Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment
Posiedzenia Senatu
27. posiedzenie Senatu
W dniach 7 i 8 lutego 2007 r. odbyło się 27. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli marszałek Bogdan Borusewicz oraz wicemarszałkowie - Ryszard Legutko, Maciej Płażyński i Krzysztof Putra. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Andrzeja Łuczyckiego i Waldemara Kraskę; listę mówców prowadził senator A. Łuczycki.
Przed przystąpieniem do obrad Władysław Mańkut, który w wyborach uzupełniających do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej, przeprowadzonych 28 stycznia br. w województwie warmińsko-mazurskim, w okręgu wyborczym nr 33, został wybrany na senatora, złożył ślubowanie senatorskie.
Przyjęty przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:
__________
* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
Senat uchwalił poprawki do ustawy o zmianie ustawy o ujawnianiu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów i ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu przekazano ją 30 stycznia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Zbigniew Romaszewski, który omówił najważniejsze rozwiązania przyjęte w nowelizacji, a także prace nad ustawą w komisji. Jak podkreślił, Komisja Praw Człowieka i Praworządności musiała się podjąć ogromnej i bardzo żmudnej pracy, ażeby uzgodnić nowelizację z innymi aktami prawnymi. Odnosi się ona bowiem do 30-40 innych ustaw. W tej pracy wspierało komisję senackie biuro legislacyjne, a także Kancelaria Prezydenta, Ministerstwo Sprawiedliwości i Krajowe Biuro Wyborcze.
W wyniku tych prac Komisja Praw Człowieka i Praworządności postanowiła rekomendować Izbie 72 poprawki do ustawy.
Mniejszości komisji wniosły o wprowadzenie 2 poprawek. Wnioski mniejszości przedstawili senatorowie Krzysztof Piesiewicz i Kosma Złotowski.
Poprawki zgłosili też senatorowie podczas dyskusji nad ustawą na posiedzeniu plenarnym Izby.
Senator Piotr Ł.J. Andrzejewski zgłosił wniosek o odrzucenie ustawy w całości.
Wnioski i propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 84 spośród 99 zgłoszonych ogółem poprawek i wniosków.
Mniejszość komisji poparła 3 poprawki.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o odrzucenie ustawy (Izba 83 głosami, przy 2 za i 4 wstrzymujących się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Senat 56 głosami, przy 10 przeciw i 21 wstrzymujących się, powziął uchwałę:
Poprawki Senatu do ustawy o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br., i 30 stycznia przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Marian Miłek. Senator podkreślił, że rozpatrywana ustawa ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa energetycznego Polski w zakresie paliw płynnych. Jej celem jest kompleksowe uporządkowanie wszystkich problemów dotyczących bezpieczeństwa energetycznego Polski w zakresie paliw płynnych. Jednocześnie dostosowuje ona przepisy do wymagań Międzynarodowej Agencji Energetycznej, co umożliwi przystąpienie Polski do tej organizacji i korzystanie z jej mechanizmów antykryzysowych.
Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że dotyczy ona dwóch grup paliw: ciekłych i gazowych. Uzasadnieniem dla połączenia w jednej ustawie problemów dotyczących ropy naftowej, benzyn i olejów oraz gazu jest wzajemne powiązanie cen obu nośników energii oraz ich częściowa zamienność na rynku. Ceny gazu ziemnego w kontraktach długoterminowych uzależnione są od cen ropy naftowej i zmiana tych ostatnich przenosi się na ceny gazu. Jednocześnie zakłócenia w dostawach ropy powodują automatyczny wzrost popytu na gaz.
W pierwszej części ustawy zawarto definicję podstawowych pojęć, porządkując je i doprecyzowując. Ważną definicją jest średnie dzienne wewnętrzne zużycie ropy naftowej i produktów naftowych wprowadzonych na rynek, ponieważ służy ono do określenia zapasów ropy i jej produktów. Zapasy interwencyjne dzieli się na zapasy obowiązkowe ropy naftowej i jej produktów oraz zapasy państwowe tych nośników energii. Zapasy interwencyjne powinny zaspokajać dziewięćdziesięciodniowe średnie dzienne zużycie tych paliw na rynku wewnętrznym w roku poprzednim, przy czym zapasy obowiązkowe powinny pokrywać siedemdziesięciosześciodniowe średnie zużycie paliw, natomiast zapasy państwowe - zużycie czternastodniowe.
Zapasy obowiązkowe są tworzone przez producentów i handlowców, przy czym ich wolumen jest obliczony dla każdego producenta i handlowca indywidualnie, z uwzględnieniem ilości sprowadzanej ropy naftowej, paliw ciekłych, biopaliw itd.
Nowym elementem w ustawie jest konieczność tworzenia przez producentów i handlowców trzydziestodniowego zapasu gazu płynnego, czyli LPG, którego zużycie w ostatnim okresie znacznie wzrosło. Zapasy obowiązkowe ropy naftowej i gazu utrzymywane są przez producentów i handlowców. Koszt ich utrzymania stanowi koszt uzasadniony i jest elementem kalkulacji ceny gazu dla odbiorcy końcowego.
Zapasy państwowe ropy naftowej i produktów naftowych są tworzone przez ministra właściwego do spraw gospodarki i utrzymywane przez Agencję Rezerw Materiałowych. Służą one nie tylko do zaspokojenia potrzeb w sytuacjach kryzysowych, ale również do realizacji zobowiązań wynikających z członkostwa w Międzynarodowej Agencji Energetycznej, to znaczy do niesienia pomocy w razie takiej potrzeby państwom drugim.
