Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do Oświadczenia Pana Senatora Jana Szafrańca z dnia 16.03.2006 r. (przekazanego przy piśmie nr BPS/DSK-043-2006/06 z dnia 23.03.2006 r.) w sprawie nieodpłatnego zbycia akcji spółki PMB S.A. uprawnionym pracownikom uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 38 ust. 2 w/w ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), prawo do nieodpłatnego nabycia akcji powstaje po upływie trzech miesięcy od dnia zbycia przez Skarb Państwa pierwszych akcji na zasadach ogólnych i wygasa z upływem dwunastu miesięcy od dnia powstania tego prawa.

W dniu 4.04.2006 r. Skarb Państwa zbył pierwsze akcje tej spółki na zasadach ogólnych, wobec powyższego został wypełniony zapis art. 38 ust. 2 wyżej cytowanej ustawy, umożliwiający uruchomienie procedury nieodpłatnego zbywania akcji tej spółki na rzecz uprawnionych pracowników i rolników.

Zatem prawo do nieodpłatnego nabycia akcji spółki PMB S.A. powstanie w dniu 4.07.2006 r. a wygaśnie w dniu 4.07.2007 r.

W związku ze zbyciem przez Skarb Państwa pierwszych akcji omawianej spółki na zasadach ogólnych, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Skarbu Państwa z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad podziału uprawnionych pracowników na grupy, ustalania liczby akcji przypadających na każdą z tych grup oraz trybu nabywania akcji przez uprawnionych pracowników (Dz. U. z 2003 r. nr 35, poz. 303). Ministerstwo Skarbu państwa przekaże spółce informacje o liczbie akcji przeznaczonych do nieodpłatnego udostępnienia uprawnionym pracownikom i rolnikom oraz uzgodni z Zarządem spółki dalszy tryb działań niezbędnych dla sprawnego przeprowadzenia procesu zbywania akcji uprawnionym.

Przed rozpoczęciem zbywania akcji uprawnionym spółka ogłosi, w gazecie o zasięgu ogólnokrajowym i w gazecie lokalnej, o sporządzeniu listy uprawnionych pracowników obejmującej łączny okres zatrudnienia w przedsiębiorstwie państwowym i w spółce. Uprawnionym pracownikom będzie przysługiwało prawo wniesienia reklamacji dotyczącej okresu zatrudnienia w spółce.

Następnie Minister Skarbu Państwa ogłosi, w gazecie o zasięgu ogólnokrajowym i w gazecie lokalnej, właściwej ze względu na siedzibę spółki, o przystąpieniu do nieodpłatnego zbywania akcji uprawnionym pracownikom.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Piotr Rozwadowski

Szanowny Panie Marszałku!

W uzupełnieniu do pisma znak MSP/DNW3/715/06 z dnia 10 lutego 2006 r., w nawiązaniu do oświadczenia Senatora, Pana Zbigniewa Romaszewskiego, z dnia 5 stycznia 2006 r. w sprawie rekompensaty za akcje Agencji Kapitałowo-Rozliczeniowej S.A. dla byłych pracowników Huty Warszawa, przekazanego pismem Marszałka Senatu Rzeczypospolitej Polskiej znak BPS/DSK-043-49 z dnia 9 stycznia 2006 r., informuję co następuje.

W związku z faktem, że obowiązująca ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji, wskazuje na wygaśnięcie prawa ww. osób do nabycia akcji Spółki w chwili obecnej, a także nie przewiduje możliwości powtórzenia procedury udostępniania akcji, Ministerstwo Skarbu Państwa nie znajduje podstaw do nieodpłatnego zbycia akcji AKR S.A., bądź wypłaty ekwiwalentu na rzecz pracowników, którzy nie nabyli przysługujących im akcji do dnia 24 listopada 2002 r., a tym samym spełnienia żądań byłych pracowników Huty Warszawa

Zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Reprywatyzacji i Udostępniania Akcji, opartym na orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1998 r., po upływie terminów określonych w art. 38 ust. 1 i 2 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji uprawnienie do nieodpłatnego nabycia akcji wygasa, a przepisy prawa materialnego nie przewidują możliwości ich przywrócenia, nie przewidują także aby po wygaśnięciu tego prawa przekształciło się ono w prawo do równowartości utraconych akcji (ich ekwiwalentu). Wobec tego nie jest możliwe skuteczne dochodzenie równowartości (ekwiwalentu) utraconego prawa do nieodpłatnego nabycia akcji.

Powyższe stanowisko podziela Zarząd AKR S.A., który na podstawie posiadanych opinii prawnych i wyroków sądowych wskazuje, że zakończenie procesu wydawania akcji pracowniczych AKR S.A. jest prawomocne oraz osobom, które w wyznaczonym terminie ich nie odebrały, akcje nie przysługują.

Wobec powyższego Ministerstwo Skarbu Państwa podtrzymuje swoje stanowisko o braku możliwości spełnienia żądań byłych pracowników Huty Warszawa, którzy nie nabyli akcji AKR S.A.

Z kolei w odniesieniu do byłych pracowników Huty Warszawa, którzy nabyli akcje AKR S.A., uprzejmie informuję, iż kontynuowane są działania zmierzające do wykupu akcji AKR S.A. będących w posiadaniu tych osób. Obecnie został zakończony kolejny etap przyjętej procedury wykupu tj. po przejęciu przez Spółkę ofert odpłatnego zbycia akcji za kwotę 10,00 zł za jedną akcję, w dniu 15 lutego 2006 r. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie wyraziło zgodę na przyjęcie przez AKR S.A. przedmiotowych ofert zbycia akcji, a następnie w dniu 15 marca 2006 r., podjęło uchwałę o umorzeniu tych akcji i odpowiednim obniżeniu kapitału zakładowego Spółki. Aktualnie, zgodnie z procedurą przewidzianą przez kodeks spółek handlowych. Zarząd wezwał wierzycieli Spółki, którzy nie zgadzają się na powyższe obniżenie kapitału zakładowego, do wniesienia sprzeciwów w terminie trzech miesięcy od dnia publikacji ogłoszenia wezwania. Następnie, po rejestracji obniżenia kapitału zakładowego przez Sąd, przewidywana jest wypłata wynagrodzenia akcjonariuszom, którzy zgłosili swoje akcje do wykupu.

Wojciech Jasiński

Szanowny Panie Marszałku!

Nawiązując do oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Ryszarda Góreckiego na 7 posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie zmian w programie rzeczowo - finansowym dla inwestycji drogowych realizowanych ze środków Krajowego Funduszu Drogowego pragnę gorąco podziękować za słowa uznania skierowane pod adresem Pana Premiera oraz całej Rady Ministrów.

Pragnę potwierdzić, że plany budowy dróg na Warmii i Mazurach przedstawione w liście do Pana Senatora Ryszarda Góreckiego z dnia 1.02.2006 r. będą konsekwentnie realizowane przy pełnym zaangażowaniu Rządu RP.

Jerzy Polaczek

Szanowny Panie Marszałku,

odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Czesława Żelichowskiego złożone podczas 7 posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca br., przekazane przez Ministra Skarbu Państwa przedstawiam następujące stanowisko.

Kwestie dotyczące zarządu budynkami w których znajdują się lokale mieszkalne a także lokale użytkowe, z których co najmniej jeden lokal mieszkalny albo użytkowy został wyodrębniony na własność regulują przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.).

Regulacje zawarte w ww. ustawie o własności lokali obowiązują bez względu na rodzaj właściciela lokalu.

Zatem nie ma znaczenia, że w budynku lokale użytkowe należą do spółki restrukturyzacji kopalń a lokale mieszkalne do osób fizycznych.

W takiej sytuacji z mocy prawa powstaje wspólnota mieszkaniowa zgodnie z art. 6 cyt. wyżej ustawy i mają zastosowanie przepisy o zarządzie nieruchomością wspólną znajdujące się w rozdziale 4 tej ustawy. Wspólnotę mieszkaniową tworzą właściciele lokali, w tym przypadku właściciele mieszkań oraz zarząd spółki restrukturyzacji kopalń - właściciel lokali użytkowych. Sposób zarządu nieruchomością wspólną, czyli całym budynkiem z wyłączeniem lokali określają właściciele lokali.

Natomiast każdy właściciel lokalu zarządza swoim lokalem lub lokalami, czyli właściciel lokalu mieszkalnego swoim mieszkaniem, a zarząd spółki restrukturyzacji kopalń lokalami użytkowymi należącymi do tej spółki.

Wniosek ten nie znajduje uzasadnienia, bowiem taki dualizm nie występuje jak również nie można naruszać prawa własności odbierając właścicielowi lokalu uprawnienie do zarządzania swoim lokalem.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU i BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

SEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem złożonym przez Pana Senatora Romana Ludwiczuka na 7. posiedzeniu Senatu, w dniu 16 marca 2006 roku, przesłanym przy piśmie z dnia 23 marca 2006 roku (BPS-DSK-043-176/06), w sprawie dostosowania lokali aptecznych do wymogów ustawy Prawo farmaceutyczne, uprzejmie przesyłam następujące informacje.

Unormowania prawne dotyczące aptek określa ustawa Prawo farmaceutyczne, która weszła w życie z dnie 1 października 2002 roku - zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 roku - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych (Dz. U. Nr 126, poz. 1382, z późn. zm.) Ustawodawca odstąpił od podziału aptek ogólnodostępnych na typy: A (prowadzące obrót lekami gotowymi i sporządzające leki recepturowe) i B (prowadzące obrót wyłącznie lekami gotowymi). Zgodnie z art. 86 ust. 2 ustawy Prawo farmaceutyczne, nazwa "apteka" zastrzeżona jest wyłącznie dla miejsca świadczenia usług farmaceutycznych, obejmujących:

1) wyodrębnienie produktów leczniczych i wyrobów medycznych, określonych w odrębnych przepisach;

2) sporządzanie leków recepturowych, w terminie nie dłuższym niż 48 godzin od złożenia recepty przez pacjenta, a w przypadku recepty na lek recepturowy zawierający środki odurzające lub oznaczonej "wydać natychmiast" - w ciągu 4 godzin;

3) sporządzenie leków aptecznych;

4) udzielanie informacji o produktach leczniczych i wyrobach medycznych.

Zapis art. 86 ust. 2 ustawy Prawo farmaceutyczne nakłada na wszystkie apteki ogólnodostępne obowiązek sporządzania leków recepturowych. Pragnę podkreślić, że wprowadzenie w ustawie Prawo farmaceutyczne wyłącznie aptek ogólnodostępnych z recepturą i likwidacja podziału na apteki typu A i typu B (bez receptury), wynikało z postulatów aptekarzy. Ich podstawą była występująca nierówność w obciążeniach dotyczących prowadzenia obu typów aptek, gdyż prowadzenie receptury aptecznej, niezbędnej z punktu widzenia społecznego, w opinii aptekarzy było deficytowe i powinno w równym stopniu obciążać aptekarzy.

W celu zapewnienia okresu dostosowawczego, przedsiębiorcy prowadzący apteki typu B, na mocy zapisu art. 16 ust. 2 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo farmaceutyczne, mają obowiązek wypełnić wymagania z dostosowaniem lokalu w terminie 5 lat od dnia wejścia w życie ustawy.

Przedsiębiorcy prowadzący apteki ogólnodostępne, w dniu wejścia w życie ustawy, mieli możliwość zapoznania się z regulacjami zawartymi w ustawie. Ustawodawca, biorąc pod uwagę trudności wiążące się z dostosowaniem warunków, w jakich funkcjonowały apteki do wymagań określonych w art. 97 Prawa farmaceutycznego, przewidział okres 5 lat na podjęcie w tym zakresie stosownych działań.

Przekazując powyższe uprzejmie informuję, że prowadzone są prace w zakresie zmian w ustawie Prawo farmaceutyczne, m. in.: przepisów dotyczących funkcjonowania aptek typu B. W przygotowanym projekcie proponuje się, aby przedsiębiorcy, którzy nie dostosowali swojej działalności do wymagań określonych w art. 97 wymienionej ustawy, w terminie określonym w art. 16 ust. 2 ustawy Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo farmaceutyczne, mogli prowadzić apteki do czasu wygaśnięcia zezwolenia lub cofnięcia go z innych przyczyn niż określone w art. 97 ustawy, o której mowa.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka (znak: BPS/DSK-043-189/06) z dnia 23 marca br. dotyczące oświadczenia złożonego przez senatora Ryszarda Ciecierskiego podczas posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca br. przedstawiam stanowisko Ministra Transportu i Budownictwa odnoszące się do poruszonego w oświadczeniu problemu stref numeracyjnych.

Szybki rozwój technologii, w tym telefonii internetowej stwarza tendencje zmierzające do likwidacji uzależnienia numeracji telefonicznej od podziału administracyjnego lub lokalizacji geograficznej. Wprowadzenie z początkiem br. zamkniętego planu numeracji w publicznych sieciach telefonicznych w Polsce spowodowało włączenie dotychczasowego "numeru kierunkowego" do numeru abonenta i dawny wskaźnik strefy numeracyjnej stanowi obecnie integralną część 9 - cyfrowego numeru abonamentowego.

W opinii Ministerstwa, w obliczu spodziewanych zasadniczych zmian w funkcjonowaniu telekomunikacyjnych sieci nowej generacji, nie jest wskazane wprowadzanie regulacji podtrzymujących przechodzące do przeszłości rozwiązania. Sieci telekomunikacyjne zapewnią wkrótce możliwość zachowania numeru przez abonenta w przypadku zmiany miejsca zamieszkania, nawet poza strefą numeracyjną. Uprawnienia te spowodują likwidację dotychczasowych powiązań numeracji z podziałem administracyjnym kraju. Wprowadzanie nadmiarowych regulacji prawnych w tym zakresie może zakłócić lub hamować procesy zmian korzystne dla klientów, zwiększające ilość i jakość usług oraz obniżających ich ceny.

Najważniejszą niedogodnością związaną z podziałem na strefy jest kwestia wyższych opłat ponoszonych przez mieszkańców w przypadku połączeń międzystrefowych w ramach województwa. Administracja państwowa nie ma jednak bezpośredniego wpływu na ustalenia dotyczące zasad taryfikacji i wysokości opłat za połączenia. Zgodnie z prawem są to uprawnienia dostawców usług telekomunikacyjnych. Korzystne zmiany w zakresie pożądanej optymalizacji opłat polegające na zwiększaniu tendencji do zrównania opłat za połączenia strefowe i międzystrefowe, aż do wprowadzenia jednej stawki w obrębie całego kraju, mogą nastąpić dzięki wzrostowi konkurencji i mechanizmom rynkowym. Takie zjawiska wystąpiły w innych państwach UE, gdzie wcześniej wprowadzone zostały warunki dla skutecznej konkurencji. Administracja państwowa w pośredni sposób wpływa na kształtowanie cen na rynku usług telekomunikacyjnych wspierając wolną konkurencję, a założenia tych działań zostały przedstawione w projekcie "Strategii Regulacyjnej 2006-2007". Jej wykonanie przez organ regulacyjny powinno doprowadzić do usunięcia niedogodności dotykających abonentów telefonicznych zlokalizowanych w strefach numeracyjnych woj. opolskiego.

Anna Streżyńska

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z pismem z dnia 23 marca 2006 r. znak BPS/DSK-043-219/06, przy którym przekazano oświadczenie złożone przez Pana Senatora Władysława Sidorowicza na 7. posiedzeniu Senatu z dnia 16 marca 2006 roku, w sprawie zasad finansowania leczenia stwardnienia rozsianego interferonem beta i glatiramerem, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Dokonane zmiany w opisach programów na rok 2006, wbrew sugestii Pana Senatora, w ocenie Funduszu winny przyczynić się do wzrostu liczby pacjentów objętych leczeniem. Informujemy ponadto, że Fundusz, poza sporadycznymi przypadkami, nie otrzymywał niepokojących sygnałów od stowarzyszeń i rodzin czy osób zajmujących się leczeniem tego schorzenia. Pragnę zauważyć, że wartość zawartych kontraktów na rok 2006 w skali kraju wynosi 5 mln złotych (program leczenia z zastosowaniem glatirameru) i ponad 31 mln złotych (program leczenia z zastosowaniem interferonu beta). Oznacza to zatem wzrost środków finansowych przeznaczonych na realizację tych programów o 11% w stosunku do roku 2005.

W materiałach konkursowych na rok 2006 uległ zmianie także sposób wyceny poszczególnych świadczeń w tym zakresie w stosunku do roku 2005. W roku 2005 wyceniona była terapia miesięczna leczenia stwardnienia rozsianego (bez podziału na koszty terapii z zastosowaniem interferonu beta czy glatirameru), w roku 2006 wyceniono postacie farmaceutyczne poszczególnych substancji czynnych. Podstawą dokonanej wyceny były ceny zakupu poszczególnych leków (zdefiniowanych do konkretnej postaci i dawki leku) przekazane przez Oddziały Wojewódzkie Funduszu a pozyskane od świadczeniodawców realizujących programy na terenie województwa. Wycena ta po uśrednieniu została przyjęta jako wycena katalogowa na rok 2006. Narodowy Fundusz Zdrowia dążył do ustalenia takich cen poszczególnych leków, aby koszt terapii 4 tygodniowej był na tym samym poziomie. Biorąc pod uwagę fakt, iż terapia betaferonami prowadzona jest przez 24 miesiące oraz przygotowując wycenę postaci leku za poziom referencyjny przyjęto, co oczywiste, najniższy poziom cen uzyskiwanych w przetargach dotyczących betaferonów. Miesięczna terapia z zastosowaniem betaferonów, czy to w dawce 30 mcg (6 mln j.m.) dawkowanych raz w tygodniu, czy w dawce 0,25 mg/ml (8 mln j.m.) dawkowanych co drugi dzień, czy w dawce 44 mcg/0,5 ml (12 mln j.m.) dawkowanych 3 razy w tygodniu została wyceniona na 315,36 pkt (1 pkt = 10 zł). Powyższe było zgodnie z wnioskami producentów poszczególnych produktów handlowych, którzy to wskazywali na brak różnic w efektywności klinicznej tych produktów. Potwierdzał to także w swoich opiniach Konsultant Krajowy w dziedzinie neurologii Pan Profesor Hubert Kwieciński.

W swoim oświadczeniu Pan Senator podnosi kwestię udokumentowania równoważności interferonów stosowanych w leczeniu stwardnienia rozsianego w literaturze naukowej i badaniach naukowych. Pragnę zauważyć, że nadal nie do końca poznany jest mechanizm rozwoju choroby oraz mechanizm działania poszczególnych leków, na co zwracają uwagę sami producenci leków w dokumentach rejestracyjnych. Świadczyć może o tym także fakt różnego sposobu podawania leku (dawki oraz częstotliwości jej podawania). Problem ten dostrzegł także Pan Senator pytając "dlaczego preparat jednej firmy, zarejestrowany w leczeniu SM, zawierający interferon beta - 1 a w dawce 6 mln j.m. podawany jest 3 razy w tygodniu (dawka miesięczna 78 mln j.m.), w porównaniu z tym samym interferonem beta - 1b podawanym raz w tygodniu w dawce 6 mln j.m. (dawka miesięczna 25,80 mln j.m.) innej firmy, również zarejestrowanym w SM?". Powyższe różnice zawarte są w dokumentach rejestracyjnych produktów leczniczych przygotowywanych przez poszczególnych producentów, składanych do Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych i zatwierdzanych przez ten Urząd zgodnie z przepisami ustawy prawo farmaceutyczne. Fundusz nie ma kompetencji prawnych do ingerowania w te dokumenty, które są dla Funduszu wiążące.

W swoim oświadczeniu Pan Senator pyta także o sposób rozliczania programów terapeutycznych w roku 2006. Wyjaśniam, że jest on opisany w materiałach informacyjnych. Rozliczeniu podlega ilość faktycznie zużytego leku wykazywanego przez świadczeniodawcę w specjalnym sprawozdaniu.

Odnosząc się do pytania Pana Senatora dotyczącego wyceny interferonów stosowanych w leczeniu WZW pragnę wyjaśnić, iż wycena ta była sporządzana w analogiczny sposób jak wycena inferferonów stosowanych w leczeniu SM. Na tym samym poziomie wyceniono terapie miesięczne prowadzone z zastosowaniem poszczególnych leków. Zaznaczenia wymaga fakt, że efektywność kliniczna leczenia WZW interferonami jest dużo lepiej udokumentowana w literaturze naukowej i badaniach klinicznych zaś skuteczność terapii wynosi nawet 90%. Pragnę ponadto zauważyć, że koszt miesięcznej terapii interferonem alfa jest znacznie niższy od kosztu terapii interferonem beta.

Jednocześnie uprzejmie dziękuję za przekazane przez Pana Senatora informacje dotyczące cen interferonów i glatirameru w innych krajach Unii Europejskiej. Podniesione spostrzeżenie, iż cena interferonów w Polsce jest niższa od cen leku w innych krajach odbieram jako pozytywną ocenę działań Funduszu. Działanie takie oznacza z jednej strony dbałość płatnika o właściwe wydatkowanie środków publicznych z drugiej zabezpieczenie świadczeń dla większej grupy pacjentów. Informacja o wyższej cenie glatirameru w Polsce w stosunku do cen w innych krajach Unii Europejskiej będzie brana pod uwagę przy wycenie substancji na rok 2007, nie znajduję bowiem argumentów dla zróżnicowania cen w poszczególnych krajach Wspólnoty.

PREZES

Narodowego Funduszu Zdrowia

Jerzy Miller

Wielce Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pani Senator Mirosławy Nykiel, złożonym w dniu 16 marca 2006 r. na 7. posiedzeniu Senatu, dotyczącym stadionu sportowego należącego do FSM WRR S.A. w likwidacji, uprzejmie informuję, co następuje:

Zgodnie z postanowieniami uchwały Rady Nadzorczej z dnia 2 marca 2006 r. Spółka FSM WRR S.A. w likwidacji ogłosiła przetarg nieograniczony na sprzedaż nieruchomości stanowiącej stadion sportowy położony w Bielsku-Białej przy ul. Żywieckiej. W dniu 22 marca 2006 r. odbył się przetarg, do którego przystąpił m. in. Prezydent Miasta Bielsko-Białej. Komisja przetargowa wybrała ofertę Prezydenta Miasta Bielsko-Białej, który zaoferował najwyższą cenę za nieruchomość. W dniu 19 kwietnia 2006 r. została podpisana umowa sprzedaży nieruchomości stanowiącej stadion sportowy położony w Bielsku-Białej przy ul. Żywieckiej pomiędzy FSM WWR S.A. w likwidacji jako sprzedającym i Prezydentem Miasta Bielsko-Białej, jako nabywcą.

MINISTER SKARBU PAŃSTWA

z up. PODSEKRETARZ STANU

Maciej Heydel

Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Senatora RP Antoniego Motyczkę na 7. posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r. znak: BPS/DSK-043-192/06 w sprawie nowelizacji ustawy - Prawo budowlane, po otrzymaniu stanowiska Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego, uprzejmie wyjaśniam:

Projektowane zmiany w organizacji służb nadzoru budowlanego zmierzają do zwiększenia efektywności działania nadzoru budowlanego I instancji przy możliwie najniższych kosztach z tym związanych.

W ww. oświadczeniu, zostały wskazane najsłabsze strony w funkcjonowaniu nadzoru budowlanego oraz poruszona została kwestia przygotowanych zmian w ustawie Prawo budowlane.

Jako dwie główne wady przygotowanych zmian - w opinii Pana Senatora - wskazane są: obniżenie mobilności inspektorów nadzoru budowlanego oraz wzrost kosztów funkcjonowania jednostki o charakterze drogowym.

W tym miejscu należy podkreślić, że przyjęty w projekcie ustawy nowy model organizacyjny nadzoru budowlanego został szczegółowo przeanalizowany. Wdrożenie tego modelu powodującego wzmocnienie finansowe, personalne i techniczne organów nadzoru budowlanego, będzie co najmniej czterokrotnie tańsze niż dofinansowywanie powiatowych struktur nadzoru budowlanego w obecnej postaci, a efekt - z uwag na istniejące zależności - niekoniecznie ten sam.

Zwracam również uwagę na fakt, że nadzór budowlany nie jest służbą, lecz inspekcją. Zatem jego podstawowe zadania - wynikające z ustawy - są zadaniami realizowanymi z urzędu. Natomiast tam, gdzie działania podejmowane są z wniosku obywateli, kontakt bezpośredni z organem nie jest wymagany, całość sprawy może by załatwiona korespondencyjnie.

Ponadto podnoszone w oświadczeniu kwestie wzrostu kosztów funkcjonowania i ograniczenia mobilności, wynikające ze zwiększenia terytorialnego obszaru działania organów nadzoru budowlanego, są możliwe do zrekompensowania poprawą organizacji pracy i zwiększeniem efektywności działań inspekcyjno-kontrolnych.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Styczeń

SEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku,

Niniejszym, składam na ręce Pana Marszałka odpowiedź na oświadczenie senatora Józefa Łyczaka złożone na posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie zabezpieczenia przed awarią budowlaną stopnia wodnego we Włocławku poprzez budowę stopnia wodnego w Nieszawie.

Oświadczenie Pana Senatora podnosi bardzo istotne problemy związane z zagospodarowaniem Wisły. Podzielam Pański pogląd, iż obok niekwestionowanej potrzeby zagwarantowania bezpieczeństwa mieszkańcom doliny, Wisła powinna być dostępna i przyjazna dla wszystkich użytkowników, zarówno w sferze gospodarczej, jak i przyrodniczej. Zwiększenie społecznej i gospodarczej roli Wisły poprzez wykorzystanie wszystkich funkcji tej rzeki, stanowić będzie podstawowy cel "Programu dla Wisły - 2020", formułowanego na podstawie założeń przygotowanych pod auspicjami Związku Miast Nadwiślańskich. Jednym z istotnych rozwiązań jakie zostaną przyjęte w Programie, będzie przystosowanie rzeki, na całej jej długości, do potrzeb co najmniej żeglugi turystycznej. Propozycja takiego rozwiązania ma duże znaczenie dla rozwoju regionów nadwiślańskich, a jego realizacja w sferze działań technicznych, połączona będzie z robotami mającymi na celu zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego rzeki.

Kwestię wybudowania stopnia piętrzącego poniżej stopnia Włocławek postrzega Pan Senator jako pozytywny element działań zabezpieczających dolinę. Podzielam ten pogląd, uważając, iż pomimo znacznej ingerencji w środowisko, szczególnie w pierwszym etapie prac, wybudowanie stopnia w znaczącym stopniu przywróci wartości przyrodnicze doliny, tak silnie zdegradowane "niewłaściwą pracą" stopnia Włocławek w warunkach odmiennych od zaprojektowanych. Pragnę Pana zapewnić, iż aktualnie prowadzone prace w moim resorcie dotyczące zabezpieczenia włocławskiego stopnia, zmierzają do ostatecznego rozwiązania tej sprawy.

Szanowny Panie Marszałku!

W odpowiedzi na oświadczenie Senatora Stanisława Koguta uprzejmie informuję, że polityka kadrowa Ministerstwa Transportu i Budownictwa prowadzona w podległych i nadzorowanych jednostkach jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.

