Warszawa, dnia 14 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie, złożone przez senatora Dariusza Góreckiego na 10. posiedzeniu Senatu w dniu 26 kwietnia 2006 roku, przekazuję następujące wyjaśnienia:

- wiadukty drogowe w powiecie zgierskim zrealizowane są na podstawie projektu budowlanego, którego opracowanie odbyło się zgodnie z obowiązującymi przepisami i normami (zgodnie z warunkami technicznymi jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich użytkowanie, wprowadzone Rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 02.03.1999 r. - Dz. U. Nr 43, poz. 430),

- warunkiem uzyskania pozwolenia na budowę wynikającym z decyzji lokalizacyjnej było pozyskanie wszelkich uzgodnień (w tym z powiatem zgierskim), co zostało zachowane,

- biorąc pod uwagę głosy krytyczne oraz dążąc do maksymalizacji bezpieczeństwa uczestników ruchu, GDDKiA postanowiła, że w miejscach o nasilonym ruchu pieszych, przeprowadzone będą następujące zmiany w stosunku do już zrealizowanych robót:

• WD 221 - przestawienie barier energochłonnych na dojazdach do obiektu po stronie wschodniej i zachodniej, aby poszerzyć obszar azylu dla pieszych,

• WD 226 - poszerzenie korony nasypu po stronie zachodniej, przestawienie barier energochłonnych oraz dwóch słupów oświetleniowych (dot. obiektu w Szczawinie w sąsiedztwie szkoły),

• WD 231 - przestawienie barier energochłonnych po stronie wschodniej i zachodniej.

Dodatkowo wdrożono proces audytu brd na kwestionowanych obiektach, prowadzony pod kierunkiem prof. dr hab. Mariana Tracza z Politechniki Krakowskiej. Wyniki tego audytu będą źródłem dalszych działań prowadzących do poprawy bezpieczeństwa na obiektach objętych kontrolą.

Z poważaniem

Jerzy Polaczek

Warszawa, dnia 20.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 7 czerwca 2006 r. [znak BPS/DSK-043-363/06] w sprawie oświadczenia skierowanego przez Panią Senator Dorotę Arciszewską-Mielewczyk podczas 11 posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 r. uprzejmie informujemy co następuje:

I. Odnosząc się do treści oświadczenia Pani Senator pragniemy poinformować, że po dokonaniu szczegółowej analizy nadesłanej do biura Rzecznika w ostatnich latach korespondencji, nie stwierdziliśmy zarówno w naszych komputerowych bazach jak i archiwum jakiegokolwiek wystąpienia dotyczącego Towarzystwa Ogniowego Publiczno - Prawnego Zakładu Ubezpieczeń Majątkowych Kraju Warty. Nie znając danych personalnych zainteresowanej osoby nie możemy wykluczyć, że osoba ta kierowała do Biura pytanie, jednakże bez wskazania jakiego zakładu ubezpieczeń sprawa dotyczy. Trudno nam jednak przyjąć, iż skarżący nie otrzymał żadnej odpowiedzi, gdyż Rzecznik Ubezpieczonych przykłada wyjątkową staranność do udzielania wyjaśnień wszystkim zainteresowanym podmiotom. Oczywiście nie możemy także wykluczyć błędu lub omyłki w korespondenci; tak więc prosilibyśmy o bliższe dane osoby, o której mowa w oświadczeniu Pani Senator.

II. Odnośnie stanu prawnego w tego typu sprawach informujemy, iż w obecnym stanie prawnym nie jest możliwym skuteczne dochodzenie roszczeń z umów ubezpieczenia zawartych z Towarzystwem Ogniowo Publiczno- Prawnego Zakładu Ubezpieczeń Majątkowych Kraju Warty. Przejęcie zobowiązań z takich umów przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych lub przedstawiciela zagranicznego zakładu ubezpieczeń dotyczyło wyłącznie wierzycieli, którzy zgłosili swoje wierzytelności w terminie zawitym do 30 października 1970 r. Obecnie nie istnieją podstawy prawne aby wskazywany termin mógł zostać przywrócony

Przybliżając szerzej problematykę umów ubezpieczenia zawartych w okresie przedwojennym i II wojny światowej należy wskazać, iż w myśl art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 3 stycznia 1947 r. o uregulowaniu ubezpieczeń rzeczowych i osobowych (Dz. U. Nr 5, poz. 23) krajowe i zagraniczne prywatne zakłady ubezpieczeń bez względu na swoją formę prawną utraciły z dniem 3 stycznia 1947 r. prawo do wykonywania dalszej działalności ubezpieczeniowej na terytorium Państwa Polskiego. Działające w tym okresie zakłady ubezpieczeń zostały więc zlikwidowane. Likwidatorem krajowych prywatnych zakładów ubezpieczeń miał być Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych, przekształcony następnie w Państwowy Zakład Ubezpieczeń, a zagranicznych, działających na terenie Polski - główny przedstawiciel zagranicznego zakładu ubezpieczeń lub likwidator wyznaczony przez sąd.

Ponadto, co również może mieć miejsce w przedmiotowej sprawie dla zakładów, które nie zostały z jakichkolwiek przyczyn zlikwidowane na mocy przepisów dekretu z 1947 r., w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 1959 r. w sprawie zasad i trybu likwidacji zakładów ubezpieczeń, które utraciły prawo do wykonywania działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 40, poz. 235) likwidatorem został Państwowy Zakład Ubezpieczeń. Rozporządzenie to przewidywało (§ 3 ust. 1), iż wierzyciele likwidowanych zakładów ubezpieczeń powinni - jeżeli w toku dotychczasowych czynności tego nie dokonali - zgłosić likwidatorowi pisemnie swoje roszczenia w terminie sześciu miesięcy, licząc od dnia wejścia w życie tego rozporządzenia, tj. do dnia 21 stycznia 1960 r. Termin ten był trzykrotnie przedłużany kolejno do 31 lipca 1961 r., do 30 czerwca 1964 r. i ostatecznie do 30 października 1970 r.

W chwili obecnej zatem wierzyciele i akcjonariusze tak polskich prywatnych zakładów ubezpieczeń jak i zagranicznych, działających w tym okresie nie mogą już zgłaszać swych roszczeń.

Niezależnie od tego niektóre zagraniczne zakłady ubezpieczeń działające obecnie na polskim rynku, wyraziły ze względów marketingowych, wolę realizowania zobowiązań podmiotów działających w II RP. W tego typu przypadkach niezbędne do podjęcia działań są kopie dokumentów znajdujących się w posiadaniu zainteresowanych osób. Rzecznik Ubezpieczeń deklaruje w takich przypadkach swą pomoc.

Łącząc wyrazy szacunku

pozostaję z poważaniem

Stanisław Rogowski

Warszawa, 21.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie senatora Waldemara Kraski, przesłane przy piśmie znak: BPS/DSK-043-352/06 z dnia 7 czerwca br. uprzejmie informuję, iż projekt ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym został dnia 12 czerwca br. przekazany do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, z prośbą o umieszczenie w porządku obrad najbliższego posiedzenia Komitetu Rady Ministrów.

Przedłożony projekt ustawy, w stosunku do zawieszonej do dnia 31 grudnia 2006 r. ustawy z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym, zakłada:

1) wprowadzenie obowiązkowej edukacji w zakresie udzielania pierwszej pomocy w szkołach podstawowych, gimnazjach i w szkołach średnich;

2) powierzenie wojewodom tworzenia i utrzymania centrów powiadamiania ratunkowego oraz centrów koordynacji ratownictwa medycznego;

3) że zadaniem centrów koordynacji ratownictwa medycznego będzie nadzór nad pracą dyspozytorów medycznych i centrów powiadamiania ratunkowego oraz zapewnienie koordynacji współpracy centrów w razie konieczności użycia jednostek systemu spoza obszaru działania jednego dysponenta jednostki;

4) wprowadzenie od 1 stycznia 2010 r. obowiązku uzyskiwania akredytacji przez szpitalne oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego; akredytacja będzie udzielana przez podległą Ministrowi Zdrowia jednostkę właściwą w zakresie monitorowania jakości świadczeń zdrowotnych;

5) finansowanie ratownictwa medycznego:

a) w zakresie medycznych czynności ratunkowych z budżetu państwa z części, której dysponentami są wojewodowie,

b) w zakresie świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych przez szpitale oddziały ratunkowe oraz jednostki organizacyjne szpitali wyspecjalizowane w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia pochodzących ze składek na ubezpieczenie zdrowotne;

6) zawieranie umów z zespołami ratownictwa medycznego oraz ich rozliczanie i kontrolę wojewoda będzie powierzał dyrektorowi właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Pinkas

Warszawa, 2006-06.21

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przekazanym przy piśmie z dnia 7 czerwca 2006 r. Nr BPS/DSK-043-326/06, oświadczeniem Pana Senatora Adama Bieli, dotyczącym konsekwencji związanych z wypłaceniem służbie zdrowia w 2005 r. zaległych kwot z tytułu tzw. "ustawy 203", uprzejmie wyjaśniam.

Zasady opodatkowania dochodów osobistych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zwana dalej "ustawą"

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wynika z treści art. 9 ust. 1 ustawy, stanowiącym, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do postanowień art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stąd też opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcą jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, iż wyrównanie wynagrodzenia należnego za lata ubiegłe i wypłaconego w 2005 r. stanowi przychód roku 2005, który podlega opodatkowaniu. Jeżeli pracodawca z omawianego tytułu wypłacił także odsetki, to przychody te korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 ww. ustawy.

W oświadczeniu postulowane jest wprowadzenie regulacji, która pozwoliłaby nie wliczać do dochodu jednorazowej wypłaty z tytułu tzw. "ustawy 203", gdyż osoby ją otrzymujące nie mogą skorzystać z różnego rodzaju form pomocy społecznej.

W związku z tym należy wyjaśnić, iż szanując konstytucyjne zasady równości i sprawiedliwości społecznej, ewentualna zmiana przepisów dodatkowych w tym zakresie musiałaby objąć wszystkich podatników otrzymujących wyrównanie, czy zaległe wynagrodzenie. Zatem norma ta mogłaby stanowić w istocie zachętę do opóźniania wypłat, co pozwoliłoby na uniknięcie płacenia podatku. Tego rodzaju regulacja stworzyłaby lukę prawną pozwalającą na obchodzenie przepisów podatkowych. Stąd też zmiana ta nie wydaje się uzasadniona.

Jednocześnie należy zauważyć, iż problem o którym mowa w oświadczeniu, sprowadzający się do tego, że kwoty wypłaconego wyrównania (stanowiące przychód w rozumieniu przepisów podatkowych) są zaliczane do dochodu, który warunkuje (i w konsekwencji czasami uniemożliwia) przyznanie świadczeń o charakterze socjalnym, można rozwiązać jedynie poprzez dokonanie nowelizacji ustaw przyznających tego rodzaju świadczenia. W sprawie tej właściwy jest Minister Pacy i Polityki Społecznej.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARAZ STANU

Jarosław Neneman

Warszawa, 21 CZE.2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z Pana pismem z dnia 7 czerwca 2006 r., dotyczącym przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą: Kaliskie Zakłady Przemysłu Terenowego w Kaliszu uprzejmie informuję, co następuje.

Kaliskie Zakłady Przemysłu Terenowego są podmiotem, którego prywatyzacja przebiegała w trybie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 roku o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r., Nr 171, poz. 1397 ze zm.), tj. poprzez sprzedaż. Zasadniczym warunkiem prowadzenia tego typu procesów jest pozyskanie inwestora, którego oferta cenowa jest satysfakcjonująca, a zaangażowany kapitał inwestycyjny pozwoli na osiągnięcie przez podmiot długofalowej konkurencyjności rynkowej.

Spośród złożonych ofert nabycia KZPT, komisja ds. prywatyzacji wybrała propozycję Pana Waldemara B, jako najlepiej zabezpieczającą interesy Skarbu Państwa oraz gwarantującą rozwój przedsiębiorstwa. Zadeklarowana przez inwestora cena za przedsiębiorstwo odpowiadała wartości godziwej określonej przez rzeczoznawcę majątkowego, a wysokość nakładów inwestycyjnych umożliwiała dokonanie niezbędnych modernizacji.

Niemniej dokonując przekształcenia przedsiębiorstwa państwowego realizowane są nie tylko cele ekonomiczne, ale też społeczne, których wyrazem jest pakiet gwarancji pracowniczych i socjalnych dla pracowników prywatyzowanego podmiotu. Negocjacje w tym przedmiocie, prowadzone przez inwestora z pracownikami przedsiębiorstwa zostały ostatecznie przez związki zawodowe zerwane.

Pragnę nadmienić, iż propozycja Pana Waldemara B. obejmowała m. in. gwarancje 60. miesięcznego okresu zatrudnienia, coroczny wzrost płac zasadniczych pracowników o 130 zł, jednorazowe rekompensaty pieniężne w przypadku naruszenia gwarancji wynikających z pakietu praw socjalnych, podwyżki wynagrodzeń dla członków związków zawodowych oraz inne gwarancje związkowe.

W świetle tak korzystnych dla załogi warunków prywatyzacji, niezrozumiałe dla organu założycielskiego były powody zerwania przez związki zawodowe negocjacji pakietu socjalnego. Niemniej decyzja ta spowodowała wycofanie się inwestora z procesu prywatyzacji, a w konsekwencji zakończenie toczącej się procedury.

W najbliższym czasie, z uwagi na dezaktualizację materiałów prywatyzacyjnych, zostanie sporządzona analiza prywatyzacyjna określająca aktualną wartość przedsiębiorstwa.

Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r., Nr 171, poz. 1397 ze zm.) wyłonienie nabywcy przedsiębiorstwa następuje w drodze publicznego przetargu lub rokowań podjętych na podstawie publicznego zaproszenia.

W związku z powyższym po wykonaniu aktualizacji analizy prywatyzacyjnej KZPT w Kaliszu, w prasie o zasięgu ogólnokrajowym oraz lokalnym, a także w internecie ukaże się ogłoszenie zapraszające do rokowań, w których będą brali udział wszyscy inwestorzy zainteresowani prywatyzacją ww. przedsiębiorstwa.

Zarząd Główny Związku Ochotniczych Straży Pożarnych jako jeden z podmiotów zainteresowanych prywatyzacją zostanie powiadomiony o terminie ukazania się niniejszego ogłoszenia i możliwości złożenia oferty. W chwili obecnej nie można przewidzieć ilu oferentów zgłosi swój udział w prywatyzacji przedsiębiorstwa, który z nich zostanie zakwalifikowany do rokowań, a także czyja oferta uzyska akceptację organu założycielskiego, a także Delegatury Ministerstwa Skarbu Państwa w Poznaniu.

Dziękując za zainteresowanie sytuacją Kaliskich Zakładów Przemysłu Terenowego w Kaliszu wyrażam przekonanie, iż przekazane wyżej informacje wyjaśnią Panu Marszałkowi, a także Panu Senatorowi Mariuszowi Witczakowi wątpliwości związane z sytuacją przedsiębiorstwa.

Z poważaniem

Tadeusz Dziuba

WOJEWODA WIELKOPOLSKI

Warszawa, dnia 21 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na Pana pismo (BPS/DSK-043-359/06) i załączone oświadczenie pana senatora Michała Wojtczaka dotyczące Muzeum Okręgowego w Toruniu, uprzejmie proszę o zapoznanie się z następującymi wyjaśnieniami.

Pan senator Michał Wojtczak, wyraził swoje uznanie dla działalności toruńskiego Muzeum, postulując "podniesienie go do rangi do Muzeum Narodowego".

Pragnę przede wszystkim poinformować, że zgodnie z ustawą o muzeach z dnia 21 listopada 1996 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24) rozróżniamy muzea państwowe - utworzone przez organy administracji rządowej i muzea samorządowe - utworzone przez jednostki samorządu terytorialnego. Nazwą własną "Muzeum Narodowe" posługują się zarówno muzea państwowe jak i samorządowe. Muzeum Okręgowe w Toruniu jest placówką samorządową, zatem zmiany jego statutu, w uzgodnieniu z Ministrem Kultury i Dziedzictwa Narodowego, może dokonać dyrektor placówki wraz z organizatorem czyli Gminą Miasta Toruń. Taka inicjatywa dodatkowo powinna być poparta opinią rady muzeum.

Z kontekstu oświadczenia można wnioskować, że intencją pana senatora było pytanie o możliwość współprowadzenia Muzeum w Toruniu przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, podobnie jak ma to miejsce w przypadku Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki czasu". W związku z tym należy wyjaśnić, że w wyniku reformy administracyjnej w roku 1999, większość instytucji kultury znalazła się w gestii władz samorządowych i nie ma możliwości przejęcia ich przez organy władzy państwowej. Obecna ustawa pozwala Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego jedynie na powoływanie nowych instytucji kultury. W roku ubiegłym, ówczesny Minister Kultury, na podstawie porozumień z władzami wojewódzkimi, wytypował wybrane instytucje do wspólnego prowadzenia. W przypadku Województwa Kujawsko-Pomorskiego było to ww. Centrum Sztuki Współczesnej "Znaki Czasu". W chwili obecnej Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego pracuje nad przygotowaniem zestawu kryteriów, które pozwolą określić precyzyjnie, jakie instytucje kultury mogą uzyskać status instytucji współprowadzonej. Dopiero po ustaleniu zestawu kryteriów, możliwa stanie się debata nad rozszerzeniem listy instytucji współprowadzonych.

Na zakończenie chciałbym zaznaczyć, że Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego także bardzo wysoko ocenia działalność Muzeum Okręgowego w Toruniu czego, dowodem są liczne nagrody i wyróżnienia za osiągnięcia w różnych dziedzinach działalności muzealnej.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, 22.06.06 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Zbigniewa Trybułę podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 1996 roku dotyczącym konfliktów społecznych w Zakładzie Odazotowania Gazu "Krio" w Odolanowie, oddziale Polskiego Górnictwa Naftowego i Gazownictwa S.A. w Warszawie, informuję co następuje:

W wyniku działań Zarządu PGNiG S.A., w dniu 3 kwietnia 2006 roku rozwiązano stosunek pracy z dotychczasowym dyrektorem Oddziału PGNiG w Odolanowie, Panem Janem R., z jednoczesnym zwolnieniem tegoż pracownika z obowiązku świadczenia pracy ze skutkiem natychmiastowym. Funkcję Dyrektora Oddziału w Odolanowie powierzono Panu Leszkowi Ch. doświadczonemu pracownikowi PGNiG S.A.

Jednocześnie Zarząd Spółki zakończył współpracę z Panem W., osobą zarządzającą Oddziałem w czasie nieobecności Dyrektora R. Pan W. wrócił do swojej dotychczasowej pracy w Zakładzie Gazowniczym w Koszalinie.

Sytuacja społeczno-polityczna w oddziale w Odolanowie, jak również realizacja zadań postawionych przed Panem Leszkiem Ch. jest na bieżąco monitorowana przez Zarząd PGNiG S.A.. Według opinii Zarządu PGNiG S.A., podjęte działania okazały się skuteczne, gdyż uspokoiły nastroje społeczne oraz wygasiły zarzewie konfliktu. W ostatnim okresie nie odnotowano skarg załogi czy też interwencji związków zawodowych oddziału Spółki w Odolanowie.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa, 22.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z wystąpieniem Marszałka Senatu z dnia 7 czerwca 2006 r. znak: BPS/DSK-043-3467/06 przekazującym oświadczenie złożone przez senatora Mirosława Adamczaka na 11. posiedzeniu Senatu w dniu 24 maja 2006 r., dotyczące uprawnień osób pobierających renty socjalne, pragną uprzejmie wyjaśnić, co następuje:

Renta socjalna nie jest rentą z tytułu niezdolności do pracy określoną w ustawie z dna 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.). Renty określone tą ustawą są przyznawane osobom ubezpieczonym rentowo, w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, ze zm.).

Renta z tytułu niezdolności do pracy jest więc rentą z ubezpieczenia rentowego, a więc niejako jest opłacona zapłaconymi wcześniej przez rencistę składkami na ubezpieczenie społeczne, a od 1 stycznia 1999 r. na ubezpieczenie rentowe.

Natomiast renta socjalna jest rentą tylko z nazwy. W istocie jest to świadczenie o charakterze socjalnym, przyznawane, na podstawie ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268 ze zm.). Świadczenie to przyznawane jest pełnoletnim osobom całkowicie niezdolnym do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało przed ukończeniem 18 lat albo w trakcie nauki w szkole - przed ukończeniem 25 lat. Nie jest wymagany od tych osób żaden staż ubezpieczeniowy ani żaden okres opłacania składek na ubezpieczenie rentowe.

Obsługą rent socjalnych zajmuje się ZUS w ramach zadań zleconych - wszelkie koszty zarówno rent socjalnych jak i koszty obsługi przez ZUS tych rent finansowane są z budżetu państwa. Tak więc renta socjalna, mimo zbieżności nazwy, z całą pewnością nie jest rentą z ubezpieczenia społecznego finansowaną przez ZUS.

Tym samym nie można stawiać znaku równości między tymi świadczeniami, również w zakresie uprawnień do różnych ulg i zniżek przysługujących emerytom i rencistom.

Ewentualne ulgi i zniżki, przysługujące osobom pobierającym renty socjalne, musiałyby być wyraźnie określone w przepisach dotyczących ich przyznawania.

Z poważaniem

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Kuberski

Warszawa, dnia 26.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Adama Bielę podczas 11. Posiedzenia Senatu RP w dniu 24 maja 2006 roku w sprawie prywatyzacji zespołu płacowo-parkowego w miejscowości Karszew, Gmina Dąbie, na rzecz spadkobierczyni byłego właściciela Pani Łucji P.R. wyjaśniam co następuje:

Z interwencją poselską w powyższej sprawie występował w grudniu 2005 roku Pan Poseł Rajmund Moric, w lutym br. z interwencją podjętą na prośbę Pani Łucji P.R. wystąpił Pan Senator Piotr Łukasz Andrzejewski, w marcu br. zapytanie w tej sprawie do Ministra Skarbu Państwa skierowała Pani Poseł Renata Beger, a następnie Pan Poseł Marian Piłka.

Przedmiotowa sprawa w swoim całokształcie ilustruje ujemne skutki braku ustawy "reprywatyzacyjnej" w Polsce (dewastacja rodowego majątku, frustracja osób poszkodowanych, brak poszanowania prawa własności w demokratycznym państwie prawa). Obecnie po 15 latach od rozpoczęcia przekształceń własnościowych w Polsce przeprowadzenie reprywatyzacji staje się coraz trudniejsze, bo występuje w konkurencji z innymi pilnymi zadaniami publicznymi. Minister Skarbu Państwa wielokrotnie występował z kolejnymi projektami ustawy reprywatyzacyjnej, chcąc ostatecznie rozwiązać problemy dotyczące byłych właścicieli, którzy po wojnie utracili swoje mienie na skutek nacjonalizacji.

Przedmiotowy projekt ustawy w dniu 9 grudnia 2005 roku, został skierowany przez Radę Ministrów na ręce Marszałka Sejmu RP, do pierwszego czytania. Projekt ustawy otrzymał numer druku sejmowego - 133. Pierwsze czytanie projektu ustawy o rekompensatach za przejęte przez Państwo nieruchomości oraz niektóre inne składniki mienia, planowane początkowo w Sejmie na styczeń 2006 roku, nie odbyło się w tym terminie.

Nadanie dalszego biegu prac nad przedmiotowym projektem ustawy leży obecnie w gestii Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.

Nieruchomość, której historię opisuje Pani Łucja P.R. została przejęta przez Skarb Państwa dekretem z dnia 6 września 1944 roku o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 3, poz. 13 z 1945 r. ze zm.).

W projekcie ustawy o rekompensatach za przejęte przez państwo nieruchomości oraz niektóre inne składniki mienia, określono enumeratywnie przepisy prawne na podstawie których przysługuje rekompensata za przejęte mienie. Uwzględniony został również dekret z dnia 6 września 1944 roku o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. Nr 3, poz. 13 z 1945 r. Nr 49, poz. 279 z 1957 r. Nr 39, poz. 172 oraz z 1968 r. Nr 3, poz. 6).

Należy też podkreślić, iż większość przejętego przez państwo mienia zostało przekazane samorządom w drodze komunalizacji, co również utrudnia obecnie rozwiązanie problemów związanych z reprywatyzacją.

Z analizy załączonych w sprawie dokumentów wynika, że obowiązek dbałości o przedmiotową nieruchomość oraz egzekwowanie zobowiązań nabywcy spoczywał na właścicielu tj. Gminie Dąbie oraz organach ochrony zabytków, podlegających Ministrowi Kultury.

Z przekazanych w sprawie dokumentów wynika m. in., iż pałacyk w Karszewie jest zabytkiem w rozumieniu ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), Minister Skarbu Państwa wystąpił do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z propozycją rozważenia możliwości podjęcia działań w kierunku ewentualnego odkupienia zespołu pałacowo-parkowego, położonego w miejscowości Karszew, Gmina Dąbie, wpisanego do rejestru zabytków pod numerem 331/83 i powierzenia wykonywania praw i obowiązków wynikających z własności nieruchomości spadkobiercom byłego właściciela zespołu - Pana Ksawerego Franciszka Karśnickiego.

W załączeniu przesyłam kopię pisma skierowanego do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 18 stycznia 2006 roku.

Z wyrazami szacunku

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Paweł Piotrowski

Warszawa, 26 CZE. 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W roku 2000 wykonane zostało przez Biuro Studiów i Projektów Gazownictwa Gazoprojekt S.A. "Studium techniczno-ekonomiczne przekształcenia KWK Nowa Ruda w podziemny magazyn gazu", które szczegółowo opisuje problematykę przekształcenia kopalni w podziemny magazyn gazu. W oparciu o jego wyniki w lutym 2000 r. Minister Gospodarki udzielił akceptacji na dalsze prowadzenie likwidacji kopalni Nowa Ruda w sposób umożliwiający jej późniejsze wykorzystanie do celów podziemnego magazynowania gazu ziemnego. Likwidacja kopalni Nowa Ruda zakładająca jej przekształcenie w podziemny magazyn gazu została potwierdzona opinią Państwowej Agencji Restrukturyzacji Górnictwa Węgla Kamiennego.

15 czerwca 2000 r. zostało zawarte pomiędzy PGNiG S.A. i KWK "Nowa Ruda" porozumienie w sprawie współuczestnictwa w realizacji projektu. Porozumienie określało obowiązki stron oraz zasady współpracy w podejmowaniu działań zmierzających do przekształcenia likwidowanej KWK Nowa Ruda w podziemny magazyn gazu.

W wyniku podpisanego porozumienia przeprowadzona została aktualizacja wyżej wymienionego studium, którego wyniki wskazywały, że:

- zalewnie wyrobiska kopalni następuje szybciej niż przewidywano,

- projektowany PMG może nie posiadać wymaganej szczelności,

- projektowany PMG może okazać się zbędny w rejonie z powodu mniejszego niż pierwotnie przewidywano zapotrzebowania na gaz,

- brak kompatybilności magazynu o przewidywanych parametrach z lokalną siecią gazociągów (wyeksploatowanych i nieodpornych na przeciążenia).

Powyższe przesłanki poddały w opinii PGNiG S.A. w wątpliwość zasadność i opłacalność kontynuacji prac z zakresu robót obejmujących przekształcenie podziemnych wyrobisk kopalni, umożliwiając ich wykorzystanie do magazynowania gazu. W celu uszczegółowienia i podjęcia dalszych działań wykonane zostały na zlecenie PGNiG S.A. opracowania uzupełniające.

Według informacji Spółki Restrukturyzacji Kopalń S.A. zrealizowany do 2002 r. rzeczowy zakres podziemnej części magazynu określono na około 85%. Po okresie tym nastąpiło wstrzymanie prac inwestycyjnych. Spowodowało to regres wykonanych prac, mający bezpośredni wpływ na ocenę aktualnego stanu kopalni oraz możliwości kontynuacji budowy podziemnego magazynu gazu. Wskutek postępujących procesów geologicznych, dezaktualizacji uległy niektóre opracowania projektowe, dotyczące przede wszystkim: uszczelniania szybów, zmniejszenia się sorpcyjnej gazopojemności zawilgoconych węgli ok. 20-30% (powodując spadek szacowanej pojemności magazynu) oraz pogorszenia się właściwości geomechanicznych górotworu.

Obecnie, w ocenie PGNiG S.A. zakres rzeczowy wykonania podziemnego magazynu gazu szacowany jest na kilka procent. W celu wznowienia prac i kontynuacji realizacji projektu przekształcenia kopalni w podziemny magazyn gazu należałoby uwzględnić aktualny stan hydrotechniczny kopalni oraz koszt podjęcia działań inwestycyjnych zmierzających do wypompowania wody z podziemnych wyrobisk i szybów, a także aktualizacji i zmiany niektórych projektów, dotyczących zwłaszcza prac uszczelniających w szybach.

Chciałbym podkreślić, iż będę zachęcał obie strony do podjęcia rozmów dla znalezienia korzystnego rozwiązania w przedmiotowej sprawie.

Przedkładając powyższe wyrażam nadzieję, iż przedstawione wyjaśnienia zostaną przyjęte jako wystarczająca odpowiedź na przedstawione przez Pana Senatora oświadczenie.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Warszawa, 2006-06.26

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jana Szafrańca wspólnie z innymi Senatorami na 12. posiedzeniu Senatu, składam na ręce Pana Marszałka serdeczne podziękowanie za wyrażone w nim poparcie dla inicjowanych przemian oświatowych, potwierdzające równocześnie zrozumienie ich konieczności.

Oświadczenie to przyjmuję także jako wyraz zobowiązującego zaufania.

Dziękuję za wyrażoną w oświadczeniu gotowość wymagania podejmowanych przez resort działań w różnych obszarach Państwa publicznej działalności.

Z poważaniem

wz MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Mirosław Orzechowski

Warszawa, dnia 27 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Zgodnie z art. 20 powołanej ustawy do zarządcy drogi należy m.in. opracowanie projektów planów finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich, pełnienie funkcji inwestora.

- ministra właściwego do spraw transportu za pośrednictwem Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad w odniesieniu do dróg krajowych,

- samorząd województwa w odniesieniu do dróg wojewódzkich,

- samorząd powiatowy w odniesieniu do dróg powiatowych.

Zadania w zakresie finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg gminnych oraz zarządzania nimi finansowane są z budżetów gmin.

W granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych, finansowane są z budżetów tych miast.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że przebudowa drogi wojewódzkiej Nr 935 oraz budowa planowanej drogi południowej (drogi o znaczeniu regionalnym) może zostać dofinansowana ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Śląskiego na lata 2007-2013. Powołanym Programem Regionalnym zarządza Zarząd Województwa Śląskiego.

Ponadto informuję, że władze samorządowe Województwa Śląskiego do końca czerwca 2006 r. wyłonią wykonawcę "Koncepcji programowo-planistycznej systemu dróg głównych w Subregionie Zachodnim Województwa Śląskiego", która będzie obejmowała drogę Racibórz - Rybnik - Żory - Pszczyna oraz Drogę Główną Południową. Po wykonaniu "Koncepcji..." mają zostać podjęte czynności zmierzające do wykonania projektu budowlanego na wykonanie systemu dróg głównych w Subregionie Zachodnim Województwa Śląskiego. Ze względu na złożony charakter inwestycji, który można stwierdzić na podstawie Studium techniczno-ekonomicznego, Województwo Śląskie ubiegać się będzie o wsparcie finansowe w ramach funduszy strukturalnych UE.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Polaczek