Warszawa, dnia 7 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na oświadczenie złożone na posiedzeniu Senatu w dniu 26 kwietnia 2006 roku przez senatora Marka Ziółkowskiego w spawie budowy autostrady A2 na odcinku Świecko-Nowy Tomyśl, przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.

Realizacja odcinka Świecko-Nowy Tomyśl może zostać przygotowana w oparciu o zapisy Aneksu nr 5 do Umowy Koncesyjnej z dnia 12 września 1997 roku na budowę i eksploatację autostrady płatnej A2 na odcinkach od Świecka do Konina zawartej pomiędzy Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej RP a koncesjonariuszem - Spółką Autostrada Wielkopolska S.A. (AWSA). Przedmiotem przytoczonej Umowy jest określenie sposobu wykonania Decyzji o Udzieleniu Koncesji, a w szczególności budowa, finansowanie i eksploatacja przez Koncesjonariusza części autostrady A2 oraz przyznania - w zamian za wykonanie Umowy - prawa pobierania opłat za przejazd Obiektami Autostrady Płatnej. W związku z powyższym, w chwili obecnej, na Autostradzie Wielkopolskiej S.A. spoczywa obowiązek finansowania budowy odcinka Świecko-Nowy Tomyśl. Koncesjonariusz, zgodnie z zapisami Umowy, przed rozpoczęciem budowy autostrady jest zobowiązany do uzgodnienia Warunków Komercyjnych do dnia 31 grudnia 2006 roku (warunki komercyjne są założeniami ekonomicznymi projektu, takimi jak źródła finansowania, przychody, kwoty nakładów dla inwestycji itd.) a także osiągnięcia Zamknięcia Finansowego, czyli podpisania umów kredytowych z bankami kredytującymi inwestycję (najpóźniej do końca 2007 roku). Na skutek wystąpienia okoliczności, w których Koncesjonariusz nie będzie już stroną umowy, a tym samym nie będzie finansował projektu, inwestycja będzie realizowana w systemie tradycyjnym, w oparciu o środki z Krajowego Funduszu Drogowego.

Z uwagi na nieprecyzyjne określenie, co należy rozumieć przez pojęcie "gwarancji", w kontekście poruszanego tematu zakładam, iż chodzi o niezapewnienie gwarancji wykonania przez Koncesjonariusza projektu autostrady A2 na odcinku Świecko-Nowy Tomyśl. Takiej gwarancji rząd nie może udzielić z uwagi na fakt, że byłoby to daleko posuniętym poprawieniem sytuacji Koncesjonariusza. W chwili obecnej wciąż obowiązuje przytaczana Umowa Koncesyjna i zgodnie z zapisami Aneksu nr 7 do tej Umowy, Koncesjonariusz ma czas do końca bieżącego roku na uzgodnienie Warunków Komercyjnych. Jeżeli natomiast, chodzi o kwestię udzielenia gwarancji państwowych na finansowanie projektu, to gwarancje takie, o ile będą przewidziane, zostaną rozważone przez strony procesu gwarancyjnego, w tym Ministra Finansów. W przypadku nieudzielenia gwarancji, inwestycja będzie realizowana przez stronę rządową.

Realizacja odcinka Świecko-Nowy Tomyśl może zostać zrealizowana, tak jak opisano w pkt 1 niniejszego pisma.

Niezwykle istotną kwestią jest koncepcja połączenia dwóch Odcinków o Oddzielnym Finansowaniu (Świecko-Nowy Tomyśl, Nowy Tomyśl-Konin) w jeden projekt finansowy. Koncesjonariusz w roku 2005 wystąpił z propozycją połączenia finansowania obydwu odcinków, prezentując swoje projekty na spotkaniach w resorcie transportu. Zgodę na taką koncepcję, obowiązane są wyrazić strony zaangażowane w realizację Odcinka I projektu, m.in. Europejski Bank Inwestycyjny.

Opinia EBI uzależniona jest m.in. od przeprowadzenia przez konsultanta Wilbur Smith Associates uaktualnienia studium ruchu oraz dokonania analizy kosztów budowy w świetle połączenia finansowania odcinków oraz refundacji opłat za przejazd autostradą samochodów ciężarowych. Istotne jest przedstawienie przez koncesjonariusza rozwiązań finansowych, które zostaną potwierdzone przez instytucje finansowe i uzyskają akceptację Ministra Finansów.

