Warszawa, 20 kwietnia 2006 r.

Pan
Bronisław Korfanty
Senator
Rzeczypospolitej Polskiej
Warszawa

W odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora z dnia 16 marca 2006 roku, przekazane przez Marszałka Senatu przy piśmie z dnia 23 marca 2006 roku (sygn. BPS/DSK-043-185/06), dotyczące przeprowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w Poznaniu śledztwa Ap II Ds. 2/02 w sprawie nadużyć i niedopełnienia obowiązków przez członków władz Banku Staropolskiego S.A. w Poznaniu, a w konsekwencji upadłości tego banku oraz toczącego się postępowania upadłościowego, uprzejmie przedstawiam co następuje.

Wydział II do Spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Apelacyjnej w Poznaniu przeprowadził, wszczęte postanowieniem z dnia 14 lutego 2000 roku śledztwo w sprawie przekroczenia uprawnień i niedopełnienia obowiązków przez członków Zarządu Banku Staropolskiego S.A. w Poznaniu w okresie od 1993 r. do 1999 r. i działania na szkodę spółki prawa handlowego poprzez doprowadzenie do utraty płynności finansowej banku i wyrządzenia szkody majątkowej w wielkich rozmiarach w kwocie co najmniej 560.000.000 złotych na szkodę Banku Staropolskiego S.A. oraz 39.502 deponentów tego banku, a także wyłudzenia na szkodę Banku Staropolskiego S.A. - pod pozorem darowizny na rzecz Parafii p.w. Maryi Królowej w Poznaniu - kwoty 400.000 złotych oraz przywłaszczenia przez Piotra Bykowskiego zaliczki w kwocie 163.000 złotych na szkodę Poznańskiego Domu Bankiera.

Podstawą wszczęcia śledztwa w tej sprawie przez Prokuratora Okręgowego w Poznaniu były zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa złożone w dniu 13 stycznia 2000 roku przez Delegaturę Urzędu Ochrony Państwa w Poznaniu oraz w dniu 20 stycznia 2000 roku przez Zarząd Komisaryczny Banku Staropolskiego S.A. W styczniu 2000 roku Korporacji Gwarancyjnej Spółki z o.o. w Warszawie. Natomiast w dniu 27 marca 2006 roku odbyło się spotkanie syndyka z przedstawicielami Międzynarodowej Korporacji Gwarancyjnej w Warszawie, podczas którego omawiano ogólne kwestie związane z ewentualną odpowiedzialnością Skarbu Państwa.

W toku postępowania wpłynęły wnioski wierzycieli w sprawie spisu inwentarza majątku upadłego banku i ponownie jego oszacowanie oraz o sprostowanie bilansu masy upadłości. Syndyk zwrócił się do sędziego - komisarza o przedłużenie terminu do ustosunkowania się do tych wniosków albowiem przygotowanie odpowiedzi wymaga sprawdzenia zbiorów archiwalnych banku i ponownej analizy dokumentacji w tym zakresie.

Odnosząc się do kwestii spłaty wierzytelności należy wskazać, iż w przypadku prawidłowo złożonej oferty istnieje możliwość zbycia upadłego przedsiębiorstwa co może jedynie pozwolić na odzyskanie przez wierzycieli ich środków finansowych. W przypadku sprzedaży poszczególnych składników masy upadłości stanie się to niemożliwe, gdyż w pierwszej kolejności uzyskane w ten sposób środki, zostaną przeznaczone na koszty postępowania upadłościowego, w skład których wchodzi dług wobec Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Aktualnie sędzia - komisarz wyraził zgodę na przekazanie Bankowemu Funduszowi Gwarancyjnemu kwoty 1.000.000 złotych na poczet zaspokojenia wierzytelności funduszu, która wynosi ponad 450.000.000 złotych.

Z poważaniem

PROKURATOR GENERALNY

ZASTĘPCA PROKURATORA GENERALNEGO

Janusz Kaczmarek

Warszawa, 2006-05-04

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Marka Rockiego na 9. posiedzeniu Senatu w dniu 20 kwietnia 2006 r. (BPS/DSK-043-289/06) w sprawie możliwości otrzymania stypendium za wyniki w nauce lub sporcie uprzejmie wyjaśniam:

ustawa z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 165, poz. 1365) w art. 181 mówi jednoznacznie, iż stypendium za wyniki w sporcie, podobnie jak stypendium za wyniki w nauce może pobierać student na podstawie osiągnięć uzyskanych w poprzednim roku, niezależnie, czy jest to świadczenie przyznane na semestr czy na rok.

Stypendium za wyniki w sporcie jest integralną częścią stypendium za wyniki w nauce lub sporcie i warunki jego otrzymywania powinny być takie same jak przy otrzymywaniu stypendium za wyniki w nauce.

Zgodnie z przepisem ustawy o stypendium za wyniki w nauce lub sporcie na podstawie osiągnięć uzyskanych podczas roku studiów, student może się ubiegać dopiero na kolejnym roku studiów.

Z wyrazami szacunku

wz. MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan Jurga

Warszawa, 4.05.2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane Ministrowi Gospodarki przez Ministra Skarbu Państwa pismo z dnia 23 marca 2006 r., znak: BPS/DSK-043-208/06, przy którym przesłano Ministrowi Skarbu Państwa tekst oświadczenia Pana Senatora Czesława Żelichowskiego w sprawie mieszkań zakładowych oraz lokali użytkowych należących do likwidowanych kopalń informuję, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących własnością przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24 z późn. zm.) mieszkania zakładowe mogą być wyłącznie zbywane, pod rygorem nieważności umowy zbycia, na zasadach określonych w niniejszej ustawie.

Pragnę wyjaśnić, iż decyzja o sprzedaży lokali mieszkalnych jest suwerenną decyzją "zbywcy".

Minister Gospodarki nie pełni roli "zbywcy", a zatem nie może podjąć się sprzedaży lokali mieszkalnych będących własnością spółek prawa handlowego.

Obowiązkiem "zbywcy" jest skuteczne zawiadomienie o fakcie sprzedaży lokalu mieszkalnego.

W wyniku prowadzonej sprzedaży mieszkań w poszczególnych budynkach powstają z mocy prawa Wspólnoty Mieszkaniowe, w zakresie funkcjonowania których znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która to ustawa reguluje między innymi sposób ustanowienia odrębnej własności lokali, prawa i obowiązki właścicieli tych lokali, a także sposób zarządu nieruchomością wspólną.

Postanowienia ustawy odnoszą się zarówno do lokali mieszkalnych, jak też do lokali o innym przeznaczeniu. Chodzi tu w szczególności o tzw. lokale użytkowe (lokale sklepowe, usługowe, biurowe, gastronomiczne, garaże i inne).

W zakresie nie uregulowanym ustawą z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (...) stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego.

Wspólnotę Mieszkaniową tworzą zarówno właściciele odrębnych lokali, którzy nabyli mieszkania zakładowe (osoby fizyczne), jak też właściciel budynku (czyli SRK S.A. lub BSRK Sp. z o.o.), z którego zbyte lokale zostały wyodrębnione - określany jako tzw. "właściciel zbiorowy, w którego dyspozycji pozostają mieszkania o statucie lokatorskim i lokale użytkowe.

Wspólnota Mieszkaniowa, zgodnie z cytowaną wyżej ustawą, może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana.

Właściciele lokali, będący członkami Wspólnoty Mieszkaniowej, określają sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej. W praktyce w obszarze funkcjonowania Wspólnot Mieszkaniowych nie występuje dualizm, bowiem każda powstała z mocy prawa Wspólnota Mieszkaniowa sprawuje zarząd nieruchomością bezpośrednio, bądź też powierza zarząd specjalistycznej firmie.

Jeżeli w budynku mieszkalnym należącym pierwotnie do likwidowanej kopalni funkcjonował i funkcjonuje lokal użytkowy to nosi on charakter lokalu wyodrębnionego, stanowiącego - jak już wspomniano - integralną część majątku trwałego przedsiębiorstwa (SRK S.A. lub BSRK Sp. z o.o.), w znaczeniu art. 55(1) Kodeksu cywilnego.

Tak wyodrębniony lokal może być zbyty w odrębnym trybie, niż to ma miejsce w przypadku sprzedaży mieszkań. Najczęściej odbywa się to w trybie publicznego przetargu. Lokal użytkowy może być również zagospodarowany poprzez wynajem. Przychody zarówno ze sprzedaży, jak i dzierżawy są przychodami właściciela, który jednak ponosi opłaty na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, która ustala wysokość opłat proporcjonalnie do udziału powierzchni lokalu w stosunku do całkowitej powierzchni nieruchomości zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o własności lokali (...).

Sugerowanie zmiany opisanego powyżej stanu prawnego poprzez rozszerzenie definicji pomieszczeń wspólnych o lokale użytkowe może oznaczać stworzenie możliwości naruszenia prawa własności, co stałoby w sposób oczywisty w sprzeczności z obowiązującymi postanowieniami Konstytucji oraz z przepisami prawa cywilnego. Takie zmiany mogłyby wiązać się z koniecznością wypłat stosownych odszkodowań dla właścicieli lokali użytkowych z tytułu wywłaszczenia.

Dodać należy, iż działania spółek handlowych, które wyzbywałyby się części swego majątku w trybie zrzeczenia się własności, bądź darowizny, nosiłyby znamiona działania na szkodę spółki i naruszałyby postanowienia ustawy o rachunkowości.

Pragnę poinformować, iż w trybie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. "o zasadach zbywania mieszkań..." spółki restrukturyzacyjne dokonały zbycia ok. 11800 mieszkań z ok. 31800 mieszkań, jakie dotychczas znajdowały się w posiadaniu tych Spółek.

Z informacji uzyskanych ze Spółek wynika, iż mieszkania nabywają głównie najemcy, których dochody pozwalają na regulowanie bieżących opłat czynszowych wnoszonych do spółek restrukturyzacyjnych.

Na zakończenie pragnę podkreślić, iż za wszelkie zmiany przepisów prawnych w zakresie spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej odpowiedzialny jest minister właściwy do spraw budownictwa tj. Minister Transportu i Budownictwa.

Z poważaniem

MINISTER

z up. Paweł Poncyljusz

SEKRETARZ STANU

Warszawa, 2006-05-04

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu RP

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do oświadczenia Pana Senatora Rafała Ślusarza złożonego podczas 8 posiedzenia Senatu w dniu 30 marca 2006 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Odnosząc się do kwestii zawieszenia postępowań egzekucyjnych na podstawie art. 24 ustawy z 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 78, poz. 684 z późn. zm.) wskazać należy, iż zawieszenie dotyczy tylko i wyłącznie należności objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym. Pomimo objęcia postępowaniem restrukturyzacyjnym zawieszenie postępowania nie dotyczy postępowań egzekucyjnych prowadzonych w celu zaspokojenia indywidualnych roszczeń pracowników wynikających z tzw. "ustawy 203".

W przypadku wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego i zastosowania art. 24 ust. 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej mogą mieć miejsce trzy sytuacje:

1) wszczęcie postępowania egzekucyjnego nastąpiło po wszczęciu postępowania restrukturyzacyjnego;

2) wszczęcie postępowania egzekucyjnego nastąpiło przed wszczęciem postępowania restrukturyzacyjnego, jednakże przed datą wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego nie nastąpiło zajęcie komornicze;

3) wszczęcie postępowania egzekucyjnego i zajęcie komornicze nastąpiło przed wszczęciem postępowania restrukturyzacyjnego.

Wydaje się, że w pierwszej i drugiej z opisanych powyżej sytuacji, skutkiem zastosowania ww. art. 24 ust. 2 ustawy jest zawieszenie postępowania egzekucyjnego i niemożność podejmowania przez komornika żadnych czynności (art. 13 § 2 k.p.c. w związku z art. 179 § 3 k.p.c.), w tym dokonywania zajęć komorniczych. Postępowanie egzekucyjne, w zakresie należności objętych postępowaniem restrukturyzacyjnym, będzie mogło być podjęte dopiero po umorzeniu lub zakończeniu postępowania restrukturyzacyjnego. Natomiast w trzecim przypadku - kiedy zajęcie komornicze rachunku bankowego i wezwanie Narodowego Funduszu Zdrowia (jako tzw. trzeciodłużnika) nastąpiło w trybie określonym w art. 896 § 1 k.p.c. przed wszczęciem postępowania restrukturyzacyjnego, a Narodowy Fundusz Zdrowia przekazał środki na konto komornika - czynności egzekucyjne podjęte przed wszczęciem postępowania restrukturyzacyjnego nie upadają. Oznacza to, że zgodnie z przepisami k.p.c. komornik może przekazać te środki do depozytu sądowego. Nie może ich natomiast przekazać na konto wierzyciela, ponieważ w okresie zawieszenia postępowania egzekucyjnego, egzekucja nie może być skutecznie prowadzona (wynika to m.in. z orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 1978 r., IV CR 463/77, opublikowanego w OSNCP z 1978 r.). Dodatkowo należy zwrócić uwagę, że zakład opieki zdrowotnej może wystąpić do sądu o zwolnienie środków z depozytu sądowego.

W kwestii uznania przez urzędy skarbowe, iż restrukturyzacji nie podlegają należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych, które odprowadzają zakłady opieki zdrowotnej jako pracodawca wskazać należy, iż na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy restrukturyzacja finansowa zakładów podlega m. in. na umorzeniu zobowiązań publicznoprawnych wymienionych w art. 6 ust. 1 ustawy. W art. 6 ust. 1 przedmiotowej ustawy stwierdza się, że umorzeniu podlegają zobowiązania publicznoprawne, ale tylko zobowiązania wymienione w tym przepisie. Innymi słowy przepis ten wymienia w sposób kazuistyczny poszczególne zobowiązania publicznoprawne podlegające umorzeniu. Do takich należą zobowiązania z tytułu podatków wobec budżetu państwa. Wedle stanowiska Ministerstwa Finansów (pismo z dnia 11 maja 2005 r. znak: FS12-0310-VI-8-3/05 oraz pismo z dna 7 lipca 2005 r. znak: FS12-0310-VI-8-6/05) chodzi tu o zobowiązania w stosunku do budżetu państwa, których zakład jest podatnikiem, a nie płatnikiem. Zobowiązanie z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązaniem pracownika, a zakład go zatrudniający ma jedynie zaliczyć i odprowadzić zaliczkę na poczet tego podatku. Zobowiązania te nie będąc zobowiązaniami zakładu opieki zdrowotnej nie mogą podlegać restrukturyzacji finansowej.

Na podstawie ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej restrukturyzacją objęte mogły być samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej oraz jednostki badawczo-rozwojowe zatrudniające na dzień 1 stycznia 2001 r. powyżej 50 osób. Restrukturyzacją nie mogły być objęte podmioty tworzące zakłady opieki zdrowotnej, które przejęły zobowiązania po zlikwidowanych samodzielnych publicznych zakładach opieki zdrowotnej. Odnośnie uczestnictwa w procesie restrukturyzacji placówek ochrony zdrowia będących w likwidacji kilka takich zakładów uczestniczy w procesie restrukturyzacji. Przepisy ww. ustawy nie wykazują aby wnioski o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego zakładów będących w likwidacji miały zostać odrzucone. Niemniej jednak podkreślić należy, że restrukturyzacja finansowa ma na celu poprawę kondycji zakładów opieki zdrowotnej i ich efektywne funkcjonowanie w przyszłości. Nie można jednak mówić o spełnieniu tego warunku przez zakład, który w przyszłości zostanie zlikwidowany.

W opinii Ministra Zdrowia podstawowych rozwiązań w uporządkowaniu funkcjonowania systemu ochrony zdrowia należy poszukiwać w poprawie kondycji finansowej funkcjonujących zakładów opieki zdrowotnej. Jednym z elementów podejmowanych działań było uchwalenie ustawy o której mowa wyżej. W Ministerstwie Zdrowia przygotowano także projekt nowelizacji tejże ustawy. Zaproponowane zobowiązania pozwolą na bardziej efektywną realizację procesu restrukturyzacji finansowej. Projekt nowelizacji w dniu 28 marca 2006 r. przyjęty został przez Radę Ministrów, a w dniu 11 kwietnia przekazany został do Sejmu RP. Projekt przewiduje m. in. możliwość zaciągnięcia pożyczki przez jednostki badawczo-rozwojowe, możliwość zwiększenia kwoty pożyczki uzyskanej przez samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej a także zwiększenie wysokości umorzenia z 50% do 70% należności głównej z tytułu pożyczki.

Z poważaniem

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Andrzej Wojtyła

Warszawa, 2006-05-04

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Władysława Sidorowicza na 7 posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 roku, przesłane przy piśmie Pana Ryszarda Legutki, Wicemarszałka Senatu, z dnia 23 marca 2006 roku, znak: BPS/DSK-043-179/06, w sprawie zasad wyceny substancji czynnych - interferonu beta i glatirameru - stosowanych w ramach finansowanych przez Fundusz programów terapeutycznych dla chorych ze stwardnieniem rozsianym (SM), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych zostały określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy oraz zarządzeniach Prezesa NFZ, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach. W roku 2006 Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje na rzecz chorych ze stwardnieniem rozsianym dwa programy terapeutyczne (lekowe): "Leczenie stwardnienia rozsianego interferonem beta" i "Leczenie stwardnienia rozsianego glatiramerem", w oparciu o zarządzenie Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 93/2005 z dnia 17 października 2005 r. w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej rodzaju: leczenie szpitalne", ze zm.

W 2005 roku ww. świadczenia były finansowane w ramach jednego programu terapeutycznego pn. "Leczenie stwardnienia rozsianego lekami immunomodulującymi", na realizację którego przeznaczono kwotę ponad 32 mln zł w skali kraju. Podział ww. programu na dwa realizowane obecnie programy terapeutyczne (program leczenia z zastosowaniem interferonu beta i program leczenia z zastosowaniem glatirameru) został zastosowany również w odniesieniu do pozostałych finansowanych przez Fundusz programów terapeutycznych, które w ubiegłym roku obejmowały więcej niż jedną substancję czynną.

Mając na uwadze krytyczną opinię Pana Senatora na temat leczenia stwardnienia rozsianego lekami immunomodulującymi w ramach dwóch niezależnych programów terapeutycznych oraz obowiązujących w 2006 r. zasad finansowania terapii interferonem beta i glatiramerem, uprzejmie informuję, że Minister Zdrowia, w ramach nadzoru sprawowanego nad działalnością Funduszu, wystąpił do Prezesa NFZ, celem uzyskania informacji na temat poziomu zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej w przedmiotowym zakresie, w kontekście wprowadzonych w br. zmian.

Zgodnie z wyjaśnieniami złożonymi przez Prezesa NFZ, zmiany dokonane w zakresie leczenia SM w ramach programów terapeutycznych powinny przyczynić się do wzrostu liczby pacjentów objętych tym leczeniem, zwłaszcza że wartość kontraktów zawartych na realizację terapii SM w ramach programów terapeutycznych w 2006 r. w skali kraju wynosi 5 mln zł (program leczenia z zastosowaniem glatirameru) i ponad 31 mln zł (program leczenia z zastosowaniem interferonu beta), co oznacza wzrost środków finansowych przeznaczonych na realizację tych programów o 11% w stosunku do 2005 r. Ponadto Prezes NFZ poinformował, że Fundusz, poza sporadycznymi przypadkami, nie otrzymywał niepokojących sygnałów od stowarzyszeń i rodzin czy osób zajmujących się leczeniem tego schorzenia.

Nawiązując do zawartych w oświadczeniu Pana Senatora pytań dotyczących wyceny ww. terapii SM w 2005 i 2006 roku, uprzejmie informuję, że w roku 2005 została wyceniona terapia miesięczna leczenia SM, bez podziału na koszty terapii z zastosowaniem interferonu beta i glatirameru, natomiast w roku 2006 wyceniono postacie farmaceutyczne poszczególnych substancji czynnych. Z wyjaśnień Prezesa NFZ wynika, iż podstawą dokonanej wyceny były ceny zakupu poszczególnych leków (o określonej postaci i dawce), przekazane przez oddziały wojewódzkie Funduszu, a pozyskane od świadczeniodawców realizujących programy na terenie tych województw. Wycena ta po uśrednieniu została przyjęta jako wycena katalogowa na rok 2006. Zgodnie z otrzymanymi wyjaśnieniami, Narodowy Fundusz Zdrowia dążył do ustalenia takich cen poszczególnych leków, aby koszt terapii 4 tygodniowej był na takim samym poziomie. Biorąc pod uwagę fakt, iż terapia betaferonami prowadzona jest przez 24 miesiące oraz przygotowując wycenę postaci leku, za poziom referencyjny przyjęto najniższy poziom cen uzyskiwanych w przetargach dotyczących betaferonów. Miesięczna terapia z zastosowaniem betaferonów, czy to w dawce 30 mcg (6 mln j.m.) dawkowanych raz w tygodniu, czy w dawce 0,25 mg/ml (8 mln j.m.) dawkowanych co drugi tydzień, czy w dawce 44 mcg/05 ml (12 mln j.m.) dawkowanych 3 razy w tygodniu, została wyceniona na 315,36 pkt (1 pkt - 10 zł). Powyższe było zgodne z wnioskami producentów poszczególnych produktów handlowych, którzy wskazywali na brak różnic w efektywności klinicznej tych produktów, co potwierdził również Konsultant Krajowy w dziedzinie neurologii.

Odnosząc się do kwestii różnic w dawce i częstotliwości podawania interferonu beta, należy mieć na uwadze, iż powyższe różnice zostały zawarte w dokumentach rejestracyjnych produktów leczniczych opracowanych przez poszczególnych producentów i zatwierdzonych przez Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Producentów Biobójczych, a zatem są wiążące dla Funduszu.

W związku z poruszonym przez Pana Senatora problemem rozliczania programów terapeutycznych w 2006 r., uprzejmie informuję, iż w świetle zasad określonych w przywołanych na wstępie "Szczegółowych materiałach informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne", ze zm., rozliczeniu podlega ilość faktycznie zużytego leku wykazywanego przez świadczeniodawcę w specjalnym sprawozdaniu.

Nawiązując do pytania dotyczącego wyceny interferonów stosowanych w leczeniu WZW, uprzejmie informuję, że zgodnie z otrzymanymi wyjaśnieniami, wycena ta została sporządzona w analogiczny sposób jak wycena interferonów stosowanych w leczeniu SM. Zaznaczenia wymaga fakt, iż efektywność kliniczna leczenia WZW interferonami jest dużo bardziej udokumentowana w literaturze naukowej i badaniach klinicznych, a skuteczność tej terapii wynosi nawet 90%. Jednocześnie koszt miesięcznej terapii interferonem alfa jest znacznie niższy od kosztu terapii interferonem beta.

Ustosunkowując się do przekazanych przez Pana Senatora danych na temat cen interferonów i glatirameru w innych krajach Unii Europejskiej, Prezes NFZ zapewnił, iż informacja o wyższej cenie glatirameru w Polsce w stosunku do cen w innych krajach Unii Europejskiej będzie brana pod uwagę przy wycenie tej substancji na rok 2007. Natomiast niższa cena intrferonów w Polsce od cen tego leku na terenie innych państw UE, jest wynikiem właściwego wydatkowania środków publicznych, jak również oznaką dążenia do zabezpieczenia świadczeń zdrowotnych dla większej grupy świadczeniobiorców.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, dnia 5 maja 2006 r.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na przekazane przy piśmie BPS/DSK-043-284/06 oświadczenie senatora Mirosława Adamczaka złożone podczas 9 posiedzenia Senatu w dniu 20 kwietnia 2006 r. uprzejmie informuję, że z uwagi na to, iż zawiera ono zawiadomienie o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, zostało przesłane Prokuratorowi Apelacyjnemu w Łodzi z poleceniem nadania biegu procesowego.

Przedmiotowa sprawa pozostaje w zainteresowaniu Biura Postępowania Przygotowawczego Prokuratury Rejonowej.

Z upoważnienia

PROKURATORA GENERALNEGO

Jerzy Engelking

Zastępca Prokuratora Generalnego

Warszawa, 2006-05-05

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Piotra Boronia na 8. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 30 marca 2006 r., dotyczące awansowania na stopień generalski księdza pułkownika Franciszka Studzińskiego (BPS/DSK-043-236/06), uprzejmie informuję, iż Jego zasługi wojenne, szczególnie w Bitwie o Monte Cassino, są powszechnie znane. Stanowiły podstawę uhonorowania go szeregiem odznaczeń, m. in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

W uznaniu tychże zasług, na podstawie art. 134 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483) i art. 76 ust. 4 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416 ze zm.), Minister Obrony Narodowej wystąpił z wnioskiem do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o nadanie stopnia oficerskiego generała brygady księdzu pułkownikowi Franciszkowi Studzińskiemu. Dokumenty w tej sprawie zostały przekazane w dniu 31 marca br.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Pan Lech Kaczyński dokonał nominacji w dniu 3 maja 2006 r. podczas obchodów Święta Konstytucji 3 Maja.

Z poważaniem

wz. Aleksander Marek SZCZYGŁO

SEKRETARZ STANU w MON

Warszawa, 2006-05-05

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Kosmę Złotowskiego w dniu 16 marca 2006 roku, przekazane przy piśmie Pana Ryszarda Legutko, Wicemarszałka Senatu z dnia 23 marca 2006 roku (znak: BPS/DSK-043-181/06), w sprawie wysłania drogą pocztową przez realizatorów świadczeń opieki zdrowotnej, pacjentom zamieszkałym w podległych miejscowościach, leków immunosupresyjnych w celu ich podania, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.

Przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) wraz z aktami wykonawczymi regulują m. in. podstawowe zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej przez świadczeniodawców, natomiast przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 roku Nr 53 poz. 533 z późn. zm.) określają m. in. warunki obrotu produktami leczniczymi.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 pkt 9 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, świadczeniobiorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicznych m. in. dostęp do świadczeń wysokospecjalistycznych. Na postawie delegacji zawartej w ust. 3 cytowanego artykułu ustawy, Minister Zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 13 grudnia 2004 roku w sprawie świadczeń wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu państwa, z części pozostającej w dyspozycji ministra właściwego do spraw zdrowia (Dz. U. Nr 267 poz. 2661), w którym określono m. in. wykaz i zakres udzielania świadczeń wysokospecjalistycznych finansowanych z budżetu państwa oraz tryb przekazywania środków publicznych na realizację tych świadczeń. Zgodnie z brzmieniem załącznika do ww. rozporządzenia Ministra Zdrowia, świadczeniobiorcom zapewnia się i finansuje z budżetu państwa leczenie pacjenta w ośrodku przeszczepowym w okresie 30 dni od daty wykonania przeszczepienia. Po upływie 30 dni od daty wykonania przeszczepienia, świadczenia opieki zdrowotnej wykonywane pacjentom po przeszczepach, w tym dotyczące leczenia immunosupresyjnego, finansuje Narodowy Fundusz Zdrowia ze środków publicznych.

Odnosząc się do poruszonego w treści oświadczenia Pana Senatora problemu, związanego z koniecznością dojazdu pacjentów będących m. in. po przeszczepie i leczonych lekami immunosupresyjnymi na okresowe badania kontrolne, uprzejmie informuję, iż przede wszystkim mając na uwadze bezpieczeństwo pacjenta przyjmującego leki immunosuprresyjne, w charakterystyce immunosupresyjnych produktów leczniczych oraz opisanych programów terapeutycznych leczenia immunosupresyjnego po przeszczepieniu narządu unaczynionego lub szpiku, realizowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia w 2006 roku na podstawie załączników do Zarządzenia Nr 15/2006 z dnia 28 marca 2006 roku Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w sprawie sprostowania oczywistych błędów w zarządzeniu Nr 12/2006 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 23 lutego 2006 roku zmieniającego zarządzenie Nr 93/2005 Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 17 października 2005 roku w sprawie przyjęcia "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne", zawarto wymóg konieczności monitorowania poziomu leku immunosupresyjnego w surowicy krwi oraz przeprowadzenia okresowej oceny działań ubocznych i skuteczności leczenia ww. pacjentów. W przypadku pacjentów będących w początkowym okresie po przeszczepie, monitorowanie poziomu leku wykonywane jest nawet codziennie a wraz z upływem czasu od przeprowadzenia zabiegu okresy przerwy między badaniami ulegają stopniowemu wydłużeniu. Należy jednak podkreślić, iż do decyzji lekarza, który kieruje się kryteriami medycznymi zgodnymi z aktualną wiedzą medyczną, należy ustalenie dowolnej, wynikającej z sytuacji klinicznej, częstotliwości wizyt kontrolnych, nie rzadziej jednak niż raz na 3 miesiące. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż pacjent będący w okresie 30 dni po przeszczepie, zgodnie z przepisem art. 30 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, może wybrać ośrodek najbliższy miejsca zamieszkania, który posiada umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na realizację finansowanych ze środków publicznych programów terapeutycznych w zakresie leczenia immunosupresyjnego, w którym będzie nad nim sprawowana opieka zdrowotna.

Odnosząc się do poruszonego w treści oświadczenia Pana Senatora zagadnienia, dotyczącego wysyłania pacjentom drogą pocztową leków na okres pokrywający zapotrzebowanie na lek pomiędzy badaniami kontrolnymi, uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 68 ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne, obrót detaliczny produktami leczniczymi może odbywać się wyłącznie w aptekach ogólnodostępnych. W przypadku osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w oddziałach szpitalnych, gabinetach, pracowniach, izbach chorych, oddziałach terapeutycznych lub innych nie wymienionych jednostkach organizacyjnych zakładów opieki zdrowotnej, zgodnie z przepisami art. 87 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy, zaopatrzenie w preparaty lecznicze należy do zadań apteki szpitalnej lub zakładowej. Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z przepisem art. 90 ww. ustawy, prowadzenie wysyłkowej formy detalicznego obrotu produktami leczniczymi jest zabronione.

Uprzejmie informuję Pana Senatora, iż Ministerstwo Zdrowia wystąpiło do Narodowego Funduszu Zdrowia o przedstawienie informacji na temat możliwości wydawania pacjentom zamieszkałym w miejscowościach odległych, od miejsca realizacji świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie immunosupresyjnych programów terapeutycznych, leków na okres pokrywający zapotrzebowanie na lek pomiędzy badaniami kontrolnymi. Z informacji uzyskanych z Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, że w przypadku, gdy w opisach realizowanych ze środków publicznych programów terapeutycznych nie ma przeszkód natury medycznej, Fundusz dopuszcza możliwość wydawania przez świadczeniodawców leków na okres pokrywający zapotrzebowanie w lek pomiędzy badaniami kontrolnymi. Należy jednak podkreślić, iż Fundusz sprawując kontrolę nad środkami publicznymi przeznaczonymi na realizację świadczeń opieki zdrowotnej, wprowadził do zawartych ze świadczeniodawcami umów przepis, z którego wynika, iż pacjent ma obowiązek potwierdzania otrzymania określonej ilości leku. Powyższy przepis wynika z faktu, iż drogie leki muszą trafić do pacjenta w sposób dający możliwość kontrolowania ich ilości.

Z wyrazami szacunku

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Warszawa, 2006-05-06

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo z dnia 19 kwietnia br. nr BPS/DSK-043-230/06, zawierające oświadczenie złożone przez Pana Senatora Janusza Kubiaka podczas 8. posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r., pragnę przekazać na ręce Pana Marszałka stanowisko Ministerstwa Finansów w przedmiotowej sprawie.

1. W ostatnim okresie Starosta Wolsztyński Pan Ryszard Kurp zwrócił się również bezpośrednio do Ministra Finansów z zapytaniem dotyczącym zagadnień poruszanych przez Pana senatora. Ministerstwo Finansów udzieliło wyczerpujących odpowiedzi na postawione pytania.

2. Poniżej zamieszczam najważniejsze elementy stanowiska Ministerstwa Finansów nt. aktualnej polityki walutowej Polski, jej uwarunkowań oraz jej wpływu na działalność przedsiębiorstw eksportujących.

Od 12 kwietnia 2000 r. w Polsce obowiązuje system płynnego kursu walutowego, w ramach którego kurs złotego wyznaczany jest wyłącznie przez oddziaływanie sił popytu i podaży na rynku walutowym. W ramach systemu kursu płynnego poziom kursu walutowego kształtowany jest przez wiele czynników zarówno natury ekonomicznej, jak i nieekonomicznej. Do najważniejszych czynników decydujących o wahaniach i poziomie kursu walutowego zalicza się: politykę pieniężną (przede wszystkim poziom stóp procentowych), politykę gospodarczą (w tym m. in. poziom deficytu fiskalnego), ryzyko finansowe i polityczne kraju, organizację handlu i płatności zagranicznych (restrykcje walutowe i ilościowe), instytucjonalną strukturę rynków walutowych.

Oznacza to, że na kurs walutowy wpływają zarówno czynniki fundamentalne, jak i czynniki o charakterze krótkookresowym, nie zawsze bezpośrednio związane z oczekiwaniami co do rozwoju sytuacji makroekonomicznej. Oddziaływanie takich czynników, jak sytuacja polityczna w kraju, czy sytuacja geopolityczna powoduje, że system kursu płynnego charakteryzują stosunkowo długie okresy niedopasowania kursu rynkowego do poziomu równowagi. Natomiast oddziaływanie czynników krótkookresowych przyczynia się jednocześnie do szczególnie niekorzystnej dla ekspertów dużej zmienności kursu walutowego.

System płynnego kursu walutowego pozwala na uniknięcie dylematów wynikających z prawa tzw. "trójkąta niemożności", które stanowi, że w warunkach liberalizacji przepływów kapitałowych nie można jednocześnie kontrolować kursu walutowego i prowadzić autonomicznej polityki pieniężnej. Celem strategii bezpośredniego celu inflacyjnego Rady Polityki Pieniężnej jest obniżenie inflacji, a następnie utrzymanie stabilnego poziomu cen. W założeniach strategia ta ułatwia podmiotom gospodarczym przewidywanie poziomu inflacji, a zatem również cen, kosztów i płac, co jest kluczowe z punktu widzenia formułowania przez polskie przedsiębiorstwa długookresowej strategii działania. Należy przy tym pamiętać, że utrzymanie stabilności cenowej jest w perspektywie długookresowej jednym z fundamentów zrównoważonego rozwoju gospodarczego.

Przedsiębiorstwa działające w skali międzynarodowej mają świadomość, że zmienność kursów walut jest naturalna w systemie płynnego kursu walutowego. Należy jednak podkreślić, że kurs złotego charakteryzuje się wyjątkowo dużą zmiennością oraz występowaniem zarówno długich okresów niedowartościowania złotego w stosunku do kursu równowagi, jak i jego przewartościowania.

W 2004 r. odnotowano wysoką zmienność kursu złotego w relacji do dolara amerykańskiego, jak i do euro - waluty dominującej w strukturze walutowej płynności polskiego handlu zagranicznego. Sytuacja ta była wynikiem oddziaływania na kurs złotego zarówno czynników krajowych, jak i czynników zewnętrznych. Spośród czynników krajowych najsilniejszy wpływ na kurs złotego miała miejsce niepewność polityczna i obawy o sytuację finansową kraju, które doprowadziły do silnego osłabienia złotego w relacji do euro w pierwszych miesiącach 2004 r. W rezultacie 1 marca 2004 r. kurs złotego osiągnął najwyższy w historii poziom w relacji do euro, przekraczając poziom 4,90 PLN/EUR.

Po okresie znacznej deprecjacji złotego (zwłaszcza w relacji do euro), od maja 2004 r. do lutego br. złoty uległ systematycznej aprecjacji będącej głównie pochodną poprawy fundamentów makroekonomicznych polskiej gospodarki, napływu bezpośrednich inwestycji zagranicznych oraz pozytywnego sentymentu inwestorów zagranicznych w stosunku do krajów naszego regionu. W okresie tym miały jednak miejsce przejściowe załamania tendencji aprecjacyjnej związane przede wszystkim z oczekiwaniami na obniżki stóp procentowych NBP (i ich faktycznymi obniżkami), napięciami politycznymi oraz podwyżkami stóp procentowych w USA, prowadzącymi do spadku atrakcyjności aktywów denominowanych w złotych.

Od początku marca br. do końca pierwszej dekady kwietnia obserwowana była natomiast stopniowa deprecjacja złotego w relacji do euro będąca przede wszystkim rezultatem wzrostu stóp procentowych w strefie euro i USA oraz nasilających się oczekiwań na ich dalsze podwyżki, zmniejszające atrakcyjność aktywów nominowanych w walutach krajów naszego regionu (w tym w polskich złotych). Poprawa sentymentu inwestorów zagranicznych do rynków wschodzących oraz publikacja danych makroekonomicznych świadczących o silnych fundamentach polskiej gospodarki spowodowały ponowne umocnienie złotego.

Jednocześnie należy podkreślić, że choć stopniowa i długoterminowa aprecjacja waluty może być procesem naturalnym w warunkach poprawy fundamentów makroekonomicznych, to może ona stanowić poważny problem dla eksporterów i gospodarki.

Jakkolwiek obecna sytuacja w handlu zagranicznym wydaje się być jeszcze relatywnie korzystna, to Ministerstwo Finansów ma świadomość potencjalnych zagrożeń oraz faktu występowania opóźnień w przekładaniu się zmian w konkurencyjności cenowej na sytuację gospodarczą. W krótkim okresie aprecjacja waluty krajowej wpływa głównie na opłacalność działalności eksportowej przy ograniczonym wpływie na samą wartość eksportu, gdyż eksporterzy dążą do utrzymania zdobytych z dużym wysiłkiem pozycji na rynkach zagranicznych. W dłuższej perspektywie utrzymywanie się takiego stanu rzeczy może niekorzystnie odbić się na dynamice eksportu i w efekcie na tempie wzrostu gospodarczego. W związku z tym sytuacja w handlu zagranicznym i sytuacja finansowa przedsiębiorstw są przedmiotem stałej troski i obserwacji Ministerstwa Finansów.

Rząd nie posiada jednak kompetencji bezpośredniego (w formie interwencji walutowych) oddziaływania na kurs złotego. Kompetencje bezpośredniego oddziaływania na kurs walutowy posiada natomiast Narodowy Bank Polski, jednak od czasu upłynnienia złotego nie miała miejsca żadna interwencja na polskim rynku walutowym.

W celu zapobiegania nadmiernej aprecjacji złotego w trakcie realizacji dużych prywatyzacji z udziałem kapitału zagranicznego, a także emisji zagranicznych papierów wartościowych Skarbu Państwa, Rząd złożył rachunek walutowy w NBP, na którym (od 2000 r.) gromadzona jest część tych wpływów. Środki dewizowe są kierowane na ten rachunek z ominięciem rynku walutowego, co zapobiega czasowej presji na wzrost wartości złotego.

Istotnym elementem polityki Rządu jest wzmacnianie integracji polskiej gospodarki z gospodarką światową, a w szczególności wzrost aktywności eksportowej polskich przedsiębiorstw. W ramach określonych przez postanowienia organizacji międzynarodowych, których Polska jest członkiem (Światowa Organizacja Handlu - WTO, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju - OECD, Unia Europejska i in.), oferowane są ułatwienia dla przedsiębiorstw eksportowych.

Ministerstwo Finansów jest resortem odpowiedzialnym za wdrażanie i rozwijanie finansowych instrumentów wspierania polskiego eksportu, realizowanego na zasadach kredytowych. W Polsce dostępne są następujące finansowe instrumenty wpierania eksportu:

- ubezpieczenia eksportowe oferowane przez korporację Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A.,

- dopłaty do oprocentowania kredytów eksportowych udzielane przez Bank Gospodarstwa Krajowego.

- rządowe kredyty finansujące eksport polskich towarów i usług.

Ubezpieczenia eksportowe, oferowane przez KUKE S.A., udzielane są na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o gwarantowanych przez Skarb Państwa ubezpieczeniach eksportowych.

KUKE S.A. udziela:

- ubezpieczeń kredytów i kontraktów eksportowych,

- ubezpieczeń inwestycji bezpośrednich za granicą,

- ubezpieczeń kosztów poszukiwania zagranicznych rynków zbytu,

- gwarancji ubezpieczeniowych.

Dopłaty do oprocentowania kredytów eksportowych, oferowane przez Bank Gospodarstwa Krajowego, realizowane są na podstawie ustawy z dnia 8 czerwca 2001 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów eksportowych o stałych stopach procentowych. Rządowe umowy kredytowe finansujące eksport polskich towarów i usług zawierane są na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych. W ustawie budżetowej na rok 2006 zagwarantowano kwotę 10.587 tys. zł na rozliczenia związane z systemem dopłat do ww. kredytów.

Członkostwo Polski w OECD oraz w Unii Europejskiej wymaga, aby stosowane w Polsce finansowe instrumenty wspierania eksportu, w tym w szczególności instrumenty wspierania kredytów eksportowych, były zgodne z międzynarodowymi porozumieniami i zasadami ustalanymi w OECD i UE. Oficjalne wsparcie kredytów eksportowych stosowane jest przez zdecydowaną większość krajów OECD. Ma ono szczególne znaczenie na międzynarodowym rynku dóbr i usług inwestycyjnych, na którym sprzedaż realizowana jest na zasadach kredytowych o kilku- lub kilkunastoletnim okresie spłaty. Z uwagi na wysokie ryzyko związane z finansowaniem takich transakcji oficjalny system wspierania kredytów eksportowych wypełnia lukę na rynku komercyjnym instytucji zajmujących się finansowaniem i ubezpieczeniem transakcji eksportowych.

Stosowane w Polsce instrumenty oficjalnego wsparcia kredytów eksportowych służą wyrównywaniu warunków konkurowania polskich eksporterów z eksporterami z innych krajów OECD na rynkach trzecich. Instrumenty te są coraz powszechniej wykorzystywane przez polskich eksporterów, przykładowo:

- w 2005 r., w ramach działalności gwarantowanej przez Skarb Państwa, Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. ubezpieczyła kredyty eksportowe o łącznej wartości 719,8 mln USD oraz udzieliła gwarancji ubezpieczeniowych na kwotę 567,9 mln USD,

- w 2005 r. Bank Gospodarstwa Krajowego, pełniący rolę administratora Programu Dopłat do Oprocentowania Kredytów Eksportowych (DOKE) podpisał dwie umowy DOKE obejmujące Programem DOKE kredyty eksportowe na łączną kwotę 143,2 mln USD. W 2004 r. BGK podpisał sześć umów DOKE obejmujących kredyty eksportowe na łączną kwotę 319,68 mln USD,

- w 2005 r. realizowane były międzynarodowe umowy kredytowe oparte na zasadach pomocy wiązanej z Chinami (85 mln USD), Serbią i Czarnogórą (50 mln USD) oraz z Uzbekistanem (15 mln USD). W 2006 r. podpisana została międzynarodowa umowa kredytowa w ramach pomocy wiązanej z Angolą (14 mln USD). Ponadto, w najbliższym czasie planowane jest podpisanie międzynarodowej umowy kredytowej na zasadach pomocy wiązanej z Serbią i Czarnogórą (12,3 mln EUR).

Istniejący system ubezpieczeń eksportowych w Polsce jest dostosowany zarówno do standardów międzynarodowych, jak i potrzeb polskich przedsiębiorstw. Ministerstwo Finansów oraz inne instytucje zajmujące się oficjalnym wsparciem kredytów eksportowych w Polsce (Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. oraz Bank Gospodarstwa Krajowego), prowadzą nieustanne prace mające na celu rozwój instrumentów oficjalnego wsparcia kredytów eksportowych oraz uproszczenie procedur korzystania z tych instrumentów.

Korporacja Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych S.A. prowadzi swoją działalność ubezpieczeniową w dwóch obszarach: komercyjnym oraz gwarantowanym przez Skarb Państwa. W przypadku ubezpieczeń i gwarancji prowadzonych na zasadach komercyjnych oferta Korporacji jest jedną z ofert dostępnych na polskim rynku. Eksporter ma możliwość wyboru najkorzystniejszego ze swojego punktu widzenia produktu ubezpieczeniowego. Natomiast w ramach działalności gwarantowanej przez Skarb Państwa poprzez swoją ofertę obejmującą m. in. ubezpieczenie krótkoterminowych kontraktów eksportowych od ryzyka nierynkowego, zarówno w odniesieniu do ryzyka kredytu, jak i ryzyka produkcji, ubezpieczenia średnio- i długoterminowych kontraktów i kredytów eksportowych, ubezpieczenie leasingu finansowego, ubezpieczenie kosztów poszukiwania zagranicznych rynków zbytu, ubezpieczenie inwestycji bezpośrednich za granicą, program poręczeniowo-ubezpieczeniowy "Łatwy Eksport" dotyczący krótkoterminowych kontraktów eksportowych finansowanych kredytem poręczonym przez BGK, czy gwarancje kontraktowe (w tym gwarancje przetargowe, zwrotu zaliczki, wykonania kontraktu i regwarancje - zabezpieczenie gwarancji wystawianych przez banki) Korporacja wspiera polskich eksporterów i instytucje finansujące eksport krajowych towarów i usług.

W związku z rozwojem działalności ubezpieczeniowej KUKE S.A. na rynkach podwyższonego ryzyka, szczególnie na rynkach wschodnich, większość działań informacyjnych, promocyjnych i reklamowych koncentrowało się na produktach i programach ubezpieczeniowych oferowanych przez Korporację, a skierowanych na rynki WNP. Wszystkie te działania przyczyniają się do systematycznego wzrostu wolumenu ubezpieczonego eksportu na rynki wschodnie. W szczególności Komitet Polityki Ubezpieczeń Eksportowych, mając na uwadze konieczność zwiększenia skali ubezpieczeń eksportu na rynki wschodnie, wprowadził następujące rozwiązania:

- zmodyfikował Program "Kredyty eksportowe do Federacji Rosyjskiej", polegający na wyselekcjonowaniu, w oparciu o zmienione kryteria doboru, 20 wiarygodnych komercyjnych banków rosyjskich, mogących wystąpić w roli kredytobiorcy lub gwaranta w przypadku zakupu przez firmy rosyjskie polskich towarów inwestycyjnych i usług,

- wprowadził możliwość objęcia ochroną ubezpieczeniową KUKE S.A. bez gwarancji rządu Republiki Białoruś transakcji eksportowych realizowanych w kredycie w okresie spłaty od 2 do 3 lat w przypadkach gdy kredytobiorcą lub gwarantem spłaty jest jeden z wybranych banków białoruskich, a także zastosował podobny mechanizm dla wybranych banków ukraińskich.

W zakresie polsko-rosyjskiej współpracy gospodarczej widoczne są pozytywne procesy zachodzące w działalności instytucji sektora bankowo-ubezpieczeniowego obu krajów. Poprzez rozbudowę oferty produktów finansowych następuje wzrost ich zaangażowania w dwustronną wymianę handlową i rozwój inwestycji. Postępujący rozwój działań o charakterze informacyjno-promocyjnym i bezpośrednie kontakty podmiotów rynków finansowych stanowią o wzroście zaufania pomiędzy kontrahentami, poprawie wiarygodności i minimalizacji ryzyka w działalności operacyjnej.

Jarosław Pietras

Warszawa, 6.05.2006 t.

Pan
Bogdan Borusewicz
Marszałek Senatu
Rzeczypospolitej Polskiej

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Antoniego Motyczkę, podczas 8 posiedzenia Senatu RP w dniu 30 marca 2006 r. z prośbą o interwencję w sprawie nieodpowiedniej jakości gazu ziemnego, skierowane pismem Marszałka Senatu znak: BPS/DSK-043-246/06 z dnia 19 kwietnia 2006 r. do Ministra Gospodarki, przedstawiam następujące wyjaśnienia.

Zgodnie z § 22 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłączenia podmiotów do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113) paliwa gazowe dostarczane przez przedsiębiorstwa gazownicze powinny spełniać odpowiednie parametry jakościowe (konkretyzowane następnie w taryfach zatwierdzanych przez Prezesa URE), określające m. in. ciepło spalania tego paliwa, które powinno wynosić nie mniej niż:

Ten sam paragraf nakłada jednocześnie na przedsiębiorstwa gazownicze obowiązek wykonywania badań poszczególnych parametrów jakościowych, w tym w zakresie ciepła spalania, które powinno być badane raz na 24 godziny.

Badanie to polega na przeprowadzeniu analizy chromatograficznej gazu, która określa skład chemiczny, czyli dokładną zawartość wszystkich składników gazu. Analizę taką przeprowadza się w urządzeniach zwanych chromatografami, pozwalającymi określić skład badanej substancji z dokładnością do setnych części procenta. Na podstawie składu gazu oblicza się jego parametry użytkowe: ciepło spalania, wartość opałową i tzw. Liczbę Wobbego. Pierwsze badanie gazu przechodzi w miejscu jego zakupu, czyli w punkcie pomiarowym. Drugim punktem kontrolnym jest stacja redukcyjno-pomiarowa, gdzie gaz badany jest na bieżąco przez chromatografy.

Zgodnie z § 23 powyższego rozporządzenia, w razie zastrzeżeń jakości dostarczanych paliw gazowych, odbiorca może żądać wykonania badania ich jakości w niezależnym laboratorium badawczym posiadającym akredytację jednostki certyfikującej, uzyskaną na zasadach i w trybie określonym w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. Nr 204, poz. 2087 z późn. zm.).

W przypadku stwierdzenia niezgodności jakości paliw gazowych w wyniku przeprowadzonego badania, przedsiębiorstwo gazownicze pokrywa koszty badań oraz wypłaca odbiorcy odszkodowania w wysokości ustalonej w taryfie lub umowie.

Badania jakości próbek gazu dokonywane są w laboratoriach zarówno spółek dystrybucyjnych, jak i operatora sieci przemysłowej tj. Operatora Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYSTEM Sp. z o.o. Pomiary kontrolne dla celów rozliczeniowych, przeprowadzane są przez dystrybutora kilka razy w miesiącu przy pomocy, posiadającego stosowny certyfikat, chromatografu gazowego. Podobnie, cykliczne pomiary dokonywane w inne dni miesiąca niż to czyni spółka dystrybucyjna, przeprowadza w tym zakresie OGP. Wyniki tych badań są rejestrowane.

Niezależnie, skład chemiczny gazu badany jest w sposób ciągły z wykorzystaniem chromatografu procesowego zamontowanego w węźle technologicznym, z którego gaz dostarczany jest do wskazanych miejscowości, dzięki czemu na bieżąco kontrolowana jest jego jakość i w przypadku jakichkolwiek zmian - badana jest próbka w laboratorium.

Laboratoria, w których przeprowadzane są pomiary jakości gazu okresowo poddawane są kontroli pod kątem zgodności wykonywanych w nim badań i używanych urządzeń. Zaznaczyć przy tym należy, że laboratoria te posiadają wdrożone systemy (Zintegrowany System Zarządzania Jakością, Środowiskiem, Bezpieczeństwem i Higieną Pracy) oraz certyfikaty ISO, zobowiązujące do zachowania określonego - wysokiego standardu obsługi odbiorców, którego elementem jest jakość gazu jako towaru i standard jego dostaw.

Mając powyższe na uwadze pragnę stwierdzić, że obowiązujący obecnie stan prawny oraz funkcjonująca praktyka w zakresie kontroli parametrów gazu ziemnego nie wymagają wprowadzania nowych regulacji prawnych, jak również powierzania przeprowadzania jej nowym instytucjom. Zwolnienie odbiorców gazu z opłat za przeprowadzanie badań kontrolnych jakości gazu, na ich wniosek, spowoduje prawdopodobny wzrost kosztów funkcjonowania spółek gazowniczych, co automatycznie będzie skutkowało uzasadnionym wzrostem świadczonych przez nie usług.

Przedkładając powyższe wyjaśnienia wyrażam przekonanie, że zawarte informacje stanowią wyczerpującą odpowiedź na przedstawione przez Pana Senatora wątpliwości.

Z poważaniem

Piotr Grzegorz Woźniak