Wyrażam głębokie zaniepokojenie sytuacją Rafinerii Trzebinia SA będącej członkiem Grupy Kapitałowej PKN Orlen SA. Po zniesieniu przez ministra finansów ulg w podatku akcyzowym na biopaliwa popadła ona w spore kłopoty finansowe. Zachodzi realna obawa upadłości rafinerii. Przyczyna upadłości została już nagłośniona medialnie i w głównej mierze jest to wynik zmian prawnych dokonanych nagle i niespodziewanie.

Kłopoty Rafinerii Trzebinia wynikają z nieprecyzyjnych przepisów. Powołujący się na nie urząd celny domaga się, aby spółka zapłaciła ponad 100 milionów zł akcyzy za wyroby ropopochodne wyprodukowane od maja do września 2004 r. Rafineria odwołała się do sądu, sprawa czeka na rozpatrzenie.

Finanse firmy są w katastrofalnym stanie. Spółka z powodu nieoczekiwanej zmiany przepisów od stycznia nie produkuje biopaliw. Ich produkcja przynosiła same korzyści. W 2006 r. zysk wyniósł 12 milionów zł. Produkcję biopaliw rafineria ma zamiar wznowić, a wtedy będzie jedynym w kraju dostawcą biokomponentów. Będzie - jeżeli dostanie zgodę na prowadzenie od maja dalszej działalności.

Wstrzymanie produkcji biodiesla to dla spółki miesięczne straty w wysokości 3-4 milionów zł. Tymczasem tylko w ubiegłym roku spółka musiała odprowadzić 400 milionów zł podatku. Nadal niewyjaśniona zostaje kwestia, czy nie trzeba będzie zapłacić zaległego podatku od olejów technologicznych. Chodzi o 1 miliard zł.

Upadek rafinerii spowoduje łańcuch nieszczęść. Zwolnienia w spółce pociągną za sobą zerwanie przez firmę kontraktów z tłoczniami rzepaku - te będą musiały wypowiedzieć umowy rolnikom. Ostatnim poszkodowanym będzie budżet państwa.

Nie może być obojętne funkcjonowanie zakładu ze względu na zarówno społeczne, jak i ekonomiczne skutki jego ewentualnej upadłości. Pracę w konsekwencji może stracić około tysiąca osób i nastąpi zubożenie społeczeństwa.

W związku z tym zwracam się z prośbą o podjęcie przez władze państwowe działań ułatwiających dalsze funkcjonowanie rafinerii, nie tworzących przy tym znacznej grupy bezrobotnych i nie prowadzących do marnowania znacznych nakładów inwestycyjnych.

Z poważaniem
Jarosław Gowin

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do otrzymanego przy piśmie Sekretarza Stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 14.06.2007 r. znak: DSPA 4404-23(2)/07 oświadczenia złożonego przez Senatora Jarosława Gowina na 34 posiedzeniu Senatu w dniu 1 czerwca 2007 r., w sprawie zagrożenia postawienia w stan upadłości Rafinerii Trzebinia S.A., uprzejmie informuję co następuje.

Wydanie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2006 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 243, poz. 1766) wynikało ze stanowiska Komisji Europejskiej, w opinii której, określone w rozporządzeniu w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006 r.) kwoty zwolnień od akcyzy dla biopaliw zawierających biokomponenty powodowały, że ich produkcja była nadkompensowana. Zwolnienia te pozostawały zatem w sprzeczności z postanowieniami dyrektywy 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej.

Zjawisko nadkompensaty dotyczyło w szczególności biopaliw z zawartością biokomponentów powyżej 5 %, które zostały dopuszczone do obrotu w związku z wejściem w życie, w dniu 3 października 2006 r., rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 8 września 2006 r. w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw ciekłych.

Wydanie ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2006 r., ustalającego nowe kwoty zwolnień od akcyzy z tytułu dodawania biokomponentów do paliw silnikowych, spowodowało dostosowanie ich wysokości do art. 16 dyrektywy 2003/96/WE. W tej sprawie uprzejmie informuję, iż zgodnie z powołanym wyżej art. 16 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE, zwolnienie lub obniżka podatku nie może być większa niż kwota podatków należnych od ilości wyrobów obecnych w wyrobach, kwalifikujących się do tej obniżki. Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 3 ww. dyrektywy, zwolnienie lub obniżka podatku powinny być dostosowywane odpowiednio do zmian cen surowców w celu uniknięcia nadmiernej rekompensaty dodatkowych kosztów związanych z wytwarzaniem biopaliw.

Podkreślenia wymaga dodatkowo fakt, iż formalne uznanie przedmiotowego zwolnienia za pomoc publiczną mogłoby się wiązać z koniecznością zwrotu tego zwolnienia przez jego beneficjentów. Potwierdza to pismo Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 21 grudnia 2006 r., w którym zauważono, iż zwolnienie od akcyzy z § 12 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (w brzmieniu przed nowelizacją) stanowi pomoc publiczną udzielaną z naruszeniem art. 88 ust 3 Traktatu WE. W związku z powyższym nie było możliwe utrzymanie dotychczasowego poziomu stosowanych zwolnień z uwagi na zastrzeżenia Komisji Europejskiej i negatywne konsekwencje finansowe, które mogłyby wyniknąć z formalnego ich uznania za niedozwoloną pomoc publiczną.

Pismem z dnia 8 marca 2007 r. Komisja Europejska zaakceptowała notyfikację rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r.). W swoim stanowisku Komisja podkreśliła obowiązek przestrzegania zasad stosowania zwolnień lub obniżek podatku akcyzowego zgodnie z art. 16 dyrektywy 2003/96/WE.

Unia Europejska podjęła też działania legislacyjne mając na celu zwiększenie udziału biokomponentów w rynku paliw wykorzystywanych w transporcie. Wynikiem tych działań było przyjęcie dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. w sprawie promowania użycia w transporcie biopaliw lub innych paliw odnawialnych. W Polsce, pełną transpozycję dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r. zapewniły ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r., o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. Nr 169, poz.1199 z późn. zm.) oraz o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. Nr 169, poz.1200).

Obowiązująca od dnia 1 stycznia 2007 r. ww. ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych zawiera podstawę dla opracowania kompleksowego programu pomocowego dla sektora biopaliw. Stosownie do postanowień art. 37 tej ustawy, Stały Komitet Rady Ministrów przyjął w dniu 23 marca 2007 r. "Wieloletni program promocji biopaliw na lata 2008 - 2014", który w szczególności uwzględnia:

1) wieloletnie zwolnienia i obniżki stawek podatku akcyzowego dla biokomponentów, biopaliw lub innych paliw odnawialnych;

2) wsparcie finansowe, ze środków publicznych, w tym środków funduszy Unii Europejskiej w ramach Narodowej Strategii Spójności, na wsparcie finansowe inwestycji w zakresie wytwarzania biokomponentów, biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych;

3) wsparcie dla transportu publicznego działającego w aglomeracjach miejskich, w uzdrowiskach, na obszarach chroniących środowisko naturalne, wykorzystującego biopaliwa ciekłe lub inne paliwa odnawialne w ilości co najmniej dwukrotnie wyższej od celów określonych w Narodowym Celu Wskaźnikowym;

4) wsparcie badań związanych z opracowywaniem nowych rodzajów biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych, związanych z tym nowych rozwiązań konstrukcyjnych, jak też wdrożeń eksploatacyjnych;

5) wsparcie programów edukacyjnych promujących szerokie wykorzystanie biopaliw ciekłych lub innych paliw odnawialnych.

Prace nad ww. wieloletnim programem promocji biopaliw koordynowane są przez Ministra Gospodarki i należy oczekiwać, że program ten w najbliższym czasie zostanie rozpatrzony przez Radę Ministrów.

Należy również wskazać, że Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 11 maja 2007 r uchwalił ustawę o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw wprowadzającą do ustawy o podatku akcyzowym regulacje w zakresie obniżenia stawek akcyz; dla biokomponentów i biopaliw ciekłych na poziomie zgodnym z dyrektywą Rady 2003/96/WE Powyższa ustawa przewiduje również zmianę ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn. zm.), polegającą na odstąpieniu od objęcia opłatą paliwową biokomponentów stanowiących samoistne paliwa. Należy dodać, że zgodnie z art. 5 ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz o zmianie niektórych innych ustawy, obie ww. zmiany wprowadzające rozwiązania stanowiące pomoc publiczną zaczną obowiązywać od dnia ogłoszenia decyzji Komisji Europejskiej o zgodności tej pomocy publicznej ze wspólnym rynkiem.

Przekazując powyższe uprzejmie informuję, że drugim czynnikiem, który rzutuje na obecną sytuację Spółki jest niepewność co do wymiaru zaległych zobowiązań z tytułu podatku akcyzowego oraz podatku od towarów i usług. W Spółce prowadzona jest przez Urząd Kontroli Skarbowej w Krakowie kontrola w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku akcyzowego oraz podatku od towarów i usług za lata 2002-2003 i styczeń - kwiecień 2004 roku. W tej sprawie oczekuję, że w toku prowadzonej kontroli dojdzie do wyjaśnienia przyczyn oraz ustalenia winnych zaniedbań stanowiących obecnie zagrożenie dla prowadzenia przez Spółkę dalszej działalności oraz dochodzenia ewentualnej odpowiedzialności karnej osób, które dopuściły się zaniedbań.

Mając na uwadze zaistniałą sytuację, jak również to, że Rafineria Trzebinia S.A., działa w ramach Grupy Kapitałowej w skład której wchodzą spółki zależne ściśle współpracujące ze sobą, Zarząd Spółki przystąpił do realizacji planu działań stabilizacyjnych, mającego na celu utrzymanie płynności finansowej. Polski Koncern Naftowy ORLEN S.A. jako inwestor strategiczny Spółki aktywnie włączył się w proces poprawy sytuacji finansowej Rafinerii.

Realizowane były działania zwiększające zakres współpracy PKN ORLEN S.A. z Rafinerią Trzebinia S.A. Zawarte zostały umowy na dostawę estrów metylowych dla PKN ORLEN S.A. oraz na usługowe komponowanie biopaliw w tym estrów z wykorzystaniem mocy wytwórczych Rafinerii oraz zapewnienie Rafinerii strumienia środków pieniężnych na poprawę płynności. W ciągu ostatnich 12 miesięcy wartość umów handlowych podpisanych z Rafinerią Trzebinia S.A. oszacowano na 126 mln zł. Umowa usługowego komponowania oleju napędowego Ekodiesel Ultra z zawartością do 5 % estrów metylowych została zawarta na czas nieokreślony a w okresie następnych 5 lat wartość usług świadczonych przez Rafinerię Trzebinia S.A. dla PKN ORLEN S.A. na podstawie Umowy została oszacowana na około 2 miliardy złotych.

Mając na celu poprawę sytuacji Rafinerii Trzebinia S.A. Zarząd PKN ORLEN S.A. podjął decyzję o wyrażeniu zgody na włączenie Spółki do grupy zakupowej Regionalnych Operatorów Rynku i realizacji sprzedaży paliw Rafinerii Trzebinia S.A. za pośrednictwem jednej ze spółek paliwowych Koncernu. Włączenie Rafinerii Trzebinia S.A. do grupy zakupowej (dysponującą znacznie większą siłą nabywczą) pozwoliło na uzyskanie dodatkowej marży przez Rafinerię.

PKN ORLEN S.A. spowodował wypłatę maksymalnych dywidend z dwóch spółek (ORLEN Oil Sp. z o.o. oraz ORLEN Asfalt Sp. z o.o.) z Grupy Kapitałowej PKN ORLEN SA za lata 2005 i 2006. Dzięki temu działaniu Rafineria Trzebinia S.A. została zasilona kwotą kilkudziesięciu milionów złotych.

W związku z wypowiedzeniem umów kredytowych przez banki finansujące Rafinerię Trzebinia S.A. PKN ORLEN S.A. podjął decyzję o udzieleniu poręczenia za zobowiązania kredytowe Rafinerii w stosunku do banków w wysokości 85 mln zł. Cześć z tych zobowiązań zostało już spłaconych przez Rafinerię ze środków uzyskanych z dywidend z ORLEN Oil Sp. z o.o. oraz ORLEN Asfalt Sp. z o.o.

Koncern, chcąc poprawić płynność finansową Rafinerii Trzebinia SA, rozważa zakup od Rafinerii udziałów spółek ORLEN OIL Sp. z o.o. i ORLEN Asfalt Sp. z o.o. Bezwzględnymi warunkami, bez których transakcja zakupu udziałów nie dojdzie do skutku jest brak przeniesienia na PKN ORLEN S.A. ryzyk podatkowych w trybie ustawy Ordynacja podatkowa oraz jej akceptacja przez organy korporacyjne PKN ORLEN S.A.

Wymienione powyżej, podjęte przez PKN ORLEN S.A. działania, stwarzają szansę uniknięcia upadłości Rafinerii Trzebinia S.A.

W Koncernie trwają prace nad przygotowaniem i zatwierdzeniem strategii PKN ORLEN S.A. w zakresie biopaliw, która stanowić będzie podstawę dla dalszych prac związanych z przyszłością Rafinerii Trzebinia S.A.

W tym zakresie należy podkreślić, że posiadanie w Grupie Kapitałowej PKN ORLEN SA. wytwórcy biokomponentów ma duże znaczenie dla Koncernu, gdyż istniejące w Rafinerii Trzebinia S.A. instalacje, pojemności magazynowe i zdolność do komponowania ułatwiają spełnienie przez PKN ORLEN Narodowego Celu Wskaźnikowego, określającego osiągnięcie z końcem 2010 roku minimalnego udziału biokomponentów w wysokości co najmniej 5,75 % wprowadzonych do obrotu paliw transportowych.

Przekazując powyższe, potwierdzam zainteresowanie kontynuowaniem przez Spółkę działalności gospodarczej oraz dalszym jej rozwojem. Rząd będzie popierał realizację konstruktywnych programów restrukturyzacji Rafinerii Trzebinia S.A., w tym aktywny udział w ich realizacji głównego akcjonariusza, tj. PKN ORLEN S.A. do którego należy 77,152 % akcji Spółki.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Szanowny Panie Ministrze!

Działając na podstawie art. 16 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, zwracam się do Pana Ministra o informację i wyjaśnienie dotyczące obowiązku ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków, wynikłych wskutek uprawiania sportu przez członków kadry narodowej Polski należących do związków sportowych, których zawodnik jest reprezentantem - art. 52 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej - w zakresie ryzyka uprawianej dyscypliny sportowej, kwot sum ubezpieczeń następstw nieszczęśliwych wypadków oraz posiadania indywidualnych, dodatkowych ubezpieczeń przez zawodników.

Dotyczy to w szczególności zawodników związków sportowych, reprezentantów Polski: Polskiego Związku Piłki Nożnej, Polskiego Związku Piłki Ręcznej, Polskiego Związku Bokserskiego, Polskiego Związku Narciarstwa, Polskiego Związku Kolarstwa, Polskiego Związku Piłki Siatkowej, Polskiego Związku Koszykówki, Polskiego Związku Motorowodnego i Narciarstwa Wodnego, Polskiego Związku Gimnastycznego, Polskiego Związku Lekkiej Atletyki i innych.