W chwili obecnej brak jest niezbędnych analiz i opracowań, na podstawie których pozostałe instytucje, zaangażowane w realizację inwestycji, mogłyby wyrazić swoją opinię.

W przypadku pozytywnych rokowań, dotyczących finansowego połączenia realizacji obydwu odcinków planuje się uzgodnienie pozostałych warunków komercyjnych projektu (zwrot z projektu dla AWSA, podział zysku oraz zwolnienie gwarancji Skarbu Państwa).

W przypadku negatywnych rokowań finansowego połączenia Segmentów i problemów z uzgodnieniem pozostałych warunków komercyjnych projektu - wycofanie się z realizacji Segmentu II przez AWSA i przygotowanie procedur wykonania tego odcinka przez stronę rządową.

W zakresie podania realnych terminów zakończenia możliwe są dwie sytuacje, gdy Koncesjonariusz osiągnie Zamknięcie finansowe do końca 2007 roku, to zgodnie z zapisami Umowy odcinek Świecko-Nowy Tomyśl będzie otwarty do końca 2010 roku.

Natomiast, jeśli warunki komercyjne nie zostaną uzgodnione do końca 2006 roku, to strona rządowa przystąpi niezwłocznie do realizacji projektu. Zakończenie inwestycji może nastąpić najpóźniej do końca 2010 roku.

Łączę wyrazy szacunku

Warszawa, dnia 09 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Piotra Benedykta Zientarskiego, przesłane przy piśmie, znak: BPS/DSK-043-255/06, z dnia 19 kwietnia 2006 r., w sprawie kary wymierzonej inwestorowi przez Urząd Gminy Mielno za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia, przedstawiam poniższe stanowisko.

Kwestie związane z usuwaniem drzew zostały uregulowane w rozdziale 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 2006 r. o ochronie przyrody (DzU nr 92, poz. 880, z późn. zm.). Zgodnie z art. 83 ust. 6 pkt 4 tej ustawy na usunięcie drzew, których wiek nie przekracza 5 lat nie jest wymagane zezwolenie wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Ocena wieku drzew przed ich usunięciem powinna zostać dokonana przez organy właściwe do wydania stosownego zezwolenia, ponieważ usunięcie bez zezwolenia drzew starszych niż 5 lat wiąże się z nałożeniem administracyjnej kary pieniężnej.

Chciałbym podkreślić, że w myśl przepisów ustawy o ochronie przyrody istnieje możliwość zawarcia ugody inwestora z organem wydającym zezwolenia oraz wymierzającym administracyjną karę pieniężną. Decyzja o dokonaniu nasadzeń zastępczych leży w gestii organu. Administracyjna kara pieniężna nakładana jest obligatoryjnie, a organ właściwy do jej wymierzenia nie ma możliwości jej łagodzenia.

Z uzyskanych informacji wynika, że w dniu 5 stycznia 2006 r. Urząd Gminy Mielno, działając zgodnie z art. 88 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody, wszczął postępowanie z urzędu w spawie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie 26 drzew bez wymaganego zezwolenia.

W odpowiedzi na zarzut inwestora, dotyczący określenia wieku usuniętych przez niego drzew informuję, że drzewa o podanych w protokole obwodach wykluczają zakwalifikowanie ich, jako drzew w wieku do 5 lat.

Chciałbym poinformować, że wprowadzenie opłat za usuwanie drzew i krzewów oraz kar za usuwanie drzew i krzewów bez wymaganego zezwolenia jest administracyjnym środkiem przewidzianym do ochrony cennego elementu przyrody i krajobrazu, jakim są drzewa, i nie ma na celu zniechęcenia przedsiębiorców do prowadzenia inwestycji.

Z up. Ministra

Podsekretarz Stanu

Główny Konserewator Przyrody

Andrzej Szweda-Lewandowski

Warszawa, 12 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Obowiązek ogłaszania aktów normatywnych ma charakter konstytucyjny. Zgodnie z art. 88 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem wejścia w życie ustaw, rozporządzeń oraz aktów prawa miejscowego jest ich ogłoszenie na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Zasady i tryb ogłaszania aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych oraz zasady i tryb wydawania dzienników urzędowych określają przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 180, poz. 1606 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień art. 8 ww. ustawy, dziennikami urzędowymi w rozumieniu ustawy są: Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski B", dzienniki urzędowe ministrów kierujących działami administracji rządowej, dzienniki urzędowe urzędów centralnych oraz wojewódzkie dzienniki urzędowe. Na mocy art. 42 pkt 4 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. Nr 64, poz. 565 z późn. zm.), do ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych dodano art. 20a, zgodnie z którym dzienniki urzędowe, zbiory aktów prawa miejscowego ustanowionych przez powiat i zbiory przepisów gminnych oraz ogłoszone w nich akty normatywne są wydawane również w formie elektronicznej. Podmiotami zobowiązanymi do wydania wskazanych wyżej publikatorów urzędowych w formie elektronicznej są:

