Warszawa, 2006-05-22

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z otrzymaniem za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Michała Okłę podczas 8 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r., przekazanego przy piśmie z dnia 19 kwietnia 2006 r. (znak: BPS/DSK-043-227/06), dotyczącego aktualnej sytuacji w ochronie zdrowia, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.

Aktualna sytuacja oraz niepokoje społeczne panujące wśród pracowników ochrony zdrowia powodują trudności w dostępie do świadczeń zdrowotnych, co może przyczynić się do zagrożenia bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli.

Minister Zdrowia biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia pacjentom prawa do ochrony zdrowia, ale również mając na względzie poprawę sytuacji materialnej pracowników, podjął działania, zmierzające do rozwiązania powyższego problemu. W tym celu przygotowano projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Przedmiotowy projekt przewiduje mechanizmy, które umożliwiają przekazanie publicznym zakładom opieki zdrowotnej dodatkowych środków finansowych z przeznaczeniem na podwyższenie o 30% wynagrodzeń, przy jednoczesnym określeniu ustawowych gwarancji, że środki te nie będą przez kierowników zakładów wykorzystane na inne cele.

Rozwiązania przyjęte w powyższym projekcie stanowić będą jedną z możliwości przeciwdziałania rozszerzaniu się zjawiska migracji personelu medycznego.

Analizując proces migracji personelu medycznego należy zwrócić uwagę na jedno z podstawowych praw, jakie gwarantuje ustawodawstwo wspólnotowe, do którego należy zaliczyć swobodę przepływu osób. Obejmuje ona prawo do podejmowania pracy w każdym państwie członkowskim Unii Europejskiej, bez względu na przynależność państwową. Uzupełnieniem tej swobody jest prawo osiedlania się w związku z podjęciem zatrudnienia. Swoboda przepływu pracowników oznacza, że zakazane są wszelkie przejawy dyskryminacji ze wzglądu na narodowość w odniesieniu do zatrudnienia, płac oraz innych warunków pracy. Podobnie ustawodawstwo krajowe gwarantuje każdemu obywatelowi prawo do swobodnego wyboru i wykonywania zawodu oraz swobodnego wyboru miejsca pracy. Podejmowanie jakichkolwiek działań mających na celu uniemożliwienie wyjazdów pracowników ochrony zdrowia do innych krajów UE byłoby sprzeczne zarówno z podstawowymi prawami i wolnościami obywatelskimi jak również regulacjami obowiązującymi w Unii Europejskiej. Zatem decyzja o wyborze kraju, w którym obywatel Rzeczypospolitej Polskiej zamierza wykonywać zawód zależy tylko i wyłącznie od jego woli.

Biorąc pod uwagę obawy związane z odpływem pracowników ochrony zdrowia w celu poszukiwania lepszych warunków pracy poza granicami kraju, rozpoczęto proces monitorowania tego zjawiska. Opracowany został dokument pn. "Informacja na temat migracji personelu medycznego i kierunków działań ograniczających możliwe zagrożenia", w którym dokonano analizy procesu migracji personelu medycznego po roku obecności Polski w Unii Europejskiej. Celem powyższego opracowania było określenie głównych tendencji i kierunków migracji oraz stanu zabezpieczenia kadr medycznych w kraju, a także opracowanie informacji dotyczących potrzeb kształcenia specjalistów ochrony zdrowia.

Z przeprowadzonej analizy wynika, iż najczęstszymi czynnikami warunkującymi podjęcie decyzji o migracji są niskie wynagrodzenie w ochronie zdrowia, trudne warunki pracy oraz ograniczone możliwości rozwoju zawodowego.

