Warszawa, 2006-05-15

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 19 kwietnia 2006 r., znak: BPS/DSK-043-231/06 przekazujące w załączeniu oświadczenie Pana Senatora Władysława Ortyla złożone na 8. posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2006 r. w sprawie opodatkowania obywateli Polski pracujących w Zjednoczonym Królestwie, uprzejmie informuję:

w 2004 roku podjęto rozmowy ze stroną brytyjską w celu renegocjacji polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W nowej umowie planowane jest przyjęcie metody wyłączenia z progresją. Zgodnie z tą metodą dochód uzyskany w Zjednoczonym Królestwie będzie zwolniony w Polsce od podatku, natomiast będzie wzięty pod uwagę jedynie przy obliczaniu stawki podatkowej, według której podatnik będzie zobowiązany rozliczyć podatek od dochodów uzyskanych w Polsce. Metoda ta zastąpi obecnie obowiązującą metodę zaliczenia proporcjonalnego polegającą na tym, że podatek zapłacony w Zjednoczonym Królestwie jest zaliczany na poczet podatku polskiego obliczonego od całości dochodów (tj. uzyskanych ze źródeł polskich i brytyjskich) w takiej proporcji, w jakiej dochód ze źródeł brytyjskich pozostaje w stosunku do całości dochodu podatnika. Druga tura negocjacji i ich zakończenie przewidziane są w tym roku. Prawdopodobnie jest zatem, iż w 2006 r. zostanie podpisana nowa umowa.

Ponadto, w chwili obecnej trwają prace nad projektem nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwolą Polakom pracującym za granicą zrekompensować wyższe koszty utrzymania, m.in. poprzez odliczenie od dochodu kwoty - odpowiadającej 30% diety dla osób delegowanych za granicę - za każdy dzień okresu, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy. Rząd liczy na to, że przed końcem tego roku Parlament RP zmiany te uchwali. Zmiany te mogłyby wejść w życie od 1 stycznia przyszłego roku i mieć zastosowanie do dochodów uzyskanych już w 2006 r.

Należy podkreślić, iż problem niekorzystnego ukształtowania sytuacji podatkowej niektórych osób zamieszkałych w Polsce i pracujących w Zjednoczonym Królestwie nie wynika z mechanizmu unikania podwójnego opodatkowania przyjętego w polsko-brytyjskiej umowie z 1976 r. Mechanizm ten, oparty na metodzie proporcjonalnego zaliczenia, został wypracowany w praktyce międzynarodowej OECD i odpowiada międzynarodowym standardom. Tego typu metoda jest powszechnie stosowana przez wiele innych krajów na świecie. Uregulowania dotyczące zarówno metody proporcjonalnego zaliczenia jak i metody wyłączenia z progresją są regulacjami wynikającymi z postanowień umów międzynarodowych, wiążących w Polsce proprio vigore i są zgodne z obowiązującym prawem, z Konstytucją RP i prawem UE. Zastosowanie obydwu metod w porównywalnych warunkach ekonomicznych i prawnych daje porównywalne efekty podatkowe. Dlatego źródeł powyższego problemu należy szukać w finansowo-ekonomicznych uwarunkowaniach państwa, w którym praca jest świadczona. I tak np. niekorzystna sytuacja Polaków pracujących w Zjednoczonym Królestwie wynika z różnic w wysokości dochodów, kosztach utrzymania oraz w systemach podatkowych.

Argument wyższych kosztów utrzymania jako czynnik decydujący o zmianach prawa podatkowego należy uznać za nieprawidłowy. Po pierwsze dlatego, iż polskie przepisy podatkowe w ogóle nie pozwalają na uwzględnienie, przy rozliczaniu podatku dochodowego, rzeczywistych kosztów utrzymania, a jedynie koszty ustawowe. Skala podatkowa, przewidziana przez polską ustawę z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest jednolita dla wszystkich podatników i nie różnicuje ich ze względu na miejsce zamieszkania lub miejsce wykonywania pracy.

Niemniej Minister Finansów dąży do rozwiązania problemu wyższych kosztów utrzymania Polaków pracujących za granicą poprzez:

- szybkie sfinalizowanie negocjacji i ratyfikację renegocjowanej umowy z Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej,

- uchwalenie zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwolą Polakom pracującym za granicą (nie tylko w Zjednoczonym Królestwie) na zrekompensowanie wyższych kosztów utrzymania.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister Finansów w piśmie skierowanym w dniu 4 maja 2006 r. do Dyrektorów Izb Skarbowych i Naczelników Urzędów Skarbowych zwrócił uwagę na przepis art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym organ podatkowy, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłożyć zapłatę podatku na raty,

2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a,

3) umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Organ podatkowy działając w zakresie uznania administracyjnego ocenia, na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy w konkretnej sytuacji podatnika zaistniały przesłanki do udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych na podstawie art. 67a § 1 ustawy. W tym celu organ podatkowy uwzględnia sytuację społeczno-gospodarczą lub życiową podatnika, w szczególności wysokość uzyskiwanych przez podatnika dochodów oraz wysokość ponoszonych przez podatnika kosztów utrzymania za granicą, sytuację materialną rodziny podatnika jak również wszelkie inne okoliczności spełniające kryterium "ważnego interesu podatnika".

