbowej Pawła Banasia, że liczne zmiany w tym urzędzie są spowodowane nieprawidłowościami w zarządzaniu urzędem, a głównie niskimi wynikami pracy. Przyjąłem to wytłumaczenie w dobrej wierze. Obecnie jednak otrzymałem od pracowników Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach liczne sygnały, że wprowadzone zmiany organizacyjne znacznie pogorszyły wyniki. Co więcej, dochodzi do szeregu nieprawidłowości w zarządzaniu urzędem oraz naruszenia praw pracowniczych.

W styczniu bieżącego roku dokonano rocznej oceny pracy pracowników urzędu za 2006 r. bez przedstawienia pracownikom jakichkolwiek podstaw i zasad tej oceny. Według pracowników urzędu, przy dokonywaniu oceny pracy nie uwzględniono merytorycznej złożoności i czasochłonności prowadzonych lub zakończonych postępowań kontrolnych, jak również faktycznej liczby pracowników prowadzących poszczególne postępowania kontrolne. W wyniku tej oceny pracy wielu inspektorów miało otrzymywać za 2006 r. oceny negatywne. Na tej podstawie dokonano również korekty, zmniejszenia lub zwiększenia dodatków skarbowych na 2007 r.

Pracownicy urzędu nie zostali również poinformowani do tej pory o zasadach oceny pracy za 2007 r. Z informacji przekazanych przez dyrekcję urzędu wynika, że zasady te zostaną ewentualnie przedstawione na koniec roku. Ocena pracy pracowników za 2007 r. będzie więc przybiegła analogicznie jak ocena za rok 2006. Tymczasem prawidłowe i jasne zasady oceny są niezbędnym elementem pracy pracowników kontroli skarbowej. Należy w tym miejscu nadmienić, że specyfika urzędów kontroli skarbowej wymaga prowadzenia różnego rodzaju postępowań kontrolnych. Pracownicy nie mają wpływu na wybór postępowań, które prowadzą w danym roku. Mogą tylko lepiej lub gorzej wykonywać swoją pracę.

Całkowicie niezrozumiałe były również zasady nagradzania i premiowania pracowników z dodatkowych funduszy za poszczególne kwartały 2006 r. oraz I kwartał 2007 r. Po każdym zakończonym kwartale premie były przyznawane według zupełnie innego klucza, bez wcześniejszego poinformowania przez dyrekcję, za co ewentualnie pracownicy będą mogli premię czy nagrodę otrzymać. Do tej pory nie wiadomo, czy premiowana była ilość czy jakość pracy, czy ważna była wielkość przypisów, czy wielkość dokonanej wpłaty, czy wreszcie premiowanie dotyczyło tylko liczby mandatów za wykroczenia skarbowe. Po każdym kwartale priorytetem przy wypłacaniu premii i nagród był zupełnie inny rodzaj wykonanych przez pracowników czynności. Przykładowo za I kwartał 2007 r. premie otrzymali pracownicy zatrudnieni w urzędzie od marca 2007 r. - z tytułu wręczonych mandatów za wykroczenia skarbowe, a nie otrzymali pracownicy, którzy zakończyli postępowania kontrolne, uzyskując przypisy i wpłatę. Nie uwzględniano również czasu pracy wynikającego z kart kontroli oraz rozliczenia czasu pracy sporządzanego co miesiąc przez pracowników urzędu. Zdarzały się przypadki, że przy premii nie uwzględniano wszystkich pracowników prowadzących postępowanie kontrolne.

Należy w tym miejscu nadmienić, że począwszy od 2004 r. roczne wynagrodzenia pracowników urzędu, szczególnie pracowników niższego szczebla, systematycznie maleją, co widać w składanych do urzędów skarbowych deklaracjach PIT. Jest to trend odwrotnie proporcjonalny do wzrostu gospodarczego oraz wzrostu płac w innych sektorach gospodarki. Obecnie występuje problem z naborem nowych pracowników do pracy w urzędzie, ponieważ proponowane wynagrodzenie nie odzwierciedla wymagań merytorycznych stawianych na początku nowym pracownikom.

Przy niewygórowanych wynagrodzeniach większej części pracowników urzędu dodatkowe pieniądze w postaci nagrody czy premii są ważnym elementem wynagrodzenia i mogą stanowić zdecydowany czynnik motywujący do lepszej pracy. Zasady premiowania opisane powyżej, a raczej brak zasad, powodują u pracowników urzędu frustrację, działają destrukcyjnie oraz wprowadzają poczucie, że nagradzane i premiowane jest zarówno dobre, jak i złe wykonywanie pracy.

W ciągu ostatnich dwunastu miesięcy znacznie wydłużył się czas doręczania podatnikom decyzji i wyników kontroli. Na poziomie dyrekcji urzędu przygotowane wcześniej decyzje i wyniki kontroli - głównie powyżej 500 tysięcy zł - przetrzymywane są przez okres od jednego miesiąca do pięciu miesięcy, co dezorganizuje pracę i często powoduje zmianę statusu prawnego i majątkowego podatnika. Takie wydłużenie terminu doręczania podatnikom decyzji przesuwa również w czasie wyniki realizowane przez poszczególne komórki urzędu oraz cały urząd.

Kolejnym problemem jest sposób rozliczania kosztów przejazdów służbowych samochodami prywatnymi pracowników. Stawka za przejechany kilometr wynosi 0,30 zł, niezależnie od rodzaju samochodu. Jest to oczywiście stawka, która - z punktu widzenia pracowników - nie pokrywa w całości kosztów zużytego na przejazd paliwa. Jednak UKS w Katowicach poszedł o krok dalej w rozliczaniu przejazdów. Wypłacana jest pracownikom wartość wynikająca z przeliczenia dwóch kwot - albo wartość przejechanych samochodem kilometrów albo wartość przejazdu komunikacją publiczną. W zależności od tego, która jest niższa w rozliczeniu, tę kwotę pracownik może otrzymać.

Wprowadzone w kwietniu 2006 r. zmiany organizacyjne miały zapewne pozytywnie wpłynąć na pracę urzędu i zlikwidować tak zwany stary układ. Z opisanych nieprawidłowości wynika, że wprowadzone zmiany nie tylko nie przyniosły pożądanych efektów, ale - jak do tej pory - odniosły wręcz odwrotny skutek, z naruszeniem praw pracowników urzędu włącznie. Tylko w I kwartale bieżącego roku kilkunastu pracowników złożyło wypowiedzenia umowy o pracę ze względu na pogorszenie się warunków pracy i płacy w urzędzie. Z punktu widzenia pracowników pogorszyły się nie tylko stosunki między pracownikami a dyrekcją urzędu, ale również wyniki pracy urzędu, a w miejsce starego układu utworzył się nowy. Ze względu na specyfikę pracy wykonywanej w urzędach kontroli skarbowej, rotacja pracowników powinna być jak najmniejsza. W wyniku nadmiernej rotacji pracowników do środowiska gospodarczego przedostaje się zbyt duża ilość informacji na temat systemu pracy kontroli skarbowej, co może niekorzystnie wpływać na pracę i wyniki pracy urzędów.

Pani Minister, w trosce o prawa pracowników oraz o przyszłość Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach pracownicy zwrócili się do mnie z prośbą o zweryfikowanie wyżej wymienionych informacji i stosowną interwencję w tych sprawach. Wiem, że pismo podobnej treści otrzymali również minister Paweł Banaś, a także Federacja Związków Zawodowych Pracowników Skarbowych. Mam wrażenie, że przedstawione tu problemy dotyczą większości UKS, urzędów skarbowych i izb skarbowych w Polsce. Forum na stronie internetowej skarbowców aż huczy od różnych niewybrednych uwag na temat konsekwencji wprowadzonych zmian. Mało kto jednak decyduje się na wypunktowanie nieprawidłowości na piśmie i skierowanie tego na stronę odpowiednich władz. Dla przykładu podam jeden z komentarzy w sprawie mobbingu w małopolskiej skarbowości, zamieszczony na stronie internetowej Federacji Związków Zawodowych Pracowników Skarbowych: "sytuacja w małopolskiej skarbowości".

Władze związków zawodowych za poprzedniego dyrektora izby krakowskiej stwierdziły naruszanie praw pracowniczych i wiele negatywnych zjawisk z zakresu praw pracowniczych w jednostkach mu podległych, czyli również urzędach skarbowych. Obecnie jest on naczelnikiem w jednym z urzędów. Ponieważ te negatywne zjawiska zachodziły po wymianie prawie wszystkich naczelników, sądzę, że istnieje pilna potrzeba przeanalizowania, kto i z jakich powodów został powołany na funkcję naczelnika oraz zastępcy. Wydaje mi się, że rzetelna analiza może przynieść szokujące wyniki. Standardem okaże się, że chodzi o koleżeństwo lub osobistą znajomość oraz gwarancję całkowitej uległości. Przesłanki merytoryczne, wykształcenie, dorobek zawodowy i przygotowanie praktyczne nie są brane pod uwagę.

Uprzejmie proszę Panią Minister o zainteresowanie się niniejszymi sprawami.

Czesław Ryszka

Warszawa, 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Podane przez Pana Senatora przykłady nieprawidłowości w zarządzaniu UKS w Katowicach nie zostały potwierdzone w toku postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego przez Departament Kontroli Resortowej Ministerstwa Finansów w związku z oświadczeniem Pana Senatora Czesława Ryszki. Przeanalizowane zostały działania kierownictwa urzędu w zakresie okresowych ocen pracowników, prowadzenia polityki płacowej, przyznawania nagród oraz rozliczania podróży służbowych. Były one zgodne z obowiązującymi przepisami, a dotychczasowa rotacja pracowników (po uwzględnieniu przejść na emerytury i renty) nie zagraża stabilności urzędu w wykonywaniu ustawowych zadań.

Stwierdzono jednostkowe przypadki niedotrzymywania 30-dniowego terminu (od zakończenia kontroli skarbowej do doręczenia decyzji kontrolowanemu) powstałe z przyczyn niezależnych od organu kontroli skarbowej np. zmiana adresu do doręczeń po zakończeniu kontroli.

Podczas spotkania 4 lipca br. z dyrektorami departamentów Ministerstwa Finansów: Kontroli Skarbowej i Kontroli Resortowej, przedstawiciele zakładowych organizacji związkowych w UKS w Katowicach stwierdzili, że nie dostrzegają problemów opisanych w oświadczeniu Pana Senatora Czesława Ryszki.

Odnośnie uwag Pana Senatora dotyczących obsady stanowisk kierowniczych w urzędach skarbowych woj. małopolskiego zapewniam, że prawidłowe funkcjonowanie administracji podatkowej, a zwłaszcza zapewnienie właściwej obsługi podatników przez terenowe jednostki tej administracji jest jednym z priorytetów dla Ministra Finansów. Nadrzędnym celem dokonywanych zmian kadrowych na stanowiskach kierowniczych, takich jak naczelnik urzędu skarbowego, jest zapewnienie właściwego nadzoru nad prawidłowością i terminowością wykonywanych zadań, w tym w szczególności w zakresie realizacji dochodów budżetu państwa.

W przypadku otrzymania informacji o konkretnych nieprawidłowościach w zarządzaniu ww. jednostkami administracji skarbowej, wszczynane są działania kontroli resortowej, a jej wyniki brane są pod uwagę w podejmowanych przez Ministra Finansów decyzjach kadrowych.

Z poważaniem

Paweł Banaś

Klinika Chirurgii Ogólnej i Naczyń funkcjonuje w strukturze Samodzielnego Szpitala Klinicznego nr 7 Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach Górnośląskiego Centrum Medycznego. Klinika wykonuje dwa tysiące trzysta operacji rocznie, dysponuje osiemdziesięcioma łóżkami oraz własnym dziewięciołóżkowym Oddziałem Intensywnego Nadzoru Pooperacyjnego z pełnym zabezpieczeniem: respiratory, miejsca monitorowane, specjalnie wyszkolony personel.

Przez okres ostatnich piętnastu lat dwa tygodnie w miesiącu pełniła ona ostre dyżury naczyniowe dla mieszkańców województwa śląskiego. W sytuacjach nagłego zagrożenia życia i zdrowia zapewniała kompleksową diagnostykę i zabiegi interwencyjne. Z roku na rok następuje wzrost liczby hospitalizacji wynikających z przyjęć pacjentów w trybie nagłym, a poziom finansowania i limity świadczeń określone w umowach z Narodowym Funduszem Zdrowia są systematycznie obniżane. By zrealizować obowiązki wynikające z pełnienia dyżurów, klinika została zmuszona do ograniczenia liczby przyjęć w tak zwanym trybie planowym. Skutek mógł być tylko jeden - wydłużenie listy pacjentów oczekujących na hospitalizację i wykonanie zabiegów operacyjnych. Dzisiaj to ponad pięćset osób z czasem oczekiwania do kwietnia przyszłego roku. Niesie to poważne zagrożenia dla zdrowia i życia pacjentów oraz ogranicza znacząco dostępność do świadczeń medycznych z zakresu angiochirurgii. Ponadto część świadczeń wykonywanych w klinice wykracza poza limity określone w umowach. W 2006 r. przekroczono limit o 140 tysięcy punktów - 1,4 miliona zł. W trakcie czterech miesięcy 2007 r. to już ponad 70 tysięcy punktów - 0,7 miliona zł.

