Warszawa, dn. 6 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Jarosława Chmielewskiego na 8 posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2006 r. (wystąpienie Marszałka Senatu RP z dnia 19 kwietnia 2006 r. BPS/DSK-043-245/06) w sprawie "Programu dla elektroenergetyki", uprzejmie proszę o przyjęcie następującego wyjaśnienia.

Koszty energii elektrycznej dla odbiorców końcowych są wynikową wielu czynników w tym kosztu towaru jakim jest energia elektryczna oraz kosztów usługi jej dostarczenia do odbiorcy. Cena zakupu energii elektrycznej dla odbiorcy końcowego uzależniona jest od kosztów jej wytworzenia, podatków, w tym akcyzy i VAT, marży wytwórcy i spółek obrotu oraz poziomu strat sieciowych.

W "Programie dla elektroenergetyki" w punkcie 3.1.3. jako oczekiwany efekt Programu zapisano "Efektywne ograniczenie wzrostu kosztów wytwarzania energii elektrycznej". Koszt wytwarzania energii elektrycznej jako ważny element składowy kosztu zakupu energii elektrycznej przez odbiorców końcowych, determinowany jest poziomem kosztów stałych i zmiennych wytwórców. Koszty zmienne wytwórców na które składają się w głównej mierze koszty zakupu, transportu i magazynowania paliwa tzn. węgla kamiennego, węgla brunatnego, gazu, ropy lub jej pochodnych są często niezależne od wytwórców. Oczywiście konkurencja rynkowa daje możliwość poszukiwania najbardziej optymalnych źródeł dostaw paliw pierwotnych lecz ich ceny są ustalane z reguły na rynkach światowych i zależą od ogólnej koniunktury na świecie.

W dużo większym stopniu poprawa efektywności działania przedsiębiorstw energetycznych może odbywać się poprzez racjonalizację kosztów stałych i na tym polu możliwe są obniżki kosztów działania wytwórców energii elektrycznej czy też przedsiębiorstw sieciowych. Na obniżkę kosztów stałych poprzez wykorzystanie efektów skali i synergii powinna pozwolić planowana w ramach Programu konsolidacja przedsiębiorstw energetycznych.

Na poziom kosztów wytwarzania wpływa też sprawność jednostek wytwórczych, która przedkłada się na zużycie paliwa i tym samym wzrost kosztów zmiennych. Polskie przedsiębiorstwa energetyczne mają w większości niską sprawność wytwarzania i do jej poprawy niezbędne są bardzo znaczące inwestycje. Przed sektorem wytwarzania stoją poważne wyzwania w postaci odbudowy zdekapitalizowanego majątku wytwórczego. Koszty związane z nowymi inwestycjami mogą spowodować, że pomimo wzrostu efektywności i redukcji części kosztów stałych wzrastać będą całkowite koszty wytwarzania energii elektrycznej. Jednak dostrzegane powinny też być korzyści ze wzrostu sprawności wytwarzania energii elektrycznej zwłaszcza w aspekcie kosztów środowiskowych działalności energetyki.

Dzisiaj w Polsce ceny energii elektrycznej w wartościach nominalnych należą do najniższych wśród krajów Unii Europejskiej, ale stosując parytet siły nabywczej, to ceny tej energii jak i usług przesyłowych dla odbiorców końcowych należą do najwyższych w Europie. Z tego też względu należy podejmować działania, jak te zaproponowane w ramach "Programu dla elektroenergetyki", aby dla odbiorców końcowych zminimalizować negatywne skutki tendencji stopniowego wyrównywania się cen energii elektrycznej w skali UE.

Konkurencja rynkowa jest czynnikiem który eliminuje nieefektywność, zwiększa racjonalne wykorzystanie zasobów. Nie można jednak pominąć faktu, że głównym determinantem cen energii elektrycznej w najbliższej przyszłości będą niezbędne nakłady inwestycyjne na nowe moce wytwórcze oraz wzrastające koszty spełnienia wymagań Unii Europejskiej w zakresie redukcji negatywnego wpływu energetyki na środowisko.

W zakresie przedsiębiorstw świadczących usługi sieciowe ich działalność ma charakter monopolistyczny i pozostanie regulowana przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Prezes URE w procesie zatwierdzania taryf przesyłowych i dystrybucyjnych kontroluje poziom kosztów działalności przedsiębiorstw. W ramach "Programu dla elektroenergetyki" planowane jest wzmocnienie uprawnień Prezesa URE, co powinno zabezpieczyć odbiorców końcowych przed nieuzasadnionym wzrostem kosztów usług przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej.

Przedstawiając to wyjaśnienie pragnę podkreślić, że jednym z długookresowych celów "Programu dla energetyki" jest skuteczne zapewnienie gospodarcze możliwości zakupu energii elektrycznej po konkurencyjnych cenach oraz obniżenie kosztów dostawy tej energii, a dla odbiorców indywidualnych zwiększenie poziomu życia poprzez dostęp do energii elektrycznej po cenach odpowiadających efektywnym kosztom. Pragnę również podkreślić, że polski sektor elektroenergetyczny oczekuje pilnych, a zarazem kluczowych decyzji, które zapewnią stabilne warunki jego funkcjonowania i zrównoważonego rozwoju w perspektywie kolejnych dekad, w warunkach budowy i rozwoju europejskiego rynku energii elektrycznej. W moim przekonaniu realizacja działań zawartych w "Programie dla elektroenergetyki" daje temu sektorowi taką szansę. Pragnę także poinformować, że celem sprawnej realizacji "Programu dla elektroenergetyki" został powołany Zarządzeniem Nr 55 Prezesa Rady Ministrów Zespół Sterujący ds. realizacji Programu dla elektroenergetyki.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak

Warszawa, 08 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku!

W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 23 marca 2006 r. dotyczącym oświadczenia Senatora Zbigniewa Trybuły w sprawie rozwiązania przez Zarząd PGNiG S.A. problemów zakładu "Krio" w Odolanowie (BPS/DSK-043-207/06) uprzejmie informuję, że Ministerstwo Skarbu Państwa wystąpiło o zajęcie stanowiska do Rady Nadzorczej PGNiG S.A.

W związku z powyższym uprzejmie proszę Pana Marszałka o przesunięcie terminu udzielenia odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Wojciech Jasiński

Warszawa, dnia 8 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczeń Pana Senatora Ryszarda Góreckiego złożonych podczas 8 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r., (przesłanych przy piśmie z dnia 19 kwietnia 2006 r. Nr BPS/DSK-043-254/06) dotyczących zmiany rozporządzenia ministra kultury z dnia 6 lutego 2002 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół artystycznych i placówek kształcenia artystycznego (Dz. U. Nr 14, poz. 135) umożliwiającej absolwentom kierunków muzycznych prowadzonych w innej, niż wyższa szkoła muzyczna, szkole wyższej podjęcia zatrudnienia i nauczania w szkołach muzycznych I i II stopnia oraz zmiany regulaminu programu operacyjnego Rozwój infrastruktury kultury i szkolnictwa artystycznego umożliwiającej rozszerzenie wnioskodawców o uczelnie państwowe podległe Ministerstwu Edukacji i Nauki, uprzejmie informuję.

Kwestia dodatkowego zapisu do rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 6 lutego 2002 r. w sprawie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli szkół artystycznych i placówek kształcenia artystycznego (Dz. U. 02.14.135) budzi bardzo poważne kontrowersje środowiska szkolnictwa artystycznego. Przy próbie wprowadzenia wnioskowanego zapisu przed opublikowaniem rozporządzenia w 2002 roku, jak również podczas prac nad nowym tekstem rozporządzenia w 2006 roku do resortu wpłynęło szereg opinii i petycji, m. in. od rektorów wyższych szkół artystycznych, dyrektorów szkół artystycznych, Rady Szkolnictwa Artystycznego, wizytatorów Centrum Edukacji Artystycznej, postulujących usunięcie takiego zapisu. Argumentacja tych opinii koncentrowała się przede wszystkim na aspekcie różnic w zakresie wymagań stawianych kandydatom podczas rekrutacji na poszczególne uczelnie. Dotychczasowy trzystopniowy model szkolnictwa muzycznego stanowi strukturę o siedemnastoletnim okresie kształcenia muzycznego gwarantującą wysokość i. jakość przygotowania absolwentów. Podkreślono również ograniczony rynek pracy dla absolwentów wyższych uczelni artystycznych oraz fakt, że nauka w szkolnictwie muzycznym opiera się na konkursowym charakterze selekcji kandydatów na wszystkich jej etapach.

Nieco inaczej przedstawia się sytuacja w zakresie kształcenia plastycznego, bowiem do uczelni wyższych plastycznych przyjmowani są zarówno absolwenci liceów plastycznych, jak i absolwenci liceów ogólnokształcących nieposiadający przygotowania plastycznego, zatem cykl kształcenia nauczyciela w zawodzie plastyka wynosi 5 lat. Z tego powodu zapisy w rozporządzeniu są inne dla nauczycieli szkół muzycznych, a inne dla nauczycieli szkół plastycznych. Należy dodać, że w poprzednio obowiązujących regulacjach w tym zakresie zawsze uprawnienia do nauczania w szkołach muzycznych mieli wyłącznie absolwenci wyższych szkół artystycznych, mimo tego, że w innych uczelniach odbywało się kształcenie w tym samym zakresie. Powyższe zapisy warunkowały dopływ odpowiednio przygotowanej kadry pedagogicznej do szkół artystycznych, gwarantując wysoki poziom kształcenia artystycznego.

W kwestii drugiego oświadczenia Pana Senatora uprzejmie informuję, że aktualnie zmiana obowiązującego regulaminu programu operacyjnego mającego na celu poprawę warunków funkcjonowania instytucji kultury, instytucji filmowych oraz szkół i uczelni artystycznych - podmiotów, które pozostają w zasięgu bezpośredniego lub pośredniego działania ministra kultury i dziedzictwa narodowego, nie jest możliwa.

Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 94 ust. 3 pkt 3 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym dotacje z budżetu państwa związane z działalnością kulturalną w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej mogą otrzymywać uczelnie artystyczne z części, której dysponetnem jest minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego. Ustawa ta jednoznacznie określa w art. 2 ust. 1 pkt 26 uczelnię artystyczną jako uczelnię publiczną nadzorowaną przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

Z poważaniem

Z up. MINISTRA KULTRURY

I DZIEDZICTWA NARODOWEGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, 2006-05-08

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do pisma znak BPS/DSK-043-238/06 z dnia 25 kwietnia 2006 r. dotyczącego wspólnego oświadczenia złożonego przez senatorów: Andrzeja Mazurkiewicza i Jarosława Chmielewskiego podczas 9 posiedzenia Senatu RP w sprawie prywatyzacji dwóch zakładów sektora Wielkiej Syntezy Chemicznej (WSCh) uprzejmie informuję, że przedmiotowa tematyka znajduje się w kompetencji Ministra Skarbu Państwa.

Jednocześnie pragnę dodać, że wyraziłem swoje zaniepokojenie nielicznym zainteresowaniem ze strony krajowych inwestorów, ponieważ wpłynęła tylko jedna oferta (Anwilu S.A.). Znalazło to odzwierciedlenie w rekomendacjach zawartych w dokumencie pt. "Informacja w sprawie realizacji sektorowych strategii i programów restrukturyzacji", przyjętym na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 4 kwietnia 2006 r., w brzmieniu "Niezbędne jest przeprowadzenie rozmów z zarządem PKN Orlen S.A. w celu zaktywizowania firmy w zakresie podjęcia działań inwestycyjnych na terenie Polski np. w sektor WSCh."

Z poważaniem

MINISTER

z up.

Paweł Poncyljusz

PODSEKRETARZ STANU

Warszawa, 2006-05-09

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Jana Szafrańca z dnia 16 marca 2006 roku, przekazane przy piśmie Pana Ryszarda Legutko, Wicemarszałka Senatu, z dnia 23 marca 2006 roku, znak: BPS/DSK-043-180/06, w sprawie sytuacji osób cierpiących na nieswoiste zapalenie jelita, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.

Zgodnie z ww. ustawą, systemem fundacji objęte są leki z wykazu leków podstawowych i uzupełniających (odpłatność ryczałtowa za leki podstawowe i recepturowe, odpłatność ulgowa 30% lub 50% ceny za leki uzupełniające) oraz z wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby, określone w wykazie, są przypisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością. Wymienione wykazy leków, zgodnie z art. 36 i art. 37 ww. ustawy, określa w drodze rozporządzeń minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej, uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków, bezpieczeństwo ich stosowania oraz możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środków publicznych. Ustawodawca zobowiązał więc Ministra Zdrowia do stosowania przy tworzeniu wykazu leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowotnych, ale także kryterium finansowego, z uwagi na możliwości płatnicze Narodowego Funduszu Zdrowia. Z tego względu, od 1998 roku do wykazu leków refundowanych wpisywane są przede wszystkim znacznie tańsze leki generyczne.

Decyzje o wpisaniu poszczególnych leków do wykazu leków refundowanych podejmuje Minister Zdrowia na podstawie opinii specjalistów z określonych dziedzin medycyny oraz ustaleń międzyresortowego Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami, do którego zadań zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 5 lipca 2001 roku o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 z późn. zm.), należy przygotowywanie i przedstawianie Ministrowi Zdrowia stanowisk w zakresie ustalania wykazu leków oraz cen urzędowych leków i wyrobów medycznych.

Mając na uwadze świadczeniobiorców z rozpoznaniem nieswoistych chorób zapalnych jelit, w tym choroby Leśniowskiego - Crohna, uprzejmie informuję, iż leczenie omawianych świadczeniobiorców może odbywać się zarówno w warunkach szpitalnych, jak również ambulatoryjnych. Realizacja i finansowanie świadczeń związanych z leczeniem tej grupy chorych odbywa się w warunkach szpitalnych zgodnie z katalogiem świadczeń szpitalnych, w ramach zawartych z NFZ umów o udzielanie świadczeń w rodzaju leczenie szpitalne. Świadczenia określone w przedmiotowym katalogu obejmują koszty stosowanych leków, które zgodnie z art. 35 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zapewnia się bezpłatnie świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki zdrowotnej, przeznaczonego dla osób wymagających całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki zdrowotnej, jeżeli są one konieczne do wykonania świadczenia.

Odnosząc się do kwestii usunięcia w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością (Dz. U. nr 28, poz. 273 z późn. zm.), choroby Leśniowskiego - Crohna, uprzejmie informuję, iż leki objęte uprzednio refundują w omawianej jednostce chorobowej (Mesalazinum i Sulfasalazinum) zostały przesunięte na listę leków uzupełniających do nabycia za częściową odpłatnością 30%, których wykaz zawarty jest aktualnie w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 19 grudnia 2004 roku w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające (Dz. U. Nr 274, poz. 2725 z późn. zm.). Tym samym, aktualny stan prawny nadal umożliwia świadczeniobiorcom z rozpoznaniem choroby Leśniowskiego - Crohna nabywanie ww. leków za częściową odpłatnością 30% oraz dodatkowo stwarza łatwiejszy do nich dostęp osobom z innymi jednostkami chorobowym.

W związku z powyższym, bezprzedmiotowym wydaje się ponowne wprowadzanie omawianej jednostki chorobowej do wykazu chorób przewlekłych, który zawarty jest w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych które ze względu na te choroby są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością. Tym samym, aktualnie planowane zmiany omawianego rozporządzenia nie przewidują takiej możliwości.

Odnosząc się do zagadnienia stworzenia programu terapeutycznego dla świadczeniobiorców z rozpoznaniem choroby Leśniowskiego - Crohna, uprzejmie informuję, iż wprowadzenie nowych programów jest ściśle powiązane z możliwościami ich finansowania ze środków publicznych. Zgodnie bowiem z art. 132 ust. 5 ww. ustawy, wysokość łącznych zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć wysokości wydatków przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu.

Jednocześnie odnosząc się do całości omawianego zagadnienia, pragnę poinformować, iż w dniu 3 kwietnia 2006 roku został przekazany do uzgodnień zewnętrznych projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw, który wprowadza do refundowanych produktów leczniczych nową grupę leków - leki specjalistycznego stosowania. Powyższe rozwiązanie ma na celu stworzenie bezpiecznego pod względem finansowym mechanizmu wprowadzenia leków innowacyjnych na wykazy leków refundowanych oraz racjonalizacji wydatków Funduszu na refundację leków. Stworzenie powyższej grupy ma na celu umożliwienie refundacji produktów leczniczych wysoce specjalistycznych, zarówno innowacyjnych, jak i generycznych, do których dostęp będzie zastrzeżony wyłącznie dla świadczeniobiorców spełniających ściśle określone kryteria medyczne. Projekt przedmiotowej ustawy zakłada, iż konieczność wydania takiego leku będzie potwierdzana przez specjalnie w tym celu powołane, przy oddziałach wojewódzkich Funduszu komisje, w skład których będzie wchodzić konsultant wojewódzki oraz dwóch lekarzy specjalistów w dziedzinie medycyny odpowiadającej specjalizacji lekarza wypełniającego stosowny formularz.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 2006-05-09