- Prezes Rady Ministrów wydający Dziennik Ustaw, Monitor Polski i Monitor Polski B przy pomocy Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i Rządowego Centrum Legislacji (art. 21 ust. 1 ustawy,

- ministrowie kierujący działami administracji rządowej oraz kierownicy urzędów centralnych wydający dzienniki urzędowe (art. 22 ust. 1 ustawy),

- wojewodowie wydający wojewódzkie dzienniki urzędowe (art. 23 ustawy),

- starostwa powiatowe gromadzące i udostępniające zbiór aktów prawa miejscowego ustanowionych przez powiat (art. 28 ust. 1 ustawy),

- urzędy gminy prowadzące zbiór przepisów gminnych (art. 28 ust. 2 ustawy).

Jak wynika z art. 28b ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nieodpłatne jest udostępnianie dzienników urzędowych, zbiorów aktów prawa miejscowego ustanowionych przez powiat i zbiorów przepisów gminnych albo zawartych w nich aktów normatywnych i innych aktów prawnych poprzez środki komunikacji elektronicznej.

W myśl art. 42a ustawy o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (dodanego na mocy art. 42 pkt 8 ustawy o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne) wydawanie dzienników urzędowych i skorowidzów do roczników tych dzienników w formie elektronicznej, a także udostępnianie dzienników urzędowych, zbiorów aktów prawa miejscowego ustanowionych przez powiat i zbiorów przepisów gminnych oraz ogłoszonych w nich aktów normatywnych i innych aktów prawnych przez środki komunikacji elektronicznej oraz informatyczne nośniki danych następuje od dnia 1 lipca 2006 r.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż od dnia 1 lipca 2006 r. podmioty zobowiązane do wydawania w formie drukowanej publikatorów urzędowych, zobligowane będą również do wydania tychże publikatorów w formie elektronicznej. Wprowadzenie powyższych uregulowań stanowi realizację zasady dostępności obywatela do powszechnie obowiązujących przepisów prawa przez wykorzystanie elektronicznej drogi dostępu do publikatorów urzędowych.

Kwestie dotyczące wymagań technicznych, które uwiarygodnią przedmiotowe dokumenty uregulowane zostaną w rozporządzeniach do ww. ustawy. Obecnie, na etapie uzgodnień wewnątrzresortowych jest projekt rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie warunków technicznych dokumentów elektronicznych zawierających akty normatywne, elektronicznych dzienników urzędowych oraz warunków ich publikowania i udostępniania.

W MSWiA rozważana jest możliwość wprowadzenia obowiązku umieszczania (przez instytucje ustawowo do tego zobowiązane) wydawanych przez nie aktów prawnych na swoich (podmiotowych) stronach Biuletynu Informacji Publicznej oraz dodania programu wyszukiwawczego do strony głównej BIP, by użytkownicy Internetu mogli wyszukiwać interesujące ich akty prawne.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Grzegorz BLIŹNIUK

Podsekretarz Stanu

Warszawa, dnia 13 czerwca 2006 r.

Szanowny Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie senatora Czesława Ryszki, (BPS/DSK-043-368/06) pragnę poinformować, iż podnoszone w nim argumenty na rzecz przywrócenia Działu Dokumentacji Prasowej w Ośrodku Dokumentacji i Zbiorów Programowych TVP S.A. znajdują pełną aprobatę - zarówno moją, jak i całego Zarządu TVP S.A.

W dniu dzisiejszym na posiedzeniu Zarządu TVP S.A. jako osoba odpowiedzialna za Ośrodek Dokumentacji i Zbiorów Programowych podniosłem kwestię ponownego uruchomienia Działu Dokumentacji Prasowej. Propozycja ta uzyskała zgodę wszystkich Członków Zarządu TVP S.A.

Zdaję sobie sprawę jak ważne dla dziedzictwa narodowego i kultury oraz pełnienia przez Telewizję Polską ustawowych obowiązków misyjności jest szybkie powołanie Działu Dokumentacji Prasowej. Było to przedmiotem wielu moich rozmów ze środowiskiem dziennikarskim, zatrudnionym zarówno w Telewizji Polskiej jak i poza nią.

W tym celu prosiłem właściwe jednostki organizacyjne TVP S.A. o przygotowanie zmian administracyjno-prawnych, które bez zbędnej zwłoki doprowadzą do ponownego funkcjonowania ww. jednostki.

Pragnę jednocześnie zaznaczyć, iż odbyłem rozmowę z Panią Barbarą Jelonek, która wyraziła szczerą chęć pomocy w odtworzeniu Działu Dokumentacji Prasowej oraz powrotu na wcześniej zajmowane stanowisko kierownika.

Kończąc chciałbym zapewnić o pełnej zgodności, co do potrzeby istnienia i prawidłowego funkcjonowania archiwum prasowego TVP S.A.

Z wyrazami szacunku

Piotr Farfał

Warszawa, 13.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka z dnia 25 kwietnia 2006 r., znak: BPS/DSK-043-298/06 przy którym zostały przesłane teksty trzech oświadczeń złożonych przez Pana Senatora Czesława Żelichowskiego podczas 9 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 r. kierowanych do Podsekretarzy Stanu w Ministerstwie Gospodarki i Ministerstwie Skarbu Państwa, w załączeniu przekazuję - w uzgodnieniu z MG, stanowisko w kwestiach poruszonych w tych dokumentach.

Kontrakty długoterminowe (KDT) na zakup mocy i energii elektrycznej, zawarte zostały w latach 1994-1998, pomiędzy wytwórcami energii elektrycznej wybranymi w drodze przetargu i Polskimi Sieciami Elektroenergetycznymi S.A. (PSE S.A.).

Umowy długoterminowe na wiele lat zagwarantowały poziom przychodów wytwórców. Były elementem stabilizującym sektor wytwarzania energii w czasie transformacji ustrojowej. Pozwoliły na pozyskanie finansowania dla najlepszych projektów inwestycyjnych. W przeważającej liczbie przypadków wspomniane inwestycje zostały już zrealizowane, co spowodowało zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego kraju oraz dzięki zastosowanym nowoczesnym technologiom, zmniejszenie emisji szkodliwych substancji do środowiska. KDT były narzędziem do pozyskania niezbędnych środków na inwestycje służące unowocześnieniu istniejących oraz budowie nowych jednostek wytwórczych, były istotnym aktywem w procesie prywatyzacji niektórych przedsiębiorstw wytwórczych. Inwestycje prowadzone w ramach KDT miały na celu zwiększenie efektywności wytwarzania energii elektrycznej oraz ograniczenie negatywnego wpływu elektroenergetyki opartej o węgiel na środowisko naturalne.

Dzięki KDT polska elektroenergetyka stała się znacznie bardziej nowoczesna:

- zmodernizowano ponad 40% krajowych mocy wytwórczych,

- wzrosła sprawność wytwarzania energii elektrycznej (przeciętnie o 3 - 4%),

- zastosowane nowoczesne technologie i nowe instalacje wpłynęły wyraźnie na zmniejszenie się poziomu emisji szkodliwych zanieczyszczeń do atmosfery, w szczególności popiołu (o ok. 60%) i dwutlenku siarki (o ok. 40%).

W ramach KDT poddano modernizacji 61 bloków oraz układy kolektorowe Elektrowni Konin, Elektrowni Żerań i Elektrociepłowni Pomorzany, uzyskując w jej wyniku przyrost mocy w wysokości 1302 MW. Ponadto wybudowano lub buduje się 20 nowych bloków o mocy łącznej 2984 MW.

W miarę liberalizacji rynku energii elektrycznej, system umów długoterminowych zaczął negatywnie wpływać na rozwój tego rynku i na sposób funkcjonowania branży elektroenergetycznej, a pośrednio i całej polskiej gospodarki. KDT nie zostały rozwiązane przed wejściem Polski do Unii Europejskiej i stanowią obecnie jedną z istotnych barier dla liberalizacji rynku energii elektrycznej. KDT zostały zawarte w momencie gdy na rynku PSE S.A. pełniły rolę jedynego kupującego. Od chwili gdy podsektory wytwarzania i obrotu energii elektrycznej uznawane są za konkurencyjne, KDT w obecnej formie stoją w sprzeczności z rynkiem energii elektrycznej. KDT stanowią dominujący segment rynku hurtowego energii elektrycznej, zniekształcając sygnały cenowe w segmencie rynku poddanego mechanizmom konkurencji. Nieudane próby rozwiązania problemu KDT podejmowane były przez kolejne rządy od 1998 r.

W połowie 2003 r. władze polskie skierowały projekt ustawy w sprawie liberalizacji KDT do Komisji Europejskiej celem potwierdzenia jej zgodności z prawem UE. Ustawa zakładała rozwiązanie KDT z mocy prawa za jednorazową rekompensatą. Notyfikowane do KE w procedurze przejściowe zgodnie z Traktatem Akcesyjnym rozwiązanie, było traktowane przez wytwórców energii elektrycznej jak i ich wierzycieli jako wywłaszczenie z prawnie obowiązujących umów. To rozwiązanie nie zostało wdrożone z uwagi na sprzeciw KE, która potraktowała projekt ustawy, nie jak projekt rozwiązania KDT za rekompensatą (rodzaj wywłaszczenia), ale jako program pomocy publicznej. Reżim wywłaszczenia i program pomocy publicznej pokrywania kosztów osieroconych okazały się nie do pogodzenia.

Potrzeba odejścia od KDT i wprowadzenia rozwiązań korzystniejszych dla rozwoju rynku energii elektrycznej wynika ze strategii rządu i liberalizacji rynku energii elektrycznej w duchu dyrektyw "rynkowych" 92/96/WE i 2003/54/WE, a nie z toczącego się postępowania Komisji Europejskiej wobec KDT jako formy niedozwolonej pomocy publicznej.

W toku postępowania władze polskie pismem z dnia 23 stycznia 2006 r. przedstawiły argumenty mające na celu oddalenie zastrzeżeń KE co do KDT jako niedozwolonej pomocy publicznej. Wskazano, iż KDT stanowią swoistą realizację ważnego interesu publicznego (bezpieczeństwo energetyczne) i nie dają nierynkowych korzyści wytwórcom energii, dlatego nie są podstawą udzielania pomocy publicznej. Ponadto, ze względu na fakt, iż zostały podpisane przed przystąpieniem Polski do UE, zdaniem władz polskich Komisja Europejska nie jest uprawniona do ich oceny. Przedstawiono również argumenty wskazujące, iż nie jest prawidłowe ocenianie KDT w świetle ww. wytycznych.

Przy utrzymujących się na wysokim poziomie cenach nośników energii pierwotnej, a szczególnie ropy naftowej i gazu, rola węgla jako nośnika energii jest bardzo istotna dla bezpieczeństwa energetycznego państwa. Istnieją znaczne rezerwy dotyczące możliwości opracowania i wdrożenia nowych efektywnych technologii spalania, nowych technologii przerobu węgla na paliwa płynne oraz produkcji ekologicznych sortymentów węgla o wysokiej jakości. Węgiel powinien być postrzegany inaczej niż dotychczas, a więc nie tylko jako paliwo nadające się jedynie do spalania.

Przy utrzymujących się wysokich cenach ropy naftowej i gazu zwiększenie roli węgla kamiennego należy upatrywać w jego przetwórstwie na paliwa płynne oraz w technologiach czystego spalania węgla (clean coal technology, CCT). Efekty wynikające z podejmowanych działań w ramach CCT obejmujących opracowanie nowych technologii wydobycia, wzbogacania i utylizacji węgla, których celem jest produkcja paliwa przyjaznego środowisku naturalnemu i czystej energii, uzyskują coraz lepsze efekty na całym świecie. W tym względzie Polska w ramach Komisji Europejskiej podejmuje wysiłki wraz z innymi krajami.

W nowych technologiach wytwarzania paliw płynnych (silnikowych, metanolu, syntetycznego gazu ziemnego) możliwe jest znacznie efektywniejsze wykorzystanie węgla a jednocześnie poprawia to bilans paliw dostarczanych na rynek. Obecnie w związku z wysokimi cenami ropy naftowej może wystąpić sytuacja, że produkcja paliw z węgla stanie się opłacalna w Polsce. Pamiętać należy jednak, że koszty uruchomienia instalacji w skali przemysłowej są bardzo wysokie. Niemniej jednak Kompania Węglowa S.A. prowadzi analizy opłacalności tego typu przedsięwzięcia.

Dodatkowo należy wziąć pod uwagę, że w dniu 14 października 2005 r. został powołany na Śląsku Regionalny Kaster Czystych Technologii Węglowych, w którego skład weszły wyższe uczelnie, instytuty badawcze, przedsiębiorstwa sektora górniczego i energetycznego oraz władze samorządowe. Głównym zadaniem tworzonego systemu jest transfer wiedzy i technologii w oparciu o bezpośrednie kontakty firm i jednostek naukowych zajmujących się technologiami karbo-energetycznymi i karbo-chemicznymi w celu efektywnego i maksymalnego wykorzystania energii chemicznej węgla.

Obecnie prowadzone prace koncepcyjne mogą mieć również szansę na pozyskanie wsparcia finansowego UE i nie można wykluczyć możliwości ubiegania się w przyszłości o wsparcie UE dla samej inwestycji. Wsparcie to będzie jednak zależeć od wyników prac koncepcyjnych oraz nastawienia UE odnośnie roli węgla kamiennego w przygotowywanej polityce energetycznej UE. Zapisy dotyczące Śląskiego Kastra jako wspólnej inicjatywy technologicznej znalazły się w 7 Programie Ramowym UE.

Oprócz oczywistych korzyści dla przedsiębiorstw górniczych związanych ze stałym i pewnym odbiorem produkowanego węgla, z inwestycją w Polsce w technologie produkcji paliw płynnych z węgla można oczekiwać korzyści ogólnospołecznych:

- zwiększenie bezpieczeństwa energetycznego kraju poprzez własną produkcję części zużywanych paliw płynnych i częściowe uniezależnienie się od dostaw zewnętrznych,

- rezygnacja z nieefektywnego ekonomicznie eksportu drogą morską, związanego z kosztami transportu węgla z południa Polski do portów, poprzez wykorzystanie węgla w procesach produkcyjnych bezpośrednio w sąsiedztwie zakładów wydobywczych,

- ustabilizowanie wydobycia węgla i utworzenie nowych miejsc pracy,

- obniżenie kosztów jednostkowych wydobycia węgla poprzez całkowite wykorzystanie zdolności produkcyjnych oraz zmniejszenie udziału kosztów stałych, a poprzez to obniżenie kosztów wytwarzania energii w gospodarce krajowej,

- stworzenie podstaw pod rozwój technologiczny i naukowy w regionie śląskim i małopolskim, a więc zmianę wizerunku tych regionów poprzez rozwój nowoczesnych technologii.

• Vattenfall (Vattenfall Heat and Power - dawne EC Warszawskie oraz Vattenfall Distribution - dawny Górnośląski Zakład Energetyczny),

• STOEN S.A.,

• El. Electrabel Połaniec S.A.,

• spółki grupy EDF (El. Rybnik S.A., EC Kraków S.A., EC Zielona Góra S.A., ZEC Wybrzeże S.A., Kogeneracja Wrocław S.A.),

• CEZ (El. Skawina S.A., EC ELCHO Chorzów Sp. z o.o.),

• EC Nowa Sarzyna S.A.

Celem prowadzonych procesów prywatyzacji podmiotów sektora elektroenergetycznego jest zapewnienie ich rozwoju poprzez odpowiedni dostęp do funduszy na inwestycje, zapewnienie wpływów do budżetu państwa, zwiększenie efektywności działania i stymulowanie konkurencji w sektorze oraz restrukturyzacja branży.

Elektrownia im. Tadeusza Kościuszki S.A. w Połańcu została sprywatyzowana w kwietniu 2000 roku na rzecz Tractebel S.A. (obecnie Electrabel S.A.).

Zgodnie z założeniami powyższego programu nastąpiło m.in. wydzielenie działalności pomocniczych poza struktury elektrowni w formie spółek prawa handlowego, realizujących zadania analogiczne jak wcześniejsze służby wewnętrzne na rzecz elektrowni, w tym pozyskują zlecenia zewnętrzne. Zatrudnienie w nich znalazło łącznie ponad 1000 pracowników.

Łącznie zatrudnienie w Elektrowni i w wydzielonych spółkach na koniec 2005 roku wynosiło ok. 1700 osób.

W kwestii wyników finansowych informuję, iż w latach 2003-2005 Spółka osiągała zyski z działalności, w tym za 2005 rok osiągnęła zysk netto w kwocie 20.002 tys. zł, a ogólna sytuacja w tym okresie wskazuje na ciągłą poprawę sytuacji finansowej firmy. Biorąc pod uwagę wskaźniki ekonomiczne sektora wytwórców energii elektrycznej - działania podejmowane przez zarząd elektrowni powinny przyczynić się do podnoszenia efektywności Spółki.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż procesy restrukturyzacji podmiotów gospodarczych, obejmujące m.in. restrukturyzację zatrudnienia, są powszechnym zjawiskiem w ostatnich kilkunastu latach gospodarki, niezależnie od struktury właścicielskiej tych podmiotów.

Przekazując powyższe informacje dotyczące kwestii poruszonych przez Pana Senatora w oświadczeniach złożonych na 9 posiedzeniu Senatu, bardzo proszę Pana Marszałka o przyjęcie ich do akceptującej wiadomości.

Z wyrazami szacunku

Wojciech Jasiński

Warszawa, dnia 14 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie Senatora Zbigniewa Szaleńca złożone w dniu 26 kwietnia 2006 r. dotyczące zbywania mieszkań zakładowych znajdujących się w masie upadłości Kopalni Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o., które zostało przekazane przez Ministra Skarbu Państwa przy piśmie z dnia 16 maja br., przedstawiam poniższe informacje.

Kompetencje w zakresie zarządzania majątkiem Kopalni Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w upadłości posiada wyłącznie Syndyk, działający pod nadzorem sędziego-komisarza.

Ministerstwo Gospodarki zwróciło się do Zarządu Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. o przedstawienie aktualnej sytuacji w przedmiotowej sprawie.

Z otrzymanych informacji wynika, że Katowicki Holding Węglowy S.A. jest zainteresowany właściwym rozwiązaniem problemu mieszkań KWK "Niwka-Modrzejów", a w szczególności umożliwieniem ich nabycia przez najemców na warunkach preferencyjnych.

Kopalnia Węgla Kamiennego "Niwka-Morzejów" Sp. z o.o. powstała w 1996 r. Kapitał zakładowy Spółki zgodnie z Aktem założycielskim miał zostać pokryty, w przeważającym zakresie wkładem niepieniężnym, a mianowicie zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa Katowickiego Holdingu Węglowego S.A., którą stanowiła Kopalnia Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów".

W skład aportu wchodziło m.in.:

- prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynków mieszkalnych, które w momencie sporządzenia Aktu założycielskiego Spółki z mocy prawa przysługiwało Katowickiemu Holdingowi Węglowemu S.A.,

- prawo do nakładów poniesionych na budowę budynków mieszkalnych posadowionych na gruntach nie będących własnością lub w użytkowaniu wieczystym Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. (a wcześniej jej poprzedników prawnych tj. Kopalnia Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" Przedsiębiorstwo Państwowe oraz Kopalnia Węgla Kamiennego "Niwka-Modrzejów" S.A.).

Zasoby mieszkaniowe Kopalni "Niwka-Modrzejów podzielić można na dwie grupy zróżnicowane ze względu na ich odmienną sytuację prawną.

Drugą grupę tworzą budynki (nakłady poniesione przez KWK "Niwka-Modrzejów" p.p.) bez prawa do gruntu, na którym zostały posadowione.

Nieruchomości o uregulowanym stanie prawnym zostały, w wykonaniu zobowiązania aportowego Katowickiego Holdingu Węglowego S.A., przeniesione notarialne na rzecz KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. Tymi zasobami mieszkaniowymi dysponował Syndyk masy upadłości i w trybie ustawy z 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24 ze zm.) sprzedał 1163 mieszkania na rzecz dotychczasowych najemców.

Do momentu postawienia w stan upadłości KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o., nie przeniesiono notarialnie praw własności do 76 budynków, w których znajduje się 766 mieszkań, ze względu na nieuregulowany stan prawny tych nieruchomości.

Katowicki Holding Węglowy S.A. stwierdził, że nie może dysponować tymi nieruchomościami z uwagi na fakt, że nie jest ich właścicielem i przedstawił następującą argumentację:

- z punktu widzenia cywilnoprawnego budynki te, co prawda wybudowane przez Kopalnię, są własnością gminy lub innych podmiotów wpisanych do ksiąg wieczystych (jako właścicieli lub użytkowników wieczystych gruntów, na których są posadowione). Poniesione nakłady na budynki (lecz bez prawa użytkowania wieczystego gruntu, na których są posadowione) Syndyk włączył do masy upadłości KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o. w upadłości i podejmuje próby ich sprzedaży.

Katowicki Holding Węglowy S.A. jako członek Rady Wierzycieli głosował, podobnie jak wszyscy członkowie Rady, przeciwko podjęciu przez Radę uchwały wyrażającej zgodę na sprzedaż z wolnej ręki w drodze licytacji publicznej nakładów na budynki mieszkalne posadowione na gruntach nienależących do upadłej KWK "Niwka-Modrzejów" Sp. z o.o.

Aktualnie Katowicki Holding Węglowy S.A. nie ma możliwości kształtowania polityki Syndyka masy upadłości. Sędzia-komisarz w dniu 1 lipca 2005 r., wydał postanowienie o wyłączeniu (odwołaniu) reprezentanta Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. z grona członków Rady Wierzycieli, przy czym postanowienie to zostało wydane z urzędu i nie polegało zaskarżeniu. Katowicki Holding Węglowy S.A. nie ma wpływu na decyzje Rady Wierzycieli.

Syndyk zaoferował Katowickiemu Holdingowi Węglowemu S.A. nabycie ww. nakładów na budynki pozostające w masie upadłości.

Katowicki Holding Węglowy S.A. rozpatrywał sprawę nabycia nakładów na nieruchomościach. Opinie prawne, jakie otrzymała Spółka, jednoznacznie wskazują na brak takiej możliwości, bowiem budynki bez prawa użytkowania wieczystego gruntu nie mogą być przedmiotem zbycia. W ocenie Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. przyjęcie oferty Syndyka nie jest możliwe bez narażenia się Zarządu Spółki na zarzut niezgodności lub łamania prawa.

Reasumując powyższe pragnę zauważyć, że Zarząd Katowickiego Holdingu Węglowego S.A. jest zobowiązany do działania przede wszystkim zgodnie z interesem Spółki.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Warszawa, dnia 14 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Tadeusza Lewandowskiego podczas 11 posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 24 maja 2006 roku, przedstawiam poniżej informacje w przedmiotowej sprawie.

Oświadczenie Pana Senatora dotyczy tekstu rezolucji podjętej w dniu 1 marca 2006 roku przez przedstawicieli zakładów branży motoryzacyjnej, Cechów i Izb rzemieślniczych z województw dolnośląskiego, opolskiego, śląskiego, lubuskiego i małopolskiego w sprawie wypłat odszkodowań z ubezpieczenia OC pojazdów samochodowych przez firmy ubezpieczeniowe.

W rezolucji Wnoszący zwrócili się do Sejmu i Senatu, Rządu i Ministra Finansów RP z apelem o rozwiązanie - w drodze ustawy - problemu wypłat odszkodowań z ubezpieczenia OC za szkody w pojazdach drogowych wypłacane przez firmy ubezpieczeniowe w tzw. systemie kosztorysowym.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 września 1997 roku o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2003 roku Nr 159 poz. 1548 z późn. zm.), ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 roku o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2003 roku Nr 24 poz. 199 z późn. zm.) oraz Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 października 2005 roku w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Finansów (Dz. U. z 2005 roku Nr 220 poz. 1887), podjęcie inicjatywy dotyczącej zmiany obowiązujących aktów normatywnych w tym zakresie należy do kompetencji Ministra Finansów.

Minister Skarbu Państwa wykonuje prawa z akcji jednego zakładu ubezpieczeń oferującego ubezpieczenia majątkowe - Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Spółka Akcyjna. W związku z powyższym, po otrzymaniu wcześniejszej interwencji dotyczącej likwidacji szkód komunikacyjnych przez PZU S.A., w dniu 29 maja 2006 roku Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło do Prezesa Zarządu tej spółki z prośbą o przekazanie informacji o stosowanych przez PZU S.A. rozwiązaniach, a także stanowiska Spółki w sprawie zarzutów sformułowanych przez rzemieślników branży motoryzacyjnej oraz przedstawionych propozycji zmian przepisów i procedur. Przekazana przez Pana Senatora Tadeusza Lewandowskiego rezolucja została również niezwłocznie przesłana Prezesowi Zarządu PZU S.A. z prośbą o przedstawienie stanowiska PZU S.A. wobec postulatów przedstawicieli zakładów branży motoryzacyjnej.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa,14 czerwca 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W roku bieżącym w zakresie zaopatrzenia uczniów w podręczniki szkolne obowiązują dotychczasowe zasady. Za pośrednictwem kuratorów oświaty Minister Edukacji Narodowej zwrócił się do wszystkich dyrektorów szkół, żeby we własnym zakresie podejmowali działania, które przyczynią się do ułatwienia uczniom i ich rodzicom zaopatrzenia w tańsze podręczniki.

Z poważaniem

wz MINISTRA

SEKRETARZ STANU

Mirosław Orzechowski