W związku z trudną sytuacją finansową od 1 lipca bieżącego roku zaprzestano pełnienia dyżurów naczyniowych w Klinice Chirurgii Ogólnej i Naczyń. W tej sytuacji konieczne jest zwiększenie kontraktu o około 300 tysięcy punktów - 3 miliony zł, co zapewni dostęp mieszkańców województwa śląskiego do wysokospecjalistycznych świadczeń angiologicznych i angiochirurgicznych w ramach dyżurów, zapewniając jednocześnie dostęp do zabiegów wykonywanych w trybie planowym.

Kierownictwo Kliniki Chirurgii Ogólnej i Naczyń wielokrotnie występowało do dyrekcji Śląskiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z prośbą o renegocjacje umów i zwiększenie ustalonych w nich limitów. Niestety, bezskutecznie. Mam nadzieję, że Pan Minister znajdzie sposób na rozwiązanie tego problemu dla dobra wszystkich mieszkańców województwa śląskiego.

Łączę wyrazy szacunku

Antoni Motyczka
senator RP

Warszawa, 2007-07-07

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do tej ustawy i zarządzenia Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczące postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.

Zgodnie z art. 97 ust.3 pkt 1 i 2 ww. ustawy do zakresu działania Narodowego Funduszu Zdrowia należy w szczególności określanie jakości i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, jak również przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.

Podstawowym zadaniem oddziału wojewódzkiego Funduszu jest, w ramach posiadanych środków finansowych, zabezpieczenie potrzeb zdrowotnych mieszkańców danego województwa. Tak, więc określony przychód Narodowego Funduszu Zdrowia stanowi o możliwościach finansowania świadczeń opieki zdrowotnej.

Prezes Funduszu, zgodnie z art.188 ww. ustawy, w oparciu o projekty planów finansowych oddziałów wojewódzkich Funduszu, sporządza zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów plan finansowy Funduszu. W planie finansowym Funduszu określa się, w rozbiciu na oddziały wojewódzkie Funduszu, wysokość środków finansowych przeznaczonych na realizacje poszczególnych rodzajów świadczeń opieki zdrowotnej. Wobec ściśle określonych środków finansowych, w każdej umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych jest zawarta kwota zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy, a suma wszystkich kwot zobowiązania płatnika świadczeń wobec realizatorów danego rodzaju świadczeń, nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu, w danym roku budżetowym.

Z wyjaśnień przekazanych przez Śląski Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, iż poziom zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych w zakresie chirurgii naczyniowej na terenie województwa śląskiego jest zapewniony na optymalnym poziomie w stosunku do posiadanych na ten cel środków finansowych.

W odniesieniu do kwestii dotyczących systematycznego obniżania poziomu finansowania świadczeń w zakresie chirurgii naczyniowej uprzejmie informuję, że zgodnie z informacjami przekazanymi przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ wynika, iż corocznie zwiększana jest wartość umowy z omawianym zakładem opieki zdrowotnej. Wartość umowy, zawartej przez Śląski Oddział Wojewódzki NFZ z Górnośląskim Centrum Medycznym Szpital Kliniczny nr 7 w Katowicach w zakresie chirurgii naczyniowej, zwiększono w 2005 r. o kwotę 569 440 zł, w 2006 r. o 312 290 zł, a w 2007 r. o 500 tys. zł.

Jednocześnie należy podkreślić, że świadczeniobiorca, zgodnie z art. 29 ww. ustawy, ma prawo wyboru świadczeniodawcy spośród świadczeniodawców posiadających umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokonanie wyboru świadczeniodawcy, u którego czas oczekiwania na określone świadczenie opieki zdrowotnej jest najkrótszy. Informacje o prowadzonych przez świadczeniodawców listach oczekujących i średnim czasie oczekiwania na udzielenie poszczególnych świadczeń opieki zdrowotnej są publikowane na stronie internetowej oddziału wojewódzkiego Funduszu właściwego ze względu na miejsce udzielenia świadczenia oraz aktualizowane co najmniej raz w miesiącu. Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany jest do udzielania świadczeniobiorcom, na ich żądanie, informacji na temat list oczekujących i średnim czasie oczekiwania, które to zadania realizuje w szczególności poprzez bezpłatną linię telefoniczną.

Przedstawiając powyższe uprzejmie informuję, że wszelkie aktualnie podejmowane działania przez Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia mają na celu stworzenie takiego systemu ochrony zdrowia, który zapewni pełną realizację zasady solidaryzmu społecznego oraz równego dostępu obywateli naszego państwa do świadczeń opieki zdrowotnej.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha