W dniach 25 i 26 lipca br. odbyło się 37. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli: marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Dorotę Arciszewską-Mielewczyk i Romana Ludwiczuka; listę mówców prowadził senator R. Ludwiczuk.

Przed przystąpieniem do posiedzenia Senat minutą ciszy uczcił pamięć ofiar tragicznego wypadku polskiego autokaru we francuskich Alpach, w którym zginęło dwadzieścioro sześcioro pielgrzymów, a dwadzieścia trzy osoby zostały ranne.

Zatwierdzony przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej oraz ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych innych ustaw*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
• drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zniesieniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o urzędach i izbach skarbowych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o dotacji przeznaczonej dla przedsiębiorstwa państwowego Zakłady Chemiczne "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz niektórych innych ustaw,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych oraz ustawy o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej*,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o nadaniu nowej nazwy Akademii Ekonomicznej w Krakowie,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o fundacji - Zakład Narodowy imienia Ossolińskich,
• drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej,
• drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa,
• drugie czytanie projektu ustawy o zmianie ustawy o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe,
• drugie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu,
• uchwałę Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie wyrażenia zgody na powołanie Prezesa Najwyższej Izby Kontroli.

__________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 10 lipca br., i 12 lipca przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Władysław Sidorowicz. Jak zaznaczył, zakres rozpatrywanej nowelizacji jest bardzo obszerny, obejmuje bowiem dziewięćdziesiąt zmian w ustawie o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, a ponadto zmiany w dziewięciu innych ustawach dotyczących ochrony zdrowia.

Część tych zmian do ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych wynika z określenia zasady dostępu obywateli innych państw Unii Europejskiej do naszych świadczeń zdrowotnych, czyli wprowadza zasady korzystania przez obywateli państw Unii Europejskiej z dostępu do naszych świadczeń.

Kolejne zmiany dotyczą zasad upoważnienia do korzystania z dostępu do świadczeń pewnych grup ludności, na przykład kobiet ciężarnych, dzieci, kombatantów, osób represjonowanych.

Dalsze zmiany dotyczą upoważnienia do korzystania z systemu przez osoby objęte wsparciem społecznym, a więc osoby bezdomne, bezrobotne, oraz zasad finansowania kosztów ich leczenia.

Kolejna duża grupa zmian, zmierzających do uszczelnienia systemu refundacyjnego lekowego i refundowania środków pomocniczych, to m.in. opis zasad tworzenia list lekowych i przepisy karne. Wprowadzono tu zakaz czerpania korzyści za stymulowanie popytu na leki i środki pomocnicze.

W kolejnych zmianach uszczelnia się system dostępu do świadczeń przez staranniejsze opisanie systemu kolejkowego.

W następnych zmianach wprowadza się nowe kompetencje dla wojewody, ministra do spraw zdrowia, opisuje się zadania prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, rady funduszu, oddziałów funduszu wraz z zasadami nadzoru nad systemem.

Wskazuje się także wykaz osób objętych obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym, zasady poboru składki i jej wysokość. Wprowadza się obowiązek opłacania dodatkowej składki zdrowotnej przez osoby prowadzące działy specjalne produkcji rolnej. Wskazuje się zasady przepływu informacji o ubezpieczonych pomiędzy ZUS i Narodowym Funduszem Zdrowia. Wskazuje się zasady rozpatrywania ofert, tryb odwołań, skarg i protestów. Wprowadza się nowe kompetencje ministra zdrowia w zakresie nadzoru, w tym prawo do karania finansowego prezesa, wiceprezesów Narodowego Funduszu Zdrowia, dyrektorów oddziałów, świadczeniodawców i aptekarzy. Wskazuje się możliwości rozwiązywania umowy pomiędzy świadczeniodawcami, aptekami a Narodowym Funduszem Zdrowia. Zdefiniowana została rola lekarza i pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej.

W załączniku do ustawy zawarto wykaz świadczeń niefinansowanych ze środków publicznych.

W art. 2 ustawy dano kombatantom i niektórym ofiarom represji prawo pierwszeństwa w dostępie do domów pomocy społecznej.

W art. 3 zmieniono ustawę o ZOZ. Uelastyczniono zasady uzyskiwania przez SP ZOZ przychodów za udzielanie świadczeń odpłatnych i z racji realizacji programów zdrowotnych, a także realizacji umów zawieranych z zakładami ubezpieczeniowymi. W noweli ustawy o ZOZ nałożono na organy założycielskie obowiązek zapewnienia dostępu do świadczeń zdrowotnych - po informacji ministra zdrowia na temat zagrożeń w dostępie do tych świadczeń.

W art. 4 - zmiana ustawy o statystyce - dodano obowiązek przygotowywania przez GUS corocznego sprawozdania z Narodowego Rachunku Zdrowia, który zdefiniowano wcześniej w ustawie.

W art. 5 - zmiana ustawy o zawodzie lekarza - poszerzono katalog czynności oznaczających wykonywanie zawodu.

W art. 6 - zmiana ustawy o publicznej służbie krwi - skreślono uprawnienia do korzystania poza kolejnością z usług zdrowotnych przez zasłużonych krwiodawców.

W art. 7 - zmiana ustawy o cenach - wskazano zasady wprowadzania cen urzędowych i tryb ubiegania się o uzyskanie wpisu do rejestru. Przewidziano powołanie przy ministrze zdrowia Zespołu do spraw Gospodarki Lekami i ustalono jego skład.

W art. 8, zmieniającym ustawę - Prawo farmaceutyczne, zdefiniowano "produkt leczniczy dopuszczony do obrotu" i zasady prowadzenia rejestru tych produktów. Wskazano na możliwość cofania pozwoleń na prowadzenie apteki w określonych sytuacjach.

W art. 9 - zmiana ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione - z ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wprowadzono sankcję za łapownictwo i płatną protekcję związane z obrotem lekowym.

W art. 10 - zmiana ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym - uchylono art. 7, przewidujący odpowiedzialność dysponenta za szkody poczynione w ramach akcji ratowniczej, a także obowiązek ubezpieczenia się dysponentów.

Kolejne artykuły to regulacje przejściowe.

Senator sprawozdawca poinformował, że senacka Komisja Zdrowia postanowiła zaproponować 37 poprawek do ustawy. Część miała charakter redakcyjny, część zaś dotyczyła istoty podejmowanych zmian. Niektóre z nich wprowadzone były na prośbę ministerstwa, które inkorporowało do ustawy przepisy dotyczące przyjęcia przez parlament ustawy o korzystaniu ze środków z OC w związku z wypadkami drogowymi.

Senator W. Sidorowicz przedstawił także wniosek mniejszości komisji. Mniejszość zaproponowała 4 poprawki.

Zmiany w ustawie zaproponowali także senatorowie podczas dyskusji.

Senator Stanisław Karczewski zgłosił wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja odrzuciła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek, poparła natomiast większość zgłoszonych poprawek.

Wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek został wycofany przez wnioskodawcę, w związku z czym Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym 60 głosami, przy 30 przeciw i 3 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 5 lipca br., i 6 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Rafał Ślusarz podkreślił, że rozpatrywana regulacja stanowi drugą już nowelizację ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej z 15 kwietnia 2005 r.

Ustawa z 2005 r. miała systemowo naprawić służbę zdrowia - wprowadzić spółki użyteczności publicznej o specjalnej konstrukcji oraz zdecydowanie wspomóc finansowo system. W toku prac legislacyjnych zrealizowano tylko to drugie zamierzenie, czyli wprowadzono pewne, uwarunkowane oddłużenie publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Wtedy pożyczki, które mogły zaciągać zakłady opieki zdrowotnej, zobowiązanie budżetu, wyprowadzono z tak zwanej ustawy 203 i miały być one umarzane w 50% pod szczególnymi warunkami.

Ustawa była już nowelizowana, głównie ze względu na niewykorzystanie środków - pozostało około 550 milionów zł. W związku z tym rozszerzono katalog podmiotów uprawnionych do skorzystania z tej pożyczki o jednostki badawczo-rozwojowe, rozszerzono też katalog możliwości czy zobowiązań, które mogłyby być w ten sposób regulowane. Równocześnie zwiększono kwotę umorzenia pożyczki do 70%.

Uchwalenie obecnej nowelizacji ustawy ma analogiczny powód - nadal pozostają środki do wykorzystania. Nowelizacja w pewnej mierze liberalizuje możliwości wydawania tych środków i po raz drugi umożliwia zakładom opieki zdrowotnej zwiększenie kwoty pożyczki.

Ponadto wynikła kwestia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 9 stycznia 2006 r., w którym uznał on za niekonstytucyjny art. 431 §1 pkt 4 kodeksu postępowania cywilnego, zapewniający ochronę państwowym jednostkom administracyjnym przed egzekucją. Ponieważ orzeczenie to może stanowić zagrożenie dla realizacji zamiaru wspomagania zakładów opieki zdrowotnej, wprowadzony w noweli art. 2 zawiera konstrukcję prawną zabezpieczającą te środki przed egzekucją.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, kluczową zmianą w ustawie jest wprowadzenie art. 35ba, w którym określono w szczególności sposób konstruowania wysokości kwoty dodatkowej pożyczki i cele, na jakie może być przeznaczona.

Senator R. Ślusarz poinformował, że rozpatrywana ustawa, będąca przedłożeniem rządowym, została zaakceptowana przez sejmową Komisję Zdrowia - bez poprawek i jednogłośnie, podobnie przez Sejm - bez poprawek i jednogłośnie, a także przez senacką Komisję Zdrowia - bez poprawek i jednogłośnie. W związku z tym senator sprawozdawca rekomendował Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Zmiany w ustawie zaproponował natomiast senator Stanisław Karczewski podczas dyskusji.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o wprowadzenie poprawek do ustawy.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 90 głosami, przy 1 za, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poprawki, po czym Izba jednomyślnie, 92 głosami, podjęła uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 5 lipca br. Do Senatu przekazano ją 6 lipca. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie.

Przedstawił je senator Waldemar Kraska. Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że zawiera ona zmianę przepisów w zakresie sposobu i trybu podziału dotacji dla publicznych uczelni medycznych i publicznych uczelni prowadzących działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycznych oraz uregulowania tej kwestii w ustawie - Prawo o szkolnictwie wyższym, reguluje tez czas pracy pracowników zakładów opieki zdrowotnej.

Zmiany w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej dostosowują zapisy ustawy do przepisów dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. w sprawie niektórych aspektów organizacji czasu pracy, zgodnie z wykładnią przyjętą przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który między innymi stwierdził, że dyżur pełniony przez lekarza, mającego obowiązek znajdować się w szpitalu, musi być w całości uważany za czas pracy, nawet wówczas, gdy taka osoba może odpoczywać w miejscu pracy w czasie, w którym jej usługi nie są potrzebne.

Obowiązujące przepisy ustawy o zakładach opieki zdrowotnej stanowią, iż lekarze oraz inni posiadający wyższe wykształcenie pracownicy medyczni mogą być zobowiązani do pełnienia dyżuru medycznego i że czas pełnienia tego dyżuru nie wlicza się do czasu pracy. Nie są one zgodne z przepisami prawa wspólnotowego. Nowelizacja uchyla te zapisy, równocześnie znosi ograniczenia liczby dyżurów, do których pełnienia może zostać zobowiązany pracownik zakładu opieki zdrowotnej. Ustawa przewiduje, że dyżur medyczny będzie wynagradzany na zasadach określonych w art. 155¹ §1-3 kodeksu pracy, to jest wysokość wynagrodzenia za dyżur medyczny zostanie zrównana z wynagrodzeniami za godziny nadliczbowe.

W art. 32j przewiduje się, że praca w ramach pełnienia dyżuru medycznego może być planowana również w zakresie, w jakim przekraczać będzie trzydzieści siedem godzin pięćdziesiąt pięć minut na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym. Rozwiązanie to pozwoli uniknąć wątpliwości, czy praca w czasie pełnienia dyżuru, który odbywać się będzie w ramach pracy w godzinach nadliczbowych, nie będzie objęta ograniczeniami określonymi w art. 151 kodeksu pracy.

Ustawa umożliwia zobowiązanie lekarza lub innej osoby wykonującej zawód medyczny zatrudnionej w zakładzie opieki zdrowotnej do pracy w wymiarze przekraczającym czterdzieści osiem godzin na tydzień w okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż cztery miesiące, tak zwana klauzula opt-out. Zmiana ta pozwoli korzystać w zakładach opieki zdrowotnej z przewidzianej w dyrektywie 2003/88 możliwości wydłużenia czasu pracy ponad czterdzieści osiem godzin na tydzień.

Ustawa określa ponadto, jakie wymogi muszą zostać spełnione, aby pracownik mógł zostać zobowiązany do pracy w wymiarze przekraczającym czterdzieści osiem godzin na tydzień. Zobowiązanie pracownika może nastąpić po dobrowolnym wyrażeniu zgody na piśmie. Pracodawca będzie zobowiązany prowadzić i przechowywać ewidencję czasu pracy pracowników wykonujących pracę w wymiarze przekraczającym czterdzieści osiem godzin na tydzień oraz udostępniać ją właściwym organom Państwowej Inspekcji Pracy.

Ustawa wprowadza również zakaz podejmowania przez pracodawcę jakichkolwiek działań dyskryminujących wobec pracowników, którzy nie wyrazili zgody na objęcie ich klauzulą opt-out.

Art. 32jb stwarza możliwość udzielania pracownikom pełniącym dyżur medyczny jedenastogodzinnego odpoczynku dobowego bezpośrednio po zakończeniu pełnienia dyżuru oraz zakłada, że dwudziestoczterogodzinny odpoczynek tygodniowo może zostać udzielony w okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż czternaście dni.

Jak stwierdził senator W. Kraska, zakłady opieki zdrowotnej przeznaczone dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowej pomocy medycznej, takie zakłady, w których pełnione są dyżury medyczne, mogą ponieść dodatkowe koszty związane z koniecznością zmiany organizacji czasu pracy pracowników pełniących dyżury medyczne.

Z analiz Ministerstwa Zdrowia wynika, że koszt uznania czasu pełnienia dyżuru za czas pracy zwiększy koszty funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej o mniej więcej 750 milionów zł. Koszty te związane będą z koniecznością zatrudnienia w części zakładów opieki zdrowotnej dodatkowych pracowników oraz ze zrównaniem wysokości wynagrodzenia za pracę w ramach pełnienia dyżuru medycznego z wysokością wynagrodzenia w godzinach nadliczbowych. W wypadku samodzielnych zakładów opieki zdrowotnej koszty wejścia w życie regulacji będą musiały pokryć same zakłady. Koszt jednej godziny pracy w ramach pełnionego dyżuru medycznego wzrośnie o 11,11% w wypadku dyżurów pełnionych w dzień oraz o 21,21% w wypadku dyżurów pełnionych w nocy. Koszt pełnienia dyżurów w soboty, niedziele i święta niebędące dla pracownika dniami pracy nie zmieni się.

Proponowana data wejścia w życie przepisów ustawy - 1 stycznia 2008 r., wynika z konieczności zapewnienia okresu pozwalającego na zmianę organizacji pracy w zakładach opieki zdrowotnej oraz zapewnienia w budżecie państwa środków na pokrycie kosztów zrównania wysokości wynagrodzeń za dyżury medyczne z wysokością wynagrodzeń za pracę w godzinach nadliczbowych.

Ponadto nowelizacja porządkuje stan prawny dotyczący sposobu i trybu podziału dotacji na zadania związane ze świadczeniami zdrowotnymi wykonywanymi w trakcie szkolenia studentów w publicznych uczelniach medycznych.

W ustawie o zakładach opieki zdrowotnej uchylono upoważnienie do wydawania przez Radę Ministrów rozporządzenia w tym zakresie, jednocześnie doprecyzowując odpowiednie uregulowania ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Zdrowia po dyskusji postanowiła rekomendować Izbie wprowadzenie 3 poprawek do ustawy.

Poprawkę zgłosił też senator Stanisław Karczewski.

Zgłoszone propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie poprawki.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, a następnie 89 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjął uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br., i 9 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 10 lipca skierował ją do Komisji Zdrowia. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Janina Fetlińska. Jak wyjaśniła, ustawa dostosowuje w niezbędnym zakresie przepisy ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawy o samorządzie pielęgniarek i położnych do postanowień dyrektywy 2005/36 Wspólnot Europejskich z 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Dyrektywa ta scala w szczególności dyrektywy 77/452 EWG i 77/453 EWG, już uprzednio implementowane do polskiego prawa. Zawiera ona jednak szereg nowych rozwiązań, dlatego zaszła konieczność jej zaktualizowania w polskim porządku prawnym. Obowiązek wprowadzenia nowych zapisów przez poszczególnych członków Wspólnot Europejskich ma być zrealizowany do 30 października br.

Ustawa upraszcza procedury uznawania kwalifikacji zawodowych pielęgniarki i położnej w odniesieniu do obywateli państw Unii Europejskiej zamierzających pracować w Polsce, w tym skraca terminy załatwiania tych spraw, przede wszystkim przez okręgowe izby pielęgniarek i położnych, do czterech miesięcy. Ponadto ustawa uwzględnia akcesję Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej i zasady uznawania dyplomów pielęgniarek i położnych z tych państw. Definiuje ona również pojęcie obywatela państwa członkowskiego Unii Europejskiej, a także wprowadza, za dyrektywą 2005/36, wymiar czasu i godzin kształcenia pielęgniarek oraz pojęcie kształcenia klinicznego i teoretycznego w procesie kształcenia w uczelni pielęgniarskiej lub położniczej.

Senator J. Fetlińska poinformowała, że Komisja Zdrowia jednogłośnie przyjęła jedną poprawkę do ustawy.

W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy z proponowaną poprawką.

Senat przegłosował poprawkę, po czym jednomyślnie, 93 głosami, podjął uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Do Senatu wpłynęła 9 lipca. Marszałek 10 lipca skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiając je, senator Ewa Tomaszewska zaznaczyła, że ustawa nowelizująca kodeks pracy jest krótka, dotyczy jednej konkretnej kwestii: ma zagwarantować pracownikom prawo do rzeczywistego świętowania w święta państwowe i kościelne.

Tych dni świątecznych jest tylko dwanaście. Jak stwierdziła senator, jesteśmy jednym z tych krajów, które mają zdecydowanie mniej świąt niż wynosi przeciętna w krajach europejskich. Polska jest krajem, w którym czas pracy, jeśli chodzi o normę tygodniową i o rzeczywisty czas pracy, jest najdłuższy w Europie, a na świecie jesteśmy chyba drudzy po Japonii. Czasu na wypoczynek jest więc rzeczywiście bardzo niewiele. Dlatego ustawa jest krokiem w dobrym kierunku, aczkolwiek - zdaniem senator - niewystarczającym. Należałoby bowiem wrócić do kwestii wolnych od pracy niedziel. Pracownicy mają prawo do wypoczynku, nie tylko tego w skali doby, czyli jedenastogodzinnego, ale także w skali tygodnia, czyli do minimum jednego dnia wolnego. W 1980 r. walczyliśmy o wolne soboty, a dziś nie mamy nawet wolnych niedziel. Ustawa dotyczy bowiem tylko dwunastu dni świątecznych.

Senator E. Tomaszewska poinformowała, że komisja postanowiła zaproponować do tekstu poprawki.

W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy z proponowanymi zmianami.

Poprawkę do ustawy zgłoszono także podczas dyskusji.

Proponowane zmiany w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 1 poprawkę.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym 80 głosami, przy 7 przeciw i 5 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br., i 9 lipca przekazana do Senatu. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej, Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Tomasz Misiak. Senator wyjaśnił, że celem ustawy jest wprowadzenie zmian w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Dotyczą one kilku najważniejszych punktów ułatwiających dostęp do środków oraz wykorzystywanie środków Funduszu Pracy w celu ułatwienia znalezienia zatrudnienia.

Senator sprawozdawca przedstawił i omówił najważniejsze zmiany merytoryczne wprowadzane w ustawie. Są to:

- zachowanie do końca roku 2013 przekazywania samorządom powiatowym z Funduszu Pracy 7% kwoty środków Funduszu Pracy ustalonej na rok poprzedni na realizację programów na rzecz promocji zatrudnienia oraz łagodzenie skutków bezrobocia i aktywizację zawodową z przeznaczeniem na finansowanie kosztów wynagrodzenia i składek na ubezpieczenie społeczne pracowników powiatowego urzędu pracy. W projekcie rządowym termin zachowania tej kwoty był poprzednio przedłużony do roku 2009, tutaj zostaje przedłużony o cztery lata, do roku 2013;

- umożliwienie staroście refundowania części kosztów kwalifikowanych do wysokości 3% kwoty przyznanej ze środków będących w dyspozycji samorządu województwa na realizację zadań współfinansowanych ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy;

- umożliwienie sfinansowania bezrobotnemu kosztów przejazdu na badania lekarskie oraz do miejsca wykonywania prac społecznie użytecznych;

- zwiększenie wysokości dodatku aktywizacyjnego w wypadku podjęcia z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej do kwoty 50% zasiłku przysługującego bezrobotnemu;

- rozszerzenie przepisu dotyczącego osób będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Za takie zostały uznane kobiety, które nie podjęły zatrudnienia po urodzeniu dziecka, bezrobotni bez doświadczenia zawodowego lub wykształcenia średniego, bezrobotni samotnie wychowujący co najmniej jedno dziecko do osiemnastego, a nie do siódmego roku życia, i bezrobotni, którzy po odbyciu kary pozbawienia wolności nie podjęli zatrudnienia. Rozszerzenie przepisu o te osoby będące w szczególnej sytuacji umożliwia dostarczenie im odpowiednich usług, jeżeli chodzi o urzędy pracy, właśnie w zakresie pomocy w zatrudnieniu;

- przyjęcie zgłoszonej podczas drugiego czytania wysokości stypendium dla bezrobotnego odbywającego staż lub przygotowanie zawodowe. Będzie ono wyższe - wyniesie 80% minimalnego wynagrodzenia za pracę, a nie 80% zasiłku dla bezrobotnych;

- umożliwienie refundowania kosztów opieki nad dziećmi do lat siedmiu w wysokości połowy zasiłku na każde dziecko, na opiekę którego poniesiono koszty;

- wprowadzenie regulacji odnoszącej się do wspierania pracy zarobkowej w gospodarstwie domowym w powiązaniu ze zniesieniem stosowania najniższej stawki podatkowej z tytułu zatrudnienia w gospodarstwie domowym osoby bezrobotnej;

- objęcie trybem zwolnień monitorowanych zamierzenia zwolnienia pięćdziesięciu, a nie tak jak dotychczas, stu pracowników w okresie trzech miesięcy. W wypadku takiego zwolnienia przewidziano właściwość przemienną powiatowego urzędu pracy właściwego dla siedziby pracodawcy oraz powiatowego urzędu pracy właściwego dla miejsca wykonywania pracy;

- zmiana sposobu liczenia okresu pobierania zasiłku. Będzie on uzależniony od stopy bezrobocia na terenie powiatu, w którym osoba bezrobotna zamieszkuje, a nie od stopy bezrobocia na obszarze działania powiatowego urzędu pracy;

- umożliwienie odroczenia zwrotu, rozłożenia na raty, umorzenia w całości albo w części refundacji uzyskiwanych z tytułu umowy o zorganizowanie prac interwencyjnych oraz robót publicznych;

- zróżnicowanie wysokości wpłat za wniosek o wydanie zezwolenia na pracę lub jego przedłużenie. Chodzi tu o otwarcie możliwości dostępu do pracowników, szczególnie zza naszej wschodniej granicy, polskim pracodawcom. Dotychczas te opłaty były znacznie wyższe. W obecnej sytuacji, kiedy rząd wprowadził możliwość zatrudniania na okres trzymiesięczny tych pracowników bez konieczności pozyskiwania zezwoleń na pracę, wprowadza również zróżnicowanie wysokości opłat;

- zmiana z obligatoryjnego na fakultatywne przyznawania dodatków do wynagrodzenia pracownikom wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy. Projekt rządowy zakładał zniesienie w ogóle obowiązku przyznawania tych dodatków. Zostało to zmienione w ramach prac sejmowych;

- zniesienie możliwości nadawania licencji pracownikom kształcenia ustawicznego;

- zrezygnowanie z możliwości przyznawania na podstawie art. 102 ustawy nagród specjalnych dyrektorom wojewódzkich i powiatowych urzędów pracy.

Senator T. Misiak poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej poparła ustawę i wniósł o jej przyjęcie z 12 poprawkami.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Elżbieta Rafalska. Senator podkreśliła, że rozpatrywana ustawa, będąca wynikiem prac nad dwoma projektami ustaw - poselskim i  rządowym, dokonuje pewnych zmian systemowych, ale ma również charakter porządkowy i organizacyjny.

Jak zaznaczyła, dla komisji bardzo ważna jest zmiana pozwalająca do 2013 r. przekazywać samorządom powiatowym z Funduszu Pracy 7% środków. Skutki finansowe dla Funduszu Pracy wyniosą około 88 milionów zł. Dla samorządów jest to kwota znacząca, a w porównaniu z ogólnymi wydatkami siedmiomiliardowego Funduszu Pracy nie jest to suma bardzo duża.

Istotna jest też zmiana, która pozwoli na refundowanie części kosztów kwalifikowanych do wysokości 3%.

Senator poinformowała, że komisja samorządu postanowiła zaproponować kilka poprawek do ustawy. Część nich była identyczna z poprawkami pozostałych komisji.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Antoni Szymański. Senator omówił i uzasadnił 10 poprawek, które komisja, większością głosów, postanowiła rekomendować Izbie.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły trzy komisje senackie. Połączone komisje poparły większość zgłoszonych poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 92 głosami, podjął uchwałę:

uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 10 lipca br. Do Senatu trafiła 12 lipca. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Nauki, Edukacji i Sportu przedstawił senator Zbigniew Szaleniec. Ustawę, będącą projektem rządowym, na posiedzeniu komisji zaprezentowali i omówili przedstawiciele Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministerstwa Edukacji Narodowej. Poinformowali oni też, że ustawa wychodzi naprzeciw oczekiwaniom około czterdziestu, pięćdziesięciu tysięcy nauczycieli, a osób bliżej zainteresowanych ustawą, które chciałyby z niej skorzystać, jest około dwudziestu tysięcy. Te osoby nabyły lub do końca br. nabędą uprawnienia do przejścia na wcześniejszą emeryturę.

Senator sprawozdawca, omawiając ustawę, wskazał, że umożliwia ona nauczycielom urodzonym po 31 grudnia 1948 r., a przed 1 stycznia 1969 r., zachowanie prawa do przejścia na emeryturę bez względu na wiek, jeżeli spełniają wymagania wskazane przez dwa punkty.

Pierwszy z nich określa, ile lat trzeba było przepracować w ogóle, a w szczególności w oświacie. Zawiera też dopisek: "z wyjątkiem warunku rozwiązania stosunku pracy". Sformułowanie to różni ustawę od wcześniejszej, która dotychczas funkcjonowała. Żeby nauczyciel mógł skorzystać z uprawnień do wcześniejszej emerytury, musiał do końca br. rozwiązać stosunek pracy z dotychczasowym pracodawcą, czyli z placówką oświatową.

Drugi punkt stanowi, iż zapisem o możliwości wcześniejszego przejścia na emeryturę mogą być objęci tylko ci nauczyciele, którzy nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

W trakcie prac sejmowych nad przedłożeniem rządowym wprowadzono art. 2, zgodnie z którym "Nauczyciele spełniający warunki określone w art. 88 ust. 2a, którzy w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia wejścia w życie ustawy rozwiązali, na swój wniosek, stosunek pracy, mogą, w terminie czternastu dni od dnia wejścia w życie ustawy, złożyć pracodawcy oświadczenie o woli powrotu na dotychczas zajmowane stanowisko. Dyrektor szkoły nawiązuje ponownie stosunek pracy z nauczycielem na poprzednich warunkach". Jak podkreślił senator sprawozdawca, w trakcie posiedzenia komisji ten przepis wzbudził najwięcej kontrowersji. Zastrzeżenia do sformułowania tego artykułu wysunęło senackie biuro legislacyjne, a także przedstawiciele obu ministerstw.

Senator wyjaśnił, że w trakcie prac sejmowych wprowadzono ten artykuł, ponieważ ustawa wchodzi w życie zbyt późno i w wielu wypadkach nauczyciele, których obejmuje zapis o możliwości wcześniejszego odejścia na emeryturę, już tę decyzję podjęli i zdecydowali się rozwiązać stosunek pracy. Wynika to z faktu, że w oświacie cały ruch kadrowy odbywa się między styczniem a majem; najpóźniej do końca maja dyrektor w tak zwanych arkuszach organizacyjnych określa możliwości kadrowe i wszyscy nauczyciele, którzy chcą odejść ze szkoły, składają rezygnację właśnie w tym terminie. W tym też terminie dyrektor poszukuje pracowników na te stanowiska. Przyjmowanie ustawy w tym momencie jest więc nieco spóźnione i spowodowało sytuację, że wielu nauczycieli, którzy mogliby pracować po 2007 r., nabywając te uprawnienia, nie będzie mogło tego uczynić, ponieważ już wcześniej podjęli decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy. Omawiany przepis zobowiązuje dyrektorów szkół do przywrócenia tych nauczycieli na dotychczasowe stanowiska i na dotychczasowych warunkach, jeżeli wyrażą taką wolę w ciągu czternastu dni.

Jak stwierdził senator Z. Szaleniec, dokładniejsza analiza tego artykułu wykazuje, że ma on jednak wiele luk i wad.

Jeżeli chodzi o wady prawne, to najważniejsze są dwa zastrzeżenia, które zgłoszono w trakcie posiedzenia komisji.

Pierwsze - dlaczego zapisem tego art. 2 objęci są tylko nauczyciele, którzy odeszli z pracy po 1 stycznia 2007 r., a nie także ci, którzy mogli skorzystać i odejść wcześniej, w grudniu ubiegłego roku czy nawet we wcześniejszych miesiącach? Tu ogranicza się dostępność do uprawnień dawanych przez tę ustawę nauczycielom, którzy zdecydowali się przed 1 stycznia rozwiązać stosunek pracy i odejść na wcześniejszą emeryturę.

Drugie zastrzeżenie natury prawnej, które powoduje, że art. 2 jest kontrowersyjny, to zapis, iż należy przywrócić nauczyciela na określone stanowisko na dawnych warunkach. W wypadku nauczycieli pełniących funkcje kierownicze, zwłaszcza dyrektorów szkół, zatrudnienie ich na poprzednich warunkach może być bardzo trudne. Często bowiem na tych stanowiskach są już zatrudnieni nowi pracownicy. Podobnie jest, jeśli nauczyciel będzie chciał wrócić do pracy, ale na jego miejsce został już przyjęty inny nauczyciel. Stworzy to bardzo trudny problem prawny dla samorządów terytorialnych, które nadzorują pracę szkół, czy dla dyrektorów szkół.

Z tych powodów komisja podjęła decyzję, aby zarekomendować Izbie poprawkę do ustawy, polegającą na skreśleniu art. 2.

W imieniu komisji senator sprawozdawca rekomendował Izbie całość ustawy z przedstawioną poprawką.

Sprawozdanie Komisji Rodziny i Polityki Społecznej przedstawił senator Zbigniew Trybuła. Senator poinformował, że komisja przyjęła 1 poprawkę do ustawy, identyczną ze zmianą zaproponowaną przez Komisję Nauki, Edukacji i Sportu.

W imieniu Komisji Rodziny i Polityki Społecznej senator rekomendował Izbie podjęcie uchwały o przyjęciu ustawy o zmianie ustawy - Karta Nauczyciela wraz z poprawką polegającą na skreśleniu art. 2.

Podczas dyskusji poprawkę do ustawy zgłosili także senatorowie Roman Ludwiczuk i Zbigniew Szaleniec.

Zgłoszone propozycje rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły swą wcześniejszą poprawkę.

Senat przegłosował poszczególne zmiany, a następnie 89 głosami, przy 1 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Do Senatu przekazano ją 9 lipca. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Władysław Mańkut. Senator podkreślił, że omawiana ustawa kompleksowo reguluje obszerną dziedzinę gospodarki nieruchomościami, ponadto obejmuje swoim zakresem szereg zagadnień, które nigdy wcześniej nie były objęte regulacją ustawową, a dotyczą funkcjonowania zawodów związanych z dziedziną samych nieruchomości, ich wyceną, czy też z powszechną taksacją nieruchomości, a także dotyczą procedur dokonywania podziałów lub scaleń nieruchomości, obrotu nieruchomościami publicznymi. Kompleksowość regulacji powinna ułatwić praktyczne stosowanie ustawy.

Senator zaznaczył, iż omawiana nowelizacja jest z dużą przychylnością przyjmowana przez środowiska samorządowe oraz zawodowe działające na rynku nieruchomości.

Omawiając ustawę, senator sprawozdawca wskazał, że duża część zawartych w ustawie zmian dotyczy doprecyzowania oraz uściślenia przepisów w celu wyeliminowania rozbieżności interpretacyjnych, bardzo uciążliwych w praktycznym stosowaniu prawa i  często powodujących krytyczny stosunek do norm prawnych stosowanych przez jednostki administracji publicznej.

Ponadto ustawa wprowadza kilka nowych regulacji prawnych wcześniej niebędących regulacjami ustawowymi.

Rozwiązania wprowadzone w ustawie o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami dotyczą dwóch dużych grup zagadnień.

Po pierwsze, zostają doprecyzowane przepisy ustawy dotyczące zasad gospodarowania nieruchomościami należącymi do zasobów Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego, a także przepisy w zakresie prowadzenia postępowań w sprawach podziałów, scaleń i wywłaszczeń oraz ustalania opłat adiacenckich.

Po drugie, ustawa nowelizuje przepisy w zakresie działalności zawodowej w dziedzinie gospodarowania nieruchomościami.

Senator podkreślił, że ustawa ma istotne znaczenie dla jednostek samorządu terytorialnego, właścicieli, użytkowników wieczystych nieruchomości oraz osób, którym przysługują prawa rzeczowe do nieruchomości, a także dla osób posiadających uprawnienia w zakresie szacowania nieruchomości, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami lub zarządzania nieruchomościami. Ma ona również istotne znaczenie dla osób nabywających nieruchomości od jednostek samorządu terytorialnego i Skarbu Państwa oraz dla osób ubiegających się o nadanie uprawnień i licencji zawodowych w obszarze wyceny nieruchomości i obrotu nimi. Ustawa ma też znaczenie dla podmiotów korzystających z usług osób obsługujących rynek nieruchomości.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej, omawiając na swym posiedzeniu ustawę o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o zmianie niektórych innych ustaw, odniosła się do szeregu propozycji poprawek oraz do zastrzeżeń zgłaszanych przez Polską Federację Organizacji Zarządców i Administratorów Nieruchomości. Komisja nie przychyliła się do zgłaszanego na posiedzeniu wniosku o podniesienie opłat adiacenckich do 50% różnicy wzrostu wartości nieruchomości ani nie uznała zastrzeżeń Polskiej Federacji Organizacji Zarządców i Administratorów Nieruchomości.

Po dyskusji komisja przyjęła osiem poprawek i wniosła o ich przyjęcie.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawiła senator Elżbieta Rafalska. Senator poinformowała, że komisja na swym posiedzeniu 18 lipca rozpatrzyła ustawę i postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie z 7 poprawkami.

Senator omówiła proponowane zmiany w ustawie i wniosła o ich uchwalenie.

Dalsze poprawki do ustawy zaproponowali senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły większość zgłoszonych zmian.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 88 głosami, przy 2 wstrzymujących się, powzięła uchwałę:

uchwała

Projekt został wniesiony przez Komisję Ustawodawczą oraz Komisję Gospodarki Narodowej. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Pierwsze czytanie zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 19 czerwca br. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie.

Zgodnie z regulaminem Izby drugie czytanie projektu ustawy obejmuje przedstawienie Senatowi sprawozdania komisji o projekcie ustawy, przeprowadzenie dyskusji oraz zgłaszanie wniosków.

Senator Marek Waszkowiak, sprawozdawca obu komisji, wyjaśnił, że projektowana ustawa jest regulacją wykonującą wyrok Trybunału Konstytucyjnego z  29 listopada 2006 r., stwierdzającego niezgodność z konstytucją przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 190 ust. 1 konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne - stąd potrzeba pracy nad tą ustawą.

Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z konstytucją art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie, w jakim wyłącza ona zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych ugód sądowych. Trybunał Konstytucyjny przyjął, że zwolnienia podatkowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g ustawy służyły zrekompensowaniu poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogaceniu. Stąd oczywiste wydaje się, że uzasadnione jest ograniczenie zwolnienia do odszkodowań uzyskanych na drodze sądowej i wyłączenie tych, które stanowiły wynik umowy. Celem tej ustawy jest wyeliminowanie wypadków zmowy stron co do zajścia fikcyjnej szkody, a tym samym co do ustalenia fikcyjnego odszkodowania.

Odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, są zwolnione co do zasady z podatku dochodowego od osób fizycznych. Kwestionowany przepis art. 21 ustawy wyłącza zwolnienie, jeżeli odszkodowanie ustalono w drodze umowy lub ugody. Niezgodność wyłączenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego w tym zakresie, w jakim obejmuje ono odszkodowania ustalone ugodą sądową, polega na rażącej niespójności rozwiązań prawnych przyjętych w dwóch gałęziach prawa. Niespójność ta prowadzi do nadużycia zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa.

Występuje również niezgodność z art. 32 konstytucji. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, kwestionowany przepis wprowadza zróżnicowanie poszkodowanych, którzy wystąpili do sądu o odszkodowanie i ze względu na przebieg sprawy uzyskali wyrok lub zawarli ugodę sądową. Te dwa wypadki są nierówno potraktowane w ustawie.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że projektowana ustawa powoduje skutki finansowe dla budżetu państwa. Rozszerza ona bowiem zakres przedmiotowy odszkodowań o odszkodowania wynikające z zawartych ugód sądowych, które są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Materia regulowana projektem tej ustawy nie jest objęta regulacjami Unii Europejskiej.

W imieniu dwóch połączonych komisji senator M. Waszkowiak wniósł o przyjęcie bez poprawek jednolitego tekstu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W trakcie dyskusji nie został złożony wniosek przeciwny do wniosku przedstawionego przez komisje, w związku z czym Senat mógł przystąpić do trzeciego czytania projektu uchwały, obejmującego jedynie głosowanie.

W jego wyniku Senat jednomyślnie, 90 głosami, przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

projekt ustawy