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pan Zbigniewa Szaleńca, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej, złożone na 9. posiedzeniu Senatu w dniu 20 kwietnia 2006 r., w sprawie nowego systemu rozliczeń w Pakiecie Świadczeniodawcy wprowadzonego przez Narodowy Fundusz Zdrowia, przesłane przy piśmie Marszałka Senatu z dnia 25 kwietnia 2006 r., znak: BPS/DSK-043-278/06, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Odnosząc się do wprowadzonych przez Fundusz zmian w aplikacji Pakiet Świadczeniodawcy uprzejmie informuję, iż z wyjaśnień w przedmiotowej sprawie otrzymanych z Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, że aktualnie obowiązujący system sprawozdawczości prowadzonej w ww. aplikacji dla lecznictwa zamkniętego, podobnie jak w latach poprzednich, umożliwia przekazywane oddziałom wojewódzkim NFZ przez świadczeniodawców informacji o wszystkich zrealizowanych świadczeniach, w tym także wykonanych ponad limit określony w umowie. Wprowadzona zmiana dotyczy jedynie konieczności wskazywania przez świadczeniodawcę w sprawozdaniach finansowych świadczeń, które zostaną sfinansowane w ramach kwoty przedstawionej w fakturze (do wartości limitu określonego umową). Aplikacja pozwala na wyselekcjonowanie w dowolnej kolejności świadczeń, które zostaną wykazane na fakturze i za które zostanie zrealizowana zapłata. Ponadto aplikacja zawiera - konfigurowane przez świadczeniodawcę według jego reguł - mechanizmy wspomagające świadczeniodawcę w odznaczaniu świadczeń przeznaczonych do zapłaty (oznaczenie grupowe). Podkreślić należy, że mechanizm ten jest opcjonalny i w ogóle nie może być wykorzystywany przez świadczeniodawcę. W takim przypadku wskazanie świadczeń objętych fakturą odbywa się na zasadzie zaznaczania przez świadczeniodawcę dowolnych świadczeń pojedynczo.

Mając powyższe na uwadze stwierdzenie, że program w pierwszej kolejności rozlicza procedury ratujące życie, dopiero w następnej świadczenia planowe, należy uznać za nieuzasadnione.

Dodatkowo uprzejmie informuję, że kwestię udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ich zakres oraz zasady i tryb finansowania regulują przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) oraz przepisy wykonawcze wydane na podstawie delegacji zawartych w tejże ustawie. Zgodnie z art. 132 ustawy o świadczeniach podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest umowa o udzielanie świadczeń, zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego Funduszu, przy czym wysokość łącznych zobowiązań Funduszu wynikających z zawartych ze świadczeniodawcami umów nie może przekroczyć wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w planie finansowym Funduszu. Ostatni warunek jest konsekwencją zasady gospodarowania Funduszu opartej o plan finansowy zrównoważony w zakresie przychodów i kosztów (art. 118 ust. 1 ustawy). Warunek ten w każdej umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej pomiędzy świadczeniodawcą a Funduszem przyjmuje formę określenia kwoty zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy (art. 136 pkt 5 ustawy).

Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie delegacji zawartej w art. 137 ust. 10 ww. ustawy Minister Zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 6 października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643), zgodnie z którym:

- świadczeniodawca jest zobowiązany wykonać umowę zgodnie z warunkami udzielania świadczeń określonymi w rozporządzeniu (§ 5 pkt 1 Załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia);

- świadczeniodawca udziela świadczeń przez cały okres obowiązywania umowy, zgodnie z określonym w umowie harmonogramem (§ 9 pkt 1 Załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia);

- Fundusz jest zobowiązany do sfinansowania świadczeń wykonanych w okresie rozliczeniowym do kwoty zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy określonej w umowie (§ 13 pkt 1 Załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia). Oznacza to, że kwota ta może być określona inaczej niż jako 1/12 rocznej kwoty umowy.

Zgodnie z § 22 pkt 1 załącznika do ww. rozporządzenia podstawą rozliczeń i płatności za świadczenia udzielone w okresie sprawozdawczym jest rachunek wraz z raportem statystycznym, zawierającym informacje o poszczególnych świadczeniach opieki zdrowotnej, ze wskazaniem świadczeń objętych rachunkiem, które zostały udzielone w okresie sprawozdawczym (§ 1 pkt 10 przedmiotowego załącznika). Podkreślić należy, że świadczeniodawcy przysługuje prawo korygowania raportu, będącego postawą wystawienia rachunku.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 2006-05-10

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Mieczysława Maziarza wspólnie z innymi senatorami podczas 8 posiedzenia Senatu w dniu 30 marca 2006 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Procesy przekształceń zakładów opieki zdrowotnej dokonywane są z uwzględnieniem przepisów ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 791, poz. 408 z późn. zm.). Podstawowe znaczenie w zakresie przekształceń ma art. 36 tejże ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem tworzenie, przekształcenie i likwidacja publicznego zakładu opieki zdrowotnej następuje w drodze rozporządzenia właściwego organu administracji rządowej albo w drodze uchwały właściwego organu jednostki samorządu terytorialnego. Z uwagi na fakt, że ustawa nie reguluje wprost procesów przekształceń własnościowych przeprowadzenie tego procesu wymaga likwidacji placówki na bazie której tworzony będzie niepubliczny zakład opieki zdrowotnej. Likwidacja zakładu opieki zdrowotnej wymaga, zgodnie z brzmieniem art. 36 ustawy, podjęcia decyzji przez podmiot, który utworzył zakład opieki zdrowotnej.

Minister Zdrowia nie będąc przedmiotem tworzącym zakład opieki zdrowotnej nie ma wypływu na kierunki działalności zakładu, dokonywane przekształcenia, czy też wybór kierownika zakładu, a więc w konsekwencji na jego zarządzanie. Zadania te należą do podmiotów pełniących funkcje organu założycielskiego. To podmiot tworzący ponosi odpowiedzialność za podejmowane decyzje dotyczące przekształceń własnościowych zakładów opieki zdrowotnej.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że Ministerstwo Zdrowia, przygotowując projekty aktów prawnych, podejmuje działania systemowe zmierzające do efektywnego funkcjonowania zakładów opieki zdrowotnej, w tym również do uporządkowania procesów przekształceń. Rozwiązania o charakterze systemowym zawiera będący przedmiotem prac Sejmu RP projekt ustawy o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej. W chwili obecnej w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad innymi aktami prawnymi o takim charakterze.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, dnia 9 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem senatora Pana Marka Rockiego z dnia 20.04.2006 r. (data wpływu: 04.05.2006 r.), dotyczącym pawilonu handlowego Supersam, położonego przy ul, Puławskiej w Warszawie, przedstawiam stanowisko Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w tej sprawie.

Stosownie do przepisów ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, kompetencje do wpisywania zabytków do rejestru zabytków posiada wyłącznie właściwy miejscowo wojewódzki konserwator zabytków. Zgodnie bowiem z przepisem art. 9 ww. ustawy, do rejestru wpisuje się zabytek nieruchomy na podstawie decyzji wydanej przez wojewódzkiego konserwatora zabytków z urzędu bądź na wniosek właściciela zabytku nieruchomego lub użytkownika wieczystego gruntu, na którym znajduje się zabytek nieruchomy.

W związku z powyższym, skierowane do Generalnego Konserwatora Zabytków pismo Pana Pawła Gieronia z dnia 19.02.2006 r., w sprawie wpisania do rejestru zabytków Supersamu, zostało przekazane według właściwości Mazowieckiemu Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków, z prośbą o rozważenie możliwości podjęcia działań ustawowych, tj. o zweryfikowanie zasadności wszczęcia z urzędu postępowania administracyjnego w tej sprawie. Dopiero bowiem wpisanie obiektu do rejestru zabytków zapewnia mu pełną konserwatorską ochronę prawną, co m. in. oznacza, iż wszelkie prace przy zabytku wymagają uzyskania pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków, wydanego w formie decyzji administracyjnej.

Niemniej jednak trzeba wyjaśnić, iż zgodnie z przepisem art. 46 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, wojewódzki konserwator zabytków może wydać decyzję o wstrzymaniu prac konserwatorskich, rejestratorskich lub robót budowlanych przy zabytku nie wpisanym do rejestru zabytków, jeżeli zabytek ten spełnia warunki uzasadniające dokonanie wpisu do rejestru. Wstrzymane prace mogą być podjęte, jeżeli w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia tej decyzji, wojewódzki konserwator zabytków nie wpisze tego zabytku do rejestru zabytków.

Z otrzymanych w dniu 09.05.2006 r. wyjaśnień Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wynika, iż organ ten podjął czynności wyjaśniające, mające na celu podjęcie decyzji co do zasadności objęcia tego budynku indywidualną ochroną konserwatorską, poprzez wpis do rejestru zabytków. W ramach tychże czynności zlecone zostanie rzeczoznawcy Ministra i Dziedzictwa Narodowego przygotowanie należnej ekspertyzy budynku Supersamu. Po uzyskaniu tej ekspertyzy oraz po rozpoznaniu wartości zabytkowych, zostanie podjęta decyzja w tej sprawie.

W tej sytuacji należy uznać, iż właściwy organ konserwatorski posiada kompetencje do podjęcia działań, mających na celu zapobieżenie ewentualnemu rozebraniu budynku Supersamu, w przypadku gdy uzna, iż obiekt ten posiada wartości historyczne, artystyczne lub naukowe, uzasadniające wpisanie do rejestru zabytków.

Dziękując za zaangażowanie, wyrażam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia usatysfakcjonują pana senatora.

Z wyrazami szacunku

Z up. MINISTRA KULTURY

I DZIEDZICTWA NARODOWGO

PODSEKRETARZ STANU

Tomasz Merta

Warszawa, 2006-05-09

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Rafała Ślusarza złożonym podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r. przesłanym przy piśmie Pana Marszałka z dnia 19 kwietnia 2006 r. znak: BPS/DSK-043-244/06, w sprawie podjęcia rozmów ze środowiskiem protestujących pracowników ochrony zdrowia uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Środowisko lekarskie organizuje akcje protestacyjne w przeświadczeniu, że jest to jedyny skuteczny środek realizacji wysuwanych przez nich żądań. Bezpośrednie skutki działań podejmowanych przez lekarzy mogą być odczuwane przez oczekujących fachowej pomocy medycznej pacjentów. Podejmowane przez środowisko medyczne działania, stanowić mogą źródło zagrożenia dla stabilności systemu świadczeń opieki zdrowotnej.

Dlatego też Minister Zdrowia, mając na względzie przede wszystkim bezpieczeństwo zdrowotne obywateli, podjął natychmiastowe działania zmierzające do zapobieżenia sytuacji braku ciągłości świadczenia usług medycznych. Stale prowadzi rozmowy z przedstawicielami środowiska medycznego, których celem jest osiągnięcie konsensusu między wysuwanymi żądaniami radykalnego zwiększenia wynagrodzeń, a środkami pozostającymi w systemie ochrony zdrowia.

Zjawiskiem uwzględnianym w toku podejmowanych działań, jest migracja specjalistów w dziedzinie medycyny do innych krajów członkowskich Unii Europejskiej. Głównym motywem ich wyjazdu, jak podnosi środowisko lekarskie jest przede wszystkim wysokość uzyskiwanych tam przez lekarzy zarobków. Pomimo tego, iż w chwili obecnej poziom migracji personelu medycznego nie budzi zaniepokojenia, trudno jest jednak przewidzieć skutki, jakie w następnych latach będzie powodowało nasilające się wśród lekarzy niektórych specjalności zainteresowanie podejmowaniem pracy za granicą.

Z inicjatywy Prezesa Rady Ministrów na początku marca 2006 r. rozpoczął prace działający pod kierownictwem Ministra Zdrowia, Trójstronny Zespół ds. Ochrony Zdrowia. W pracach zespołu uczestniczyli przedstawiciele strony rządowej, pracodawców działających w ochronie zdrowia, związków zawodowych zrzeszających pracowników ochrony zdrowia oraz przedstawiciel Krajowego Komitetu Porozumiewawczego na Rzecz Wynagrodzeń Pracowników Służby Zdrowia.

Efektem prac Trójstronnego Zespołu jest projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, który został przekazany do uzgodnień zewnętrznych w dniu 20.04.2006 r. Projekt przewiduje wzrost wynagrodzenia osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w zakładach opieki zdrowotnej działających w formie samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej lub jednostki badawczo rozwojowej, które zawarły umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Anna Gręziak

Warszawa, 10 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 23 marca 2006 r. (sygn. BPS/DSK-043-192/06) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Antoniego Motyczki złożone podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie przejścia granicznego Nowe Chałupki-Bohumin, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

W dniu 2 marca 2006 r. odbyło się spotkanie w którym udział wzięli przedstawiciele MSWiA, Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, Urzędu Miasta i Gminy Krzyżanowice i Śląskiego Oddziału Straży Granicznej. Wynikiem tego spotkania było zaakceptowanie lokalizacji miejsca odpraw granicznych na obwodnicy miejscowości Chałupki zaproponowanej przez Śląski Oddział Straży Granicznej. Uzgodniono również, że zakres ewentualnych zmian będzie uzależniony od względów technicznych i ekonomicznych.

Wojewoda Śląski wystąpił do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z wnioskiem o przyznanie brakujących na ten cel środków z rezerwy celowej. W dniu 6 kwietnia 2006 r. odbyło się posiedzenie Zespołu do Spraw Zagospodarowania Granicy Państwowej, na którym zostały omówione i przyjęte wnioski wojewodów o dofinansowanie z rezerwy celowej budżetu państwa przeznaczonej na budowę, modernizację i utrzymanie przejść granicznych.

W związku z powyższym można zakładać, że nowe drogowe przejście graniczne Nowe Chałupki - Bohumin zostanie oddane do użytku na przełomie lipca i sierpnia 2006 r.

Pragnę przy tym podkreślić, że ujęte w Planie Zagospodarowania Granicy Państwowej na 2005 r. niezbędne warunki do prowadzenia kontroli granicznej zostały określone na minimalnym poziomie, gwarantującym realizację ustawowych zadań Straży Granicznej.

Jednocześnie uprzejmie informuję, że z uwagi na to, że Śląski Urząd Wojewódzki w Katowicach przedstawił wielkość kosztów związanych z budową infrastruktury oraz utrzymania nowego drogowego przejścia granicznego Nowe Chałupki - Bohumin, rozpoczęta została procedura legislacyjna związana z opracowaniem projektu noty dyplomatycznej w sprawie zmiany załącznika nr 1 i 2 do Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej o przejściach granicznych, przejściach na szlakach turystycznych przecinających granicę państwową oraz zasadach przekraczania granicy państwowej poza przejściami granicznymi, sporządzonej w Warszawie dnia 22 listopada 1996 r., która w chwili obecnej została skierowana do uzgodnień międzyresortowych.

Z wyrazami szacunku

MINISTER

Spraw Wewnętrznych i Administracji

z up. Wiesław TARKA

Podsekretarz Stanu

Warszawa, 10 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Nawiązując do pisma z dnia 19 kwietnia 2006 r. (sygn. BPS/DSK-043-234/06) przekazującego oświadczenie Senatora RP Pana Piotra Zientarskiego złożone podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r. w sprawie wycięcia drzew w związku z inwestycją na mierzei w Mielnie, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.

Z informacji przedstawionych przez Pana Senatora można wnioskować, iż przedmiotowa kwestia dotyczy czynności podjętych przez organ administracji publicznej w ramach prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia oraz zapadłej w jego następstwie decyzji o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej. Problematyka ta została uregulowana w ustawie z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 z późniejszymi zmianami) oraz aktach wykonawczych wydanych na podstawie zawartych w niej upoważnień, zaś uprawnionym do wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za usunięcie drzew bez wymaganego zezwolenia pozostaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta (vide art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Sprawy z zakresu ochrony przyrody, w tym interpretacja rozwiązań ukształtowanych na gruncie wspomnianej ustawy oraz powołanych w wystąpieniu rozporządzeń, pozostają w gestii ministra właściwego do spraw środowiska [vide m. in.: art. 28 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1548 z późn. zm.)].

Mając na uwadze powyższe oraz wyrażony w wystąpieniu pogląd o zasadności powołania w trakcie prowadzonego postępowania administracyjnego biegłego, którego opinia "mogłaby stanowić podstawę do wymierzenia kary administracyjnej za usunięcie drzew" należy podkreślić, iż Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji nie jest organem właściwym do rozstrzygania w tej materii. Weryfikacja zgodności z prawem decyzji, w tym decyzji o nałożeniu administracyjnej kary pieniężnej, a także prowadzonych postępowań administracyjnych może odbywać się jedynie w ramach przewidzianych prawem procedur, przed organami wyższego stopnia bądź sądami administracyjnymi. W stosunku do decyzji wydanych przez organy wykonawcze gmin, organem wyższego stopnia (z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie) pozostaje samorządowe kolegium odwoławcze [vide art. 17 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.)].

Ponadto należy wskazać, iż stosownie do postanowień art. 227 Kpa, zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników może stanowić przedmiot skargi. W przypadku skarg składanych w związku z postępowaniem administracyjnym tryb procedowania kształtuje się w następujący sposób. W sprawie, w której toczy się postępowanie administracyjne, skarga złożona przez stronę podlega rozpatrzeniu w toku postępowania przez organ, przed którym się ono toczy. Skarga pochodząca od innych osób stanowi materiał, który organ prowadzący postępowanie powinien rozpatrzyć z urzędu (art. 234 Kpa). Natomiast skarga w sprawie indywidualnej, która nie była i nie jest przedmiotem postępowania administracyjnego, powoduje wszczęcie postępowania, jeżeli została złożona przez stronę. Jeżeli skarga taka pochodzi od innej osoby, może spowodować wszczęcie postępowania administracyjnego z urzędu, chyba że przepisy wymagają do wszczęcia postępowania żądania strony (art. 233 Kpa). Jeszcze inaczej kształtuje się kwestia załatwiania skarg w sytuacji, kiedy w toku postępowania administracyjnego została wydana decyzja ostateczna. Skargę złożoną w takiej sprawie uważa się, zależnie od jej treści, za żądanie wznowienia postępowania lub za żądanie stwierdzenia nieważności decyzji albo jej uchylenia lub zmiany z urzędu (art. 235 § 1 Kpa).

W opisanych wyżej przypadkach organem właściwym do rozpatrzenia skargi jest organ uprawniony do wszczęcia postępowania lub organ, przed którym toczy się postępowanie albo organ właściwy do wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności decyzji bądź do jej uchylenia lub zmiany (art. 236 Kpa).

Z poważaniem

Ludwik Dorn

Warszawa, 2006-05-10

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Senator Elżbiety Rafalskiej, przekazane przy piśmie nr BPS/DSK-043-262/06 z dnia 19 kwietnia 2006 r., w sprawie sprawowania nadzoru nad działalnością Polskiego Związku Koszykówki w zakresie finansowej działalności związku, uprzejmie informuję, co następuje.

W zakresie sportu kwalifikowanego w roku 2005 Polski Związek Koszykówki realizował zadania zlecone w ramach programów:

1. Organizacja przygotowań zawodników kadry narodowej do udziału w mistrzostwach świata i Europy oraz w imprezach międzynarodowych o podobnej randze w dyscyplinach olimpijskich - dotacja z budżetu 1 792 000,00 zł

2. Organizacja szkolenia kadry młodzieżowej w letnich i zimowych dyscyplinach olimpijskich - dotacja z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej 1 208 000,00 zł.

W obszarze sportu młodzieżowego Polski Związek Koszykówki rokrocznie był wykonawcą zadań zleconych w zakresie prowadzenia szkolenia w placówkach szkolnictwa sportowego oraz ośrodkach szkolenia sportowego młodzieży.

Polski Związek Koszykówki złożył rozliczenia w/w programów oraz zadań dotyczących szkolnictwa sportowego realizowanych ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej z budżetu państwa w 2005 r.

W planie finansowym na 2006 r. Ministerstwo Sportu przeznaczyło na:

1. Organizację przygotowań zawodników kadry narodowej do udziału w mistrzostwach świata i Europy oraz w imprezach międzynarodowych o podobnej randze w dyscyplinach olimpijskich kwotę 2 400 000,00 zł.

2. Działalność sześciu ośrodków szkolenia sportowego młodzieży oraz Niepublicznej Szkoły Mistrzostwa Sportowego kwotę 1 586 000,00 zł.

W związku z informacją o zajęciu kont Polskiego Związku Koszykówki przez komornika, procedury podpisania umowy na w/w zadania zostały wstrzymane.

Zgodnie z postanowieniami umowy na realizację zadań zleconych Polski Związek Koszykówki składał rozliczenia z wykonania zadań finansowych:

- ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej w każdym kwartale 2005 r.,

- ze środków budżetowych na przygotowanie zawodników kadry narodowej do udziału w mistrzostwach świata i Europy oraz w imprezach międzynarodowych o podobnej randze w dyscyplinach olimpijskich w terminie 30 dni od daty wygaśnięcia umowy.

Zgodnie z zawartymi umowami związek ma obowiązek wprowadzenia wszelkich zmian do w/w umów wyłącznie w formie pisemnego aneksu pod rygorem nieważności.

W ramach nadzoru merytoryczno-finansowego prowadzone są systematyczne spotkania z Polskim Związkiem Koszykówki dotyczące zatwierdzania założeń startu w zawodach mistrzowskich. Przyjmowane są informacje o realizacji programu przygotowań, składu ekip, zadań sportowych i preliminarzy finansowych do zawodów mistrzowskich. Natomiast po ich zakończeniu dokonywana jest ocena merytoryczna realizacji zadań sportowych. Ponadto pracownicy Ministerstwa Sportu obserwują zawody krajowe i międzynarodowe oraz wizytują akcje szkoleniowe.

Zdając sobie sprawę z trudnej sytuacji trenerów, szkoleniowców a przede wszystkim uczniów, którzy nie mogą realizować optymalnego procesu szkolenia Ministerstwo Sportu dołoży wszelkich starań, aby jak najszybciej wypracować rozwiązanie stabilizujące sytuację w PZKosz.

Z poważaniem

Tomasz Lipiec

Warszawa, 2006-05.11

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka nr: BPS/DSK-043-268/06 z dnia 25 kwietnia 2006 r. dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Ciecierskiego na 9 posiedzeniu Senatu w dniu 20 kwietnia, w sprawie likwidacji Izby Celnej w Opolu, uprzejmie informuję, co następuje.

W Ministerstwie Finansów prowadzone są prace zmierzające do usprawnienia funkcjonowania administracji skarbowej i celnej. Podjęte w tym zakresie działania mają na celu wypracowanie rozwiązań, które przyczynią się do zwiększenia efektywności służb podległych Ministrowi Finansów przy jednoczesnym zapewnieniu stabilności budżetu państwa i wpływów budżetowych m.in. poprzez zwiększenie skuteczności w zwalczaniu przestępczości. Planowane rozwiązania przewidują zmiany w polityce kadrowej m. in. wprowadzenie centralnego naboru do Służby Celnej, nowych zasad przyznawania i podziału środków finansowych na nagrody oraz walki z korupcją. Powyższe działania zakładają w dalszej perspektywie wywarcie korzystnego wpływu na rozwój lokalnych przedsiębiorstw i wymianę towarową.

Odnosząc się do kwestii likwidacji Izby Celnej w Opolu, pragnę poinformować Pana Marszałka, iż struktura administracji celnej musi odpowiadać zakresowi realizowanych zadań. Mając powyższe na uwadze ewentualne zmiany w zakresie kompetencji powinny mieć odzwierciedlenie w strukturze organizacyjnej, a na decyzję o ostatecznym kształcie służb podległych Ministrowi Finansów wpłynie analiza poddanych ocenie czynników uwzględniających zarówno zaplecze kadrowe, infrastrukturalne jak i techniczne. Niemniej jednak w chwili obecnej nie planuje się zmian w strukturze organizacyjnej administracji celnej polegających na likwidacji Izby Celnej w Opolu jak również innych jednostek organizacyjnych administracji celnej z terenu województwa opolskiego.

Jednocześnie pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż w przypadku podjęcia decyzji z zakresu zmian kompetencyjnych w Służbie Celnej, przeprowadzone zostaną wszelkie działania zmierzające do utrzymania zatrudnienia z zachowaniem dotychczasowego uposażenia dla wszystkich osób pracujących w administracji celnej.

Pozostaję w przekonaniu, iż przedstawione informacje spotkają się ze zrozumieniem Pana Marszałka.

Z poważaniem

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Marian Banaś

Warszawa, dnia 11 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Szaleńca złożone podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r. (pismo BPS/DSK-043-235/06 z dnia 19 kwietnia 2006 r.) dotyczące obywateli polskich odbywających karę pozbawienia wolności w zakładach karnych w Ekwadorze, uprzejmie informuję:

Odnosząc się do sprawy obywateli polskich odbywających kary pozbawienia wolności w Ekwadorze, w tym pana M. Krygiera, orzeczone za przemyt narkotyków, pragnę zapewnić, że zarówno Ministerstwo Spraw Zagranicznych we współpracy z Ministerstwem Sprawiedliwości, jak i Ambasada RP w Limie oraz konsulaty honorowe RP w Quito i Guayaquil roztoczyły nad obywatelami polskimi opiekę konsularną. Polega ona na bezpośrednich i możliwie częstych kontaktach z więźniami, przekazywaniu im pomocy rzeczowej i finansowej, pośredniczeniu w kontaktach z rodzinami oraz wpływaniu - wszelkimi możliwymi sposobami - na władze ekwadorskie w celu umożliwienia przekazania polskich więźniów do kraju. Działania te były podejmowane na długo przed przystąpieniem Ekwadoru z dniem 1 listopada 2005 r. do Konwencji Strasburskiej o przekazywaniu osób skazanych z 1983 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 51, poz. 279). Ambasada RP w Limie przedłożyła stronie ekwadorskiej przygotowany przez Ministerstwo Sprawiedliwości RP projekt umowy dwustronnej regulującej przekazanie skazanych Polaków, a także dokumentację dotyczącą dziesięciu spośród 14 więźniów obecnie przebywających w zakładach karnych w Ekwadorze. Zebrano także oświadczenia wszystkich skazanych, wyrażające ich zgodę na przeniesienie do Polski. Działania te zostały w pierwszej połowie 2005 r. zawieszone decyzją władz ekwadorskich w związku z wszczęciem przez ten kraj procedury przystępowania do Konwencji Strasburskiej, regulującej na płaszczyźnie wielostronnej zagadnienie transferu osób skazanych.

Po przystąpieniu przez Ekwador do Konwencji Strasburskiej z 1983 r., Ministerstwo Sprawiedliwości RP przygotowało i przesłało władzom Ekwadoru za pośrednictwem Ambasady RP w Limie kompletną dokumentację dotyczącą dziesięciu skazanych Polaków posiadających prawomocne wyroki. W tym samym czasie wystąpiły problemy instytucjonalne po stronie ekwadorskiej. Do grudnia 2005 r. nieobsadzony pozostał skład Sądu Najwyższego, co uniemożliwiło przyjęcie przez władze Ekwadoru wniosków o przeniesienie więźniów. Po ukonstytuowaniu się tego organu uznał się on jednakże za niekompetentny w kwestiach związanych z transferem skazanych, gdyż w myśl Konwencji Strasburskiej właściwym organem wykonania jest Ministerstwo Sprawiedliwości, które w strukturze organów wymiaru sprawiedliwości Ekwadoru nie występuje. Dopiero dekret prezydenta z początku kwietnia 2006 r. przesądził, że właściwym organem powołanym do przyjmowania i rozpatrywania wyżej wymienionych wniosków jest Departament Prawny Ministerstwa Spraw Zagranicznych Ekwadoru (Oficina de Asesoria Tecnico-Juridica).

Stan ten sprawia, że nie tylko Polska, ale również inne kraje Unii Europejskiej, dysponujące w Ekwadorze - w odróżnieniu od Polski - ambasadami i konsulatami zawodowymi oraz znacznie większymi możliwościami finansowymi, znajdują się na tym samym etapie załatwiania transferu skazanych (z wyjątkiem Hiszpanii, która jako jedyna od lat posiada z Ekwadorem dwustronną umowę o przekazywaniu więźniów). Z tego względu zarzuty dotyczące opieszałości działania polskiej administracji wydają się być nieuzasadnione.

Innym, istotnym problemem, wynikającym z uwarunkowań miejscowych są niejasne i niezwykle przewlekłe procedury kompletowania w Ekwadorze dokumentów niezbędnych, w myśl Konwencji Strasburskiej, do wszczęcia procedury przekazania więźniów do Polski.

Stosunki z Ekwadorem znajdują się w kompetencji Ambasady RP w Limie. Ambasador i konsul podejmują wszelkie możliwe działania w sprawie polskich obywateli odbywających kary pozbawienia wolności. Temu celowi służą m. in. interwencje Ambasadora wobec władz ekwadorskich oraz wizyty konsula RP z Limy w Ekwadorze. Od przystąpienia Ekwadoru do Konwencji Strasburskiej konsul dwukrotnie odwiedził polskich więźniów w zakładach karnych w Quito i Guayaquil (ostatnio na początku kwietnia br.). W czasie ostatniej podróży konsul interweniował w MSZ Ekwadoru w sprawie not Ambasady RP w Limie dotyczących polskich skazanych, które pozostają bez odpowiedzi, przedłożył kopie całej dokumentacji dotyczącej więźniów (w tym również pana M. Krygiera), wysłanej uprzednio za pośrednictwem Ambasady Ekwadoru w Limie, a także domagał się od władz ekwadorskich uznania, że przedłożona przez Polskę dokumentacja jest kompletna i wnioskował o dostarczenie, zgodnie z art. 6 ust. 2 Konwencji Strasburskiej, dokumentów niezbędnych dla przedłożenia polskim sądom. Niestety, mimo wcześniejszych obietnic, strona ekwadorska nie przekazała wiążącego stanowiska, w związku z czym Ambasada RP w Limie w dalszym ciągu usilnie zabiega o jego uzyskanie. Trzeba mieć bowiem na względzie, że przekazanie osoby skazanej do kraju możliwe jest tylko wówczas, gdy sąd polski stwierdzi - w oparciu o dokumenty konwencyjne - dopuszczalność przejęcia kary do wykonania w Polsce. Natomiast w razie stwierdzenia niedopuszczalności, przekazanie osoby skazanej nie może nastąpić - art. 611 c, par. 3 kpk (orzeczenie sądu jest wiążące dla Ministra Sprawiedliwości).

Działania Ambasady RP w Limie wobec polskich więźniów mają aspekt nie tylko instytucjonalny, polegający na załatwianiu niezbędnych formalności związanych z ich transferem do Polski, ale posiadają również wymiar humanitarny. Pracownicy Ambasady udzielają więźniom, w tym panu M, Krygierowi, wsparcia w postaci finansowej i rzeczowej oraz załatwiają nieodpłatnie na miejscu szereg czynności konsularnych dotyczących m. in. legalizacji różnorodnych dokumentów i doręczania korespondencji. W trakcie wizyt podejmowane są również bezpośrednie, stanowcze interwencje wobec władz zakładów karnych, w sytuacji stwierdzenia przypadków niewłaściwego, dyskryminacyjnego traktowania polskich skazanych. W trakcie ostatniego pobytu konsula RP z Limy w miejscowości Guayaqui, miał miejsce strajk służb więziennych, w związku z czym nie zezwalano na odwiedziny. Konsul podjął jednakże skuteczne działania, w wyniku których umożliwiono mu spotkanie z zatrzymanymi Polakami (7 osób), co z początku wydawało się praktycznie niemożliwe.

W tym miejscu należy wskazać, że ważną rolę odgrywa konsul honorowy RP w Quito, pan Tomasz Morawski, który na miejscu dba o interesy polskich więźniów. W kwestii jego współpracownika, studenta prawa, MSZ nigdy nie zajął nieprzychylnego stanowiska. Wykazał jedynie, że w świetle obowiązującego prawa międzynarodowego niemożliwe jest wystawienie mu legitymacji współpracownika konsula honorowego RP bezpośrednio przez MSZ RP. Natomiast uwzględniając wypracowaną przez przedstawicielstwa dyplomatyczne innych krajów UE w Ekwadorze praktykę, której nie sprzeciwiają się władze miejscowe, Ministerstwo wyraziło zgodę, aby Ambasada RP w Limie wystąpiła do MSZ Ekwadoru z prośbą o wydanie wyżej wymienionemu dokumentu - legitymacji współpracownika konsula honorowego RP w Quito.

Nie mogę zgodzić się z tezą, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP czy jego poszczególni pracownicy nie udzielają informacji o zatrzymanych ich rodzinom bądź pełnomocnikom (Casus pana M. Krygiera). Odpowiedzi udzielane są zarówno w drodze telefonicznej, jak i listownie bądź drogą elektroniczną. Jeżeli przytrafił się błąd i któraś z rodzin osoby zatrzymanej nie otrzymała stosownej aktualnej informacji, to sytuacja taka zostanie naprawiona.

W pełni podzielam pogląd Pana Senatora, iż warunki panujące w ekwadorskich więzieniach odbiegają od europejskich standardów, pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagranicznych RP, w tym Ambasada RP w Limie oraz konsulowie honorowi RP w Ekwadorze, dokładają wszelkich starań, aby polscy obywatele mogli zostać przeniesieni na dalsze odbywanie kary do Polski.

Z wyrazami szacunku

SEKRETARZ STANU

wz Barbara Tuge-Erecińska

Warszawa, dn. 11.05.06

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez pana senatora Romana Ludwiczuka podczas 9. posiedzenia Senatu RP, uprzejmie informuję, że wykonanie pkt 4 wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 marca 2006 r. sygn. Akt K 13/05 (Dz. U. Nr 49, poz. 359) - stanowiącego, że art. 1 pkt 5 lit. a i b w związku z art. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 2003 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 228, poz. 2262) w zakresie, w jakim pozbawia pracodawców zatrudniających osoby niepełnosprawne, które osiągnęły wiek emerytalny, dofinansowania do wynagrodzeń tych osób w okresie niezbędnym do skutecznego wypowiedzenia tym osobom umów o pracę, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji - nie wymaga podjęcia dodatkowych inicjatyw prawodawczych.

Pracodawcy, których dotyczy ten wyrok, będą mieli możliwość ubiegania się o dofinansowanie w odniesieniu do tej grupy osób niepełnosprawnych na zasadach określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776, z późn. zm.) i rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 232, poz. 2330, z późn. zm.).

Stanowisko Ministra Pracy i Polityki Społecznej dotyczące sposobu występowania o dofinansowanie do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych, o których mowa w przedmiotowym wyroku Trybunału Konstytucyjnego, zostanie niezwłocznie zamieszczone na stronie internetowej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, tak, by maksymalnie ułatwić pracodawcom i usprawnić skorzystanie z uprawnień.

Jednocześnie, z uwagi na to, że dofinansowanie będzie dotyczyło zróżnicowanych okresów (wynikających zarówno z kodeksu pracy jak i z postanowień umownych oraz z układów zbiorowych, a także z dodatkowych okoliczności wpływających na okres wliczania tych osób do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych) oraz w związku z obiektywnym brakiem możliwości ustalenia liczby osób, których dotyczy wyrok (m. in. w związku z możliwością ustalenia ilu pracodawców zatrudniając wyłącznie osoby, które osiągnęły wiek emerytalny, nie składało wniosków o wypłatę dofinansowania oraz ustalenia na ilu pracowników, którzy osiągnęli ten wiek, pracodawcy chcieliby wystąpić o dofinansowanie) nie istnieje możliwość precyzyjnego ustalenia skutków finansowych w tym zakresie (przy założeniu szeregu okoliczności uśredniających można przyjąć, że wartość wypłat dofinansowania wyniesie około 18 mln złotych).

Należy ponadto stwierdzić, że z uwagi na wykorzystanie istniejących procedur i rozwiązań technicznych, nie należy spodziewać się po stronie Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych odczuwalnych skutków finansowych związanych z realizacją przedmiotowych uprawnień pracodawców. Nie przewiduje się także innych, niż wymienione, konsekwencji prawnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego.

Z poważaniem

Paweł Wypych

Warszawa, dnia 11 maja 2006 r.

Pan
Ryszard Legutko
Wicemarszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 25 kwietnia 2006 r. nr BPS/DSK-043-284/06, przy którym przedstawiono oświadczenie Pana senatora Mirosława Adamczaka złożone podczas posiedzenia Senatu w dniu 20 kwietnia 2006 r. w sprawie postępowań egzekucyjnych prowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie przeciwko "Budomal" spółka jawna K.M.Z.B. M. uprzejmie informuję:

Podległy mi Departament Wykonania Orzeczeń i Probacji udzieli odpowiedzi na powołane w oświadczeniu pismo Pana senatora Adamczaka dotyczące działalności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie. Uczynił to w piśmie z dnia 18 kwietnia 2006 r., które najprawdopodobniej dotarło do Pana senatora już po złożeniu oświadczenia. Załączam kopię tego pisma.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w oświadczeniu informuję więc, że w pełni aktualne pozostają wyjaśnienia zawarte w piśmie Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji z dnia 18 kwietnia 2006 r.

Postanowienia egzekucyjne w sprawach z wniosku Jana M. i Czesława K. z dniem 12 kwietnia 2006 r. objęte zostały nadzorem Prezesa Sądu Okręgowego w Kaliszu. W chwili obecnej brak jest jednak podstaw do wystąpienia przeciwko komornikowi z wnioskiem o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego. Jak wynika z przytoczonych wyjaśnień długotrwałość postępowań egzekucyjnych w tych sprawach jest konsekwencją wielości skarg na czynności komorników wnoszonych przez dłużników. Ma więc do pewnego stopnia związek z jakością regulacji prawnych.

Dążąc do poprawy sprawności i skuteczności egzekucji w Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowane zostały projekty nowelizacji ustawy o komornikach sądowych i egzekucji oraz kodeksu postępowania cywilnego w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego. Jak wyjaśniono w piśmie Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji z dnia 18 kwietnia 2006 r. przewiduje się między innymi ograniczenie możliwości wnoszenia skarg na czynności komorników oraz wprowadzenie rozwiązań usprawniających postępowania sądowe w sprawach wywołanych ich wniesieniem. Zmiany te winny w istotny sposób przyczynić się do poprawy stanu egzekucji.

Załącznik: kopia pisma Departamentu Wykonania Orzeczeń i Probacji z dnia 18 kwietnia 2006 r.

Z uszanowaniem

Andrzej Kryże

Warszawa, dnia 18 kwietnia 2006 r.

Pan
Mirosław ADAMCZAK
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej

Odpowiadając na pismo Pana Senatora z dnia 21 marca 2006 r. przedstawione w trybie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (tj. Dz. U. z 2003 r. Nr 221, poz. 2199 z późn. zm.) w sprawie postępowań egzekucyjnych prowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie przeciwko "Budomal" spółka jawna K.M.Z.B. M., uprzejmie informuję:

Wniosek o wszczęcie egzekucji z nieruchomości dłużników "Budomal" spółka jawna K.M.Z.B. M. wierzyciel Jan M. złożył w dniu 26 listopada 2003 r., załączając tytuł wykonawczy w formie aktu notarialnego z dnia 10 kwietnia 2003 r. sporządzonego przez notariusza Jolantę Kijak nr Rep. 1572/2003 i zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną przez Sąd Rejonowy w Kępnie postanowieniem z dnia 19 sierpnia 2003 r., sygn. IV Po 15/03. Postępowanie egzekucyjne wskutek tego wniosku wszczęte zostało w dniu 27 listopada 2003 r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie. Egzekucja skierowana została do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie prowadzi księgi wieczyste o numerach Kw 37080, kw. 28529 i Kw 25747.

W dniu 18 grudnia 2003 r. pełnomocnik wierzyciela Jana M. cofnął wniosek egzekucyjny, wobec czego postanowieniem z dnia 2 kwietnia 2004 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne.

Czesław Kaczmarek wniósł o wszczęcie egzekucji z nieruchomości dłużników w dniu 5 lutego 2004 r. i tego samego dnia Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie wszczął egzekucję.

W dniu 2 kwietnia 2004 r. wpłynął wniosek Jana M. o ponowne wszczęcie egzekucji z nieruchomości dłużników objętych księgami wieczystymi zapisanymi w księgach wieczystych Kw 25747, Kw 28529 i K2 37080. Wskutek tego wniosku egzekucja wszczęta została w dniu 15 kwietnia 2004 r.

Z informacji uzyskanych od Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Ostrzeszowie wynika, że z tytułu należności za pracę toczy się przeciwko spółce "Budomal" 151 postępowań, w których należności wierzycieli wyrażają się kwotą około 399.000 zł. Do tej kategorii należą również świadczenia egzekwowane przez Jana M. i Czesława K.

Składając wyżej wymienione wnioski o wszczęcie egzekucji z nieruchomości zapisanych w księgach Kw 25747. Kw 28529 i Kw 37080, Jan M. i Czesław K. w trybie art. 927 k.p.c. przyłączyli się do wcześniej wszczętej egzekucji z wniosku Banku Millenium S.A. w Warszawie.

W toku postępowania egzekucyjnego "Budomal" spółka jawna K.M.Z.B. M. wielokrotnie składała skargi do czynności komornika, co w konsekwencji wydłużyło postępowanie.

Pierwsza licytacja nieruchomości, wyznaczona na dzień 7 października 2004 r., nie doszła do skutku wobec braku nabywców. Także druga licytacja, wyznaczona na dzień 29 grudnia 2004 r., okazała się bezskuteczna z powodu braku licytantów. Nie nastąpiło również przejęcie nieruchomości przez wierzycieli. W związku z tym postępowanie egzekucyjne zostało umorzone: w odniesieniu do nieruchomości objętej księgą wieczystą Kw nr 25747 w dniu 3 czerwca 2005 r.; w stosunku do nieruchomości Kw nr 28529 w dniu 19 września 2005 r.; w odniesieniu do nieruchomości Kw nr 37080 w dniu 24 stycznia 2005 r.

W dniu 21 lutego 2006 r. Jan M. i Czesław K. ponownie wnieśli o wszczęcie egzekucji z przedmiotowych nieruchomości. Do dnia 14 kwietnia 2006 r. komornik nie podjął czynności z tym związanych.

Wcześniejsze postępowanie egzekucyjne, aczkolwiek bezskuteczne, toczyło się bez nieuzasadnionej zwłoki. Wnioski wierzycieli wpłynęły odpowiednio w dniach 5 lutego 2004 r. i 2 kwietnia 2004 r. Mimo wielokrotnie wnoszonych przez dłużników skarg na czynności komornika termin drugiej licytacji wyznaczony został stosunkowo szybko, a mianowicie na dzień 29 grudnia 2004 r. Komornik obowiązany był umorzyć postępowanie egzekucyjne z powodu braków oferentów.

Zgodnie z pismem art. 985 § 1 k.p.c. jeżeli po drugiej licytacji żaden z wierzycieli nie przejął nieruchomości na własność, postępowanie egzekucyjne umarza się i nowa egzekucja z tej nieruchomości może być wszczęta dopiero po upływie roku. Wobec tego w chwili obecnej istnieją podstawy prawne do wszczęcia jedynie egzekucji z nieruchomości zapisanej w Kw nr 37080. Egzekucja z nieruchomości zapisanej w Kw nr 25747 może być wszczęta po 3 czerwca 2006 r., zaś z nieruchomości Kw nr 28529 - po 19 września 2006 r.

Jednak wobec braku reakcji komornika na wnioski Jana M. i Czesława K. z dnia 21 lutego 2006 r. o ponowne wszczęcie egzekucji z nieruchomości i mając na względzie, że wierzyciele ci prowadzą egzekucję świadczeń z tytułu należności za pracę, postępowanie egzekucyjne z dniem 12 kwietnia 2006 r. objęte zostało nadzorem Prezesa Sądu Okręgowego w Kaliszu. Komornik zobowiązany został do niezwłocznego podjęcia czynności, a także do składania sprawozdań z toczącej się egzekucji z częstotliwością co dwa miesiące.

Jak wynika z wyżej przytoczonych wyjaśnień długotrwałość postępowań egzekucyjnych w sprawach z wniosku Jana M. i Czesława K. jest między innymi konsekwencją wielości skarg na czynności komorników wnoszonych przez dłużników. Do pewnego stopnia ma więc związek z jakością regulacji prawnych.

W związku z tym stwierdzić należy, że jednym z priorytetowych celów Ministra Sprawiedliwości jest poprawa sprawności i skuteczności egzekucji. W Ministerstwie Sprawiedliwości przygotowywane są projekty zmian w ustawie o komornikach sądowych i egzekucji oraz w kodeksie postępowania cywilnego w części dotyczącej postępowania egzekucyjnego. Przewiduje się między innymi ograniczenie możliwości wnoszenia skarg do czynności komorników oraz wprowadzenie rozwiązań usprawniających postępowania sądowe w sprawach wywołanych ich wniesieniem. Zmiany te winny w istotny sposób przyczynić się do poprawy stanu egzekucji.

Z poważaniem

p.o. ZASTĘPCY DYREKTORA

DEPARTAMENTU

Wykonania Orzeczeń i Probacji

Karol Dałek

sędzia

Warszawa, 2006-05-15

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na pismo z dnia 19 kwietnia 2006 r., znak: BPS/DSK-043-232/06, przekazujące w załączeniu oświadczenie Pana Senatora Zbigniewa Raua złożone wspólnie z innymi senatorami na 8. posiedzeniu Senatu w dniu 30 marca 2006 r. w sprawie należności podatkowych obywateli Polski pracujących w Zjednoczonym Królestwie, uprzejmie informuję:

w 2004 roku podjęto rozmowy ze stroną brytyjską w celu renegocjacji polsko-brytyjskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W nowej umowie planowane jest przyjęcie metody wyłączenia z progresją. Zgodnie z tą metodą dochód uzyskany w Zjednoczonym Królestwie będzie zwolniony w Polsce od podatku, natomiast będzie wzięty pod uwagę jedynie przy obliczaniu stawki podatkowej, według której podatnik będzie zobowiązany rozliczyć podatek od dochodów uzyskanych w Polsce. Metoda ta zastąpi obecnie obowiązującą metodę zaliczenia proporcjonalnego polegającą na tym, że podatek zapłacony w Zjednoczonym Królestwie jest zaliczany na poczet podatku polskiego obliczonego od całości dochodów (tj. uzyskanych ze źródeł polskich i brytyjskich) w takiej proporcji, w jakiej dochód ze źródeł brytyjskich pozostaje w stosunku do całości dochodu podatnika. Druga tura negocjacji i ich zakończenie przewidziane są w tym roku. Prawdopodobne jest zatem, iż w 2006 r. zostanie podpisana nowa umowa.

Ponadto, w chwili obecnej trwają prace nad projektem nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwolą Polakom pracującym za granicą zrekompensować wyższe koszty utrzymania, m. in. poprzez odliczenie od dochodu kwoty - odpowiadającej 30% diety dla osób delegowanych za granicę - za każdy dzień okresu, w którym podatnik pozostawał w stosunku pracy. Rząd liczy na to, że przed końcem tego roku Parlament RP zmiany te uchyli. Zmiany te mogłyby wejść w życie od 1 stycznia przyszłego roku i mieć zastosowanie do dochodów uzyskanych już w 2006 r. Mimo, że zmiany te nie obejmują podatków za rok 2005, a także za lata wcześniejsze, to jednak za okresy te podatnicy również byli i są uprawnieni - na mocy obowiązujących w tym czasie przepisów - do zrekompensowania, przynajmniej częściowo, wyższych kosztów życia za granicą poprzez odliczenie od dochodu pewnej kwoty jako równowartości diet dla osób delegowanych za granicę.

Kwestia wydania rozporządzenia w trybie art. 22 §1 pkt 1 Ordynacji podatkowej była przedmiotem analizy. Jej wyniki dość jednoznacznie wykazały, że brak jest przesłanek, od zaistnienia których, Ordynacja podatkowa uzależnia prawo do wydania takiego aktu. Te przesłanki to: interes publiczny lub ważny interes podatnika. Nie można stwierdzić istnienia interesu publicznego dla wydania takiego rozporządzenia. Odnosząc się natomiast do drugiej przesłanki, należy wskazać, iż zarówno z przepisów Ordynacji podatkowej jak i z treści orzecznictwa sądów polskich wynika jednoznacznie, że spełnienie przesłanki ważnego interesu podatnika następuje w sytuacji, gdy istnieje zagrożenie interesów podatnika, a w szczególności podstaw jego egzystencji. Sytuacja taka powstaje m. in. w wyniku katastrof naturalnych (np. powódź) lub kryzysu ekonomicznego powodującego np. brak wypłat wynagrodzeń lub tylko częściową ich wypłatę. Z tych przyczyn nie można mówić o zagrożeniu egzystencji podatników, którzy uzyskują dochody z pracy w Zjednoczonym Królestwie. Sytuacja Polaków pracujących za granicą, w tym w Zjednoczonym Królestwie nie jest w żadnym razie gorsza niż Polaków pracujących w Polsce. Wszyscy płacą podatki według takiej samej skali i według takich samych zasad. Polskie przepisy podatkowe powszechnie nie pozwalają na uwzględnienie przy rozliczeniu podatku dochodowego rzeczywistych kosztów utrzymania, a jedynie koszty ustawowe. W związku z tym wydanie takiego rozporządzenia uprzywilejowałoby pewną grupę społeczną i jednocześnie stanowiłoby przejaw dyskryminacji w stosunku do osób wykonujących pracę w innych państwach.

Należy podkreślić, iż problem niekorzystnego ukształtowania sytuacji podatkowej niektórych osób zamieszkałych w Polsce i pracujących w Zjednoczonym Królestwie nie wynika z mechanizmu unikania podwójnego opodatkowania przyjętego w polsko-brytyjskiej umowie z 1976 r. Mechanizm ten, oparty na metodzie proporcjonalnego zaliczenia, został wypracowany w praktyce międzynarodowej OECD i odpowiada międzynarodowym standardom. Tego typu metoda jest powszechnie stosowana przez wiele innych krajów na świecie. Uregulowania dotyczące zarówno metody proporcjonalnego zaliczenia jak i metody wyłączenia z progresją są regulacjami wynikającymi z postanowień umów międzynarodowych, wiążących w Polsce proprio vigore. Zastosowanie obydwu metod w porównywalnych warunkach ekonomicznych i prawnych daje porównywalne efekty podatkowe. Dlatego źródeł powyższego problemu należy szukać w finansowo-ekonomicznych uwarunkowaniach państwa, w którym praca jest świadczona. I tak np. niekorzystna sytuacja Polaków pracujących w Zjednoczonym Królestwie wynika z różnic w wysokości dochodów, kosztach utrzymania oraz w systemach podatkowych.

Reasumując, Minister Finansów dąży do rozwiązania powyższego problemu przez:

- szybkie sfinansowanie negocjacji i ratyfikację renegocjowanej umowy z Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

- uchwalenie zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, które pozwolą Polakom pracującym za granicą (nie tylko w Zjednoczonym Królestwie) na zrekompensowanie wyższych kosztów utrzymania.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Minister Finansów w piśmie skierowanym w dniu 4 maja 2006 r. do Dyrektorów Izb Skarbowych i Naczelników Urzędów Skarbowych zwrócił uwagą na przepis art. 67a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym organ podatkowy, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może:

1) odroczyć termin płatności podatku lub rozłoży zapłatę podatku na raty,

2) odroczyć lub rozłożyć na raty zapłatę zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę lub odsetki określone w decyzji, o której mowa w art. 53a,

3) umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe, odsetki za zwłokę lub opłatę prolongacyjną.

Organ podatkowy działając w zakresie uznania administracyjnego ocenia, na podstawie zebranego materiału dowodowego, czy w konkretnej sytuacji podatnika zaistniały przesłanki do udzielenia ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych na podstawie art. 67a § 1 ustawy. W tym celu organ podatkowy uwzględnia sytuację społeczno-gospodarczą lub życiową podatnika, w szczególności wysokość uzyskiwanych przez podatnika dochodów oraz wysokość ponoszonych przez podatnika kosztów utrzymania za granicą, sytuację materialną rodziny podatnika jak również wszelkie inne okoliczności spełniające kryterium "ważnego interesu podatnika".

Z upoważnienia Ministra Finansów

PODSEKRETARZ STANU

Mirosław Barszcz