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, 2006-05-11

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Piotra Boronia na 8 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2006 roku, przesłane przy piśmie Pana Ryszarda Legutki, Wicemarszałka Senatu, z dna 19 kwietnia 2006 roku, znak: BPS/DSK-043-242/06, w sprawie odmowy sfinansowania kosztów zakupu preparatu Carnitor dla Pani Julii B. uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformować, iż o konieczności zastosowania preparatu Carnitor u Pani B. powinien zdecydować lekarz prowadzący leczenie, który może wystawić zapotrzebowanie na sprowadzenie z zagranicy ww. preparatu.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 2006-05-15

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na pismo Pana Marszałka sygnowane znakiem BPS/OSK-043-282/06, z dnia 25 kwietnia 2006 r., dotyczące oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Andrzeja Mazurkiewicza podczas 9. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 r., uprzejmie przekazuję stanowisko wobec zaproponowanych w oświadczeniu Pana Senatora zmian przepisów prawnych odnoszących się do olejów odpadowych.

Aktualnie w Komisji Europejskiej trwają prace nad nową tematyczną strategią zapobiegania powstawaniu odpadów i ich recyklingu oraz nad nową dyrektywą odpadową, które to dokumenty zakładają istotne zmiany w europejskiej polityce dotyczącej odpadów.

W projekcie nowej Strategii kładzie się wyraźniejszy nacisk na szeroko rozumiany aspekt środowiskowy w gospodarce odpadami, ze szczególnym uwzględnieniem zmniejszania negatywnych dla środowiska skutków wykorzystania zasobów. Strategia stawia sobie za cel przekształcenie europejskiej gospodarki w gospodarkę opartą na recyklingu, dla wykorzystania zawartych w odpadach surowców i energii. W przedmiotowych dokumentach unijnych znajdują się niezwykle istotne dla procesów gospodarczych propozycje, w tym m.in. dotyczące uściślenia pojęcia odpadów i wyodrębnienia kategorii surowców wtórnych, wprowadzenia kryteriów efektywności wybranych procesów odzysku, określenia kryteriów pozwalających na wyłączenie specyficznych strumieni odpadów spod jurysdykcji przepisów odpadowych i uznania ich za produkty oraz zapowiedź zweryfikowania wytycznych w sprawie dopuszczalności pomocy państwa na rzecz ochrony środowiska pod kątem wsparcia taką pomocą działań związanych z recyklingiem.

Przyjęcie przez UE nowej strategii i nowej dyrektywy odpadowej spowoduje konieczność daleko idących zmian polskiego prawodawstwa w tym obszarze. Wydaje się zatem, że nie byłoby celowe podejmowanie obecnie procesu nowelizacji przepisów w zakresie proponowanym w oświadczeniu Pana Senatora. Pragnę podkreślić, że przedstawiona opinia nie kwestionuje słuszności rozwiązań wspierających krajowy przemysł przetwórczy olejów odpadowych. Część postulowanych zmian zasługuje na pozytywną ocenę i poparcie. Nie będzie jednak możliwe przyjęcie przepisów, które naruszałyby regulacje wspólnotowe, jak w przypadku propozycji wprowadzenia ograniczenia polegającego na uzależnieniu zwolnienia z akcyzy olejów smarowych od krajowego pochodzenia baz olejowych wykorzystywanych do wytwarzania tych olejów. Rozwiązanie to byłoby bowiem sprzeczne z prawem wspólnotowym - z zasadą swobody przepływu towarów oraz z zakazem dyskryminacji podatkowej towarów ze względu na ich pochodzenie (art. 90 TWE) i jako takie mogłoby zostać zakwestionowane przez Komisję Europejską.

Jednocześnie chciałbym zapewnić, że w granicach przyznanych mi kompetencji dołożę wszelkich starań aby w przyszłych przepisach prawnych została zagwarantowana możliwość dalszego rozwoju sektora przetwórstwa olejów odpadowych i aby projektowane regulacje były dokładnie skonsultowane ze środowiskiem przedsiębiorców.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Warszawa, 200605-15

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora Czesława Żelichowskiego, przekazane przy piśmie znak BPS/DSK-043-279//06, dotyczące rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 czerwca 2005 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pod względem fachowym i sanitarnym pomieszczenia i urządzenia zakładu opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 116 poz. 985 z późn. zm.), uprzejmie wyjaśniam, co następuje:

Wskazane wyżej rozporządzenie weszło w życie w dniu 1 lipca 2005 r. Po kilku miesiącach jego obowiązywania należy rozważyć wprowadzenie doń pewnych zmian. W związku z powyższym powołany został zespół ekspertów, który przygotuje projekt nowelizacji omawianego rozporządzenia.

Odnosząc się do opinii, iż przepisy ww. rozporządzenia określają bardzo wysokie standardy, pragnę zauważyć, iż wymagania określone w tymże w istotnym stopniu powielają regulacje zawarte w dotychczas obowiązującym rozporządzeniu z 1992 r., częstokroć wprowadzając łagodniejsze, (np. w odniesieniu do dźwigów osobowych w przychodniach) rozwiązania. Ponadto przepisy omawianego rozporządzenia wprowadziły okresy dostosowawcze do końca 2008 r. (dla przychodni) i do końca 2010 r. (dla szpitali). Dzięki temu rozwiązaniu liczne zakłady, które nie zrealizowały programów dostosowawczych opracowanych na podstawie poprzedniego rozporządzenia nie zostały wykreślone z rejestru zakładów opieki zdrowotnej.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, dnia 15 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do oświadczenia Pana Senatora Ryszarda Ciecierskiego, złożonego podczas 9. posiedzenia Senatu RP w dniu 20 kwietnia 2006 r., przesłanego nam przy piśmie z dnia 25 kwietnia br. (znak: BPS/DSK-043-291/06), dotyczącego stanu mogił polskich żołnierzy z lat 1939-1945 na terenie Niemiec, uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Sprawy opieki nad polskimi miejscami pamięci za granicą należą do kompetencji podległej Ministrowi Kultury i Dziedzictwa Narodowego Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Na mocy postanowień Konwencji Genewskich oraz ustawodawstwa Republiki Federalnej Niemiec władze niemieckie odpowiadają za stan tych miejsc na terenie swojego państwa. Według tego standardu wszystkie groby wojenne oraz ofiar wojny znajdujące się na terenie danego państwa są wieczyście zachowane i podlegają jego opiece.

Jednocześnie chcemy stanowczo odrzucić tezę o katastrofalnym stanie grobów żołnierzy polskich na terenie Niemiec. Została ona rozpowszechniona w sposób tendencyjny, zwłaszcza wśród osób, które nie miały możliwości stwierdzić stanu tych mogił naocznie.

Wyjaśniam też, że podczas walk toczonych od 6 kwietnia do 5 maja 1945 r. poległo i zmarło - według dotychczasowych ustaleń - 115 żołnierzy dywizji gen. Stanisława Maczka. Z kolei w okresie do formalnego zaprzestania działalności na okupowanym przez siły brytyjskie terytorium Niemiec, tj. do 1 maja 1947 r. zginęło i zmarło z różnych przyczyn (przeważnie w wypadkach) 185 żołnierzy. Chowano ich wówczas na gminnych, miejskich lub wyznaniowych cmentarzach różnych miejscowości. Niestety, dowództwo 1 Dywizji Pancernej, pozostającej na tym terenie dwa lata, nie sporządziło dokładnej ewidencji zgonów i grobów. Nie zadbano również o właściwe oznakowanie mogił, czy też przeniesienie ich z różnych miejscowości na szlaku walk i umieszczenie na jednym cmentarzu wojennym tej jednostki. W rezultacie tego zaniechania porządkowaniem spraw pochówków z okresu II wojny światowej zajęły się dopiero władze niemieckie, które w latach 50-tych budowały cmentarze i kwatery wojenne oraz ofiar wojny, przeprowadzały ekshumacje i grupowały groby według kategorii. Jednak wobec nieprzekazania dokumentacji dotyczącej poległych i zmarłych żołnierzy przez opuszczającą Niemcy 1 Dywizję Pancerną oraz braku właściwych zapisów w księgach gminnych, niektóre administracje uznały, że brak jest podstaw do uznania części grobów za wojenne. Wynika to z tego, że - jak wspomnieliśmy wcześniej - część żołnierzy nie poległa w walkach. Dodatkowym problemem były niepełne dane polskich żołnierzy figurujące w niemieckich księgach oraz często zniekształcone imiona i nazwiska. Przypuszczamy, że właśnie w tym okresie część grobów żołnierzy gen. Stanisława Maczka została przeniesiona na inne cmentarze lub do innych miejscowości. Część zaś, zapewne już w latach późniejszych, potraktowano jako cywilne i zgodnie z obowiązującym prawem zlikwidowano. Odpowiednią dokumentację przekazała stronie niemieckiej dopiero po roku 1998 Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Informuję, że Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa podjęła szereg działań związanych z opieką nad polskimi grobami wojennymi na terenie Niemiec:

- zebrano i opracowano dokumentację pochówków i grobów. Stwierdzone podczas lustracji zaniedbania były na bieżąco sygnalizowane za pośrednictwem Konsulatu Generalnego w Hamburgu (dotyczyło to m.in. grobów w Cloppenburg, Quackenbrueck i Freren). Uzyskano dokumentację na temat zgonów i pochówków żołnierzy 1 Dywizji Pancernej z Ministerstwa Obrony Wielkiej Brytanii;

- na podstawie dokumentów brytyjskich skierowano poprzez Konsulat Generalny w Hamburgu pisma do 26 niemieckich miejscowości w sprawie ustalenia istnienia lub dokładnej lokalizacji grobów 88 żołnierzy dywizji gen. Stanisława Maczka. Ustalono przy tym istnienie kilkunastu grobów uznawanych dotąd za zaginione lub o nieznanej lokalizacji;

- w latach 2001-2002 przeprowadzono lustracje grobów żołnierzy 1 Dywizji Pancernej w 29 miejscowościach Dolnej Saksonii. Na postawie oględzin grobów stwierdzono ich stan, a następnie, w porozumieniu z odpowiednimi niemieckimi instytucjami i związkami komunalnymi, ustalano program do wykonania.

Generalnie, poza dwoma miejscowościami, stwierdzono dobre utrzymanie i pielęgnowanie polskich grobów wojennych. Cmentarze są urządzone, starannie pielęgnowane, upamiętnione pomnikami oraz tablicami, z inskrypcjami upamiętniającymi i nazwiskami pochowanych. Groby opatrzone są krzyżami, tablicami lub płytami kamiennymi położonymi na ziemi. Groby żołnierzy 1 Dywizji Pancernej są zarejestrowane jako wojenne, tym samym podlegają ochronie prawnej oraz opiece władz niemieckich. Likwidacja im nie grozi. Największy mankament to niepełne i zawierające błędy w pisowni nazwisk oraz imion inskrypcje, a także brak oznakowania narodowości i przynależności wojskowej. W przypadku 10 grobów znajdujących się w kwaterach Wermachtu figurują na nich "krzyże żelazne". Ogólnie jednak żołnierze spoczywają w oddzielnych kwaterach 1 Dywizji Pancernej, wspólnych kwaterach żołnierskich lub ofiar wojny, a także w pojedynczych grobach, na cmentarzach wojskowych, gminnych, miejskich oraz wyznaniowych. Po przeszło 50-ciu latach nie wszystkie mogiły udało się odnaleźć. Niektórzy żołnierze spoczywają jako "nieznani".

W latach 2001 - 2002 Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przekazała niemieckim gminom blisko 200 prawidłowych i pełnych inskrypcji żołnierzy 1 Dywizji Pancernej oraz dwujęzyczne teksty napisów na tablice informacyjne obok grobów. Następnie gminy niemieckie przesłały Radzie kosztorysy uzgodnionych i zaplanowanych prac. Na ogół Rada partycypowała w ich wykonaniu. Należy wspomnieć, że według niemieckich przepisów administracyjnych nie przewiduje się umieszczania na grobach wojennych stopni wojskowych i jednostek militarnych, a także godła i innych znaków lub emblematów. Koszty wykonania tych elementów poniosła strona polska.

Od rozpoczęcia programu do końca roku 2005 pracami objęto i doprowadzono do właściwego stanu groby 107 żołnierzy 1 Dywizji Pancernej, w tym kilka z oznakowaniami Wermachtu. Jest on kontynuowany, a na rok 2006 zaplanowane są prace w kolejnych miejscowościach. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa informuje o jego realizacji na łamach własnego biuletynu "Przeszłość i Pamięć".

Z szacunkiem

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, dn. 15.05.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez senatora Marka Ziółkowskiego w dniu 30 marca 2006 r. w sprawie stanu prac nad projektem rozporządzenia do ustawy z dnia 17 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz o zmianie ustawy o systemie oświaty, uprzejmie informuję, co następuje.

Minister Rozwoju Regionalnego stoi na stanowisku, iż niezrozumiałym jest zobligowanie ministra właściwego ds. rozwoju regionalnego do wydania przedmiotowego rozporządzenia.

W związku z powyższym MRR zwrócił się pismem z dnia 30 stycznia 2006 r. do Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z prośbą o dokonanie nowelizacji ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej poprzez zmianę przepisu art. 28 ust. 1b oraz zmianę lub wykreślenie art. 28 ust. 1c.

Powyższe stanowisko zostało podtrzymane pismem z dnia 14 lutego 2006 r.

Z poważaniem

Grażyna Gęsicka

Warszawa, 2006-05-16

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Odpowiadając na, skierowane przez Pana Marszałka do Ministra Skarbu Państwa, a następnie przesłane według właściwości Ministrowi Obrony Narodowej, oświadczenie złożone przez Pana Senatora Czesława Ryszkę podczas 8. posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 30 marca 2006 r., dotyczące sposobu zagospodarowania przez Agencję Mienia Wojskowego Lotniska Rudniki pod Częstochową, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Agencja Mienia Wojskowego, w myśl postanowień art. 2 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r., Nr 163, poz. 1711), przejmuje do zagospodarowania mienie Skarbu Państwa będące w trwałym zarządzie jednostek organizacyjnych podporządkowanych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej niewykorzystywane do realizacji zadań przez te jednostki. Formy gospodarowania przez Agencję wymienionym mieniem zostały określone postanowieniem art. 23 i kolejnych ustaw.

Nieruchomość lotniskowa w Rudnikach zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy została przekazana przez organy wojskowe Agencji protokołem zdawczo-odbiorczym sporządzonym w dniu 31 stycznia 2002 r. Wartość przedmiotowej nieruchomości została ustalona w protokole na kwotę 5.046.795 zł. Należy jednak zaznaczyć, iż powyższa wartość odnosiła się do wartości wynikającej z ewidencji prowadzonej przez Ministerstwo Obrony Narodowej i nie musiała odpowiadać jej wartości rynkowej w dniu przejęcia przez organy AMW.

W związku z powyższym, w celu ustalenia rzeczywistej wartości nieruchomości, Agencja zleciła wykonanie jej wyceny rzeczoznawcy majątkowemu posiadającemu uprawnienia państwowe. Rzeczoznawca określił jej wartość na 3.801.000 zł.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 ustawy prowadząc gospodarowanie mieniem Agencja może m.in. dokonać jego sprzedaży, oddać w najem lub dzierżawę. Chodzi oczywiście o formy gospodarowania przynoszące efekty finansowe z uwagi na zobowiązanie Agencji postanowieniami ustawy z dnia 25 maja 2001 r. o przebudowie i modernizacji technicznej oraz finansowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 76, poz. 804 ze zm.) do przekazania na finansowanie "Programu przebudowy i modernizacji technicznej Sił Zbrojnych w latach 2001-2006" co najmniej 93% uzyskanego przychodu.

Agencja mając na uwadze powyższy cel, promowała lotnisko od dnia jego przejęcia, tj. od dnia 31 stycznia 2002 r. do prawie końca 2004 r. W tym czasie prowadzono rozmowy z funkcjonującym nadal na tej nieruchomości Aeroklubem Częstochowskim (zrzeszenie osób prywatnych - mieszkańców regionu), w sprawie usankcjonowania prawnego ich działalności na tym terenie, jak również dalszej ich współpracy przy zagospodarowaniu docelowym lotniska. Działanie to znalazło wyraz w podpisanym w dniu 30 kwietnia 2002 r. porozumieniu pomiędzy AMW a Aeroklubem Częstochowskim i umowie sprzedaży z dnia 14 kwietnia 2004 r. - w trybie bezprzetargowym - Aeroklubowi Częstochowskiemu nieruchomości o powierzchni 7,0188 ha za kwotę 100.000 zł.

Jednocześnie Agencja prezentowała władzom gminnym oraz władzom miasta Częstochowa koncepcję zagospodarowania wspólnego lotniska w postaci powołania wspólnego przedsięwzięcia w formie spółki prawa handlowego w celu prowadzenia działalności lotniczej. Chodziło o poszerzenie dotychczasowej działalności lotniczej o profesjonalne przewozy i usługi lotnicze. Efektem owych spotkań były jedynie deklaracje słowne nie owocujące jakąkolwiek propozycją udziału w zagospodarowaniu przedmiotowej nieruchomości lub jej zakupu w trybie bezprzetargowym.

W związku z powyższym Agencja, kierując się art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 30 maja 1996 r., wniosła do założonej przez nią wraz z Panem Andrzejem Stochem Spółki Bosacka Development Partners Spółka z o.o. udziały o wartości 15.301.000 zł, które stanowiły wkład niepieniężny w postaci nieruchomości lotniskowej w Rudnikach i nieruchomości położonej w Krakowie przy ul. Bosackiej. Powyższy wkład dawał Agencji 99,7% głosów na zgromadzeniu wspólników wymienionego podmiotu gospodarczego.

W chwili obecnej Pan A. Stoch wykupił część udziałów Agencji w Spółce za kwotę 12.200.000 zł. Zawarta w tej sprawie umowa stanowi, iż Agencja w przypadku całkowitego wycofania się ze Spółki uzyska kwotę nie niższą niż 3.850.000 zł, przy jednoczesnym nieponoszeniu przez Agencję kosztów utrzymania i ochrony omawianego lotniska i wykonywaniu oddzielnie praw z udziałów stanowiących 99,7% głosów na zgromadzeniu wspólników tego podmiotu gospodarczego.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia żywię nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.

Z wyrazami szacunku i poważania

Radosław SIKORSKI

Warszawa, dnia 16 maja 2006 r.

Szanowny Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka (znak: BPS/DSK-043-240/06) z dnia 19 kwietnia br. dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Jerzego Szmita na posiedzeniu Senatu RP w dniu 30 marca br. stwierdzam, że Ministerstwo Transportu nadal podtrzymuje swoje stanowisko, odnoszące się do propozycji wprowadzenia nowej klasyfikacji połączeń telefonicznych, uzależnionej od podziału administracyjnego kraju, przedstawione w piśmie skierowanym do Pana Marszałka z dnia 2 lutego br. (sygn. ŁT5s-0701-01/06).

Wprowadzenie w obecnej chwili nowego rozporządzenia klasyfikującego rodzaje połączeń daje argumenty przedsiębiorcom telekomunikacyjnym do dalszego utrzymywania zróżnicowania opłat za krajowe połączenia telefoniczne. Jest to korzystne dla dostawców usług telekomunikacyjnych, gdyż wzrost odległości pomiędzy abonentami nie zwiększa znacząco kosztów przedsiębiorców, a opłaty za takie w połączenia ponoszone przez abonentów są wysokie. Działania administracji państwowej powinny być skierowane raczej na likwidację zróżnicowania opłat i jak najszybsze wprowadzenie jednej stawki za połączenia krajowe. Byłaby to sytuacja optymalna, przejrzysta, upraszczająca rachunki i korzystna dla abonentów. Jednocześnie nastąpiłoby uniezależnienie się od przyszłych, ewentualnych zmian podziału administracyjnego państwa i związanego z tym niedopasowania sieci telekomunikacyjnej do tych zmian. Należy również wziąć pod uwagę fakt, że w przypadku wprowadzenia proponowanej regulacji wystąpiłaby konieczność zmiany dwóch cyfr (dawny "numer kierunkowy") dla wszystkich abonentów obszarów objętych porządkowaniem numeracji według podziału administracyjnego. Będą to wprawdzie tylko dwie pierwsze cyfry numeru, jednak zawsze jest to kłopot dla abonentów, a w pewnych przypadkach również dodatkowe koszty. Kolejnym argumentem przemawiającym za odrzuceniem takiej propozycji są koszty związane z przeprowadzeniem niezbędnych zmian, które poniosą przedsiębiorcy telekomunikacyjni, a skutki odczują abonenci.

Administracja państwowa podejmuje poczynania mające na celu ochronę klientów. W przeszłości decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów została nałożona kara w wysokości 5,7 mln złotych na Telekomunikację Polską za pobieranie zawyżonych opłat za połączenia międzystrefowe. Obecnie założenia kompleksowych rozwiązań zostały przedstawione w projekcie "Strategii Regulacyjnej 2006-2007". Nadrzędnym celem proponowanych działań zawartych w strategii jest znaczące obniżenie kosztów usług telekomunikacyjnych dla klientów oraz zwiększenie ich dostępności.

Odnośnie tezy, że spodziewane efekty zmian mogą pojawić się dopiero po długim okresie czasu, nawet kilkunastu lat wydaje się nieuzasadniona. Nie jest możliwe w chwili obecnej określenie konkretnych terminów, jednak już pojawiają się oferty, przykładowo Telekomunikacji Polskiej, w których w oparciu o nowe technologie proponowane są tanie połączenia w jednej cenie 12 groszy za minutę na terenie całego kraju lub w nawet darmowe w opcji "plan VoIP zawsze za darmo" za 60 złotych miesięcznej opłaty abonamentowej.

W związku z wprowadzeniem zamkniętego planu numeracji powstała konieczność wprowadzenia zmian w Planie Numeracji Krajowej. W najbliższym czasie konsultowane będą propozycje zmian do nowelizacji tego rozporządzenia z przedstawicielami środowiska telekomunikacyjnego. W trakcie tych prac powinny zostać wypracowane rozwiązania dla istniejących problemów, również w kwestii niedopasowania numeracji do podziału administracyjnego.

Odnośnie kosztów za usługi telekomunikacyjne ponoszonych przez instytucje państwowe pragnę poinformować, że w ramach programu rządowego "Tanie Państwo" w ciągu kilku miesięcy planuje się wypracowanie systemowych rozwiązań i zakup w drodze przetargu usług telekomunikacyjnych dla całej administracji państwowej. W związku z tym, oprócz obniżenia kosztów należy oczekiwać stosowania jednakowych opłat za połączenia w ramach obszarów administracyjnych, a być może również na terenie całego kraju.

Podsumowując nie jest wskazane wprowadzanie wycinkowych regulacji podtrzymujących przechodzące do przeszłości rozwiązania, lecz należy wspierać rozwiązania kompleksowe, uwzględniające nowe technologie, w tym bardzo ważny dostęp szerokopasmowy oraz tworzyć warunki dla wolnej konkurencji na rynku, jako elementu najskuteczniej wpływającego na obniżenie cen.

Z wyrazami szacunku

Jerzy Polaczek

Warszawa, 2006-05-16

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 19 kwietnia 2006 r. Nr BPS/DSK-043-229/06 przekazujące oświadczenie złożone przez Pana Senatora Ryszarda Ciecierskiego w sprawie opodatkowania dochodów osób mających miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu pracy za granicą, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a cytowanej ustawy przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Oznacza to, że osoby, które mieszkają w Polsce, a np. pracują czasowo za granicą od całości dochodów tj. tych uzyskanych w Polsce, jak i tych uzyskanych za granicą podlegają obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Powyższa zasada nie powoduje jednak podwójnego opodatkowania dochodów uzyskanych za granicą. Podwójnemu opodatkowaniu dochodów zapobiegają bowiem postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska oraz przepisy ustaw podatkowych.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają dwie metody stosowane w celu unikania podwójnego opodatkowania:

Odzwierciedleniem w prawie wewnętrznym wymienionych wyżej zasad są odpowiednio przepisy art. 27 ust. 8, 9 i 9a cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Metody stosowane w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę są metodami wynikającymi z Modelowej Konwencji OECD i stosowane przez państwa członkowskie OECD. Metody te mają na celu ochronę interesów podatników, nie zaś ich dyskryminację.

Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę podkreślić, iż postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zapobiegają podwójnemu opodatkowaniu dochodów uzyskiwanych za granicą przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania w Polsce. Nie istnieje zatem niebezpieczeństwo podwójnego opodatkowania tych dochodów.

O zasadach rozliczenia dochodów z pracy za granicą podatnicy są natomiast informowani np. poprzez broszury informacyjne do zeznań podatkowych, broszurę "Opodatkowanie dochodów z pracy najemnej wykonywanej za granicą" znajdującą się na stronie internetowej Ministerstwa Finansów, informacje w urzędach skarbowych, itd.

Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję, że trwają renegocjacje umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych. Nowa umowa powinna zostać podpisana już w 2006 r.

Jednocześnie należy dodać, iż wpływy z podatku dochodowego od osób fizycznych płaconego na ogólnych zasadach, zgodnie z klasyfikacją dochodów budżetowych, księgowane są w jednej kwocie. Ponadto w zeznaniach podatkowych kwota dochodów uzyskanych z tytułu pracy najemnej za granicą i w Polsce wykazywana jest łącznie w jednej rubryce, a podatek płacony jest od łącznej sumy dochodów. Nie można zatem wyodrębnić kwot dochodów uzyskiwanych przez polskich rezydentów z tytułu pracy za granicą, czy też kwot podatku zapłaconego od tych dochodów. Minister Finansów nie posiada także pozostałych danych, o udostępnienie których wnosi Pan Senator Ryszard Ciecierski.

Z upoważnienia

Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz

Warszawa, 16 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku!

W nawiązaniu do pisma z dnia 22 lutego 2006 r. w sprawie oświadczenia złożonego przez senatora Adama Bielę zawierającego zarzuty do działalności Spółdzielni Mieszkaniowej w Leżajsku oraz prośbę o podjęcie kontroli między innymi prawidłowości rozliczeń środków przekazanych z budżetu państwa w ramach pomocy w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych zaciągniętych przez spółdzielnie mieszkaniowe, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że Najwyższa Izba Kontroli przeprowadzi doraźną kontrolę koordynowaną w obszarze przestawionym w oświadczeniu Pana Senatora.

Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka, że ze względu na ograniczenia ustawowe, kontrola Najwyższej Izby Kontroli w spółdzielniach mieszkaniowych zostanie przeprowadzona w zakresie dotyczącym działań spółdzielni związanych z wykorzystaniem środków publicznych.

Rozpoczęcie kontroli planowane jest na czerwiec bieżącego roku i niezwłocznie po zakończeniu czynności kontrolnych poinformuję Pana Marszałka o jej wynikach.

Z wyrazami szacunku

Mirosław Sekuła

Warszawa, 2006-05-17

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

W odpowiedzi na oświadczenie Pani Senator Krystyny Bochenek złożone podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca br., przekazane przy piśmie Pana Ryszarda Legutko, Wicemarszałka Senatu z dnia 19 kwietnia br. (znak: BPS/DSK/-043-241/06), w sprawie wpisania choroby Epidermolysis Bullosa (EB) - pęcherzykowego odklejania się naskórka do wykazu chorób przewlekłych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych regulują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania i rozliczania tych świadczeń zostały określone w zarządzeniach Prezesa NFZ, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.

Mając na uwadze powyższe uprzejmie wyjaśniam, iż refundacja świadczeń opieki zdrowotnej, dla tej grupy pacjentów, możliwa jest w ramach umów zawartych przez Narodowy Fundusz Zdrowia o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne i ambulatoryjne leczenie specjalistyczne.

Ponadto wyjaśniam, iż dostęp do leków i wyrobów medycznych regulują przepisy art. 36 i 37 ww. ustawy, zgodnie z którymi Minister Zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej określa w drodze rozporządzeń wykazy leków i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością - uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków, bezpieczeństwo ich stosowania oraz możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środków publicznych. Leki stosowane w chorobie Epidermolysis Bullosa znajdują się w różnych wykazach leków refundowanych i nie zostały wydzielone w sposób odrębny jako leki stosowane w danej jednostce chorobowej.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, dnia 18.05.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku

Odnosząc się do oświadczenia Pana Senatora Adama Bieli złożonego podczas posiedzenia Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 30 marca 2006 r., przedstawionego przy piśmie Pana Marszałka z dnia 19 kwietnia 2006 r. BPS/DSK-043-257/06, w przedmiocie prawidłowości działań Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy XIV Wydziału Gospodarczego w Warszawie w toczącej się sprawie z powództwa Pana Albina K. przeciwko Panu Ryszardowi N. i Panu Markowi S. sygn. akt XIV GC 2147/04, uprzejmie wyjaśniam.

Podnoszone w powyższym oświadczeniu kwestie dotyczą merytorycznego rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy XIV Wydziału Gospodarczego w Warszawie z dnia 5 września 2005 r., stąd też nie jest możliwe podejmowanie jakichkolwiek działań z mojej strony. Zwierzchni nadzór Ministra Sprawiedliwości nad działalnością administracyjną sądów określony w art. 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. nr 98, poz. 1070 ze zm.) obejmuje między innymi bieżącą i okresową kontrolę toku postępowania w sprawach indywidualnych w przypadku ujawnienia okoliczności wskazujących, że sprawy prowadzone są niesprawnie lub z naruszeniem prawa - § 2 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 października 2002 r. w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad działalnością administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187, poz. 1564).

Stosownie do art. 39 cyt. ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną sądów nie mogą wkraczać w dziedzinę, w której sędziowie są niezawiśli. Kontrola prawidłowości orzeczeń sądowych dokonywana jest wyłącznie na drodze nadzoru judykacyjnego, sprawowanego przez sądy wyższej instancji i Sąd Najwyższy, o ile strony skorzystają ze środków odwoławczych jakie im przysługują. Ocena zatem prawidłowości wydanych przez sąd orzeczeń pozostaje poza sferą moich uprawnień.

Należy zaznaczyć, iż stosownie do przepisów kodeksu postępowania cywilnego środkiem odwoławczym od wyroku sądu rejonowego jest apelacja wniesiona do sądu okręgowego, działającego jako sąd drugiej instancji. Apelacja jest środkiem zaskarżenia zwyczajnym, czyli środkiem odwoławczym, służącym do zaskarżenia merytorycznych orzeczeń sądu pierwszej instancji. Funkcją apelacji jest ponowienie i uzupełnienie tego postępowania w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne do wszechstronnego sprawdzenia zasadności oraz legalności zaskarżonego orzeczenia, w granicach zaskarżenia dokonanego przez uprawniony podmiot. Legitymacja procesowa czynna do zaskarżenia orzeczenia przysługuje jedynie stronom, stosownie do wyniku postępowania przed sądem pierwszej instancji.

Podległe mi służby ustaliły, iż od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy XIV Wydziału Gospodarczego w Warszawie z dnia 5 września 2005 r. wniesiona została apelacja przez Pana Albina K. Postanowieniem tego Sądu z dnia 24 stycznia 2006 r. i został oddalony wniosek Pana Albina K. o zwolnienie od opłaty sądowej od apelacji. Od powyższego postanowienia Pan Albin K. wniósł zażalenie. Po uzupełnieniu braków formalnych zażalenia i doręczeniu odpisu zażalenia stronie przeciwnej, akta sprawy zostały w dniu 21 marca 2006 r. przedstawione Sądowi Okręgowemu w Warszawie, celem rozpoznania powyższego zażalenia.

Konstatując, w świetle dokonanych ustaleń stwierdzam, iż w chwili obecnej brak jest w przedmiotowej sprawie podstaw do podejmowania z mojej strony działań nadzorczych.

Jednocześnie wyrażam przekonanie, że niniejsza odpowiedź wyjaśniła wątpliwości związane z kwestiami zawartymi w oświadczeniu Pana Senatora.

Z poważaniem

z upoważnienia

MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI

Krzysztof Józefowicz

PODSEKRETARZ STANU