Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment

W dniach 8 i 9 listopada 2006 r. odbyło się 21. posiedzenie Senatu. Obradom przewodniczyli wicemarszałkowie: Ryszard Legutko, Maciej Płażyński, Krzysztof Putra i Marek Ziółkowski. Na sekretarzy posiedzenia wyznaczono senatorów Dorotę Arciszewską-Mielewczyk i Romana Ludwiczuka; listę mówców prowadził senator R. Ludwiczuk.

Przed przystąpieniem do posiedzenia Senat minutą ciszy uczcił pamięć zmarłego 5 listopada br. Józefa Góralczyka, senatora pierwszej kadencji z woj. opolskiego, członka Komisji Gospodarki Narodowej.

Przyjęty przez Izbę porządek posiedzenia obejmował:

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o systemie oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o podatku od spadków i darowizn oraz ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o opłacie skarbowej,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz o zmianie ustawy - Prawo o ruchu drogowym*,

- stanowisko Senatu w sprawie ustawy o ratyfikacji Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20 lipca 2006 r.,

- drugie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu,

- informację Rady Ministrów o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej w okresie styczeń - czerwiec 2006 roku (podczas prezydencji austriackiej).

____________

* Ustawa zawiera przepisy mające na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października 2006 r. Do Senatu trafiła 23 października i tego samego dnia marszałek skierował ją do Komisji Obrony Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Ludwik Zalewski. Senator zaznaczył, że proponowana nowelizacja dotyczy ustawy z  11 września 2003 r. Przepisy art. 175, 176 i 177 tej ustawy zakładają, że proces osiągnięcia pełnej tożsamości posiadanych przez żołnierzy zawodowych stopni wojskowych ze stopniami etatowymi stanowisk służbowych, które zajmują, nastąpi do końca 2006 r. W razie nieuzyskania tej tożsamości groziłoby żołnierzowi zawodowemu zwolnienie ze służby z dniem 1 stycznia 2007 r., jeżeli miałby wyższy stopień wojskowy niż stopień etatowy zajmowanego stanowiska służbowego.

Osiągnięcie w zakładanym okresie - do 31 grudnia 2006 r., tożsamości posiadanego stopnia ze stopniem zajmowanego stanowiska nie jest możliwe, głównie z uwagi na ograniczenia wynikające z brzmienia art. 175 ustawy, który stanowi, że mianowanie żołnierza zawodowego może następować nie częściej niż raz w roku.

Proponowana nowelizacja zakłada wydłużenie terminu określonego w wymienionych artykułach do 31 grudnia 2007 r. w wypadku oficerów i do 31 grudnia 2010 r. w wypadku podoficerów. Jeżeli w tych terminach nie nastąpi wyznaczenie na niższe stanowisko służbowe lub mianowanie na wyższy stopień, żołnierz zawodowy z mocy prawa podlegałby zwolnieniu ze służby wojskowej z dniem 1 stycznia 2008 r., a w wypadku podoficera - z dniem 1 stycznia 2011 r.

Senator sprawozdawca podkreślił, że kadra żołnierzy zawodowych oczekuje zmian proponowanych w nowelizacji, a jej nieuchwalenie spowodowałoby ogromne, nieplanowane koszty. Dlatego, w imieniu komisji, senator L. Zalewski wniósł o przyjęcie proponowanej ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu podzielił stanowisko komisji i jednomyślnie, 80 głosami, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października 2006 r., i 23 października przekazana do Senatu. Marszałek skierował ją do Komisji Obrony Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Andrzej Łuczycki podkreślił, że celem tej niezwykle potrzebnej ustawy jest: zapewnienie ochrony interesów państwa w zakresie obronności i bezpieczeństwa poprzez ustalenie zasad dotyczących oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na cele obronności i bezpieczeństwa państwa; zapewnienie warunków do przeprowadzania oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na cele obronności i bezpieczeństwa państwa przez kompetentne i niezależne podmioty w zakresie specyfikacji technicznej; zapewnienie warunków do eliminowania zagrożeń stwarzanych przez wyroby przeznaczone na cele obronności i bezpieczeństwa państwa dla życia i zdrowia oraz dla środowiska.

Senator wskazał, że ustawa ta reguluje kilka obszarów wiążących się z jakością produkowanego i dostarczanego dla armii wyposażenia: ustala zasady dotyczące oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na cele obronności i bezpieczeństwa państwa, ustala warunki do przeprowadzenia oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na te cele, a także określa kompetentne, niezależne podmioty, których zadaniem jest prowadzenie oceny zgodności tych wyrobów.

Ustawa przewiduje również aktywny udział w procesie oceny zgodności wyrobów dostawców, jednostek badawczych, jednostek certyfikujących, ustala też zasady nadzoru nad funkcjonowaniem tego systemu.

Senator A. Łuczycki zaznaczył, że proponowana ustawa wypełnia lukę legislacyjną powstałą po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej w maju 2004 r. Po tej dacie wygasły bowiem regulacje, które decydowały o sposobie certyfikacji i oceny zgodności wyrobów na cele obronności i bezpieczeństwa państwa. Uniemożliwiło to realizowanie zapisów ustawy z  22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym. Rozpatrywana ustawa wychodzi naprzeciw tym potrzebom, wpisując się zarazem w system określonych procedur realizowanych w tym zakresie w państwach Unii Europejskiej.

W ustawie o systemie oceny zgodności z  30 sierpnia 2002 r. nie było zapisów umożliwiających resortowi obrony narodowej nadzór nad procesami oceny zgodności wyrobów obronnych. Powstał swoisty paradoks - resort obrony, nabywca wyrobów dla armii, nie ma skutecznego instrumentu nadzoru nad tym obszarem działania. Proponowana ustawa daje taki instrument.

Inny bardzo ważny element rozpatrywanej ustawy to kompatybilność z rozwiązaniami funkcjonującymi nie tylko w Unii Europejskiej, ale i na świecie. Jak stwierdził senator sprawozdawca, ustawa ta otwiera przed naszym krajem możliwość jednolitego podejścia do akredytacji, uznawania certyfikacji i raportów wydawanych przez akredytowane jednostki i laboratoria polskie i światowe. Jest to bardzo ważne dla naszych firm produkujących wyroby na cele militarne. Uzyskiwane przez naszych producentów w polskich jednostkach akredytacyjnych certyfikaty na produkowane przez siebie wyroby mają dużo większą szansę uznawania na światowym rynku. Otworzy to szerzej drzwi dla naszego eksportu.

Senator poinformował, że komisja - niestety - postanowiła zaproponować kilka poprawek do omawianej ustawy. Niestety - ponieważ ustawa jest niezwykle potrzebna, a poprawki wydłużają proces legislacyjny. Wszystkie poprawki miały charakter porządkujący, ale, zdaniem komisji i przedstawicieli resortu obrony, są na tyle istotne, że należy je przyjąć.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba jednomyślnie, 81 głosami, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października 2006 r., i 31 października przekazana do Senatu. Marszałek 31 października skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Jerzy Szymura zaznaczył, że zmiany proponowane w ustawie dotyczą dwóch obszarów. Pierwszy odnosi się do wszystkich osób fizycznych płacących podatki, a drugi do tych osób fizycznych, które prowadzą działalność gospodarczą.

Najważniejsze zmiany, które zostały zaadresowane do wszystkich osób fizycznych, to przede wszystkim waloryzacja progów podatkowych oraz kwot wolnych od podatku. Zaproponowano tu dwupoziomowy sposób płacenia podatków od 2009 r. wraz z niewielkimi zmianami w zakresie podatków do roku 2009 - chodzi o zmiany obejmujące rok 2007 i rok 2008 r. Wprowadzono także pewne zmiany poprawiające sytuację rodzinną, a mianowicie zwolnienie podatkowe w wysokości 120 zł od każdego dziecka wychowywanego przez rodzinę. Uproszczono też przekazywanie jednoprocentowej kwoty podatku dochodowego na rzecz organizacji pożytku publicznego. Ta sprawa była przedmiotem licznych debat publicznych i zaproponowane w ustawie rozwiązanie umożliwia przekazywanie przez urzędy skarbowe na podstawie deklaracji ich podatników.

W zakresie opodatkowania osób prowadzących działalność gospodarczą następuje zwolnienie od podatku kwoty jednorazowej amortyzacji w wysokości do 50 tysięcy euro. Jest to ważne przede wszystkim dla tych podatników, którzy prowadzą działalność prorozwojową. Wprowadzono też podatek liniowy dla osób prowadzących działalność gospodarczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej. Kolejna zmiana, bardzo istotna dla każdej osoby prowadzącej działalność gospodarczą, to zniesienie obowiązku składania deklaracji miesięcznych (również w sferze płacenia zaliczek na podatek dochodowy) - wprowadzono tu kwartalny sposób płatności. Jest to bardzo ważne dla osób prowadzących działalność gospodarczą, przede wszystkim dla tych małych firm, gdzie nie zawsze jest możliwość sprostania terminom określonym w ustawie. Ponadto zachowano ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, który w 2008 r. zostaje jednak obniżony z kwoty 250 tysięcy do 150 tysięcy euro.

Senator sprawozdawca poinformował, że w trakcie obrad Komisji Gospodarki Narodowej przyjęto dwadzieścia dwie poprawki. Dwie poprawki zostały odrzucone. Jedna z nich, zgłoszona przez senatora Jacka Włosowicza, dotyczyła usunięcia art. 10 wprowadzającego zmiany w obszarze podatku dochodowego, w szczególności dotyczące dwustopniowej skali podatkowej, tak aby ta skala obowiązywała już od roku 2007. Druga, zgłoszona przez senatora Marka Waszkowiaka, dotyczyła sposobu przekazywania jednoprocentowej kwoty na rzecz organizacji pożytku publicznego.

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej senator J. Szymura rekomendował Izbie przyjęcie ustawy wraz z poprawkami zaaprobowanymi przez komisję.

Poprawki do ustawy zgłosili też senatorowie.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 23 spośród 29 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 80 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br., i 31 października skierowana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja rozpatrzyła ustawę i przygotowała sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bronisław Korfanty zaznaczył, że zmiany projektowane w nowelizacji mają na celu usprawnienie i uproszczenie systemu podatkowego, przede wszystkim stworzenie dla tak zwanych małych podatników preferencji, bodźców zachęcających do rozpoczynania działalności oraz do realizacji prorozwojowych inwestycji.

W ustawie wprowadzono pojęcie tak zwanego małego podatnika oraz zakładu zagranicznego.

W związku z niezaliczaniem w koszty wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego bardzo precyzyjne określono pojęcie takiego samochodu.

Wprowadzono przepis zobowiązujący podatników prowadzących działalność za pośrednictwem zagranicznego zakładu położonego w Polsce do sporządzania dokumentacji podatkowej.

Zmianie uległ też przepis określający datę powstania przychodu z działalności gospodarczej. Za zasadę przyjęto, że przychód będzie powstawał w dniu dostawy towarów lub wykonania usługi, jednak nie później niż w dniu wystawienia faktury albo uregulowania lub upływu terminu uregulowania należności.

Przedsiębiorcy opłacający CIT będą zwolnieni z obowiązku składania comiesięcznych deklaracji na zaliczki na podatek dochodowy. W związku z tym będą samodzielnie wpłacać zaliczki na podatek, bez deklaracji podatkowych. Szczególnie uprzywilejowano małych podatników i podatników rozpoczynających działalność gospodarczą, którzy będą mogli wybrać kwartalną formę płatności zaliczek. Doprowadzi to do obniżenia kosztów poboru podatku.

Wprowadzono także nową definicję kosztów podatkowych przez rozszerzenie istniejącej i uznanie za koszt wydatków i odpisów dokonanych na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Ponadto zlikwidowano limit kosztów reprezentacji - dotychczas wynosił on 0,25% przychodów.

Zrezygnowano z rozróżniania reklamy publicznej i niepublicznej. W wyniku tych zmian wydatki na reklamę zaliczane będą do kosztów podatkowych w pełnej wysokości, bez względu na charakter reklamy.

Ustawa wprowadza też taką zmianę, że nie będzie można zaliczyć do wydatków kosztów związanych z usługami gastronomicznymi, zakupem żywności czy też napojów.

Wykreślono przepis, na podstawie którego nie podlegały zaliczeniu w koszty wydatki podatników na finansowanie usług medycznych pracowników. Obecnie tego typu wydatki będą mogły podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów.

Wprowadzono także dla małych przedsiębiorstw oraz dla przedsiębiorstw rozpoczynających działalność nową metodę jednorazowej amortyzacji, tak zwanej amortyzacji przyspieszonej, w której będzie można jednorazowo odpisać kwotę 50 tysięcy euro. Jednorazowa amortyzacja nie będzie jednak dotyczyć samochodów osobowych.

Zmodyfikowano zwolnienia dla spółdzielni, wspólnot mieszkaniowych i towarzystw budownictwa społecznego odnoszące się do podatku od dochodów uzyskanych z gospodarki mieszkaniowej.

Przywrócono zwolnienie od podatku dochodów z tytułu prowadzenia szkół w części przeznaczonej na cele szkoły.

Senator B. Korfanty poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej jednogłośnie postanowiła wprowadzić do tekstu trzynaście poprawek o charakterze doprecyzowującym lub porządkowym.

Poprawki do ustawy zaproponowała także mniejszość Komisji Gospodarki Narodowej. Wniosek mniejszości przedstawił senator Jerzy Szmit. Dotyczył on tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 18 spośród 20 zgłoszonych ogółem poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym 60 głosami, przy 6 przeciw i 15 wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br., a do Senatu przekazana 23 października. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Andrzej Owczarek. Jak wskazał, podstawową zmianą wprowadzaną przez rozpatrywaną ustawę jest zwolnienie z podatku od spadków - nabycia rzeczy lub praw materialnych osób z pierwszej grupy podatkowej. Wyłączono z niej zięcia, synową i teściów, którzy będą płacili podatki według stanu z poprzedniej ustawy. Zwolnienie z podatku dotyczy sytuacji, kiedy wartość spadku nie przekracza 1 miliona zł. Jeśli wartość spadku jest wyższa, to różnica jest obłożona trzyprocentowym podatkiem.

Aby uzyskać zwolnienie od podatku, osoba obdarowana spadkiem musi zgłosić w ciągu miesiąca deklarację w sprawie uzyskania praw do spadku w urzędzie skarbowym, jeżeli zaś otrzymała darowiznę lub pożyczkę przekraczającą kwotę 9 tysięcy 637 zł, musi mieć udokumentowane otrzymanie tych pieniędzy, na przykład poprzez przekaz bankowy.

Gdyby jednak osoba twierdząca, że posiadany majątek otrzymała w drodze spadku lub darowizny, nie była w stanie tego udokumentować poprzez złożenie oświadczenia lub poprzez dokumenty bankowe, zapłaci podatek w wysokości 20% wartości.

Wprowadzono ponadto korektę dotyczącą dotychczasowych ulg i zwolnień, w tym dla dziedziczących i obdarowanych mieszkaniami. Na przykład wydłużono z sześciu miesięcy do dwóch lat okres, w którym dla zachowania ulgi będzie można wydać pieniądze ze sprzedaży domu lub mieszkania na inną inwestycję mieszkaniową. Został wydłużony z trzech do sześciu miesięcy czas na pozbycie się starego lokalu lub wypowiedzenie umowy najmu, co jest jednym z warunków uzyskania ulgi. Zwolniono z podatku także wkłady oszczędnościowe, uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym lub w specjalistycznym funduszu inwestycyjnym.

Zmiany w ustawie o podatku od czynności prawnych upraszczają zasady jego poboru, likwidują solidarną odpowiedzialność stron umowy za jego zapłatę.

W ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych zwiększono limit sumy pożyczek zwolnionych z podatku z 1 tysiąca zł rocznie do 5 tysięcy zł w ciągu pięciu lat od jednej osoby oraz do 25 tysięcy zł od wielu osób.

Senator sprawozdawca poinformował, że podczas swego posiedzenia komisja przyjęła poprawki do ustawy, w większości o charakterze porządkowym lub doprecyzowującym. Jedna z nich określa precyzyjnie termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą realizacji testamentu. Poza tym wprowadzono poprawki nakazujące doliczenie do łącznych sum darowizn z pięciu lat także darowizn z ostatniego roku. Najważniejsza zmiana, przyjęta przez komisję stosunkiem głosów 9:1, dotyczy zniesienia limitu 1 miliona zł, który ograniczał prawo do zwolnienia od podatków.

Ustawa ma skutki finansowe. Podatek od spadków i darowizn jest w całości dochodem budżetu gminy. W skali kraju są to dochody w wysokości 250 milionów zł. Ponieważ zmiana obejmuje tylko część pierwszej grupy podatkowej, nie obejmuje grup drugiej i trzeciej, wpływy budżetów gmin będą mniejsze o 150-190 milionów zł. W przyszłym roku ulega likwidacji ulga remontowa w podatku od osób fizycznych, co spowoduje zwiększenie dochodów gmin o mniej więcej 1 miliard zł. Dzięki temu zostanie pokryty ubytek z tytułu wejścia w życie rozpatrywanej ustawy, a także inne ubytki w dochodach gmin.

Senator A. Owczarek poinformował, że ustawa była konsultowana zarówno z instytucjami gospodarczymi, prawnymi, jak i z Komisją Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego i uzyskała akceptację.

Zapisy ustawy są zgodne z prawem Unii Europejskiej, szczególnie z zasadą swobodnego przepływu kapitału. Beneficjentami tej ustawy będą również osoby zamieszkałe poza terytorium naszego kraju, które nabędą prawa do spadku.

W imieniu komisji senator sprawozdawca zwrócił się o przyjęcie ustawy z proponowanymi poprawkami.

Dalsze propozycje zmian w ustawie zgłosili senatorowie Jacek Włosowicz i Adam Biela.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja poparła 11 spośród 15 zgłoszonych ogółem poprawek.

Senat przegłosował poszczególne poprawki, po czym jednomyślnie, 81 głosami, podjął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br., i 23 października przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bogdan Lisiecki podkreślił, że wejście w życie nowej ustawy zakończy proces reformy systemu podatkowego w zakresie obejmującym regulacje prawne dotyczące opłaty skarbowej. Nowa regulacja zakłada ograniczenie przedmiotu opłaty skarbowej wyłącznie do czynności wykonywanych przez organa administracji publicznej oraz pozwoli na powiązanie jej wysokości z kosztami organu administracji publicznej, który wykonuje czynności administracyjne. Najważniejsze zmiany wynikające z tego projektu to wykreślenie podań i załączników do podań z katalogu przedmiotów opłaty skarbowej.

Projekt zakłada również zniesienie opłaty skarbowej od weksli i dokumentów zawierających oświadczenia woli poręczyciela jako niezwiązanych z działaniami z zakresu administracji publicznej.

Przewidziano objęcie opłatą tylko tych dokumentów stwierdzających udzielenie pełnomocnictw lub prokury, które są składane w sprawach z zakresu administracji publicznej i w postępowaniu sądowym.

Zwalnia się z opłaty skarbowej sprawy dotyczące rent strukturalnych, zmienia się też moment powstania obowiązku zapłaty opłaty skarbowej.

Upoważnia się rady gmin do zarządzenia poboru opłaty skarbowej w drodze inkasa.

Organy administracji publicznej zobowiązuje się do przekazywania właściwemu organowi podatkowemu comiesięcznej informacji o przypadkach nieuiszczenia należnej opłaty skarbowej, by w ten sposób opłatę skarbową skutecznie egzekwować.

W ramach następnej zmiany eliminuje się zapłatę opłaty skarbowej znakami tej zapłaty oraz przy użyciu blankietów wekslowych, tak by dostosować tę opłatę do uregulowań w zakresie podpisu elektronicznego.

Poszerza się też katalogi poszczególnych przedmiotów opłaty skarbowej wymienione w załączniku.

Senator B. Lisiecki poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie pięć poprawek o charakterze doprecyzowującym i porządkowym. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Wnioski o charakterze legislacyjnym złożył także senator Adam Biela.

Przedstawione propozycje rozpatrzyła Komisja Gospodarki Narodowej. Komisja poparła wszystkie poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 80 głosami, przy 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br., i 31 października przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawiła je senator Mirosława Nykiel. Jak zaznaczyła, projektowana ustawa wprowadza bardzo szerokie zmiany w zakresie wydawania wiążących interpretacji przepisów prawa podatkowego. Obecnie ordynacja podatkowa zobowiązuje wszystkie organy podatkowe do wydawania interpretacji w zakresie swojej właściwości. Ten fakt oraz bardzo skomplikowana procedura wydawania wiążących interpretacji są powodem wielu rozbieżności interpretacyjnych. Zdaniem senator, wydawanie interpretacji przez ministra finansów, podobnie jak to ma miejsce obecnie w zakresie interpretacji umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, pomoże zlikwidować rozbieżności w interpretacji prawa podatkowego, a to w konsekwencji ujednolici jego stosowanie przez organy podatkowe.

Senator podkreśliła też bardzo szeroki zakres ochrony podatnika w razie zmiany interpretacji, do której podatnik już się zastosował.

Ponadto senator wskazała, że:

- Ustawa w art. 32a likwiduje istniejący w praktyce, a bardzo uciążliwy dla podatników problem związany z podpisywaniem deklaracji podatkowych przez pełnomocników podatnika. Podatnik nie będzie angażowany w podpisywanie deklaracji, jeżeli podpisał ją prawidłowo ustanowiony pełnomocnik.

- Rozprawa podatkowa prowadzona na podstawie art. 200a w związku z wniesionym odwołaniem zmusi organy podatkowe do bardziej wnikliwej analizy zarzutów skarżącego się podatnika. W opinii senator, ta koncepcja zasługuje na aprobatę, gdyż decyzje organu odwoławczego będą lepiej uzasadnione, co może ograniczyć liczbę decyzji uchylanych przez sądy.

- Pracownicy organu podatkowego mogą na rozprawie wzmocnić swoją argumentację uzasadniającą prawidłowość ustaleń stanowiących podstawę wydanej decyzji. Jest to zgodne z wyrażoną w art. 124 ordynacji podatkowej zasadą przekonywania strony do argumentów organów podatkowych zamiast stosowania środków przymusu administracyjnego.

- W art. 290 ordynacji podatkowej wprowadza się obowiązek zawarcia oceny prawnej w protokole kontroli podatkowej, co umożliwi podatnikowi przygotowanie korekty deklaracji. Wówczas wszczynanie postępowania okaże się zbędne.

Pozostałe zmiany zawarte w nowelizacji mają głównie charakter precyzujący, uściślający obowiązujące przepisy.

Senator M. Nykiel poinformowała, że Komisja Gospodarki Narodowej postanowiła przyjąć dwie poprawki porządkujące, zaproponowane przez biuro legislacyjne.

W imieniu komisji senator wniosła o przyjęcie ustawy z przedstawionymi poprawkami.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 5 z 9 zgłoszonych ogółem poprawek i wniosków.

W pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Izba 77 głosami, przy 3 za i 1 wstrzymującym się, odrzuciła ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne zmiany, po czym Izba 80 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br. Do Senatu trafiła 23 października. Marszałek, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Antoni Szymański. Omawiając ustawę, senator zaznaczył, że w proponowanej regulacji Sejm wydłużył urlopy macierzyńskie o dwa tygodnie: z szesnastu tygodni, jak jest obecnie, do osiemnastu tygodni przy urodzeniu pierwszego dziecka; z osiemnastu do dwudziestu tygodni przy urodzeniu drugiego dziecka; oraz z dwudziestu sześciu do dwudziestu ośmiu tygodni przy urodzeniu jednocześnie więcej niż jednego dziecka. Pracownik, który przyjął na wychowanie dziecko do siódmego roku życia (obecnie - do pierwszego roku życia), ma prawo do osiemnastu tygodni urlopu na warunkach urlopu macierzyńskiego.

Ustawodawca rozstrzygnął też wątpliwości, które towarzyszyły obecnie obowiązującej ustawie, a dotyczyły tego, jak należy liczyć okres urlopu i kiedy on się zaczyna. Dotychczas ani żaden przepis prawa pracy, ani kodeks cywilny nie wskazywały jednoznacznie, jak należy obliczać tygodniowy wymiar urlopu. Zmiana przyjęta przez Sejm sankcjonuje stosowany obecnie przez ZUS na użytek urlopu macierzyńskiego sposób rozumienia terminu tygodniowego urlopu. W nowym art. 183 §1 Kodeksu pracy mówi się, że tydzień urlopu odpowiada siedmiu dniom kalendarzowym. W §2 tego artykułu stwierdza się natomiast, że jeśli pracownica nie korzysta z urlopu macierzyńskiego przed przewidywaną datą porodu, pierwszym dniem urlopu macierzyńskiego jest dzień porodu.

Z nowych rozwiązań mogą też skorzystać te pracownice, które urodziły dziecko od dnia 1 stycznia 2006 r. do wejścia w życie ustawy, a z pewnych powodów nie mogły wykorzystać tego urlopu w całości. Te powody to na przykład choroba dziecka, wymagająca jego pobytu w szpitalu, albo taka sytuacja, że kobieta urodziła dziecko w trakcie urlopu bezpłatnego czy też urlopu wychowawczego i po jego zakończeniu może jeszcze wykorzystywać część urlopu macierzyńskiego.

Rozwiązaniami tymi są objęte także pracownice służb mundurowych.

Senator sprawozdawca zaznaczył, że Sejm, podwyższając wiek dziecka (z jednego do siódmego roku życia) uprawniający do skorzystania z urlopu na prawach urlopu macierzyńskiego tych, którzy przyjmują dziecko na wychowanie do rodziny zastępczej bądź do rodziny adopcyjnej, okazał się niekonsekwentny, ponieważ nie przewidział dla tych matek odpowiedniego świadczenia wynikającego z ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W związku z tym Komisja Rodziny i Polityki Społecznej postanowiła zaproponować poprawkę i wprowadzić odpowiednią zmianę w odniesieniu do kobiet, które adoptują dziecko bądź prowadzą rodzinę zastępczą, ale z wyłączeniem rodzin zastępczych zawodowych, czyli rodzinnych pogotowi opiekuńczych, rodzin zastępczych tak zwanych wielodzietnych oraz rodzin zastępczych specjalistycznych. Są to bowiem rodziny, które oprócz środków na utrzymanie dziecka otrzymują pewną płacę. Te rodziny zastępcze zostały wyłączone z możliwości skorzystania z urlopu. Trudno bowiem proponować podwójne świadczenie osobom prowadzącym te placówki: i płacę, i dodatkowo urlop macierzyński.

W imieniu komisji senator sprawozdawca wniósł o przyjęcie ustawy z proponowanymi zmianami.

Dalsze poprawki do ustawy zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 8 spośród 17 zgłoszonych ogółem poprawek.

Senat przegłosował wszystkie poprawki, a następnie 79 głosami, przy braku głosów przeciw i wstrzymujących się, podjął uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br., i 23 października przekazana do Senatu. Marszałek 23 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Rodziny i Polityki Społecznej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Zbigniew Trybuła podkreślił, że rozpatrywana ustawa, uchwalona przez Sejm z przedłożenia rządowego, dotyczy dwóch spraw. Pierwsza to zasady ustalania wymiaru czasu pracy dla pracowników, obecnie uregulowane przepisami art. 130 kodeksu pracy. Dokładniej - chodzi o liczbę dni wolnych od pracy.

Druga sprawa - projekt zmierza do podniesienia do rangi ustawowej przepisów dotyczących ustalania proporcjonalnego urlopu wypoczynkowego dla pracowników zatrudnionych przez część miesiąca lub, od 1 stycznia 2007 r., również w niepełnym wymiarze czasu.

Co do sprawy ustalania wymiaru czasu pracy, w myśl obecnie obowiązujących przepisów, gdy w tygodniu obejmującym siedem dni, od poniedziałku do niedzieli, wystąpi jedno święto i w wypadku, gdy wystąpią dwa święta, a zdarza się to dwa razy w roku: 1 i 3 maja oraz 25 i 26 grudnia, a więc gdy te dwa święta wypadną w dni inne niż niedziela, wymiar czasu pracy obniża się z tytułu tylko jednego z tych świąt, czyli w obu wypadkach tylko o osiem godzin. Drugie święto należy odpracować. Czy zatem święto pozostaje świętem, jeśli trzeba je odpracować. Do rzecznika praw obywatelskich wpływały skargi na to, że trzeba odpracować dzień, który ustawowo jest świętem.

Projektowana zmiana powoduje uchylenie przepisu w art. 130 § 2. Chodzi o drugie zdanie, czyli pomniejszenie wymiaru czasu pracy o osiem godzin w każdym wypadku wystąpienia w okresie rozliczeniowym święta w dniu innym niż niedziela. Pracownik korzysta z pięćdziesięciu do pięćdziesięciu dwóch dni wolnych od pracy w ciągu roku z tytułu przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy. Zależy to od liczby tygodni z  dwoma świętami w roku. Te święta występują w różne dni tygodnia. Dlatego może być pięćdziesiąt dni, gdy brakuje takich tygodni, gdzie dwa święta występują w dni inne niż niedziela, może być pięćdziesiąt jeden dni, gdy wypada jeden taki dzień, lub pięćdziesiąt dwa, gdy wypadają dwa takie tygodnie. Tak nie jest co roku, dotyczy to bowiem lat 2006, 2007 i 2008, a potem dopiero 2012, 2013 i 2014.

Co do drugiej sprawy, dotychczas obowiązujące przepisy dotyczące ustalania urlopu wypoczynkowego dla pracowników zatrudnionych przez część miesiąca zawarte były w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej z  8 stycznia 1997 r. w sprawach szczególnych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop. Prezes Trybunału Konstytucyjnego zakwestionował zgodność tego rozporządzenia z konstytucją. Nowelizacja powoduje, że nie będzie sprzeczności z zapisem konstytucji dotyczącym właśnie tej kwestii.

Od 1 stycznia na wymiar urlopów wpływa również zatrudnienie w niepełnym wymiarze czasu pracy. Niepełny kalendarzowy miesiąc pracy zaokrągla się w wypadku tych pracowników w górę, do pełnego miesiąca, a niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę, do pełnego dnia.

Art. 2 ustawy stanowi, że zmniejszenie wymiaru czasu pracy w okresie rozliczeniowym obejmującym grudzień roku 2006 nie może spowodować obniżenia wynagrodzenia za pracę wypłacanego pracownikowi za ten okres. Regulacja ta ma charakter przejściowy i zabezpiecza interesy pracowników związane z tym, że nowelizacja weszłaby w życie w trakcie roku kalendarzowego.

Senator sprawozdawca, kończąc swe wystąpienie, poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Wniosek o wprowadzenie poprawek do ustawy przedstawił senator Mieczysław Augustyn podczas dyskusji.

Przedstawione wnioski rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek.

W pierwszej kolejności głosowano nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez zmian. Izba 48 głosami zaakceptowała ten wniosek i podjęła uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br., i 23 października skierowana do Senatu. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Stanisław Piotrowicz. Jak zaznaczył, przedmiotowa ustawa wprowadza zmiany do kodeksu karnego, do kodeksu postępowania karnego oraz do kodeksu karnego wykonawczego.

W kodeksie karnym wprowadza się definicję występku o charakterze chuligańskim. W myśl tej definicji występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu cudzej rzeczy niezdatną do użytku, jeżeli sprawca działał publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Ustawa wprowadza również zaostrzenie kary dla sprawców przestępstw o charakterze chuligańskim. Zaostrzenie to polega na podniesieniu o połowę dolnej granicy ustawowej.

Zmiana wprowadza obligatoryjną nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, a jeżeli pokrzywdzony nie został ustalony, to na rzecz instytucji, stowarzyszenia, której podstawowym zadaniem lub celem statutowym jest spełnianie świadczeń na określony cel, bezpośrednio związany z ochroną dobra, za które skazano sprawcę.

Wprowadza się również w kodeksie karnym zakaz orzekania kary grzywny lub ograniczenia wolności w miejsce kary pozbawienia wolności. Ilekroć przepisy wprowadzają taką możliwość w odniesieniu do innych sprawców, to nie ma takiego wyboru w odniesieniu do sprawcy przestępstwa o charakterze chuligańskim. Wprowadza się również zakaz stosowania możliwości odstąpienia od wymierzenia kary, szczególnie w uzasadnionych przypadkach. W odniesieniu do innych sprawców przestępstw możliwe jest odstąpienie od wymierzenia kary, szczególnie wtedy, gdy orzekane są inne środki karne. W odniesieniu do sprawców przestępstw o charakterze chuligańskim takiej możliwości nie ma.

W kodeksie karnym wprowadza się w odniesieniu do sprawców przestępstw o charakterze chuligańskim zakaz zawieszania wykonania kary ograniczenia wolności i grzywny, pozbawienie wolności natomiast może być zastosowane tylko w wyjątkowych uzasadnionych przypadkach.

W odniesieniu do kodeksu postępowania karnego nowelizacja sprowadza się do wprowadzenia postępowania przyśpieszonego. W postępowaniu przyśpieszonym mogą być rozpoznawane sprawy o przestępstwa podlegające rozpoznaniu w trybie uproszczonym, jeżeli sprawca został ujęty na gorącym uczynku popełnienia przestępstwa lub bezpośrednio potem, zatrzymany oraz w ciągu czterdziestu ośmiu godzin doprowadzony przez policję do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o rozpoznanie sprawy w postępowaniu przyśpieszonym. Postępowanie przyśpieszone toczy się w trybie publicznoskargowym również o przestępstwa ścigane z oskarżenia prywatnego, jeżeli miały one charakter chuligański. Policja jest zobowiązana doprowadzić zatrzymanego sprawcę do prokuratora w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Prokurator po przesłuchaniu zatwierdza wniosek policyjny o rozpoznanie sprawy i przekazuje sądowi. Ten z kolei w ciągu czterdziestu ośmiu godzin jest zobowiązany rozpoznać sprawę. Jeżeli jest to niemożliwe, może zarządzić przerwę, niemniej jednak całe postępowanie nie może trwać dłużej niż czternaście dni.

Skróceniu uległy również terminy procesowe. W terminie trzech dni można złożyć wniosek o uzasadnienie wyroku. W terminie dalszych siedmiu dni od otrzymania wyroku wraz z uzasadnieniem można wnieść apelację. Sąd zobowiązany jest sporządzić uzasadnienie do takiego wyroku w ciągu siedmiu dni. Z kolei sąd odwoławczy jest zobowiązany rozpoznać sprawę w ciągu miesiąca od otrzymania akt wraz z apelacją. Zmiana wprowadzona do kodeksu postępowania karnego przewiduje również, iż oskarżony musi mieć obligatoryjnie obrońcę w postępowaniu sądowym. W tym celu będą ustanowione dyżury adwokatów po to, by możliwe było spełnienie tego wymogu.

Senator sprawozdawca zaznaczył, iż w toku dyskusji na posiedzeniu komisji podkreślano, że ustawa wychodzi naprzeciw oczekiwaniom społecznym, że trzeba wypowiedzieć zdecydowaną walkę wszystkim przestępcom, w szczególności tym, którzy z pobudek chuligańskich dopuszczają się przestępstw, wprowadzając wielki niepokój społeczny i bulwersując społeczeństwo. Nie tylko nieuchronność, ale i szybkość kary może odnieść pożądany skutek.

Komisja jednomyślnie opowiedziała się za przyjęciem ustawy bez poprawek.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności przedstawiła senator Anna Kurska. Senator podkreśliła, iż tryb uproszczony, tryb przyśpieszony jest o tyle ważny, że od lat bolączką naszego sądownictwa była przewlekłość postępowania. W opinii senator, ta ustawa jest bardzo potrzebna w obecnych czasach, kiedy na niebezpiecznej ulicy człowiek jest nieraz w sytuacji bez wyjścia. Paradoksalnie, napadnięta ofiara jest właściwie bez szans w stosunku do napastnika. Ustawa ma na celu uchronienie społeczeństwa właśnie poprzez szybkość postępowania. Przyśpieszenie orzekania spowoduje, że kara nastąpi rzeczywiście szybko i będzie skuteczna. Najważniejsze jest, ażeby sprawca przestępstwa został szybko osądzony. I wtedy skuteczność tej kary, nawet jeśli jest niska, ma znaczenie prejudycjalne.

Komisja Praw Człowieka i Praworządności zaproponowała jedną poprawkę do ustawy.

Dalsze poprawki zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 2 spośród 9 zgłoszonych ogółem poprawek i wniosków.

Zgodnie z art. 54 ust. 1 Regulaminu Senatu w pierwszej kolejności poddano pod głosowanie wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek (Senat 75 głosami, przy 2 za, odrzucił ten wniosek), następnie przegłosowano poszczególne poprawki, po czym Izba 65 głosami, przy 3 przeciw i 8 wstrzymujących się, powzięła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br. Do Senatu przekazano ją 31 października. Marszałek tego samego dnia skierował ją do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje po rozpatrzeniu ustawy przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Przedstawił je senator Piotr Ł.J. Andrzejewski. Senator wyjaśnił istotę rozpatrywanej nowelizacji oraz w imieniu komisji wniósł o wprowadzenie poprawki do ustawy.

Poprawki zgłosili także senatorowie Ryszard Bender i Janusz Kubiak.

Połączone komisje senackie rozpatrzyły przedstawione propozycje i poparły poprawkę senatora J. Kubiaka.

Senat w głosowaniu odrzucił wszystkie zaproponowane zmiany w ustawie.

W związku z wynikami głosowania Izba ponownie skierowała ustawę do rozpatrzenia przez komisje senackie.

Połączone komisje postanowiły rekomendować Izbie przyjęcie ustawy bez poprawek.

Senat w głosowaniu przychylił się do tego stanowiska i 60 głosami, przy 8 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm 18 października br. i 23 października przekazana do Senatu. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Praw Człowieka i Praworządności. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej przedstawił senator Janusz Gałkowski. Senator podkreślił, że generalnie proponowane zmiany zmierzają do usprawnienia procesu sądowego, głównie w sprawach gospodarczych, ale również w sprawach cywilnych.

Senator sprawozdawca szczegółowo omówił zmiany wprowadzane w nowelizowanej ustawie oraz przedstawił 4 poprawki, których przyjęcie rekomendowała Komisja Ustawodawcza.

Sprawozdanie Komisji Praw Człowieka i Praworządności o rozpatrywanej ustawie przedstawił senator Janusz Kubiak. Senator omówił i uzasadnił poprawkę zaproponowaną przez komisję, a ponadto złożył wniosek o charakterze legislacyjnym.

Propozycje zmian w ustawie rozpatrzyły dwie komisje senackie. Komisje poparły wszystkie zgłoszone poprawki.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 70 głosami, przy 1 przeciw, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br. Do Senatu trafiła 23 października. Marszałek, zgodnie z regulaminem, skierował ją do Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej oraz do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisje rozpatrzyły ustawę i przygotowały swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Marian Miłek podkreślił, że ustawa o zasadach prowadzenia polityki rozwoju jest regulacją kluczową, określającą tworzenie polityki rozwoju w wymiarach krajowym oraz regionalnym i, co również ważne, sposób finansowania programów rozwojowych, szczególnie ze środków europejskich.

Senator przypomniał, że pierwsza próba uporządkowania polityki rozwojowej została podjęta w ustawie z  12 maja 2000 r. o wspieraniu rozwoju regionalnego. Dotyczyła ona tylko koordynacji działań rozwojowych podejmowanych przez rząd oraz samorządy województw. Kolejną ustawą dotyczącą koordynacji polityki rozwojowej była ustawa z 20 kwietnia 2004 r. o Narodowym Planie Rozwoju. Okazało się jednak, że system wprowadzony ustawą o Narodowym Planie Rozwoju nie był wystarczająco elastyczny i utrudniał skuteczne wdrażanie funduszy strukturalnych. W związku z tym ograniczono działanie tej ustawy do lat 2004-2006, jednocześnie przygotowując ustawę, która umożliwi wykorzystanie w lepszy i łatwiejszy sposób środków pomocowych Unii Europejskiej będących w dyspozycji Polski w latach 2007-2013.

Senator sprawozdawca omówił szczegółowo zapisy projektowanej ustawy i poinformował, że komisja postanowiła rekomendować Izbie 3 poprawki.

Mniejszość Komisji Gospodarki Narodowej zaproponowała 1 poprawkę. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Owczarek.

Sprawozdanie Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej przedstawił senator Andrzej Jaroch. Komisja rekomendowała Izbie wprowadziła 8 poprawek.

Dalsze propozycje zmian w ustawie zgłosili senatorowie podczas dyskusji.

Wszystkie poprawki rozpatrzyły dwie komisje senackie. Połączone komisje poparły 10 spośród 22 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 49 głosami, przy 19 przeciw i 1 wstrzymującym się, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 26. posiedzeniu, 18 października br. Do Senatu trafiła 23 października. Marszałek skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej. Komisja po rozpatrzeniu ustawy przygotowała swoje sprawozdanie w tej sprawie.

Sprawozdawca komisji senator Bogdan Lisiecki przypomniał, że przedłożony projekt ma na celu implementację do polskiego systemu prawnego postanowień dyrektywy nr 2003/59/WE z  15 lipca 2003 r. w sprawie wstępnej kwalifikacji oraz okresowego szkolenia kierowców niektórych pojazdów drogowych do przewozu rzeczy lub osób, zmieniającej rozporządzenie Rady EWG nr 3820/85 oraz dyrektywę Rady nr 91/439/EWG i uchylającej dyrektywę nr Rady 76/914/EWG.

Celem tej dyrektywy jest podniesienie poziomu bezpieczeństwa podczas kierowania i postoju pojazdu, wzmocnienie umiejętności jazdy defensywnej, racjonalne zużycie paliwa. Zmiany przepisów obejmują kierowców wykonujących: międzynarodowy transport drogowy rzeczy i osób, krajowy transport rzeczy i osób, niezarobkowy przewóz drogowy rzeczy i osób, przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady EWG nr 3820/85 z 23 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego.

Omawiając projektowaną ustawę, senator wskazał, że przewiduje ona, iż każdy kierowca ubiegający się o zatrudnienie po raz pierwszy na stanowisku kierowcy będzie zobowiązany ukończyć kwalifikację wstępną w zakresie odpowiednim do pojazdu, którym zamierza wykonywać przewozy. Zarówno postanowienia dyrektywy, jak i przepisy przejściowe projektu ustawy zachowują prawa nabyte kierowców, to znaczy: kierowca, który przed 10 września 2008 r. uzyskał prawo jazdy kategorii D, D1+E lub D+E, będzie zwolniony z obowiązku uzyskania kwalifikacji wstępnej. W wypadku kierowców posiadających prawo jazdy kategorii C1, C1+E, C lub C+E termin jest dłuższy o rok, to znaczy do 10 września 2009 r.

W zakresie kwalifikacji wstępnej przyjęto, że kierowca będzie zobowiązany brać udział w kursie kwalifikacyjnym zakończonym testem. Kursy te będą organizowane w ośrodkach szkolenia prowadzonych przez przedsiębiorcę posiadającego odpowiedni wpis do rejestru przedsiębiorców, rejestr będzie prowadzony przez wojewodę. Test kwalifikacyjny, który kończy kwalifikację wstępną, będzie przeprowadzany w ośrodkach szkolenia przez komisję powołaną przez wojewodę. Ośrodki będą ponosiły koszty organizacji testów, a następnie będzie pokrywane wynagrodzenie komisji i koszty jej działania. Wynagrodzenie komisji określi rozporządzenie ministra właściwego do spraw transportu.

Szkolenie okresowe kierowców, zgodnie z projektowanymi przepisami, będzie odbywało się w ośrodkach szkolenia w formie kursu okresowego co pięć lat. Dopuszcza się również szkolenie okresowe rozłożone na poszczególne etapy.

Na podstawie świadectwa potwierdzającego odbycie kwalifikacji wstępnej lub szkolenia okresowego organ uprawniony do wydawania prawa jazdy, to jest starosta, będzie dokonywał wpisu do prawa jazdy odpowiedniego kodu. Z kodów wynikać będzie rodzaj szkolenia i termin jego ważności. W rzeczywistości dokonanie wpisu będzie powodowało wymianę prawa jazdy na nowy dokument.

Ponieważ pełny kurs kwalifikacyjny wymagać będzie posiadania kosztownej infrastruktury technicznej, to znaczy autodromu dla pojazdów ciężkich, którego koszt szacowany jest na około 9 milionów zł, albo symulatorów do jazdy w warunkach specjalnych, koszt takiego urządzenia wynosi około 1 miliona zł, aby nie ograniczać liczby podmiotów prowadzących szkolenia, projekt przewiduje możliwość podzlecania ćwiczeń wymagających tej infrastruktury wyspecjalizowanym jednostkom, tak zwanym ośrodkom doskonalenia techniki jazdy.

Projekt przewiduje zmiany w zakresie ruchu drogowego. Przewiduje również utworzenie nowej regulacji dotyczącej działalności gospodarczej, prowadzenia tak zwanych ośrodków doskonalenia techniki jazdy.

Projekt określa również harmonogram szkolenia okresowego dla kierowców, którzy nie podlegają kwalifikacji wstępnej. Ze względu na przewidywaną dużą liczbę osób, które będą musiały ukończyć kwalifikacje okresowe, zaproponowano, aby kierowcy brali udział w tych szkoleniach w zależności od terminu uzyskania określonej kategorii prawa jazdy, co pozwoli na równomierne obciążenie ośrodków w poszczególnych latach.

Projekt ustawy zmienia również przepisy w zakresie częstotliwości obowiązkowych badań lekarskich i psychologicznych wykonywanych w celu zbadania stanu zdrowia. Projekt zakłada, że badania lekarskie i psychologiczne będą wykonywane przez osoby do sześćdziesiątego roku życia co pięć lat, a przez osoby powyżej sześćdziesiątego roku - co dwa i pół roku, to znaczy co trzydzieści miesięcy. Zmiana ta podyktowana jest założeniami zaproponowanymi w projekcie, a dotyczącymi obowiązku wymiany prawa jazdy co pięć lat w celu potwierdzenia nowym wpisem odbycia szkolenia okresowego. Badania te będą przeprowadzane przed uzyskaniem świadectw kwalifikacji i będą przedstawiane w organach dokonujących wymiany prawa jazdy równocześnie ze świadectwem kwalifikacji zawodowej. Ponadto dyrektywa zakłada obowiązek wymiany prawa jazdy w wypadku osób z tak zwanymi wyższymi uprawnieniami, powyżej kategorii C1. Jak wynika z doświadczeń innych państw, taka częstotliwość badań jest wystarczająca i znacznie wychodzi ponad standardy europejskie.

Senator B. Lisiecki poinformował, że Komisja Gospodarki Narodowej na swoim posiedzeniu wniosła do ustawy poprawki o charakterze doprecyzowującym i porządkowym. W imieniu komisji senator wniósł o przyjęcie ustawy z zaproponowanymi poprawkami.

Mniejszość Komisji Gospodarki Narodowej zaproponowała 2 poprawki. Wniosek mniejszości przedstawił senator Andrzej Owczarek.

Wnioski o charakterze legislacyjnym złożyła także senator Dorota Arciszewska-Mielewczyk.

Wszystkie propozycje zmian w projektowanej ustawie rozpatrzyła komisja senacka. Komisja poparła 23 spośród 25 zgłoszonych ogółem poprawek.

Poszczególne poprawki poddano pod głosowanie, po czym Izba 68 głosami, przy 1 przeciw, podjęła uchwałę:

Uchwała

Rozpatrywana ustawa została uchwalona przez Sejm na 27. posiedzeniu, 27 października br., i 31 października przekazana do Senatu. Marszałek 31 października, zgodnie z art. 68 ust. 1 Regulaminu Senatu, skierował ją do Komisji Gospodarki Narodowej oraz do Komisji Spraw Zagranicznych. Komisje przygotowały swoje sprawozdania w tej sprawie.

Sprawozdawca Komisji Gospodarki Narodowej senator Bogdan Lisiecki podkreślił, że od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej stosunki polsko-brytyjskie zdecydowanie się uaktywniły, zarówno stosunki polityczne, jak też gospodarcze i handlowe. Otwarcie naszego rynku pracy zaowocowało otwarciem się również rynku brytyjskiego. Nastąpił znaczny wzrost zainteresowania eksportem polskich usług zarówno ze strony firm brytyjskich, jak i eksporterów polskich. Skutkiem otwarcia rynku pracy w Wielkiej Brytanii jest stale zwiększająca się emigracja obywateli polskich do tego kraju.

Senator zaznaczył, że rozpatrywany dokument ma uporządkować sposób i zasady rozliczania się polskich obywateli jako osób fizycznych, a także podmiotów, które korzystając z nowych możliwości, prowadzą działalność gospodarczą na terenie Wielkiej Brytanii.

Omawiając ustawę, senator wskazał, że najważniejsze zmiany w stosunku do obowiązującej umowy dotyczą zastąpienia metody odliczania proporcjonalnego metodą wyłączenia z progresją.

Metoda odliczenia proporcjonalnego oznacza, że dochód uzyskany za granicą jest opodatkowany w kraju miejsca zamieszkania podatnika, ale podatek zapłacony za granicą jest odliczany od podatku należnego w kraju. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym. W takim wypadku ustalenie wartości podatku składa się z trzech etapów.

Na początku sumowaniu podlegają dochody osiągnięte przez podatnika ze źródeł przychodów położonych na terytorium Polski i dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Polski. Następnie od sumy tak obliczonych dochodów oblicza się podatek dochodowy, według skali określonej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trzecim etapie od tak obliczonego podatku odejmuje się kwotę podatku równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć części podatku, która proporcjonalnie przypada na dochody osiągnięte ze źródeł położonych poza terytorium Polski w stosunku do wszystkich opodatkowanych dochodów podatnika.

Metoda wyłączenia z progresją polega na tym, że państwo, w którym podatnik ma miejsce zamieszkania, wyłącza z opodatkowania te jego przychody, jakie zgodnie z umową mogą być opodatkowane w państwie źródła. Przy metodzie wyłączenia z progresją państwo miejsca zamieszkania podatnika ma prawo przy ustaleniu podatku od pozostałego jego dochodu zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby przychody zostały w tym kraju wyłączone spod opodatkowania. Ustalenie wysokości podatku w takim wypadku następuje w czterech etapach.

Do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione z opodatkowania. Dla tak uzyskanej sumy dochodów oblicza się kwotę podatku według skali określonej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Następnie oblicza się stopę procentową podatku wyrażającą stosunek kwoty podatku do łącznego dochodu. Wreszcie uzyskaną w ten sposób stopę procentową podatku stosuje się jako stawkę podatkową tylko i wyłącznie do tych dochodów podatnika, które nie są zwolnione od podatku.

Senator sprawozdawca zaakcentował, że zdecydowana większość zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przewiduje jako metodę zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu metodę wyłączenia z progresją.

W imieniu Komisji Gospodarki Narodowej senator B. Lisiecki wniósł o przyjęcie proponowanej konwencji.

Sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych przedstawił senator Andrzej Jaroch. Senator zaznaczył, że podczas dyskusji na posiedzeniu komisji dociekano, czy rzeczywiście nowa konwencja eliminuje to wszystko, co było dość poważnym źródłem niepokoju, jaki przeżywali obywatele Polski. Dotyczyło to prawie dwustu pięćdziesięciu tysięcy osób zatrudnionych na terenie Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Chodziło przede wszystkim o tych ludzi, którzy trwali w pewnym stanie braku komfortu moralnego czy etycznego w związku z tym, że wszystkie zapisy w poprzedniej wersji uregulowań zniechęcały ich do płacenia podatków, niesprawiedliwie wysokich, na dodatek jeszcze pobieranych w bardzo kłopotliwy sposób. Tracili na tym także realnie, ponieważ w takim wypadku nieujawnianie dochodów oznacza zmniejszanie składek emerytalnych i potem ewentualnych wypłat, ale także na przykład wpływa na zdolność kredytową na terenie Polski.

Po dyskusji komisja uznała, że stawiane cele zostały w przedmiotowej konwencji osiągnięte, i jednogłośnie zaakceptowała ustawę. Senator A. Jaroch w imieniu komisji rekomendował Izbie przyjęcie ustawy.

Senat w głosowaniu przychylił się do stanowiska komisji i jednomyślnie, 69 glosami, powziął uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek.

Projekt uchwały w sprawie zmian Regulaminu Senatu został wniesiony przez grupę senatorów. Marszałek 2 października br., zgodnie z art. 79 ust. 1, w związku z art. 84 ust. 3 Regulaminu Senatu, skierował projekt do rozpatrzenia w pierwszym czytaniu do Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Pierwsze czytanie projektu uchwały zostało przeprowadzone na wspólnym posiedzeniu komisji 18 października. Komisje po rozpatrzeniu projektu uchwały przygotowały wspólne sprawozdanie w tej sprawie.

Zgodnie z art. 81 ust. 1, w związku z art. 84c Regulaminu Senatu, drugie czytanie projektu uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu obejmuje przedstawienie Izbie sprawozdania komisji o projekcie uchwały oraz przeprowadzenie dyskusji i zgłaszanie wniosków.

Sprawozdanie Komisji Ustawodawczej oraz Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich przedstawił senator Włodzimierz Łyczywek.

Zaproponowana przez wnioskodawców zmiana w Regulaminie Senatu polega na dodaniu do brzmienia art. 54 ust. 1 pkt 5: "głosowanie za przyjęciem uchwały w całości ze zmianami wynikającymi z przyjętych poprawek" dodatkowego zapisu o brzmieniu: " , a w przypadku odrzucenia wszystkich poprawek głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek - na wniosek jednego z senatorów".

Zmiana ta ma na celu wyeliminowanie konieczności ponownego zbierania się stosownej komisji senackiej w wypadku niezgłoszenia wniosku o przyjęcie ustawy bez poprawek i jednoczesnego nieprzyjęcia przez Senat jakiejkolwiek poprawki zgłaszanej przez komisje lub senatorów. Wypadek taki miał miejsce w przeszłości i niepotrzebnie utrudnił prace Izby. Jednocześnie, w wypadku niezgłoszenia przez jednego z senatorów wniosku o głosowanie nad wnioskiem o przyjęcie ustawy bez poprawek w trybie proponowanego nowego zapisu art. 54 ust. 1 pkt 5 lub nieprzyjęcia przez Senat tego wniosku istnieje możliwość przekazania przez Izbę projektu ponownie do komisji w trybie art. 54 ust. 5 lub niezajęcia przez Senat stanowiska w sprawie rozpatrywanej ustawy.

Jak poinformował senator W. Łyczywek, komisje postanowiły wprowadzić poprawkę do projektu uchwały. Zgodnie z nią, jeżeli wcześniej nie padł wniosek o przyjęcie ustawy bez poprawek i nie głosowano nad nim, to można go zgłosić już po głosowaniu nad wszystkimi poprawkami i wówczas poddać ten wniosek pod głosowanie.

Podczas dyskusji nad rozpatrywanym projektem senator Kazimierz Wiatr zgłosił wniosek o charakterze legislacyjnym. W związku z tym Senat skierował projekt uchwały w sprawie zmiany Regulaminu Senatu do Komisji Ustawodawczej oraz do Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i z Senatem w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej Rada Ministrów przedstawia Sejmowi i Senatowi informację o udziale Rzeczypospolitej Polskiej w pracach Unii Europejskiej.

Marszałek otrzymaną informację, zgodnie z art. 67a Regulaminu Senatu, skierował do Komisji Spraw Unii Europejskiej. Komisja na posiedzeniu 7 listopada br. rozpatrzyła informację i poinformowała o tym marszałka.

Na posiedzeniu plenarnym Izby informację przedstawił podsekretarz stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej Tadeusz Kozek, który stwierdził m.in., że konieczne jest wzmożenie działań przygotowawczych w sprawie przystąpienia Polski i innych państw do strefy Schengen, zarówno po stronie państw członkowskich, jak i Komisji Europejskiej.

"Polska uważa, iż konieczne jest przedstawienie przez Komisję Europejską rzetelnego i realistycznego harmonogramu dalszych działań w sprawie systemu Schengen" - zaznaczył wiceminister.

Według pierwotnych planów, nowe państwa członkowskie UE, w tym Polska, miały znaleźć się w systemie Schengen - pozwalającym na przekraczanie wewnętrznych granic Unii bez kontroli - jesienią 2007 r. Komisja Europejska zapowiedziała jednak, że m.in. z powodu problemów z uruchomieniem nowej komputerowej bazy danych termin opóźni się co najmniej do połowy 2008 roku.

Podsumowując prezydencję austriacką w UE, wiceminister T. Kozek zaznaczył, że zgodnie z polskimi oczekiwaniami w tym czasie udało się zakończyć prace nad porozumieniem, które nadaje kształt unijnemu budżetowi na lata 2007-2013. "Daje to Polsce szansę na uzyskanie w tych latach ponad 91 mld euro z UE" - podkreślił.

"Doceniamy również działania, podejmowane przez prezydencję austriacką na rzecz sfinalizowania porozumienia między UE a Szwajcarią w sprawie szwajcarskiego wkładu finansowego na rzecz nowych państw członkowskich UE" - powiedział T. Kozek.

W myśl porozumienia Polska będzie największym beneficjentem tego programu pomocowego i otrzyma 489 mln franków szwajcarskich na realizację konkretnych projektów i programów pozwalających na zmniejszenie różnic gospodarczych i społecznych w poszerzonej UE.

Podsekretarz stanu T. Kozek podkreślił również, że dla Polski istotne jest sformułowanie potencjalnych zagrożeń dla bezpieczeństwa krajów członkowskich i UE jako całości. Zagrożenia te zostały wskazane w dokumencie dotyczącym zewnętrznych stosunków energetycznych Unii. "Polska zgadza się, iż jednym z głównych zagrożeń jest niebezpieczeństwo działań zewnętrznych dostawców, którzy nie działają w oparciu o zasady rynkowe i często podejmują decyzje o charakterze politycznym a nie komercyjnym" - powiedział wiceminister.

Diariusz Senatu RP: spis treści, następny fragment