Konkurs na kierownika urzędu centralnego administracji rządowej - Urzędu Transportu Kolejowego został przeprowadzony zgodnie z ustawą z dnia 27 lipca 2005 r. o przeprowadzeniu konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych. Kryteria i wymagania warunkujące przystąpienie do konkursu były określone zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 sierpnia 2005 r. w sprawie konkursów na stanowiska kierowników centralnych urzędów administracji rządowej, prezesów agencji państwowych oraz prezesów zarządów państwowych funduszy celowych.

§ 8 ww. rozporządzenia reguluje ogólnie zarówno obligatoryjne, jak i fakultatywne kryteria oceny, pozostawiając organowi sprawującemu nadzór możliwość kształtowania ogłoszenia o konkursie zgodnie z potrzebami przedmiotowego urzędu, ale w ramach obowiązującego prawa. Wszystkie urzędy centralne mają własną specyfikę, a ich kierownicy różne kompetencje, dlatego też i procedury konkursowe, zwłaszcza wymogi formalne w ogłoszeniach, są zróżnicowane.

Stanowisko Prezesa UTK obejmuje bardzo szeroki zakres odpowiedzialności za sektor kolejowy, zarówno w tak istotnej w transporcie dziedzinie jak bezpieczeństwo przewozu jak i w kwestii regulacji rynku, czy promowanej przez UE interoperacyjności. Kandydat na stanowisko Prezesa UTK, będącego centralnym organem administracji państwowej, musi mieć odpowiednio długie doświadczenie na stanowisku kierowniczym, a z uwagi na specyfikę stanowiska - zarówno na kolei, jak i w administracji. Ponadto należy zauważyć, iż kwestie bezpieczeństwa i interoperacyjności będą rozszerzone w najnowszej, zatwierdzonej przez Radę Ministrów 4 kwietnia br., ustawie o zmianie ustawy o transporcie kolejowym wdrażającej II pakiet kolejowy. Ustawa ta nałoży nowe obowiązki na Prezesa UTK, co stanowi kolejny argument przemawiający za odpowiednim doświadczeniem kandydata, który powinien znać krajowe i wspólnotowe przepisy prawa z zakresu kolejnictwa i posiadać umiejętności kierownicze aby efektywnie je wdrażać.

Pragnę zwrócić uwagę na rozbieżność pomiędzy interpretacją ogłoszenia na stanowisko prezesa UTK dokonaną przez Senatora Koguta, a moją intencją jako organu sprawującego nadzór, odpowiedzialnego za zarządzanie i przeprowadzenie w podległym urzędzie konkursu. Wysokie wymogi na przedmiotowe stanowisko, które zdaniem Senatora mogą utrudnić powołanie osoby posiadającej właściwe kwalifikacje, moim zdaniem miały zabezpieczyć wybór osoby posiadającej odpowiednią wiedzę i doświadczenie. W odniesieniu do zarządu rezygnacji z kompetencji językowych pragnę zauważyć, iż ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie konkursów (...) zalicza znajomość języka obcego do fakultatywnych kryteriów wyboru. Z uwagi na fakt, iż język polski od momentu wstąpienia do UE stał się językiem oficjalnym UE i przedstawiciele Polski mogą zabierać głos na posiedzeniach w instytucjach wspólnotowych w języku ojczystym, nie uznałem tego kryterium za priorytetowe.

W odniesieniu do zarzutu Senatora Koguta dotyczącego tytułu pracy pisemnej pragnę zwrócić uwagę, że zwrot "regulacji dotyczącej bezpieczeństwa" odnosi się ogólnie do przepisów prawa regulujących kwestie bezpieczeństwa ruchu kolejowego, a nie do kompetencji regulatora rynku kolejowego.

Jerzy Polaczek

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie przekazuję na ręce Pana Marszałka pisemną odpowiedź na oświadczenie Pana Senatora Mirosława Adamczaka złożone podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie uchylenia przepisów art. 89 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.) oraz art. 37 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.), nadesłane przy piśmie BPS/DSK-043-182/06.

Podzielić należy uwagi zawarte w wystąpieniu, dotyczące celowości uchylenia przepisu art. 89 § 3 Kodeksu postępowania cywilnego wobec rozszerzenia możliwości świadczenia pomocy prawnej osobom fizycznym przez radców prawnych.

Odnosząc się do art. 37 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, w sytuacji, gdy przepis ten zawiera regulację tożsamą z art. 89 § 3 k.p.c., podzielić należy argumenty zawarte w oświadczeniu przemawiające za jego uchyleniem. Mając na uwadze wagę poruszanego problemu, pragnę zapewnić, że zostaną podjęte działania zmierzające do dokonania odpowiedniej zmiany w przepisach ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Andrzej Grzelak

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Panią Senator Marię Pańczyk-Pozdziej podczas 7. posiedzenia Senatu RP, przesłane przy piśmie BPS/DSK-043-178/06, uprzejmie przekazuję następujące informacje.

Wprowadzony w 1999 r. jednostopniowy system specjalizacji, od początku swego funkcjonowania, daje lekarzom możliwość odbywania specjalizacji w ramach jednego z trybów określonych w § 14 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz.U. Nr 313, poz. 1779). Zgodnie z tym przepisem lekarz, po zakwalifikowaniu się do specjalizacji, realizuje szkolenie w trybie zadeklarowanym wcześniej we wniosku o rozpoczęcie specjalizacji, o ile status lekarza odpowiada kryteriom przewidzianym dla danego trybu.

Zgodnie z powyższym przepisem lekarz może odbywać specjalizację w ramach:

• rezydentury (etat rezydencki)

lub

• umowy o pracę z jednostką szkolącą (etatowy pracownik tej jednostki),

• umowy o pracę z jednostką nieuprawnioną do szkolenia, ale wyrażającą zgodę lekarzowi na urlop szkoleniowy na czas trwania specjalizacji realizowanej w jednostce szkolącej,

• poszerzenia zajęć programowych dziennych studiów doktoranckich o program specjalizacji zgodnej z kierunkiem tych studiów,

• w ramach umowy cywilno-prawnej o szkolenie specjalizacyjne zawartej z jednostką uprawnioną do szkolenia specjalizacyjnego.

Zgodnie z założeniami systemu specjalizacji i z w/w rozporządzeniem (§ 14 ust. 1) rezydentura jest umową o pracę zawartą przez lekarza odbywającego specjalizację z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację na czas określony w celu doskonalenia zawodowego, obejmującego realizację programu specjalizacji. Rezydentura została wprowadzona do systemu jako optymalna forma intensywnego i efektywnego szkolenia specjalizacyjnego, dlatego przedmiotowy przepis jednoznacznie stanowi, iż rezydenturę przyznaje się w celu doskonalenia zawodowego jakim jest szkolenie specjalizacyjne - wyłącznie na czas realizacji programu specjalizacji. Tym samym nie ma możliwości na realizację w ramach rezydentury żadnych dodatkowych studiów/szkoleń realizowanych w trybie dziennym. Dzienne studia doktoranckie nie są doskonaleniem zawodowym i mają swój program, przewidziany do realizacji w ciągu kilku lat. Lekarz odbywający specjalizację w trybie rezydenckim ma możliwość uczestniczenia w zaocznych studiach doktoranckich, jeśli te odbywają się w czasie nie pokrywającym się z jego zatrudnieniem na etacie rezydenckim.

Słuchacze dziennych studiów doktoranckich mogą jednocześnie odbywać specjalizację ale wyłącznie w ramach poszerzenia zajęć programowych realizowanych studiów o program specjalizacji zgodny z kierunkiem tych studiów. Zatem jeśli lekarz ma status słuchacza dziennego studium doktoranckiego (ze stypendium lub bez stypendium) może ubiegać się o rozpoczęcie odpowiedniej specjalizacji w trybie poszerzenia programu tych studiów. Nie ma zatem formalnych przeszkód do jednoczesnego rozwoju naukowego i zawodowego lekarza.

Jak wynika z powyższego, wprowadzenie do w/w rozporządzenia dodatkowego zapisu (§ 14 ust. 3) w brzmieniu "lekarz uczestnik dziennych studiów doktoranckich nie może odbywać specjalizacji w ramach rezydentury" - ma na celu jedynie doprecyzowanie przepisu stanowiącego o rezydenturze (§ 14 ust. 1). Nie jest on również przepisem likwidującym wcześniej istniejące przyzwolenie na kompilację dziennych studiów doktoranckich ze szkoleniem specjalizacyjnym odbywanych w ramach rezydentury. Takiej możliwości nie dawało żadne z dotychczasowych rozporządzeń regulujących sprawy specjalizacji lekarskich. Wprowadzenie doprecyzowania cytowanego przepisu § 14 ust. 1 było koniecznością, z uwagi na występujące nieprawidłowości interpretacji tego przepisu przez wojewódzkie ośrodki zabezpieczające procedury związane z naborem lekarzy na szkolenie specjalizacyjne.

Wobec zgłoszonego wniosku zmiany zapisu § 14 ust. 3 w/w rozporządzenia, pragnę poinformować Pana Marszałka, że sprawa ta będzie przedmiotem rozważań przy obecnej nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

PODSEKRETARZ STANU

Jarosław Pinkas