Z poważaniem
Janusz Kubiak
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Senatora Janusza Kubiaka, złożone podczas 34. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 czerwca 2007 r., przekazane przy piśmie z dnia 11 czerwca 2007 r., w sprawie obowiązku ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków, uprzejmie informuję, co następuje.

Obowiązek ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków wynika z przepisów ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889, z późn. zm.) oraz przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298. z późn. zm.).

Na wstępie należy wyjaśnić, że w/w ustawy dotyczą różnych kategorii osób uczestniczących w aktywności ruchowej i w związku z tym różnie definiują pojęcie zawodnika. Zgodnie z ustawą o kulturze fizycznej zawodnikiem jest osoba uprawiająca określoną dyscyplinę sportu. Ustawa ta odnosi się również do zawodników niepełnosprawnych.

Natomiast zgodnie z ustawą o sporcie kwalifikowanym zawodnikiem jest osoba uprawiająca określoną dyscyplinę sportu i posiadająca licencję zawodnika uprawniającą do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym. Pod pojęciem ,.sport kwalifikowany" rozumie się formę aktywności człowieka związaną z uczestnictwem we współzawodnictwie sportowym, organizowanym lub prowadzonym w określonej dyscyplinie sportu przez polski związek sportowy lub podmioty działające z jego upoważnienia. Z treści oświadczenia Pana Senatora wynika, że dotyczy ono w głównej mierze zawodników w rozumieniu ustawy o sporcie kwalifikowanym.

Przepis art. 31 ustawy o sporcie kwalifikowanym wprowadza obowiązek ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków wynikłych na skutek uprawiania sporu kwalifikowanego. Obowiązek ubezpieczenia spoczywa na klubie sportowym, którego zawodnik jest członkiem albo z którym jest związany z umową lub też na właściwym polskim związku sportowym w przypadku zawodnika powołanego do kadry narodowej.

Natomiast zgodnie z art. 12c ustawy o kulturze fizycznej w/w ubezpieczeniu podlegają także zawodnicy zakwalifikowani do kadry narodowej osób niepełnosprawnych oraz kadry paraolimpijskiej. W tym przypadku obowiązek ubezpieczenia zawodników spoczywa na organizacjach przygotowujących zawodników do udziału w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym osób niepełnosprawnych.

Ponadto w myśl art. 52 ustawy o kulturze fizycznej zawodnikom (czyli osobom uprawiającym określoną dyscyplinę sportu i nieposiadającym licencji) również przysługuje prawo do ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków wynikłych na skutek uprawiania sportu. Wówczas obowiązek ubezpieczenia zawodnika spoczywa na klubie lub związku sportowym, którego zawodnik jest członkiem lub reprezentantem.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że przepisy w/w ustaw nakładają jedynie obowiązek ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków i określają podmioty zobligowane do ubezpieczenia tych zawodników. Natomiast zagadnienia dotyczące samych ubezpieczeń regulowane są m. in. przepisami Kodeksu cywilnego, w tym przepisami tytułu XXVII "Umowa ubezpieczenia" oraz przepisami ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej. W związku z tym Ministerstwo Sportu nie prowadzi szczegółowej analizy oraz nie gromadzi danych dotyczących rodzajów czy kwot sum ubezpieczeń zawieranych przez zawodników oraz inne osoby związane ze sportem. Dlatego też nie jest możliwe udzielenie wyczerpującej odpowiedzi na pytanie postawione w oświadczeniu.

Jednocześnie należy podkreślić, że Ministerstwo Sportu sprawuje kontrolę nad właściwą realizacją nałożonego obowiązku ubezpieczenia zawodników od następstw nieszczęśliwych wypadków, zwłaszcza w zakresie obowiązku ubezpieczenia zawodników powołanych do kadry narodowej, do czego zobligowane są polskie związki sportowe. W tym też zakresie należy wskazać, iż polskie związki sportowe należycie wywiązują się z ustawowego obowiązku i nie mają miejsca takie sytuacje, aby zawodnik kadry narodowej nie posiadał aktualnego ubezpieczenia.

MINISTRA SPORTU

Arnold Masin

SEKRETARZ STANU

Szanowna Pani Minister!

Działając na podstawie art. 16 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora, proszę o informację i wyjaśnienie w przedstawionej sprawie.

Wobec zdarzeń na terenach szkolnych boisk, mających związek na przykład z nienależytymi zabezpieczeniami bramek do gry w piłkę, które powodowały nieszczęśliwe wypadki i urazy dzieci i młodzieży, łącznie z inwalidztwem, a dotyczy to między innymi ubiegłorocznych zdarzeń w szkole w Chodzieży, czy też zdarzenia sprzed miesiąca w okolicach Opola, zasadna staje się prośba o przedstawienie podjętych w tym zakresie działań.

W związku z powyższym zwracam się do Pani Rzecznik Praw Dziecka z pytaniem, jakie środki zostały przedsięwzięte dla bezpieczeństwa dzieci oraz czy zostały dopełnione wszystkie procedury przez właściwy w tym zakresie podmiot, a także czy toczą się postępowania w związku zaistniałymi zdarzeniem.

Z poważaniem
Janusz Kubiak
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma Nr BPS/DSK043-401/07, poruszającego problem bezpieczeństwa dzieci i młodzieży w czasie zajęć lekcyjnych na boiskach szkolnych, uprzejmie informuję, że w kwestii zgłoszonego problemu Rzecznik Praw Dziecka zwrócił się do Ministerstwa Edukacji Narodowej z prośbą o przedstawienie aktualnej sytuacji oraz o przekazanie informacji o podjęciu stosownych działań. O uzyskanej odpowiedzi zostanie Pan Marszałek poinformowany kolejnym pismem.

Kwestię bezpieczeństwa dzieci i młodzieży na boiskach szkolnych reguluje rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicznych szkołach i placówkach. Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia dyrektor szkoły zapewnia bezpieczne i higieniczne warunki pobytu w szkole lub placówce, a także bezpieczne i higieniczne warunki uczestnictwa w zajęciach organizowanych przez szkołę lub placówkę poza obiektami należącymi do tych jednostek. Artykuł 31 rozporządzenia reguluje kwestię bezpieczeństwa na boisku szkolnym oraz umocowania przyrządów sportowych.

W przedmiotowej kwestii Rzecznik Praw Dziecka interweniuje każdorazowo w przypadkach indywidualnych bezpośrednio u władz samorządowych na terenie całego kraju, a także w poszczególnych kuratoriach oświaty i u dyrektorów właściwych szkół.

W związku z problemem bezpieczeństwa na terenie szkół i obiektów sportowych Rzecznik współpracuje z Ministerstwem Edukacji Narodowej oraz Komendą Główną Państwowej Straży Pożarnej.

Ewa Sowińska

W imieniu emerytów i rencistów z województwa warmińsko-mazurskiego, a w szczególności Krajowej Partii Emerytów i Rencistów z mojego regionu, zwracam się do Pani Minister w sprawie przygotowania legislacyjnego i organizacyjnego do wprowadzenia corocznej waloryzacji rent i emerytur, projektowanej przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.

Docierają do mnie liczne zapytania i interwencje w związku z powszechnym brakiem informacji na temat waloryzacji rent i emerytur w 2008 r. Szczególne zaniepokojenie tym tematem wynika z ogólnie złych doświadczeń Polaków związanych z niedotrzymywaniem składanych publicznie obietnic przez obecny rząd.

W związku z tym proszę o odpowiedź na następujące pytania.

Kiedy zostanie skierowany pod obrady Sejmu i Senatu projekt ustawy o corocznej waloryzacji rent i emerytur?

W jakiej wysokości zostały przewidziane w budżecie środki na realizację wzrostu świadczeń dla emerytów i rencistów w 2008 r.?

Z wyrazami szacunku
Ryszard Górecki
senator RP

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 2 lipca br., znak: BPS/DSK-043-431/07, przy którym przesłane zostało oświadczenie Senatora Pana Ryszarda Góreckiego, w sprawie waloryzacji emerytur i rent w 2008 r., pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygotowało i skierowało w dniu 21marca br. do Komitetu Rady Ministrów projekt nowelizacji ustawy emerytalnej w zakresie zmiany zasad waloryzacji emerytur i rent.

Projekt ustawy przewiduje przywrócenie od 2008 r. corocznej waloryzacji emerytur i rent. Proponuje się jednocześnie, aby wskaźnik waloryzacji wynosił nie mniej niż średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym.

Uwzględnienie inflacji oraz 20 % realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia byłoby obligatoryjne. Ewentualne dalsze zwiększenie wskaźnika waloryzacji byłoby przedmiotem negocjacji na forum Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.

Projekt ustawy został w dniu 22 maja br. przyjęty przez Radę Ministrów. Rada Ministrów w dniu 24 maja br. przekazała omawiany projekt ustawy do Sejmu.

Decyzję w sprawie ostatecznego kształtu przepisów określających zasady waloryzacji emerytur i rent od 2008 r. podejmie Parlament.

Wzrost wydatków Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu wprowadzenia od 1 stycznia 2008 r. nowych zasad waloryzacji emerytur i rent w stosunku do wydatków z tego tytułu wynikających z obecnie obowiązujących przepisów, zgodnie z art. 53 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, zostanie sfinansowany zwiększoną dotacją do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z budżetu państwa.

Według szacunków Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zwiększona dotacja z budżetu państwa do Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu wprowadzenia nowych zasad waloryzacji wyniesie w 2008 r. 4,4 mld zł.

MINISTER

z up. Mirosław Mielniczuk

SEKRETARZ STANU

W sprawie krzywdzącej wyceny nieruchomości zabudowanej przeznaczonej pod budowę autostrady A1 zwróciło się do mnie małżeństwo państwa Lidii i Włodzimierza Osińskich, których nieruchomość znajduje się w pasie budowy autostrady płatnej A1 na odcinku od Piekar Śląskich do Maciejowa w Gliwicach.

Obowiązkową czynnością generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad poprzedzającą zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości jest przedstawienie właścicielom tych nieruchomości ceny, za jaką generalny dyrektor może nieruchomość nabyć. Przedstawiona państwu Osińskim cena została ustalona na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego w tym celu przez rzeczoznawcę majątkowego, zobowiązanego do wykonania czynności zgodnie z zasadami wynikającymi z przepisów prawa. Przedstawiony operat dotyczył działki o powierzchni 1242 m² zabudowanej dwukondygnacyjnym budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 221,88 m² i budynkiem gospodarczym o powierzchni użytkowej 64,6 m². Budynek mieszkalny jest wolnostojący, dwukondygnacyjny w całości podpiwniczony i ma użytkowe poddasze. W wyniku obliczeń łączna wartość nieruchomości z uwzględnieniem jej części składowej wyniosła 910 tysięcy 285 zł.

Pragnę poinformować Pana Ministra, iż zgodnie z art. 154 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami wyłącznym uprawnieniem rzeczoznawcy jest dokonywanie wyboru podejścia, metody i techniki szacowania nieruchomości według zasad wynikających z przepisów prawa. Nadmienię również, iż konstytucyjna zasada słusznego odszkodowania ma umożliwić nabycie nieruchomości podobnej do nieruchomości wywłaszczonej, a sporządzony operat szacunkowy, zgodnie z art. 156 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, może być wykorzystany do celu, dla którego został sporządzony, przez okres dwunastu miesięcy od daty jego sporządzenia.

Przepisy prawa nie oddają jednak obecnej sytuacji na rynku nieruchomości oraz na rynku budowlanym. Obecnie budowa domu to dramat i nijak się to ma do kosztów budowy sprzed kilku miesięcy. Materiały budowlane drożeją z dnia na dzień, a i tak trzeba na nie czekać miesiącami. Jak podaje "Gazeta Wyborcza", od marca pustaki ceramiczne Max, w zależności od klasy, podrożały o 100-120%, zaś cegły kratówki o 68-150%. Nie wspomnę już o galopujących cenach działek budowlanych czy mieszkań.

Przedstawiając to, trudno nie odnieść wrażenia, iż proces inwestycyjny zadowala tylko jedną stronę - GDDKiA.

Proszę o stworzenie mechanizmów prawnych, które umożliwią weryfikację dotychczasowych operatów. Dotyczy to nie tylko państwa Osińskich, ale wielu osób będących w podobnej sytuacji.

Z wyrazami szacunku
senator RP
Maria Pańczyk-Pozdziej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie Pani Senator Marii Pańczyk-Pozdziej przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-379/07 z dnia 11 czerwca 2007 roku dotyczące krzywdzącej wyceny nieruchomości w związku z budową autostrady A1, uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Operat szacunkowy określający wysokość odszkodowania za nieruchomość wywłaszczoną pod budowę autostrady A1 został wykonany w dniu 25 stycznia 2007 r. Państwo Osińscy, których sprawa bezpośrednio dotyczy, wnieśli zastrzeżenia do sporządzonej wyceny w dniu 12 marca 2007 r. Nie można zatem stwierdzić, że w tym przypadku nastąpiła dezaktualizacja operatu szacunkowego z tytułu upływu czasu pomiędzy datą sporządzenia wyceny a datą przedstawienia oferty.

Niezależnie od powyższego resort przyznaje, że proces ustalania odszkodowania za wywłaszczane nieruchomości jest problemem realnie istniejącym.

Procedura nabywania nieruchomości pod drogi publiczne, regulowana jest ustawą z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 z późn. zm.). Zgodnie z art. 12 ust. 4 wspomnianej ustawy, nieruchomości wydzielone liniami rozgraniczającymi przeznaczone pod inwestycję drogową, stają się z mocy prawa (z dniem, w którym decyzja o lokalizacji drogi stała się ostateczna) własnością Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego (w zależności od kategorii drogi) za odszkodowaniem ustalonym w odrębnej decyzji. Wysokość odszkodowania, o którym mowa (art. 18 ust. 1 ustawy) ustala się według stanu nieruchomości i jej wartości w dniu wydania decyzji lokalizacyjnej.

Do określenia wartości nieruchomości, która jest podstawą ustalenia wysokości odszkodowania, mają zastosowanie odpowiednie przepisy o gospodarce nieruchomościami. Organem właściwym w sprawach gospodarki nieruchomościami, w tym również w sprawach wyceny nieruchomości, jest minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej.

W związku z powyższym kopia oświadczenia Pani Senator Marii Pańczyk-Pozdziej została przesłana do Ministra Budownictwa z prośbą o udzielenie odpowiedzi w zakresie swojej właściwości.

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Piotr Stomma

Podsekretarz Stanu

Szanowny Panie Ministrze!

Gdy się obserwuje krótkie przerwy w nauce, jak niedawne Święto Bożego Ciała przypadające w czwartek - dzień następny, piątek, w większości szkół podstawowych był dniem wolnym od nauki - to widać, że niestety dla większości rodziców uczniów klas najmłodszych stanowią one problem, ponieważ zmuszeni są oni do brania urlopów wychowawczych, gdyż inaczej dzieci te pozostawione byłyby bez opieki. W związku z tym nasuwa się pytanie, dlaczego w szkołach, przede wszystkim podstawowych, w okresie takich krótkich przerw, na przykład w piątek po Bożym Ciele, nie są czynne świetlice, w których dzieci najmłodsze mogłyby spędzać czas pod opieką doświadczonych pedagogów. Czy nie byłoby wskazane, aby świetlice szkolne miały w takich okresach dyżury?

Z wyrazami szacunku
Jarosław Lasecki
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Jarosława Laseckiego podczas 35. posiedzenia Senatu RP w dniu 21 czerwca 2007 roku (znak pisma: BPS/DSK-043-408/07), uprzejmie informuję:

1. Zgodnie z § 5 ust. 2 i 2a rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie organizacji roku szkolnego (Dz. U. Nr 46, poz.432, z późn. zm.), dzień 2 maja, jeżeli wypada w dzień powszedni, i piątek po święcie Bożego Ciała są dniami wolnymi od zajęć dydaktyczno - wychowawczych. Oznacza to, że szkoła ma obowiązek zorganizowania zajęć wychowawczo - opiekuńczych w sytuacji, gdy rodzice (prawni opiekunowie) uczniów nie mogą zapewnić im opieki (§ 6a ww. rozporządzenia). Od liczby uczniów, zgłoszonych przez rodziców, zależy czas i zakres organizacji zajęć wychowawczo - opiekuńczych w szkole oraz liczba pracowników prowadzących te zajęcia.

2. Rozporządzenie w sprawie organizacji roku szkolnego dotyczy organizacji roku szkolnego w publicznych szkołach (§ 1 ww. rozporządzenia).

Natomiast zgodnie z § 10 Załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.), przedszkola są placówkami, które funkcjonują przez cały rok, z wyjątkiem przerw ustalonych przez organ prowadzący. Statut przedszkola powinien określać między innymi terminy przerw w pracy placówki ustalone przez organ prowadzący na wniosek dyrektora przedszkola i rady przedszkola.

wz MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Mirosław Orzechowski

Zamieranie drzewostanów świerkowych w Beskidzie Śląskim i Żywieckim jest procesem wcześniej obserwowanym w Skandynawii, Francji, Niemczech, w Górach Izerskich, lasach Opolszczyzny oraz w sąsiadujących z nami Czechach i Słowacji. Prowadzone w wielu krajach badania za jedną z przyczyn tego stanu uważają opady kwaśnych deszczy, których długoletnie oddziaływanie doprowadziło do przyśpieszenia procesu rozpadu glinokrzemianów w glebach leśnych. W wyniku obserwuje się zwiększenie stężenia toksycznych jonów glinu w roztworze glebowym, które osłabiają drzewa i obniżają ich odporność na ataki grzybów (olszówka) i owadów (kornik). Szczególnie zagrożone są gleby, na których występują drzewa świerkowe.

Zakład Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach od wielu lat zajmuje się badaniem zanieczyszczonych gleb, a od grudnia 2005 r. wykonuje grant badawczy 3 T09D 079 29 "Badania nad opracowaniem modelu monitorowania zawartości glinu mobilnego w glebach leśnych". Wstępne wyniki badań zostały przedstawione na konferencji "Zagrożenie trwałości lasów w Beskidach - czynniki sprawcze i działania zapobiegawcze" 23-24 listopada 2006 r. w Ustroniu-Jaszowcu. Wnioski z konferencji w punkcie szóstym zawierają postulat kontynuowania badań naukowych w zakresie chemizmu gleb.

Zespół badawczy Zakładu Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej oprócz wymienionego grantu, w ramach badań własnych, wykonał szereg pomiarów w skali laboratoryjnej nad próbą powstrzymania tworzenia się toksycznych jonów glinu i cofania tego procesu w glebach. Prowadzone w przeszłości w Polsce wysypywanie dróg leśnych i umiejscowienie w potokach minerałów alkalicznych nie powiodły się. Nie uzyskano również pożądanych rezultatów opylając lasy zmielonymi minerałami wapnia u naszych południowych sąsiadów. Wymagane są prace wprowadzenia do gleby (na głębokość granicy A/B w profilu glebowym) zespołu bezpiecznych dla środowiska czynników chemicznych, które powstrzymają tworzenie toksycznych jonów glinu.

Zakład nie posiada jednak środków finansowych na przeprowadzenie prac pilotażowych na kilkuhektarowym obszarze zdegradowanych lasów. Wydatki finansowe obejmują: zakup wybranych czynników chemicznych, transport minerałów, wprowadzenie wybranych czynników do gleby, badania gleb przed i po wprowadzeniu czynników. Według wstępnych wyliczeń koszt operacji jest optymalny przy kosztach transportu dostarczenia masy materiału na 5 ha.

Uzyskane rezultaty winny zostać skonfrontowane z pracami naukowców prowadzonymi w Czechach i Słowacji. W tym celu należy zorganizować seminarium w Ustroniu (Dom Leśnik), aby wymienić doświadczenia i zaproponować wspólne działania. Konferencja powinna być dwudniowa i liczyć około dwudziestu uczestników prezentujących wyniki oraz grupę zainteresowanych leśników. Łączny koszt wykonania badań pilotażowych i konferencji wynosi około 100 tysięcy zł (bez kosztów pośrednich).

Badania winno się rozpocząć jak najprędzej, ponieważ czas uzyskania pierwszych rezultatów wynosi co najmniej dwanaście miesięcy. Rezultaty pozytywnych oddziaływań po tym czasie mogą zostać wykorzystane do ratowania lasów zagrożonych nie tylko w Beskidzie Śląskim i Żywieckim. Istnieje bowiem realne niebezpieczeństwo, że klęskowe zamieranie lasów świerkowych będzie nadal postępowało wzdłuż południowych granic Polski. Pierwsze niepokojące objawy zanotowano już w Beskidzie Sądeckim.

Z wyrazami głębokiego szacunku
Jadwiga Rudnicka
senator RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią senator Jadwigę Rudnicką podczas 34. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 czerwca br., przesłane przy piśmie Marszałka Senatu RP znak: BPS/DSK-043-368/07 z dnia 11 czerwca br., w sprawie potrzeby kontynuowania prac badawczych i wdrożeniowych w zakresie chemizmu gleb na terenie Beskidu Śląskiego i Żywieckiego, przedstawiam poniższą informację.

Stan lasów Beskidu Śląskiego i Żywieckiego objęty jest stałym monitoringiem i pracami badawczymi z uwzględnieniem zagadnień, wynikających z bieżącego zapotrzebowania gospodarki leśnej.

Prace badawcze ukierunkowane na rozpoznawanie chemizmu gleb leśnych na terenie Beskidu Śląskiego i Żywieckiego poza Zakładem Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach prowadzone były również przez Akademię Rolniczą w Krakowie i Zakład Terenów Uprzemysłowionych Instytutu Badawczego Leśnictwa. Uzyskane wyniki badań są zbieżne niezależnie od prowadzącej badania placówki naukowej.

W roku 2005 zakończono 2,5 letni temat badawczy zlecony przez Ministerstwo Środowiska pt. "Doskonalenie rewitalizacji siedlisk i przebudowy drzewostanów górskich w Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Katowicach z uwzględnieniem selekcji genetycznej drzew", który stanowił element wsparcia resortu dla "Programu dla Beskidów". W planie badań zleconych przez Ministerstwo Środowiska przewidziano kontynuację tego tematu badawczego na lata 2007-2009.

Lasy Państwowe ze swej strony wyraziły wolę dalszej współpracy z Zakładem Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej w Gliwicach oraz udzielenia niezbędnej pomocy w kontynuowaniu prowadzonych prac badawczych związanych ze stanem środowiska leśnego, w tym gleb leśnych.

Sugeruję również nawiązanie współpracy naukowej Zakładu Chemii Nieorganicznej Politechniki Śląskiej z wspomnianymi placówkami badawczymi w Krakowie i Katowicach, co być może pozwoli wypracować wspólne kompleksowe działania badawcze na przyszłość.

MINISTER ŚRODOWISKA

Prof. dr hab. Jan Szyszko

Szanowny Panie Ministrze!

Proszę o wyjaśnienie przyczyn trudności w pozyskaniu przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we Wrocławiu środków na finansowanie inwestycji pod nazwą "Poprawa stanu ochrony przeciwpowodziowej Lewina Brzeskiego".

Inwestycja ta ma strategiczne znaczenie dla funkcjonowania Lewina Brzeskiego i okolicznych miejscowości. Niepokój burmistrza gminy Lewin Brzeski powodują prace modernizacyjne zbiornika "Nysa" zmierzające do zapewnienia zrzutów wody w granicach 350-600 m³/s, podczas gdy obecnie zagrożenia występują już przy zrzutach powyżej 150 m³/s.

Opis stanu spraw i konsekwencji braku środków zawiera pismo burmistrza, które załączam do mojego oświadczenia.

Z wyrazami szacunku
senator RP
Ryszard Ciecierski

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo znak: BSP/DSK-043-365/07 z 11 czerwca br. przekazujące oświadczenie senatora Ryszarda Ciecierskiego w sprawie inwestycji pn. "Poprawa stanu ochrony przeciwpowodziowej Lewina Brzeskiego" przekazuję następujące informacje.

Z przyjemnością mogę poinformować, że ww. zadanie znalazło się na liście projektów podstawowych przedsięwzięć zgłoszonych do "Indykatywnego wykazu indywidualnych projektów kluczowych, w tym dużych, w ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienie 2007-2013" dla Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko Oś Priorytetowa III "Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska" Działanie 3.1.

Informacja powyższa jak sądzę, powinna uspokoić obawy Burmistrza Lewina Brzeskiego o brak środków na realizację tego zadania - niesłychanie ważnego nie tylko dla ochrony przeciwpowodziowej ale również dla gospodarki wodnej.

Prof. dr hab. Jan Szyszko