W marcu 2006 r. skierowałem do Pana Ministra oświadczenie w sprawie ograniczenia inwestycji budowy centrum ekspedycyjno-rozdzielczego Poczty Polskiej w Choroszczy na Podlasiu. Ta inwestycja miała zagwarantować spełnienie oczekiwań pocztowców w naszym regionie, jak i wszystkich uczestników rynku mających coraz większe potrzeby związane z przesyłem informacji i towarów. Ze strony Pana Ministra otrzymałem zapewnienie, iż sprawa ta będzie przedmiotem Pana zainteresowania, gdyż istotne jest, aby w obliczu rosnącej konkurencji na rynku usług pocztowych Poczta Polska działała sprawnie i dbała o jakość świadczonych usług.

Niestety w 2006 r. kierownictwo Poczty Polskiej podjęło decyzję o zmianie strategii logistyki Poczty Polskiej w naszym regionie. Została ona sprowadzona do roli pomocniczego węzła pocztowego przy Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczym w Lublinie. Decyzja ta jest sprzeczna z Rozporządzeniem pocztowym oraz ustawą - Prawo pocztowe z dnia 12 czerwca 2003 r. w kwestii dotyczącej zachowania określonych wskaźników terminowości doręczeń przesyłek pocztowych.

W związku z tą sytuacją otrzymałem w ostatnich dniach pismo NSZZ "Solidarność" Komisji Podzakładowej Pracowników Poczty Polskiej z podpisami poparcia 77% zatrudnionych podlaskich pocztowców. W apelu została zawarta opinia, iż zmiana decyzji o przeniesieniu części tej inwestycji do Lublina będzie skutkowała utratą wielu miejsc pracy przez podlaskich pocztowców. Niepokojący jest fakt, iż Dyrekcja Generalna Poczty Polskiej ignorowała wielokrotne prośby pocztowców o rozpoczęcie budowy CER. Jak widać, obawy pocztowców okazały się uzasadnione, tym bardziej, że pozwolenie na budowę wygasa w czerwcu 2008 r., zaś ponowne uruchomienie procedury przetargowej związanej z tą inwestycją będzie procesem kosztownym i wiąże się z perspektywą kilkuletnich zmagań o dopełnienie wszelkich niezbędnych procedur. W przypadku nierozpoczęcia budowy należy również liczyć się z uruchomieniem procesu odszkodowawczego przez gminę Choroszcz.

Zgodnie z nową koncepcją termin rozpoczęcia budowy węzła niższej klasy ma być przesunięty maksymalnie do 2015 r., co spowoduje niewydolność operacyjną w związku ze stale rosnącym wolumenem przesyłek nadanych oraz doręczanych. Dynamiczny wzrost liczby przesyłek do opracowania przechodzących przez węzeł w Białymstoku na przestrzeni ostatnich trzech lat wyniósł ponad 150%. Zrozumiałe jest zatem, że brak rąk do pracy stał się tutaj codziennym problemem. Na podstawie stosowanych mierników obciążenia pracą Komisja Podzakładowa szacuje, iż na dzień dzisiejszy w służbach pocztowych w oddziale regionalnym Białystok brakuje około stu pięćdziesięciu etatów, w tym pięćdziesięciu dwóch etatów w węźle Białystok. Pomimo sygnalizowania tego problemu Dyrekcji Poczty Polskiej Podlasie nadal nie otrzymuje brakujących etatów. W efekcie niektóre prace ekspedycyjno-rozdzielcze są zlecone firmom zewnętrznym, co skutkuje pogorszeniem jakości i wydajności pracy. Poza tym przypisanie innego zadania węzłowi w Białymstoku oznacza, iż na przykład przesyłki listowe z Białegostoku do Suwałk będą musiały przechodzić przez zautomatyzowaną sortownię w Lublinie. Taka sytuacja jest dla mnie niezrozumiała i uważam, że Poczta nie będzie w stanie zagwarantować określonej prawem jakości usług.

Innym niezmiernie ważnym argumentem przemawiającym za stworzeniem silnego zaplecza logistycznego w postaci CER w regionie Białystok jest polityka zagraniczna państwa ukierunkowana na rozwój współpracy z krajami członkowskimi UE oraz krajami WNP. Strategia rozwoju Poczty powinna przecież zakładać możliwość wykorzystywania położenia geograficznego aglomeracji Białystok w bliskim sąsiedztwie z tymi krajami. Podstawą skutecznej ekspansji jest przy tym konieczność zapewnienia odpowiedniego zaplecza logistycznego gwarantującego rozwój pocztowego obrotu międzynarodowego o określonych standardach jakościowych.

Mając to na uwadze zwracam się ponownie do Pana Ministra z prośbą o zainteresowanie oraz o podjęcie skutecznych działań na rzecz budowy centrum ekspedycyjno-rozdzielczego w Choroszczy, jak też zmierzających do utrzymania regionu w Białymstoku.

Z poważaniem

Jan Szafraniec
senator RP

Warszawa, dnia 28 czerwca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 11 czerwca 2006 roku znak BPS/DSK-043-380/07 oświadczenie Pana Senatora Jana Szafrańca złożone podczas 34. posiedzenia Senatu RP w dniu 1 czerwca 2007 roku w sprawie budowy Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczego Poczty Polskiej w Choroszczy, przedstawiam poniższe informacje przygotowane w oparciu o wyjaśnienia Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej.

Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy związane z wewnętrzną organizacją działalności Poczty Polskiej, zgodnie z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz.U. Nr 106, poz. 675 z późn. zm.) oraz §16 Statutu Poczty Polskiej (tekst jedn. M.P. z 2004r. Nr 42, poz. 738 z późn. zm.) pozostają w wyłącznych kompetencjach Dyrektora Generalnego Poczty Polskiej. To Dyrektor Generalny tworzy, przekształca i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty Polskiej i zgodnie z art. 23 ust.2 ww. ustawy decyzje dotyczące działalności przedsiębiorstwa podejmuje samodzielnie (z zastrzeżeniem art. 27) ponosząc za nie odpowiedzialność. Minister właściwy do spraw łączności na podstawie art. 36 ustawy z dnia 30 lipca 1997r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" wstrzymuje wykonanie decyzji Dyrektora Generalnego zobowiązując go jednocześnie do zmiany jej lub uchylenia, tylko w przypadku stwierdzenia, że decyzja ta jest sprzeczna z prawem, a taka sytuacja w przypadku decyzji o zakwalifikowaniu CER w Białymstoku do węzłów klasy "B" a nie do klasy "A", nie wystąpiła.

W 2005 roku przyjęty został model logistyki pocztowej, zakładający istnienie 14 w pełni zmechanizowanych Centrów Ekspedycyjno-Rozdzielczych, jednak z racji tego, że Poczta Polska nie była w stanie udźwignąć ciężaru finansowego tak wielu inwestycji na obszarze całego kraju dokonano weryfikacji ówczesnego modelu logistyki pocztowej i przygotowano nową "Koncepcję pocztowego systemu logistycznego na lata 2007-2015", która zyskała pozytywną opinię Rady Poczty Polskiej i którą podzielam. Według tej koncepcji system logistyczny Poczty Polskiej będzie składał się z 8 w pełni zautomatyzowanych węzłów klasy "A" oraz z 12 mniejszych węzłów pomocniczych klasy "B" zlokalizowanych m.in. w Białymstoku. Zaproponowane w niej rozwiązanie uwzględnia m.in. możliwości finansowe Poczty Polskiej, wykorzystuje istniejącą lub obecnie budowaną infrastrukturę pocztową, zakłada także poprawę warunków pracy w mniejszych węzłach, racjonalizując tym samym poziom planowanych wydatków inwestycyjnych. Nowa koncepcja nie jest sprzeczna z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004r. w sprawie warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych oraz z ustawą z dnia 12 czerwca 2003r. - Prawo Pocztowe. Koncepcja została wykonana z uwzględnieniem wszystkich wskaźników terminowości i pod kątem optymalizacji sieci logistycznej. Nowe rozwiązania zostały zaprojektowane tak, aby wskaźniki terminowości zostały zachowane na wymaganych, a nawet na wyższych poziomach, w tym dla węzła białostockiego, mimo iż przesyłki ekonomiczne w przyszłości będą sortowane w węźle lubelskim. Podczas analizy, jako podstawę dla projektowanych nowych węzłów sortujących przyjęty został wolumen nadawanych i opracowywanych przesyłek w poszczególnych regionach kraju. Liczba tych przesyłek była również głównym kryterium dla określenia poziomu automatyzacji procesów sortowniczych dla odpowiedniej kategorii przesyłek. Zatem z uwagi na fakt, iż region białostocki nie opracowuje odpowiednio dużej ilości przesyłek, zgodnie z nową koncepcją pocztowego systemu logistycznego w Choroszczy zaplanowano budowę mniejszego węzła klasy "B".

Dyrekcja Generalna Poczty Polskiej nie ignoruje próśb pocztowców dotyczących budowy CER w Białymstoku ale brak wystarczających środków finansowych na cele inwestycyjne zmusza Kierownictwo przedsiębiorstwa do podejmowania decyzji, które nie zawsze znajdują zrozumienie wśród załogi przedsiębiorstwa. Dlatego też "Koncepcja pocztowego systemu logistycznego na lata 2007-2015" była konsultowana i oceniana oraz wielokrotnie prezentowana na etapie prac projektowych, jak również po pozytywnym zaopiniowaniu przez Radę Poczty Polskiej i zatwierdzeniu przez Ministra Transportu. Zorganizowane zostały prezentacje ww. koncepcji dla przedstawicieli wszystkich centrów, przedstawicieli wszystkich biur Dyrekcji Generalnej oraz przedstawicieli organizacji związkowych, w trakcie których wyjaśniane były wszystkie wątpliwości oraz udzielane zostały odpowiedzi na zadawane pytania. W spotkaniach tych uczestniczyli przedstawiciele białostockiego kierownictwa Poczty Polskiej oraz przedstawiciele organizacji związkowych reprezentujący pracowników białostockich struktur pocztowych. Stosowne informacje odnośnie realizacji inwestycji CER Białystok Dyrektor Generalny Poczty Polskiej przekazał też zainteresowanym tą sprawą Panom Posłom: Krzysztofowi Jurgielowi i Damianowi Raczkowskiemu oraz Prezydentowi Białegostoku Panu Tadeuszowi Truskolaskiemu, Burmistrzowi Choroszczy Panu Jerzemu Ułanowiczowi a także Wojewodzie Podlaskiemu Panu Bogdanowi Paszkowskiemu.

W oświadczeniu Pan Senator poruszył także kwestię brakujących 150 etatów w węźle Białystok. Wyjaśniam, że sprawa zwiększenia zatrudnienia o 150 etatów na stanowiska eksploatacyjne w regionie podlaskim jest trudna do zrealizowania. Koszty wynagrodzeń pracowników stanowią największą pozycję kosztową Poczty Polskiej. Ich zwiększanie poprzez wzrost zatrudnienia czy wzrost wynagrodzeń automatycznie znajduje przełożenie na ceny usług, a te z kolei decydują o konkurencyjności przedsiębiorstwa. Z uwagi na to Dyrektor Generalny Poczty Polskiej jako jeden pracodawca dla wszystkich pracowników Poczty Polskiej bardzo ostrożnie podejmuje decyzje o zwiększeniu zatrudnienia. Spełnienie prośby o zwiększenie liczby etatów dla jednostek regionu podlaskiego jest dodatkowo o tyle utrudnione, że jest uzależnione od sytuacji w pozostałych węzłach i innych jednostkach, które także zgłaszają potrzeby w tym zakresie.

Biorąc pod uwagę powyższe wyrażam nadzieję, że w sposób dostateczny wyjaśniłem kwestie poruszone w oświadczeniu Pana Senatora.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Eugeniusz Wróbel

Podsekretarz Stanu

Panie Marszałku! Wysoki Senacie!

Pierwsze z moich oświadczeń kieruję do Ministerstwa Skarbu Państwa.

W imieniu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Kresowian - Wierzycieli Skarbu Państwa, oddział w Olsztynie, pragnę zapytać, dlaczego żadna z osób uprawnionych spośród mieszkańców Warmii i Mazur nie otrzymała dotychczas dwudziestoprocentowej rekompensaty, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Nadmieniam, że od wejścia w życie ustawy minęły już niemal dwa lata.

Warszawa, dnia 28 czerwca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Jerzego Szmita na 34 posiedzeniu Senatu w dniu 1 czerwca 2007r. - skierowane do Ministra Skarbu Państwa Wojciecha Jasińskiego i dotyczące rekompensat za tzw. mienie zabużańskie dla mieszkańców województwa Warmińsko-Mazurskiego, uprzejmie informuję:

Zgodnie z art. 19 ust 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005r. Nr 169, poz. 1416, Dz. U. z 2006 r. Nr 195, poz.1437), wojewodowie przekazują raz na kwartał, w terminie do końca miesiąca następującego po zakończeniu kwartału, dane zawarte w rejestrach wojewódzkich ministrowi właściwemu do spraw Skarbu Państwa, który prowadzi rejestr centralny.

W związku z powyższym, o terminie wypłaty rekompensaty decyduje data przekazania danych osoby uprawnionej z rejestru wojewódzkiego do rejestru centralnego.

Pierwsze dane osób uprawnionych z rejestru prowadzonego przez Wojewodę Warmińsko-Mazurskiego zostały przekazane do rejestru centralnego w MSP w dniu 27 października 2006r.

W chwili obecnej Ministerstwo Skarbu Państwa realizuje wypłaty rekompensat dla osób, których dane zostały przekazane z rejestrów wojewódzkich w II kwartale 2006r. Natomiast świadczenia dla osób, których dane zostały przekazane w III kwartale ubiegłego roku (a więc m.in. dla osób uprawnionych z rejestru prowadzonego przez Wojewodę Warmińsko-Mazurskiego). będą wypłacane przez Bank Gospodarstwa Krajowego pod koniec bieżącego roku lub w pierwszym kwartale roku 2008.

Z wyrazami szacunku

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. Podsekretarz Stanu

Paweł Piotrowski

Oświadczenie skierowane do ministra obrony narodowej Aleksandra Szczygły

Realizowany program restrukturyzacji Wojska Polskiego w połączeniu z podnoszeniem stanu jego wyszkolenia i sprawności bojowej wymaga stałego zwiększania jakości zabezpieczenia logistycznego i pozawojskowej codziennej obsługi. Ten stan wyższej jakości może być uzyskany między innymi poprzez lepszą obsługę cywilną posiadającą stosowne zabezpieczenie płacowe.

W związku z tym uprzejmie proszę o wyjaśnienie, czy odbyły się rzeczywiste konsultacje przedstawicieli Ministra Obrony Narodowej z przedstawicielami Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Pracowników Wojska w sprawie zmiany struktury wynagrodzenia pracowników cywilnych wojska poprzez podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego oraz innych stałych składników wynagrodzenia kosztem obniżenia składników zmiennych i uznaniowych. Konsultacje te budzą wśród pracowników istotne wątpliwości. Pragnę także uzyskać informację, czy należne podwyżki płac mogą się odbywać tylko drogą zmniejszenia zatrudnienia.

Władysław Mańkut

Warszawa, 2007-06-28

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Władysława Mańkuta podczas 34. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 1 czerwca 2007 r. (BPS/DSK-043-394/07), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie pragnę podkreślić, iż potrzeba zagwarantowania odpowiedniego poziomu wynagrodzeń pracowników wojska pozostaje w obszarze priorytetów bieżącej działalności resortu Obrony Narodowej. Problem niskich wynagrodzeń w ciągu ostatnich kilku lat był przedmiotem kilkakrotnych spotkań kierownictwa resortu z przedstawicielami związków zawodowych. Podjęto próby zaradzenia mu, m. in. podczas spotkania Ministra Obrony Narodowej z przedstawicielami Niezależnego Związku Zawodowego Pracowników Wojska, które miało miejsce w dniu 30 listopada 2006 r. Mając na uwadze wskazane poniżej ograniczenia ustawowe, a także biorąc pod uwagę dramatycznie niski poziom wynagrodzeń, Kierownictwo Ministerstwa Obrony Narodowej poleciło, zgodnie z ustaleniami z listopada 2006 r., wypracować rozwiązania prawne mające na celu:

- przeszacowanie (zwiększenie) funduszu wynagrodzeń pracowników wojska, mając na uwadze zmiany w strukturze zatrudnienia, w tym przede wszystkim zwiększenie stanowisk merytorycznych, wymagających wyższych kwalifikacji,

- stworzenia możliwości przenoszenia środków z uposażeń żołnierzy na wynagrodzenia pracowników wojska w czasie trwania roku budżetowego, uwzględniającego zmiany stanowisk wojskowych na cywilne.

Ponadto uzgodniono zmniejszenie planowanego zatrudnienia pracowników w jednostkach budżetowych do 51 tys. stanowisk, czyli do poziomu faktycznie zatrudnionych. Zmiany te odbyć się miały w ramach posiadanych środków na wynagrodzenia, a wzrost płacy zasadniczej (o około 100 zł miesięcznie) miał nastąpić kosztem wypłacanych do tej pory nagród i premii uznaniowych. Ten kierunek zmian został zaakceptowany przez Zarząd Główny NSZZ Pracowników Wojska. Przedstawione powyżej rozwiązania znalazły odzwierciedlenie w decyzji budżetowej Ministerstwa Obrony Narodowej.

Pragnę jednak podkreślić, że możliwości resortu Obrony Narodowej w zakresie podwyższenia wynagrodzeń pracowników wojska były i są bardzo ograniczone, bowiem zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255 ze zm.) podstawą do określenia wynagrodzeń pracowników w danym roku budżetowym są wynagrodzenia z poprzedniego roku, waloryzowane według średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń, ustalanego corocznie przez Sejm w ustawie budżetowej. W 2007 r. nie została jednak uwzględniona waloryzacja płac w państwowej sferze budżetowej, co spowodowało, że środki finansowe na wynagrodzenia pracowników pozostały na poziomie z 2006 r.

W następstwie ustaleń poczynionych w listopadzie 2006 r., w dniu 9 lutego br. z inicjatywy NSZZ Pracowników Wojska zorganizowane zostało spotkanie przedstawicieli związków zawodowych z Pełnomocnikiem MON ds. Współpracy ze Związkami Zawodowymi. Było ono poświęcone realizacji postanowień podjętych w dniu 30 listopada 2006 r. oraz zapisów w decyzji budżetowej dotyczącej problematyki zwiększenia wynagrodzenia zasadniczego pracowników średnio o 100 zł. Uczestnicy spotkania ustalili, że realizacja powyższej decyzji nie powinna napotykać zasadniczych trudności i wynagrodzenie zasadnicze powinno być zwiększone przeciętnie o 100 zł dla każdego pracownika - kosztem oszczędności uzyskanych z występujących wakatów oraz wypłacanych do tej pory nagród i premii uznaniowych. Ustalono ponadto, że wprowadzenie w życie tych ustaleń będzie możliwe przy zachowaniu dotychczasowego zatrudnienia i pod warunkiem wstrzymania przyjęć nowych pracowników do pracy.

Kolejne spotkanie kierownictwa resortu Obrony Narodowej ze związkami zawodowymi w tej kwestii odbyło się w dniu 2 kwietnia br. Na spotkaniu tym została przedstawiona informacja o realizacji ustaleń z dnia 30 listopada 2006 r., ustalono również, że przyrzeczona zmiana struktury wynagrodzenia nastąpi w maju br.

Zmiana struktury wynagrodzenia, która została przeprowadzona w maju br., była działaniem doraźnym, związanym z trudną sytuacją płacową pracowników w resorcie Obrony Narodowej oraz niepodwyższaniem wynagrodzeń w państwowej strefie budżetowej.

Realizację przedstawionych powyżej działań planuje się zrealizować przez dokonanie stosownych nowelizacji ustawy o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych innych ustaw oraz ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 76, poz. 804 ze zm.).

Obecnie nad projektem zmian przywoływanych powyżej ustaw prowadzone są prace w resorcie Obrony Narodowej. Główną ideą przygotowanych zmian jest ustawowe zwiększenie środków na wynagrodzenia pracowników, tak by już od 2008 r. zagwarantować im istotne zwiększenie wynagrodzeń. Zwiększenie to w projekcie zostało przewidziane również na lata 2009 i 2010. Jeżeli przedmiotowy projekt zostanie zaakceptowany i uchwalony w kształcie, w jakim został zaprojektowany, to wynagrodzenia powinny wzrastać średnio o 7% każdego roku ponad średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń ustalony w ustawie budżetowej.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pragnę jeszcze raz zapewnić, że resort Obrony Narodowej utrzymuje stałą współpracę z przedstawicielami związków zawodowych, a wszelkie problemy i kwestie sporne są rozwiązywane na bieżąco.

Z wyrazami szacunku i poważania

wz. Jacek KOTAS

PODSEKRETARZ STANU w MON

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Odpowiedź na moje oświadczenie, złożone na trzydziestym posiedzeniu Senatu RP w dniu 29 marca 2007 r. w sprawie przebudowy odcinka drogi krajowej nr 1 we Włocławku, została przekazana władzom miasta Włocławek.

Z informacji uzyskanych od prezydenta miasta Włocławka, podanych po zapoznaniu się przez niego z treścią tej odpowiedzi, wynika, iż brak jest jakichkolwiek przeszkód prawnych, by inwestycja zgłoszona przez miasto na prawach powiatu nie mogła znaleźć się na indykatywnym wykazie indywidualnych projektów kluczowych, w tym dużych, dla Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko". Gdyby taka sytuacja faktycznie istniała, to naruszałaby ona zapisy szczegółowego opisu priorytetów wyżej wymienionego programu, przedstawione przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego 17 kwietnia 2007 r., oraz obowiązujące przepisy prawne.

W punkcie precyzującym priorytet VI: Drogowa i lotnicza sieć TEN-T, między innymi zwrócono uwagę, że w jego ramach realizowana będzie przebudowa odcinków dróg krajowych znajdujących się w sieci TEN-T, w tym odcinków w miastach na prawach powiatu. W opisie działania 6.1 wymieniono między innymi poprawę stanu bezpieczeństwa ruchu oraz przejezdności przez miasta w ramach sieci TEN-T. Podkreślono również, że: "duże znaczenie dla poprawy płynności ruchu w ruchu tranzytowym będzie miała przebudowa lub budowa odcinków dróg krajowych w miastach na prawach powiatu".

W grupie beneficjentów, którzy mogą się o te środki ubiegać, oprócz Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad oraz wyodrębnionych ustawowo podmiotów służących realizacji projektów drogowych, wymieniono również miasta na prawach powiatu.

Nadto ustawa o drogach publicznych nie wprowadza żadnych ograniczeń, które uniemożliwiłyby umieszczenie na indykatywnym wykazie Programu Operacyjnego "Infrastruktura i Środowisko" odcinków dróg krajowych w miastach na prawach powiatu.

Warto podać, że istnieje szereg projektów ujętych w powyższym wykazie, w których instytucją odpowiedzialną za realizację są miasta na prawach powiatu, na przykład: przebudowa drogi krajowej nr 10 na odcinku ulica Adama Struga etap II w Szczecinie (beneficjentem jest miasto Szczecin), budowa mostu drogowego w Toruniu wraz z drogami dojazdowymi (beneficjentem jest miasto Toruń oraz Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad).

Raz jeszcze zwracam uwagę Pana Ministra, iż przez Włocławek przebiega czternastoipółkilometrowy odcinek drogi krajowej nr 1. Jest to międzynarodowa trasa leżąca w sieci TENT-T, o średnim natężeniu ruchu ponad dwadzieścia tysięcy pojazdów na dobę, z tendencją szybko rosnącą. Jest to jedyny przebiegający przez miasto na prawach powiatu odcinek drogi krajowej nr 1, który nie został dotąd wyremontowany. Bardzo zły stan drogi poważnie zagraża bezpieczeństwu w komunikacji.

W związku z tym miasto planuje przebudowę szeregu trudnych, lecz niezbędnych elementów, między innymi wymianę konstrukcji jezdni, przebudowę czterech obiektów inżynierskich do klasy obciążeniowej A, budowę sygnalizacji świetlnej i urządzeń bezpieczeństwa ruchu. Władze Włocławka zabiegają o przebudowę drogi i nadanie jej charakteru priorytetowego, do którego z pewnością się kwalifikuje.

W związku z powyższym ponownie zwracam się do Pana Ministra o zajęcie stanowiska w tej sprawie, prosząc jednocześnie o wnikliwe zainteresowanie się problemem przebudowy odcinka drogi krajowej nr 1 we Włocławku i podjęcie stosowanych działań mających na celu pomoc miastu w realizacji tego pilnego i niezwykle istotnego projektu.

Józef Łyczak

Warszawa, dnia 28 czerwca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Ministerstwo Transportu podtrzymuje swoje stanowisko wyrażone w tej sprawie w piśmie z dnia 25 stycznia 2007 r. sygn. MP4KJaw-075-l/07 oraz MPld-073- 97/07 z dnia 30 marca 2007r, adresowanym do Pana Andrzeja Pałuckiego Prezydenta Miasta Włocławek.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Barbara Kondrat

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Ujazdowskiego

Szanowny Panie Ministrze!

Województwo podkarpackie jest poruszone możliwością przejęcia Galerii Dąmbskich, obecnie w zbiorach Muzeum Okręgowego w Rzeszowie, przez wrocławskie Ossolineum. Marszałek województwa podkarpackiego złożył na Pańskie Ręce stosowne wyjaśnienia, które wieloaspektowo argumentują za pozostawieniem Galerii w Rzeszowie. Osobiście popieram to stanowisko i chciałbym zwrócić Pańską uwagę na kulturową stronę zagadnienia.

Województwo podkarpackie to, w przeciwieństwie do Dolnego Śląska, obszar pozbawiony tak dużego i znaczącego ośrodka metropolitalnego, jakim jest Wrocław. Nie mamy średniowiecznych zabytków architektury, jakimi szczyci się historyczna stolica Śląska. Nie mamy też zbiorów sztuki, które przybliżałyby nam dorobek nowożytnej zachodniej Europy. Rzeszowa i Wrocławia nie da się w tym wymiarze porównać. Galeria Dąmbskich - zbiór 201 grafik i obrazów - jest wyjątkową pod tym względem kolekcją od zawsze związaną z obszarem Małopolski. Lwów, Kraków i w końcu Rzeszów stał się dlań nader gościnnym domem. Najpierw magistrat, a potem Muzeum wypełniały obowiązki jej depozytariusza, ponosząc olbrzymie koszty, wykonując jednocześnie swą cichą pracę na polu oświecenia publicznego.

Ufam, Panie Ministrze, że ambicje nadodrzańskiego grodu, który aspiruje do roli jednego z naczelnych miast polskich i słusznie, podkreślę to raz jeszcze, szczyci się swoim przebogatym dziedzictwem, nie będą realizowane naszym kosztem, a status quo zostanie utrzymany.

Z poważaniem

Władysław Ortyl

Warszawa, 28.VI.2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na wystąpienie pana senatora Władysława Ortyla, będące reakcją na roszczenia dyrekcji Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, w stosunku do 201 obrazów i grafik, składających się na Galerię Dąmbskich, pragnę uprzejmie podziękować za zainteresowanie się sprawą.

Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego są znane problemy Galerii, jak i jej znaczenia dla społeczności Rzeszowa i całego regionu.

Dyrektor Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, p. Adolf Juzwenko od dłuższego czasu stara się o rewindykację dóbr kultury rozproszonych po różnych placówkach kulturalnych w Polsce. Dotyczy to zbiorów znajdujących się aktualnie w Muzeum Narodowym w Warszawie, Muzeum Narodowym we Wrocławiu, Muzeum Okręgowym w Rzeszowie (Galeria Dąmbskich) i Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie.

Chcę jednak poinformować, że Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie jest - w myśl art. 24 ust. 1 ustawy o muzeach - stroną w sporze z dyrekcją ZNiO; nie może zatem zajmować stanowiska w omawianej sprawie, ani rozstrzygać o kwestiach własności zbiorów wpisanych do inwentarza Muzeum

Rolą Ministra w omawianej sprawie byłoby przedsięwzięcie kroków zmierzających do przeprowadzenia mediacji między panem Sylwestrem Czopkiem, dyrektorem Muzeum Okręgowego w Rzeszowie, a dyrektorem ZNiO, prowadzącej do zawarcia ugody na warunkach satysfakcjonujących obie strony.

Ze wstępnych informacji, zamieszczonych również w prasie lokalnej, wynika, że pan dyrektor Adolf Juzwenko byłby skłonny przyjąć zaproszenie do rozmów z panem dyrektorem Sylwestrem Czopkiem i sfinalizować kwestię własności omawianej kolekcji w sposób nie krzywdzący żadnej ze stron sporu.

Pozostaję z szacunkiem

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Oświadczenie skierowane do minister pracy i polityki społecznej Anny Kalaty

Szanowna Pani Minister!

Obecna sytuacja na rynku pracy jest niepokojąca. Z miesiąca na miesiąc rośnie deficyt pracowników w niektórych sektorach, szczególnie w budownictwie - tylko w lutym niedobór pracowników szacowano na około sto pięćdziesiąt tysięcy.

Z badań firmy KPMG wynika, że co drugi przedsiębiorca w Polsce odczuwa brak pracowników, a największy jest deficyt pracowników z wykształceniem wyższym technicznym i wykształceniem średnim technicznym.

Znane są rozwiązania rządu polegające na wypełnieniu luki zatrudnieniowej robotnikami z zagranicy, w szczególności pochodzącymi z Azji. Ale nie jest to chyba jedyna recepta ministerstwa. Dlatego zwracam się do Pani Minister z zapytaniem, jakie plany krótko- i długofalowe przygotowane są przez resort oraz jakie rozwiązania doraźne planuje się zastosować, aby poprawić sytuację przedsiębiorstw budowlanych.

Z poważaniem

Roman Ludwiczuk
senator RP

Warszawa, dnia 02.07.07

Pan
Bogdan Michał Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na interpelację Pana senatora Romana Ludwiczuka w sprawie planów resortu dotyczących rozwiązań, jakie trzeba zastosować w celu poprawy sytuacji na rynku pracy, w szczególności w zawodach budowlanych uprzejmie informuję, że priorytetem Rządu są działania zmierzające do tworzenia dobrych miejsc pracy oraz ich utrzymania, czego skutkiem będzie zmniejszanie się bezrobocia.

Notowany w ostatnich latach wysoki wzrost gospodarczy, jak również szereg innych czynników w postaci: wzrostu liczby aktywizowanych bezrobotnych, zwiększonej liczby ofert pracy, wzrostu zainteresowania podejmowaniem własnej działalności m.in. przez osoby bezrobotne, możliwości wykorzystywania funduszy UE oraz poprawy jakości zasobów pracy poprzez zwiększanie się liczby ludności legitymującej się dyplomami wyższych uczelni wpływają na zachodzenie korzystnych zmian na rynku pracy. Utrzymywanie się wysokiego wzrostu gospodarczego, jak również podejmowane działania aktywizujące bezrobotnych i wysokie zapotrzebowanie na pracowników zgłaszane przez pracodawców z pewnością spowodują dalsze pozytywne zmiany na rynku pracy. Tendencja ta powinna utrzymać się również w kolejnych latach przede wszystkim z uwagi na prawdopodobny wzrost zatrudnienia w związku z organizacją przez Polskę EURO 2012, ale niestety brak jest szacunków dotyczących wielkości zapotrzebowania na pracowników. Niemniej jednak wysokie jest prawdopodobieństwo, że stopa bezrobocia rejestrowanego w końcu 2008 r. spadnie poniżej 10%.

Ważnym problemem polskiego rynku pracy jest coraz częściej sygnalizowany brak pracowników posiadających konkretne kwalifikacje, np. budowlane. Ma to miejsce w sytuacji nadal wysokiego poziomu bezrobocia, ale pamiętać należy, że niemal 50% zarejestrowanych bezrobotnych pozostaje bez pracy ponad 12 miesięcy od momentu zarejestrowania się, a tym samym utraciło posiadane kwalifikacje. Należy zauważyć, że niedobór pracowników w sekcji budownictwo w sytuacji dynamicznego rozwoju tej branży wynika przede wszystkim z faktu wzrastającego zapotrzebowania na pracowników budowlanych. Trudności potęguje również fakt wyjazdów do pracy za granicę wielu pracowników z tej branży. Zarejestrowani bezrobotni ze względu na często długotrwałe pozostawanie bez pracy i wynikającą z tego utratę kwalifikacji zawodowych lub też brak doświadczenia zawodowego nie wzbudzają zainteresowania pracodawców poszukujących doświadczonych i wysoce wykwalifikowanych pracowników, którzy posiadają ponadto np. specjalne uprawnienia i znają nowe technologie. W tym wypadku podkreślić należy istotną rolę jaką ma do spełnienia system edukacji, gdyż właśnie załamanie systemu kształcenia w zawodach budowlanych można wskazać jako jeden z powodów niedoboru wykwalifikowanych pracowników na polskim rynku budowlanym. Praca w budownictwie poza faktem, że wymaga specyficznych umiejętności zawodowych, najczęściej jest ciężką pracą fizyczną wykonywaną w trudnych warunkach atmosferycznych, a w wielu przypadkach wymaga bądź długich dojazdów do pracy, bądź konieczności ciągłej zmiany miejsca pobytu w związku z wykonywanymi obowiązkami. Jest to jeden z powodów niskiego zainteresowania bezrobotnych pracą w firmach budowlanych.

Wychodząc naprzeciw tym problemom, w czerwcu 2007 r. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej uruchomiło dwa programy "Inwestycje w kwalifikacje deficytowe na rynku pracy" oraz "Praca dla młodych - Dobry Start". Na ich realizację przeznaczono 180 mln zł. Program "Inwestycje w kwalifikacje deficytowe na rynku pracy" jest skierowany m.in. do osób długotrwale bezrobotnych, osób powyżej 50 roku życia i samotnie wychowujących przynajmniej jedno dziecko do 7 roku życia. Ma im pomóc w znalezieniu pracy, dzięki podniesieniu kwalifikacji lub zdobyciu nowych umiejętności. Jest realizowany w ścisłej współpracy Powiatowych Urzędów Pracy, samorządów i organizacji pracodawców. Na jego realizację przeznaczono 120 mln zł. Zamierzeniem Programu IKD jest aktywizacja osób znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji na rynku pracy, pomoc pracodawcom w pozyskaniu pracowników o pożądanych kwalifikacjach. Zogniskowanie działań programu wokół szkoleń z obszaru zawodów tzw. deficytowych na rynku pracy powinno zaowocować wysoką efektywnością realizowanych projektów, mierzoną podjęciem przez uczestników zatrudnienia lub działalności gospodarczej. Środki z rezerwy Funduszu Pracy w ramach Programu IKD są przeznaczone na projekty obejmujące następujące formy aktywizacji:

> szkolenia zawodowe i ogólne, w tym z zakresu umiejętności poszukiwania pracy,

> szkolenia, a po nich programy stażu lub przygotowania zawodowego w miejscu pracy,

> przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej lub założenie spółdzielni socjalnej, albo na utworzenie miejsca pracy, połączone ze szkoleniem bezrobotnych.

Programy szkoleń w zgłaszanych projektach mogą obejmować zarówno kształtowanie umiejętności zawodowych, jak i ogólnych, niespecyficznych dla zawodu, ale ułatwiających uzyskanie zatrudnienia, np. umiejętności komputerowe, umiejętności prowadzenia własnego biznesu, podstawy języka obcego, umiejętności poszukiwania pracy, itp. Ponadto urzędy pracy mogą wykorzystać środki z rezerwy Funduszu Pracy na projekty oferujące inne formy wsparcia inwestowania w kwalifikacje przez osoby bezrobotne zarejestrowane w urzędach pracy.

Uczestnikami projektów aktywizacji zawodowej realizowanych w ramach Programu "Praca dla Młodych - Dobry Start" będą młodzi bezrobotni do 25 roku życia, mający trudności ze znalezieniem pracy. Dodatkowo na staże będą mogli być kierowani bezrobotni absolwenci szkół wyższych do 27 roku życia. W Programie powinni uczestniczyć przede wszystkim młodzi ludzie pozostający w rejestrach bezrobotnych krócej niż 3 miesiące. Na ten program przeznaczono 60 mln zł. Program Praca dla Młodych - Dobry Start ma na celu zwiększenie szans młodych ludzi na uzyskanie pierwszego doświadczenia zawodowego oraz objęcie działaniami aktywizującymi. Program nakierowany jest na wzmocnienie znaczenia umiejętności kluczowych z punktu widzenia dalszej ścieżki zawodowej oraz promocję pracy i przedsiębiorczości. Warunkiem skorzystania przez urzędy pracy ze środków rezerwy Funduszu Pracy w ramach programu "Praca dla Młodych - Dobry Start" będzie przygotowanie Indywidualnych Planów Działań dla młodych ludzi i zaplanowanie wydatków na realizację działań zgodnych z tymi planami. Środki z rezerwy Funduszu Pracy będą mogły być przeznaczone na realizację Indywidualnych Planów Działań, tj. na: staż, szkolenia, w tym z zakresu umiejętności poszukiwania pracy, sfinansowanie kosztów egzaminów umożliwiających uzyskanie świadectw, dyplomów, zaświadczeń, uprawnień lub tytułów zawodowych oraz koszty uzyskania licencji zawodowych, udzielanie pożyczek szkoleniowych, przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej, założenie spółdzielni socjalnej, albo na utworzenie miejsca pracy dla uczestnika programu.

Naprawa sytuacji na rynku pracy, w tym również budowlanym, wymaga wspólnych i skoordynowanych działań kilku resortów, ale istotną kwestią jest też zmiana nastawienia i oczekiwań pracodawców, którzy przede wszystkim powinni aktywnie włączyć się w rozwiązanie zaistniałego problemu - uczestniczyć w określaniu właściwych kierunków kształcenia, czy przekwalifikowań tak by były one dostosowane do przewidywanego zapotrzebowania, stwarzać szansę zatrudnienia osobom bez doświadczenia zawodowego i proponować takie formy zatrudnienia, by oferty pracy stały się atrakcyjniejsze. Pracodawcy muszą zrozumieć, że właściwe traktowanie pracowników i godziwe wynagradzanie zachęci ich do pracy w Polsce. Powinni oni dostrzegać konieczność inwestowania w szkolenia i wspieranie rozwoju zawodowego pracowników, by w efekcie zatrzymać ich w firmie.

Tworzenie miejsc pracy wiąże się również z odpowiednim rozwojem systemu płac - dostosowanym do zmian produktywności pracy, cyklu gospodarczego oraz sytuacji na rynku pracy. Krajowy Plan Działań na Rzecz Zatrudnienia na 2007 rok przewiduje wsparcie przedsiębiorstw w realizowaniu inwestycji i tworzeniu nowych miejsc pracy oraz promocję i wspieranie inicjatyw i rozwiązań służących rozwojowi przedsiębiorczości i samozatrudnienia oraz budowie postaw kreatywnych i zwiększaniu aktywności zawodowej.

Jednocześnie odnosząc się do działań podejmowanych przez Ministerstwo na rzecz pozyskiwania pracowników zagranicznych - pragnę poinformować, iż trwają prace mające na celu opracowanie założeń polskiej polityki migracyjnej w zakresie migracji zarobkowych. Jednym z istotniejszych elementów tych działań jest rozpoznanie aktualnej sytuacji w zakresie społeczno-gospodarczej roli migracji. Ministerstwo zleciło przeprowadzenie stosownych prac badawczych Ośrodkowi Badań nad Migracjami Uniwersytetu Warszawskiego. W ramach tych badań dokonane zostaną m.in. analizy zmierzające do określenia skali zapotrzebowania na zagraniczną siłę roboczą oraz źródeł ich pozyskiwania. W ramach prac nad polską polityką migracyjną stworzone zostaną także mechanizmy sprzyjające podejmowaniu pracy w Polsce przez cudzoziemców o wysokich, specjalistycznych kwalifikacjach niezbędnych dla naszej gospodarki. Zostaną też opracowane środki przeciwdziałające niekontrolowanemu napływowi zagranicznej siły roboczej na polski rynek pracy oraz poprzez Polskę do innych państw UE. W ramach prowadzonych prac rozważane są różne warianty rozwiązań uwzględniające zarówno rzeczywiste potrzeby krajowego rynku pracy jak i poziom rejestrowanego bezrobocia.

Znaczącym wsparciem dla działań podejmowanych przez Ministerstwo będzie utworzony w bieżącym roku międzyresortowy Zespół ds. Migracji. Pełni on rolę organu doradczego Prezesa Rady Ministrów, a jednym z podstawowych jego celów będzie inicjowanie działań oraz zapewnienie koordynacji zadań realizowanych przez organy administracji rządowej w zakresie problematyki migracji. Podstawowym tematem omawianym na najbliższym posiedzeniu Zespołu, które planowane jest w drugiej połowie czerwca br. będą problemy kadrowe polskiej gospodarki oraz możliwości uzupełnienia deficytu siły roboczej poprzez wprowadzanie ułatwień w zatrudnianiu pracowników zagranicznych.

Ministerstwo ma świadomość, że realizacja planowanych zamierzeń będzie procesem długofalowym, a uzyskanie odczuwalnych efektów wymaga czasu. Dlatego też równolegle podejmowane są działania o charakterze doraźnym, pozwalające na stosunkowo szybkie złagodzenie skutków braku krajowej siły roboczej. Przygotowywane zostały kolejne korekty przepisów ułatwiające cudzoziemcom dostęp do polskiego rynku pracy. Rozszerzony wkrótce zostanie katalog wyjątków pozwalający na zatrudnianie cudzoziemców (także w zawodach budowlanych) bez obowiązku uzyskiwania zezwolenia na pracę. Skorzystają z tego ułatwienia obywatele państw graniczących z Polską, wykonujący pracę krótkoterminową (na okres do trzech miesięcy w ciągu kolejnych sześciu miesięcy) we wszystkich rodzajach działalności. Obecnie takie możliwości istnieją jedynie w sektorze rolnym. Oczekujemy także uchwalenia przez Sejm RP noweli ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, która pozwoli na radykalne obniżenie opłat wnoszonych obecnie przez pracodawców przy składaniu wniosku o zezwolenie na pracę.

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej utrzymuje kontakty z ukraińskim resortem pracy w zakresie przepływu pracowników. Przygotowany został projekt nowego protokołu wykonawczego do bilateralnej umowy rządowej o wzajemnym zatrudnieniu zawartej w 1994 r. Uzgodniony został na szczeblu ekspertów projekt procedur i obiegu dokumentów ułatwiających przekazywanie ofert pracy polskich pracodawców obywatelom Ukrainy. Uwzględniono w nim zarówno przypadki podejmowania pracy krótkoterminowej bez obowiązku posiadania zezwolenia na pracę, jak i inne formy zatrudnienia. Po okresie wakacyjnym planujemy kolejną rundę rozmów eksperckich uwzględniających także potrzeby polskiego budownictwa wynikające z przygotowań do EURO 2012.

Z poważaniem

MINISTER PRACY

I POLITYKI SPOŁECZNEJ

Anna Kalata

Uważamy, iż tak bliskie usytuowanie planowanej żwirowni spowoduje bezpowrotną utratę walorów turystycznych i wypoczynkowych tego terenu, jak również likwidację istniejącego drzewostanu obejmującego blisko 107 ha. Będzie to cios w środowisko naturalne Szarlockiego Obszaru Chronionego Krajobrazu oraz Rezerwatu Przyrody Strzelnica. Realizacja tych planów spowoduje nieodwracalne zmiany w środowisku naturalnym, a tym samym uniemożliwi realizację projektu pod nazwą "Kościerzyna uzdrowiskiem" oraz rozwój turystyki na naszym terenie.

Najdotkliwsze skutki budowy żwirowni odczuje szpital specjalistyczny w Kościerzynie. Lokalizacja inwestycji w bezpośrednim sąsiedztwie szpitala ewidentnie pogorszy stan leczenia w tym szpitalu, co spowoduje, że konkurencyjność jego usług zostanie zniweczona. Wydobywanie kruszywa z głębokości około 30 m. spowoduje trwałą zmianę w stosunkach wodnych na bardzo dużym obszarze, co spowoduje pogorszenie lub trwałe uniemożliwienie korzystania z niezależnego ujęcia wody pitnej szpitala i dalszą degradację środowiska naturalnego w okolicy.

W świetle przytoczonych faktów proszę pana ministra o podjęcie działań sprawdzających w celu zapobieżenia szkodliwym skutkom przedmiotowej decyzji.

Warszawa, dnia 2007-07-03

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez senator Annę Kurską na 34 posiedzeniu Senatu w dniu 1 czerwca 2007 r., przesłanym przy piśmie z dnia 11 czerwca 2007 r. znak: BPS/DSK-043-367/07, w sprawie koncesji udzielonej przez Marszałka Województwa Pomorskiego Gdańskiej Grupie Konsultingowej "SYSTEM" Sp. z o.o. na wydobywanie kruszywa naturalnego ze złoża "Rybaki VI", uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Marszałek Województwa Pomorskiego w dniu 6 kwietnia 2007 r. udzielił Gdańskiej Grupie Konsultingowej "SYSTEM" Sp. z o.o. w Rybakach koncesji nr 3/07 na wydobywanie kopaliny pospolitej - kruszywa naturalnego sposobem odkrywkowym ze złoża "Rybaki VI" położonego w miejscowości Rybaki, gmina Kościerzyna, województwo pomorskie.

Według posiadanych informacji wydanie koncesji na wydobywanie kopaliny ze złoża "Rybaki VI" poprzedzone było uzyskaniem przewidzianych ustawą z dnia 4 lutego 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r., Nr 228, poz. 1947 z późn. zm.) uzgodnień z Prezesem Wyższego Urzędu Górniczego (postanowienie z dnia 28 marca 2007 r. znak: OSG-503-0148-2007-04703-PK) oraz Wójtem Gminy Kościerzyna (postanowienie z dnia 26 marca 2007 r. znak: OŚ7651/10g/2007). W obu przypadkach koncesja została uzgodniona w sposób zgodny z wnioskiem.

W dniu 15 maja 2007 r. do Ministra Środowiska wpłynęły dwa odwołania od koncesji z dnia 6 kwietnia 2007 r. nr 3/07 złożone przez Gminę Miejską Kościerzyna oraz Szpital Specjalistyczny w Kościerzynie. Obecnie w przedmiotowej sprawie toczy się rutynowe postępowanie wyjaśniające zmierzające do rozstrzygnięcia dopuszczalności i zasadności przedmiotowych odwołań. Pismami z dnia 31 maja 2007 r. Minister Środowiska działając jako organ II instancji zwrócił się do odwołujących m.in. o wykazanie interesu prawnego zgodnie z art. 28 kodeksu postępowania administracyjnego. Na obecnym etapie sprawy Minister Środowiska nie jest w stanie ocenić prawidłowości podjętej koncesji. Rozstrzygnięcie w tej sprawie zapadnie po wszechstronnym zbadaniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym zbadaniu stanowisk wszystkich stron postępowania.

W przedmiotowej sprawie do Ministra Środowiska wpłynął również Apel Radnych Miasta Kościerzyna z dnia 25 kwietnia 2007 r. (przesłany przez Przewodniczącego Rady Miasta Kościerzyna Pana Andrzeja Gierszewskiego), w którym to Rada sprzeciwia się planowanej budowie żwirowni i wydobywaniu kopaliny ze złoża "Rybaki VI". W odniesieniu do wyżej opisanego apelu, uprzejmie informuję, iż stanowi on element akt sprawy i zostanie rozpatrzony w toku badania zasadności złożonych odwołań Gminy Miejskiej w Kościerzynie oraz Szpitala Specjalistycznego w Kościerzynie od decyzji Marszałka Województwa Pomorskiego z dnia 6 kwietnia 2007 r.

Ponadto, uprzejmie wyjaśniam, iż na obecnym etapie prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest możliwe zajęcie stanowiska w przedmiocie zasadności lokalizacji kopalni kruszywa naturalnego (a w istocie udzielenia koncesji na wydobywanie kopaliny ze złoża "Rybaki VI") w bezpośrednim sąsiedztwie Szpitala Specjalistycznego w Kościerzynie. Stanowisko to zostanie sformułowane w toku rozpatrzenia postępowania odwoławczego od opisanej wyżej koncesji.

Doceniając wagę problemu wskazanego w przedmiotowej interpelacji zapewniam, iż sprawa zasadności udzielenia omawianej koncesji jest przedmiotem mojej szczególnej troski.

Z poważaniem

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

GŁÓWNY GEOLOG KRAJU

Prof. dr hab. Mariusz-Orion Jędrysek

Oświadczenie skierowane do ministra transportu Jerzego Polaczka

Szanowny Panie Ministrze!

Przesyłam Panu wniosek wdowy po kolejarzu, Pani Zofii z Koluszek. Moja Szanowna Korespondentka zwraca uwagę na regulacje odnoszące się do uprawnień kolejarzy i ich rodzin, regulacje, które mogą być uznane za niesprawiedliwe. Zdając sobie sprawę z uwarunkowań ekonomicznych, wnoszę jednak o pochylenie się nad przypadkiem opisanym w przekazywanym Panu Ministrowi liście i znalezienie rozwiązania satysfakcjonującego Panią Zofię i jej podobnych, bowiem niezależnie od treści regulacji prawnych, moralna racja jest, w moim przekonaniu, po jej stronie. Proszę o informację o sposobie załatwienia tej sprawy.

Stanisław Kogut

senator RP

Warszawa, dnia 4 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Stanisława Koguta, przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-375/07 z dnia 11 czerwca 2007r., złożone podczas 34 posiedzenia Senatu RP w dniu 1 czerwca 2007r. w sprawie uprawnień do kolejowych świadczeń przejazdowych dla Pani Zofii D. uprzejmie informuję, że zakres uprawnień do ulgowych świadczeń przejazdowych dla osób ze spółek Grupy PKP oraz tryb ich przyznawania reguluje Ponadzakładowy Układ Zbiorowy Pracy dla Pracowników Zatrudnionych przez Pracodawców Zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych. Dokument ten wszedł w życie z dniem 1 stycznia 203 r. i wyraża wolę dwóch stron Układu: organizacji związkowych oraz pracodawców zrzeszonych w Związku Pracodawców Kolejowych, które to organizacje są uprawnione do jego interpretacji. Minister Transportu nie będąc stroną ww. Układu, nie ingeruje w sprawy nim objęte. Jakakolwiek zmiana Układu jest możliwa poprzez wystąpienie z taką inicjatywą jednej ze jego stron.

Zgodnie z informacjami uzyskanymi od Związku Pracodawców Kolejowych, stosownie do postanowień Układu, emeryci pobierający emeryturę oraz członkowie ich rodzin, którzy byli uprawnieni do bezpłatnych i ulgowych przejazdów kolejami przed dniem wejścia w życie Układu (1 stycznia 2003 r.), zachowują prawo do ulgowych świadczeń przejazdowych, na zasadach określonych w Układzie.

Według otrzymanych z PKP S.A. informacji, Pani Zofia D. przed dniem 1 stycznia 2003r., była uprawniona do świadczeń przejazdowych jako członek rodziny (współmałżonka) Kazimierza D. - emeryta kolejowego. Stosownie zatem do zapisów Układu, zainteresowana zachowała te uprawnienia po dniu wejścia w życie Układu, do dnia śmierci męża, tj. do 6 listopada 2003 r. Dotychczasowe uprawnienia zainteresowanej były realizowane wyłącznie na wniosek Jej męża emeryta uprawnionego do tych świadczeń. Z uwagi na to, ze wymóg ten nie może zostać spełniony, z chwilą śmierci męża wygasa uprawnienie Pani D. do ulgowych świadczeń przejazdowych jako współmałżonki.

Na podstawie informacji przekazanych przez Panią Zofię D. do Biura Zarządu PKP S.A. w styczniu 2006 roku ustalono, ze renta rodzinna została przyznana od dnia 6 listopada 2003 r., a więc przed dniem wejścia w życie Układu zainteresowana me pobierała renty rodzinnej i nie posiadała z tego tytułu uprawnień do świadczeń przejazdowych. Oznacza to, że w przypadku zainteresowanej nie zostały spełnione przesłanki wskazane w wyżej wymienionych postanowieniach Układu, określone dla rencistów rodzinnych ubiegających się o wykup uprawnień do świadczeń przejazdowych. Zatem wg PKP S.A. brak jest podstaw do uznania Pani Zofii D. za osobę uprawnioną do ulgowych świadczeń przejazdowych z tytułu pobierania renty rodzinnej i ich wykupu, o czym zainteresowana została powiadomiona pismem Biura Zarządu PKP S.A. w styczniu 2006r.

Zgodnie z postanowieniami Układu, strony dokonują okresowych ocen jego funkcjonowania Jeżeli któraś ze stron uważa, iż grupa byłych pracowników PKP lub członków ich rodzin jest pokrzywdzona i należy jej przyznać uprawnienia do kolejowych świadczeń przejazdowych, może wystąpić o dokonanie odpowiednich zmian Układu lub wystąpić o wyjaśnienie jego treści w części dotyczącej zaistniałego problemu.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA TRANSPORTU

Mirosław Chaberek

Podsekretarz Stanu

Oświadczenie skierowane do prezesa Rady Ministrów Jarosława Kaczyńskiego

Szanowny Panie Premierze!

Zwróciła się do mnie z prośbą o pomoc mieszkanka Limanowej na Podkarpaciu, matka piętnaściorga dzieci, w tym sześciu żołnierzy Wojska Polskiego.

Pani Józefa znalazła też czas na aktywną działalność w szeregach NSZZ "Solidarność" RI od 1980 r. Postawa pani Józefy zasługuje na szczególne uznanie w sytuacji zapaści demograficznej Rzeczypospolitej, spotęgowanej rosnącą emigracją młodzieży w poszukiwaniu lepszych warunków życia. Choć zapewne niewiele jest rodzin, które byłyby w stanie podjąć się trudu wychowania tak licznej gromady, losy mojej korespondentki są wspaniałym przykładem spełnionego macierzyństwa wartościowego również dla ogółu, zasługującym na popularyzację. Podkreślam ten fakt, że aż sześciu synów pani Józefy służyło ojczyźnie w mundurach, że jej dzieci wyrosły na dobrych obywateli Rzeczypospolitej. Tacy ludzie zasługują na nasze wsparcie. Gorąco popieram wniosek skierowany do Pana Premiera przez panią Józefę, przekazany w załączeniu.

Stanisław Kogut
senator RP

Warszawa, dnia 6 lipca 2007 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do wystąpienia z dnia 11 czerwca 2007 r., przy którym nadesłane zostało m.in. oświadczenie złożonego przez senatora Stanisława Koguta podczas 34. posiedzeniu Senatu RP w dniu 1 czerwca 2007 r. w sprawie przyznania świadczenia specjalnego Pani Józefie R. uprzejmie informuję:

Na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Prezes Rady Ministrów może przyznać emeryturę lub rentę na innych warunkach i w innej wysokości niż określone w ustawie, ale jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach tj. gdy wnioskodawca posiada wybitne dokonania w jakiejś dziedzinie aktywności lub też jego obecna sytuacja bytowa jest wynikiem nadzwyczajnych zdarzeń losowych. Sytuacja bytowa wnioskodawców brana jest pod uwagę przy rozpoznawaniu wniosków o przyznanie świadczeń w trybie powołanego przepisu, ale nie stanowi jedynego kryterium przyznawania tych świadczeń, gdyż nie są to świadczenia o charakterze socjalnym.

Pani Józefa R. we wniosku o przyznanie świadczenia specjalnego powołała się na fakt urodzenia piętnaściorga dzieci oraz brak uprawnień do świadczenia z ubezpieczenia społecznego na ogólnych zasadach.

Z zebranego w tej sprawie materiału dowodowego nie wynikało, aby spełnione były przesłanki uzasadniające przyznanie Pani Józefie R. emerytury specjalnej (przesłanki te powinny być spełnione łącznie). Wnioskodawczyni nie przedstawiła ani nie udokumentowała żadnych okoliczności wskazujących na szczególny charakter sprawy, w tym aby jej obecna sytuacja bytowa była wynikiem nadzwyczajnych zdarzeń losowych. W związku z powyższym decyzją Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 kwietnia 2007 r. odmówiono przyznania Pani Józefie R. świadczenia na podstawie art. 82 ust. 1 ustawy o emerytury i renty z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie tej sprawy, w którym dodatkowo powołała się na okoliczność, której nie podnosiła wcześniej, tj. na działalność od 1980 r. w strukturach NSZZ "Solidarność" Rolników Indywidualnych. W związku z powyższym została poproszona o nadesłanie dodatkowych informacji i dokumentów w tym zakresie, w tym m.in. o wskazanie na dokonania w tej działalności, przedstawienie doznanych z tytułu tej działalności represji oraz związku między tą działalnością a obecną sytuacją bytową. Po nadesłaniu przez wnioskodawczynię odpowiedzi w tej sprawie, wniosek o przyznanie Pani Józefie R. świadczenia specjalnego zostanie ponowne rozpatrzony i wydana zostanie w tej sprawie stosowna decyzja.

Mariusz Błaszczak