Podstawę do oszacowania skali zainteresowania wyjazdem za granicę stanowiła liczba zaświadczeń wydanych w celu uznania kwalifikacji zawodowych w innych państwach członkowskich UE. Należy jednak pamiętać, iż ilość wydanych zaświadczeń świadczy jedynie o zainteresowaniu podjęciem pracy za granicą. Z tego też względu w chwili obecnej nie jest znana liczba osób, które podjęły pracę za granicą po przystąpieniu Polski do UE. Wspomniane dane nie mogą zatem stanowić podstawy do sporządzenia pełnej oceny skali migracji personelu medycznego. Można natomiast wnioskować, iż odpływ specjalistów z Polski nie jest obecnie procesem masowym i nie powinien w najbliższym czasie spowodować zagrożenie dla systemu ochrony zdrowia.

Odnosząc się do kwestii zwiększenia nakładów na system opieki zdrowotnej w Polsce informuję, iż wg szacunków już w roku 2007 do systemu opieki zdrowotnej powinny trafić dodatkowe środki w kwocie około 4 mld zł.

Na powyższą kwotę składają się środki z następujących tytułów:

• finansowania systemu ratownictwa medycznego z budżetu państwa przy jednoczesnym pozostawieniu w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia środków obecnie przeznaczanych na ten cel,

• wzrostu składki ubezpieczenia zdrowotnego o 0,25% do poziomu 9% podstawy wymiaru, określonego w ustawie o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych,

• zmniejszenie dysproporcji wysokości składki opłacanej z budżetu państwa za niektóre grupy ubezpieczonych.

Jednocześnie informuję, iż obecnie trwają prace nad zreformowaniem systemu ochrony zdrowia, zmierzające między innymi do zwiększenia nakładów na ochronę zdrowia (przede wszystkim ze środków publicznych). Jednakże ze względu na szeroki zakres oraz różnorodność zagadnień podlegających regulacji, projekty poszczególnych elementów systemu są na różnych etapach opracowania, a realizacja przedsięwzięć związanych z reformą systemu opieki zdrowotnej przewidziana jest na kilka lat.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARAZ STANU

Anna Gręziak

Warszawa, 2006-05-22

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Uprawnienia do prowadzenia szkoleń posiadają regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa, Wojskowe Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa oraz Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa utworzone przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Jeżeli jednostki te nie posiadają możliwości przeprowadzenia szkolenia praktycznego w pełnym zakresie, ze względu na brak odpowiedniego zaplecza, szkolenie może zostać przeprowadzone w innym zakładzie opieki zdrowotnej, na podstawie zawartego z tym zakładem porozumienia.

Konieczność odbywania szkolenia w zakresie uzupełniającym, co cztery lata, spowodowana jest ogromnym znaczeniem, jakie przypisuje się zagadnieniom z zakresu krwiolecznictwa oraz znacznej skali potencjalnych, bardzo niebezpiecznych powikłań, które mogą być skutkiem podawania krwi i preparatów krwiopochodnych. Intencją ustawodawcy było zapewnienie wykonywania zabiegów związanych z krwiolecznictwem przez personel wyposażony w wiedzę i umiejętności, zapewniające wysoką jakość świadczeń i przede wszystkim, bezpieczeństwo pacjenta.

Zakład opieki zdrowotnej posiadający w swoich strukturach jednostkę organizacyjną publicznej służby krwi wymienioną w art. 4 ust. 3 pkt 2-4 organizuje ww. szkolenia dla pielęgniarek i położnych w oparciu o własne zaplecze. Pozostali świadczeniodawcy powinni zabezpieczyć pielęgniarkom i położnym możliwość korzystania z takiego szkolenia oraz ponieść koszty związane z uczestnictwem w szkoleniu. Realizacja świadczeń medycznych może mieć miejsce jedynie przy udziale personelu, którego kwalifikacje są zgodne z przepisami prawnymi normującymi daną dziedzinę. Zgodnie z powyższym, przetaczania krwi i jej składników mogą dokonywać wyłącznie te pielęgniarki i położne, które odbyły szkolenie zgodne z wymogami wzmiankowanego rozporządzenia. Ponieważ zabezpieczenie odpowiedniej liczby personelu posiadającego uprawnienia do dokonywania przetaczania krwi pozostaje w interesie pracodawcy, płatnikiem szkoleń dla pielęgniarek i położnych w powyższym zakresie powinien być pracodawca.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Gręziak

Warszawa, 23 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 10 maja 2006 r. oświadczeniem złożonym przez panią Senator Janinę Fetlińską w sprawie prowadzonych w Unii Europejskiej działań na rzecz skorygowania stosowanych w naszym kraju stawek podatku od towarów i usług na produkty dziecięce, jakimi są pieluszki jednorazowe, przedstawiam następujące informacje uzupełniające do przedmiotowego oświadczenia.

Działania Unii Europejskiej, o których mowa w oświadczeniu pani Senator mają na razie tzw. charakter procedur nieformalnych i w omawianym zakresie w Unii Europejskiej nie wszczęto postępowania na podstawie art. 226 TWE.

Obowiązujące zatem krajowe regulacje prawne, które umożliwiają stosowanie na jednorazowe pieluszki dla małych dzieci obniżonej stawki podatku od towarów i usług, należy uznać za zgodne z Szóstą Dyrektywą Rady UE z dnia 17 maja 1977 r. w spawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej - ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC z późn. zm.).

Za taką oceną przemawia zarówno jednoznacznie sanitarny charakter tych wyrobów, co pozwala na zaklasyfikowanie ich do grupy wyrobów objętych załącznikiem H do Szóstej Dyrektywy Rady UE z dnia 17 maja 1977 r., a także sposób ich sklasyfikowania w stosowanej w Unii Europejskiej klasyfikacji (tzw. Nomenklaturze scalonej). Ponadto podobne regulacje prawne w zakresie opodatkowania pieluszek są stosowane przez niektóre inne kraje członkowskie Unii Europejskiej, np. Portugalię i Czechy.

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, 23 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Pana Czesława Ryszkę w sprawie odwołania ze stanowiska dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w Katowicach Pana Józefa W. uprzejmie informuję:

Ostatnie lata można, w mojej opinii, jednoznacznie określić jako kryzys kontroli skarbowej. Na gwałtowne pogorszenie się ogólnych wyników działalności służby nakładały się komentowane przez opinię publiczną przykłady wykorzystywania kontroli skarbowej do ataków na przedsiębiorców oraz zatrudnianie w jej szeregach funkcjonariuszy służb specjalnych PRL. Ta sytuacja wymagała podjęcia stanowczych działań naprawczych. Dlatego jako Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, przy akceptacji Kierownictwa Ministerstwa Finansów przeprowadziłem pod koniec ubiegłego roku reorganizację departamentów MF zarządzających kontrolą skarbową, podjąłem działania na rzecz niezbędnej korekty przepisów ustawowych oraz rozpocząłem analizę działalności i zmiany w poszczególnych urzędach kontroli skarbowej.

Zwracano m.in. uwagę na niewłaściwość obecnego rankingowania urzędów kontroli skarbowej, który przyczyniał się do nieprawidłowości i nie dawał prawdziwego obrazu efektów pracy kontroli skarbowej. Należy brać pod uwagę, że wyniki UKS Katowice były oceniane jako dobre właśnie według ww. metodyki. Prace w tej sprawie podjęto - nowy system oceny uks zostanie wprowadzony do końca czerwca br.

Jako niezbędną oceniam zmianę sposobu zarządzania urzędami kontroli skarbowej i zmianę generacyjną, mającą na celu odmłodzenie i unowocześnienie tej niezwykle potrzebnej państwu służby. W rezultacie, w ostatnich miesiącach nastąpiły zmiany na 10 spośród 16 stanowisk dyrektorów uks.

Objęły one również UKS Katowice, przede wszystkim dlatego, że bardzo krytycznie oceniłem politykę kadrową Dyrektora W., ujawnione przez kontrolę resortową jego błędy decyzyjne skutkujące stratami Skarbu państwa, jak również inne dane, istotnie poważające moje zaufanie do niego.

Uzyskane przeze mnie informacje nie potwierdzają niewłaściwego sposobu przeprowadzenia zmian w Urzędzie, jak również tego, by pan Józef W. przebywał na zwolnieniu lekarskim w czasie kiedy informowałem go o odwołaniu. Równocześnie zaproponowałem mu dalszą pracę na stanowisku eksperckim - pozwalającym na wykorzystanie jego wiedzy i doświadczeń.

Jednocześnie pragnę poinformować, że wiedza, którą dysponuję nie potwierdza w żadnym stopniu sugestii o niewłaściwych działaniach Dyrektora Departamentu Administracji Podatkowej Ministerstwa Finansów. Za sprawowanie nadzoru nad jednostkami organizacyjnymi kontroli skarbowej oraz zatrudnionymi w nich pracownikami odpowiedzialny jest Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej.

W moim osobistym odbiorze, uznanie budzi dodatkowe zaangażowanie pana Józefa W. w działalność dydaktyczną i religijną. Konieczne pozostaje jednak zachowanie oceny merytorycznej jako podstawy decyzji kadrowych w służbie.

Z poważaniem

Paweł Banaś

Warszawa, 2006-05-23

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku

Nawiązując do pisma Pana Marszałka z dnia 10 maja br., przy którym zostało przekazane oświadczenie senatora Mirosława Adamczaka, uprzejmie informuję, że projekt rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie sposobu ustalania obszaru, na który wywierają korzystny wpływ urządzenia melioracji wodnych szczegółowych jest w końcowej fazie legislacji. W ostatnich dniach projekt tego rozporządzenia został skierowany do Rządowego Centrum Legislacji z prośbą o zwolnienie z rozpatrywania go przez Komisję Prawniczą.

Jednocześnie wyjaśniam, że sposób ustalania obszaru oddziaływania urządzeń melioracji wodnych szczegółowych reguluje Polska Norma pod nazwą PN-92-B-12041 Melioracje wodne - obszar oddziaływania. Do czasu wejścia w życie ww. rozporządzenia Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zaleca jej stosownie zarówno przy ustalaniu opłaty melioracyjnej jak i przy sporządzaniu ewidencji urządzeń melioracyjnych.

Z poważaniem

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Warszawa, 24 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Mirosława Adamczaka podczas 9. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 r. w sprawie obowiązku rejestracji hodowli zwierząt ozdobnych, w tym ptaków ozdobnych oraz organizowania wystaw ptaków ozdobnych, przesłane przy piśmie znak: BPS/DSK-043-297/06, z dnia 25 kwietnia 2006 r. przedkładam następujące wyjaśnienia.

Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późn. zm.) w art. 64 ust. 1 zobowiązuje posiadaczy oraz prowadzących hodowlę płazów, gadów, ptaków lub ssaków należących do gatunków podlegających ograniczeniom na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej, do pisemnego zgłoszenia powyższego faktu do rejestru prowadzonego przez stronę właściwego ze względu na miejsce przetrzymywania zwierząt lub prowadzenia ich hodowli. Nieujawnienie w ewidencji posiadania takich okazów skutkuje tym, że nie będą one mogły stanowić przedmiotu dalszego legalnego obrotu. Dokonanie wpisu do rejestru następuje na wniosek podmiotu zainteresowanego. W rejestrze zamieszczane są informacje określone w art. 64 ust. 4 ustawy o ochronie przyrody, w tym między innymi:

- imię, nazwisko i adres albo nazwę i siedzibę posiadacza lub prowadzącego hodowlę;

- adres miejsca przetrzymywania zwierząt lub prowadzenia hodowli;

- liczbę zwierząt posiadanych lub hodowanych;

- nazwę gatunku w języku łacińskim i polskim, jeżeli polska nazwa istnieje;

- datę, miejsce urodzenia lub wyklucia zwierzęcia;

- datę wejścia w posiadanie zwierzęcia oraz źródło jego pochodzenia;

- płeć zwierzęcia, jeżeli jest możliwa do ustalenia;

- opis trwałego oznakowania zwierzęcia, jeżeli jest oznakowane;

- cel przetrzymywania lub prowadzenia hodowli zwierzęcia;

- numer i datę wydania:

a) zezwolenia na import zwierzęcia do kraju albo

b) zezwolenia na schwytanie zwierzęcia w środowisku, albo

c) dokumentu wydanego przez powiatowego lekarza weterynarii, potwierdzającego urodzenie zwierzęcia w hodowli, albo

d) innego dokumentu stwierdzającego legalność pochodzenia zwierzęcia.

Powyższe dane wnioskodawca powinien przekazać w pisemnym zgłoszeniu. Zgodnie z art. 64 ust. 4 pkt 11 ustawy o ochronie przyrody dokument powiatowego lekarza weterynarii potwierdzający urodzenie w hodowli zwierzęcia należącego do gatunków podlegających ograniczeniom na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej jest jednym z dokumentów potwierdzających pochodzenie zwierzęcia, ale nie jedynym. Jak wynika z tego przepisu może być to także każdy inny dokument stwierdzający legalność pochodzenia zwierzęcia. Zatem powiatowy lekarz weterynarii może wydać dokument potwierdzający urodzenie zwierzęcia w hodowli tylko w przypadku, gdy posiada wiedzę w tym zakresie. Jednakże przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625 ze zmianami) a także przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o Inspekcji Weterynaryjnej nie określają obowiązku zgłoszenia do powiatowego lekarza weterynarii utrzymywania lub prowadzenia hodowli płazów, gadów, ptaków lub ssaków należących do gatunków podlegających ograniczeniom na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej. Obowiązek zgłoszenia pod nadzór powiatowego lekarza weterynarii odnosi się tylko do utrzymywania lub hodowli zwierząt na potrzeby pokazów zwierząt, edukacji, ochrony i zachowania gatunków zwierząt, prowadzenia podstawowych lub stosowanych badań naukowych lub hodowli zwierząt używanych do prowadzenia takich badań - art. 1 pkt 1 lit l ustawy o ochronie zdrowia zwierząt oraz o zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.

Z up. Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi

SEKRETARZ STANU

Marek Zagórski

Warszawa, dnia 24 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odpowiadając na przekazane przy piśmie z dnia 25 kwietnia 2006 r. nr BPS/DSK-043-287/06 oświadczenie, złożone przez Pana Senatora Piotra Zientarskiego, w sprawie wniesienia kasacji od wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 września 1975 r. o sygn. III KR 65/75, utrzymującego w mocy orzeczenie Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy - Ośrodek Zamiejscowy w Toruniu z dnia 14 grudnia 1974 r. o sygn. V K 27/74, na korzyść Pana Edwina T., skazanego m.in. w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 201 k.k. z 1969 r. - uprzejmie przedstawiam, co następuje:

Akta sygn. V K 27/74 Sądu Wojewódzkiego w Bydgoszczy - Ośrodek Zamiejscowy w Toruniu były już przedmiotem badania w Ministerstwie Sprawiedliwości pod kątem istnienia podstaw z art. 523 § 1 k.p.k. do wniesienia w tej sprawie skargi kasacyjnej na korzyść skazanego Pana Edwina T., w związku z wnioskiem samego zainteresowanego.

W rezultacie ich analizy nie stwierdzono jednak, aby wymienione wyroki sądów I i II instancji wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa, które uzasadniałoby wywiedzenie skargi kasacyjnej.

Należy przy tym podkreślić, że przy badaniu akt uwzględniono w zasadzie wszystkie, ujęte aktualnie w oświadczeniu Pana Senatora Piotra Zientarskiego okoliczności, mające zdaniem skazanego przemawiać za koniecznością wniesienia w niniejszej sprawie nadzwyczajnego środka odwoławczego.

W związku z treścią wniosku zainteresowanego, w którym jako zarzut podstawowy podniesiono, iż podstawę skazania winien stanowić nie zastosowany przez sąd przepis art. 201 k.k. z 1969 r., ale przepis art. 1 § 1 Ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciw własności społecznej (Dz. U. nr 36 z 1959 r., poz. 228), przeprowadzono również analizę prawną powyższych przepisów, nie stwierdzając rażącego naruszenia prawa karnego materialnego.

Wyjaśnić należy bowiem, iż jeden z czynów, o popełnienie którego został oskarżony Pan Edwin T. dokonany został w okresie od dnia 7 września 1966 r. do dnia 19 sierpnia 1967 r. i polegał - jak wiadomo - na wyłudzeniu z miejscowego Banku Ludowego mienia w kwocie nie mniejszej niż 567 602 zł.

W czasie orzekania w roku 1974 obowiązywał kodeks karny z 1969 r. (który wszedł w życie w dniu 1 stycznia 1970 r.). W związku z powyższym orzekający sąd związany był wyrażoną w art. 2 § 1 tegoż kodeksu regułą, nakazującą stosować w podobnych przypadkach ustawę obowiązującą uprzednio, jeżeli była ona względniejsza dla sprawcy.

Reguła ta znalazła zastosowanie w niniejszej sprawie, albowiem w czasie popełnienia przestępstwa oprócz Ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciw własności społecznej obowiązywał też inny akt prawny, a mianowicie Ustawa z dnia 21 stycznia 1958 r. o wzmożeniu ochrony mienia społecznego przed szkodami wynikającymi z przestępstwa (Dz. U. nr 4 z 1958 r., poz. 11).

Biorąc pod uwagę powyższe, jak również zagrożenie karą, przewidywane w obowiązującym w czasie orzekania art. 201 k.k. z 1969 r. stwierdzono, że w tym wypadku sąd zastosował ustawę dla Pana Edwina T. względniejszą.

Problematykę związaną z zastosowaniem obu wspomnianych ustaw z 1958 r. i 1959 r., w tym zakresie w wysokości szkody wyrządzonej przestępstwem, rozwija ówczesne orzecznictwo Sądu Najwyższego (przykładowo wyroki SN z dnia 22 czerwca 1964 r. sygn. II K 38/64 OSNKW 1964/10/145, z dnia 17 września 1962 r. o sygn. II K 1201/61 OSNKW 1963/11/207, uchwała SN z dnia 4 kwietnia 1969 r. sygn. VI KZP 50/68 OSNKW 1969/10/125), a także Wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej - Obwieszczenie Pierwszego Prezesa SN z dnia 16 czerwca 1962 r.

Pozostałe, wskazane we wniosku zainteresowanego o wywiedzenie skargi kasacyjnej zarzuty dotyczyły braków w uzasadnieniu wyroku Sądu Wojewódzkiego, odnoszących się zwłaszcza do niedostatecznego rozważenia i uzasadnienia okoliczności dotyczących sądowej oceny zaistniałych zdarzeń, przy zlekceważeniu okoliczności mogących wskazywać, iż w niniejszym przypadku dojść do nich mogło w ogóle bez winy oskarżonego.

W drodze analizy akta stwierdzono, iż zarzuty te odniesiono wyłącznie do uzasadnienia wyroku sądu pierwszej instancji, nie zaś do kończącego postępowanie w niniejszej sprawie orzeczenia Sądu Najwyższego, orzekającego w drugiej instancji jako sąd odwoławczy.

Poza nie merytorycznym zarzutem odnoszącym się do osoby sędziego Przewodniczącego Romana Kryże (nie będącego sprawozdawcą w tej sprawie), w piśmie nie wskazano jakichkolwiek argumentów, świadczących o nieprawidłowościach w procedowaniu tegoż Sądu.

Tymczasem, jak wynika z przepisów prawa, jak również poglądów ugruntowanych w tym zakresie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i piśmiennictwie, kasacja może być wniesiona jedynie od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego, kończącego postępowanie, nie może zaś być w drodze kasacji kwestionowane orzeczenie pierwszoinstancyjne. Powtarzanie kontroli odwoławczej na etapie postępowania kasacyjnego, zmierzające do przekształcenia tego etapu w trzecią instancję, nie jest dopuszczalne (postanowienia SN z dnia 28 grudnia 2001 r. sygn. V KKN 354/00, LEX nr 51621 oraz z dnia 3 grudnia 2001 r. sygn. II KKN 299/01, LEX nr 51581).

Sprawę niniejszą poddano kontroli instancyjnej Sądu Najwyższego w związku z rewizją obrońcy Pana Edwina T., który zarówno w jej zarzutach, jak i treści wskazał również na okoliczności będące przedmiotem rozpatrywanego wniosku o wywiedzenie skargi kasacyjnej. Do kwestii tych, podkreślając trafność dokonanej w I instancji oceny dowodów, wyczerpująco odniesiono się w uzasadnieniu wyroku sądu odwoławczego z dnia 8 września 1975 r. Sporządzając uzasadnienie wydanego przez siebie orzeczenia, Sąd Najwyższy również nie uchybił w niniejszej sprawie żadnemu z obowiązujących przepisów procedury karnej.

Wniosek o wywiedzenie skargi kasacyjnej nawiązywał również do ustaleń faktycznych, dokonanych przez sąd orzekający w sprawie, których weryfikowanie w drodze kasacji nie jest możliwe, jak również do kwestii wydania przez sąd cywilny wyroku w sprawie o odszkodowanie z powództwa Pana Edwina T. przeciwko RSO w Bydgoszczy o zapłatę (uznającego poniesienie przez oskarżonego z winy spółdzielni strat związanych z uprawą skorzonery w 1968 r.).

W drodze badania akt stwierdzono, iż fakt wydania prawomocnego orzeczenia sądu cywilnego w powyższej sprawie był już przedmiotem wniosku obrońcy o wznowienie postępowania, którego Sąd Najwyższy w dniu 27 sierpnia 1977 r. nie uwzględnił.

Z przedstawionych względów brak jest podstaw prawnych do wniesienia w tej sprawie kasacji na korzyść Pana Edwina T. w trybie art. 521 k.p.k.

Z poważaniem

z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Irena Okrągła

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, dnia 25 maja 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 kwietnia 2006 r. przekazujące oświadczenie Pana Senatora Czesława Ryszki, złożone podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r., dotyczące zadysponowania mieniem Skarbu Państwa w postaci terenów Lotniska Rudniki k/Częstochowy, uprzejmie informuję, że oświadczenie to przekazane zostało według właściwości Prokuratorowi Apelacyjnemu w Krakowie, który w dniu 19 maja 2006 r. za pośrednictwem Prokuratora Okręgowego w Krakowie przesłał je Prokuratorowi Rejonowemu Kraków Śródmieście z poleceniem przeprowadzenia w tej sprawie stosownego postępowania.

Dodatkowo informuję uprzejmie, że jakkolwiek tereny, o których mowa w oświadczeniu pana Senatora Czesława Ryszki znajdują się na terenie objętym właściwością miejscową Prokuratury Apelacyjnej w Katowicach to - jak ustalono - dotyczące ich decyzje o charakterze majątkowym podjęte zostały w Krakowie - siedzibie ich dysponenta - Agencji Mienia Wojskowego, w związku z czym właściwą do prowadzenia postępowania w tej sprawie jest wskazana wcześniej jednostka organizacyjna prokuratury.

Łączę wyrazy szacunku

ZASTĘPCA

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking