Szanowny Panie Marszałku,

Odpowiadając na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Ryszarda Bendera na 7. posiedzeniu Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 marca 2006 r. dotyczące planów likwidacji 3. Brygady Zmechanizowanej Legionów im. Romualda Traugutta w Lublinie, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Na wstępie pragnę poinformować, iż z uwagą odebrałem głos Pana Senatora Ryszarda Bendera, który jest wyrazem troski o funkcjonowanie i perspektywy 3. Brygady Zmechanizowanej w Lublinie. Zdaję sobie sprawę, iż każda decyzja o likwidacji lub przeniesieniu jednostki wojskowej wywołuje negatywne skutki dla społeczności lokalnej. Resort obrony narodowej staje jednakże przed koniecznością racjonalizacji struktur Sił Zbrojnych RP, modernizacji uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz operacyjnie uzasadnionego dyslokowania jednostek wojskowych.

Obecnie trwają prace dotyczące określenia potrzeb operacyjnych Sił Zbrojnych RP i możliwości ekonomicznych resortu obrony narodowej zarówno w ramach Strategicznego Przeglądu Obronnego, jak i w kontekście opracowania "Programu rozwoju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007-2012".

W wyniku powyższych działań określone zostaną kierunki zmian uwzględniające nasze zobowiązania międzynarodowe i sojusznicze oraz narodowe potrzeby obronne, które będą stanowić podstawę do wprowadzania zmian organizacyjno-dyslokacyjnych w Siłach Zbrojnych RP.

Zgodnie z "Planem Rozwoju Wojsk Lądowych w latach 2005-2010" obecnie realizowane są przedsięwzięcia mające na celu osiągnięcie wymogów nowoczesności i zdolności operacyjnych jednostek Wojsk Lądowych. Towarzyszą temu procesowi sukcesywne przeobrażenia zakładające m. in. integrację jednostek wojskowych w ramach określonych priorytetów oraz zmiany stanu uzbrojenia i sprzętu wojskowego, będącego na ich wyposażeniu.

W minionym pięcioleciu w wyniku procesów transformacyjnych Wojska Lądowe zmniejszyły stan osobowy o blisko 33.000 osób. Z tymi zmianami wiązało się zredukowanie około 450 jednostek wojskowych i zamknięcie 55 garnizonów. W tym okresie sformowano także 100 nowych jednostek, a wiele zostało przeformowanych.

Przeobrażenia te dotyczą również 3 Brygady Zmechanizowanej. Do końca 2007 r. zakłada się jej integrację z 1. Brygadą Pancerną w Wesołej, co wymusi zmiany organizacyjno-dyslokacyjne poszczególnych jednostek brygad. Jednakże ostatecznych decyzji w przedmiotowej sprawie, należy oczekiwać na podstawie wniosków z dobiegającego końca realizowanego przez Ministerstwo Obrony Narodowej - Strategicznego Przeglądu Obronnego.

Mając pełną świadomość, że przesunięcia bądź likwidacja każdej jednostki wojskowej niesie za sobą negatywne skutki dla społeczności lokalnej, chciałbym Pana Senatora Ryszarda Bendera zapewnić, że wszelkie decyzje dotyczące przyszłej obecności wojska w Lublinie będą poprzedzone wnikliwą i rzetelną analizą, z uwzględnieniem interesów miasta i regionu.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia żywię nadzieję, że uzna je Pan Senator i Pan Marszałek za wystarczające.

Radosław SIKORSKI

Szanowny Panie Marszałku,

W nawiązaniu do przekazanego oświadczenia Pana Czesława Ryszki, Senatora RP, złożonego na posiedzeniu Senatu w dniu 16 lutego 2006 r., dotyczącego zwolnień byłych zastępców dyrektorów parków narodowych, uczestniczących w konkursach na stanowiska dyrektorów parków narodowych - uprzejmie informuję.

Sprawy związane z wyłanianiem kandydatów na stanowiska dyrektorów parków narodowych regulowane są szczegółowo przepisami wynikającymi z art. 101 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880) i rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 7 września 2004 r. w sprawie konkursu na stanowisko dyrektora parku narodowego (Dz. U. Nr 205, poz. 2104).

Wyboru kandydata na stanowisko dyrektora parku narodowego dokonuje Minister Środowiska spośród kandydatów przedstawionych przez komisje konkursowe.

Komisje konkursowe, mające za zadanie przeprowadzenie konkursów na stanowiska dyrektorów parków narodowych, wywiązały się bez zastrzeżeń z nałożonych obowiązków. W wyniku oceny złożonych dokumentów, prezentacji kandydatów oraz przeprowadzonej rozmowy kwalifikacyjnej - komisje wyłoniły i przedstawiły Ministrowi Środowiska kandydatów, którzy uzyskali najwyższą punktację w tym konkursie, podając uzyskane przez nich wyniki.

Spośród wskazanych kandydatów, przez komisje konkursowe - Minister Środowiska dokonał wyboru dyrektorów parków narodowych.

W parku narodowym, zgodnie z obowiązującym prawem, za całokształt spraw z zakresu prawa pracy odpowiada dyrektor parku narodowego, i do jego wyłącznej kompetencji należą kwestie nawiązywania i rozwiązywania stosunków pracy z podległymi mu pracownikami, w tym także z zastępcami dyrektorów.

Zawarte w oświadczeniu Pana Senatora Czesława Ryszki sygnały znane były zarówno Ministerstwu Środowiska, jak i Państwowej Radzie Ochrony Przyrody, o czym świadczy pismo z ubiegłego roku, Głównego Konserwatora Przyrody, skierowane do Przewodniczącej Państwowej Rady Ochrony Przyrody i do dyrektorów wszystkich parków narodowych. W piśmie tym, zawarto informacje o obserwowanym, niepokojącym zjawisku, związanym z sytuacją kadrową w kilku parkach narodowych, próbami podejmowania nie zawsze właściwych decyzji personalnych, przez powołanych dyrektorów.

Niezależnie od opinii, co do decyzji personalnych podejmowanych przez nominowanych dyrektorów parków narodowych, należy stwierdzić, że dyrektor ma wszelkie podstawy do działań w celu udoskonalenia składu i struktury personelu.

Dobór zastępców jest samodzielną decyzją dyrektora, a Minister Środowiska nie ma podstaw prawnych do podważania decyzji personalnych podejmowanych przez dyrektora, przede wszystkim ze względu na dobro instytucji.

Natomiast sprawy sporne dotyczące i wynikające ze stosunku pracy rozpatrywane i rozwiązywane powinny być przez sądy pracy.

W przypadkach wystąpień pokrzywdzonych pracowników na drogę sądową i przywrócenia ich do pracy wyrokiem sądu, a w konsekwencji, w związku z poniesionymi kosztami, z powodu skutków takich orzeczeń - podejmowane będą odpowiednie działania w stosunku do dyrektora, jako osoby zarządzającej parkiem narodowym.

Pragnę z całą mocą podkreślić, że bezzasadne zmiany i zwolnienia z zajmowanych stanowisk, a także ewentualne próby szykanowania osób, biorących udział w konkursach na stanowiska dyrektorów, nie będą akceptowane.

Wyrażam przekonanie, że przedstawione wyjaśnienie zostanie przyjęte przez Pana Marszałka.

MINISTER ŚRODOWISKA

Jan Szyszko

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez Senatora Ryszarda Bendera podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r. w sprawie budowy Centrum Ekspedycyjno-Rozdzielczego Poczty Polskiej w Lublinie, przesłanego przy piśmie z dnia 23 marca 2006 r. znak: BPK/DSK-043-4188/06, chciałbym przedstawić, co następuje.

Na wstępie chciałbym poinformować, że w ostatnim czasie pojawiło się wiele nieprawdziwych i nieścisłych informacji na temat strategicznych planów Poczty Polskiej dotyczących budowy sieci centrów ekspedycyjno-rozdzielczych. Wzbudzają one kontrowersje i niepokoje zarówno w środowiskach lokalnych, jak i wśród pracowników przedsiębiorstwa. Należy tu przede wszystkich podkreślić, że Poczta Polska nie podjęła decyzji o zaniechaniu rozbudowy sieci centrów ekspedycyjno-rozdzielczych. Ze względu jednak na ograniczone możliwości finansowania tak poważnych inwestycji i ich realizacja każdorazowo wymaga szczegółowej analizy aktualnych potrzeb i możliwości finansowych. W tym celu Dyrektor Generalny Poczty Polskiej powołał Zespół ds. realizacji strategii modelu logistyki pocztowej, który zajmuje się rekomendowaniem poszczególnych inwestycji do realizacji w bieżącym roku.

Pragnę też w odniesieniu do strategicznych planów Poczty Polskiej dotyczących budowy sieci centrów ekspedycyjno-rozdzielczych wyjaśnić, że przeprowadzona w 2005 roku w p.p.u.p. "Poczta Polska" restrukturyzacja organizacyjna wprowadziła szereg istotnych zmian w strukturze i sposobie funkcjonowania przedsiębiorstwa. Dotychczasowa terytorialna struktura organizacyjna została zmieniona na strukturę biznesową opartą o centra usługowe oraz centra obsługi korporacyjnej. Jednym z takich centrów jest Centrum Usług Pocztowych, które opiera się na regionalnych centrach operacji pocztowych, a te z kolei, zgodnie z założeniami restrukturyzacyjnymi opierają się na bazie 14 węzłów ekspedycyjno-rozdzielczych, których funkcje obecnie pełnią (w zależności od regionu Polski) urzędy przewozu poczty oraz cztery już istniejące centra ekspecycyjno-rozdzielcze tzw. CER-y (Warszawa, Poznań, Łódź, Kraków). W docelowym modelu struktury organizacyjnej Poczty Polskiej przewidziane jest, aby funkcje ekspedycyjno-rozdzielcze wykonywane obecnie ręcznie w urzędach przewozu poczty zostały przejęte przez wysokozautomatyzowane CER-y. W pierwszym etapie zaplanowano ich wybudowanie w Katowicach, Gdańsku, Wrocławiu i Bydgoszczy. Natomiast w II etapie system będzie uzupełniony o węzły niższej kategorii tj. o mniejszej mocy przerobowej. Przewidziane one są dla obszarów, na których obrót pocztowy jest stosunkowo mniejszy, m.in. dla regionu Lublina, Białegostoku, Rzeszowa, Olsztyna i Szczecina.

Trzeba jednak pamiętać, że inwestycja w sieć logistyczną jest bardzo kosztowna. Istotą budowy CER jest zastąpienie ręcznie wykonywanej pracy w sortowniach, (w urzędach przewozu poczty) wysoko wyspecjalizowanymi maszynami sortującymi. Poczta Polska aktualnie nie ma wystarczających środków na jednoczesną realizację wszystkich zadań w tym zakresie, bowiem finansuje inwestycje wyłącznie ze środków własnych oraz kredytów bankowych zaciąganych na warunkach rynkowych, co przy niewystarczającej ilości tych środków stwarza konieczność rozłożenia realizacji inwestycji w czasie. Pragnę tu poinformować, że Poczta Polska nie otrzymuje pomocy państwa na realizację inwestycji ani w formie dotacji, poręczeń i gwarancji lub innej formie, ponieważ w świetle przepisów prawa wspólnotowego taka pomoc uznawana jest przez Komisję Europejską za pomoc publiczną, w odniesieniu do której kryteria dopuszczalności ściśle określają przepisy art. 86 i 87 Traktatu WE oraz przepisy krajowe, tj. ustawa z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 123, poz. 1291). W świetle tych uregulowań pomimo, że art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej "Poczta Polska" (Dz. U. Nr 106, poz. 675 z późn. zm.) stanowi, iż Poczta Polska może otrzymywać z budżetu państwa dotacje na inwestycje, to jej udzielenie nie jest obecnie możliwe. Dlatego też, chociaż węzeł w Lublinie jest istotnym elementem nowego modelu logistyki Poczty Polskiej i inwestycją ważną dla tego miasta i rejonu, to termin jego realizacji musi być skorelowany z potrzebami eksploatacyjnymi i możliwościami finansowymi Poczty Polskiej.

W tej sytuacji nie mam możliwości przyspieszeni decyzji w tej sprawie, o co wnosi Pan Senator w oświadczeniu.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Anna Streżyńska

PODSEKRETARZ STANU

Szanowny Panie Marszałku!

Odpowiadając na oświadczenie Pana Senatora Janusza Kubiaka, złożone podczas 7. posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r., w sprawie nieumieszczenia w całości drogi ekspresowej S11 w projekcie Narodowego Planu Rozwoju na lata 2007-2013, przesłane przy piśmie nr BPS/DSK-043-191/06 z 23 marca 2006 r. pragnę przedłożyć następujące wyjaśnienia.

Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. nr 128 z 2004 r. poz. 1334) określa drogę nr 11 jako drogę ekspresową.

Przebudowa tej drogi do parametrów drogi ekspresowej jest ujęta w długookresowych programach Ministerstwa Transportu i Budownictwa oraz planach Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad.

Zakres inwestycji drogowych, jakie będą realizowane w latach 2007-2013, jest w tej chwili określany i w trakcie tych prac postulaty parlamentarzystów zgłaszane bezpośrednio do Ministra Transportu i Budownictwa, jak również podczas debaty sejmowej na temat stanu infrastruktury transportu lądowego, która odbyła się w Sejmie w dniu 26 stycznia br., są szczegółowo rozważane. Wstępny wybór inwestycji zostanie dokonany do końca kwietnia br. i będzie w dużej mierze zależny od wielkości dostępnych środków, zarówno krajowych, jak też unijnych. Dokonując tego wyboru Ministerstwo Transportu i Budownictwa będzie starało się godzić potrzeby wszystkich regionów kraju. Przygotowana lista inwestycji będzie przedmiotem szerokich konsultacji społecznych.

Jednocześnie chciałbym poinformować Pana Senatora, że Rada Ministrów zrezygnowała z koncepcji dalszych prac związanych z opracowywaniem NPR na lata 2007-2013. Natomiast podstawą do planowania wydatków krajowych będzie Strategia Rozwoju Kraju 2007-2013, do której założenia zaakceptowała Rada Ministrów w dniu 31 stycznia br.

Z upoważnienia

MINISTRA

TRANSPORTU I BUDOWNICTWA

Piotr Stomma

PODSEKRETARZ STANU

W związku z oświadczeniem Pana Adama Bieli, Senatora Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 lutego 2006 r. (znak: BPS/DSK-043-154/04, SM-I-0702-18-EN/06), w sprawie wstrzymania wypłaty renty rodzinnej, uprzejmie informuję, że Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wyraziła zgodę na wypłacenie p. D. J. renty rodzinnej za okres od października do grudnia 2005 r.

Wypłaty w/w renty rodzinnej dokonał Oddział ZUS w Biłgoraju w dniu 9 marca 2006 r.

Krzysztof Michałkiewicz

Szanowny Panie Marszałku,

W związku z oświadczeniem Pana Senatora Piotra Boronia, złożonym podczas 7. posiedzenia Senatu w sprawie obiektu klubu sportowego "Wawel" przy ul. Podchorążych w Krakowie uprzejmie informuję, iż Pan Senator wstąpił do mnie bezpośrednio w tej samej sprawie w dniu 14 marca br. Zgodnie z moją decyzją, odpowiedzi Senatorowi udzielił w dniu 27 marca 2006 r. Prezes Agencji Mienia Wojskowego (kopia w załączeniu).

Radosław Sikorski

Szanowny Panie Senatorze!

ZMzn-512-70/06

W odpowiedzi na wystąpienie z 16 marca 2006 roku w sprawie kompleksu sportowego przy ul. Podchorążych 3 w Krakowie uprzejmie informuję, że Agencja Mienia Wojskowego od chwili przejęcia tej nieruchomości tj. 31 grudnia 2001 roku jest żywotnie zainteresowana docelowym jej zagospodarowaniem.

Pragnę poinformować, że omawiana nieruchomość była kilkakrotnie przedmiotem zainteresowania ze strony władz miasta Krakowa.

Prezydent m. Krakowa w dniu 3 czerwca 2005 roku na spotkaniu, z udziałem Dowódcy Korpusu gen. broni Mieczysława Bieńka, Prezesa Klubu WKS "Wawel" Edwarda Stawiarza oraz zastępcy Dyrektora OT BAWM w Krakowie Jana Czepiela w sprawie skomunalizowania nieruchomości użyczonych przez AMW temu klubowi zdeklarował, iż w najbliższym czasie wskaże AMW ekwiwalentną nieruchomość, która byłaby przedmiotem zamiany za nieruchomości użyczone WKS "Wawel". Do chwili obecnej nieruchomość mogąca być przedmiotem zamiany nie została zaproponowana przez władze miasta Krakowa.

Kolejną propozycją władz miasta Krakowa było przejęcie przedmiotowej nieruchomości w użytkowanie wieczyste za symboliczną opłatą. Agencja akceptuje oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste w formie bezprzetargowej wraz ze sprzedażą położonych na tym gruncie budynków i innych urządzeń, na cele statutowe związane z działalnością sportowo-turystyczną - niezwiązaną z prowadzeniem działalności zarobkowej - na warunkach zgodnych z postanowieniami ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami.

Powyższe stanowisko Agencji wynika z obowiązujących przepisów prawa oraz realizacji zobowiązań ustawowych zmierzających do komercyjnego zagospodarowania powierzonego mienia przez resort obrony narodowej i uzyskiwania z tego tytułu środków na inwestycje i modernizację techniczną Sił Zbrojnych.

Wartość przedmiotowej nieruchomości składającej się z działek nr 475/91; 475/121; 475/122; 475/123 o łącznej powierzchni terenu 6,9767 ha zabudowanej 13 budynkami i budowlami o łącznej powierzchni użytkowej 5 107 m2 według wyceny opracowanej przez rzeczoznawcę majątkowego w grudniu 2005 roku do celów sprzedaży wynosi 18 750 000 zł, w tym grunty 14 491 000 zł.

Przedmiotowa nieruchomość została w 1983 roku wpisana do rejestru zabytków nr rej. A-645 a tym samym występuje podstawa do zagospodarowania bonifikaty z tego tytułu.

Prezes

Maciej Olex-Szczytowski

Odpowiadając na pismo z dnia 28 lutego br. znak: BPS/DSK-211/06 przekazujące oświadczenie złożone przez senatora Pawła Michalaka podczas 7. Posiedzenia Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r., uprzejmie informuję:

Zasiłki przedemerytalne i świadczenia przedemerytalne były cennym narzędziem w okresie restrukturyzacji gospodarki. Obecnie jednak dąży się do wydłużenia okresu aktywności zawodowej, tym bardziej, że wcześniejsze odejście z rynku pracy docelowo oznacza niższą emeryturę.

Zasady przyznawania świadczeń przedemerytalnych od 1 sierpnia 2004 r. reguluje ustawa z 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252).

W dniu 30 marca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją niektórych zapisów ustawy z 17 grudnia 2001 r. o zmianie ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierających azbest, ustawy o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego oraz ustawy o ułatwieniu zatrudniania absolwentów, która - z dniem 1 stycznia 2002 r. zniosła m. innymi możliwość przechodzenia na zasiłki przedemerytalne i wprowadziła pewne zmiany w zakresie nabywania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Zrealizowanie postanowień tego wyroku wymagało przeprowadzenia zmian w obowiązujących przepisach. Zaskarżona ustawa o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu w międzyczasie przestała obowiązywać - od 1 czerwca 2004 r. Dlatego też Sejm poprzedniej kadencji zdecydował wprowadzić odpowiednie zmiany w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zawarte w art. 150a - 150d unormowania stanowią realizację postanowień wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 marca 2005 r. Art. 150a ust. 2 ustawy wskazuje, że prawo do zasiłku przedemerytalnego albo świadczenia przedemerytalnego, o którym mowa w ust. 1, przysługuje również osobie, która do dnia 12 stycznia 2002 r. nie spełniła warunku posiadania okresu uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego, jeżeli w dniu 31 grudnia 2001 r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych i w wyniku zaliczenia okresu pobierania tego zasiłku do okresu uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego uzyskałaby prawo do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego.

Oznacza to, że osoby, które do dnia 12 stycznia 2002 r. nie spełniły warunku posiadania okresu uprawniającego do zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego, ale legitymowały się statusem bezrobotnego oraz faktycznie pobierały w dniu 31.12.2001 r. zasiłek dla bezrobotnych, mogły nabyć w/w prawa po doliczeniu okresu pobieranego zasiłku (zaliczyć można zasiłek nawet gdy był on przerywany np. krótkotrwałym zatrudnieniem). Przyznanie tego prawa nastąpiło od dnia złożenia wniosku do powiatowego urzędu pracy i udokumentowania swoich praw na mocy art. 104 kpa dla osób, które wcześniej nie ubiegały się o to prawo lub na podstawie art. 154 kpa dla tych osób, które ubiegały się, ale prawa tego im odmówiono. Osoba ubiegająca się o zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne nie musiała posiadać statusu bezrobotnego w dniu składania wniosku. Oznacza to, iż nawet osoby zatrudnione lub uprawnione do renty mogły złożyć taki wniosek do 28 lutego 2006 r. - zgodnie z art. 150a ust. 5 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Natomiast w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przyjęto rozwiązania mające promować zatrudnianie osób powyżej 50 roku życia, które są określone w niej jako "osoby będące w szczególnej sytuacji na rynku pracy". W stosunku do nich mogą być dodatkowo stosowane działania określone w art. 50-61 tej ustawy.

Ponadto osoby bezrobotne powyżej 50 roku życia mogą korzystać z tych wszystkich instrumentów rynku pracy, które są przeznaczone do aktywizowania wszystkich bezrobotnych. Wyrażam przekonanie, iż w wyniku przyjętych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy rozwiązań sytuacja osób bezrobotnych powyżej 50 roku życia będzie ulegała stopniowej poprawie.

Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie trwa obecnie przegląd i analiza istniejących przepisów w tym zakresie. Dotyczy to oczywiście także ich praktycznego funkcjonowania. Jeśli w następstwie tego przeglądu miałyby nastąpić formalne propozycje zmian to nie będzie to możliwe wcześniej niż w drugiej połowie bieżącego roku.

Krzysztof Michałkiewicz

Szanowny Panie Marszałku,

w nawiązaniu do oświadczenia złożonego przez senatora Marka Rockiego na 7. posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r. (BPS/DSK-043-198/06) w sprawie możliwości otrzymania stypendium za wyniki w nauce lub sporcie uprzejmie wyjaśniam:

zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 165, poz. 1365) student ma prawo do pomocy materialnej finansowanej ze środków budżetowych. Studenci mogą otrzymać bezzwrotną pomoc państwa w postaci: stypendium socjalnego, stypendium specjalnego dla osób niepełnosprawnych, stypendium za wyniki w nauce lub sporcie, w stypendium mieszkaniowego, stypendium na wyżywienie, stypendium ministra za osiągnięcia w nauce, stypendium ministra za wybitne osiągnięcia sportowe oraz zapomogi.

Stypendium za wyniki w nauce lub sporcie jest jednym ze świadczeń pomocy materialnej. O świadczenie to może ubiegać się student, który uzyskał za rok studiów wysoką średnią ocen lub osiągnął wysokie wyniki sportowe we współzawodnictwie międzynarodowym lub krajowym. Świadczenie wypłacane jest przez okres do dziesięciu miesięcy na podstawie osiągnięć uzyskanych w poprzednim roku akademickim.

Stypendium to jest przyznawane na wniosek studenta złożony w uczelni albo bez konieczności składania wniosku, w zależności od rozwiązania przyjętego w uczelni.

Ustalany przez Rektora Uczelni w porozumieniu z uczelnianym organem samorządu studenckiego szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej powinien zawierać średnią ocen oraz rodzaje zawodów sportowych uprawniające do ubiegania się o stypendium za wyniki w nauce lub sporcie. W przypadku wątpliwości dotyczących rangi poszczególnych zawodów sportowych uczelnia może zwrócić się do polskiego związku sportowego lub stowarzyszenia o zasięgu ogólnopolskim, które są organizacjami właściwymi dla określenia rangi zawodów we współzawodnictwie międzynarodowym i krajowym w danej dyscyplinie sportu.

wz. MINISTERSTWA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan Jurga

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na oświadczenie złożone przez Pana Senatora Mieczysława Augustyna na 7. posiedzeniu Senatu w dniu 16 marca 2006 r., przesłane przy piśmie Pana Ryszarda Legutki, Wicemarszałka Senatu, z dnia 23 marca 2006 r., znak: BPS/DSK-043-174/06, w sprawie dostępu osób cierpiących na szpiczaka mnogiego do najnowszych terapii, w tym z zastosowaniem leku Velcade, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania i rozliczania tych świadczeń zostały określone w zarządzeniach Prezesa NFZ, dotyczących postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.

Osoby z rozpoznaniem szpiczaka mnogiego mają zapewniony dostęp do finansowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia świadczeń opieki zdrowotnej kwalifikowanych jako chemioterapia standardowa. W Katalogu świadczeń onkologicznych - chemioterapia, stanowiącym załącznik do "Szczegółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne", przyjętych zarządzeniem Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 93/2005 z dnia 17 października 2005 r., ze zm., zostało ujętych 10 schematów chemioterapii standardowej dla chorych na szpiczaka. Ponadto pragnę podkreślić, iż osoby cierpiące na szpiczaka mnogiego mogą uzyskać farmakoterapię m.in. wskazanym w oświadczeniu Pana Senatora lekiem Velcade, w ramach leczenia szpitalnego finansowanego przez NFZ, poprzez realizację procedury: "chemioterapia niestandardowa" z ww. Katalogu świadczeń onkologicznych.

Należy dodać, że lek Velcade został zarejestrowany w procedurze centralnej i zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2001 r. Nr 126 poz. 1381, ze zm.) uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem może być nabywany na podstawie recept, w aptekach ogólnodostępnych. Z uwagi na fakt, iż lek Velcade nie został ujęty w wykazach leków refundowanych, w przypadku stosowania tego produktu leczniczego w trybie ambulatoryjnym, odpłatność za ten lek ponosi pacjent. Minister Zdrowia, działając na podstawie art. 36 przywołanej na wstępie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, określił w drodze rozporządzeń wykazy leków refundowanych, które obejmują leki podstawowe, uzupełniające i przepisywane w chorobach przewlekłych, uwzględniając w szczególności konieczność zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków oraz bezpieczeństwo ich stosowania, znaczenie leku w zwalczaniu chorób o znacznym zagrożeniu epidemiologicznym i cywilizacyjnym, wpływ leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środków publicznych.

Mając na uwadze opinie specjalistów na temat zasadności stosowania nowoczesnych drogich leków w leczeniu poważnych schorzeń, uprzejmie informuję, że w Ministerstwie Zdrowia został opracowany projekt ustawy o zmianie ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych i niektórych innych ustaw, który wprowadza do refundowanych produktów leczniczych nową grupę leków - leki specjalistycznego stosowania. Powyższe rozwiązanie ma na celu stworzenie bezpiecznego pod względem finansowym mechanizmu wprowadzenia leków innowacyjnych na wykazy leków refundowanych oraz racjonalizacji wydatków Funduszu na refundację leków. Ww. projekt w dniu 3 kwietnia 2006 r. został przekazany do uzgodnień zewnętrznych.

Z upoważnienia

MINISTRA ZDROWIA

SEKRETARZ STANU

Bolesław Piecha

Szanowny Panie Marszałku,

odnosząc się do przekazanego przy piśmie znak: BPS/DSK-043-195/06 z dnia 23 marca 2006 r. oświadczenia Pana Senatora Jarosława Laseckiego w sprawie ustosunkowania się do korespondencji dotyczącej Politechniki Częstochowskiej wyjaśniam, co następuje:

Pismo Rektora Politechniki Częstochowskiej z dnia 3 stycznia 2006 r. (znak: R-372/05/06) zostało skierowane do Ministra Edukacji i Nauki w związku z rozstrzyganiem przez ten organ sprawy dotyczącej legalności wydania przez Rektora Politechniki zarządzenia nr 12/2005 z dnia 7 października 2005 r. w sprawie zawieszenia w pełnieniu obowiązków Dziekana Wydziału Inżynierii Procesowej, Materiałowej i Fizyki Stosowanej Polityki Częstochowskiej.

Na mocy rozstrzygnięcia wydanego w dniu 19 grudnia 2005 r. stwierdzono nieważność powołanego zarządzenia z przyczyn formalnych, zgodnie bowiem z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365) minister nadzorujący uczelnię upoważniony jest do badania zgodności z przepisami ustaw oraz statutem uczelni uchwał jej organów kolegialnych oraz decyzji rektora. Zgodnie z cytowanym przepisem, w przypadku skierowania do ministra nadzorującego uczelnię wniosku o ocenę legalności wskazanych aktów wewnątrzuczelnianych brane są pod uwagę jedynie względy formalne, tj. zgodność działania z przepisami prawa oraz podejmowanie tego działania zgodnie z upoważnieniami zawartymi w tych przepisach. Należy tu podkreślić, że czynności podejmowane w związku z upoważnieniem wynikającym z art. 36 ust. 1 ustawy nie mogą uwzględniać merytorycznych przesłanek podejmowanych czynności, a jedynie ich prawną dopuszczalność.

W powołanym rozstrzygnięciu z dnia 19 grudnia 2005 r. Rektor Politechniki został pouczony, że na to rozstrzygnięcie przysługuje mu skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wniesiona za pośrednictwem Ministra Edukacji i Nauki, po wyczerpaniu trybu określonego w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 253, poz. 1270), tj. po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Edukacji i Nauki w terminie 14 dni od dnia otrzymania rozstrzygnięcia, do usunięcia naruszenia prawa. Skarga ta wnoszona jest w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi ze strony organu, a w przypadku braku odpowiedzi organu - w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania.

Wskazane wezwanie do usunięcia naruszenia prawa (pismo z dnia 3 stycznia 2006 r.) wpłynęło do resortu w dniu 6 stycznia br. i od tego dnia zaczął biec sześćdziesięciodniowy termin na udzielenie odpowiedzi przez Ministra Edukacji i Nauki.

Uprzejmie informuję, że odpowiedź na pismo Rektora Politechniki Częstochowskiej z dnia 3 stycznia 2006 r. została zawarta w piśmie Ministra Edukacji i Nauki z dnia 6 lutego 2006 r. (znak: DSW-2-AB-0412-38/06), które to zostało wysłane do Uczelni i zgodnie z potwierdzeniem odbioru wpłynęło do uczelni w dniu 7 marca br.

Trudno mi komentować blisko miesięczny termin przekazywania przesyłki, jednak muszę wskazać, że zgodnie ze stemplami nadawczej placówki pocztowej przesyłka polecona zawierająca wskazane pismo opuściła ten urząd w dniu 16 lutego br., zaś odebrano ją w uczelni dopiero po blisko trzech tygodniach, tj. w dniu 7 marca br.

Niezależnie od powyższego pozwolę sobie poinformować Pana Marszałka, że Rektor Politechniki Częstochowskiej skorzystał z przysługującego mu prawa wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Po analizie opisanego powyżej stanu faktycznego stwierdzam, że jakkolwiek Rektor uczelni może być niezadowolony z przebiegu sprawy dotyczącej zawieszenia w pełnieniu obowiązków zawodowych Dziekana Wydziału Inżynierii Procesowej, Materiałowej i Fizyki Stosowanej Politechniki Częstochowskiej, jednak podejmowane przez pracowników resortu czynności w żaden sposób nie naruszały przepisów i terminów wynikających z ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

wz MINISTRA

PODSEKRETARZ STANU

prof. dr hab. Stefan Jurga

Protokół nr 11

z posiedzenia Prezydium Senatu

w dniu 16 marca 2006 r.

4. Prezydium zapoznało się z pismem przewodniczącego Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich Piotra Ł.J. Andrzejewskiego dotyczącym możliwości korzystania z pomocy tej komisji podczas posiedzeń Senatu i interpretacji art. 53 Regulaminu Senatu. Prezydium zgodziło się, by w razie wątpliwości proceduralnych prowadzący obrady marszałek lub wicemarszałek zarządzał przerwę w celu wyjaśnienia wątpliwości.

(Bogdan Borusewicz)

Szanowny Panie Marszałku,

Uprzejmie informuję, że komisja odbyła posiedzenie którego przedmiotem było, skierowane do Marszałka Senatu w dniu 31 stycznia 2006 r., oświadczenie senatora Włodzimierza Łyczywka złożone podczas 4. posiedzenia Senatu w sprawie interpretacji art. 48 ust. 2 pkt 4 Regulaminu Senatu i przekazuje ją w załączeniu.

Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw

Senatorskich

Piotr Łukasz J. Andrzejewski

I. Przepisy Regulaminu Senatu nie definiują pojęcia odroczenia dyskusji i nie precyzują terminu odroczenia.

Wprawdzie wiele dziedzin prawa (m.in. postępowanie w sprawach cywilnych, administracyjnych czy karnych) w różny sposób (sformalizowany, z większą szczegółowością) i w zależności od potrzeb definiuje pojęcie odroczenia, nie ma jednak podstaw systemowych, aby konkretne instytucje przenosić w drodze analogii na grunt postępowania w Senacie.

Regulamin Senatu jest wewnętrznym prawem Izby określającym organizację Senatu i jego organów, sposób funkcjonowania i realizacji poszczególnych kompetencji. Rozwiązania prawne zastosowane w Regulaminie Senatu (w szczególności np. brak określenia długości odroczenia dyskusji) pozwalają elastycznie podchodzić do każdego wniosku formalnego i poddawać jego zasadność ocenie Senatu z punktu widzenia dobra i celu postępowania w Senacie. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że podejmowane przez Senat decyzje muszą się mieścić w terminach określonych dla procesu legislacyjnego w Konstytucji RP i w Regulaminie Senatu.

Z dotychczasowej praktyki stosowania Regulaminu Senatu wynika, że czas na jaki odraczano dyskusję nad danym punktem porządku obrad był uzależniony od przyczyny złożenia tego wniosku formalnego (np. nieobecność przedstawiciela rządu).

II. Wobec powyższego, biorąc pod uwagę wykładnię systemową i funkcjonalną, Komisja Regulaminowa i Spraw Senatorskich uznaje, że:

1) złożeniu wniosku formalnego zawartego w art. 48 ust. 2 Regulaminu Senatu każdorazowo powinno towarzyszyć uzasadnienie wskazujące na przyczynę złożenia tego wniosku, przy czym uzasadnienie to powinno uwzględniać dobro i cel postępowania w Senacie;

2) w przypadku wniosków formalnych o ogłoszenie przerwy, odroczenie posiedzenia lub odroczenie dyskusji, termin tej przerwy lub odrodzenia (liczony w minutach, godzinach czy dniach) powinien być adekwatny do przyczyny uzasadniającej wniosek;

3) uzasadnienie wniosku formalnego (art. 48 ust. 3) podlega kontroli Senatu - to Senat działając na podstawie art. 48 ust. 4 Regulaminu Senatu (po wysłuchaniu opinii przeciwnej wnioskowi) podejmuje w głosowaniu decyzję o jego przyjęciu lub odrzuceniu.

Szanowny Panie Marszałku,

W odpowiedzi na Pańską prośbę o zajęcie stanowiska w sprawie oświadczenia złożonego przez Pana Senatora Zbigniewa Trybułę na 7 posiedzeniu Senatu RP w dniu 16 marca 2006 r., skierowanego do Pana Ministra Skarbu Państwa oraz Prezesa Zarządu PGNiG S.A., pragnę poinformować Pana Marszałka, iż Zarząd PGNiG S.A. podjął zdecydowane działania zmierzające do rozwiązania i ustabilizowania sytuacji w Oddziale PGNiG w Odolanowie.

Zarząd PGNiG S.A. powierzając z dniem 3 kwietnia 2006 r. funkcję Dyrektora Oddziału PGiNG S.A. w Odolanowie Panu Leszkowi Chadale, wieloletniemu doświadczonemu pracownikowi PGNiG S.A. wskazał jako najistotniejsze, następujące cele:

- konieczność ostatecznego wygaszenia konfliktu między organizacjami związkowymi a kierownictwem Oddziału;

- przeprowadzenia dyskusji, narady mającej na uwadze jasne określenie zadań Oddziału na najbliższą przyszłość;

- uspokojenia nastrojów wśród pracowników;

- zakończenia spraw z powództwa pracowników;

- przywrócenia właściwej organizacji pracy w ruchu ciągłym - wskazanej jako przyczynę konfliktu;

- osiągnięcia i utrzymania wysokiego poziomu akceptacji stylu zarządzania przez nowego Dyrektora Oddziału.

Wskazać należy również, iż z dniem 3 kwietnia 2006 roku doszło do rozwiązania stosunku pracy z Panem Janem Rudnickim, z jednoczesnym zwolnieniem tegoż pracownika z obowiązku świadczenia pracy.

Jednocześnie pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż Zarząd PGNiG S.A. będzie na bieżąco monitorował rozwój sytuacji oraz stan realizacji postawionych przed Panem Leszkiem Chadałą celów i zadań, w ramach jego misji w Oddziale w Odolanowie.

WICEPREZES ZARZĄDU

Bogusław Marzec

Szanowny Panie Marszałku,

w odpowiedzi na oświadczenie Pana Senatora Czesława Ryszki, złożone w dn. 16 marca 2006 roku na 7. posiedzeniu Senatu RP pozwalam sobie przekazać poniższe stanowisko Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego:

Pragnę zapewnić, że problemy Polaków zamieszkałych za granicą, w tym i w Niemczech, gdzie Polonia jest wyjątkowo liczna, od lat stanowią przedmiot zainteresowania naszego Ministerstwa i staramy się je rozwiązywać w miarę naszych możliwości, uwarunkowanych jednakże umocowaniami prawnymi narzuconymi przez nadany Resortowi statut.

Resort Kultury i Dziedzictwa Narodowego w zakresie stwarzania Polonii warunków do jak najszerszego dostępu do polskiej kultury narodowej szereg działań wykonuje za pomocą własnych departamentów, jak i podległych mu instytucji takich jak: Biblioteka Narodowa, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Zamek Królewski, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Są to m. in.

1. Realizacja - w porozumieniu z MSZ - umów międzynarodowych w zakresie ochrony i promocji polskiego dziedzictwa kulturowego za granicą, których stroną jest RP. Polega to zarówno na wspieraniu kontaktów kulturalnych środowisk polonijnych z Macierzą, jak i na dbałości o zachowanie substancji materialnej i dorobku wytworzonego przez polską diasporę za granicą.

2. Partycypacja finansowa przy pracach remontowych i konserwatorskich w obiektach znajdujących się za wschodnią granicą.

• Wspieranie merytoryczne (także przy współpracy ze Stowarzyszeniem Wspólnota Polska) oraz finansowe realizacji szeregu projektów z zakresu inwentaryzacji i rewaloryzacji zabytków architektury i cmentarzy.

• Finansowanie wydawnictw zawierających plon prac badawczych i pokrewnych.

• Upamiętnianie osób zasłużonych dla naszego kraju - pod postacią tablic pamiątkowych i pomników.

3. Dbałość o biblioteki i archiwa oraz polepszenie stanu czytelnictwa Polaków za granicą oraz poprzez m. in.

• Bezpośrednią pomoc bibliotekom polonijnym przechowującym unikatowe polskie zbiory;

• Przekazywanie polskich książek polskim bibliotekom i ośrodkom oświatowym - głównie, ze zrozumiałych względów - na wschodzie;

• Prace porządkowe opisujące archiwalia, rejestrujące informacje o Polonikach, a także wdrażające elektroniczne systemy inwentaryzacji i gromadzenia informacji w instytucjach polonijnych w Stanach Zjednoczonych, krajach Polonii kresowej, a nawet w tak odległych ośrodkach polskiego osadnictwa, jak Antypody;

• Upowszechnianie wiedzy o polskim dziedzictwie za granicą poprzez inicjatywy wydawnicze a także wspieranie działań Rady Dziedzictwa Archiwalnego, której przewodniczy Prezydent RP Ryszard Kaczorowski. Skupia ona przedstawicieli Polaków z Kraju i Zagranicy. Celem Rady jest zabezpieczanie polskiego dziedzictwa archiwalnego.

MKiDN nie dysponuje formalno-prawnym instrumentarium umożliwiającym bezpośrednie finansowanie organizacji i instytucji polonijnych (czyni to specjalnie w tym celu powołane Stowarzyszenie Wspólnota Polska), staramy się zatem pośrednio wspierać realizację różnego rodzaju projektów podejmowanych przez środowiska polonijne na rzecz promocji kultury polskiej za granicą (w 2005 r. MKiDN pośrednio dofinansowało przedsięwzięcia różnych organizacji polonijnych kwotą blisko jednego miliona PLN, w tym m. in. programy polonijne nadawane przez rozgłośnie zagraniczne).

Pragnąc ułatwić podmiotom polonijnym dostęp do źródeł finansowania będących w gestii MKiDN, został stworzony czytelny system Programów Operacyjnych, do których organizacje te mogą aplikować - za pomocą swoich polskich partnerów. Stanowią one część Narodowej Strategii Rozwoju na lata 2004-2013.

1. Wsparciu działalności szczególnie istotnych dla zachowania i popularyzacji polskiego dziedzictwa za granicą instytucji skupionych w strukturze Stałej Konferencji Muzeów, Archiwów i Bibliotek Polskich na Zachodzie, służy specjalnie stworzony fundusz przypisany do Programu Operacyjnego DZIEDZICTWO KULTUROWE. Wysokość tego funduszu tylko w 2006 roku określona została na 3,5 mln zł.

2. Promocji polskiej kultury służy Program Operacyjny PROMOCJA POLSKIEJ KULTURY ZA GRANICĄ, dla którego departamentem prowadzącym jest Departament Współpracy Międzynarodowej.

3. Podmioty zagraniczne pragnące zrealizować cel lub projekt na terenie Polski winny się zapoznać z Programem Operacyjnym PROMOCJA TWÓRCZOŚCI, prowadzonym przez Departament Sztuki i Promocji Twórczości MKiDN.

Wszystkie Programy Operacyjne omówione są szczegółowo na stronie internetowej resortu http:/www.mkidn.gov.pl/po.

Nową szansą dla Polonii stała się także współpraca europejska.

• Organizacje polonijne zarejestrowane w jednym z Państw członkowskich UE, mogą brać bezpośrednio udział w programach unijnych.

• Natomiast społeczność polonijna z państw nie będących członkami UE, może jedynie pośrednio - współpracując z organizacjami z krajów Unii skorzystać z odpowiednich unijnych programów.

Promocja i nauka języka polskiego jako obecnego za granicą jest zadaniem własnym Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwa Edukacji i Nauki.

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego zamierza w perspektywie roku 2006 i dalszej, w sposób skoordynowany, używać wszystkich dostępnych i wyżej opisanych instrumentów, służących utrwalaniu i promocji zasobów oraz działalności instytucji i organizacji polonijnych. Będziemy konsekwentnie zmierzać do stworzenia systemowego trybu wspierania tej integralnej części polskiego dziedzictwa narodowego, która przez stulecia powstawała siłą najświetniejszych polskich umysłów i talentów, działających poza obecnymi granicami Kraju, dając świadectwo bogactwa i ciągłości kultury narodowej.

Kazimierz M. Ujazdowski