Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 5 lipca br., i 6 lipca przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej, a ta rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bogdan Lisiecki przypomniał, że wojewódzkie kolegia skarbowe utworzono ustawą z 27 czerwca 2003 r. Były one ciałami kolegialnymi, nieposiadającymi uprawnień władczych ani stanowiących, a spełniały jedynie funkcję pomocniczą, miały usprawnić realizację zadań przypisanych takim służbom, jak administracja podatkowa, służba celna, kontrola skarbowa. W praktyce okazało się, że wojewódzkie kolegia skarbowe nie uzyskały pożądanej skuteczności, a zadania, jakie przypisano kolegiom, mogą być realizowane przez przyjęcie odpowiednich rozwiązań organizacyjnych niewymagających ustawowego umocowania.

Jak stwierdził senator, zniesienie wojewódzkich kolegiów skarbowych pozwoli na lepszą współpracę poszczególnych organów. Nie zachodzi konieczność wprowadzenia w projekcie przepisów przejściowych, ponieważ funkcjonowanie wojewódzkich kolegiów skarbowych nie naruszyło przepisów dotyczących właściwości rzeczowej i miejscowej organów podatkowych, kontroli skarbowej ani nie zmieniło zasad nadzoru i odpowiedzialności za ich działanie.

Wejście w życie ustawy nie będzie miało wpływu na budżet państwa ani na budżet jednostek samorządowych, a także nie będzie miało wpływu na rynek pracy, konkurencyjność gospodarki, sytuację i rozwój regionów. Proponowana regulacja nie wymaga nakładów finansowych.

Przedmiot projektowanej regulacji nie jest objęty zakresem prawa Unii Europejskiej.

Komisja Gospodarki Narodowej rekomendowała Izbie wprowadzenie 1 poprawki do ustawy.

Senat przegłosował poprawkę, a następnie jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę:

uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm 6 lipca br. i 9 lipca przekazana do Senatu. Marszałek Senatu skierował ją, zgodnie z regulaminem, do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bogdan Lisiecki zaznaczył, że celem rozpatrywanej ustawy jest utworzenie skarbowego zasobu kadrowego, z którego będą powoływani dyrektorzy i wicedyrektorzy izb skarbowych oraz naczelnicy urzędów skarbowych.

W założeniu ustawodawcy, skarbowy zasób kadrowy utworzą pracownicy Ministerstwa Finansów oraz jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych, spełniający kryteria ustawowe dotyczące między innymi: wykształcenia, stażu pracy i ukończenia z wynikiem pozytywnym postępowania kwalifikacyjnego. Zasób ten będą stanowić osoby, które posiadają wykształcenie wyższe magisterskie lub równorzędne w zakresie prawa, administracji, ekonomii, zarządzania albo innych nauk uzupełnionych studiami podyplomowymi lub studiami trzeciego stopnia w zakresie prawa, ekonomii, administracji lub zarządzania oraz co najmniej trzyletni staż pracy w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw finansów bądź w jednostkach organizacyjnych podległych ministrowi. Muszą posiadać wysokie kwalifikacje i dużą wiedzę, niezbędną do wykonywania swojej pracy. Muszą one również ukończyć z wynikiem pozytywnym postępowanie kwalifikacyjne, po uprzednim wniesieniu wymaganej opłaty, nieprzekraczającej 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Skład komisji, tryb pracy, sposób przeprowadzania postępowania, kryteria ocen, organizację i koszty funkcjonowania oraz opłaty określi w rozporządzeniu minister finansów. Powinien on w sposób jednoznaczny zagwarantować prawidłowość i obiektywizm postępowania kwalifikacyjnego.

Zgodnie z ustawą minister będzie mógł powołać ze skarbowego zasobu kadrowego dyrektora izby skarbowej, naczelnika urzędu skarbowego oraz zastępcę dyrektora na jego wniosek, będzie również mógł odwołać te osoby ze stanowiska w każdym czasie.

Ustawa wprowadza też regulacje, zgodnie z którymi stanowisko dyrektora izby skarbowej lub naczelnika urzędu skarbowego będzie można pełnić nie dłużej niż pięć lat w tej samej izbie albo w tym samym urzędzie. Minister właściwy do spraw finansów publicznych będzie mógł przedłużyć ten termin nie więcej niż o kolejne pięć lat. Minister finansów będzie również mógł przenosić te osoby na identyczne stanowiska w innych jednostkach.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej postanowiła zaproponować dwie poprawki.

Poprawki poddano pod głosowanie, a następnie Izba 67 głosami, przy 18 przeciw i 2 wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

uchwała

Ustawa, uchwalona przez Sejm 6 lipca br., 9 lipca została przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej, a ta rozpatrzyła ustawę i przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Antoni Motyczka zaznaczył, że w ustawie chodzi o przedsiębiorstwa PRG, PBK, PBSz, PMG i urzędy górnicze. Wszystkich tych przedsiębiorstw okołogórniczych dotyczy ustawa realizująca wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 grudnia 2005 r., w którym trybunał zakwestionował art. 55 ustawy z 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczególnych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych. W orzeczeniu tym trybunał uznał za niezgodne z konstytucją pozbawienie prawa do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla byłych pracowników przedsiębiorstw robót górniczych.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja postanowiła wnieść o uchwalenie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 10 lipca br., i 12 lipca przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją, zgodnie z regulaminem, do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska przedstawił senator Józef Łyczak. Jak wyjaśnił, celem ustawy jest stworzenie podstawy prawnej do przekazania zakładom dotacji podmiotowej w kwocie 860 tysięcy zł, zapewnionej na ten cel w ustawie budżetowej.

Obecnie na terenie likwidowanych zakładów nie jest prowadzona działalność gospodarcza, nie został też wyodrębniony majątek, na podstawie którego odrębny podmiot mógłby prowadzić działalność. Na terenie zakładów funkcjonuje oczyszczalnia ścieków, integralnie związana z centralnym składowiskiem odpadów. Niezbędne jest prowadzenie monitoringu zarówno pod względem środowiskowym, jak i pod względem pozostawionego mienia.

Dotacja ma być przeznaczona na dofinansowanie prac zabezpieczających Główny Zbiornik Wód Podziemnych 330 - Gliwice przez kompleksowe unieszkodliwienie odpadów wraz z rekultywacją terenów skażonych Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji.

Zakres ochrony będzie obejmował: eksploatację oczyszczalni ścieków, monitoring środowiska na terenie i w rejonie zakładu, dozorowanie mienia oraz wykonywania prac naprawczych na terenie zakładu objętego przedsięwzięciem.

Dotacja będzie przyznawana przez wojewodę śląskiego na wniosek zakładu na podstawie zaakceptowanego przez wojewodę programu likwidacji przedsiębiorstwa oraz harmonogramu rzeczowo-finansowego prac planowanych do wykonania, a także umowy określającej: zobowiązania zakładu, wysokość dotacji, terminy przekazywania środków, sposób ich rozliczania oraz przyczyny ewentualnego zwrotu dotacji.

Termin zakończenia trwającej już wiele lat likwidacji zakładów przewidziano na 31 grudnia 2007 r. Zlikwidowane mienie zostanie przekazane najpierw Skarbowi Państwa, a następnie staroście tarnogórskiemu, w celu przeprowadzenia rekultywacji skażonych terenów oraz unieszkodliwienia odpadów.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na podstawie dyspozycji art. 110 ustawy o finansach publicznych, zgodnie z którym: "z budżetu państwa mogą być udzielane dotacje podmiotowe wyłącznie na cele i w zakresie określonym w ustawach innych niż ustawa budżetowa...". Uchwalona ustawa stanowi kontynuację regulacji zawartej w ustawie z dnia 18 października 2006 r. o dotacji przeznaczonej dla przedsiębiorstwa państwowego Zakłady Chemiczne "Tarnowskie Góry" w Tarnowskich Górach w likwidacji.

Ustawa pozwoli na dokończenie zaplanowanych prac związanych z likwidacją zakładów, a także znacząco przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa ekologicznego w tym rejonie Śląska.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska przyjęła proponowany projekt ustawy jednogłośnie, nie wnosząc żadnych poprawek.

Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Bronisław Korfanty. Przypomniał, iż problem związany z działalnością Zakładów Chemicznych "Tarnowskie Góry" dotyczy tego, że przez dziesiątki lat odpady, które powstawały w wyniku działalności tych zakładów, były składowane na zwałowiskach bez jakiegokolwiek zabezpieczenia.  W tamtych czasach o ekologii wprawdzie wiele się mówiło, ale nie robiło się praktycznie nic. Dlatego od wielu już lat - od momentu zaprzestania działalności zakładów "Tarnowskie Góry" - mamy do czynienia z problemem likwidacji i rekultywacji terenów po wysypisku odpadów.

Obecnie na terenie zakładów nie jest prowadzona działalność gospodarcza, gdyż w 1995 r. zostały one postawione w stan likwidacji.

Na terenie zakładów znajduje się oczyszczalnia ścieków, powiązana z centralnym składowiskiem odpadów, funkcjonującym wyłącznie ze względu na potrzebę deponowania w nim odpadów z poszczególnych zwałowisk.

Zapewnienie ciągłości prowadzenia monitoringu wód powierzchniowych rzeki Soły, wód z drenażu głębokiego obszaru skażonego, odcieków zbiorczych z centralnego składowiska odpadów, a także pomiar wielkości i oznaczenie pH opadów atmosferycznych zrekultywowanego terenu oraz zapewnienie eksploatacji oczyszczalni ścieków - to główne zadania przewidziane do sfinansowania z dotacji w wysokości 860 tysięcy zł. Dotacja ta została zapisana w ustawie budżetowej na rok 2007 w dziale 900, w rozdziale 995.

Wojewoda śląski, będący głównym dysponentem środków budżetowych przeznaczonych na dotację, nie posiada, ze względu na treść art. 110 ustawy o finansach publicznych, podstaw prawnych do udzielenia dotacji, gdyż dotacje podmiotowe mogą być udzielane wyłącznie na cele i w zakresie określonym w ustawach innych niż ustawa budżetowa. Uchwalenie rozpatrywanej ustawy jest więc niezbędne do tego, aby likwidator zakładów mógł otrzymać dotację.

Zakończenie likwidacji zakładów chemicznych przewidziano na 31 grudnia br. Następnie mienie zostanie przekazane staroście tarnogórskiemu, który będzie w dalszym ciągu prowadził działalność w zakresie unieszkodliwiania odpadów i rekultywacji terenów skażonych. Według stanu na dzień 31 grudnia 2006 r. do unieszkodliwienia pozostało jeszcze około 570 tysięcy m³ odpadów. W ramach dalszej likwidacji wysypiska starosta będzie mógł wykorzystywać środki z Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko".

Senator sprawozdawca podkreślił, że - biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone argumenty - przyjęcie ustawy jest niezbędne, gdyż pozwala ona na dokończenie wszystkich zaplanowanych na 2007 r. prac, co w znacznej mierze przyczyni się do poprawy życia ludzi mieszkających w okolicach wysypiska. Przyjęcie ustawy jest ważne nie tylko dla Tarnowskich Gór, ale także dla całego Śląska. Senator wyraził nadzieję, że już w niedługim czasie zakończona zostanie likwidacja tego zagrażającego życiu i zdrowiu ludzi składowiska. Poinformował też, że Komisja Gospodarki Narodowej nie wniosła do ustawy żadnych poprawek.

Jednobrzmiące wnioski obu komisji senackich poddano pod głosowanie. W jego wyniku Senat 89 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 5 lipca br., i następnego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Andrzej Jaroch. Jak wyjaśnił, ustawa tworzy potrzebną regulację, która umożliwi objęcie mnożnikowym systemem wynagrodzeń osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe niebędące kierowniczymi stanowiskami państwowymi. To jest grupa osób, których wynagrodzenia i dodatek funkcyjny ustawa z sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych, przyjęta na podstawie projektu poselskiego, ustaliła według systemu mnożnikowego, nie zmieniła jednak w tym zakresie ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej, co wytworzyłoby lukę prawną. Przedmiotowa ustawa wypełnia tę lukę w stosownym terminie, przed końcem bieżącego roku.

Ustawa nie powoduje dodatkowych skutków finansowych dla budżetu państwa, nie tworzy nowych stanowisk, nie powoduje zwiększenia kwoty bazowej w budżecie na rok 2007.

Senator sprawozdawca poinformował, że komisja po rozpatrzeniu przedmiotowej ustawy postanowiła rekomendować Izbie jej przyjęcie bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 89 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Do Senatu trafiła 9 lipca. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Marek Rocki. Zaznaczył, że system sportu w omawianym zakresie opisują dwa akty: ustawa o kulturze fizycznej z 1996 r., wielokrotnie nowelizowana, oraz ustawa o sporcie kwalifikowanym z 2005 r.

Ustawy te trzeba czytać łącznie, bo choć obie w swych rozdziałach drugich opisują strukturę organizacyjną odpowiednio: kultury fizycznej i sportu kwalifikowanego, to definicja klubu sportowego jest w jednej z tych ustaw, w ustawie o kulturze fizycznej, a definicja zawodnika występuje w obydwu. W ustawie o kulturze fizycznej, w art. 3 w pkt 6, jest napisane, że zawodnikiem jest osoba uprawiająca określoną dyscyplinę sportu. W ustawie o sporcie kwalifikowanym, w art. 3 w pkt 5, mówi się, że zawodnikiem jest osoba uprawiająca określoną dyscyplinę sportu, posiadająca licencję uprawniającą do uprawiania sportu. Są zatem dwie nieidentyczne definicje zawodnika. Są także dwie różne definicje współzawodnictwa sportowego. Pojęcie zawodnika jest zdefiniowane w ustawie o kulturze fizycznej, a zawodnika zrzeszonego - w ustawie o sporcie kwalifikowanym. W ustawie o kulturze fizycznej jest definicja związku sportowego, a w ustawie o sporcie kwalifikowanym - polskiego związku sportowego. W ustawie o sporcie kwalifikowanym jest Polski Komitet Olimpijski, a w ustawie o kulturze fizycznej - Polski Komitet Paraolimpijski itd. W praktyce trzeba te ustawy czytać łącznie, aby zdefiniować to, czym jest kultura fizyczna i sport.

Senator nadmienił, że historia rozpatrywanej ustawy rozpoczęła się w czerwcu ub.r., kiedy premier Kazimierz Marcinkiewicz przedłożył marszałkowi Sejmu Markowi Jurkowi projekt zmian mających na celu, po pierwsze, naprawę błędów legislacyjnych w ustawie o sporcie kwalifikowanym i w ustawie o kulturze fizycznej, po drugie, zwiększenie roli Trybunału Arbitrażowego do spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim, a jednocześnie ograniczenie kompetencji ministra do spraw sportu, i, po trzecie, zmianę części przepisów w ustawie o sporcie kwalifikowanym, dotyczących na przykład obowiązku powoływania spółek kapitałowych zarządzających sprawami związku sportowego.

Po roku, czyli w lipcu br., ustawa uchwalona przez Sejm w znaczącej części nie zawiera propozycji rządowych z ub.r., znalazły się w niej zaś propozycje poselskie, nieprzedstawiane wcześniej przez rząd.

I tak, po pierwsze, wprowadzono przepisy upoważniające organy stanowiące samorządu terytorialnego do określania warunków i trybu wspierania sportu kwalifikowanego oraz przyznawania wyróżnień i nagród trenerom i działaczom sportowym. Mówią o tym pkt 1 i 10 ustawy sejmowej, czego nie było w przedłożeniu rządowym.

Po drugie, zmieniono zasady wyrażania zgody na utworzenie polskiego związku sportowego przez zmianę katalogu załączników. Dodano konieczność przedstawienia szczegółowego opisu dyscypliny sportu, która ma być przedmiotem zainteresowania polskiego związku sportowego, oraz wymóg wskazania wykazu klubów prowadzących działalność w tej dyscyplinie. Przy czym wprowadzono też możliwość odmowy zgody na utworzenie polskiego związku sportowego, jeśli dana dyscyplina nie znajduje się w wykazie tworzonym przez ministra.

Po trzecie, zgodnie z przedłożeniem z czerwca ub.r. zniesiono obowiązek tworzenia spółki kapitałowej prawa handlowego, wprowadzając powołanie takiej spółki jako możliwość. Wcześniejsza ustawa nakazywała tworzenie spółki kapitałowej do zarządzania sprawami związku.

Po czwarte, zmieniono tryb powoływania arbitrów do Trybunału Arbitrażowego do spraw Sportu przy Polskim Komitecie Olimpijskim. Zmieniono także kompetencje tego trybunału, rozszerzając je, i kompetencje ministra do spraw sportu, ograniczając je, w związku z rozszerzeniem kompetencji trybunału.

Po piąte, nadano status polskiego związku sportowego stowarzyszeniom wędkarstwa sportowego, stowarzyszeniom działającym w zakresie sportów lotniczych, modelarstwa kołowego i pływającego - chodzi o Ligę Obrony Kraju.

Doprecyzowano przepisy dotyczące Komisji do Zwalczania Dopingu w Sporcie - wcześniej ustawa mówiła o tym, że jest taka komisja, a nowelizacja dodaje informację, iż ta komisja liczy od dziesięciu do piętnastu członków.

Zmieniono także podstawy określania świadczeń dla olimpijczyków z przeciętnego wynagrodzenia na kwotę bazową. Uzasadniano to tym, że świadczenia dla olimpijczyków powinny być wiązane ze sferą budżetową.

Wprowadzono także zmiany w zasadach uprawiania żeglarstwa. Znajdują się one w ustawie o kulturze fizycznej. Zmiana dotyczy zakresu obowiązku posiadania stosownego dokumentu, czyli patentu żeglarskiego uprawniającego do uprawiania żeglarstwa (zmiana z 5 m na 7,5 m długości kadłuba lub z 5 kW na 10 kW mocy silnika).

Nowelizacja wprowadza ponadto zmiany o charakterze legislacyjnym, porządkującym pojęcia, odniesienia do przepisów itd. - te, które w znaczącej części znajdowały się w przedłożeniu rządowym z czerwca ub.r.

Senator M. Rocki poinformował, że Komisja Nauki, Edukacji i Sportu na swoim posiedzeniu 6 lipca br. zapoznała się z projektem ustawy o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz niektórych innych ustaw i postanowił zaproponować Izbie wprowadzenie 7 poprawek.

Senator sprawozdawca omówił proponowane zmiany i w imieniu komisji wniósł o ich uchwalenie.

Poprawki do ustawy zgłosili także senatorowie podczas dyskusji.

Komisja po rozpatrzeniu tych propozycji podtrzymała swoje poprawki, odrzuciła natomiast zmiany zgłoszone przez indywidualnych wnioskodawców.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, a następnie 86 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 44. posiedzeniu, 29 czerwca br. Do Senatu wpłynęła 2 lipca. Marszałek 4 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Marian Miłek zaznaczył, że nowelizacja ma na celu dostosowanie ustawy z  26 kwietnia 2001 r. o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych oraz dostosowanie ustawy z 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczpospolitej Polskiej do postanowień dyrektywy Rady 2006/100/WE, dostosowującej niektóre dyrektywy w dziedzinie swobodnego przepływu osób w związku z przystąpieniem Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej.

Senator wyjaśnił, że jeśli chodzi o nowelizację ustawy z 26 kwietnia 2001 r., projekt uzupełnia załącznik 2 do tej ustawy o kursy przygotowujące do zawodu sternika morskiego w Rumunii. Jeśli chodzi zaś o nowelizację ustawy z 5 lipca 2002 r., to przepisy projektowanej ustawy uzupełniają wykaz tytułów zawodowych uzyskanych w państwach członkowskich Unii Europejskiej odpowiadających zawodowi adwokata lub radcy prawnego o tytuły obowiązujące w Bułgarii i w Rumunii. Państwa te przystąpiły do Unii Europejskiej 1 stycznia br.

Projektowane zmiany mają zatem wyłącznie charakter dostosowujący. Konsekwencją uznania kwalifikacji sternika morskiego nabytych w Rumunii jest to, że sternik ten może zostać zatrudniony w Polsce i uznane zostaną jego umiejętności na podstawie dokumentacji uzyskanej w Rumunii. Jak stwierdził senator M. Miłek, właściwie to jest istota całej ustawy zmieniającej ustawę o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych oraz ustawy o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej.

Senator poinformował, że ustawa była rozpatrywana na posiedzeniu Komisji Nauki, Edukacji i Sportu i nie wzbudziła żadnych kontrowersji. Uznano, że jest to jedna z tych ustaw, które dopasowują prawodawstwo polskie do wymagań Unii Europejskiej, a ściślej - do dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady.

W związku z tym komisja przyjęła jednomyślnie projekt tej ustawy i postanowiła wnieść o jej przyjęcie przez Izbę bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił to stanowisko i jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Do Senatu trafiła 9 lipca. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Ryszard Górecki. Zaznaczył, że ta krótka, dwuartykułowa ustawa nadaje Akademii Ekonomicznej w Krakowie nową nazwę: Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie. Jest to inicjatywa uczelni, opierająca się na art. 3 ust. 3 ustawy z 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym.

Senator wyjaśnił, że uczelnia od lat starała się o zmianę swojej nazwy na Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie. Jest to szkoła istniejąca od 1925 r., ma ponad dwadzieścia tysięcy studentów, siedmiuset nauczycieli akademickich, w tym ponad pięćdziesięciu profesorów i sześćdziesięciu doktorów habilitowanych, trzynaście kierunków kształcenia oraz cztery wydziały.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, na posiedzeniu komisji dość długo dyskutowano nad zgodnością ustawy z prawem o szkolnictwie wyższym, były bowiem uwagi co do posiadanych przez uczelnię uprawnień do nadawania stopnia doktora w wymaganych ustawowo dyscyplinach - chodzi o sześć uprawnień, w tym co najmniej cztery w zakresie nauk objętych profilem uczelni.

Senator poinformował, że na tej uczelni wydziały rzeczywiście mają sześć uprawnień: Wydział Ekonomii i Stosunków Międzynarodowych - do nadawania stopnia doktora z ekonomii oraz nauk o zarządzaniu, Wydział Zarządzania - z ekonomii oraz nauk o zarządzaniu, Wydział Finansów - z ekonomii, a Wydział Towaroznawstwa - z towaroznawstwa. Uprawnień jest więc sześć, ale reprezentują one trzy dyscypliny naukowe, i to budziło pewne uwagi i zastrzeżenia. Niemniej jednak w głosowaniu 8 senatorów opowiedziało się za przyjęciem ustawy bez poprawek, a 2 wstrzymało się od głosowania.

W związku z tym w imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i 66 głosami, przy 10 przeciw i 10 wstrzymujących się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Do Senatu przekazano ją 9 lipca. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Piotr Boroń wyjaśnił, że powodem nowelizacji ustawy był wyrok Trybunału Konstytucyjnego, uchylający ust. 2 w art. 70, i powstanie luki prawnej. Zapis, który 6 czerwca bieżącego roku utracił moc obowiązującą, zbytnio precyzował, kto ma być brany pod uwagę jako autor mający prawo do roszczeń z tytułu praw autorskich. W miejsce wygasłego zapisu Sejm Rzeczpospolitej Polskiej na swym posiedzeniu 6 lipca wprowadził zapis otwarty na roszczenia współautorów, nie precyzując, czy będzie to reżyser, scenograf czy choreograf. Z takim podejściem do problemu zgodziła się senacka Komisja Kultury i Środków Przekazu. Rzeczywiście bywa, jak zauważono w trakcie dyskusji, że znaczący wkład w dzieło wnosi tłumacz lub inny współautor i błędem byłoby zamykać katalog współautorów, którym przysługują prawa autorskie.

Senator podkreślił, że komisja była jednomyślna co do potrzeby nowelizacji. Uznała też, że konieczne są dwie czysto legislacyjne poprawki.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 86 głosami, podjął uchwałę:

uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 45. posiedzeniu, 5 lipca br., a następnego dnia przekazana do Senatu. Marszałek 10 lipca, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Kultury i Środków Przekazu. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Czesław Ryszka. Jak zaznaczył, ustawa przewiduje, że minister właściwy do spraw Skarbu Państwa, w razie komercjalizacji Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich - Wydawnictwo, przekaże nieodpłatnie fundacji - Zakład Narodowy imienia Ossolińskich prawo własności wszystkich akcji, jakie Skarb Państwa obejmie w wyniku tej komercjalizacji. Projekt ten określa również uprawnienia pracowników do nieodpłatnego nabycia akcji w spółce powstałej z przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego Zakład Narodowy imienia Ossolińskich - Wydawnictwo.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Kultury i Środków Przekazu omówiła tę zmianę i uznała, że dopełnia ona procesy przemian w Zakładzie Narodowym imienia Ossolińskich.

W proponowanej zmianie chodzi o scalenie majątku, jaki narodowi polskiemu ofiarował Józef Maksymilian Ossoliński na początku XIX wieku. W 1920 r. kurator Andrzej Lubomirski dokonał rozdziału zakładu na dwa podmioty. Podyktowane to było potrzebą oddzielenia funkcjonowania biblioteki od ryzyka handlowego, wynikającego z działalności wydawnictwa. W roku tym powstała spółka wydawnicza pod nazwą: Ossolineum - Wydawnictwo Dzieł Naukowych i Literackich przy Zakładzie Narodowym imienia Ossolińskich. Mimo wydzielenia wydawnictwa było ono jednak nadal pod kontrolą zakładu, to znaczy funkcjonowało w strukturze Zakładu Narodowego imienia Ossolińskich.

Podziału majątku dokonano dopiero w roku 1952, kiedy uczeni lwowscy powołali we Wrocławiu Towarzystwo Ossolineum w celu reaktywowania Ossolineum jako fundacji. Niestety, w tym samym roku rząd zniósł wszystkie fundacje, a ich majątek przeszedł z mocy prawa na własność państwa. Odtąd funkcjonowały dwie instytucje posługujące się tą samą nazwą ogólną i tym samym znakiem, to znaczy Biblioteka Ossolińskich z siedzibą we Wrocławiu i Wydawnictwo Ossolineum w tymże mieście. Zmieniły się jednak ich statusy prawne. Bibliotekę włączono w struktury Polskiej Akademii Nauk, wydawnictwo uczyniono zaś przedsiębiorstwem państwowym, a jego organem założycielskim był prezes Polskiej Akademii Nauk.

Kiedy w roku 1995 uchwalono ustawę o fundacji - Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, fundacja ta nie mogła prowadzić właściwej sobie działalności wydawniczej i posługiwać się znakiem zakładu jako znakiem towarowym. Lukę tę wypełnia dopiero obecna nowelizacja, która kończy proces scalania fundacji i wydawnictwa. Zgodnie z nią całość majątku zostaje powierzona fundacji. Aby jednak majątek ten mógł być przekazany, minister Skarbu Państwa musi dokonać komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego Zakład Narodowy imienia Ossolińskich - Wydawnictwo i nieodpłatnie przekazać fundacji prawa własności wszystkich akcji. Odtąd też używanie znaku historycznego i towarowego przypisane będzie jednej instytucji pod nazwą: "Fundacja - Zakład Narodowy imienia Ossolińskich". Istotne w tej zmianie jest to, aby kontrolę nad wydawnictwem, nad całością, sprawowała w przyszłości fundacja Ossolińskich, tak jak obecnie sprawuje ją Polska Akademia Nauk.

Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Kultury i Środków Przekazu na swym posiedzeniu rozpatrzyła ustawę o zmianie ustawy o fundacji - Zakład Narodowy imienia Ossolińskich i postanowiła przedstawić projekt uchwały Senatu, w którym wnosi o wprowadzenie poprawki do ustawy.

Podczas dyskusji senator C. Ryszka zgłosił wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

Komisja senacka rozpatrzyła te propozycje i poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez zmian.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. Senat 55 głosami, przy 32 przeciw i 1 wstrzymującym się, zaakceptował ten wniosek i podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Projekt został wniesiony przez Komisję Ustawodawczą oraz Komisję Rodziny i Polityki Społecznej. Marszałek 27 lutego br. skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Pierwsze czytanie projektu zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji, 19 czerwca. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdanie przedstawiła senator Ewa Tomaszewska. Przypomniała, że projekt ustawy powstał w wyniku rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z 3 października 2006 r., stwierdzającego niezgodność ustawy o pomocy społecznej z konstytucją.

Art. 8 ust. 5 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej z 12 marca 2004 r. narusza zasadę sprawiedliwości społecznej, zasadę równości wobec prawa i zasady polityki społecznej państwa. Określa on dochód uprawniający do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej w sposób odmienny w sytuacji, gdy istnieje obowiązek ubezpieczenia społecznego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej oraz gdy taki obowiązek nie istnieje. Ustalony dochód niekoniecznie zatem ma związek z dochodem rzeczywistym, którego zbyt niski poziom może skłaniać do zwracania się o środki z pomocy społecznej.

Zważywszy, że zgodnie z art. 190 ust. 1 konstytucji wyroki Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne, połączone komisje przygotowały projekt ustawy naprawiającej ustawę o pomocy społecznej, tak by usunąć jej defekty wskazane przez Trybunał Konstytucyjny.

Niepodjęcie inicjatywy ustawodawczej w tej sprawie oznaczałoby godzenie się z istnieniem luki prawnej.

Treść pkt 2 w ust. 5 w art. 8 ustawy winna być, zgodnie z projektem, zastąpiona inną regulacją, określającą dochód osoby występującej o pomoc społeczną. Komisje uznały, że w wypadku osób prowadzących działalność gospodarczą za dochód przyjmuje się zadeklarowaną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, gdy obowiązek ubezpieczenia społecznego nie występuje - kwotę zadeklarowaną w oświadczeniu osoby ubiegającej się o pomoc.

Jak stwierdziła senator sprawozdawca, zapis ten jest zgodny z przyjętą praktyką, nie wywoła on zatem komplikacji. Pociągnie za sobą natomiast pewne koszty, jednak nie mogą one być czynnikiem decydującym o przyjęciu bądź nieprzyjęciu tego projektu. Decyzja Trybunału jest ostateczna, wobec tego lukę prawną należy wypełnić rozwiązaniem, które rzeczywiście będzie dawało szansę pomocy społecznej w zależności od osiąganego realnego dochodu, a nie od ustaleń relacji względem jakichś innych kwot.

Senator poinformowała, że połączone komisje przedstawiają projekt Izbie i wnoszą o jego przyjęcie. Jak zaznaczyła, będzie to realizacja przyjętego zobowiązania, żeby ponaprawiać te ustawy, co do których Trybunał miał zastrzeżenia.

Podczas dyskusji nad projektem nie zgłoszono żadnych wniosków, w związku z czym Izba mogła przystąpić do trzeciego czytania, obejmującego jedynie głosowanie.

W jego wyniku Senat 83 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

projekt

Projekt został wniesiony przez Komisję Ustawodawczą oraz Komisję Rodziny i Polityki Społecznej. Marszałek 10 lipca br. skierował go do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej i Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Zostało ono przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji, 24 lipca. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca połączonych komisji senator Władysław Sidorowicz wyjaśnił, że proponowana inicjatywa ustawodawcza jest wypełnieniem obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2006 r. Trybunał orzekł, że istniejące ustawodawstwo w zakresie świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa narusza równość podmiotów w zakresie korzystania z zasiłku opiekuńczego, ponieważ obejmuje dobrodziejstwem tego zasiłku jedynie osoby obowiązkowo ubezpieczone. Tymczasem rekrutowanie źródeł pieniężnych na to ubezpieczenie odbywa się zarówno ze składek ubezpieczonych obowiązkowo, jak i tych, którzy ubezpieczają się dobrowolnie. Trybunał uznał zatem, iż taka sytuacja rażąco narusza równość podmiotów i nakazał usunięcie tej nierówności.

Jak stwierdził senator sprawozdawca, ponieważ za jedno z zadań Senatu uważa się naprawianie tego typu ułomności prawnych, Komisja Rodziny i Polityki Społecznej podjęła inicjatywę ustawodawczą. Przedłożony projekt połączonych komisji usuwa tę nierówność poprzez wykreślenie z przepisu mówiącego o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego słowa "obowiązkowy". Ta prosta poprawka w ustawie przywraca równość podmiotów.

Senator sprawozdawca poinformował, że połączone komisje wnoszą o przyjęcie przedłożonego projektu ustawy bez poprawek.

Podczas dyskusji nad projektem nie zgłoszono żadnych wniosków, w związku z czym Izba mogła przystąpić do trzeciego czytania, obejmującego jedynie głosowanie.

W jego wyniku Senat 83 głosami, przy 1 wstrzymującym się, przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

projekt

Projekt został wniesiony przez Komisję Ustawodawczą oraz Komisję Gospodarki Narodowej. Marszałek 17 kwietnia br. skierował go do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Gospodarki Narodowej. Pierwsze czytanie projektu ustawy zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu, 19 czerwca. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Władysław Mańkut. Senator przypomniał, że projektowana ustawa stanowi wykonanie obowiązków dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z konstytucją art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach przekazywania budynków.

Przytoczone orzeczenie było wynikiem uznania wątpliwości konstytucyjnych sądów, które wystąpiły z pytaniami prawnymi do Trybunału Konstytucyjnego o konstytucyjne umocowanie obowiązku przyjęcia mienia, ciążącym na jednostkach samorządu terytorialnego. Sąd konstytucyjny po rozpatrzeniu tych wątpliwości stwierdził, że art. 5 ust. 1 ustawy o zasadach przekazywania budynków stawia gminę w trudnej sytuacji, gdyż musi ona przyjąć nieruchomości, często wbrew własnym interesom, nawet gdyby wiązało się to ze stratami dla tej jednostki samorządu terytorialnego.

Senator poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej oraz Komisja Ustawodawcza na swoim posiedzeniu, mając na uwadze konieczność wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 28 listopada 2006 r. oraz kierując się brzmieniem sentencji wyroku, a także motywami jego uzasadnienia, postanowiły zaproponować wykreślenie z omawianej ustawy całego art. 5. W ten sposób zostałaby zachowana zasada równości stron zawierających umowę, chroniony byłby również interes majątkowy gminy, która w konkretnej sytuacji mogłaby odmówić zawarcia umowy na warunkach określonych w ustawie o przekazywaniu budynków.

Senator W. Mańkut w imieniu połączonych komisji wniósł o przyjęcie uchwały w sprawie wniesienia do Sejmu przedstawionego projektu ustawy o zmianie ustawy o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe.

Podczas dyskusji nad projektem nie zgłoszono żadnych wniosków, w związku z czym Izba mogła przystąpić do trzeciego czytania, obejmującego jedynie głosowanie.

W jego wyniku Senat jednomyślnie, 84 głosami, przyjął projekt ustawy o zmianie ustawy o zasadach przekazywania zakładowych budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa państwowe i podjął uchwałę w sprawie wniesienia do Sejmu tego projektu ustawy:

projekt

Projekt został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 16 maja br. skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej i Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Pierwsze czytanie projektu zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji, 11 lipca. Komisje przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Dariusz Górecki. Jak wyjaśnił, projekt przewiduje ustanowienie dwóch nowych komisji w wyniku podziału obecnie istniejącej Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Wnioskodawcy zaproponowali, aby zakres działania nowej komisji, Komisji Nauki i Edukacji, obejmował kompetencje dotychczasowej Komisji Nauki, Edukacji i Sportu z wyłączeniem spraw związanych z kulturą fizyczną i sportem, które będą przedmiotem działalności nowej komisji Kultury Fizycznej i Sportu.

Powołanie tej właśnie komisji, zdaniem wnioskodawców, "przyczyni się do przełamania kryzysu oraz doprowadzi do rozwoju tej dziedziny". Dzięki temu rozwiązaniu "polski sport może odzyskać należne mu miejsce w Europie oraz na świecie".

Senator sprawozdawca poinformował, ze członkowie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich zapoznali się z treścią dwóch pism, jakie wpłynęły do komisji - pisma szefa Kancelarii Senatu oraz pisma od przewodniczącego Komisji Nauki, Edukacji i Sportu.

Szef Kancelarii Senatu w swoim piśmie wyjaśniła, że skutki finansowe utworzenia nowej komisji wiążą się z dodatkami do uposażenia przewodniczącego, co wyniesie 23 tysiące 208 zł rocznie, oraz dla każdego z jego zastępców - po 17 tysięcy 520 zł rocznie. Ponadto należy uwzględnić koszty związane z wyposażeniem gabinetu przewodniczącego tej nowej komisji, czyli około 25 tysięcy zł. Ze względu na trudne warunki lokalowe minister zaproponowała utworzenie wspólnego dla obu komisji sekretariatu, w przyszłości zaś ewentualne zatrudnienie nowych pracowników.

Przewodniczący Komisji Nauki, Edukacji i Sportu w swoim piśmie przypomniał, że projekt dotyczący ustanowienia odrębnej Komisji Kultury Fizycznej i Sportu był już rozpatrywany w Senacie na posiedzeniu 27 października 2005 r. i wówczas uznano, że zagadnienia dotyczące sportu powinny pozostać jednak w zakresie działania Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. W trakcie konstytuowania się tej komisji powołano trzech wiceprzewodniczących, z zastrzeżeniem, że jeden z nich miał swą aktywnością objąć właśnie sprawy kultury fizycznej i sportu. Zajmując się sprawami sportu, komisja odbyła jedno posiedzenie wyjazdowe w Zakopanem. W wyniku dyskusji komisja podjęła też dwie uchwały, stanowiska dotyczące spraw sportowych, będące inicjatywą własną komisji. W swym piśmie przewodniczący komisji zauważył, iż "biorąc pod uwagę, iż główną aktywnością komisji senackich jest udział w procesie legislacyjnym, czyli opiniowanie ustaw oraz własne inicjatywy ustawodawcze, należy stwierdzić, że omawiany wniosek o odrębne ustanowienie Komisji Kultury Fizycznej i Sportu nie znajduje uzasadnienia, bowiem zakres ustawodawczy obejmujący sprawy kultury fizycznej i sportu jest niewielki, co potwierdza niewielka liczba dokumentów, jakie w ciągu prawie dwóch lat opiniowała Komisja Nauki, Edukacji i Sportu".

Jak stwierdził senator D. Górecki, członkowie obu komisji senackich, wypowiadający się w sprawie utworzenia nowej komisji, podkreślali, że Senat nie posiada większych uprawnień kontrolnych, ma je w bardzo ograniczonym stopniu, natomiast działania nowej komisji w związku z organizowaniem w Polsce zawodów Euro 2012 sprowadzałyby się w gruncie rzeczy do działań kontrolnych.

W dyskusji podkreślono, że co najwyżej można rozpatrywać ewentualne powołanie w ramach dotychczasowej komisji podkomisji kultury fizycznej i sportu, ale jest to oczywiście wewnętrzna sprawa Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Żaden z zabierających głos senatorów nie poparł projektu utworzenia nowej komisji. Obecny na posiedzeniu przedstawiciel wnioskodawców chciał nawet wycofać omawiany projekt, jednak z uwagi na to, że nie posiadał odpowiedniego w tym zakresie upoważnienia na piśmie, wycofania projektu nie można było uznać za skuteczne.

W tym stanie rzeczy obie komisje postanowiły wnieść o odrzucenie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu.

Podczas dyskusji senator Czesław Rybka zgłosił poprawki zmierzające do wyłączenia z Komisji Nauki Edukacji i Sportu zagadnień związanych z edukacją i sportem oraz powołania nowej komisji - edukacji, kultury fizycznej i sportu.

Ponieważ w toku dyskusji został zgłoszony wniosek, Senat skierował projekt uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Komisje rozpatrzyły przedstawione propozycje i podtrzymały swój wniosek o odrzucenie rozpatrywanego projektu uchwały.

W pierwszej kolejności przeprowadzono głosowanie nad wnioskiem o odrzucenie projektu (Izba 49 głosami, przy 29 przeciw i 7 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek). Następnie przegłosowano poprawki, po czym Senat 42 głosami, przy 34 przeciw i 7 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

uchwała

Zgodnie z art. 25 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prezesa Najwyższej Izby Kontroli powołuje Sejm za zgodą Senatu.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli oraz art. 91 ust. 1 pkt 2 Regulaminu Senatu, Senat podejmuje uchwałę w sprawie powołania prezesa Najwyższej Izby Kontroli w ciągu miesiąca od dnia otrzymania uchwały Sejmu.

Sejm podjął uchwałę w sprawie powołania prezesa Najwyższej Izby Kontroli na 45. posiedzeniu, 6 lipca br. Uchwała Sejmu w tej sprawie została przekazana do Senatu 9 lipca.

Senat, zgodnie z art. 91 ust. 2 regulaminu, wezwał powołanego przez Sejm prezesa Najwyższej Izby Kontroli Jacka Jezierskiego do złożenia wyjaśnień oraz wysłuchał odpowiedzi na pytania senatorów.

Następnie przystąpiono do głosowania w sprawie wyrażenia przez Senat zgody na powołanie J. Jezierskiego na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Zgodnie z art. 53 ust. 6 i 7 Regulaminu Senatu przeprowadzono głosowanie tajne,  przy użyciu opieczętowanych kart do głosowania.

Oddano w nim 91 głosów, w tym głosów nieważnych 1; za głosowało 58 senatorów, przeciw głosowało 29 senatorów, 3 senatorów wstrzymało się od głosu.

W wyniku głosowania Senat podjął uchwałę o następującej treści:

uchwała