Środki na utrzymanie tych zapasów pochodzą z budżetu państwa. Zapasy obowiązkowe gromadzone przez producentów i handlowców podlegają rejestracji w rejestrze prowadzonym przez Agencję Rezerw Materiałowych. Przy czym o wszystkich zmianach stanów zapasów agencja musi być informowana w określonych terminach. Agencja Rezerw Materiałowych posiada zatem pełną informację dotyczącą zapasów ropy naftowej i jej produktów, weryfikuje ją, a w razie nieprawidłowości może nałożyć na producentów i handlowców kary pieniężne.
Analogiczna sytuacja występuje w odniesieniu do gazu ziemnego. Nowelizacja ustawy - Prawo energetyczne z 25 sierpnia 2006 r. wprowadziła obowiązek tworzenia zapasów odpowiadających 3% objętości gazu sprowadzanego z zagranicy. Jest to dalece niewystarczające w porównaniu z wymogami Międzynarodowej Agencji Energetycznej. Dlatego ten zapis został zmieniony i obecnie zgodnie z rozpatrywaną ustawą każde przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu gazem z zagranicą musi utrzymywać zapasy obowiązkowe gazu ziemnego w wysokości równej co najmniej trzydziestodniowemu średniemu dziennemu przywozowi gazu. Przy czym warunki magazynowania muszą umożliwić pozyskanie tego gazu z magazynów w czasie do czterdziestu dni.
Zapasy gazu, jakie muszą być zgromadzone, są określane indywidualnie dla każdego przedsiębiorstwa w decyzji prezesa URE, który na bieżąco rejestruje ich stan i jest uprawniony do kontroli przedsiębiorstw w tym zakresie. Koszty utrzymywania zapasów obowiązkowych ponosi przedsiębiorstwo energetyczne. Podobnie jak w wypadku ropy naftowej i paliw ciekłych stanowią one koszty uzasadnione i są uwzględnione w cenie gazu u odbiorcy końcowego.
Do ustawy przeniesiono również z ustawy - Prawo energetyczne wprowadzone tam nowelizacją z 25 sierpnia 2006 r. zapisy dotyczące trybu powiadamiania o sytuacji kryzysowej na rynku paliw Komisji Europejskiej oraz odpowiednich organów innych organizacji międzynarodowych.
Ważną część ustawy stanowią przepisy określające zasady postępowania w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa energetycznego państwa w zakresie gazu ziemnego albo paliw ciekłych. Obejmują one całe spektrum działań: od ograniczenia dostaw do zakładów produkcyjnych do zmniejszenia maksymalnej prędkości samochodów, na przykład do 90 km na godzinę, lub innych sposobów zmniejszenia liczby samochodów jeżdżących po drogach.
Senator M. Miłek poinformował, że podczas posiedzenia Komisji Gospodarki Narodowej w dyskusji poruszono wiele zagadnień dotyczących skutków finansowych oraz technicznych możliwości wprowadzenia ustawy w życie.
Dojście od trzyprocentowych zapasów gazu w stosunku do całości importowanego gazu, co odpowiada jedenastu dniom zużycia, do zapasów trzydziestodniowych, co powinniśmy osiągnąć w 2012 r., będzie wymagało bardzo dużych nakładów finansowych. W tym okresie należy się spodziewać podwyżek cen gazu dla odbiorców końcowych. Istnieją szacunki wskazujące na dwunastoprocentową podwyżkę. W dyskusji jednak stwierdzano, że podwyżka będzie prawdopodobnie znacznie wyższa. Wszystkie te podwyżki będą traktowane jako koszty uzasadnione.
Dyskusję wywołał art. 69 ust. 11 ustawy dotyczący minimalnej stopy zwrotu równej 6% kapitału zaangażowanego w magazynowanie paliw gazowych, w tym w budowę, rozbudowę i modernizację magazynów paliw gazowych. Wątpliwości wzbudził fakt, że tylko magazynowanie paliw gazowych ma zagwarantowaną minimalną stopę zwrotu. Stwierdzono jednak, że taki zapis stwarza korzystne warunki do inwestycji magazynowych.
Identyczny przepis istnieje w odpowiednich ustawach włoskich, niemieckich i innych państw Unii Europejskiej. Na przykład w Niemczech, gdzie zużywa się około 80 miliardów m3 gazu, w wyniku obowiązywania tego przepisu pojemność magazynowa jest rzędu 20 miliardów m3 i jeszcze jest powiększana o dalsze 10 miliardów m3. W Polsce, przy zużyciu około czternastu miliardów metrów sześciennych, pojemność magazynów w kawernach solnych oraz w wyeksploatowanych zbiornikach gazu jest równa około 1,6 miliarda m3. Porównanie tych danych pokazuje, jak daleką mamy drogę do osiągnięcia bezpieczeństwa energetycznego zbliżonego do stanu, jaki istnieje w Niemczech.
Sprawa kosztów utrzymywania zapasów obowiązkowych ropy naftowej i jej produktów nie wywołała większej dyskusji, natomiast koszty utrzymywania zapasów państwowych przez Agencję Rezerw Materiałowych były dokładniej analizowane. Obecnie Agencja Rezerw Materiałowych dysponuje zapasami wynoszącymi około 675 tysięcy t ropy naftowej oraz około 60 tysięcy t produktów gotowych, a roczny koszt utrzymywania tych zapasów wynosi około 60 milionów zł. Agencja nie posiada własnych zbiorników, wynajmuje je głównie od Orlenu, i znaczną część kosztów utrzymania zapasów stanowią właśnie koszty dzierżawy zbiorników. Zmiana w sposobie obliczania konsumpcji krajowej, jaka wynika z art. 19, oznacza, że Agencja Rezerw Materiałowych będzie utrzymywała zapasy państwowe większe niż dotychczas o około 190 tysięcy t ropy naftowej. Szacunkowy koszt utworzenia dodatkowych zapasów wyniesie 260 milionów zł, a roczny koszt utrzymywania tych zapasów - około 16 milionów zł.
Przytoczone dane, o których rozmawiano w komisji, wskazują na skalę problemu, przed jakim stoi Polska.
Dyskusję wywołał również zapis dotyczący możliwości tworzenia tylko do 5% zapasów ropy i paliw ciekłych poza granicami kraju. Zastanawiano się, czy nie lepiej wynająć zbiorniki poza Polską, zamiast angażować duże środki w budowę magazynów w Polsce. Okazało się, że słabo rozwinięta sieć połączeń transgranicznych nie gwarantuje wystarczającego dostępu do zapasów w sytuacjach kryzysowych. Z kolei magazynowanie gazu ziemnego będzie realizowane wyłącznie w Polsce.
Wątpliwości wzbudził również trzydziestodniowy zapas gazu płynnego LPG. Gaz płynny, którego zużycie w Polsce przekracza 2,3 miliona t i jest porównywalne ze zużyciem benzyny - 3,8 miliona t, jest paliwem stosowanym głównie do samochodów. W razie powstania sytuacji kryzysowej na rynku gazu płynnego silniki w samochodach przełącza się na spalanie benzyny. W związku z tym nastąpi zwiększony popyt na benzynę i z kolei mogą się pojawić trudności na rynku benzyny. Dlatego art. 7 ust. 5 pozwala na zastąpienie zapasów gazu płynnego zapasem benzyny, co jest i tańsze, i bezpieczniejsze, jeżeli chodzi o magazynowanie. W konkluzji stwierdzono, że importerzy LPG zostali przez ustawę potraktowani łagodniej niż na przykład importerzy ropy naftowej, ponieważ obowiązuje ich tylko trzydziestodniowy zapas wobec siedemdziesięciosześciodniowego dotyczącego ropy i jej produktów. Zauważono również, że w Polsce udział LPG w rynku paliw jest nieporównywalnie większy niż gdziekolwiek w Europie. Dlatego właśnie w ustawie odrębnie potraktowano ten rodzaj paliwa.
W dyskusji wyrażono zadowolenie, że tak ważna ustawa znalazła się już w Senacie. Jest to ustawa, która stwarza ramy bezpieczeństwa energetycznego Polski w obszarze dwóch nośników energii: ropy i gazu. Te ramy należy teraz wypełnić.
Senator sprawozdawca poinformował, że komisja przyjęła 8 poprawek do ustawy, w większości doprecyzowujących określenia.
Mniejszość komisji zaproponowała 5 poprawek. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Łuczycki.
Podczas dyskusji poprawkę do ustawy zgłosiła senator Urszula Gacek.
Wszystkie wnioski i propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 11 spośród 14 zgłoszonych ogółem poprawek.
Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym 59 głosami, przy 27 przeciw i 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę:
Senat wprowadził poprawkę do ustawy o zmianie ustawy o restrukturyzacji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003-2006
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu trafiła 30 stycznia. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Gospodarki Narodowej przedstawił senator Bronisław Korfanty. Jak wyjaśnił, projektowana nowelizacja polega na dodaniu art. 30a, mówiącego, że w latach 2007-2011 gminę górniczą zwalnia się z wpłat do budżetu państwa przeznaczonych na część równoważącą subwencji ogólnej dla gmin od przypadającej jej części opłaty eksploatacyjnej od przedsiębiorstwa górniczego.
W nowelizowanej ustawie w art. 30 znajduje się zapis, mówiący że gminy górnicze są zwolnione z wpłat do budżetu państwa przeznaczonych na zwiększenie części równoważącej subwencji ogólnej od przypadającej im części opłaty eksploatacyjnej od przedsiębiorstwa górniczego. Termin końcowy obowiązywania ustawy to 31 grudnia 2006 r. W ubiegłych latach nieprzerwanie od 1998 r. każda z kolejnych ustaw o restrukturyzacji górnictwa wprowadzała ulgi dla gmin górniczych. Jedną z nich było zwolnienie tak zwanej opłaty eksploatacyjnej z tak zwanego podatku janosikowego, odprowadzanego do budżetu przez gminy osiągające dochody powyżej średniej krajowej. Opłata eksploatacyjna stanowi rekompensatę na rzecz gminy górniczej za szkody w środowisku wynikłe podczas wydobycia węgla, w tym za spadek wartości gruntów czy też brak możliwości sprowadzenia inwestora na zdegradowane tereny.
Senator przypomniał, że w 2004 r. gminy górnicze podpisały z Kompanią Węglową porozumienie, na mocy którego Kompania Węglowa spłaca w ratach wieloletnie zaległości z tytułu nieuregulowanej opłaty eksploatacyjnej wobec gmin. Spłaty te będą trafiać do gmin górniczych aż do 2009 r. włącznie.
W grudniu ubiegłego roku dokonano nowelizacji ustawy o restrukturyzacji górnictwa w latach 2003-2006, obejmującej rok 2007 i lata następne. W nowelizacji tej wydłużono w czasie działanie kilku ważnych przepisów, dotyczących między innymi nadzoru właścicielskiego czy też nadzoru nad likwidacją kopalń, nie przewidziano jednak zwolnienia gmin górniczych z wpłat do budżetu podatku od opłaty eksploatacyjnej.
W tej sytuacji powstały trzy inicjatywy poselskie: jedna z grudnia ubiegłego roku, zgłoszona przez Klub Parlamentarny "Prawo i Sprawiedliwość", oraz dwie inne ze stycznia br., zgłoszone przez kluby Platformy Obywatelskiej i Sojuszu Lewicy Demokratycznej.
Senator sprawozdawca podkreślił, że nieprzyjęcie proponowanej nowelizacji spowoduje zmniejszenie dochodów gmin górniczych o 15 milionów 268 tysięcy zł. Uchwalenie nowelizacji nie spowoduje skutków finansowych dla budżetu państwa, ponieważ równocześnie ze zmniejszeniem wpływów wynikających ze zwolnienia z opodatkowania opłaty eksploatacyjnej zmniejszeniu o tę samą kwotę ulegają wydatki z budżetu państwa.
Senator poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej na swym posiedzeniu 26 stycznia br. jednogłośnie postanowiła wprowadzić do ustawy 1 poprawkę.
W imieniu komisji senator B. Korfanty wniósł o przyjęcie ustawy z proponowaną zmianą.
Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Andrzej Jaroch. Senator podkreślił, że podczas dyskusji na posiedzeniu komisji wszyscy byli zgodni, iż celowe i uzasadnione jest jak najszybsze wprowadzenie nowelizacji. Było jednak wiele krytycznych wypowiedzi na temat przyczyn, które doprowadziły do tego, że zmianę wprowadza się w czasie roku budżetowego, już po uchwaleniu budżetu państwa i budżetów samorządów.
Senator zaznaczył, że przedmiotowe zwolnienia dotyczą szesnastu gmin, ich kwota szacowana jest na około 15 milionów, a korekty budżetów, dochodów własnych z tytułu subwencji ogólnej w tej części wyrównawczej będą musiały dokonać samorządy w tysiącu sześciuset gminach.
W imieniu Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej senator A. Jaroch wniósł o przyjęcie ustawy wraz z poprawką zbieżną ze zmianą zaproponowaną przez Komisję Gospodarki Narodowej.
Senat przegłosował poprawkę, a następnie jednomyślnie, 88 głosami, podjął uchwałę:
Ustawa o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej - przyjęta bez poprawek
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br.; 30 stycznia trafiła do Senatu i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Henryk Górski. Jak zaznaczył, rolnicy od dnia wejścia do Unii Europejskiej korzystają z dopłat i rozpatrywana ustawa ma usprawnić tok postępowania w tej dziedzinie. Ustawa wnosi również pewne inne zmiany. Płatność za uprawę roślin energetycznych przenosi do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Zmienia tryb rozpatrywania odwołań od decyzji w sprawie przyznawania płatności, daje pewne uprawnienia Radzie Ministrów, a także delegacje dla ministra rolnictwa.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska rozpatrzyła projekt ustawy i postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie jej bez poprawek.
Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 89 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat wprowadził poprawki do ustawy o zmianie ustawy o produktach pochodzenia zwierzęcego oraz ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu przekazano ją 30 stycznia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Michał Wojtczak podkreślił, że rozpatrywana regulacja jest bardzo oczekiwana przez rolników, zwłaszcza hodujących zwierzęta - nie tylko z przeznaczeniem do handlu, ale także tradycyjnie pozyskujących mięso na użytek własny.
Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że jej celem jest przede wszystkim zapewnienie ochrony zdrowia publicznego przez uregulowanie warunków pozyskiwania mięsa przeznaczonego na własny użytek. Wprowadza się w niej bądź doprecyzowuje przepisy dotyczące świadectw zdrowia i innych dokumentów, w które powinny być zaopatrywane produkty pochodzenia zwierzęcego, a także wymogi, jakie powinny spełniać takie produkty wywożone z Polski do krajów trzecich, to jest nienależących do Unii Europejskiej bądź niezwiązanych umowami EFTA lub umowami o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
Ustawa określa wymogi stawiane produktom pochodzenia zwierzęcego pozyskiwanym na własny użytek, definiuje, czym jest produkcja mięsa na własny użytek, precyzuje wymagania zdrowotne, higieniczne i sanitarne, jakie powinna spełniać taka produkcja. Reguluje też rodzaje i sposób wydawania dokumentów wymaganych przy wywozie produktów pochodzenia zwierzęcego do krajów trzecich oraz związane z tym obowiązki Inspekcji Weterynaryjnej i innych organów państwowych, określa sposób znakowania środków transportu służących wywozowi tych produktów z terytorium Polski, nakłada kary za podawanie zwierzętom niedozwolonych substancji, za niedozwolone wprowadzanie na rynek produktów zwierzęcych czy za nienakładanie plomb wymaganych przy ich wywozie.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rolnictwa i Ochrony Środowiska jednogłośnie postanowiła wprowadzić do ustawy 6 poprawek. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy wraz z zaproponowanymi zmianami.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 90 głosami, podjęła uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o systemie informacji oświatowej oraz ustawy o systemie oświaty
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu trafiła 30 stycznia i tego samego dnia marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 regulaminu, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz do Komisji Nauki, Edukacji i Sportu. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.
Sprawozdanie Komisji Nauki, Edukacji i Sportu przedstawiła senator Janina Fetlińska. Senator przypomniała, że podstawą nowelizacji ustawy o systemie informacji oświatowej były ocena jego funkcjonowania oraz konieczność uwzględnienia zmian, jakie zaszły w systemie oświaty. Wskazała też, że celem nowelizacji było uzupełnienie systemu informacji oświatowej o brakujące dane, zwłaszcza te, które stwarzają możliwość prognozowania kosztów funkcjonowania systemu oświaty, oraz zmiana niektórych terminów gromadzenia danych, co jest ważne ze względu na planowane docelowo zastąpienie badań statystycznych w obrębie oświaty systemem informacji oświatowej.
Senator J. Fetlińska podkreśliła, że najistotniejsze zmiany wprowadzone ustawą wiążą się z powiększeniem kręgu podmiotów objętych systemem informacji oświatowej oraz poszerzeniem zakresu zbieranych danych oświatowych, ponieważ docelowo w zakresie oświaty ma on zastąpić system statystyki publicznej prowadzony przez GUS.
Obowiązkiem prowadzenia baz danych oświatowych zostały objęte kolegia pracowników służb społecznych, minister właściwy do spraw rolnictwa i minister właściwy do spraw środowiska w zakresie danych oświatowych dotyczących szkół i placówek przez nich zakładanych i prowadzonych oraz samorząd powiatu i samorząd województwa w zakresie form pomocy materialnej udzielanej uczniom, wychowankom i słuchaczom.
Bazy danych oświatowych zostaną poszerzone o informacje dotyczące: wyników ukończenia nauki w szkole lub w placówce oświatowej - obok wyników klasyfikowania i promowania, wyników egzaminu maturalnego - obok wyników egzaminu dojrzałości, wyników egzaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe - obok wyników egzaminu z nauki zawodu i egzaminu z przygotowania zawodowego, liczby nauczycieli i wychowawców oraz innych pracowników pedagogicznych, z którymi w danym roku kalendarzowym rozwiązano stosunek pracy albo planowane jest jego rozwiązanie lub stosunek pracy wygaśnie albo wygasł, różnych form pomocy materialnej dla uczniów i wychowanków udzielanych przez wszystkie podmioty realizujące to zadanie - nie tylko przez gminy, jak dotychczas, ale także przez powiaty, samorządy województw i właściwych ministrów.
Ustawa znosi obowiązek gromadzenia danych o liczbie wychowanków przedszkoli, według stanu na koniec poprzedniego roku szkolnego, oraz niektórych danych dotyczących żołnierzy w służbie czynnej, funkcjonariuszy policji i pożarnictwa zajmujących stanowiska nauczycieli w szkołach i placówkach oświatowo-wychowawczych, wojskowych, spraw wewnętrznych i administracji albo wyznaczonych do wykonywania zadań poza wojskiem i resortem spraw wewnętrznych i administracji.
W ustawie dokonano zmiany podmiotu właściwego do prowadzenia bazy danych oświatowych obejmującej zbiory danych z baz danych niepublicznych zakładów kształcenia nauczycieli. Dotychczas bazę tę prowadził kurator oświaty, a po wejściu w życie nowelizacji będzie to zadanie ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.
W znowelizowanej ustawie o systemie oświaty ustalono, iż dokumenty z likwidowanych szkół publicznych oraz dokumentacja przebiegu nauczania będą przekazywane w ciągu miesiąca od dnia zakończenia likwidacji placówki. Za właściwy organ do gromadzenia i przekazywania informacji o uczniach i absolwentach szkół likwidowanych uznano organa sprawujące nadzór pedagogiczny - są to właściwy minister lub kurator oświaty. Dane te dotyczą liczby uczniów, słuchaczy i wychowanków w dniu zakończenia poprzedniego roku szkolnego oraz liczby absolwentów, według wymaganych kategorii informacji.
Ustawa zmienia jeden z dwóch terminów aktualizowania i przekazywania danych w bazach oświatowych - przesunięto go z 15 września na 10 września, tak jak to jest przyjęte w standardach międzynarodowych, gdyż dopiero na koniec tego miesiąca ustala się stan faktyczny dotyczący uczniów - oraz przewiduje odrębny termin aktualizowania i przekazywania danych przez zakłady kształcenia, nauczycieli oraz kolegia pracowników służb społecznych, które mają być przekazywane według ustaleń na 31 marca, tak jak pozostałe dane, oraz 10 października.
Ustawa przewiduje również dodatkowy termin - 10 września - aktualizowania niektórych danych przez część podmiotów zobowiązanych do prowadzenia baz oświatowych, a więc danych o liczbie uczniów, słuchaczy, wychowanków i absolwentów różnego typu szkół i placówek oświatowych, części danych o nauczycielach, wychowawcach i innych pracownikach pedagogicznych oraz danych o łącznej wysokości odpraw, nagród, dodatków motywacyjnych, to jest w drukach EN-3 i EN-8 realizowanych przez GUS. Jest to niezbędne do oszacowania wysokości części subwencji oświatowej i ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego, gdyż Ministerstwo Finansów do 15 października musi podać jednostkom wstępną wysokość części oświatowej subwencji ogólnej. Dane te służą więc do zaplanowania finansów oraz do wydania corocznych aktów prawnych dotyczących regulacji płac nauczyciela, co wynika także z Karty Nauczyciela.
Senator J. Fetlińska, podsumowując swe wystąpienie, poinformowała, że komisja nie wprowadziła do rozpatrywanej ustawy żadnych zmian, i w imieniu komisji wniosła o przyjęcie jej bez poprawek.
Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Przemysław Alexandrowicz. Podkreślił, że ustawa nie wzbudziła żadnych kontrowersji ani w Sejmie, gdzie była przyjęta jednogłośnie, ani w obu komisjach senackich. Przypomniał, że ustawa była konsultowana z dwudziestoma siedmioma partnerami społecznymi, w tym z Komisją Wspólną Rządu i Samorządu, która 14 czerwca 2006 r. zaakceptowała projekt ustawy, jeszcze zanim wpłynął on do Sejmu.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej Senatu postanowiła wnieść o przyjęcie ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 88 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat poprawił ustawę o zmianie ustawy o pomocy społecznej
Ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 25 stycznia br., i 26 stycznia przekazana do Senatu. Marszałek 30 stycznia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Ewa Tomaszewska. Jak podkreśliła, zasadniczym celem nowelizacji jest wdrożenie rozwiązań prawnych dyrektywy Rady 2004/81/WE z 29 kwietnia 2004 r., regulujących sytuację ofiar handlu ludźmi niebędących obywatelami polskimi. Wprowadzane zmiany prawne określają uprawnienia cudzoziemców ofiar handlu ludźmi i ich dzieci do świadczeń z pomocy społecznej w zakresie interwencji kryzysowej. Z art. 17 dyrektywy wynika, że przepisy te winny wejść w życie do 6 sierpnia 2006 r., a więc prace legislacyjne są zdecydowanie opóźnione. Senator stwierdziła, że taka sytuacja nie powinna się zdarzyć - taki stosunek do tej kwestii prezentowała cała komisja.
Zjawisko handlu ludźmi zaliczane jest do przestępstw międzynarodowych, podlegających ściganiu i karaniu na mocy konwencji międzynarodowych. Stąd też wynikają zobowiązania do szczególnej pomocy wobec ofiar tych przestępstw. Bez względu na obywatelstwo są one obejmowane interwencją kryzysową.
Omawiając nowelizację, senator wskazała, że jedną z kwestii jest zastąpienie w ustawie wydatków przez koszty przy ustalaniu przyszłych opłat za pobyt w domach lub całodobowych placówkach opiekuńczo-wychowawczych.
Następna sprawa: ustawa wyłącza z dochodu rodziny kwoty pomocy na usamodzielnienie i kontynuowanie nauki, by pomoc dla wkraczającego w dorosłe życia wychowanka nie skutkowała pozbawieniem pomocy pozostałych członków rodziny.
Doprecyzowano zapis określający powiat właściwy, jeśli chodzi o pokrywanie kosztów pobytu w placówkach lub rodzinach zastępczych dzieci cudzoziemców nieuprawnionych do świadczeń z pomocy społecznej. Na podstawie konwencji z 29 maja 1993 r. o ochronie dzieci i współpracy w dziedzinie przysposobienia międzynarodowego ze względu na przystąpienie Polski do tej konwencji do art. 20 nowelizowanej ustawy dodano pkt 6 regulujący tę kwestię.
Zmiana w art. 22 ustawy nowelizowanej dotyczy kontroli standardów placówek opiekuńczo-wychowawczych. Wprowadza obowiązek wydawania zezwoleń na funkcjonowanie tych placówek. Wprowadza się zezwolenia warunkowe na czas realizacji programu naprawczego, co może dać szansę poprawy tych warunków i dalszego prowadzenia domów tym placówkom, które do tej pory tych standardów nie wypełniają. Poszerzono wykaz członków rodziny, którzy mogą wnosić opłatę za mieszkańca domu pomocy społecznej, o rodzeństwo, dalszych krewnych i osoby obce, zgodnie z umową zawieraną z gminą. W art. 67 wprowadzono listę dokumentów potwierdzających spełnianie warunków wymaganych przy uzyskiwaniu zezwolenia na prowadzenie placówki opieki całodobowej. Uporządkowano sytuację prawną rodzin, które dla jednego z dzieci pełnią funkcję zawodowej rodziny zastępczej, dla innego - niespokrewnionej rodziny zastępczej, lub prowadzącej placówkę rodzinną. Ograniczono liczbę dzieci, które można umieszczać w jednej rodzinie zastępczej. Zbyt duża ich liczba może kolidować z zasadą dobra dziecka. Nie powinno to jednak prowadzić do rozdzielenia rodzeństwa. Uregulowano kwestię zwalniania rodziców z opłat za pobyt dziecka w rodzinie zastępczej - umożliwi to zapobieganie fikcyjnemu obciążeniu opłatami nie do udźwignięcia dla danej rodziny, a zatem nie do wyegzekwowania. W art. 86 ustawy nowelizowanej uregulowana została kwestia zwrotu wydatków za pobyt dziecka w całodobowej placówce opiekuńczo-wychowawczej w wypadku dzieci przyjętych bez skierowania lub pozostawionych przez matkę w szpitalu bezpośrednio po urodzeniu. Doprecyzowano właściwość powiatu istotną przy ponoszeniu opłat za pobyt dziecka, gdy nie jest możliwe ustalenie jego miejsca stałego zamieszkania. W art. 89 włączono możliwość przyznania pomocy pieniężnej na usamodzielnienie się w trakcie trwania nauki tego dziecka.
W art. 91 pkt 3 wydłużono z 14 do 60 dni termin złożenia wniosku o przyznanie uchodźcy pomocy integracyjnej. W terminie 14 dni zgromadzenie dokumentów przewidzianych w konwencji genewskiej jest mało prawdopodobne i bardzo często uchodźcy nie byli w stanie w ogóle z tej pomocy skorzystać, szczególnie chodziło o dokumenty przejazdowe. Uchylono art. 106 ust. 3C ze względu na fakt, że zaokrąglanie świadczeń pieniężnych w górę powodowało czasem pozbawienie prawa do zasiłków, wpływa to bowiem na wysokość dochodu.
Art. 116 aktualizuje wymagania dotyczące kwalifikacji zawodowych pracowników socjalnych.
Zmiana w art. 121 ust. 3A daje prawo do dodatku w wysokości 250 zł pracownikom socjalnym świadczącym pracę w środowisku, w tym przeprowadzanie wywiadów środowiskowych z rodzinami. Jak stwierdziła senator, korekta tego zapisu z ustawy nowelizującej, wprowadzona w Sejmie, została przyjęta pozytywnie przez pracowników pomocy społecznej. W trakcie prac komisji dyskusję wywołał fakt, że dodatek ten nie został przyznany pracownikom domów pomocy społecznej.
Ustawa wprowadza możliwość korzystania z pomocy policji w trakcie prowadzonych przez inspektorów czynności kontrolnych i nadzorczych. Obecnie dolna granica kary za niewykonywanie zaleceń pokontrolnych wynosi tysiąc złotych - uznano to za zbyt poważną dolegliwość, ustawa nowelizująca obniża więc tę kwotę do 200 zł w celu dostosowania kary do popełnionych naruszeń.
Ze wzglądu na problemy finansowe domów pomocy społecznej, szczególnie tych dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną, których rodzice w związku z niskimi dochodami zwalniani są z opłat, ustawa dwukrotnie, do poziomu 20% na jednego mieszkańca, podwyższa możliwą dotację wojewody.
Ustawa pozwala na łączenie domów pomocy społecznej przeznaczonych dla osób o różnych potrzebach, na przykład dla osób w podeszłym wieku i osób przewlekle somatycznie chorych, pod warunkiem zachowania standardów dla każdego rodzaju domu.
Senator E. Tomaszewska zaznaczyła, że w posiedzeniu komisji wzięli udział liczni goście - partnerzy społeczni i przedstawiciele organizacji pozarządowych. Zgłaszane przez nich problemy były również dyskutowane, niektóre znalazły wyraz w decyzjach komisji. Między innymi zgłaszano problem koniecznego sprostania, z jednej strony, wymaganiom z zakresu utrzymania standardów, a więc podkreślano wagę utrzymania poziomu tych placówek, a z drugiej strony potrzebie prowadzenia zakładów dla dzieci, w szczególności dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie, których rodzice nie są w stanie ponosić jakichkolwiek opłat. Chodzi tu o prowadzenie takich zakładów przez organizacje pozarządowe, przez Kościół katolicki i przez grupy wyznaniowe. Ta kwestia była dyskutowana, ale nie znalazła rozwiązania w postaci zapisu, który mógłby być wprowadzony do ustawy.
Komisja Rodziny i Polityki Społecznej wniosła o wprowadzenie 2 poprawek do ustawy.
Mniejszość Komisji Rodziny i Polityki Społecznej zgłosiła 1 poprawkę. Wniosek mniejszości przedstawił senator Władysław Sidorowicz.
Dalsze zmiany w ustawie zaproponowali senatorowie podczas dyskusji.
Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 12 spośród 16 zgłoszonych ogółem poprawek. Mniejszość komisji poparła 3 poprawki.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 89 głosami, podjęła uchwałę:
Stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o pomocy społecznej
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br., i 30 stycznia przekazana do Senatu. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawił je senator Mieczysław Augustyn. Wyjaśnił, że nowelizacja wprowadza trzy zmiany o charakterze porządkowym. Po pierwsze, jednoznacznie precyzują, że zgodnie z ustawą z 29 lipca 2005 r. i ustawą o pomocy społecznej pobyt w ośrodkach interwencji kryzysowej jest nieodpłatny. Druga zmiana: w art. 97 precyzuje się, że gminy i powiaty ustalają zasady odpłatności jedynie w zakresie zadań własnych. Zmiana w art. 106 w ust. 3a, 3b usuwa wątpliwości co do tego, jak obliczać zmianę dochodu, która nie wpływa na wysokość świadczenia pieniężnego i tym samym nie powoduje konieczności zmiany decyzji administracyjnej. Ostatnia zmiana, w art. 112 ust. 8, polega na dodaniu do dotychczasowego brzmienia przepisów ośrodków interwencji kryzysowej w związku z tym, że ośrodki te są jednostkami organizacyjnymi powiatu, zgodnie z art. 19 pkt 12. Powinno się więc stosować do nich te same zasady nadzoru i powoływania kierowników, jak do pozostałych jednostek powiatowych.
Senator sprawozdawca poinformował, że Komisja Rodziny i Polityki Społecznej jednogłośnie pozytywnie zaopiniowała przedstawiony projekt i rekomenduje Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.
Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i 86 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Senat przyjął bez poprawek ustawę o zmianie ustawy - Prawo bankowe
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu została trafiła 30 stycznia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Sprawozdawca komisji senator Andrzej Owczarek wskazał, że rozpatrywana regulacja przenosi do prawa polskiego postanowienia znowelizowanych dyrektyw Unii Europejskiej: 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe oraz 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie adekwatności kapitałowej przedsiębiorstw inwestycyjnych i instytucji kredytowych, wnoszących do prawa europejskiego przepisy zawarte w Umowie Bazylejskiej II. Dotyczą one minimalnych wymogów kapitałowych w odniesieniu do ryzyka kredytowego, rynkowego, monitorowania procesu zarządzania ryzykiem oraz dyscypliny rynkowej.
Senator zaznaczył, że ustawa określa trzy metody pomiaru ryzyka kredytowego oraz wprowadza metody badania ryzyka operacyjnego, które do tej pory w bankach nie było zbyt dokładnie badane. Ryzyko operacyjne wiąże się z błędami niezależnymi od banku, wynikającymi na przykład z błędów ludzkich, z oszustw, z awarii systemów - błędów, które są trudne i do zmierzenia, i do zbadania.
Dyrektywy określają poza tym minimalne wymogi kapitałowe w odniesieniu do ryzyka kredytowego, rynkowego, operacyjnego, dotyczą monitorowania procesu zarządzania ryzykiem oraz wymogu ujawniania niezbędnych informacji o sytuacji finansowej uczestników rynku.
Do ustawy dołączono, ze względu na jej bardzo skomplikowany i specjalistyczny charakter, akty wykonawcze, takie jak uchwały Komisji Nadzoru Bankowego oraz rozporządzenia ministra finansów.
Senator sprawozdawca podkreślił, że podczas dyskusji na posiedzeniu komisji przedstawiciele Ministerstwa Finansów, Generalnego Inspektoratu Nadzoru Bankowego i Związku Banków Polskich zgodnie stwierdzali, że banki czekały na tę ustawę i są do niej przygotowane, także finansowo. Poprawiono bezpieczeństwo sektora bankowego i jego klientów. Koszty wprowadzenia tej ustawy wyniosą kilkaset milionów, ale środki na ten cel gromadzono już od dłuższego czasu.
Senator A. Owczarek poinformował, że w trakcie dyskusji na posiedzeniu komisji skupiono się głównie na uwagach i poprawkach przedstawionych przez senackie biuro legislacyjne oraz zmianach zgłoszonych przez Krzysztofa Pietraszkiewicza, prezesa Związku Banków Polskich. Po dyskusji komisja zaakceptowała 6 poprawek. Senator sprawozdawca w imieniu komisji wniósł o ich przyjęcie.
Podczas dyskusji nad ustawą na posiedzeniu plenarnym Izby poprawkę do ustawy zgłosili senatorowie Bogdan Lisiecki i Lesław Podkański.
Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wszystkie zgłoszone poprawki.
Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie. W wyniku kolejnych głosowań Senat odrzucił wszystkie poprawki.
W tej sytuacji, na podstawie art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu, senator Marek Waszkowiak zgłosił wniosek o przyjęcie rozpatrywanej ustawy bez poprawek.
Izba 57 głosami, przy 15 przeciw i 13 wstrzymujących się, zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.
Poprawka Senatu do ustawy o zmianie ustawy - Prawo dewizowe oraz innych ustaw
Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 33. posiedzeniu, 26 stycznia br. Do Senatu trafiła 30 stycznia. Marszałek tego samego dnia, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.
Przedstawiła je senator Mirosława Nykiel. Jak zaznaczyła, rozpatrywana ustawa, uchwalona z przedłożenia rządowego, ma na celu dostosowanie niektórych przepisów do prawa unijnego, ale także reguluje kompleksowo przepisy zawarte w ustawie - Prawo dewizowe z 2002 r.
Ustawa normuje problematykę udzielania zezwoleń dewizowych, ograniczeń w przepływie kapitału do krajów trzecich i z tych krajów, a także reguluje postępowanie w zakresie przywozu do kraju i wywozu za granicę wartości dewizowych i krajowych środków płatniczych. Normuje też przepisy w zakresie dokonywania przekazów pieniężnych za granicę oraz rozliczeń w kraju związanych z obrotem dewizowym za pośrednictwem uprawnionych banków.
Senator podkreśliła, że rozwój rynku finansowego oraz zapewnienie, poprzez zastosowanie odpowiednich środków, ochrony systemu finansowego przed działaniem i rozwojem procedury zwanej praniem brudnych pieniędzy wymaga zmiany zapisów ustawy z 2002 r. Nowelizacja niektóre zapisy uchyla, inne zawęża, ale generalnie wprowadzone zmiany mają na celu zapewnienie zgodności z obowiązującymi przepisami prawa unijnego. Dla Unii Europejskiej, jak wiadomo, wolny przepływ kapitału jest jedną z naczelnych zasad, a zatem ustawa usuwa bariery, upraszcza przepisy i dostosowuje je do zmieniających się warunków i rozwoju rynku finansowego.
Senator poinformowała, że Komisja Gospodarki Narodowej na swoim posiedzeniu stwierdziła brak przepisów przejściowych i postanowiła wprowadzić stosowny przepis w art. 3a, w postaci opracowanej przez biuro legislacyjne.
W imieniu komisji senator M. Nykiel rekomendowała Izbie przyjęcie ustawy wraz z zaproponowaną zmianą.
Senat przegłosował poprawkę, a następnie 83 głosami, przy 1 wstrzymującym się, powziął uchwałę:
Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment