Warszawa, 2006.05.30

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 maja 2006 r. znak: DSP 4404-5/(1)/06, dotyczącym udzielenia odpowiedzi w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Społecznej na oświadczenie złożone 20 kwietnia 2006 r. przez senatora Bogdana Lisieckiego, przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Renty strukturalne są jednym z 9 działań przewidzianych w Planie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004-2006. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. nr 114, poz. 1191, z późn. zm.) rentę strukturalną mogą uzyskać rolnicy w wieku przedemerytalnym, tj. ukończone 55 lat a przed osiągnięciem 60 lat przez kobiety i 65 lat przez mężczyzn.

Krajowe rozwiązania prawne w zakresie rent strukturalnych muszą być zgodne z regulacjami unijnymi, aby było możliwe współfinansowanie tych świadczeń z Unii Europejskiej. Rozporządzenie Rady (WE) nr 1257/1999 przewiduje, że osoba ubiegająca się o świadczenie w postaci wcześniejszej emerytury (krajowa renta strukturalna) powinna mieć nie mniej niż 55 lat i jednocześnie nie może osiągnąć normalnego wieku emerytalnego w momencie przekazywania gospodarstwa. W związku z powyższym nie jest możliwym, aby rentę strukturalną można było przejmować po zmarłym beneficjencie programu rent strukturalnych bez względu na wiek osoby przejmującej to świadczenie. Poza tym wszelkie zmiany wykraczające poza zakres uregulowań zawartych w Planie Rozwoju Obszarów Wiejskich powinny być zaakceptowane przez Komisję Europejską.

Zgodnie z § 10 ww. rozporządzenia małżonkowi uprawnionego do renty strukturalnej w razie śmierci tego uprawnionego, przyznaje się rentę strukturalną nie dłużej niż do dnia, do którego tę rentę pobierałby uprawniony, jeżeli spełnia następujące warunki: ukończył 55 lat lecz nie osiągnął wieku emerytalnego i nie ma ustalonego prawa do emerytury lub renty z ubezpieczenia społecznego lub zaopatrzenia emerytalnego, lub ubezpieczenia społecznego rolników; przekazane gospodarstwo rolne stanowiło źródło utrzymania dla obojga małżonków; nie prowadzi działalności rolniczej.

Z praktyki wynika, że najczęstszą przyczyną, dla której nie jest możliwe przejęcie renty strukturalnej po zmarłym beneficjencie renty strukturalnej jest nieosiągnięcie wieku uprawniającego do ubiegania się o rentę strukturalną. Do czasu, kiedy małżonek uprawnionego do renty strukturalnej spełni wymogi umożliwiające mu przejęcie renty strukturalnej po zmarłym małżonku, może nawiązać stosunek pracy lub świadczyć usługi na podstawie umów cywilnoprawnych albo kontynuować bądź rozpocząć prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej. Jednakże zgodnie z § 15 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia, wypłata reny strukturalnej ulega zawieszeniu, jeżeli uprawniony do renty strukturalnej jest zatrudniony lub wykonuje inną pracę zarobkową podlegającą obowiązkowi ubezpieczenia społecznego, z wyjątkiem prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z powyższym z dniem przejęcia renty strukturalnej, małżonek zmarłego beneficjenta renty strukturalnej, powinien rozwiązać wiążącą go umowę o pracę, bądź umowę o świadczenie usług, aby doszło do wypłaty renty strukturalnej.

Małżonek zmarłego beneficjenta programu rent strukturalnych ma prawo do korzystania z odpowiednich świadczeń z ubezpieczenia społecznego, m.in. w postaci renty rodzinnej zgodnie z art. 67 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Jednakże nabycie prawa do renty rodzinnej powoduje, że osoba taka nie może po ukończeniu 55 lat wystąpić o wypłatę renty strukturalnej po zmarłym małżonku beneficjencie rent strukturalnych, gdyż zgodnie z art. 6 ust. 10b ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników, w rozumieniu przepisów ustawy przez pojęcie emerytura lub renta z ubezpieczenia rozumie się emeryturę lub rentą rolniczą z ubezpieczenia, rentę rolniczą szkoleniową i rentę rodzinną. W związku z powyższym ustalone prawo do renty rodzinnej, wyklucza możliwość ubiegania się o przejęcie renty strukturalnej po zmarłym małżonku, który był uprawniony do tego świadczenia.

Możliwe byłoby wprowadzenie zmian w tym zakresie do powyższego rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich, polegających na wykorzystaniu przepisu art. 103 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który zgodnie z art. 52 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 1998 r., nr 7, poz. 25, z późn. zm.) ma zastosowanie także do świadczeń emerytalno-rentowych rolniczych. Ww. art. 103 ust. 3 stanowi, że prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy lub renty rodzinnej, do której uprawniona jest jedna osoba, może ulec zawieszeniu na wniosek emeryta lub rencisty.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż próba wprowadzenia zmian do powyższego rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich, wymagać będzie uprzedniej notyfikacji zmian w Planie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004-2006 przez odpowiednie służby Komisji Europejskiej, a następnie zmiany tego rozporządzenia, dzięki czemu osoby mające ustalone prawo do renty rodzinnej nie byłyby wykluczone z możliwości ubiegania się o rentę strukturalną.

Ze względu na to, że proces notyfikacji zmian w PROW jest długotrwały, a biorąc pod uwagę czas jaki pozostał do zakończenia obecnego okresu programowania (koniec 2006 r.), wydaje się, że podejmowanie tego typu działania jest w obecnym czasie nieuzasadnione.

Zostanie jednak rozważona możliwość takich zmian podczas tworzenia nowych uwarunkowań prawnych dotyczących rent strukturalnych w przyszłym okresie programowania, który rozpocznie się z początkiem 2007 r.

Jednocześnie nadmieniam, że powyższą propozycję zmiany rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich, popiera również resort pracy i polityki społecznej, argumentując, że zasady przyznawania pomocy finansowej ze środków UE w postaci rent strukturalnych nie powinny powodować zmian w regulacjach prawnych dotyczących świadczeń emerytalno-rentowych finansowanych z funduszy ubezpieczeń społecznych. Przy planowaniu zmian regulacji prawnych w zakresie rent strukturalnych należy opierać się na obowiązujących przepisach ustawowych w zakresie przyznawania rent rodzinnych.

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Warszawa, dnia 30.05.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W związku z przekazanym przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia 10 maja br. tekstem oświadczenia senatora Antoniego Motyczki złożonego podczas 10. posiedzenia Senatu RP w sprawie zmiany w nowelizacji ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o emeryturach i renach z FUS oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - pozwolę sobie przedstawić, co następuje:

W dniu 12 maja br. Sejm jednogłośnie uchwalił ustawą zmieniającą ustawę z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 169, poz. 1412). Na skutek powyższej decyzji Sejmu nastąpi przesunięcie na dzień 1 stycznia 2007 r. wejścia w życie przepisów - nakładających na osoby mające ustalone prawo do renty prowadzące pozarolniczą działalność, obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne.

Senat na posiedzeniu plenarnym w dniu 24 maja br. poparł w głosowaniu ustawę uchwaloną przez Sejm w dniu 12 maja br. Ostatnim etapem prac legislacyjnych będzie podpisanie ustawy przez Prezydenta.

Zgodnie z art. 2 uchwalonej ustawy wejdzie ona w życie z dniem 31 maja 2006 r. W praktyce będzie to oznaczało, że renciści do końca 2006 roku nadal będą podlegali tylko obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu natomiast do ubezpieczeń społecznych będą mogli przystąpić dobrowolnie.

Niezależnie od powyższego Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej do września br. opracuje propozycje nowych rozwiązań zmierzające prawdopodobnie w kierunku refundacji (np. ze środków PFRON) części bądź całości składek na ubezpieczenia społeczne opłacanych przez osoby niepełnosprawne prowadzące działalność gospodarczą.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

z up. PODSEKRETARZ STANU

Kazimierz Kuberski

Warszawa, dn. 31.05.2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia 25 kwietnia 2006 r., nr BPS/OSK-043-286/06 dotyczące oświadczenia Pana Senatora Pawła Michalaka, złożonego podczas 9 posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 roku w kwestii zasądzania nawiązek przez sądy na rzecz hospicjów, a nadto w sprawie ponownej analizy wniosku Hospicjum im. św. Maksymiliana Kolbego w Koszalinie o wpis tego podmiotu do wykazu podmiotów wykazu podmiotów uprawnionych do uzyskiwania środków w drodze zasądzanych na jego rzecz nawiązek, prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości uprzejmie przedstawiam, co następuje:

Przepis art. 49 a ustawy Kodeks karny jednoznacznie stanowi, że organizacje społeczne, fundacje i stowarzyszenia, o których mowa w art. 47 i art. 49 kk, a więc te których podstawowym zadaniem lub celem statutowym jest spełnianie świadczeń na:

- cele bezpośrednio związane z ochroną zdrowia,

- cele bezpośrednio związane z ochroną środowiska,

- cele bezpośrednio związane z udzielaniem pomocy osobom poszkodowanym w wypadkach komunikacyjnych,

- inny, określony cel społeczny, bezpośrednio związany z ochroną dobra naruszonego lub zagrożonego przestępstwem

- mogą skutecznie ubiegać się o wpis do wykazu prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości w oparciu o przepis art. 49 a § 2 Kodeksu karnego tylko wówczas, gdy swoją działalnością obejmują terytorium całego kraju.

Wpisu do wykazu dokonuje się wyłącznie na wniosek zainteresowanego podmiotu.

W dniu 27 grudnia 2005 ubiegłego roku Hospicjum im. św. Maksymiliana Kolbego w Koszalinie złożyło stosowny wniosek o wpis do przedmiotowego wykazu, przesyłając w załączeniu wymagane dokumenty, w tym odpis z Krajowego Rejestru Sądowego oraz urzędowo poświadczony odpis aktualnego statutu.

Wobec zapisu zawartego w § 2 statutu, zgodnie z którym terenem działania wnioskodawcy jest Koszalin, zaś oddziały i koła terenowe Hospicjum mogą być powoływane na terenie Województwa Zachodniopomorskiego, decyzją z dna 10.02.2006 roku Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 104 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 49 a § 2 Kodeksu karnego, odmówił Hospicjum im. św. Maksymiliana Kolbego w Koszalinie wpisu do wykazu, uznając że podmiot ubiegający się o wpis nie spełnia wszystkich ustawowych wymagań.

Decyzję z dnia 10.02.2006 roku doręczono wnioskodawcy w dniu 23.02.2006 roku.

Z dniem 07.03.2006 roku wnioskodawca, działając na podstawie art. 127 § 3 kpa i art. 129 § 1 kpa, wystąpił do Ministra Sprawiedliwości z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, że poprzez powołanie Hospicyjnego Zakładu Opieki Zdrowotnej, stowarzyszenie ubiegające się o wpis w istocie sprawuje wieloletnią opiekę nad pacjentem i jego rodziną w szerokim zakresie terytorialnym.

Mając powyższe na uwadze organ prowadzący postępowanie administracyjne w trybie art. 136 kpa zwrócił się do wnioskodawcy o wskazanie, czy świadczoną pomocą Hospicjum może objąć osoby z terenu całego kraju, w przypadku zgłoszenia się takiej osoby z prośbą o opiekę oraz o podanie konkretnej liczby osób spoza województwa, jakim udzielono opieki w okresie od 2005 roku do chwili obecnej.

W odpowiedzi w dniu 04.04.2006 roku Hospicjum im. św. Maksymiliana Kolbego w Koszalinie wykazało, że w istocie oferuje opiekę medyczną osobom zwracającym się o pomoc niezależnie od ich miejsca zamieszkania, a także osobom bezdomnym.

Z tych względów w dniu 17 maja 2006 roku Minister Sprawiedliwości na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 49 a § 2 kk uchylił zaskarżoną decyzję z dnia 10.02.2006 r. w przedmiocie odmowy wpisu do wykazu i jednocześnie wpisał Hospicjum im. Maksymiliana Kolbego w Koszalinie do wykazu instytucji, organizacji społecznych, fundacji i stowarzyszeń, o których mowa w art. 47 i art. 49 Kodeksu karnego.

Decyzja z dnia 17.05.2006 r. jest ostateczna, co oznacza że od daty jej wydania, wskazany w decyzji podmiot uprawniony jest do uzyskiwania środków w drodze zasądzanych przez sądy na jego rzecz nawiązek.

Z uszanowaniem

PODSEKRETARZ STANU

w Ministerstwie Sprawiedliwości

Andrzej Kryże

Warszawa, 2006-05-31

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na pismo Marszałka Senatu z dnia 10 maja 2006 r., przy którym przesłano tekst oświadczenia złożonego przez Panią Senator Janinę Fetlińską podczas 10 posiedzenia Senatu RP w dniu 26 kwietnia 2006 roku, w sprawie stawki podatku VAT na pieluszki jednorazowe dla dzieci, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Zgodnie z informacjami przedstawionymi przez Ministerstwo Finansów działania Unii Europejskiej, o których mowa w oświadczeniu Pani Senator mają na razie charakter tzw. procedur nieformalnych i w omawianym zakresie nie zostało wszczęte postępowanie na podstawie art. 226 TWE. Obowiązujące obecnie krajowe regulacje prawne, które umożliwiają stosowanie obniżonej stawki podatku od towarów i usług na pieluszki jednorazowe dla dzieci, uważa się za zgodne z szóstą Dyrektywą Rady Unii Europejskiej z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.). Jednocześnie za powyższą oceną przemawia jednoznacznie sanitarny charakter przeznaczenia tych wyrobów, co pozwala na zaklasyfikowanie ich do grupy wyrobów objętych załącznikiem H ww. Dyrektywy, a także sposób sklasyfikowania jednorazowych pieluszek w stosowanej w Unii Europejskiej klasyfikacji (tzw. Nomenklaturze scalonej). Podobne regulacje prawne w zakresie opodatkowania pieluszek podatkiem od towarów i usług są stosowane przez niektóre inne kraje członkowskie Unii Europejskiej, np. Portugalię i Czechy.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 2006-05.31

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Senatora Stanisława Karczewskiego, złożone podczas 10. posiedzenia Senatu RP w dniu 26 kwietnia 2006 r., przekazane przy piśmie z dnia 10 maja 2006 r., w sprawie przekazania do województw limitów środków z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej na budowę obiektów sportowych, uprzejmie informuję, co następuje.

Pismami z dnia 28 kwietnia 2006 r. skierowanymi do urzędów marszałkowskich zostały podane limity środków przeznaczonych w 2006 r. na dofinansowanie modernizacji, remontów i inwestycji obiektów sportowych. Jednocześnie na dzień 31 maja br. został ustalony termin przesłania do Ministerstwa Sportu uchwalonych Wojewódzkich Programów Rozwoju Bazy Sportowej.

Z poważaniem

Tomasz Lipiec

Warszawa, dnia 31.05.2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na interpelację senatorską BDG-I-0702-55-EN/06 Pani senator Janiny Fetlińskiej dziękujemy za list i zawarte w nim cenne uwagi. Jednocześnie chcemy oświadczyć, że podzielamy niepokój Pani senator jak i Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych związany z próbami wpłynięcia na Rząd RP w kwestii podniesienia stawki VAT na pieluszki jednorazowe dla dzieci.

Obecnie trwają prace nad wypracowaniem jednoznacznego stanowiska Rządu w tej sprawie. Jednakże mając na uwadze zarówno potrzebę i chęć wspierania rodzin, z których wiele jest w trudnej sytuacji finansowej, jak i fakt, iż w wielu krajach nie ma zgody na podniesienie stawki VAT na dziecięce pieluszki do 22% wydaje się, iż Polska powinna i będzie walczyć o możliwość zachowania obniżonej, 7% stawki na te artykuły. Konflikt w dużej mierze wynika z odmiennych tłumaczeń zawartego w dyrektywie o VAT zapisu, jednocześnie warto zaznaczyć, iż państwa stosujące niższe stawki posługiwały się zapisami oryginalnymi w języku angielskim. Można stwierdzić, że postulowane ujednolicenie VAT na artykuły higieniczne dla dzieci, a pozostawienie niższego podatku dla kobiet i osób starszych może stanowić element dyskryminacji ze względu na wiek. Ponadto w świetle ogromnych problemów demograficznych Unia Europejska powinna być zainteresowana w popieraniu wszelkich regulacji, które stanowić mogą zachętę, a przynajmniej nie zniechęcać do posiadania dzieci z powodów ekonomicznych.

Rząd RP, tworząc plan działań dotyczący wspierania rodziny na najbliższe lata, pragnie uwzględnić w nim także instrumenty finansowe mogące polepszyć jej sytuację. Można więc oczekiwać obrony dotychczasowego stanowiska w wyżej opisanej sprawie, jako iż podwyższenie stawki VAT na pieluszki dziecięce mogłoby istotnie wpłynąć na pogorszenie się sytuacji materialnej wielu ubogich rodzin albo też obniżenie się standardów higieny w tym zakresie. O jednolitym stanowisku wypracowanym w tej sprawie zostanie Pani Senator poinformowana odrębnym pismem.

Łączę wyrazy szacunku

z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Joanna Kluzik-Rostkowska

Warszawa, 2006-06-01

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Marka Rockiego podczas 9 posiedzenia Senatu w dniu 20 kwietnia 2006 r., dotyczącego działalności Dyrektora Samodzielnego Zespołu Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych w Warszawie, uprzejmie proszę o przyjęcie poniżej przedstawionych wyjaśnień.

Na wstępie podkreślić należy, zgodnie z przepisami ustawy z 30 sierpnia 1991 r. ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 91, poz. 408 z późn. zm.) przekształcenia zakładu opieki zdrowotnej wymagają zgody podmiotu, który utworzył zakład opieki zdrowotnej. W tym względzie nie jest wystarczającą decyzja dyrektora placówki.

W celu wyjaśnienia przedstawionych w oświadczeniu Pana Senatora kwestii Ministerstwo Zdrowia zwróciło się do podmiotu tworzącego ten Zakład - Urzędu Marszałkowskiego Województwa Mazowieckiego.

Z przesłanych informacji wynika, że w Samodzielnym Zespole Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych w Warszawie w dniach 20.04 br. - 27.04 br. przeprowadzono kontrolę w zakresie prawidłowości prowadzenia gospodarki materiałowo-finansowej oraz zarządzania podległym personelem.

Odnosząc się do kwestii likwidacji medycznego laboratorium diagnostycznego w wyjaśnieniach wskazano, że w dniu 4 maja 2004 r. została zawarta z podmiotami zewnętrznymi umowa na wykonywanie badań analitycznych dla ww. Zespołu. Podkreślenia wymaga, że pobieranie materiału badawczego odbywa się w jednostkach organizacyjnych Zespołu, tj. w Przychodni Rejonowej przy ul. Waryńskiego 10a oraz z Przychodni i Oddziale Szpitalnym przy ul. Mochnackiego 10. Jak wynika z ustaleń kontrolującego, powyższe działania spowodowały podwyższenie poziomu udzielanych świadczeń medycznych. Badania odbywają się w zasadzie w jednym miejscu i prowadzone są na sprzęcie wysokiej klasy.

W kwestii zarzutu, iż w ostatnich latach dokonano zakupu aparatury diagnostycznej do zlikwidowanego laboratorium analitycznego, która po jego likwidacji nie została przekazana do innej przychodni wyjaśniono, że w ostatnim czasie do laboratorium nie kupowano sprzętu medycznego. Analizator biochemiczny (rok produkcji 1992), który w roku 2000 Zespół otrzymał nieodpłatnie - po likwidacji laboratorium został poddany kasacji. Natomiast został zakupiony sprzęt rehabilitacyjny, który znajduje się w pracowni fizjoterapii i służy pacjentom tejże placówki.

Co do wynajęcia pomieszczeń w budynku przy ul. Waryńskiego 10a dla potrzeb prywatnej apteki, wskazać należy, iż decyzję w tej sprawie podjął właściciel tej nieruchomości, tj. Politechnika Warszawska. Apteka jest ogólnodostępna i nie ma żadnego związku z prowadzoną przez Zespół działalnością statutową.

Likwidacja dwustanowiskowego punktu pobrań dla diabetyków oraz poczekalni dla tych pacjentów w istocie sprowadza się do likwidacji fotela i stolika do pobrań krwi. W sensie obsługi pacjentów diabetologicznych nie nastąpiły żadne zmiany - materiał do badań, podobnie jak poprzednio, pobierany jest w tym samym miejscu. Natomiast nigdy w przychodni nie było wydzielonej poczekalni, która byłaby przeznaczona wyłącznie dla punktu pobrań.

Kwestia podnajęcia w lutym 2006 r. dwóch pomieszczeń przychodni dla potrzeb fundacji gastroenterologicznej i likwidacji gabinetu zabiegowego i EKG - nie znajduje potwierdzenia, albowiem gabinety te nadal funkcjonują, a Zespół nigdy nie podnajmował fundacji żadnych pomieszczeń.

W kwestii wymiany aparatów rentgenowskich Zespół wystąpił do organu założycielskiego z wnioskiem o zakup tego aparatu. Wniosek Zakładu został włączony do planu potrzeb na rok 2006 i zostanie rozpatrzony z chwilą pojawienia się w budżecie Województwa Mazowieckiego dodatkowych środków finansowych przeznaczonych na wsparcie finansowe samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej.

Odnosząc się do poruszonej kwestii zwiększenia liczby pracowników administracji, z uzyskanych ustaleń wynika, że na dzień 20 kwietnia br. stan zatrudniania ogółem w Zespole wynosił 186 osób i w porównaniu do stanu na dzień 31 grudnia 2005 r. zmniejszył się o 5 osób. W analogicznym okresie stan zatrudnienia w administracji nie uległ zmianie. Na dzień 20 kwietnia br. w Przychodni przy ul. Waryńskiego 10a stan zatrudnienia lekarzy wynosił ogółem 4,5 etatu przeliczeniowego. Powodem zmniejszenia zatrudnienia w tej grupie zawodowej była konieczność dostosowania zatrudnienia do ilości zadeklarowanych osób do podstawowej opieki zdrowotnej. Norma ustalona przez Narodowy Fundusz Zdrowia na 1 lekarza podstawowej opieki zdrowotnej wynosi 2 750 osób. W przychodni na 1 lekarza przypada około 2 620 osób. Wynika więc, że obsada lekarska jest wystarczająca.

Jedną z poruszonych kwestii było uczestnictwo Zespołu w procesie restrukturyzacji finansowej prowadzonej na podstawie ustawy z 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz.U. Nr 78, poz. 684). Samodzielny Zespół Publicznych Zakładów Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych w Warszawie w opracowanym projekcie programu restrukturyzacji, jako podlegające restrukturyzacji wskazał jedynie zobowiązania z tytułu wypłaty należności pracowniczych wynikających z tzw. ustawy 203". Zespół wystąpił o środki z pożyczki z budżetu państwa i otrzymał pierwszą ratę pożyczki w wysokości 659 500,00 zł. Jednocześnie przedstawiono Bankowi Gospodarstwa Krajowego dokumenty potwierdzające wcześniejszą wypłatę z własnych środków tychże należności pracowniczych. Zaznaczyć należy, iż ustawa nie dopuszcza refundacji wcześniej poniesionych wydatków. W związku z tym, że Zakład nie posiadał żadnych innych zobowiązań, nie mógł wykorzystać środków z pożyczki.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas

Warszawa, 2006-06-05

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Senatora Jarosława Laseckiego, złożone podczas 10. posiedzenia Senatu RP w dniu 26 kwietnia 2006 r., przekazane przy piśmie z dnia 10 maja 2006 r., w sprawie braku wydania rozporządzenia w sprawie uprawiania żeglarstwa, uprzejmie informuję, co następuje.

Dotychczasowe regulacje i nowe projekty aktów normatywnych dotyczące uprawiania żeglarstwa wzbudzały zawsze bardzo duże zainteresowanie środowiska sportowego, w tym szeregu podmiotów i osób na co dzień zajmujących się żeglarstwem.

Z uwagi na zakres projektowanej regulacji, który jest zdeterminowany delegacją zawartą w art. 53 a ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889, z późn. zm.), istnieją zasadnicze rozbieżności, z jednej strony pomiędzy Polskim Związkiem Żeglarskim, a z drugiej wieloma tysiącami żeglarzy odnośnie kształtu rozporządzenia oraz poszczególnych zapisów.

W tym kontekście należy także zwrócić szczególną uwagę na pozycję Polskiego Związku Żeglarskiego, który zgodnie z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.) ma wyłączne prawo do podejmowania decyzji we wszelkich sprawach dotyczących danej dyscypliny sportu, niezastrzeżonych w ustawie dla organów administracji rządowej lub innych podmiotów.

Z jednej strony więc występuje podmiot mający de facto i de iure pozycję monopolistyczną w spawach związanych z uprawianiem żeglarstwa, a z drugiej szereg podmiotów niezrzeszonych w polskim związku sportowym, które muszą poddać się określonym regulacjom.

Taka sytuacja powodowała, że wszelkie prowadzone do tej pory konsultacje społeczne wskazywały na nie dające się usunąć rozbieżności stanowisk, co miało negatywny wpływ na cały proces związany z wydaniem stosownego rozporządzenia - w tym przypadku rozporządzenia w sprawie uprawiania żeglarstwa. Niezależnie od tego podejmowane są działania szeregu podmiotów w oparciu o ustawę z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa, co dodatkowo wydłuża całą procedurę.

Z uwagi na wskazane wyżej rozbieżności i problemy w dotychczasowych pracach legislacyjnych przygotowany został więc nowy projekt rozporządzenia Ministra Sportu w spawie uprawiania żeglarstwa, który został już uzgodniony z partnerami społecznymi oraz poszczególnymi resortami.

Niezależnie od powyższego należy podnieść, że przyjęte przez Sejm poprzedniej kadencji przepisy regulujące delegację ustawową do wydania aktu wykonawczego - tj. art. 53 a ustawy o kulturze fizycznej, zostały wadliwie zredagowane. Powoduje to znaczne trudności w wydaniu rozporządzenia i opóźnienia, za które Minister Sportu nie może ponosić wyłącznej odpowiedzialności.

Niemniej jednak należy oczekiwać, że przedmiotowe rozporządzenie wejdzie w życie jeszcze w czerwcu br.

Odnośnie natomiast wspomnianej w interpelacji Rezolucji Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ należy stwierdzić, że na dzień dzisiejszy nie ma ona mocy wiążącej, tak więc trudno o jej stosowanie na gruncie prawa polskiego. W tym zakresie stosowne działania leżą po stronie Ministra Transportu, gdyż przedmiotowa Rezolucja była przedmiotem prac w ramach zagadnień związanych z transportem śródlądowym.

Niemniej jednak w celu wyjaśnienia tego zagadnienia została wystosowana prośba do Ministerstwa Spraw Zagranicznych o wyjaśnienie charakteru prawnego wspomnianej Rezolucji i skutków jej obowiązywania.

Z poważaniem

Tomasz Lipiec

Warszawa, dnia 6.06.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do złożonego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 r. oświadczenia senatora Andrzeja Mazurkiewicza, dotyczącego propozycji zmian prawa w zakresie gospodarowania olejami odpadowymi przedstawiam poniżej swoje stanowisko.

Ad. 1 Proces regeneracji olejów odpadowych powinien być prowadzony w instalacjach spełniających zasadę BAT.

Proponowane brzmienie art. 39 ust. 1 ustawy o odpadach:

Zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego zagadnienie najlepszej dostępnej techniki (BAT) zostało uregulowane ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.). Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 26 lipca 2002 r. w sprawie rodzajów instalacji mogących powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych jako całości (Dz.U. Nr 122, poz. 1055) wskazuje, że działalność polegająca na odzysku olejów odpadowych w procesie ich regeneracji podlega obowiązkowi uzyskania pozwolenia zintegrowanego (warunek: zdolność przerobowa instalacji wynosi powyżej 10 t/dobę). Konsekwencją takiej kwalifikacji jest, zgodnie z art. 204 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska, m.in. konieczność spełnienia przez instalację wymagań ochrony środowiska wynikających z najlepszych dostępnych technik.

W związku z powyższym, proponowany przepis byłby powieleniem istniejących już regulacji prawnych.

Ad 2 Zagospodarowanie olejów odpadowych przez posiadaczy oraz wytwórców, niezgodnie z warunkami określonymi w zezwoleniach, powinno podlegać karze aresztu albo grzywny.

Proponowane brzmienie art. 73 ustawy o odpadach:

Zaproponowane powyżej brzmienie art. 73 ustawy o odpadach, wyszczególniające również tych posiadaczy, którzy wykorzystują oleje odpadowe niezgodnie z warunkami określonymi w wydanych zezwoleniach, należy uznać za nieuzasadnione.

Istnieją już określone przepisami procedury regulujące poruszaną w tym miejscu kwestię.

W sytuacji, gdy przedsiębiorca działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, zgodnie z art. 30 ustawy właściwy organ wzywa go do niezwłocznego zaniechania naruszeń. Jeśli mimo wspomnianego wezwania posiadacz odpadów nadal działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem, właściwy organ cofa to zezwolenie bez odszkodowania.

Natomiast przepisy karne stosuje się dopiero w przypadku, gdy posiadacz odpadów prowadzi odzysk odpadów bez wymaganej decyzji (art. 70 ustawy o odpadach).

Ad 3 Zdecydowane działania ukierunkowane na pozyskiwanie olejów odpadowych od wytwórców bez wynagrodzenia.

Proponowane brzmienie art. 39 ust. 4 ustawy o odpadach:

Generalnie w przypadku olejów przyjęto w Polsce zasadę rozszerzonej odpowiedzialności producenta.

W związku z powyższym zgodnie z ustawą z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej (Dz.U. Nr 62, poz. 639 z późn. zm.) istnieje dla wprowadzających produkty określone w ustawie obowiązek zapewnienia odpowiednich poziomów odzysku i recyklingu. Z tego tytułu, również oni ponoszą koszty zagospodarowania olejów odpadowych, tak jak w przypadku innych odpadów. W odniesieniu do olejów odpadowych jedyną dopuszczoną przepisami ustawy formą recyklingu jest ich regeneracja.

Zgodnie z tendencjami w prawodawstwie unijnym, przepisy dotyczące prawa do bezpłatnego oddawania odpadów (w tym znaczeniu, że odbierający nie może pobierać zapłaty) odnosi się wyłącznie do gospodarstw domowych. W innych przypadkach kwestia ta jest zawarta w umowie między stronami.

Wobec powyższego nie wydaje się właściwym, wprowadzenie proponowanego zapisu. Należy podkreślić, że w warunkach polskich, możliwość otrzymania zapłaty za zebrane odpady jest skuteczną motywacją do ich zbierania.

Ad 4 Wspieranie organizowania w gminach tzw. Gminnych Punktów Zlewu, w celu pozyskiwania olejów odpadowych z tzw. źródeł rozproszonych.

Proponowane brzmienie art. 5 ust. 2 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej:

Uwzględnienie zgłoszonej propozycji zmian w art. 5 ust. 2 ustawy, uzupełniające zakres działania organizacji odzysku o działalność wspomagającą administrację samorządową w budowie systemów zbierania odpadów opakowaniowych i poużytkowych, byłoby powieleniem istniejących już regulacji prawnych. Dotychczasowe brzmienie omawianego przepisu zezwala bowiem organizacji odzysku na działalność wspomagającą administrację samorządową w budowie systemów zbierania odpadów opakowaniowych i poużytkowych, która faktycznie stanowi przedsięwzięcie związane z odzyskiem i recyklingiem odpadów.

Ponadto, na organizacje odzysku nałożono obowiązek prowadzenia edukacji ekologicznej.

Ad 5 Wpisanie do Krajowego Planu Gospodarki Odpadami proponowanego przez Spółkę (Konsorcjum Olejów Przepracowanych - Organizacja Odzysku) zintegrowanego Ogólnokrajowego Systemu Zbiórki i Zagospodarowania Olejów Odpadowych.

Propozycja Konsorcjum Olejów Przepracowanych dotycząca zintegrowanego Systemu Zbiórki i Zagospodarowania Olejów Odpadowych zostanie przeanalizowana w ramach prac nad aktualizacją krajowego planu gospodarki odpadami.

Ad 6 Obowiązująca ulga w podatku akcyzowym na oleje smarowe z tytułu zastosowania baz pochodzących z regeneracji olejów odpadowych winna przysługiwać tylko producentowi, który zastosował krajowe zregenerowane oleje bazowe.

Proponowane brzmienie § 13 ust. 1 pkt 7a, b rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. Nr 97, poz, 966, z późn. zm.):

Należy zaznaczyć, że zmiana powyższego przepisu leży w kompetencjach Ministra Finansów. Z punktu widzenia ochrony środowiska i systemu gospodarowania olejami odpadowymi w Polsce, propozycja wydaje się być uzasadniona.

Ad 7 Zezwolenie na wywóz olejów odpadowych może być udzielone przez Głównego Inspektora Ochrony Środowiska tylko w przypadku potwierdzenia, że nie ma możliwości przeprowadzenia regeneracji tych olejów w kraju.

Propozycja dodania ust. 8b do art. 11 ustawy z dnia 30 lipca 2004 r. o międzynarodowym obrocie odpadami (Dz.U. Nr 191, poz. 1956, z późn. zm.) o brzmieniu:

oraz propozycja dodania ust. 1a do art. 11 ustawy z dnia 30 lipca 2004 r. o międzynarodowym obrocie odpadami:

Odnosząc się do wprowadzenia proponowanych wyżej zmian należy stwierdzić, że istnieją wątpliwości dotyczące nierównego traktowania podmiotów; Polska sprowadza oleje odpadowe, proponując jednocześnie zakaz ich wywozu do przerobu w instalacjach zagranicznych. Istnieje obawa, że spowodowałoby to zgłoszenie protestu ze strony Komisji Europejskiej.

W związku z powyższym propozycja dokonania ww. zmian wydaje się być nieuzasadniona.

Ad 8 Przedsiębiorca produkujący w kraju oleje smarowe z udziałem wytworzonych w kraju olejów bazowych pochodzących z regeneracji może je włączyć do rzeczywiście uzyskanego poziomu recyklingu, jeżeli prowadzi w specjalistycznej instalacji proces regeneracji w rozumieniu ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. Nr 62, poz. 628, z późn. zm.).

Proponowane brzmienie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie szczegółowych warunków, jakie powinien spełnić przedsiębiorca produkujący w kraju oleje smarowe z udziałem wytworzonych w kraju olejów bazowych pochodzących z regeneracji, w celu włączenia ich do rzeczywiście uzyskanego poziomu recyklingu (Dz.U. Nr 131, poz. 1475):

Proponowany przepis byłby powieleniem przepisów już obowiązujących.

Zgodnie z art. 143 ustawy - Prawo ochrony środowiska, każda technologia stosowana w nowo uruchamianych lub zmienianych w istotny sposób instalacjach i urządzeniach powinna spełniać wymagania, przy których określaniu uwzględnia się kryteria właściwe dla najlepszej dostępnej techniki.

Ad 9 Pomimo dokonania w dniu 29 lipca 2005 r. nowelizacji ustawy o obowiązkach przedsiębiorców (Dz. U. Nr 175, poz. 1458), nadal nie ma możliwości uzyskania - ze środków z opłaty produktowej, gromadzonych na odrębnych rachunkach NFOŚiGW - dotacji na wskazane w ww. ustawie działania.

Proponowane brzmienie § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 8 lipca 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad i kryteriów gospodarowania środkami z opłat produktowych (Dz. U. Nr 122, poz. 1052):

Propozycja rozszerzenia celów, na które mogą być udzielane dotacje jest uzasadniona, jednak tylko w odniesieniu do przepisów dotyczących działań wykonywanych przez gminy (związki gmin).

Pozostałe cele ze względu na to, że dotyczą one dofinansowania działalności przedsiębiorców, stanowiłyby pomoc publiczną, która zgodnie z prawem Unii Europejskiej jest obostrzona dodatkowymi, szczegółowymi procedurami.

Ponadto wątpliwości budzi pkt 7, który ogranicza możliwość udzielenia dotacji na zbieranie i regenerację odpadów powstałych wyłącznie z olejów smarowych.

Warto nadmienić, że na określone w propozycji zmian przepisów cele możliwe jest uzyskanie pożyczki (§ 6 - 8 ww. rozporządzenia), która może być częściowo umorzona na wniosek pożyczkobiorcy, po spełnieniu warunków określonych przepisami.

Ad 10 Objęcie obowiązkiem odzysku i recyklingu wszystkich olejów smarowych bez wzglądu na PKWiU.

Propozycja zmian dotyczy załącznika nr 3 poz. 1 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej.

Zgodnie z dotychczasowym brzmieniem, obowiązek odzysku i recyklingu dotyczy grupy olejów smarowych - symbol PKWiU 23.20.18-50, z wyłączeniem:

- olejów smarowych do prowadzenia przemian chemicznych innych niż proces specyficzny (23.20.18-50.10)

- olejów białych i parafiny ciekłej (23.20.18-50.40)

- mieszanki olejów do obróbki metali, olejów zapobiegających przyleganiu do form, olejów antykorozyjnych (23.20.18-50.60)

- olejów smarowych pozostałych oraz pozostałych olejów (23.20.18-50.80)

- olejów odpadowych(23.20.40)

Natomiast zgodnie z propozycją do załącznika nr 3 do ww. ustawy obowiązek ten obejmowałby oleje smarowe bez względu na PKWiU.

Trzeba wyjaśnić, że z wyjątkiem rodzaju: oleje smarowe pozostałe oraz pozostałe oleje (23.20.18-50.80) i rodzaju: oleje opadowe (23.20.40), wyłączeniu podlegają te odpady, które stanowią składnik surowcowy w procesach technologicznych lub są użytkowane w sposób, który uniemożliwia ich zbieranie po okresie eksploatacji. Słusznie, więc tych rodzajów olejów smarowych nie można zaliczyć do podlegających odzyskowi i recyklingowi.

Natomiast rodzaj: oleje smarowe pozostałe oraz pozostałe oleje (23.20.18-50.80) będzie można objąć obowiązkiem odzysku i recyklingu dopiero wówczas, gdy zostanie zorganizowany zgodnie z zasadami ochrony środowiska system selektywnego zbierania olejów odpadowych, a proponowany rodzaj olejów będzie stanowił odrębną grupę zbieranych selektywnie odpadów.

W obecnej chwili proponowane zmiany związane z załącznikiem 3 ww. ustawy należy uznać za nieuzasadnione.

Ad 11 Zmiana zawartości chloru w olejach odpadowych przeznaczonych do innych metod odzysku niż regeneracja.

Ewentualne uwzględnienie propozycji dotyczących rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 4 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu postępowania z olejami odpadowymi (Dz.U. Nr 192, poz. 1968), tj. schematu postępowania z olejami odpadowymi w celu ich zakwalifikowania do właściwego procesu odzysku albo unieszkodliwiania leży w kompetencjach Ministra Gospodarki.

Przyjęte rozwiązanie w ww. rozporządzeniu należy uznać za słuszne, bowiem oleje z ponad 0,2% zawartością chloru powinny być unieszkodliwiane ze względu na możliwość pojawienia się dioksyn przy niedotrzymaniu warunków procesu.

Przekazując powyższe, uprzejmie informuję, że zaproponowane zmiany w obowiązujących przepisach, znajdujące uzasadnienie dla ich wprowadzenia, dla których właściwy jest minister Środowiska zostaną przekazane do Międzyresortowego Zespołu do spraw Przeglądu Prawa w Zakresie Ochrony Środowiska, w innych przypadkach zostaną przekazane właściwym ministrom.

Z poważaniem

Z up. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

Teresa Warchałowska

Warszawa, dnia 2.06.2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Zgodnie z ustawą niniejszą rezerwę rozwiązuje Prezes NFZ po uzyskaniu pozytywnych opinii Ministra Zdrowia i Ministra Finansów. W latach ubiegłych uwalnianie środków finansowych z tego tytułu następowało na przełomie III i IV kwartału.

W planie zapisana jest także rezerwa na sprawy sądowe wynosząca około 100 mln zł. W oparciu o nią Oddziały Wojewódzkie rezerwują środki finansowe na wypadek niekorzystnych dla Funduszu wyroków sądowych w sprawach wnoszonych przez świadczeniodawców. Wobec ostatniego orzeczonego werdyktu dotyczącego ustawy "203", rezerwa ta może okazać się dalece niewystarczająca, bowiem wartość roszczeń świadczeniodawców z tego tytułu przekracza 2,3 mld zł.

W planie Funduszu zarezerwowano także środki w wysokości 820 mln zł na finansowanie świadczeń zdrowotnych realizowanych w ramach Unii Europejskiej. Od czasu wejścia Polski do UE, NFZ obciążany jest kosztami z tego tytułu nierytmicznie i w ograniczonym wymiarze. Wynika to między innymi z kłopotów z systemem informatycznym, jakie posiada nasz największy partner w tym zakresie, którym jest RFN. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt dokonywania wzajemnych rozliczeń pomiędzy instytucjami właściwymi w okresach półrocznych. W związku z faktem, iż dokumenty rozliczeniowe dotyczące świadczeń zdrowotnych udzielonych polskim ubezpieczonym w innych krajach UE w latach 2004 i 2005 przekazane zostały jedynie w części (w roku 2004 na kwotę 6 mln zł, w roku 2005 na kwotę 36 mln zł), NFZ zakładając, że może być tymi kosztami obciążony w roku 2006 przeznaczył na ten cel w planie kosztów tego roku kwotę 820 mln zł.

Za pierwsze cztery miesiące br. łączna wartość faktur przekazanych do Funduszu z innych krajów UE wynosi 91 mln zł. Na podstawie ostatnich analiz przeprowadzonych przez Biuro Współpracy Międzynarodowej w NFZ oraz bezpośrednich kontaktów z innymi instytucjami właściwymi przewiduje się, iż koszty świadczeń zdrowotnych realizowanych w ramach UE, które obciążą NFZ w bieżącym roku mogą wynieść około 210 mln zł. W związku z tym procedowana jest aktualnie zmiana planu finansowego polegająca na przekazaniu do oddziałów wojewódzkich tej kwoty w celu umożliwienia terminowego regulowania zobowiązań i dochowania przez oddziały dyscypliny finansów publicznych. Niniejsza kwota poddana zostanie weryfikacji w II półroczu br. po uzyskaniu informacji od niemieckiej instytucji łącznikowej o wartości spodziewanych obciążeń z tego terenu, o którą wystąpił NFZ w celu oszacowania kosztów 2006 roku.

Zgodnie z bilansem sporządzonym na dzień 31 grudnia 2005 roku, przekazanym do weryfikacji biegłym rewidentom, Fundusz za rok 2005 wykazuje nadwyżkę przychodów nad kosztami w wysokości ok. 724 mln. Zgodnie z zapisami ww. ustawy (art. 125 i 129) niniejsza nadwyżka w części pochodzącej z niewykonania planu kosztów świadczeń zdrowotnych przez Oddziały Wojewódzkie (ok. 148 mln zł) winna powrócić do tych oddziałów, które ją wykazały, z przeznaczeniem na realizację świadczeń zdrowotnych w roku 2006.

Około 408 mln zł, zgodnie z ustawą Fundusz wnioskuje, aby przeznaczyć na spłatę strat z lat ubiegłych. W ten sposób zostanie spłacone w całości zadłużenie odziedziczone przez NFZ z lat poprzednich. Tak więc z wyniku finansowego NFZ w roku 2005 w funduszu zapasowym zostanie co najwyżej 168 mln zł. O przeznaczeniu wyniku finansowego Funduszu zadecyduje Rada Funduszu po uzyskaniu opinii Ministra Finansów. Minister Finansów po zasięgnięciu opinii Ministra Zdrowia i po uzyskaniu opinii Komisji Zdrowia i Komisji Finansów Publicznych Sejmu RP zatwierdza sprawozdanie finansowe Funduszu w terminie do dnia 30 czerwca.

Z poważaniem

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller